مطالب
ارتقاء به ASP.NET Core 1.0 - قسمت 16 - کار با Sessions
سشن‌ها نیز همانند تمام قسمت‌های دیگر یک برنامه‌ی ASP.NET Core، به صورت پیش فرض غیرفعال هستند و نیاز به مراحل خاصی است تا امکان استفاده‌ی از آن‌ها فراهم شود. همچنین روش کار کردن با آن‌ها نیز متفاوت است با نگارش‌های قبلی ASP.NET (تمام نگارش‌ها).


سشن چیست؟

شیء سشن، مجموعه‌ای از اشیاء serialized مرتبط با جلسه‌ی کاری جاری یک کاربر است. این اشیاء عموما در حافظه‌ی محلی سرور ذخیره می‌شوند؛ اما امکان ذخیره سازی توزیع شده‌ی آن‌ها در بانک‌های اطلاعاتی نیز پیش بینی شده‌است.
عموما استفاده‌ی از اشیاء سشن توصیه نمی‌شوند. از این جهت که این نوع اشیاء بسیار شبیه هستند به متغیرهای سراسری و وجود این نوع متغیرها اساسا ضعف طراحی شیء‌گرا به حساب می‌آیند. اما با توجه به ماهیت stateless بودن برنامه‌های وب، به این معنا که با پایان رندر یک صفحه، تمام اشیاء مرتبط با آن‌ها نیز در سمت سرور تخریب می‌شوند، نیاز است برای یک سری از داده‌های عمومی کاربر، راه حلی را پیدا کرد تا بتوان از اطلاعات آن‌ها استفاده‌ی مجدد کرد. برای مثال نگهداری رشته‌ی اتصالی بانک اطلاعاتی که کاربر در حین لاگین به سیستم آن‌را انتخاب کرده‌است (اگر برنامه به ازای هر سال از یک بانک اطلاعاتی مجزا استفاده می‌کند) و یا زمانیکه کاربری captcha را پر می‌کند و مقدار آن‌را به سمت سرور ارسال می‌کند، نیاز است مقدار ارسالی او را با مقدار ابتدایی captcha مقایسه کرد. یک چنین اطلاعاتی نباید با پایان رندر صفحه تخریب شوند و نیاز است تا زمانیکه جلسه‌ی کاری کاربر به پایان نرسیده‌است، در دسترس باشند. به همین جهت است که مفهومی را به نام «اشیاء سشن» طراحی کرده‌اند.
درکل خارج از این موارد بهتر است از سشن استفاده نکنید و در جای جای برنامه‌ی خود ردپای آن‌را باقی نگذارید و به خاطر داشته باشید:
متغیر سشن = متغیر سراسری = ضعف طراحی شی‌‌ءگرا


توصیه‌ی به استفاده‌ی از روش‌های سبک وزن‌تر

سشن‌ها تنها روش به اشتراک گذاری اطلاعات نیستند. اگر می‌خواهید اطلاعاتی را در بین میان افزارهای برنامه در طی یک درخواست به اشتراک بگذارید، شاید سشن هم یک راه حل باشد؛ اما راه حلی سنگین وزن. راه حل بهتر برای این موارد، استفاده‌ی از HttpContext.Items است. HttpContext.Items نیز همانند سشن، یک key/value store است؛ اما طول عمر آن محدود است به طول عمر درخواست جاری و در تمام میان افزارهای برنامه در دسترس است.
برای مثال در یک میان افزار آن‌را تنظیم می‌کنید:
app.Use(async (context, next) =>
{
   context.Items["isVerified"] = true;
   await next.Invoke();
});
و سپس در میان افزاری دیگر از آن استفاده خواهید کرد:
app.Run(async (context) =>
{
   await context.Response.WriteAsync("Verified request? " + context.Items["isVerified"]);
});


فعال سازی سشن‌ها در ASP.NET Core

ASP.NET Core یک choose-what-you-need framework است. به این معنا که تا زمانیکه قابلیتی را به صورت صریح فعال سازی نکرده باشید، در دسترس نخواهد بود. همین مساله در نهایت به کاهش مصرف منابع این نوع برنامه‌ها و همچنین طراحی ماژولار سیستم ختم می‌شوند. برای مثال در نگارش‌های قبلی ASP.NET (تمام نگارش‌ها)، سشن‌ها به صورت پیش فرض فعال هستند، مگر آنکه HTTP Module آن‌را در فایل web.config حذف کنید؛ اما در اینجا برعکس است.
اگر تنها در موارد خاصی که ذکر شد، نیاز به استفاده‌ی از متغیرهای سشن را داشتید، روش فعال سازی آن به صورت ذیل است:
الف) نصب بسته‌ی نیوگت Microsoft.AspNetCore.Session
برای این منظور وابستگی ذیل را به فایل project.json اضافه کنید:
{
    "dependencies": {
      //same as before
      "Microsoft.AspNetCore.Session": "1.0.0"
    }
}
ب) انجام تنظیمات آغازین برنامه
برای این کار به کلاس آغازین برنامه مراجعه کرده و ابتدا سرویس سشن‌ها را فعال کنید:
public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
{
    services.AddSession();
و سپس در متد Configure، استفاده‌ی از سشن‌ها را نیز باید ذکر کنید:
public void Configure(IApplicationBuilder app)
{
    app.UseSession();
در اینجا امکان سفارشی سازی مقادیر پیش فرض مدیریت سشن‌ها نیز وجود دارند. برای مثال زمان پیش فرض انقضای سشن کاربر، پس از 20 دقیقه عدم فعالیت او است که قابل تغییر می‌باشد:
app.UseSession(options: new SessionOptions
{
    IdleTimeout = TimeSpan.FromMinutes(30),
    CookieName = ".MyApplication"
});


روش استفاده‌ی از سشن‌ها

در مثال ذیل نحوه‌ی ذخیره سازی اطلاعات را در شیء سشن جلسه‌ی جاری یک کاربر، ملاحظه می‌کنید:
public ActionResult TestSession()
{
 
   this.HttpContext.Session.Set("key-1", BitConverter.GetBytes(DateTime.Now.Ticks));
   this.HttpContext.Session.SetInt32("key-2", 1);
   this.HttpContext.Session.SetString("key-3", "DNT");
 
   return Content("OK!");
}
به همراه نحوه‌ی بازیابی این اطلاعات در متدهای دیگر برنامه:
 public IActionResult Index()
{
   byte[] key1 = this.HttpContext.Session.Get("key-1");
   long key1Value = BitConverter.ToInt64(key1, 0);
 
   int? key2Value = this.HttpContext.Session.GetInt32("key-2");
   string key3Value = this.HttpContext.Session.GetString("key-3");
 
   return Content("OK!");
}
همانطور که ملاحظه می‌کنید، سه متد Set، SetInt32 و SetString در اینجا برای تنظیم key/valueهای سشن، از پیش موجود هستند.
حالت Set آن آرایه‌ای از بایت‌ها را دریافت می‌کند و می‌توان برای حالت serialization اشیاء، مفید باشد.
دقیقا معادل همین سه متد، متدهای Get، GetInt32 و GetString برای بازیابی مقادیر سشن طراحی شده‌اند و باید دقت داشت که خروجی‌های این‌ها می‌توانند نال نیز باشند. به همین جهت خروجی GetInt32 آن نال پذیر است.


