اشتراکها
با سلام؛ آیا برای mvc core کتابخانه فوق توسعه داده شده؟
کاربردی ندارد. فقط از جهت هماهنگی با سایر محیطهای توسعه ... جهت اطلاع.
آیا میشود در کنار سیستم احراز هویت DNT Identity سیستم احراز هویت Active Directory را پیاده سازی کردی؟
به اینصورت که در Request کاربر چک شود که اگر از کاربران جوین دامین است نیاز به لاگین نباشد و ساخت کوکی و لاگین پشت سیستم انجام شود و فقط دسترسی آن چک شود. درغیر اینصورت کاربر به صفحه لاگین راهنمایی شود. نیاز دارم که هر دو سیستم احراز هویت را داشته باشم...برای کاربران داخل و خارج سازمان
به اینصورت که در Request کاربر چک شود که اگر از کاربران جوین دامین است نیاز به لاگین نباشد و ساخت کوکی و لاگین پشت سیستم انجام شود و فقط دسترسی آن چک شود. درغیر اینصورت کاربر به صفحه لاگین راهنمایی شود. نیاز دارم که هر دو سیستم احراز هویت را داشته باشم...برای کاربران داخل و خارج سازمان
باسلام. من این کارهایی که گفتید کردم. روی vs مشکلی نداشتم. ولی وقتی نرم افزارمو پابلیش کردم و روی سرور گذاشتم متأسفانه هرکار میکنم خطا عدم پشتیبانی مرورگر میده. با فایرباگ چک کردم دیدم به فایلهای کتابخانه اش عدم دسترسی میده. تمام تنظیمات iis رو هم چک کردم. نتونستم درستش کنم.
خطایی که میده اینطوریه:
NetworkError: 404 Not Found - http://~/Scripts/plupload/js/jquery.ui.plupload/jquery.ui.plupload.js"
خطایی که میده اینطوریه:
NetworkError: 404 Not Found - http://~/Scripts/plupload/js/jquery.ui.plupload/jquery.ui.plupload.js"
نظرات مطالب
خلاص شدن از شر deep null check
بدیهی است راههای زیادی برای این کار وجود دارد اگرچه هسته همه اونها خیلی شبیه...
متد الحاقی IfNotDefault چند ویژگی مهم دارد :
- همانطور که در متن ذکر شده، بحث فقط چک برای null نبودن نیست بلکه چک برای قرار نداشتن در حالت پیش فرضه! که در انواعی مثل string و collectionها خیلی مهمه.
- گاهی اوقات هر کدام از اشیاء در طول زنجیره برای ما مهم هستند. متد الحاقی IfNotDefault این امکان را دارد که هر کدام از اشیاء جداگانه بررسی شوند. روش ارایه شده در C# 6.0 هم همینگونه است.
پروژهها
DotNetAuth
یک کتابخانه برای پیاده سازی مصرف کننده پروتوکل OAuth
درباره پروتوکل OAuth
برای اینکه کاربرد این کتابخانه مشخص شود بایستی ابتدا پروتوکل OAuth بحث شود، چون این کتابخانه صرفاً پیاده سازی بخشی از این پروتوکل است.
پروتوکل OAuth پروتوکلی است جهت به اشتراک گذاشتن اطلاعات کاربر با اجازهی خود کاربر به یک موجودیت سوم(دو موجودیت دیگر کاربر و شما که اطلاعات کاربر را دارید هستند). برای مثال سایت facebook اطلاعات کاربر را با اجازه کاربر در اختیار سایت شما قرار میدهد و مثلاً شما از طریق این پروتوکل لیست دوستان کاربر را در facebook بازیابی میکنید. البته تا دور نشدم بگم که این پروتوکل فقط در حد گرفتن اجازه کاربر و تفویض حقوق دسترسی به برنامههای کاربردی میباشد و بعد از آن دیگر در حوزه تعریف شده این پروتوکل نیست. مثلاً اینکه facebook چگونه اطلاعات لیست دوستان را ارائه میکند فرای تعاریف این پروتوکل است.
