اضافه کردن Google analytics به یک سایت، بسیار ساده است. در آن ثبت نام میکنید؛ سپس آدرس دومین خود را وارد کرده و یک قطعه کد جاوا اسکریپتی را دریافت خواهید کرد که باید به انتهای تمام صفحات سایت خود اضافه نمائید و ... همین.
اضافه کردن این کد در ASP.NET MVC میتواند در فایل layout یا همان master page سایت انجام شود تا به صورت خودکار به تمام صفحات اعمال گردد.
مشکل!
من نمیخواهم که صفحات غیرعمومی سایت نیز دارای کدهای Google analytics باشند و بیجهت Google به اینجاها نیز سرکشی زاید کند! چکار باید کرد؟
احتمالا عنوان میکنید که باید یک if و else به همراه آرایهای از نامها و آدرسهای صفحات غیرعمومی سایت تهیه کرد و بر این اساس کدهای Google analytics را در master page درج کرد یا خیر.
بله. این روش کار میکنه ولی بهینه نیست و همچنین نگهداری آن در طول زمان مشکل است. سایت توسعه خواهد یافت، صفحات غیرعمومی بیشتر خواهند شد و ممکن است در این بین فراموش شود که کدهای مرتبط به روز شوند.
روش بهتر:
آیا میتوان در یک View مشخص کرد که فیلتر Authorize در اکشن متد متناظری که آنرا رندر کرده است بکار گرفته شده است یا خیر؟
صفحات غیرعمومی سایت در ASP.NET MVC با فیلتر Authorize محافظت میشوند. این فیلتر را میتوان به کل یک کنترلر اعمال کرد تا به تمام اکشن متدهای آن اعمال شود؛ یا فقط به یک اکشن متد خاص که Viewایی خاص را رندر میکند.
نحوه پیاده سازی تشخیص وجود فیلتر Authorize را در یک View رندر شده، در متد کمکی زیر میتوان مشاهده کرد:
@helper IncludeGoogleAnalytics(WebViewPage page) { var controller = page.ViewContext.Controller; var controllerHasAuthorizeAttribute = controller.GetType().GetCustomAttributes(typeof(AuthorizeAttribute), true).Any(); var currentActionName = page.ViewContext.Controller.ValueProvider.GetValue("action").RawValue.ToString(); var actionHasAuthorizeAttribute = controller.GetType().GetMethods() .Where(x => x.Name == currentActionName && x.GetCustomAttributes(typeof(AuthorizeAttribute), true).Any()) .Any(); if (!controllerHasAuthorizeAttribute && !actionHasAuthorizeAttribute) { string trackingId = ConfigurationManager.AppSettings["GoogleAnalyticsID"]; <script type="text/javascript"> var _gaq = _gaq || []; _gaq.push(['_setAccount', '@trackingId']); _gaq.push(['_trackPageview']); (function () { var ga = document.createElement('script'); ga.type = 'text/javascript'; ga.async = true; ga.src = ('https:' == document.location.protocol ? 'https://ssl' : 'http://www') + '.google-analytics.com/ga.js'; var s = document.getElementsByTagName('script')[0]; s.parentNode.insertBefore(ga, s); })(); </script> }
توضیحات:
این متد در فایلی به نام HtmlUtils قرار گرفته در پوشه app_code تعریف شده است و بکارگیری آن در یک فایل master page به نحو زیر خواهد بود:
@HtmlUtils.IncludeGoogleAnalytics(this)
در این متد به کمک خاصیت page.ViewContext.Controller میتوان به کنترلری که در حال رندر کردن View جاری است دسترسی یافت. اکنون که به کنترلر دسترسی داریم، به کمک Reflection، ویژگیها یا Attributes آنرا یافته و بررسی میکنیم که آیا دارای AuthorizeAttribute است یا خیر. بر این اساس میتوان تصمیم گرفت که آیا View در حال نمایش عمومی است یا خصوصی. اگر عمومی بود، کدهای اسکریپتی Google analytics به صورت خودکار به صفحه تزریق میشوند.
همچنین در اینجا فرض بر این است که Id منتسب به دومین جاری در کلیدی به نام GoogleAnalyticsID در فایل کانفیگ برنامه در قسمت app settings آن تعریف شده است.
ASP.NET MVC #22
تهیه سایتهای چند زبانه و بومی سازی نمایش اطلاعات در ASP.NET MVC
زمانیکه دات نت فریم ورک نیاز به انجام اعمال حساس به مسایل بومی را داشته باشد، ابتدا به مقادیر تنظیم شده دو خاصیت زیر دقت میکند:
الف) System.Threading.Thread.CurrentThread.CurrentCulture
بر این اساس دات نت میتواند تشخیص دهد که برای مثال خروجی متد DateTime.Now.ToString در کانادا و آمریکا باید با هم تفاوت داشته باشند. مثلا در آمریکا ابتدا ماه، سپس روز و در آخر سال نمایش داده میشود و در کانادا ابتدا سال، بعد ماه و در آخر روز نمایش داده خواهد شد. یا نمونهی دیگری از این دست میتواند نحوه نمایش علامت واحد پولی کشورها باشد.
