- ضمن اینکه در برنامههای دسکتاپ این مساله اهمیت آنچنانی نداره؛ چون سطح دوم کش بیشتر جهت ارائه محتوایی یکسان و با دسترسی عمومی، به کاربران همزمان سایت کاربرد داره. عمده اطلاعات برنامههای دسکتاپ با سطح دسترسی خصوصی و مخصوص به یک کاربر است؛ در یک چنین مواردی نباید از سطح دوم کش استفاده کرد وگرنه به مشکلات امنیتی و فاش سازی اطلاعاتی که نباید عمومی شوند، منتهی خواهد شد (البته اگر مثلا از یک وب سرویس استفاده شده باشه؛ اگر همه چیز لوکال است، این مساله صادق نخواهد بود؛ اما باز هم نیازی به سطح دوم کش نیست. چون مهمترین هدف آن کاهش بار بانک اطلاعاتی، در مراجعات مکرر کاربران است؛ که در حالت لوکال آنچنان معنی ندارد).
WPF MediaElement به صورت پیش فرض در ویندوز XP کار نمیکند؛ مگر اینکه حتما آخرین نگارش موجود Windows Media Player بر روی سیستم نصب شده باشد و حداقل نیاز به نگارش 10 به بعد را دارد.
اگر این نگارش نصب نباشد یا هر خطای دیگری رخ دهد، آنرا میتوان از طریق روال رویداد گردان MediaFailed بدست آورد.
اگر نگارش بتای مدیاپلیر 11 بر روی سیستم نصب باشد، با پیغام نه چندان آشنای "insufficient memory" مواجه خواهید شد و اهمیتی هم ندارد که سیستم در حال حاضر به چه میزان حافظهی مهیا دسترسی دارد.
و کلا هر آنچه را که Windows Media Player بتواند پخش کند، WPF MediaElement نیز قادر به پخش آنها خواهد بود. برای فرمتهای ناشناخته و جدید باید Codec مخصوص آنها در سیستم نصب شده باشد.
راه حل بهتر، استفاده از پروژهی دیگری است به نام WPF Media Kit. این پروژه، هر آنچه را که بتوان توسط برنامه GraphEdit پخش کرد، میتواند نمایش دهد.
استفاده از WPF MediaElement به کمک الگوی MVVM درد بزرگی است؛ چون آنچنان از Binding و Commanding پشتیبانی نمیکند.
برای مثال در برنامههای ASP.NET Core، یک چنین فرمی:
<form asp-controller="Manage" asp-action="ChangePassword" method="post"> <!-- Form details --> </form>
<form method="post" action="/Manage/ChangePassword"> <!-- Form details --> <input name="__RequestVerificationToken" type="hidden" value="CfDJ8NrAkSldwD9CpLR...LongValueHere!" /> </form>
تولید خودکار کوکیهای Anti-forgery tokens برای برنامههای Angular
در سمت Angular، مطابق مستندات رسمی آن (^ و ^)، اگر کوکی تولید شدهی توسط برنامه، دارای نام مشخص «XSRF-TOKEN» باشد، کتابخانهی HTTP آن به صورت خودکار مقدار آنرا استخراج کرده و به درخواست بعدی ارسالی آن اضافه میکند. بنابراین در سمت ASP.NET Core تنها کافی است کوکی مخصوص فوق را تولید کرده و به Response اضافه کنیم. مابقی آن توسط Angular به صورت خودکار مدیریت میشود.
