url: "Details/{projectId}"
@Html.ActionLink("detail","Details",new {issueId=10,projectId=11})
برای اینکه بتونید از Url.Action در اسکریپتهای خودتون استفاده کنید پایین View جاری یک section به نام مثلا JavaScript درست کنید. در اینجا میشود داخل کدهای جاوا اسکریپتی هم از Razor استفاده کرد. سپس این section را در layout در قسمت header صفحه include کنید (در قسمت 14 سری MVC این سایت در مورد این تکنیک کاملا توضیح دادم).
راه اندازی وب سایت سریع و سبک با Nancy
در دات نت پروژه MVC آدرسها را طبق این اصول پیاده میکند و کاربر میتواند قاعده آدرس دهی خود را به صورت یک Route تعریف کند.
در Asp .net سنتی هم کتابخانههای Url Rewriting وجود دارند که برای شما این کار را انجام میدهند. ضمن اینکه خود شما هم با نوشتن HttpModule میتوانید این کار را انجام دهید.
using System.Threading.Tasks; namespace Async05 { class Program { static void Main(string[] args) { var res = doSomethingAsync().Result; } static async Task<int> doSomethingAsync() { await Task.Delay(1); return 1; } } }
البته باید دقت داشت، زمانیکه از خاصیت Result استفاده میشود، این متد همزمان عمل خواهد کرد و نه غیرهمزمان (ترد جاری را بلاک میکند؛ یکی از موارد مجاز استفاده از آن در متد Main برنامههای کنسول است). همچنین اگر در متد doSomethingAsync استثنایی رخ داده باشد، این استثناء زمان استفاده از Result، به صورت یک AggregateException مجددا صادر خواهد شد. وجود کلمهی Aggregate در اینجا به علت امکان استفادهی تجمعی و ترکیب چندین Task باهم و داشتن چندین شکست و استثنای ممکن است.
همچنین اگر از کلمهی کلیدی await بر روی یک faulted task استفاده کنیم، AggregateException صادر نمیشود. در این حالت کامپایلر AggregateException را بررسی کرده و آنرا تبدیل به یک Exception متداول و معمول کدهای دات نت میکند. به عبارتی سعی شدهاست در این حالت، رفتار کدهای async را شبیه به رفتار کدهای متداول همزمان شبیه سازی کنند.
یک مثال
در اینجا توسط متد getTitleAsync، اطلاعات یک صفحهی وب به صورت async دریافت شده و سپس عنوان آن استخراج میشود. در متد showTitlesAsync نیز از آن استفاده شده و در طی یک حلقه، چندین وب سایت مورد بررسی قرار خواهند گرفت. چون متد getTitleAsync از نوع async تعریف شدهاست، فراخوان آن نیز باید async تعریف شود تا بتوان از واژهی کلیدی await برای کار با آن استفاده کرد.
نهایتا در متد Main برنامه، وظیفهی غیرهمزمان showTitlesAsync اجرا شده و تا پایان عملیات آن صبر میشود. چون خروجی آن از نوع Task است و نه Task of T، در اینجا دیگر خاصیت Result قابل دسترسی نیست. متد Wait نیز ترد جاری را همانند خاصیت Result بلاک میکند.