ب) System.Threading.Thread.CurrentThread.CurrentUICulture
مقدار CurrentUICulture بر روی بارگذاری فایلهای مخصوصی به نام Resource، تاثیر گذار است.
این خواص را یا به صورت دستی میتوان تنظیم کرد و یا ASP.NET، این اطلاعات را از هدر Accept-Language دریافتی از مرورگر کاربر به صورت خودکار مقدار دهی میکند. البته برای این منظور نیاز است یک سطر زیر را به فایل وب کانفیگ برنامه اضافه کرد:
<system.web>
<globalization culture="auto" uiCulture="auto" />
یا اگر نیاز باشد تا برنامه را ملزم به نمایش اطلاعات Resource مرتبط با فرهنگ بومی خاصی کرد نیز میتوان در همین قسمت مقادیر culture و uiCulture را دستی تنظیم نمود و یا اگر همانند برنامههایی که چند لینک را بالای صفحه نمایش میدهند که برای مثال به نگارشهای فارسی/عربی/انگلیسی اشاره میکند، اینکار را با کد نویسی نیز میتوان انجام داد:
System.Threading.Thread.CurrentThread.CurrentCulture =
System.Globalization.CultureInfo.CreateSpecificCulture("fa");
جهت آزمایش این مطلب، ابتدا تنظیم globalization فوق را به فایل وب کانفیگ برنامه اضافه کنید. سپس به مسیر زیر در IE مراجعه کنید:
IE -> Tools -> Intenet options -> Genarl tab -> Languages
در اینجا میتوان هدر Accept-Language را مقدار دهی کرد. برای نمونه اگر مقدار زبان پیش فرض را به فرانسه تنظیم کنیم (به عنوان اولین زبان تعریف شده در لیست) و سپس سعی در نمایش مقدار decimal زیر را داشته باشیم:
string.Format("{0:C}", 10.5M)
اگر زبان پیش فرض، انگلیسی آمریکایی باشد، $ نمایش داده خواهد شد و اگر زبان به فرانسه تنظیم شود، یورو در کنار عدد مبلغ نمایش داده میشود.
تا اینجا تنها با تنظیم culture=auto به این نتیجه رسیدهایم. اما سایر قسمتهای صفحه چطور؟ برای مثال برچسبهای نمایش داده شده را چگونه میتوان به صورت خودکار بر اساس Accept-Language مرجح کاربر تنظیم کرد؟ خوشبختانه در دات نت، زیر ساخت مدیریت برنامههای چند زبانه به صورت توکار وجود دارد که در ادامه به بررسی آن خواهیم پرداخت.
آشنایی با ساختار فایلهای Resource
فایلهای Resource یا منبع، در حقیقت فایلهایی هستند مبتنی بر XML با پسوند resx و هدف آنها ذخیره سازی رشتههای متناظر با فرهنگهای مختلف میباشد و برای استفاده از آنها حداقل یک فایل منبع پیش فرض باید تعریف شود. برای نمونه فایل mydata.resx را در نظر بگیرید. برای ایجاد فایل منبع اسپانیایی متناظر، باید فایلی را به نام mydata.es.resx تولید کرد. البته نوع فرهنگ مورد استفاده را کاملتر نیز میتوان ذکر کرد برای مثال mydata.es-mex.resx جهت فرهنگ اسپانیایی مکزیکی بکارگرفته خواهد شد، یا mydata.fr-ca.resx به فرانسوی کانادایی اشاره میکند. سپس مدیریت منابع دات نت فریم ورک بر اساس مقدار CurrentUICulture جاری، اطلاعات فایل متناظری را بارگذاری خواهد کرد. اگر فایل متناظری وجود نداشت، از اطلاعات همان فایل پیش فرض استفاده میگردد.
حین تهیه برنامهها نیازی نیست تا مستقیما با فایلهای XML منابع کار کرد. زمانیکه اولین فایل منبع تولید میشود، به همراه آن یک فایل cs یا vb نیز ایجاد خواهد شد که امکان دسترسی به کلیدهای تعریف شده در فایلهای XML را به صورت strongly typed میسر میکند. این فایلهای خودکار، تنها برای فایل پیش فرض mydata.resx تولید میشوند،از این جهت که تعاریف اطلاعات سایر فرهنگهای متناظر نیز باید با همان کلیدهای فایل پیش فرض آغاز شوند. تنها «مقادیر» کلیدهای تعریف شده در کلاسهای منبع متفاوت هستند.
اگر به خواص فایلهای resx در VS.NET دقت کنیم، نوع Build action آنها به embedded resource تنظیم شده است.
