مطالب
کار با Docker بر روی ویندوز - قسمت ششم - کار با بانک‌های اطلاعاتی درون Containerها
تا اینجا نحوه‌ی اجرای برنامه‌ها را داخل کانتینرها بررسی کردیم؛ اما هنوز در مورد داده‌های آن‌ها بحث نکرده‌ایم. اگر بانک‌های اطلاعاتی را به درون کانتینرها منتقل کنیم، چه بر سر داده‌های آن‌ها می‌آید؟


بررسی روش اجرای MS SQL Server Express درون یک Container

اگر مخازن Imageهای رسمی مایکروسافت را در داکرهاب بررسی کنیم، به مخازنی مانند mssql-server-windows-express ، mssql-server و یا mssql-server-linux نیز خواهیم رسید. در اینجا آخرین نگارش Image مربوط به SQL Server Express آن، حدود 7GB حجم دارد. برای دریافت آن ابتدا به Windows Containers سوئیچ کنید و سپس دستور زیر را صادر نمائید:
 docker pull microsoft/mssql-server-windows-express
پس از دریافت آن، اگر به مستندات رسمی آن در داکر هاب مراجعه کنیم، دستوری را به صورت زیر برای اجرای آن عنوان کرده‌است:
 docker run -d -p 1433:1433 -e sa_password=<SA_PASSWORD> -e ACCEPT_EULA=Y microsoft/mssql-server-windows-express
در این دستور:
- سوئیچ d سبب می‌شود تا پس از اجرای این دستور، بلافاصله به command prompt بازگشت داده شویم و SQL Server Express در background اجرا شود.
- سپس پورت 1433 میزبان به پورت 1433 کانتینر، نگاشت شده‌است که پورت استاندارد SQL Server است.
- سوئیچ e، امکان تنظیم متغیرهای محیطی را میسر می‌کند؛ برای مثال ورود کلمه‌ی عبور کاربر SA و یا پذیرش مجوز آن. برای نمونه، این کلمه‌ی عبور را مساوی password وارد کنید؛ هرچند کار نخواهد کرد، اما بررسی خطاهای به همراه آن مفید است.
- و در آخر نام image مرتبط ذکر شده‌است.

پس از اجرای این دستور، کانتینر SQL Server Express، در پس زمینه شروع به کار خواهد کرد و بلافاصله به خط فرمان بازگشت داده می‌شویم. در اینجا ممکن است آغاز SQL Server اندکی طول بکشد. برای اینکه دریابیم در این لحظه وضعیت پروسه‌ی آن به چه صورتی است، دستور docker logs id را صادر کنید. پس از آن خطایی مانند password validation failed را مشاهده خواهیم کرد. عنوان می‌کند که پیچیدگی کلمه‌ی عبور وارد شده کافی نیست.

یک نکته: زمانیکه دستور docker run را اجرا می‌کنیم، یک هش طولانی را نمایش می‌دهد و پس از آن به خط فرمان بازگشت داده می‌شویم. این هش طولانی، همان id کانتینر در حال اجرا است. برای مثال در دستور docker logs id می‌توان 3 حرف ابتدای این هش را بجای id وارد کرد. البته این id را توسط دستور docker ps نیز می‌توان بدست آورد.

بنابراین با توجه به اینکه دستور docker logs id، خطایی را گزارش کرده‌است، توسط دستور docker stop id، این کانتینر را متوقف کرده و آن‌را مجددا با کلمه‌ی عبوری مانند pass!w0rd1 اجرا می‌کنیم:
 docker run -d -p 1433:1433 -e sa_password=pass!w0rd1 -e ACCEPT_EULA=Y microsoft/mssql-server-windows-express
اینبار نیز مجددا دستور docker logs id را بر اساس id جدید این کانتینر اجرا می‌کنیم که پیام Started SQL Server را نمایش می‌دهد. بنابراین تا به اینجا موفق شدیم پروسه‌ی SQL Server Express را بدون مشکلی آغاز کنیم.


همانطور که در قسمت سوم نیز عنوان شد، اگر این کانتینر را بر روی ویندوز سرور، در حالت Windows Containers اجرا کنیم (و نه در حالت Hyper-V)، پروسه‌های اجرای شده‌ی داخل یک Container را می‌توان با Job Object Idهای یکسانی که دارند، در Task Manager ویندوز، در کنار سایر پروسه‌های سیستم، شناسایی کرد.


اتصال به SQL Server Express اجرا شده‌ی داخل یک Container توسط SQL Server Management Studio

پس از اجرای SQL Server Express دخل کانتینر، مطابق تنظیمات آن، چه در سیستم میزبان و چه در داخل کانتینر، به پورت 1433 گوش فرا داده می‌شود. به همین منظور نیاز است IP این کانتینر را نیز بدست آوریم. برای اینکار دستور ipconfig را در سیستم میزبان صادر کنید تا بر اساس مشخصات کارت شبکه‌ی مجازی آن، بتوان IP آن‌را بدست آورد (دستور docker inspect id نیز چنین اطلاعاتی را به همراه دارد). اکنون می‌توان از داخل سیستم راه دور دیگری که SQL Server Management Studio بر روی آن نصب است، توسط این IP و پورت، به SQL Server Express متصل شد.


