نظرات مطالب
آموزش (jQuery) جی کوئری 5#
سلام؛ من یه اسلاید شو ساده را از اموزشهای یه سایت انگلیسی زبان ساختم که مدتهاست دنبالش بودم
اما هنوز یه ایراد کوچولو داره و اونهم اینه که بعد از رسیدن به اخرین عکس برمیگرده به اول یعنی بصورت بک اسلاید میشه و اگر عکسها از سمت راست به چپ اسلاید میشوند وقتی به اخرین عکس میرسه تمام عکسها در کسری از ثانیه از چپ به راست برمیگردند. نمونه کد کوئری رو میزارم و ممنون میشم منو در این زمینه راهنمایی کنید که چطور کاری کنم با رسیدن به اخرین عکس به همون روش از سمت راست به چپ دوباره برگرده به عکس اول نه تمام عکسها رو از چپ به راست برگردونه ؟
اسکریپت فراخوانده شده :
  < script src = "http://code.jquery.com/jquery-latest.js" ></ script >
 کوئری نوشته شده : 
<script type = "text/javascript" >
$(document).ready(function () { 
   slideShow();
});
 
var n = 0;
function slideShow() {
   id = n % 5 + 1;
   leftpost = (1 - parseInt(id)) * 500 + "px";
   $("div.slider-item").animate({ left: leftpost }, 1500);
   n = n + 1;
   s = setTimeout("slideShow()", 3000);
}
 </ script >
فایل css :
 

<style type = "text/css" >
div#slider {
  width: 500px;
  height: 300px;
  margin: auto;
  overflow: hidden;
  border: 10px solid gray;
}
div#slider-mask {
  width: 500%;
  height: 100%;
}
div.slider-item {
  width: 20%;
  height: 100%;
  position: relative;
  float: left;
}
 </ style >
فایل html :
  < div id = "slider" > < div id = "slider-mask" > 
< div class = "slider-item" >< img src = "img1.jpg" alt = "1" /></ div > 
< div class = "slider-item" >< img src = "img2.jpg" alt = "2" /></ div > 
< div class = "slider-item" >< img src = "img3.jpg" alt = "3" /></ div >
 < div class = "slider-item" >< img src = "img4.jpg" alt = "4" /></ div > 
< div class = "slider-item" >< img src = "img5.jpg" alt = "5" /></ div >
</ div > </ div >
نظرات مطالب
ترفندهای یونیکد برای زبان‌های راست به چپ
یک نکته‌ی تکمیلی: یک‌دست سازی encoding تمام فایل‌ها در IDEهای جدید

یکی از مشکلاتی که راست به چپ زبان‌ها با آن سروکار دارند، یک‌دست نبودن encoding فایل‌هاست. تعدادی از آن‌ها اسکی هستند، تعدادی utf8، تعدادی utf8 به همراه BOM و ... . در IDEهای جدید، برای اینکه از ابتدا این فایل‌ها یک‌دست ایجاد شوند، می‌توان از یک فایل editorconfig. قرار گرفته‌ی در ریشه‌ی پروژه با تنظیمات زیر استفاده کرد:
# Code files
[*.{cs,csx,vb,vbx,razor,html,htm,js,md,cshtml,xaml,vbhtml,aspx,txt,asax,ashx,asmx,master,config}]
charset = utf-8-bom
مطالب
OpenCVSharp #18
ساخت یک OCR ساده تشخیص اعداد انگلیسی به کمک OpenCV

این مطلب را می‌توان به عنوان جمع بندی مطالبی که تاکنون بررسی شدند درنظر گرفت و در اساس مطلب جدیدی ندارد و صرفا ترکیب یک سری تکنیک است؛ برای مثال:
چطور یک تصویر را به نمونه‌ی سیاه و سفید آن تبدیل کنیم؟
کار با متد Threshold جهت بهبود کیفیت یک تصویر جهت تشخیص اشیاء
تشخیص کانتورها (Contours) و اشیاء موجود در یک تصویر
آشنایی با نحوه‌ی گروه بندی تصاویر مشابه و مفاهیمی مانند برچسب‌های تصاویر که بیانگر یک گروه از تصاویر هستند.


تهیه تصاویر اعداد انگلیسی جهت آموزش دادن به الگوریتم CvKNearest

در اینجا نیز از یکی دیگر از الگوریتم‌های machine learning موجود در OpenCV به نام CvKNearest برای تشخیص اعداد انگلیسی استفاده خواهیم کرد. این الگوریتم نزدیک‌ترین همسایه‌ی اطلاعاتی مفروض را در گروهی از داده‌های آموزش داده شده‌ی به آن پیدا می‌کند. خروجی آن شماره‌ی این گروه است. بنابراین نحوه‌ی طبقه‌ی بندی اطلاعات در اینجا چیزی شبیه به شکل زیر خواهد بود:


مجموعه‌ای از تصاویر 0 تا 9 را جمع آوری کرده‌ایم. هر کدام از پوشه‌ها، بیانگر اعدادی از یک خانواده هستند. این تصویر را با فرمت ذیل جمع آوری می‌کنیم:
public class ImageInfo
{
    public Mat Image { set; get; }
    public int ImageGroupId { set; get; }
    public int ImageId { set; get; }
}
به این ترتیب
public IList<ImageInfo> ReadTrainingImages(string path, string ext)
{
    var images = new List<ImageInfo>();
 
    var imageId = 1;
    foreach (var dir in new DirectoryInfo(path).GetDirectories())
    {
        var groupId = int.Parse(dir.Name);
        foreach (var imageFile in dir.GetFiles(ext))
        {
            var image = processTrainingImage(new Mat(imageFile.FullName, LoadMode.GrayScale));
            if (image == null)
            {
                continue;
            }
 
            images.Add(new ImageInfo
            {
                Image = image,
                ImageId = imageId++,
                ImageGroupId = groupId
            });
        }
    }
 
    return images;
}
در متد خواندن تصاویر آموزشی، ابتدا پوشه‌های اصلی مسیر Numbers تصویر ابتدای بحث دریافت می‌شوند. سپس نام هر پوشه، شماره‌ی گروه تصاویر موجود در آن پوشه را تشکیل خواهد داد. به این نام در الگوریتم‌های machine leaning، کلاس هم گفته می‌شود. سپس هر تصویر را با فرمت سیاه و سفید بارگذاری کرده و به لیست تصاویر موجود اضافه می‌کنیم. در اینجا از متد processTrainingImage نیز استفاده شده‌است. هدف از آن بهبود کیفیت تصویر دریافتی جهت کار تشخیص اشیاء است:
private static Mat processTrainingImage(Mat gray)
{
    var threshImage = new Mat();
    Cv2.Threshold(gray, threshImage, Thresh, ThresholdMaxVal, ThresholdType.BinaryInv); // Threshold to find contour
 
    Point[][] contours;
    HiearchyIndex[] hierarchyIndexes;
    Cv2.FindContours(
        threshImage,
        out contours,
        out hierarchyIndexes,
        mode: ContourRetrieval.CComp,
        method: ContourChain.ApproxSimple);
 
    if (contours.Length == 0)
    {
        return null;
    }
 
    Mat result = null;
 
    var contourIndex = 0;
    while ((contourIndex >= 0))
    {
        var contour = contours[contourIndex];
 
        var boundingRect = Cv2.BoundingRect(contour); //Find bounding rect for each contour
        var roi = new Mat(threshImage, boundingRect); //Crop the image
 
