مراحل تنظیم Let's Encrypt در IIS
یک نکتهی تکمیلی
ACME V1 تا چند ماه دیگر به پایان خواهد رسید:In June of 2020 we will stop allowing new domains to validate via ACMEv1.
A simple Windows ACMEv2 client (WACS) Software version 2.1.3.671 (RELEASE, PLUGGABLE) IIS version 7.5 Running with administrator credentials Scheduled task not configured yet Please report issues at https://github.com/PKISharp/win-acme N: Create new certificate (simple for IIS) M: Create new certificate (full options) L: List scheduled renewals R: Renew scheduled S: Renew specific A: Renew *all* O: More options... Q: Quit Please choose from the menu: m Running in mode: Interactive, Advanced Please specify how the list of domain names that will be included in the certificate should be determined. If you choose for one of the "all bindings" options, the list will automatically be updated for future renewals to reflect the bindings at that time. 1: IIS 2: Manual input 3: CSR created by another program C: Abort How shall we determine the domain(s) to include in the certificate?: 1 Please select which website(s) should be scanned for host names. You may input one or more site identifiers (comma separated) to filter by those sites, or alternatively leave the input empty to scan *all* websites. 1: Default Web Site (2 bindings) Site identifier(s) or <ENTER> to choose all: 1 1: dotnettips.info (Site 1) 2: www.dotnettips.info (Site 1) You may either choose to include all listed bindings as host names in your certificate, or apply an additional filter. Different types of filters are available. 1: Pick specific bindings from the list 2: Pick bindings based on a search pattern 3: Pick bindings based on a regular expression 4: Pick *all* bindings How do you want to pick the bindings?: 4 1: dotnettips.info (Site 1) 2: www.dotnettips.info (Site 1) Please pick the most important host name from the list. This will be displayed to your users as the subject of the certificate. Common name: 2 1: dotnettips.info (Site 1) 2: www.dotnettips.info (Site 1) Continue with this selection? (y*/n) - yes Target generated using plugin IIS: www.dotnettips.info and 1 alternatives Suggested friendly name '[IIS] Default Web Site, (any host)', press <ENTER> to accept or type an alternative: <Enter> The ACME server will need to verify that you are the owner of the domain names that you are requesting the certificate for. This happens both during initial setup *and* for every future renewal. There are two main methods of doing so: answering specific http requests (http-01) or create specific dns records (dns-01). For wildcard domains the latter is the only option. Various additional plugins are available from https://github.com/PKISharp/win-acme/. 1: [http-01] Save verification files on (network) path 2: [http-01] Serve verification files from memory (recommended) 3: [http-01] Upload verification files via FTP(S) 4: [http-01] Upload verification files via SSH-FTP 5: [http-01] Upload verification files via WebDav 6: [dns-01] Create verification records manually (auto-renew not possible) 7: [dns-01] Create verification records with acme-dns (https://github.com/joohoi/acme-dns) 8: [dns-01] Create verification records with your own script 9: [tls-alpn-01] Answer TLS verification request from win-acme C: Abort How would you like prove ownership for the domain(s) in the certificate?: 2 After ownership of the domain(s) has been proven, we will create a Certificate Signing Request (CSR) to obtain the actual certificate. The CSR determines properties of the certificate like which (type of) key to use. If you are not sure what to pick here, RSA is the safe default. 1: Elliptic Curve key 2: RSA key What kind of private key should be used for the certificate?: 2 When we have the certificate, you can store in one or more ways to make it accessible to your applications. The Windows Certificate Store is the default location for IIS (unless you are managing a cluster of them). 1: IIS Central Certificate Store (.pfx per domain) 2: PEM encoded files (Apache, nginx, etc.) 3: Windows Certificate Store C: Abort How would you like to store the certificate?: 3 1: IIS Central Certificate Store (.pfx per domain) 2: PEM encoded files (Apache, nginx, etc.) 3: No additional storage steps required C: Abort Would you like to store it in another way too?: 3 With the certificate saved to the store(s) of your choice, you may choose one or more steps to update your applications, e.g. to configure the new thumbprint, or to update bindings. 1: Create or update https bindings in IIS 2: Create or update ftps bindings in IIS 3: Start external script or program 4: Do not run any (extra) installation steps Which installation step should run first?: 1 Use different site for installation? (y/n*) - no 1: Create or update ftps bindings in IIS 2: Start external script or program 3: Do not run any (extra) installation steps Add another installation step?: 3 Enter email(s) for notifications about problems and abuse (comma seperated): name@site.com Terms of service: C:\ProgramData\win-acme\acme-v02.api.letsencrypt.org\LE-SA-v1.2-November-15-2017.pdf Open in default application? (y/n*) - no Do you agree with the terms? (y*/n) - yes Authorize identifier: dotnettips.info Authorizing dotnettips.info using http-01 validation (SelfHosting) Authorization result: valid Authorize identifier: www.dotnettips.info Authorizing www.dotnettips.info using http-01 validation (SelfHosting) Authorization result: valid Requesting certificate [IIS] Default Web Site, (any host) Store with CertificateStore... Installing certificate in the certificate store Adding certificate [IIS] Default Web Site, (any host) @ 2020/2/1 9:43:55 to store My Installing with IIS... Updating existing https binding www.dotnettips.info:443 (flags: 0) Updating existing https binding dotnettips.info:443 (flags: 0) Committing 2 https binding changes to IIS Adding Task Scheduler entry with the following settings - Name win-acme renew (acme-v02.api.letsencrypt.org) - Path C:\Programs\win-acme.v2.1.3.671.x64.pluggable - Command wacs.exe --renew --baseuri "https://acme-v02.api.letsencrypt.org/" - Start at 09:00:00 - Time limit 02:00:00 Do you want to specify the user the task will run as? (y/n*) - no
