- Building LINQ Queries at Runtime in CS
- Dynamic Searching using LINQ - Dataset + Joins
- Visual Expression Builder for Dynamic Linq
موقع ویرایش کاربر خطا داره
Iterators در ES 6
هر Iterator شیءایی است که دارای متد next میباشد. هر بار که این متد فراخوانی میشود، عضو بعدی مجموعه، بازگشت داده خواهد شد. خروجی هر مرحله، درون یک شیء با دو خاصیت value و done قرار داده میشود. value، مقدار مرحلهی بعد است و done مشخص میکند که آیا به پایان مجموعه رسیدهایم یا خیر (بنابراین در اینجا تعداد اعضای Iterator مشخص نیست).
مثالی از پیمایش یک آرایه با چندین روش مختلف
در مثال زیر، آرایهای از اعداد را داریم که نیاز است جمع اعضای آن محاسبه شود:
let sum = 0; let numbers = [1,2,3,4];
// for loop sum = 0; for(let i =0; i < numbers.length; i++){ sum += numbers[i]; } //sum = 10
// for in sum = 0; for(let i in numbers) { sum += numbers[i]; } //sum = 10
// iterator sum = 0; let iterator = number.values(); let next = iterator.next(); while(!next.done){ sum += next.value; next = iterator.next(); } //sum = 10
مرحلهی بعدی، فراخوانی متد next این Iterator است. این عملیات باید در طی یک حلقه، تا پایان کار Iterator انجام شود. همانطور که در ابتدای بحث نیز عنوان شد، خروجی متد next یک شیء است که دارای خواص value و done میباشد. اگر done مساوی true شد، یعنی به پایان کار پیمایش رسیدهایم.
البته هدف از این مثال، صرفا نمایش سطح پایین کار با Iterators بود. در عمل از حلقهی جدیدی به نام for of برای انجام این پیمایش استفاده میشود.
معرفی حلقهی for of
جاوا اسکریپت سالها است که دارای حلقهی for in میباشد و نمونهای از کاربرد آنرا در مثال قبل مشاهده کردید. اگر این حلقه بر روی آرایهها فراخوانی شود، هربار ایندکس پیمایش شده را بازگشت میدهد و اگر بر روی یک شیء فراخوانی شود، خواص آن شیء را بازگشت میدهد:
var person = { first: "Vahid", last "N" }; for(let i in person) { console.log(person[i]); }
چون این حلقه صرفا ایندکسها و کلیدها را بازگشت میدهد، جهت کار با Iterators که نیاز است به مقادیر اعضاء دسترسی پیدا کنیم، مناسب نیست. به همین جهت در ES 6، حلقهی جدیدی به نام for of برای کار با Iterators معرفی شدهاست:
let numbers = [1,2,3,4]; for(let i of numbers) { console.log(i); }
let sum = 0; let numbers = [1,2,3,4]; for(let n of numbers){ sum += n; }
for of یکی از روشهای پیمایش Iterators است. پارامترهای rest و همچنین Array.from نیز چنین قابلیتی را فراهم میکنند.
امکان پیاده سازی Iterators سفارشی نیز وجود دارد که پیشنیاز آن، درک مبحث جدید Symbols است که به صورت جداگانهای بررسی خواهد شد.
یکی از موارد مشکل ساز حین استفاده از T-SQL ، مقدار دهی اولیه متغیرها به نال است و اگر اسکریپت تهیه شده کمی طولانی باشد، خطایابی مشکلات مرتبط با آن بسیار مشکل میشود. برای مثال:
Declare
@x int,
@y int
Set @x = 1
If (@x + @y = 1)
BEGIN
print 'yes!'
End
Set @y = (select sum(id) from Account)
If @x + @y = 1
BEGIN
print 'yes!'
End
کد فوق بدون هیچگونه خطایی اجرا میشود و هیچ وقت هم yes را چاپ نمیکند. مشکل هم همینجا است. خطایابی قسمت دوم این اسکریپت کمی مشکلتر از حالت قبل است. چون در اینجا به نظر متغیر y صریحا مقدار دهی شده است؛ اما در عمل ممکن است برای مثال به دلیل عدم وجود رکوردی در جدول Account، باز هم null به آن نسبت داده شود.
بنابراین سؤال این است که چگونه این نوع مشکلات را در یک پروژه با تعداد زیادی رویه ذخیره شده، تابع و غیره میتوان تشخیص داد؟
پاسخ:
در این مورد قبلا مطلبی در این سایت منتشر شده [+] (البته اگر از نگارش کامل VS 2010 استفاده میکنید نیازی به نصب چیزی نخواهید داشت) و نکتهی آن بررسی SR0007 است.
