در این پست قصد دارم یک UnitOfWork به روش MEF پیاده سازی کنم. ORM مورد نظر EntityFramework CodeFirst است. در صورتی که با UnitOfWork , MEF آشنایی ندارید از لینکهای زیر استفاده کنید:
برای شروع ابتدا مدل برنامه رو به صورت زیر تعریف کنید.
سپس فایل Map رو برای مدل بالا به صورت زیر تعریف کنید.
برای پیاده سازی الگوی واحد کار ابتدا باید یک اینترفیس به صورت زیر تعریف کنید.
DbContext مورد نظر باید اینترفیس مورد نظر را پیاده سازی کند و برای اینکه بتونیم اونو در CompositionContainer اضافه کنیم باید از Export Attribute استفاده کنیم.
چون کلاس DatabaseContext از اینترفیس IUnitOfWork ارث برده است برای همین از InheritedExport استفاده میکنیم.
نکته قابل ذکر در قسمت OnModelCreating این است که یک Extension Methodبه نام AddFromAssembly (همانند NHibernate) اضافه شده است که از Assembly مورد نظر تمام کلاسهای Map رو پیدا میکنه و اونو به ModelBuilder اضافه میکنه. کد متد به صورت زیر است:
برای پیاده سازی قسمت BusinessLogic ابتدا کلاس BusiessBase را در آن قرار دهید:
تمام متدهای پایه مورد نظر را باید در این کلاس قرار داد که برای مثال من متد Add , GetAll را براتون پیاده سازی کردم. UnitOfWork توسط ImportAttribute مقدار دهی میشود و نیاز به وهله سازی از آن نیست
کلاس Category رو هم باید به صورت زیر اضافه کنید.
.در انتها باید UI مورد نظر طراحی شود که من در اینجا از Console Application استفاده کردم. یک کلاس به نام Plugin ایجاد کنید و کدهای زیر را در آن قرار دهید.
در کلاس Plugin توسط AssemblyCatalog تمام Export Attributeهای موجود جستجو میشود و بعد به عنوان کاتالوگ مورد نظر به Container اضافه میشود. انواع Catalog در MEF به شرح زیر است:
پروژه اجرا کرده و نتیجه رو مشاهده کنید.
برای شروع ابتدا مدل برنامه رو به صورت زیر تعریف کنید.
public class Category { public int Id { get; set; } public string Title { get; set; } }
public class CategoryMap : EntityTypeConfiguration<Entity.Category> { public CategoryMap() { ToTable( "Category" ); HasKey( _field => _field.Id ); Property( _field => _field.Title ) .IsRequired(); } }
using System.Data.Entity; using System.Data.Entity.Infrastructure; namespace DataAccess { public interface IUnitOfWork { DbSet<TEntity> Set<TEntity>() where TEntity : class; DbEntityEntry<TEntity> Entry<TEntity>() where TEntity : class; void SaveChanges(); void Dispose(); } }
چون کلاس DatabaseContext از اینترفیس IUnitOfWork ارث برده است برای همین از InheritedExport استفاده میکنیم.
[InheritedExport( typeof( IUnitOfWork ) )] public class DatabaseContext : DbContext, IUnitOfWork { private DbTransaction transaction = null; public DatabaseContext() { this.Configuration.AutoDetectChangesEnabled = false; this.Configuration.LazyLoadingEnabled = true; } protected override void OnModelCreating( DbModelBuilder modelBuilder ) { modelBuilder.Conventions.Remove<PluralizingTableNameConvention>(); modelBuilder.AddFormAssembly( Assembly.GetAssembly( typeof( Entity.Map.CategoryMap ) ) ); } public DbEntityEntry<TEntity> Entry<TEntity>() where TEntity : class { return this.Entry<TEntity>(); } }
public static class ModelBuilderExtension { public static void AddFormAssembly( this DbModelBuilder modelBuilder, Assembly assembly ) { Array.ForEach<Type>( assembly.GetTypes().Where( type => type.BaseType != null && type.BaseType.IsGenericType && type.BaseType.GetGenericTypeDefinition() == typeof( EntityTypeConfiguration<> ) ).ToArray(), delegate( Type type ) { dynamic instance = Activator.CreateInstance( type ); modelBuilder.Configurations.Add( instance ); } ); } }
برای پیاده سازی قسمت BusinessLogic ابتدا کلاس BusiessBase را در آن قرار دهید:
public class BusinessBase<TEntity> where TEntity : class { public BusinessBase( IUnitOfWork unitOfWork ) { this.UnitOfWork = unitOfWork; } [Import] public IUnitOfWork UnitOfWork { get; private set; } public virtual IEnumerable<TEntity> GetAll() { return UnitOfWork.Set<TEntity>().AsNoTracking(); } public virtual void Add( TEntity entity ) { try { UnitOfWork.Set<TEntity>().Add( entity ); UnitOfWork.SaveChanges(); } catch { throw; } finally { UnitOfWork.Dispose(); } } }
تمام متدهای پایه مورد نظر را باید در این کلاس قرار داد که برای مثال من متد Add , GetAll را براتون پیاده سازی کردم. UnitOfWork توسط ImportAttribute مقدار دهی میشود و نیاز به وهله سازی از آن نیست
کلاس Category رو هم باید به صورت زیر اضافه کنید.
public class Category : BusinessBase<Entity.Category> { [ImportingConstructor] public Category( [Import( typeof( IUnitOfWork ) )] IUnitOfWork unitOfWork ) : base( unitOfWork ) { } }
public class Plugin { public void Run() { AggregateCatalog catalog = new AggregateCatalog(); Container = new CompositionContainer( catalog ); CompositionBatch batch = new CompositionBatch(); catalog.Catalogs.Add( new AssemblyCatalog( Assembly.GetExecutingAssembly() ) ); batch.AddPart( this ); Container.Compose( batch ); } public CompositionContainer Container { get; private set; } }
- AssemblyCatalog : در اسمبلی مورد نظر به دنبال تمام Export Attributeها میگردد و آنها را به عنوان ExportedValue در Container اضافه میکند.
- TypeCatalog: فقط یک نوع مشخص را به عنوان ExportAttribute در نظر میگیرد.
- DirectoryCatalog : در یک مسیر مشخص تمام Assembly مورد نظر را از نظر Export Attribute جستجو میکند و آنها را به عنوان ExportedValue در Container اضافه میکند.
- ApplicationCatalog : در اسمبلی و فایلهای (EXE) مورد نظر به دنبال تمام Export Attributeها میگردد و آنها را به عنوان ExportedValue در Container اضافه میکند.
- AggregateCatalog : تمام موارد فوق را Support میکند.
class Program { static void Main( string[] args ) { Plugin plugin = new Plugin(); plugin.Run(); Category category = new Category(plugin.Container.GetExportedValue<IUnitOfWork>()); category.GetAll().ToList().ForEach( _record => Console.Write( _record.Title ) ); } }
نگارش کامل SQL Server امکان تهیه خروجی XML از یک بانک اطلاعاتی را دارد. اما اگر بخواهیم از سایر بانکهای اطلاعاتی که چنین توابع توکاری ندارند، استفاده کنیم چطور؟ برای تهیه خروجی XML توسط Entity framework و مستقل از نوع بانک اطلاعاتی در حال استفاده، حداقل دو روش وجود دارد:
الف) استفاده از امکانات Serialization توکار دات نت
در اینجا برای نمونه، لیستی از اشیاء مدنظر خود را تهیه کرده و به متد Serialize فوق ارسال کنید. نتیجه کار، تهیه معادل XML آن است.
امکانات سفارشی سازی محدودی نیز برای XmlSerializer درنظر گرفته شده است؛ برای نمونه قرار دادن ویژگیهایی مانند XmlIgnore بالای خواصی که نیازی به حضور آنها در خروجی نهایی XML نمیباشد.
ب) استفاده از امکانات LINQ to XML دات نت
روش فوق بدون مشکل کار میکند، اما اگر بخواهیم قسمت Reflection خودکار ثانویه آنرا (برای نمونه جهت استخراج مقادیر از لیست دریافتی) حذف کنیم، میتوان از LINQ to XML استفاده کرد که قابلیت سفارشی سازی بیشتری را نیز در اختیار ما قرار میدهد (کاری که در سایت جاری برای تهیه خروجی XML از بانک اطلاعاتی آن انجام میشود).
خلاصهای از نحوه تبدیل اطلاعات لیستی از مطالب را به معادل XML آن در کدهای فوق مشاهده میکنید. یک سری نکات ریز نیز باید در اینجا رعایت شوند:
1) کار با یک new XElement که دارای متد Save با فرمت XML نیز هست، شروع میشود. مقدار آنرا مساوی یک کوئری از بانک اطلاعاتی قرار میدهیم. این کوئری چون قرار است تنها اطلاعاتی را از بانک اطلاعاتی دریافت کند و نیازی به تغییر در آنها نیست، با استفاده از متد AsNoTracking، حالت فقط خواندنی پیدا کرده است.
2) اطلاعاتی را که نیاز است در فایل نهایی XML وجود داشته باشند، تنها کافی است در قسمت Select این کوئری با فرمت new XElementهای تو در تو قرار دهیم. به این ترتیب قسمت Relection خودکار XmlSerializer روش مطرح شده در ابتدای بحث دیگر وجود نداشته و عملیات نهایی بسیار سریعتر خواهد بود.
3) چون در این حالت، کار انجام شده دستی است، باید نامهای گرههای صحیحی را انتخاب کنیم تا اگر قرار است توسط همان XmlSerializer مجددا کار serializer.Deserialize صورت گیرد، عملیات با شکست مواجه نشود. بهترین کار برای کم شدن سعی و خطاها، تهیه یک لیست اطلاعات آزمایشی و سپس ارسال آن به روش ابتدای بحث است. سپس میتوان با بررسی خروجی آن مثلا دریافت که روش serializer.Deserialize به صورت پیش فرض به دنبال ریشهای به نام ArrayOfPost برای دریافت لیستی از مطالب میگردد و نه Posts یا هر نام دیگری.
