مطالب
مسیریابی در Angular - قسمت سوم - پارامترهای مسیریابی
گاهی از اوقات نیاز است به همراه مسیریابی، اطلاعاتی را نیز به آن‌ها ارسال کنیم. برای مثال در حین نمایش لیست محصولات، برای هدایت به صفحه‌ی نمایش جزئیات هر محصول، نیاز است Id هر محصول نیز به همراه مسیریابی، به کامپوننت مقصد ارسال شود. اینکار توسط route parameters قابل مدیریت است.

تنظیم مسیریابی‌ها جهت درج پارامترها

پیش از ارسال اطلاعات مورد نیاز، به مسیری خاص، نیاز است محل قرارگیری این اطلاعات را در تعاریف مسیریابی‌ها مشخص کرد.
در ادامه‌ی مثال این سری، دو کامپوننت جدید جزئیات و ویرایش محصولات را به ماژول محصولات اضافه می‌کنیم:
>ng g c product/ProductDetail
>ng g c product/ProductEdit
این دستورات سبب به روز رسانی خودکار قسمت declarations فایل src\app\product\product.module.ts نیز خواهند شد.

در ادامه با مراجعه به فایل src\app\product\product-routing.module.ts، تنظیمات مسیریابی آن‌را به شکل ذیل تکمیل خواهیم کرد:
import { ProductEditComponent } from './product-edit/product-edit.component';
import { ProductDetailComponent } from './product-detail/product-detail.component';
import { ProductListComponent } from './product-list/product-list.component';

const routes: Routes = [
  { path: 'products', component: ProductListComponent },
  { path: 'products/:id', component: ProductDetailComponent },
  { path: 'products/:id/edit', component: ProductEditComponent }
];
اولین شیء مسیریابی تعریف شده را در قسمت‌های پیشین بررسی کردیم که امکان نمایش کامپوننت لیست محصولات را توسط یک routerLink در منوی سایت میسر می‌کند.
دومین شیء مسیریابی، از مسیر ریشه‌ی یکسانی استفاده می‌کند (products) که علت آن‌را در قسمت قبل با «انتخاب استراتژی مناسب نامگذاری مسیرها» بررسی کردیم. در اینجا id: مکانی را مشخص می‌کند که قرار است اطلاعاتی را به آن مسیر خاص ارسال کند. در اینجا : به معنای تعریف مکان یک پارامتر اجباری مسیریابی است. به علاوه id یک نام دلخواه است و چون در مثال جاری می‌خواهیم id محصولات را انتقال دهیم، Id نام‌گرفته‌است؛ وگرنه هر نام دیگری نیز می‌تواند باشد.
سومین شیء مسیریابی نیز از مسیر ریشه‌ی یکسانی استفاده می‌کند و تفاوت آن‌را با حالت نمایش جزئیات، با افزودن یک edit/ مشخص کرده‌ایم.

در اینجا هر تعداد متغیر مورد نیاز، قابل تعریف است. برای مثال مسیری مانند orders/:id/items/:itemId با دو متغیر و یا بیشتر نیز قابل تعریف است. فقط باید دقت داشت که نام‌های پس از : در یک مسیریابی، باید منحصربفرد باشند.


تکمیل کامپوننت نمایش لیست محصولات

پیش از ادامه‌ی بحث نیاز است کامپوننت خالی لیست محصولات را که در قسمت‌های قبل ایجاد کردیم، تکمیل کنیم تا پس از آن بتوانیم لینک‌هایی را به صفحات نمایش جزئیات محصولات و همچنین ویرایش و افزودن محصولات نیز اضافه کنیم. به همین جهت ابتدا اینترفیس محصول را اضافه می‌کنیم:
 > ng g i product/IProduct
و آن‌را به نحو ذیل تکمیل خواهیم کرد:
export interface IProduct {
    id: number;
    productName: string;
    productCode: string;
}


تشکیل یک منبع اطلاعات درون حافظه‌ای

یکی از بسته‌های Angular به نام angular-in-memory-web-api، قابلیت تشکیل یک REST Web API ساده را دارد که از آن جهت دریافت، ثبت و به روز رسانی لیست محصولات استفاده خواهیم کرد (بدون نیاز به نوشتن کد سمت سرور خاصی؛ صرفا در جهت ساده سازی ارائه‌ی مطلب).
به همین جهت ابتدا بسته‌ی مرتبط با آن‌را نصب کنید:
 >npm install angular-in-memory-web-api --save
ذکر پارامتر save در اینجا، سبب به روز رسانی فایل package.json نیز خواهد شد:
"dependencies": {
   "angular-in-memory-web-api": "^0.3.1"
},

سپس کلاس ProductData را به ماژول محصولات اضافه می‌کنیم:
 > ng g cl product/ProductData
این کلاس را در ادامه به صورت ذیل تکمیل خواهیم کرد:
import { IProduct } from './iproduct';
import { InMemoryDbService, InMemoryBackendConfig } from 'angular-in-memory-web-api';

export class ProductData implements InMemoryDbService, InMemoryBackendConfig {
    createDb() {
        let products: IProduct[] = [
            {
                'id': 1,
                'productName': 'Product 1',
                'productCode': '0011'
            },
            {
                'id': 2,
                'productName': 'Product 2',
                'productCode': '0023'
            },
            {
                'id': 5,
                'productName': 'Product 5',
                'productCode': '0048'
            },
            {
                'id': 8,
                'productName': 'Product 8',
                'productCode': '0022'
            },
            {
                'id': 10,
                'productName': 'Product 10',
                'productCode': '0042'
            }
        ];
        return { products };
    }
}
همانطور که ملاحظه می‌کنید، کلاسی که قرار است  به عنوان منبع داده‌ی بسته‌ی angular-in-memory-web-api بکار رود باید InMemoryDbService, InMemoryBackendConfig را نیز پیاده سازی کند که نمونه‌ای از آن‌را در اینجا برای بازگشت یک لیست درون حافظه‌ای محصولات، مشاهده می‌کنید.

در آخر برای فعالسازی این REST Web API ساده، تنها کافی است به فایل src\app\app.module.ts مراجعه کرده و کلاس ProductData فوق را معرفی کنیم:
import { ProductData } from './product/product-data';
import { InMemoryWebApiModule } from 'angular-in-memory-web-api';

@NgModule({
  declarations: [
  ],
  imports: [
    BrowserModule,
    FormsModule,
    HttpModule,
    InMemoryWebApiModule.forRoot(ProductData, { delay: 1000 }),

    ProductModule,
    UserModule,

    AppRoutingModule
  ],
- ابتدا مکان یافت شدن ماژول‌های مورد نیاز ProductData و InMemoryWebApiModule تعریف شده‌اند و سپس InMemoryWebApiModule.forRoot را جهت تشکیل یک Web API آزمایشی، برای ارائه‌ی اطلاعات کلاس ProductData، به لیست imports اضافه کرده‌ایم. باید دقت داشت که نیاز است تعریف InMemoryWebApiModule پس از تعریف HttpModule باشد تا بتواند تعدادی از پیش فرض‌های آن را بازنویسی کند.
- در اینجا یک delay را هم در تنظیمات آن مشاهده می‌کنید. هدف از تعریف آن، شبیه سازی کند بودن دریافت اطلاعات از یک وب سرور واقعی است.
- این وب سرویس در آدرس api/products قابل دسترسی است.


تعریف سرویس HTTP کار با منبع اطلاعات درون حافظه‌ای

پس از تعریف REST Web API درون حافظه‌ای، یک سرویس HTTP را نیز جهت کار با آن، به برنامه اضافه خواهیم کرد:
 >ng g s product/product -m product/product.module
که سبب افزوده شدن سرویس product.service.ts و همچنین به روز رسانی خودکار قسمت providers ماژول product.module.ts نیز می‌شود:
 installing service
  create src\app\product\product.service.spec.ts
  create src\app\product\product.service.ts
  update src\app\product\product.module.ts
اگر نام ماژول را ذکر نکنیم، سرویس مدنظر تولید خواهد شد، اما قسمت providers هیچ ماژولی به صورت خودکار تکمیل نمی‌شود.

پس از ایجاد قالب ابتدایی فایل product.service.ts، آن‌را به نحو ذیل تکمیل کنید:
import { Injectable } from '@angular/core';
import { Http, Response, Headers, RequestOptions } from '@angular/http';

import { Observable } from 'rxjs/Observable';
import 'rxjs/add/operator/do';
import 'rxjs/add/operator/catch';
import 'rxjs/add/observable/throw';
import 'rxjs/add/operator/map';
import 'rxjs/add/observable/of';

import { IProduct } from './iproduct';

@Injectable()
export class ProductService {
  private baseUrl = 'api/products';

  constructor(private http: Http) { }

  getProducts(): Observable<IProduct[]> {
    return this.http.get(this.baseUrl)
      .map(this.extractData)
      .do(data => console.log('getProducts: ' + JSON.stringify(data)))
      .catch(this.handleError);
  }

  getProduct(id: number): Observable<IProduct> {
    if (id === 0) {
      return Observable.of(this.initializeProduct());
    };
    const url = `${this.baseUrl}/${id}`;
    return this.http.get(url)
      .map(this.extractData)
      .do(data => console.log('getProduct: ' + JSON.stringify(data)))
      .catch(this.handleError);
  }

  deleteProduct(id: number): Observable<Response> {
    let headers = new Headers({ 'Content-Type': 'application/json' });
    let options = new RequestOptions({ headers: headers });

    const url = `${this.baseUrl}/${id}`;
    return this.http.delete(url, options)
      .do(data => console.log('deleteProduct: ' + JSON.stringify(data)))
      .catch(this.handleError);
  }

  saveProduct(product: IProduct): Observable<IProduct> {
    let headers = new Headers({ 'Content-Type': 'application/json' });
    let options = new RequestOptions({ headers: headers });

    if (product.id === 0) {
      return this.createProduct(product, options);
    }
    return this.updateProduct(product, options);
  }

  private createProduct(product: IProduct, options: RequestOptions): Observable<IProduct> {
    product.id = undefined;
    return this.http.post(this.baseUrl, product, options)
      .map(this.extractData)
      .do(data => console.log('createProduct: ' + JSON.stringify(data)))
      .catch(this.handleError);
  }

  private updateProduct(product: IProduct, options: RequestOptions): Observable<IProduct> {
    const url = `${this.baseUrl}/${product.id}`;
    return this.http.put(url, product, options)
      .map(() => product)
      .do(data => console.log('updateProduct: ' + JSON.stringify(data)))
      .catch(this.handleError);
  }

  private extractData(response: Response) {
    let body = response.json();
    return body.data || {};
  }

  private handleError(error: Response): Observable<any> {
    console.error(error);
    return Observable.throw(error.json().error || 'Server error');
  }

  initializeProduct(): IProduct {
    // Return an initialized object
    return {
      id: 0,
      productName: null,
      productCode: null
    };
  }
}
این سرویس HTTP، به سرویس Web API آزمایشی واقع در آدرس  baseUrl، متصل خواهد شد:
   private baseUrl = 'api/products';
از آن برای دریافت لیست محصولات (getProducts)، دریافت جزئیات یک محصول (getProduct)، حذف یک محصول (deleteProduct)، ثبت و یا به روز رسانی یک محصول (saveProduct) استفاده خواهیم کرد.


نمایش لیست محصولات

اکنون پس از این مقدمات می‌توانیم کامپوننت لیست محصولات را تکمیل کنیم. به همین جهت به قالب ابتدایی src\app\product\product-list\product-list.component.ts مراجعه کرده و آن‌را به نحو ذیل تکمیل کنید:
import { ActivatedRoute } from '@angular/router';
import { Component, OnInit } from '@angular/core';

import { ProductService } from './../product.service';
import { IProduct } from './../iproduct';

@Component({
  selector: 'app-product-list',
  templateUrl: './product-list.component.html',
  styleUrls: ['./product-list.component.css']
})
export class ProductListComponent implements OnInit {
  pageTitle = 'Product List';
  errorMessage: string;

  products: IProduct[];

  constructor(private productService: ProductService,
    private route: ActivatedRoute) { }

  ngOnInit(): void {
    this.productService.getProducts()
      .subscribe(products => this.products = products,
      error => this.errorMessage = <any>error);
  }
}
در اینجا با استفاده از سرویس محصولاتی که پیشتر ایجاد کردیم، کار دریافت لیست محصولات انجام شده و سپس به خاصیت عمومی products نسبت داده می‌شود. این خاصیت را در قالب این کامپوننت نمایش خواهیم داد. به همین جهت فایل src\app\product\product-list\product-list.component.html را گشوده و آن‌را به نحو ذیل تکمیل کنید:
<div class="panel panel-default">
  <div class="panel-heading">
    {{pageTitle}}
  </div>

  <div class="panel-body">
    <div class="has-error" *ngIf="errorMessage">{{errorMessage}}</div>

    <div class="table-responsive">
      <table class="table" *ngIf="products && products.length">
        <thead>
          <tr>
            <th>Product</th>
            <th>Code</th>
          </tr>
        </thead>
        <tbody>
          <tr *ngFor="let product of products">
            <td><a [routerLink]="['/products', product.id]">
                  {{product.productName}}
                </a>
            </td>
            <td>{{ product.productCode}}</td>
            <td>
              <a class="btn btn-primary" [routerLink]="['/products', product.id, 'edit']">
                Edit
              </a>
            </td>
          </tr>
        </tbody>
      </table>
    </div>
  </div>
</div>
اکنون اگر برنامه را توسط دستور ng serve -o ساخته و اجرا کنید، چنین صفحه‌ای قابل مشاهده خواهد بود:


توضیحات:

پس از تعریف مسیریابی‌های صفحات نمایش لیست محصولات و ویرایش محصولات، اکنون نوبت به اتصال آن‌ها به لینک‌هایی است تا توسط کاربران برنامه مورد استفاده قرار گیرند.
در اینجا با تعریف لینکی، هر محصول را به صفحه‌ی مشاهده‌ی جزئیات آن متصل کرده‌ایم:
<a [routerLink]="['/products', product.id]">
                  {{product.productName}}
</a>
برای مشاهده‌ی جزئیات هر محصول نیاز است Id آن محصول را به عنوان پارامتر مسیریابی ارسال کنیم. به همین جهت این Id را به عنوان پارامتری جدید، به routerLink انتساب داده‌ایم.
و یا برای حالت edit نیز به همین صورت 'path: 'products/:id/edit را مقدار دهی کرده‌ایم.
<a class="btn btn-primary" [routerLink]="['/products', product.id, 'edit']">
     Edit
</a>
در اینجا ابتدا root URL segment ذکر می‌شود. سپس پارامترهای متغیر مسیریابی و همچنین ثوابت آن مسیر خاص نیز باید ذکر شوند. اگر URL segment ثابت edit‌، در انتها ذکر نشود، این مسیر با تنظیم 'path: 'products/:id تطابق داده خواهد شد و نه با حالت 'path: 'products/:id/edit.

به علاوه به فایل src\app\app.component.html نیز مراجعه کرده و لینکی را ذیل لینک لیست محصولات در منوی سایت، جهت افزودن یک محصول جدید اضافه می‌کنیم:
<li>
      <a [routerLink]="['/products', 0, 'edit']">Add Product</a>
</li>
در اینجا عدد صفر را به عنوان پارامتر یا Id محصول جدید، به همان صفحه‌ی ویرایش اطلاعات یک محصول، ارسال کرده‌ایم. اگر به سرویس محصولات دقت کنید،
  saveProduct(product: IProduct): Observable<IProduct> {
    let headers = new Headers({ 'Content-Type': 'application/json' });
    let options = new RequestOptions({ headers: headers });

    if (product.id === 0) {
      return this.createProduct(product, options);
    }
    return this.updateProduct(product, options);
  }
اگر id مساوی صفر باشد، یک محصول جدید ایجاد خواهد شد و اگر غیر صفر باشد، این محصول از پیش موجود، به روز رسانی می‌گردد.