میتوان اینکار را مستقیما داخل متد Configure کلاس آغازین برنامه انجام داد و یا بهتر است جهت حجیم نشدن این فایل و مدیریت مجزای این مسئولیت، یک میانافزار مخصوص آنرا تهیه کرد:
using System; using System.Threading.Tasks; using Microsoft.AspNetCore.Antiforgery; using Microsoft.AspNetCore.Builder; using Microsoft.AspNetCore.Http; namespace AngularTemplateDrivenFormsLab.Utils { public class AntiforgeryTokenMiddleware { private readonly RequestDelegate _next; private readonly IAntiforgery _antiforgery; public AntiforgeryTokenMiddleware(RequestDelegate next, IAntiforgery antiforgery) { _next = next; _antiforgery = antiforgery; } public Task Invoke(HttpContext context) { var path = context.Request.Path.Value; if (path != null && !path.StartsWith("/api/", StringComparison.OrdinalIgnoreCase)) { var tokens = _antiforgery.GetAndStoreTokens(context); context.Response.Cookies.Append( key: "XSRF-TOKEN", value: tokens.RequestToken, options: new CookieOptions { HttpOnly = false // Now JavaScript is able to read the cookie }); } return _next(context); } } public static class AntiforgeryTokenMiddlewareExtensions { public static IApplicationBuilder UseAntiforgeryToken(this IApplicationBuilder builder) { return builder.UseMiddleware<AntiforgeryTokenMiddleware>(); } } }
- در اینجا ابتدا سرویس IAntiforgery به سازندهی کلاس میان افزار تزریق شدهاست. به این ترتیب میتوان به سرویس توکار تولید توکنهای Antiforgery دسترسی یافت. سپس از این سرویس جهت دسترسی به متد GetAndStoreTokens آن برای دریافت محتوای رشتهای نهایی این توکن استفاده میشود.
- اکنون که به این توکن دسترسی پیدا کردهایم، تنها کافی است آنرا با کلید مخصوص XSRF-TOKEN که توسط Angular شناسایی میشود، به مجموعهی کوکیهای Response اضافه کنیم.
- علت تنظیم مقدار خاصیت HttpOnly به false، این است که کدهای جاوا اسکریپتی Angular بتوانند به مقدار این کوکی دسترسی پیدا کنند.
پس از تدارک این مقدمات، کافی است متد الحاقی کمکی UseAntiforgeryToken فوق را به نحو ذیل به متد Configure کلاس آغازین برنامه اضافه کنیم؛ تا کار نصب میان افزار AntiforgeryTokenMiddleware، تکمیل شود:
public void Configure(IApplicationBuilder app, IHostingEnvironment env, ILoggerFactory loggerFactory) { app.UseAntiforgeryToken();
پردازش خودکار درخواستهای ارسالی از طرف Angular
تا اینجا برنامهی سمت سرور ما کوکیهای مخصوص Angular را با کلیدی که توسط آن شناسایی میشود، تولید کردهاست. در پاسخ، Angular این کوکی را در هدر مخصوصی به نام «X-XSRF-TOKEN» به سمت سرور ارسال میکند (ابتدای آن یک X اضافهتر دارد).
به همین جهت به متد ConfigureServices کلاس آغازین برنامه مراجعه کرده و این هدر مخصوص را معرفی میکنیم تا دقیقا مشخص گردد، این توکن از چه قسمتی باید جهت پردازش استخراج شود:
public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { services.AddAntiforgery(x => x.HeaderName = "X-XSRF-TOKEN"); services.AddMvc(); }
یک نکته: اگر میخواهید این کلیدهای هدر پیش فرض Angular را تغییر دهید، باید یک CookieXSRFStrategy سفارشی را برای آن تهیه کنید.
اعتبارسنجی خودکار Anti-forgery tokens در برنامههای ASP.NET Core
ارسال کوکی اطلاعات Anti-forgery tokens و سپس دریافت آن توسط برنامه، تنها یک قسمت از کار است. قسمت بعدی، بررسی معتبر بودن آنها در سمت سرور است. روش متداول انجام اینکار، افزودن ویژگی [ValidateAntiForgeryToken] به هر اکشن متد مزین به [HttpPost] است:
[HttpPost] [ValidateAntiForgeryToken] public IActionResult ChangePassword() { // ... return Json(…); }
public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { services.AddAntiforgery(x => x.HeaderName = "X-XSRF-TOKEN"); services.AddMvc(options => { options.Filters.Add(new AutoValidateAntiforgeryTokenAttribute()); }); }
یک نکته: در این حالت بررسی سراسری، اگر در موارد خاصی نیاز به این اعتبارسنجی خودکار نبود، میتوان از ویژگی [IgnoreAntiforgeryToken] استفاده کرد.
