DECLARE @Table TABLE( ID INT, ParentID INT, NAME VARCHAR(20) ) INSERT INTO @Table (ID,ParentID,[NAME]) SELECT 1, NULL, 'A' INSERT INTO @Table (ID,ParentID,[NAME]) SELECT 2, 1, 'B-1' INSERT INTO @Table (ID,ParentID,[NAME]) SELECT 3, 1, 'B-2' INSERT INTO @Table (ID,ParentID,[NAME]) SELECT 4, 2, 'C-1' INSERT INTO @Table (ID,ParentID,[NAME]) SELECT 5, 2, 'C-2' DECLARE @ID INT SELECT @ID = 2 ;WITH ret AS( SELECT* FROM@Table WHEREID = @ID UNION ALL SELECTt.* FROM@Table t INNER JOIN ret r ON t.ParentID = r.ID ) SELECT * FROM ret
Url Routing در ASP.Net WebForms
بعدم تو sqlدیتا سورس گفتم از کوئری استرینگ مقدار piرو بخون ولی ارور میده الان بگم چی رو بخون
به روز رسانی وابستگیهای VS.NET
برای دریافت آخرین نگارش TypeScript نیاز است افزونههای آنرا از سایت رسمی زبان TypeScript دریافت و نصب کرد:
به علاوه نصب افزونهی Web Essentials نیز جهت تکمیل امکانات کار با TypeScript مانند امکان مشاهدهی خروجی جاوا اسکریپت تولیدی، در حین کار با فایل TypeScript فعلی توصیه میشود. همچنین TSLint را نیز نصب میکند.
افزودن فایل تنظیمات tslint
افزونهی Web Essentials که Web Analyzer نیز اکنون جزئی از آن است، به همراه TSLint هم هست که کار آن ارائه راهنماهایی جهت تولید کدهای با کیفیت TypeScript است. گزینههای آنرا در منوی Tools -> Options میتوانید مشاهده کنید:
برای بازنویسی تنظیمات آن (در صورت نیاز) فایل جدیدی را به نام tslint.json به ریشهی پروژه (کنار فایل web.config) اضافه کنید. فایل پیش فرض آن چنین شکلی را دارد:
settings-defaults/tslint.json
و یک نمونهی اصلاح شدهی آن به صورت ذیل است که میتواند به ریشهی پروژه کپی شود:
tslint.json
تنظیمات کامپایلر TypeScript در VS.NET
هرچند قالب افزودن یک پروژهی جدید TypeScript نیز به همراه نصب بستههای TypeScript به لیست پروژههای موجود اضافه میشود، اما عموما نیاز است تا فایلهای ts. را به یک پروژهی وب موجود اضافه کرد. بنابراین، یک پوشهی جدید را به برای مثال به نام TypeScript ایجاد کرده و بر روی آن کلیک راست کنید. سپس گزینهی Add->new item را انتخاب کرده و در اینجا TypeScript را جستجو کنید:
پس از اضافه شدن اولین فایل ts. به پروژه، دیالوگ زیر نیز ظاهر خواهد شد:
در اینجا جستجوی فایلهای d.ts. را پیشنهاد میدهد. فعلا بر روی No کلیک کنید. اینکار را در ادامه انجام خواهیم داد.
پس از افزودن اولین فایل ts. به پروژه، اگر به خواص پروژهی جاری مراجعه کنید، برگهی جدید تنظیمات کامپایلر TypeScript را مشاهده خواهید کرد:
با این تنظیمات در مطلب «تنظیمات کامپایلر TypeScript» پیشتر آشنا شدهاید. برای مثال فرمت خروجی جاوا اسکریپت آن ES 5 باشد و یا در اینجا نوعهای any که به صورت صریح any تعریف نشدهاند، ممنوع شدهاست (تیک پیش فرض آنرا بردارید). نوع ماژولهای تولیدی نیز به commonjs تنظیم شدهاست.
همچنین در اینجا میتوانید گزینهی redirect JavaScript output to directory را هم مثلا به پوشهی Scripts واقع در ریشهی پروژه تنظیم کنید تا فایلهای js. نهایی را در آنجا قرار دهد.
پس از این تنظیمات اولیه، به منوی tools->options مراجعه کرده و گزینهی کامپایل فایلهای ts. ایی را که به solution explorer اضافه نشدهاند، نیز فعال کنید:
اعمال این تنظیمات نیاز به یکبار بستن و گشودن مجدد پروژه را دارد.
فعال سازی کامپایل خودکار فایلهای ts. پس از ذخیرهی آنها
پس از اعمال تغییرات فوق، اگر فایل ts. ایی را تغییر داده و ذخیره کردید و بلافاصله خروجی js. آنرا مشاهده نکردید (این فایلها در پوشهی TypeScriptOutDir تنظیمات ذیل ذخیره میشوند و برای مشاهدهی آنها باید گزینهی show all files را در solution explorer فعال کنید)، فایل csproj پروژهی جاری را در یک ادیتور متنی باز کرده و مداخل تنظیمات تنظیم شدهی در قسمت قبل را پیدا کنید. در اینجا نیاز است مدخل جدید TypeScriptCompileOnSaveEnabled را به صورت دستی اضافه کنید:
<PropertyGroup Condition="'$(Configuration)' == 'Debug'"> <TypeScriptModuleKind>commonjs</TypeScriptModuleKind> <TypeScriptCompileOnSaveEnabled>True</TypeScriptCompileOnSaveEnabled> <TypeScriptOutDir>.\Scripts</TypeScriptOutDir> <TypeScriptNoImplicitAny>True</TypeScriptNoImplicitAny> <TypeScriptTarget>ES5</TypeScriptTarget> <TypeScriptRemoveComments>false</TypeScriptRemoveComments> <TypeScriptOutFile></TypeScriptOutFile> <TypeScriptGeneratesDeclarations>false</TypeScriptGeneratesDeclarations> <TypeScriptSourceMap>true</TypeScriptSourceMap> <TypeScriptMapRoot></TypeScriptMapRoot> <TypeScriptSourceRoot></TypeScriptSourceRoot> <TypeScriptNoEmitOnError>true</TypeScriptNoEmitOnError> </PropertyGroup>
رفع مشکل عدم کامپایل پروژه
زمانیکه افزونههای TypeScript را نصب کنید و تنظیمات فوق را اعمال نمائید، در دو حالت ذخیرهی یک فایل ts و یا کامپایل کل پروژه، فایلهای js تولید خواهند شد. اما ممکن است نگارش نصب شدهی بر روی سیستم شما ناقص باشد و چنین خطایی را در حین کامپایل پروژه دریافت کنید:
Your project file uses a different version of the TypeScript compiler and tools than is currently installed on this machine. No compiler was found at C:\Program Files (x86)\Microsoft SDKs\TypeScript\1.8\tsc.exe. You may be able to fix this problem by changing the <TypeScriptToolsVersion> element in your project file.
