نظرات مطالب
تولید SiteMap استاندارد و ایجاد یک ActionResult اختصاصی برای Return کردن SiteMap تولید شده
- قسمت‌های مختلف را کوئری می‌گیرید (یعنی به صورت پویا تولید می‌شود و نه اینکه جایی ثبت شوند)، union می‌کنید (چندین قسمت هست؟ مهم نیست. لیست‌های تمام آن‌ها باید به فرمت Sitemap نگاشت شده و یکی شوند) و نهایتا به صورت یک خروجی واحد ارائه می‌دهید. بحث لینک‌های تکراری در اینجا مهم نیست (و مرتبط است به محتوای تکراری با آدرس‌های مختلف در یک سایت و نه لینک‌های سایت‌مپ). ممکن هست یک سایت در طول هفته اصلا رکورد جدیدی نداشته باشد. موتور جستجوگری که به آن می‌رسد یک سری لینک مشخص و تکراری را هر روز دریافت می‌کند و مدیریت ثبت آن‌ها هم کاملا مشخص است و خودشان تکراری ثبت نمی‌کنند.
برای درک بهتر نحوه‌ی ایندکس شدن sitemap نیاز هست به Google Webmaster Tools وب سایت خودتان را اضافه کنید و سپس token آن‌را در سایت معرفی کنید. پس از مدتی می‌توانید گزارش بگیرید که دقیقا چه مواردی را ثبت کرده‌است و به چه نحوی.
- ضمنا امکان تعریف Sitemap index هم وجود دارد (جهت تعریف چندین سایت‌مپ در سایت). اطلاعات بیشتر در پروتکل آن آماده‌است. ولی در کل فرمت تولید آن سایت‌مپ‌ها هم به همین نحو استاندارد معرفی شده‌است. فقط در این حالت خاص که سایت‌مپ در ریشه‌ی سایت قرار نمی‌گیرد و یا به آن اشاره نمی‌کند، محدود هستید به معرفی لینک‌های همان پوشه و یا بازه.
نظرات مطالب
بهبود SEO در ASP.NET MVC
من از پروژه سورس باز LowercaseRoutesMVC که در انتهای مطلب معرفی شد، استفاده می‌کنم. ضمنا این تنظیم، بدون تعریف canonical urls ناقص است. یعنی در عمل بر اساس گزارش‌های Google webmaster tools به این نتیجه رسیده‌ام که گوگل، دیتابیس آدرس‌های تکراری را بر اساس تنظیمات canonical urls، به روز و اصلاح می‌کند.
نظرات مطالب
EF Code First #12
به این ترتیب طراحی شده. نظر یکی از اعضای تیم EF در این مورد: (^). اگر می‌خواهید رکورد تکراری ثبت نشود از متد AddOrUpdate استفاده کنید.
استفاده‌ای که من از متد seed می‌کنم در عمل، تعریف قیودی مانند unique است با sql نویسی (داخل try/catch البته).
نظرات مطالب
ارتقاء به NH 3.2 - قسمت دوم
این مثال رو مجدا به روز کردم. این قابلیت‌ها به آن اضافه شده:
- استفاده از یک کلاس پایه جهت قرار دادن یک سری خواص تکراری در آن، بدون لحاظ شدن این کلاس پایه به عنوان یک موجودیت مستقل.
- ارث بری از یک کلاس پایه و نگاشت خودکار آن.
- پشتیبانی از موجودیت‌های خود ارجاعی (سلسله مراتبی).
پاسخ به بازخورد‌های پروژه‌ها
خطا در اجرای پروژه
دوست عزیز:
این موارد مشکلات پروژه نیستند. دلیل بازخورد‌های پی دی پی تکراری شما را متوجه نمی‌شوم.
لازم است وقت بذارید و مباحث migration رو مطالعه کنید. وقتی دیتابیسی ساخته نشده باشد، امکان لاگین کردن برای آن هست؟! بازخورد پروژه باخورد پروژه است و لزومی ندارد پیغام خصوصی ارسال کنید.
پرسش‌ها
جلوگیری از ثبت رکورد تکراری در جدول AppUserUsedPasswords پروژه DNTIdentity

سلام و احترام

در پروژه DNTIdentity موقع ثبت نام کار، رکورد پسوردهای استفاده شده توسط کاربر در جدول AppUserUsedPasswords، دو بار ثبت می شود (رکورد تکراری)، راه حل این مشکل چیست؟

بانک اطلاعاتی هم 2019 sql server می باشد

سپاس از شما

مطالب
MongoDb در سی شارپ (بخش دوم)
در قسمت پیشین عملیات درج و واکشی را در مونگو مورد بررسی قرار دادیم. در این مقاله به عملیات CRUD، پایان داده و عملیات ایندکس گذاری را نیز مورد بررسی قرار می‌دهیم.
در مقاله قبلی از بیلدر برای فیلترگذاری و مرتب سازی نتایج استفاده کردیم و در این مقاله هم برای به روزرسانی و ایندکس گذاری استفاده میکنیم.

به روزرسانی
کد زیر، تاریخ آخرین ورود کتب به انبار را به روزرسانی میکند؛ بدین صورت که اگر تاریخ آخرین به روزرسانی انبار کمتر یا مساوی ده روز است، آن‌را برابر 5 روز قبل قرار دهد.
var update = Builders<Book>.Update.Set("LastStock", new DateTime().AddDays((-5)));
var filter = Builders<Book>.Filter.Lte("LastStock", new DateTime().AddDays(-10));
collection.UpdateManyAsync(filter, update);
در خط اول ابتدا یک فرمان به روزرسانی را می‌سازیم و مقدار جدید را انتساب می‌دهیم. در خط بعدی، از گزینه فیلتر برای تعیین شرط استفاده میکنیم که در قسمت قبلی به آن پرداخته‌ایم. حال هم شرط را داریم و عمل به روزرسانی و از کالکشن میخواهیم که با استفاده از این دو شیء عملیات به روزرسانی را روی اسناد آغاز کند. توجه داشته باشید که دستور UpdateOne که به دو حالت همزمان و غیرهمزمان وجود دارد، وقتی به اولین مورد که با شرط همخوانی داشته باشد برسد و عملیات به روزرسانی را روی آن سند انجام دهد، دیگر باقی عملیات را ادامه نمی‌دهد. پس اگر میخواهید که کلیه اسناد در این فرمان شرکت کنند حتما از متد UpdateMany که به دو شکل همزمان و غیرهمزمان وجود دارد، استفاده کنید.