بررسی سرعت و کارآیی AutoMapper
مدل مورد استفاده
در اینجا قصد داریم، شیء User را یک میلیون بار توسط روشهای مختلف، به خودش نگاشت کنیم و سرعت انجام اینکار را در حالتهای مختلف اندازه گیری نمائیم:
public class User { public int Id { get; set; } public string UserName { get; set; } public string Password { get; set; } public DateTime LastLogin { get; set; } }
روش بررسی سرعت انجام هر روش
برای کاهش کدهای تکراری، میتوان قسمت تکرار شونده را به صورت یک Action، در بین سایر کدهایی که هر بار نیاز است به یک شکل فراخوانی شوند، قرار داد:
public static void RunActionMeasurePerformance(Action action) { GC.Collect(); var initMemUsage = Process.GetCurrentProcess().WorkingSet64; var stopwatch = new Stopwatch(); stopwatch.Start(); action(); stopwatch.Stop(); var currentMemUsage = Process.GetCurrentProcess().WorkingSet64; var memUsage = currentMemUsage - initMemUsage; if (memUsage < 0) memUsage = 0; Console.WriteLine("Elapsed time: {0}, Memory Usage: {1:N2} KB", stopwatch.Elapsed, memUsage / 1024); }
انجام آزمایش
در مثال زیر، ابتدا یک میلیون شیء User ایجاد میشوند و سپس هربار توسط روشهای مختلفی به شیء User دیگری نگاشت میشوند:
static void Main(string[] args) { var length = 1000000; var users = new List<User>(length); for (var i = 0; i < length; i++) { var user = new User { Id = i, UserName = "User" + i, Password = "1" + i + "2" + i, LastLogin = DateTime.Now }; users.Add(user); } Console.WriteLine("Custom mapping"); RunActionMeasurePerformance(() => { var userList = users.Select( o => new User { Id = o.Id, UserName = o.UserName, Password = o.Password, LastLogin = o.LastLogin }).ToList(); }); Console.WriteLine("EmitMapper mapping"); RunActionMeasurePerformance(() => { var map = EmitMapper.ObjectMapperManager.DefaultInstance.GetMapper<User, User>(); var emitUsers = users.Select(o => map.Map(o)).ToList(); }); Console.WriteLine("ValueInjecter mapping"); RunActionMeasurePerformance(() => { var valueUsers = users.Select(o => (User)new User().InjectFrom(o)).ToList(); }); Console.WriteLine("AutoMapper mapping, DynamicMap using List"); RunActionMeasurePerformance(() => { var userMap = Mapper.DynamicMap<List<User>>(users).ToList(); }); Console.WriteLine("AutoMapper mapping, Map using List"); RunActionMeasurePerformance(() => { var userMap = Mapper.Map<List<User>>(users).ToList(); }); Console.WriteLine("AutoMapper mapping, Map using IEnumerable"); RunActionMeasurePerformance(() => { var userMap = Mapper.Map<IEnumerable<User>>(users).ToList(); }); Console.ReadKey(); }
خروجی آزمایش
در ادامه یک نمونهی خروجی نهایی را مشاهده میکنید:
Custom mapping Elapsed time: 00:00:00.4869463, Memory Usage: 58,848.00 KB EmitMapper mapping Elapsed time: 00:00:00.6068193, Memory Usage: 62,784.00 KB ValueInjecter mapping Elapsed time: 00:00:15.6935578, Memory Usage: 21,140.00 KB AutoMapper mapping, DynamicMap using List Elapsed time: 00:00:00.6028971, Memory Usage: 7,164.00 KB AutoMapper mapping, Map using List Elapsed time: 00:00:00.0106244, Memory Usage: 680.00 KB AutoMapper mapping, Map using IEnumerable Elapsed time: 00:00:01.5954456, Memory Usage: 40,248.00 KB
ValueInjecter از همه کندتر است.
EmitMapper از AutoMapper سریعتر است (البته فقط در بعضی از حالتها).
سرعت AutoMapper زمانیکه نوع آرگومان ورودی به آن به IEnumerable تنظیم شود، نسبت به حالت استفاده از List معمولی، به مقدار قابل توجهی کندتر است. زمانیکه از List استفاده شده، سرعت آن از سرعت حالت نگاشت دستی (مورد اول) هم بیشتر است.
متد DynamicMap اندکی کندتر است از متد Map.
در این بین اگر ValueInjecter را از لیست حذف کنیم، به نمودار ذیل خواهیم رسید (اعداد آن برحسب ثانیه هستند):
البته حین انتخاب یک کتابخانه، باید به آخرین تاریخ به روز شدن آن نیز دقت داشت و همچنین میزان استقبال جامعهی برنامه نویسها و از این لحاظ، AutoMapper نسبت به سایر کتابخانههای مشابه در صدر قرار میگیرد.
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید:
AM_Sample06.zip
سؤالات مصاحبه SQL
مشخصات یک ایمیل خوب
10 راهکار برای استفاده Bluetooth در Xamarin
Currently, I am helping my client to develop an SDK to communicate with Bluetooth le device. I developed three SDKs: one is Xamarin, iOS native with Objective-c and Java SDK for Android. Here are some tips I found when I was developing these SDKs. I hope these will save the time for firmware and mobile developers.
در C# 1.0 برای تعریف خواص، نیاز به نوشتن مقدار زیادی کد بود:
public class Person { public string _firstName; public string FirstName { get { return _firstName; } set { _firstName = value; } } }
در C# 2.0 از لحاظ ساده سازی این تعاریف، اتفاق خاصی رخنداد. فقط امکان تعریف سطوح دسترسی مانند private بر روی getterها و setterها میسر شد:
public string _firstName; public string FirstName { get { return _firstName; } private set { _firstName = value; } }
public class Person { public string FirstName { get; set; } }
در C# 6.0، امکان حذف private setterها از تعریف یک خاصیت میسر شد. یعنی مثال زیر را
public class User { public string Name { get; private set; } }
public class User { public string Name { get; } }
public class Foo { public string FirstName { get; set; } = "Initial Value"; }
همچنین در C# 6.0 با معرفی expression bodied members که بر روی خواص نیز قابل اعمال است، امکان تعریف خواص readonly محاسبه شدهی بر اساس مقدار سایر خواص نیز میسر شد:
public class Foo { public DateTime DateOfBirth { get; set; } public int Age => DateTime.Now.Year - DateOfBirth.Year; }
و در C# 9.0، با معرفی واژهی کلیدی init، امکان تعریف سادهتر خواص immutable ممکن شدهاست که در مطلب جاری به آن خواهیم پرداختیم.