الف) ابتدا به تمام مسیرهای ذیل (در صورت وجود) مراجعه کرده و پوشهی TypeScript را تغییر نام دهید (یا کلا آنرا حذف کنید):
C:\Program Files (x86)\Microsoft SDKs C:\Program Files (x86)\MSBuild\Microsoft\VisualStudio\v11.0\ C:\Program Files (x86)\MSBuild\Microsoft\VisualStudio\v12.0\ C:\Program Files (x86)\MSBuild\Microsoft\VisualStudio\v14.0\
اصلاح شماره نگارش کامپایلر TypeScript خط فرمان ویژوال استودیو
در فایل C:\Program Files (x86)\Microsoft Visual Studio 14.0\Common7\Tools\VsDevCmd.bat که مربوط به خط فرمان VS.NET است، شماره نگارش TypeScript به 1.5 تنظیم شدهاست که نیاز به اصلاح دستی دارد؛ برای مثال تنظیم آن به نگارش 1.8 به صورت زیر است:
@rem Add path to TypeScript Compiler @if exist "%ProgramFiles%\Microsoft SDKs\TypeScript\1.8" set PATH=%ProgramFiles%\Microsoft SDKs\TypeScript\1.8;%PATH% @if exist "%ProgramFiles(x86)%\Microsoft SDKs\TypeScript\1.8" set PATH=%ProgramFiles(x86)%\Microsoft SDKs\TypeScript\1.8;%PATH%
تداخل ReSharper با شماره نگارش TypeScript نصب شده
برای نمونه اگر بخواهیم از decorators استفاده کنیم، یک چنین خطایی نمایش داده میشود:
هرچند در ابتدای بحث، آخرین نگارش TypeScript برای دریافت معرفی شدهاست، اما پس از نصب آن، ممکن است هنوز خطای استفاده از نگارش قدیمی 1.4 را مشاهده کنید. علت آن به نصب بودن ReSharper بر میگردد:
به منوی ReSharper و سپس گزینهی Options آن مراجعه کنید.
ReSharper -> Options -> Code Editing -> TypeScript -> Inspections -> Typescript language level
در اینجا میتوان نگارش TypeScript مورد استفاده را تغییر داد. این شمارهها، نگارشهایی هستند که ReSharper از آنها پشتیبانی میکند و نه شمارهای که نصب شدهاست.
و یا حتی میتوان به صورت کامل فایلهای ts را از کنترل ReSharper خارج کرد:
Tools -> Options -> ReSharper Options -> Code Inspection -> Settings -> File Masks to Skip -> add *.ts
افزودن فایل tsconfig.json به پروژه
همانطور که در مطلب «تنظیمات کامپایلر TypeScript» نیز مطالعه کردید، روش دیگری نیز برای ذکر تنظیمات ویژهی کامپایلر، خصوصا مواردی که در برگهی خواص پروژه هنوز اضافه نشدهاند، با استفاده از افزودن فایل ویژهی tsconfig.json وجود دارد.
پشتیبانی کاملی از فایلهای tsconfig.json در پروژههای VS 2015 با ASP.Core 1.0 وجود دارد و حتی گزینهای در منوی add->new item برای آن درنظر گرفته شدهاست.
اگر گزینهی فوق را در لیست موارد add->new item پیدا نمیکنید (تحت عنوان TypeScript JSON Configuration File)، مهم نیست. تنها کافی است فایل جدیدی را به نام tsconfig.json به ریشهی پوشهی فایلهای ts خود اضافه کنید؛ با این محتوا:
{ "compilerOptions": { "target": "es5", "outDir": "../Scripts", "module": "commonjs", "sourceMap": true, //"watch": true, // JsErrorScriptException (0x30001) //"compileOnSave": true, // https://github.com/Microsoft/TypeScript/issues/7362#issuecomment-196586037 "experimentalDecorators": true, "emitDecoratorMetadata": true } }
در اینجا نیازی به استفاده از گزینهی watch نیست و ممکن است سبب بروز خطای JsErrorScriptException (0x30001) شود. قرار است این مشکل در نگارشهای بعدی افزونهی TypeScript مخصوص VS.NET برطرف شود.
افزودن فایلهای d.ts. از طریق نیوگت
به ازای هر کتابخانهی جاوا اسکریپتی معروف، یک بستهی نیوگت تعاریف نوعهای TypeScript آن هم وجود دارد.
یک مثال: فرض کنید میخواهیم فایل d.ts. کتابخانهی jQuery را اضافه کنیم. برای این منظور jquery.typescript را در بین بستههای نیوگت موجود، جستجو کنید:
برای سایر کتابخانهها نیز به همین صورت است. نام کتابخانه را به همراه typescript جستجو کنید.
پیشنیازهای نمایش اطلاعات گرید به همراه صفحه بندی اطلاعات
در مطلب «Angular CLI - قسمت ششم - استفاده از کتابخانههای ثالث» نحوهی نصب و معرفی کتابخانهی ngx-bootstrap را بررسی کردیم. دقیقا همان مراحل، در اینجا نیز باید طی شوند و از این مجموعه تنها به کامپوننت Pagination آن نیاز داریم. همان قسمت ذیل گرید تصویر فوق که شماره صفحات را جهت انتخاب، نمایش دادهاست.