همچنین باید دقت داشت که تمام پارامترهای routerLink را با کدنویسی و در متد navigate نیز می‌توان بکار برد. برای مثال:
 this.router.navigate(['products', this.product.id]);


خواندن و پردازش پارامترهای مسیریابی

تا اینجا لیست محصولات را نمایش دادیم و همچنین لینک‌هایی را به صفحات نمایش جزئیات، ویرایش و افزودن این محصولات، تعریف کردیم. مرحله‌ی بعد، پیاده سازی این کامپوننت‌ها است.
مسیریاب Angular، پارامترهای هر مسیر را توسط سرویس ActivatedRoute استخراج کرده و در اختیار کامپوننت‌ها قرار می‌دهد. بنابراین برای دسترسی به آن‌ها تنها کافی است این سرویس را به سازنده‌ی کلاس کامپوننت خود تزریق کنیم. پس از آن دو روش برای خواندن اطلاعات مسیرجاری توسط این سرویس فراهم می‌شود:
الف) استفاده از شیء this.route.snapshot که وضعیت آغازین مسیریابی را به همراه دارد. برای مثال جهت دسترسی به مقدار پارامتر id می‌توان به صورت ذیل عمل کرد:
 let id = +this.route.snapshot.params['id'];

بنابراین ابتدا یک مسیریابی به همراه پارامتر یا پارامترهایی متغیر تعریف می‌شود:
 { path: 'products/:id', component: ProductDetailComponent }
سپس این مسیریابی توسط لینک ذیل فعال می‌شود:
<a [routerLink]="['/products', product.id]">{{product.productName}}</a>
اکنون برای دریافت مقدار این پارامتر از URL جاری، می‌توان از this.route.snapshot.params['id'] استفاده کرد. این id دقیقا نام همان متغیری است که در تعریف مسیریابی ذکر شده‌است و حساس به کوچکی و بزرگی حروف می‌باشد.

ب) این سرویس ویژه به همراه خاصیت this.route.params که یک Observable است نیز می‌باشد:
this.route.params.subscribe(
         params => {
            let id = +params['id'];
            this.getProduct(id);
         }
      );
هر زمان که پارامترهای مسیریابی تغییر کنند، این Observable به آن‌ها گوش فرا داده و برنامه را از این تغییرات مطلع می‌سازد.

یک نکته: ذکر علامت + در اینجا (params['id']+) سبب تبدیل رشته‌ی دریافتی، به عدد می‌گردد.


تکمیل کامپوننت نمایش جزئیات یک محصول

در ادامه قالب ابتدایی مشاهده‌ی جزئیات یک محصول را که در فایل src\app\product\product-detail\product-detail.component.ts قرار دارد، گشوده و به نحو ذیل تکمیل کنید:
import { Component, OnInit } from '@angular/core';
import { ActivatedRoute } from '@angular/router';

import { ProductService } from './../product.service';
import { IProduct } from './../iproduct';

@Component({
  selector: 'app-product-detail',
  templateUrl: './product-detail.component.html',
  styleUrls: ['./product-detail.component.css']
})
export class ProductDetailComponent implements OnInit {
  pageTitle = 'Product Detail';
  product: IProduct;
  errorMessage: string;

  constructor(private productService: ProductService,
    private route: ActivatedRoute) { }

  ngOnInit(): void {
    let id = +this.route.snapshot.params['id'];
    this.getProduct(id);
  }

  getProduct(id: number) {
    this.productService.getProduct(id).subscribe(
      product => this.product = product,
      error => this.errorMessage = <any>error);
  }
}
در این حالت اگر آدرس http://localhost:4200/products/1 توسط کاربر درخواست شود، نیاز است بتوان id=1 آن‌را از مسیرجاری استخراج کرد. به همین جهت سرویس ActivatedRoute به سازنده‌ی کلاس کامپوننت جزئیات محصول تزریق شده‌است. هرچند می‌توان از این سرویس در همان سازنده‌ی کلاس نیز استفاده کرد، اما انجام اعمال async آغازین یک کامپوننت بهتر است به ngOnInit منتقل شوند تا سبب تاخیری در آغاز و نمایش کامپوننت نگردند. این life cycle hook، پس از آغاز کامپوننت فراخوانی می‌گردد. به همین جهت ذکر implements OnInit را در قسمت تعریف کلاس مشاهده می‌کنید.
در متد OnInit، مقدار id، از snapshot دریافت می‌گردد. سپس این id به متد getProduct ارسال می‌شود تا از RES Web API سرویس برنامه، جزئیات این محصول را واکشی کند و به خاصیت product نسبت دهد.


برای تکمیل قالب این کامپوننت نیز فایل src\app\product\product-detail\product-detail.component.html را گشوده و به نحو ذیل تغییر دهید تا در آن بتوان از خاصیت عمومی product استفاده کرد:
<div class="panel panel-primary" *ngIf="product">
  <div class="panel-heading" style="font-size:large">
    {{pageTitle + ": " + product.productName}}
  </div>

  <div class="panel-body">
    <div>
      Name: {{product.productName}}
    </div>
    <div>
      Code: {{product.productCode}}
    </div>
    <div class="has-error" *ngIf="errorMessage">{{errorMessage}}</div>
  </div>

  <div class="panel-footer">
    <a class="btn btn-default" [routerLink]="['/products']">
      <i class="glyphicon glyphicon-chevron-left"></i> Back
    </a>
    <a class="btn btn-primary" style="width:80px;margin-left:10px" 
       [routerLink]="['/products', product.id, 'edit']">
       Edit
    </a>
  </div>
</div>
در اینجا علاوه بر استفاده از شیء product در جهت نمایش جزئیات محصول انتخابی، دو دکمه‌ی back و edit نیز اضافه شده‌اند که اولی صفحه‌ی لیست محصولات را مجددا نمایش می‌دهد و دومی کار هدایت به صفحه‌ی ویرایش جزئیات این محصول را میسر می‌کند.


تکمیل کامپوننت ویرایش و افزودن جزئیات یک محصول

از آنجائیکه قصد داریم به ماژول محصولات فرم جدیدی را اضافه کنیم، نیاز است به فایل src\app\product\product.module.ts مراجعه کرده و FormsModule را به قسمت imports آن اضافه کنیم:
import { FormsModule } from '@angular/forms';

@NgModule({
  imports: [
    CommonModule,
    FormsModule,
    ProductRoutingModule
  ]
کد کامل کامپوننت ویرایش و افزودن جزئیات یک محصول به شرح ذیل است (فایل src\app\product\product-edit\product-edit.component.ts):
import { Component, OnInit } from '@angular/core';
import { ActivatedRoute, Router } from '@angular/router';

import { ProductService } from './../product.service';
import { IProduct } from './../iproduct';

@Component({
  selector: 'app-product-edit',
  templateUrl: './product-edit.component.html',
  styleUrls: ['./product-edit.component.css']
})
export class ProductEditComponent implements OnInit {
  pageTitle = 'Product Edit';
  product: IProduct;
  errorMessage: string;

  constructor(private productService: ProductService,
    private route: ActivatedRoute,
    private router: Router) { }

  ngOnInit(): void {
    let id = +this.route.snapshot.params['id'];
    this.getProduct(id);
  }

  getProduct(id: number): void {
    this.productService.getProduct(id)
      .subscribe(
      (product: IProduct) => this.onProductRetrieved(product),
      (error: any) => this.errorMessage = <any>error
      );
  }

  onProductRetrieved(product: IProduct): void {
    this.product = product;

    if (this.product.id === 0) {
      this.pageTitle = 'Add Product';
    } else {
      this.pageTitle = `Edit Product: ${this.product.productName}`;
    }
  }

  deleteProduct(): void {
    if (this.product.id === 0) {
      // Don't delete, it was never saved.
      this.onSaveComplete();
    } else {
      if (confirm(`Really delete the product: ${this.product.productName}?`)) {
        this.productService.deleteProduct(this.product.id)
          .subscribe(
          () => this.onSaveComplete(`${this.product.productName} was deleted`),
          (error: any) => this.errorMessage = <any>error
          );
      }
    }
  }

  saveProduct(): void {
    if (true === true) {
      this.productService.saveProduct(this.product)
        .subscribe(
        () => this.onSaveComplete(`${this.product.productName} was saved`),
        (error: any) => this.errorMessage = <any>error
        );
    } else {
      this.errorMessage = 'Please correct the validation errors.';
    }
  }

  onSaveComplete(message?: string): void {
    if (message) {
      // TODO: show msg
    }

    // Navigate back to the product list
    this.router.navigate(['/products']);
  }
}
به همراه کد کامل قالب آن (فایل src\app\product\product-edit\product-edit.component.html):
<div class="panel panel-primary">
  <div class="panel-heading">
    {{pageTitle}}
  </div>

  <div class="panel-body" *ngIf="product">
    <form class="form-horizontal" novalidate (ngSubmit)="saveProduct()" #productForm="ngForm">
      <fieldset>
        <div class="form-group" [ngClass]="{'has-error': (productNameVar.touched || 
                                               productNameVar.dirty) && 
                                               !productNameVar.valid }">
          <label class="col-md-2 control-label" for="productNameId">Product Name</label>

          <div class="col-md-8">
            <input class="form-control" id="productNameId" type="text" placeholder="Name (required)" 
                   required minlength="3" [(ngModel)]=product.productName 
                   name="productName" #productNameVar="ngModel" />
            <span class="help-block" *ngIf="(productNameVar.touched ||
                                                         productNameVar.dirty) &&
                                                         productNameVar.errors">
                <span *ngIf="productNameVar.errors.required">
                    Product name is required.
                </span>
                <span *ngIf="productNameVar.errors.minlength">
                    Product name must be at least three characters.
                </span>
            </span>
          </div>
        </div>

        <div class="form-group" [ngClass]="{'has-error': (productCodeVar.touched || 
                                               productCodeVar.dirty) && 
                                               !productCodeVar.valid }">
          <label class="col-md-2 control-label" for="productCodeId">Product Code</label>

          <div class="col-md-8">
            <input class="form-control" id="productCodeId" type="text" placeholder="Code (required)" 
                   required [(ngModel)]=product.productCode
                   name="productCode" #productCodeVar="ngModel" />
            <span class="help-block" *ngIf="(productCodeVar.touched ||
                                                         productCodeVar.dirty) &&
                                                         productCodeVar.errors">
                <span *ngIf="productCodeVar.errors.required">
                     Product code is required.
                </span>
            </span>
          </div>
        </div>

        <div class="form-group">
          <div class="col-md-4 col-md-offset-2">
            <span>
                 <button class="btn btn-primary"
                         type="submit"
                         style="width:80px;margin-right:10px"
                         [disabled]="!productForm.valid"
                         (click)="saveProduct()">
                         Save
                 </button>
             </span>
             <span>
                 <a class="btn btn-default"
                    [routerLink]="['/products']">
                       Cancel
                 </a>
             </span>
             <span>
                 <a class="btn btn-default"
                    (click)="deleteProduct()">
                     Delete
                  </a>
             </span>
          </div>
        </div>
      </fieldset>
    </form>
    <div class="has-error" *ngIf="errorMessage">{{errorMessage}}</div>
  </div>
</div>

توضیحات:

نکته‌ی مهمی را که در این کدها می‌خواهیم بررسی کنیم، متد ngOnInit آن‌است:
ngOnInit(): void {
    let id = +this.route.snapshot.params['id'];
    this.getProduct(id);
  }
برنامه را یکبار توسط دستور ng server -o ساخته و اجرا کنید.
 - ابتدا لیست محصولات را مشاهده کنید.
 - سپس بر روی دکمه‌ی edit محصول شماره یک کلیک نمائید:


تصویر فوق حاصل خواهد شد که صحیح است. اطلاعات مربوط به محصول یک از وب سرور آزمایشی برنامه واکشی شده و به شیء product نسبت داده شده‌است. همین انتساب سبب مقدار دهی فیلدهای فرم ویرایش اطلاعات گردیده‌است.
 - در ادامه بر روی لینک Add product در منوی بالای صفحه کلیک کنید:


همانطور که مشاهده می‌کنید، هرچند URL صفحه تغییر کرده‌است، اما هنوز فرم ویرایش اطلاعات، به روز نشده و فیلدهای آن جهت درج یک محصول جدید خالی نشده‌اند. علت اینجا است که در متد ngOnInit، مقدار پارامتر id را از طریق شیء route.snapshot دریافت کرده‌ایم. اگر تنها پارامترهای URL تغییر کنند، کامپوننت مجددا آغاز نشده و متد ngOnInit فراخوانی نمی‌شود. در اینجا تغییر آدرس http://localhost:4200/products/1/edit به http://localhost:4200/products/0/edit به علت عدم تغییر  root URL segment آن یا همان products، سبب فراخوانی مجدد ngOnInit نمی‌شود. به همین جهت است که فیلدهای این فرم تغییر نکرده‌اند.
برای حل این مشکل بجای دریافت پارامترهای مسیریابی از طریق شیء route.snapshot بهتر است به تغییرات آن‌ها گوش فرا دهیم. اینکار را از طریق متد route.params.subscribe می‌توان انجام داد:
  ngOnInit(): void {
    this.route.params.subscribe(
      params => {
        let id = +params['id'];
        this.getProduct(id);
      }
    );
  }
در اینجا چون کامپوننت به علت نحوه‌ی تعریف مسیریابی آن مجددا آغاز نمی‌شود، شیء route.snapshot برای دسترسی به پارامترهای تغییر کرده‌ی مسیریابی، کارآیی لازم را نداشته و باید از روش دوم دسترسی به آن مقادیر که یک Observable است و به تغییرات پارامترها گوش فرا می‌دهد، استفاده کرد.

یک نکته: هر زمانیکه از Observable‌ها استفاده می‌شود، نیاز است در پایان کار کامپوننت، unsubscribe آن نیز فراخوانی شود تا نشتی حافظه رخ ندهد. در اینجا یک سری استثناء هم وجود دارند، مانند this.route.params که به صورت خودکار توسط طول عمر سرویس ActivatedRoute مدیریت می‌شود.


روش خواندن پارامترهای مسیریابی در +Angular 4

روشی که تا به اینجا در مورد خواندن پارامترهای مسیریابی ذکر شد، با Angular 4 هم سازگار است. در Angular 4 روش دیگری را نیز اضافه کرده‌اند که توسط شیء paramMap مدیریت می‌شود:
    // For Angular 4+
    let id = +this.route.snapshot.paramMap.get('id');
    this.getProduct(id);

    // OR
    this.route.paramMap.subscribe(params => {
          let id = +params['id'];
          this.getProduct(id);
        });
در اینجا دو روش دسترسی به پارامتر id را مشاهده می‌کنید. در حالت کار با snapshot متد paramMap.get اینبار یک رشته را قبول می‌کند و یا بجای params می‌توان از paramMap استفاده کرد.