4) در کوئری LINQ to Entites نوشته شده، پیش از Select، یک ToList قرار دارد. متاسفانه EF اجازه استفاده مستقیم از Select هایی از نوع XElement را نمیدهد و باید ابتدا اطلاعات را تبدیل به LINQ to Objects کرد.
5) در حین تهیه XElementها اگر قرار است عنصری نال باشد، باید آنرا در خروجی نهایی ذکر نکرد. به این ترتیب serializer.Deserialize بدون نیاز به تنظیمات اضافهتری بدون مشکل کار خواهد کرد. در غیراینصورت باید وارد مباحثی مانند تعریف یک فضای نام جدید برای خروجی XML به نام XSI رفت و سپس به کمک ویژگیها، xsi:nil را به true مقدار دهی کرد. اما همانطور که در متد postXElement ملاحظه میکنید، برای وارد نشدن به مبحث فضای نام xsi، مواردی که null بودهاند، اصلا در آرایه نهایی ظاهر نمیشوند و نهایتا در خروجی، حضور نخواهند داشت. به این ترتیب متد ذیل، بدون مشکل و بدون نیاز به تنظیمات اضافهتری قادر است فایل XML نهایی را تبدیل به معادل اشیاء دات نتی آن کند.
الف) استفاده از امکانات Serialization توکار دات نت
using System.IO; using System.Xml; using System.Xml.Serialization; namespace DNTViewer.Common.Toolkit { public static class Serializer { public static string Serialize<T>(T type) { var serializer = new XmlSerializer(type.GetType()); using (var stream = new MemoryStream()) { serializer.Serialize(stream, type); stream.Seek(0, SeekOrigin.Begin); using (var reader = new StreamReader(stream)) { return reader.ReadToEnd(); } } } } }
امکانات سفارشی سازی محدودی نیز برای XmlSerializer درنظر گرفته شده است؛ برای نمونه قرار دادن ویژگیهایی مانند XmlIgnore بالای خواصی که نیازی به حضور آنها در خروجی نهایی XML نمیباشد.
ب) استفاده از امکانات LINQ to XML دات نت
روش فوق بدون مشکل کار میکند، اما اگر بخواهیم قسمت Reflection خودکار ثانویه آنرا (برای نمونه جهت استخراج مقادیر از لیست دریافتی) حذف کنیم، میتوان از LINQ to XML استفاده کرد که قابلیت سفارشی سازی بیشتری را نیز در اختیار ما قرار میدهد (کاری که در سایت جاری برای تهیه خروجی XML از بانک اطلاعاتی آن انجام میشود).
private string createXmlFile(string dir) { var xLinq = new XElement("ArrayOfPost", _blogPosts .AsNoTracking() .Include(x => x.Comments) .Include(x => x.User) .Include(x => x.Tags) .OrderBy(x => x.Id) .ToList() .Select(x => new XElement("Post", postXElement(x))) ); var xmlFile = Path.Combine(dir, "dot-net-tips-database.xml"); xLinq.Save(xmlFile); return xmlFile; } private static XElement[] postXElement(BlogPost x) { return new XElement[] { new XElement("Id", x.Id), new XElement("Title", x.Title), new XElement("Body", x.Body), new XElement("CreatedOn", x.CreatedOn), tagElement(x), new XElement("User", new XElement("Id", x.UserId.Value), new XElement("FriendlyName", x.User.FriendlyName)) }.Where(item => item != null).ToArray(); } private static XElement tagElement(BlogPost x) { var tags = x.Tags.Any() ? x.Tags.Select(y => new XElement("Tag", new XElement("Id", y.Id), new XElement("Name", y.Name))) .ToArray() : null; if (tags == null) return null; return new XElement("Tags", tags); }
1) کار با یک new XElement که دارای متد Save با فرمت XML نیز هست، شروع میشود. مقدار آنرا مساوی یک کوئری از بانک اطلاعاتی قرار میدهیم. این کوئری چون قرار است تنها اطلاعاتی را از بانک اطلاعاتی دریافت کند و نیازی به تغییر در آنها نیست، با استفاده از متد AsNoTracking، حالت فقط خواندنی پیدا کرده است.
2) اطلاعاتی را که نیاز است در فایل نهایی XML وجود داشته باشند، تنها کافی است در قسمت Select این کوئری با فرمت new XElementهای تو در تو قرار دهیم. به این ترتیب قسمت Relection خودکار XmlSerializer روش مطرح شده در ابتدای بحث دیگر وجود نداشته و عملیات نهایی بسیار سریعتر خواهد بود.
3) چون در این حالت، کار انجام شده دستی است، باید نامهای گرههای صحیحی را انتخاب کنیم تا اگر قرار است توسط همان XmlSerializer مجددا کار serializer.Deserialize صورت گیرد، عملیات با شکست مواجه نشود. بهترین کار برای کم شدن سعی و خطاها، تهیه یک لیست اطلاعات آزمایشی و سپس ارسال آن به روش ابتدای بحث است. سپس میتوان با بررسی خروجی آن مثلا دریافت که روش serializer.Deserialize به صورت پیش فرض به دنبال ریشهای به نام ArrayOfPost برای دریافت لیستی از مطالب میگردد و نه Posts یا هر نام دیگری.
4) در کوئری LINQ to Entites نوشته شده، پیش از Select، یک ToList قرار دارد. متاسفانه EF اجازه استفاده مستقیم از Select هایی از نوع XElement را نمیدهد و باید ابتدا اطلاعات را تبدیل به LINQ to Objects کرد.
5) در حین تهیه XElementها اگر قرار است عنصری نال باشد، باید آنرا در خروجی نهایی ذکر نکرد. به این ترتیب serializer.Deserialize بدون نیاز به تنظیمات اضافهتری بدون مشکل کار خواهد کرد. در غیراینصورت باید وارد مباحثی مانند تعریف یک فضای نام جدید برای خروجی XML به نام XSI رفت و سپس به کمک ویژگیها، xsi:nil را به true مقدار دهی کرد. اما همانطور که در متد postXElement ملاحظه میکنید، برای وارد نشدن به مبحث فضای نام xsi، مواردی که null بودهاند، اصلا در آرایه نهایی ظاهر نمیشوند و نهایتا در خروجی، حضور نخواهند داشت. به این ترتیب متد ذیل، بدون مشکل و بدون نیاز به تنظیمات اضافهتری قادر است فایل XML نهایی را تبدیل به معادل اشیاء دات نتی آن کند.
using System.IO; using System.Xml; using System.Xml.Serialization; namespace DNTViewer.Common.Toolkit { public static class Serializer { public static T DeserializePath<T>(string xmlAddress) { using (var xmlReader = new XmlTextReader(xmlAddress)) { var serializer = new XmlSerializer(typeof(T)); return (T)serializer.Deserialize(xmlReader); } } } }
زبان سیشارپ strongly typed و type safe است. کامپایلر بیشتر کد را از نظر صحت نوع (Type) بررسی میکند و در صورت بروز خطا، روند کامپایل متوقف خواهد شد. با این وجود سیشارپ اجازه میدهد که کدهای داینامیک نیز داشته باشیم؛ کدهایی که در زمان کامپایل برای کامپایلر ناشناس هستند و اگر خطای نوع در آنها وجود داشته باشد، در زمان اجرا مشخص شده و باعث توقف برنامه میشود.
Type Safety
ایمنی نوع، قاعدهای است در زبانهای برنامهنویسی که اجازه نمیدهد متغیرها، مقادیری را دریافت کنند که متفاوت با نوع تعریف شدهی آنها باشد. اگر این بررسی وجود نداشت، در زمان اجرا مقادیر خوانده شده از حافظه باعث رفتاری غیر قابل پیشبینی میشد؛ مثلا در یک متغیر عددی، مقدار رشتهای ذخیره و در زمان اجرا با یک مقدار عددی دیگر جمع بسته و نمایش داده شود. کامپایلر همچنین بررسی اعضای اعلان نشدهی متغیرها را نیز انجام میدهد که در قطعه کد زیر آمدهاست:
string text = “String value”; int textLength = text.Length; int textMonth = text.Month; // won’t compile
public interface IGeometricShape { double Circumference { get; } double Area { get; } } public class Square : IGeometricShape { public double Side { get; set; } public double Circumference => 4 * Side; public double Area => Side * Side; } public class Circle : IGeometricShape { public double Radius { get; set; } public double Circumference => 2 * Math.PI * Radius; public double Area => Math.PI * Radius * Radius; } IGeometricShape circle = new Circle { Radius = 1 }; Square square = ((Square)circle); // no compiler error var side = square.Side;
در خط کدی که با کامنت مشخص شده، هر چند که دیده میشود نوع circle نمیتواند به نوع square تبدیل شود، اما این کد بدون خطا کامپایل و خطای InvalidCastException در زمان اجرا رخ خواهد داد. به دلیل اینکه هر دو نوع circle و square از نوع پایه IGeometricShape هستند، کامپایلر خطایی نخواهد گرفت؛ اما در زمان اجرا و زمانیکه برنامه میخواهد اجزاء circle را به square تبدیل کند، مشخص میشود که امکان تبدیل کامل circle به square نیست و خطا رخ خواهد داد.
Dynamic Binding
توسط انقیاد پویا در سیشارپ، کامپایلر بررسی نوع را در زمان کامپایل انجام نخواهد داد. کامپایلر فرض را بر این میگیرد که کد معتبر است و تمام متغیرها به درستی قابل دسترسی هستند. بررسیها در زمان اجرا خواهند بود و زمانی خطا رخ خواهد داد که مثلا دسترسی به یک عضو از یک متغیر امکانپذیر نباشد؛ به این دلیل که آن عضو برای آن نوع وجود ندارد.
