Angular 2 conference
This article provides an introduction to a lightweight API for ASP.NET web services provided by DotNetify.SignalR NuGet package that can reduce a lot of boilerplate code when implementing real-time updates, and provide an example of how to create a real-time web component with VueJS without using Node.JS build.
در این قسمت به معرفی سیستم مسیریاب در Angular 1.5 خواهیم پرداخت. قبل از معرفی این سیستم ابتدا سیستم مسیریاب اصلی در Angular را بررسی خواهیم کرد.
در ادامه لازم است وابستگی فوق را به صفحه‌ی index.html اضافه نمائید:
اکنون درون صفحه به جای نمایش مستقیم کامپوننت، از دایرکتیو ng-view استفاده خواهیم کرد:
اکنون میتوانیم پیکربندی موردنظر جهت هدایت آدرس‌ها به تمپلیت‌های مربوطه را بنویسیم:
اکنون اگر برنامه را اجرا کنید، خواهید دید که به صورت پیش‌فرض به آدرس home/# هدایت خواهیم شد. زیرا آدرسی برای root، درون route configuration تعریف نکرده‌ایم:
مروری بر مسیریابی در AngularJS
برای استفاده از مسیریاب اصلی Angular کافی است از دایرکتیو ویژه‌ایی با نام ng-view به همراه یکسری تنظیمات پیکربندی استفاده کنیم. به عنوان مثال اگر آدرس صفحه با home/ مطابقت داشته باشد، تمپلیت home.html توسط دایرکتیو ng-view بارگذاری خواهد شد. برای فعال‌سازی این سیستم ابتدا باید پکیج angular-route را به پروژه مثال قسمت قبل اضافه کنید:
bower install angular-route --save
<script src="bower_components/angular-route/angular-route.min.js" type="text/javascript"></script>
<div class="col-md-9">
<ng-view></ng-view>
</div> همچنین مقدار فیلد url کامپوننت dntWidget را به صورت زیر تغییر دهید:
model.panel = {
title: "Panel Title",
items: [
{
title: "Home", url: "#/home"
},
{
title: "Articles", url: "#/articles"
},
{
title: "Authors", url: "#/authors"
}
]
}; در ادامه باید سیستم مسیریاب را به عنوان یک وابستگی به اپلیکیشن معرفی کنیم:
var module = angular.module("dntModule", ["ngRoute"]); module.config(function ($routeProvider) {
$routeProvider
.when("/home", { template: "<app-home></app-home>" })
.when("/articles", { template: "<app-articles></app-articles>" })
.when("/authors", { template: "<app-authors></app-authors>" })
.otherwise({ redirectTo: "/home" });
}); همانطور که مشاهده می‌کنید به route provider اعلام کرده‌ایم که در صورت مطابقت داشتن آدرس URL با هر کدام از حالت‌های فوق، تمپلیت متناسب با آن را نمایش بدهد. در نهایت توسط otherwise اگر آدرس، با هیچکدام از حالت‌های تعریف شده مطابقت نداشت، کاربر به آدرس home/ هدایت خواهد شد.
نکته‌ایی که در کد فوق وجود دارد این است که سیستم مسیریاب اصلی Angular تا اینجا هیچ اطلاعی از وجود کامپوننت‌ها ندارد، اما می‌داند یک تمپلیت چیست. بنابراین از تمپلیت، جهت نمایش یک کامپوننت استفاده خواهد کرد.
برای ایجاد کامپوننت‌های فوق نیز می‌توانید آن را به صورت زیر ایجاد کنید:
module.component("appHome", {
template: `
<hr><div>
<div>Panel heading = HomePage</div>
<div>
HomePage
</div>
</div>`
});
module.component("appArticles", {
template: `
<hr><div>
<div>Panel heading = Articles</div>
<div>
Articles
</div>
</div>`
});
module.component("appAuthors", {
template: `
<hr><div>
<div>Panel heading = Authors</div>
<div>
Authors
</div>
</div>`
}); 
اکنون توسط لینک‌های تعریف شده میتوانیم به راحتی درون تمپلیت‌ها، پیمایش کنیم. همانطور که عنوان شد تا اینجا مسیریاب پیش‌فرض Angular هیچ اطلاعی از کامپوننت‌ها ندارد؛ بلکه آنها را با کمک template، به صورت غیر مستقیم، درون صفحه نمایش داده‌ایم.