مثالی جهت بررسی استفاده از فایلهای Resource
یک پروژه جدید خالی ASP.NET MVC را آغاز کنید. فایل وب کانفیگ آنرا ویرایش کرده و تنظیمات globalization ابتدای بحث را به آن اضافه کنید. سپس مدل، کنترلر و View متناظر با متد Index آنرا با محتوای زیر به پروژه اضافه نمائید:
namespace MvcApplication19.Models
{
public class Employee
{
public int Id { set; get; }
public string Name { set; get; }
}
}
using System.Web.Mvc;
using MvcApplication19.Models;
namespace MvcApplication19.Controllers
{
public class HomeController : Controller
{
public ActionResult Index()
{
var employee = new Employee { Name = "Name 1" };
return View(employee);
}
}
}
@model MvcApplication19.Models.Employee
@{
ViewBag.Title = "Index";
}
<h2>
Index</h2>
<fieldset>
<legend>Employee</legend>
<div class="display-label">
Name
</div>
<div class="display-field">
@Html.DisplayFor(model => model.Name)
</div>
</fieldset>
<fieldset>
<legend>Employee Info</legend>
@Html.DisplayForModel()
</fieldset>
قصد داریم در View فوق بر اساس uiCulture کاربر مراجعه کننده به سایت، برچسب Name را مقدار دهی کنیم. اگر کاربری از ایران مراجعه کند، «نام کارمند» نمایش داده شود و سایر کاربران، «Employee Name» را مشاهده کنند. همچنین این تغییرات باید بر روی متد Html.DisplayForModel نیز تاثیرگذار باشد.
برای این منظور بر روی پوشه Views/Home که محل قرارگیری فایل Index.cshtml فوق است کلیک راست کرده و گزینه Add|New Item را انتخاب کنید. سپس در صفحه ظاهر شده، گزینه «Resources file» را انتخاب کرده و برای مثال نام Index_cshtml.resx را وارد کنید.
به این ترتیب اولین فایل منبع مرتبط با View جاری که فایل پیش فرض نیز میباشد ایجاد خواهد شد. این فایل، به همراه فایل Index_cshtml.Designer.cs تولید میشود. سپس همین مراحل را طی کنید، اما اینبار نام Index_cshtml.fa.resx را حین افزودن فایل منبع وارد نمائید که برای تعریف اطلاعات بومی ایران مورد استفاده قرار خواهد گرفت. فایل دومی که اضافه شده است، فاقد فایل cs همراه میباشد.
اکنون فایل Index_cshtml.resx را در VS.NET باز کنید. از بالای صفحه، به کمک گزینه Access modifier، سطح دسترسی متدهای فایل cs همراه آنرا به public تغییر دهید. پیش فرض آن internal است که برای کار ما مفید نیست. از این جهت که امکان دسترسی به متدهای استاتیک تعریف شده در فایل خودکار Index_cshtml.Designer.cs را در View های برنامه، نخواهیم داشت. سپس دو جفت «نام-مقدار» را در فایل resx وارد کنید. مثلا نام را Name و مقدار آنرا «Employee Name» و سپس نام دیگر را NameIsNotRight و مقدار آنرا «Name is required» وارد نمائید.
در ادامه فایل Index_cshtml.fa.resx را باز کنید. در اینجا نیز دو جفت «نام-مقدار» متناظر با فایل پیش فرض منبع را باید وارد کرد. کلیدها یا نامها یکی است اما قسمت مقدار اینبار باید فارسی وارد شود. مثلا نام را Name و مقدار آنرا «نام کارمند» وارد نمائید. سپس کلید یا نام NameIsNotRight و مقدار «لطفا نام را وارد نمائید» را تنظیم نمائید.
تا اینجا کار تهیه فایلهای منبع متناظر با View جاری به پایان میرسد.
در ادامه با کمک فایل Index_cshtml.Designer.cs که هربار پس از تغییر فایل resx متناظر آن به صورت خودکار توسط VS.NET تولید و به روز میشود، میتوان به کلیدها یا نامهایی که تعریف کردهایم، در قسمتهای مختلف برنامه دست یافت. برای نمونه تعریف کلید Name در این فایل به نحو زیر است:
namespace MvcApplication19.Views.Home {
public class Index_cshtml {
public static string Name {
get {
return ResourceManager.GetString("Name", resourceCulture);
}
}
}
}
بنابراین برای استفاده از آن در هر View ایی تنها کافی است بنویسیم:
@MvcApplication19.Views.Home.Index_cshtml.Name
به این ترتیب بر اساس تنظیمات محلی کاربر، اطلاعات به صورت خودکار از فایلهای Index_cshtml.fa.resx فارسی یا فایل پیش فرض Index_cshtml.resx، دریافت میگردد.
علاوه بر امکان دسترسی مستقیم به کلیدهای تعریف شده در فایلهای منبع، امکان استفاده از آنها توسط data annotations نیز میسر است. در این حالت میتوان مثلا پیغامهای اعتبار سنجی را بومی کرد یا حین استفاده از متد Html.DisplayForModel، بر روی برچسب نمایش داده شده خودکار، تاثیر گذار بود. برای اینکار باید اندکی مدل برنامه را ویرایش کرد:
using System.ComponentModel.DataAnnotations;
namespace MvcApplication19.Models
{
public class Employee
{
[ScaffoldColumn(false)]
public int Id { set; get; }
[Display(ResourceType = typeof(MvcApplication19.Views.Home.Index_cshtml),
Name = "Name")]
[Required(ErrorMessageResourceType = typeof(MvcApplication19.Views.Home.Index_cshtml),
ErrorMessageResourceName = "NameIsNotRight")]
public string Name { set; get; }
}
}
همانطور که ملاحظه میکنید، حین تعریف ویژگیهای Display یا Required، امکان تعریف نام کلاس متناظر با فایل resx خاصی وجود دارد. به علاوه ErrorMessageResourceName به نام یک کلید در این فایل و یا پارامتر Name ویژگی Display نیز به نام کلیدی در فایل منبع مشخص شده، اشاره میکنند. این اطلاعات توسط متدهای Html.DisplayForModel، Html.ValidationMessageFor، Html.LabelFor و امثال آن به صورت خودکار مورد استفاده قرار خواهند گرفت.
