محسن خان محسن خان
نظرات مطالب
استفاده از چند فرم در کنار هم در ASP.NET MVC

در مثال بالا نیازی به استفاده از Html.Action و child action نبوده. از Html.Action زمانی استفاده میشه که قراره چند partial view از پیش مقدار دهی شده در صفحه، از منابع داده مختلفی مقدار دهی بشن. مثلا قراره در کنار صفحه، از یک منبع داده، آمار سایت رو نمایش بدید (اطلاعات از پیش مقدار دهی شده) و از یک منبع دیگه، لیست مطالب و این دو مورد هم قراره در layout سایت قرار بگیرن. اینجا شما ویرایش اطلاعات رو که ندارید (برای مقدار دهی عناصر فرم از قبل). فقط قراره از کاربر اطلاعات بگیرید. بنابراین استفاده از رندر کردن پارشال مثل قبل کار می‌کنه. مهم هم نیست که هر پارشالی مدل مختلفی داره. برای ارسال اطلاعات فرم به سرور، فقط نام کنترل‌ها مهم است و نه نوع مدل شما. پروتکل HTTP چیزی از نوع مدل نمی‌دونه. ASP.NET MVC هست که نام‌ها رو می‌گیره و متصل می‌کنه به خواص یک شیء.

در کل مثال بالا برای حالت قرار دادن این فرم‌ها در layout سایت برای تمام صفحات طراحی شده. اگر یک صفحه معمولی و view معمولی هست، در ASP.NET MVC مجاز هستید n تا فرم در صفحه قرار بدید. برای اینکار نیازی به Html.Action نیست؛ با رندر پارشال هم کار می‌کنه. برای تامین داده اون‌ها هم از ViewModel استفاده کنید. این ViewModel یک خاصیتش، کل اطلاعات فرم یک هست و خاصیت دومش کل اطلاعات فرم 2 و الی آخر.