توسعه‌ی متدهای پیش فرض کار با سشن‌ها

سه متد یاد شده‌ی کار با سشن‌ها در ASP.NET Core هرچند ضروری هستند، اما کافی نیستند. برای توسعه‌ی آن‌ها می‌توان متدهای الحاقی را تدارک دید که نمونه‌ای از آن‌ها را ذیل مشاهده می‌کنید:
using System;
using Microsoft.AspNetCore.Http;
using Newtonsoft.Json;
 
namespace Core1RtmEmptyTest.StartupCustomizations
{
    public static class SessionExts
    {
        public static void SetDateTime(this ISession collection, string key, DateTime value)
        {
            collection.Set(key, BitConverter.GetBytes(value.Ticks));
        }
 
        public static DateTime? GetDateTime(this ISession collection, string key)
        {
            var data = collection.Get(key);
            if (data == null)
            {
                return null;
            }
            var dateInt = BitConverter.ToInt64(data, 0);
            return new DateTime(dateInt);
        }
 
        public static void SetObject(this ISession session, string key, object value)
        {
            var stringValue = JsonConvert.SerializeObject(value);
            session.SetString(key, stringValue);
        }
 
        public static T GetObject<T>(this ISession session, string key)
        {
            var stringValue = session.GetString(key);
            return JsonConvert.DeserializeObject<T>(stringValue);
        }
    }
}
در اینجا با استفاده از کلاس BitConverter و امکان سریالایز مقادیر توسط آن به آرایه‌ای از بایت‌ها، امکان کار با متد‌های عمومی Set و Get را یافته‌ایم.
و یا جهت کار با اشیاء پیچیده‌تر می‌توان از کتابخانه‌ی JSON.NET استفاده کرد. به عبارتی در این نگارش از ASP.NET، کار سریالایز و دی‌سریالایز اشیاء، به برنامه نویس واگذار شده‌است و اینکه در پشت صحنه از چه کتابخانه‌ای می‌خواهید استفاده کنید، در اختیار خودتان است.
البته باید دقت داشت که در اینجا وابستگی JSON.NET به صورت خودکار در دسترس است. از این جهت که بسیاری از وابستگی‌های ASP.NET Core مانند مورد ذیل، به JSON.NET وابسته‌اند و نصب آن‌ها به معنای نصب خودکار JSON.NET نیز هست:
{
    "dependencies": {
     //same as before
     "Microsoft.Extensions.Configuration.Json": "1.0.0"
   }
}
اگر لیست بسته‌های وابسته‌ی به JSON.NET را می‌خواهید مشاهده کنید، فایل project.lock.json را گشوده و در آن Newtonsoft.Json را جستجو کنید.


یک مطلب تکمیلی

در اینجا نیز امکان ذخیره سازی سشن‌ها در بانک اطلاعاتی بجای حافظه‌ی فرار سرور درنظر گرفته شده‌است و برای این حالت، بانک‌های اطلاعاتی NoSQL ویژه‌ای به نام key/value stores مانند بانک اطلاعاتی فوق سریع Redis پیشنهاد می‌شود؛ هرچند امکان کار با SQL Server نیز در اینجا وجود دارد، اما برای کش سرورهای مبتنی بر key/value ها، بانک اطلاعاتی Redis، انتخاب اول است.
Managing Application State
مطالب دوره‌ها
جلوگیری از deadlock در برنامه‌های async
توضیح مطلب جاری نیاز به یک مثال دارد. به همین جهت یک برنامه‌ی WinForms یا WPF را آغاز کنید (تفاوتی نمی‌کند). سپس یک دکمه و یک برچسب را در صفحه قرار دهید. در ادامه کدهای فرم را به نحو ذیل تغییر دهید.
using System;
using System.Net.Http;
using System.Threading.Tasks;
using System.Windows.Forms;
using Newtonsoft.Json.Linq;

namespace Async13
{
    public static class JsonExt
    {
        public static async Task<JObject> GetJsonAsync(this Uri uri)
        {
            using (var client = new HttpClient())
            {
                var jsonString = await client.GetStringAsync(uri);
                return JObject.Parse(jsonString);
            }
        }
    }

    public partial class Form1 : Form
    {
        public Form1()
        {
            InitializeComponent();
        }

        private void btnGo_Click(object sender, EventArgs e)
        {
            var url =
                "http://api.geonames.org/citiesJSON?north=44.1&south=-9.9&east=-22.4&west=55.2&lang=de&username=demo";
            txtResult.Text = new Uri(url).GetJsonAsync().Result.ToString();
        }
    }
}
این کدها برای کامپایل نیاز به نصب بسته‌ی
 PM> Install-Package Newtonsoft.Json
و همچنین افزودن ارجاعی به اسمبلی استاندارد System.Net.Http نیز دارند.
در اینجا قصد داریم اطلاعات JSON دریافتی را در یک TextBox نمایش دهیم. کاری که انجام شده، فراخوانی متد async ایی است به نام GetJsonAsync و سپس استفاده از خاصیت Result این Task برای صبر کردن تا پایان عملیات.
اگر برنامه را اجرا کنید و بر روی دکمه‌ی دریافت اطلاعات کلیک نمائید، برنامه قفل خواهد کرد. چرا؟
البته تفاوتی هم نمی‌کند که این یک برنامه‌ی دسکتاپ است یا یک برنامه‌ی وب. در هر دو حالت یک deadlock کامل را مشاهده خواهید کرد.


علت بروز deadlock در کدهای async چیست؟

همواره نتیجه‌ی await، در context فراخوان آن بازگشت داده می‌شود. اگر برنامه‌ی دسکتاپ است، این context همان ترد اصلی UI برنامه می‌باشد و اگر برنامه‌ی وب است، این context، زمینه‌ی درخواست در حال پردازش می‌باشد.
خاصیت Result و یا استفاده از متد Wait یک Task، به صورت همزمان عمل می‌کنند و نه غیرهمزمان. متد GetJsonAsync یک Task ناتمام را که فراخوان آن باید جهت پایان‌اش صبر کند، بازگشت می‌دهد. سپس در همینجا کد فراخوان، تردجاری را توسط فراخوانی خاصیت Result قفل می‌کند. متد GetJsonAsync منتظر خواهد ایستاد تا این ترد آزاد شده و بتواند به کارش که بازگردان نتیجه‌ی عملیات به context جاری است، ادامه دهد.
به عبارتی، کدهای async منتظر پایان کار Result هستند تا نتیجه را بازگردانند. در همین لحظه کدهای همزمان برنامه نیز منتظر کدهای async هستند تا خاتمه یابند. نتیجه‌ی کار یک deadlock است.