توسط کلمه کلیدی dynamic میتوان متغیرهایی را تعریف کرد که در زمان کامپایل از نظر نوع بررسی نشوند؛ مانند مثال زیر.
dynamic text = “String value”; int textLength = text.Length; int textMonth = text.Month; // throws exception at runtime
public dynamic GetAnonymousType() { return new { Name = “John”, Surname = “Doe”, Age = 42 }; } dynamic value = GetAnonymousType(); Console.WriteLine($”{value.Name} {value.Surname}, {value.Age}”);
در مثال بالا نوع بازگشتی متد و متغیری که برای نگهداری نوع بازگشتی تعریف شده از نوع dynamic هستند. هر چند که در زمان کامپایل میشود هر مقداری و نوعی را از متد بازگشت داد، اما مانند مثال قبل، تا زمان اجرا، صحت اینکه آیا واقعا چنین نوعی جهت بازگشت وجود دارد یا نه و همچنین اساسا نوع بازگشت داده شده قابل استفاده و تبدیل هست یا نه، بررسی نخواهد شد. مضاف بر این مشکلات، IntelliSense نخواهیم داشت و اگر بخواهیم از یک اسمبلی دیگر به متد بالا دسترسی پیدا کنیم با خطای RuntimeBinderException مواجه خواهیم شد؛ علت این است که نوعهای anonymous به صورت internal اعلان میشوند. اما میشود استفادههای بهتری از نوع dynamic داشت؛ برای مثال زمان استفاده از کتابخانهی JSON.NET که نمونهای از آن در زیر آمده.
string json = @" { ""name"": ""John"", ""surname"": ""Doe"", ""age"": 42 }"; dynamic value = JObject.Parse(json); Console.WriteLine($"{ value.name} { value.surname}, { value.age}");
مانند نوع anonymous در مثال قبل، متد Parse میتواند مقادیر را به صورت پویا برگشت دهد و میتوان از این مقادیر مانند خصوصیات شیء ایجاد شده، از JSON استفاده کرد، بدون آنکه کامپایلر از وجود آنها اطلاعی داشته باشد. به این ترتیب در زمان اجرا میشود اشیاء JSON را به برنامه داد و از مقادیر آن مانند دسترسی به یک property استفاده کرد؛ کاری که نمیشود با نوعهای anonymous که در مثال بالاتر آورده شد انجام داد. برای حل این مسئله میتوان از دو شیء کمکی در کتابخانه NET Framework. استفاده کرد.
ExpandoObject
بین این دو شیء، ExpandoObject سادهتر است. به همراه کلمه کلیدی dynamic، این شیء اجازه میدهد که به نوع ساخته شده از آن در زمان اجرا و به صورت پویا، عضوی اضافه یا حذف کنیم؛ این اعضا میتوانند متد هم باشند.
dynamic person = new ExpandoObject(); person.Name = "John"; person.Surname = "Doe"; person.Age = 42; person.ToString = (Func<string>)(() => $”{person.Name} {person.Surname}, {person. Age}”); Console.WriteLine($"{ person.Name}{ person.Surname}, { person.Age}");
برای اینکه ببینیم در زمان اجرا چه اعضایی به این شی اضافه شده، میتوان نمونه ساخته شده از آن را به نوع <IDictionary<string, object تبدیل و در یک حلقه به آنها دسترسی پیدا کرد. از همین طریق هم میشود عضوی را حذف کرد.
var dictionary = (IDictionary<string, object>)person; foreach (var member in dictionary) { Console.WriteLine($”{member.Key} = {member.Value}”); } dictionary.Remove(“ToString”);
DynamicObject
از آنجایی که ExpandoObject برای سناریوهای ساده کاربرد دارد و کنترل کمتری بر روی اعضا و نمونههای ایجاد شدهی توسط آن داریم، میتوان از شیء DynamicObject استفاده کرد؛ البته نیاز به کدنویسی بیشتری دارد. پیادهسازی اعضا برای شیء DynamicObject در یک کلاس صورت میگیرد که در زیر آورده شدهاست:
class MyDynamicObject : DynamicObject { private readonly Dictionary<string, object> members = new Dictionary<string, object>(); public override bool TryGetMember(GetMemberBinder binder, out object result) { if (members.ContainsKey(binder.Name)) { result = members[binder.Name]; return true; } else { result = null; return false; } } public override bool TrySetMember(SetMemberBinder binder, object value) { members[binder.Name] = value; return true; } public bool RemoveMember(string name) { return members.Remove(name); } } dynamic person = new MyDynamicObject(); person.Name = “John”; person.Surname = “Doe”; person.Age = 42; person.AsString = (Func<string>)(() => $”{person.Name} {person.Surname}, {person. Age}”);
یک نکته در قطعه کد بالا وجود دارد. در شیء ExpandoObject، متد ToString را اضافه کردیم، اما برای شیء DynamicObject نام آن را تغییر داده و مثلا AsString گذاشتیم. اگر از نام ToString استفاده میکردیم در زمان فراخوانی، متد پیشفرض کلاس DynamicObject فراخوانی میشد. DynamicObject زمانی یک عضو پویا را فراخوانی میکند که آن عضو جدید از قبل وجود نداشته باشد. از آنجا که خود کلاس، متد ToString را دارد متد TryGetMember برای فراخوانی کردن آن اجرا نخواهد شد.
نظرات مطالب
برش تصاویر قبل از آپلود (Crop)
پیرو مطلب بالا، در صورتی که تصویر شما ابعادی بزرگتر از اندازه صفحه داشته
باشد باعث میشود که عکس به درستی در صفحه جا نشود، به همین دلیل ممکن است
تگ img را با تگ Div با مشخصات زیر بپوشانید:
<div style="overflow: auto"> <img id="preview" /> </div>
این کد باعث میشود که عکس به صورت تمام در صفحه نمایش داده شود و قسمتهای نهان آن با اسکرول جابجا شوند. در اینجا چند مشکل ایجاد میشود اول اینکه زیبایی صفحه زیاد نیست، دوم اینکه در حین کراپ چندان خوشاید نیست و سوم اینکه در صفحه موبایل عکس بزرگ و اسکرول چندان کارایی ندارد.
در این بین من با استفاده از فریمورک بوت استراپ کلاس img-responsive را به تگ image میدهم تا تصویر در هر صفحه نمایشی متناسب با اندازه آن نمایش داده شود. مشکل زیبایی تصویر در صفحه و نحوه کراپ کردن آن حل میشود ولی مشکل جدیدتر این است که تصویری که کراپ میشود آن ناحیه ای نیست که شما قبلا انتخاب کرده بودید؛ دلیل آن هم این است که تصویری که responsive شده است اندازه جدیدی برای خود دارد و برش ناحیه در سمت کلاینت و مختصاتی که به شما داده میشود بر اساس اندازه تغییر یافته است ولی در سمت سرور شما با اندازه واقعی تصویر سر و کار دارید و به همین دلیل مختصات ناحیه برش داده شده اشتباه بوده و قسمتهای دیگری از تصویر برش میخورند.
برای حل این مشکل ابتدا دو المان مخفی زیر را به صفحه اضافه میکنیم:
<input type="hidden" id="RealW" name="RealW" /> <input type="hidden" id="RealH" name="RealH" />
سپس کدهای زیر را به فایل js به شکل زیر ویرایش میکنیم:
$('#preview').Jcrop({ aspectRatio: 2, bgFade: true, bgOpacity: .3, onChange: updateInfo, onSelect: updateInfo }, function () { // use the Jcrop API to get the real image size //============== خطوط جدید $("#RealW").val($('#preview').css("width").replace("px", "")); $("#RealH").val($('#preview').css("height").replace("px", "")); //============== jcrop_api = this; });
سپس در سمت کلاینت با محاسبه فرمولهای تناسب این مشکل را رفع میکنیم تا مختصاتهای دریافت شده را به مختصاتهای واقعی تبدیل کنیم:
public static byte[] Resize(this byte[] byteImageIn, int x1,int y1,int x2,int y2,int realW,int realH) { //convert to full size image ImageConverter ic = new ImageConverter(); Image src = (Image)(ic.ConvertFrom(byteImageIn)); //original size if (src == null) return null; // چهار خط زیر فرمول تناسب را اجرا میکند x1 = src.Width * x1 / realW; x2 = src.Width * x2 / realW; y1 = src.Height * y1 / realH; y2 = src.Height * y2 / realH; Bitmap target = new Bitmap(x2 - x1, y2 - y1); using (Graphics graphics = Graphics.FromImage(target)) graphics.DrawImage(src, new Rectangle(0, 0, target.Width, target.Height), new Rectangle(x1,y1,x2-x1,y2-y1), GraphicsUnit.Pixel); src = target; using (var ms = new MemoryStream()) { src.Save(ms, System.Drawing.Imaging.ImageFormat.Jpeg); return ms.ToArray(); } }
مطالب دورهها
نگاهی به SignalR Clients
در قسمت قبل موفق به ایجاد اولین Hub خود شدیم. در ادامه، برای تکمیل برنامه نیاز است تا کلاینتی را نیز برای آن تهیه کنیم.
مصرف کنندگان یک Hub میتوانند انواع و اقسام برنامههای کلاینت مانند jQuery Clients و یا حتی یک برنامه کنسول ساده باشند و همچنین Hubهای دیگر نیز قابلیت استفاده از این امکانات Hubهای موجود را دارند. تیم SignalR امکان استفاده از Hubهای آنرا در برنامههای دات نت 4 به بعد، برنامههای WinRT، ویندوز فون 8، سیلورلایت 5، jQuery و همچنین برنامههای CPP نیز مهیا کردهاند. به علاوه گروههای مختلف نیز با توجه به سورس باز بودن این مجموعه، کلاینتهای iOS Native، iOS via Mono و Android via Mono را نیز به این لیست اضافه کردهاند.