تعریف پارامترهای اختیاری مسیریابی

فرض کنید یک صفحه‌ی جستجو را طراحی کرده‌اید که در آن می‌توان نام و کد محصول را جستجو کرد. سپس می‌خواهیم این پارامترها را به صفحه‌ی نمایش لیست محصولات هدایت کنیم. برای طراحی این نوع مسیریابی می‌توان از مطالبی که تاکنون گفته شد استفاده کرد و پارامترهایی اجباری را جهت مسیریابی تعریف نمود:
 { path: 'products/:name/:code', component: ProductListComponent }
و سپس می‌توان یک چنین لینکی را جهت فعالسازی آن اضافه کرد:
 [routerLink]="['/products', productName, productCode]"
این روش به همراه URLهایی ناخوانا خواهد بود که قسمت‌های مختلف آن مشخص نیستند و هر بار که قرار باشد گزینه‌ی دیگری را به جستجو اضافه کرد، نیاز است این پارامترها را نیز تغییر داد. همچنین در حین جستجو ممکن است تعدادی از فیلدها اختیاری باشند و نه اجباری. برای حل این مشکل امکان تعریف پارامترهای اختیاری مسیریابی نیز پیش بینی شده‌است. دراین حالت تعریف مسیریابی صفحه‌ی نمایش لیست محصولات به صورت ذیل خواهد بود (بدون ذکر هیچ پارامتری):
 { path: 'products', component: ProductListComponent },
و سپس لینکی که به آن تعریف می‌شود، نحوه‌ی تعریف خاصی را خواهد داشت:
 [routerLink]="['/products', {name: productName, code: productCode}]"
در اینجا پارامترهای اختیاری به صورت یک سری key/value در آرایه‌ی پارامترهای مسیریابی مشخص می‌شوند و هربار که نیاز به تغییر آن‌ها بود، نیازی نیست تا تعریف مسیریابی اصلی مرتبط را تغییر داد. باید دقت داشت که پارامترهای اختیاری باید همواره پس از پارامترهای اجباری در این آرایه، ذکر شوند.
در این حالت لینک تولید شده چنین شکلی را خواهد داشت:
 http://localhost:4200/products;name=Controller;code=gmg
نحوه‌ی خواندن این پارامترها، دقیقا همانند نحوه‌ی خواندن پارامترهای اجباری هستند و در اینجا از نام key‌ها برای اشاره‌ی به آن‌ها استفاده می‌شود:
let name = this.route.snapshot.params['name'];
let code = this.route.snapshot.params['code'];

این پارامترها پس از هدایت کاربر به مسیری دیگر، حفظ نشده و پاک خواهند شد. به همین جهت کلیدهای تعریف شده‌ی در اینجا ضرورتی ندارد که یکتا بوده و با سایر قسمت‌های برنامه تداخلی نداشته باشند.


تعریف پارامترهای کوئری در مسیریابی

فرض کنید لیست محصولات را بر اساس پارامتر یا پارامترهایی فیلتر کرده‌اید. اکنون اگر بر روی لینک مشاهده‌ی جزئیات یک محصول یافت شده کلیک کنید و سپس مجددا به لیست فیلتر شده بازگردید، تمام پارامترهای انتخابی پاک شده و لیست از ابتدا نمایش داده می‌شود. در یک چنین حالتی برای بهبود تجربه‌ی کاربری، بهتر است پارامترهای جستجو شده را در طی هدایت کاربر به قسمت‌های مختلف حفظ کرد:
 http://localhost:42000/products/5?filterBy=product1
در این لینک جزئیات محصول 5 نمایش داده خواهد شد. پس از عدد 5، پارامترهای کوئری ذکر شده‌اند و برخلاف پارامترهای اختیاری مسیریابی، در بین مسیریابی و هدایت کاربران به صفحات مختلف، حفظ خواهند شد.
در اینجا نیز برای تعریف یک چنین قابلیتی، مسیریابی ابتدایی تعریف شده، همانند قبل خواهد بود و در آن خبری از پارامترهای کوئری نیست:
 { path: 'products', component: ProductListComponent}
اعمال پارامترهای کوئری مختلف، به لینک‌های تعریف شده، توسط دایرکتیو queryParams صورت می‌گیرد و در اینجا یک مجموعه‌ی از key/valueها ذکر خواهند شد:
<a [routerLink] = "['/products', product.id]"
     [queryParams] = "{ filterBy: 'er', showImage: true }">
{{product.productName}}
</a>
در این مثال یک ثابت دلخواه er مشخص شده‌است. بدیهی است می‌توان متغیری را نیز بجای این ثابت تعریف کرد (یک خاصیت عمومی تعریف شده‌ی در سطح کامپوننت که به تکست‌باکس جستجو متصل است).

و یا با کدنویسی به صورت ذیل است:
this.router.navigate(['/products'],
   {
       queryParams: { filterBy: 'er', showImage: true}
   }
);
باید دقت داشت که چون این پارامترهای کوئری در بین مسیریابی به صفحات مختلف حفظ می‌شوند، نباید کلیدهای انتخاب شده‌ی در اینجا با سایر کلیدهای موجود در صفحات دیگر تداخل پیدا کنند.

یک مشکل: اگر در صفحه‌ی نمایش جزئیات یک محصول، دکمه‌ی Back وجود داشته باشد، با کلیک بر روی آن پارامترهای کوئری پاک خواهند شد و دیگر حفظ نمی‌شوند. مرحله‌ی آخر حفظ پارامترهای کوئری در بین صفحات مختلف تنظیم ذیل است:
 [preserveQueryParams] = "true"
یعنی دکمه‌ی back به این شکل تغییر می‌کند:
<a class="btn btn-default"
           [routerLink]="['/products']"
           [preserveQueryParams]="true">
            <i class="glyphicon glyphicon-chevron-left"></i> Back
</a>
و یا استفاده از { preserveQueryParams: true} در حین کدنویسی.
که البته در Angular 4 مورد اول به "queryParamsHandling= "preserve و مورد دوم به { 'queryParamsHandling: 'preserve} تغییر یافته‌است و حالت قبلی منسوخ شده اعلام گردیده‌است.
this.router.navigate(['/products'],
   { queryParamsHandling: 'preserve'}
);

پس از بازگشت به صفحه‌ی اصلی لیست محصولات، هرچند این پارامترهای کوئری حفظ شده‌اند، اما مجددا به صورت خودکار پردازش نخواهند شد. برای خواندن آن‌ها در متد ngOnInit باید به صورت ذیل عمل کرد:
var filter = this.route.snapshot.queryParams['filterBy'] || '';
var showImage = this.route.snapshot.queryParams['showImage'] === 'true';
علت تعریف '' || این است که ممکن است filterBy تعریف نشده باشد (برای حالتی که صفحه برای بار اول نمایش داده می‌شود) و دلیل تعریف 'true' === این است که مقادیر دریافتی در اینجا رشته‌ای هستند و نه boolean. به همین جهت باید با رشته‌ی true مقایسه شوند.

در مثال تکمیل شده‌ی جاری، امکان فیلتر کردن جدول با اضافه کردن یک pipe جدید به نام ProductFilter میسر شده‌است:
 >ng g p product/ProductFilter
فایل src\app\product\product-filter.pipe.ts با این محتوا:
import { PipeTransform, Pipe } from '@angular/core';
import { IProduct } from './iproduct';

@Pipe({
  name: 'productFilter'
})
export class ProductFilterPipe implements PipeTransform {
  transform(value: IProduct[], filterBy: string): IProduct[] {
    filterBy = filterBy ? filterBy.toLocaleLowerCase() : null;
    return filterBy ? value.filter((product: IProduct) =>
      product.productName.toLocaleLowerCase().indexOf(filterBy) !== -1) : value;
  }
}
و سپس تعریف تکست باکس فیلتر کردن در ابتدای قالب src\app\product\product-list\product-list.component.html :
  <div class="panel-body">
    <div class="row">
            <div class="col-md-2">Filter by:</div>
            <div class="col-md-4">
                <input type="text" [(ngModel)]="listFilter" />
            </div>
    </div>
    <div class="row" *ngIf="listFilter">
            <div class="col-md-6">
                <h3>Filtered by: {{listFilter}} </h3>
            </div>
    </div>
و اعمال این فیلتر به حلقه‌ی نمایش ردیف‌های جدول؛ به همراه تعریف پارامتر کوئری:
<tr *ngFor="let product of products | productFilter:listFilter">
            <td><a [routerLink]="['/products', product.id]"
                   [queryParams]="{filterBy: listFilter}">
                  {{product.productName}}
                </a>
            </td>


در اینجا اگر به صفحه‌ی جزئیات محصول فیلتر شده مراجعه کنیم، این فیلتر حفظ خواهد شد:


و در این حالت اگر بر روی دکمه‌ی back کلیک کنیم، مجددا فیلتر وارد شده بازیابی شده و نمایش داده می‌شود:


که برای میسر شدن آن ابتدا خاصیت عمومی listFilter به کامپوننت لیست محصولات اضافه گردیده و سپس در ngOnInit، این پارامتر در صورت وجود، از سیستم مسیریابی دریافت می‌شود:
@Component({
  selector: 'app-product-list',
  templateUrl: './product-list.component.html',
  styleUrls: ['./product-list.component.css']
})
export class ProductListComponent implements OnInit {
  listFilter: string;

  ngOnInit(): void {
    this.listFilter = this.route.snapshot.queryParams['filterBy'] || '';


کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: angular-routing-lab-02.zip
برای اجرای آن فرض بر این است که پیشتر Angular CLI را نصب کرده‌اید. سپس از طریق خط فرمان به ریشه‌ی پروژه وارد شده و دستور npm install را صادر کنید تا وابستگی‌های آن دریافت و نصب شوند. در آخر با اجرای دستور ng serve -o برنامه ساخته شده و در مرورگر پیش فرض سیستم نمایش داده خواهد شد.
نظرات مطالب
پلاگین DataTables کتابخانه jQuery - قسمت چهارم
با سلام و تشکر. می‌خوام یک ستون ردیف به این جدول اضافه کنم که به ازای صفحه، ردیف جلو بره یعنی  از  1 نشه دوباره  و یکی هم اضافه کردن یک Attr خاص و جدید به هر سطر در جدول مثل  ProjectCode که  اون هم داخلش Id اون سطر در دیتا بیس هستش . ممنونم  اگه  کمکم  کنید
کد کارم رو هم می‌دهم . البته من در  WebForm کار کردم.
   var $table = $('#browsers-grid');
$table.dataTable({
"bJQueryUI": true,
"bProcessing": true,
"bSortClasses": false,
"bServerSide": true,
"bFilter": true,
"sPaginationType": "full_numbers",
"sScrollY": 400,
"sScrollX": "100%",
"sScrollXInner": "110%",
"bLengthChange": false,
"iDisplayLength": 20,

"aLengthMenu": [[5, 10, 25, 50, -1], [5, 10, 25, 50, "All"]],
"bAutoWidth": false,
"sAjaxSource": "Commands.aspx?cmd=all",
"fnServerData": function (sSource, aoData, fnCallback) {
  $.ajax({
"dataType": 'json',
"type": "POST",
"url": sSource,
"data": aoData,
"success": fnCallback
  });
},

"aoColumns":
  [

  { "mDataProp": "Code" },
  { "mDataProp": "Caption" },
  { "mDataProp": "Comment" }
  ],

"oLanguage":
  {
"sUrl": "dataTables.persian.txt"
  }
});
مطالب
کارهایی جهت بالابردن کارآیی Entity Framework #1
امروزه اهمیت استفاده از  Entity Framework بر هیچ کسی پوشیده نیست؛ اما در صورتی که به مفاهیم ابتدایی آن آشنایی نداشته باشید ممکن است در دام هایی بیفتید که استفاده از آن کم رنگ شود. در زیر به توصیه‌هایی جهت بالابردن کارآیی برنامه‌های مبتنی بر EF اشاره خواهیم کرد.
  • تنها دریافت رکوردهای مورد نیاز

EF راهی برای کار با اشیاء POCO، بدون آگاهی از مقادیرشان می‌باشد. اما هنگام فرآیند دریافت و یا به روزرسانی مقادیر این اشیاء از بانک اطلاعاتی، رفت و برگشت هایی انجام می‌شود که اطلاع از آنها بسیار حیاتی و ضروری است. به این فرآیند materiallization می‌گویند.
string city = "New York";
List<School> schools = db.Schools.ToList();
List<School> newYorkSchools = schools.Where(s => s.City == city).ToList();

در کد بالا ابتدا کلیه ردیف‌های جدول از دیتابیس به حافظه منتقل می‌شود و سپس برروی آنها کوئری مورد نظر اعمال می‌گردد که بشدت می‌تواند برای یک برنامه - خصوصا برنامه وب - به‌دلیل دریافت کلیه‌ی ردیف‌های جدول بسیار مخرب باشد. کوئری فوق را می‌توان به صورت زیر اصلاح کرد:

List<School> newYorkSchools = db.Schools.Where(s => s.City == city).ToList();
یا
IQueryable<School> schools = db.Schools;
List<School> newYorkSchools = schools.Where(s => s.City == city).ToList();
  • حداقل رفت و برگشت به دیتابیس

کد زیر را در نظر بگیرید:

string city = "New York";
List<School> schools = db.Schools.Where(s => s.City == city).ToList();
var sb = new StringBuilder();
foreach(var school in schools)
{
    sb.Append(school.Name);
    sb.Append(": ");
    sb.Append(school.Pupils.Count);
    sb.Append(Environment.NewLine);
}

هدف تکه کد بالا این است که تعداد دانش آموزان مدرسه‌های واقع در شهر New York را بدست آورد.

توجه داشته باشید:

  • یک مدرسه می‌تواند چندین دانش آموز داشته باشد (وجود رابطه یک به چند)
  • LazyLoading فعال است
  • تعداد مدرسه‌های شهر نیویورک 200 عدد می‌باشد

اگر کوئری بالا را به‌وسیله‌ی یک پروفایلر بررسی نمایید، متوجه خواهید شد 1 + 200 رفت و برگشت به دیتابیس صورت گرفته است که به "N+1 select problem" معروف است. 1 مرتبه جهت دریافت لیست مدرسه‌های شهر نیویورک و 200 مرتبه جهت دریافت تعداد دانش آموزان هر مدرسه.

بدلیل فعال بودن Lazy Loading، زمانیکه موجودیتی فراخوانی می‌شود، سایر موجودیت‌های وابسته به آن، زمانی از دیتابیس فراخوانی خواهند شد که به آن‌ها دسترسی پیدا کنید. در حلقه‌ی foreach هم به ازای هر مدرسه (200 مدرسه) شهر نیویورک یک رفت و برگشت انجام می‌شود.

اما راه حل در این مورد خاص استفاده از Eager Loading است. خط دوم کد را بصورت زیر تغییر دهید:

List<School> schools = db.Schools
    .Where(s => s.City == city)
    .Include(x => x.Pupils)
    .ToList();

حال با یک رفت و برگشت، همراه هر مدرسه اطلاعات مربوط به دانش آموزان وابسته‌ی آن نیز در دسترس خواهد بود.

  • تنها استفاده از ستون‌های مورد نیاز

فرض کنید قصد دارید نام و نام خانوادگی دانش آموزان یک مدرسه را بدست آورید.

int schoolId = 1;

List<Pupil> pupils = db.Pupils
    .Where(p => p.SchoolId == schoolId)
    .ToList();

foreach(var pupil in pupils)
{
    textBox_Output.Text += pupil.FirstName + " " + pupil.LastName;
    textBox_Output.Text += Environment.NewLine;
}
کد بالا تمام ستون‌های یک جدول را همراه با ستون‌های نام و نام خانوادگی جدول مربوطه را از دیتابیس فراخوانی می‌کند که باعث بروز 2 مشکل زیر می‌گردد:
  1. انتقال اطلاعات بلا استفاده که ممکن است باعث کاهش کارآیی Sql Server I/O و شبکه و اشغال حافظه‌ی کلاینت گردد.
  2. کاهش کارآیی ایندکس گذاری. فرض کنید برروی جدول دانش آموزان ایندکسی شامل 2 ستون نام و نام خانوادگی تعریف کرده‌اید. با انتخاب تمام ستونهای جدول توسط خط دوم (select * from...) به کارآیی ایندکس گذاری برروی این جدول آسیب زده‌اید. توضیح بیشتر در اینجا مطرح شده است.

