نصب Asterisk.NET از NuGet
WebApiConfig.Register(GlobalConfiguration.Configuration);
{ "dependencies": { "Microsoft.EntityFrameworkCore": "1.1.0", "Microsoft.EntityFrameworkCore.Design": "1.1.0", "Microsoft.EntityFrameworkCore.SqlServer": "1.1.0", "Microsoft.EntityFrameworkCore.SqlServer.Design": "1.1.0", "Microsoft.Extensions.Configuration.Abstractions": "1.1.0" }, "tools": { "Microsoft.EntityFrameworkCore.Tools.DotNet": { "version": "1.1.0-preview4-final", "imports": [ "portable-net45+win8" ] } } }
با راهنمایی شما مشکل Duplicate Reader با نوشتن دستور به شکل زیر حل شد.
this._pages.Include(page => page.Children).ToList().Where(page => page.Parent == null).ToList();
الان مشکلی دارم اینه که نمیتونم یه select خوب بنویسم تا فقط مواردی را که میخوام برگردونم.
مثلا من viewmodel را این شکلی تعریف کردم.
public class NavBarModel { public virtual int Id { get; set; } public virtual string Title { get; set; } public virtual string Status { get; set; } public virtual int? Order { get; set; } public virtual NavBarModel Parent { get; set; } public virtual ICollection<Page> Children { get; set; } }
توی select زدن نمیدونم چه شکلی باید کد بزنم تا parent و children هم یه صورت خودکار پر شوند.
در حقیقت من میخوام این موارد را در یک navigation bar به صورت منوی آبشاری نشون بدم.
در ضمن شما میتونید در نشان دادن اطلاعات فوق به صورت منوی آبشاری با امکان تعریف فرزند تو در تو بدون محدودیت راهنماییم کنید.من کدی واسش نوشتم ولی متاسفانه برای پیاده سازی نامحدود بودن فرزندان منو مشکل دارم.
ممنون
پیش فرضهای تعیین کلید اصلی در EF Core
به صورت پیش فرض هر خاصیتی که به نام Id و یا type name>Id> باشد، به عنوان primary key تفسیر خواهد شد؛ مانند:
public class Car { public string Id { get; set; }
public class Car { public string CarId { get; set; }
نحوهی تعیین کلید اصلی به صورت صریح
اگر یکی از دو حالت فوق برقرار نباشند، باید کلید اصلی را به نحو صریحی مشخص کرد.
الف) از طریق ویژگیها
public class Car { [Key] public string LicensePlate { get; set; }
ب) با استفاده از روش Fluent API
public class MyContext : DbContext { public DbSet<Car> Cars { get; set; } protected override void OnModelCreating(ModelBuilder modelBuilder) { modelBuilder.Entity<Car>() .HasKey(c => c.LicensePlate); } }
پیشنیاز کار با ویژگیها در EF Core
در اسمبلی که مدلهای موجودیتها شما قرار دارند، نیاز است وابستگی System.ComponentModel.Annotations به فایل project.json پروژه اضافه شود، تا ویژگیهایی مانند Key، شناسایی و قابل استفاده شوند:
{ "dependencies": { "System.ComponentModel.Annotations": "4.1.0" } }
تعیین کلید ترکیبی و یا Composite key
اگر نیاز است چندین خاصیت را به صورت کلید اصلی معرفی کرد که به آن composite key هم میگویند، تنها روش ممکن، استفاده از Fluent API و به صورت زیر است:
protected override void OnModelCreating(ModelBuilder modelBuilder) { modelBuilder.Entity<Car>() .HasKey(c => new { c.State, c.LicensePlate }); }
روشهای مختلف تولید خودکار مقادیر خواص
حالت پیش فرض تولید مقدار فیلدهای Id عددی، همان حالت خود افزایندهای است که توسط بانک اطلاعاتی کنترل میشود و یا کلید اصلی که از نوع Guid تعیین شود نیز به صورت خودکار توسط بانک اطلاعاتی در حین عملیات Add، مقدار دهی میشود (با استفاده از الگوریتم Guid سری در SQL Server).
اگر این حالات مطلوب شما نیست، حالتهای سه گانهی ذیل را میتوان استفاده کرد:
الف) هیچ دادهی خودکاری تولید نشود
برای اینکار میتوان با استفاده از ویژگی DatabaseGenerated و تنظیم مقدار آن به None، جلوی تولید خودکار کلید اصلی را گرفت. در این حالت باید هم در حین عملیات Add و هم در حین عملیات Update، مقادیر را خودتان مقدار دهی کنید:
public class Blog { [DatabaseGenerated(DatabaseGeneratedOption.None)] public int BlogId { get; set; } public string Url { get; set; } }
protected override void OnModelCreating(ModelBuilder modelBuilder) { modelBuilder.Entity<Blog>() .Property(b => b.BlogId) .ValueGeneratedNever(); }
ب) تولید دادههای خودکار فقط در حالت Add
حالت Add به این معنا است که دادههای خواص مشخصی، برای موجودیتهای «جدید»، به صورت خودکار تولید خواهند شد. اینکه آیا واقعا این مقادیر به صورت خودکار تولید میشوند یا خیر، صرفا وابستهاست به بانک اطلاعاتی در حال استفاده. برای مثال SQL Server برای نوعهای Guid، به صورت خودکار با کمک الگوریتم SQL Server sequential GUID، کار مقدار دهی یک چنین فیلدهایی را انجام میدهد.