        //Cv2.ImShow("src", gray);
        //Cv2.ImShow("roi", roi);
        //Cv.WaitKey(0);
 
        var resizedImage = new Mat();
        var resizedImageFloat = new Mat();
        Cv2.Resize(roi, resizedImage, new Size(10, 10)); //resize to 10X10
        resizedImage.ConvertTo(resizedImageFloat, MatType.CV_32FC1); //convert to float
        result = resizedImageFloat.Reshape(1, 1);
 
        contourIndex = hierarchyIndexes[contourIndex].Next;
    }
 
    return result;
}
عملیات صورت گرفته‌ی در این متد را با تصویر ذیل بهتر می‌توان توضیح داد:


ابتدا تصویر اصلی بارگذاری می‌شود؛ همان تصویر سمت چپ. سپس با استفاده از متد Threshold، شدت نور نواحی مختلف آن یکسان شده و آماده می‌شود برای تشخیص کانتورهای موجود در آن. در ادامه با استفاده از متد FindContours، شیء مرتبط با عدد جاری یافت می‌شود. سپس متد Cv2.BoundingRect مستطیل دربرگیرنده‌ی این شیء را تشخیص می‌دهد (تصویر سمت راست). بر این اساس می‌توان تصویر اصلی ورودی را به یک تصویر کوچکتر که صرفا شامل ناحیه‌ی عدد مدنظر است، تبدیل کرد. در ادامه برای کار با الگوریتم  CvKNearest نیاز است تا این تصویر بهبود یافته را تبدیل به یک ماتریس یک بعدی کردی که روش انجام کار توسط متد Reshape مشاهده می‌کنید.
از همین روش پردازش و بهبود تصویر ورودی، جهت پردازش اعداد یافت شده‌ی در یک تصویر با تعداد زیادی عدد نیز استفاده خواهیم کرد.


آموزش دادن به الگوریتم CvKNearest

تا اینجا تصاویر گروه بندی شده‌ای را خوانده و لیستی از آن‌ها را مطابق فرمت الگوریتم CvKNearest تهیه کردیم. مرحله‌ی بعد، معرفی این لیست به متد Train این الگوریتم است:
public CvKNearest TrainData(IList<ImageInfo> trainingImages)
{
    var samples = new Mat();
    foreach (var trainingImage in trainingImages)
    {
        samples.PushBack(trainingImage.Image);
    }
 
    var labels = trainingImages.Select(x => x.ImageGroupId).ToArray();
    var responses = new Mat(labels.Length, 1, MatType.CV_32SC1, labels);
    var tmp = responses.Reshape(1, 1); //make continuous
    var responseFloat = new Mat();
    tmp.ConvertTo(responseFloat, MatType.CV_32FC1); // Convert  to float
 
 
    var kNearest = new CvKNearest();
    kNearest.Train(samples, responseFloat); // Train with sample and responses
    return kNearest;
}
متد Train دو ورودی دارد. ورودی اول آن یک تصویر است که باید از طریق متد PushBack کلاس Mat تهیه شود. بنابراین لیست تصاویر اصلی را تبدیل به لیستی از Matها خواهیم کرد.
سپس نیاز است لیست گروه‌های متناظر با تصاویر اعداد را تبدیل به فرمت مورد انتظار متد Train کنیم. در اینجا صرفا لیستی از اعداد صحیح را داریم. این لیست نیز باید تبدیل به یک Mat شود که روش انجام آن در متد فوق بیان شده‌است. کلاس Mat سازنده‌ی مخصوصی را جهت تبدیل لیست اعداد، به همراه دارد. این Mat نیز باید تبدیل به یک ماتریس یک بعدی شود که برای این منظور از متد Reshape استفاده شده‌است.


انجام عملیات OCR نهایی

پس از تهیه‌ی لیستی از تصاویر و آموزش دادن آن‌ها به الگوریتم CvKNearest، تنها کاری که باید انجام دهیم، یافتن اعداد در تصویر نمونه‌ی مدنظر و سپس معرفی آن به متد FindNearest الگوریتم CvKNearest است. روش انجام اینکار بسیار شبیه است به روش معرفی شده در متد processTrainingImage که پیشتر بررسی شد:
public void DoOCR(CvKNearest kNearest, string path)
{
    var src = Cv2.ImRead(path);
    Cv2.ImShow("Source", src);
 
    var gray = new Mat();
    Cv2.CvtColor(src, gray, ColorConversion.BgrToGray);
 
    var threshImage = new Mat();
    Cv2.Threshold(gray, threshImage, Thresh, ThresholdMaxVal, ThresholdType.BinaryInv); // Threshold to find contour
 
 
    Point[][] contours;
    HiearchyIndex[] hierarchyIndexes;
    Cv2.FindContours(
        threshImage,
        out contours,
        out hierarchyIndexes,
        mode: ContourRetrieval.CComp,
        method: ContourChain.ApproxSimple);
 
    if (contours.Length == 0)
    {
        throw new NotSupportedException("Couldn't find any object in the image.");
    }
 
    //Create input sample by contour finding and cropping
    var dst = new Mat(src.Rows, src.Cols, MatType.CV_8UC3, Scalar.All(0));
 
    var contourIndex = 0;
    while ((contourIndex >= 0))
    {
        var contour = contours[contourIndex];
 
        var boundingRect = Cv2.BoundingRect(contour); //Find bounding rect for each contour
 
        Cv2.Rectangle(src,
            new Point(boundingRect.X, boundingRect.Y),
            new Point(boundingRect.X + boundingRect.Width, boundingRect.Y + boundingRect.Height),
            new Scalar(0, 0, 255),
            2);
 
        var roi = new Mat(threshImage, boundingRect); //Crop the image
 
        var resizedImage = new Mat();
        var resizedImageFloat = new Mat();
        Cv2.Resize(roi, resizedImage, new Size(10, 10)); //resize to 10X10
        resizedImage.ConvertTo(resizedImageFloat, MatType.CV_32FC1); //convert to float
        var result = resizedImageFloat.Reshape(1, 1);
 
 
        var results = new Mat();
        var neighborResponses = new Mat();
        var dists = new Mat();
        var detectedClass = (int)kNearest.FindNearest(result, 1, results, neighborResponses, dists);
 
        //Console.WriteLine("DetectedClass: {0}", detectedClass);
        //Cv2.ImShow("roi", roi);
        //Cv.WaitKey(0);
 
        //Cv2.ImWrite(string.Format("det_{0}_{1}.png",detectedClass, contourIndex), roi);
 
        Cv2.PutText(
            dst,
            detectedClass.ToString(CultureInfo.InvariantCulture),
            new Point(boundingRect.X, boundingRect.Y + boundingRect.Height),
            0,
            1,
            new Scalar(0, 255, 0),
            2);
 
        contourIndex = hierarchyIndexes[contourIndex].Next;
    }
 
    Cv2.ImShow("Segmented Source", src);
    Cv2.ImShow("Detected", dst);
 
    Cv2.ImWrite("dest.jpg", dst);
 
    Cv2.WaitKey();
}
این عملیات به صورت خلاصه در تصویر ذیل مشخص شده‌است:


ابتدا تصویر اصلی که قرار است عملیات OCR روی آن صورت گیرد، بارگذاری می‌شود. سپس کانتورها و اعداد موجود در آن تشخیص داده می‌شوند. مستطیل‌های قرمز رنگ در برگیرنده‌ی این اعداد را در تصویر دوم مشاهده می‌کنید. سپس این کانتور‌های یافت شده را که شامل یکی از اعداد تشخیص داده شده‌است، تبدیل به یک ماتریس یک بعدی کرده و به متد FindNearest ارسال می‌کنیم. خروجی آن نام گروه یا پوشه‌ای است که این عدد در آن قرار دارد. در همینجا این خروجی را تبدیل به یک رشته کرده و در تصویر سوم با رنگ سبز رنگ نمایش می‌دهیم.
بنابراین در این تصویر، پنجره‌ی segmented image، همان اشیاء تشخیص داده شده‌ی از تصویر اصلی هستند.
پنجره‌ی با زمینه‌ی سیاه رنگ، نتیجه‌ی نهایی OCR است که نسبتا هم دقیق عمل کرده‌است.