آزمایش برنامه
برای آزمایش مواردی را که تا کنون بررسی کردیم، همان مثال «فرمهای مبتنی بر قالبها در Angular - قسمت پنجم - ارسال اطلاعات به سرور» را بر اساس نکات متدهای ConfigureServices و Configure مطلب جاری تکمیل میکنیم. سپس برنامه را اجرا میکنیم:
همانطور که ملاحظه میکنید، در اولین بار درخواست برنامه، کوکی مخصوص Angular تولید شدهاست.
در ادامه اگر فرم را تکمیل کرده و ارسال کنیم، وجود هدر ارسالی از طرف Angular مشخص است و همچنین خروجی هم با موفقیت دریافت شدهاست:
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: angular-template-driven-forms-lab-09.zip
برای اجرای آن فرض بر این است که پیشتر Angular CLI را نصب کردهاید. سپس به ریشهی پروژه وارد شده و دو پنجرهی کنسول مجزا را باز کنید. در اولی دستورات
>npm install >ng build --watch
>dotnet restore >dotnet watch run
یک نکتهی تکمیلی: روش لغو صف درخواستهای مکرر fetch ارسالی به سمت سرور
ورودی جستجوی بالای صفحه را درنظر بگیرید که بهازای هربار ورود حرفی، یک درخواست fetch جدید را به سمت سرور ارسال میکند تا نتایج جستجوی حاصل را دریافت کند. مشکل اینجاست که ما تنها به آخرین درخواست fetch ارسال شدهی به سمت سرور نیاز داریم و نه به تمام درخواستهای دیگری که صادر شدهاند. به همین جهت این صف درخواستهای fetch قبلی، غیربهینه بوده و ترافیک بالایی را سبب میشوند. یک روش مواجه شدن با این مساله، استفاده از مفهومی به نام debounce است که در پشت صحنه، از یک تایمر استفاده میکند و فقط هر چند ثانیه یکبار، یک درخواست جدید را به همراه آخرین متن ورودی، به سمت سرور ارسال خواهد کرد. راه دیگری هم برای مواجه شدن با این مشکل، در مرورگرهای جدید پیشبینی شدهاست که AbortController نام دارد. با استفاده از آن میتوان «سیگنالی» را به صف درخواستهای پرتعداد fetch قبلی حاصل از ورود اطلاعات کاربر ارسال کنیم که ... «لغو شوید» و به سمت سرور ارسال نشوید.
برای توضیح بهتر آن، به مثال زیر دقت کنید:
<!DOCTYPE html> <html> <body> <input id="search" type="number" /> <script> const results = []; const search = document.getElementById("search"); let controller = new AbortController(); let signal = controller.signal; const onChange = () => { const value = search.value; if (value) { controller.abort(); controller = new AbortController(); signal = controller.signal; getPost(value, signal); } }; search.onkeyup = onChange; </script> </body> </html>
- در اینجا یک input box را داریم که ابتدا، یافت شده و سپس به رخداد onkeyup آن، متد onChange نسبت داده شدهاست تا هربار که کاربر، اطلاعاتی را وارد میکند، فراخوانی شود.
- در ابتدای اسکریپت هم نحوهی نمونه سازی شیء استاندارد جاوااسکریپتی AbortController و دسترسی به شیء signal آنرا مشاهده میکنید.
- در متد onChange، ابتدا مقدار جدید ورودی کاربر، دریافت میشود، سپس این AbortController، لغو میشود و بعد یک نمونهی جدید از آن ایجاد شده و مجددا به شیء signal آن دسترسی پیدا میکنیم تا آنرا به متد getPost ارسال کنیم. این متد هم چنین پیاده سازی را دارد:
const getPost = (value, signal) => { fetch( `https://site.com/search/${value}`, { signal } ); };
همانطور که مشاهده میکنید، تابع fetch، قابلیت پذیرش شیء signal را هم دارد. زمانیکه با هربار تایپ کاربر، متد ()controller.abort فراخوانی میشود، سیگنالی را به fetch «قبلی» متصل به آن ارسال میکند که ... دیگر به سمت سرور ارسال نشو و متوقف شو. با اینکار فقط آخرین ورودی کاربر، سبب بروز یک fetch موفق میشود و ترافیک ارسالی به سمت سرور کاهش پیدا میکند (چون تمام fetchهای قبلی، سیگنال abort را دریافت کردهاند)؛ مانند مثال زیر که کاربر، 5 بار حروفی را وارد کرده و به ازای هربار ورود حرفی، یک درخواست fetch جدید، ایجاد شده، اما ... فقط آخرین درخواست ارسالی او موفق بوده و نتیجهای را بازگشت داده و مابقی درخواستها ... abort شدهاند. این عملیات abort، در سمت کاربر اعمال میشود؛ یعنی اصلا درخواستی به سمت سرور ارسال نمیشود و این لغو درخواست، توسط برنامهی سمت سرور انجام نشدهاست.
