در Blazor میتوان مسیریابیهای پارامتری را به صورت زیر نیز تعریف کرد:
@page "/post/edit/{EditId:int}"
که در اینجا EditId، یک پارامتر مسیریابی از نوع int تعریف شده و به صورت زیر در کدهای صفحهی مرتبط، قابل دسترسی است:
[Parameter] public int? EditId { set; get; }
int تعریف شدهی در این مسیریابی، یک routing constraint و یا یک قید مسیریابی محسوب میشود و استفادهی از آن، چنین مزایایی را به همراه دارد:
- در این حالت فقط EditId های عددی پردازش میشوند و اگر رشتهای دریافت شود، کاربر با خروجی از نوع 404 و یا «یافت نشد»، مواجه خواهد شد.
- امکان اعتبارسنجی مقادیر دریافتی، پیش از ارسال آنها به صفحه و پردازش صفحه.
قیود پیشفرض تعریف شدهی در Blazor
اگر به مستندات مسیریابی Blazor مراجعه کنیم، بهنظر فقط این موارد را میتوان بهعنوان قیود پارامترهای مسیریابی تعریف کرد:
bool, datetime, decimal, double, float, guid, int, long, nonfile
و ... توضیحاتی در مورد اینکه آیا امکان بسط آنها وجود دارند یا خیر، فعلا در مستندات رسمی آن، ذکر نشدهاند.
در Blazor 8x میتوان از قیود مسیریابی سفارشی ASP.NET Core نیز استفاده کرد!
ASP.NET Core سمت سرور، به همراه امکان سفارشی سازی قیودمسیریابی خود نیز هست که آنرا میتوان به کمک اینترفیسIRouteConstraint پیاده سازی کرد:
namespace Microsoft.AspNetCore.Routing { public interface IRouteConstraint { bool Match( HttpContext httpContext, IRouter route, string routeKey, RouteValueDictionary values, RouteDirection routeDirection); } }
جالب اینجا است که میتوان این نمونههای سفارشی را حداقل در نگارش جدید Blazor 8x SSR نیز استفاده کرد؛ هرچند در مستندات رسمی Blazor هنوز به آن اشارهای نشدهاست.
در امضای متد Match فوق، دو پارامتر routeKey و values آن بیش از مابقی مهم هستند:
- routeKey مشخص میکند که الان کدام پارامتر مسیریابی (مانند EditId در این مطلب) در حال پردازش است.
- values، یک دیکشنری است که کلید هر عضو آن، پارامتر مسیریابی و مقدار آن، مقدار دریافتی از URL جاری است.
- اگر این متد مقدار true را برگرداند، یعنی مسیریابی وارد شدهی به آن، با موفقیت پردازش و اعتبارسنجی شده و میتوان صفحهی مرتبط را نمایش داد؛ در غیراینصورت، کاربر پیام یافت نشدن آن صفحه و مسیر درخواستی را مشاهده میکند.
پیاده سازی یک قید سفارشی رمزگشایی پارامترهای مسیریابی
فرض کنید قصد ندارید که پارامترهای مسیریابی ویرایش رکوردهای خاصی را دقیقا بر اساس Id متناظر عددی آنها در بانک اطلاعاتی، نمایش دهید؛ برای مثال نمیخواهید دقیقا آدرس post/edit/1 را به کاربر نمایش دهید؛ چون نمایش این اعداد عموما ساده و ترتیبی، حدس زدن آنها را ساده کرده و ممکن است در آینده مشکلات امنیتی را به همراه داشته باشد.
میخواهیم از آدرسهای متداول و سادهی عددی زیر:
@page "/post/edit/{EditId:int}"
به آدرس رمزنگاری شدهی زیر برسیم:
@page "/post/edit/{EditId:encrypt}"
اگر به این آدرس جدید دقت کنید، در اینجا از نام قید جدیدی به نام encrypt استفاده شدهاست که جزو قیود پیشفرض سیستم مسیریابی Blazor نیست. روش تعریف آن به صورت زیر است:
using System.Globalization; using DNTCommon.Web.Core; namespace Blazor8xSsrComponents.Utils; public class EncryptedRouteConstraint(IProtectionProviderService protectionProvider) : IRouteConstraint { public const string Name = "encrypt"; public bool Match(HttpContext? httpContext, IRouter? route, string routeKey, RouteValueDictionary values, RouteDirection routeDirection) { ArgumentNullException.ThrowIfNull(routeKey); ArgumentNullException.ThrowIfNull(values); if (!values.TryGetValue(routeKey, out var routeValue)) { return false; } var valueString = Convert.ToString(routeValue, CultureInfo.InvariantCulture); values[routeKey] = string.IsNullOrEmpty(valueString) ? null : protectionProvider.Decrypt(valueString); return true; } }
توضیحات:
- در قیود سفارشی میتوان سرویسها را به سازندهی کلاس تزریق کرد و برای مثال از سرویس IProtectionProviderService که در کتابخانهی DNTCommon.Web.Core تعریف شده، برای رمزگشایی اطلاعات رسیده، استفاده کردهایم.