روش‌های جلوگیری از deadlock در کدهای async؟

الف) در مورد متد ConfigureAwait در قسمت‌های قبل بحث شد و به عنوان یک best practice مطرح است:
    public static class JsonExt
    {
        public static async Task<JObject> GetJsonAsync(this Uri uri)
        {
            using (var client = new HttpClient())
            {
                var jsonString = await client.GetStringAsync(uri).ConfigureAwait(continueOnCapturedContext: false);
                return JObject.Parse(jsonString);
            }
        }
    }
با استفاده از ConfigureAwait false سبب خواهیم شد تا نتیجه‌ی عملیات به context جاری بازگشت داده نشود و نتیجه بر روی thread pool thread ادامه یابد. با اعمال این تغییر، کدهای متد btnGo_Click بدون مشکل اجرا خواهند شد.

ب) راه حل دوم، عدم استفاده از خواص و متدهای همزمان با متدهای غیر همزمان است:
        private async void btnGo_Click(object sender, EventArgs e)
        {
            var url =
                "http://api.geonames.org/citiesJSON?north=44.1&south=-9.9&east=-22.4&west=55.2&lang=de&username=demo";
            var data = await new Uri(url).GetJsonAsync();
            txtResult.Text = data.ToString();
        }
ابتدا امضای متد رویدادگردان را اندکی تغییر داده و واژه‌ی کلیدی async را به آن اضافه می‌کنیم. سپس از await برای صبر کردن تا پایان عملیات متد GetJsonAsync استفاده خواهیم کرد. صبر کردنی که در اینجا انجام شده، یک asynchronous waits است؛ برخلاف روش همزمان استفاده از خاصیت Result یا متد Wait.


خلاصه‌ی بحث
Await را با متدهای همزمان Wait یا خاصیت Result بلاک نکنید. در غیراینصورت در ترد اجرا کننده‌ی دستورات، یک deadlock رخ‌خواهد داد؛ زیرا نتیجه‌ی await باید به context جاری بازگشت داده شود اما این context توسط خواص یا متدهای همزمان فراخوانی شده بعدی، قفل شده‌است.
مطالب
Delegate در سی شارپ
یک Delegate نوعی اشاره‌گر است به توابع در سی شارپ که می‌تواند ارجاعی را به یک یا چند تابع بخصوص داشته باشد. منظور از توابع در سی شارپ، متدها هستند. امضای یک Delegate باید با متدی که به آن اشاره می‌کنید یکی باشد.
using System;
using System.Windows.Forms;
 
namespace CSharpDelegates
{
    public delegate void Display(string sMsg);
    public partial class Form1 : Form
    {
        public Form1()
        {
            InitializeComponent();
        }
 
        private void Form1_Load(object sender, EventArgs e)
        {
            Display del = new Display(ShowMessage);
            del("This is an example for delegate");
        }
 
        private void ShowMessage(string strMessage)
        {
            MessageBox.Show(strMessage);
        }
 
    }
}
  همانطور که در کد بالا مشاهده می‌کنید، Delegate‌ها بسیار شبیه به کلاس‌ها هستند. می‌توانیم از آنها یک شیء ساخته و نام متدی را که قرار است به آن اشاره کند، از طریق سازنده به آن ارسال کنیم. در کد بالا یک Delegate را با نام Display ساخته‌ایم که به متد ShowMessage اشاره می‌کند. اگر به Delegate و متد ShowMessage دقت کنید خواهید دید که هر دو دارای پارامتر ورودی و امضای یکسانی هستند. ما شیءای به نام Display را از نوع Delegate ساخته‌ایم که متدی به نام ShowMessage را با پارامتر ورودی از نوع string، اجرا می‌کند.
شاید بپرسید که چرا باید از Delegate استفاده کنیم؟ چرا متد ShowMessage را مستقیما اجرا نکنیم؟
خوب، Delegate‌ها برای طراحی فریم ورکهایی با قابلیت استفاده‌ی مجدد از کدهای آنها، بسیار مناسب هستند. بگذارید این مطلب را با یک مثال ساده از کلاس Employee توضیح دهیم.
ویژال استودیو را باز کنید و یک پروژه‌ی Windows Forms Application ساده را با نام CSharpDelegates بسازید. سپس کلاس زیر را به آن اضافه کنید:   
using System.Collections.Generic;
 
namespace CSharpDelegates
{
    public class Employee
    {
        public int EmployeeId { get; set; }
 
        public string Name { get; set; }
 
        public int Experience { get; set; }
 
        public double Salary { get; set; }
 
        public void IncreaseSalary(List<Employee> Employees)
        {
            foreach (Employee emp in Employees)
            {
                if (emp.Salary < 10000)
                {
                    emp.Salary = emp.Salary + emp.Salary * 0.3;
                }
            }
        }
    }
}
در کلاس Employee بالا، تعدادی فیلد و یک متد با نام IncreaseSalary داریم که وظیفه‌ی آن افزایش 30% حقوق کارمندانی است که کمتر از 10000 می‌گیرند. اگر در آینده قصد داشته باشیم که علاوه بر این افزایش حقوق، منطق دیگری را با میزان ترفیع و شایستگی کارمندان نیز لحاظ کنیم، لازم است کدهای متد IncreaseSalary را تغییر دهیم که این کار، یک کار خسته کننده است و شاید ما دوست نداشته باشیم تا کدهای کلاس پایه‌ی Employee را تغییر دهیم. در این نوع سناریوها می‌توان با استفاده از Delegateها، منطق افزایش حقوق و منطق ترفیع و شایستگی کارمندان را از هم جدا کرد. خوب، اولین کار، ویرایش متد IncreaseSalary است:  
using System.Collections.Generic;
 
namespace CSharpDelegates
{
    public delegate bool SalaryIncreaseEligibility(Employee emp);
    public class Employee
    {
        public int EmployeeId { get; set; }
 
        public string Name { get; set; }
 
        public int Experience { get; set; }
 
        public double Salary { get; set; }
 
        public string IncreaseSalary(List<Employee> Employees, SalaryIncreaseEligibility del)
        {
            string sSalIncreasdEmployees = "Salary increased for ";
            foreach (Employee emp in Employees)
            {
                if (del(emp))
                {
                    emp.Salary = emp.Salary + emp.Salary * 0.3;
                    sSalIncreasdEmployees = sSalIncreasdEmployees + emp.Name + " ,";
                }
            }
 
            return sSalIncreasdEmployees;
        }
    }
}
همانطور که در کد بالا قابل مشاهده است، منطق افزایش حقوق بر اساس ترفیع و شایستگی کارمندان را با Delegate ایی به نام SalaryIncreaseEligibility جدا کرده‌ایم. بدین وسیله می‌توانیم منطق شناسایی کردن کارمندان لایق افزایش حقوق را بدون ایجاد تغییری در کلاس Employee سفارشی کنیم. حال بگذارید متد IncreaseSalary از کلاس Employee را با منطق سفارشی خود برای افزایش حقوق کارمندان لایق، با کمک Delegate ایی به نام SalaryIncreaseEligibility اجرا کنیم. 
using System;
using System.Collections.Generic;
using System.Windows.Forms;
 