بررسی کلاینتهای jQuery
با توجه به پروتکل مبتنی بر JSON سیگنالآر، استفاده از آن در کتابخانههای جاوا اسکریپتی همانند jQuery نیز به سادگی مهیا است. برای نصب آن نیاز است در کنسول پاور شل نوگت، دستور زیر را صادر کنید:
برای نمونه به solution پروژه قبل، یک برنامه وب خالی دیگر را اضافه کرده و سپس دستور فوق را بر روی آن اجرا نمائید. در این حالت فقط باید دقت داشت که فرامین بر روی کدام پروژه اجرا میشوند:
با استفاده از افزونه SignalR jQuery، به دو طریق میتوان به یک Hub اتصال برقرار کرد:
الف) استفاده از فایل proxy تولید شده آن (این فایل، در زمان اجرای برنامه تولید میشود و یا امکان استفاده از آن به کمک ابزارهای کمکی نیز وجود دارد)
نمونهای از آنرا در قسمت قبل ملاحظه کردید؛ همان فایل تولید شده در مسیر /signalr/hubs برنامه. به نوعی به آن Service contract نیز گفته میشود (ارائه متادیتا و قراردادهای کار با یک سرویس Hub). این فایل همانطور که عنوان شد به صورت پویا در زمان اجرای برنامه ایجاد میشود.
امکان تولید آن توسط برنامه کمکی signalr.exe نیز وجود دارد؛ برای دریافت آن میتوان از طریق NuGet اقدام کرد (بسته Microsoft.AspNet.SignalR.Utils) که نهایتا در پوشه packages قرار خواهد گرفت. نحوه استفاده از آن نیز به صورت زیر است:
در این دستور ghp مخفف generate hub proxy است و نهایتا فایلی را به نام server.js تولید میکند.
ب) بدون استفاده از فایل proxy و به کمک روش late binding (انقیاد دیر هنگام)
برای کار با یک Hub از طریق jQuery مراحل ذیل باید طی شوند:
1) ارجاعی به Hub باید مشخص شود.
2) روالهای رخدادگردان تنظیم گردند.
3) اتصال به Hub برقرار گردد.
4) متدی فراخوانی شود.
در اینجا باید دقت داشت که امکانات Hub به صورت خواص
در سمت کلاینت جیکوئری، در دسترس خواهند بود. برای مثال:
و نامهای بکارگرفته شده در اینجا مطابق روشهای متداول نام گذاری در جاوا اسکریپت، camel case هستند.
خوب، تا اینجا فرض بر این است که یک پروژه خالی ASP.NET را آغاز و سپس فرمان نصب Microsoft.AspNet.SignalR.JS را نیز همانطور که عنوان شد، صادر کردهاید. در ادامه یک فایل ساده html را به نام chat.htm، به این پروژه جدید اضافه کنید (برای استفاده از کتابخانه جاوا اسکریپتی SignalR الزامی به استفاده از صفحات کامل پروژههای وب نیست).
کدهای آنرا به نحو فوق تغییر دهید.
توضیحات:
همانطور که ملاحظه میکنید ابتدا ارجاعاتی به jquery و jquery.signalR-1.0.1.min.js اضافه شدهاند. سپس نیاز است مسیر دقیق فایل پروکسی هاب خود را نیز مشخص کنیم. اینکار با تعریف مسیر signalr/hubs انجام شده است.
در ادامه توسط تنظیم connection.hub.logging سبب خواهیم شد تا اطلاعات بیشتری در javascript console مرورگر لاگ شود.
سپس ارجاعی به هاب تعریف شده، تعریف گردیده است. اگر از قسمت قبل به خاطر داشته باشید، توسط ویژگی HubName، نام chat را برگزیدیم. بنابراین connection.chat ذکر شده دقیقا به این هاب اشاره میکند.
سپس سطر chat.client.hello مقدار دهی شده است. متد hello، متدی dynamic و تعریف شده در سمت هاب برنامه است. به این ترتیب میتوان به پیامهای رسیده از طرف سرور گوش فرا داد. در اینجا، این پیامها، به li ایی با id مساوی messages اضافه میشوند.
سپس توسط فراخوانی متد connection.hub.start، فاز negotiation شروع میشود. در اینجا حتی میتوان نوع transport را نیز صریحا انتخاب کرد که نمونهای از آن را به صورت کامنت شده جهت آشنایی با نحوه تعریف آن مشاهده میکنید. مقادیر قابل استفاده در آن به شرح زیر هستند:
سپس به رویدادهای کلیک دکمه send گوش فرا داده و در این حین، اطلاعات TextBox ایی با id مساوی txtMsg را به متد SendMessage هاب خود ارسال میکنیم. همانطور که پیشتر نیز عنوان شد، در سمت کلاینت، تعریف متد SendMessage باید camel case باشد.
اکنون به صورت جداگانه یکبار برنامه hub را در مرورگر باز کنید. سپس بر روی فایل chat.htm کلیک راست کرده و گزینه مشاهده آن را در مرورگر نیز انتخاب نمائید (گزینه View in browser منوی کلیک راست).
خوب! پروژه کار نمیکند! برای اینکه مشکلات را بهتر بتوانید مشاهده کنید نیاز است به JavaScript Console مرورگر خود مراجعه نمائید. برای مثال در مرورگر کروم دکمه F12 را فشرده و برگه Console آنرا باز کنید. در اینجا اعلام میکند که فاز negotiation قابل انجام نیست؛ چون مسیر پیش فرضی را که انتخاب کرده است، همین مسیر پروژه دومی است که اضافه کردهایم (کلاینت ما در پروژه دوم قرار دارد و نه در همان پروژه اول هاب).
برای اینکه مسیر دقیق hub را در این حالت مشخص کنیم، سطر زیر را به ابتدای کدهای جاوا اسکریپتی فوق اضافه نمائید:
اکنون اگر مجدا سعی کنید، باز هم برنامه کار نمیکند و پیام میدهد که امکان دسترسی به این سرویس از خارج از دومین آن میسر نیست. برای اینکه این مجوز را صادر کنیم نیاز است تنظیمات مسیریابی پروژه هاب را به نحو ذیل ویرایش نمائیم:
با تنظیم EnableCrossDomain به true اینبار فازهای آغاز ارتباط با سرور برقرار میشوند:
مطابق این لاگها ابتدا فاز negotiation انجام میشود. سپس حالت long polling را به صورت خودکار انتخاب میکند.
در برگه شبکه، مطابق شکل فوق، امکان آنالیز اطلاعات رد و بدل شده مهیا است. برای مثال در حالتیکه سرور پیام دریافتی را به کلیه کلاینتها ارسال میکند، نام متد و نام هاب و سایر پارامترها در اطلاعات به فرمت JSON آن به خوبی قابل مشاهده هستند.
یک نکته:
اگر از ویندوز 8 (یعنی IIS8) و VS 2012 استفاده میکنید، برای استفاده از حالت Web socket، ابتدا فایل وب کانفیگ برنامه را باز کرده و در قسمت httpRunTime، مقدار ویژگی targetFramework را بر روی 4.5 تنظیم کنید. اینبار اگر مراحل negotiation را بررسی کنید در همان مرحله اول برقراری اتصال، از روش Web socket استفاده گردیده است.
تمرین 1
به پروژه ساده و ابتدایی فوق یک تکست باکس دیگر به نام Room را اضافه کنید؛ به همراه دکمه join. سپس نکات قسمت قبل را در مورد الحاق به یک گروه و سپس ارسال پیام به اعضای گروه را پیاده سازی نمائید. (تمام نکات آن با مطلب فوق پوشش داده شده است و در اینجا باید صرفا فراخوانی متدهای عمومی دیگری در سمت هاب، صورت گیرد)
تمرین 2
در انتهای قسمت دوم به نحوه ارسال پیام از یک هاب به هابی دیگر اشاره شد. این MonitorHub را ایجاد کرده و همچنین یک کلاینت جاوا اسکریپتی را نیز برای آن تهیه کنید تا بتوان اتصال و قطع اتصال کلیه کاربران سیستم را مانیتور و مشاهده کرد.
پیاده سازی کلاینت jQuery بدون استفاده از کلاس Proxy
در مثال قبل، از پروکسی پویای مهیای در آدرس signalr/hubs استفاده کردیم. در اینجا قصد داریم، بدون استفاده از آن نیز کار برپایی کلاینت را بررسی کنیم.
بنابراین یک فایل جدید html را مثلا به نام chat_np.html به پروژه دوم برنامه اضافه کنید. سپس محتویات آنرا به نحو زیر تغییر دهید:
در اینجا سطر مرتبط با تعریف مسیر اسکریپتهای پویای signalr/hubs را دیگر در ابتدای فایل مشاهده نمیکنید. کار تشکیل proxy اینبار از طریق کدنویسی صورت گرفته است. پس از ایجاد پروکسی، برای گوش فرا دادن به متدهای فراخوانی شده از طرف سرور از متد proxy.on و نام متد فراخوانی شده سمت سرور استفاده میکنیم و یا برای ارسال اطلاعات به سرور از متد proxy.invoke به همراه نام متد سمت سرور استفاده خواهد شد.
کلاینتهای دات نتی SignalR
تا کنون Solution ما حاوی یک پروژه Hub و یک پروژه وب کلاینت جیکوئری است. به همین Solution، یک پروژه کلاینت کنسول ویندوزی را نیز اضافه کنید.