اما راه حل:

var pupils = db.Pupils
    .Where(p => p.SchoolId == schoolId)
    .Select(x => new { x.FirstName, x.LastName })
    .ToList();
  • عدم تطابق نوع ستون با نوع خصیصه مدل

فرض کنید نوع ستون جدول دانش آموزان (VARCHAR(20 است و خصیصه کدپستی مدل دانش آموز مانند زیر تعریف شده است:

public string PostalZipCode { get; set; }

انتخاب نوع داده و تطابق نوع داده مدل با ستون جدول دارای اهمیت زیادی است و در صورت عدم رعایت، باعث کاهش کارآیی شدید می‌گردد. در کد زیر قصد دارید لیست نام و نام خانوادگی دانش آموزانی را که کدپستی آنها 90210 می‌باشد، بدست بیاورید.

string zipCode = "90210";
var pupils = db.Pupils
    .Where(p => p.PostalZipCode == zipCode)
    .Select(x => new {x.FirstName, x.LastName})
    .ToList();
کوئری بالا منجر به تولید SQL زیر می‌گردد: (نوع پارامتر ارسالی NVARCHAR است در حالی که ستون از نوع VARCHAR)

هنگامیکه کوئری بالا را اجرا نمایید، زمان زیادی جهت اجرای آن صرف خواهد شد. در صورتی که از یک پروفایلر استفاده نمایید، می‌توانید عملیات پرهزینه را شناسایی نمایید و اقدام به کاهش هزینه‌ها کنید.  

همانطور که در شکل بالا مشخص است عملیات index scan از سایر عملیات‌ها پرهزینه‌تر است. حال به بررسی علت به‌وجود آمدن این عملیات پرهزینه خواهیم پرداخت.

Index Scan زمانی رخ می‌دهد که اس کیو ال سرور مجبور است هر صفحه‌ی از ایندکس را بخواند و شرایط را (کدپستی برابر 90210) اعمال نماید و نتیجه را برگرداند. Index Scan بسیار هزینه بر است، چون اس کیو ال سرور، کل ایندکس را بررسی می‌نماید. نقطه‌ی مقابل و بهینه‌ی آن، Index Seek است که اس کیو ال سرور به صفحه‌ی مورد نظر ایندکسی که به شرایط نزدیک‌تر است، منتقل می‌گردد.

خب چرا اس کیو ال سرور Index Scan را بجای Index Seek انتخاب کرده است؟!

اشکالی در قسمت سمت چپ شکل بالا که به رنگ قرمز نمایش داده شده است، وجود دارد:

Type conversion: Seek Plan for CONVERT_IMPLICIT(nvarchar(20), [Extent1].[PostalZipCode],0)=[@p__linq__0]
[Extent1].[PostalZipCode]  بصورت غیر صریح به (NVARCHAR(20 تبدیل شده است. اما چرا؟
پارامتر کوئری تولید شده‌ی توسط EF از نوع NVARCHAR است و تبدیل نوع NVARCHAR پارامتر کدپستی، که محدوده‌ی اطلاعات بیشتری (Unicode Strings) را نسبت به نوع VARCHAR ستون دارد، به‌دلیل از دست رفتن اطلاعات امکان پذیر نیست. به‌همین جهت برای مقایسه‌ی پارامتر کدپستی با ستون VARCHAR ، اس کیو ال سرور باید هر ردیف ایندکس را از VARCHAR به NVARCHAR تبدیل نماید که منجر به Index Scan می‌شود. اما راه حل بسیار ساده این است که فقط نوع خصیصه را با ستون جدول یکسان کنید.
[Column(TypeName = "varchar")]
public string PostalZipCode { get; set; }

مطالب
طراحی گزارش در Stimulsoft Reports.Net – بخش 1

برای طراحی گزارش شما میتوانید به سه روش این کار را انجام دهید.

1- طراحی در برنامه طراح گزارش

2- طراحی از داخل ویژوال استودیو

3- طراحی گزارش در زمان اجرا

برای شروع شما میتوانید نسخه آزمایشی این گزارش‌ساز را دریافت کنید. تنها محدودیت این نسخه نمایش عبارت Demo در چاپ میباشد.

برنامه Designer  را اجرا کنید. در صورتی که برای اولین بار است این برنامه را اجرا میکنید ابتدا باید رابط کاربری خود را انتخاب نمایید. نوار ابزار سمت چپ تمامی ابزارهای پر‌کاربرد طراحی گزارش را در اختیارتان قرار میدهد. ابزارهایی که در این بخش درباره آنها توضیح داده خواهد شد عبارتند از:

Header, Footer, Data, Page Header, Page Footer, Report Title, Report Summery

*به ابزارهای بالا Band گفته میشود.

Header , Footer :

همانطور که از نامشان پیداست در قسمت بالا و پایین بخشی از گزارش قرار میگیرند که برای استفاده در بالا و پایین بند Data میباشد. به عنوان مثال بند Header مناسب طراحی سرستونهای یک جدول میباشد و بند Footer  هم جهت نمایش اطلاعات انتهایی یک جدول. ولی شما میتوانید با تنظیم خصوصیات هر بند رفتار و نمایش آنها را به طور کل تغییر دهید. نکته مثبت این گزارش‌ساز این است که شما میتوانید بیش از یک واحد از هر بند را بر روی صفحه طراح خود قرار دهید، به عنوان مثال شما میتوانید دو بند Header داشته باشید که یکی در صفحات زوج و دیگری در صفحات فرد نمایش داده شود.

Data :

این بند جهت نمایش اطلاعات از منبع داده‌ها میباشد. به این معنا که به ازای هر سطر از داده‌ها یک بار این بخش نمایش داده میشود. تعداد دفعات نمایش این بند محدود به تعداد سطرهای منبع داده و یا اندازه صفحه و همچنین خصوصیت محدوده نمایش سطرها در یک صفحه میباشد.

Page Header , Page Footer :

این دو بند با توجه به نامشان جهت نمایش در بالا و پایین هر صفحه از گزارش میباشد. البته باز هم یادآور میشوم که با تغییر در خصوصیات‌شان میتوانید رفتار و نحوه نمایش آنها را تغییر دهید.

Report Title :

این بند فقط در ابتدای گزارش نمایش داده خواهد شد.

Report Summery :

این بند بلافاصله بعد از اتمام گزارش نمایش داده خواهد شد.

مثال :

برای شروع در Designer یک گزارش جدید از نوع Blank Report ایجاد نمایید. سپس در پنل Dictionary بر روی New Item کلیک کرده و گزینه XML Data را انتخاب نمایید. با توجه به محل نصب گزارش‌ساز وارد مسیر …\Bin\Data شده و فایلهای Demo.xsd و Demo.xml را برای قسمتهای مربوطه انتخاب نمایید. یک بار دیگر بر رو New Item کلیک کرده و گزینه New Data Source را انتخاب نمایید، از لیست ظاهر شده کانکشنی را که ایجاد کرده‌اید را انتخاب نمایید؛ نتیجه کار تا اینجا باید به صورت زبر باشد.

جدول Product را دراگ کرده و بر روی صفحه طراحی گزارش رها کنید. فرم Data ظاهر میشود این فرم را مطابق تصویر زیر تنظیم نمایید.

حال بر روی صفحه طراحی گزارش بندهای Header, Data, Footer مشاهده میشود؛ حال شما میتوانید با کلیک بر روی سربرگ Preview خروجی گزارش را ببینید.

توابع :

این گزارش‌ساز دارای توابع بسیاری است که اکثر نیازهای شما را برطرف می‌کند به عنوان مثال تابع تبدیل عدد به حروف به زبان فارسی. همچنین شما میتوانید توابع خاص خود را ساخته و به صورت رفرنس به گزارش اضافه نمایید.

در این بخش ما از توابع موجود در گزارش استفاده خواهیم کرد. برای شروع بر روی کامپوننت Text در بند Footer  زیر ستون UnitPrice دابل کلیک کرده تا فرم TextEditor ظاهر شود. سربرگ Summery را انتخاب نمایید. مطابق اطلاعات زیر بخشها را تنظیم نمایید.

Summery Function: Sum

Data Band: DataProducts

Data Column: Products.UnitPrice

حال بر روی سربرگ Preview کلیک نمایید تا خروجی گزارش را ببینید. جمع ستون UnitPrice فقط در صفحه آخر نمایش داده خواهد شد. اگر بخواهید جمع ستون در پایین هر صفحه نمایش داده شود ابتدا باید خصوصیت Print on All Pages بند Footer به True ست شود. سپس بر روی کامپوننت Text در بند Footer، دابل کلیک نمایید و در فرم TextEditor سربرگ Summery تیک Running Total را به حالت انتخاب شده در بیاورید، حال خروجی گزارش را ببینید، جمع در انتهای هر صفحه ظاهر میشود.

متغیرها :

در این گزارش ساز دو نوع متغیر وجود دارد؛ نرمال و سیستمی. نوع سیستمی شامل متغیرهایی میشود که کاربرد مشخصی در تهیه گزارش دارند، مثل شماره صفحه، شماره ردیف، عنوان گزارش و ...

برای مثال شما میتوانید متغیر سیستمی Line را برای روی صفحه طراحی دراگ کنید. دو کامپوننت Text بر روی صفحه ایجاد میشود. اولی با محتوای Line و دومی با محتوای {Line}. اولی را به بند Header و دومی را به بند Data منتقل کنید و سپس خروجی گزارش را مشاهده نمایید، حال گزارش شما دارای شماره ردیف است.

متغیرهای نرمال تقریبا همانند متغیرهایی هستند که همه روزه شما در برنامه‌های خود از آنها استفاده می‌کنید. با کلیک بر روی New Item گزینه New Variable را انتخاب نمایید و نوع متغیر را Decimal انتخاب نمایید، سپس متغیر ایجاد شده را دراگ کرده و بروی صفحه طراحی قرار دهید و مشابه متغیر Line عمل کرده و کامپوننتهای Text را در بندهای مناسب قرار دهید. سپس بند Data بر روی صفحه طراحی را انتخاب نمایید، در پنل Properties بر روی Eventes کلیک کرده سپس در رویداد Rendering کد زیر را وارد نمایید.

Variable1 += Products.UnitPrice

حال در خروجی گزارش میتوانید مقادیر محاسبه شده را ببینید. توجه داشته باشید که شما میتوانید در رویدادهای این گزارش‌ساز به زبان VB و C# برنامه نویسی کنید و محدود به یک خط کد نمی‌باشید.

شما میتوانید گزارش ساخته شده را به صورتهای مختلف ذخیره کنید از جمله کد C# و یا یک اپلیکیشن قابل اجرا. 

Report.mrt 

مطالب
String.format در جاوا اسکریپت
مقدمه 
با اینکه زبان برنامه نویسی جاوا اسکریپت زبانی بسیار قدرتمند و با امکانات زیاد است، اما فقدان برخی متدهای کمکی پرمصرف در آن در برخی موارد باعث دردسرهایی می‌شود. امکانی برای فرمت‌بندی رشته‌ها یکی از این نیازهای نسبتا پرکاربرد است.
متدی که در این مطلب قصد توضیح پیاده‌سازی آنرا داریم، String.format نام دارد که فرایندی مشابه متد متناظر در دات نت را انجام می‌دهد. هم‌چنین سعی شده است تا نحوه پیاده‌سازی این متد کمکی از ابتدایی‌ترین نمونه‌ها تا نسخه‌های پیشرفته‌تر برای درک بهتر مطلب نشان داده شود.
.
پیاده‌سازی متد String.format
1. در این پیاده‌سازی از اولین فرایندی که ممکن است به ذهن یک برنامه‌نویس خطور کند استفاده شده است. این پیاده‌سازی بسیار ساده به صورت زیر است:
String.format = function () {
  var s = arguments[0];
  for (var i = 0; i < arguments.length - 1; i++) {
    s = s.replace("{" + i + "}", arguments[i + 1]);
  }
  return s;
};

2. پیاده‌سازی مشابهی هم با استفاده از نوع دیگری از حلقه for که تقریبا! مشابه با حلقه foreach در #C است به صورت زیر می‌توان درنظر گرفت:
String.format = function () {
  var s = arguments[0];
  for (var arg in arguments) {
    var i = parseInt(arg);
    s = s.replace("{" + i + "}", arguments[i + 1]);
  }
  return s;
};
در این متدها ابتدا فرمت واردشده توسط کاربر از لیست آرگومان‌های متد خوانده شده و در متغیر s ذخیره می‌شود. سپس درون یک حلقه به ازای هر توکن موجود در رشته فرمت، یک عملیات replace با مقدار متناظر در لیست آرگومان‌های متد انجام می‌شود. نحوه استفاده از این متد نیز به صورت زیر است:
console.log(String.format("{0} is nice!", "donettips.info"));
هر دو متد خروجی یکسانی دارند، به صورت زیر:
donettips.info is nice!
تا اینجا به نظر می‌رسد که عملیات به‌درستی پیش می‌رود. اما اولین و بزرگ‌ترین مشکل در این دو متد نحوه کارکردن متد replace در جاوا اسکریپت است. این متد با این نحوه فراخوانی تنها اولین توکن موجود را یافته و عملیات جایگزینی را برای آن انجام می‌دهد. برای روشن‌تر شدن موضوع به مثال زیر توجه کنید:
console.log(String.format("{0} is {1} nice! {0} is {1} nice!", "donettips.info", "very"));
با اجرای این مثال نتیجه زیر حاصل می‌شود:
donettips.info is very nice! {0} is {1} nice!
همان‌طور که می‌بنید عملیات replace برای سایر توکن‌ها انجام نمی‌شود.

3. برای حل مشکل فوق می‌توان از روش ساده زیر استفاده کرد:
String.format = function () {
  var original = arguments[0],
      replaced;
  for (var i = 0; i < arguments.length - 1; i++) {
    replaced = '';
    while (replaced != original) {
      original = replaced || original;
      replaced = original.replace("{" + i + "}", arguments[i + 1]);
    }
  }
  return replaced;
};
در این روش عملیات replace تا زمانی‌که تغییری در رشته جاری ایجاد نشود ادامه می‌یابد. با استفاده از این متد، خروجی مثال قبل درست و به صورت زیر خواهد بود:
donettips.info is very nice! donettips.info is very nice!

4. راه حل دیگر استفاده از امکانات شی RegExp در دستور replace است. نکته مهم استفاده از modifier کلی یا global (که با حرف g مشخص می‌شود) در شی تولیدی از RegExp است (^ و ^ و ^، برای جلوگیری از دورشدن از بحث اصلی، جستجو برای کسب اطلاعات بیشتر در این زمینه به خوانندگان واگذار می‌شود). برای استفاده از این شی متد ما به صورت زیر تغییر می‌کند:
String.format = function () {
  var s = arguments[0];
  for (var i = 0; i < arguments.length - 1; i++) {
    s = s.replace(new RegExp("\\{" + i + "\\}", "g"), arguments[i + 1]);
  }
  return s;
};
استفاده از این متد هم نتیجه درستی برای مثال آخر ارائه می‌دهد.