namespace CSharpDelegates
{
    public partial class Form1 : Form
    {
        public Form1()
        {
            InitializeComponent();
        }
 
        private void Form1_Load(object sender, EventArgs e)
        {
            List<Employee> empList = new List<Employee>();
            empList.Add(new Employee() { EmployeeId = 100, Name = "Mark", Salary = 2000, Experience = 3 });
            empList.Add(new Employee() { EmployeeId = 101, Name = "John", Salary = 15000, Experience = 8 });
            empList.Add(new Employee() { EmployeeId = 102, Name = "David", Salary = 4000, Experience = 4 });
            empList.Add(new Employee() { EmployeeId = 103, Name = "Bob", Salary = 50000, Experience = 14 });
            empList.Add(new Employee() { EmployeeId = 104, Name = "Alex", Salary = 9000, Experience = 6 });
 
            SalaryIncreaseEligibility del = new SalaryIncreaseEligibility(SalaryEligibility);
 
            Employee objEmp = new Employee();
            string sMsg = objEmp.IncreaseSalary(empList, del);
 
            MessageBox.Show(sMsg);
        }
 
        private bool SalaryEligibility(Employee emp)
        {
            if (emp.Salary > 10000)
            {
                return true;
            }
            else
            {
                return false;
            }
        }
 
    }
}
در کد بالا ما منطق ترفیع و شایستگی کارمندان را از متد SalaryEligibility جدا کرده‌ایم و این منطق را به کمک Delegate ای به نام SalaryIncreaseEligibility به متد ذکر شده پاس داده‌ایم. در آینده اگر قصد داشته باشیم تا این افزایش حقوق را بر اساس منطق دیگری تعریف کنیم، فقط کافیست که متد SalaryEligibility را تغییر دهیم و دیگر لازم نیست تغییری در کلاس Employee ایجاد کنیم.
نظرات مطالب
بازگردانی پایگاه داده بدون فایل لاگ
سوالتون کلی هست لطفا توضیح بیشتری بدید و البته باید توجه داشته باشید که با توجه به اطلاعات بالا اگه میخواهید از تعمیر اورژانسی استفاده کنید نسخه بانک باید از 2005 به بالا باشه
اشتراک‌ها
مجموعه ای از اطلاعات و داده های آماری در مورد سرطان

اطلاعات و آمارهای نمونه گیری شده جهت نوشتن نرم افزارهایی در راستای تسهیل شناخت و پیدا کردن ژن‌ها و نمونه‌های مختلف و مقایسه آنها و بررسی راهکارهای نرم افزاری برای درمان بیماری‌های مربوط به انواع مختلف بیماری‌ها و سرطانها 

سرطان پروستات (Prostate Cancer)
سرطان مغزی (Brain Cancer)
تومورهای بدخیم سرطانی (sarcoma)
مریضی‌های متابولیسمی (Metabolic Diseases)
سرطان خون (Leukemia )
و ...
 

 Cancer Program Datasets

مجموعه ای از اطلاعات و داده های آماری در مورد سرطان
اشتراک‌ها
زبان جدید Ecstasy برای زندگی در دنیای ابری

زبان برنامه نویسی Ecstasy که اخیرا در کنفرانس Cloud Native 2019 معرفی شده است، در تلاش است تا توسعه، نگهداری و بروزرسانی راهکارهای نرم افزاری مدرن که احتمالا در Cloud Provider‌های مختلف اجرا می‌شوند، را تسهیل بخشد.

در این زبان سعی شده تا تمام وابستگی‌های برنامه ها، از طریق تزریق وابستگی و توسط Runtime مدیریت شود و پشتیبانی از AOT و WASM ازجمله ویژگی‌های آن است. پشتیبانی از نسخه‌های مختلف یک ماژول در ماژول دیگر از ویژگی‌های جذاب آن است که میتواند نحوه انتشار و پشتیبانی نرم افزاری را در سازمان‌ها متحول کند. البته این زبان همچنان در حال توسعه است و برای استفاده در محیط‌های عملیاتی آماده نیست و بخشی از ابزارهای آن هنوز در حال تکمیل است.

مخزن پروژه: https://github.com/xtclang/ 

وب سایت پروژه: https://xtclang.org/ 

زبان جدید Ecstasy برای زندگی در دنیای ابری
نظرات مطالب
بهبود SEO در ASP.NET MVC
تکمیل بحث:
گوگل به تنظیم canonical url هم نیاز دارد. بنابراین تنظیم ذیل به کلاس فوق اضافه شد:
filterContext.Controller.ViewBag.CanonicalUrl = absoluteUrlToLower;
و بعد در فایل layout برنامه خواهیم داشت:
<link rel="canonical" href="@ViewBag.CanonicalUrl"/>

مطالب
آپلود فایل‌ها توسط برنامه‌های React به یک سرور ASP.NET Core به همراه نمایش درصد پیشرفت
قصد داریم اطلاعات یک فرم React را به همراه دو فایل الصاقی به آن، به سمت یک سرور ASP.NET Core ارسال کنیم؛ بطوریکه درصد پیشرفت ارسال فایل‌ها، زمان سپری شده، زمان باقی مانده و سرعت آپلود نیز گزارش داده شوند:



پیشنیازها
«بررسی روش آپلود فایل‌ها در ASP.NET Core»
«ارسال فایل و تصویر به همراه داده‌های دیگر از طریق jQuery Ajax »

- در مطلب اول، روش دریافت فایل‌ها از کلاینت، در سمت سرور و ذخیره سازی آن‌ها در یک برنامه‌ی ASP.NET Core بررسی شده‌است که کلیات آن در اینجا نیز صادق است.
- در مطلب دوم، روش کار با FormData استاندارد بررسی شده‌است. هرچند در مطلب جاری از jQuery استفاده نمی‌شود، اما نکات نحوه‌ی کار با شیء FormData استاندارد، در اینجا نیز یکی است.