معرفی Component Router
مزیت این روتر این است که به صورت اختصاصی برای کار با کامپوننت‌ها طراحی شده است. بنابراین دیگر نیازی به استفاده از template درون route configuration نیست. برای استفاده از این روتر ابتدا باید پکیج آن را نصب کنیم:
bower install angular-component-router --save
سپس وابستگی فوق را با روتر پیش‌فرضی که در مثال قبل بررسی کردیم، جایگزین خواهیم کرد:
<script src="bower_components/angular-component-router/angular_1_router.js"></script>
همچنین درون فایل module.js به جای وابستگی ngRoute از ngComponentrouter استفاده خواهیم کرد:
var module = angular.module("dntModule", ["ngComponentRouter"]); در ادامه به جای تمامی route configurations قبلی، اینبار یک کامپوننت جدید را به صورت زیر ایجاد خواهیم کرد:
module.component("appHome", {
template: `
<hr>
<div>
<div>Panel heading = HomePage</div>
<div>
HomePage
</div>
</div>`
}); همانطور که مشاهده می‌کنید برای پاسخ‌گویی به تغییرات URL، مقدار routeConfig$ را مقداردهی کرده‌ایم. در اینجا به جای بارگذاری تمپلیت، خود کامپوننت، در هر یک از ruleهای فوق بارگذاری خواهد شد. برای حالت otherwise نیز از سینتکس **/ استفاده کرده‌ایم.
تمپلیت کامپوننت فوق نیز به صورت زیر است:
<div class="container">
<div class="row">
<div class="col-md-3">
<hr>
<dnt-widget></dnt-widget>
</div>
<div class="col-md-9">
<ng-outlet></ng-outlet>
</div>
</div>
</div> لازم به ذکر است دیگر نباید از دایرکتیو ng-view استفاده کنیم؛ زیرا این دایرکتیو برای استفاده از روتر اصلی طراحی شده است. به جای آن از دایرکتیو ng-outlet استفاده شده است. این کامپوننت به عنوان یک کامپوننت top level عمل خواهد کرد. بنابراین درون صفحه‌ی index.html از کامپوننت فوق استفاده خواهیم کرد:
<html ng-app="dntModule">
<head>
<meta charset="UTF-8">
<title>Using Angular 1.5 Component Router</title>
<link rel="stylesheet" href="bower_components/bootstrap/dist/css/bootstrap.css">
<link rel="stylesheet" href="bower_components/font-awesome/css/font-awesome.min.css">
</head>
<body>
<dnt-app></dnt-app>
<script src="bower_components/angular/angular.js" type="text/javascript"></script>
<script src="bower_components/angular-component-router/angular_1_router.js"></script>
<script src="scripts/module.js" type="text/javascript"></script>
<script src="scripts/dnt-app.component.js"></script>
<script src="scripts/dnt-widget.component.js"></script>
</body>
</html> در نهایت باید جهت فعال‌سازی سیستم مسیریابی جدید، سرویس زیر را همراه با نام کامپوننت فوق ریجستر کنیم:
module.value("$routerRootComponent", "dntApp"); اکنون اگر برنامه را اجرا کنید خواهید دید که همانند قبل، کار خواهد کرد. اما اینبار از روتر جدید و سازگار با کامپوننت‌ها استفاده میکند.
کدهای این قسمت را نیز از اینجا می‌توانید دریافت کنید.
A simple utility to execute a callback when a webfont loads. Demo
This uses the CSS Font Loading Module when available (currently in Chrome 35+ and Opera 22+). When that isn’t available, it uses a very similar approach to the one used in the TypeKit Web Font Loader (which is currently 7.1KB GZIP).
Basically, it creates an element with a font stack including the web font and a default serif/sans-serif typeface. It then uses a test string and measures the dimensions of the element at a certain interval. When the dimensions are different than the default fallback fonts, the font is considered to have loaded successfully.
If you’d like a full polyfill for the CSS Font Loading Module, follow along with Bram Stein’s Font Loader. I believe the specification has changed since he launched this polyfill, but he’s working on an updated version.