در بسیاری از موارد نیاز است که به روزرسانی یک فیلد، بسته به مقدار فعلی‌اش صورت بگیرد. برای مثال در کد زیر ما قصد داریم کتبی را که قیمت آن‌ها بالای دویست هزار ریال است، سی هزار ریال از قیمت آن‌ها کم کنیم:
var update = Builders<Book>.Update.Inc("Price", -30000);
var filter = Builders<Book>.Filter.Gt("Price", 200000);
collection.UpdateMany(filter, update);
اگر به متدهای خصوصیت Update نگاهی بیندازید، میتوانید خصوصیات مختلف و ترکیبات مختلفی از آن را نیز ببینید.

حذف
جهت حذف یک سند از سیستم با توجه به مواردی که تا به الان داشتیم باید این حدس را زده باشید که برای حذف، باید از متد Delete استفاده کنیم و یک فیلتر را باید به عنوان شرط گذاری به عنوان پارامتر آن، در نظر بگیریم. کد زیر کتاب‌هایی را که به زبان انگلیسی هستند، از کالکشن حذف میکند:
var filter = Builders<Book>.Filter.Eq("Language.Name", "English");
collection.DeleteMany(filter);
دستور Delete هم همانند آپدیت میتواند اولین سند برابر با شرط و همچنین تمامی اسناد برابر شرط را حذف کند. نکته‌ای که در این کد به نسبت کدهای دیگر وجود دارد این است که اگر سند توکار (Embed) در سند شما وجود دارد، باید ابتدا نام خصوصیت اول و بعد از علامت «.» نام خصوصیت درونی نوشته شود و اگر باز سند توکار دیگری نیز بود، این رویه ادامه پیدا کند. در اینجا برای دسترسی به خاصیت نام زبان ابتدا نام خصوصیت Language آورده شده است و سپس نام خصوصیت Name آن ذکر شده است:
Language.Name
در صورتی که قصد شما حذف یک کالکشن به طور کلی باشد، از خصوصیت DropCollection در شیء دیتابیس استفاده میکنیم:
var client = new MongoClient();
var db = client.GetDatabase("publisher");
db.DropCollection("books");
برای حذف دیتابیس هم از دستور DropDatebase در شیء کلاینت استفاده میکنیم:
var client = new MongoClient();
client.DropDatabase("publisher");

ایندکس گذاری Indexing
ایندکسها باعث میشوند که دسترسی سریعتری را به داده‌ها داشته باشیم و فیلدهایی را که در پرس و جوها مورد استفاده قرار میگیرند، سریعتر پیدا کنیم. به عنوان مثال فیلد Year فیلدی است که به احتمال زیاد در پرس و جوهایمان مرتبا استفاده خواهیم کرد تا به لیست کتب آن سال دسترسی سریعتری داشته باشیم. برای ایندکس گذاری هم از کلاس Builders استفاده میکنیم:
var index = Builders<Book>.IndexKeys.Ascending("Year");
collection.Indexes.CreateOneAsync(index);

ایندکس‌ها ترکیبی Compound Index

حتی میتوانید این ایندکس گذاری را بر روی دو فیلد، یعنی به حالت ترکیبی هم انجام دهید:
var index = Builders<Book>.IndexKeys.Ascending("Year").Descending("LastStock");
collection.Indexes.CreateOneAsync(index);
در اولین نگاه ممکن از است بپرسید که چرا این مرتب سازی بر روی اندیس‌ها مهم است؟ منظور از این صعودی و نزولی چیست؟ در اینجا باید ساختاری را که مونگو از آن برای یافتن آیتم‌ها استفاده میکند، بررسی کنیم.

مونگو برای جست و جو اسناد در سیستم خود، از ساختار Btree استفاده میکند و گره‌ها یا همان Node‌ها در واقع به ترتیب خاصی در این درخت باینری قرار میگیرند.
اگر شما تنها به دنبال یک آیتم باشید، مرتب سازی تاثیری بر روی این جست و جو نخواهد داشت؛ ولی اگر چندین آیتم یا گره را بخواهید برگردانید، مرتب سازی باعث میشود که این آیتم‌ها نزدیک یکدیگر باشند و سریعتر واکشی شوند. ولی اینکه این مرتب سازی صعودی یا نزولی باشد تاثیری بر روند آن ندارد. چرا که در هر دو حالت آیتم‌ها نزدیک به یکدیگر هستند.
ولی اگر ایندکس شما ترکیبی باشد، این مرتب سازی تاثیر خودش را نشان خواهد داد. ابتدا درخت را بر اساس سال به صورت صعودی مرتب میکند و بعدا زیرمجموعه هر سال را بر اساس تاریخ آخرین به روزرسانی انبار  به صورت نزولی مرتب میکند.

ایندکس یا کلیدهای چندگانه Multiple Index
این نوع ایندکس‌ها بر روی آرایه‌های یک فیلد به صورت خودکار ایجاد میگردند و لازم نیست تا خودتان دستی آن‌ها را ایجاد کنید. موقعیکه فیلدی در کلاستان از نوع یک آرایه دارید، مقادیر این آرایه در درخت نیز لیست میشوند و به طور خودکار توسط این نوع اندیکس، ایندکس گذاری می‌شوند.

ایندکس جغرافیایی GeoSpatial Index
برای داده‌های جرافیای می‌توان این نوع ایندکس را پیاده سازی کرد. موقعیکه شما با مختصات جغرافیایی کار میکنید، این ایندکس‌ها میتوانند به شما در بازیابی سریعتر مکان‌ها و مختصات کمک کنند. از آنجا که مطالب این نوع ایندکس‌ها تخصصی‌تر است، آن را به زمان دیگری موکول می‌کنیم.
var index2 = Builders<Book>.IndexKeys.Geo2D("Location");
var index3 = Builders<Book>.IndexKeys.Geo2DSphere("Location");
var index4 = Builders<Book>.IndexKeys.GeoHaystack("Location");

ایندکس متنی Text Index

این نوع ایندکس‌ها بر روی فیلدهای نوع رشته String قرار داده میشوند تا جست و جوی عبارت‌ها بین آن‌ها ساده‌تر گردد. زمانیکه ما در مورد جست و جو در بین مطالب یک سایت صحبت میکنیم، سریعا عبارات Full Text Search یا Elastic و لوسین را به یاد می‌آوریم. در مونگو هم برای این نوع جست و جو‌ها ایندکس Text را داریم که از این پس بتوانیم جست و جوی سریعتری بر روی آن داشته باشیم.
var index5 = Builders<Book>.IndexKeys.Text("Content");


قابلیت‌های ایندکس گذاری این نوع دیتابیس حتی به مواردی چون Sharding ، SparseIndex ,TTL Indexes و ... هم میرسد که از حوصله مقاله فعلی خارج است و باید به زمان دیگری و در یک مقاله تخصصی‌تر آنها را بررسی کرد.
 