بنابراین ابتدا فرض بر این است که دو بستهی بوت استرپ و ngx-bootstrap را نصب کردهاید:
> npm install bootstrap --save > npm install ngx-bootstrap --save
"apps": [ { "styles": [ "../node_modules/bootstrap/dist/css/bootstrap.min.css", "styles.css" ],
import { PaginationModule } from "ngx-bootstrap"; @NgModule({ imports: [ PaginationModule.forRoot() ]
>ng g m SimpleGrid -m app.module --routing
کامپوننتی هم که مثال جاری را نمایش میدهد به صورت ذیل به ماژول SimpleGrid فوق اضافه شدهاست:
>ng g c SimpleGrid/products-list
تهیه معادلهای قراردادهای سمت سرور در سمت Angular
در قسمت قبل، تعدادی قرارداد مانند پارامترهای دریافتی از سمت کلاینت و ساختار اطلاعات ارسالی به سمت کلاینت را تعریف کردیم. اکنون جهت کار strongly typed با آنها در سمت یک برنامهی تایپ اسکریپتی Angular، کلاسهای معادل آنها را تهیه میکنیم.
ساختار شیء محصول دریافتی از سمت سرور
>ng g cl SimpleGrid/app-product
export class AppProduct { constructor( public productId: number, public productName: string, public price: number, public isAvailable: boolean ) {} }
ساختار معادل پارامترهای صفحه بندی و مرتب سازی ارسالی به سمت سرور
>ng g cl SimpleGrid/PagedQueryModel
export class PagedQueryModel { constructor( public sortBy: string, public isAscending: boolean, public page: number, public pageSize: number ) {} }
ساختار معادل اطلاعات صفحه بندی شدهی دریافتی از سمت سرور
>ng g cl SimpleGrid/PagedQueryResult
export class PagedQueryResult<T> { constructor(public totalItems: number, public items: T[]) {} }
ساختار ستونهای گرید نمایشی
>ng g cl SimpleGrid/GridColumn
export class GridColumn { constructor( public title: string, public propertyName: string, public isSortable: boolean ) {} }
تهیه سرویس ارسال اطلاعات صفحه بندی به سرور و دریافت اطلاعات از آن
پس از تدارک این مقدمات، اکنون کار تعریف سرویسی که این اطلاعات را به سمت سرور ارسال میکند و نتیجه را باز میگرداند، به صورت ذیل خواهد بود:
>ng g s SimpleGrid/products-list -m simple-grid.module
پیش از تکمیل این سرویس، نیاز است متدی را جهت تبدیل یک شیء، به معادل کوئری استرینگ آن تهیه کنیم:
toQueryString(obj: any): string { const parts = []; for (const key in obj) { if (obj.hasOwnProperty(key)) { const value = obj[key]; if (value !== null && value !== undefined) { parts.push(encodeURIComponent(key) + "=" + encodeURIComponent(value)); } } } return parts.join("&"); }
[HttpGet("[action]")] public PagedQueryResult<Product> GetPagedProducts(ProductQueryViewModel queryModel)
http://localhost:5000/api/Product/GetPagedProducts?sortBy=productId&isAscending=true&page=2&pageSize=7
پس از این تعریف، سرویس ProductsListService به صورت ذیل تکمیل خواهد شد:
@Injectable() export class ProductsListService { private baseUrl = "api/Product"; constructor(private http: Http) {} getPagedProductsList( queryModel: PagedQueryModel ): Observable<PagedQueryResult<AppProduct>> { return this.http .get(`${this.baseUrl}/GetPagedProducts?${this.toQueryString(queryModel)}`) .map(res => { const result = res.json(); return new PagedQueryResult<AppProduct>( result.totalItems, result.items ); }); }
سپس در متد map آن، res.json دقیقا همان ساختار PagedQueryResult سمت سرور را به همراه دارد. اینجا است که فرصت خواهیم داشت نمونهی سمت کلاینت آنرا که در ابتدای بحث تهیه کردیم، وهله سازی کرده و بازگشت دهیم (نگاشت فیلدهای دریافتی از سمت سرور به سمت کلاینت).
تکمیل کامپوننت نمایش گرید
قسمت آخر این مطلب، استفادهی از این ساختارها و سرویسها و نمایش اطلاعات دریافتی از آنها است. برای این منظور ابتدا نیاز است سرستونهای این گرید را تهیه کرد:
<table class="table table-striped table-hover table-bordered table-condensed"> <thead> <tr> <th class="text-center" style="width:3%">#</th> <th *ngFor="let column of columns" class="text-center"> <div *ngIf="column.isSortable" (click)="sortBy(column.propertyName)" style="cursor: pointer"> {{ column.title }} <i *ngIf="queryModel.sortBy === column.propertyName" class="glyphicon" [class.glyphicon-sort-by-order]="queryModel.isAscending" [class.glyphicon-sort-by-order-alt]="!queryModel.isAscending"></i> </div> <div *ngIf="!column.isSortable" style="cursor: pointer"> {{ column.title }} </div> </th> </tr> </thead>
export class ProductsListComponent implements OnInit { columns: GridColumn[] = [ new GridColumn("Id", "productId", true), new GridColumn("Name", "productName", true), new GridColumn("Price", "price", true), new GridColumn("Available", "isAvailable", true) ];
همچنین در کدهای قالب این کامپوننت، مدیریت کلیک بر روی یک سر ستون را نیز مشاهده میکنید:
export class ProductsListComponent implements OnInit { itemsPerPage = 7; queryModel = new PagedQueryModel("productId", true, 1, this.itemsPerPage); sortBy(columnName) { if (this.queryModel.sortBy === columnName) { this.queryModel.isAscending = !this.queryModel.isAscending; } else { this.queryModel.sortBy = columnName; this.queryModel.isAscending = true; } this.getPagedProductsList(); } }
کار رندر بدنهی اصلی گرید توسط همین چند سطر در قالب آن مدیریت میشود:
<tbody> <tr *ngFor="let item of queryResult.items; let i = index"> <td class="text-center">{{ itemsPerPage * (currentPage - 1) + i + 1 }}</td> <td class="text-center">{{ item.productId }}</td> <td class="text-center">{{ item.productName }}</td> <td class="text-center">{{ item.price | number:'.0' }}</td> <td class="text-center"> <input id="item-{{ item.productId }}" type="checkbox" [checked]="item.isAvailable" disabled="disabled" /> </td> </tr> </tbody> </table>
در اینجا حلقهای بر روی queryResult.items تشکیل شدهاست. این منبع داده به صورت ذیل در کامپوننت متناظر مقدار دهی میشود:
export class ProductsListComponent implements OnInit { itemsPerPage = 7; currentPage: number; numberOfPages: number; isLoading = false; queryModel = new PagedQueryModel("productId", true, 1, this.itemsPerPage); queryResult = new PagedQueryResult<AppProduct>(0, []); constructor(private productsListService: ProductsListService) {} ngOnInit() { this.getPagedProductsList(); } private getPagedProductsList() { this.isLoading = true; this.productsListService .getPagedProductsList(this.queryModel) .subscribe(result => { this.queryResult = result; this.isLoading = false; }); } }
قسمت آخر کار، افزودن کامپوننت نمایش شماره صفحات است:
<div align="center"> <pagination [maxSize]="8" [boundaryLinks]="true" [totalItems]="queryResult.totalItems" [rotate]="false" previousText="‹" nextText="›" firstText="«" lastText="»" (numPages)="numberOfPages = $event" [(ngModel)]="currentPage" (pageChanged)="onPageChange($event)"></pagination> </div> <pre class="card card-block card-header">Page: {{currentPage}} / {{numberOfPages}}</pre>
export class ProductsListComponent implements OnInit { itemsPerPage = 7; currentPage: number; numberOfPages: number; onPageChange(event: any) { this.queryModel.page = event.page; this.getPagedProductsList(); } }
هر زمانیکه کاربر بر روی شمارهای کلیک میکند، رخداد onPageChange فراخوانی شده و در اینحالت تنها کافی است شماره صفحهی درخواستی queryModel جاری را به روزرسانی کرده و سپس آنرا در اختیار متد getPagedProductsList جهت دریافت اطلاعات این صفحهی درخواستی قرار دهیم.