برپایی پروژه‌های مورد نیاز

ابتدا یک پوشه‌ی جدید مانند UploadFilesSample را ایجاد کرده و در داخل آن دستور زیر را اجرا می‌کنیم:
 dotnet new react
در مورد این قالب که امکان تجربه‌ی توسعه‌ی یکپارچه‌ی ASP.NET Core و React را میسر می‌کند، در مطلب «روش یکی کردن پروژه‌های React و ASP.NET Core» بیشتر بحث کرده‌ایم.
سپس در این پوشه، پوشه‌ی ClientApp پیش‌فرض آن‌را حذف می‌کنیم؛ چون کمی قدیمی است. همچنین فایل‌های کنترلر و سرویس آب و هوای پیش‌فرض آن‌را به همراه پوشه‌ی صفحات Razor آن، حذف و پوشه‌ی خالی wwwroot را نیز به آن اضافه می‌کنیم.
همچنین بجای تنظیم پیش فرض زیر در فایل کلاس آغازین برنامه:
spa.UseReactDevelopmentServer(npmScript: "start");
از تنظیم زیر استفاده کرده‌ایم تا با هر بار تغییری در کدهای پروژه‌ی ASP.NET، یکبار دیگر از صفر npm start اجرا نشود:
spa.UseProxyToSpaDevelopmentServer("http://localhost:3000");
بدیهی است در این حالت باید از طریق خط فرمان به پوشه‌ی clientApp وارد شد و دستور npm start را یکبار به صورت دستی اجرا کرد، تا این وب سرور بر روی پورت 3000، راه اندازی شود. البته ما برنامه را به صورت یکپارچه بر روی پورت 5001 وب سرور ASP.NET Core، مرور می‌کنیم.

اکنون در ریشه‌ی پروژه‌ی ASP.NET Core ایجاد شده، دستور زیر را صادر می‌کنیم تا پروژه‌ی کلاینت React را با فرمت جدید آن ایجاد کند:
> create-react-app clientapp
سپس وارد این پوشه‌ی جدید شده و بسته‌های زیر را نصب می‌کنیم:
> cd clientapp
> npm install --save bootstrap axios react-toastify
توضیحات:
- برای استفاده از شیوه‌نامه‌های بوت استرپ، بسته‌ی bootstrap نیز در اینجا نصب می‌شود که برای افزودن فایل bootstrap.css آن به پروژه‌ی React خود، ابتدای فایل clientapp\src\index.js را به نحو زیر ویرایش خواهیم کرد:
import "bootstrap/dist/css/bootstrap.css";
این import به صورت خودکار توسط webpack ای که در پشت صحنه کار bundling & minification برنامه را انجام می‌دهد، مورد استفاده قرار می‌گیرد.
- برای نمایش پیام‌های برنامه از کامپوننت react-toastify استفاده می‌کنیم که پس از نصب آن، با مراجعه به فایل app.js نیاز است importهای لازم آن‌را اضافه کنیم:
import { ToastContainer } from "react-toastify";
import "react-toastify/dist/ReactToastify.css";
همچنین نیاز است ToastContainer را به ابتدای متد render آن نیز اضافه کرد:
  render() {
    return (
      <React.Fragment>
        <ToastContainer />
- برای ارسال فایل‌ها به سمت سرور از کتابخانه‌ی معروف axios استفاده خواهیم کرد.


ایجاد کامپوننت React فرم ارسال فایل‌ها به سمت سرور

پس از این مقدمات، فایل جدید clientapp\src\components\UploadFileSimple.jsx را ایجاد کرده و به صورت زیر تکمیل می‌کنیم:
import React, { useState } from "react";
import axios from "axios";
import { toast } from "react-toastify";

export default function UploadFileSimple() {

  const [description, setDescription] = useState("");
  const [selectedFile1, setSelectedFile1] = useState();
  const [selectedFile2, setSelectedFile2] = useState();


  return (
    <form>
      <fieldset className="form-group">
        <legend>Support Form</legend>

        <div className="form-group row">
          <label className="form-control-label" htmlFor="description">
            Description
          </label>
          <input
            type="text"
            className="form-control"
            name="description"
            onChange={event => setDescription(event.target.value)}
            value={description}
          />
        </div>

        <div className="form-group row">
          <label className="form-control-label" htmlFor="file1">
            File 1
          </label>
          <input
            type="file"
            className="form-control"
            name="file1"
            onChange={event => setSelectedFile1(event.target.files[0])}
          />
        </div>

        <div className="form-group row">
          <label className="form-control-label" htmlFor="file2">
            File 2
          </label>
          <input
            type="file"
            className="form-control"
            name="file2"
            onChange={event => setSelectedFile2(event.target.files[0])}
          />
        </div>

        <div className="form-group row">
          <button
            className="btn btn-primary"
            type="submit"
          >
            Submit
          </button>
        </div>
      </fieldset>
    </form>
  );
}
کاری که تا این مرحله انجام شده، بازگشت UI فرم برنامه توسط یک functional component است.
- توسط آن یک textbox به همراه دو فیلد ارسال فایل، به فرم اضافه شده‌اند.
- مرحله‌ی بعد، دسترسی به فایل‌های انتخابی کاربر و همچنین مقدار توضیحات وارد شده‌است. به همین جهت با استفاده از useState Hook، روش دریافت و تنظیم این مقادیر را مشخص کرده‌ایم:
  const [description, setDescription] = useState("");
  const [selectedFile1, setSelectedFile1] = useState();
  const [selectedFile2, setSelectedFile2] = useState();
با React Hooks، بجای تعریف یک state، به صورت خاصیت، آن‌را صرفا use می‌کنیم و یا همان useState، که یک تابع است و باید در ابتدای کامپوننت، مورد استفاده قرار گیرد. این متد برای شروع به کار، نیاز به یک state آغازین را دارد؛ مانند انتساب یک رشته‌ی خالی به description. سپس اولین خروجی متد useState که داخل یک آرایه مشخص شده‌است، همان متغیر description است که توسط state ردیابی خواهد شد. اینبار بجای متد this.setState قبلی که یک متد عمومی بود، متدی اختصاصی را صرفا جهت تغییر مقدار همین متغیر description به نام setDescription به عنوان دومین خروجی متد useState، تعریف می‌کنیم. بنابراین متد useState، یک initialState را دریافت می‌کند و سپس یک مقدار را به همراه یک متد، جهت تغییر state آن، بازگشت می‌دهد. همین کار را برای دو فیلد دیگر نیز تکرار کرده‌ایم. بنابراین selectedFile1، فایلی است که توسط متد setSelectedFile1 تنظیم خواهد شد و این تنظیم، سبب رندر مجدد UI نیز خواهد گردید.
- پس از طراحی state این فرم، مرحله‌ی بعدی، استفاده از متدهای set تمام useStateهای فوق است. برای مثال در مورد یک textbox معمولی، می‌توان آن‌را به صورت inline تعریف کرد و با هر بار تغییری در محتوای آن، این رخ‌داد را به متد setDescription ارسال نمود تا مقدار وارد شده را به متغیر حالت description انتساب دهد:
          <input
            type="text"
            className="form-control"
            name="description"
            onChange={event => setDescription(event.target.value)}
            value={description}
          />
در مورد فیلدهای دریافت فایل‌ها، روش انجام اینکار به صورت زیر است:
          <input
            type="file"
            className="form-control"
            name="file1"
            onChange={event => setSelectedFile1(event.target.files[0])}
          />
چون المان‌های دریافت فایل می‌توانند بیش از یک فایل را نیز دریافت کنند (اگر ویژگی multiple، به تعریف تگ آن‌ها اضافه شود)، به همین جهت خاصیت files بر روی آن‌ها قابل دسترسی شده‌است. اما چون در اینجا ویژگی multiple ذکر نشده‌است، بنابراین تنها یک فایل توسط آن‌ها قابل دریافت است و به همین جهت دسترسی به اولین فایل و یا files[0] را در اینجا مشاهده می‌کنید. بنابراین با فراخوانی متد setSelectedFile1، اکنون متغیر حالت selectedFile1، مقدار دهی شده و قابل استفاده است.