سپس در خط فرمان پاور شل نوگت دستور زیر را صادر نمائید تا فایلهای مورد نیاز به پروژه کنسول اضافه شوند:
در اینجا نیز باید دقت داشت تا دستور بر روی default project صحیحی اجرا شود (حالت پیش فرض، اولین پروژه موجود در solution است).
پس از نصب آن اگر به پوشه packages مراجعه کنید، نگارشهای مختلف آنرا مخصوص سیلورلایت، دات نتهای 4 و 4.5، WinRT و ویندوز فون8 نیز میتوانید در پوشه Microsoft.AspNet.SignalR.Client ملاحظه نمائید. البته در ابتدای نصب، انتخاب نگارش مناسب، بر اساس نوع پروژه جاری به صورت خودکار صورت میگیرد.
مدل برنامه نویسی آن نیز بسیار شبیه است به حالت عدم استفاده از پروکسی در حین استفاده از jQuery که در قسمت قبل بررسی گردید و شامل این مراحل است:
1) یک وهله از شیء HubConnection را ایجاد کنید.
2) پروکسی مورد نیاز را جهت اتصال به Hub از طریق متد CreateProxy تهیه کنید.
3) رویدادگردانها را همانند نمونه کدهای جاوا اسکریپتی قسمت قبل، توسط متد On تعریف کنید.
4) به کمک متد Start، اتصال را آغاز نمائید.
5) متدها را به کمک متد Invoke فراخوانی نمائید.
نمونهای از این پیاده سازی را در کدهای فوق ملاحظه میکنید که از لحاظ طراحی آنچنان تفاوتی با نمونه ذهنی جاوا اسکریپتی ندارد.
نکته مهم
کلیه فراخوانیهایی که در اینجا ملاحظه میکنید غیرهمزمان هستند.
به همین جهت پس از متد Start، متد Wait ذکر شدهاست تا در این برنامه ساده، پس از برقراری کامل اتصال، کار invoke صورت گیرد و یا زمانیکه callback تعریف شده توسط متد chat.On فراخوانی میشود نیز این فراخوانی غیرهمزمان است و خصوصا اگر نیاز است رابط کاربری برنامه را در این بین به روز کنید باید به نکات به روز رسانی رابط کاربری از طریق یک ترد دیگر دقت داشت.
مصرف کنندگان یک Hub میتوانند انواع و اقسام برنامههای کلاینت مانند jQuery Clients و یا حتی یک برنامه کنسول ساده باشند و همچنین Hubهای دیگر نیز قابلیت استفاده از این امکانات Hubهای موجود را دارند. تیم SignalR امکان استفاده از Hubهای آنرا در برنامههای دات نت 4 به بعد، برنامههای WinRT، ویندوز فون 8، سیلورلایت 5، jQuery و همچنین برنامههای CPP نیز مهیا کردهاند. به علاوه گروههای مختلف نیز با توجه به سورس باز بودن این مجموعه، کلاینتهای iOS Native، iOS via Mono و Android via Mono را نیز به این لیست اضافه کردهاند.
بررسی کلاینتهای jQuery
با توجه به پروتکل مبتنی بر JSON سیگنالآر، استفاده از آن در کتابخانههای جاوا اسکریپتی همانند jQuery نیز به سادگی مهیا است. برای نصب آن نیاز است در کنسول پاور شل نوگت، دستور زیر را صادر کنید:
PM> Install-Package Microsoft.AspNet.SignalR.JS
با استفاده از افزونه SignalR jQuery، به دو طریق میتوان به یک Hub اتصال برقرار کرد:
الف) استفاده از فایل proxy تولید شده آن (این فایل، در زمان اجرای برنامه تولید میشود و یا امکان استفاده از آن به کمک ابزارهای کمکی نیز وجود دارد)
نمونهای از آنرا در قسمت قبل ملاحظه کردید؛ همان فایل تولید شده در مسیر /signalr/hubs برنامه. به نوعی به آن Service contract نیز گفته میشود (ارائه متادیتا و قراردادهای کار با یک سرویس Hub). این فایل همانطور که عنوان شد به صورت پویا در زمان اجرای برنامه ایجاد میشود.
امکان تولید آن توسط برنامه کمکی signalr.exe نیز وجود دارد؛ برای دریافت آن میتوان از طریق NuGet اقدام کرد (بسته Microsoft.AspNet.SignalR.Utils) که نهایتا در پوشه packages قرار خواهد گرفت. نحوه استفاده از آن نیز به صورت زیر است:
Signalr.exe ghp http://localhost/
ب) بدون استفاده از فایل proxy و به کمک روش late binding (انقیاد دیر هنگام)
برای کار با یک Hub از طریق jQuery مراحل ذیل باید طی شوند:
1) ارجاعی به Hub باید مشخص شود.
2) روالهای رخدادگردان تنظیم گردند.
3) اتصال به Hub برقرار گردد.
4) متدی فراخوانی شود.
در اینجا باید دقت داشت که امکانات Hub به صورت خواص
$.connection
$.connection.chatHub
خوب، تا اینجا فرض بر این است که یک پروژه خالی ASP.NET را آغاز و سپس فرمان نصب Microsoft.AspNet.SignalR.JS را نیز همانطور که عنوان شد، صادر کردهاید. در ادامه یک فایل ساده html را به نام chat.htm، به این پروژه جدید اضافه کنید (برای استفاده از کتابخانه جاوا اسکریپتی SignalR الزامی به استفاده از صفحات کامل پروژههای وب نیست).
<!DOCTYPE> <html> <head> <title></title> <script src="Scripts/jquery-1.6.4.min.js" type="text/javascript"></script> <script src="Scripts/jquery.signalR-1.0.1.min.js" type="text/javascript"></script> <script src="http://localhost:1072/signalr/hubs" type="text/javascript"></script> </head> <body> <div> <input id="txtMsg" type="text" /><input id="send" type="button" value="send msg" /> <ul id="messages"> </ul> </div> <script type="text/javascript"> $(function () { var chat; $.connection.hub.logging = true; //اطلاعات بیشتری را در جاوا اسکریپت کنسول مرورگر لاگ میکند chat = $.connection.chat; //این نام مستعار پیشتر توسط ویژگی نام هاب تنظیم شده است chat.client.hello = function (message) { //متدی که در اینجا تعریف شده دقیقا مطابق نام متد پویایی است که در هاب تعریف شده است //به این ترتیب سرور میتواند کلاینت را فراخوانی کند $("#messages").append("<li>" + message + "</li>"); }; $.connection.hub.start(/*{ transport: 'longPolling' }*/); // فاز اولیه ارتباط را آغاز میکند $("#send").click(function () { // Hub's `SendMessage` should be camel case here chat.server.sendMessage($("#txtMsg").val()); }); }); </script> </body> </html>
توضیحات:
همانطور که ملاحظه میکنید ابتدا ارجاعاتی به jquery و jquery.signalR-1.0.1.min.js اضافه شدهاند. سپس نیاز است مسیر دقیق فایل پروکسی هاب خود را نیز مشخص کنیم. اینکار با تعریف مسیر signalr/hubs انجام شده است.
<script src="http://localhost:1072/signalr/hubs" type="text/javascript"></script>
سپس ارجاعی به هاب تعریف شده، تعریف گردیده است. اگر از قسمت قبل به خاطر داشته باشید، توسط ویژگی HubName، نام chat را برگزیدیم. بنابراین connection.chat ذکر شده دقیقا به این هاب اشاره میکند.
سپس سطر chat.client.hello مقدار دهی شده است. متد hello، متدی dynamic و تعریف شده در سمت هاب برنامه است. به این ترتیب میتوان به پیامهای رسیده از طرف سرور گوش فرا داد. در اینجا، این پیامها، به li ایی با id مساوی messages اضافه میشوند.
سپس توسط فراخوانی متد connection.hub.start، فاز negotiation شروع میشود. در اینجا حتی میتوان نوع transport را نیز صریحا انتخاب کرد که نمونهای از آن را به صورت کامنت شده جهت آشنایی با نحوه تعریف آن مشاهده میکنید. مقادیر قابل استفاده در آن به شرح زیر هستند:
- webSockets - forverFrame - serverSentEvents - longPolling
اکنون به صورت جداگانه یکبار برنامه hub را در مرورگر باز کنید. سپس بر روی فایل chat.htm کلیک راست کرده و گزینه مشاهده آن را در مرورگر نیز انتخاب نمائید (گزینه View in browser منوی کلیک راست).
خوب! پروژه کار نمیکند! برای اینکه مشکلات را بهتر بتوانید مشاهده کنید نیاز است به JavaScript Console مرورگر خود مراجعه نمائید. برای مثال در مرورگر کروم دکمه F12 را فشرده و برگه Console آنرا باز کنید. در اینجا اعلام میکند که فاز negotiation قابل انجام نیست؛ چون مسیر پیش فرضی را که انتخاب کرده است، همین مسیر پروژه دومی است که اضافه کردهایم (کلاینت ما در پروژه دوم قرار دارد و نه در همان پروژه اول هاب).