در قسمت‌های قبلی( ^ و ^) نحوه‌ی ارتباط بین کامپوننت‌ها در Vue.js بررسی و مزایا و معایب آنها بیان شد. روش دیگری هم برای ارسال اطلاعات از کامپوننتِ Parent به فرزندانش وجود دارد که با استفاده از Dependency Injection یا به اختصار DI مقدور میباشد و در ورژن +2.2 معرفی شد که نحوه‌ی ارتباط بین کامپوننتِ Parent و فرزندانش را آسان نمود. پیش‌تر برای ارتباط از Parent به Child، از Props استفاده میکردیم، ولی اگر قرار بود در چند سطح این ارتباط عمیق باشد، باز هم مدیریت کردن Props مشکل و سخت بود. اکنون با استفاده از provide و inject قادر خواهیم بود تا آبجکت، فانکشن و یا دیتایِ یک کامپوننتِ Parent را در فرزندانش فراخوانی و استفاده کنیم. اگر در حالت عادی نیاز بود تا در دو سطح، یا بیشتر (مانند تصویر زیر) دیتایِ کامپوننت پدر را به فرزند، نوه و ... انتقال دهیم، می‌بایست اطلاعات را بصورت Props به هر Level انتقال دهیم.
و در کامپوننت‌های فرزند به شکل زیر میتوانیم مقدار foo را دریافت کنیم:
روش جاری شباهت زیادی به استفاده از Context در React دارد:
Context provides a way to pass data through the component tree without having to pass props down manually at every level
جهت به اشتراک گذاری دیتا یا تابعی در کامپوننت Parent با Children، به شکل زیر عمل میکنیم. در اینجا با استفاده از provide، دیتای foo به اشتراک گذاشته شده‌است:
// parent component providing 'foo'
var Provider = {
provide: {
foo: 'bar'
},
// ...
} // child component injecting 'foo'
var Child = {
inject: ['foo'],
created () {
console.log(this.foo) // => "bar"
}
// ...
} میتوانیم مقدار پیش فرض دیتایِ ارسالی از کامپوننت Parent را در قسمت data و props در کامپوننت Child دریافت نماییم:
Using an injected value as the default for a prop
//دریافت میکنیم props در قسمت child را در کامپوننت foo مقدار
const Child = {
inject: ['foo'],
props: {
bar: {
default () {
return this.foo
}
}
}
}
Using an injected value as data entry
//دریافت میکنیم data در قسمت child را در کامپوننت foo مقدار
const Child = {
inject: ['foo'],
data () {
return {
bar: this.foo
}
}
} نکته: در این روش در صورتیکه دیتایِ به اشتراک گذاشته شده در کامپوننتِ Parent تغییر کند، مقدار آن در کامپوننت Child تغییری نخواهد کرد و مانند روش‌های قبلی (^ و ^) نیست و نیاز به نوشتن کدی برای تعامل داشتن و به‌روز رسانی مقادیر، در کامپوننت Child میباشد.
کد زیر را در نظر بگیرید؛ با زدن دکمه‌ی Increment counter مقدار counter در کامپوننتِParent تغییر میکند، ولی در کامپوننت Child، مقدار counter_in_child تغییری حاصل نمی‌کند.
<!DOCTYPE html>
<html>
<head>
<meta http-equiv="content-type" content="text/html; charset=UTF-8">
<script src="https://cdn.jsdelivr.net/npm/vue"></script>
<title>Dependency injection</title>
</head>
<body>
<div id="app">
<button @click="counter++">Increment counter</button>
<h2>Parent</h2>
<p>{{counter}}</p>
<div>
<h3>Child</h3>
<child></child>
</div>
</div>
<script>
const Child = {
inject: ['counter_in_child'],
template: `<div>Counter Child is:{{ counter_in_child }}</div>`
};
new Vue ({
el: "#app",
components: { Child },
provide() {
return {
counter_in_child: this.counter
};
},
data() {
return {
counter: 0
};
}
});
</script>
</body>
</html> برای اینکه بتوان تغییرات ایجاد شده‌ی بر روی دیتا را در کامپوننتِChild، مشاهده کرد، نیاز داریم کد زیر را در قسمت provide به ازای آن دیتا اضافه کنیم:
<!DOCTYPE html>
<html>
<head>
<meta http-equiv="content-type" content="text/html; charset=UTF-8">
<script src="https://cdn.jsdelivr.net/npm/vue"></script>
<title>Dependency injection</title>
</head>
<body>
<div id="app">
<button @click="counter++">Increment counter</button>
<h2>Parent</h2>
<p>{{counter}}</p>
<div>
<h3>Child</h3>
<child></child>
</div>
</div>
<script>
const Child = {
inject: ['counter_in_child'],
template: `<div>Counter Child is:{{ counter_in_child.counter }}</div>`
};
new Vue ({
el: "#app",
components: { Child },
provide() {
const counter_in_child={};
Object.defineProperty(counter_in_child,'counter',{
enumerable:true,
get:()=>this.counter
})
return {
counter_in_child
};
},
data() {
return {
counter: 0
};
}
});
</script>
</body>
</html> مثالی از نحوه به اشتراک گذاری متد بین Parent و Child.
