در طی این سالها ویندوز به ناپایداری و پپیچیدگی متهم شده است. صرف نظر از این که ویندوز شایستگی این اتهامات را دارد یاخیر، این اتهامات نتیجهی چند عامل است:
اول از همه برنامهها از dll هایی استفاده میکنند که بسیاری از آنها نوشتهی برنامه نویسانشان نیست و توسط توسعه دهندگان دیگر ارائه شدهاند و توسعه دهندگان مربوطه نمیتوانند صد در صد مطمئن شوند که افراد دیگر، به چه نحوی از dll آنها استفاده میکنند و در عمل ممکن هست باعث دردسرهای زیادی شود که البته این نوع مشکلات عموما از قبل خودشان را نشان نمیدهند، چرا که توسط سازندهی برنامه تست و دیباگ شدهاند.
موقعی کاربرها بیشتر دچار دردسر میگردند که برنامههای خودشان را به روز میکنند و عموما شرکتها در آپدیتها، فایلهای جدید زیادی را روی سیستم کاربر منتقل میکنند که ممکن هست سازگاری با فایلهای قبلی موجود نداشته باشند و از آنجا که همیشه تست این مورد برای توسعه دهنده امکان ندارد، به مشکلاتی بر میخورند و نمیتوانند صد در صد مطمئن باشند که تغییرات جدید باعث تاثیر ناخوشایند نمیشود.
مطمئن هستم شما بسیاری از این مشکلات را دیدهاید که کاربری یک برنامه را نصب میکند و شما متوجه میشوید که یک برنامهی از قبل نصب شده به خاطر آن دچار مشکل میشود و این مورد به DLL hell مشهور هست. این مورد باعث ایجاد ترس و لرز برای کاربر شده تا با دقت بیشتری به نصب برنامهها بپردازد.
دومین مورد مربوط به نصب برنامهها است که متهم به پیچیدگی است. امروزه هر برنامهای که روی سیستم نصب میشود، بر همه جای سیستم تاثیر میگذارد. یک برنامه را نصب میکنید و به هر دایرکتوری تعدادی فایل کپی میشود. تنظیمات ریجستری را آپدیت میکند، یک آیکن روی دسکتاپ و یکی هم start menu یا مترو را اضافه میکند. به این معنی که یک نصب کننده به عنوان یک موجودیت واحد شناخته نمیشود. شما نمیتونید راحت از یک برنامه بکاپ بگیرید. باید فایلهای مختلفش را جمع آوری کنید و تنظیمات ریجیستری را ذخیره کنید. عدم امکان انتقال یک برنامه به یک سیستم دیگر هم وجود دارد که باید مجدد برنامه را نصب کنید و نکتهی نهایی، حذف برنامه که گاهی اوقات حذف کامل نیست و به شکل نامنظم و کثیفی اثراتش را به جا میگذارد.
سومین مورد امنیت هست. موقعی که کاربر برنامهای را نصب میکند انواع فایلها از شرکت و تولید کنندههای مختلف روی سیستم نصب میشوند. گاهی اوقات برنامهها بعضی از فایل هایشان را از روی اینترنت دریافت میکنند و کاربر اصلا متوجه موضوع نمیشود و این فایلها میتوانند هر کاری از حذف فایل از روی سیستم گرفته تا ارسال ایمیل را انجام بدهند که این موارد باعث وحشت کاربرها از نصب یک برنامهی جدید میشود که این مورد را با قرار دادن یک سیستم امنیت داخلی با اجازه و عدم اجازه کاربر میشود تا حدی رفع کرد.
دات نت فریمورک هم این معضل را به طور عادی در زمینهی DLL hellدارد که در فصل آتی حل آن بررسی خواهد شد. ولی بر خلاف COM، نوعهای موجود در دات نت نیازی به ذخیره تنظیمات در ریجستری ندارند؛ ولی متاسفانه لینکهای میانبر هنوز وجود دارند. در زمینه امنیت دات نت شامل یک مدل امنیتی به نام Code Access security میباشد؛ از آنجا که امنیت ویندوز بر اساس هویت کاربر تامین میشود. code access security به برنامههای میزبان مثل sql server اجازه میدهد که مجوز مربوطه را خودشان بدهند تا بدین صورت بر اعمال کامپوننتهای بار شده نظارت داشته باشند که البته این مجوزها در حد معمولی و اندک هست. ولی اگر برنامه خود میزبان که به طور محلی روی سیستم نصب میشوند، باشد دسترسی کاملب به مجوزها را دارد. پس بدین صورت کاربر این اجازه را دارد که بر آن چیزی که روی سیستم نصب یا اجرا میشود، نظارت داشته باشه تا کنترل سیستم به طور کامل در اختیار او باشد.