برای اینکه مسیر دقیق hub را در این حالت مشخص کنیم، سطر زیر را به ابتدای کدهای جاوا اسکریپتی فوق اضافه نمائید:
$.connection.hub.url = 'http://localhost:1072/signalr'; //چون در یک پروژه دیگر قرار داریم
using System; using System.Web; using System.Web.Routing; using Microsoft.AspNet.SignalR; namespace SignalR02 { public class Global : HttpApplication { protected void Application_Start(object sender, EventArgs e) { // Register the default hubs route: ~/signalr RouteTable.Routes.MapHubs(new HubConfiguration { EnableCrossDomain = true }); } } }
SignalR: Auto detected cross domain url. jquery.signalR-1.0.1.min.js:10 SignalR: Negotiating with 'http://localhost:1072/signalr/negotiate'. jquery.signalR-1.0.1.min.js:10 SignalR: SignalR: Initializing long polling connection with server. jquery.signalR-1.0.1.min.js:10 SignalR: Attempting to connect to 'http://localhost:1072/signalr/connect?transport=longPolling&connectionToken…NRh72omzsPkKqhKw2&connectionData=%5B%7B%22name%22%3A%22chat%22%7D%5D&tid=3' using longPolling. jquery.signalR-1.0.1.min.js:10 SignalR: Longpolling connected jquery.signalR-1.0.1.min.js:10
در برگه شبکه، مطابق شکل فوق، امکان آنالیز اطلاعات رد و بدل شده مهیا است. برای مثال در حالتیکه سرور پیام دریافتی را به کلیه کلاینتها ارسال میکند، نام متد و نام هاب و سایر پارامترها در اطلاعات به فرمت JSON آن به خوبی قابل مشاهده هستند.
یک نکته:
اگر از ویندوز 8 (یعنی IIS8) و VS 2012 استفاده میکنید، برای استفاده از حالت Web socket، ابتدا فایل وب کانفیگ برنامه را باز کرده و در قسمت httpRunTime، مقدار ویژگی targetFramework را بر روی 4.5 تنظیم کنید. اینبار اگر مراحل negotiation را بررسی کنید در همان مرحله اول برقراری اتصال، از روش Web socket استفاده گردیده است.
تمرین 1
به پروژه ساده و ابتدایی فوق یک تکست باکس دیگر به نام Room را اضافه کنید؛ به همراه دکمه join. سپس نکات قسمت قبل را در مورد الحاق به یک گروه و سپس ارسال پیام به اعضای گروه را پیاده سازی نمائید. (تمام نکات آن با مطلب فوق پوشش داده شده است و در اینجا باید صرفا فراخوانی متدهای عمومی دیگری در سمت هاب، صورت گیرد)
تمرین 2
در انتهای قسمت دوم به نحوه ارسال پیام از یک هاب به هابی دیگر اشاره شد. این MonitorHub را ایجاد کرده و همچنین یک کلاینت جاوا اسکریپتی را نیز برای آن تهیه کنید تا بتوان اتصال و قطع اتصال کلیه کاربران سیستم را مانیتور و مشاهده کرد.
پیاده سازی کلاینت jQuery بدون استفاده از کلاس Proxy
در مثال قبل، از پروکسی پویای مهیای در آدرس signalr/hubs استفاده کردیم. در اینجا قصد داریم، بدون استفاده از آن نیز کار برپایی کلاینت را بررسی کنیم.
بنابراین یک فایل جدید html را مثلا به نام chat_np.html به پروژه دوم برنامه اضافه کنید. سپس محتویات آنرا به نحو زیر تغییر دهید:
<!DOCTYPE> <html> <head> <title></title> <script src="Scripts/jquery-1.6.4.min.js" type="text/javascript"></script> <script src="Scripts/jquery.signalR-1.0.1.min.js" type="text/javascript"></script> </head> <body> <div> <input id="txtMsg" type="text" /><input id="send" type="button" value="send msg" /> <ul id="messages"> </ul> </div> <script type="text/javascript"> $(function () { $.connection.hub.logging = true; //اطلاعات بیشتری را در جاوا اسکریپت کنسول مرورگر لاگ میکند var connection = $.hubConnection(); connection.url = 'http://localhost:1072/signalr'; //چون در یک پروژه دیگر قرار داریم var proxy = connection.createHubProxy('chat'); proxy.on('hello', function (message) { //متدی که در اینجا تعریف شده دقیقا مطابق نام متد پویایی است که در هاب تعریف شده است //به این ترتیب سرور میتواند کلاینت را فراخوانی کند $("#messages").append("<li>" + message + "</li>"); }); $("#send").click(function () { // Hub's `SendMessage` should be camel case here proxy.invoke('sendMessage', $("#txtMsg").val()); }); connection.start(); }); </script> </body> </html>
کلاینتهای دات نتی SignalR
تا کنون Solution ما حاوی یک پروژه Hub و یک پروژه وب کلاینت جیکوئری است. به همین Solution، یک پروژه کلاینت کنسول ویندوزی را نیز اضافه کنید.
سپس در خط فرمان پاور شل نوگت دستور زیر را صادر نمائید تا فایلهای مورد نیاز به پروژه کنسول اضافه شوند:
PM> Install-Package Microsoft.AspNet.SignalR.Client
پس از نصب آن اگر به پوشه packages مراجعه کنید، نگارشهای مختلف آنرا مخصوص سیلورلایت، دات نتهای 4 و 4.5، WinRT و ویندوز فون8 نیز میتوانید در پوشه Microsoft.AspNet.SignalR.Client ملاحظه نمائید. البته در ابتدای نصب، انتخاب نگارش مناسب، بر اساس نوع پروژه جاری به صورت خودکار صورت میگیرد.
مدل برنامه نویسی آن نیز بسیار شبیه است به حالت عدم استفاده از پروکسی در حین استفاده از jQuery که در قسمت قبل بررسی گردید و شامل این مراحل است:
1) یک وهله از شیء HubConnection را ایجاد کنید.
2) پروکسی مورد نیاز را جهت اتصال به Hub از طریق متد CreateProxy تهیه کنید.
3) رویدادگردانها را همانند نمونه کدهای جاوا اسکریپتی قسمت قبل، توسط متد On تعریف کنید.
4) به کمک متد Start، اتصال را آغاز نمائید.
5) متدها را به کمک متد Invoke فراخوانی نمائید.
using System; using Microsoft.AspNet.SignalR.Client.Hubs; namespace SignalR02.WinClient { class Program { static void Main(string[] args) { var hubConnection = new HubConnection(url: "http://localhost:1072/signalr"); var chat = hubConnection.CreateHubProxy(hubName: "chat"); chat.On<string>("hello", msg => { Console.WriteLine(msg); }); hubConnection.Start().Wait(); chat.Invoke<string>("sendMessage", "Hello!"); Console.WriteLine("Press a key to terminate the client..."); Console.Read(); } } }
نکته مهم
کلیه فراخوانیهایی که در اینجا ملاحظه میکنید غیرهمزمان هستند.
به همین جهت پس از متد Start، متد Wait ذکر شدهاست تا در این برنامه ساده، پس از برقراری کامل اتصال، کار invoke صورت گیرد و یا زمانیکه callback تعریف شده توسط متد chat.On فراخوانی میشود نیز این فراخوانی غیرهمزمان است و خصوصا اگر نیاز است رابط کاربری برنامه را در این بین به روز کنید باید به نکات به روز رسانی رابط کاربری از طریق یک ترد دیگر دقت داشت.
صفحات خروجی وب سایت زمانی که رندر شده و در مرورگر نشان داده میشود شامل فواصل اضافی است که تاثیری در نمایش سایت نداشته و صرفا این کاراکترها فضای اضافی اشغال میکنند. با حذف این کاراکترهای اضافی میتوان تا حد زیادی صفحه را کم حجم کرد. برای این کار در ASP.NET Webform کارهایی (^ ) انجام شده است.
روال کار به این صورت بوده که قبل از رندر شدن صفحه در سمت سرور خروجی نهایی بررسی شده و با استفاده از عبارات با قاعده الگوهای مورد نظر لیست شده و سپس حذف میشوند و در نهایت خروجی مورد نظر حاصل خواهد شد. برای راحتی کار و عدم نوشتن این روال در تمامی صفحات میتواند در مستر پیج این عمل را انجام داد. مثلا:
در هر صفحه رویدادی به نام Render وجود دارد که خروجی نهایی را میتوان در آن تغییر داد. همانگونه که مشاهده میشود عملیات یافتن و حذف فضاهای خالی در این متد انجام میشود.
این عمل در ASP.NET Webform به آسانی انجام شده و باعث حذف فضاهای خالی در خروجی صفحه میشود.
برای انجام این عمل در ASP.NET MVC روال کار به این صورت نیست و نمیتوان مانند ASP.NET Webform عمل کرد.
چون در MVC از ViewPage استفاده میشود و ما مستقیما به خروجی آن دسترسی نداریم یک روش این است که میتوانیم یک کلاس برای ViewPage تعریف کرده و رویداد Write آن را تحریف کرده و مانند مثال بالا فضای خالی را در خروجی حذف کرد. البته برای استفاده باید کلاس ایجاد شده را به عنوان فایل پایه جهت ایجاد صفحات در MVC فایل web.config معرفی کنیم. این روش در اینجا به وضوح شرح داده شده است.
اما هدف ما پیاده سازی با استفاده از اکشن فیلتر هاست. برای پیاده سازی ایتدا یک اکشن فیلتر به نام CompressAttribute تعریف میکنیم مانند زیر:
در این کلاس فشرده سازی (gzip و deflate نیز اعمال شده است) در متد OnActionExecuting ابتدا در خط 24 بررسی میشود که آیا درخواست رسیده gzip را پشتیبانی میکند یا خیر. در صورت پشتیبانی خروجی صفحه را با استفاده از gzip یا deflate فشرده سازی میکند. تا اینجای کار ممکن است مورد نیاز ما نباشد. اصل کار ما (حذف کردن فضاهای خالی) در خط 42 اعمال شده است. در واقع برای حذف فضاهای خالی باید یک کلاس که از Stream ارث بری دارد تعریف شده و خروجی کلاس مورد نظر به فیلتر درخواست ما اعمال شود.
در کلاس WhitespaceFilter با تحریف متد Write الگوهای فضای خالی موجود در درخواست یافت شده و آنها را حذف میکنیم. در نهایت خروجی این کلاس که از نوع استریم است به ویژگی فیلتر صفحه اعمال میشود.