کدهای کامل این مثال را از اینجا می‌توانید دریافت کنید.
مطالب
ایجاد Attribute برای کامپوننت های Angular2
شما در انگیولار میتوانید با استفاده از روش‌های databinding برای یک تگ، خواصی را مقداردهی کنید. کد زیر یک نمونه از این خواص هاست:
<img [src]="...." />
و از طریق دایرکتیوهای موجود در انگیولار هم به شکل زیر عمل می‌کنید:
<img [ngClass]='..' />
تمامی این حالات از قبل در انگیولار تعریف شده و شما میتوانید از آن‌ها استفاده کنید. ولی اگر بخواهیم یک ویژگی دلخواه را تعریف کنیم، این کار توسط دایرکتیوها امکان پذیر است و به این نوع دایرکتیوها، Attribute Directive میگویند.
import { Directive, ElementRef, OnInit } from '@angular/core';

@Directive({
    selector: '[appHighlight]',
})
export class HighlightDirective implements OnInit {

    _dval = 'green';

    constructor(private _ref: ElementRef) {
    }

    ngOnInit(): void {
        this._ref.nativeElement.style.backgroundColor = this._dval;
    }
}
در کد بالا یک دایرکتیو ایجاد کرده‌ایم و در سازنده آن نوع ElementRef را دریافت میکنیم. این نکته به ما نشان میدهد که این دایرکتیو باید داخل یک تگ، استفاده شود، تا بتواند تگ مورد نظر را از این طریق برای ما بازگرداند. وقتی که تگ مورد  نظر را دریافت کردیم، از طریق رخ‌دادگردان OnInit، ویژگی رنگ پس زمینه را به مقدار پیش فرضی که رنگ سبز در آن تعریف شده است، تنظیم میکنیم و از این پس اگر این دایرکتیو بر روی هر تگی قرار بگیرد، رنگ پس زمینه آن سبز خواهد بود:
<span appHighlight>Attibute Directive</span>
لازم است که دایرکتیو تعریف شده در بالا، به فایل AppModules معرفی شود تا استفاده از آن در کامپوننت‌ها میسر گردد. خروجی نهایی به شکل زیر نمایش داده می‌شود:

حال ممکن است که بخواهید به این ویژگی مقداری را نسبت دهید و از طریق این مقدار، عملیات مورد نظر را انجام دهید. به عنوان نمونه در اینجا میخواهیم رنگ پس زمینه را در همان تگ معرفی کنیم:

پس کلاس دایرکتیو را به شکل زیر بازنویسی میکنیم:

import { Directive, ElementRef, OnInit } from '@angular/core';

@Directive({
    selector: '[appHighlight]',
    inputs: ["hc"]
})
export class HighlightDirective implements OnInit {

    hc: string;
    _dval = 'green';

    constructor(private _ref: ElementRef) {
    }

    ngOnInit(): void {
        this._ref.nativeElement.style.backgroundColor = this.hc || this._dval;
    }
}
در اینجا ما متغیری را به نام hc که مخفف highlightColor می‌باشد، تعریف میکنیم و سپس از طریق خصوصیت inputs در بالا آن را به یک ورودی برای کلاس تبدیل میکنیم تا از این طریق بتوانیم آن‌را مقداردهی نماییم.
معرفی کردن یک فیلد به عنوان ورودی در انگیولار، از دو طریق امکان پذیر است:
1. در اولین حالت شما متغیری را تعریف میکنید و آن متغیر را همانند کد بالا داخل ویژگی inputs متادیتای Directive معرفی میکنید.
2. در شیوه بعد که در این مقاله هم ذکر شده است میتوانید از طریق متادیتایی به نام Input@ اینکار را انجام دهید:
@Input() hc:string;

اینکه از کدام شیوه استفاده کنید تفاوتی ندارد و به خودتان بستگی دارد. ولی شیوه‌ی اول به دلیل اینکه همه یکجا تعریف می‌شوند، نظم بهتری داشته و در یک نگاه میتوان ورودی‌ها را تشخیص داد؛ ولی در شیوه‌ی دوم باید کل کلاس را برای یافتن آن‌ها مشاهده کرد.
مزیت روش دوم این است که در حین کدنویسی بسیار راحت است تا در همانجا ورودی را تعریف کنیم؛ به جای اینکه مرتب به ابتدای کلاس بازگردیم تا آن را تعریف کنیم.
this._ref.nativeElement.style.backgroundColor=this.hc || this._dval;
در رخ‌دادگردان هم به این شکل کد را تغییر دادیم تا اگر مقدار ورودی، دریافت شده‌است، آن را به عنوان مقدار اصلی در نظر بگیرد و در غیر اینصورت اگر نال بود، همان مقدار پیش فرض را انتساب دهد.
<h1 appHighlight [hc]="'red'">
  َApp Works!
</h1>
در خط بالا ابتدا دایرکتیو تعیین شده و سپس نام متغیر ورودی داده می‌شود. اگر قرار باشد ورودی‌های بیشتری داشته باشید مقداردهی آن به شکل زیر خواهد بود:
<h1 appHighlight [hc]="'red'"  [hc2]="....."  [hc3]="....."   ....>
  App Works! 
</h1>

گاهی اوقات ممکن است بخواهید عمل مورد نظر را بر اساس رویدادهای یک المان انجام دهید. پس کلاس را مجددا بازنویسی کرده و کدهای جدید را به آن اضافه میکنیم:
import { Directive, ElementRef, OnInit } from '@angular/core';

@Directive({
    selector: '[appHighlight]',
    inputs: ["hc"],
    host: {
        '(mouseenter)': 'onMouseEnter()',
        '(mouseleave)': 'onMouseLeave()',
    }
})
export class HighlightDirective implements OnInit {
    hc: string;
    _dval = 'green';
    constructor(private _ref: ElementRef) {}

    ngOnInit(): void {
        this._ref.nativeElement.style.backgroundColor = this.hc || this._dval;
    }

    onMouseEnter() {
        this._ref.nativeElement.style.backgroundColor = 'blue';
    }

    onMouseLeave() {
        this._ref.nativeElement.style.backgroundColor = 'pink';
    }
}
در بخش host دو رویداد را تعریف کرده و به متدهای کلاس اعمال میکنیم و در این حالت موقعیکه ماوس بر روی المان میرود، رنگ المان آبی شده و موقعیکه ماوس از روی المان کنار می‌رود، رنگ صورتی جایگزین آن می‌شود.
مطالب
توسعه سرویس‌های مبتنی بر REST در AngularJs با استفاده از RestAngular : بخش دوم
در بخش پیشین  کلیات کتابخانه‌ی Restangular  را بررسی کردیم. در این بخش قصد داریم تا در طی یک پروژه، امکانات و قابلیت‌های بی‌نظیر این سرویس را در یک پروژه‌ی واقعی مشاهده کنیم.