5. روش دیگری که کمی از دو متد قبلی سریع‌تر اجرا می‌شود (به دلیل استفاده از حلقه while) به صورت زیر است:
String.format = function () {
  var s = arguments[0],
      i = arguments.length - 1;
  while (i--) {
    s = s.replace(new RegExp('\\{' + i + '\\}', 'g'), arguments[i + 1]);
  }
  return s;
};
این متد نیز نتیجه مشابهی ارائه می‌کند. حال به مثال زیر توجه کنید:
console.log(String.format("{0}:0 {1}:1 {2}:2", "zero", "{2}", "two"));
خروجی صحیح مثال فوق باید به صورت زیر باشد:
zero:0 {2}:1 two:2
درصورتی‌که رشته‌ای که دو متد از سه متد آخر (3 و 4) به عنوان خروجی ارائه می‌دهند به‌صورت زیر است:
zero:0 two:1 two:2
برای آخرین متد که ازحلقه while (درواقع با اندیس معکوس) استفاده می‌کند (5) مثالی که خطای مورد بحث را نشان می‌دهد به صورت زیر است:
console.log(String.format("{0}:0 {1}:1 {2}:2", "zero", "one", "{1}"));
که خروجی اشتباه زیر را برمی‌گرداند:
zero:0 one:1 one:2
درصورتی‌که باید مقدار زیر را برگشت دهد:
zero:0 one:1 {1}:2
دلیل رخدادن این خطا اجرای عملیات replace به صورت جداگانه و کامل برای هر توکن، از اول تا آخر برای رشته‌های replace شده جاری است که کار را خراب می‌کند.

6. برای حل مشکل بالا نیز می‌توان از یکی دیگر از امکانات دستور replace استفاده کرد که به صورت زیر است:
String.format = function () {
  var args = arguments;
  return args[0].replace(/{(\d+)}/g, function (match, number) { return args[parseInt(number) + 1]; });
};
در اینجا از قابلیت سفارشی‌سازی عملیات جایگزینی در دستور replace استفاده شده است. با استفاده از این ویژگی عملیات replace برای هر توکن جداگانه انجام می‌شود و بنابراین تغییرات اعمالی در حین عملیات تاثیر مستقیمی برای ادامه روند نخواهد گذاشت.
دقت کنید که برای بکاربردن RegExp درون دستور replace به جای تولید یک نمونه از شی RegExp می‌توان عبارت مربوطه را نیز مستقیما بکار برد. در اینجا از عبارتی کلی برای دریافت تمامی توکن‌های با فرمتی به صورت {عدد} استفاده شده است.
متد سفارشی مربوطه نیز شماره ردیف توکن یافته‌شده به همراه خود عبارت یافته‌شده را به عنوان آرگومان ورودی دریافت کرده و مقدار متناظر را از لیست آرگومان‌های متد اصلی پس از تبدیل شماره ردیف توکن به یک عدد، برگشت می‌دهد (در اینجا نیز برای جلوگیری از دورشدن از بحث اصلی، جستجو برای کسب اطلاعات بیشتر در این زمینه به خوانندگان واگذار می‌شود).
برای جلوگیری از تداخل بین آرگومان‌های متد اصلی و متد تهیه‌شده برای سفارشی‌سازی عملیات جایگزینی، در ایتدای متد اصلی، لیست آرگومان‌های آن درون متغیر جداگانه‌ای (args) ذخیره شده است.
با استفاده از این متد خروجی درست نشان داده می‌شود. حال مثال زیر را درنظر بگیرید:
console.log(String.format("{0} is {1} nice!", "donettips.info"));
خروجی این مثال به‌صورت زیر است:
donettips.info is undefined nice!
پیاده‌سازی زیر برای حل این مشکل استفاده می‌شود.

7. برای کنترل بیشتر و رفع خطاهای احتمالی در متد بالا، می‌توان ابتدا از وجود آرگومان مربوطه در متغیر args اطمینان حاصل کرد تا از جایگزینی مقدار undefined در رشته نهایی جلوگیری کرد. مانند نمونه زیر:
String.format = function () {
  var s = arguments[0],
      args = arguments;
  return s.replace(/{(\d+)}/g, function (match, number) {
    var i = parseInt(number);
    return typeof args[i + 1] != 'undefined' ? args[i + 1] : match;
  });
};
با استفاده از این متد جدید خروجی مثال‌های قبل درست خواهد بود.
در فرمت بندی رشته‌ها برای نمایش خود کاراکتر { یا } از تکرار آن‌ها (یعنی {{ یا }}) استفاده می‌شود. اما متد ما تا این لحظه این امکان را ندارد. برای مثال:
console.log(String.format("{0}:0 {1}:1 {2}:2, {{0}} {{{1}}}  {{{{2}}}}   {2}", "zero", "{2}", "two"));
که خروجی زیر را ارائه می‌دهد:
zero:0 {2}:1 two:2, {zero} {{{2}}}  {{{two}}}   two
.
8. برای پیاده‌سازی امکان اشاره‌شده در بالا می‌توان از کد زیر استفاده کرد:
String.format = function () {
  var s = arguments[0],
      args = arguments;
  return s.replace(/\{\{|\}\}|\{(\d+)\}/g, function (match, number) {
    if (match == "{{") { return "{"; }
    if (match == "}}") { return "}"; }
    var i = parseInt(number);
    return typeof args[i + 1] != 'undefined'
                              ? args[i + 1]
                              : match;
  });
};
در اینجا با استفاده از یک عبارت RegExp پیچیده‌تر و کنترل تکرار کاراکترهای { و } در متد سفارشی جایگزینی در دستور replace، پیاده‌سازی اولیه این ویژگی ارائه شده است.
این متد خروجی صحیح زیر را برای مثال آخر ارائه می‌دهد:
zero:0 {2}:1 two:2, {0} {{2}}  {{2}}   two

پیاده‌سازی به‌صورت یک خاصیت prototype
تمامی متدهای نشان داده‌شده تا اینجا به‌صورت مستقیم از طریق String.format در دسترس خواهند بود (تعریفی شبیه به متدهای استاتیک در دات نت). درصورتی‌که بخواهیم از این متدها به صورت یک خاصیت prototype شی string استفاده کنیم (چیزی شبیه به متدهای instance در اشیای دات نت) می‌توانیم از تعریف زیر استفاده کنیم:
String.prototype.format = function () {
   ...
}
تنها فرق مهم این پیاده‌سازی این است که رشته مربوط به فرمت وارده در این متد از طریق شی this در دسترس است و بنابراین شماره اندیس آرگومان‌های متد یکی کمتر از متدهای قبلی است که باید مدنظر قرار گیرد. مثلا برای متد آخر خواهیم داشت:
String.prototype.format = function () {
  var s = this.toString(),
      args = arguments;
  return s.replace(/\{\{|\}\}|\{(\d+)\}/g, function (match, number) {
    if (match == "{{") { return "{"; }
    if (match == "}}") { return "}"; }
    return typeof args[number] != 'undefined'
                              ? args[number]
                              : match;
  });
};

نکته: در تمامی خواص prototype هر شی در جاوا اسکریپت، متغیر this از نوع object است. بنابراین برای جلوگیری از وقوع هر خطا بهتر است ابتدا آن‌را به نوع مناسب تبدیل کرد. مثل استفاده از متد toString در متد فوق که موجب تبدیل آن به رشته می‌شود.

ازآنجاکه نیاز به تغییر اندیس در متد سفارشی عملیات replace وجود ندارد، بنابراین خط مربوط به تبدیل آرگومان number به یک مقدار عددی (با دستور parseInt) حذف شده است و از این متغیر به صورت مستقیم استفاده شده است. در این حالت عملیات تبدیل توسط خود جاوا اسکریپت مدیریت می‌شود که کار را راحت‌تر می‌سازد.
بنابراین متد ما به صورت زیر قابل استفاده است:
console.log("{0}:0 {1}:1 {2}:2, {{0}} {{{1}}}  {{{{2}}}}   {2}".format("zero", "{2}", "two"));

پیاده‌سازی با استفاده از توکن‌های غیرعددی
برای استفاده از توکن‌های غیرعددی می‌توانیم به صورت زیر عمل کنیم:
String.format = function () {
  var s = arguments[0],
      args = arguments[1];
  for (var arg in args) {
    s = s.replace(new RegExp("{" + arg + "}", "g"), args[arg]);
  }
  return s;
};
برای حالت prototype نیز داریم:
String.prototype.format = function () {
  var s = this.toString(),
      args = arguments[0];
  for (var arg in args) {
    s = s.replace(new RegExp("{" + arg + "}", "g"), args[arg]);
  }
  return s;
};
با استفاده از این دو متد داریم:
console.log(String.format("{site} is {adj}! {site} is {adj}!", { site: "donettips.info", adj: "nice" }));
console.log("{site} is {adj}! {site} is {adj}!".format({ site: "donettips.info", adj: "nice" }));
.
تا اینجا متدهایی نسبتا کامل برای نیازهای عادی برنامه‌نویسی تهیه شده است. البته کار توسعه این متد برای پشتیبانی از امکانات پیشرفته‌تر فرمت‌بندی رشته‌ها می‌تواند ادامه پیدا کند.

کتابخانه‌های موجود
یکی از کامل‌ترین کتابخانه‌های کار با رشته‌ها همان کتابخانه معروف Microsoft Ajax Client Libray است که بیشتر امکانات موجود کار با رشته‌ها در دات نت را در خود دارد. صرفا جهت آشنایی، پیاده‌سازی متد String.format در این کتابخانه در زیر آورده شده است:
String.format = function String$format(format, args) {
  /// <summary locid="M:J#String.format" />
  /// <param name="format" type="String"></param>
  /// <param name="args" parameterArray="true" mayBeNull="true"></param>
  /// <returns type="String"></returns>
//  var e = Function._validateParams(arguments, [
//    { name: "format", type: String },
//    { name: "args", mayBeNull: true, parameterArray: true }
//  ]);
//  if (e) throw e;
  return String._toFormattedString(false, arguments);
};
String._toFormattedString = function String$_toFormattedString(useLocale, args) {
  var result = '';
  var format = args[0];
  for (var i = 0; ; ) {
    var open = format.indexOf('{', i);
    var close = format.indexOf('}', i);
    if ((open < 0) && (close < 0)) {
      result += format.slice(i);
      break;
    }
    if ((close > 0) && ((close < open) || (open < 0))) {
      if (format.charAt(close + 1) !== '}') {
        throw Error.argument('format', Sys.Res.stringFormatBraceMismatch);
      }
      result += format.slice(i, close + 1);
      i = close + 2;
      continue;
    }
    result += format.slice(i, open);
    i = open + 1;
    if (format.charAt(i) === '{') {
      result += '{';
      i++;
      continue;
    }
    if (close < 0) throw Error.argument('format', Sys.Res.stringFormatBraceMismatch);
    var brace = format.substring(i, close);
    var colonIndex = brace.indexOf(':');
    var argNumber = parseInt((colonIndex < 0) ? brace : brace.substring(0, colonIndex), 10) + 1;
    if (isNaN(argNumber)) throw Error.argument('format', Sys.Res.stringFormatInvalid);
    var argFormat = (colonIndex < 0) ? '' : brace.substring(colonIndex + 1);
    var arg = args[argNumber];
    if (typeof (arg) === "undefined" || arg === null) {
      arg = '';
    }
    if (arg.toFormattedString) {
      result += arg.toFormattedString(argFormat);
    }
    else if (useLocale && arg.localeFormat) {
      result += arg.localeFormat(argFormat);
    }
    else if (arg.format) {
      result += arg.format(argFormat);
    }
    else
      result += arg.toString();
    i = close + 1;
  }
  return result;
}
دقت کنید قسمت ابتدایی این متد که برای بررسی اعتبار آرگومان‌های ورودی است، برای سادگی عملیات کامنت شده است. همان‌طور که می‌بینید این متد پیاده‌سازی نسبتا مفصلی دارد و امکانات بیشتری نیز در اختیار برنامه نویسان قرار می‌دهد. البته سایر متدهای مربوطه بدلیل طولانی بودن در اینجا آورده نشده است. برای مثال امکانات پیشرفته‌تری مثل زیر با استفاده از این کتابخانه در دسترس هستند:
console.log(String.format("{0:n}, {0:c}, {0:p}, {0:d}", 100.0001));
// result:   100.00, ¤100.00, 10,000.01 %, 100.0001

console.log(String.format("{0:d}, {0:t}", new Date(2015, 1, 1, 10, 45)));
// result:   02/01/2015, 10:45
آخرین نسخه این کتابخانه از اینجا قابل دریافت است (این متدها درون فایل MicrosoftAjax.debug.js قرار دارند). این کتابخانه دیگر به این صورت و با این نام توسعه داده نمیشود و چند سالی است که تصمیم به توسعه ویژگی‌های جدید آن به صورت پلاگین‌های jQuery گرفته شده است.

کتابخانه دیگری که می‌توان برای عملیات فرمت‌بندی رشته‌ها در جاوا اسکریپت از آن استفاده کرد، کتابخانه معروف jQuery Validation است. این کتابخانه یک متد نسبتا خوب با نام format برای فرمت کردن رشته‌ها دارد. نحوه استفاده از این متد به صورت زیر است:
var template = jQuery.validator.format("{0} is not a valid value");
console.log(template("abc"));
// result: 'abc is not a valid value'

کتابخانه نسبتا کامل دیگری که وجود دارد، با عنوان Stringformat از اینجا قابل دریافت است. برای استفاده از این کتابخانه باید به صورت زیر عمل کرد:
String.format([full format string], [arguments...]);
// or:
[date|number].format([partial format string]);
همان‌طور که می‌بینید این کتابخانه امکانات کامل‌تری نیز دارد. مثال‌های مربوط به این کتابخانه به صورت زیر هستند که توانایی‌های نسبتا کامل آن‌را نشان می‌دهد:
// Object path
String.format("Welcome back, {username}!", 
{ id: 3, username: "JohnDoe" });
// Result: "Welcome back, JohnDoe!"

// Date/time formatting
String.format("The time is now {0:t}.", 
new Date(2009, 5, 1, 13, 22));
// Result: "The time is now 01:22 PM."

// Date/time formatting (without using a full format string)
var d = new Date();
d.format("hh:mm:ss tt");
// Result: "02:28:06 PM"

// Custom number format string
String.format("Please call me at {0:+##0 (0) 000-00 00}.", 4601111111);
// Result: "Please call me at +46 (0) 111-11 11."

// Another custom number format string
String.format("The last year result was {0:+$#,0.00;-$#,0.00;0}.", -5543.346);
// Result: "The last year result was -$5,543.35."

// Alignment
String.format("|{0,10:PI=0.00}|", Math.PI);
// Result: "|   PI=3.14|"

// Rounding
String.format("1/3 ~ {0:0.00}", 1/3);
// Result: "1/3 ~ 0.33"

// Boolean values
String.format("{0:true;;false}", 0);
// Result: "false"

// Explicitly specified localization
// (note that you have to include the .js file for used cultures)
msf.setCulture("en-US");
String.format("{0:#,0.0}", 3641.667);
// Result: "3,641.7"

msf.setCulture("sv-SE");
String.format("{0:#,0.0}", 3641.667);
// Result: "3 641,7"

یک کتابخانه دیگر نیز از این آدرس قابل دریافت است. این کتابخانه با عنوان String.format نام‌گذاری شده است. نحوه استفاده از این کتابخانه نیز به صورت زیر است:
//inline arguments
String.format("some string with {0} and {1} injected using argument {{number}}", 'first value', 'second value');
//returns: 'some string with first value and second value injected argument {number}'

//single array
String.format("some string with {0} and {1} injected using array {{number}}", [ 'first value', 'second value' ]);
//returns: 'some string with first value and second value injected using array {number}'

//single object
String.format("some string with {first} and {second} value injected using {{propertyName}}",{first:'first value',second:'second value'});
//returns: 'some string with first value and second value injected using {propertyName}'
کتابخانه نسبتا معروف و کامل sprintf نیز در اینجا وجود دارد. این کتابخانه امکانات بسیاری همچون متدهای متناظر در زبان C دارد.