- یک نام را هم برای آن درنظر گرفتهایم که از این نام در فایل Program.cs به صورت زیر استفاده میشود:
builder.Services.Configure<RouteOptions>(opt => { opt.ConstraintMap.Add(EncryptedRouteConstraint.Name, typeof(EncryptedRouteConstraint)); });
یعنی زمانیکه سیستم مسیریابی به قید جدیدی به نام encrypt میرسد:
@page "/post/edit/{EditId:encrypt}"
آنرا در لیست ConstraintMap ای که به نحو فوق به سیستم معرفی شده، جستجو میکند. اگر این نام یافت شد، سپس کلاس EncryptedRouteConstraint متناظر را نمونه سازی کرده و در جهت پردازش مسیر رسیده، مورد استفاده قرار میدهد.
- در کلاس EncryptedRouteConstraint و متد Match آن، مقدار رشتهای EditId دریافت شدهی از طریق آدرس جاری درخواستی، رمزگشایی شده و بجای مقدار فعلی رمزنگاری شدهی آن درج میشود. همین اندازه برای مقدار دهی خودکار پارامتر EditId ذیل در صفحات مرتبط، کفایت میکند:
[Parameter] public string? EditId { set; get; }
یعنی دیگر نیازی نیست تا در صفحات مرتبط، کار رمزگشایی EditId، به صورت دستی انجام شود.
- TLS 1.0: The request was aborted: Could not create SSL/TLS secure channel.
- Task List with filter set to Entire Solution doesnt display tasks/todos when the file is closed.
- Fatal error C1001: An internal error has occurred in the compiler.
- VS 2019 Preview 1 - EF6 edmx file cannot be saved.
- vcruntime140.dll should be made available on Microsoft Symbol Server.
- Static Analyser, Custom Rule Set (C++) does not execute included default sets.
- VS2019 Preview: Azure Function publishing does not work.
- References window does not remember its position.
- Missing formatting option for pointers and references.
- Microsoft.TeamFoundation.Client, Version=15.0.0.0 assembly not found when create a new web project.
<Button Text="This is a test button" />
Tabbed Page نیز چندین Tab را نمایش میدهد که هر Tab خود یک Content Page است. Carousel Page نیز همانند Tabbed Page است، ولی با Swipe کردن به چپ و راست میشود بین صفحات چرخید. هر دوی اینها Multi Page محسوب میشوند. MasterDetail نیز این امکان را میدهد که از بغل منویی برای Swipe کردن وجود داشته باشد. در نهایت Navigation Page محتوای یک Content Page را نمایش میدهد، ولی در بالای آن Navigation Bar دارد؛ شامل دکمه بازگشت به صفحه قبل و Title صفحه جاری و ...
علاوه بر Page ها، Layoutها نیز وجود دارند. برای مثال، Stack Layout برای چینش خطی (افقی یا عمودی) استفاده میشود. Grid برای ساختار شبکهای استفاده میشود و Flex Layout عملکردی مشابه با Flex در وب دارد.
برای مثال، در صورتی که بخواهید چهار دکمه را هم اندازه با هم نمایش دهید، دارید:
<Grid> <Button Text="1" Grid.Row="0" Grid.Column="0" /> <Button Text="2" Grid.Row="0" Grid.Column="1" /> <Button Text="3" Grid.Row="1" Grid.Column="0" /> <Button Text="4" Grid.Row="1" Grid.Column="1" /> </Grid>
در نهایت کنترلها را داریم. برای مثال Label، Button و ... هر کدام از اینها نقشی را ایفا میکنند و امکاناتی دارند.
پس Page داریم، داخل Page از Layout استفاده میکنیم برای چینش کلی صفحه و در نهایت از کنترلهای Image، ListView، Button و ... استفاده میکنیم تا ظاهر فرم تکمیل شود.
هر Page علاوه بر ظاهر خود، دارای یک منطق نیز هست. منطق، کاری است که آن فرم انجام میدهد. برای مثال فرم لاگین میتواند یک Stack Layout عمودی باشد، شامل یک Entry برای گرفتن نام کاربری، یک Entry برای گرفتن رمز عبور، که IsPassword آن True است و در نهایت یک دکمه که برای انجام عمل لاگین است.
در قسمت منطق که با CSharp نوشته میشود، ما یک Property از جنس string برای نگه داشتن نام کاربری داریم. یک Property از جنس string برای نگه داشتن رمز عبور و یک Command که عمل لاگین را انجام دهد. Property اول با نام UserName به Text آن Entry اول وصل میشود (به اصطلاح Bind میشود) و همین طور Property دوم با نام Password نیز به Text آن Entry دوم که IsPassword اش True بود وصل میشود و در نهایت Command لاگین به دکمه لاگین وصل میشود.