using System; using System.Collections.Generic; using System.Net; using System.Text.RegularExpressions; using System.Threading.Tasks; namespace Async05 { class Program { static void Main(string[] args) { var task = showTitlesAsync(new[] { "http://www.google.com", "https://www.dntips.ir" }); task.Wait(); Console.WriteLine(); Console.WriteLine("Press any key to exit..."); Console.ReadKey(); } static async Task showTitlesAsync(IEnumerable<string> urls) { foreach (var url in urls) { var title = await getTitleAsync(url); Console.WriteLine(title); } } static async Task<string> getTitleAsync(string url) { var data = await new WebClient().DownloadStringTaskAsync(url); return getTitle(data); } private static string getTitle(string data) { const string patternTitle = @"(?s)<title>(.+?)</title>"; var regex = new Regex(patternTitle); var mc = regex.Match(data); return mc.Groups.Count == 2 ? mc.Groups[1].Value.Trim() : string.Empty; } } }
برنامه را در حالت عدم اتصال به اینترنت اجرا کنید. استثنای صادر شده، در متد task.Wait ظاهر میشود (چون متدهای async ترد جاری را خالی کردهاند):
و اگر در اینجا بر روی لینک View details کلیک کنیم، در inner exception حاصل، خطای واقعی قابل مشاهده است:
همانطور که ملاحظه میکنید، استثنای صادر شده از نوع System.AggregateException است. به این معنا که میتواند حاوی چندین استثناء باشد که در اینجا تعداد آنها با عدد یک مشخص شدهاست. بنابراین در این حالات، بررسی inner exception را فراموش نکنید.
در ادامه داخل حلقهی foreach متد showTitlesAsync، یک try/catch قرار میدهیم:
static async Task showTitlesAsync(IEnumerable<string> urls) { foreach (var url in urls) { try { var title = await getTitleAsync(url); Console.WriteLine(title); } catch (Exception ex) { Console.WriteLine(ex); } } }
System.Net.WebException: The remote server returned an error: (502) Bad Gateway. System.Net.WebException: The remote server returned an error: (502) Bad Gateway. Press any key to exit...
مدیریت تمام inner exceptionهای رخ داده در پردازشهای موازی
همانطور که عنوان شد، await تنها یک استثنای حاصل از Task در حال اجرا را به کد فراخوان بازگشت میدهد. در این حالت اگر این Task، چندین شکست را گزارش دهد، چطور باید برای دریافت تمام آنها اقدام کرد؟ برای مثال استفاده از Task.WhenAll میتواند شامل چندین استثنای حاصل از چندین Task باشد، ولی await تنها اولین استثنای دریافتی را بازگشت میدهد. اما اگر از خاصیتی مانند Result یا متد Wait استفاده شود، یک AggregateException حاصل تمام استثناءها را دریافت خواهیم کرد. بنابراین هرچند await تنها اولین استثنای دریافتی را بازگشت میدهد، اما میتوان به Taskهای مرتبط مراجعه کرد و سپس بررسی نمود که آیا استثناهای دیگری نیز وجود دارند یا خیر؟
برای نمونه در مثال فوق، حلقهی foreach تشکیل شده آنچنان بهینه نیست. از این جهت که هر بار تنها یک سایت را بررسی میکند، بجای اینکه مانند مرورگرها چندین ترد را به یک یا چند سایت باز کرده و نتایج را دریافت کند.
البته انجام کارها به صورت موازی همیشه ایدهی خوبی نیست ولی حداقل در این حالت خاص که با یک یا چند سرور راه دور کار میکنیم، درخواستهای همزمان دریافت اطلاعات، سبب کارآیی بهتر برنامه و بالا رفتن سرعت اجرای آن میشوند. اما مثلا در حالتیکه با سخت دیسک سیستم کار میکنیم، اجرای موازی کارها نه تنها کمکی نخواهد کرد، بلکه سبب خواهد شد تا مدام drive head در مکانهای مختلفی مشغول به حرکت شده و در نتیجه کارآیی آن کاهش یابد.
برای ترکیب چندین Task، ویژگی خاصی به زبان سیشارپ اضافه نشده، زیرا نیازی نبوده است. برای این حالت تنها کافی است از متد Task.WhenAll، برای ساخت یک Task مرکب استفاده کرد. سپس میتوان واژهی کلیدی await را بر روی این Task مرکب فراخوانی کرد.
همچنین میتوان از متد ContinueWith یک Task مرکب نیز برای جلوگیری از بازگشت صرفا اولین استثنای رخ داده توسط کامپایلر، استفاده کرد. در این حالت امکان دسترسی به خاصیت Result آن به سادگی میسر میشود که حاوی AggregateException کاملی است.