این فیلدها باید توسط ویژگی DatabaseGenerated و با مقدار Identity مشخص شوند. در اینجا Identity به معنای فیلدهایی است که به صورت خودکار توسط بانک اطلاعاتی مقدار دهی میشوند و الزاما به کلید اصلی اشاره نمیکنند. برای مثال در موجودیت ذیل، خاصیت تاریخ ثبت رکورد، از نوع Identity مشخص شدهاست. به این معنا که در حین ثبت اولیهی رکورد آن، نیازی نیست تا خاصیت Inserted را مقدار دهی کرد. اما اینکه آیا SQL Server یک چنین کاری را به صورت خودکار انجام میدهد، پاسخ آن خیر است. SQL server فقط برای فیلدهای عددی و Guid ایی که با DatabaseGeneratedOption.Identity مزین شده باشند، مقادیر متناظری را به صورت خودکار تولید میکند. برای حالت DateTime نیاز است، مقدار پیش فرض فیلد را صریحا مشخص کرد که توسط ویژگیها میسر نیست و فقط fluent API از آن پشتیبانی میکند.
public class Blog { public int BlogId { get; set; } public string Url { get; set; } [DatabaseGenerated(DatabaseGeneratedOption.Identity)] public DateTime Inserted { get; set; } }
protected override void OnModelCreating(ModelBuilder modelBuilder) { modelBuilder.Entity<Blog>() .Property(b => b.Inserted) .ValueGeneratedOnAdd(); }
protected override void OnModelCreating(ModelBuilder modelBuilder) { modelBuilder.Entity<Blog>() .Property(b => b.Inserted) .HasDefaultValueSql("getdate()"); }
یک نکته: در حالت DatabaseGeneratedOption.Identity و یا ValueGeneratedOnAdd فوق، اگر مقداری به این نوع فیلدها انتساب داده شده باشد که با مقدار پیش فرض آنها (property.ClrType.GetDefaultValue) متفاوت باشد، از این مقدار جدید، بجای تولید مقداری خودکار، استفاده خواهد شد. برای مثال مقدار پیش فرض رشتهها، نال، مقادیر عددی، صفر و برای Guid مقدار Guid.Empty است. اگر هر مقدار دیگری بجای اینها به فیلدهای فوق انتساب داده شوند، از آنها استفاده میشود.
ج) تولید دادههای خودکار در هر دو حالت Add و Update
تولید دادهها در حالتهای Add و Update به این معنا است که یک چنین خواصی، همواره با فراخوانی متد SaveChanges، دارای مقدار خودکار جدیدی خواهند شد و نیازی نیست در کدها مقدار دهی شوند. برای مشخص سازی این نوع خواص، از ویژگی DatabaseGenerated با مقدار Computed و یا متد ValueGeneratedOnAddOrUpdate در حالت Fluent API میتوان استفاده کرد:
public class Blog { public int BlogId { get; set; } public string Url { get; set; } [DatabaseGenerated(DatabaseGeneratedOption.Computed)] public DateTime LastUpdated { get; set; } }
protected override void OnModelCreating(ModelBuilder modelBuilder) { modelBuilder.Entity<Blog>() .Property(b => b.LastUpdated) .ValueGeneratedOnAddOrUpdate(); }
تذکر: در اینجا نیز همانند حالت ValueGeneratedOnAdd، اگر این خواص مشخص شده، دارای مقدار متفاوتی با مقدار پیش فرض آنها باشند، از این مقادیر جدید بجای تولید خودکار مقادیر استفاده خواهد شد.
خواص محاسباتی (Computed Columns) و تفاوت آنها با DatabaseGeneratedOption.Computed
خواص محاسباتی (Computed Columns)، خواصی هستند که مقادیر آنها در بانک اطلاعاتی محاسبه میشوند و کاملا متفاوت هستند با DatabaseGeneratedOption.Computed که مفهوم دیگری دارد. DatabaseGeneratedOption.Computed به این معنا است که این فیلد خاص، با هر بار فراخوانی SaveChanges باید مقدار محاسبه شدهی جدیدی را داشته باشد و روش تولید این مقدار خودکار، یا بر اساس Guidهای سری است، یا توسط فیلدهای خود افزایندهی عددی و یا از طریق مقادیر پیش فرضی مانند getdate در حین ثبت یا به روز رسانی، مقدار دهی میشوند. اما خواص محاسباتی، یکی از امکانات «گزارشگیری سریع» SQL Server هستند و به نحو ذیل، تنها توسط Fluent API قابل تنظیم میباشند:
public class Person { public int PersonId { get; set; } public string FirstName { get; set; } public string LastName { get; set; } public string DisplayName { get; set; } } public class MyContext : DbContext { public DbSet<Person> People { get; set; } protected override void OnModelCreating(ModelBuilder modelBuilder) { modelBuilder.Entity<Person>() .Property(p => p.DisplayName) .HasComputedColumnSql("[LastName] + ', ' + [FirstName]"); } }
امکان تعریف Sequence در EF Core 1.0
Sequence قابلیتی است که به SQL Server 2012 اضافه شدهاست و توضیحات بیشتر آنرا در مطلب «نحوه ایجاد Sequence و استفاده آن در Sql Server 2012» میتوانید مطالعه کنید.
در EF Core، امکان مدلسازی Sequence نیز پیش بینی شدهاست. آنها به صورت پیش فرض در مدلها ذکر نمیشوند و همچنین وابستگی به جدول خاصی ندارند. به همین جهت امکان تعریف آنها صرفا توسط Fluent API وجود دارد:
protected override void OnModelCreating(ModelBuilder modelBuilder) { modelBuilder.HasSequence<int>("OrderNumbers", schema: "shared") .StartsAt(1000).IncrementsBy(5); modelBuilder.Entity<Order>() .Property(o => o.OrderNo) .HasDefaultValueSql("NEXT VALUE FOR shared.OrderNumbers"); }
در مثال فوق، ابتدا یک Sequence نمونه به نام OrderNumbers تعریف شدهاست که از عدد 1000 شروع شده و واحد افزایش آن 5 است. سپس از این نام در قسمت مقدار پیش فرض ستون OrderNo استفاده شدهاست.