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید.
Bundling and Minifying Inline Css and Js
بحث Optimization در لینک زیر کاملتر بررسی شده، البته مطلب شما برایم تازگی داشت.
http://go.microsoft.com/fwlink/?LinkId=254725
نکاتی که میشه گفت
در وب فرم هم قابل استفاده است
برای single download کردن فایلهای css و js دو روش وجود دارد:
1. تنظیم debug=false در بخش compilation در فایل Web.config
2. نوشتن کد زیر در کلاسی که باندلهای خود را در bundleTable درج میکنید.
BundleTable.EnableOptimizations = true
install-package Microsoft.AspNet.Web.Optimization
تفاوتی که در scriptها ایجاد میکند میتوان به حذف کردن description ها، تغییر در variableها ، و min کردن jsهای شما اشاره کرد.
موفق باشید.
CREATE TABLE EmployeeJsonAttributes ( Id int NOT NULL AUTO_INCREMENT, EmployeeId int NOT NULL, Attributes json DEFAULT NULL, PRIMARY KEY (Id), FOREIGN KEY (EmployeeId) REFERENCES EmployeeEav (Id) ON DELETE CASCADE )
INSERT INTO EmployeeJsonAttributes VALUES ( 101, '{ "name": "Jon", "lastName": "Doe", "dateOfBirth": "1989-01-01 10:10:10+05:30", "skills": [ "C#", "JS" ], "address": { "country": "UK", "city": "London", "email": "jon.doe@example.com" } }' ) INSERT INTO efcoresample.EmployeeJsonAttributes VALUES ( 101, JSON_OBJECT( "name", "Jon", "lastName", "Doe", "dateOfBirth", "1989-01-01 10:10:10+05:30", "skills", JSON_ARRAY("C#", "JS"), "address", JSON_OBJECT( "country", "UK", "city", "London", "email", "jon.doe@example.com" ) ) )
SELECT JSON_EXTRACT(Attributes, '$.address.country') as Country FROM EmployeeJsonAttributes WHERE EmployeeId = 101; -- Conutry -- "UK"
SELECT Attributes -> '$.address.country' as Country FROM EmployeeJsonAttributes WHERE EmployeeId = 101; -- Conutry -- "UK"
SELECT EmployeeId, Attributes ->> '$.DateOfBirth' AS BirthDate FROM EmployeeJsonAttributes WHERE Attributes ->> '$.DateOfBirth' > DATE_SUB(CURRENT_DATE(), INTERVAL 25 YEAR)
// Fluent API protected override void OnModelCreating(ModelBuilder modelBuilder) { modelBuilder.Entity<Employee>(entity => { entity.Property(e => e.Attributes).HasColumnType("json"); }); } // Data Annotations [Column(TypeName = "json")] public string Attributes { get; set; }
public class EmployeeJsonAttribute { public int Id { get; set; } public virtual EmployeeEav Employee { get; set; } public int EmployeeId { get; set; } [Column(TypeName = "json")] public string Attributes { get; set; } }
dbContext.EmployeeJsonAttributes.Add(new EmployeeJsonAttribute { EmployeeId = 101, Attributes = JsonSerializer.Serialize(new { FirstName = "Sirwan", LastName = "Afifi", DateOfBirth = DateTime.Now.AddYears(-31) }) }); dbContext.SaveChanges();
var employee = dbContext.EmployeeJsonAttributes.Find(201); Console.WriteLine(JsonSerializer.Deserialize<Employee>(employee.Attributes).DateOfBirth);
معادل IActionResult در Minimal API's
در Minimal API's دیگر خبری از IActionResultها نیست؛ اما بجای آن IResult را داریم. برای مثال فرض کنید میخواهیم بدنهی lambda expression دو endpoint ای را که تا این مرحله توسعه دادیم، تبدیل به دو متد مجزای private کنیم:
public class AuthorModule : IModule { public IEndpointRouteBuilder RegisterEndpoints(IEndpointRouteBuilder endpoints) { endpoints.MapGet("/api/authors", async (IMediator mediator, CancellationToken ct) => await GetAllAuthorsAsync(mediator, ct)); endpoints.MapPost("/api/authors", async (IMediator mediator, AuthorDto authorDto, CancellationToken ct) => await CreateAuthorAsync(authorDto, mediator, ct)); return endpoints; } private static async Task<IResult> CreateAuthorAsync(AuthorDto authorDto, IMediator mediator, CancellationToken ct) { var command = new CreateAuthorCommand { AuthorDto = authorDto }; var author = await mediator.Send(command, ct); return Results.Ok(author); } private static async Task<IResult> GetAllAuthorsAsync(IMediator mediator, CancellationToken ct) { var request = new GetAllAuthorsQuery(); var authors = await mediator.Send(request, ct); return Results.Ok(authors); } }
Challenge, Forbid, SignIn, SignOut, Content, Text, Json, File, Bytes, Stream, Redirect, LocalRedirect, StatusCode NotFound, Unauthorized, BadRequest, Conflict, NoContent, Ok UnprocessableEntity, Problem, ValidationProblem, Created CreatedAtRoute, Accepted, AcceptedAtRoute
یک مثال: استفاده از متد Results.Problem جهت بازگشت پیام خطایی به کاربر:
try { return Results.Ok(await data.GetUsers()); } catch (Exception ex) { return Results.Problem(ex.Message); }
ساده سازی تعاریف هندلرهای endpoints در Minimal API's
تا اینجا هندلرهای یک endpoint را تبدیل به متدهایی مستقل کردیم و به صورت زیر فراخوانی شدند:
endpoints.MapGet("/api/authors", async (IMediator mediator, CancellationToken ct) => await GetAllAuthorsAsync(mediator, ct));
endpoints.MapGet("/api/authors", GetAllAuthorsAsync); endpoints.MapPost("/api/authors", CreateAuthorAsync);
غنی سازی اطلاعات Open API در Minimal API's
در اینجا چون با کنترلرها و اکشن متدها کار نمیکنیم، نمیتوانیم اطلاعات تکمیلی Open API را از طریق بکارگیری attributes مخصوص آنها اضافه کنیم. اولین تغییری که در Minimal API's جهت دریافت متادیتای endpoints قابل مشاهدهاست، چند سطر زیر است:
public static class ServiceCollectionExtensions { public static IServiceCollection AddApplicationServices(this IServiceCollection services, WebApplicationBuilder builder) { builder.Services.AddEndpointsApiExplorer(); builder.Services.AddSwaggerGen(); // ...