پیشاپیش از شما دعوت میکنم اگر از سایر روشهای توسعه برنامههای موبایل چون Flutter ،React native و ... استفاده میکنید نیز این مقاله را مطالعه کنید؛ چرا که ایده کلی و نکات مهم آن میتواند برای شما نیز مفید باشد.
زمانیکه شما از طراح، کاری را میگیرید و فرضا میخواهید در صفحهای از برنامه موبایل، یک لیوان را نمایش دهید، به شما یک فایل png یا svg تحویل داده میشود. اگر چه عموما روشهایی وجود دارند تا همان فایل را به صورت مستقیم در صفحه برنامه خود استفاده کنید، ولی این کار به چند دلیل توصیه نمیشود:
۱- دستگاههای مختلف، Resolutionهای متفاوتی دارند و سختافزار بعضا ضعیف موبایل، باید عکس را برای نمایش بهینه، Scale کند که عملی است هدر دهنده پردازنده و حافظه.
۲- حتی وقتی عمل Scale انجام شد، وقتی صفحه مربوطه بسته شود و به صفحه دیگری برویم، در باز کردن دوباره صفحه مربوطه، این عمل هزینه بر مجددا رخ میدهد.
برای حل این مشکل، میتوان دو قدم برداشت:
قدم اول اینکه عکس svg و یا png آن لیوان را در Scaleهای مختلف، از پیش ذخیره کرد. این کار خود دو اشکال دارد. یک اینکه اگر این عمل به صورت دستی انجام شود، احتمال اشتباه بالا میرود و انجام این کار برای Android/iOS/Windows و برای Scaleهای مختلف، برای هر عکس، نیاز به ذخیره لااقل یک دو جین عکس دارد. دوم اینکه با ذخیرهسازی چند باره یک عکس در Scaleهای مختلف، حجم فایل نهایی پروژه بالا میرود.
برای خودکاری سازی این فرآیند دستی، در Xamarin Forms، React native و ... ابزارهایی تعبیه شده است که ResizetizerNT نمونه Xamarin Forms آن است که یک عکس svg یا png را از شما گرفته و در Scaleهای مختلف، برای Android/iOS/Windows ذخیره میکند و طبیعتا احتمال اشتباه کم میشود و کار بسیار ساده میشود.
برای حل مشکل سایز خروجی نهایی، در Android و Google Play Store فرمت جدیدی جایگزین apk شده است به نام aab یا Android App Bundle که با توجه به Resolution دستگاهی که در حال دانلود برنامه است، فایلی را برای وی ساخته و میفرستد که فقط عکسهای با Scale مناسب در آن است؛ پس میتوانیم لااقل در Android نگران حجم نباشیم.
البته تاثیر اینکار در Performance آنچنان بالاست که بهتر است برای Storeهای متفرقه که از aab پشتیبانی نمیکنند و کماکان فقط از apk پشتیبانی میکنند نیز کماکان عکس در Scaleهای مختلف ذخیره شود.
در iOS نیز ابزار pngcrunch وجود دارد که عکسهای png را بهینه و compress میکند و در کاهش حجم فایل نهایی مؤثر است. در Xamarin.iOS در قسمت تنظیمات پروژه، در قسمت iOS Build، زدن تیک Checkbox مربوطه با نام Optimize PNG images به معنای درخواست استفاده از این ابزار مفید است.
با این حال، حتی اگر عکسها در Scaleهای مختلفی ذخیره شوند، مرحلهای وجود دارد که آن png، به bitmap قابل نمایش تبدیل میشود. این عمل نیز هزینهبر بوده و زمانیکه شما صفحه ای را بسته و مجددا باز میکنید نیز این عمل تکرار میشود. همچنین اگر در یک List view پنج آیتم را داشته باشید که یک عکس را دارند، این عمل پنج بار تکرار میشود.