در قسمت بعدی، ذخیره و بازیابی فایل‌ها در سطح دیتابیس را مورد بررسی قرار می‌دهیم.
مطالب
React 16x - قسمت 18 - کار با فرم‌ها - بخش 1 - دریافت ورودی‌ها از کاربر
تقریبا تمام برنامه‌ها نیاز دارند فرم‌های مخصوصی را داشته باشند. به همین جهت در این قسمت، برنامه‌ی نمایش لیست فیلم‌ها را که تا این مرحله تکمیل کردیم، با افزودن تعدادی فرم بهبود می‌بخشیم؛ مانند فرم لاگین، فرم ثبت نام، فرمی برای ثبت و ویرایش فیلم‌ها و یک فرم جستجوی سریع در لیست فیلم‌های موجود.


ایجاد فرم لاگین

فرم لاگینی را که به برنامه‌ی نمایش لیست فیلم‌های تکمیل شده‌ی تا قسمت 17، اضافه خواهیم کرد، یک فرم بوت استرپی است و می‌توانید جزئیات بیشتر مزین سازی المان‌های این نوع فرم‌ها را با کلاس‌های بوت استرپ، در مطلب «کار با شیوه‌نامه‌های فرم‌ها در بوت استرپ 4» مطالعه کنید.
در ابتدا فایل جدید src\components\loginForm.jsx را ایجاد کرده و سپس توسط میان‌برهای imrc و cc در VSCode، ساختار ابتدایی کامپوننت جدید LoginForm را ایجاد می‌کنیم:
import React, { Component } from "react";


class LoginForm extends Component {
  render() {
    return <h1>Login</h1>;
  }
}

export default LoginForm;
در ادامه یک Route جدید را در فایل app.js برای این فرم، با مسیر login/ و کامپوننت LoginForm، در ابتدای Switch موجود، تعریف می‌کنیم:
import LoginForm from "./components/loginForm";
//...

function App() {
  return (
    <React.Fragment>
      <NavBar />
      <main className="container">
        <Switch>
          <Route path="/login" component={LoginForm} />
          <Route path="/movies/:id" component={MovieForm} />
          // ...
        </Switch>
      </main>
    </React.Fragment>
  );
}
پس از تعریف این مسیریابی، نیاز است لینک آن‌را نیز به منوی راهبری سایت اضافه کنیم. به همین جهت در فایل navBar.jsx که آن‌را در قسمت قبل تکمیل کردیم، در انتهای لیست موجود و پس از Rentals، لینک لاگین را نیز قرار می‌دهیم:
<NavLink className="nav-item nav-link" to="/login">
   Login
</NavLink>
که در نهایت حاصل این تغییرات، به صورت زیر در مرورگر ظاهر می‌شود:


اکنون نوبت به افزودن فرم بوت استرپی لاگین به فایل loginForm.jsx رسیده‌است:
import React, { Component } from "react";


class LoginForm extends Component {
  render() {
    return (
      <form>
        <div className="form-group">
          <label htmlFor="username">Username</label>
          <input id="username" type="text" className="form-control" />
        </div>
        <div className="form-group">
          <label htmlFor="password">Password</label>
          <input id="password" type="password" className="form-control" />
        </div>
        <button className="btn btn-primary">Login</button>
      </form>
    );
  }
}

export default LoginForm;
توضیحات:
- ابتدا المان form به صفحه اضافه می‌شود.
- سپس هر ورودی، داخل یک div با کلاس form-group، محصور می‌شود. کار آن تبدیل یک برچسب و فیلد ورودی، به یک گروه از ورودی‌های بوت استرپ است.
- در اینجا هر برچسب دارای یک ویژگی for است. اما چون قرار است عبارات jsx، به معادل‌های جاوا اسکریپتی ترجمه شوند، نمی‌توان از واژه‌ی کلیدی for در اینجا استفاده کرد. به همین جهت از معادل react ای آن که htmlFor است، در کدهای فوق استفاده کرده‌ایم؛ شبیه به نکته‌ای که در مورد تبدیل ویژگی class به className وجود دارد. مقدار هر ویژگی htmlFor نیز به id فیلد ورودی متناظر با آن تنظیم می‌شود. به این ترتیب اگر کاربر بر روی این برچسب کلیک کرده و آن‌را انتخاب کند، فیلد متناظر با آن، دارای focus می‌شود.
- فیلدهای ورودی نیز دارای کلاس form-control هستند.

با این خروجی نهایی در مرورگر:



مدیریت ارسال فرم‌ها

به صورت پیش فرض و استاندارد، دکمه‌ی افزوده شده‌ی به المان form، سبب ارسال اطلاعات آن به سرور و سپس بارگذاری کامل صفحه می‌شود. این رفتاری نیست که در یک برنامه‌ی SPA مدنظر باشد. برای مدیریت این حالت، می‌توان از رخ‌داد onSubmit هر المان فرم، استفاده کرد:
class LoginForm extends Component {
  handleSubmit = e => {
    console.log("handleSubmit", e);
    e.preventDefault();

    // call the server
  };

  render() {
    return (
      <form onSubmit={this.handleSubmit}>
      //...
در اینجا یک متد رویدادگردان را برای رخ‌داد onSubmit تعریف کرده‌ایم که توسط آن رخ‌داد جاری، دریافت و متد preventDefault آن فراخوانی می‌شود تا دیگر پس از کلیک بر روی دکمه‌ی submit، حالت پیش‌فرض و استاندارد full page reload و post back به سمت سرور، رخ ندهد.