برای زدن ظاهر فرم لاگین، در پروژه XamApp روی فولدر Views راست کلیک نموده و از منوی Add به New Item رفته و Content Page را میزنیم. نام آن را LoginView.xaml میگذاریم که داخل تگ Content Page خواهیم داشت:
<StackLayout Orientation="Vertical"> <Entry Placeholder="User name" Text="{Binding UserName}" /> <Entry IsPassword="True" Placeholder="Password" Text="{Binding Password}" /> <Button Command="{Binding LoginCommand}" Text="Login" /> </StackLayout>
برای زدن منطق، در پروژه XamApp روی فولدر ViewModels راست کلیک نموده و از منوی Add گزینه Class را انتخاب کرده و نام آن را LoginViewModel.cs میگذاریم که در داخل آن خواهیم داشت:
public class LoginViewModel : BitViewModelBase { public string UserName { get; set; } public string Password { get; set; } public BitDelegateCommand LoginCommand { get; set; } public LoginViewModel() { LoginCommand = new BitDelegateCommand(Login); } public async Task Login() { // Login implementation ... } }
BitDelegateCommand در این مثال، وظیفه اجرای متد Login را به عهده دارد و آن را اجرا میکند؛ زمانیکه کاربر روی دکمه لاگین Click یا Tap کند.
برای این که Content Page جدید، یعنی LoginView به همراه منطق آن، یعنی LoginViewModel در برنامه نشان داده شوند، لازم است با Navigation به آن صفحه برویم. برای این کار، ابتدا باید این زوج را رجیستر کنیم. برای این کار به متد RegisterTypes در کلاس App رفته (زیر فایل App.xaml یک فایل App.xaml.cs است) و خط زیر را به آن اضافه میکنیم:
containerRegistry.RegisterForNav<LoginView, LoginViewModel>("Login");
حال در متد OnInitializedAsync در چند خط بالاتر داریم:
await NavigationService.NavigateAsync("/Login", animated: false);
این سطر باعث میشود که Navigation Service که همان طور که از اسمش بر میآید، کارش Navigation بین صفحات است، صفحه لاگین را باز کند.
هم اکنون پروژه XamApp بروز شده و دارای این مثال است. در صورتی که آن را الآن Clone کنید و یا در صورتی که از قبل گرفته بودید، دستور git pull را برای گرفتن آخرین تغییرات بزنید، میتوانید این کدها رو داخل پروژه داشته باشید.
برنامه را اجرا کنید و در متد Login، یک Break point بگذارید. سپس برنامه را اجرا کنید. User Name و Password را پر کنید و بر روی دکمه لاگین بزنید. خواهید دید که متد لاگین اجرا میشود و User Name و Password با مقادیری که نوشته بودید، پر شدهاند.
هنوز موارد زیادی برای آموزش باقی مانده، اما با این توضیحات میتوانید در محیط توسعهای که آماده کردهاید، فرمهایی ساده را پیاده سازی کنید و برایشان منطقهایی ساده را بنویسید و به برنامه بگویید که در ابتدای اجرا آن، صفحه را برای شما باز کند. در قسمت بعدی، به صورت عمیقتر وارد UI میشویم.
عموما اولین پاسخی که به این سؤال داده میشود این است که این نوع کوئریها اطلاعات زیادی را باز میگردانند و در نتیجه ترافیک شبکه بیجهت افزایش خواهد یافت. اما اگر طراحی دیتابیس صحیح بوده و اصول نرمال سازی در آن پیاده سازی شده باشد، این پاسخ آنچنان صادق نخواهد بود (زیرا جداول اینگونه دیتابیسها از تعداد فیلدهای بسیاری تشکیل نخواهند شد). برای مثال به نتیجه اجرای کوئریهای زیر بر روی دیتابیس AdventureWorks با 89 هزار رکورد، دقت بفرمائید:
SELECT * FROM Production.TransactionHistoryArchive
WHERE ReferenceOrderID < 100
SELECT ReferenceOrderLineID FROM Production.TransactionHistoryArchive
WHERE ReferenceOrderID < 100
مهمترین دلیلی که اینجا باید به آن دقت داشت، تفاوت چشمگیر execution plan این دو کوئری (Ctrl-L) و بحث index coverage است. اس کیوال سرور برای اجرای بهینه کوئریها از ایندکسهای موجود استفاده خواهد کرد. اگر ایندکس تعریف شده از تمامی فیلدهای درخواستی شما تشکیل شده باشد، دیگر حتی به سراغ جدول هم نخواهد رفت (به این مفهوم، پوشش ایندکسی گفته میشود).
برای تولید تصویر فوق، کلیدهای Ctrl+L را در management studio فشار دهید.