در Android ابزاری معرفی شدهاست که Glide نام دارد و این ابزار، مرحله تبدیل png به bitmap قابل نمایش را cache میکند و دیگر باز و بسته کردن صفحات، یا استفاده از یک عکس در List view، اشکالی را ایجاد نمیکند. در Xamarin Forms با استفاده از GlideX.Forms، میتوانید کاری کنید که در Android این بهینه سازی بسیار مؤثر صورت پذیرد و به Scroll نرم در List view و باز شدن سریع صفحات برسید. در iOS معادل همین کار را کتابخانه مطرح Nuke انجام میدهد که برای استفاده از آن در Xamarin Forms میتوانید از این Package استفاده کنید.
مزیت دیگر استفاده از GlideX.Forms و Nuke در این است که اگر جایی از برنامه، عکسهایی را از سرور دریافت و نمایش دهید (مثلا عکس مشتریها در لیست مشتریان)، این دو ابزار عکس مربوطه را پس از Scale شدن و تبدیل شدن به Bitmap برای استفادههای بعدی Cache میکنند و سری بعد که نیاز به نمایش همان عکس میشود، به جای Scale شدن مجدد و تبدیل شدن به Bitmap دوباره، فقط از Cache محتوای آماده به نمایش به کاربر نمایش داده میشود.
در نهایت شما با چند خط تنظیمات ساده و نصب کردن چند package میتوانید با داشتن یک svg یا png، آنرا به بهینهترین شکل ممکن در Android/iOS/Windows نمایش دهید.
این پروژه در Github تمامی این موارد را در کنار هم گردآوری کردهاست که میتوانید از سورس آن نیز برای درک بهتر موارد استفاده کنید.
پیشنیاز کار با C# 8.0
هرچند بسیاری از قابلیتهای C# 8.0 در خود کامپایلر #C پیاده سازی شدهاند، اما برای مثال قابلیتی مانند «پیاده سازی پیشفرض اینترفیسها» نیاز به یک runtime جدید دارد که به همراه NET Core 3.0. ارائه میشود. بنابراین NET Full 4x. شاهد پیاده سازی C# 8.0 نخواهد بود. همچنین یک سری از قابلیتهای C# 8.0 وابستهی به NET Standard 2.1. و netcoreapp3.0 هستند؛ مانند نوعهای جدید System.IAsyncDisposable و یا System.Range. به همین جهت است که برای کار با C# 8.0، حتما نیاز به نصب NET Core 3.0. نیز میباشد و به روز رسانی کامپایلر #C کافی نیست.
چه نگارشهایی از Visual Studio از NET Core 3.0. پشتیبانی میکنند؟
مطابق مستندات رسمی موجود، یک چنین جدولی در مورد نگارشهای مختلف NET Core. و نگارشهای ویژوال استودیوهایی از که از آنها پشتیبانی میکنند، وجود دارد:
بنابراین فقط VS 2019 است که قابلیت پشتیبانی از NET Core 3.0. را دارد. به همین جهت اگر قصد دارید با ویژوال استودیو کار کنید، نصب VS 2019 برای کار با C# 8.0 الزامی است.
فعالسازی C# 8.0 در ویژوال استودیو 2019
در زمان نگارش این مطلب، NET Core 3.0. در حالت پیشنمایش، ارائه شدهاست. به همین جهت جزء یکپارچهی VS 2019 محسوب نشده و باید جداگانه نصب شود:
- برای این منظور ابتدا نیاز است آخرین نگارش NET Core 3.0 SDK. را دریافت و نصب کنید.
- سپس از منوی Tools | Options، گزینهی Projects and Solutions را انتخاب و در ادامه گزینهی Use previews of the .NET Core SDK را انتخاب کنید.
- پس از آن، این SDK جدید NET Core. به صورت زیر قابل انتخاب خواهد بود:
البته انتخاب شماره SDK صحیح به تنهایی برای کار با C# 8.0 کافی نیست؛ بلکه باید شمارهی زبان مورد استفاده را نیز صریحا انتخاب کرد:
برای اینکار بر روی پروژه کلیک راست کرده و گزینهی Properties آنرا انتخاب کنید. سپس در اینجا در برگهی Build، بر روی دکمهی Advanced کلیک کنید تا بتوان شماره نگارش زبان را مطابق تصویر فوق انتخاب کرد. در اینجا بجای C# 8.0 (beta)، گزینهی unsupported preview را نیز میتوانید انتخاب کنید.