منابع

مطالب
تزریق وابستگی‌ها در ASP.NET Core - بخش 3 - ثبت و واکشی تنظیمات
همانطور که پیشتر گفتیم، Dependency Injection Container، ماژول اصلی ASP.NET Core است. تقریبا تمامی ماژول‌ها و سرویس‌های ASP.NET Core از DI Container Injection استفاده می‌کنند که بعضی از آنها عبارتند از:
  •   Configuration
  •   Routing
  •   MVC
  •   Application
  • و ...
بصورت درونی، چارچوب/ فریم ورک ASP.NET Core، مسئول ارائه‌ی وابستگی‌ها، در زمان فعال سازی ماژول‌های خود فریم ورک ASP.NET Core می‌باشد.
فرض کنید یک درخواست برای صفحه‌ی اول سایت به وبسایتی بر پایه‌ی ASP.NET Core می‌رسد. به صورت گام به گام، این مراحل برای پردازش داده به کار می‌روند:
  1. کاربر یک درخواست Http را توسط مرورگر ارسال می‌کند.
  2. یکی از اولین میان افزار‌ها یعنی میان افزار Routing، آدرس درخواست را می‌خواند، کنترلر و اکشن مورد نظر را می‌یابد و به‌وسیله‌ی Activator Utility، سعی در فعال سازی آن کنترلر می‌کند. 
  3.   DI Container لیست پارامترهای سازنده‌ی کنترلر را مشاهده می‌کند و سرویس‌های مورد نیاز را از درون خود واکشی کرده، از آنها نمونه سازی می‌کند و نمونه‌های ساخته شده را  به درون شیء کنترلر تزریق می‌کند.
  4.  Routing درخواست HttpRequest را تجزیه کرده و اکشن متد مورد نظر را برای اجرای آن فراخوانی کرده
  5. و نتیجه‌ی اجرای اکشن را به درخواست دهنده بر می‌گرداند.

هر چند که کنترلرها درون DI Container ثبت نشده‌اند، ولی توسط کلاس‌هایی درون فریم ورک، از آنها نمونه سازی می‌شود و در حین نمونه سازی، DI Container سرویس‌های مورد نظر آن‌ها را در صورت وجود، فراهم می‌کند.

ثبت تنظیمات وبسایت و فراخوانی آنها در برنامه
در تمام برنامه‌های ASP.NET Core شما نیاز به تنظیماتی برای پیکربندی کار برنامه‌ی خود دارید. این تنظیمات می‌توانند شامل Connection String اتصال به پایگاه داده، تنظیمات اتصال به سرویس‌های خارجی مثل درگاه‌های پرداخت آنلاین بانک‌ها و ... باشند. در اینجا ما تنظیمات اختصاصی را درون فایل AppSetting اضافه می‌کنیم. بعد برای هر بخش از تنظیمات، در پوشه‌ی Configs یک کلاس ساده‌ی سی شارپ را می‌سازیم  و سپس با گرفتن و تزریق کردن این فایل‌های Config درون DI Container، هر زمانی خواستیم، از آنها استفاده می‌کنیم.
ابتدا به سراغ تنظیمات کلی می‌رویم و دو تنظیم نام برنامه و پیغام خوش آمد گویی را به برنامه اضافه می‌کنیم (فایل appSettings را به صورت زیر تغییر می‌دهیم) :
"ApplicationName": "Dependency Injection Demo",
"GreetingMessage": "Welcome to Dependency Injection Demo",
"AllowedHosts": "*",

"Logging": {
"LogLevel": {
"Default": "Information",
"Microsoft": "Warning",
"Microsoft.Hosting.Lifetime": "Information"
}
},

برای سادگی کار، با بخش Logging کاری نداریم . اکنون فایل AppConfig.cs را به برنامه اضافه می‌کنیم:

namespace AspNetCoreDependencyInjection.Configs
{
    public class AppConfig
    {
        public string ApplicationName { get; set; }
        public string GreetingMessage { get; set; }
        public string AllowedHosts { get; set; }
    }
}

برای دسترسی بهتر می‌توانیم سازنده‌ی کلاس Startup را تغییر دهیم:

public IWebHostEnvironment Environment { get; }
public IConfiguration Configuration { get; }
public IServiceCollection Services { get; set; }

public Startup(IWebHostEnvironment environment)
{
var builder = new ConfigurationBuilder()
        .SetBasePath(environment.ContentRootPath)
        .AddJsonFile("appsettings.json", optional: true)
        .AddEnvironmentVariables();
        this.Environment = environment;
        this.Configuration = builder.Build();
}
کد بالا برای زمانی کاربرد دارد که شما بخواهید چند تنظیمات مختلف را در برنامه داشته باشید؛ مثلا در کد بالا در هنگام ساخت متغیر builder، می‌توانید با چک کردن متغیر environment، یک تنظیمات دیگر را داشته باشید (داشتن دو یا چند تنظیمات به خصوص برای زمان  توسعه و انتشار برنامه ضروری است. در ساده‌ترین کاربرد، شما در حالت توسعه به یک پایگاه داده تست وصل می‌شوید، ولی در حالت انتشار به پایگاه داده‌ی اصلی متصل خواهید شد). در اینجا یکی از  ساده‌ترین روش‌ها، استفاده از دو فایل تنظیمات مختلف برای زمان انتشار و غیر انتشار ( توسعه و Staging ) است:
var appSettingsFile = environment.IsProduction() ? "appsettings.json" : "appsettings_dev.json";
var builder = new ConfigurationBuilder()
.SetBasePath(environment.ContentRootPath)
                .AddJsonFile( appSettingsFile , optional: true)
                .AddEnvironmentVariables();
حالا که این تغییرات را انجام دادیم، دوباره به سراغ ثبت سرویس تنظیمات برنامه می‌رویم. برای اینکار در متد ConfigureServices و زیر خط‌های کد قبلی، این خطوط کد را اضافه می‌کنیم: 
services.AddSingleton(services => new AppConfig { 
    ApplicationName = this.Configuration["ApplicationName"],
    GreetingMessage = this.Configuration["GreetingMessage"],
    AllowedHosts = this.Configuration["AllowedHosts"]
});

در کد بالا در هنگام اجرای برنامه، یک نمونه از کلاس AppConfig را با طول حیات Singleton ثبت کردیم و Property ‌های این شیء را به وسیله‌ی ایندکس Configuration[“FieldName”]، تک تک پر کردیم.

حالا می‌توانیم سرویس AppConfig را در هر کلاسی از برنامه‌ی خودمان تزریق و از آن استفاده کنیم. برای مثل در اینجا یک کنترلر به نام AppSettingsController ساختم و کلاس فوق را به آن تزریق کردم: 

public class AppSettingsController : Controller
{
        private readonly AppConfig _appConfig;
        public AppSettingsController(AppConfig appConfig)
        {
            _appConfig = appConfig;
        } 
 // codes here …
}

می توانیم از همین الگو برای تعریف، ثبت و استفاده از سایر تنظیمات نیز استفاده کنیم:
"UserOptionConfig": {
    "UsersAvatarsFolder": "avatars",
    "UserDefaultPhoto": "icon-user-default.png",
    "UserAvatarImageOptions": {
         "MaxWidth": 150,
         "MaxHeight": 150
    }
},

"LiteDbConfig": {
   "ConnectionString": "Filename=\\Data\\DependencyInjectionDemo.db;Connection=direct;Password=@123456;"
}

برای LiteDbConfig مانند AppConfig عمل می‌کنیم، ولی در هنگام ثبت آن، به روش زیر عمل می‌کنیم. تنها تفاوتی که وجود دارد، نحوه‌ی دستیابی به فیلدهای درونی فایل JSON به وسیله‌ی شیء Configuration است: 

services.AddSingleton(services => new LiteDbConfig
{
    ConnectionString = this.Configuration["LiteDbConfig:ConnectionString"],
});

اکنون برای استفاده‌ی از مدخل UserOptionConfig، کلاس‌های زیر را می‌سازیم:

namespace AspNetCoreDependencyInjection.Configs
{
    public class UserOptionConfig
    {
        public string UsersAvatarsFolder { get; set; }
        public string UserDefaultPhoto { get; set; }
        public UserAvatarImageOptions UserAvatarImageOptions { get; set; }
    }

    public class UserAvatarImageOptions
    {
        public int MaxHeight { get; set; }
        public int MaxWidth { get; set; }
    }
}
می‌خواهیم روش Option Pattern را که روش توصیه  شده‌ی Microsoft برای استفاده از پیکربندی برنامه است، بکار ببریم. به صورت خلاصه، Option Pattern بیان می‌کند که بخش‌های مختلف پیکربندی تنظیمات برنامه را از یکدیگر جدا کنیم و به ازای هر بخش، کلاس‌های مختص به خود را داشته باشیم و با ثبت جداگانه‌ی آنها در DI Container ، از  آن‌ها استفاده کنیم.

جداسازی بخش‌های مختلف تنظیمات پیکربندی باعث می‌شود تا بتوانیم دو اصل اساسی از طراحی نرم افزار را رعایت کنیم :

  • Interface Segregation Principle (ISP) or Encapsulation : کلاس‌هایی که به تنظیمات نیاز دارند، فقط به آن بخشی از تنظیمات دسترسی خواهند داشتند که واقعا مورد نیازشان باشد.
  •   Separation Of Concerns : تنظیمات بخش‌های مختلف برنامه، به یکدیگر وابسته و  جفت شده نیستند.

در اینجا  نیاز به استفاده از پکیج Microsoft.Extensions.Options.ConfigurationExtensions را داریم که به صورت درونی در ASP.NET Core تعبیه شده است.

برای ثبت این تنظیمات درون DI Container، از نمونه‌ی جنریک متد Configure در IServiceCollection به صورت زیر استفاده می‌کنیم:

services.Configure<UserOptionConfig>(this.Configuration.GetSection("UserOptionConfig"));

متد GetSection بر اساس نام بخش تنظیمات، خود آن تنظیم و تمامی تنظیمات درونی آن را به صورت یک IConfigurationSection بر می‌گرداند و متد Configure<TOption> یک IConfiguration را گرفته و به صورت خودکار به TOption اتصال می‌دهد و سپس این شیء را درون DI Container به عنوان یک IConfigurationOptions<TOption> و با طول حیات Singleton ثبت می‌کند.

برای دسترس به UserOptionConfig درون کلاس مورد نظر ما، اینترفیس <IOptionMonitor<TOption را به سازنده‌ی کلاس مورد نظر تزریق می‌کنیم. کد زیر را که نسخه‌ی تغییر یافته‌ی کلاس AppSettingsController است را مشاهده کنید: 
private readonly LiteDbConfig _liteDbConfig;
private readonly AppConfig _appConfig;
private readonly UserOptionConfig _userOptionConfig; 

public AppSettingsController(AppConfig appConfig ,
    LiteDbConfig liteDbConfig ,
    IOptionsMonitor<UserOptionConfig> userOptionConfig)
{
    _appConfig = appConfig;
    _liteDbConfig = liteDbConfig;
    _userOptionConfig = userOptionConfig.CurrentValue;
}
در اینجا و در سازنده برای گرفتن TOption ، از CurrentValue که یک property تعریف شده‌ی درون IOptionsMonitor<TOption> است، استفاده می‌کنیم.

نکته ای که وجود دارد، کلاس‌های تعریف شده برای استفاده‌ی از این الگو باید شرایط زیر را داشته باشند ( مثل کلاس UserOptionConfig ) :

  • باید سطح دسترسی public داشته باشند.
  • باید دارای سازنده‌ی پیش فرض باشند.
  •   باید نام Property ‌های آنها دقیقا همنام فیلدهای تنظیمات باشد تا فرایند mapping خودکار به درستی انجام شود.
  •   باید Property ها و Setter آنها ، سطح دسترسی public داشته باشند.

هر دو روش بالا که یکی به صورت عادی تنظیمات را ثبت می‌کند و دیگری با استفاده از Option Pattern بخش‌های مختلف را ثبت می‌کند، مناسب هستند. البته گاهی اوقات فایل‌های تنظیمات پروژه‌ی شما در لایه‌های زیرین (یا درونی‌تر اگر از onion architecture استفاده می‌کنید) قرار دارند و شما نمی‌خواهید در آن لایه‌ها و لایه‌های درونی‌تر، وابستگی به پکیج‌های ASP.NET Core ایجاد کنید. در این حالت با در نظر گرفتن دو اصل ISP و Separation of Concerns ، به ازای هر بخش مختلف از تنظیمات، فایل‌های تنظیمات را در لایه‌های زیرین/درونی تعریف کرده، بعد در لایه‌های بالاتر/بیرونی‌تر آنها را به درون سرویس‌ها یا کلاس‌های مورد نیاز، تزریق کنید. البته مثل همین مثال، ثبت این سرویس‌ها درون برنامه‌ی ASP.NET Core که معمولا بالاترین/بیرونی‌ترین لایه از پروژه‌ی ما هست، انجام می‌شود.

مطالب
پیاده سازی SoftDelete در EF Core
در مورد حذف منطقی در EF 6x، پیشتر مطالبی را در این سایت مطالعه کرده‌اید:
- «پیاده سازی حذف منطقی در Entity framework» حذف منطقی، یکی از الگوهای بسیار پرکاربرد در برنامه‌های تجاری است. توسط آن بجای حذف فیزیکی اطلاعات، آن‌ها را تنها به عنوان رکوردی حذف شده، «علامتگذاری» می‌کنیم. مزایای آن نیز به شرح زیر هستند:
- داشتن سابقه‌ی حذف اطلاعات
- جلوگیری از cascade delete
- امکان بازیابی رکوردها و امکان ایجاد قسمتی به نام recycle bin در برنامه (شبیه به recycle bin در ویندوز که امکان بازیابی موارد حذف شده را می‌دهد)
- امکان داشتن رکوردهایی که در یک برنامه (به ظاهر) حذف شده‌اند، اما هنوز در برنامه‌ی دیگری در حال استفاده هستند.
- بالابردن میزان امنیت برنامه. فرض کنید سایت شما هک شده و شخصی، دسترسی به پنل مدیریتی و سطوح دسترسی مدیریتی برنامه را پیدا کرده‌است. در این حالت حذف تمام رکوردهای سایت توسط او، تنها به معنای تغییر یک بیت، از یک به صفر است و بازگرداندن این درجه از خسارت، تنها با روشن کردن این بیت، برطرف می‌شود.

پیاده سازی حذف منطقی در EF Core شامل مراحل خاصی است که در این مطلب، جزئیات آن‌ها را بررسی خواهیم کرد.