البته در اینجا نیازی به ذکر پورت نیست؛ چون پورت 1433، شماره پورت پیش‌فرض است. بعد از اتصال، می‌توان کارهای متداولی مانند ایجاد یک بانک اطلاعاتی جدید را انجام داد.
برای آزمایش، یکبار دستور docker ps را صادر کنید تا id این کانتینر مشخص شود. سپس دستور docker stop id را صادر کنید تا پروسه SQL Server Express خاتمه یابد. اکنون اگر در SQL Server Management Studio قصد کار با آن‌را داشته باشیم، پیام عدم اتصال مشاهده می‌شود. اکنون برای اجرای مجدد کانتینر، دستور docker start id را صادر کنید.


بررسی روش اجرای MySQL داخل یک Container

برای اجرای MySQL نیاز است به Linux Containers سوئیچ کنیم. حجم tag ویژه‌ی latest آن نیز حدود 138MB است که نسبت به SQL Server Express هفت گیگابایتی، بسیار کمتر است!
در همان صفحه‌ی مستندات آن در داکرهاب، دستور اجرایی آن نیز ذکر شده‌است:
 docker run --name some-mysql -e MYSQL_ROOT_PASSWORD=my-secret-pw -d mysql:tag
در اینجا نیز توسط سوئیچ e که مخفف environment است، یکسری از متغیرهای محیطی MySQL، مانند کلمه‌ی عبور آن قابل تنظیم هستند. همچنین سوئیچ d نیز برای اجرای آن در پس زمینه، ذکر شده‌است. همین دستور را به همین شکل، صرفا با حذف tag آن، جهت اشاره‌ی به آخرین نگارش موجود این image، اجرا می‌کنیم:
 docker run --name some-mysql -e MYSQL_ROOT_PASSWORD=my-secret-pw -d mysql
با اجرای این دستور، در ابتدا MySQL از داکرهاب دریافت شده و سپس در پس زمینه اجرا خواهد شد. پیش از بازگشت به command prompt، یک هش طولانی نیز نمایش داده می‌شود که همان id کانتینر در حال اجرای آن است. برای اینکه بتوانیم ریز جزئیات رخ داده را بهتر مشاهده کنیم، می‌توان از دستور docker logs id استفاده کرد.

یک نکته: می‌توان یک command prompt جدید را باز کرد و سپس دستور docker logs -f id را در آن صادر کرد. به این صورت لاگ‌های لحظه‌ای یک کانتینر را نیز می‌توان مشاهده کرد (f در اینجا به معنای follow است).

اکنون می‌خواهیم MySQL Client موجود در همین Container در حال اجرا را، اجرا کنیم (اجرای پروسه‌ای درون یک کانتینر در حال اجرا). برای اینکار از دستور docker exec استفاده می‌شود:
docker ps
docker exec -it id mysql --user=root --password=my-secret-pw
ابتدا توسط دستور docker ps مقدار id این کانتینر را بدست می‌آوریم و سپس در دستور بعدی، از آن استفاده خواهیم کرد.
در اینجا توسط دستور docker exec ابتدا یک interactive shell را درخواست کرده‌ایم (اجرای foreground یک برنامه‌ی شل). سپس id این کانتینر باید ذکر شود. پس از آن نام فایل اجرایی MySQL Client قید شده و در پایان، نام کاربری و کلمه‌ی عبور اتصال به آن که در دستور docker run تنظیم شده‌اند، ذکر می‌شوند.
با اجرای این دستور، به خط فرمان MySQL Client داخل این کانتینر دسترسی پیدا می‌کنیم. در اینجا می‌توان دستورات مختلفی را برای کار با پروسه‌ی mysql اجرا کرد؛ مانند اجرای دستور show databases که لیست بانک‌های اطلاعاتی موجود را نمایش می‌دهد:
mysql> show databases;
use mysql;
show tables;
select * from user;
exit;


روش مدیریت داده‌های بانک‌های اطلاعاتی توسط Docker

در قسمت قبل دریافتیم که لایه‌ی رویی یک container، دارای قابلیت read/write است و برای مثال می‌توان فایل‌های یک وب سایت استاتیک را در آنجا کپی و سپس هاست کرد. اما این لایه، لایه‌ی مناسبی برای ذخیره سازی داده‌های یک بانک اطلاعاتی نیست. در اینجا برای مدیریت بهتر این نوع داده‌ها، از مفهومی به نام volume استفاده می‌شود.
برای درک روش مدیریت داده‌ها توسط داکر، دستور docker volume ls را اجرا کنید. مشاهده خواهید کرد که docker یک volume پیش‌فرض را نیز ایجاد کرده‌است. البته با volumes پیشتر در قسمت چهارم، در بخش «روش به اشتراک گذاری فایل سیستم میزبان با کانتینرها» نیز آشنا شده‌ایم. این volume پیش‌فرض، کار ذخیره سازی اطلاعات را حتی اگر کانتینری در حال اجرا نباشد نیز انجام می‌دهد. وجود یک چنین قابلیتی جهت از دست نرفتن اطلاعات ارزشمند ذخیره شده‌ی در بانک‌های اطلاعاتی بسیار ضروری است.
البته لازم به ذکر است، این volume ای را که در اینجا مشاهده می‌کنید، توسط Dockerfile خود mysql به صورت خودکار ایجاد می‌شود. برای مثال در داکرهاب، در قسمت full description این image، در ابتدای توضیحات قسمتی است به نام supported tags and respective dockerfile links. در اینجا هر tag نامبرده شده، در حقیقت لینکی است به یک Dockerfile. اگر یکی از آن‌ها را باز کنید، چنین سطری را در آن مشاهده خواهید کرد:
  VOLUME /var/lib/mysql
این دستور سبب می‌شود چنین مسیری (مسیر پیش‌فرض ثبت اطلاعات mysql) به صورت یک volume جدید، خارج از فایل سیستم کانتینر، بر روی سیستم میزبان، ایجاد شود. سپس این مسیر و volume جدید، توسط داکر به صورت خودکار به این کانتینر mount خواهد شد و برای این موارد نیازی نیست کار خاصی توسط ما انجام شود.
اینکار نه فقط برای بالابردن کارآیی اعمال read/write انجام شده‌ی توسط container انجام می‌شود، بلکه حتی اگر این کانتینر را توسط دستور docker rm id حذف کنیم، دستور docker volume ls، هنوز همان volume ای را که در حین نصب mysql به صورت خودکار ایجاد شده بود، نمایش می‌دهد. علت اینجا است که طول عمر این volume، وابسته‌ی به طول عمر کانتینر آن نیست. به این ترتیب حذف تصادفی یک کانتینر، سبب از دست رفتن اطلاعات ارزشمند داخل بانک اطلاعاتی آن نمی‌شود.