و یا از Sequence ها میتوان برای تعیین مقدار پیش فرض Primary key بجای حالت identity خود افزایش یابنده استفاده کرد:
protected override void OnModelCreating(ModelBuilder modelBuilder) { modelBuilder.HasSequence<int>("PrimaryKeyWithSequenceSequence"); modelBuilder.Entity<PrimaryKeyWithSequence>(entity => { entity.Property(e => e.PrimaryKeyWithSequenceId).HasDefaultValueSql("NEXT VALUE FOR [PrimaryKeyWithSequenceSequence]"); }); }
[PrimaryKeyWithSequenceSequence] دریافت و سپس بجای فیلد id درج میشود.
به این روش الگوریتم Hi-Low هم میگویند که یکی از مهمترین اهداف آن داشتن یک سری Id منحصربفرد، جهت بالابردن سرعت insertها در یک batch است. در حالت عادی insertها، ابتدا یک insert انجام میشود، سپس کوئری گرفته شده و آخرین Id درج شده به کلاینت بازگشت داده میشود. این روش، برای انجام تنها یک insert، سریع است. اما برای batch insert، به شدت کارآیی پایینی دارد. به همین جهت دسترسی به بازهای از اعداد منحصربفرد، پیش از شروع به insert تعداد زیادی رکورد، سرعت نهایی کار را بالا میبرد.
نحوهی تعریف ایندکسها در EF Core 1.0
برای افزودن ایندکسها به EF Core 1.0، تنها روش میسر، استفاده از Fluent API است (و برخلاف EF 6.x از روش data annotations فعلا پشتیبانی نمیکند؛ هرچند API جدید آن نسبت به EF 6.x بسیار واضحتر است و با ابهامات کمتر).
protected override void OnModelCreating(ModelBuilder modelBuilder) { modelBuilder.Entity<Blog>() .HasIndex(b => b.Url) .HasName("Index_Url");
modelBuilder.Entity<Blog>().HasIndex(b => b.Url).HasName("Index_Url").IsUnique();
modelBuilder.Entity<Person>() .HasIndex(idx => new { idx.FirstName, idx.LastName }) .IsUnique();
یک نکته: اگر از پروایدر SQL Server استفاده میکنید، میتوان متد الحاقی ویژهای را به نام ForSqlServerIsClustered نیز برای تعریف clustered indexes، در این زنجیره ذکر کرد.
امکان تعریف Alternate Keys در EF Core 1.0
به Unique Constraints در EF Core، نام Alternate Keys را دادهاند و این مورد نیز تنها از طریق Fluent API قابل تنظیم است:
protected override void OnModelCreating(ModelBuilder modelBuilder) { modelBuilder.Entity<Car>() .HasAlternateKey(c => c.LicensePlate) .HasName("AlteranteKey_LicensePlate"); }
اگر متد HasName در اینجا ذکر نشود، نام پیش فرض آن <type name>_<property name> خواهد بود و اگر همانند composite keys و یا ایندکسهای ترکیبی، چند خاصیت ذکر شوند، قسمت property name به جمع نام تمام خواص ذکر شده و جدا شدهی با _ تنظیم میشود.
برای نمونه اگر یک Alternate Key ترکیبی را به صورت ذیل تعریف کنیم:
modelBuilder.Entity<Person>() .HasAlternateKey(x => new { x.FirstName, x.LastName });
table.UniqueConstraint("AK_Persons_FirstName_LastName", x => new { x.FirstName, x.LastName });
سؤال: یک Unique Constraint با Unique Index چه تفاوتی دارد؟
در پشت صحنه، پیاده سازی یک Unique Constraint با Unique Index تفاوتی ندارند. فقط از دیدگاه روشنتر شدن مقصود، استفادهی از Unique Constraint ترجیح داده میشود.
البته از دیدگاه بانک اطلاعاتی پیاده سازی کننده نیز برای نمونه SQL Server، این تفاوتها وجود دارند:
الف) یک Unique Constraint را نمیتوان غیرفعال کرد؛ برخلاف Unique Indexها.
ب) Unique Constraintها موارد اضافهتری را مانند FILLFACTOR و IGNORE_DUP_KEY نیز میتوانند تنظیم کنند.
ج) امکان تعریف فیلترها برای Unique Indexها وجود دارد؛ برخلاف Unique Constraint ها.
که البته از دیدگاه EF، این سه مورد اهمیتی ندارند و بیشتر روشنتر شدن مقصود، هدف اصلی آنها است.
فعال سازی پردازش فایلهای استاتیک در برنامههای ASP.NET Core 1.0
در مورد پوشهی جدید wwwroot در «قسمت 2 - بررسی ساختار جدید Solution» مطالبی عنوان شدند. جهت یادآوری:
اگر فایل Program.cs را بررسی کنید، یک چنین تعاریفی را مشاهده خواهید کرد:
public class Program { public static void Main(string[] args) { var host = new WebHostBuilder() .UseKestrel() .UseContentRoot(Directory.GetCurrentDirectory()) .UseIISIntegration() .UseStartup<Startup>() .Build(); host.Run(); } }
یک مثال: زمانیکه فایل استاتیک images/banner3.svg در پوشهی wwwroot قرار میگیرد، با آدرس http://localhost:9189/images/banner3.svg توسط عموم قابل دسترسی خواهد بود.
یک نکتهی امنیتی مهم
در برنامههای ASP.NET Core، هنوز فایل web.config را نیز مشاهده میکنید. این فایل تنها کاربردی که در اینجا دارد، تنظیم ماژول AspNetCoreModule برای IIS است تا IIS static file handler آن، راسا اقدام به توزیع فایلهای یک برنامهی ASP.NET Core نکند. بنابراین توزیع این فایل را بر روی سرورهای IIS فراموش نکنید. همچنین بهتر است در ویندوزهای سرور، به قسمت Modules feature مراجعه کرده و StaticFileModule را از لیست ویژگیهای موجود حذف کرد.