یک نکته: خلاصهی تمام این مراحل، منوها و تصاویر، همان تنظیمات فایل csproj است که در ادامه بررسی میکنیم.
فعالسازی C# 8.0 در VSCode
مدتها است که برای کار با NET Core. نیازی به استفادهی از نگارش کامل ویژوال استودیو نیست. همینقدر که VSCode را به همراه افزونهی #C آن نصب کرده باشید، میتوانید برنامههای مبتنی بر NET Core. را بر روی سیستم عاملهای مختلفی که NET Core SDK. بر روی آنها نصب شدهاست، توسعه دهید.
پشتیبانی ابتدایی از C# 8.0، با نگارش v1.18.0 افزونهی #C مخصوص VSCode ارائه شد. بنابراین هم اکنون اگر آخرین نگارش آنرا نصب کرده باشید، امکان کار با پروژههای NET Core 3.0 و C# 8.0 را نیز دارید.
بنابراین در اینجا به صورت خلاصه:
- ابتدا باید NET Core 3.0 SDK. را به صورت جداگانهای دریافت و نصب کنید.
- سپس آخرین نگارش افزونهی #C مخصوص VSCode را نیز نصب کنید.
- در آخر، یک پوشهی جدید را ایجاد کرده و در خط فرمان دستور dotnet new console را صادر کنید. این دستور بر اساس آخرین شماره نگارش SDK نصب شده، یک پروژهی جدید کنسول را ایجاد میکند که ساختار فایل csproj آن به صورت زیر است:
همانطور که مشاهده میکنید، TargetFramework را به آخرین SDK نصب شده، تنظیم کردهاست (معادل دومین تصویر این مطلب). مرحلهی بعد، تنظیم شماره نگارش زبان آن است. برای این منظور یکی از دو حالت زیر را میتوان انتخاب کرد:
- یا معادل همان گزینهی unsupported preview در تصویر سوم این مطلب:
- و یا تعیین صریح شماره نگارش C# 8.0 (beta) به صورت زیر:
یک نکته: در اینجا نمیتوان LangVersion را به latest تنظیم کرد؛ چون C# 8.0 هنوز در مرحلهی بتا است. زمانیکه از مرحلهی بتا خارج شد، مقدار پیشفرض آن دقیقا latest خواهد بود و ذکر صریح آن غیر ضروری است. انتخاب latest در اینجا به latest minor version یا همان نگارش C# 7.3 فعلی (آخرین نگارش پایدار زبان #C در زمان نگارش این مطلب) اشاره میکند.
Rider و پشتیبانی از C# 8.0
Rider 2019.1 نیز به همراه پشتیبانی از C# 8.0 ارائه شدهاست و میتواند گزینهی مطلوب دیگری برای توسعهی برنامههای مبتنی بر NET Core. باشد.
نصب NET Core 3.0 SDK. و عدم اجرای برنامههای پیشین
یکی از مزایای کار با NET Core.، امکان نصب چندین نوع مختلف SDK آن، به موازت هم است؛ بدون اینکه بر روی یکدیگر تاثیری بگذارند. البته این نکته را باید درنظر داشت که برنامههای NET Core. بدون وجود فایل مخصوص global.json در پوشهی ریشهی آنها، همواره از آخرین نگارش SDK نصب شده، برای اجرا استفاده خواهند کرد. اگر این مورد بر روی کار شما تاثیرگذار است، میتوانید شماره SDK مورد استفادهی برنامهی خود را قفل کنید، تا SDKهای جدید نصب شده، به عنوان SDK پیشفرض برنامههای پیشین، انتخاب نشوند. بنابراین ابتدا لیست SDKهای نصب شده را با دستور زیر پیدا کنید:
سپس برای پروژههای قدیمی خود که فعلا قصد به روز رسانی آنها را ندارید، یک فایل global.json را به صورت زیر، در ریشهی پروژه تولید کنید:
در اینجا 2.2.300 یکی از شمارههایی است که توسط دستور dotnet --list-sdks یافتهاید و پروژهی قبلی شما بر اساس آن کار میکند.