Oslo پلتفرم جدید مدلسازی مایکروسافت است که در سالهای آتی مورد استفاده قرار خواهد گرفت و همچنین این روزها در مجامع توسعه و طراحی برنامهها به شدت مورد بحث و توجه است. به همین جهت در طی مقالاتی با این پلتفرم جدید بیشتر آشنا خواهیم شد.
دریافت Oslo
Oslo از سه قسمت عمده تشکیل شده است:
- الف) زبان مدل سازی M
- ب) ابزار مدل سازی Quadrant
- ج) استفاده از SQL Server به عنوان مخزن
زبان مدل سازی M از سه قسمت به نامهای MGraph ، MGrammer و MSchema تشکیل میشود.
MGrammer : گرامر مورد استفاده در SDL را تعریف میکند. Syntax Directed Translation
MSchema : طرح مدل را تعریف خواهد کرد.
MGraph : اگر MSchema بیانگر انواع باشد، MGraph بیانگر وهلهها خواهد بود.
یک مثال:
برنامهی Intellipad را اجرا کنید (فرض بر این است که SDK فوق را نصب کردهاید)
در اینجا حالت را بر روی M Mode قرار دهید (مطابق تصویر) و همچنین از منوی ظاهر شدهی M Mode ، گزینهی Generic T-SQL preview را هم انتخاب کنید.
اولین ماژول ما به صورت زیر است:
module Test1
{
type ApplicationUser
{
UserID : Integer64=AutoNumber();
FirstName :Text#15;
LastName : Text#25;
Password : Text#10;
} where identity UserID;
}
در این مثال شناسهی کاربری از نوع Integer64 خود افزایش یابنده تعریف شده است (نوع identity در اس کیوال سرور).
فیلدهای نام ، نام خانوادگی و کلمهی عبور از نوع متنی با اندازههای مشخص 15 ، 25 و 10 کاراکتر تعریف شدهاند. اگر اندازه مشخص نبود نوع را تنها Text تعریف کنید.
نکته:
1-اگر پس از Text علامت ? قرار گیرد، به معنای فیلدی از نوع nullable خواهد بود و برعکس. زیبایی Intellipad هم در اینجا است که بلافاصله پس از تایپ شما، عبارت T-SQL معادل را تولید میکند.
2-در اینجا UserID به صورت identity معرفی شده است. در زبان ام ، identity همانند primary key در عبارات T-SQL عمل میکند و نباید اشتباه گرفته شود.
تا اینجا فقط یک type تعریف شده است. برای تبدیل آن به یک جدول باید آنرا توسعه داد.
ApplicationUserCollection : ApplicationUser*;
اکنون قصد داریم گروهی از کاربرها را به صورت نمونه ایجاد کنیم:
ApplicationUserCollection
{
//using a named instance
User1 {
FirstName="user1",
LastName="name1",
Password="1@34"
},
User2 {
FirstName="user2",
LastName="name2",
Password="123@4"
},
User3 {
FirstName="user3",
LastName="name3",
Password="56#2"
},
User4 {
FirstName="user4",
LastName="name4",
Password="789@5"
}
}
ادامه دارد ...
آشنایی با Gridify
آشنایی با Automapping در فریم ورک Fluent NHibernate
اگر قسمتهای قبل را دنبال کرده باشید، احتمالا به پروسه طولانی ساخت نگاشتها توجه کردهاید. با کمک فریم ورک Fluent NHibernate میتوان پروسه نگاشت domain model خود را به data model متناظر آن به صورت خودکار نیز انجام داد و قسمت عمدهای از کار به این صورت حذف خواهد شد. (این مورد یکی از تفاوتهای مهم NHibernate با نمونههای مشابهی است که مایکروسافت تا تاریخ نگارش این مقاله ارائه داده است. برای مثال در نگارشهای فعلی LINQ to SQL یا Entity framework ، اول دیتابیس مطرح است و بعد ساخت کد از روی آن، در حالیکه در اینجا ابتدا کد و طراحی سیستم مطرح است و بعد نگاشت آن به سیستم دادهای و دیتابیس)
امروز قصد داریم یک سیستم ساده ثبت خبر را از صفر با NHibernate پیاده سازی کنیم و همچنین مروری داشته باشیم بر قسمتهای قبلی.