نصب Middleware مخصوص پردازش فایلهای استاتیک
در قسمت قبل با نحوهی نصب و فعال سازی middleware مخصوص WelcomePage آشنا شدیم. روال کار در اینجا نیز دقیقا به همان صورت است:
الف) نصب بستهی نیوگت Microsoft.AspNetCore.StaticFiles
برای اینکار میتوان بر روی گرهی references کلیک راست کرده و سپس از منوی ظاهر شده،گزینهی manage nuget packages را انتخاب کرد. سپس ابتدا برگهی browse را انتخاب کنید و در اینجا نام Microsoft.AspNetCore.StaticFiles را جستجو کرده و سپس نصب کنید.
انجام این کارها معادل افزودن یک سطر ذیل به فایل project.json است و سپس ذخیرهی آن که کار بازیابی بستهها را به صورت خودکار آغاز میکند:
"dependencies": { // same as before "Microsoft.AspNetCore.StaticFiles": "1.0.0" },
برای اینکار به فایل Startup.cs مراجعه کرده و سطر UseStaticFiles را به متد Configure اضافه کنید (به UseWelcomePage هم دیگر نیازی نداریم):
public class Startup { public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { } public void Configure(IApplicationBuilder app) { app.UseStaticFiles(); //app.UseWelcomePage(); app.Run(async context => { await context.Response.WriteAsync("Hello DNT!"); }); } }
یک مثال: بر روی پوشهی wwwroot کلیک راست کرده و گزینهی add->new item را انتخاب کنید. سپس یک HTML page جدید را به نام index.html به این پوشه اضافه کنید.
با این محتوا:
<!DOCTYPE html> <html> <head> <meta charset="utf-8" /> <title>Hello World</title> </head> <body> Hello World! </body> </html>
که این خروجی دقیقا خروجی app.Run برنامه است و نه محتوای فایل index.html ایی که اضافه کردیم.
در ادامه اگر مسیر کامل این فایل را (http://localhost:7742/index.html) درخواست دهیم، آنگاه میتوان خروجی این فایل استاتیک را مشاهده کرد:
این رفتار اندکی متفاوت است نسبت به نگارشهای قبلی ASP.NET که فایل index.html را به عنوان فایل پیش فرض، درنظر میگرفت و محتوای آنرا نمایش میداد. منظور از فایل پیش فرض، فایلی است که با درخواست ریشهی یک مسیر، به کاربر ارائه داده میشود و index.html یکی از آنها است.
برای رفع این مشکل، نیاز است Middleware مخصوص آنرا به نام Default Files نیز به برنامه معرفی کرد:
public void Configure(IApplicationBuilder app) { app.UseDefaultFiles(); app.UseStaticFiles();
فعال سازی Default Files، سبب جستجوی یکی از 4 فایل ذیل به صورت پیش فرض میشود (اگر تنها ریشهی پوشهای درخواست شود):
default.htm
default.html
index.htm
index.html
اگر خواستید فایل سفارشی خاص دیگری را معرفی کنید، نیاز است پارامتر DefaultFilesOptions آنرا مقدار دهی نمائید:
// Serve my app-specific default file, if present. DefaultFilesOptions options = new DefaultFilesOptions(); options.DefaultFileNames.Clear(); options.DefaultFileNames.Add("mydefault.html"); app.UseDefaultFiles(options);
ترتیب معرفی Middlewares مهم است
در قسمت قبل، در حین معرفی تفاوتهای Middlewareها با HTTP Modules، عنوان شد که اینبار برنامه نویس میتواند بر روی ترتیب اجرای Middlewareها کنترل کاملی داشته باشد و این ترتیب معادل است با ترتیب معرفی آنها در متد Configure، به نحوی که مشاهده میکنید. برای آزمایش این مطلب، متد معرفی middleware فایلهای پیش فرض را پس از متد معرفی فایلهای استاتیک قرار دهید:
public void Configure(IApplicationBuilder app) { app.UseStaticFiles(); app.UseDefaultFiles();
بله. اینبار تعریف فایلهای پیش فرض، هیچ تاثیری نداشته و درخواست ریشهی سایت، بدون ذکر صریح نام فایلی، مجددا به app.Run ختم شدهاست.
توزیع فایلهای استاتیک خارج از wwwroot
همانطور که در ابتدای بحث عنوان شد، با فعال سازی UseStaticFiles به صورت پیش فرض مسیر content root/wwwroot در معرض دید دنیای خارج قرار میگیرد و توسط وب سرور قابل توزیع خواهد شد:
○ wwwroot § css § images § ... ○ MyStaticFiles § test.png
برای این منظور میتوان از پارامتر StaticFileOptions متد UseStaticFiles به نحو ذیل جهت معرفی پوشهی MyStaticFiles استفاده کرد:
app.UseStaticFiles(new StaticFileOptions { FileProvider = new PhysicalFileProvider(root: Path.Combine(Directory.GetCurrentDirectory(), @"MyStaticFiles")), RequestPath = new PathString("/StaticFiles") });
فعال سازی مشاهدهی مرور فایلهای استاتیک بر روی سرور
فرض کنید پوشهی تصاویر را به پوشهی عمومی wwwroot اضافه کردهایم. برای فعال سازی مرور محتوای این پوشه میتوان از Middleware دیگری به نام DirectoryBrowser استفاده کرد:
app.UseDirectoryBrowser(new DirectoryBrowserOptions { FileProvider = new PhysicalFileProvider(root: Path.Combine(Directory.GetCurrentDirectory(), @"wwwroot\images")), RequestPath = new PathString("/MyImages") });
Unable to resolve service for type 'System.Text.Encodings.Web.HtmlEncoder' while attempting to activate 'Microsoft.AspNetCore.StaticFiles.DirectoryBrowserMiddleware'.
public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { services.AddDirectoryBrowser(); }
مشکل! در این حالت که DirectoryBrowser را فعال کردهایم، اگر بر روی لینک فایل تصویر نمایش داده شده کلیک کنیم، باز پیام Hello DNT یا اجرای app.Run را شاهد خواهیم بود.