‫۱۰ سال و ۲ ماه قبل، یکشنبه ۲ شهریور ۱۳۹۳، ساعت ۱۴:۳۸
آرمان فرقانی آرمان فرقانی
نظرات مطالب
آموزش Knockout.Js #1
این سوال خوبی است. اما گمان نمی‌کنم بشود پاسخ دقیقی به بخش کدام مناسب‌تر است به طور کلی داد. شاید بتوانید بر اساس علاقه به MVC یا MVVM یکی را برگزینید. برای کسانی هم که می‌خواهند یکی را شروع کنند شاید Knockout برای شروع با توجه به داکیومنت و بخش آموزش جالب آن بهتر باشد. همچنین مقایسه هایی مانند این یا بحث هایی مانند این کمک کننده است برای انتخاب بین این فریم ورک ها. البته هر دو فریم ورک مدرن و مناسب برای بسیاری موارد هستند. نظر شخصی من این است اگر ASP.NET MVC کار می‌کنید Angular را به صورت راه حل کلی دنبال کنید چون کمی کسب مهارت و آشنایی با تمام مفاهیم آن نسبت به Knockout بیشتر طول می‌کشد. و زمانی که صرف یافتن گزینه بهتر بین این دو می‌کنید را برای مطالعه  Knockout با استفاده از مقالات همین سایت یا بخش آموزش سایت رسمی آن اختصاص دهید. گمان نمی‌کنم از صرف وقت برای این دو پشیمان شوید. هر کدام شیرینی خاص خود را دارند.
‫۱۱ سال و ۱ ماه قبل، شنبه ۶ مهر ۱۳۹۲، ساعت ۱۷:۴۷
وحید نصیری وحید نصیری
نظرات مطالب
ارتقاء به ASP.NET Core 1.0 - قسمت 20 - بررسی تغییرات فیلترها
public void OnActionExecuting(ActionExecutingContext context)
{
    context.Result = new JsonResult(new { msg = "" });
}
مقدار دهی خاصیت Result آن مانند قبل است. نمونه‌هایی از این دست:
- هدایت خودکار کاربر به صفحه لاگین در حین اعمال Ajax ایی  
- پیاده سازی Open Search در ASP.NET MVC 
- ساخت ActionResult سفارشی  
- ایجاد یک فیلتر سفارشی جهت تعیین Layout برای کنترلر و یا اکشن متد  
- تولید SiteMap استاندارد و ایجاد یک ActionResult اختصاصی برای Return کردن SiteMap تولید شده  
‫۶ سال و ۱۰ ماه قبل، یکشنبه ۵ آذر ۱۳۹۶، ساعت ۱۴:۲۶
وحید نصیری وحید نصیری
نظرات مطالب
استفاده از افزونه‌ی jsTree در ASP.NET MVC
اگر متن را مطالعه کنید، دوبار به مدل‌های «خود ارجاع دهنده» ارجاع شده‌است؛ یعنی همان بحث EF Code First.
اگر سورس انتهای بحث را دریافت کنید، متد PopulateTree بازگشتی آن، نحوه‌ی پر کردن ساختار تو در توی مورد نیاز را نمایش می‌دهد.
همین متد بازگشتی را در مورد مدل‌های خود ارجاع دهنده هم می‌توان بکار برد. نمونه‌ی این نوع متدها در مطلب «ساخت منوهای چند سطحی در ASP.NET MVC» نیز استفاده شده‌است. متد ShowTree آن هم یک متد بازگشتی است.
بنابراین الان مشخص است که مدل‌ها را باید به چه نحوی طراحی کرد. همچنین نحوه‌ی خواندن بازگشتی آن هم همانند متد ShowTree است. از این دو استفاده کنید برای پر کردن ساختار لیستی JsTreeNode ها.
‫۹ سال و ۴ ماه قبل، یکشنبه ۷ تیر ۱۳۹۴، ساعت ۱۶:۱۰
وحید نصیری وحید نصیری
نظرات مطالب
ModelBinder سفارشی در ASP.NET MVC
- مراجعه کنید به نکته مطرح شده در مطلب «ساخت یک Form Generator ساده در MVC» زمانیکه قرار است یک آرایه از عناصر از کاربر دریافت شود. قسمت‌های «ویوی نمایش فرم تولید شده برای کاربر نهایی» و ShowForm آن برای دریافت اطلاعات از کاربر، دقیقا یک لیست از شیء Value را دریافت می‌کنند.
- توضیحات تکمیلی آن در اینجا «ASP.NET Wire Format for Model Binding to Arrays, Lists, Collections, Dictionaries » 
‫۹ سال و ۱۰ ماه قبل، دوشنبه ۱ دی ۱۳۹۳، ساعت ۱۴:۳۰
وحید نصیری وحید نصیری
نظرات مطالب
یکپارچه سازی Angular CLI و ASP.NET Core در VS 2017
برای تکرار مجدد: ساختار مدیریت پروژه‌های قدیمی MVC 5 در VS مانند پروژه‌های VSCode یا ASP.NET Core (در همان VS با همان نگارش) نیستند. یعنی هرفایلی که در فایل csproj ارجاعی نداشته باشد، در IDE نمایش داده نمی‌شود (اما در پروژه‌های VSCode و یا پروژه‌های جدید ASP.NET Core، به محض اضافه شدن یک فایل جدید به پوشه‌ی پروژه، این فایل در IDE هم نمایان می‌شود). بنابراین روی دکمه‌ی show all files در solution explorer کلیک کنید و فایل‌های جدید را include کنید (مانند قبل و تمام پروژه‌های دیگری از این دست).


یک نکته: علت اینکه پروژه‌های ASP.NET Core به این صورت پویا عمل می‌کنند، وجود NET Core CLI. هست. این CLI هم شبیه به Angular-CLI یک ابزار خط فرمان است که کار ایجاد یک پروژه‌ی جدید تا ساخت و توزیع برنامه را مدیریت می‌کند و در حقیقت VS فقط این فرامین خط فرمان را در پشت صحنه اجرا می‌کند. بنابراین بهتر است از ساختار پروژه‌ای استفاده کنید که اساسا برای ابزارهای CLI طراحی شده‌است.