هرچند بسیاری از قابلیتهای C# 8.0 در خود کامپایلر #C پیاده سازی شدهاند، اما برای مثال قابلیتی مانند «پیاده سازی پیشفرض اینترفیسها» نیاز به یک runtime جدید دارد که به همراه NET Core 3.0. ارائه میشود. بنابراین NET Full 4x. شاهد پیاده سازی C# 8.0 نخواهد بود. همچنین یک سری از قابلیتهای C# 8.0 وابستهی به NET Standard 2.1. و netcoreapp3.0 هستند؛ مانند نوعهای جدید System.IAsyncDisposable و یا System.Range. به همین جهت است که برای کار با C# 8.0، حتما نیاز به نصب NET Core 3.0. نیز میباشد و به روز رسانی کامپایلر #C کافی نیست.
چه نگارشهایی از Visual Studio از NET Core 3.0. پشتیبانی میکنند؟
مطابق مستندات رسمی موجود، یک چنین جدولی در مورد نگارشهای مختلف NET Core. و نگارشهای ویژوال استودیوهایی از که از آنها پشتیبانی میکنند، وجود دارد:
.NET Core SDK | .NET Core Runtime | Compatible Visual Studio | MSBuild | Notes |
---|---|---|---|---|
2.1.5nn | 2.1 | 2017 | 15 | Installed as part of VS 2017 version 15.9 |
2.1.6nn | 2.1 | 2019 | 16 | Installed as part of VS 2019 |
2.2.1nn | 2.2 | 2017 | 15 | Installed manually |
2.2.2nn | 2.2 | 2019 | 16 | Installed as part of VS 2019 |
3.0.1nn | 3.0 (Preview) | 2019 | 16 | Installed manually |
بنابراین فقط VS 2019 است که قابلیت پشتیبانی از NET Core 3.0. را دارد. به همین جهت اگر قصد دارید با ویژوال استودیو کار کنید، نصب VS 2019 برای کار با C# 8.0 الزامی است.
فعالسازی C# 8.0 در ویژوال استودیو 2019
در زمان نگارش این مطلب، NET Core 3.0. در حالت پیشنمایش، ارائه شدهاست. به همین جهت جزء یکپارچهی VS 2019 محسوب نشده و باید جداگانه نصب شود:
- برای این منظور ابتدا نیاز است آخرین نگارش NET Core 3.0 SDK. را دریافت و نصب کنید.
- سپس از منوی Tools | Options، گزینهی Projects and Solutions را انتخاب و در ادامه گزینهی Use previews of the .NET Core SDK را انتخاب کنید.
- پس از آن، این SDK جدید NET Core. به صورت زیر قابل انتخاب خواهد بود:
البته انتخاب شماره SDK صحیح به تنهایی برای کار با C# 8.0 کافی نیست؛ بلکه باید شمارهی زبان مورد استفاده را نیز صریحا انتخاب کرد:
برای اینکار بر روی پروژه کلیک راست کرده و گزینهی Properties آنرا انتخاب کنید. سپس در اینجا در برگهی Build، بر روی دکمهی Advanced کلیک کنید تا بتوان شماره نگارش زبان را مطابق تصویر فوق انتخاب کرد. در اینجا بجای C# 8.0 (beta)، گزینهی unsupported preview را نیز میتوانید انتخاب کنید.
یک نکته: خلاصهی تمام این مراحل، منوها و تصاویر، همان تنظیمات فایل csproj است که در ادامه بررسی میکنیم.
فعالسازی C# 8.0 در VSCode
مدتها است که برای کار با NET Core. نیازی به استفادهی از نگارش کامل ویژوال استودیو نیست. همینقدر که VSCode را به همراه افزونهی #C آن نصب کرده باشید، میتوانید برنامههای مبتنی بر NET Core. را بر روی سیستم عاملهای مختلفی که NET Core SDK. بر روی آنها نصب شدهاست، توسعه دهید.