مطابق کلاس دیاگرام فوق، این سیستم از سه کلاس خبر، کاربر ثبت کنندهی خبر و گروه خبری مربوطه تشکیل شده است.
ابتدا یک پروژه کنسول جدید را به نام NHSample2 آغاز کنید. سپس ارجاعاتی را به اسمبلیهای زیر به آن اضافه نمائید:
FluentNHibernate.dll
NHibernate.dll
NHibernate.ByteCode.Castle.dll
NHibernate.Linq.dll
و ارجاعی به اسمبلی استاندارد System.Data.Services.dll دات نت فریم ورک سه و نیم
سپس پوشهای را به نام Domain به این پروژه اضافه نمائید (کلیک راست روی نام پروژه در VS.Net و سپس مراجعه به منوی Add->New folder). در این پوشه تعاریف موجودیتهای برنامه را قرار خواهیم داد. سه کلاس جدید Category ، User و News را در این پوشه ایجاد نمائید. محتویات این سه کلاس به شرح زیر هستند:
namespace NHSample2.Domain
{
public class User
{
public virtual int Id { get; set; }
public virtual string UserName { get; set; }
public virtual string Password { get; set; }
}
}
namespace NHSample2.Domain
{
public class Category
{
public virtual int Id { get; set; }
public virtual string CategoryName { get; set; }
}
}
using System;
namespace NHSample2.Domain
{
public class News
{
public virtual Guid Id { get; set; }
public virtual string Subject { get; set; }
public virtual string NewsText { get; set; }
public virtual DateTime DateEntered { get; set; }
public virtual Category Category { get; set; }
public virtual User User { get; set; }
}
}
اکنون کلاس جدید Config را به برنامه اضافه نمائید:
using FluentNHibernate.Automapping;
using FluentNHibernate.Cfg;
using FluentNHibernate.Cfg.Db;
using NHibernate;
using NHibernate.Cfg;
using NHibernate.Tool.hbm2ddl;
namespace NHSample2
{
class Config
{
public static Configuration GenerateMapping(IPersistenceConfigurer dbType)
{
var cfg = dbType.ConfigureProperties(new Configuration());
new AutoPersistenceModel()
.Where(x => x.Namespace.EndsWith("Domain"))
.AddEntityAssembly(typeof(NHSample2.Domain.News).Assembly).Configure(cfg);
return cfg;
}
public static void GenerateDbScript(Configuration config, string filePath)
{
bool script = true;//فقط اسکریپت دیتابیس تولید گردد
bool export = false;//نیازی نیست بر روی دیتابیس هم اجرا شود
new SchemaExport(config).SetOutputFile(filePath).Create(script, export);
}
public static void BuildDbSchema(Configuration config)
{
bool script = false;//آیا خروجی در کنسول هم نمایش داده شود
bool export = true;//آیا بر روی دیتابیس هم اجرا شود
bool drop = false;//آیا اطلاعات موجود دراپ شوند
new SchemaExport(config).Execute(script, export, drop);
}
public static void CreateSQL2008DbPlusScript(string connectionString, string filePath)
{
Configuration cfg =
GenerateMapping(
MsSqlConfiguration
.MsSql2008
.ConnectionString(connectionString)
.ShowSql()
);
GenerateDbScript(cfg, filePath);
BuildDbSchema(cfg);
}
public static ISessionFactory CreateSessionFactory(IPersistenceConfigurer dbType)
{
return
Fluently.Configure().Database(dbType)
.Mappings(m => m.AutoMappings
.Add(
new AutoPersistenceModel()
.Where(x => x.Namespace.EndsWith("Domain"))
.AddEntityAssembly(typeof(NHSample2.Domain.News).Assembly))
)
.BuildSessionFactory();
}
}
}
در متد GenerateMapping از قابلیت Automapping موجود در فریم ورک Fluent Nhibernate استفاده شده است (بدون نوشتن حتی یک سطر جهت تعریف این نگاشتها). این متد نوع دیتابیس مورد نظر را جهت ساخت تنظیمات خود دریافت میکند. سپس با کمک کلاس AutoPersistenceModel این فریم ورک، به صورت خودکار از اسمبلی برنامه نگاشتهای لازم را به کلاسهای موجود در پوشه Domain ما اضافه میکند (مرسوم است که این پوشه در یک پروژه Class library مجزا تعریف شود که در این برنامه جهت سهولت کار در خود برنامه قرار گرفته است). قسمت Where ذکر شده به این جهت معرفی گردیده است تا Fluent Nhibernate برای تمامی کلاسهای موجود در اسمبلی جاری، سعی در تعریف نگاشتهای لازم نکند. این نگاشتها تنها به کلاسهای موجود در پوشه دومین ما محدود شدهاند.