دسترسی مستقیم به المان‌های فرم‌ها

پس از فراخوانی متد preventDefault، کار مدیریت ارسال فرم به سرور را باید خودمان مدیریت کنیم و دیگر رخ‌داد full post back استاندارد به سمت سرور را نخواهیم داشت. در جاوا اسکریپت خالص برای دریافت مقادیر وارد شده‌ی توسط کاربر می‌توان نوشت:
const username = document.getElementById("username").value;
اما در React و کدهای یک کامپوننت، نباید ارجاع مستقیمی را به شیء document و DOM اصلی مرورگر داشته باشیم. در برنامه‌های React هیچگاه نباید با شیء document کار کرد؛ چون کل فلسفه‌ی آن ایجاد یک abstraction بر فراز DOM اصلی مرورگر است که به آن DOM مجازی گفته می‌شود. به این ترتیب مدیریت برنامه و همچنین آزمون نویسی برای آن نیز ساده‌تر می‌شود. اما اگر واقعا نیاز به دسترسی به یک المان DOM در React وجود داشت، چه باید کرد؟
برای دسترسی به یک المان DOM در React، باید یک reference را به آن نسبت داد. برای این منظور یک خاصیت جدید را در سطح کلاس کامپوننت، ایجاد کرده و آن‌را با React.RefObject، مقدار دهی اولیه می‌کنیم:
class LoginForm extends Component {
  username = React.createRef();
سپس ویژگی ref المان مدنظر را به این RefObject تنظیم می‌کنیم:
<input
  ref={this.username}
  id="username"
  type="text"
  className="form-control"
/>
اکنون زمان submit فرم، اگر نیاز به مقدار username وجود داشت، می‌توان توسط خاصیت ارجاعی username تعریف شده، به خاصیت current آن که DOM element مدنظر را بازگشت می‌دهد، دسترسی یافت و مانند مثال زیر، مقدار آن‌را مورد استفاده قرار داد:
  handleSubmit = e => {
    e.preventDefault();

    // call the server
    const username = this.username.current.value;
    console.log("handleSubmit", username);
  };

البته در حالت کلی باید استفاده‌ی از RefObjectها را به حداقل رساند (راه حل بهتری برای دریافت ورودی‌ها وجود دارد) و جاهائی از آن‌ها استفاده کرد که واقعا راه حل دیگری وجود ندارد؛ مانند تنظیم focus بر روی یک المان DOM. در این حالت حتما باید ارجاعی را از آن المان DOM در دسترس داشت و یا برای پویانمایی (animation) نیز مجبور به استفاده‌ی از RefObjectها هستیم.
برای نمونه روش تنظیم focus بر روی یک فیلد ورودی توسط RefObjectها به صورت زیر است:
class LoginForm extends Component {
  username = React.createRef();

  componentDidMount = () => {
    this.username.current.focus();
  };
در life-cycle hook ای به نام componentDidMount که پس از رندر کامپوننت در DOM فراخوانی می‌شود، می‌‌توان توسط RefObject تعریف شده، به شیء current که معادل DOM Element متناظر است، دسترسی یافت و سپس متد focus آن‌را فراخوانی کرد. در این حالت در اولین بار نمایش فرم، یک چنین تصویری حاصل می‌شود:


البته روش بهتری نیز برای انجام اینکار وجود دارد. المان‌های JSX دارای ویژگی autoFocus نیز هستند که دقیقا همین کار را انجام می‌دهد:
<input
  autoFocus
  ref={this.username}
  id="username"
  type="text"
  className="form-control"
/>
برای آزمایش آن، قطعه کد componentDidMount را کامنت کرده و برنامه را اجرا کنید.


تبدیل المان‌های فرم‌ها به Controlled elements

در بسیاری از اوقات، فرم‌های ما state خود را از سرور دریافت می‌کنند. فرض کنید که در حال ایجاد یک فرم ثبت اطلاعات فیلم‌ها هستیم. در این حالت باید بر اساس id فیلم، اطلاعات آن را از سرور دریافت و در state ذخیره کرد؛ سپس فیلدهای فرم را بر اساس آن مقدار دهی اولیه کرد. برای نمونه در فرم لاگین می‌توان state را با شیء account، به صورت زیر مقدار دهی اولیه کرد:
class LoginForm extends Component {
  state = {
    account: { username: "", password: "" }
  };
تا اینجا فیلدهای فرم لاگین، از این state مطلع نبوده و تغییرات داده‌های ورودی در آن‌ها، به شیء account منعکس نمی‌شوند. علت اصلی هم اینجا است که هر کدام از فیلدهای ورودی در React، دارای state خاص خود بوده و مستقل از state کامپوننت جاری هستند. برای رفع این مشکل باید آن‌ها را تبدیل به controlled element هایی کرد که دارای state خاص خود نبوده، تمام اطلاعات مورد نیاز خود را از طریق props دریافت می‌کنند و تغییرات در داده‌های خود را از طریق صدور رخ‌دادهایی اطلاع رسانی می‌کنند. برای اینکار باید مراحل زیر طی شوند:
ابتدا ویژگی value فیلد برای مثال username را به خاصیت username شیء account موجود در state متصل می‌کنیم:
<input 
  value={this.state.account.username}
به این ترتیب دیگر این المان، state خاص خود را نداشته و از طریق props، مقادیر خود را دریافت می‌کند. تا اینجا username، به رشته‌ی خالی دریافتی از شیء state و خاصیت account آن، به صورت یک طرفه متصل شده‌است. یعنی زمانیکه فرم نمایش داده می‌شود، دارای یک مقدار خالی است. برای اینکه تغییرات رخ‌داده‌ی در این المان را به state منعکس کرد، باید رخ‌داد change آن‌را مدیریت نمود. به این ترتیب زمانیکه کاربری اطلاعاتی را در اینجا وارد می‌کند، رخ‌داد change صادر شده و پس از آن می‌توان اطلاعات وارد شده را دریافت و state را به روز رسانی کرد. به روز رسانی state نیز سبب رندر مجدد فرم می‌شود. بنابراین فیلدهای ورودی، با اطلاعات state جدید، به روز رسانی و رندر می‌شوند. به همین جهت ابتدا رویداد onChange را به فیلد username اضافه کرده:
<input 
  value={this.state.account.username}
  onChange={this.handleChange}
و متد مدیریت کننده‌ی آن‌را به صورت زیر تعریف می‌کنیم:
  handleChange = e => {
    const account = { ...this.state.account }; //cloning an object
    account.username = e.currentTarget.value;
    this.setState({ account });
  };
در اینجا، هدف به روز رسانی this.state.account، بر اساس رخ‌داد رسیده (پارامتر e) است و چون نمی‌توان state را مستقیما به روز رسانی کرد، ابتدا یک clone از آن را تهیه می‌کنیم. سپس توسط e.currentTarget به المان در حال به روز رسانی دسترسی یافته و مقدار آن‌را به مقدار خاصیت username انتساب می‌دهیم. در آخر state را بر اساس این تغییرات، به روز رسانی می‌کنیم. این انعکاس در state را توسط افزونه‌ی react developer tools هم می‌توان مشاهده کرد:



مدیریت دریافت اطلاعات چندین فیلد ورودی

تا اینجا موفق شدیم اطلاعات state را به تغییرات فیلد username در فرم لاگین متصل کنیم؛ اما فیلد password را چگونه باید مدیریت کرد؟ برای اینکه تمام این مراحل را مجددا تکرار نکنیم، می‌توان از مقدار دهی پویای خواص در جاوا اسکریپت که توسط [] انجام می‌شود استفاده کرد:
  handleChange = e => {
    const account = { ...this.state.account }; //cloning an object
    account[e.currentTarget.name] = e.currentTarget.value;
    this.setState({ account });
  };
البته برای اینکه این قطعه کد کار کند، نیاز است ویژگی name فیلدهای ورودی را نیز تنظیم کرد تا e.currentTarget.name، به نام یکی از خواص شیء account تعریف شده‌ی در state اشاره کند. برای نمونه فیلد کلمه‌ی عبور، ابتدا دارای ویژگی value متصل به خاصیت password شیء account موجود در state می‌شود. سپس تغییرات آن توسط رویداد onChange، به متد handleChange منتقل شده و خاصیت name آن نیز مقدار دهی شده‌است تا مقدار دهی پویای خواص، در این متد میسر شود:
<input
  id="password"
  name="password"
  value={this.state.account.password}
  onChange={this.handleChange}
  type="password"
  className="form-control"
/>
که در نهایت سبب مقدار دهی صحیح state، با هر دو فیلد تغییر یافته می‌شود:


یک نکته: می‌توان توسط Object Destructuring، تکرار e.currentTarget را حذف کرد:
  handleChange = ({ currentTarget: input }) => {
    const account = { ...this.state.account }; //cloning an object
    account[input.name] = input.value;
    this.setState({ account });
  };
ما از شیء e دریافتی، تنها به خاصیت currentTarget آن نیاز داریم. بنابراین آن‌را از طریق Object Destructuring در همان پارامتر ورودی متد جاری دریافت کرده و سپس آن‌را به نام input، تغییر نام می‌دهیم.


آشنایی با خطاهای متداول دریافتی در حین کار با فرم‌ها

فرض کنید خاصیت username را از شیء account موجود در state حذف کرده‌ایم. در زمان نمایش ابتدایی فرم، خطایی را دریافت نخواهیم کرد، اما اگر اطلاعاتی را در آن وارد کنیم، بلافاصله در کنسول توسعه دهندگان مرورگر چنین اخطاری ظاهر می‌شود:
Warning: A component is changing an uncontrolled input of type text to be controlled.
Input elements should not switch from uncontrolled to controlled (or vice versa).
Decide between using a controlled or uncontrolled input element for the lifetime of the component.
More info: https://fb.me/react-controlled-components
چون خاصیت username را حذف کرده‌ایم، اینبار که در textbox مقداری را وارد می‌کنیم، سبب انتساب undefined و یا null به مقدار المان خواهد شد. در این حالت React چنین المانی را به صورت controlled element درنظر نمی‌گیرد و دارای state خاص خودش خواهد بود. به همین جهت عنوان می‌کند که بین یک المان کنترل شده و نشده، یکی را انتخاب کنید.
دقیقا چنین اخطاری را با ورود null/undefined بجای "" در حین مقدار دهی اولیه‌ی username در شیء account نیز دریافت خواهیم کرد:
Warning: `value` prop on `input` should not be null.
Consider using an empty string to clear the component or `undefined` for uncontrolled components.
بنابراین به عنوان یک قاعده در فرم‌های React، المان‌های یک فرم را باید توسط یک "" مقدار دهی اولیه کرد و یا با مقداری که از سمت سرور دریافت می‌شود.


ایجاد یک کامپوننت ورود اطلاعات با قابلیت استفاده‌ی مجدد

هر چند در پیاده سازی فعلی سعی کردیم با بکارگیری مقداردهی پویای خواص اشیاء، تکرار کدها را کاهش دهیم، اما باز هم به ازای هر فیلد ورودی باید این مسایل تکرار شوند:
- ایجاد یک div با کلاس‌های بوت استرپی.
- ایجاد label و همچنین فیلد ورودی.
- در اینجا مقدار htmlFor باید با مقدار id فیلد ورودی یکی باشد.
- مقدار دهی ویژگی‌های value و onChange نیز باید تکرار شوند.

بنابراین بهتر است این تعاریف را استخراج و به یک کامپوننت با قابلیت استفاده‌ی مجدد منتقل کرد. به همین جهت فایل جدید src\components\common\input.jsx را در پوشه‌ی common ایجاد کرده و سپس توسط میانبرهای imrc و sfc، این کامپوننت تابعی بدون حالت را تکمیل می‌کنیم:
import React from "react";

const Input = ({ name, label, value, onChange }) => {
  return (
    <div className="form-group">
      <label htmlFor={name}>{label}</label>
      <input
        value={value}
        onChange={onChange}
        id={name}
        name={name}
        type="text"
        className="form-control"
      />
    </div>
  );
};

export default Input;
در اینجا کل تگ div مرتبط با username را از کامپوننت فرم لاگین cut کرده و در اینجا در قسمت return، قرار داده‌ایم. سپس شروع به تبدیل مقادیر قبلی به مقادیری که قرار است از props تامین شوند، کرده‌ایم. یا می‌توان props را به عنوان آرگومان این متد تعریف کرد و یا می‌توان توسط Object Destructuring، خواصی را که از props نیاز داریم، در پارامتر متد Input ذکر کنیم که این روش چون به نوعی اینترفیس کامپوننت را نیز مشخص می‌کند و همچنین کدهای تکراری دسترسی به props را به حداقل می‌رساند، تمیزتر و با قابلیت نگهداری بالاتری است. برای مثال هر جائیکه نام username استفاده شده بود، با خاصیت name جایگزین شده و بجای برچسب از label، بجای مقدار username از متغیر value و بجای رخ‌داد تعریف شده نیز onChange قرار گرفته‌است.