در قسمت بعدی با نحوه توزیع برنامه آشنا خواهیم شد.
نصب pgadmin در سیستم عامل ubuntu
How to Install pgAdmin4 on Ubuntu 20.04/18.04/16.04?. This post has been written primarily to guide new users on installing pgAdmin 4 on Ubuntu 20.04/18.04/16.04. pgAdmin is a feature-rich and open source PostgreSQL administration and development platform that runs on Linux, Unix, Mac OS X, and Windows.
With pgAdmin you can manage PostgreSQL database servers, from version 9.2 using an intuitive and powerful web interface. We have guides on installing pgAdmin 4 on other platforms.
در این مقاله میخواهیم نحوهٔ ساخت اشیایی با خصوصیات Enumerable را بررسی کنیم. بررسی ویژگی این اشیاء دارای اهمیت است حداقل به این دلیل که پایهٔ یکی از قابلیت مهم زبانی سیشارپ یعنی LINQ هستند. برای یافتن پیشزمینهای در این موضوع خواندن این مقالههای بسیار خوب (۱ و ۲) نیز توصیه میشود.
Enumerableها
اشیاء Enumerable یا بهعبارت دیگر اشیائی که اینترفیس IEnumerable را پیادهسازی میکنند، دامنهٔ گستردهای از Collectionهای CLI را شامل میشوند. همانطور که در نمودار زیر نیز میتوانید مشاهده کنید IEnumerable (از نوع غیر Generic آن) در بالای سلسله مراتب اینترفیسهای Collectionهای CLI قرار دارد:
درخت اینترفیسهای Collectionها در CLI منبع
IEnumerableها همچنین دارای اهمیت دیگری نیز هستند؛ قابلیتهای LINQ که از داتنت ۳.۵ به داتنت اضافه شدند بهعنوان Extensionهای این اینترفیس تعریف شدهاند و پیادهسازی Linq to Objects را میتوانید در کلاس استاتیک System.Linq.Enumerable در System.Core مشاهده کنید. (میتوانید برای دیدن آن را با ILDasm یا Reflector باز کنید یا پیادهسازی آزاد آن در پروژهٔ Mono را اینجا مشاهده کنید که برای شناخت بیشتر LINQ واقعاً مفید است.)
همچنین این Enumerableها هستند که foreach را امکانپذیر میکنند. به عبارتی دیگر هر شئای که قرار باشد در foreach (var x in object) قرار بگیرد و بدین طریق اشیاء درونیاش را برای پیمایش یا عملی خاص قرار دهد باید Enumerable باشد.
همانطور که قبلاً هم اشاره شد IEnumerable از نوع غیر Generic در بالای نمودار Collectionها قرار دارد و حتی IEnumerable از نوع Generic نیز باید آن را پشتیبانی کند. این موضوع به احتمال به این دلیل در طراحی لحاظ شد که مهاجرت به .NET 2.0 که قابلیتهای Generic را افزوده بود سادهتر کند. IEnumerable همچنین قابلیت covariance که از قابلیتهای جدید C# 4.0 هست را دارا است (در اصل IEnumerable دارای Generic از نوع out است).
Enumerableها همانطور که از اسم اینترفیس IEnumerable انتظار میرود اشیایی هستند که میتوانند یک شئ Enumerator که IEnumerator را پیادهسازی کردهاست را از خود ارائه دهند. پس طبیعی است برای فهم و درک دلیل وجودی Enumerable باید Enumerator را بررسی کنیم.