‫۷ سال و ۵ ماه قبل، یکشنبه ۷ خرداد ۱۳۹۶، ساعت ۱۴:۱۷
وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
شروع به کار با AngularJS 2.0 و TypeScript - قسمت هشتم - دریافت اطلاعات از سرور
اغلب برنامه‌های AngularJS 2.0، اطلاعات خود را از طریق پروتکل HTTP، از سرور دریافت می‌کنند. برنامه یک درخواست Get را صادر کرده و سپس سرور پاسخ مناسبی را ارائه می‌دهد.


مقدمه‌ای بر RxJS

اگر به پیشنیازهای نصب AngularJS 2.0 در قسمت اول این سری دقت کرده باشید، یکی از موارد آن، RxJS است:
"dependencies": {
    "rxjs": "5.0.0-beta.2"
 },
یک Observable، آرایه‌ای است که اعضای آن به صورت غیر همزمان (asynchronously) در طول زمان دریافت می‌شوند. برای مثال پس از شروع یک عملیات async، ابتدا عنصر اول آرایه دریافت می‌شود، پس از مدتی عنصر دوم و در آخر عنصر سوم آن. به همین جهت از Observable‌ها برای مدیریت داده‌های async مانند دریافت اطلاعات از یک وب سرور، استفاده می‌شود.
قرار است Observableها به ES 2016 یا نگارش پس از ES 6 اضافه شوند و یکی از پیشنهادات آن هستند. اما هم اکنون AngularJS 2.0 از این امکان، توسط یک کتابخانه‌ی ثالث، به نام reactive extensions یا Rx، استفاده می‌کند. از RxJS در سرویس HTTP و همچنین مدیریت سیستم رخدادهای AngularJS 2.0 استفاده می‌شود. Observableها امکانی را فراهم می‌کنند تا به ازای دریافت هر اطلاعات async از سرور، بتوان توسط رخداد‌هایی از وقوع آن‌ها مطلع شد.

در نگارش قبلی AngularJS از Promises برای مدیریت اعمال غیرهمزمان استفاده می‌شد. Observableها تفاوت‌های قابل ملاحظه‌ای با Promises دارند:
- یک Promise تنها یک مقدار، یا خطا را بر می‌گرداند؛ اما یک Observable چندین مقدار را در طول یک بازه‌ی زمانی باز می‌گرداند.
- برخلاف Promises، می‌توان عملیات یک Observable را لغو کرد.
- Observableها از عملگرهایی مانند map، reduce، filter و غیره نیز پشتیبانی می‌کنند.

البته باید عنوان کرد که هنوز هم می‌توان از Promises در صورت تمایل در AngularJS 2.0 نیز استفاده کرد.


تنظیمات اولیه‌ی کار با RxJS در AngularJS 2.0

برای استفاده از RxJS در AngularJS 2.0، مراحلی مانند افزودن مدخل اسکریپت http.dev.js، ثبت پروایدر HTTP و importهای لازم، باید طی شوند که در ادامه آن‌ها را بررسی خواهیم کرد:
الف) سرویس HTTP جزئی از angular2/core نیست. به همین جهت مدخل اسکریپت متناظر با آن، باید به صفحه‌ی اصلی سایت اضافه شود که این مورد، در قسمت اول بررسی پیشنیازهای نصب AngularJS 2.0 صورت گرفته‌است:
 <!-- Required for http -->
<script src="~/node_modules/angular2/bundles/http.dev.js"></script>
این تعریف در فایل Views\Shared\_Layout.cshtml (و یا index.html) پروژه‌ی جاری موجود است. همچنین در این صفحه، مدخل Rx.js نیز ذکر شده‌است.