این دیتابیس را از آدرس زیر میتوانید دریافت کنید:
http://www.codeplex.com/MSFTDBProdSamples
کوئری اول از مزایای پوشش ایندکسی برخودار نخواهد بود (از روش جستجوی Clustered Index استفاده میکند) و در حالت دوم از Index Seek استفاده میگردد. حالت Index Seek یکصد بار بهینهتر از استفاده از Clustered Index عمل میکند زیرا در حالت کوئری اول باید تمامی رکوردهای جدول بررسی شوند (این عدد از مقایسه نتایج execution plan بدست آمده است).
تنها در صورتیکه بر روی تمامی فیلدهای جدول ایندکس تعریف کرده باشید (که اصلا توصیه نمیشود)، کوئری اول توسط ایندکسها پوشش داده شده و سریع اجرا خواهد شد.
بنابراین اگر از کندی اجرای کوئریها با تعداد رکورد بالا شکایت دارید بهتر است نگاهی به نحوه تعریف آنها داشته باشید و تنها فیلدهایی را در کوئری تعریف کنید که به آنها نیاز دارید. در این حالت از مزایای پوشش ایندکسی برخودار شده ، کوئریهای سریعتری را خواهید داشت و همچنین در این حالت میزان مصرف CPU و حافظه نیز بر روی سرور کمتر خواهد بود.
همچنین در حالت کوئریهایی از نوع دوم ذکر شده، موتور بهینه ساز اس کیوال سرور پیشنهادات بهتری را برای ایجاد ایندکسهای جدید و گوشزد نمودن کمبود آنها با ارائه included columns مناسب، ارائه میدهد.
بعلاوه مشخص ساختن تعداد دقیق فیلدهای مورد نیاز، نگهداری برنامه را سادهتر ساخته و فیلدهای اضافه شده آتی سبب تغییر رفتار کوئریها برنامه نخواهند شد و استفاده نکردن از آن نشانه این است که هیچ برآوردی از ابعاد واقعی کار در دست نیست.
مآخذ:
Speed Up Your Site! 8 ASP.NET Performance Tips
The real reason SELECT * queries are bad: index coverage
کلاسهای موجودیتهای مثال جاری
برای توضیح قابلیت جدید مقدار دهی اولیهی بانک اطلاعاتی در +EF Core 2.1، از کلاسهای موجودیتهای ذیل استفاده خواهیم کرد:
public class Magazine { public int MagazineId { get; set; } public string Name { get; set; } public string Publisher { get; set; } public List<Article> Articles { get; set; } } public class Article { public int ArticleId { get; set; } public string Title { get; set; } public DateTime PublishDate { get; set; } public int MagazineId { get; set; } public Author Author { get; set; } public int? AuthorId { get; set; } } public class Author { public int AuthorId { get; set; } public string Name { get; set; } public List<Article> Articles { get; set; } }
روش مقدار دهی اولیهی تک موجودیتها
اکنون فرض کنید قصد داریم جدول مجلات را مقدار دهی اولیه کنیم. برای اینکار خواهیم داشت:
protected override void OnModelCreating (ModelBuilder modelBuilder) { modelBuilder.Entity<Magazine>().HasData(new Magazine { MagazineId = 1, Name = "DNT Magazine" }); }
- ذکر صریح مقدار Id یک رکورد (هرچند نوع Id آن auto-increment است).
- عدم ذکر مقدار Publisher.
اکنون اگر توسط دستورات Migrations مانند dotnet ef migrations add init، کار تولید کدهای متناظر به روز رسانی بانک اطلاعاتی را بر اساس این کدها تولید کنیم، در قسمتی از آن، یک چنین خروجی را دریافت خواهیم کرد:
migrationBuilder.InsertData( table: "Magazines", columns: new[] { "MagazineId", "Name", "Publisher" }, values: new object[] { 1, "DNT Magazine", null });
set IDENTITY_INSERT ON INSERT INTO "Magazines" ("MagazineId", "Name", "Publisher") VALUES (1, 'DNT Magazine', NULL);
توسط متد HasData امکان درج چندین رکورد با هم نیز وجود دارد:
modelBuilder.Entity<Magazine>() .HasData(new Magazine{ MagazineId=2, Name="This Mag" }, new Magazine{ MagazineId=3, Name="That Mag" } );
البته باید دقت داشت که متد HasData، برای کار با یک تک موجودیت، طراحی شدهاست و توسط آن نمیتوان در چندین جدول بانک اطلاعاتی، مقادیری را درج کرد.
در مورد دادههای نالنپذیر چطور؟
در مثال فوق اگر تنظیمات خاصیت Publisherای را که نال وارد کردیم، نالنپذیر تعریف کنیم:
modelBuilder.Entity<Magazine>().Property(m=>m.Publisher).IsRequired();
"The seed entity for entity type 'Magazine' cannot be added because there was no value provided for the required property 'Publisher'."