پشتیبانی ابتدایی از C# 8.0، با نگارش v1.18.0 افزونهی #C مخصوص VSCode ارائه شد. بنابراین هم اکنون اگر آخرین نگارش آنرا نصب کرده باشید، امکان کار با پروژههای NET Core 3.0 و C# 8.0 را نیز دارید.
بنابراین در اینجا به صورت خلاصه:
- ابتدا باید NET Core 3.0 SDK. را به صورت جداگانهای دریافت و نصب کنید.
- سپس آخرین نگارش افزونهی #C مخصوص VSCode را نیز نصب کنید.
- در آخر، یک پوشهی جدید را ایجاد کرده و در خط فرمان دستور dotnet new console را صادر کنید. این دستور بر اساس آخرین شماره نگارش SDK نصب شده، یک پروژهی جدید کنسول را ایجاد میکند که ساختار فایل csproj آن به صورت زیر است:
<Project Sdk="Microsoft.NET.Sdk"> <PropertyGroup> <OutputType>Exe</OutputType> <TargetFramework>netcoreapp3.0</TargetFramework> </PropertyGroup> </Project>
- یا معادل همان گزینهی unsupported preview در تصویر سوم این مطلب:
<Project Sdk="Microsoft.NET.Sdk"> <PropertyGroup> <OutputType>Exe</OutputType> <TargetFramework>netcoreapp3.0</TargetFramework> <LangVersion>preview</LangVersion> </PropertyGroup> </Project>
<Project Sdk="Microsoft.NET.Sdk"> <PropertyGroup> <OutputType>Exe</OutputType> <TargetFramework>netcoreapp3.0</TargetFramework> <LangVersion>8.0</LangVersion> </PropertyGroup> </Project>
یک نکته: در اینجا نمیتوان LangVersion را به latest تنظیم کرد؛ چون C# 8.0 هنوز در مرحلهی بتا است. زمانیکه از مرحلهی بتا خارج شد، مقدار پیشفرض آن دقیقا latest خواهد بود و ذکر صریح آن غیر ضروری است. انتخاب latest در اینجا به latest minor version یا همان نگارش C# 7.3 فعلی (آخرین نگارش پایدار زبان #C در زمان نگارش این مطلب) اشاره میکند.
Rider و پشتیبانی از C# 8.0
Rider 2019.1 نیز به همراه پشتیبانی از C# 8.0 ارائه شدهاست و میتواند گزینهی مطلوب دیگری برای توسعهی برنامههای مبتنی بر NET Core. باشد.
نصب NET Core 3.0 SDK. و عدم اجرای برنامههای پیشین
یکی از مزایای کار با NET Core.، امکان نصب چندین نوع مختلف SDK آن، به موازت هم است؛ بدون اینکه بر روی یکدیگر تاثیری بگذارند. البته این نکته را باید درنظر داشت که برنامههای NET Core. بدون وجود فایل مخصوص global.json در پوشهی ریشهی آنها، همواره از آخرین نگارش SDK نصب شده، برای اجرا استفاده خواهند کرد. اگر این مورد بر روی کار شما تاثیرگذار است، میتوانید شماره SDK مورد استفادهی برنامهی خود را قفل کنید، تا SDKهای جدید نصب شده، به عنوان SDK پیشفرض برنامههای پیشین، انتخاب نشوند. بنابراین ابتدا لیست SDKهای نصب شده را با دستور زیر پیدا کنید:
> dotnet --list-sdks
> dotnet new globaljson --sdk-version 2.2.300 > type global.json
بازخوردهای دوره
ارتباطات بلادرنگ و SignalR
سلام
نشون میده.
GET http://localhost:7186/signalr/hubs 500 (Internal Server Error)
من دایرکتوری پروژه رو چک کردم
اما اصلا چنین شاخه ای نیست تو پروژه که!