روش غیرقابل مقدار دهی کردن خواص، در نگارشها پیش از C# 9.0
در بسیاری از موارد میخواهیم که خاصیتی از یک کلاس مدل، در خارج از آن قابل تغییر نباشد (مانند خواص شیءای که به محتوای فایل config ثابت برنامه اشاره میکند). راه حل فعلی آن تا پیش از C# 9.0 به صورت زیر است:
public class User { public string Name { get; private set; } }
var user = new User { Name = "User 1" // Compile Error };
The property or indexer 'User.Name' cannot be used in this context because the set accessor is inaccessible [CS9Features]csharp(CS0272)
- تنظیم مقدار خاصیت Name در سازندهی کلاس
- و یا تنظیم این مقدار در یک متد ثالث دیگر مانند SetName
public class User { public User(string name) { this.Name = name; } public void SetName(string name) { this.Name = name; } public string Name { get; private set; } }
معرفی خواص Init-Only در C# 9.0
برای رفع دو مشکل یاد شده (امکان تنظیم مقدار خاصیتها با همان روش متداول object initializer و همچنین غیرقابل تغییر شدن آنها)، اکنون در C# 9.0 میتوان بجای private set از واژهی کلیدی init استفاده کرد:
public class User { public string Name { get; init; } }
الف) امکان مقدار دهی خاصیت Name، در خارج بدنهی کلاس User و توسط روش متداول کار با object initializerها هنوز هم وجود دارد و در این حالت الزامی به تعریف یک سازنده و یا متد خاصی درون کلاس User برای مقدار دهی آن نیست:
var user = new User { Name = "User 1" };
// Compile Time Error // Init-only property or indexer 'User.Name' can only be assigned in an object initializer, // or on 'this' or 'base' in an instance constructor or an 'init' accessor. [CS9Features]csharp(CS8852) user.Name = "Test";
public class User { public string Name { get; init; } public User(string name) { this.Name = name; // Works fine } public void SetName(string name) { this.Name = name; // Compile Time Error } }
روش تعریف immutable properties در نگارشهای پیشین #C
با استفاده از واژهی readonly در نگارشهای قبلی #C نیز میتوان به صورت زیر، یک خاصیت را به صورت غیرقابل تغییر یا immutable در آورد:
public class Product { public Product(string name) { _name = name; } private readonly string _name; public string Name => _name; }
یک نکته: امکان استفادهی از فیلدهای readonly با خواص init-only هم وجود دارد؛ از این جهت که این نوع خواص تنها در زمان نمونه سازی اولیهی شیء، اجرا و مقدار دهی میشوند، با مفهوم readonly، سازگاری دارند:
public class Person { private readonly string _name; public string Name { get => _name; init => _name = value; } }
پیاده سازی یک کلاس مبدل سه مرحله دارد:
- مرحله اول :ساخت کلاس ValueConverter
- مرحله دوم : تعریف آن به عنوان یک منبع یا ریسورس
- مرحله سوم : استفاده از آن در عملیات بایند کردن Binding
در مرحله اول، نحوه پیاده سازی کلاس ValueConverter به شکل زیر است:
public class BoolToVisibilityConverter : IValueConverter { public object Convert(object value, Type targetType, object parameter, CultureInfo culture) { // Do the conversion from bool to visibility } public object ConvertBack(object value, Type targetType, object parameter, CultureInfo culture) { // Do the conversion from visibility to bool } }
در متد تبدیل باید مقداری را که کنترل نیاز دارد، بر اساس مقادیر کلاس، ایجاد و بازگشت دهید.
در مرحلهی دوم نحوه تعریف مبدل ما در پنجره XAML به صورت زیر میباشد:
<Window x:Class="test.MainWindow" xmlns="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml/presentation" xmlns:x="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml" xmlns:نامی دلخواه="clr-namespace:فضای نامی که کلاس مبدل در آن قرار دارد" > <Window.Resources> <نام دلخواهی که در بالا تعریف کرده اید: ClassNameنام کلاس x:Key="کلید این آیتم در ریسورس"/> </Window.Resources>
پس الان باید خط چهارم برای ما روشن باشد؛ فضای نام جدیدی را در برنامه خودمان ایجاد کردهایم که این تگ به آن اشاره میکند و نام دلخواهی هم برای اشاره به این فضای نام برایش در نظر گرفتهایم. هر موقع در برنامه این نام دلخواه تعیین شده قرار گیرد، یعنی اشاره به این فضای نام که در قسمت Window.resource خط هشتم تعریف شده است.
در خط هشتم، یک ریسورس (منبع) را به برنامه معرفی کردهایم:
ریسورسها برای ذخیره سازی دادهها در سطح یک کنترل، سطح محلی در یک پنجره، یا سطح عمومی در کل پروژه به کار میروند. محدودیتی در ذخیره دادهها وجود ندارد و هر چقدر که دوست دارید میتوانید داده به آن پاس کنید. این دادهها میتوانند یک سری اطلاعات ذخیره شده در یک ساختار ساده تا یک ساختار سلسه مراتبی از کنترلها باشند. ریسورسها به شما این اجازه را میدهند تا دادهها را در یک مکان ذخیره کرده و آنها را در یک یا چندجا مورد استفاده قرار دهید.
از آن جا که مباحث ریسورسها را در یک مقالهی جداگانه بررسی میکنیم، فقط به ذکر نکات بالا جهت کد فعلی بسنده خواهیم کرد و ادامهی آن را در یک مقاله دیگر مورد بررسی قرار میدهیم.
هر ریسورس دارای یک نام یا یک کلید است که با خصوصیت x:key تعریف میشود.
ریسورس بالا یک کلاس را که در فضای نام دلخواهی قرار دارد، تعریف میکند و یک کلید هم به آن انتساب میدهد.
مرحلهی سوم معرفی ریسورس به عملیات Binding است:
{Binding نام پراپرتی کلاس, Converter={StaticResource کلید آیتم مربوطه در ریسورس}, ConverterParameter=پارامتری که به کلاس مبدل پاس میشود}
قصد داریم یک مبدل برای فیلد جنیست درست کنیم. از آنجا که این فیلد Boolean است و خصوصیت IsChecked یک RadioButton هم Boolean است، میتوان یک ارتباط مستقیم را ایجاد کرد. ولی مشکل در اینجا هست که True برای مذکر است و false برای مؤنث. در نتیجه تنها Radiobutton مربوطه به جنس مذکر به این حالت پاسخ میدهد و از آنجا که برای جنس مونث false در نظر گرفته شده است، انتخاب آن هم false خواهد بود. پس باید در مبدل، مقداری که کنترل میخواهد را شناسایی کرده و اگر مقدار با آن برابر بود، True را بازگردانیم. مقداری که هر کنترل درخواست میکند را از طریق پارامتر به تابع مبدل ارسال میکنیم. radiobutton مذکر، مقدار True را به عنوان پارامتر ارسال میکند و radiobutton مونث هم مقدار false را به عنوان پارامتر ارسال میکند. اگر تابع مبدل را ببینید، این مقدارها با پارامترها همخوانی دارند، True در غیر این صورت false بر میگرداند.
مرحله اول تعریف کلاس ValueConveter:
using System; using System.Globalization; using System.Windows; using System.Windows.Data; namespace test.ValueConverters { public class GenderConverter: IValueConverter { public object Convert(object value, Type targetType, object parameter, CultureInfo culture) { var ParameterString = parameter as string; if (ParameterString == null) return DependencyProperty.UnsetValue; bool bparam; bool test = bool.TryParse(parameter.ToString(), out bparam); if (test) { return ((bool)value).Equals(bparam); } return DependencyProperty.UnsetValue; } public object ConvertBack(object value, Type targetType, object parameter, CultureInfo culture) { throw new NotImplementedException(); } } }
برای تعریف این مبدل در محیط XAML به صورت زیر اقدام میکنیم:
<Window x:Class="test.MainWindow" xmlns="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml/presentation" xmlns:x="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml" xmlns:valueConverters="clr-namespace:test.ValueConverters" Title="MainWindow" Height="511.851" Width="525"> <Window.Resources> <valueConverters:GenderConverter x:Key="GenderConverter"/> </Window.Resources> </window>
نکته: در صورتی که بعد از تعریف ریسورس با خطای زیر روبرو شدید و محیط طراحی Design را از دست دادید یکبار پروژه را بیلد کنید تا مشکل حل شود.