Enumeratorها
Enumerator شئ است که در یک پیمایش یا بهعبارت دیگر گذر از روی تکتک عضوها ایجاد میشود که با حفظ موقعیت فعلی و پیمایش امکان ادامهٔ پیمایش را برای ما فراهم میآورد. اگر بخواهید آن را در حقیقت بازسازی کنید شئ Enumerator بهمانند کاغذ یا جسمی است که بین صفحات یک کتاب قرار میدهید که مکانی که در آن قرار دارید را گم نکنید؛ در این مثال، Enumerable همان کتاب است که قابلیت این را دارد که برای پیمایش به وسیلهٔ قرار دادن یک جسم در وسط آن را دارد.
حال برای اینکه دید بهتری از رابطهٔ بین Enumerable و Enumerator از نظر برنامهنویسی به این موضوع پیدا کنیم یک کد نمونهٔ عملی را بررسی میکنیم.
در اینجا نمونهٔ ساده و خوانایی از استفاده از یک List برای پیشمایش تمامی اعداد قرار دارد:
List<int> list = new List<int>(); list.Add(1); list.Add(2); list.Add(3); foreach (int i in list) { Console.WriteLine(i); }
همانطور که قبلاً اشاره foreach نیاز به یک Enumerable دارد و List هم با پیادهسازی IList که گسترشی از IEnumerable هست نیز یک نوع Enumerable هست. اگر این کد را Compile کنیم و IL آن را بررسی کنیم متوجه میشویم که CLI در اصل چنین کدی را برای اجرا میبینید:
List<int> list = new List<int>(); list.Add(1); list.Add(2); list.Add(3); IEnumerator<int> listIterator = list.GetEnumerator(); while (listIterator.MoveNext()) { Console.WriteLine(listIterator.Current); } listIterator.Dispose();
(میتوان از using استفاده نمود که Dispose را خود انجام دهد که اینجا برای سادگی استفاده نشدهاست.)
همانطور که میبینیم یک Enumerator برای Enumerable ما (یعنی List) ایجاد شد و پس از آن با پرسش این موضوع که آیا این پیمایش امکان ادامه دارد، کل اعضا پیمودهشده و عمل مورد نظر ما بر آنها انجام شدهاست.
خب، تا اینجای کار با خصوصیات و اهمیت Enumeratorها و Enumerableها آشنا شدیم، حال نوبت به آن میرسد که بررسی کنیم آنها را چگونه میسازند و بعد از آن با کاربردهای فراتری از آنها نسبت به پیمایش یک List آشنا شویم.
ساخت Enumeratorها و Enumerableها
همانطور که اشاره شد ایجاد اشیاء Enumerable به اشیاء Enumerator مربوط است، پس ما در یک قطعه کد که پیمایش از روی یک آرایه را فراهم میآورد ایجاد هر دوی آنها و رابطهٔ بینشان را بررسی میکنیم.
public class ArrayEnumerable<T> : IEnumerable<T> { private T[] _array; public ArrayEnumerable(T[] array) { _array = array; } public IEnumerator<T> GetEnumerator() { return new ArrayEnumerator<T>(_array); } System.Collections.IEnumerator System.Collections.IEnumerable.GetEnumerator() { return GetEnumerator(); } } public class ArrayEnumerator<T> : IEnumerator<T> { private T[] _array; public ArrayEnumerator(T[] array) { _array = array; } public int index = -1; public T Current { get { return _array[index]; } } object System.Collections.IEnumerator.Current { get { return this.Current; } } public bool MoveNext() { index++; return index < _array.Length; } public void Reset() { index = 0; } public void Dispose() { } }
IdentityServer4.1.0.0 منتشر شد
ویژوال استودیو را هک کنید!
Visual Studio, like any Integrated Development Environment, can host extensions for more specialist languages or development tasks. This sort of work is reasonably straightforward most of the time but occasionally you need functionality that isn't available in the APIs. Michal takes two examples, printing code in an editing window, and gaining access to the Visual Studio Notifications, and explains how to hack Visual Studio to get to the functionality.
آیا مهندسان نرم افزار یک کالا هستند؟
WhatsApp had 450 million monthly users and just 32 engineers when it was acquired. Imgur scaled to over 40 billion monthly image views with just seven engineers. Instagram had 30 million users and just 13 engineers when it was acquired for $1 billion dollars.
This is the new normal: fewer engineers and dollars to ship code to more users than ever before. The potential impact of the lone software engineer is soaring. How long before we have a billion-dollar acquisition offer for a one-engineer startup? How long before the role of an engineer, artisanally crafting custom solutions, vanishes altogether?