مدیریت رجیستری در #C
رجیستری یک پایگاه دادهی سیستمی است که برنامهها، اجزای سیستم و اطلاعات پیکربندی در آن ذخیره و بازیابی میشود. دادههای ذخیره شده در رجیستری مطابق با نسخه ویندوز فرق میکنند. نرمافزارها برای بازیابی، تغییر و پاک کردن رجیستری از API های مختلفی استفاده میکنند. خوشبختانه .NET نیز امکانات لازم برای مدیریت رجیستری را فراهم کرده است.
در صورت رخداد خطا در رجیستری، امکان خراب شدن ویندوز وجود دارد در نتیجه با احتیاط عمل کنید و قبل از هر کاری از رجیستری پشتیبان تهیه نمایید. قبل از شروع به کدنویسی قدری با ساختار رجیستری آشنا شویم تا در ادامه قادر به درک مفاهیم باشیم.
ساختار رجیستری
رجیستری اطلاعات را در ساختار درختی نگاه میدارد. هر گره در درخت، یک کلید ( key ) نامیده میشود. هر کلید میتواند شامل چندین زیرکلید ( subkey ) و چندین مقدار ( value ) باشد. در برخی موارد، وجود یک کلید تمام اطلاعاتی است که نرم افزار بدان نیاز دارد و در برخی موارد، برنامه کلید را باز کرده و مقادیر مربوط به آن کلید را میخواند. یک کلید میتواند هر تعداد مقدار داشته باشد و مقادیر به هر شکلی میتوانند باشند. هر کلید شامل یک یا چند کاراکتر است. نام کلیدها نمیتوانند کاراکتر “\” را داشته باشند. نام هر زیرکلید یکتاست و وابسته به کلیدی است که در سلسله مراتب، بلافاصله بالای آن میآید. نام کلیدها باید انگلیسی باشند اما مقادیر را به هر زبانی میتوان نوشت. در زیر یک نمونه از ساختار رجیستری را مشاهده میکنید که در نرمافزار registry editor به نمایش در آمده است.
هر کدام از درختهای زیر my computer یک کلید است. HKEY_LOCAL_MACHINE دارای زیرکلیدهایی مثل HARDWARE ، SAM و SECURITY است. هر مقدار شامل یک اسم، نوع و دادههای درون آن است. برای مثال MaxObjectNumber از مقادیر زیرکلید HKEY_LOCAL_MACHINE\HARDWARE\DEVICEMAP\VIDEO است. دادههای درون هر مقدار میتواند از انواع باینری، رشتهای و عددی باشد؛ برای مثال MaxObjectNumber یک عدد ۳۲ بیتی است.
محدودیتهای فنی برای نوع و اندازهی اطلاعاتی که در رجیستری ذخیره میگردد، وجود دارد. برنامهها باید اطلاعات اولیه و پیکربندی را در رجیستری نگه دارند وسایر دادهها را در جای دیگر ذخیره کنند. معمولا دادههای بیشتر از یک یا دو کیلوبایت باید در یک فایل ذخیره شوند و با استفاده از یک کلید در رجیستری به آن فایل رجوع کرد. برای حفظ فضای ذخیره سازی باید دادههای شبیه به هم در یک ساختار جمع آوری گردند و ساختار را به عنوان یک مقدار ذخیره کرد؛ به جای آن که هر عضو ساختار را به عنوان یک کلید ذخیره کرد. ذخیره سازی اطلاعات به صورت باینری این امکان را میدهد که اطلاعات را در یک مقدار ذخیره کنید.