نکتهای در مورد کش کردن اطلاعات
در این مثال اگر فیلتر OutputCache را بر روی متد Index تعریف کنیم، حتما نیاز است به هدر Accept-Language نیز دقت داشت. در غیراینصورت تمام کاربران، صرفنظر از تنظیمات بومی آنها، یک صفحه را مشاهده خواهند کرد:
[OutputCache(Duration = 60, VaryByHeader = "Accept-Language")]
public ActionResult Index()
در کتابخانهی Microsoft AspNetCore Identity میتوان با این کد، فیلد Email را منحصر بهفرد کرد:
//Program.cs file builder.Services.AddIdentity<User, Role>(options => { options.User.RequireUniqueEmail = true; }).AddEntityFrameworkStores<DatabaseContext>();
برنامه را اجرا و درخواستها را یکی یکی به سمت سرور ارسال میکنیم و اگر ایمیل تکراری باشد به ما خطا میده و میگه: "ایمیل تکراری است".
ولی مشکل اینجاست که کد بالا فیلد Email رو داخل دیتابیس منحصر بهفرد نمیکنه و فقط از سمت نرم افزار بررسی تکراری بودن ایمیل رو انجام میده. حالا اگه ما با استفاده از نرم افزارهای "تست برنامههای وب" مثل Apache JMeter تعداد زیادی درخواست را به سمت برنامهمان ارسال کنیم و بعد رکوردهای داخل جدول کاربران را نگاه کنیم، با وجود اینکه داخل نرم افزارمان پراپرتی Email را منحصر بهفرد کردهایم، ولی چندین رکورد، با یک ایمیل مشابه در داخل جدول User وجود خواهد داشت.
برای تست این سناریو، برنامه Apache JMeter را از این لینک دانلود میکنیم (در بخش Binaries فایل zip رو دانلود می کنیم).
نکته: داشتن jdk ورژن 8 به بالا پیش نیاز است. برای اینکه بدونید ورژن جاوای سیستمتون چنده، داخل cmd دستور java -version رو صادر کنید.
اگه تمایل به نصب، یا به روز رسانی jdk را داشتید، میتونید از این لینک استفاده کنید و بسته به سیستم عاملتون، یکی از تبهای Windows, macOS یا Linux رو انتخاب کنید و فایل مورد نظر رو دانلود کنید (برای Windows فایل x64 Compressed Archive رو دانلود و نصب میکنیم).
حالا فایل دانلود شده JMeter رو استخراج میکنیم، وارد پوشهی bin میشیم و فایل jmeter.bat رو اجرا میکنیم تا برنامهی JMeter اجرا بشه.
قبل از اینکه وارد برنامه JMeter بشیم، کدهای برنامه رو بررسی میکنیم.
موجودیت کاربر:
public class User : IdentityUser<int>;
ویوو مدل ساخت کاربر:
public class UserViewModel { public string UserName { get; set; } = null!; public string Email { get; set; } = null!; public string Password { get; set; } = null!; }
کنترلر ساخت کاربر:
[ApiController] [Route("/api/[controller]")] public class UserController(UserManager<User> userManager) : Controller { [HttpPost] public async Task<IActionResult> Add(UserViewModel model) { var user = new User { UserName = model.UserName, Email = model.Email }; var result = await userManager.CreateAsync(user, model.Password); if (result.Succeeded) { return Ok(); } return BadRequest(result.Errors); } }
حالا وارد برنامه JMeter میشیم و اولین کاری که باید انجام بدیم این است که مشخص کنیم چند درخواست را در چند ثانیه قرار است ارسال کنیم. برای اینکار در برنامه JMeter روی TestPlan کلیک راست میکنیم و بعد:
Add -> Threads (Users) -> Thread Group
حالا باید بر روی Thread Group کلیک کنیم و بعد در بخش Number of threads (users) تعداد درخواستهایی را که قرار است به سمت سرور ارسال کنیم، مشخص کنیم؛ برای مثال عدد 100.
گزینه Ramp-up period (seconds) برای اینه که مشخص کنیم این 100 درخواست قرار است در چند ثانیه ارسال شوند که آن را روی 0.1 ثانیه قرار میدهیم تا درخواستها را با سرعت بسیار زیاد ارسال کند.