تشکیل مدل ارسال داده‌ها به سمت سرور

در فرم‌های معمولی، عموما داده‌ها به صورت یک شیء JSON به سمت سرور ارسال می‌شوند؛ اما در اینجا وضع متفاوت است و به همراه توضیحات وارد شده، دو فایل باینری نیز وجود دارند.
در حالت ارسال متداول فرم‌هایی که به همراه المان‌های دریافت فایل هستند، ابتدا یک ویژگی enctype با مقدار multipart/form-data به المان فرم اضافه می‌شود و سپس این فرم به سادگی قابلیت post-back به سمت سرور را پیدا می‌کند:
<form enctype="multipart/form-data" action="/upload" method="post">
   <input id="file-input" type="file" />
</form>
اما اگر قرار باشد همین فرم را توسط جاوا اسکریپت به سمت سرور ارسال کنیم، روش کار به صورت زیر است:
let file = document.getElementById("file-input").files[0];
let formData = new FormData();
 
formData.append("file", file);
fetch('/upload/image', {method: "POST", body: formData});
ابتدا به خاصیت files و اولین فایل آن دسترسی پیدا کرده و سپس شیء استاندارد FormData را بر اساس آن و تمام فیلدهای فرم تشکیل می‌دهیم. FormData ساختاری شبیه به یک دیکشنری را دارد و از کلیدهایی که متناظر با Id المان‌های فرم و مقادیری متناظر با مقادیر آن المان‌ها هستند، تشکیل می‌شود که توسط متد append آن، به این دیکشنری اضافه خواهند شد. در آخر هم شیء formData را به سمت سرور ارسال می‌کنیم.
در یک برنامه‌ی React نیز باید دقیقا چنین مراحلی طی شوند. تا اینجا کار دسترسی به مقدار files[0] و تشکیل متغیرهای حالت فرم را انجام داده‌ایم. در مرحله‌ی بعد، شیء FormData را تشکیل خواهیم داد:
  // ...

export default function UploadFileSimple() {
  // ...

  const handleSubmit = async event => {
    event.preventDefault();

    const formData = new FormData();
    formData.append("description", description);
    formData.append("file1", selectedFile1);
    formData.append("file2", selectedFile2);


      toast.success("Form has been submitted successfully!");

      setDescription("");
  };

  return (
    <form onSubmit={handleSubmit}>
    </form>
  );
}
به همین جهت، ابتدا کار مدیریت رخ‌داد onSubmit فرم را انجام داده و توسط آن با استفاده از متد preventDefault، از post-back متداول فرم به سمت سرور جلوگیری می‌کنیم. سپس شیء FormData را بر اساس مقادیر حالت متناظر با المان‌های فرم، تشکیل می‌دهیم. کلیدهایی که در اینجا ذکر می‌شوند، نام خواص مدل متناظر سمت سرور را نیز تشکیل خواهند داد.


ارسال مدل داده‌های فرم React به سمت سرور

پس از تشکیل شیء FormData در متد مدیریت کننده‌ی handleSubmit، اکنون با استفاده از کتابخانه‌ی axios، کار ارسال این اطلاعات را به سمت سرور انجام خواهیم داد:
  // ...

export default function UploadFileSimple() {
  const apiUrl = "https://localhost:5001/api/SimpleUpload/SaveTicket";

  // ...
  const [isUploading, setIsUploading] = useState(false);

  const handleSubmit = async event => {
    event.preventDefault();

    const formData = new FormData();
    formData.append("description", description);
    formData.append("file1", selectedFile1);
    formData.append("file2", selectedFile2);

    try {
      setIsUploading(true);

      const { data } = await axios.post(apiUrl, formData, {
        headers: {
          "Content-Type": "multipart/form-data"
        }}
      });

      toast.success("Form has been submitted successfully!");

      console.log("uploadResult", data);

      setIsUploading(false);
      setDescription("");
    } catch (error) {
      setIsUploading(false);
      toast.error(error);
    }
  };


  return (
  // ...
  );
}
در اینجا نحوه‌ی ارسال شیء FormData را توسط کتابخانه‌ی axios به سمت سرور مشاهده می‌کنید. با استفاده از متد post آن، به سمت مسیر api/SimpleUpload/SaveTicket که آن‌را در ادامه تکمیل خواهیم کرد، شیء formData متناظر با اطلاعات فرم، به صورت async، ارسال شده‌است. همچنین headers آن نیز به همان «"enctype="multipart/form-data» که پیشتر توضیح داده شد، تنظیم شده‌است.
در قطعه کد فوق، متغیر جدید حالت isLoading را نیز مشاهده می‌کنید. از آن می‌توان برای فعال و غیرفعال کردن دکمه‌ی submit فرم در زمان ارسال اطلاعات به سمت سرور، استفاده کرد:
<button
   disabled={ isUploading }
   className="btn btn-primary"
   type="submit"
>
  Submit
</button>
به این ترتیب اگر فراخوانی await axios.post هنوز به پایان نرسیده باشد، مقدار isUploading مساوی true بوده و سبب غیرفعال شدن دکمه‌ی submit می‌شود.


اعتبارسنجی سمت کلاینت فایل‌های ارسالی به سمت سرور

در اینجا شاید نیاز باشد نوع و یا اندازه‌ی فایل‌های انتخابی توسط کاربر را تعیین اعتبار کرد. به همین جهت متدی را برای اینکار به صورت زیر تهیه می‌کنیم:
  const isFileValid = selectedFile => {
    if (!selectedFile) {
      // toast.error("Please select a file.");
      return false;
    }

    const allowedMimeTypes = [
      "image/png",
      "image/jpeg",
      "image/gif",
      "image/svg+xml"
    ];
    if (!allowedMimeTypes.includes(selectedFile.type)) {
      toast.error(`Invalid file type: ${selectedFile.type}`);
      return false;
    }

    const maxFileSize = 1024 * 500;
    const fileSize = selectedFile.size;
    if (fileSize > maxFileSize) {
      toast.error(
        `File size ${(fileSize / 1024).toFixed(
          2
        )} KB must be less than ${maxFileSize / 1024} KB`
      );
      return false;
    }

    return true;
  };
در اینجا ابتدا بررسی می‌شود که آیا فایلی انتخاب شده‌است یا خیر؟ سپس فایل انتخاب شده، باید دارای یکی از MimeTypeهای تعریف شده باشد. همچنین اندازه‌ی آن نیز نباید بیشتر از 500 کیلوبایت باشد. در هر کدام از این موارد، یک خطا توسط react-toastify به کاربر نمایش داده خواهد شد.