اطلاعات رجیستری در پیج فایل ( Page File ) ذخیره میشوند. پیج فایل ناحیهای از حافظه RAM است که میتواند در زمانی که استفاده نمیشود به Hard منتقل شود. اندازهی پیج فایل به وسیلهی مقدار PagedPoolSize در کلید HKEY_LOCAL_MACHINE\SYSTEM\CurrentControlSet\Control\Session Manager\Memory Management مطابق با جدول زیر تنظیم میگردد.
مقدار | توضیحات |
0×00000000 | سیستم یک مقدار بهینه را تعیین میکند |
0x1–0x20000000 | یک اندازه مشخص برحسب بایت که در این بازه باشد |
0xFFFFFFFF | سیستم بیشترین مقدار ممکن را تشخیص میدهد |
کلیدهای از پیش تعریف شده
یک برنامه قبل از آن که اطلاعاتی را در رجیستری درج کند باید یک کلید را باز کند. برای باز کردن یک کلید میتوان از سایر کلیدهایی که باز هستند، استفاده کرد. سیستم کلیدهایی را از پیش تعریف کرده که همیشه باز هستند. در ادامه کلیدهای از پیش تعریف شده را قدری بررسی میکنیم.
HKEY_CLASSES_ROOT
زیرشاخههای این کلید، انواع اسناد و خصوصیات مربوط به آنها را مشخص میکنند. این شاخه نباید در یک سرویس یا برنامهای که کاربران متعدد دارد، مورد استفاده قرار گیرد.
HKEY_CURRENT_USER
زیرشاخههای این کلید، تنظیمات مربوط به کاربر جاری را مشخص میکنند. این تنظیمات شامل متغیرهای محیطی، اطلاعات دربارهی برنامهها، رنگها، پرینترها، ارتباطات شبکه و تنظیمات برنامههاست. به طور مثال مایکروسافت اطلاعات مربوط به برنامههای خود را در کلید HKEY_CURRENT_USER\Software\Microsoft ذخیره میکند. هر کدام از برنامهها یک زیرکلید در کلید مزبور را به خود اختصاص دادهاند. این شاخه نیز نباید در یک سرویس یا برنامهای که کاربران متعدد دارد، مورد استفاده قرار گیرد.
HKEY_LOCAL_MACHINE
زیرشاخههای این کلید، وضعیت فیزیکی کامپیوتر را مشخص میکنند که شامل حافظهی سیستم، سختافزار و نرمافزارهای نصب شده بر روی سیستم، اطلاعات پیکربندی، تنظیمات ورود به سیستم، اطلاعات امنیتی شبکه و اطلاعات دیگر سیستم است.
HKEY_USERS
زیرشاخههای این کلید، پیکربندی کاربران پیش فرض، جدید، جاری سیستم و به طور کلی همهی کاربران را مشخص میکند.
HKEY_CURRENT_CONFIG
زیرشاخههای این کلید، اطلاعاتی درباره وضعیت سختافزار کامپیوتر در اختیار ما میگذارند. در واقع این کلید نام مستعاری برای کلید HKEY_LOCAL_MACHINE\SYSTEM\CurrentControlSet\Hardware Profiles\Current است که در ویندوزهای قبل از ۳.۵۱ NT وجود نداشته است.
کندوهای رجیستری
یک کندو ( Hive ) یک گروه از کلیدها، زیرکلیدها و مقادیر در رجیستری است که یک مجموعه از فایلهای پشتیبان را به همراه دارد. در هنگام بوت ویندوز، اطلاعات از این فایلها استخراج میشوند. شما هم چنین میتوانید با استفاده از Import در منوی فایل registry editor به صورت دستی این کار را انجام دهید. زمانی که ویندوز را خاموش میکنید، اطلاعات کندوها در فایلهای پشتیبان نوشته میشوند. شما میتوانید این کار را به طور دستی با Export در منوی فایل registry editor نیز انجام دهید.