سپس به کامپوننت فرم لاگین بازگشته و ابتدا آن‌را import می‌کنیم:
import Input from "./common/input";
اکنون متد رندر ماژول src\components\loginForm.jsx، به صورت زیر با درج دو Input، خلاصه می‌شود که دیگر در آن خبری از تگ‌ها و کدهای تکراری نیست:
  render() {
    const { account } = this.state;
    return (
      <form onSubmit={this.handleSubmit}>
        <Input
          name="username"
          label="Username"
          value={account.username}
          onChange={this.handleChange}
        />
        <Input
          name="password"
          label="Password"
          value={account.password}
          onChange={this.handleChange}
        />
        <button className="btn btn-primary">Login</button>
      </form>
    );


کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید:  sample-18.zip
مطالب
کمی درباره دستورات using
شخصی سازی using directives
موقعی که یک کلاس جدید را در VS.NET باز میکنید، فضاهای نامی مشخص و تکراری، همیشه به صورت پیش فرض صدا زده شده‌اند و این فضاهای نام را مایکروسافت بر اساس بیشترین کاربرد و استفاده توسط برنامه نویسان قرار داده است؛ ولی در خیلی از اوقات این فضاهای نام پیش فرض، چنان هم برای خیلی از برنامه نویسان کاربردی نداشته یا با توجه به برنامه هایی که می‌نویسند همیشه متفاوت هست و هربار مجبورند فضاهای نام خاصی را صدا بزنند.
 برای مثال فضای نام System.ComponentModel.DataAnnotations را در نظر بگیرید که برنامه نویس میخواهد برای مدل‌های نوشته شده خود از تگ‌های متا استفاده کند و باید در هرکلاس ساخته شده، یکبار مورد بالا را صدا بزند که بیشتر باعث کند شدن کار برنامه نویس می‌شود. پس باید کاری کنیم که پیش فرض‌های فضای نام به آنچه خودمان میخواهیم تغییر پیدا کند.
برای این منظور، به محل نصب ویژوال استودیو رفته و مسیر زیر را دنبال کنید (به مسیر دقت کنید ،در اینجا زبان سی شارپ انتخاب شده است):
X:\...\IDE\ItemTemplates\CSharp\Code\1033
در اینجا تعدادی دایرکتوری با اسامی آشنا می‌بینید که داخل هر کدام از آن‌های یک فایل به اسم class.cs هست و اگر آن را باز کنید یک نمونه یا قالب برای using‌‌ها قابل مشاهده است. برای مثال ما وارد دایرکتوری class می‌شویم و فایل class.cs را باز می‌کنیم:
using System;
using System.Collections.Generic;
$if$ ($targetframeworkversion$ >= 3.5)using System.Linq;
$endif$using System.Text;
$if$ ($targetframeworkversion$ >= 4.5)using System.Threading.Tasks;
$endif$
namespace $rootnamespace$
{
    class $safeitemrootname$
    {
    }
}
الان باید با یک نگاه به الگو، مشخص باشد که چکار باید بکنید.
یک سری از فضاهای نام که در تمامی فریمورک‌ها استفاده میشوند به همان شکل عادی نوشته شده‌اند. ولی آنهایی که از نسخه‌ی خاصی از یک فریم ورک اضافه شده‌اند باید توسط شرط مورد نظر اضافه شده و اعلام شود که این فضای نام از چه نسخه‌ی فریم ورکی به بعد باید اضافه گردد:
$if$ ($targetframeworkversion$ >= 3.5)using System.Linq;//فضای نام مورد نظر
$endif$
حالا تغییرات را ذخیره کنید و در VS.NET یک کلاس جدید را ایجاد کنید. همانطور که خواهید دید، تغییرات شما اعمال شده‌است. برای اعمال تغییرات نیازی به بستن و باز کردن مجدد VS.NET نمی‌باشد. در لحظه ایجاد کلاس الگو خوانده می‌شود.
حال در همان دایرکتوری سی شارپ دقت کنید، می‌بینید که برای موارد دیگری هم فایل هایی وجود دارند. برای مثال برای اینترفیس‌ها یا silverlight و ... که هر کدام را می‌توانید جداگانه تغییر دهید.
نکته:احتمال دارد در نسخه‌های متفاوت به خصوص پایین‌تر مثل نسخه 8 ویژوال استودیو ، فایل class.cs به صورت zip باشد که بعد از تغییرات باید دوباره به حالت zip بازگردانده شود.

حذف فضای نام‌های اضافی
هر موقع که کلاس جدیدی میسازیم، namespace‌ها به صورت پیش فرض که در بالا اشاره کردیم وجود دارند و شاید اصلا در آن کلاس از آن‌ها استفاده نمی‌کنیم یا حتی خودمان در حین نوشتن کدها چند namespace خاص را اضافه می‌کنیم که شاید در طول برنامه نویسی چندتایی را بلا استفاده بگذاریم. برای همین همیشه فضای نام هایی صدا زده شده‌اند که اصلا در آن کلاس استفاده نشده‌اند. پس برای همین بهتر هست که این رفرنس‌های بلا استفاده را پیدا کرده و آن‌ها را حذف کنیم.
شاید این سوال برای بعضی‌های پدید بیاد که چرا باید این‌ها را حذف کنیم، چون کاری هم با ما ندارند و ما هم کاری با آن‌ها نداریم؟
این کار چند علت میتواند داشته باشد:
  • تمیزکاری کد و خلوت شدن فضای کد‌نویسی
  • ممکن هست بعدها گیج کننده شود که من چرا از این‌ها استفاده کردم؟ در آینده با نگاه به یک کد تمیزتر متوجه میشوید یک کد از چه چیزهایی برای انجام کارش بهره‌مند شده و هم اینکه در کارهای گروهی و تیمی هم این مورد به شدت تاثیرگذار هست.
  • باعث کند شدن تحلیل‌های ایستا میشه (اینجا و اینجا )
  • کمپایل شدن کد کندتر میشه
  • موقع تست برنامه، اجرای اولیه کندتر خواهد بود چون CLR باید این نوع موارد را شناسایی و حذف کند
همه موارد بالا در مورد رفرنس‌های موجود یا همان dll‌های موجود در شاخه‌ی Bin و References هم صدق می‌کند.
برای حذف فضاهای نام اضافی در یک صفحه می‌توانید از طریق این مسیر انجام بدید:
Edit>IntelliSense >Organize Usings>Remove Unused using
برای مرتب سازی هم گزینه Sort Usings و انجام هر دو کار Remove and Sort موجود هست.
البته اگه روی صفحه هم راست کلیک کنید گزینه Organize Usings هم وجود دارد.
می توانید از ابزارهایی چون  Power tools Extensions هم استفاده کنید (در صورتی که ویژوال استودیوی شما گزینه‌های مورد نظر را ندارد، این ابزار را نصب نمایید) 
در صورتی که از ابزارهایی چون  telerik  یا  devexpress  استفاده می‌کنید یا از هر ابزار اضافی که بر روی IDE نصب می‌شود، عموما چنین گزینه هایی حتی با امکانات وسیعتر وجود دارند. مثلا  whole tomato  هم یکی از این ابزارهاست.
این نکته را هم خاطر نشان کنم در صورتیکه فضاهای نامی بین پیش پردازنده ها که در قبل توضیح دادیم محصور شده باشند، حذف نخواهند شد و همانطور باقی خواهند ماند.
در مورد کامنت‌های بین using‌ها به قطعه کد زیر نگاه کنید:
using System;
/* Comment before remains */
using /* Comment between removed */ System.Linq;
// Comment after remains
namespace ConsoleApplication1
{
class Program
{
static void Main(string[] args)
{
Console.WriteLine("My Example");
}
}
}
و حالا بعد از حذف فضای نام‌های اضافی
using System;
/* Comment before remains */
// Comment after remains
namespace ConsoleApplication1
{
class Program
{
static void Main(string[] args)
{
Console.WriteLine("My Example");
}
}
}
برای اینکه این عمل را بتونید در کل صفحات اعمال کنید می‌توانید از cleanup selected code هم استفاده کنید؛ به جز اینکه فضاهای نام اضافی را هم پاک می‌کند، کلیه کدهای شما را در قالبی شکیل‌تر و خواناتر قرار خواهد داد.
با کلید‌های Ctrl+k+d سند انتخابی و با کلیدهای ترکیبی Ctrl+k+f هم محدوده انتخاب شده قالب بندی می‌شود.
یکی دیگر از ابزارهایی که می‌توان با آن‌ها به کد سر و سامان بهتری داد، افزونه‌ی codemaid  هست.