به این دلیل که UseStaticFiles پیش فرض، مسیر درخواستی MyImages را که بر روی file system وجود ندارد، نمیشناسد. برای رفع این مشکل تنها کافی است مسیریابی این Request Path خاص را نیز فعال کنیم:
app.UseStaticFiles(new StaticFileOptions { FileProvider = new PhysicalFileProvider(root: Path.Combine(Directory.GetCurrentDirectory(), @"wwwroot\images")), RequestPath = new PathString("/MyImages") });
بررسی خلاصهی تنظیماتی که به فایل آغازین برنامه اضافه شدند
تا اینجا اگر توضیحات را قدم به قدم دنبال و اجرا کرده باشید، یک چنین تنظیماتی را خواهید داشت:
using System.IO; using Microsoft.AspNetCore.Builder; using Microsoft.AspNetCore.Http; using Microsoft.Extensions.DependencyInjection; using Microsoft.Extensions.FileProviders; namespace Core1RtmEmptyTest { public class Startup { public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { services.AddDirectoryBrowser(); } public void Configure(IApplicationBuilder app) { app.UseDefaultFiles(); app.UseStaticFiles(); // For the wwwroot folder // For the files outside of the wwwroot app.UseStaticFiles(new StaticFileOptions { FileProvider = new PhysicalFileProvider(root: Path.Combine(Directory.GetCurrentDirectory(), @"MyStaticFiles")), RequestPath = new PathString("/StaticFiles") }); // For DirectoryBrowser app.UseStaticFiles(new StaticFileOptions { FileProvider = new PhysicalFileProvider(root: Path.Combine(Directory.GetCurrentDirectory(), @"wwwroot\images")), RequestPath = new PathString("/MyImages") }); app.UseDirectoryBrowser(new DirectoryBrowserOptions { FileProvider = new PhysicalFileProvider(root: Path.Combine(Directory.GetCurrentDirectory(), @"wwwroot\images")), RequestPath = new PathString("/MyImages") }); //app.UseWelcomePage(); app.Run(async context => { await context.Response.WriteAsync("Hello DNT!"); }); } } }
UseDefaultFiles کار فعال سازی شناسایی فایلهای پیش فرضی مانند index.html را در صورت ذکر نام ریشهی یک پوشه، انجام میدهد.
اولین UseStaticFiles تعریف شده، تمام مسیرهای فیزیکی ذیل wwwroot را عمومی میکند.
دومین UseStaticFiles تعریف شده، پوشهی MyStaticFiles واقع در خارج از wwwroot را عمومی میکند.
سومین UseStaticFiles تعریف شده، پوشهی فیزیکی wwwroot\images را به مسیر درخواستهای MyImages نگاشت میکند (http://localhost:7742/myimages) تا توسط DirectoryBrowser تعریف شده، قابل استفاده شود.
در آخر هم DirectoryBrowser تعریف شدهاست.
یک نکتهی امنیتی مهم
یک چنین قابلیتی (مرور فایلهای درون یک پوشه) به صورت پیش فرض بر روی تمام IISها به دلایل امنیتی غیرفعال است. به همین جهت بهتر است Middleware فوق را هیچگاه استفاده نکنید و به این قسمت صرفا از دیدگاه اطلاعات عمومی نگاه کنید.
ساده سازی تعاریف توزیع فایلهای استاتیک
Middleware دیگری به نام FileServer کار تعریف توزیع فایلهای استاتیک را ساده میکند. اگر آنرا تعریف کنید:
app.UseFileServer();
اگر خواستید DirectoryBrowsing آنرا نیز فعال کنید، پارامتر ورودی آنرا به true مقدار دهی کنید (که به صورت پیش فرض غیرفعال است):
app.UseFileServer(enableDirectoryBrowsing: true);
app.UseFileServer(new FileServerOptions { FileProvider = new PhysicalFileProvider( Path.Combine(Directory.GetCurrentDirectory(), @"MyStaticFiles")), RequestPath = new PathString("/StaticFiles"), EnableDirectoryBrowsing = false });
توزیع فایلهای ناشناخته
اگر به سورس ASP.NET Core 1.0 دقت کنید، کلاسی را به نام FileExtensionContentTypeProvider خواهید یافت. اینها پسوندها و mime typeهای متناظری هستند که توسط ASP.NET Core شناخته شده و توزیع میشوند. برای مثال اگر فایلی را به نام test.xyz به پوشهی wwwroot اضافه کنید، درخواست آن توسط کاربر، به Hello DNT ختم میشود؛ چون در این کلاس پایه، پسوند xyz تعریف نشدهاست.