فایلهای پشتیبان همه کندوها به جز HKEY_CURRENT_USER در شاخهی Windows Root\System32\config قرار دارند. فایلهای پشتیبان HKEY_CURRENT_USER در شاخهی System Root\Documents and Settings\Username قرار دارند. پسوند فایلها در این شاخهها، نوع دادههایی که در بر دارند را نشان میدهند. در جدول زیر برخی کندوها و فایلهای پشتیبانشان آمده است.
کندوی رجیستری | فایلهای پشتیبان |
HKEY_CURRENT_CONFIG | System, System.alt, System.log, System.sav |
HKEY_CURRENT_USER | Ntuser.dat, Ntuser.dat.log |
HKEY_LOCAL_MACHINE\SAM | Sam, Sam.log, Sam.sav |
HKEY_LOCAL_MACHINE\Security | Security, Security.log, Security.sav |
HKEY_LOCAL_MACHINE\Software | Software, Software.log, Software.sav |
HKEY_LOCAL_MACHINE\System | System, System.alt, System.log, System.sav |
HKEY_USERS\.DEFAULT | Default, Default.log, Default.sav |
دسته بندی اطلاعات
قبل از قرار دادن اطلاعات در رجیستری باید آنها را به دو دسته اطلاعات کامپیوتر و اطلاعات کاربر تقسیم کرد. با این تقسیم بندی، چندین کاربر میتوانند از یک برنامه استفاده کنند و یا اطلاعات را بر روی شبکه قرار دهند. زمانی که یک برنامه نصب میشود، باید اطلاعات کامپیوتری خود را در شاخه فرضی HKEY_LOCAL_MACHINE\Software\MyCompany\MyProduct\1.0 به گونهای تعریف کند که نام شرکت، نام محصول و نسخه برنامه به خوبی مشخص گردند و هم چنین اطلاعات مربوط به کاربران را در شاخه فرضی HKEY_CURRENT_USER\Software\MyCompany\MyProduct\1.0 نگاه دارد.
باز کردن، ساختن و بستن کلیدها
قبل از آن که بتوانیم یک اطلاعات را در رجیستری درج کنیم، باید یک کلید بسازیم و یا یک کلید موجود را باز کنیم. یک برنامه همیشه به یک کلید به عنوان زیرکلیدی از یک کلید باز رجوع میکند. کلیدهای از پیش تعریف شده همیشه باز هستند.
کلاسهای تعریف شده برای کار با رجیستری در فضانام Microsoft.Win32 قرار دارند. کلاس Microsoft.Win32.Registry مربوط به کلاسهای از پیش تعریف شده و کلاس Microsoft.Win32.RegistryKey برای کار با رجیستری است. برای باز کردن یک کلید از متد RegistryKey.OpenSubKey استفاده میکنیم. به یاد داشته باشید که کلیدهای از پیش تعریف شده همیشه باز هستند و نیازی به باز کردن ندارند. برای ساختن یک کلید از متد RegistryKey.CreateSubKey استفاده میکنیم. دقت کنید زیرکلیدی که میخواهید بسازید، باید به یک کلید باز رجوع کند. برای خاتمه دسترسی به یک کلید، باید آن را ببندیم. برای بستن یک کلید از متد RegistryKey.Close استفاده میکنیم.
اکنون که با ساختار رجیستری و کلاسهای مربوطه در .NET برای کار با رجیستری آشنا شدیم، به کدنویسی میپردازیم.
ساختن یک زیرکلید جدید
برای ساختن یک زیرکلید جدید از متد RegistryKey.CreateSubKey به صورت زیر استفاده میکنیم.
public RegistryKey CreateSubKey( string subkey);
subkey نام و مسیر کلیدی که میخواهید بسازید را مشخص میکند که معمولا به فرم فرضی key name\Company Name\Application Name\version است. این متد یک زیرکلید را برمیگرداند و در صورت بروز خطا مقدار null را برمیگرداند و یک exception را فرا میخواند. خطا به دلایلی چون عدم داشتن مجوز، وجود نداشتن مسیر درخواستی و غیره رخ میدهد. برای بررسی exception ها میتوانید از بلوک try-catch استفاده کنید.