نتیجه گیری:
A) استفاده از این روش مرسوم نیست و بیشتر برای ساخت پلاگین در Vuejs مورد استفاده قرار میگیرد:
provide and inject are primarily provided for advanced plugin / component library use cases. It is NOT recommended to use them in generic application code C) این روش برای ارتباط Sibling Component مناسب نیست.
در قسمت‌های قبل با کلیات مفاهیم داکر آشنا شدیم. اما بنا داریم در این قسمت با اصول اولیه‌ی تهیه‌ی docker-compose آشنا شده و دستورالعمل اجرای کانتینر‌های مختلف را درون یک فایل نوشته و مدیریت نماییم. در واقع، compose ابزاری است برای تعریف و اجرای اپلیکیشن‌های multi-container.
با استفاده از YAML، دستورالعمل‌های سرویس‌های مختلف را نوشته و با یک دستور همه‌ی آنها را با هم اجرا مینماییم. از compose در تمامی مراحل production, staging, development, testing و همچنین CI workflow استفاده میشود.
برای استفاده از compose سه عمل زیر باید انجام شود:
1- ساخت و تعریف dockerfile برای هر سرویس.
2- ساخت و تعریف docker-compose.yml. بنابراین هر سرویس میتواند در محیط ایزوله‌ی خود اجرا شود.
3- اجرای دستور docker-compose up.
در قسمت‌های قبلی مراحل ساخت و اجرای imageها درون کانتینر و همچنین متصل کردن آنها را به شبکه، بررسی کرده ایم؛ اما در این قسمت میخواهیم با استفاده از docker-compose مدیریت build و اجرای همه‌ی imageها را بر عهده بگیریم.
عملا با این ساختار، قابلیت ایجاد شبکه، volume و غیره را خواهیم داشت. بنابراین با استفاده از این config توانایی توزیع برنامه را فقط با یک فایل YAML، خواهیم داشت.
ایجاد پروژه:
فرض کنید نرم افزار ما از دو سرویس Nodejsی همچنین یک دیتابیس Mongo تشکیل شده است. در نهایت باید به چیزی شبیه به تصویر زیر برسیم:
دایرکتوری root این پروژه از دو پوشه به نام‌های nodeapp1 و nodeapp2 تشکیل شده است که داخل هر کدام یک فایل index.js و همچنین package.json و dockerfile وجود دارد؛ همانند مطالب پیشین.
اما چیزی که اینجا اضافه شده است، فایل docker-compose.yml جهت مدیریت و اجرای این برنامه میباشد که حاوی ساختار زیر است:
1) ابتدا یک شبکه از نوع bridge را به نام shared-network میسازیم.
2) برای مشخص کردن سرویس‌های این برنامه از services استفاده کرده و آنها را تعریف مینماییم.
3) سرویس nodeapp1 که قرار است تصویری به نام nodeapp1 را ایجاد کند (هدف آن build کردن اولین سرویس میباشد. همانطور که مشخص است context برنامه، اسم پوشه‌ی nodeapp1 درون ریشه‌ی پروژه است. ضمن اینکه نام dockerfile را هم درون آن پوشه بدان اضافه کرده‌ایم).
4) پورت 8181 را بر روی پورت 80 درون این کانتینر هدایت میکنیم.
5) این سرویس، درون شبکه‌ی ایجاد شده‌ی shared-network قرار میگیرد.
5) سرویس nodeapp2 را هم به همین شکل اضافه میکنیم.