الان باید مشخص کنیم چه دیتایی قرار است به سمت سرور ارسال شود:
برای اینکار باید یک Http Request اضافه کنیم. برای این منظور روی Thread Group که از قبل ایجاد کردیم، کلیک راست میکنیم و بعد:
Add -> Sampler -> Http Request
حالا روی Http Request کلیک میکنیم و متد ارسال درخواست رو که روی Get هست، به Post تغییر میدیم و بعد Path رو هم به آدرسی که قراره دیتا رو بهش ارسال کنیم، تغییر میدهیم:
https://localhost:7091/api/User
حالا پایینتر Body Data رو انتخاب میکنیم و دیتایی رو که قراره به سمت سرور ارسال کنیم، در قالب Json وارد میکنیم:
{ "UserName": "payam${__Random(1000, 9999999)}", "Email": "payam@gmail.com", "Password": "123456aA@" }
چون بخش UserName در پایگاه داده منحصر بهفرد است، با این دستور:
${__Random(1000, 9999999)}
یک عدد Random رو به UserName اضافه میکنیم که دچار خطا نشیم.
حالا فقط باید یک Header رو هم به درخواستمون اضافه کنیم، برای اینکار روی Http Request که از قبل ایجاد کردیم، کلیک راست میکنیم و بعد:
Add -> Config Element -> Http Header Manager
حالا روی دکمهی Add در پایین صفحه کلیک میکنیم و این Header رو اضافه میکنیم:
Name: Content-Type Value: application/json
همچنین میتونیم یک View result رو هم اضافه کنیم تا وضعیت تمامی درخواستهای ارسال شده رو مشاهده کنیم. برای اینکار روی Http Request که از قبل ایجاد کردیم، کلیک راست میکنیم و بعد:
Add -> Listener -> View Results Tree
فایل Backup، برای اینکه مراحل بالا رو سریعتر انجام بدید:
File -> Open
حالا بر روی دکمهی سبز رنگ Play در Toolbar بالا کلیک میکنیم تا تمامی درخواست ها را به سمت سرور ارسال کنه و همچنین میتونیم از طریق View result tree ببینیم که چند درخواست موفقیت آمیز و چند درخواست ناموفق انجام شدهاست.
حالا اگر وارد پایگاه داده بشیم، میبینیم که چندین رکورد، با Email یکسان، در جدول User وجود داره:
در حالیکه ایمیل رو در تنظیمات کتابخانه Microsoft AspNetCore Identity به صورت Unique تعریف کردهایم:
//Program.cs file builder.Services.AddIdentity<User, Role>(options => { options.User.RequireUniqueEmail = true; }).AddEntityFrameworkStores<DatabaseContext>();
دلیل این مشکل این است که درخواستها در قالب یک صف، یک به یک اجرا نمیشوند؛ بلکه به صورت همزمان فریم ورک ASP.NET Core برای بالا بردن سرعت اجرای درخواستها از تمامی Thread هایی که در اختیارش هست استفاده میکند و در چندین Thread جداگانه، درخواستهایی رو به کنترلر User میفرسته و در نتیجه، در یک زمان مشابه، چندین درخواست ارسال میشه که آیا یک ایمیل برای مثال با مقدار payam@yahoo.com وجود داره یا خیر و در تمامی درخواستها چون همزمان انجام شده، جواب خیر است. یعنی ایمیل تکراری با آن مقدار، در پایگاه داده وجود ندارد و تمامی درخواستهایی که همزمان به سرور رسیدهاند، کاربر جدید را با ایمیل مشابهی ایجاد میکنند.
این مشکل را میتوان حتی در سایتهای فروش بلیط نیز پیدا کرد؛ یعنی چند نفر یک صندلی را رزرو کردهاند و همزمان وارد درگاه پرداخت شده و هزینهایی را برای آن پرداخت میکنند. اگر آن درخواستها را وارد صف نکنیم، امکان دارد که یک صندلی را به چند نفر بفروشیم. این سناریو برای زمانی است که در پایگاه داده، فیلدها را Unique تعریف نکرده باشیم. هر چند که اگر فیلدها را نیز Unique تعریف کرده باشیم تا یک صندلی را به چند نفر نفروشیم، در آن صورت هم برنامه دچار خطای 500 خواهد شد. پس بهتر است که حتی در زمانهایی هم که فیلدها را Unique تعریف میکنیم، باز هم از ورود چند درخواست همزمان به اکشن رزرو صندلی جلوگیری کنیم.
راه حل
برای حل این مشکل میتوان از Lock statement استفاده کرد که این راه حل نیز یک مشکل دارد که در ادامه به آن اشاره خواهم کرد.
Lock statement به ما این امکان رو میده تا اگر بخشی از کد ما در یک Thread در حال اجرا شدن است، Thread دیگری به آن بخش از کد، دسترسی نداشته باشد و منتظر بماند تا آن Thread کارش با کد ما تموم شود و بعد Thread جدید بتونه کد مارو اجرا کنه.
نحوه استفاده از Lock statement هم بسیار سادهاست:
public class TestClass { private static readonly object _lock1 = new(); public void Method1() { lock (_lock1) { // Body } } }
حالا باید کدهای خودمون رو در بخش Body اضافه کنیم تا دیگر چندین Thread به صورت همزمان، کدهای ما رو اجرا نکنند.