امکان استفادهی از Anonymous Types در متد HasData
فرض کنید برای کلاس موجودیت خود یک سازنده را نیز تعریف کردهاید:
public Magazine(string name, string publisher) { Name=name; Publisher=publisher; }
modelBuilder.Entity<Magazine>().HasData(new Magazine("DNT Magazine", "1105 Media"));
modelBuilder.Entity<Magazine>().HasData(new {MagazineId=1, Name="DNT Mag", Publisher="1105 Media"});
migrationBuilder.InsertData( table: "Magazines", columns: new[] { "MagazineId", "Name", "Publisher" }, values: new object[] { 1, "DNT Mag", "1105 Media" });
حالت دیگر استفادهی از این قابلیت، کار با خواصی هستند که private set میباشند. فرض کنید کلاس موجودیت Magazine را به صورت زیر تغییر دادهاید:
public class Magazine { public Magazine(string name, string publisher) { Name=name; Publisher=publisher; MagazineId=Guid.NewGuid(); } public Guid MagazineId { get; private set; } public string Name { get; private set; } public string Publisher { get; private set; } public List<Article> Articles { get; set; } }
modelBuilder.Entity<Magazine>().HasData(new Magazine("DNT Mag", "1105 Media");
var mag1=new {MagazineId= new Guid("0483b59c-f7f8-4b21-b1df-5149fb57984e"), Name="DNT Mag", Publisher="1105 Media"}; modelBuilder.Entity<Magazine>().HasData(mag1);
مقدار دهی اولیهی اطلاعات به هم مرتبط
همانطور که پیشتر نیز ذکر شد، متد HasData تنها با یک تک موجودیت کار میکند و روش کار آن همانند کار با DbSetها نیست. به همین جهت نمیتوان اشیاء به هم مرتبط را توسط آن در بانک اطلاعاتی درج کرد. بنابراین برای درج اطلاعات یک مجله و مقالات مرتبط با آن، ابتدا باید مجله را ثبت کرد و سپس بر اساس Id آن مجله، کلید خارجی مقالات را به صورت جداگانهای مقدار دهی نمود:
modelBuilder.Entity<Article>().HasData(new Article { ArticleId = 1, MagazineId = 1, Title = "EF Core 2.1 Query Types"});
var mag1=new {MagazineId= new Guid("0483b59c-f7f8-4b21-b1df-5149fb57984e"), Name="DNT Mag", Publisher="1105 Media"}; modelBuilder.Entity<Magazine>().HasData(mag1);
مقدار دهی اولیهی Owned Entities
complex types در EF 6x با مفهوم دیگری به نام owned types در EF Core جایگزین شدهاند:
public class Publisher { public string Name { get; set; } public int YearFounded { get; set; } } public class Magazine { public int MagazineId { get; set; } public string Name { get; set; } public Publisher Publisher { get; set; } public List<Article> Articles { get; set; } }
modelBuilder.Entity<Magazine>().HasData (new Magazine { MagazineId = 1, Name = "DNT Magazine" }); modelBuilder.Entity<Magazine>().OwnsOne (m => m.Publisher) .HasData (new { Name = "1105 Media", YearFounded = 2006, MagazineId=1 });
این دو دستور، خروجی Migrations زیر را تولید میکنند:
migrationBuilder.InsertData( table: "Magazines", columns: new[] { "MagazineId", "Name", "Publisher_Name", "Publisher_YearFounded" }, values: new object[] { 1, "DNT Magazine", "1105 Media", 2006 });
محل صحیح اجرای Migrations در برنامههای ASP.NET Core 2x
زمانیکه متد ()context.Database.Migrate را اجرا میکنید، تمام مهاجرتهای اعمال نشده را به بانک اطلاعاتی اعمال میکند که این مورد شامل اجرای دستورات HasData نیز هست. روش فراخوانی این متد در ASP.NET Core 1x به صورت زیر در متد Configure کلاس Startup بود (و البته هنوز هم کار میکند):
namespace EFCoreMultipleDb.Web { public class Startup { public void Configure(IApplicationBuilder app, IHostingEnvironment env) { applyPendingMigrations(app); // ... } private static void applyPendingMigrations(IApplicationBuilder app) { var scopeFactory = app.ApplicationServices.GetRequiredService<IServiceScopeFactory>(); using (var scope = scopeFactory.CreateScope()) { var uow = scope.ServiceProvider.GetService<IUnitOfWork>(); uow.Migrate(); } } } }
namespace EFCoreMultipleDb.DataLayer.SQLite.Context { public class SQLiteDbContext : DbContext, IUnitOfWork { // ... public void Migrate() { this.Database.Migrate(); } } }
public static void Main(string[] args) { var host = BuildWebHost(args); using (var scope = host.Services.CreateScope()) { var context = scope.ServiceProvider.GetRequiredService<yourDBContext>(); context.Database.Migrate(); } host.Run(); }
- bit
- All integer types: tinyint, smallint, int, bigint
- All money types: money, smallmoney
- All floating types: float, real
- date/time types: datetime, smalldatetime, datetime2, date, time
- numeric and decimal types
- String types: char(n), varchar(n), nchar(n), nvarchar(n), sysname, varchar(MAX), nvarchar(MAX)
- Binary types: binary(n), varbinary(n), varbinary(MAX)
- Uniqueidentifier
محدودیتهای کار با اشیاء COM در NET Core 2x.