سه متد بعدی آن، جهت ایجاد اسکریپت دیتابیس از روی این نگاشتهای تعریف شده و سپس اجرای این اسکریپت بر روی دیتابیس جاری معرفی شده، تهیه شدهاند. برای مثال CreateSQL2008DbPlusScript یک مثال ساده از استفاده دو متد قبلی جهت ایجاد اسکریپت و دیتابیس متناظر اس کیوال سرور 2008 بر اساس نگاشتهای برنامه است.
با متد CreateSessionFactory در قسمتهای قبل آشنا شدهاید. تنها تفاوت آن در این قسمت، استفاده از کلاس AutoPersistenceModel جهت تولید خودکار نگاشتها است.
در ادامه دیتابیس متناظر با موجودیتهای برنامه را ایجاد خواهیم کرد:
using System;
namespace NHSample2
{
class Program
{
static void Main(string[] args)
{
Config.CreateSQL2008DbPlusScript(
"Data Source=(local);Initial Catalog=HelloNHibernate;Integrated Security = true",
"db.sql");
Console.WriteLine("Press a key...");
Console.ReadKey();
}
}
}
پس از اجرای برنامه، ابتدا فایل اسکریپت دیتابیس به نام db.sql در پوشه اجرایی برنامه تشکیل خواهد شد و سپس این اسکریپت به صورت خودکار بر روی دیتابیس معرفی شده اجرا میگردد. دیتابیس دیاگرام حاصل را در شکل زیر میتوانید ملاحظه نمائید:
همچنین اسکریپت تولید شده آن، صرفنظر از عبارات drop اولیه، به صورت زیر است:
create table [Category] (
Id INT IDENTITY NOT NULL,
CategoryName NVARCHAR(255) null,
primary key (Id)
)
create table [User] (
Id INT IDENTITY NOT NULL,
UserName NVARCHAR(255) null,
Password NVARCHAR(255) null,
primary key (Id)
)
create table [News] (
Id UNIQUEIDENTIFIER not null,
Subject NVARCHAR(255) null,
NewsText NVARCHAR(255) null,
DateEntered DATETIME null,
Category_id INT null,
User_id INT null,
primary key (Id)
)
alter table [News]
add constraint FKE660F9E1C9CF79
foreign key (Category_id)
references [Category]
alter table [News]
add constraint FKE660F95C1A3C92
foreign key (User_id)
references [User]
اکنون یک سری گروه خبری، کاربر و خبر را به دیتابیس خواهیم افزود:
using System;
using FluentNHibernate.Cfg.Db;
using NHibernate;
using NHSample2.Domain;
namespace NHSample2
{
class Program
{
static void Main(string[] args)
{
using (ISessionFactory sessionFactory = Config.CreateSessionFactory(
MsSqlConfiguration
.MsSql2008
.ConnectionString("Data Source=(local);Initial Catalog=HelloNHibernate;Integrated Security = true")
.ShowSql()
))
{
using (ISession session = sessionFactory.OpenSession())
{
using (ITransaction transaction = session.BeginTransaction())
{
//با توجه به کلیدهای خارجی تعریف شده ابتدا باید گروهها را اضافه کرد
Category ca = new Category() { CategoryName = "Sport" };
session.Save(ca);
Category ca2 = new Category() { CategoryName = "IT" };
session.Save(ca2);
Category ca3 = new Category() { CategoryName = "Business" };
session.Save(ca3);
//سپس یک کاربر را به دیتابیس اضافه میکنیم
User u = new User() { Password = "123$5@1", UserName = "VahidNasiri" };
session.Save(u);
//اکنون میتوان یک خبر جدید را ثبت کرد
News news = new News()
{
Category = ca,
User = u,
DateEntered = DateTime.Now,
Id = Guid.NewGuid(),
NewsText = "متن خبر جدید",
Subject = "عنوانی دلخواه"
};
session.Save(news);
transaction.Commit(); //پایان تراکنش
}
}
}
Console.WriteLine("Press a key...");
Console.ReadKey();
}
}
}
و یا میتوان از LINQ استفاده کرد:
برای مثال کاربر VahidNasiri تعریف شده را یافته، اطلاعات آنرا نمایش دهید؛ سپس نام او را به Vahid ویرایش کرده و دیتابیس را به روز کنید.