اما یک مشکل وجود داره و آن این است که ما نمیتوانیم در Lock statement، از کلمه کلیدی await استفاده کنیم؛ در حالیکه برای ساخت User جدید باید از await استفاده کنیم:
var result = await userManager.CreateAsync(user, model.Password);
برای حل این مشکل میتوان از کلاس SemaphoreSlim بجای کلمهی کلیدی lock استفاده کرد:
[ApiController] [Route("/api/[controller]")] public class UserController(UserManager<User> userManager) : Controller { private static readonly SemaphoreSlim Semaphore = new (initialCount: 1, maxCount: 1); [HttpPost] public async Task<IActionResult> Add(UserViewModel model) { var user = new User { UserName = model.UserName, Email = model.Email }; // Acquire the semaphore await Semaphore.WaitAsync(); try { // Perform user creation var result = await userManager.CreateAsync(user, model.Password); if (result.Succeeded) { return Ok(); } return BadRequest(result.Errors); } finally { // Release the semaphore Semaphore.Release(); } } }
این کلاس نیز مانند lock عمل میکند، ولی تواناییهای بیشتری را در اختیار ما قرار میدهد؛ برای مثال میتوان تعیین کرد که همزمان چند ترد میتوانند به این کد دسترسی داشته باشند؛ در حالیکه در lock statement فقط یک Thread میتوانست به کد دسترسی داشته باشد. مزیت دیگر کلاس SemaphoreSlim این است که میتوان برای اجرای کدمان Timeout در نظر گرفت تا از بلاک شدن نامحدود Thread جلوگیری کنیم.
با فراخوانی await semaphore.WaitAsync، دسترسی کد ما توسط سایر Thread ها محدود و با فراخوانی Release، کد ما توسط سایر Thread ها قابل دسترسی میشود.
مشکل قفل کردن Thread ها
هنگام قفل کردن Thread ها، مشکلی وجود دارد و آن این است که اگر برنامهی ما روی چندین سرور مختلف اجرا شود، این روش جوابگو نخواهد بود؛ چون قفل کردن Thread روی یک سرور تاثیری در سایر سرورها جهت محدود کردن دسترسی به کد ما ندارد. اما به صورت کلی میتوان از این روش برای بخشهایی خاص از برنامههایمان استفاده کنیم.
پیاده سازی با کمک الگوی AOP
برای اینکه کارمون راحت تر بشه، میتونیم کدهای بالا رو به یک Attribute انتقال بدیم و از اون Attribute در بالای اکشنهامون استفاده کنیم تا کل عملیات اکشنهامونو رو در یک Thread قفل کنیم:
[AttributeUsage(AttributeTargets.Method)] public class SemaphoreLockAttribute : Attribute, IAsyncActionFilter { private static readonly SemaphoreSlim Semaphore = new (1, 1); public async Task OnActionExecutionAsync(ActionExecutingContext context, ActionExecutionDelegate next) { // Acquire the semaphore await Semaphore.WaitAsync(); try { // Proceed with the action await next(); } finally { // Release the semaphore Semaphore.Release(); } } }
حالا میتونیم این Attribute را برای هر اکشنی استفاده کنیم:
[HttpPost] [SemaphoreLock] public async Task<IActionResult> Add(UserViewModel model) { var user = new User { UserName = model.UserName, Email = model.Email }; var result = await userManager.CreateAsync(user, model.Password); if (result.Succeeded) { return Ok(); } return BadRequest(result.Errors); }
فعال سازی عملیات CRUD در Kendo UI Grid
- زمانیکه که خطای Invalid JSON primitive را در سمت سرور دریافت میکنید، یعنی سمت کلاینت، اطلاعات را با فرمت نادرستی به سمت سرور ارسال میکند و این فرمت JSON نیست. یعنی در قسمت DataSource اطلاعات اضافی و یا نادرستی وجود دارند که با View ذکر شده هماهنگ نیستند.
همانطور که عنوان شد، قسمتهای سمت سرور و سمت کلاینت را با مثال ارسالی هماهنگ کنید و انطباق دهید. اگر وب API است این مثال و اگر MVC است، این مثال.
دوراهی انتخاب NHibernate و Entityframework
ساخت بستههای نیوگت مخصوص NET Core.
نکتهی آنرا در اینجا میتوانید مطالعه کنید و خلاصهی آن به صورت ذیل است:
"frameworks": { "net40": { "frameworkAssemblies": { } }, "net45": { "frameworkAssemblies": { } }, "net46": { "frameworkAssemblies": { } }, "netstandard1.3": { "imports": "dnxcore50", "dependencies": { "NETStandard.Library": "1.6.1", "System.Globalization.Extensions": "4.3.0", "System.Reflection": "4.3.0", "System.Reflection.TypeExtensions": "4.3.0" } } },
همین مقدار تغییر به همراه نکتهی scripts -> postcompile ابتدای بحث جاری، سبب خواهد شد تا کتابخانهی جاری برای تمام فریم ورکهای یاد شده به صورت مجزا کامپایل شده و درون بستهی نیوگت نهایی قرار گیرد:
در این حالت ممکن است قسمتی از کدها مثلا برای دات نت 4 قابل استفاده نباشند و نیاز به تغییر داشته باشند. برای این حالت باید از if directives# جهت شرطی کردن کامپایلر کمک گرفت:
#if NET40 // This only compiles for the .NET Framework 4 targets #else // This compiles for all other targets #endif
ASP.NET MVC #8
معرفی HTML Helpers
یک HTML Helper تنها یک متد است که رشتهای را بر میگرداند و این رشته میتواند حاوی هر نوع محتوای دلخواهی باشد. برای مثال میتوان از HTML Helpers برای رندر تگهای HTML، مانند img و input استفاده کرد. یا به کمک HTML Helpers میتوان ساختارهای پیچیدهتری مانند نمایش لیستی از اطلاعات دریافت شده از بانک اطلاعاتی را پیاده سازی کرد. به این ترتیب حجم کدهای تکراری تولید رابط کاربری در Viewهای برنامههای ASP.NET MVC به شدت کاهش خواهد یافت، به همراه قابلیت استفاده مجدد از متدهای الحاقی HTML Helpers در برنامههای دیگر.