public class AuthorModule : IModule { public IEndpointRouteBuilder RegisterEndpoints(IEndpointRouteBuilder endpoints) { endpoints.MapGet("/api/authors", async (IMediator mediator, CancellationToken ct) => await GetAllAuthorsAsync(mediator, ct)) .WithName("GetAllAuthors") .WithDisplayName("Authors") .WithTags("Authors") .Produces(500); endpoints.MapPost("/api/authors", async (IMediator mediator, AuthorDto authorDto, CancellationToken ct) => await CreateAuthorAsync(authorDto, mediator, ct)) .WithName("CreateAuthor") .WithDisplayName("Authors") .WithTags("Authors") .Produces(500); return endpoints; }
البته اگر تا اینجا برنامه را اجرا کنید، برای مثال نامهایی که تعریف شدهاند، در Swagger ظاهر نمیشوند. برای رفع این مشکل میتوان به صورت زیر عمل کرد:
builder.Services.AddSwaggerGen(options => { options.SwaggerDoc("v1", new OpenApiInfo { Title = builder.Environment.ApplicationName, Version = "v1" }); options.TagActionsBy(ta => new List<string> { ta.ActionDescriptor.DisplayName! }); });
تغییر خروجی endpoints از مدل دومین، به یک Dto
در endpoints فوق، اطلاعات دریافتی از کاربر، یک dto است که توسط AutoMapper به مدل دومین، نگاشت میشود. اینکار خصوصا از دیدگاه امنیتی جهت رفع مشکلی به نام mass assignment و عدم مقدار دهی خودکار خواصی از مدل اصلی که نباید مقدار دهی شوند، بسیار مفید است. در حین بازگشت اطلاعات به کاربر نیز باید چنین رویهای درنظر گرفته شود. برای مثال مدل User میتواند به همراه آدرس ایمیل و کلمهی عبور هش شدهی او نیز باشد و نباید API ما این اطلاعات را بازگشت دهد. بازگشتی از آن باید بسیار کنترل شده و صرفا بر اساس نیاز مصرف کننده تنظیم شود. به همین جهت یک Dto مخصوص را نیز برای بازگشت اطلاعات از سرور اضافه میکنیم تا اطلاعات مشخصی را بازگشت دهد:
namespace MinimalBlog.Api.Features.Authors; public record AuthorGetDto { public int Id { get; init; } public string Name { get; init; } = default!; public string? Bio { get; init; } public DateTime DateOfBirth { get; init; } }
public class AuthorProfile : Profile { public AuthorProfile() { CreateMap<AuthorDto, Author>().ReverseMap(); CreateMap<Author, AuthorGetDto>() .ForMember(dest => dest.Name, opt => opt.MapFrom(src => src.FullName)); } }
الف) دستور و هندلر ایجاد نویسنده
public class CreateAuthorCommand : IRequest<AuthorGetDto>
- ابتدا نوع خروجی این هندلر نیز به AuthorGetDto تنظیم میشود:
public class CreateAuthorCommandHandler : IRequestHandler<CreateAuthorCommand, AuthorGetDto>
public async Task<AuthorGetDto> Handle(CreateAuthorCommand request, CancellationToken cancellationToken)
return _mapper.Map<AuthorGetDto>(toAdd);
ب) کوئری و هندلر بازگشت لیست نویسندهها
public class GetAllAuthorsQuery : IRequest<List<AuthorGetDto>>
public class GetAllAuthorsHandler : IRequestHandler<GetAllAuthorsQuery, List<AuthorGetDto>> { private readonly MinimalBlogDbContext _context; private readonly IMapper _mapper; public GetAllAuthorsHandler(MinimalBlogDbContext context, IMapper mapper) { _context = context ?? throw new ArgumentNullException(nameof(context)); _mapper = mapper ?? throw new ArgumentNullException(nameof(mapper)); } public async Task<List<AuthorGetDto>> Handle(GetAllAuthorsQuery request, CancellationToken cancellationToken) { var authors = await _context.Authors.ToListAsync(cancellationToken); return _mapper.Map<List<AuthorGetDto>>(authors); } }
endpoints.MapGet("/api/authors", async (IMediator mediator, CancellationToken ct) => await GetAllAuthorsAsync(mediator, ct)) .WithName("GetAllAuthors") .WithDisplayName("Authors") .WithTags("Authors") .Produces<List<AuthorGetDto>>() .Produces(500); endpoints.MapPost("/api/authors", async (IMediator mediator, AuthorDto authorDto, CancellationToken ct) => await CreateAuthorAsync(authorDto, mediator, ct)) .WithName("CreateAuthor") .WithDisplayName("Authors") .WithTags("Authors") .Produces<AuthorGetDto>() .Produces(500);
پوشه بندی Features
تا اینجا تمام فایلهای متعلق به ویژگی Authors را در همان پوشه اصلی آن قرار دادهایم. در ادامه میتوان به ازای هر ویژگی خاص، 4 پوشهی Commands مخصوص Commands الگوی CQRS، پوشهی Models مخصوص تعریف DTO's، پوشهی Profiles مخصوص افزودن پروفایلهای AutoMapper و پوشهی Queries مخصوص تعریف کوئریهای الگوی CQRS را به نحوی که در تصویر فوق مشاهده میکنید، به پروژهی API اضافه کنیم.