RegistryKey MyReg = Registry .CurrentUser.CreateSubKey( "SOFTWARE\\SomeCompany\\SomeApp\\SomeVer" );
برای دست یابی به کلیدهای از پیش تعریف شده از کلاس Registry مطابق جدول زیر استفاده میکنیم.
فیلد | کلید |
ClassesRoot | HKEY_CLASSES_ROOT |
CurrentUser | HKEY_CURRENT_USER |
LocalMachine | HKEY_LOCAL_MACHINE |
Users | HKEY_USERS |
CurrentConfig | HKEY_CURRENT_CONFIG |
باز کردن زیرکلید موجود
برای باز کردن یک زیرکلید موجود از متد RegistryKey.OpenSubKey به دو صورت استفاده میکنیم.
public RegistryKey OpenSubKey( string name); public RegistryKey OpenSubKey( string name, bool writable);
RegistryKey MyReg = Registry .CurrentUser.OpenSubKey( "SOFTWARE\\SomeCompany\\SomeApp\\SomeVer" , true );
مثال فوق کلید مشخص شده را در شاخهی HKEY_CURRENT_USER و در حالت ویرایش باز میکند.
خواندن اطلاعات از رجیستری
اگر یک شیء RegistryKey سالم داشته باشید میتوانید به مقادیر و اطلاعات درون مقادیر آن دسترسی داشته باشید. برای دست یابی به اطلاعات درون یک مقدار مشخص در کلید از متد RegistryKey.GetValue به دو صورت استفاده کنیم.
public object GetValue( string name); public object GetValue( string name, object defaultValue);
نوشتن اطلاعات در رجیستری
برای نوشتن اطلاعات در یک مقدار از متد RegistryKey.SetValue به صورت زیر استفاده میکنیم.
public void SetValue( string name, object value);
بستن یک کلید
زمانی که دیگر با کلید کاری ندارید و میخواهید تغییرات در رجیستری ثبت گردد باید فرآیندی به نام flushing را انجام دهید. برای انجام این کار به راحتی از متد RegistryKey.Close استفاده کنید.
RegistryKey MyReg = Registry .CurrentUser.CreateSubKey( "SOFTWARE\\SomeCompany\\SomeApp\\SomeVer" ); int nSomeVal = ( int )MyReg.GetValue( "SomeVal" , 0); MyReg.SetValue( "SomeValue" , nSomeVal + 1); MyReg.Close();
پاک کردن یک کلید
برای پاک کردن یک زیرکلید از متد RegistryKey.DeleteSubKey به دو صورت استفاده میکنیم.
public void DeleteSubKey( string subkey); public void DeleteSubKey( string subkey, bool throwOnMissingSubKey);
پاک کردن کل یک درخت
برای پاک کردن کل یک درخت با همهی کلیدهای فرزند و مقادیر آنها از متد RegistryKey.DeleteSubKeyTree به دو صورت استفاده میکنیم.
public void DeleteSubKeyTree( string subkey); public void DeleteSubKeyTree( string subkey, bool throwOnMissingSubKey);
پاک کردن یک مقدار
برای پاک کردن یک مقدار از متد RegistryKey.DeleteValue به دو صورت زیر استفاده میکنیم.
public void DeleteValue( string name); public void DeleteValue( string name, bool throwOnMissingValue);
لیست کردن زیرکلیدها
برای به دست آوردن یک لیست از همه زیرکلیدهای یک شیء RegistryKey از متد RegistryKey.GetSubKeyNames به صورت زیر استفاده میکنیم که یک آرایه رشتهای از نام زیرکلیدها را برمیگرداند.
public string [] GetSubKeyNames();
لیست کردن نام مقادیر
برای به دست آوردن یک لیست از همه مقادیری که در یک شیء RegistryKey وجود دارند از متد RegistryKey.GetValueNames به صورت زیر استفاده میکنیم که یک آرایه رشتهای از نام مقادیر را برمیگرداند.