ویژگی سی شارپ 6 در مورد Using
فرض کنید ما یک کلاس ایستا به نام utilities ایجاد کردیم که یک متد به اسم addints دارد. حالا و این کلاس در namespace به نام   SomeNamespace قرار دارد. مطمئنا در این حالت ما ابتدا فضای نام را using میکنیم و سپس در کد کلاس، متد را به شکل زیر صدا میزنیم:
using System;
using SomeNamespace;
 
namespace ConsoleApplication1
{
    class Program
    {
        static void Main(string[] args)
        {
            int sum = Utility.AddInts(5, 2);
 
            Console.ReadLine();
        }
    }
}
ولی در سی شارپ 6 میتوانید بعد از فضای نام، یک . گذاشته و سپس اسم کلاس ایستا static را بیاورید و در کد مستقیما متد دلخواه خود را صدا بزنید.
به شکل زیر دقت کنید:
using System;
using SomeNamespace.Utility;
 
namespace ConsoleApplication1
{
    class Program
    {
        static void Main(string[] args)
        {
            int sum = AddInts(5, 2);
 
            Console.ReadLine();
        }
    }
}
نکته پایانی:در visual studio 2014 فضاهای نام اضافی به رنگ خاکستری نمایش داده می‌شوند.

منابع:
مطالب
MVC Scaffolding #2
از آنجائیکه اصل کار با MVC Scaffolding از طریق خط فرمان پاورشل انجام می‌شود، بنابراین بهتر است در ادامه با گزینه‌ها و سوئیچ‌های مرتبط با آن بیشتر آشنا شویم.
دو نوع پارامتر حین کار با MVC Scaffolding مهیا هستند:

الف) سوئیچ‌ها
مانند پارامترهای boolean عمل کرده و شامل موارد ذیل می‌باشند. تمام این پارامترها به صورت پیش فرض دارای مقدار false بوده و ذکر هرکدام در دستور نهایی سبب true شدن مقدار آن‌ها می‌گردد:
Repository: برای تولید کدها بر اساس الگوی مخزن
Force: برای بازنویسی فایل‌های موجود.
ReferenceScriptLibraries: ارجاعاتی را به اسکریپت‌های موجود در پوشه Scripts، اضافه می‌کند.
NoChildItems: در این حالت فقط کلاس کنترلر تولید می‌شود و از سایر ملحقات مانند تولید Viewها، DbContext و غیره صرفنظر خواهد شد.

ب) رشته‌ها
این نوع پارامترها، رشته‌ای را به عنوان ورودی خود دریافت می‌کنند و شامل موارد ذیل هستند:
ControllerName: جهت مشخص سازی نام کنترلر مورد نظر
ModelType: برای ذکر صریح کلاس مورد استفاده در تشکیل کنترلر بکار می‌رود. اگر ذکر نشود، از نام کنترلر حدس زده خواهد شد.
DbContext: نام کلاس DbContext تولیدی را مشخص می‌کند. اگر ذکر نشود از نامی مانند ProjectNameContex استفاده خواهد کرد.
Project: پیش فرض آن پروژه جاری است یا اینکه می‌توان پروژه دیگری را برای قرار دادن فایل‌های تولیدی مشخص کرد. (برای مثال هربار یک سری کد مقدماتی را در یک پروژه جانبی تولید کرد و سپس موارد مورد نیاز را از آن به پروژه اصلی افزود)
CodeLanguage: می‌تواند cs یا vb باشد. پیش فرض آن زبان جاری پروژه است.
Area: اگر می‌خواهید کدهای تولیدی در یک ASP.NET MVC area مشخص قرار گیرند، نام Area مشخصی را در اینجا ذکر کنید.
Layout: در حالت پیش فرض از فایل layout اصلی استفاده خواهد شد. اما اگر نیاز است از layout دیگری استفاده شود، مسیر نسبی کامل آن‌را در اینجا قید نمائید.

یک نکته:
نیازی به حفظ کردن هیچکدام از موارد فوق نیست. برای مثال در خط فرمان پاورشل، دستور Scaffold را نوشته و پس از یک فاصله، دکمه Tab را فشار دهید. لیست پارامترهای قابل اجرای در این حالت ظاهر خواهند شد. اگر در اینجا برای نمونه Controller انتخاب شود، مجددا با ورود یک فاصله و خط تیره و سپس فشردن دکمه Tab، لیست پارامترهای مجاز و همراه با سوئیچ کنترلر ظاهر می‌گردند.