ب) اکنون فایل app.component.ts را گشوده و سرویس HTTP را به آن اضافه می‌کنیم. با نحوه‌ی ثبت سرویس‌ها در قسمت قبل آشنا شدیم:
import { Component } from 'angular2/core';
import { HTTP_PROVIDERS } from 'angular2/http';
import 'rxjs/Rx';   // Load all features
 
import { ProductListComponent } from './products/product-list.component';
import { ProductService } from './products/product.service';
 
@Component({
    selector: 'pm-app',
    template:`
    <div><h1>{{pageTitle}}</h1>
        <pm-products></pm-products>
    </div>
    `,
    directives: [ProductListComponent],
    providers: [
        ProductService,
        HTTP_PROVIDERS
    ]
})
export class AppComponent {
    pageTitle: string = "DNT AngularJS 2.0 APP";
}
از آنجائیکه می‌خواهیم سرویس HTTP، در تمام کامپوننت‌های برنامه در دسترس باشد، آن‌را در بالاترین سطح سلسه مراتب کامپوننت‌های موجود، یا همان کامپوننت ریشه‌ی سایت، ثبت و معرفی می‌کنیم. بنابراین سرویس توکار HTTP یا HTTP_PROVIDERS به لیست پروایدرها، اضافه شده‌است.

ج) پس از آن نیاز است importهای متناظر نیز به ابتدای ماژول فعلی، جهت شناسایی این سرویس و همچنین امکانات rx.js اضافه شوند.
تعریف 'import 'rxjs/Rx به این شکل، به module loader اعلام می‌کند که این کتابخانه را بارگذاری کن، اما چیزی را import نکن. هنگامیکه این کتابخانه بارگذاری می‌شود، کدهای جاوا اسکریپتی آن اجرا شده و سبب می‌شوند که عملگرهای ویژه‌ی Observable آن مانند map و filter نیز در دسترس برنامه قرار گیرند.


ساخت یک سرویس سمت سرور بازگشت لیست محصولات به صورت JSON

چون در ادامه می‌خواهیم لیست محصولات را از سرور دریافت کنیم، برنامه‌ی ASP.NET MVC فعلی را اندکی تغییر می‌دهیم تا این لیست را به صورت JSON بازگشت دهد.
بنابراین ابتدا کلاس مدل محصولات را به نحو ذیل به پوشه‌ی Models اضافه کرده:
namespace MVC5Angular2.Models
{
    public class Product
    {
        public int ProductId { set; get; }
        public string ProductName { set; get; }
        public string ProductCode { set; get; }
        public string ReleaseDate { set; get; }
        public decimal Price { set; get; }
        public string Description { set; get; }
        public double StarRating { set; get; }
        public string ImageUrl { set; get; }
    }
}
و سپس اکشن متد Products، لیست محصولات فرضی این سرویس را بازگشت می‌دهد:
using System.Collections.Generic;
using System.Text;
using System.Web.Mvc;
using MVC5Angular2.Models;
using Newtonsoft.Json;
using Newtonsoft.Json.Serialization;
 
namespace MVC5Angular2.Controllers
{
    public class HomeController : Controller
    {
        // GET: Home
        public ActionResult Index()
        {
            return View();
        }
 
        public ActionResult Products()
        {
            var products = new List<Product>
            {
               new Product
               {
                    ProductId= 2,
                    ProductName= "Garden Cart",
                    ProductCode= "GDN-0023",
                    ReleaseDate= "March 18, 2016",
                    Description= "15 gallon capacity rolling garden cart",
                    Price= (decimal) 32.99,
                    StarRating= 4.2,
                    ImageUrl= "app/assets/images/garden_cart.png"
               },
               new Product
               {
                    ProductId= 5,
                    ProductName= "Hammer",
                    ProductCode= "TBX-0048",
                    ReleaseDate= "May 21, 2016",
                    Description= "Curved claw steel hammer",
                    Price= (decimal) 8.9,
                    StarRating= 4.8,
                    ImageUrl= "app/assets/images/rejon_Hammer.png"
               }
            };
 
            return new ContentResult
            {
                Content = JsonConvert.SerializeObject(products, new JsonSerializerSettings
                {
                    ContractResolver = new CamelCasePropertyNamesContractResolver()
                }),
                ContentType = "application/json",
                ContentEncoding = Encoding.UTF8
            };
        }
    }
}
در اینجا از JSON.NET جهت بازگشت camel case نام خواص مورد نیاز در سمت کاربر، استفاده شده‌است.
برای مطالعه‌ی بیشتر:
«استفاده از JSON.NET در ASP.NET MVC»
«تنظیمات و نکات کاربردی کتابخانه‌ی JSON.NET»

به این ترتیب، آدرس http://localhost:2222/home/products، خروجی JSON سرویس لیست محصولات را در مثال جاری، ارائه می‌دهد.