public string [] GetSubKeyNames();
ثبت تغییرات به صورت دستی
برای ثبت تغییرات یا به اصطلاح فلاش کردن به صورت دستی میتوانید از متد RegistryKey.Flush به صورت زیر استفاده نمایید. زمانی که از RegistryKey.Close استفاده میکنید فرآیند فلاش کردن به طور اتوماتیک انجام میگیرد.
public void Flush();
<add name="connectionString1" connectionString="Data Source=(local);Initial Catalog=TestDbIdentity;Integrated Security = true" providerName="System.Data.SqlClient" />
- «در پوشه App_Data حذف کردم» ... از مثال نهایی کامل شده استفاده کنید (^) و نیازی به تکرار این مراحل نیست تا خطای یافت نشدن dbcontext را دریافت نکنید.
- برای ReCreate فقط کافی هست که بانک اطلاعاتی TestDbIdentity را drop کنید. بعد برنامه را مجددا از نو اجرا کنید. چون مراحل migrations آن به حالت خودکار تنظیم شدهاست، بانک اطلاعاتی را به صورت خودکار ایجاد میکند یا تغییرات کلاسهای دومین برنامه را به صورت خودکار به بانک اطلاعاتی اعمال خواهد کرد.
- برای آشنایی بیشتر با مباحث تعریف رشته اتصالی EF Code First و مباحث Migrations آن، سری EF Code First را در سایت یکبار مطالعه کنید.
در یک برنامه کنسول، متد Main یعنی کدهایی که در ترد اصلی برنامه اجرا میشوند. زمان اجرای تمام taskهای تعریف شده، با زمان اجرای ترد اصلی برنامه بسیار بسیار نزدیک است اما ممکن است یک تاخیر چند میلی ثانیهای اینجا وجود داشته باشد و آن هم وهله سازی و در صف قرار دادن taskها و اجرای آنها است.
Task در دات نت 4 از thread pool مخصوص CLR استفاده میکند که همان thread pool ایی است که توسط متد ThreadPool.QueueUserWorkItem موجود در نگارشهای قبلی دات نت، مورد استفاده قرار میگیرد؛ با این تفاوت که جهت کارکرد با Tasks بهینه سازی شده است (جهت استفاده بهتر از CPUهای چند هستهای).
همچنین باید توجه داشت که استفاده از یک استخر تردها به معنای درصف قرار دادن کارها نیز هست. بنابراین یک زمان بسیار کوتاه جهت در صف قرار دادن کارها و سپس ایجاد تردهای جدید برای اجرای آنها در اینجا باید درنظر گرفت.
یک منبع بسیار عالی برای مباحث پردازش موازی به همراه توضیحات لازم:
http://www.albahari.com/threading/part5.aspx#_Task_Parallelism
- آموزش jQuery : سلکتورها | www.pasargad-graphic.com
- آموزش MVC - قسمت نهم - WebGrid در 3 MVC | 30sharp.com
- تلاشی برای قیمتگذاری محصول نرمافزاری | weblog.idegostaran.com
- Internet Explorer Standards Documentation | www.microsoft.com
- Microsoft Robotics Developer Studio 4 Beta 2 | www.microsoft.com
- Team Foundation Service Preview – Beginner’s Guide | blogs.msdn.com
- آموزش برنامه نویسی به خردسالان | www.i-programmer.info
- بررسی شرایط ارسال برنامه به فروشگاه ویندوز 8 | www.istartedsomething.com
- پیش نمایشی از فروشگاه ویندوز 8 | channel9.msdn.com
- توضیحاتی مبسوط در مورد فروشگاه ویندوز 8 | blogs.msdn.com
- سایت مسابقه برنامه نویسی جهت انتخاب اولین برنامههای فروشگاه ویندوز 8 | buildwindowscontest.com
- لیستی از فریم ورکهای آزمون واحد قابل استفاده در دات نت | en.wikipedia.org
- مدلهای Visio خود را تبدیل به اسکریپت تولید دیتابیس کنید | forwardengineer.codeplex.com
- وبلاگ ویژه فروشگاه ویندوز 8 مخصوص توسعه دهندهها | blogs.msdn.com
- ویندوز فون خود را تبدیل به ریموت کنترل کنید | samsungremotewp7.codeplex.com