اعتبارسنجی آرگومانهای ارسالی به یک متد async
زمان اعتبارسنجی آرگومانهای ارسالی به متدهای async مهم است. بعضی از مقادیر را نمیتوان بلافاصله اعتبارسنجی کرد؛ مانند مقادیری که نباید نال باشند. تعدادی دیگر نیز پس از انجام یک Task زمانبر مشخص میشوند که معتبر بودهاند یا خیر. همچنین فراخوانهای این متدها انتظار دارند که متدهای async بلافاصله بازگشت داده شده و ترد جاری را خالی کنند. بنابراین اعتبارسنجیهای آنها باید با تاخیر انجام شود. در این حالات، دو نوع استثنای آنی و به تاخیر افتاده را شاهد خواهیم بود. استثنای آنی زمان شروع به کار متد صادر میشود و استثنای به تاخیر افتاده در حین دریافت نتایج از آن دریافت میگردد. باید دقت داشت کلیه استثناهای صادر شده در بدنهی یک متد async، توسط کامپایلر به عنوان یک استثنای به تاخیر افتاده گزارش داده میشود. بنابراین اعتبارسنجیهای آرگومانها را بهتر است در یک متد سطح بالای غیر async انجام داد تا بلافاصله بتوان استثناءهای حاصل را دریافت نمود.
از دست دادن استثناءها
فرض کنید مانند مثال قسمت قبل، دو وظیفهی async آغاز شده و نتیجهی آنها پس از await هر یک، با هم جمع زده میشوند. در این حالت اگر کل عملیات را داخل یک قطعه کد try/catch قرار دهیم، اولین await ایی که یک استثناء را صادر کند، صرفنظر از وضعیت await دوم، سبب اجرای بدنهی catch میشود. همچنین انجام این عملیات بدین شکل بهینه نیست. زیرا ابتدا باید صبر کرد تا اولین Task تمام شود و سپس دومین Task شروع گردد و به این ترتیب پردازش موازی Taskها را از دست خواهیم داد. در یک چنین حالتی بهتر است از متد await Task.WhenAll استفاده شود. در اینجا دو Task مورد نیاز، تبدیل به یک Task مرکب میشوند. این Task مرکب تنها زمانی خاتمه مییابد که هر دوی Task اضافه شده به آن، خاتمه یافته باشند. به این ترتیب علاوه بر اجرای موازی Taskها، امکان دریافت استثناءهای هر کدام را نیز به صورت تجمعی خواهیم داشت.
مشکل! همانطور که پیشتر نیز عنوان شد، استفاده از await در اینجا سبب میشود تا کامپایلر تنها اولین استثنای دریافتی را بازگشت دهد و نه یک AggregateException نهایی را. روش حل آنرا نیز عنوان کردیم. در این حالت بهتر است از متد ContinueWith و سپس استفاده از خاصیت Result آن برای دریافت کلیه استثناءها کمک گرفت.
حالت دوم از دست دادن استثناءها زمانیاست که یک متد async void را ایجاد میکنید. در این حالات بهتر است از یک Task بجای بازگشت void استفاده شود. تنها علت وجودی async voidها، استفاده از آنها در روالهای رویدادگردان UI است (در سایر حالات code smell درنظر گرفته میشود).
public async Task<double> GetSum2Async() { try { var task1 = GetNumberAsync(); var task2 = GetNumberAsync(); var compositeTask = Task.WhenAll(task1, task2); await compositeTask.ContinueWith(x => { }); return compositeTask.Result[0] + compositeTask.Result[1]; } catch (Exception ex) { //todo: log ex throw; } }
در این مثال دیگر مانند مثال قسمت قبل
public async Task<double> GetSumAsync() { var leftOperand = await GetNumberAsync(); var rightOperand = await GetNumberAsync(); return leftOperand + rightOperand; }
با کمک متد Task.WhenAll ترکیب آنها ایجاد و سپس با فراخوانی await، سبب اجرای موازی چندین Task با هم شدهایم.