کتاب SQL Server execution plans
در نگارشهای پیشین ASP.NET MVC، یک چنین مسائلی را با معرفی Child Actionها
public partial class SidebarMenuController : Controller { const int Min15 = 900; [ChildActionOnly] [OutputCache(Duration = Min15)] public virtual ActionResult Index() { return PartialView("_SidebarMenu"); } }
یک مثال: تهیهی اولین View Component
ساختار یک View Component، بسیار شبیه است به ساختار یک Controller، اما با عملکردی محدود. به همین جهت کار تعریف آن با افزودن یک کلاس سیشارپ شروع میشود و این کلاس را میتوان در پوشهای به نام ViewComponents در ریشهی پروژه قرار داد (اختیاری).
سپس برای نمونه، کلاس ذیل را به این پوشه اضافه کنید:
using System.Threading.Tasks; using Microsoft.AspNetCore.Mvc; using Core1RtmEmptyTest.Services; namespace Core1RtmEmptyTest.ViewComponents { public class SiteCopyright : ViewComponent { private readonly IMessagesService _messagesService; public SiteCopyright(IMessagesService messagesService) { _messagesService = messagesService; } public IViewComponentResult Invoke(int numberToTake) { var name = _messagesService.GetSiteName(); return View(viewName: "Default", model: name); } //public async Task<IViewComponentResult> InvokeAsync(int numberToTake) //{ // return View(); //} } }
ساختار کلی یک کلاس ViewComponent شامل دو جزء اصلی است:
الف) از کلاس پایه ViewComponent مشتق میشود. به این ترتیب توسط ASP.NET Core قابل شناسایی خواهد شد.
ب) دارای متد Invoke ایی است که بجای Html.RenderAction در نگارشهای پیشین ASP.NET MVC، قابل فراخوانی است. این متد یک View را باز میگرداند.
ج) در اینجا امکان تعریف نمونهی Async متد Invoke نیز وجود دارد (برای مثال جهت کار با متدهای Async بانک اطلاعاتی).
روش فراخوانی این متدها نیز به این صورت است: ابتدا به دنبال نمونهی async میگردد. اگر یافت شد، همینجا کار خاتمه مییابد. اگر یافت نشد، نمونهی sync یا معمولی آن فراخوانی میشود و اگر این هم یافت نشد، یک استثناء صادر خواهد شد.
د) متد Invoke میتواند دارای پارامترهای دلخواهی نیز باشد و حالت پیش فرض آن بدون پارامتر است.
روش یافتن یک view component توسط ASP.NET Core به این صورت است:
الف) این کلاس باید عمومی بوده و همچنین abstract نباشد.
ب) «یکی» از مشخصههای ذیل را داشته باشد:
1) نامش به ViewComponent ختم شده باشد.
2) از کلاس ViewComponent ارث بری کرده باشد.
3) با ویژگی ViewComponent مزین شده باشد.
نحوه و محل تعریف View یک View Component
پس از تعریف کلاس ViewComponent مورد نظر، اکنون نیاز است View آنرا اضافه کرد. روش یافتن این Viewها توسط ASP.NET Core نیز بر این مبنا است که
الف) اگر این View Component عمومی و سراسری است، باید درون پوشهی shared، پوشهی جدیدی را به نام Components ایجاد کرده و سپس ذیل این پوشه، بر اساس نام کلاس ViewComponent، یک زیر پوشهی دیگر را ایجاد و داخل آن، View مدنظر را اضافه کرد (تصویر ذیل).
/Views/Shared/Components/[NameOfComponent]/Default.cshtml
/Views/[CurrentController]/Components/[NameOfComponent]/Default.cshtml
یک نکته: اگر نام کلاسی به ViewComponent ختم شده بود، نیازی نیست تا ViewComponent را هم در حین ساخت پوشهی آن ذکر کرد.