پیاده سازی ویژگی Blogs
این پیاده سازی چون به همراه نکات جدیدی نیست و به همراه تعریف ماژول اصلی ویژگی، endpoints و الگوی CQRS ای است که تاکنون بحث شد، کدهای آن، به همراه کدهای پروژهی اصلی این پروژه که از قسمت اول قابل دریافت است، ارائه شدهاست.
چرا XML و چرا پشتیبانی توکار از آن در SQL Server
فیلدهای XML از سال 2005 به امکانات توکار SQL Server اضافه شدهاند و بسیاری از مزایای دنیای NoSQL را درون SQL Server رابطهای مهیا میسازند. برای مثال با تعریف یک فیلد به صورت XML، میتوان از هر ردیف به ردیفی دیگر، اطلاعات متفاوتی را ذخیره کرد؛ به این ترتیب امکان کار با یک فیلد که میتواند اطلاعات یک شیء را قبول کند و در حقیقت امکان تعریف اسکیمای پویا و متغیر را در کنار امکانات یک بانک اطلاعاتی رابطهای که از اسکیمای ثابت پشتیبانی میکند، میسر میشود.
همچنین SQL Server در این حالت قابلیتی را ارائه میدهد که در بسیاری از بانکهای اطلاعاتی NoSQL میسر نیست. در اینجا در صورت نیاز و لزوم میتوان اسکیمای کاملا مشخصی را به یک فیلد XML نیز انتساب داد؛ هر چند این مورد اختیاری است و میتوان یک un typed XML را نیز بکار برد. به علاوه امکانات کوئری گرفتن توکار از این اطلاعات را به کمک XPath ترکیب شده با T-SQL، نیز فراموش نکنید.
بنابراین اگر یکی از اهداف اصلی گرایش شما به سمت دنیای NoSQL، استفاده از امکان تعریف اطلاعاتی با اسکیمای متغیر و پویا است، فیلدهای نوع XML اس کیوال سرور را مدنظر داشته باشید.
یک مثال عملی: فناوری Azure Dev Fabric's Table Storage (نسخه Developer ویندوز Azure که روی ویندوزهای معمولی اجرا میشود؛ یک شبیه ساز خانگی) به کمک SQL Server و فیلدهای XML آن طراحی شده است.
چرا XML و چرا پشتیبانی توکار از آن در SQL Server
یک سند XML معمولا بیشتر از یک قطعه داده را در خود نگهداری میکند و نوع دادهی پیچیده محسوب میشود؛ برخلاف دادههایی مانند int یا varchar که نوعهایی ساده بوده و تنها یک قطعه از اطلاعات خاصی را در خود نگهداری میکنند. بنابراین شاید این سؤال مطرح شود که چرا از این نوع داده پیچیده در SQL Server پشتیبانی شدهاست؟
- از سالهای نسبتا دور، از XML برای انتقال دادهها بین سیستمها و سکوهای کاری مختلف استفاده شدهاست.
- استفادهی گستردهای در برنامههای تجاری دارد.
- بسیاری از فناوریهای موجود از آن پشتیبانی میکنند.
برای مثال اگر با فناوریهای مایکروسافتی کار کرده باشید، به طور قطع حداقل در یک یا چند قسمت از آنها، مستقیما از XML استفاده شدهاست.
بنابراین با توجه به اهمیت و گستردگی استفاده از آن، بهتر است پشتیبانی توکاری نیز از آن داخل موتور یک بانک اطلاعاتی، پیاده سازی شده باشد. این مساله سهولت تهیه پشتیبانهای خودکار، بازیابی آنها و امنیت یکپارچه با SQL Server را به همراه خواهد داشت؛ به همراه تمام زیرساختهای مهیای در SQL Server.
روشهای مختلف ذخیره سازی XML در بانکهای اطلاعاتی رابطهای
الف) ذخیره سازی متنی
این روش نیاز به نگارش خاصی از SQL Server یا بانک اطلاعاتی الزاما خاصی نداشته و با تمام بانکهای اطلاعاتی رابطهای سازگار است؛ مثلا از فیلدهای varchar برای ذخیره سازی آن استفاده شود. مشکلی که این روش به همراه خواهد داشت، از دست دادن ارزش یک سند XML و برخورد متنی با آن است. زیرا در این حالت برای تعیین اعتبار آن یا کوئری گرفتن از آنها نیاز است اطلاعات را از بانک اطلاعاتی خارج کرده و در لایهای دیگر از برنامه، کار جستجو پردازش آنها را انجام داد.
ب) تجزیه XML به چندین جدول رابطهای
برای مثال یک سند XML را درنظر بگیرید که دارای اطلاعات شخص و خریدهای او است. میتوان این سند را به چندین فیلد در چندین جدول مختلف رابطهای تجزیه کرد و سپس با روشهای متداول کار با بانکهای اطلاعاتی رابطهای از آنها استفاده نمود.
ج) ذخیره سازی آنها توسط فیلدهای خاص XML
در این حالت با استفاده از فیلدهای ویژه XML میتوان از فناوریهای مرتبط با XML تمام و کمال استفاده کرد. برای مثال تهیه کوئریهای پیچیده داخل همان بانک اطلاعاتی بدون نیاز به تجزیه سند به چندین جدول و یا خارج کردن آنها از بانک اطلاعاتی و جستجوی بر روی آنها در لایهای دیگر از برنامه.
موارد کاربرد XML در SQL Server
کاربردهای مناسب
- اطلاعات، سلسله مراتبی و تو در تو هستند. XQuery و XPath در این موارد بسیار خوب عمل میکند.