برای معرفی فیلتر تعریف شده میتوان در فایل Global.asax در رویداد Application_Start به صورت زیر فیلتر مورد نظر را به فیلترهای MVC اعمال کرد.
برای آشنایی بیشتر فیلترها در ASP.NET MVC را مطالعه نمایید.
پ.ن: جهت سهولت، در این کلاس ها، صفحات فشرده سازی و همزمان فضاهای خالی آنها حذف شده است.
روال کار به این صورت بوده که قبل از رندر شدن صفحه در سمت سرور خروجی نهایی بررسی شده و با استفاده از عبارات با قاعده الگوهای مورد نظر لیست شده و سپس حذف میشوند و در نهایت خروجی مورد نظر حاصل خواهد شد. برای راحتی کار و عدم نوشتن این روال در تمامی صفحات میتواند در مستر پیج این عمل را انجام داد. مثلا:
private static readonly Regex RegexBetweenTags = new Regex(@">\s+<", RegexOptions.Compiled); private static readonly Regex RegexLineBreaks = new Regex(@"\r\s+", RegexOptions.Compiled); protected override void Render(HtmlTextWriter writer) { using (var htmlwriter = new HtmlTextWriter(new System.IO.StringWriter())) { base.Render(htmlwriter); var html = htmlwriter.InnerWriter.ToString(); html = RegexBetweenTags.Replace(html, "> <"); html = RegexLineBreaks.Replace(html, string.Empty); html = html.Replace("//<![CDATA[", "").Replace("//]]>", ""); html = html.Replace("// <![CDATA[", "").Replace("// ]]>", ""); writer.Write(html.Trim()); } }
این عمل در ASP.NET Webform به آسانی انجام شده و باعث حذف فضاهای خالی در خروجی صفحه میشود.
برای انجام این عمل در ASP.NET MVC روال کار به این صورت نیست و نمیتوان مانند ASP.NET Webform عمل کرد.
چون در MVC از ViewPage استفاده میشود و ما مستقیما به خروجی آن دسترسی نداریم یک روش این است که میتوانیم یک کلاس برای ViewPage تعریف کرده و رویداد Write آن را تحریف کرده و مانند مثال بالا فضای خالی را در خروجی حذف کرد. البته برای استفاده باید کلاس ایجاد شده را به عنوان فایل پایه جهت ایجاد صفحات در MVC فایل web.config معرفی کنیم. این روش در اینجا به وضوح شرح داده شده است.
اما هدف ما پیاده سازی با استفاده از اکشن فیلتر هاست. برای پیاده سازی ایتدا یک اکشن فیلتر به نام CompressAttribute تعریف میکنیم مانند زیر:
using System; using System.IO; using System.IO.Compression; using System.Text; using System.Text.RegularExpressions; using System.Web; using System.Web.Mvc; namespace PWS.Common.ActionFilters { public class CompressAttribute : ActionFilterAttribute { #region Methods (2) // Public Methods (1) /// <summary> /// Called by the ASP.NET MVC framework before the action method executes. /// </summary> /// <param name="filterContext">The filter context.</param> public override void OnActionExecuting(ActionExecutingContext filterContext) { var response = filterContext.HttpContext.Response; if (IsGZipSupported(filterContext.HttpContext.Request)) { String acceptEncoding = filterContext.HttpContext.Request.Headers["Accept-Encoding"]; if (acceptEncoding.Contains("gzip")) { response.Filter = new GZipStream(response.Filter, CompressionMode.Compress); response.AppendHeader("Content-Encoding", "gzip"); } else { response.Filter = new DeflateStream(response.Filter, CompressionMode.Compress); response.AppendHeader("Content-Encoding", "deflate"); } } // Allow proxy servers to cache encoded and unencoded versions separately response.AppendHeader("Vary", "Content-Encoding"); //حذف فضاهای خالی
response.Filter = new WhitespaceFilter(response.Filter); } // Private Methods (1) /// <summary> /// Determines whether [is G zip supported] [the specified request]. /// </summary> /// <param name="request">The request.</param> /// <returns></returns> private Boolean IsGZipSupported(HttpRequestBase request) { String acceptEncoding = request.Headers["Accept-Encoding"]; if (acceptEncoding == null) return false; return !String.IsNullOrEmpty(acceptEncoding) && acceptEncoding.Contains("gzip") || acceptEncoding.Contains("deflate"); } #endregion Methods } /// <summary> /// Whitespace Filter /// </summary> public class WhitespaceFilter : Stream { #region Fields (3) private readonly Stream _filter; /// <summary> /// /// </summary> private static readonly Regex RegexAll = new Regex(@"\s+|\t\s+|\n\s+|\r\s+", RegexOptions.Compiled); /// <summary> /// /// </summary> private static readonly Regex RegexTags = new Regex(@">\s+<", RegexOptions.Compiled); #endregion Fields #region Constructors (1) /// <summary> /// Initializes a new instance of the <see cref="WhitespaceFilter" /> class. /// </summary> /// <param name="filter">The filter.</param> public WhitespaceFilter(Stream filter) { _filter = filter; } #endregion Constructors #region Properties (5) //methods that need to be overridden from stream /// <summary> /// When overridden in a derived class, gets a value indicating whether the current stream supports reading. /// </summary> /// <returns>true if the stream supports reading; otherwise, false.</returns> public override bool CanRead { get { return true; } } /// <summary> /// When overridden in a derived class, gets a value indicating whether the current stream supports seeking. /// </summary> /// <returns>true if the stream supports seeking; otherwise, false.</returns> public override bool CanSeek { get { return true; } } /// <summary> /// When overridden in a derived class, gets a value indicating whether the current stream supports writing. /// </summary> /// <returns>true if the stream supports writing; otherwise, false.</returns> public override bool CanWrite { get { return true; } } /// <summary> /// When overridden in a derived class, gets the length in bytes of the stream. /// </summary> /// <returns>A long value representing the length of the stream in bytes.</returns> public override long Length { get { return 0; } } /// <summary> /// When overridden in a derived class, gets or sets the position within the current stream. /// </summary> /// <returns>The current position within the stream.</returns> public override long Position { get; set; } #endregion Properties #region Methods (6) // Public Methods (6) /// <summary> /// Closes the current stream and releases any resources (such as sockets and file handles) associated with the current stream. Instead of calling this method, ensure that the stream is properly disposed. /// </summary> public override void Close() { _filter.Close(); } /// <summary> /// When overridden in a derived class, clears all buffers for this stream and causes any buffered data to be written to the underlying device. /// </summary> public override void Flush() { _filter.Flush(); } /// <summary> /// When overridden in a derived class, reads a sequence of bytes from the current stream and advances the position within the stream by the number of bytes read. /// </summary> /// <param name="buffer">An array of bytes. When this method returns, the buffer contains the specified byte array with the values between <paramref name="offset" /> and (<paramref name="offset" /> + <paramref name="count" /> - 1) replaced by the bytes read from the current source.</param> /// <param name="offset">The zero-based byte offset in <paramref name="buffer" /> at which to begin storing the data read from the current stream.</param> /// <param name="count">The maximum number of bytes to be read from the current stream.</param> /// <returns> /// The total number of bytes read into the buffer. This can be less than the number of bytes requested if that many bytes are not currently available, or zero (0) if the end of the stream has been reached. /// </returns> public override int Read(byte[] buffer, int offset, int count) { return _filter.Read(buffer, offset, count); } /// <summary> /// When overridden in a derived class, sets the position within the current stream. /// </summary> /// <param name="offset">A byte offset relative to the <paramref name="origin" /> parameter.</param> /// <param name="origin">A value of type <see cref="T:System.IO.SeekOrigin" /> indicating the reference point used to obtain the new position.</param> /// <returns> /// The new position within the current stream. /// </returns> public override long Seek(long offset, SeekOrigin origin) { return _filter.Seek(offset, origin); } /// <summary> /// When overridden in a derived class, sets the length of the current stream. /// </summary> /// <param name="value">The desired length of the current stream in bytes.</param> public override void SetLength(long value) { _filter.SetLength(value); } /// <summary> /// When overridden in a derived class, writes a sequence of bytes to the current stream and advances the current position within this stream by the number of bytes written. /// </summary> /// <param name="buffer">An array of bytes. This method copies <paramref name="count" /> bytes from <paramref name="buffer" /> to the current stream.</param> /// <param name="offset">The zero-based byte offset in <paramref name="buffer" /> at which to begin copying bytes to the current stream.</param> /// <param name="count">The number of bytes to be written to the current stream.</param> public override void Write(byte[] buffer, int offset, int count) { string html = Encoding.Default.GetString(buffer); //remove whitespace html = RegexTags.Replace(html, "> <"); html = RegexAll.Replace(html, " "); byte[] outdata = Encoding.Default.GetBytes(html); //write bytes to stream _filter.Write(outdata, 0, outdata.GetLength(0)); } #endregion Methods } }
در کلاس WhitespaceFilter با تحریف متد Write الگوهای فضای خالی موجود در درخواست یافت شده و آنها را حذف میکنیم. در نهایت خروجی این کلاس که از نوع استریم است به ویژگی فیلتر صفحه اعمال میشود.
برای معرفی فیلتر تعریف شده میتوان در فایل Global.asax در رویداد Application_Start به صورت زیر فیلتر مورد نظر را به فیلترهای MVC اعمال کرد.
GlobalFilters.Filters.Add(new CompressAttribute());
پ.ن: جهت سهولت، در این کلاس ها، صفحات فشرده سازی و همزمان فضاهای خالی آنها حذف شده است.