کلیات پروژه

در این پروژه قصد داریم تا لیست کتاب‌های یک کتابخانه را نمایش دهیم. این کتابها قابلیت ویرایش نام دارند و همچنین شما می‌توانید کتابهای جدیدی را به لیست کتابها اضافه نمایید. تصویر زیر خروجی این پروژه است:

پایگاه داده‌ی برنامه با نام LibDb درون پوشه‌ی app_data قرار داده شده‌است. این پایگاه داده تنها دارای یک جدول است؛ با نام Books که دیاگرام آن را در شکل زیر مشاهده می‌کنید:


پیاده سازی

در ابتدا یک پروژه‌ی Empty را با رفرنس web API ایجاد می‌کنیم. حال درون فایل WebApiConfig.cs تکه کد زیر را اضافه می‌کنیم. این تکه کد فیلدها و آبجکت‌هایی را که از سمت سرور بازگشت داده می‌شوند، به صورت camelCase تبدیل می‌کند.
var jsonFormatter = config.Formatters.OfType<JsonMediaTypeFormatter>().First();

jsonFormatter.SerializerSettings.ContractResolver = new CamelCasePropertyNamesContractResolver();
در ادامه مدل edmx را ساخته و پس از آن Books Web Api را درون پوشه‌ی کنترلر ایجاد می‌کنیم. این کنترلر به صورت Default web Api Scaffold ساخته شده است و به دلیل اینکه به بحث ما مرتبط نیست؛ از توضیح بیشتر آن می‌گذریم.
حال پوشه‌ای را با نام app برای نگه داری فایل‌های AngularJs اضافه می‌کنیم و درون آن فایل app.js را ایجاد می‌کنیم:
var angularExample = angular.module('angularexample', ["restangular"])
angularExample.config(["RestangularProvider", function (RestangularProvider) {
    //RestangularProvider.setRestangularFields({
    //    id: "id"
    //});
    RestangularProvider.setBaseUrl('/api');
}]);

angularExample.controller("MainCtrl", ["Restangular", "$scope", function (Restangular, $scope) {
    var resource = Restangular.all('books');
    resource.getList().then(function (response) {
        $scope.books = response;
    });
    $scope.add = function () {
        resource.post($scope.newBook).then(function (newResource) {
            $scope.books.push(newResource);
        })
    }
}]);
محتویات فایل app.js را مشاهده می‌کنید. در ادامه درباره‌ی این قسمت بیشتر صحبت می‌کنیم.
حال در روت پروژه فایل index.html را ایجاد می‌کنیم:
<!DOCTYPE html>
<html ng-app="angularexample" xmlns="http://www.w3.org/1999/xhtml">
<head>
    <title>Rest Angular Sample</title>
    <script src="//ajax.googleapis.com/ajax/libs/angularjs/1.1.5/angular.min.js"></script>
    <script src="http://cdn.jsdelivr.net/underscorejs/1.5.1/underscore-min.js"></script>
    <script src="/Scripts/restangular.min.js"></script>
    <script src="/app/app.js"></script>
</head>
<body>
    <div ng-controller="MainCtrl">
        <div ng-repeat="item in books">
            name is: {{item.name}}<br />
            change name: <input type="text" ng-model="item.name" /><button type="submit" ng-click="item.put();">update</button>
        </div>
        <div>
            add new: <br />
            <input type="text" ng-model="newBook.name" /><button type="submit" ng-click="add()">add</button>
        </div>
    </div>
</body>
و در نهایت در پوشه‌ی Scripts فایل‌های سرویس Restangular را قرار می‌دهیم.
تا به اینجای کار تمامی کارهای مورد نیاز تشکیل پروژه را انجام داده‌ایم. حال به بررسی بیشتر سرویس‌های این پروژه می‌پردازیم؛ یعنی کدهای درون فایل app.js.
ببینیم که برای دریافت لیست تمامی کتابها، ما چه کارهایی را انجام داده‌ایم! به تکه کد زیر دقت کنید:
    var resource = Restangular.all('books');
    resource.getList().then(function (response) {
        $scope.books = response;
    });
این تمامی آن چیزی است که ما برای دریافت لیست تمامی کتابها انجام داده‌ایم. به همین سادگی! در خط اول از متد all که در بخش قبل توضیح مختصری راجع به آن داده بودم برای دریافت لیست تمامی کتابها استفاده کردم که پارامتر درون آن آدرس Web Api است. البته همانطور که می‌دانید در ASP.NET Web Api ما همیشه به base address یک api نیز اضافه می‌کنیم. حال اینکه چرا api در اینجا نیامده در ادامه و در بخش تنظیمات کلی Restangular توضیح می‌دهم. در خط دوم نیز از اشاره‌گر resources متد getList را فراخوانی کرده و لیست کتابها را در response دریافت می‌کنیم.
پس از آن می‌خواهیم ببینیم که عملیات ایجاد یک کتاب جدید چگونه انجام می‌گردد. تکه کد زیر این عملیات را انجام می‌دهد:
    $scope.add = function () {
        resource.post($scope.newBook).then(function (newResource) {
            $scope.books.push(newResource);
        })
    }
ما یک متد با نام add ایجاد کرده‌ایم که در سمت View توسط دایرکتیو ng-click آن را فراخوانی می‌کنیم.
همانطور که مشاهده میکنید درون app.js متدی برای update موارد قبلی نیست. بیایید سری به View بزنیم. به المنت div زیر توجه کنید. همانطور که می‌بینید تمامی عملیات update با یک دستور ساده item.put حل و فصل شده.
        <div ng-repeat="item in books">
            name is: {{item.name}}<br />
            change name: <input type="text" ng-model="item.name" /><button type="submit" ng-click="item.put();">update</button>
        </div>
تمامی آنچه که گفته شد تنها بخشی از قابلیت‌های شگفت انگیز این افزونه بود. امیدوارم که مطلب مفید واقع شده باشد. سورس این پروژه را می‌توانید از لینک زیر دریافت کنید.

سورس پروژه: RestangularSample.rar  

مطالب
مفهوم Workspace در Angular
Workspace، اولین بار در انگیولار 6 معرفی شد. Angular Workspace به شما اجازه می‌دهد کل web application خود را به چندین پروژه‌ی کوچکتر سازماندهی کنید. بیشتر پروژه‌های کوچک انگیولار تنها شامل یک یا دو پروژه، به ازای هر Workspace می‌باشند. برای مثال وقتی شما یک پروژه‌ی جدید انگیولار را با Angular CLI ایجاد می‌کنید، در این حالت Workspace شامل یک app  واقعی و یک پروژه e2e tests می‌باشد. 

مستندات انگیولار یک پروژه را به صورت زیر توصیف می‌کند: 
A set of files that comprise a standalone app, a library, or a set of end-to-end (e2e) tests.