HTML Helpers در ASP.NET MVC معادل کنترلهای ASP.NET Web forms هستند اما نسبت به آنها بسیار سبکتر میباشند؛ برای مثال به همراه ViewState و همچنین Event model نیستند.
ASP.NET MVC به همراه تعدادی متد HTML Helper توکار است و برای دسترسی به آنها شیء Html که وهلهای از کلاس توکار HtmlHelper میباشد، در تمام Viewها قابل استفاده است.
نحوه ایجاد یک HTML Helper سفارشی
از دات نت سه و نیم به بعد امکان توسعه اشیاء توکار فریم ورک، به کمک متدهای الحاقی (extension methods) میسر شده است. برای نوشتن یک HTML Helper نیز باید همین شیوه عمل کرد و کلاس HtmlHelper را توسعه داد. در ادامه قصد داریم یک HTML Helper را جهت رندر تگ label در صفحه ایجاد کنیم. برای این منظور پوشهی جدیدی به نام Helper را به پروژه اضافه نمائید (جهت نظم بیشتر). سپس کلاس زیر را به آن اضافه کنید:
using System;
using System.Web.Mvc;
namespace MvcApplication4.Helpers
{
public static class LabelExtensions
{
public static string MyLabel(this HtmlHelper helper, string target, string text)
{
return string.Format("<label for='{0}'>{1}</label>", target, text);
}
}
}
همانطور که ملاحظه میکنید متد Label به شکل یک متد الحاقی توسعه دهنده کلاس HtmlHelper که تنها یک رشته را بر میگرداند، تعریف شده است. اکنون برای استفاده از این متد در View دلخواهی خواهیم داشت:
@using MvcApplication4.Helpers
@{
ViewBag.Title = "Index";
}
<h2>Index</h2>
@Html.MyLabel("firstName", "First Name:")
ابتدا فضای نام مرتبط با متد الحاقی باید پیوست شود و سپس از طریق شیء Html میتوان به این متد الحاقی دسترسی پیدا کرد. اگر برنامه را اجرا کنید، این خروجی را مشاهده خواهیم کرد. چرا؟
Index
<label for='firstName'>First Name:</label>
علت این است که Razor، اطلاعات را Html encoded به مرورگر تحویل میدهد. برای تغییر این رویه باید اندکی متد الحاقی تعریف شده را تغییر داد:
using System.Web.Mvc;
namespace MvcApplication4.Helpers
{
public static class LabelExtensions
{
public static MvcHtmlString MyLabel(this HtmlHelper helper, string target, string text)
{
return MvcHtmlString.Create(string.Format("<label for='{0}'>{1}</label>", target, text));
}
}
}
تنها تغییر صورت گرفته، استفاده از MvcHtmlString بجای string معمولی است تا Razor آنرا encode نکند.
تعریف HTML Helpers سفارشی به صورت عمومی:
میتوان فضای نام MvcApplication4.Helpers این مثال را عمومی کرد. یعنی بجای اینکه بخواهیم در هر View آنرا ابتدا تعریف کنیم، یکبار آنرا همانند تعاریف اصلی یک برنامه ASP.NET MVC، عمومی معرفی میکنیم. برای این منظور فایل web.config موجود در پوشه Views را باز کنید (و نه فایل web.config قرار گرفته در ریشه اصلی برنامه). سپس فضای نام مورد نظر را در قسمت namespaces صفحات اضافه نمائید:
<pages pageBaseType="System.Web.Mvc.WebViewPage">
<namespaces>
<add namespace="System.Web.Mvc" />
<add namespace="System.Web.Mvc.Ajax" />
<add namespace="System.Web.Mvc.Html" />
<add namespace="System.Web.Routing" />
<add namespace="MvcApplication4.Helpers"/>
</namespaces>
به این ترتیب متدهای الحاقی تعریف شده در فضای نام MvcApplication4.Helpers، در تمام Viewهای برنامه در دسترس خواهند بود.