The name "GenderConverter" does not exist in the namespace "clr-namespace:test.ValueConverters".
اکنون در عملیات بایندینگ دو کنترل اینگونه مینویسیم:
<RadioButton GroupName="Gender" IsChecked="{Binding Gender, Converter={StaticResource GenderConverter}, ConverterParameter=True}" Name="RdoMale" >Male</RadioButton> <RadioButton GroupName="Gender" IsChecked="{Binding Gender, Converter={StaticResource GenderConverter}, ConverterParameter=False}" Name="RdoFemale" Margin="0 5 0 0" >Female</RadioButton>
<RadioButton GroupName="Gender" IsChecked="{Binding Gender}" Name="RdoMale" >Male</RadioButton>
جهت یادآوری نگاهی به کلاس برنامه میاندازیم:
public enum FieldOfWork { Actor=0, Director=1, Producer=2 } public class Person : INotifyPropertyChanged { public bool Gender { get; set; } public string ImageName { get; set; } public string Country { get; set; } public DateTime Date { get; set; } public FieldOfWork FieldOfWork { get; set; } private string _name; public string Name { get { return _name; } set { _name = value; OnPropertyChanged(); } }
public FieldOfWork FieldOfWork { get; set; }
کد کلاس مبدل را به صورت زیر مینویسیم:
using System; using System.Collections.Generic; using System.Globalization; using System.Linq; using System.Text; using System.Threading.Tasks; using System.Windows; using System.Windows.Data; namespace test.ValueConverters { public class EnumConverter : IValueConverter { public object Convert(object value, Type targetType, object parameter, CultureInfo culture) { var ParameterString = parameter as string; if (ParameterString == null) return DependencyProperty.UnsetValue; if (Enum.IsDefined(value.GetType(), value) == false) return DependencyProperty.UnsetValue; object paramvalue = Enum.Parse(value.GetType(), ParameterString); return paramvalue.Equals(value); } public object ConvertBack(object value, Type targetType, object parameter, CultureInfo culture) { throw new NotImplementedException(); } } }
کد قسمت ریسورس را با کلاس جدید به روز میکنیم:
<Window.Resources> <valueConverters:GenderConverter x:Key="GenderConverter"/> <valueConverters:EnumConverter x:Key="EnumConverter"></valueConverters:EnumConverter> </Window.Resources>
<CheckBox Name="ChkActor" IsChecked="{Binding FieldOfWork, Converter={StaticResource EnumConverter}, ConverterParameter=Actor}" >Actor/Actress</CheckBox> <CheckBox Name="ChkDirector" IsChecked="{Binding FieldOfWork, Converter={StaticResource EnumConverter}, ConverterParameter=Director}" >Director</CheckBox> <CheckBox Name="ChkProducer" IsChecked="{Binding FieldOfWork, Converter={StaticResource EnumConverter}, ConverterParameter=Producer}" >Producer</CheckBox>
public static Person GetPerson() { return new Person() { Name = "Leo", Gender =true, ImageName ="man.jpg", Country = "Italy", FieldOfWork = test.FieldOfWork.Actor, Date = DateTime.Now.AddDays(-3) }; }
برنامه را اجرا کنید تا نتیجه کار را ببینید. باید چک باکس Actor تیک خورده باشد. میتوانید منبع داده را تغییر داده تا نتیجه کار را ببینید.
بگذارید فیلد FieldOfWork را به حالت قبلی یعنی IList برگردانیم. در بسیاری از اوقات ما چند گزینه از یک Enum را انتخاب میکنیم، مثل داشتن چند سطح دسترسی یا چند سمت کاری و ...
کلاس را به همراه کد GetPerson به شکل زیر تغییر میدهیم:
public enum FieldOfWork { Actor=0, Director=1, Producer=2 } public class Person : INotifyPropertyChanged { public bool Gender { get; set; } public string ImageName { get; set; } public string Country { get; set; } public DateTime Date { get; set; } public IList<FieldOfWork> FieldOfWork { get; set; } private string _name; public string Name { get { return _name; } set { _name = value; OnPropertyChanged(); } } public static Person GetPerson() { return new Person { Name = "Leo", Gender = true, ImageName = "man.jpg", Country = "Italy", FieldOfWork = new FieldOfWork[] { test.FieldOfWork.Actor, test.FieldOfWork.Producer }, Date = DateTime.Now.AddDays(-3) }; } }
دو Enum بازیگر و تهیه کننده را انتخاب کردهایم، پس در زمان اجرا باید این دو گزینه انتخاب شوند.
کد مبدل را به صورت زیر مینویسیم:
using System; using System.Collections; using System.Collections.Generic; using System.Globalization; using System.Linq; using System.Text; using System.Threading.Tasks; using System.Windows; using System.Windows.Data; namespace test.ValueConverters { public class EnumList : IValueConverter { public object Convert(object value, Type targetType, object parameter, CultureInfo culture) { var ParameterString = parameter as string; if (ParameterString == null) return DependencyProperty.UnsetValue; var enumlist= (IList) value; if(enumlist==null && enumlist.Count<1) return DependencyProperty.UnsetValue; if (Enum.IsDefined(enumlist[0].GetType(), ParameterString) == false) return DependencyProperty.UnsetValue; /* foreach (var item in enumlist) { object paramvalue = Enum.Parse(item.GetType(), ParameterString); bool result = item.Equals(paramvalue); if (result) return true; } return false; */ return (from object item in enumlist let paramvalue = Enum.Parse(item.GetType(), ParameterString) select item.Equals(paramvalue)).Any(result => result); } public object ConvertBack(object value, Type targetType, object parameter, CultureInfo culture) { throw new NotImplementedException(); } } }
در حلقهای که به شکل توضیح درآمده، همه آیتمهای مربوطه در لیست را بررسی کرده و اگر آیتمی برابر پارامتر باشد، True بر میگرداند و در صورتی که حلقه به اتمام برسد و آیتم پیدا نشود، مقدار False را برمیگرداند. این حلقه از آن جهت به شکل توضیح درآمده است که کد Linq آن در زیر نوشته شده است.
تعریف کلاس بالا در ریسورس:
<Window.Resources> <valueConverters:GenderConverter x:Key="GenderConverter"/> <valueConverters:EnumConverter x:Key="EnumConverter"></valueConverters:EnumConverter> <valueConverters:EnumList x:Key="EnumList"></valueConverters:EnumList> </Window.Resources>
<CheckBox Name="ChkActor" IsChecked="{Binding FieldOfWork, Converter={StaticResource EnumList}, ConverterParameter=Actor}" >Actor/Actress</CheckBox> <CheckBox Name="ChkDirector" IsChecked="{Binding FieldOfWork, Converter={StaticResource EnumList}, ConverterParameter=Director}" >Director</CheckBox> <CheckBox Name="ChkProducer" IsChecked="{Binding FieldOfWork, Converter={StaticResource EnumList}, ConverterParameter=Producer}" >Producer</CheckBox>
نتیجهی کار باید به شکل زیر باشد:
فیلد جنسیت و زمینه کاری از تابع مبدل به دست آمده است.