- ساختار قسمتی از اطلاعات ثابت است و قسمتی از آن خیر. برای نمونه، یک برنامهی فرم ساز را درنظر بگیرید که هر فرم آن هر چند دارای یک سری خواص ثابت مانند نام، گروه و امثال آن است، اما هر کدام دارای فیلدهای تشکیل دهنده متفاوتی نیز میباشد. به این ترتیب با استفاده از یک فیلد XML، دیگری نیازی به نگران بودن در مورد نحوه مدیریت اسکیمای متغیر مورد نیاز، نخواهد بود.
نمونهی دیگر آن ذخیره سازی خواص متغیر اشیاء است. هر شیء دارای یک سری خواص ثابت است اما خواص توصیف کنندهی آنها از هر رکورد به رکوردی دیگر متفاوت است.
کاربردهای نامناسب
- کل اطلاعات را داخل فیلد XML قرار دادن. هدف از فیلدهای XML قرار دادن یک دیتابیس داخل یک سلول نیست.
- ساختار تعریف شده کاملا مشخص بوده و به این زودیها هم قرار نیست تغییر کند. در این حالت استفاده از قابلیتهای رابطهای متداول SQL Server مناسبتر است.
- قرار دادن اطلاعات باینری بسیار حجیم در سلولهای XML ایی.
تاریخچهی پشتیبانی از XML در نگارشهای مختلف SQL Server
الف) SQL Server 2000
در SQL Server 2000 روش (ب) توضیح داده شده در قسمت قبل، پشتیبانی میشود. در آن برای تجزیه یک سند XML به معادل رابطهای آن، از تابعی به نام OpenXML استفاده میشود و برای تبدیل این اطلاعات به XML از روش Select … for XML میتوان کمک گرفت. همچنین تاحدودی مباحث XPath Queries نیز در آن گنجانده شدهاست.
ب) SQL Server 2005
در نگارش 2005 آن، برای اولین بار نوع دادهای ویژه XML معرفی گشت به همراه امکان تعریف اسکیمای XML و اعتبارسنجی آن و پشتیبانی از XQuery برای جستجوی سریع بر روی دادههای XML داخل همان بانک اطلاعاتی، بدون نیاز به استخراج اطلاعات XML و پردازش مجزای آنها در لایهای دیگر از برنامه.
ج) SQL Server 2008 به بعد
در اینجا فاز نگهداری این نوع داده خاص شروع شده و بیشتر شامل یک سری بهبودهای کوچک در کارآیی و نحوهی استفاده از آنها میشود.
استفاده از XML با کمک SQLCLR
از SQL Server 2005 به بعد، امکان استفاده از کلیهی امکانات موجود در فضای نام System.Xml دات نت، در SQL Server نیز به کمک SQL CLR مهیا شدهاست. همچنین از SQL Server 2008 به بعد، امکانات فضای نام System.Xml.Linq و مباحث LINQ to XML نیز توسط SQL CLR پشتیبانی میشوند.
البته این امکانات در SQL Server 2005 نیز قابل استفاده هستند، اما اسمبلی شما unsafe تلقی میشود. پس از آزمایشات و بررسی کافی، فضای نام مرتبط با LINQ to XML و امکانات آن، به عنوان اسمبلیهایی امن و قابل استفاده در SQL Server 2008 به بعد، معرفی شدهاند.
مزایای وجود فیلد ویژه XML در SQL Server
پس از اینکه فیلدهای XML به صورت یک نوع داده بومی بانک اطلاعاتی SQL Server معرفی شدند، مزایای ذیل بلافاصله در اختیار برنامه نویسها قرار گرفت:
- امکان تعریف آنها به صورت یک ستون جدولی خاصی
- استفاده از آنها به عنوان یک پارامتر رویههای ذخیره شده
- امکان تعریف خروجی توابع scalar سفارشی تعریف شده به صورت XML
- امکان تعریف متغیرهای T-SQL از نوع XML
برای مثال در اینجا نحوهی تعریف یک جدول جدید دارای فیلدی از نوع XML را مشاهده میکنید:
CREATE TABLE xml_tab ( id INT, xml_col XML )
- امکان تعریف ایندکسهای XML ایی اضافه شدهاست.
چه نوع XML ایی را میتوان در فیلدهای XML ذخیره کرد؟
فیلدهای XML امکان ذخیره سازی دادههای XML خوش فرم را مطابق استاندارد یک XML، دارند. حداکثر اندازه قابل ذخیره سازی در یک فیلد XML دو گیگابایت است.
البته امکانات مهیای در SQL Server در بسیاری از موارد فراتر از استاندارد یک XML هستند. به این معنا که در فیلدهای XML میتوان Documents و یا Fragments را ذخیره سازی کرد. یک سند XML یا Document حاوی تنها یک ریشه اصلی است؛ اما یک Fragment میتواند بیش از یک ریشه اصلی را در خود ذخیره کند. یک مثال:
DECLARE @xml_tab TABLE (xml_col XML) -- document INSERT @xml_tab VALUES ('<person/>') -- fragment INSERT @xml_tab VALUES ('<person/><person/>') SELECT * FROM @xml_tab
DECLARE @xml_tab TABLE (xml_col XML) -- text only INSERT @xml_tab VALUES ('data data data .....') -- empty string INSERT @xml_tab VALUES ('') -- null value INSERT @xml_tab VALUES (null) SELECT * FROM @xml_tab
به علاوه باید دقت داشت که در SQL Server نوع دادهای XML برای ذخیره سازی دادهها بکار گرفته میشود. به این معنا که در اینجا پیشوندهای فضاهای نام XML بیمعنا هستند.
DECLARE @xml_tab TABLE (xml_col XML) INSERT @xml_tab VALUES ('<doc/>') INSERT @xml_tab VALUES ('<doc xmlns="http://www.doctors.com"/>') -- این سه سطر در عمل یکی هستند INSERT @xml_tab VALUES ('<doc xmlns="http://www.documents.com"/>') INSERT @xml_tab VALUES ('<dd:doc xmlns:dd="http://www.documents.com"/>') INSERT @xml_tab VALUES ('<rr:doc xmlns:rr="http://www.documents.com"/>') SELECT * FROM @xml_tab
Encoding ذخیره سازی دادههای XML
SQL Server امکان ذخیره سازی اطلاعات متنی را به فرمت UFT8، اسکی و غیره، دارد. اما جهت پردازش فیلدهای XML و ذخیره سازی آنها از Collation پیش فرض بانک اطلاعاتی کمک خواهد گرفت. البته ذخیره سازی نهایی آن همیشه با فرمت UCS2 است (یونیکد دو بایتی).