روش تعیین صریح یک volume برای یک کانتینر بانک اطلاعاتی، توسط volumeهای نامدار

دستور docker run ای را که برای اجرای mysql صادر کردیم، یک volume خودکار را ایجاد کرده‌است و اگر آن‌را با دستور docker volume ls بررسی کنیم، دارای یک نام هش مانند است که به آن anonymous volume هم گفته می‌شود. در ادامه قصد داریم یک volume نامدار را ایجاد کنیم و سپس از آن جهت ذخیره سازی اطلاعات چندین وهله از کانتینر mysql استفاده نمائیم.
پیش از ادامه بحث، ابتدا توسط دستور docker rm id، کانتینر mysql ای را که پیشتر ایجاد کردیم حذف کنید؛ هرچند این دستور، volume متناظر با آن‌را حذف نمی‌کند.
سپس برای اینکه یک کانتینر جدید mysql را با ذکر صریح volume آن ایجاد و اجرا کنیم، می‌توان از دستور زیر استفاده کرد:
 docker run --name some-mysql -e MYSQL_ROOT_PASSWORD=my-secret-pw -d -v db:/var/lib/mysql mysql
در اینجا از سوئیچ v برای ایجاد یک volume نامدار استفاده شده‌است و در آن بجای ذکر قسمت مسیر پوشه‌ای در سمت میزبان، صرفا یک نام، مانند db، پیش از ذکر : قید شده‌است. پس از :، مسیری که این volume قرار است در آن کانتینر به آن نگاشت شود، ذکر شده‌است.
اکنون اگر دستور docker volume ls را صادر کنیم، در لیست خروجی آن، نام db قابل مشاهده‌است.

در ادامه پروسه‌ی MySQL Client داخل این کانتینر را اجرا کرده:
 docker exec -it some-mysql mysql --user=root --password=my-secret-pw
و تغییراتی را به صورت زیر اعمال می‌کنیم:
mysql> show databases;
create database pets;
show databases;
exit;
در اینجا بانک اطلاعاتی جدید pets ایجاد شده‌است.

اکنون در ابتدا این کانتینر را متوقف کرده و سپس آن‌را حذف می‌کنیم:
docker ps
docker stop id
docker rm id
هرچند اگر دستور حذف را با سوئیچ f- نیز اجرا کنیم (به معنای force)، کار stop را به صورت خودکار انجام می‌دهد.

در ادامه مجددا همان دستور قبلی را که توسط آن volume نامداری، ایجاد کردیم، اجرا می‌کنیم:
 docker run --name some-mysql -e MYSQL_ROOT_PASSWORD=my-secret-pw -d -v db:/var/lib/mysql mysql
اینبار اگر دستور docker volume ls را مجددا صادر کنیم، مشاهده خواهیم کرد این کانتینر جدید، بجای ایجاد یک volume جدید، از همان volume موجود db که آن‌را پیشتر ایجاد کردیم، استفاده می‌کند؛ هرچند کانتینری که آن‌را ایجاد کرده‌است، دیگر وجود خارجی ندارد. در این حالت اگر MySQL Client این کانتینر را اجرا نمائیم:
 docker exec -it some-mysql mysql --user=root --password=my-secret-pw
و سپس دستور نمایش بانک‌های اطلاعاتی آن‌را صادر کنیم:
 mysql> show databases;
در خروجی آن هنوز بانک اطلاعاتی pets که پیشتر ایجاد شده بود، قابل مشاهده‌است. بنابراین حذف و یا ایجاد کانتینرها، تاثیری را بر روی volumeهای ایجاد شده، نخواهند داشت.