نیاز به تعریف دو خاصیت جدید در هر جدول

هر جدولی که قرار است soft delete به آن اعمال شود، باید دارای دو فیلد جدید bool IsDeleted و DateTime? DeletedAt باشد. می‌توان این خواص را به هر موجودیتی به صورت دستی اضافه کرد و یا می‌توان ابتدا یک کلاس پایه‌ی abstract را برای آن ایجاد کرد:
using System;

namespace EFCoreSoftDelete.Entities
{
    public abstract class BaseEntity
    {
        public int Id { get; set; }


        public bool IsDeleted { set; get; }
        public DateTime? DeletedAt { set; get; }
    }
}
و سپس موجودیت‌هایی را که قرار است از soft delete پشتیبانی کنند، توسط آن علامتگذاری کرد؛ مانند موجودیت Blog:
using System.Collections.Generic;
using Microsoft.EntityFrameworkCore;
using Microsoft.EntityFrameworkCore.Metadata.Builders;

namespace EFCoreSoftDelete.Entities
{
    public class Blog : BaseEntity
    {
        public string Name { set; get; }

        public virtual ICollection<Post> Posts { set; get; }
    }

    public class BlogConfiguration : IEntityTypeConfiguration<Blog>
    {
        public void Configure(EntityTypeBuilder<Blog> builder)
        {
            builder.Property(blog => blog.Name).HasMaxLength(450).IsRequired();
            builder.HasIndex(blog => blog.Name).IsUnique();

            builder.HasData(new Blog { Id = 1, Name = "Blog 1" });
            builder.HasData(new Blog { Id = 2, Name = "Blog 2" });
            builder.HasData(new Blog { Id = 3, Name = "Blog 3" });
        }
    }
}
که هر بلاگ از تعدادی مطلب تشکیل شده‌است:
using Microsoft.EntityFrameworkCore;
using Microsoft.EntityFrameworkCore.Metadata.Builders;

namespace EFCoreSoftDelete.Entities
{
    public class Post : BaseEntity
    {
        public string Title { set; get; }

        public Blog Blog { set; get; }
        public int BlogId { set; get; }
    }

    public class PostConfiguration : IEntityTypeConfiguration<Post>
    {
        public void Configure(EntityTypeBuilder<Post> builder)
        {
            builder.Property(post => post.Title).HasMaxLength(450);
            builder.HasOne(post => post.Blog).WithMany(blog => blog.Posts).HasForeignKey(post => post.BlogId);

            builder.HasData(new Post { Id = 1, BlogId = 1, Title = "Post 1" });
            builder.HasData(new Post { Id = 2, BlogId = 1, Title = "Post 2" });
            builder.HasData(new Post { Id = 3, BlogId = 1, Title = "Post 3" });
            builder.HasData(new Post { Id = 4, BlogId = 1, Title = "Post 4" });
            builder.HasData(new Post { Id = 5, BlogId = 2, Title = "Post 5" });
        }
    }
}
مزیت علامتگذاری این کلاس‌ها، امکان کوئری گرفتن از آن‌ها نیز می‌باشد که در ادامه از آن استفاده خواهیم کرد.


حذف خودکار رکوردهایی که Soft Delete شده‌اند، از نتیجه‌ی کوئری‌ها و گزارشات

تا اینجا فقط دو خاصیت ساده را به کلاس‌های مدنظر خود اضافه کرده‌ایم. پس از آن یا می‌توان در هر جائی برای مثال شرط context.Blogs.Where(blog => !blog.IsDeleted) را به صورت دستی اعمال کرد و در گزارشات، رکوردهای حذف منطقی شده را نمایش نداد و یا از زمان ارائه‌ی EF Core 2x می‌توان برای آن‌ها Query Filter تعریف کرد. برای مثال می‌توان به تنظیمات موجودیت Blog و یا Post مراجعه نمود و با استفاده از متد HasQueryFilter، همان شرط blog => !blog.IsDeleted را به صورت سراسری به تمام کوئری‌های مرتبط با این موجودیت‌ها اعمال کرد:
    public class BlogConfiguration : IEntityTypeConfiguration<Blog>
    {
        public void Configure(EntityTypeBuilder<Blog> builder)
        {
            // ...
            builder.HasQueryFilter(blog => !blog.IsDeleted);
        }
    }
از این پس ذکر context.Blogs دقیقا معنای context.Blogs.Where(blog => !blog.IsDeleted) را می‌دهد و دیگر نیازی به ذکر صریح شرط متناظر با soft delete نیست.
در این حالت کوئری‌های نهایی به صورت خودکار دارای شرط زیر خواهند شد:
SELECT [b].[Id], [b].[DeletedAt], [b].[IsDeleted], [b].[Name]
FROM [Blogs] AS [b]
WHERE [b].[IsDeleted] <> CAST(1 AS bit)


اعمال خودکار QueryFilter مخصوص Soft Delete به تمام موجودیت‌ها

همانطور که عنوان شد، مزیت علامتگذاری موجودیت‌ها با کلاس پایه‌ی BaseEntity، امکان کوئری گرفتن از آن‌ها است:
namespace EFCoreSoftDelete.DataLayer
{
    public static class GlobalFiltersManager
    {
        public static void ApplySoftDeleteQueryFilters(this ModelBuilder modelBuilder)
        {
            foreach (var entityType in modelBuilder.Model
                                                    .GetEntityTypes()
                                                    .Where(eType => typeof(BaseEntity).IsAssignableFrom(eType.ClrType)))
            {
                entityType.addSoftDeleteQueryFilter();
            }
        }

        private static void addSoftDeleteQueryFilter(this IMutableEntityType entityData)
        {
            var methodToCall = typeof(GlobalFiltersManager)
                                .GetMethod(nameof(getSoftDeleteFilter), BindingFlags.NonPublic | BindingFlags.Static)
                                .MakeGenericMethod(entityData.ClrType);
            var filter = methodToCall.Invoke(null, new object[] { });
            entityData.SetQueryFilter((LambdaExpression)filter);
        }

        private static LambdaExpression getSoftDeleteFilter<TEntity>() where TEntity : BaseEntity
        {
            return (Expression<Func<TEntity, bool>>)(entity => !entity.IsDeleted);
        }
    }
}
در اینجا در ابتدا تمام موجودیت‌هایی که از BaseEntity ارث بری کرده‌اند، یافت می‌شوند. سپس بر روی آن‌ها قرار است متد SetQueryFilter فراخوانی شود. این متد بر اساس تعاریف EF Core، یک LambdaExpression کلی را قبول می‌کند که نمونه‌ی آن در متد getSoftDeleteFilter تعریف شده و سپس توسط متد addSoftDeleteQueryFilter به صورت پویا به modelBuilder اعمال می‌شود.

محل اعمال آن نیز در انتهای متد OnModelCreating است تا به صورت خودکار به تمام موجودیت‌های موجود اعمال شود:
namespace EFCoreSoftDelete.DataLayer
{
    public class ApplicationDbContext : DbContext
    {

        //...


        protected override void OnModelCreating(ModelBuilder modelBuilder)
        {
            base.OnModelCreating(modelBuilder);

            modelBuilder.ApplyConfigurationsFromAssembly(typeof(BaseEntity).Assembly);
            modelBuilder.ApplySoftDeleteQueryFilters();
        }


مشکل! هنوز هم حذف فیزیکی رخ می‌دهد!

تنظیمات فوق، تنها بر روی کوئری‌های نوشته شده تاثیر دارند؛ اما هیچگونه تاثیری را بر روی متد Remove و سپس SaveChanges نداشته و در این حالت، هنوز هم حذف واقعی و فیزیکی رخ می‌دهد.
 برای رفع این مشکل باید به EF Core گفت، هر چند دستور حذف صادر شده، اما آن‌را تبدیل به دستور Update کن؛ یعنی فیلد IsDelete را به 1 و فیلد DeletedAt را با زمان جاری مقدار دهی کن:
namespace EFCoreSoftDelete.DataLayer
{
    public static class AuditableEntitiesManager
    {
        public static void SetAuditableEntityOnBeforeSaveChanges(this ApplicationDbContext context)
        {
            var now = DateTime.UtcNow;

            foreach (var entry in context.ChangeTracker.Entries<BaseEntity>())
            {
                switch (entry.State)
                {
                    case EntityState.Added:
                        //TODO: ...
                        break;
                    case EntityState.Modified:
                        //TODO: ...
                        break;
                    case EntityState.Deleted:
                        entry.State = EntityState.Unchanged; //NOTE: For soft-deletes to work with the original `Remove` method.

                        entry.Entity.IsDeleted = true;
                        entry.Entity.DeletedAt = now;
                        break;
                }
            }
        }
    }
}
در اینجا با استفاده از سیستم tracking، رکوردهای حذف شده‌ی با وضعیت EntityState.Deleted، به وضعیت EntityState.Unchanged تغییر پیدا می‌کنند، تا دیگر حذف نشوند. اما در ادامه چون دو خاصیت IsDeleted و DeletedAt این موجودیت، ویرایش می‌شوند، وضعیت جدید Modified خواهد بود که به کوئری‌های Update تفسیر می‌شوند. به این ترتیب می‌توان همانند قبل یک رکورد را حذف کرد:
var post1 = context.Posts.Find(1);
if (post1 != null)
{
   context.Remove(post1);

   context.SaveChanges();
}
اما دستوری که توسط EF Core صادر می‌شود، یک Update است:
Executing DbCommand [Parameters=[@p2='1', @p0='2020-09-17T05:11:32' (Nullable = true), @p1='True'], CommandType='Text', CommandTimeout='30']
SET NOCOUNT ON;
UPDATE [Posts] SET [DeletedAt] = @p0, [IsDeleted] = @p1
WHERE [Id] = @p2;
SELECT @@ROWCOUNT;

محل اعمال متد SetAuditableEntityOnBeforeSaveChanges فوق، پیش از فراخوانی SaveChanges و به صورت زیر است:
namespace EFCoreSoftDelete.DataLayer
{
    public class ApplicationDbContext : DbContext
    {
        // ...

        public override int SaveChanges(bool acceptAllChangesOnSuccess)
        {
            ChangeTracker.DetectChanges();

            beforeSaveTriggers();

            ChangeTracker.AutoDetectChangesEnabled = false; // for performance reasons, to avoid calling DetectChanges() again.
            var result = base.SaveChanges(acceptAllChangesOnSuccess);

            ChangeTracker.AutoDetectChangesEnabled = true;
            return result;
        }

        // ...

        private void beforeSaveTriggers()
        {
            setAuditProperties();
        }

        private void setAuditProperties()
        {
            this.SetAuditableEntityOnBeforeSaveChanges();
        }
    }
}


مشکل! رکوردهای وابسته حذف نمی‌شوند!

حالت پیش‌فرض حذف رکوردها در EFCore به cascade delete تنظیم شده‌است. یعنی اگر blog با id=1 حذف شود، نه فقط این blog، بلکه تمام مطالب وابسته‌ی به آن نیز حذف خواهند شد. اما در اینجا اگر این بلاگ را حذف کنیم:
 ar blog1 = context.Blogs.FirstOrDefault(blog => blog.Id == 1);
if (blog1 != null)
{
   context.Remove(blog1);

   context.SaveChanges();
}
تنها تک رکورد متناظر با آن حذف منطقی شده و مطالب متناظر با آن خیر. برای رفع این مشکل باید به صورت زیر عمل کرد:
var blog1AndItsRelatedPosts = context.Blogs
    .Include(blog => blog.Posts)
    .FirstOrDefault(blog => blog.Id == 1);
if (blog1AndItsRelatedPosts != null)
{
    context.Remove(blog1AndItsRelatedPosts);

    context.SaveChanges();
}
ابتدا باید رکوردهای وابسته را توسط یک Include به حافظه وارد کرد و سپس دستور Delete را بر روی کل آن صادر نمود که یک چنین خروجی را تولید می‌کند:
SELECT [t].[Id], [t].[DeletedAt], [t].[IsDeleted], [t].[Name], [t0].[Id], [t0].[BlogId], [t0].[DeletedAt], [t0].[IsDeleted], [t0].[Title]
FROM (
SELECT TOP(1) [b].[Id], [b].[DeletedAt], [b].[IsDeleted], [b].[Name]
FROM [Blogs] AS [b]
WHERE ([b].[IsDeleted] <> CAST(1 AS bit)) AND ([b].[Id] = 1)
) AS [t]
LEFT JOIN (
SELECT [p].[Id], [p].[BlogId], [p].[DeletedAt], [p].[IsDeleted], [p].[Title]
FROM [Posts] AS [p]
WHERE [p].[IsDeleted] <> CAST(1 AS bit)
) AS [t0] ON [t].[Id] = [t0].[BlogId]
ORDER BY [t].[Id], [t0].[Id]

Executing DbCommand [Parameters=[@p2='1', @p0='2020-09-17T05:25:00' (Nullable = true), @p1='True',
 @p5='2', @p3='2020-09-17T05:25:00' (Nullable = true), @p4='True', @p8='3',
@p6='2020-09-17T05:25:00' (Nullable = true), @p7='True',
 @p11='4', @p9='2020-09-17T05:25:00' (Nullable = true), @p10='True'], CommandType='Text', CommandTimeout='30']

SET NOCOUNT ON;
UPDATE [Blogs] SET [DeletedAt] = @p0, [IsDeleted] = @p1
WHERE [Id] = @p2;
SELECT @@ROWCOUNT;

UPDATE [Posts] SET [DeletedAt] = @p3, [IsDeleted] = @p4
WHERE [Id] = @p5;
SELECT @@ROWCOUNT;

UPDATE [Posts] SET [DeletedAt] = @p6, [IsDeleted] = @p7
WHERE [Id] = @p8;
SELECT @@ROWCOUNT;

UPDATE [Posts] SET [DeletedAt] = @p9, [IsDeleted] = @p10
WHERE [Id] = @p11;
SELECT @@ROWCOUNT;
ابتدا اولین بلاگ را حذف منطقی کرده؛ سپس تمام مطالب متناظر با آن‌را که پیشتر حذف منطقی نشده‌اند، یکی یکی به صورت حذف شده، علامتگذاری می‌کند. به این ترتیب cascade delete منطقی نیز در اینجا میسر می‌شود.


یک نکته: مشکل حذف منطقی و رکوردهای منحصربفرد

فرض کنید در جدولی، فیلد نام کاربری را به عنوان یک فیلد منحصربفرد تعریف کرده‌اید و اکنون رکوردی در این بین، حذف منطقی شده‌است. مشکلی که در آینده بروز خواهد کرد، عدم امکان ثبت رکورد جدیدی با همان نام کاربری است که حذف منطقی شده‌است؛ چون یک unique index بر روی آن وجود دارد. در این حالت اگر از SQL Server استفاده می‌کنید، از قابلیتی به نام filtered indexes پشتیبانی می‌کند که در آن امکان تعریف یک شرط و predicate، در حین تعریف ایندکس‌ها وجود دارد. در این حالت می‌توان رکوردهای حذف منطقی شده را به ایندکس وارد نکرد.



کدهای کامل این مطلب را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: EFCoreSoftDelete.zip
مطالب
مثالی از الگوی Delegate Dictionary
این الگو چیز جدیدی نیست و قبلا تو سری مطالب «مروری بر کاربردهای Action و Func» دربارش مطلب نوشته شده و...
البته با توجه به جدید بودن این الگو اسم واحدی براش مشخص نشده ولی تو این مطلب «الگوی Delegate Dictionary» معرفی شده که بنظرم از بقیه بهتره.
به طور خلاصه این الگو میگه اگه قراره براساس شرایط (ورودی) خاصی کار خاصی انجام بشه بجای استفاده از IF و Switch از DictionaryوFunc یا Action استفاده کنیم.