بدیهی است خروجیهای بالا برای کنترل هایی است که مقدار Boolean را میپذیرند و برای سایر کنترلها باید با کمی تغییر در کد و نوع برگشتی که تحویل خروجی متد مبدل میشود، دهید.دانلود فایلهای این قسمت
ایجاد یک بانک اطلاعاتی با پشتیبانی از جداول بهینه سازی شده برای حافظه
برای ایجاد جداول بهینه سازی شده برای حافظه، ابتدا نیاز است تا تنظیمات خاصی را به بانک اطلاعاتی آن اعمال کنیم. برای اینکار میتوان یک بانک اطلاعاتی جدید را به همراه یک filestream filegroup ایجاد کرد که جهت جداول بهینه سازی شده برای حافظه، ضروری است؛ یا اینکه با تغییر یک بانک اطلاعاتی موجود و افزودن filegroup یاد شده نیز میتوان به این مقصود رسید.
در اینگونه جداول خاص، اطلاعات در حافظهی سیستم ذخیره میشوند و برخلاف جداول مبتنی بر دیسک سخت، صفحات اطلاعات وجود نداشته و نیازی نیست تا به کش بافر وارد شوند. برای مقاصد ذخیره سازی نهایی اطلاعات جداول بهینه سازی شده برای حافظه، موتور OLTP درون حافظهای آن، فایلهای خاصی را به نام checkpoint در یک filestream filegroup ایجاد میکند که از آنها جهت ردیابی اطلاعات استفاده خواهد کرد و نحوی ذخیره سازی اطلاعات در آنها از شیوهی با کارآیی بالایی به نام append only mode پیروی میکند.
با توجه به متفاوت بودن نحوهی ذخیره سازی نهایی اطلاعات اینگونه جداول و دسترسی به آنها از طریق استریمها، توصیه شدهاست که filestream filegroupهای تهیه شده را در یک SSD یا Solid State Drive قرار دهید.
پس از اینکه بانک اطلاعاتی خود را به روشهای معمول ایجاد کردید، به برگهی خواص آن در management studio مراجعه کنید. سپس صفحهی file groups را در آن انتخاب کرده و در پایین برگهی آن، در قسمت جدید memory optimized data، بر روی دکمهی Add کلیک کنید. سپس نام دلخواهی را وارد نمائید.
پس از ایجاد یک گروه فایل جدید، به صفحهی files خواص بانک اطلاعاتی مراجعه کرده و بر روی دکمهی Add کلیک کنید. سپس File type این ردیف اضافه شده را از نوع file stream data و file group آنرا همان گروه فایلی که پیشتر ایجاد کردیم، تنظیم کنید. در ادامه logical name دلخواهی را وارد کرده و در آخر بر روی دکمهی Ok کلیک کنید تا تنظیمات مورد نیاز جهت تعاریف جدول بهینه سازی شده برای حافظه به پایان برسد.
این مراحل را توسط دو دستور T-SQL ذیل نیز میتوان سریعتر انجام داد:
USE [master] GO ALTER DATABASE [testdb2] ADD FILEGROUP [InMemory_InMemory] CONTAINS MEMORY_OPTIMIZED_DATA GO ALTER DATABASE [testdb2] ADD FILE ( NAME = N'InMemory_InMemory', FILENAME = N'D:\SQL_Data\MSSQL11.MSSQLSERVER\MSSQL\DATA\InMemory_InMemory' ) TO FILEGROUP [InMemory_InMemory] GO
ساختار گروه فایل بهینه سازی شده برای حافظه
گروه فایل بهینه سازی شده برای حافظه، دارای چندین دربرگیرنده است که هر کدام چندین فایل را در خود جای خواهند داد:
- Root File که در برگیرندهی متادیتای اطلاعات است.
- Data File که شامل ردیفهای اطلاعات ثبت شده در جداول بهینه سازی شدهی برای حافظه هستند. این ردیفها همواره به انتهای data file اضافه میشوند و دسترسی به آنها ترتیبی است. کارآیی IO این روش نسبت به روش دسترسی اتفاقی به مراتب بالاتر است. حداکثر اندازه این فایل 128 مگابایت است و پس از آن یک فایل جدید ساخته میشود.
- Delta File شامل ردیفهایی است که حذف شدهاند. به ازای هر ردیف، حداقل اطلاعاتی از آن را در خود ذخیره خواهد کرد؛ شامل ID ردیف حذف شده و شماره تراکنش آن. همانطور که پیشتر نیز ذکر شد، این موتور جدید درون حافظهای، برای یافتن راه چارهای جهت به حداقل رسانی قفل گذاری بر روی اطلاعات، چندین نگارش از ردیفها را به همراه timestamp آنها در خود ذخیره میکند. به این ترتیب، هر به روز رسانی به همراه یک حذف و سپس ثبت جدید است. به این ترتیب دیگر بانک اطلاعاتی نیازی نخواهد داشت تا به دنبال رکورد موجود برگردد و سپس اطلاعات آنرا به روز نماید. این موتور جدید فقط اطلاعات به روز شده را در انتهای رکوردهای موجود با فرمت خود ثبت میکند.
ایجاد جداول بهینه سازی شده برای حافظه
پس از آماده سازی بانک اطلاعاتی خود و افزودن گروه فایل استریم جدیدی به آن برای ذخیره سازی اطلاعات جداول بهینه سازی شده برای حافظه، اکنون میتوانیم اینگونه جداول خاص را در کنار سایر جداول متداول موجود، تعریف و استفاده نمائیم:
-- It is not a Memory Optimized CREATE TABLE tblNormal ( [CustomerID] int NOT NULL PRIMARY KEY NONCLUSTERED, [Name] nvarchar(250) NOT NULL, CustomerSince DATETIME not NULL INDEX [ICustomerSince] NONCLUSTERED ) -- DURABILITY = SCHEMA_AND_DATA CREATE TABLE tblMemoryOptimized_Schema_And_Data ( [CustomerID] INT NOT NULL PRIMARY KEY NONCLUSTERED HASH WITH (BUCKET_COUNT = 1000000), [Name] NVARCHAR(250) NOT NULL, [CustomerSince] DATETIME NOT NULL INDEX [ICustomerSince] NONCLUSTERED ) WITH (MEMORY_OPTIMIZED = ON, DURABILITY = SCHEMA_AND_DATA) -- DURABILITY = SCHEMA_ONLY CREATE TABLE tblMemoryOptimized_Schema_Only ( [CustomerID] INT NOT NULL PRIMARY KEY NONCLUSTERED HASH WITH (BUCKET_COUNT = 1000000), [Name] NVARCHAR(250) NOT NULL, [CustomerSince] DATETIME NOT NULL INDEX [ICustomerSince] NONCLUSTERED ) WITH (MEMORY_OPTIMIZED = ON, DURABILITY = SCHEMA_ONLY)
همانطور که مشخص است، دو جدول بهینه سازی شده برای حافظه، همان سه ستون جدول معمولی مبتنی بر دیسک سخت را دارا هستند؛ اما با این تفاوتها:
- دارای ویژگی MEMORY_OPTIMIZED = ON میباشند. به این ترتیب اینگونه جداول نسبت به جداول متداول مبتنی به دیسک سخت متمایز خواهند شد.