نحوهی استفادهی از View Component تعریف شده و ارسال پارامتر به آن
و در آخر برای استفادهی از این View Component تعریف شده، به فایل layout برنامه مراجعه کرده و آنرا به نحو ذیل فراخوانی کنید:
<footer> <p>@await Component.InvokeAsync("SiteCopyright", new { numberToTake = 5 })</p> </footer>
یک نکته: متدهای قدیمی Component.Invoke و Component.Renderدر اینجا حذف شدهاند (اگر مقالات پیش از RTM را مطالعه کردید) و روش توصیه شدهی در اینجا، کار با متدهای async است.
تفاوتهای View Components با Child Actions نگارشهای پیشین ASP.NET MVC
پارامترهای یک View Component از طریق یک HTTP Request تامین نمیشوند و همانطور که ملاحظه کردید در همان زمان فراخوانی آنها به صورت مستقیم فراهم خواهند شد. بنابراین مباحث model binding در اینجا دیگر وجود خارجی ندارند. همچنین View Components جزئی از طول عمر یک کنترلر نیستند. بنابراین اکشن فیلترهای مختلف تعریف شده، تاثیری را بر روی آنها نخواهند داشت (این مشکلی بود که با Child Actions در نگارشهای قبلی مشاهده میشد). همچنین View Components به صورت مستقیم از طریق درخواستهای HTTP قابل دسترسی نیستند. به علاوه Child actions قدیمی، از فراخوانیهای async پشتیبانی نمیکنند.
زمانیکه کلاسی از کلاس پایه ViewComponent ارث بری میکند، تنها به این خواص عمومی از درخواست HTTP جاری دسترسی خواهد داشت:
[ViewComponent] public abstract class ViewComponent { protected ViewComponent(); public HttpContext HttpContext { get; } public ModelStateDictionary ModelState { get; } public HttpRequest Request { get; } public RouteData RouteData { get; } public IUrlHelper Url { get; set; } public IPrincipal User { get; } [Dynamic] public dynamic ViewBag { get; } [ViewComponentContext] public ViewComponentContext ViewComponentContext { get; set; } public ViewContext ViewContext { get; } public ViewDataDictionary ViewData { get; } public ICompositeViewEngine ViewEngine { get; set; } //... }
فراخوانی Ajax ایی یک View Component
در ASP.NET Core، یک اکشن متد میتواند خروجی ViewComponent نیز داشته باشد و این تنها روشی است که میتوان یک View Component را از طریق درخواستهای HTTP، مستقیما قابل دسترسی کرد:
public IActionResult AddURLTest() { return ViewComponent("AddURL"); }
$(document).ready (function(){ $("#LoadSignIn").click(function(){ $('#UserControl').load("/Home/AddURLTest"); }); });
امکان بارگذاری View Components از اسمبلیهای دیگر نیز وجود دارد
در مطلب «ارتقاء به ASP.NET Core 1.0 - قسمت 10 - بررسی تغییرات Viewها» روش دسترسی به Viewهای برنامه را که در اسمبلی آن قرار گرفته بودند، بررسی کردیم. دقیقا همان روش در مورد view components نیز صادق است و کاربرد دارد. جهت یادآوری، این مراحل باید طی شوند:
الف) اسمبلی ثالث حاوی View Componentهای برنامه باید ارجاعاتی را به ASP.NET Core و قابلیتهای Razor آن داشته باشد:
"dependencies": { "NETStandard.Library": "1.6.0", "Microsoft.AspNetCore.Mvc": "1.0.0", "Microsoft.AspNetCore.Razor.Tools": { "version": "1.0.0-preview2-final", "type": "build" } }, "tools": { "Microsoft.AspNetCore.Razor.Tools": "1.0.0-preview2-final" }
"buildOptions": { "embed": "Views/**/*.cshtml" }
public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { services.AddMvc(); //Get a reference to the assembly that contains the view components var assembly = typeof(ViewComponentLibrary.ViewComponents.SimpleViewComponent).GetTypeInfo().Assembly; //Create an EmbeddedFileProvider for that assembly var embeddedFileProvider = new EmbeddedFileProvider(assembly,"ViewComponentLibrary"); //Add the file provider to the Razor view engine services.Configure<RazorViewEngineOptions>(options => { options.FileProviders.Add(embeddedFileProvider); });
[ViewComponent(Name = "ViewComponentLibrary.Simple")] public class SimpleViewComponent : ViewComponent
@await Component.InvokeAsync("ViewComponentLibrary.Simple", new { number = 5 })