برای رفع این مشکل و تکمیل این لیست میتوان به نحو ذیل عمل کرد:
// Set up custom content types -associating file extension to MIME type var provider = new FileExtensionContentTypeProvider(); provider.Mappings[".xyz"] = "text/html"; app.UseStaticFiles(new StaticFileOptions { ContentTypeProvider = provider }) ; // For the wwwroot folder
و یا اگر خواستید کمی تمیزتر کار کنید، بهتر است از کلاس پایه FileExtensionContentTypeProvider ارث بری کرده و سپس در سازندهی این کلاس، خاصیت Mappings را ویرایش نمود:
public class XyzContentTypeProvider : FileExtensionContentTypeProvider { public XyzContentTypeProvider() { this.Mappings.Add(".xyz", "text/html"); } }
app.UseStaticFiles(new StaticFileOptions { ContentTypeProvider = new XyzContentTypeProvider() }) ; // For the wwwroot folder
روش دیگر مدیریت این مساله، تنظیم مقدار خاصیت ServeUnknownFileTypes به true است:
app.UseStaticFiles(new StaticFileOptions { ServeUnknownFileTypes = true, DefaultContentType = "image/png" });
یکی دیگر از ماژولهایی که امکان اتصال Node.js را به SQL Server ممکن میکند، Edge.js است. Edge.js یک ماژول Node.js است که امکان اجرای کدهای دات نت را در همان پروسه توسط Node.js فراهم میکند. این مسئله، توسعه دهندگان Node.js را قادر میسازد تا از فناوریهایی که به صورت سنتی استفادهی از آنها سخت یا غیر ممکن بوده است را به راحتی استفاده کنند. برای نمونه:
- SQL Server
- Active Directory
- Nuget packages
- استفاده از سخت افزار کامپیوتر (مانند وب کم، میکروفن و چاپگر)
نصب Node.js
اگر Node.js را بر روی سیستم خود نصب ندارید، میتوانید از اینجا آن را دانلود کنید. بعد از نصب برای اطمینان از کارکرد آن، command prompt را باز کرده و دستور زیر را تایپ کنید:
node -v
ایجاد پوشه پروژه
سپس پوشهای را برای پروژه Node.js خود ایجاد کنید. مثلا با استفاده از command prompt و دستور زیر:
md \projects\node-edge-test1 cd \projects\node-edge-test1
نصب Edge.js
Node با استفاده از package manager خود دانلود و نصب ماژولها را خیلی آسان کرده است. برای نصب، در command prompt عبارت زیر را تایپ کنید:
npm install edge npm install edge-sql
Hello World
ایجاد یک فایل متنی با نام server.js و نوشتن کد زیر در آن:var edge = require('edge'); // The text in edge.func() is C# code var helloWorld = edge.func('async (input) => { return input.ToString(); }'); helloWorld('Hello World!', function (error, result) { if (error) throw error; console.log(result); });
node server.js
ایجاد پایگاه داده تست
در مثالهای بعدی، نیاز به یک پایگاه داده داریم تا queryها را اجرا کنیم. در صورتی که SQL Server بر روی سیستم شما نصب نیست، میتوانید نسخهی رایگان آن را از اینجا دانلود و نصب کنید. همچنین SQL Management Studio Express را نیز نصب کنید.
- در SQL Management Studio، یک پایگاه داده را با نام node-test با تنظیمات پیش فرض ایجاد کنید.
- بر روی پایگاه داده node-test راست کلیک کرده و New Query را انتخاب کنید.
- اسکریپت زیر را copy کرده و در آنجا paste کنید، سپس بر روی Execute کلیک کنید.
IF EXISTS(SELECT 1 FROM sys.tables WHERE object_id = OBJECT_ID('SampleUsers')) BEGIN; DROP TABLE SampleUsers; END; GO CREATE TABLE SampleUsers ( Id INTEGER NOT NULL IDENTITY(1, 1), FirstName VARCHAR(255) NOT NULL, LastName VARCHAR(255) NOT NULL, Email VARCHAR(255) NOT NULL, CreateDate DATETIME NOT NULL DEFAULT(getdate()), PRIMARY KEY (Id) ); GO INSERT INTO SampleUsers(FirstName,LastName,Email,CreateDate) VALUES('Orla','Sweeney','nunc@convallisincursus.ca','Apr 13, 2014'); INSERT INTO SampleUsers(FirstName,LastName,Email,CreateDate) VALUES('Zia','Pickett','porttitor.tellus.non@Duis.com','Aug 31, 2014'); INSERT INTO SampleUsers(FirstName,LastName,Email,CreateDate) VALUES('Justina','Ayala','neque.tellus.imperdiet@temporestac.com','Jul 28, 2014'); INSERT INTO SampleUsers(FirstName,LastName,Email,CreateDate) VALUES('Levi','Parrish','adipiscing.elit@velarcueu.com','Jun 21, 2014'); INSERT INTO SampleUsers(FirstName,LastName,Email,CreateDate) VALUES('Pearl','Warren','In@dignissimpharetra.org','Mar 3, 2014');
تنظیمات ConnectionString
قبل از استفاده از Edge.js با SQL Server، باید متغیر محیطی (environment variable) با نام EDGE_SQL_CONNECTION_STRING را تعریف کنید.
set EDGE_SQL_CONNECTION_STRING=Data Source=localhost;Initial Catalog=node-test;Integrated Security=True
SETX EDGE_SQL_CONNECTION_STRING "Data Source=localhost;Initial Catalog=node-test;Integrated Security=True"
روش اول: اجرای مستقیم SQL Server Query در Edge.js
فایلی با نام server-sql-query.js را ایجاد کرده و کد زیر را در آن وارد کنید:
var http = require('http'); var edge = require('edge'); var port = process.env.PORT || 8080; var getTopUsers = edge.func('sql', function () {/* SELECT TOP 3 * FROM SampleUsers ORDER BY CreateDate DESC */}); function logError(err, res) { res.writeHead(200, { 'Content-Type': 'text/plain' }); res.write("Error: " + err); res.end(""); } http.createServer(function (req, res) { res.writeHead(200, { 'Content-Type': 'text/html' }); getTopUsers(null, function (error, result) { if (error) { logError(error, res); return; } if (result) { res.write("<ul>"); result.forEach(function(user) { res.write("<li>" + user.FirstName + " " + user.LastName + ": " + user.Email + "</li>"); }); res.end("</ul>"); } else { } }); }).listen(port); console.log("Node server listening on port " + port);
node server-sql-query.js
روش دوم: اجرای کد دات نت برای SQL Server Query
Edge.js تنها از دستورات Update، Insert، Select و Delete پشتیبانی میکند. در حال حاضر از store procedures و مجموعهای از کد SQL پشتیبانی نمیکند. بنابراین، اگر چیزی بیشتر از عملیات CRUD میخواهید انجام دهید، باید از دات نت برای این کار استفاده کنید.یادتان باشد، همیشه async
مدل اجرایی Node.js به صورت یک حلقهی رویداد تک نخی است. بنابراین این بسیار مهم است که کد دات نت شما به صورت async باشد. در غیر اینصورت یک فراخوانی به دات نت سبب مسدود شدن و ایجاد خرابی در Node.js میشود.