روش حذف volumes اضافی

با توجه به اینکه volumeها، طول عمر متفاوتی را نسبت به کانتینرها دارند، ممکن است پس از مدتی فضای دیسک سخت شما را پر کنند. برای مثال به ازای هربار اجرای دستور docker run مربوط با MYSQL با نامی متفاوت، یک volume جدید نیز ایجاد می‌شود.
خروجی دستور docker inspect id به همراه قسمتی است به نام mounts که خاصیت name آن، دقیقا مساوی نام volume متناظر با کانتینر بررسی شده‌است. همچنین خاصیت source آن، محل دقیق ذخیره سازی این volume را بر روی فایل سیستم میزبان مشخص می‌کند.
برای حذف آن‌ها، ابتدا نیاز است کانتینرها را متوقف کرد. دستور زیر تمام کانتینرهای در حال اجرا را متوقف می‌کند. در اینجا دستور docker ps -q، لیست id تمام کانتینرهای در حال اجرا را باز می‌گرداند (در این دستورات، افزودن پارامتر q، سبب بازگشت صرفا idها می‌شود):
 docker stop $(docker ps -q)
اگر می‌خواهید تمام کانتینرهای موجود را حذف کنید:
 docker rm $(docker ps -aq)
و یا دستور زیر ابتدا تمام کانتینرهای موجود را متوقف کرده و سپس آن‌ها را حذف می‌کند:
 docker rm -f $(docker ps -aq)
دستور زیر تمام volumes موجود را حذف می‌کند:
 docker volume rm $(docker volume ls -q)
دستور زیر یک کانتینر با id مشخص شده را به همراه volume نامگذاری نشده‌ی مرتبط با آن، متوقف و سپس حذف می‌کند:
 docker rm -fv id
دستور زیر، لیست تمام volumes غیراستفاده شده‌ی توسط کانتینرهای موجود را نمایش می‌دهد (به یک چنین volumeهای در اینجا dangling گفته می‌شود؛ volume ای که کانتینر آن حذف شده‌است):
 docker volume ls -f dangling=true
 که می‌تواند لیست مناسبی برای حذف باشند:
 docker volume rm $(docker volume ls -qf dangling=true)
اشتراک‌ها
نگارش نهایی EF Core 3.0 و EF 6.3 منتشر شد

We are extremely excited to announce the general availability of EF Core 3.0and EF 6.3 on  nuget.org . 

What’s new in EF Core 3.0

Including major features, minor enhancements, and bug fixes, EF Core 3.0 contains more than 600 product improvements. Here are some of the most important ones:

  •  LINQ overhaul
  •  Restricted client evaluation
  •  Single SQL statement per LINQ query
  •  Cosmos DB support
  •  C# 8.0 support (Asynchronous streams, Nullable reference types)
  •  Interception of database operations
  •  Reverse engineering of database views
  •  Dependent entities sharing a table with principal are now optional
 
نگارش نهایی EF Core 3.0 و EF 6.3 منتشر شد
مطالب
شروع به کار با EF Core 1.0 - قسمت 4 - کار با بانک‌های اطلاعاتی از پیش موجود
روش کار پیش فرض با EF Core همان روش Code First است. ابتدا کلاس‌ها و روابط بین آن‌ها را تنظیم می‌کنید. سپس با استفاده از ابزارهای Migrations، بانک اطلاعاتی متناظری تولید خواهد شد. این ابزارها به همراه روشی برای مهندسی معکوس ساختار یک بانک اطلاعاتی از پیش موجود، به روش Code First نیز هستند که در ادامه جزئیات آن‌را بررسی خواهیم کرد. بنابراین اگر به دنبال روش کاری Database first با EF Core هستید، در اینجا نیز امکان آن وجود دارد.


تهیه یک بانک اطلاعاتی نمونه

برای نمایش امکانات کار با روش Database first، نیاز است یک بانک اطلاعاتی را به صورت مستقل و متداولی ایجاد کنیم. به همین جهت اسکریپت SQL ذیل را توسط Management studio اجرا کنید تا بانک اطلاعاتی BloggingCore2016، به همراه دو جدول به هم وابسته، در آن ایجاد شوند:
CREATE DATABASE [BloggingCore2016]
GO

USE [BloggingCore2016]
GO

CREATE TABLE [Blog] (
    [BlogId] int NOT NULL IDENTITY,
    [Url] nvarchar(max) NOT NULL,
    CONSTRAINT [PK_Blog] PRIMARY KEY ([BlogId])
);
GO

CREATE TABLE [Post] (
    [PostId] int NOT NULL IDENTITY,
    [BlogId] int NOT NULL,
    [Content] nvarchar(max),
    [Title] nvarchar(max),
    CONSTRAINT [PK_Post] PRIMARY KEY ([PostId]),
    CONSTRAINT [FK_Post_Blog_BlogId] FOREIGN KEY ([BlogId]) REFERENCES [Blog] ([BlogId]) ON DELETE CASCADE
);
GO

INSERT INTO [Blog] (Url) VALUES 
('https://www.dntips.ir/'), 
('http://blogs.msdn.com/dotnet'), 
('http://blogs.msdn.com/webdev'), 
('http://blogs.msdn.com/visualstudio')
GO



پیشنیازهای مهندسی معکوس ساختار بانک اطلاعاتی در EF Core

در قسمت اول در حین بررسی «برپایی تنظیمات اولیه‌ی EF Core 1.0 در یک برنامه‌ی ASP.NET Core 1.0»، چهار مدخل جدید را به فایل project.json برنامه اضافه کردیم. مدخل جدید Microsoft.EntityFrameworkCore.Tools که به قسمت tools آن اضافه شد، پیشنیاز اصلی کار با EF Core Migrations است. همچنین وجود مدخل Microsoft.EntityFrameworkCore.SqlServer.Design برای تدارک امکانات مهندسی معکوس ساختار یک بانک اطلاعاتی SQL Server ضروری است.