برای مثال فرض کنید مدلی به شکل زیر داریم
public class Person
{
    public int Id { get; set; }
    public Gender Gender { get; set; }
    public string FirstName { get; set; }
    public string LastName { get; set; }
}
قراره براساس جنسیت(شرایط) شخص اعتبارسنجی متفاوتی(کار خاص) رو انجام بدیدم.مثلا در اینجا قراره چک کنیم اگه شخص مرد بود اسم زنونه انتخاب نکرده باشه و...
خب روش معمول به این شکل میتونه باشه
switch (person.Gender)
{
    case Gender.Male:
        if (IsMale(person.FirstName))
        {
            //Isvalid
        }
        break;
    case Gender.Female:
        if (IsFemale(person.FirstName))
        {
            //Isvalid
        }
        break;
}
خب این روش خوب جواب میده ولی باید در حد توان استفاده از IF و Switch رو کم کرد.مثلا تو همین مثال ما اصل Open/Closed رو نقض کردیم فکر کنید قرار باشه اعتبارسنجی دیگه ای از همین دست به این کد(کلاس) اضافه بشه باید تغیرش بدیم پس این کد(کلاس) برای تغییر بسته نیست.در اینجور موارد «الگوی Delegate Dictionary» به کار ما میاد.
ما میایم توابع مورد نظرمون رو داخل یک Dictionary ذخیره میکنیم.
var genderFuncs = new Dictionary<Gender, Func<string, bool>>
                {
                    {Gender.Male , (x) => IsMale(x)},
                    {Gender.Female , (x) => IsFemale(x)}
                };
فرض کنید پیاده سازی توابع به شکل زیر باشه
public static bool IsMale(string name)
{
    //check...
    return true;
}
public static bool IsFemale(string name)
{
    //check...
    if (name == "Farzad")
    {
        return false;    
    }
    return true;
}
نحوه استفاده
var dummyPerson = new List<Person>
                {
                    new Person
                        {Id = 1, Gender = Gender.Male, FirstName = "Mohammad", LastName = "Saheb"},
                    new Person
                        {Id = 2, Gender = Gender.Female, FirstName = "Farzad", LastName = "Mojidi"}
                };

foreach (var person in dummyPerson)
{
    bool isValid = genderFuncs[person.Gender].Invoke(person.FirstName);          
}
با همین روش میشه قسمت آخر مقاله ی خوب آقای کیاست رو هم Refactor کرد.
var query = context.Students.AsQueryable();
  if (searchByName)
  {
      query= query.FindStudentsByName(name);
  }
  if (orderByAge)
  {
      query = query.OrderByAge();
  }
  if (paging)
  {
     query =  query.SkipAndTake(skip, take);
  }
  return query.ToList();
توابع رو داخل یک دیکشنری ذخیره میکنیم
var searchTypeFuncs = new Dictionary<SearchType, Func<IQueryable<Student>, string, IQueryable<Student>>>
                    {
                        {SearchType.FirstName, (x, y) => x.FindStudentsByName(y)},
                        {SearchType.LastName, (x, y) => x.FindStudentsByLastName(y)}
                    };
نحوه استفاده
public static IList<Student> SearchStudents(IQueryable<Student> students, SearchType type, string keyword)
{
    var result = searchTypeFuncs[type].Invoke(students, keyword);
    return result.ToList();
}
مطالب
کش کردن اطلاعات غیر پویا در ASP.Net - قسمت چهارم

قسمت‌های اول تا سوم این مقاله: + و + و +

در قسمت چهارم قصد داریم هدر مربوط به Content Expiration Date را توسط یک Http module به محتوای غیرپویای سایت مانند تصاویر ، فایل‌های CSS و غیره اعمال کنیم. این روش از روش قسمت دوم ساده‌تر است و جامع‌تر.
ابتدا یک پروژه‌ی Class library جدید را به نام StaticContentCacheModule ایجاد کرده و سپس ارجاعی را به اسمبلی استاندارد System.Web.dll به آن خواهیم افزود. سپس کدهای مرتبط با این ماژول به شرح زیر هستند:

//StaticCache .cs
using System;
using System.Web;

namespace StaticContentCacheModule
{
public class StaticCache : IHttpModule
{
public void Init(HttpApplication context)
{
context.PreSendRequestHeaders += context_PreSendRequestHeaders;
}

static void context_PreSendRequestHeaders(object sender, EventArgs e)
{
//capture the current Response
var currentResponse = ((HttpApplication)sender).Response;

if (CacheManager.ShouldCache(currentResponse.ContentType))
{
currentResponse.AddHeader("cache-control", "public");
currentResponse.AddHeader("Expires", DateTime.Now.Add(TimeSpan.FromDays(30)).ToString());
}
}

public void Dispose() { }
}
}

در اینجا ContentType تک تک عناصری که توسط وب سرور ارائه خواهند شد، بررسی می‌شود. اگر نیازی به کش شدن آن‌ها وجود داشت (توسط کلاس CacheManager این امر مشخص می‌گردد)، هدر مربوطه اضافه می‌گردد.

//CacheManager.cs
using System;

namespace StaticContentCacheModule
{
class CacheManager
{
public static bool ShouldCache(string contentType)
{
contentType = contentType.ToLower();
string[] parts =
contentType.Split(
new[] { ';' },
StringSplitOptions.RemoveEmptyEntries
);

if (parts.Length > 0)
contentType = parts[0];

bool cache = false;

switch (contentType)
{
case "text/css":
cache = true; break;
case "text/javascript":
case "text/jscript":
cache = true; break;
case "image/jpeg":
cache = true; break;
case "image/gif":
cache = true; break;
case "application/octet-stream":
cache = true; break;
default:
{
if (contentType.Contains("javascript"))
cache = true;
if (contentType.Contains("css"))
cache = true;
if (contentType.Contains("image"))
cache = true;
if (contentType.Contains("application"))
cache = true;
}
break;
}

return cache;
}
}
}

در این کلاس، contentType دریافتی بررسی می‌شود. اگر نوع محتوای قابل ارائه از نوع CSS ، JavaScript ، تصویر و یا Application بود، یک مقدار true بازگشت داده خواهد شد.
نهایتا برای استفاده از این Http module جدید در IIS6 به قبل در وب کانفیگ برنامه خواهیم داشت:

<httpModules>
<add name="StaticContentCacheModule" type="StaticContentCacheModule.StaticCache, StaticContentCacheModule"/>
</httpModules>

و یا در IIS7 این تغییرات به صورت زیر می‌تواند باشد:

<system.webServer>
<modules>
<add name="StaticContentCacheModule" type="StaticContentCacheModule.StaticCache, StaticContentCacheModule"/>
</modules>

اکنون اگر یک پروژه‌ی آزمایشی جدید ASP.Net را گشوده و فایل css ساده‌ای را به آن اضافه کنیم، بررسی هدر نهایی توسط افزونه‌ی YSlow به صورت زیر خواهد بود:



مطالب
بررسی ORM های مناسب جهت استفاده در اندروید
با آمدن ORM‌ها به دنیای برنامه نویسی، کار برنامه نویسی نسبت به قبل ساده‌تر و راحت‌تر شد. عدم استفاده کوئری‌های دستی، پشتیبانی از چند دیتابیس و از همه مهمتر و اصلی‌ترین هدف این ابزار "تنها درگیری با اشیا و مدل شیء گرایی" کار را پیش از پیش آسان‌تر نمود.
در این بین به راحتی می‌توان چندین نمونه از این ORM‌ها را  نام برد مثل IBatis , Hibernate ,Nhibernate و EF که از معروفترین آن‌ها هستند.
من در حال حاضر قصد شروع یک پروژه اندرویدی را دارم و دوست دارم بجای استفاده‌ی از Sqlitehelper، از یک ORM مناسب بهره ببرم که چند سوال برای من پیش می‌آید. آیا ORM ای برای آن تهیه شده است؟ اگر آری چندتا و کدامیک از آن‌ها بهتر هستند؟ شاید در اولین مورد کتابخانه‌ی Hibernate جاوا را نام ببرید؛ ولی توجه به این نکته ضروری است که ما در مورد پلتفرم موبایل و محدودیت‌های آن صحبت می‌کنیم. یک کتابخانه همانند Hibernate مطمئنا برای یک برنامه اندروید چه از نظر حجم نهایی برنامه و چه از نظر حجم بزرگش در اجرا، مشکل زا خواهد بود و وجود وابستگی‌های متعدد و دارا بودن بسیاری از قابلیت‌هایی که اصلا در بانک‌های اطلاعاتی موبایل قابل اجرا نیست، باعث می‌شود این فریمورک انتخاب خوبی برای یک برنامه اندروید نباشد.

معیارهای انتخاب یک فریم ورک مناسب برای موبایل:
  • سبک بودن: مهمترین مورد سبک بودن آن است؛ چه از لحاظ اجرای برنامه و چه از لحاظ حجم نهایی برنامه
  • سریع بودن: مطمئنا ORM‌های طراحی شده‌ی موجود، از سرعت خیلی بدی برخوردار نخواهند بود؛ اگر سر زبان هم افتاده باشند. ولی باز هم انتخاب سریع بودن یک ORM، مورد علاقه‌ی بسیاری از ماهاست.
  • یادگیری آسان و کانفیگ راحت تر.

OrmLight

این فریمورک مختص اندروید طراحی نشده ولی سبک بودن آن موجب شده‌است که بسیاری از برنامه نویسان از آن در برنامه‌های اندرویدی استفاده کنند. این فریم ورک جهت اتصالات JDBC و Spring و اندروید طراحی شده است.

نحوه معرفی جداول در این فریمورک به صورت زیر است:
@DatabaseTable(tableName = "users")
public class User {
    @DatabaseField(id = true)
    private String username;
    @DatabaseField
    private String password;
 
    public User() {
        // ORMLite needs a no-arg constructor
    }
    public User(String username, String password) {
        this.username = username;
        this.password = password;
    }
 
    // Implementing getter and setter methods
    public String getUserame() {
        return this.username;
    }
    public void setName(String username) {
        this.username = username;
    }
    public String getPassword() {
        return this.password;
    }
    public void setPassword(String password) {
        this.password = password;
    }
}
با استفاده از کلمات کلیدی DatabaseTable@ در بالای کلاس و DatabaseField@ در بالای هر پراپرتی به معرفی جدول و فیلدهای جدول می‌پردازیم.
سورس این فریمورک را می‌توان در گیت هاب یافت و مستندات آن در این آدرس قرار دارند.


SugarORM
این فریمورک مختص اندروید طراحی شده است. یادگیری آن بسیار آسان است و به راحتی به یاد می‌ماند. همچنین جداول مورد نیاز را به طور خودکار خواهد ساخت. روابط یک به یک و یک به چند را پشتیبانی می‌کند و عملیات CURD را با سه متد Save,Delete و Find که البته FindById هم جزء آن است، پیاده سازی می‌کند.

برای استفاده از این فریمورک نیاز است ابتدا متادیتا‌های زیر را به فایل manifest اضافه کنید:
<meta-data android:name="DATABASE" android:value="my_database.db" />
<meta-data android:name="VERSION" android:value="1" />
<meta-data android:name="QUERY_LOG" android:value="true" />
<meta-data android:name="DOMAIN_PACKAGE_NAME" android:value="com.my-domain" />
برای تبدیل یک کلاس به جدول هم از کلاس این فریم ورک ارث بری می‌کنیم:
public class User extends SugarRecord<User> {
    String username;
    String password;
    int age;
    @Ignore
    String bio; //this will be ignored by SugarORM
 
    public User() { }
 
    public User(String username, String password,int age){
        this.username = username;
        this.password = password;
        this.age = age;
    }
}
بر خلاف OrmLight که باید فیلد جدول را معرفی می‌کردید، اینجا تمام پراپرتی‌ها به اسم فیلد شناخته می‌شوند؛ مگر اینکه در بالای آن از عبارت Ignore@ استفاده کنید.

باقی عملیات آن از قبیل اضافه کردن یک رکورد جدید یا حذف رکورد(ها) به صورت زیر است:
User johndoe = new User(getContext(),"john.doe","secret",19);
johndoe.save(); //ذخیره کاربر جدید در دیتابیس


//حذف تمامی کاربرانی که سنشان 19 سال است
List<User> nineteens = User.find(User.class,"age = ?",new int[]{19});
foreach(user in nineteens) {
    user.delete();
}
برای اطلاعات بیشتر به مستندات آن رجوع کنید.


GreenDAO
موقعیکه بحث کارآیی و سرعت پیش می‌آید نام GreenDAO هست که می‌درخشد. طبق گفته‌ی سایت رسمی آن این فریمورک میتواند در ثانیه چند هزار موجودیت را اضافه و به روزرسانی و بارگیری نماید. این لیست حاوی برنامه‌هایی است که از این فریمورک استفاده می‌کنند. جدول زیر مقایسه‌ای است بین این کتابخانه و OrmLight که نشان میدهد 4.5 برابر سریعتر از OrmLight عمل می‌کند.

غیر از این‌ها در زمینه‌ی حجم هم حرف‌هایی برای گفتن دارد. حجم این کتابخانه کمتر از 100 کیلوبایت است که در اندازه‌ی APK اثر چندانی نخواهد داشت.

آموزش راه اندازی  آن در اندروید استادیو، سورس آن در گیت هاب و مستندات رسمی آن.


Active Android
این کتابخانه از دو طریق فایل JAR و به شیوه maven قابل استفاده است که می‌توانید روش استفاده‌ی از آن را در این لینک ببینید و سورس اصلی آن هم در این آدرس قرار دارد. بعد از اینکه کتابخانه را به پروژه اضافه کردید، دو متادیتای زیر را که به ترتیب نام دیتابیس و ورژن آن هستند، به manifest اضافه کنید:
<meta-data android:name="AA_DB_NAME" android:value="my_database.db" />
<meta-data android:name="AA_DB_VERSION" android:value="1" />
بعد از آن  عبارت ;()ActiveAndroid.Initialize را در اکتیویتی‌های مدنظر اعمال کنید:
public class MyActivity extends Activity {
    @Override
    public void onCreate(Bundle savedInstanceState) {
        super.onCreate(savedInstanceState);
        ActiveAndroid.initialize(this);
 
        //ادامه برنامه
    }
}
برای معرفی کلاس‌ها به جدول هم از دو اعلان Table و Column مانند کد زیر به ترتیب برای معرفی جدول و فیلد استفاده می‌کنیم.
@Table(name = "User")
public class User extends Model {
    @Column(name = "username")
    public String username;
 
    @Column(name = "password")
    public String password;
 
    public User() {
        super();
    }
 
    public User(String username,String password) {
        super();
        this.username = username;
        this.password = password;
    }
}
جهت اطلاعات بیشتر در مورد این کتابخانه به مستندات آن رجوع کنید.


ORMDroid
 از آن دست کتابخانه‌هایی است که سادگی و کم حجم بودن شعار آنان است و سعی دارند تا حد ممکن همه چیز را خودکار کرده و کمترین کانفیگ را نیاز داشته باشد. حجم فعلی آن حدود 20 کیلوبایت بوده و نمی‌خواهند از 30 کیلوبایت تجاوز کند.

برای استفاده‌ی از آن ابتدا دو خط زیر را جهت معرفی تنظیمات به manifest اضافه کنید:
<meta-data
  android:name="ormdroid.database.name"
  android:value="your_database_name" />

<meta-data
  android:name="ormdroid.database.visibility"
  android:value="PRIVATE||WORLD_READABLE||WORLD_WRITEABLE" />
برای آغاز کار این کتابخانه، عبارت زیر را در هرجایی که مایل هستید مانند کلاس ارث بری شده از Application یا در ابتدای هر اکتیویتی که مایل هستید بنویسید. طبق مستندات آن صدا زدن چندباره این متد هیچ اشکالی ندارد.
ORMDroidApplication.initialize(someContext);
معرفی مدل جدول بانک اطلاعاتی هم از طریق ارث بری از کلاس Entity می‌باشد .
public class Person extends Entity {
  public int id;
  public String name;
  public String telephone;
}

//====================

Person p = Entity.query(Person.class).where("id=1").execute();
p.telephone = "555-1234";
p.save();

// یا

Person person = Entity.query(Person.class).where(eql("id", id)).execute();
p.telephone = "555-1234";
p.save();
کد بالا دقیقا یادآوری به EF هست ولی حیف که از Linq پشتیبانی نمی‌شود.
سورس آن در گیت هاب

در اینجا سعی کردیم تعدادی از کتابخانه‌های محبوب را معرفی کنیم ولی تعداد آن به همین جا ختم نمی‌شود. ORM‌های دیگری نظیر AndRom و سایر ORM هایی که در این لیست معرفی شده اند وجود دارند.


نکته نهایی اینکه خوب می‌شود دوستانی که از این ORM‌های مختص اندروید استفاده کرده اند؛ نظراتشان را در مورد آن‌ها بیان کنند و مزایا و معایب آن‌ها را بیان کنند.