- دارای ویژگی DURABILITY بوده و توسط مقدار SCHEMA_AND_DATA آن مشخص میکنیم که آیا قرار است اطلاعات و ساختار جدول، ذخیره شوند یا تنها قرار است ساختار جدول ذخیره گردد (حالت SCHEMA_ONLY).
- بر روی ستون Id آنها یک hash index ایجاد شدهاست که وجود آن ضروری است و در کل بیش از 8 ایندکس را نمیتوان تعریف کرد.
برخلاف ایندکسهای B-tree جداول مبتنی بر سخت دیسک، ایندکسهای جداول بهینه سازی شده برای حافظه، اطلاعات را تکرار نمیکنند. اینها صرفا اشارهگرهایی هستند به ردیفهای اصلی اطلاعات. به این معنا که این ایندکسها لاگ نشده و همچنین بر روی سخت دیسک ذخیره نمیشوند. کار بازسازی مجدد آنها در اولین بار بازیابی بانک اطلاعاتی و آغاز آن به صورت خودکار انجام میشود. به همین جهت مباحثی مانند index fragmentation و نگهداری ایندکسها دیگر در اینجا معنا پیدا نمیکنند.
دو نوع ایندکس را در اینجا میتوان تعریف کرد. اولین آنها hash index است و دومین آنها range index. هش ایندکسها برای حالاتی که در کوئریها از عملگر تساوی استفاده میشود بسیار مناسب هستند. برای عملگرهای مقایسهای از ایندکسهای بازهای استفاده میشود.
همچنین باید دقت داشت که پس از ایجاد ایندکسها، دیگر امکان تغییر آنها و یا تغییر ساختار جدول ایجاد شده نیست.
همچنین ایندکسهای تعریف شده در جداول بهینه سازی شده برای حافظه، تنها بر روی ستونهایی غیرنال پذیر از نوع BIN2 collation مانند int و datetime قابل تعریف هستند. برای مثال اگر سعی کنیم بر روی ستون Name ایندکسی را تعریف کنیم، به این خطا خواهیم رسید:
Indexes on character columns that do not use a *_BIN2 collation are not supported with indexes on memory optimized tables.
- نوعهای قابل تعریف ستونها نیز در اینجا به موارد ذیل محدود هستند و جمع طول آنها از 8060 نباید بیشتر شود:
bit, tinyint, smallint, int, bigint, money, smallmoney, float, real, datetime, smalldatetime, datetime2, date, time, numberic, decimal, char(n), varchar(n) ,nchar(n), nvarchar(n), sysname, binary(n), varbinary(n), and Uniqueidentifier
همچنین در management studio، گزینهی جدید new -> memory optimized table نیز اضافه شدهاست و انتخاب آن سبب میشود تا قالب T-SQL ایی برای تهیه این نوع جداول، به صورت خودکار تولید گردد.
البته این گزینه تنها برای بانکهای اطلاعاتی که دارای گروه فایل استریم مخصوص جداول بهینه سازی شده برای حافظه هستند، فعال میباشد.
ثبت اطلاعات در جداول معمولی و بهینه سازی شده برای حافظه و مقایسه کارآیی آنها
در مثال زیر، 100 هزار رکورد را در سه جدولی که پیشتر ایجاد کردیم، ثبت کرده و سپس مدت زمان اجرای هر کدام از مجموعه عملیات را بر حسب میلی ثانیه بررسی میکنیم:
set statistics time off SET STATISTICS IO Off set nocount on go ----------------------------- Print 'insert into tblNormal' DECLARE @start datetime = getdate() declare @insertCount int = 100000 declare @startId int = 1 declare @customerID int = @startId while @customerID < @startId + @insertCount begin insert into tblNormal values (@customerID, 'Test', '2013-01-01T00:00:00') set @customerID +=1 end Print DATEDIFF(ms,@start,getdate()); go ----------------------------- Print 'insert into tblMemoryOptimized_Schema_And_Data' DECLARE @start datetime = getdate() declare @insertCount int = 100000 declare @startId int = 1 declare @customerID int = @startId while @customerID < @startId + @insertCount begin insert into tblMemoryOptimized_Schema_And_Data values (@customerID, 'Test', '2013-01-01T00:00:00') set @customerID +=1 end Print DATEDIFF(ms,@start,getdate()); Go ----------------------------- Print 'insert into tblMemoryOptimized_Schema_Only' DECLARE @start datetime = getdate() declare @insertCount int = 100000 declare @startId int = 1 declare @customerID int = @startId while @customerID < @startId + @insertCount begin insert into tblMemoryOptimized_Schema_Only values (@customerID, 'Test', '2013-01-01T00:00:00') set @customerID +=1 end Print DATEDIFF(ms,@start,getdate()); Go
insert into tblNormal 36423 insert into tblMemoryOptimized_Schema_And_Data 30516 insert into tblMemoryOptimized_Schema_Only 3176
set nocount on print 'tblNormal' set statistics time on select count(CustomerID) from tblNormal set statistics time off go print 'tblMemoryOptimized_Schema_And_Data' set statistics time on select count(CustomerID) from tblMemoryOptimized_Schema_And_Data set statistics time off go print 'tblMemoryOptimized_Schema_Only' set statistics time on select count(CustomerID) from tblMemoryOptimized_Schema_Only set statistics time off go
tblNormal SQL Server Execution Times: CPU time = 46 ms, elapsed time = 52 ms. tblMemoryOptimized_Schema_And_Data SQL Server Execution Times: CPU time = 32 ms, elapsed time = 33 ms. tblMemoryOptimized_Schema_Only SQL Server Execution Times: CPU time = 31 ms, elapsed time = 30 ms.
برای مطالعه بیشتر
Getting started with SQL Server 2014 In-Memory OLTP
Introduction to SQL Server 2014 CTP1 Memory-Optimized Tables
Overcoming storage speed limitations with Memory-Optimized Tables for SQL Server
Memory-optimized Table – Day 1 Test
Memory-Optimized Tables – Insert Test
Memory Optimized Table – Insert Test …Again
همان طور که میدونید مکانیزم عملکرد اکثر پلاگینهای lightbox به صورت زیر است:
<a href="orginal size of image directory"><img src="thumb(smaller size) image directory" /></a>
خب معلوم میشه که آدرس عکسی که به صورت کوچیک)اصطلاحا بند انگشتی) به نمایش در میاد باید داخل تگ img ، وآدرس عکس با سایز اصلی ، داخل تگ a قرار بگیره.