برای اینکه کوئریهای LINQ ما شبیه به LINQ to SQL شوند، کلاس NewsContext را به صورت ذیل تشکیل میدهیم. این کلاس از کلاس پایه NHibernateContext مشتق شده و سپس به ازای تمام موجودیتهای برنامه، یک متد از نوع IOrderedQueryable را تشکیل خواهیم داد.
using System.Linq;
using NHibernate;
using NHibernate.Linq;
using NHSample2.Domain;
namespace NHSample2
{
class NewsContext : NHibernateContext
{
public NewsContext(ISession session)
: base(session)
{ }
public IOrderedQueryable<News> News
{
get { return Session.Linq<News>(); }
}
public IOrderedQueryable<Category> Categories
{
get { return Session.Linq<Category>(); }
}
public IOrderedQueryable<User> Users
{
get { return Session.Linq<User>(); }
}
}
}
using System;
using FluentNHibernate.Cfg.Db;
using NHibernate;
using System.Linq;
using NHSample2.Domain;
namespace NHSample2
{
class Program
{
static void Main(string[] args)
{
using (ISessionFactory sessionFactory = Config.CreateSessionFactory(
MsSqlConfiguration
.MsSql2008
.ConnectionString("Data Source=(local);Initial Catalog=HelloNHibernate;Integrated Security = true")
.ShowSql()
))
{
using (ISession session = sessionFactory.OpenSession())
{
using (ITransaction transaction = session.BeginTransaction())
{
using (NewsContext db = new NewsContext(session))
{
var query = from x in db.Users
where x.UserName == "VahidNasiri"
select x;
//اگر چیزی یافت شد
if (query.Any())
{
User vahid = query.First();
//نمایش اطلاعات کاربر
Console.WriteLine("Id: {0}, UserName: {0}", vahid.Id, vahid.UserName);
//به روز رسانی نام کاربر
vahid.UserName = "Vahid";
session.Update(vahid);
transaction.Commit(); //پایان تراکنش
}
}
}
}
}
Console.WriteLine("Press a key...");
Console.ReadKey();
}
}
}
اگر به اسکریپت دیتابیس تولید شده دقت کرده باشید، عملیات AutoMapping یک سری پیش فرضهایی را اعمال کرده است. برای مثال فیلد Id را از نوع identity و به صورت کلید تعریف کرده، یا رشتهها را به صورت nvarchar با طول 255 ایجاد نموده است. امکان سفارشی سازی این موارد نیز وجود دارد.
مثال:
using FluentNHibernate.Conventions.Helpers;
public static Configuration GenerateMapping(IPersistenceConfigurer dbType)
{
var cfg = dbType.ConfigureProperties(new Configuration());
new AutoPersistenceModel()
.Conventions.Add()
.Where(x => x.Namespace.EndsWith("Domain"))
.Conventions.Add(
PrimaryKey.Name.Is(x => "ID"),
DefaultLazy.Always(),
ForeignKey.EndsWith("ID"),
Table.Is(t => "tbl" + t.EntityType.Name)
)
.AddEntityAssembly(typeof(NHSample2.Domain.News).Assembly)
.Configure(cfg);
return cfg;
}
تابع GenerateMapping معرفی شده را اینجا با قسمت Conventions.Add تکمیل کردهایم. به این صورت دقیقا مشخص شده است که فیلدهایی با نام ID باید primary key در نظر گرفته شوند، همواره lazy loading صورت گیرد و نام کلید خارجی به ID ختم شود. همچنین نام جداول با tbl شروع گردد.
روش دیگری نیز برای معرفی این قرار دادها و پیش فرضها وجود دارد. فرض کنید میخواهیم طول رشته پیش فرض را از 255 به 500 تغییر دهیم. برای اینکار باید اینترفیس IPropertyConvention را پیاده سازی کرد:
using FluentNHibernate.Conventions;
using FluentNHibernate.Conventions.Instances;
namespace NHSample2.Conventions
{
class MyStringLengthConvention : IPropertyConvention
{
public void Apply(IPropertyInstance instance)
{
instance.Length(500);
}
}
}
public static Configuration GenerateMapping(IPersistenceConfigurer dbType)
{
var cfg = dbType.ConfigureProperties(new Configuration());
new AutoPersistenceModel()
.Conventions.Add()
.Where(x => x.Namespace.EndsWith("Domain"))
.Conventions.Add<MyStringLengthConvention>()
.AddEntityAssembly(typeof(NHSample2.Domain.News).Assembly)
.Configure(cfg);
return cfg;
}
نکته:
اگر برای یافتن اطلاعات بیشتر در این مورد در وب جستجو کنید، اکثر مثالهایی را که مشاهده خواهید کرد بر اساس نگارش بتای fluent NHibernate هستند و هیچکدام با نگارش نهایی این فریم ورک کار نمیکنند. در نگارش رسمی نهایی ارائه شده، تغییرات بسیاری صورت گرفته که آنها را در این آدرس میتوان مشاهده کرد.