ایجاد یک Class Library
اولین قدم، ایجاد یک پروژه Class Library در Visual Studio که خروجی آن یک فایل DLL است و استفاده از آن در Edge.js است. پروژه Class Library با عنوان EdgeSampleLibrary ایجاد کرده و فایل کلاسی با نام Sample1 را به آن اضافه کنید و سپس کد زیر را در آن وارد کنید:
using System; using System.Collections.Generic; using System.Data; using System.Data.SqlClient; using System.Threading.Tasks; namespace EdgeSampleLibrary { public class Sample1 { public async Task<object> Invoke(object input) { // Edge marshalls data to .NET using an IDictionary<string, object> var payload = (IDictionary<string, object>) input; var pageNumber = (int) payload["pageNumber"]; var pageSize = (int) payload["pageSize"]; return await QueryUsers(pageNumber, pageSize); } public async Task<List<SampleUser>> QueryUsers(int pageNumber, int pageSize) { // Use the same connection string env variable var connectionString = Environment.GetEnvironmentVariable("EDGE_SQL_CONNECTION_STRING"); if (connectionString == null) throw new ArgumentException("You must set the EDGE_SQL_CONNECTION_STRING environment variable."); // Paging the result set using a common table expression (CTE). // You may rather do this in a stored procedure or use an // ORM that supports async. var sql = @" DECLARE @RowStart int, @RowEnd int; SET @RowStart = (@PageNumber - 1) * @PageSize + 1; SET @RowEnd = @PageNumber * @PageSize; WITH Paging AS ( SELECT ROW_NUMBER() OVER (ORDER BY CreateDate DESC) AS RowNum, Id, FirstName, LastName, Email, CreateDate FROM SampleUsers ) SELECT Id, FirstName, LastName, Email, CreateDate FROM Paging WHERE RowNum BETWEEN @RowStart AND @RowEnd ORDER BY RowNum; "; var users = new List<SampleUser>(); using (var cnx = new SqlConnection(connectionString)) { using (var cmd = new SqlCommand(sql, cnx)) { await cnx.OpenAsync(); cmd.Parameters.Add(new SqlParameter("@PageNumber", SqlDbType.Int) { Value = pageNumber }); cmd.Parameters.Add(new SqlParameter("@PageSize", SqlDbType.Int) { Value = pageSize }); using (var reader = await cmd.ExecuteReaderAsync(CommandBehavior.CloseConnection)) { while (await reader.ReadAsync()) { var user = new SampleUser { Id = reader.GetInt32(0), FirstName = reader.GetString(1), LastName = reader.GetString(2), Email = reader.GetString(3), CreateDate = reader.GetDateTime(4) }; users.Add(user); } } } } return users; } } public class SampleUser { public int Id { get; set; } public string FirstName { get; set; } public string LastName { get; set; } public string Email { get; set; } public DateTime CreateDate { get; set; } } }
[project]/bin/Debug/EdgeSampleLibrary.dll
var http = require('http'); var edge = require('edge'); var port = process.env.PORT || 8080; // Set up the assembly to call from Node.js var querySample = edge.func({ assemblyFile: 'EdgeSampleLibrary.dll', typeName: 'EdgeSampleLibrary.Sample1', methodName: 'Invoke' }); function logError(err, res) { res.writeHead(200, { 'Content-Type': 'text/plain' }); res.write("Got error: " + err); res.end(""); } http.createServer(function (req, res) { res.writeHead(200, { 'Content-Type': 'text/html' }); // This is the data we will pass to .NET var data = { pageNumber: 1, pageSize: 3 }; // Invoke the .NET function querySample(data, function (error, result) { if (error) { logError(error, res); return; } if (result) { res.write("<ul>"); result.forEach(function(user) { res.write("<li>" + user.FirstName + " " + user.LastName + ": " + user.Email + "</li>"); }); res.end("</ul>"); } else { res.end("No results"); } }); }).listen(port); console.log("Node server listening on port " + port);
node server-dotnet-query.js
نکته: برای ایجاد pageNumber و pageSize داینامیک با استفاده از ارسال مقادیر توسط QueryString، میتوانید از ماژول connect استفاده کنید.
روش استفادهی از jQuery نیز در حالت کلی همانند مطلب «استفاده از کتابخانههای ثالث جاوا اسکریپتی در برنامههای AngularJS 2.0» است؛ اما به همراه چند نکتهی اضافهتر مانند محل فراخوانی و دسترسی به DOM، در کدهای یک کامپوننت.
هدف: استفاده از کتابخانهی Chosen
میخواهیم جهت غنیتر کردن ظاهر یک دراپ داون در برنامههای AngularJS 2.0، از یک افزونهی بسیار معروف jQuery به نام Chosen استفاده کنیم.