6) سرویس mongo قرار نیست هیچ کدی را build کند و هدف، فقط اجرای mongo درون شبکه‌ی shared-network است که بقیه سرویس‌ها بتوانند بدان وصل شوند.
برای ساخت و اجرا نیز در ریشه‌ی این پروژه، ترمینال خود را باز کرده و دستورات زیر را وارد مینماییم:
برای build کردن:
برای اجرا کردن:
برای حذف کردن:
برای stop کردن موقتی:
برای start کردن مجدد:
و اگر بخواهیم بعد از build کردن، بصورت خودکار نیز اجرا شود، از دستور زیر استفاده میکنیم:
dockerfile هر دو سرویس نیز بصورت ساده همانند مطالب پیشین در نظر گرفته شده‌است:
در صورتیکه بخواهیم نگاهی هم به کدهای نوشته شده بیندازیم، نکته‌ی جالبی مد نظر قرار میگیرد؛ بطور مثال از آنجائیکه همه‌ی کانتینر‌های اجرا شده، درون یک شبکه هستند، برای فراخوانی سرویس‌های دیگر کافیست با نامشان صدا زده شوند. بطور مثال در nodeapp1 برای فراخوانی nodeapp2 به راحتی با نام صدا زده شده است و احتیاجی به فراخوانی با ip نیست. کدهای زیر مربوط به فایل index.js در سرویس nodeapp1 میباشند (بدلیل اینکه روی پورت 80 درون کانتینر قرار گرفته‌است، دیگر لازم به وارد نمودن پورت نبودیم؛ در غیر اینصورت بطور مثال باید درخواستی بصورت http://nodeapp2:5000 را ارسال مینمودیم):
بعد از اجرا کردن docker-compose، به راحتی سرویس‌های ما از طریق پورت 8181 و 8182 قابلیت فراخوانی را دارند.
نکته: override کردن composeها نیز قابل انجام است. بدین معنا که شما یک نسخه برای build و استفاده در محیط development و نسخه‌های دیگری بطور مثال برای production خود تعریف مینمایید؛ مثلا روی پروداکشن، environment variablesهای متفاوتی را در نظر میگیرید. YAML زیر را مشاهده کنید:
فرض کنید که قرار است YAML فوق بر روی فایل قبلی، بازنویسی شود؛ با استفاده از دستور زیر:
تمام کدهای فوق از اینجا «node.rar» قابل دریافت میباشد.
با استفاده از YAML، دستورالعمل‌های سرویس‌های مختلف را نوشته و با یک دستور همه‌ی آنها را با هم اجرا مینماییم. از compose در تمامی مراحل production, staging, development, testing و همچنین CI workflow استفاده میشود.
برای استفاده از compose سه عمل زیر باید انجام شود:
1- ساخت و تعریف dockerfile برای هر سرویس.
2- ساخت و تعریف docker-compose.yml. بنابراین هر سرویس میتواند در محیط ایزوله‌ی خود اجرا شود.
3- اجرای دستور docker-compose up.
در قسمت‌های قبلی مراحل ساخت و اجرای imageها درون کانتینر و همچنین متصل کردن آنها را به شبکه، بررسی کرده ایم؛ اما در این قسمت میخواهیم با استفاده از docker-compose مدیریت build و اجرای همه‌ی imageها را بر عهده بگیریم.
عملا با این ساختار، قابلیت ایجاد شبکه، volume و غیره را خواهیم داشت. بنابراین با استفاده از این config توانایی توزیع برنامه را فقط با یک فایل YAML، خواهیم داشت.
ایجاد پروژه:
فرض کنید نرم افزار ما از دو سرویس Nodejsی همچنین یک دیتابیس Mongo تشکیل شده است. در نهایت باید به چیزی شبیه به تصویر زیر برسیم:
دایرکتوری root این پروژه از دو پوشه به نام‌های nodeapp1 و nodeapp2 تشکیل شده است که داخل هر کدام یک فایل index.js و همچنین package.json و dockerfile وجود دارد؛ همانند مطالب پیشین.