دریافت سورس برنامه قسمت ششم
ادامه دارد ...
ویژگی های پیشرفته ی AutoMapper - قسمت اول
میراث رد شده یا Refused bequest به دسته «بد استفاده کنندگان از شیء گرایی» تعلق دارد. این دسته از کدهای بد بو، معمولا استفاده ناقص یا نادرستی از مفاهیم و اصول شیء گرایی دارند.
زمانیکه یک کلاس تنها بخشی از اعضای (خصوصیت، متد و ...) کلاس پدر خود را استفاده میکند، با این الگو سر و کار داریم. در چنین شرایطی دیگر اعضای کلاس پدر یا استفاده نمیشوند و یا حتی در صورت پیاده سازی شدن توسط کلاس، بلااستفاده میمانند. به طور مثال متدهایی از کلاس پدر پیاده سازی میشوند و با پرتاب یک استثناء در بدنهشان از کار میافتند.
یکی از دلایل مهم ایجاد چنین کدهای بد بویی، ایجاد رابطه ارث بری تنها برای استفاده دوباره از کدهای یک کلاس است. در صورتیکه ممکن است کلاس پدر و فرزند هیچ ارتباط منطقی ای از نظر ارث بری با یکدیگر نداشته باشند.
به طور مثال فرض کنید در حال توسعه یک محصول هستید که در آن فروش کالا اتفاق میافتد. در ابتدای کار، تنها کاربران این محصول، شرکتها هستند. روالی نیز برای محاسبه تخفیف مربوط به شرکتها ایجاد شده است. در این روال یک تخفیف پایه وجود دارد که به همه مشتریان تعلق میگیرید و تخفیفهایی نیز وجود دارند که به هر یک از شرکتها تعلق میگیرند. میزان تخفیف نهایی برای یک شرکت از مجموع این دو مقدار بدست میآید. کلاس مربوط به محاسبه تخفیف به این صورت است:
public class DiscountCalculator { protected decimal CalculateGeneralDiscount() { // calculate general discount return 0; } protected decimal AddSpecificDiscount(decimal baseDiscount) { // add specific discounts to base discount return 0; } protected virtual decimal GetFinalDiscount() { var baseDiscount = CalculateGeneralDiscount(); var addedDiscount = AddSpecificDiscount(baseDiscount); return addedDiscount; } }
public class PersonDiscountCalculator : DiscountCalculator { private decimal AddSpecificDiscountForPerson(decimal baseDiscount) { // calculate base discount for person return 0; } protected override decimal GetFinalDiscount() { var baseDiscount = CalculateGeneralDiscount(); var added = AddSpecificDiscountForPerson(baseDiscount); return added; } }
روشهای اصلاح این نوع کد بد بو
public abstract class DiscountCalculator { protected decimal CalculateGeneralDiscount() { // calculate general discount return 0; } protected abstract decimal AddSpecificDiscount(decimal baseDiscount); protected virtual decimal GetFinalDiscount() { var baseDiscount = CalculateGeneralDiscount(); var addedDiscount = AddSpecificDiscount(baseDiscount); return addedDiscount; } }
public class CompanyDiscountCalculator: DiscountCalculator { protected override decimal AddSpecificDiscount(decimal baseDiscount) { // add some customer specific discounts to base discount return 0; } } public class PersonDiscountCalculator : DiscountCalculator { protected override decimal AddSpecificDiscount(decimal baseDiscount) { // calculate base discount for person return 0; } }
جمع بندی
در صورتیکه این کد بد بو اصلاح شود، معمولا با کدی قابل درکتر و با سازماندهی منطقی بهتری روبرو خواهیم بود. به طور کلی رعایت رابطه منطقی بین کلاسها، علاوه بر جلوگیری از بروز مشکل «میراث رد شده»، خوانایی کد را افزایش داده و اعمال تغییرات در آن را نیز آسانتر میکند.