استفاده از کلاس TagBuilder برای تولید HTML Helpers سفارشی:
using System.Web.Mvc;
namespace MvcApplication4.Helpers
{
public static class LabelExtensions
{
public static MvcHtmlString MyNewLabel(this HtmlHelper helper, string target, string text)
{
var labelTag = new TagBuilder("label");
labelTag.MergeAttribute("for", target);
labelTag.InnerHtml = text;
return MvcHtmlString.Create(labelTag.ToString());
}
}
}
در فضای نام System.Web.Mvc، کلاسی وجود دارد به نام TagBuilder که کار تولید تگهای HTML، مقدار دهی ویژگیها و خواص آنها را بسیار ساده میکند و روش توصیه شدهای است برای تولید متدهای HTML Helper. یک نمونه از کاربرد آنرا برای بازنویسی متد MyLabel ذکر شده در اینجا ملاحظه میکنید.
شبیه به همین کلاس، کلاس دیگری به نام HtmlTextWriter در فضای نام System.Web.UI برای انجام اینگونه کارها وجود دارد.
نوشتن HTML Helpers ویژه، به کمک امکانات Razor
نوع دیگری از این متدهای کمکی، Declarative HTML Helpers نام دارند. از این جهت هم Declarative نامیده شدهاند که مستقیما درون فایلهای cshtml یا vbhtml به کمک امکانات Razor قابل تعریف هستند. تولید این نوع متدهای کمکی به این شکل نسبت به مثلا روش TagBuilder سادهتر است، چون توسط Razor به سادگی و به نحو طبیعیتری میتوان تگهای HTML و کدهای مورد نظر را با هم ترکیب کرد (این رفتار طبیعی و روان، یکی از اهداف Razor است).
به عنوان مثال، تعاریف همان کلاسهای Product و Products قسمت قبل (قسمت هفتم) را در نظر بگیرید. با همان کنترلر و View ایی که ذکر شد.
سپس برای تعریف این نوع خاص از HTML Helpers/Razor Helpers باید به این نحو عمل کرد:
الف) در ریشه پروژه یا سایت، پوشهی جدیدی به نام App_Code ایجاد کنید (دقیقا به همین نام. این پوشه، جزو پوشههای ویژه ASP.NET است).
ب) بر روی این پوشه کلیک راست کرده و گزینه Add|New Item را انتخاب کنید.
ج) در صفحه باز شده، MVC 3 Partial Page/Razor را یافته و مثلا نام ProductsList.cshtml را وارد کرده و این فایل را اضافه کنید.
د) محتوای این فایل جدید را به نحو زیر تغییر دهید:
@using MvcApplication4.Models
@helper GetProductsList(List<Product> products)
{
<ul>
@foreach (var item in products)
{
<li>@item.Name ($@item.Price)</li>
}
</ul>
}
در اینجا نحوه تعریف یک helper method مخصوص Razor را مشاهده میکنید که با کلمه @helper شروع شده است. مابقی آن هم ترکیب آشنای code و markup هستند که به کمک امکانات Razor به این شکل روان میسر شده است.
اکنون اگر Viewایی بخواهد از این اطلاعات استفاده کند تنها کافی است به نحو زیر عمل نماید:
@model List<MvcApplication4.Models.Product>
@{
ViewBag.Title = "Index";
}
<h2>Index</h2>
@ProductsList.GetProductsList(@Model)
ابتدا نام فایل ذکر شده بعد نام متد کمکی تعریف شده در آن. Model هم در اینجا به لیستی از محصولات اشاره میکند.
همچنین چون در پوشه app_code قرار گرفته، تمام Viewها به اطلاعات آن دسترسی خواهند داشت. علت هم این است که ASP.NET به صورت خودکار محتوای این پوشه ویژه را همواره کامپایل میکند و در اختیار برنامه قرار میدهد.
به علاوه در این فایل ProductsList.cshtml، باز هم میتوان متدهای helper دیگری را اضافه کرد و از این بابت محدودیتی ندارد. همچنین میتوان این متد helper را مستقیما داخل یک View هم تعریف کرد. بدیهی است در این حالت قابلیت استفاده مجدد از آنرا به همراه داشتن Viewهایی تمیز و کم حجم، از دست خواهیم داد.
جهت تکمیل بحث
Turn your Razor helpers into reusable libraries
ASP.NET MVC #7
توضیح تکمیلی:
- کلاس پایهای در ASP.NET MVC وجود دارد به نام (^)WebViewPage. این کلاس حاوی تعاریف اولیه TempData، ViewBag، ViewData و ... Model است. این Model ریشهاش به اینجا بر میگردد و با حرف بزرگ شروع شده است. بنابراین در Viewهای سی شارپ Razor برای تعریف نوع مدل نیاز است بین model و شیء Model تفاوت وجود داشته باشد.
- در یک View شما هر تعداد مدل رو میتونید از طریق ViewBag و ViewData و غیره که در قسمت 5 توضیح داده شده، دریافت کنید و محدودیتی ندارد. اما اینها هیچکدام به معنای Strongly typed بودن View نیست. بنابراین برای حالت داشتن View از نوع Strongly typed، یکبار باید این نوع، تعریف شود.
البته یک راه هوشمندانه برای ارسال بیش از یک شیء به Model وجود دارد. یک کلاس تعریف کنید که خواص آن چندین شیء مورد نظر شما باشند. سپس این کلاس را به عنوان نوع Model در ابتدای View معرفی کنید. در اینجا به راحتی و به صورت Strongly typed با چند شیء میشود به عنوان Model کار کرد.