مدیریت خطاهای مدیریت نشده
ابتدا مثال زیر را در نظر بگیرید:
using System; using System.Threading.Tasks; namespace Async01 { class Program { static void Main(string[] args) { Test2(); Test(); Console.ReadLine(); GC.Collect(); GC.WaitForPendingFinalizers(); Console.ReadLine(); } public static async Task Test() { throw new Exception(); } public static async void Test2() { throw new Exception(); } } }
اگر برنامه را کامپایل کنید، کامپایلر بر روی سطر فراخوانی متد Test اخطار زیر را صادر میکند. البته برنامه بدون مشکل کامپایل خواهد شد.
Warning 1 Because this call is not awaited, execution of the current method continues before the call is completed. Consider applying the 'await' operator to the result of the call.
همچنین اگر برنامه را اجرا کنید استثنای صادر شده در متد async void سبب کرش برنامه میشود؛ اما نه استثنای صادر شده در متد async Task. متدهای async void چون دارای Synchronization Context نیستند، استثنای صادره را به Thread pool برنامه صادر میکنند. به همین جهت در همان لحظه نیز سبب کرش برنامه خواهند شد. اما در حالت async Task به این نوع استثناءها اصطلاحا Unobserved Task Exception گفته شده و سبب بروز faulted state در Task تعریف شده میگردند.
برای مدیریت آنها در سطح برنامه باید در ابتدای کار و در متد Main، توسط TaskScheduler.UnobservedTaskException روال رخدادگردانی را برای مدیریت اینگونه استثناءها تدارک دید. زمانیکه GC شروع به آزاد سازی منابع میکند، این استثناءها نیز درنظر گرفته شده و سبب کرش برنامه خواهند شد. با استفاده از متد SetObserved همانند قطعه کد زیر، میتوان از کرش برنامه جلوگیری کرد:
using System; using System.Threading.Tasks; namespace Async01 { class Program { static void Main(string[] args) { TaskScheduler.UnobservedTaskException += TaskScheduler_UnobservedTaskException; //Test2(); Test(); Console.ReadLine(); GC.Collect(); GC.WaitForPendingFinalizers(); Console.ReadLine(); } private static void TaskScheduler_UnobservedTaskException(object sender, UnobservedTaskExceptionEventArgs e) { e.SetObserved(); Console.WriteLine(e.Exception); } public static async Task Test() { throw new Exception(); } public static async void Test2() { throw new Exception(); } } }
به عبارتی رفتار قطعه کد زیر در دات نت 4 و 4.5 متفاوت است:
Task.Factory.StartNew(() => { throw new Exception(); }); Thread.Sleep(100); GC.Collect(); GC.WaitForPendingFinalizers();
<configuration> <runtime> <ThrowUnobservedTaskExceptions enabled="true"/> </runtime> </configuration>
یک نکتهی تکمیلی: ممکن است عبارات lambda مورد استفاده، از نوع async void باشد.
همانطور که عنوان شد باید از async void منهای مواردی که کار مدیریت رویدادهای عناصر UI را انجام میدهند (مانند برنامههای ویندوز 8)، اجتناب کرد. چون پایان کار آنها را نمیتوان تشخیص داد و همچنین کامپایلر نیز اخطاری را در مورد استفاده ناصحیح از آنها بدون await تولید نمیکند (چون نوع void اصطلاحا awaitable نیست). به علاوه بروز استثناء در آنها، بلافاصله سبب خاتمه برنامه میشود. بنابراین اگر جایی در برنامه متد async void وجود دارد، قرار دادن try/catch داخل بدنهی آن ضروری است.