پیاده سازی پشتیبانی از اشیاء COM در NET Core 2x. به همراه اینترفیس IDispatch نیست. به این معنا که از مفهوم «late binding» پشتیبانی نمیکند. حدود 10 سال قبل در زمان ارائهی C# 4.0، واژهی کلیدی dynamic نیز ارائه شد که یکی از مهمترین اهداف آن، ساده سازی کار با اشیاء COM و پشتیبانی از Late binding بود:
dynamic excel = Activator.CreateInstance(Type.GetTypeFromProgID("Excel.Application", true)); excel.Visible = true; Console.WriteLine("Press Enter to close Excel."); Console.ReadLine(); excel.Quit();
System.__ComObject does not contain a definition for 'Visible'
یک نکته: NET Core 3x. از Late binding پشتیبانی میکند.
روش کار با اشیاء COM در NET Core 2x.
چون NET Core 2x. از late binding اشیاء COM پشتیبانی نمیکند، میتوان در اینجا از روش قدیمیتر کار با اشیاء COM که استفادهی از «Interop assemblies» نام دارد، استفاده کرد. Interop assemblies در حقیقت محصور کنندههای اشیاء COM هستند که امکان کار مستقیم با آنها را از طریق early binding میسر میکنند. در یک چنین حالتی، کدهای فوق برای دسترسی به اشیاء COM کار با اکسل، به صورت زیر که early binding نام دارد، تغییر میکند:
using Excel = Microsoft.Office.Interop.Excel; // ... var excel = new Excel.Application(); excel.Visible = true; Console.WriteLine("Press Enter to close Excel."); Console.ReadLine(); excel.Quit();
روش تولید Interop assemblies
هنوز خود NET Core. روشی را برای تولید Interop assemblies ارائه ندادهاست و تولید آنها یکی از معدود مواردی است که نیاز به نصب Visual Studio را دارد. برای این منظور یک پروژهی خالی (از هر نوعی) را که بر اساس NET Framework 4x. تهیه میشود، در VS آغاز کنید و سپس در solution explorer بر روی پروژهی ایجاد شده کلیک راست کرده و گزینهی Add > Reference را انتخاب کنید. در صفحهی باز شده، گزینهی COM آنرا باید انتخاب کنید. در اینجا است که میتوانید با انتخاب یکی از موارد، ارجاعی را به آن شیء COM اضافه کنید.
پس از اینکار:
- ابتدا این ارجاع اضافه شده را در solution explorer انتخاب کرده و در پایین صفحه، در قسمت برگهی خواص آن، گزینهی «Embed Interop Types» آنرا به false تنظیم کنید.
- سپس یکبار پروژه را نیز کامپایل کنید.
این مراحل سبب تولید یک فایل dll خواهند شد که Interop assembly نام دارد و هم در برنامههای NET. و هم NET Core.، قابل استفادهاست.
روش استفاده از Interop assemblies در برنامههای NET Core.
اکنون که یک فایل dll را از شیء COM انتخابی، در یک پروژهی مجزای مبتنی بر NET 4x. تولید کردیم، روش استفادهی از آن در یک برنامهی دیگر مبتنی بر NET Core. به صورت زیر است:
<ItemGroup> <Reference Include="Interop.WIA"> <HintPath>..\DNTScanner.Core.TypeLibrary\bin\Debug\Interop.WIA.dll</HintPath> <EmbedInteropTypes>True</EmbedInteropTypes> </Reference> </ItemGroup>
یک نکته: اگر EmbedInteropTypes را به true تنظیم کردید، نیاز به بستهی Microsoft.CSharp را نیز خواهید داشت:
<ItemGroup Condition=" '$(TargetFramework)' == 'net40' "> <Reference Include="Microsoft.CSharp" /> </ItemGroup> <ItemGroup Condition="'$(TargetFramework)' == 'netstandard2.0'"> <PackageReference Include="Microsoft.CSharp" Version="4.5.0" /> </ItemGroup>
روش دیگر استفاده از Interop assemblies در برنامههای NET Core.