DECLARE @xml_tab TABLE (id INT, xml_col XML) INSERT INTO @xml_tab VALUES ( 5, N'<?xml version="1.0" encoding="utf-8"?> <doc1> <row name="vahid"></row> </doc1> ')
XML parsing: line 1, character 38, unable to switch the encoding
برای حل این مشکل باید N ابتدای رشته را حذف کرد. روش دوم، معرفی و استفاده از utf-16 است بجای utf-8 در ویژگی encoding.
همچنین در این حالت اگر encoding را utf-16 معرفی کنیم و ابتدای رشته در حال ذخیره سازی N قرار نگیرد، باز با خطای unable to switch the encoding مواجه خواهیم شد.
نحوهی ذخیره سازی اطلاعات XML ایی در SQL Server
SQL Server فرمت اطلاعات XML وارد شده را حفظ نمیکند. برای مثال اگر قطعه کد زیر را اجرا کنید
DECLARE @xml_tab TABLE (id INT, xml_col XML) INSERT INTO @xml_tab VALUES ( 5, '<?xml version="1.0" encoding="utf-8"?><doc1><row name="vahid"></row></doc1>' ) SELECT * FROM @xml_tab
<doc1> <row name="vahid" /> </doc1>
ذخیره سازی دادههایی حاوی کاراکترهای غیرمجاز XML
اطلاعات دنیای واقعی همیشه به همراه اطلاعات تک کلمهای ساده نیست. ممکن است نیاز شود انواع و اقسام حروف و تگها نیز در این بین به عنوان داده ذخیره شوند. روش حل استاندارد آن بدون نیاز به دستکاری اطلاعات ورودی، استفاده از CDATA است:
DECLARE @xml_tab TABLE (id INT, xml_col XML) INSERT INTO @xml_tab VALUES ( 5, '<person><![CDATA[ 3 > 2 ]]></person>' ) SELECT * FROM @xml_tab
<person> 3 > 2 </person>
محدودیتهای فیلدهای XML
- امکان مقایسه مستقیم را ندارند؛ بجز مقایسه با نال. البته میتوان XML را تبدیل به مثلا varchar کرد و سپس این داده رشتهای را مقایسه نمود. برای مقایسه با null توابع isnull و coalesce نیز قابل بکارگیری هستند.
- order by و group by بر روی این فیلدها پشتیبانی نمیشود.
- به عنوان ستون کلید قابل تعریف نیست.
- به صورت منحصربفرد و unique نیز قابل علامتگذاری و تعریف نیست.
- فیلدهای XML نمیتوانند دارای collate باشند.
رابطه ای از جدول Type به جدول Category.
به کمک Scaffolding یک کنترلر برای کلاس Tap (شیر آب) میسازیم ، به طور عادی در فایل Create.chtml مقدار گروه را به صورت DropDown نمایش میدهد، حال ما نیاز داریم که خودمان DropDown را برای Type ایجاد کنیم و بعد ارتباط اینها را بر قرار کنیم.
تابع اولی Create را این طوری ویرایش میکنیم :
public ActionResult Create() { ViewBag.Type = new SelectList(db.Types, "Id", "Title"); ViewBag.Category = new SelectList(db.Categories, "Id", "Title"); return View(); }
همان طور که مشخص است ، علاوه بر مقادیر Category که خودش ارسال میکند ، ما نیز مقادیر نوعها را به View مورد نظر ارسال میکنیم.
برای نمایش دادن هر دو DropDownList ویو مورد نظر را به این صورت ویرایش میکنیم :
<div> نوع </div> <div> @Html.DropDownList("Type", (SelectList)ViewBag.Type, "-- انتخاب ---", new { id = "rdbTyoe" }) @Html.ValidationMessageFor(model => model.Category) </div> <div> دسته بندی </div> <div> @Html.DropDownList("Category", (SelectList)ViewBag.Category, "-- انتخاب ---", new { id = "rdbCategory"}) @Html.ValidationMessageFor(model => model.Category) </div>
همان طور که مشاهده میکنید ، در اینجا DropDownList مربوط به Type که خودمان سمت سرور ،مقادیر آن را پر کرده بودیم نمایش میدهیم.
خب شاید تا اینجای کار ، ساده بود ولی میرسیم به اصل مطلب و ارتباط بین این دو DropDownList. (قبل از این قسمت حتما نگاهی به ساختار DropDownList یا همان تگ select بیندازید ، اطلاعات جی کوئری شما در این قسمت خیلی کمک حال شما است)
برای این کار ما از jQuery استفادی میکنیم ، کار به این صورت است که هنگامی که مقدار DropDownList اول تغییر کرد :
- ما Id آن را به سرور ارسال میکنیم.
- در آنجا Category هایی که دارای Type با Id مورد نظر هستند را جدا میکنیم
- فیلدهای مورد نیاز یعنی Id و Title را میگیریم
- و بعد به کمک Json مقادیر را بر میگردانیم
- و مقادیر ارسالی از سرور را در optionهای DropDownList دوم (گروهها ) قرار میدهم
public ActionResult SelectCategory(int id) { var categoris = db.Categories.Where(m => m.Type1.Id == id).Select(c => new { c.Id, c.Title }); return Json(categoris, JsonRequestBehavior.AllowGet); }
$('#rdbTyoe').change(function () { jQuery.getJSON('@Url.Action("SelectCategory")', { id: $(this).attr('value') }, function (data) { $('#rdbCategory').empty(); jQuery.each(data, function (i) { var option = $('<option></option>').attr("value", data[i].Id).text(data[i].Title); $("#rdbCategory").append(option); }); }); });
- ابتدا یک تگ option میسازیم
- مقادیر مربوطه شامل Id که باید در attribute مورد نظر value قرار گیرد و متن آن که باید به عنوان text باشد را مقدار دهی میکنیم
- option آماده شده را به DropDownList دومی (Category ) اضافه میکنیم.
$('#rdbCategory').empty();
بعد از انتخاب :
ممنون. ایده خوبی هست.
یک روش دیگر هم استفاده از نیوگت هست برای مدیریت لوکال وابستگیها