تبدیل ساختار دیتابیس BloggingCore2016 به کدهای معادل EF Core آن

پس از فعال سازی ابزارهای خط فرمان EF Core، به پوشه‌ی اصلی پروژه مراجعه کرده، کلید shift را نگه دارید. سپس کلیک راست کرده و گزینه‌ی Open command window here را انتخاب کنید تا خط فرمان از این پوشه آغاز شود. در ادامه دستور ذیل را صادر کنید:
 dotnet ef dbcontext scaffold "Data Source=(local);Initial Catalog=BloggingCore2016;Integrated Security = true" Microsoft.EntityFrameworkCore.SqlServer -o Entities --context MyDBDataContext --verbose


اجرا این دستور سبب اتصال به رشته‌ی اتصالی ذکر شده که به بانک اطلاعاتی BloggingCore2016 اشاره می‌کند، می‌شود. سپس پروایدر مدنظر ذکر شده‌است. سوئیچ o محل درج فایل‌های نهایی را مشخص می‌کند. برای مثال در اینجا فایل‌های نهایی مهندسی معکوس شده در پوشه‌ی Entities درج می‌شوند (تصویر فوق). همچنین در اینجا امکان ذکر فایل context تولیدی نیز وجود دارد. اگر علاقمند باشید تا تمام ریز جزئیات این عملیات را نیز مشاهده کنید، می‌توانید پارامتر اختیاری verbose را نیز به انتهای دستور اضافه نمائید.

بقیه مراحل کار با این فایل‌های تولید شده، با نکاتی که تاکنون عنوان شده‌اند یکی است. برای مثال اگر می‌خواهید رشته‌ی اتصالی پیش فرض را از این Context تولید شده خارج کنید:
    public partial class MyDBDataContext : DbContext
    {
        protected override void OnConfiguring(DbContextOptionsBuilder optionsBuilder)
        {
            optionsBuilder.UseSqlServer(@"Data Source=(local);Initial Catalog=BloggingCore2016;Integrated Security = true");
        }
روش کار دقیقا همانی است که در مطلب «شروع به کار با EF Core 1.0 - قسمت 1 - برپایی تنظیمات اولیه» بررسی شد.


بررسی پارامترهای دیگر ابزار مهندسی معکوس به Code First

اگر دستور dotnet ef dbcontext scaffold --help را صادر کنیم، خروجی راهنمای ذیل را می‌توان مشاهده کرد:
 Usage: dotnet ef dbcontext scaffold [arguments] [options]
Arguments:
  [connection]  The connection string of the database
  [provider] The provider to use. For example, Microsoft.EntityFrameworkCore.SqlServer
Options:
  -a|--data-annotations   Use DataAnnotation attributes to configure the model where possible. If omitted, the output code will use only the fluent API.
  -c|--context <name> Name of the generated DbContext class.
  -f|--force Force scaffolding to overwrite existing files. Otherwise, the code will only proceed if no output files would be overwritten.
  -o|--output-dir <path> Directory of the project where the classes should be output. If omitted, the top-level project directory is used.
  --schema <schema> Selects a schema for which to generate classes.
  -t|--table <schema.table> Selects a table for which to generate classes.
  -e|--environment <environment>  The environment to use. If omitted, "Development" is used.
  -h|--help   Show help information
  -v|--verbose   Enable verbose output
نکات تکمیلی مهمی را که از آن می‌توان استخراج کرد به این شرح هستند:
- حالت پیش فرض تنظیمات روابط مدل‌ها در این روش، حالت استفاده از Fluent API است. اگر می‌خواهید آن‌را به حالت استفاده‌ی از Data Annotations تغییر دهید، پارامتر a- و یا data-annotations-- را در دستور نهایی ذکر کنید.
- حالت پیش فرض تولید فایل‌های نهایی این روش، عدم بازنویسی فایل‌های موجود است. اگر می‌خواهید پس از تغییر بانک اطلاعاتی، مجددا این فایل‌ها را از صفر تولید کنید، پارامتر f- و یا force- را در دستور نهایی ذکر کنید.

بنابراین اگر می‌خواهید هربار فایل‌های نهایی را بازنویسی کنید و همچنین روش کار با Data Annotations را ترجیح می‌دهید، دستور نهایی، شکل زیر را پیدا خواهد کرد:
 dotnet ef dbcontext scaffold "Data Source=(local);Initial Catalog=BloggingCore2016;Integrated Security = true" Microsoft.EntityFrameworkCore.SqlServer -o Entities --context MyDBDataContext --verbose --force --data-annotations