ارسال یک درخواست HTTP به سرور توسط AngularJS 2.0

اکنون پس از تنظیمات ثبت و معرفی سرویس HTTP و همچنین برپایی یک سرویس سمت سرور ارائه‌ی لیست محصولات، می‌خواهیم سرویس ProductService را که در قسمت قبل ایجاد کردیم (فایل product.service.ts)، جهت دریافت لیست محصولات از سمت سرور، تغییر دهیم:
import { Injectable } from 'angular2/core';
import { IProduct } from './product';
import { Http, Response } from 'angular2/http';
import { Observable } from 'rxjs/Observable';
 
@Injectable()
export class ProductService {
    private _productUrl = '/home/products';
 
    constructor(private _http: Http) { }
 
    getProducts(): Observable<IProduct[]> {
        return this._http.get(this._productUrl)
                         .map((response: Response) => <IProduct[]>response.json())
                         .do(data => console.log("All: " + JSON.stringify(data)))
                         .catch(this.handleError);
    }
 
    private handleError(error: Response) {
        console.error(error);
        return Observable.throw(error.json().error || 'Server error');
    }
}
از آنجائیکه این سرویس دارای یک وابستگی تزریق شده‌است، ذکر ()Injectable@، پیش از تعریف نام کلاس، ضروری است.
در سازنده‌ی کلاس ProductService، کار تزریق وابستگی سرویس Http انجام شده‌است. به این ترتیب با استفاده از متغیر خصوصی http_، می‌توان در کلاس جاری به امکانات این سرویس دسترسی یافت (همان «تزریق سرویس‌ها به کامپوننت‌ها» در قسمت قبل).
سپس متد get آن، یک درخواست HTTP از نوع GET را به آدرس مشخص شده‌ی در متغیر productUrl_ ارسال می‌کند (یا همان سرویس سمت سرور برنامه).
سرویس Http و همچنین شیء Response آن در ماژول‌های Http و Response قرار دارند که در ابتدای صفحه import شده‌اند.

متد http get یک Observable را بازگشت می‌دهد که در نهایت خروجی این متد نیز به همان <[]Observable<IProduct، تنظیم شده‌است. Observable یک شیء جنریک است و در اینجا نوع آن، آرایه‌ای از محصولات درنظر گرفته شده‌است.
اکنون که امضای این متد تغییر یافته است (پیش از این صرفا یک آرایه‌ی ساده از محصولات بود)، استفاده کننده (در کلاس ProductListComponent) باید به تغییرات آن از طریق متد subscribe گوش فرا دهد.
فعلا در کلاس جاری، پس از پایان کار دریافت اطلاعات از سرور، اطلاعات نهایی در متد map در دسترس قرار می‌گیرد (که یکی از عملگرهای RxJs است). کار متد map، اصطلاحا projection است. این متد، هر عضو دریافتی از خروجی سرور را به فرمتی جدید نگاشت می‌کند.
هر درخواست HTTP، در اصل یک عملیات async است. یعنی در اینجا توالی که در اختیار Observable ما قرار می‌گیرد، تنها یک المان دارد که همان شیء HTTP Response است.
بنابراین کار متد map فوق، تبدیل شیء خروجی از سرور، به آرایه‌ای از محصولات است.
در اینجا یک سری کدهای مدیریت استثناءها را نیز در صورت بروز مشکلی می‌توان تعریف کرد. برای مثال در اینجا متد catch، کار پردازش خطاهای رخ داده را انجام می‌دهد.
از متد do جهت لاگ کردن عملیات رخ داده و داده‌های دریافتی در کنسول developer tools مرورگرها استفاده شده‌است.

یک نکته:
اگر خروجی JSON از سرور، برای مثال داخل خاصیتی به نام data محصور شده بود، بجای ()response.json می‌بایستی از response.json().data استفاده می‌شد.