درست همانند مفهوم یک کتابخانه در توسعه نرم افزار، یک کتابخانه اشاره دارد به مجموعه‌ای از کد‌های با قابلیت استفاده‌ی مجدد که می‌توانند بین پروژه‌های مختلف به اشتراک گذاشته شوند؛ هم چنین Angular CLI این کار را برای شما آسان می‌کند تا کتابخانه خودتان را در یک مرکز ثبت مثل npm  انتشار دهید تا توسط دیگر توسعه دهندگان استفاده شود.
نوع Application اشاره به یک Application مستقل انگیولار دارد.    


Create Empty Workspaces  

در انگیولار 7 یک CLI option جدید ( create-application-- ) معرفی شد که شما می‌توانید با اضافه کردن این option به دستور ng new، سبب ایجاد یک Workspace خالی شوید. این option  با دستور ng new استفاده می‌شود و می‌تواند مقدار true یا false را دریافت کند که به صورت پیش فرض به true  تنظیم شده است. بنابراین وقتی شما یک پروژه‌ی جدید را ایجاد می‌کنید، سبب ایجاد یک پروژه‌ی اولیه انگیولار در Workspace هستید؛ همچنین می‌توانید create-application-- را به false تنظیم کنید تا CLI یک پروژه اولیه انگیولار را در Workspace  ایجاد نکند .

اکنون اجازه دهید آن را در عمل ببینیم: 
مطمئن شوید که نگارش انگیولار شما، 7 یا بالاتر باشد:
ng --version

Command Prompt را باز کرده و سپس درستور زیر را در آن اجرا کنید:
ng new angular-apps --create-application=false
سپس Angular CLI این هشدار را به شما می‌دهد که آیا تمایل دارید، Angular routing را اضافه کنید و همچنین از کدام stylesheet format تمایل دارید که استفاده کنید؛ سپس فایل‌های زیر تولید خواهند شد:  
angular-apps/README.md
angular-apps/angular.json
angular-apps/package.json
angular-apps/tsconfig.json
angular-apps/tslint.json
angular-apps/.editorconfig
angular-apps/.gitignore
و همچنین CLI تمام وابستگی‌های انگیولار را در یک پوشه به نام node_modules نصب خواهد کرد.


اکنون به Command Prompt برگردیم و وارد Angular Workspace خودمان شویم:
cd angular-apps

در ادامه یک پروژه جدید را با دستور زیر ایجاد می‌کنیم:
ng generate application admin
دستور بالا سبب ایجاد دو پروژه می‌شود ( admin  و admin-e2e )، در پوشه Projects. 
 همچنین می‌توانید یک کتابخانه را در Workspace خود با استفاده از دستور زیر ایجاد کنید:
ng generate library ngx-qrcode
ngx-qrcode نام کتابخانه می‌باشد. این کتابخانه در پوشه projects، درست مثل مابقی Application ها اضافه خواهد شد. 
بعد از ایجاد کردن چندین Application بدون Application پیش فرض برای Workspace خود، می‌توانید اقدام به ایجاد modules ، service ، components  و ... در یک پروژه مشخص با استفاده از project option-- کنید. 

برای نمونه یک سرویس را در پروژه admin ایجاد می‌کنیم:
ng generate service auth --project=admin
که سبب ایجاد دو فایل زیر می‌شود:
projects/admin/src/app/auth.service.spec.ts
projects/admin/src/app/auth.service.ts

Serving Specific Apps in Your Workspace 

جهت به خدمت گرفتن یک Application مشخص در Workspace دستور زیر را اجرا کنید:
ng serve admin
admin نام Application شما می‌باشد که می‌خواهید آن را به خدمت بگیرید. 


نکته
اگر در Command Prompt دستور زیر را وارد کنید: 
ng new
سریعا هشدار زیر را به شما می‌دهد:
What name would you like to use for the new workspace and initial project?
از شما می‌خواهد که نام Workspace  مورد نظرتان را وارد کنید و بعد از آن همان دو هشدار Routing و stylesheet format  می‌باشد که سبب ایجاد یک پروژه اولیه انگیولار در Workspace می‌شود.


نتیجه گیری 
در این مطلب متوجه مفهوم Angular Workspace و روش ایجاد کردن یک Workspace خالی شدیم و همچنین چگونه یک Application و یک Library را در یک Workspace   ایجاد کنیم. 

مطالب
معرفی Selector های CSS - قسمت 6
51- :first-child
تگی را انتخاب می‌کند که اولین فرزند والد خود باشد.
<style>
    div.container :first-child {
        color: red;
    }
</style>
<div class="container">
    <h1>Text 1</h1>
    <span>Text 2</span>
    <p>Text 3</p>
    <div>Text 4</div>
    <div>Text 5</div>
    <div>
        <h1>Text 6</h1>
        <span>Text 7</span>
        <p>Text 8</p>
        <p>
            <span>Text 9</span>
        </p>
        <div>Text 10</div>
        <p>Text 11</p>
    </div>
    <h1>Text 12</h1>
    <div>Text 13</div>
    <span>Text 14</span>
    <div>Text 15</div>
</div>
در مثال فوق Text 1، Text 6و Text 9 به رنگ قرمز نمایش می‌یابند.
پشتیبانی در مرورگرها:

 Selector نسخه CSS
 3.1 9.6  7.0 3.0  4.0 :first-child 2

52- :last-child
تگی را انتخاب می‌کند که آخرین فرزند والد خود باشد.
<style>
    div.container :last-child {
        color: red;
    }
</style>
<div class="container">
    <h1>Text 1</h1>
    <span>Text 2</span>
    <p>Text 3</p>
    <div>Text 4</div>
    <div>Text 5</div>
    <div>
        <h1>Text 6</h1>
        <span>Text 7</span>
        <p>Text 8</p>
        <p>
            <span>Text 9</span>
        </p>
        <div>Text 10</div>
        <p>Text 11</p>
    </div>
    <h1>Text 12</h1>
    <div>Text 13</div>
    <span>Text 14</span>
    <div>Text 15</div>
</div>
در مثال فوق Text 15، Text 11و Text 9 به رنگ قرمز نمایش می‌یابند. 
پشتیبانی در مرورگرها:

 Selector نسخه CSS
 3.2  9.6  9.0 3.5  4.0 :last-child  3

53- :only-child
تگی را انتخاب می‌کند که تنها فرزند والد خود باشد.
<style>
    div.container :only-child {
        color: red;
    }
</style>
<div class="container">
    <h1>Text 1</h1>
    <span>Text 2</span>
    <p>Text 3</p>
    <div>Text 4</div>
    <div>Text 5</div>
    <div>
        <h1>Text 6</h1>
        <span>Text 7</span>
        <p>Text 8</p>
        <p>
            <span>Text 9</span>
        </p>
        <div>Text 10</div>
        <p>Text 11</p>
    </div>
    <h1>Text 12</h1>
    <div>Text 13</div>
    <span>Text 14</span>
    <div>Text 15</div>
</div>
در مثال فوق Text 9 به رنگ قرمز نمایش می‌یابد.  
پشتیبانی در مرورگرها:

 Selector نسخه CSS
 3.2  9.6  9.0 3.5  4.0 :only-child  3

54- :nth-child(n)
تگی را انتخاب می‌کند که nامین فرزند والد خود باشد. به جای n می‌توان از مقادیر odd (فرزندان فرد)، even (فرزندان زوج) و an+b استفاده نمود.
<style>
    div.container :nth-child(2) {
        color: red;
    }
</style>
<div class="container">
    <h1>Text 1</h1>
    <span>Text 2</span>
    <p>Text 3</p>
    <div>Text 4</div>
    <div>Text 5</div>
    <div>
        <h1>Text 6</h1>
        <span>Text 7</span>
        <p>Text 8</p>
        <p>
            <span>Text 9</span>
        </p>
        <div>Text 10</div>
        <p>Text 11</p>
    </div>
    <h1>Text 12</h1>
    <div>Text 13</div>
    <span>Text 14</span>
    <div>Text 15</div>
</div>
در مثال فوق Text 2و Text 7 به رنگ قرمز نمایش می‌یابند.  
پشتیبانی در مرورگرها:

 Selector نسخه CSS
 3.2  9.6  9.0 3.5  4.0 :nth-child(n)  3

55- :nth-last-child(n)
تگی را انتخاب می‌کند که nامین فرزند والد خود از آخر باشد. به جای n می‌توان از مقادیر odd (فرزندان فرد)، even (فرزندان زوج) و an+b استفاده نمود.
<style>
    div.container :nth-last-child(2) {
        color: red;
    }
</style>
<div class="container">
    <h1>Text 1</h1>
    <span>Text 2</span>
    <p>Text 3</p>
    <div>Text 4</div>
    <div>Text 5</div>
    <div>
        <h1>Text 6</h1>
        <span>Text 7</span>
        <p>Text 8</p>
        <p>
            <span>Text 9</span>
        </p>
        <div>Text 10</div>
        <p>Text 11</p>
    </div>
    <h1>Text 12</h1>
    <div>Text 13</div>
    <span>Text 14</span>
    <div>Text 15</div>
</div>
در مثال فوق Text 14و Text 10 به رنگ قرمز نمایش می‌یابند.  
پشتیبانی در مرورگرها:

 Selector نسخه CSS
 3.2  9.6  9.0 3.5  4.0 :nth-last-child(n)  3

56- :first-of-type
تگی را انتخاب می‌کند که اولین تگ در بین هم نوعان خودش و در یک والد باشد. 
<style>
    div.container :first-of-type {
        color: red;
    }
</style>
<div class="container">
    <h1>Text 1</h1>
    <span>Text 2</span>
    <p>Text 3</p>
    <div>Text 4</div>
    <div>Text 5</div>
    <div>
        <h1>Text 6</h1>
        <span>Text 7</span>
        <p>Text 8</p>
        <p>
            <span>Text 9</span>
        </p>
        <div>Text 10</div>
        <p>Text 11</p>
    </div>
    <h1>Text 12</h1>
    <div>Text 13</div>
    <span>Text 14</span>
    <div>Text 15</div>
</div>
در مثال فوق Text 1، Text 2، Text 3، Text 4، Text 6، Text 7، Text 8، Text 9و Text 10 به رنگ قرمز نمایش می‌یابند.  
پشتیبانی در مرورگرها:

 Selector نسخه CSS
 3.2  9.6  9.0 3.5  4.0 :first-of-type  3

57- :last-of-type
تگی را انتخاب می‌کند که آخرین تگ در بین هم نوعان خودش و در یک والد باشد.
<style>
    div.container :last-of-type {
        color: red;
    }
</style>
<div class="container">
    <h1>Text 1</h1>
    <span>Text 2</span>
    <p>Text 3</p>
    <div>Text 4</div>
    <div>Text 5</div>
    <div>
        <h1>Text 6</h1>
        <span>Text 7</span>
        <p>Text 8</p>
        <p>
            <span>Text 9</span>
        </p>
        <div>Text 10</div>
        <p>Text 11</p>
    </div>
    <h1>Text 12</h1>
    <div>Text 13</div>
    <span>Text 14</span>
    <div>Text 15</div>
</div>
در مثال فوق Text 15، Text 14، Text 12، Text 11، Text 10، Text 9، Text 7، Text 6و Text 3 به رنگ قرمز نمایش می‌یابند.  
پشتیبانی در مرورگرها:

 Selector نسخه CSS
 3.2  9.6  9.0 3.5  4.0 :last-of-type  3

58- :only-of-type
تگی را انتخاب می‌کند که تنها تگ در بین هم نوعان خودش و در یک والد باشد.
<style>
    div.container :only-of-type {
        color: red;
    }
</style>
<div class="container">
    <h1>Text 1</h1>
    <span>Text 2</span>
    <p>Text 3</p>
    <div>Text 4</div>
    <div>Text 5</div>
    <div>
        <h1>Text 6</h1>
        <span>Text 7</span>
        <p>Text 8</p>
        <p>
            <span>Text 9</span>
        </p>
        <div>Text 10</div>
        <p>Text 11</p>
    </div>
    <h1>Text 12</h1>
    <div>Text 13</div>
    <span>Text 14</span>
    <div>Text 15</div>
</div>
در مثال فوق Text 3، Text 6، Text 7، Text 9 و Text 10 به رنگ قرمز نمایش می‌یابند.  
پشتیبانی در مرورگرها:

 Selector نسخه CSS
 3.2  9.6  9.0 3.5  4.0 :only-of-type  3

59- :nth-of-type(n)
تگی را انتخاب می‌کند که nامین تگ در بین هم نوعان خودش و در یک والد باشد. به جای n می‌توان از مقادیر odd (فرزندان فرد)، even (فرزندان زوج) و an+b استفاده نمود.
<style>
    div.container :nth-of-type(2) {
        color: red;
    }
</style>
<div class="container">
    <h1>Text 1</h1>
    <span>Text 2</span>
    <p>Text 3</p>
    <div>Text 4</div>
    <div>Text 5</div>
    <div>
        <h1>Text 6</h1>
        <span>Text 7</span>
        <p>Text 8</p>
        <p>
            <span>Text 9</span>
        </p>
        <div>Text 10</div>
        <p>Text 11</p>
    </div>
    <h1>Text 12</h1>
    <div>Text 13</div>
    <span>Text 14</span>
    <div>Text 15</div>
</div>
در مثال فوق Text 5، Text 9، Text 12 و Text 14 به رنگ قرمز نمایش می‌یابند.  
پشتیبانی در مرورگرها:

 Selector نسخه CSS
 3.2  9.6  9.0 3.5  4.0 :nth-of-type(n)  3

60- nth-last-of-type(n)
تگی را انتخاب می‌کند که nامین تگ از آخر در بین هم نوعان خودش و در یک والد باشد. به جای n می‌توان از مقادیر odd (فرزندان فرد)، even (فرزندان زوج) و an+b استفاده نمود.
<style>
    div.container :nth-last-of-type(2) {
        color: red;
    }
</style>
<div class="container">
    <h1>Text 1</h1>
    <span>Text 2</span>
    <p>Text 3</p>
    <div>Text 4</div>
    <div>Text 5</div>
    <div>
        <h1>Text 6</h1>
        <span>Text 7</span>
        <p>Text 8</p>
        <p>
            <span>Text 9</span>
        </p>
        <div>Text 10</div>
        <p>Text 11</p>
    </div>
    <h1>Text 12</h1>
    <div>Text 13</div>
    <span>Text 14</span>
    <div>Text 15</div>
</div>
در مثال فوق Text 1، Text 2، Text 9 و Text 13 به رنگ قرمز نمایش می‌یابند.  
پشتیبانی در مرورگرها:

 Selector نسخه CSS
 3.2  9.6  9.0 3.5  4.0 :nth-last-of-type(n)  3
مطالب
بررسی روش تعریف انقیاد دو طرفه‌ی سفارشی در کامپوننت‌های Angular
برخلاف AngularJS، در برنامه‌های Angular امکانات two way data binding به صورت پیش‌فرض ارائه نمی‌شوند تا از تمام مشکلات آن مانند digest cycle ،watchers و غیره خبری نباشد. اما گاهی از اوقات نیاز است انقیاد دو طرفه‌ی سفارشی را بین دو کامپوننت ایجاد کنیم. در این مطلب روش ایجاد یک چنین انقیادهایی را بررسی خواهیم کرد و در اینجا در ابتدا نیاز است دو پیشنیاز Property Binding و Event Binding را بررسی کنیم که از جمع آن‌ها two way data binding حاصل می‌شود:


البته Angular به همراه دایرکتیو ویژه‌ای به نام ngModel است که two-way data binding را با import ماژول ویژه‌ی فرم‌ها میسر می‌کند:


که آن نیز در اصل از جمع Property Binding و Event Binding تشکیل شده‌است:
<input [ngModel]="username" (ngModelChange)="username = $event">
و یا به صورت خلاصه:
<input [(ngModel)]='username' />
در اینجا می‌خواهیم یک چنین امکانی را بدون استفاده از ngModel و ماژول فرم‌ها پیاده سازی کنیم.


انقیاد به خواص یا Property binding

فرض کنید دو کامپوننت والد و فرزند را ایجاد کرده‌ایم:


در کامپوننت والد، مقداری را توسط متد deposit هربار 100 آیتم افزایش می‌دهیم:
import { Component, OnInit } from "@angular/core";

@Component({
  selector: "app-parent",
  templateUrl: "./parent.component.html",
  styleUrls: ["./parent.component.css"]
})
export class ParentComponent implements OnInit {

  amount = 500;

  constructor() { }

  ngOnInit() {
  }

  deposit() {
    this.amount += 100;
  }
}
با این قالب:
<h2>Custom two way data binding</h2>

<div class="panel panel-primary">
  <div class="panel-heading">
    <h2 class="panel-title">Parnet Component</h2>
  </div>
  <div class="panel-body">
    <label>Available amount:</label> {{amount}}
    <button (click)="deposit()" class="btn btn-success">Deposit 100</button>
    <div>
      <app-child [amount]="amount"> </app-child>
    </div>
  </div>
</div>
که در آن مقدار amount کامپوننت والد نمایش داده شده‌است و همچنین این مقدار به خاصیت ورودی کامپوننتی به نام app-child نیز نسبت داده شده‌است.

کامپوننت فرزند به صورت ذیل تعریف می‌شود:
import { Component, OnInit, Input } from "@angular/core";

@Component({
  selector: "app-child",
  templateUrl: "./child.component.html",
  styleUrls: ["./child.component.css"]
})
export class ChildComponent implements OnInit {

  @Input() amount: number;

  constructor() { }

  ngOnInit() {
  }

  withdraw() {
    this.amount -= 100;
  }
}
که در آن خاصیت amount، از والد آن، توسط ویژگی Input دریافت می‌شود. سپس در متد withdraw هربار می‌توان 100 آیتم را از آن کسر کرد.
با این قالب:
<div class="panel panel-default">
  <div class="panel-heading">
    <h2 class="panel-title">Child Component</h2>
  </div>
  <div class="panel-body">
    <label>Amount available: </label> {{amount}}

    <button (click)="withdraw()" class="btn btn-danger">Withdraw 100</button>
  </div>
</div>
که در آن مقدار amount فرزند نمایش داده شده‌است و همچنین امکان فراخوانی متد withdraw وجود دارد.

در اینجا زمانیکه data binding را به صورت ذیل تعریف می‌کنیم:
<app-child [amount]="amount"> </app-child>
روش مقدار دهی خاصیت amount داخل [] ، انقیاد به خواص نامیده می‌شود و سمت راست آن نیز یک خاصیت درنظر گرفته می‌شود. یعنی مقدار خاصیت amount والد (درون "") به مقدار خاصیت amount فرزند (درون []) نسبت داده خواهد شد.
این ارتباط نیز یک طرفه‌است. برای مثال اگر بر روی دکمه‌ی Deposit والد کلیک کنیم:


مقدار افزایش یافته‌ی در والد، به فرزند نیز منتقل می‌شود و نمایش داده خواهد شد. اما اگر بر روی دکمه‌ی withdraw فرزند کلیک کنیم:


تغییر صورت گرفته، به والد انعکاس پیدا نمی‌کند. برای اطلاع رسانی به والد، به انقیاد به رخ‌دادها نیاز داریم.


انقیاد به رخ‌دادها یا Event binding

یک کامپوننت می‌تواند به رخ‌دادهای صادر شده‌ی توسط کامپوننتی دیگر گوش فرا دهد:
import { Component, OnInit, Input, Output, EventEmitter } from "@angular/core";

@Component({
  selector: "app-child",
  templateUrl: "./child.component.html",
  styleUrls: ["./child.component.css"]
})
export class ChildComponent implements OnInit {

  @Input() amount: number;
  @Output() amountChange = new EventEmitter();

  constructor() { }

  ngOnInit() {
  }

  withdraw() {
    this.amount -= 100;
    this.amountChange.emit(this.amount);
  }
}
برای این منظور در کامپوننت فرزند، یک خاصیت Output را به نام amountChange از نوع EventEmitter تعریف می‌کنیم. سپس جایی که قرار است کار کاهش amount صورت گیرد، با صدور رخ‌دادی (this.amountChange.emit)، این مقدار را به والد اعلام می‌کنیم.
اکنون در قالب کامپوننت والد، این رخ‌داد را درون یک () معرفی خواهیم کرد:
<app-child [amount]="amount" (amountChange)="this.amount= $event"> </app-child>
به این ترتیب زمانیکه کامپوننت فرزند، مقدار amount را تغییر می‌دهد، این مقدار توسط this.amountChange.emit به والد منتشر خواهد شد و می‌توان در سمت والد توسط event$ به آن دسترسی یافته و آن‌را به خاصیت this.amount کامپوننت والد نسبت دهیم.
اکنون اگر برنامه را آزمایش کنیم، با کلیک بر روی دکمه‌ی withdraw فرزند، مقدار کاهش یافته به والد نیز منعکس می‌شود:



پیاده سازی syntax ویژه‌ی Banana in a box

تا اینجا پیاده سازی two way data-binding سفارشی به پایان می‌رسد. اما تعریف طولانی:
<app-child [amount]="amount" (amountChange)="this.amount= $event"> </app-child>
به صورت ذیل هم قابل نوشتن و ساده سازی است:
<app-child [(amount)]="amount"> </app-child>
که به آن syntax ویژه Banana in a box نیز گفته می‌شود.
نکته‌ی ویژه‌ی آن، وجود پسوند Change در نام رخ‌داد تعریف شده‌است:
  @Input() amount: number;
  @Output() amountChange = new EventEmitter();
 اگر نام خاصیت Input مساوی x باشد، باید جهت فعالسازی syntax ویژه Banana in a box، نام رخ‌داد متناظر با آن دقیقا مساوی xChange انتخاب شود. مانند amount ورودی در اینجا و amountChange خروجی تعریف شده.