کار با یک بانک اطلاعاتی موجود، با روش مهاجرت‌های Code First

فرض کنید می‌خواهید از یک بانک اطلاعاتی از پیش موجود EF 6.x (یا هر بانک اطلاعاتی از پیش موجود دیگری)، به روش پیش فرض EF Core استفاده کنید. برای این منظور:
 - ابتدا جدول migration history قدیمی آن‌را حذف کنید؛ چون ساختار آن با EF Core یکی نیست.
 - سپس با استفاده از دستور dotnet ef dbcontext scaffold فوق، معادل کلاس‌ها، روابط و Context سازگار با EF Core آن‌را تولید کنید.
 - در ادامه رشته‌ی اتصالی پیش فرض آن‌را از کلاس Context تولیدی خارج کرده و از یکی از روش‌های مطرح شده‌ی در مطلب «شروع به کار با EF Core 1.0 - قسمت 1 - برپایی تنظیمات اولیه» استفاده کنید.
 - سپس نیاز است این Context جدید را توسط متد services.AddDbContext به لیست سرویس‌های برنامه اضافه کنید. این مورد نیز در قسمت اول بررسی شده‌است.
 - مرحله‌ی بعد، افزودن جدول __EFMigrationsHistory جدید EF Core، به این بانک اطلاعاتی است. برای این منظور به روش متداول فعال کردن مهاجرت‌ها، دستور ذیل را صادر کنید:
dotnet ef migrations add InitialDatabase
تا اینجا کلاس آغازین مهاجرت‌ها تولید می‌شود. فایل آن‌را گشوده و محتوای متدهای Up و Down آن‌را خالی کنید:
using Microsoft.EntityFrameworkCore.Migrations;

namespace Core1RtmEmptyTest.DataLayer.Migrations
{
    public partial class InitialDatabase : Migration
    {
        protected override void Up(MigrationBuilder migrationBuilder)
        {
        }

        protected override void Down(MigrationBuilder migrationBuilder)
        {
        }
    }
}
متدهای up و down را از این جهت خالی می‌کنیم که علاقمند نیستیم تا ساختاری در بانک اطلاعاتی تشکیل شود و یا تغییر کند (چون این ساختار هم اکنون موجود است).
سپس دستور به روز رسانی بانک اطلاعاتی را صادر کنید:
dotnet ef database update
کار این دستور در اینجا با توجه به خالی بودن متدهای up و down، صرفا ساخت جدول مخصوص __EFMigrationsHistory در بانک اطلاعاتی است؛ بدون تغییری در جداول موجود آن.
پس از این مرحله، روش کار، Code first خواهد بود. برای مثال خاصیتی را به کلاسی اضافه می‌کنید و سپس دو دستور ذیل را صادر خواهید کرد که در آن v2 یک نام دلخواه است:
dotnet ef migrations add v2
dotnet ef database update
اشتراک‌ها
NET Framework 4.8. منتشر شد

The .NET Framework 4.8 includes an updated toolset as well as improvements in several areas:

  • [Runtime] JIT and NGEN Improvements
  • [BCL] Updated ZLib
  • [BCL] Reducing FIPS Impact on Cryptography
  • [WinForms] Accessibility Enhancements
  • [WCF] Service Behavior Enhancements
  • [WPF] High DPI Enhancements, UIAutomation Improvements 
NET Framework 4.8. منتشر شد
مطالب
بررسی کارآیی کوئری‌ها در SQL Server - قسمت هشتم - بررسی عملگرهای Hash Join و Compute Scalar در یک Query Plan
در یک hash join، اطلاعات از دو ورودی نامرتب، دریافت و join می‌شوند که نسبت به merge join، عملیات سنگین‌تری است. برای اینکار، یک hash table را از دیتاست خارجی و یک نمونه‌ی دیگر را بر اساس دیتاست درونی ساخته و سپس کار انطباق ردیف‌ها را انجام می‌دهد.


بررسی عملگر hash join

 ابتدا در management studio از منوی Query، گزینه‌ی Include actual execution plan را انتخاب می‌کنیم. سپس کوئری‌های زیر را اجرا می‌کنیم:
USE [WideWorldImporters];
GO

SET STATISTICS IO ON;
GO


/*
Query with a hash join
*/
SELECT
    [ol].[OrderID],
    [ol].[OrderLineID],
    [ol].[StockItemID],
    [ol].[PickedQuantity],
    [si].[StockItemName],
    [si].[UnitPrice]
FROM [Warehouse].[StockItems] [si]
    JOIN [Sales].[OrderLines] [ol]
    ON [si].[StockItemID] = [ol].[StockItemID];
GO
در اینجا اطلاعات دو جدول StockItems و OrderLines بر روی ستون StockItemID با هم Join شده‌اند و اجرای آن یک چنین کوئری پلنی را تولید می‌کند:


دیتاست بالایی که ضخامت پیکان خارج شده‌ی از آن کمتر است، تعداد ردیف‌های کمتری را نسبت به دیتاست درونی دارد (227 ردیف، در مقابل بیش از 231 هزار ردیف).
با حرکت اشاره‌گر ماوس بر روی هر کدام از ایندکس‌ها، می‌توان با دقت کردن به Output List آن‌ها، دقیقا دریافت که هرکدام، چه ستون‌هایی از کوئری نهایی را تامین می‌کنند:
دیتاست بالایی که از PK_Warehouse_StockItems تامین می‌شود:
ALTER TABLE [Warehouse].[StockItems] ADD  CONSTRAINT [PK_Warehouse_StockItems] PRIMARY KEY CLUSTERED
(
   [StockItemID] ASC
)


دیتاست درونی که از NCCX_Sales_OrderLines تامین می‌شود و یک COLUMNSTORE INDEX است:
CREATE NONCLUSTERED COLUMNSTORE INDEX [NCCX_Sales_OrderLines] ON [Sales].[OrderLines]
(
[OrderID],
[StockItemID],
[Description],
[Quantity],
[UnitPrice],
[PickedQuantity]
)