تامین پیشنیازهای اولیه
میتوان فایلهای این کتابخانه را مستقیما از GitHub دریافت و به پروژه اضافه کرد. اما بهتر است اینکار را توسط bower مدیریت کنیم. این کتابخانه هنوز دارای بستهی رسمی npm نیست (و بستهی chosen-npm که در مخزن npm وجود دارد، توسط این تیم ایجاد نشدهاست). اما همانطور که در مستندات آن نیز آمدهاست، توسط دستور ذیل نصب میشود:
bower install chosen
در اینجا نام پیش فرض bower.json را پذیرفته و سپس محتوای فایل ایجاد شده را به نحو ذیل تغییر دهید:
{ "name": "asp-net-mvc5x-angular2x", "version": "1.0.0", "authors": [ "DNT" ], "license": "MIT", "ignore": [ "node_modules", "bower_components" ], "dependencies": { "chosen": "1.4.2" }, "devDependencies": { } }
پس از دریافت خودکار chosen، بستهی آنرا در مسیر bower_components\chosen واقع در ریشهی پروژه میتوانید مشاهده کنید.
استفاده از jQuery و chosen به صورت untyped
سادهترین و متداولترین روش استفاده از jQuery و افزونههای آن شامل موارد زیر هستند:
الف) تعریف مداخل مرتبط با آنها در فایل index.html
<script src="~/node_modules/jquery/dist/jquery.min.js"></script> <script src="~/node_modules/bootstrap/dist/js/bootstrap.min.js"></script> <script src="~/bower_components/chosen/chosen.jquery.min.js"></script> <link href="~/bower_components/chosen/chosen.min.css" rel="stylesheet" type="text/css" />
ب) تعریف jQuery به صورت untyped
declare var jQuery: any;
محل صحیح فراخوانی متدهای مرتبط با jQuery
در تصویر ذیل، چرخهی حیات یک کامپوننت را مشاهده میکنید که با تعدادی از آنها پیشتر آشنا شدهایم:
روش متداول استفاده از jQuery، فراخوانی آن پس از رخداد document ready است. در اینجا معادل این رخداد، hook ویژهای به نام ngAfterViewInit است. بنابراین تمام فراخوانیهای jQuery را باید در این متد انجام داد.
همچنین جیکوئری نیاز دارد تا بداند هم اکنون قرار است با چه المانی کار کنیم و کامپوننت بارگذاری شده کدام است. برای این منظور، یکی از سرویسهای توکار AngularJS 2.0 را به نام ElementRef، به سازندهی کلاس تزریق میکنیم. توسط خاصیت this._el.nativeElement آن میتوان به المان ریشهی کامپوننت جاری دسترسی یافت.
constructor(private _el: ElementRef) { }
تهیهی کامپوننت نمایش یک دراپ داون مزین شده با chosen
در ادامه قصد داریم نکاتی را که تاکنون مرور کردیم، به صورت یک مثال پیاده سازی کنیم. به همین جهت فایل جدید using-jquery-addons.component.ts را به پروژه اضافه کنید به همراه فایل قالب آن به نام using-jquery-addons.component.html؛ با این محتوا:
الف) کامپوننت using-jquery-addons.component.ts
import { Component, ElementRef, AfterViewInit } from "@angular/core"; declare var jQuery: any; // untyped @Component({ templateUrl: "app/using-jquery-addons/using-jquery-addons.component.html" }) export class UsingJQueryAddonsComponent implements AfterViewInit { dropDownItems = ["First", "Second", "Third"]; selectedValue = "Second"; constructor(private _el: ElementRef) { } ngAfterViewInit() { jQuery(this._el.nativeElement) .find("select") .chosen() .on("change", (e, args) => { this.selectedValue = args.selected; }); } }
ب) قالب using-jquery-addons.component.html
<select> <option *ngFor="let item of dropDownItems" [value]="item" [selected]="item == selectedValue"> {{item}} option </option> </select> <h4> {{selectedValue}}</h4>
توضیحات
کلاس UsingJQueryAddonsComponent، اینترفیس AfterViewInit را پیاده سازی کردهاست؛ تا توسط متد ngAfterViewInit بتوانیم با عناصر DOM کار کنیم. هرچند در کل اینکار باید صرفا محدود شود به مواردی مانند مثال جاری و در حد آغاز یک افزونهی jQuery و اگر قرار است تغییراتی دیگری صورت گیرند بهتر است از همان روش binding توکار AngularJS 2.0 استفاده کرد.
در سازندهی کلاس، سرویس ElementRef تزریق شدهاست تا توسط خاصیت this._el.nativeElement آن بتوان به المان ریشهی کامپوننت جاری دسترسی یافت. به همین جهت است که پس از آن از متد find، برای یافتن دراپ داون استفاده شدهاست و سپس chosen به نحو متداولی به آن اعمال گردیدهاست.
در اینجا هر زمانیکه یکی از آیتمهای دراپ داون انتخاب شوند، مقدار آن به خاصیت selectedValue انتساب داده شده و این انتساب سبب فعال سازی binding و نمایش مقدار آن در ذیل دراپ داون میگردد.
در قالب این کامپوننت هم با استفاده از ngFor، عناصر دراپ داون از آرایهی dropDownItems تعریف شده در کلاس کامپوننت، تامین میشوند. متغیر محلی item تعریف شدهی در اینجا، در محدودی همین المان قابل دسترسی است. برای مثال از آن جهت تنظیم دومین آیتم لیست به صورت انتخاب شده، در حین اولین بار نمایش view استفاده شدهاست.
استفاده از jQuery و chosen به صورت typed
کتابخانهی jQuery در مخزن کد https://github.com/DefinitelyTyped/DefinitelyTyped/tree/master/jquery دارای فایل d.ts. خاص خود است. برای نصب آن میتوان از روش ذیل استفاده کرد:
npm install -g typings typings install jquery --save --ambient
/// <reference path="../typings/browser/ambient/jquery/index.d.ts" />
در ادامه به فایل using-jquery-addons.component.ts مراجعه کرده و تغییر ذیل را اعمال کنید:
// declare var jQuery: any; // untyped declare var jQuery: JQueryStatic; // typed
interface JQuery { //... chosen(options?:any):JQuery; } declare module "jquery" { export = $; }
کدهای کامل این پروژه را از اینجا میتوانید دریافت کنید.