پس تقریبا معلوم شد که چه باید بکنیم.
ابتدا باید عکسی که آپلود شده را به صورت خودکار به اندازه کوچکتر تغییر ابعاد داده و سپس آدرس عکس تغییر ابعاد داده شده ، را به عنوان آدرس عکس آپلود شده به ckeditor باز گردانیم که در شکل زیر آن را نشان داده ام:
ولی ما فقط آدرس عکس تغییر ابعاد داده شده متعلق به تگ img را ، به ckeditor داده ایم و برای اینکه با lightbox به خوبی کار کند، احتیاج داریم که آدرس عکس با سایز اصلی را داخل تگ a قرار دهیم، که در ckeditor میتوانیم از قسمت پیوندها این کار را انجام دهیم، و همهی این عملیات باید به صورت خودکار انجام شود.خب تا اینجا خلاصه ای از آنچه باید انجام شود را گفتم.
در کل منطقی که باید پیاده شود بدین گونه است:
1- پیاده سازی ckeditor
2- فعال کردن قسمت آپلود عکس ckeditor
3- آپلود کردن عکس و تغییر اندازه آن به کمک کلاس WebImage
4- برگرداندن آدرس عکسهای آپلود شده به ckeditor و روشهای پیاده سازی آن
نکات:
الف) من در اینجا از ASP.NET MVC استفاده میکنم .شما نیز میتوانید منطق پیاده سازی شده را به راحتی و با کمی تغییرات به پروژه خود اعمال کنید.
ب) کدهایی که من نوشتم 100% بهینه نیستند و کاملا هم بدون اشکال نیستند ولی نیازهای شما را برآورده میکند.
ج)آدرس دادن فایلهای من کاملا صحیح نیستند و بهتر است شما از T4MVC استفاده کنید.
مرحله اول: دانلود و پیاده سازی ckeditor در صفحه
ابتدا به سایت ckeditor.com مراجعه و از قسمت دانلود، آن را دانلود کرده و سپس از حالت فشرده درآورده، در فولدری مثلا به نام Scripts در پروژهی خود بریزید.
همان طور که میدانید ckeditor با یک textarea یکپارچه میشود ، که من سادهترین آن را برای شما شرح میدهم.
اول از همه شما باید یک فایل جاوا اسکریپت متعلق به ckeditor را در صفحه ای که از آن میخواهید استفاده کنید به صفحه ضمیمه کنید. نام این فایل ckeditor.js هست که در فایل دانلودی در داخل پوشهی ckeditor دیده میشود.
<script src="/Scripts/ckeditor/ckeditor.js" type="text/javascript"></script>
خب فرض کنید که یک textarea به شکل زیر داریم. برای اینکه این textarea با ckeditor یکپارچه شود کافیست که class آن را بر روی ckeditor قرار دهید.
<textarea id="content" name="content" class="ckeditor" ></textarea>
تا به اینجای کار توانستیم ckeditor را اجرا کنیم.
در مرحله بعد سراغ فعال سازی آپلود عکس در آن میرویم.
مرحله دوم: فعال سازی آپلود عکس در ckeditor
از شواهد این طور به نظر میاد که به صورت پیشفرض این امکان غیر فعال است و باید به صورت دستی آن را فعال کنیم.
برای این کار کافیست که از مستندات ckeditor کمک بگیریم.
خب یکی از راحتترین این روشها این است که قبل از بسته شدن تگ بادی فایل جاوا اسکریپت زیر را بنویسیم:
<script type="text/javascript"> CKEDITOR.replace( 'content' , { filebrowserImageUploadUrl: '/Admin/UploadImage' } ); </script>
توضیحات:
آرگومان اول CKEDITOR.replace که در اینجا content است ، در واقع id همان textarea ای هست که میخواهیم ckeditor روی آن اعمال شود.
آرگومان دوم نام کنترلر و اکشن را برای آپلود فایل مشخص میکنه.(از منطق ASP.Net MVC استفاده کردم)
خب تا اینجا اگر تست بگیرید میبینید که قسمت زیر برایتان فعال شده.
مرحله سوم: آپلود کردن عکس و تغییر اندازه آن به کمک کلاس WebImage
برای این که ببینم که این فرم آپلود ckeditor ، چه پارامترهایی را به اکشن متد من ارسال میکنه ، از فایرباگ کمک گرفتم:
همان طور که مییبینید به خوبی آدرس post شدن اطلاعات به اکشن متدی که من برایش مشخص کردم را فهمیده.
اما سه پارامتر دیگر نیز به اکشن متد ما ارسال میکنه: CKEditor و CKeditorFuncNum و langCod
برای اینکه با این پارامترهای ارسالی بیشتر آشنا شوید ، توصیه میکنم این صفحه را ببینید.
آنچه که از این پارامترها برای ما مهم هست ، من در اکشن متد تعریفی خود لحاظ کرده ام.
خب همون طور که یپش از این گفته بودم ما نیاز داریم که عکس آپلود شده را به ابعاد کوچکتر تغییر اندازه داده و اصطلاحا از آن به عنوان تصویر بند انگشتی استفاده کنیم. آدرس این عکس کوچک شده ، همانیست که در آدرس تگ img قرار میگیره و در ابتدا به کاربر نمایش داده میشه.
برای انجام این عمل من کلاسی را برای کار کردن با عکس برایتان معرفی میکنم، به نام WebImage که در داخل فضای نامی System.Web.Helpers قرار گرفته است.
از طریق این کلاس میتوان کلیه عملیات دریافت فایل آپلود شده، ویرایش ، تغییر اندازه ، چرخاندن ، بریدن و حتی watermark کردن و در نهایت ذخیره عکس را به آسانی انجام داد.