گوش فرا دادن به Observable دریافتی از سرور

تا اینجا یک درخواست HTTP GET را به سمت سرور ارسال کردیم و خروجی آن به صورت Observable در اختیار ما است. اکنون نیاز است کدهای ProductListComponent را جهت گوش فرا دادن به این Observable تغییر دهیم. برای این منظور فایل product-list.component.ts را گشوده و تغییرات ذیل را به آن اعمال کنید:
errorMessage: string;
ngOnInit(): void {
    //console.log('In OnInit');
    this._productService.getProducts()
                        .subscribe(
                              products => this.products = products,
                              error => this.errorMessage = <any>error);
}
در کلاس ProductListComponent، در متد ngOnInit که در آن کار آغاز و مقدار دهی وابستگی‌های کامپوننت انجام می‌شود، متد ()productService.getProducts_ فراخوانی شده‌است. این متد یک Observable را بر می‌گرداند. بنابراین برای پردازش نتیجه‌ی آن نیاز است متد subscribe را در ادامه‌ی آن، زنجیر وار ذکر کرد.
اولین پارامتر متد subscribe، کار دریافت نتایج حاصل را به عهده دارد. برای مثال اگر حاصل عملیات در طی سه مرحله صورت گیرد، سه بار نتیجه‌ی دریافتی را می‌توان در اینجا پردازش کرد. البته همانطور که عنوان شد، یک عملیات غیرهمزمان HTTP، تنها در طی یک مرحله، HTTP Response را دریافت می‌کند؛ بنابراین، پارامتر اول متد subscribe نیز تنها یکبار اجرا می‌شود. در اینجا فرصت خواهیم داشت تا آرایه‌ی دریافتی حاصل از متد map قسمت قبل را به خاصیت عمومی products کلاس جاری نسبت دهیم.
پارامتر دوم متد subscribe در صورت شکست عملیات فراخوانی می‌شود. در اینجا حاصل آن به خاصیت جدید errorMessage نسبت داده شده‌است.


اکنون برنامه را مجددا اجرا کنید، هنوز باید لیست محصولات، مانند قبل نمایش داده شود.


یک نکته
اگر برنامه را اجرا کردید و خروجی مشاهده نشد، به کنسول developer tools مرورگر مراجعه کنید؛ احتمالا خطای ذیل در آن درج شده‌است:
 EXCEPTION: No provider for Http!
به این معنا که پروایدر HTTP یا همان HTTP_PROVIDERS، جایی معرفی نشده‌است. البته مشکلی از این لحاظ در برنامه وجود ندارد و این پروایدر در بالاترین سطح ممکن و در فایل app.component.ts ثبت شده‌است. مشکل اینجا است که مرورگر، فایل قدیمی http://localhost:2222/app/app.component.js را کش کرده‌است (به همراه تمام اسکریپت‌های دیگر) و این فایل قدیمی، فاقد تعریف سرویس HTTP است. بنابراین با حذف کش مرورگر و دریافت فایل‌های js جدید، مشکل برطرف خواهد شد.


کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: MVC5Angular2.part8.zip


خلاصه‌ی بحث

برای کار با سرور و ارسال درخواست‌های HTTP، ابتدا نیاز است مدخل تعریف http.dev.js به index.html اضافه شود و سپس HTTP_PROVIDERS را در بالاترین سطح کامپوننت‌های تعریف شده، ثبت و معرفی کرد. پس از آن نیاز است RxJs را نیز import کرد. در ادامه، سرویس دریافت لیست محصولات، وابستگی سرویس HTTP را توسط سازنده‌ی خود دریافت کرده و از آن برای صدور یک فرمان HTTP GET استفاده می‌کند. سپس با استفاده از متد map، کار نگاشت شیء Response دریافتی، به فرمت مناسب مدنظر، صورت می‌گیرد.
در ادامه هر کلاسی که نیاز دارد با این کلاس سرویس دریافت اطلاعات کار کند، متد subscribe را فراخوانی کرده و نتیجه‌ی عملیات را پردازش می‌کند.
‫۸ سال و ۶ ماه قبل، جمعه ۱۰ اردیبهشت ۱۳۹۵، ساعت ۲۱:۳۵