روش فوق، جهت کار با فایلهای dll ای است که خودمان تولید کردهایم. برای سایر حالاتی که این موارد در سیستم نصب شدهاند (مانند Office Primary Interop Assemblies (PIA))، پس از افزودن ارجاعی به COM reference مدنظر، فایل csproj همان پروژهی NET 4x. را باز کرده و قسمت COMReference آنرا در اینجا (در فایل csproj پروژهی NET Core.) کپی کنید:
<Project Sdk="Microsoft.NET.Sdk"> <PropertyGroup> <OutputType>Exe</OutputType> <TargetFramework>netcoreapp3.0</TargetFramework> </PropertyGroup> <!-- The following 'COMReference' items were copied from a .NET Framework project. They were added by using the Visual Studio COM References window. See https://docs.microsoft.com/en-us/visualstudio/ide/managing-references-in-a-project?view=vs-2017. Observe the 'EmbedInteropTypes' tag value. See https://docs.microsoft.com/en-us/visualstudio/msbuild/common-msbuild-project-items?view=vs-2017#comreference --> <ItemGroup> <COMReference Include="Microsoft.Office.Core"> <Guid>{2DF8D04C-5BFA-101B-BDE5-00AA0044DE52}</Guid> <VersionMajor>2</VersionMajor> <VersionMinor>8</VersionMinor> <Lcid>0</Lcid> <WrapperTool>primary</WrapperTool> <Isolated>False</Isolated> <EmbedInteropTypes>True</EmbedInteropTypes> </COMReference> <COMReference Include="Microsoft.Office.Interop.Excel"> <Guid>{00020813-0000-0000-C000-000000000046}</Guid> <VersionMajor>1</VersionMajor> <VersionMinor>9</VersionMinor> <Lcid>0</Lcid> <WrapperTool>primary</WrapperTool> <Isolated>False</Isolated> <EmbedInteropTypes>True</EmbedInteropTypes> </COMReference> <COMReference Include="VBIDE"> <Guid>{0002E157-0000-0000-C000-000000000046}</Guid> <VersionMajor>5</VersionMajor> <VersionMinor>3</VersionMinor> <Lcid>0</Lcid> <WrapperTool>primary</WrapperTool> <Isolated>False</Isolated> <EmbedInteropTypes>True</EmbedInteropTypes> </COMReference> </ItemGroup> </Project>
سپس یک نمونه از MS Office automation را توسط اشیاء COM آن به صورت زیر میتوان پیاده سازی کرد:
using System; using System.Reflection; using Excel = Microsoft.Office.Interop.Excel; namespace ExcelDemo { class Program { public static void Main(string[] args) { Excel.Application excel; Excel.Workbook workbook; Excel.Worksheet sheet; Excel.Range range; try { // Start Excel and get Application object. excel = new Excel.Application(); excel.Visible = true; // Get a new workbook. workbook = excel.Workbooks.Add(Missing.Value); sheet = (Excel.Worksheet)workbook.ActiveSheet; // Add table headers going cell by cell. sheet.Cells[1, 1] = "First Name"; sheet.Cells[1, 2] = "Last Name"; sheet.Cells[1, 3] = "Full Name"; sheet.Cells[1, 4] = "Salary"; // Format A1:D1 as bold, vertical alignment = center. sheet.get_Range("A1", "D1").Font.Bold = true; sheet.get_Range("A1", "D1").VerticalAlignment = Excel.XlVAlign.xlVAlignCenter; // Create an array to multiple values at once. string[,] saNames = new string[5, 2]; saNames[0, 0] = "John"; saNames[0, 1] = "Smith"; saNames[1, 0] = "Tom"; saNames[1, 1] = "Brown"; saNames[2, 0] = "Sue"; saNames[2, 1] = "Thomas"; saNames[3, 0] = "Jane"; saNames[3, 1] = "Jones"; saNames[4, 0] = "Adam"; saNames[4, 1] = "Johnson"; // Fill A2:B6 with an array of values (First and Last Names). sheet.get_Range("A2", "B6").Value2 = saNames; // Fill C2:C6 with a relative formula (=A2 & " " & B2). range = sheet.get_Range("C2", "C6"); range.Formula = "=A2 & \" \" & B2"; // Fill D2:D6 with a formula(=RAND()*100000) and apply format. range = sheet.get_Range("D2", "D6"); range.Formula = "=RAND()*100000"; range.NumberFormat = "$0.00"; // AutoFit columns A:D. range = sheet.get_Range("A1", "D1"); range.EntireColumn.AutoFit(); // Make sure Excel is visible and give the user control // of Microsoft Excel's lifetime. excel.Visible = true; excel.UserControl = true; } catch (Exception e) { Console.WriteLine($"Error: {e.Message} Line: {e.Source}"); } } } }
How to automate Microsoft Excel from Microsoft Visual C#.NET
محل ذخیره شدن بانک اطلاعاتی time-zones در اندروید
بسته به نگارش اندروید شما، یکی از مکانهای زیر، محل ذخیره سازی دو فایل tzdata و tz_version است:
/data/misc/zoneinfo/tzdata /system/usr/share/zoneinfo /apex/com.android.tzdata/etc/tz/tzdata
مشکل! به روز رسانی مسیرهای سیستمی اندروید، نیاز به دسترسی root دارند!
تا اینجا مشخص شد که برای رفع مشکل time-zone و به روز رسانی اطلاعات آن، باید دو فایل tzdata و tz_version را در مسیرهای یاد شده، بازنویسی کنیم؛ اما ... اندروید چنین اجازهای را نمیدهد!