نظرات مطالب
ایجاد ویژگیهای اعتبارسنجی سفارشی در ASP.NET Core 3.1 به همراه اعتبارسنجی سمت کلاینت آنها
کتابخانه FluentValidation ، این قابلیت رو داره در سمت کلاینت اعتبار سنجی انجام بده و شما میتونید از تمامی شروطی که برای مدل خود در نظر گرفتید به همراه بخش کلاینتش رو باهم استفاده کنید. به عنوان مثال میخواهید کد ملی رو اعتبار سنجی کنید؛ مانند خالی نبودن فیلد. ابتدا از کلاس ClientValidationBase ارث بری میکنید
public class NationalCodeClientValidator : ClientValidatorBase { #region Fields private NationalCodeValidator NationalCodeValidator => (NationalCodeValidator)Validator; #endregion Fields #region Methods #region Constructors public NationalCodeClientValidator(PropertyRule rule, IPropertyValidator validator) : base(rule, validator) { } #endregion Constructors #region Override public override void AddValidation(ClientModelValidationContext context) { MergeAttribute(context.Attributes, "data-val", "true"); MergeAttribute(context.Attributes, "data-val-nationalcode", GetErrorMessage()); } #endregion Override #region Utility private string GetErrorMessage() { var formatter = ValidatorOptions.MessageFormatterFactory().AppendPropertyName(Rule.GetDisplayName()); string messageTemplate; try { messageTemplate = Validator.Options.ErrorMessageSource.GetString(null); } catch (FluentValidationMessageFormatException) { messageTemplate = ValidatorOptions.LanguageManager.GetStringForValidator<NotEmptyValidator>(); } var message = formatter.BuildMessage(messageTemplate); return message; } #endregion Utility #endregion Methods }
سپس کلاسی دیگر تعریف کرده و از PropertyValidator ارث بری میکنید:
public class NationalCodeValidator : PropertyValidator { #region Methods #region Constructors public NationalCodeValidator() : base(new LanguageStringSource(nameof(NationalCodeValidator))) { } #endregion Constructors #region Override protected override bool IsValid(PropertyValidatorContext context) { return true; } #endregion Override #endregion Methods }
سپس باید کلاسهای تعریف شده رو به FluentValidation معرفی کرد:
.AddFluentValidation(option => { option.RegisterValidatorsFromAssemblyContaining<CreateBankValidation>(); option.ConfigureClientsideValidation(AddFluentValidationClientModelValidatorProvider()); })
private static Action<FluentValidationClientModelValidatorProvider> AddFluentValidationClientModelValidatorProvider() { return clientSideValidation => { clientSideValidation.Add(typeof(NationalCodeValidator), (context, rule, validator) => new NationalCodeClientValidator(rule, validator)); }; }
حال فقط مانده استفاده ساختار Validation در سمت کلاینت:
// بررسی تایید کد ملی function setCustomValidator() { $.validator.unobtrusive.adapters.add('nationalcode', [], function (options) { options.rules['nationalcode'] = {}; options.messages['nationalcode'] = options.message; }); $.validator.addMethod('nationalcode', function (value, element, parameters) { if (isValidIranianNationalCode(value)) return true; return false; }); }
هر ساله لیستی از پرکاربردترین کلمات عبور کاربران در دنیا، منتشر میشود که یک نمونه از آنرا در اینجا میتوان مشاهده کرد:
«Splashdata، توسعه دهنده نرم افزارهای امنیتی، فهرست سالانه خود را از رایجترین رمزهای عبور منتشر کرده است.»
میشود از این لیست برای بهبود پروسه ثبت نام در یک سایت استفاده کرد و همان زمان که کاربر کلمه عبور ضعیفی را وارد کرده است، به او پیغام داد که «کلمه عبور وارد شده را راحت میتوان حدس زد!»
متد الحاقی IsSafePasword فوق بررسی میکند که آیا کلمه عبور انتخابی:
- خالی نیست.
- بیشتر از 5 کاراکتر طول دارد.
- تمام حروف بکارگرفته شده در آن یکسان نیستند.
و در ASP.NET MVC با استفاده از قابلیت Remote validation آن استفاده از این متد به نحو زیر خواهد بود:
ابتدا یک اکشن متد به کنترلر ثبت نام در سایت به نحو فوق اضافه خواهد شد.
سپس قسمتی از ViewModel متناظر با صفحه ثبت نام سایت، به شکل زیر اضافه و تعریف میگردد:
«Splashdata، توسعه دهنده نرم افزارهای امنیتی، فهرست سالانه خود را از رایجترین رمزهای عبور منتشر کرده است.»
میشود از این لیست برای بهبود پروسه ثبت نام در یک سایت استفاده کرد و همان زمان که کاربر کلمه عبور ضعیفی را وارد کرده است، به او پیغام داد که «کلمه عبور وارد شده را راحت میتوان حدس زد!»
using System.Linq; namespace SecurityModule { public static class SafePassword { public static ISet<string> BadPasswords = new HashSet<string> { "password", "password1", "123456", "12345678", "1234", "qwerty", "12345", "dragon", "******", "baseball", "football", "letmein", "monkey", "696969", "abc123", "mustang", "michael", "shadow", "master", "jennifer", "111111", "2000", "jordan", "superman", "harley", "1234567", "iloveyou", "trustno1", "sunshine", "123123", "welcome" }; public static bool IsSafePasword(this string data) { if (string.IsNullOrWhiteSpace(data)) return false; if (data.Length < 5) return false; if (BadPasswords.Contains(data.ToLowerInvariant())) return false; if (data.AreAllCharsEuqal()) return false; return true; } public static bool AreAllCharsEuqal(this string data) { if (string.IsNullOrWhiteSpace(data)) return false; data = data.ToLowerInvariant(); var firstElement = data.ElementAt(0); var euqalCharsLen = data.ToCharArray().Count(x => x == firstElement); if (euqalCharsLen == data.Length) return true; return false; } } }
- خالی نیست.
- بیشتر از 5 کاراکتر طول دارد.
- تمام حروف بکارگرفته شده در آن یکسان نیستند.
و در ASP.NET MVC با استفاده از قابلیت Remote validation آن استفاده از این متد به نحو زیر خواهد بود:
public partial class RegisterController : Controller { //... [HttpPost] [OutputCache(Location = OutputCacheLocation.None, NoStore = true)] public virtual ActionResult CheckPassword(string password1) { return Json(password1.IsSafePasword()); } }
سپس قسمتی از ViewModel متناظر با صفحه ثبت نام سایت، به شکل زیر اضافه و تعریف میگردد:
using System.ComponentModel.DataAnnotations; using System.Web.Mvc; namespace MyBlog.Models { public class RegisterViewModel { //... [Display(Name = "کلمه عبور")] [Required(ErrorMessage = "لطفا کلمه عبور خود را وارد نمائید")] [DataType(DataType.Password)] [StringLength(50, MinimumLength = 5, ErrorMessage = "حداقل طول کلمه عبور 5 حرف است")] [Remote(action: "CheckPassword", controller: "Register", HttpMethod = "POST", ErrorMessage = "کلمه عبور وارد شده را راحت میتوان حدس زد!")] public string Password1 { get; set; } } }
آیا زمان ثبت نام در سمت سرور نباید هم access_token و هم refresh_token رو تولید و به سمت کلاینت ارسال کرد؟
مشکلی که هست تو اکشن logout شی userIdValue خالیه و بنظر میرسه که کوکی مقدار نداره!
با بررسی کدهای مربوط به backend این سری و مبحث مربوط به اعتبارسنجی مبتنی بر JWT در ASP.NET Core 2.0 بدون استفاده از سیستم Identity عملیات ثبت نام رو به صورت زیر پیاده سازی کردم.
//do register action and send sms message to client //then call activateRegisterCode action from client to server //In the following run operation authentication for user
[AllowAnonymous] [HttpPost("[action]")] [IgnoreAntiforgeryToken] public async Task<IActionResult> ActivateRegisterCode([FromBody] ActiveCodeModel model) { if (model == null) { return BadRequest("درخواست نامعتبر"); } var user = await _userService.FindUserByKeyCodeAsync(model.Keycode); if (user == null) { return BadRequest("کد امنیتی معتبر نیست لطفا مجددا درخواست کد امنیتی کنید"); } user.IsActive = true; var userUpdated = await _userService.UpdateAsync(user, CancellationToken.None); var jwt = await _tokenFactoryService.CreateJwtTokensAsync(userUpdated); this.Response.Headers.Add("x-auth-token", jwt.AccessToken); this.Response.Headers.Add("access-control-expose-headers", "x-auth-token"); _antiforgery.RegeneratedAntiForgeryCookie(jwt.Claims); return Ok(); }
در ادامه پیاده سازی action logout برای حذف توکنها از دیتابیس
[AllowAnonymous] [HttpGet("[action]"), HttpPost("[action]")] public async Task<bool> Logout(string refreshtoken) { var claimsIdentity = this.User.Identity as ClaimsIdentity; var userIdValue = claimsIdentity.FindFirst(ClaimTypes.UserData)?.Value; if (!string.IsNullOrWhiteSpace(userIdValue) && Guid.TryParse(userIdValue, out Guid userId)) { await _tokenStoreService.InvalidateUserTokensAsync(userId).ConfigureAwait(false); } await _tokenStoreService.DeleteExpiredTokensAsync().ConfigureAwait(false); await _uow.SaveChangesAsync().ConfigureAwait(false); _antiforgery.DeleteAntiForgeryCookie(); return true; }
آیا باید زمان فراخوانی این اکشن refreshtoken رو هم بهش ارسال کنیم؟
تو اکشن لاگین هم کوکیها مقدار نمیگیره یا اینکه اصلا با کوکیها کار نداریم و بر اساس refreshtoken باید مقادیر claimهای داخلش رو decode و بررسی کرد و سپس بر اساس اون در بانک اطلاعاتی عملیات خذف توکنهای صادر شده در زمان ثبت نام و یا لاگین رو انجام داد.