بنابراین به صورت خلاصه جهت تعریف یک انقیاد دو طرفه سفارشی:
- ابتدا باید انقیاد به یک خاصیت ورودی x را تعریف کرد.
- سپس نیاز است انقیاد به یک رخ‌داد خروجی هم‌نام، که نام آن، پسوند Change را اضافه‌تر دارد، یعنی xChange را تعریف کرد.
- اکنون می‌توان two-way data binding syntax ویژه‌ای را به نام banana in a box بر روی این‌دو تعریف کرد[(x)].


کدهای کامل این مطلب را از اینجا می‌توانید دریافت کنید.
مطالب
حذف سریع رکورد های یک لیست SharePoint با NET. در PowerShell
لطفا توجه فرمایید که جالب‌ترین قسمت این مقاله قابلیت استفاده از کلاس‌های دات نت در دل PowerShell می‌باشد. که در قسمت چهارم کد‌ها مشاهده می‌فرمایید.
حذف تمام رکورد‌های یک لیست شیرپوینت از طریق رابط کاربری SharePoint  مسیر نمیباشد و لازم است برای آن چند خط کد نوشته شود که می‌توانید آن را با console و جالب‌تر از آن با  PowerShell   اجرا کنید.
1- ساده‌ترین روش حذف رکورد‌های شیرپوینت را در روبرو مشاهده می‌فرمایید که به ازای حذف هر رکورد یک رفت و برگشت به پایگاه انجام می‌شود
SPList list = mWeb.GetList(strUrl);
if (list != null)
{
    for (int i = list.ItemCount - 1; i >= 0; i--)
    {
        list.Items[i].Delete();
    }
    list.Update();
}
2- با استفاده از  SPWeb.ProcessBatchData در کد زیر می‌توانیم با سرعت بیشتر و هوشمندانه‌تری، حذف تمام رکورد‌ها را در یک عمل انجام دهیم
public static void DeleteAllItems(string site, string list)
{
    using (SPSite spSite = new SPSite(site))
    {
        using (SPWeb spWeb = spSite.OpenWeb())
        {
            StringBuilder deletebuilder = BatchCommand(spWeb.Lists[list]);
            spSite.RootWeb.ProcessBatchData(deletebuilder.ToString());
        }
    }
}

private static StringBuilder BatchCommand(SPList spList)
{
    StringBuilder deletebuilder= new StringBuilder();
    deletebuilder.Append("<?xml version=\"1.0\" encoding=\"UTF-8\"?><Batch>");
    string command = "<Method><SetList Scope=\"Request\">" + spList.ID +
        "</SetList><SetVar Name=\"ID\">{0}</SetVar><SetVar Name=\"Cmd\">Delete</SetVar></Method>";

    foreach (SPListItem item in spList.Items)
    {
        deletebuilder.Append(string.Format(command, item.ID.ToString()));
    }
    deletebuilder.Append("</Batch>");
    return deletebuilder;
}
3- در قسمت زیر همان روش batch  قبلی را مشاهده می‌فرمایید که با تقسیم کردن batch  ها به تکه‌های 1000 تایی کارایی آن را بالا برده ایم
// We prepare a String.Format with a String.Format, this is why we have a {{0}} 
   string command = String.Format("<Method><SetList Scope=\"Request\">{0}</SetList><SetVar Name=\"ID\">{{0}}</SetVar><SetVar Name=\"Cmd\">Delete</SetVar><SetVar Name=\"owsfileref\">{{1}}</SetVar></Method>", list.ID);
   // We get everything but we limit the result to 100 rows 
   SPQuery q = new SPQuery();
   q.RowLimit = 100;

   // While there's something left 
   while (list.ItemCount > 0)
   {
    // We get the results 
    SPListItemCollection coll = list.GetItems(q);

    StringBuilder sbDelete = new StringBuilder();
    sbDelete.Append("<?xml version=\"1.0\" encoding=\"UTF-8\"?><Batch>");

    Guid[] ids = new Guid[coll.Count];
    for (int i=0;i<coll.Count;i++)
    {
     SPListItem item = coll[i];
     sbDelete.Append(string.Format(command, item.ID.ToString(), item.File.ServerRelativeUrl));
     ids[i] = item.UniqueId;
    }
    sbDelete.Append("</Batch>");

    // We execute it 
    web.ProcessBatchData(sbDelete.ToString());

    //We remove items from recyclebin
    web.RecycleBin.Delete(ids);

    list.Update();
   }
  }
4- در این قسمت به جالب‌ترین و آموزنده‌ترین قسمت این مطلب می‌پردازیم و آن import کردن namespace‌ها و ساختن object‌های دات نت در دل PowerShell هست که می‌توانید به راحتی با مقایسه با کد قسمت قبلی که در console نوشته شده است، آن‌را فرا بگیرید.
برای فهم script پاور شل زیر کافیست به چند نکته ساده زیر دقت کنید 
  • ایجاد متغیر‌ها به سادگی با شروع نوشتن نام متغیر با $ و بدون تعریف نوع آن‌ها انجام می‌شود
  • write-host حکم  write را دارد و واضح است که نوشتن تنهای آن برای ایجاد یک line break می‌باشد. 
  • کامنت کردن با # 
  • عدم وجود semi colon  برای اتمام فرامین
[System.Reflection.Assembly]::Load("Microsoft.SharePoint, Version=12.0.0.0, Culture=neutral, PublicKeyToken=71e9bce111e9429c")
[System.Reflection.Assembly]::Load("Microsoft.SharePoint.Portal, Version=12.0.0.0, Culture=neutral, PublicKeyToken=71e9bce111e9429c")
[System.Reflection.Assembly]::Load("Microsoft.SharePoint.Publishing, Version=12.0.0.0, Culture=neutral, PublicKeyToken=71e9bce111e9429c")
[System.Reflection.Assembly]::Load("System.Web, Version=2.0.0.0, Culture=neutral, PublicKeyToken=b03f5f7f11d50a3a")

write-host 

# Enter your configuration here
$siteUrl = "http://mysharepointsite.example.com/"
$listName = "Name of my list"
$batchSize = 1000

write-host "Opening web at $siteUrl..."

$site = new-object Microsoft.SharePoint.SPSite($siteUrl)
$web = $site.OpenWeb()
write-host "Web is: $($web.Title)"

$list = $web.Lists[$listName];
write-host "List is: $($list.Title)"

while ($list.ItemCount -gt 0)
{
  write-host "Item count: $($list.ItemCount)"

  $batch = "<?xml version=`"1.0`" encoding=`"UTF-8`"?><Batch>"
  $i = 0

  foreach ($item in $list.Items)
  {
    $i++
    write-host "`rProcessing ID: $($item.ID) ($i of $batchSize)" -nonewline

    $batch += "<Method><SetList Scope=`"Request`">$($list.ID)</SetList><SetVar Name=`"ID`">$($item.ID)</SetVar><SetVar Name=`"Cmd`">Delete</SetVar><SetVar Name=`"owsfileref`">$($item.File.ServerRelativeUrl)</SetVar></Method>"

    if ($i -ge $batchSize) { break }
  }

  $batch += "</Batch>"

  write-host

  write-host "Sending batch..."

  # We execute it 
  $result = $web.ProcessBatchData($batch)

  write-host "Emptying Recycle Bin..."

  # We remove items from recyclebin
  $web.RecycleBin.DeleteAll()

  write-host

  $list.Update()
}

write-host "Done."