در سیستم عامل LineageOS 17.1 ای که من نصب کردم، میتوان با نصب برنامهی معروف Magisk، دسترسی روت پیدا کرد. روش نصب آن هم به صورت زیر است:
1) فایل apk آنرا از این آدرس دریافت کرده و پسوند آنرا به zip. تغییر دهید.
2) سیستم را ریاستارت کرده و رفتن به گزینهی recovery را انتخاب کنید تا پس از ریاستارت سیستم، وارد برنامهی TWRP شویم (که روش نصب آن در مطلب جاری بحث شده).
3) در برنامهی TWRP، گزینهی install را انتخاب و سپس فایل zip. برنامهی magisk را انتخاب و نصب کنید.
4) پس از نصب، یکبار هم کش را پاک کنید (Wipe cache/dalvik).
5) در آخر بر روی دکمهی Reboot System تا ... وارد اندروید شوید.
6) پس از راه اندازی سیستم، برنامهی Magisk را اجرا کنید تا مرحلهی آخر نصب آن به پایان برسد (یکسری از فایلها را نیاز دارد تا از اینترنت دریافت و نصب کند؛ این نصب، از github و به صورت خودکار است).
پس از نصب magisk، برنامهی total commander را هم نصب کنید. به محض اجرای آن، پیام درخواست دسترسی root آن هم ظاهر میشود (این برنامهی magisk هست که این درخواست را تشخیص داده و مدیریت میکند) و نیاز است این دسترسی را بدهید تا بتوان:
1) به مسیر file system root و سپس apex/com.android.tzdata/etc/tz/tzdata وارد شد و دو فایل موجود و قدیمی tzdata و tz_version را به نحو متداولی پاک کرد.
2) سپس دو فایل جدید tzdata و tz_version را (که لینک دریافت آن کمی بالاتر ارائه شد) به سیستم خود منتقل کنید (همانند تمام فایلهای دیگر از طریق usb) و در آخر با استفاده از total commander ای که اکنون دسترسی root هم دارد، این فایلها را به مسیر یاد شده، کپی کنید.
فعال سازی عملیات CRUD در Kendo UI Grid
using System.Linq; using System.Net; using System.Net.Http; using System.Web.Mvc; using Kendo.DynamicLinq; using KendoUI06Mvc.Models; using Newtonsoft.Json; namespace KendoUI06Mvc.Controllers { public class HomeController : Controller { public ActionResult Index() { return View(); // shows the page. } [HttpDelete] public ActionResult DeleteProduct(int id) { var item = ProductDataSource.LatestProducts.FirstOrDefault(x => x.Id == id); if (item == null) return new HttpNotFoundResult(); ProductDataSource.LatestProducts.Remove(item); return Json(item); } [HttpGet] public ActionResult GetProducts() { var request = JsonConvert.DeserializeObject<DataSourceRequest>( this.Request.Url.ParseQueryString().GetKey(0) ); var list = ProductDataSource.LatestProducts; return Json(list.AsQueryable() .ToDataSourceResult(request.Take, request.Skip, request.Sort, request.Filter), JsonRequestBehavior.AllowGet); } [HttpPost] public ActionResult PostProduct(Product product) { if (!ModelState.IsValid) return new HttpStatusCodeResult(HttpStatusCode.BadRequest); var id = 1; var lastItem = ProductDataSource.LatestProducts.LastOrDefault(); if (lastItem != null) { id = lastItem.Id + 1; } product.Id = id; ProductDataSource.LatestProducts.Add(product); // گرید آی دی جدید را به این صورت دریافت میکند return Json(new DataSourceResult { Data = new[] { product } }); } [HttpPut] // Add it to fix this error: The requested resource does not support http method 'PUT' public ActionResult UpdateProduct(int id, Product product) { var item = ProductDataSource.LatestProducts .Select( (prod, index) => new { Item = prod, Index = index }) .FirstOrDefault(x => x.Item.Id == id); if (item == null) return new HttpNotFoundResult(); if (!ModelState.IsValid || id != product.Id) return new HttpStatusCodeResult(HttpStatusCode.BadRequest); ProductDataSource.LatestProducts[item.Index] = product; //Return HttpStatusCode.OK return new HttpStatusCodeResult(HttpStatusCode.OK); } } }
var productsDataSource = new kendo.data.DataSource({ transport: { read: { url: "@Url.Action("GetProducts","Home")", dataType: "json", contentType: 'application/json; charset=utf-8', type: 'GET' }, create: { url: "@Url.Action("PostProduct","Home")", contentType: 'application/json; charset=utf-8', type: "POST" }, update: { url: function (product) { return "@Url.Action("UpdateProduct","Home")/" + product.Id; }, contentType: 'application/json; charset=utf-8', type: "PUT" }, destroy: { url: function (product) { return "@Url.Action("DeleteProduct","Home")/" + product.Id; }, contentType: 'application/json; charset=utf-8', type: "DELETE" }, parameterMap: function (options) { return kendo.stringify(options); } },