اما چیزی که اینجا اضافه شده است، فایل docker-compose.yml جهت مدیریت و اجرای این برنامه میباشد که حاوی ساختار زیر است:
version: '3'
networks:
shared-network:
services:
nodeapp1:
image: nodeapp1
build:
context: nodeapp1
dockerfile: dockerfile
ports:
- "8181:80"
networks:
- shared-network
nodeapp2:
image: nodeapp2
build:
context: nodeapp2
dockerfile: dockerfile
ports:
- "8182:80"
networks:
- shared-network
mongo:
image: mongo
ports:
- "27017:27017"
networks:
- shared-network 2) برای مشخص کردن سرویس‌های این برنامه از services استفاده کرده و آنها را تعریف مینماییم.
3) سرویس nodeapp1 که قرار است تصویری به نام nodeapp1 را ایجاد کند (هدف آن build کردن اولین سرویس میباشد. همانطور که مشخص است context برنامه، اسم پوشه‌ی nodeapp1 درون ریشه‌ی پروژه است. ضمن اینکه نام dockerfile را هم درون آن پوشه بدان اضافه کرده‌ایم).
4) پورت 8181 را بر روی پورت 80 درون این کانتینر هدایت میکنیم.
5) این سرویس، درون شبکه‌ی ایجاد شده‌ی shared-network قرار میگیرد.
5) سرویس nodeapp2 را هم به همین شکل اضافه میکنیم.
6) سرویس mongo قرار نیست هیچ کدی را build کند و هدف، فقط اجرای mongo درون شبکه‌ی shared-network است که بقیه سرویس‌ها بتوانند بدان وصل شوند.
برای ساخت و اجرا نیز در ریشه‌ی این پروژه، ترمینال خود را باز کرده و دستورات زیر را وارد مینماییم:
برای build کردن:
docker-compose build
docker-compose up
docker-compose down
docker-compose stop
docker-compose start
و اگر بخواهیم بعد از build کردن، بصورت خودکار نیز اجرا شود، از دستور زیر استفاده میکنیم:
docker-compose run --build
dockerfile هر دو سرویس نیز بصورت ساده همانند مطالب پیشین در نظر گرفته شده‌است:
FROM node COPY . /var/www WORKDIR /var/www RUN npm i EXPOSE 80 ENTRYPOINT node index
در صورتیکه بخواهیم نگاهی هم به کدهای نوشته شده بیندازیم، نکته‌ی جالبی مد نظر قرار میگیرد؛ بطور مثال از آنجائیکه همه‌ی کانتینر‌های اجرا شده، درون یک شبکه هستند، برای فراخوانی سرویس‌های دیگر کافیست با نامشان صدا زده شوند. بطور مثال در nodeapp1 برای فراخوانی nodeapp2 به راحتی با نام صدا زده شده است و احتیاجی به فراخوانی با ip نیست. کدهای زیر مربوط به فایل index.js در سرویس nodeapp1 میباشند (بدلیل اینکه روی پورت 80 درون کانتینر قرار گرفته‌است، دیگر لازم به وارد نمودن پورت نبودیم؛ در غیر اینصورت بطور مثال باید درخواستی بصورت http://nodeapp2:5000 را ارسال مینمودیم):
const express = require('express');
const fetch = require('node-fetch');
const app = express();
app.get('/', async (req, res) => {
let response = await fetch("http://nodeapp2/");
text = await response.text();
res.send(text);
})
app.listen(80, () => console.log(`listening on port 80!`)) نکته: override کردن composeها نیز قابل انجام است. بدین معنا که شما یک نسخه برای build و استفاده در محیط development و نسخه‌های دیگری بطور مثال برای production خود تعریف مینمایید؛ مثلا روی پروداکشن، environment variablesهای متفاوتی را در نظر میگیرید. YAML زیر را مشاهده کنید:
version: '3' services: nodeapp1: environment: - PRODUCTION: 'true' nodeapp2: environment: - PRODUCTION: 'true'
فرض کنید که قرار است YAML فوق بر روی فایل قبلی، بازنویسی شود؛ با استفاده از دستور زیر:
docker-compose -f docker-compose.yml -f docker-compose.prod.yml up
تمام کدهای فوق از اینجا «node.rar» قابل دریافت میباشد.
Component architectures are an important part of ever modern front-end framework. In this article, I’m going to dissect Polymer, React, Rio.js, Vue.js, Aurelia and Angular 2 components. The goal is to make the commonalities between each solution obvious. Hopefully, this will convince you that learning one or the other isn’t all that complex, given that everyone has somewhat settled on a component architecture.