MVC Scaffolding و مدیریت روابط بین کلاس‌ها

مثال قسمت قبلی بسیار ساده و شامل یک کلاس بود. اگر آن‌را کمی پیچیده‌تر کرده و برای مثال روابط one-to-many و many-to-many را اضافه کنیم چطور؟
using System;
using System.Collections.Generic;
using System.ComponentModel;
using System.ComponentModel.DataAnnotations;
using System.ComponentModel.DataAnnotations.Schema;

namespace MvcApplication1.Models
{
    public class Task
    {
        public int Id { set; get; }

        [Required]
        public string Name { set; get; }

        [DisplayName("Due Date")]
        public DateTime? DueDate { set; get; }

        [ForeignKey("StatusId")]
        public virtual Status Status { set; get; } // one-to-many
        public int StatusId { set; get; }

        [StringLength(450)]
        public string Description { set; get; }

        public virtual ICollection<Tag> Tags { set; get; } // many-to-many
    }

    public class Tag
    {
        public int Id { set; get; }

        [Required]
        public string Name { set; get; }

        public virtual ICollection<Task> Tasks { set; get; } // many-to-many
    }

    public class Status
    {
        public int Id { set; get; }

        [Required]
        public string Name { set; get; }
    }
}
کلاس Task تعریف شده اینبار دارای رابطه many-to-many با برچسب‌های مرتبط با آن است. همچنین یک رابطه one-to-many با کلاس وضعیت هر Task نیز تعریف شده است. به علاوه نکته تعریف «کار با کلیدهای اصلی و خارجی در EF Code first» نیز در اینجا لحاظ گردیده است.
در ادامه دستور تولید کنترلر‌های Task، Tag و Status ساخته شده با الگوی مخزن را در خط فرمان پاورشل ویژوال استودیو صادر می‌کنیم:
PM> Scaffold Controller -ModelType Task -ControllerName TasksController -DbContextType TasksDbContext -Repository -Force
PM> Scaffold Controller -ModelType Tag -ControllerName TagsController -DbContextType TasksDbContext -Repository -Force
PM> Scaffold Controller -ModelType Status -ControllerName StatusController -DbContextType TasksDbContext -Repository -Force
اگر به کارهایی که در اینجا انجام می‌شود دقت کنیم، می‌توان صرفه جویی زمانی قابل توجهی را شاهد بود؛ خصوصا در برنامه‌هایی که از ده‌ها فرم ورود اطلاعات تشکیل شده‌اند. فرض کنید قصد استفاده از ابزار فوق را نداشته باشیم. باید به ازای هر عملیات CRUD دو متد را ایجاد کنیم. یکی برای نمایش و دیگری برای ثبت. بعد بر روی هر متد کلیک راست کرده و Viewهای متناظری را ایجاد کنیم. سپس مجددا یک سری پیاده سازی «مقدماتی» تکراری را به ازای هر متد جهت ثبت یا ذخیره اطلاعات تدارک ببینیم. اما در اینجا پس از طراحی کلاس‌های برنامه، با یک دستور، حجم قابل توجهی از کدهای «مقدماتی» که بعدها مطابق نیاز ما سفارشی سازی و غنی‌تر خواهند شد، تولید می‌گردند.

چند نکته:
- با توجه به اینکه مدل‌ها تغییر کرده‌اند، نیاز است بانک اطلاعاتی متناظر نیز به روز گردد. مطالب مرتبط با آن‌را در مباحث Migrations می‌توانید مطالعه نمائید.
- View تولیدی رابطه many-to-many را پشتیبانی نمی‌کند. این مورد را باید دستی اضافه و طراحی کنید: (^ و ^)
- رابطه one-to-many به خوبی با View متناظری دارای یک drop down list تولید خواهد شد. در اینجا لیست تولیدی به صورت خودکار با مقادیر خاصیت Name کلاس Status پر می‌شود. اگر این نام دقیقا Name نباشد نیاز است توسط ویژگی به نام DisplayColumn که بر روی نام کلاس قرار می‌گیرد، مشخص کنید از کدام خاصیت باید استفاده شود.
@Html.DropDownListFor(model => model.StatusId,
((IEnumerable<Status>)ViewBag.PossibleStatus).Select(option => new SelectListItem {
  Text = (option == null ? "None" : option.Name),
  Value = option.Id.ToString(),
  Selected = (Model != null) && (option.Id == Model.StatusId)
}), "Choose...")
@Html.ValidationMessageFor(model => model.StatusId)


تولید آزمون‌های واحد به کمک MVC Scaffolding

MVC Scaffolding امکان تولید خودکار کلاس‌ها و متدهای آزمون واحد را نیز دارد. برای این منظور دستور زیر را در خط فرمان پاورشل وارد نمائید:
 PM> Scaffold MvcScaffolding.ActionWithUnitTest -Controller TasksController -Action ArchiveTask -ViewModel Task
دستوری که در اینجا صادر شده است نسبت به حالت‌های کلی قبلی، اندکی اختصاصی‌تر است. این دستور بر روی کنترلری به نام TasksController، جهت ایجاد اکشن متدی به نام ArchiveTask با استفاده از کلاس ViewModel ایی به نام Task اجرا می‌شود. حاصل آن ایجاد اکشن متد یاد شده به همراه کلاس TasksControllerTest است؛ البته اگر حین ایجاد پروژه جدید در ابتدای کار، گزینه ایجاد پروژه آزمون‌های واحد را نیز انتخاب کرده باشید. نام پروژه پیش فرضی که جستجوی می‌شود YourMvcProjectName.Test/Tests است.
 نکته مهم آن، عدم حذف یا بازنویسی کامل کنترلر یاد شده است. کاری هم که در تولید متد آزمون واحد متناظر انجام می‌شود، تولید بدنه متد آزمون واحد به همراه تولید کدهای اولیه الگوی Arrange/Act/Assert است. پر کردن جزئیات بیشتر آن با برنامه نویس است.
و یا به صورت خلاصه‌تر:
 PM> Scaffold UnitTest Tasks Delete
در اینجا متد آزمون واحد کنترلر Tasks و اکشن متد Delete آن، تولید می‌شود.

کار مقدماتی با MVC Scaffolding و امکانات مهیای در آن همینجا به پایان می‌رسد. در قسمت‌های بعد به سفارشی سازی این مجموعه خواهیم پرداخت.