اکنون برای استفاده‌ی از این متد دو راه وجود دارد:
الف) استفاده از آن در متد مدیریت کننده‌ی submit اطلاعات:
  const handleSubmit = async event => {
    event.preventDefault();

    if (!isFileValid(selectedFile1) || !isFileValid(selectedFile2)) {
      return;
    }
در ابتدای متد مدیریت کننده‌ی handleSubmit، متد isFileValid را بر روی دو متغیر حالتی که حاوی اطلاعات فایل‌های انتخابی توسط کاربر هستند، فراخوانی می‌کنیم.

ب) استفاده‌ی از آن جهت غیرفعال کردن دکمه‌ی submit:
<button
            disabled={
              isUploading ||
              !isFileValid(selectedFile1) ||
              !isFileValid(selectedFile2)
            }
            className="btn btn-primary"
            type="submit"
>
   Submit
</button>
می‌توان دقیقا در همان زمانیکه کاربر فایلی را انتخاب می‌کند نیز به انتخاب او واکنش نشان داد. چون مقدار دهی‌های متغیرهای حالت، همواره سبب رندر مجدد فرم می‌شوند و در این حالت مقدار ویژگی disabled نیز محاسبه‌ی مجدد خواهد شد، بنابراین در همان زمانیکه کاربر فایلی را انتخاب می‌کند، متد isFileValid نیز بر روی آن فراخوانی شده و در صورت نیاز، خطایی به او نمایش داده می‌شود.


نمایش درصد پیشرفت آپلود فایل‌ها

کتابخانه‌ی axios، امکان دسترسی به میزان اطلاعات آپلود شده‌ی به سمت سرور را به صورت یک رخ‌داد فراهم کرده‌است که در ادامه از آن برای نمایش درصد پیشرفت آپلود فایل‌ها استفاده می‌کنیم:
      const startTime = Date.now();

      const { data } = await axios.post(apiUrl, formData, {
        headers: {
          "Content-Type": "multipart/form-data"
        },
        onUploadProgress: progressEvent => {
          const { loaded, total } = progressEvent;

          const timeElapsed = Date.now() - startTime;
          const uploadSpeed = loaded / (timeElapsed / 1000);

          setUploadProgress({
            queueProgress: Math.round((loaded / total) * 100),
            uploadTimeRemaining: Math.ceil((total - loaded) / uploadSpeed),
            uploadTimeElapsed: Math.ceil(timeElapsed / 1000),
            uploadSpeed: (uploadSpeed / 1024).toFixed(2)
          });
        }
      });
هر بار که متد رویدادگردان onUploadProgress فراخوانی می‌شود، به همراه اطلاعات شیء progressEvent است که خواص loaded آن به معنای میزان اطلاعات آپلود شده و total هم جمع کل اندازه‌ی اطلاعات در حال ارسال است. بر این اساس و همچنین زمان شروع عملیات، می‌توان اطلاعاتی مانند درصد پیشرفت عملیات، مدت زمان باقیمانده، مدت زمان سپری شده و سرعت آپلود اطلاعات را محاسبه کرد و سپس توسط آن، شیء state ویژه‌ای را به روز رسانی کرد که به صورت زیر تعریف می‌شود:
  const [uploadProgress, setUploadProgress] = useState({
    queueProgress: 0,
    uploadTimeRemaining: 0,
    uploadTimeElapsed: 0,
    uploadSpeed: 0
  });
هر بار به روز رسانی state، سبب رندر مجدد UI می‌شود. به همین جهت متدی را برای رندر جدولی که اطلاعات شیء state فوق را نمایش می‌دهد، به صورت زیر تهیه می‌کنیم:
  const showUploadProgress = () => {
    const {
      queueProgress,
      uploadTimeRemaining,
      uploadTimeElapsed,
      uploadSpeed
    } = uploadProgress;

    if (queueProgress <= 0) {
      return <></>;
    }

    return (
      <table className="table">
        <thead>
          <tr>
            <th width="15%">Event</th>
            <th>Status</th>
          </tr>
        </thead>
        <tbody>
          <tr>
            <td>
              <strong>Elapsed time</strong>
            </td>
            <td>{uploadTimeElapsed} second(s)</td>
          </tr>
          <tr>
            <td>
              <strong>Remaining time</strong>
            </td>
            <td>{uploadTimeRemaining} second(s)</td>
          </tr>
          <tr>
            <td>
              <strong>Upload speed</strong>
            </td>
            <td>{uploadSpeed} KB/s</td>
          </tr>
          <tr>
            <td>
              <strong>Queue progress</strong>
            </td>
            <td>
              <div
                className="progress-bar progress-bar-info progress-bar-striped"
                role="progressbar"
                aria-valuemin="0"
                aria-valuemax="100"
                aria-valuenow={queueProgress}
                style={{ width: queueProgress + "%" }}
              >
                {queueProgress}%
              </div>
            </td>
          </tr>
        </tbody>
      </table>
    );
  };
و این متد را به این شکل در ذیل المان fieldset فرم، اضافه می‌کنیم تا کار رندر نهایی را انجام دهد:
{showUploadProgress()}
هربار که state به روز می‌شود، مقدار شیء uploadProgress دریافت شده و بر اساس آن، 4 سطر جدول نمایش پیشرفت آپلود، تکمیل می‌شوند.
در اینجا از کامپوننت progress-bar خود بوت استرپ برای نمایش درصد آپلود فایل‌ها استفاده شده‌است. اگر style آن‌را هر بار با مقدار جدید queueProgress به روز رسانی کنیم، سبب نمایش پویای این progress-bar خواهد شد.

یک نکته: اگر می‌خواهید درصد پیشرفت آپلود را در حالت آزمایش local بهتر مشاهده کنید، دربرگه‌ی network، سرعت را بر روی 3G تنظیم کنید (مانند تصویر ابتدای بحث)؛ در غیراینصورت همان ابتدای کار به علت بالا بودن سرعت ارسال فایل‌ها، 100 درصد را مشاهده خواهید کرد.