بهبود کارآیی hash join با فشرده سازی ایندکس‌های آن

ایندکس NCCX_Sales_OrderLines که در کوئری فوق مورد استفاده قرار گرفته، همانطور که در قسمتی از تعریف آن نیز مشخص است، تعداد ستون‌های بیشتری را از آنچه ما نیاز داریم، در بر دارد. در این حالت آیا اگر ایندکس مناسب‌تری را با تعداد ستون کمتری ایجاد کنیم، از آن استفاده می‌کند؟
CREATE NONCLUSTERED INDEX [IX_OrderLines_StockItemID]
ON [Sales].[OrderLines](
[StockItemID] ASC,
[PickedQuantity] ASC,
[OrderID])
ON [PRIMARY];
GO
این ایندکس جدید، نیازهای واقعی کوئری نوشته شده را پوشش می‌دهد و تعداد ستون کمتری را به همراه دارد.
در این حالت اگر کوئری زیر را اجرا کنیم:
SELECT
    [ol].[OrderID],
    [ol].[OrderLineID],
    [ol].[StockItemID],
    [ol].[PickedQuantity],
    [si].[StockItemName],
    [si].[UnitPrice]
FROM [Sales].[OrderLines] [ol]
    JOIN [Warehouse].[StockItems] [si]
    ON [ol].[StockItemID] = [si].[StockItemID]
OPTION
(RECOMPILE);
GO
در کوئری پلن نهایی تفاوتی مشاهده نمی‌شود و باز هم SQL Server، همان COLUMNSTORE INDEX را به ایندکس جدید ترجیح داده‌است. علت اینجا است که ماهیت COLUMNSTORE INDEX‌ها فشرده شده‌است؛ در مقابل NONCLUSTERED INDEXها معمولی که به صورت پیش‌فرض غیر فشرده شده هستند و یک row store می‌باشند.

یک نکته: در این کوئری علت استفاده‌ی از RECOMPILE، وادار کردن SQL server به محاسبه‌ی مجدد کوئری پلن جاری است.

اکنون اگر نگارش فشرده شده‌ی ایندکسی را که ایجاد کردیم، با ذکر گزینه‌ی DATA_COMPRESSION = PAGE تعریف کنیم، چه اتفاقی رخ می‌دهد؟
CREATE NONCLUSTERED INDEX [IX_OrderLines_StockItemID_Compressed]
ON [Sales].[OrderLines](
[StockItemID] ASC,
[PickedQuantity] ASC,
[OrderID])
WITH (DATA_COMPRESSION = PAGE)
ON [PRIMARY];
GO
پس از آن مجددا همان کوئری قبلی را که به همراه RECOMPILE است، اجرا می‌کنیم. اینبار به کوئری پلنی خواهیم رسید که از این ایندکس جدید استفاده می‌کند.

یک نکته: اگر علاقمند بودید تا هزینه‌ی این کوئری‌ها را نسبت به یکدیگر محاسبه و مقایسه کنید، چون یک کوئری معمولی، همواره از آخرین پلن محاسبه شده استفاده می‌کند، اینکار میسر نیست. اما می‌توان با ذکر صریح ایندکس مدنظر توسط راهنمای WITH INDEX، بهینه ساز کوئری‌ها را وارد کرد تا از ایندکسی که ذکر می‌شود، بجای ایندکسی که فکر می‌کند بهتر است، استفاده کند. بنابراین اجرای هر 4 کوئری زیر با هم، 4 کوئری پلن متفاوت را بر اساس ایندکس‌های متفاوتی، محاسبه کرده و نمایش می‌دهد:
SELECT
    [ol].[OrderID],
    [ol].[OrderLineID],
    [ol].[StockItemID],
    [ol].[PickedQuantity],
    [si].[StockItemName],
    [si].[UnitPrice]
FROM [Sales].[OrderLines] [ol]
    JOIN [Warehouse].[StockItems] [si]
    ON [ol].[StockItemID] = [si].[StockItemID]
OPTION
(RECOMPILE);
GO

SELECT
    [ol].[OrderID],
    [ol].[OrderLineID],
    [ol].[StockItemID],
    [ol].[PickedQuantity],
    [si].[StockItemName],
    [si].[UnitPrice]
FROM [Sales].[OrderLines] [ol] WITH (INDEX (IX_Sales_OrderLines_Perf_20160301_02))
    JOIN [Warehouse].[StockItems] [si]
    ON [ol].[StockItemID] = [si].[StockItemID];
GO

SELECT
    [ol].[OrderID],
    [ol].[OrderLineID],
    [ol].[StockItemID],
    [ol].[PickedQuantity],
    [si].[StockItemName],
    [si].[UnitPrice]
FROM [Sales].[OrderLines] [ol] WITH (INDEX (IX_OrderLines_StockItemID))
    JOIN [Warehouse].[StockItems] [si]
    ON [ol].[StockItemID] = [si].[StockItemID];
GO

SELECT
    [ol].[OrderID],
    [ol].[OrderLineID],
    [ol].[StockItemID],
    [ol].[PickedQuantity],
    [si].[StockItemName],
    [si].[UnitPrice]
FROM [Sales].[OrderLines] [ol] WITH (INDEX (IX_OrderLines_StockItemID_Compressed))
    JOIN [Warehouse].[StockItems] [si]
    ON [ol].[StockItemID] = [si].[StockItemID];
GO


بررسی عملگر compute scalar

کار عملگر compute scalar، ارزیابی و محاسبه‌ی یک عبارت است و خروجی آن نیز یک مقدار scalar است؛ مانند functions در SQL Server. مشکلی که با این عملگر وجود دارد این است که هزینه‌ی انجام آن عموما در کوئری پلن ظاهر نمی‌شود (و یا با تخمین نادرستی ظاهر می‌شود) که می‌تواند گمراه کننده باشد. همچنین پلن حاصل، اشیایی را که توسط یک function مورد استفاده قرار می‌گیرند، لحاظ نمی‌کند.