من کدهای متد UploadImage را برایتان قرار میدهم که زیاد هم بهینه نیست و سپس برایتان توضیح میدهم.
public ActionResult UploadImage(string CKEditorFuncNum, string CKEditor, string langCode) { string message; // message to display when file upload successfully(optional) string thumbPath = ""; // the directory for thumb file that should resize var db = new MyDbContext(); // make new instance from my context // here logic to upload image // and get file path of the image var file = WebImage.GetImageFromRequest(); // get the uploaded file from request var ext = Path.GetExtension(file.FileName); // get the path of file //get the file name without extension var fileName = Path.GetFileNameWithoutExtension(file.FileName); //add time to file name to avoid same name file overwrite, and then add extension to it fileName += DateTime.Now.ToFileTime() + ext; //choose the path for the original size of image var path = Path.Combine(Server.MapPath("~/Content/UploadedImages/Default"), fileName); file.Save(path); //save the original size of the image db.Images.Add(new Image { RealName = file.FileName, FileName = fileName, UploadDate = DateTime.Now }); // save image info to db db.SaveChanges(); // submit changes to db string defaultPath = "/Content/UploadedImages/Default/" + fileName; //path for original size of //images if (file.Width > 400) // if width of image bigger than 400 px do resize { file.Resize(400, 400, true); //resize the image , third argument is aspect ratio string thumbName = "Thumb-" + fileName; // resized image name //path for resized image file string path2 = Server.MapPath("~/Content/UploadedImages/Thumbs/" + thumbName); thumbPath = "/Content/UploadedImages/Thumbs/" + thumbName; //save resized image file file.Save(path2); } else { thumbPath = defaultPath; // if the size not bigger than 400px the thumb, path = default path } // passing message success/failure message = "Image was saved correctly"; // since it is an ajax request it requires this string //java script that return files path to ckeditor string output = @"<script>window.parent.CKEDITOR.tools.callFunction(" + CKEditorFuncNum + ", \"" + thumbPath + "\", \"" + message + "\");window.parent.document.getElementById('cke_145_textInput').value='" + defaultPath + "';window.parent.document.getElementById('cke_125_textInput').value=0;</script>"; return Content(output); }
توضیحات:
ابتدا یه رشته به نام message در نظر گرفتم ، برای هنگامی که آپلود شد، ckeditor به کاربر نشان بده.
سپس منطق من به این صورت بوده که مسیری برای ذخیره سازی فایلهای تغییر اندازه داده شده ، و نیز مسیری برای فایلهای با اندازه اصلی در نظر گرفتم.
همچنین من در اینجا من از بانک اطلاعاتی برای ذخیره سازی اطلاعاتی از عکس استفاده کردم، که در اینجا بحث اصلی ما نیست.
سپس به کمک WebImage.GetImageFromRequest فایل آپلود شده را دریافت کردم.این متد به اندازه کافی باهوش هست که بفهمد ، چه فایلی آپلود شده.
سپس پسوند فایل را از نام فایل جدا کردم، و تاریخ کنونی را به شکل رشته در آورده و به انتهای نام عکس اضافه کرده تا از تکراری نبودن نام عکسها مطمئن باشم.
سپس پسوند فایل را نیز دوباره به نام فایل اضافه کردم و به کمک متد Save کلاس WebImage عکس را ذخیره کردم.
سپس چک کردم که اگر عرض عکس بیشتر از 400 پیکسل هست ، آن را تغییر اندازه بده و ذخیره کنه، و در غیر این صورت آدرس عکسی که قرار بود تغییر اندازه داده بشه با آدرس عکس اصلی یکی میشه.
قسمت مهم:
نکته مهم اینه که ما آدرسهای عکسهای آپلود شده را چگونه به ckeditor برگردانیم.
همان طوری که در قسمت آخر هم مشاهده میکنید ، ما سه دستور جاوا اسکریپت به مرورگر برگردوندیمم:
اولیش:
window.parent.CKEDITOR.tools.callFunction(" + CKEditorFuncNum + ", \"" + thumbPath + "\", \"" + message + "\");
در حقیقت ما در اینجا ما از apiهای ckeditor و همچنین پارامترهای ارسالی از طرف ckeditor استفاده کردیم ، تا قسمت آدرس عکس را با آدرس عکس تغییر اندازه داده شده و کوچک شده پر میکنیم.
سوال؟
حالا چگونه قسمت پیوند را پر کنیم؟ این را دیگر من پیدا نکردم ، تا دست به دامن دوست و یا شایدم دشمن قدیمیمون جاوا اسکریپت شدم.
اول رفتم به کمک فایرباگ دیدم که id فیلد پیوندها چیه؟
همان طور که معلومه id این فیلد cke_145_textInput هست و به کمک یه خط js میتوان این فیلد را با آدرس عکس آپلود شده با سایز اصلی پر کرد.
اولش من این را نوشتم:
document.getElementsById("cke_145_textInput").value = defaultPath;
اما بازم js شروع کرد به بدقلق شدن. هرچی توی کنسول دیباگش کردم خطای null بودن را میداد. بعد از یه ساعت سرو کله زدن و تقریبا ناامید شدن ، چشمم به قسمت اول کد api خود ادیتور که اولش را با window.parent شروع کرده افتاد ، و من هم کد خودم را به شکل زیر تغییر دادم:
window.parent.document.getElementsById("cke_145_textInput").value = defaultPath;
موفقیت در این قسمت از کد باعث شد که من دست به کدتر شوم و مشکل border عکس ها، که به صورت دیفالت در IE یا همون دشمن همیشگی وجود داره ، را حل کنم ومقدار border را به صورت پیش فرض صفر کنم.
window.parent.document.getElementsById('cke_125_textInput').value=0;
خب همهی این دردسرها را ما تحمل کردیم تا به سادهترین شکل ممکن هر عکسی را که آپلود شد ، برای مکانیزم lightbox آماده کنیم و به راحتی یه گالری عکس خوب داشته باشیم.
خب حتما میپرسید که از چه پلاگینی برای ایجاد lightbox استفاده کنیم:
من به شخصه پلاگین colorbox را پیشنهاد میدم.
با انجام یک سرچ ساده سایتش را پیدا کنید و با مستندات و ویژگیهای آن آشنا شوید.
یک پیشنهاد:
برای انجام سلکت زدن برای عناصری که باید پلاگین colorbox روی آنها اعمال شوند من سلکت زدن به شیوهی زیر را پیشنهاد میکنم:
$(".container [href$='.jpg']").colorbox({ maxWidth: 800, opacity: 0.5, rel: 'gal' }); $(".container [href$='.png']").colorbox({ maxWidth: 800, opacity: 0.5, rel: 'gal' }); $(".container [href$='.gif']").colorbox({ maxWidth: 800, opacity: 0.5, rel: 'gal' });
فرض کنید div ی که متن و عکسهای ما را شامل میشه ، کلاسش container باشه . با کمک [href$='.jpg'] میتوان گفت هر لینکی که، پسوند فایلی که به آن اشاره میکند، .jpg هست، ویژگی colorbox را به خود بگیرید.
یک پیشنهاد برای تشکیل گالری عکس:
همان طور که من در بالا اشاره کردم ، rel را بر روی gal قرار دادم، تا هر تگی که ویژگی rel را داشته باشد، تشکیل یک گروه برای گالری عکس را بدهد.
برای اینکه بتوانیم این ویژگی را به عناصر مورد نظر خود اعمال کنیم ، بازم دست به دامان jQuery میشویم:
$(".container [href$='.jpg']").attr("rel", "gal");
خب مثل اینکه دیگر کار تمام شده و امیدوارم برای شما مفید بوده باشه.
موفق باشید...