دریافت فرم React درخواست پشتیبانی، در سمت سرور و ذخیره‌ی فایل‌های آن‌

بر اساس نحوه‌ی تشکیل FormData سمت کلاینت:
const formData = new FormData();
formData.append("description", description);
formData.append("file1", selectedFile1);
formData.append("file2", selectedFile2);
مدل سمت سرور معادل با آن به صورت زیر خواهد بود:
using Microsoft.AspNetCore.Http;

namespace UploadFilesSample.Models
{
    public class Ticket
    {
        public int Id { set; get; }

        public string Description { set; get; }

        public IFormFile File1 { set; get; }

        public IFormFile File2 { set; get; }
    }
}
که در اینجا هر selectedFile سمت کلاینت، به یک IFormFile سمت سرور نگاشت می‌شود. نام این خواص نیز باید با نام کلیدهای اضافه شده‌ی به دیکشنری FormData، یکی باشند.
پس از آن کنترلر ذخیره سازی اطلاعات Ticket را مشاهده می‌کنید:
using System.IO;
using System.Threading.Tasks;
using Microsoft.AspNetCore.Hosting;
using Microsoft.AspNetCore.Http;
using Microsoft.AspNetCore.Mvc;
using UploadFilesSample.Models;

namespace UploadFilesSample.Controllers
{
    [Route("api/[controller]")]
    [ApiController]
    public class SimpleUploadController : Controller
    {
        private readonly IWebHostEnvironment _environment;

        public SimpleUploadController(IWebHostEnvironment environment)
        {
            _environment = environment;
        }

        [HttpPost("[action]")]
        public async Task<IActionResult> SaveTicket([FromForm]Ticket ticket)
        {
            var file1Path = await saveFileAsync(ticket.File1);
            var file2Path = await saveFileAsync(ticket.File2);

            //TODO: save the ticket ... get id

            return Created("", new { id = 1001 });
        }

        private async Task<string> saveFileAsync(IFormFile file)
        {
            const string uploadsFolder = "uploads";
            var uploadsRootFolder = Path.Combine(_environment.WebRootPath, "uploads");
            if (!Directory.Exists(uploadsRootFolder))
            {
                Directory.CreateDirectory(uploadsRootFolder);
            }

            //TODO: Do security checks ...!

            if (file == null || file.Length == 0)
            {
                return string.Empty;
            }

            var filePath = Path.Combine(uploadsRootFolder, file.FileName);
            using (var fileStream = new FileStream(filePath, FileMode.Create))
            {
                await file.CopyToAsync(fileStream);
            }

            return $"/{uploadsFolder}/{file.Name}";
        }
    }
}
توضیحات تکمیلی:
- تزریق IWebHostEnvironment در سازنده‌ی کلاس کنترلر، سبب می‌شود تا از طریق خاصیت WebRootPath آن، به wwwroot دسترسی پیدا کنیم و فایل‌های نهایی را در آنجا ذخیره سازی کنیم.
- همانطور که ملاحظه می‌کنید، هنوز هم model binding کار کرده و می‌توان شیء Ticket را به نحو متداولی دریافت کرد:
public async Task<IActionResult> SaveTicket([FromForm]Ticket ticket)
ویژگی FromForm نیز مرتبط است به هدر multipart/form-data ارسالی از سمت کلاینت:
      const { data } = await axios.post(apiUrl, formData, {
        headers: {
          "Content-Type": "multipart/form-data"
        }}
      });


کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: UploadFilesSample.zip
برای اجرای آن، پس از صدور فرمان dotnet restore که سبب بازیابی وابستگی‌های سمت کلاینت نیز می‌شود، ابتدا به پوشه‌ی clientapp مراجعه کرده و فایل run.cmd را اجرا کنید. با اینکار react development server بر روی پورت 3000 شروع به کار می‌کند. سپس به پوشه‌ی اصلی برنامه‌ی ASP.NET Core بازگشت شده و فایل dotnet_run.bat را اجرا کنید. این اجرا سبب راه اندازی وب سرور برنامه و همچنین ارائه‌ی برنامه‌ی React بر روی پورت 5001 می‌شود.
نظرات نظرسنجی‌ها
بعنوان مدیر تیم نرم افزاری با تعداد متوسط (6-7 نفر) با متدولوژی اسکرام، کدام روش را بیشتر می پسندید و استفاده می کنید؟
در مورد اسکرام تا جایی که بنده اطلاعات دارم و مطالعه کردم، اسکرام یک فریم ورک هست در واقع نه متدولوژی. یکی از اساتیدی که در ایران تدریس میکنند آقای صفری هستند که کتابی هم در این زمینه نوشتند که میتونید مطالعه بفرمایید. ایشان هرجایی که از اسکرام حرف زدند لفظ فریم ورک را هم در آن آورده اند. بنابراین بر اساس تفاوت فریم ورک و متدولوژی میتوانیم اینگونه برداشت کنیم که تمامی روش‌ها میتوانند بر اساس نیاز سیستم شما درست باشند، اما باید توجه داشته باشید که در اسکرام ما چیزی به عنوان role به معنای مستحکم و خشک خودش نداریم. در اسکرام حتی تحلیل هم جزئی از یک وظیفه (task) در نظر گرفته میشود. به همین دلیل وقتی که در افقی بلندتر به پروژه نگاه میکنیم، بک لاگ‌ها را مشاهده میکنیم که در یک بکلاگ تمامی فرایند‌های تحلیل و حتی تست را هم باید در وظایف در نظر بگیریم. بر اساس سخن آقای نواصری، این روش بیشتر به RUP و مدل‌های نرم افزاری سنتی شبیه است که البته بنده نقض نمیکنم. چون غول نرم افزاری دنیا به نام IBM پشت این قضیه است.
و اما در مورد نظرسنجی باید عرض کنم، به نظر بنده در گزینه 1 تقسیم کار به صورت وظیفه ای و سپردن یک قسمت از برنامه چیزی است که در اسکرام تعریف شده، اما لزومی ندارد که تسک شما (مثلا یک تسک تراکنش بانکی) که شامل view و design و تحلیل و backend میشود همگی در یک تسک دیده شود. بنابراین حس میکنم شما در شکاندن تسک‌ها باید تسک‌ها را به قسمت‌های کوچکتری تقسیم کنید. به این صورت ادامه گزینه 1 هم درست میشود، چون دیگر تمامی لایه‌ها را یک نفر انجام نمیدهد. و یک تسک تراکنش بانکی به 3 یا 4 تسک تقسیم میشود.
و در آخر اینکه اسکرام بنای تمامی این تحلیل‌ها را روی یک عبارت استوار کرده و آن هم "تعامل بین اعضا" است.
نظرات مطالب
VS Code برای توسعه دهندگان ASP.NET Core - قسمت دوم - ایجاد و اجرای اولین برنامه
نکته‌ای در مورد دیباگ برنامه‌های NET Core 2.0.

اگر فایل vscode\launch.json. پیشتر برای یک پروژه‌ی NET Core 1.x. تشکیل شده باشد، پس از ارتقاء برنامه به NET Core 2.0.، با شروع دیباگر در VSCode، خطای ذیل را مشاهده خواهید کرد:
The specified framework 'Microsoft.NETCore.App', version '1.1.2' was not found.
علت اینجا است که در فایل launch.json، مسیر dll اصلی برنامه هنوز به netcoreapp1.0 تنظیم است و باید به صورت ذیل به netcoreapp2.0 اصلاح شود:
"program": "${workspaceRoot}/src/ASPNETCoreIdentitySample/bin/Debug/netcoreapp2.0/ASPNETCoreIdentitySample.dll",