برای نمونه اگر پلن دو کوئری زیر را با هم مقایسه کنیم:
SELECT COUNT(*)
FROM [Sales].[Orders];

SELECT COUNT_BIG (*)
FROM [Sales].[Orders];
تقریبا یکی هستند:


از این جهت که (*)COUNT در SQL server به (*)COUNT_BIG تفسیر شده و اجرا می‌شود. به همین جهت آنچنان تفاوتی در اینجا قابل مشاهده نیست.

اما اگر function زیر را تعریف کنیم:
CREATE FUNCTION dbo.CountProductsSold (
@SalesPersonID INT
) RETURNS INT

AS

BEGIN
    DECLARE @SoldCount INT;

    SELECT @SoldCount = COUNT(DISTINCT [ol].[StockItemID])
    FROM [Sales].[Orders] [o]
        JOIN [Sales].[OrderLines] [ol]
        ON [o].[OrderID] = [ol].[OrderID]
    WHERE [o].[SalespersonPersonID] = @SalesPersonID

    RETURN (@SoldCount);

END
و سپس پلن کوئری که از آن استفاده می‌کند را بررسی نمائیم:
SELECT
    [FullName] AS [SalesPerson],
    [dbo].[CountProductsSold]([PersonID]) AS [NumberOfProductsSold]
FROM [Application].[People]
WHERE [IsSalesperson] = 1;
مشاهده خواهیم کرد که در actual execution plan آن، هزینه‌ی فراخوانی این تابع صفر است و همچنین جزئیاتی از اشیایی که توسط آن فراخوانی شده‌اند نیز ذکر نشده‌است:


یک روش محاسبه‌ی هزینه‌ی فراخوانی این تابع، استفاده از extended events است. روش دیگر آن استفاده از اشیاء DMO's می‌باشد:
SELECT
    [fs].[last_execution_time],
    [fs].[execution_count],
    [fs].[total_logical_reads]/[fs].[execution_count] [AvgLogicalReads],
    [fs].[max_logical_reads],
    [t].[text],
    [p].[query_plan]
FROM sys.dm_exec_function_stats [fs]
CROSS APPLY sys.dm_exec_sql_text([fs].sql_handle) [t]
CROSS APPLY sys.dm_exec_query_plan([fs].[plan_handle]) [p];
این کوئری اطلاعات logical_reads مرتبط با تابع فراخوانی شده را گزارش می‌دهد که ... صفر نیست:


بنابراین compute scalar صورت گرفته دارای هزینه‌ای است که در actual execution plan ظاهر نمی‌شود.
اکنون اگر از منوی Query، گزینه‌ی Include actual execution plan را انتخاب نکنیم و بجای آن گزینه‌ی Display estimated execution plan را انتخاب کنیم، به تصویر زیر خواهیم رسید:


در نیمه‌ی پایینی آن، جزئیات دسترسی‌های تابع فراخوانی شده نیز ذکر می‌شوند. بنابراین استفاده‌ی از estimated execution planها در حین کار با توابع، بسیار مفید است.
اشتراک‌ها
انتشار Visual Studio 2022 version 17.6 Preview 1

GitHub Issues

The GitHub Issues integration allows you to search and reference your issues from the commit message box in VS, in response to this suggestion ticket. You can reference an issue or a pull request by typing # or clicking on the # button in the lower right side of the commit message text box. If you weren't already authenticated to access related issues, you will now be prompted to sign in to take advantage of this feature.

Line Unstaging

To continue improving our line-staging (aka interactive staging) feature, we've added unstage. You can now use the tool tip option to unstage changes, line by line, as requested here Unstage individual lines and hunks in a file - 4 votes

Arm64

We continue to build native support for Arm64 on Windows 11 for the most popular developer scenarios. We now support the .NET Multi-platform App UI (MAUI) workload on Arm64 Visual Studio.

C++

  • Available as a preview feature, you can now view Unreal Engine logs without leaving VS. To see the logs from the Unreal Engine Editor, click View > Other Windows > UE Log. To filter your logs, click on the "Categories" or "Verbosity" dropdowns. Since this is an experimental feature, feedback is greatly appreciated.
  • You can now import STM32CubeIDE projects for embedded development within Visual Studio with File > Open > Import STM32CubeIDE project. This generates a CMake project with device flashing and debugging settings for STLink. You must have the STM32CubeIDE installed with the board support package for your device. More details available here.
  • You can use the new CMake Debugger to debug your CMake scripts at build time. You can set breakpoints based on filenames, line numbers, and when CMake errors are triggered. Additionally, you can view call stacks of filenames and watch defined variables. Currently, this only works with bundled CMake, and projects targeting WSL or remote machines are not supported yet. We are actively working to add more support to the CMake debugger, and feedback is greatly appreciated. 
انتشار Visual Studio 2022 version 17.6 Preview 1