protected override void LoadState(Object navigationParameter, Dictionary<String, Object> pageState) { try { ClickMeButton.Tapped += async (sender, args) => { throw new Exception(); }; } catch (Exception ex) { // This won’t catch exceptions! TextBlock1.Text = ex.Message; } }
public delegate void TappedEventHandler(object sender, TappedRoutedEventArgs e);
SQL Antipattern #2
بخش دوم : Naive Trees
فرض کنید یک وب سایت حرفهای خبری یا علمی-پژوهشی داریم که قابلیت دریافت نظرات کاربران را در مورد هر مطلب مندرج در سایت یا نظرات داده شده در مورد آن مطالب را دارا میباشد. یعنی هر کاربر علاوه بر توانایی اظهار نظر در مورد یک خبر یا مطلب باید بتواند پاسخ نظرات کاربران دیگر را نیز بدهد. اولین راه حلی که برای طراحی این مطلب در پایگاه داده به ذهن ما میرسد، ایجاد یک زنجیره با استفاده از کد sql زیر میباشد:
CREATE TABLE Comments ( comment_idSERIAL PRIMARY KEY, parent_idBIGINT UNSIGNED, comment TEXT NOT NULL, FOREIGN KEY (parent_id) REFERENCES Comments(comment_id) );
البته همان طور که پیداست بازیابی زنجیرهای از پاسخها در یک پرسوجوی sql کار سختی است. این نخها معمولا عمق نامحدودی دارند و برای به دست آوردن تمام نخهای یک زنجیره باید پرسوجوهای زیادی را اجرا نمود.
ایدهی دیگر میتواند بازیابی تمام نظرها و ذخیرهی آنها در حافظهی برنامه به صورت درخت باشد. ولی این روش برای ذخیره هزاران نظری که ممکن است در سایت ثبت شود و علاوه بر آن مقالات جدیدی که اضافه میشوند، تقریبا غیرعملی است.
1.2 هدف: ذخیره و ایجاد پرسوجو در سلسلهمراتب
وجود سلسله مراتب بین دادهها امری عادی محسوب میگردد. در ساختار دادهای درختی هر ورودی یک گره محسوب میگردد. یک گره ممکن است تعدادی فرزند و یک پدر داشته باشد. گره اول پدر ندارد، ریشه و گره فرزند که فرزند ندارد، برگ و گرهای دیگر، گرههای غیربرگ نامیده میشوند.
مثالهایی که از ساختار درختی دادهها وجود دارد شامل موارد زیر است:
Organizational chart: در این ساختار برای مثال در ارتباط بین کارمندان و مدیر، هر کارمند یک مدیر دارد که نشاندهندهی پدر یک کارمند در ساختار درختی است. هر مدیر هم یک کارمند محسوب میگردد.
Threaded discussion: در این ساختار برای مثال در سیستم نظردهی و پاسخها، ممکن است زنجیرهای از نظرات در پاسخ به نظرات دیگر استفاده گردد. در درخت، فرزندان یک گرهی نظر، پاسخهای آن گره هستند.
در این فصل ما از مثال ساختار دوم برای نشان دادن Antipattern و راه حل آن بهره میگیریم.
2.2 Antipattern : همیشه مبتنی بر یکی از والدین
راه حل ابتدایی و ناکارآمد
اضافه نمودن ستون parent_id . این ستون، به ستون نظر در همان جدول ارجاع داده میشود و شما میتوانید برای اجرای این رابطه از قید کلید خارجی استفاده نمایید. پرسوجویی که برای ساخت مثالی که ما در این بحث از آن استفاده میکنیم در ادامه آمده است:
CREATE TABLE Comments ( comment_idSERIAL PRIMARY KEY, parent_idBIGINT UNSIGNED, bug_idBIGINT UNSIGNED NOT NULL, author BIGINT UNSIGNED NOT NULL, comment_dateDATETIME NOT NULL, comment TEXT NOT NULL, FOREIGN KEY (parent_id)REFERENCES Comments(comment_id), FOREIGN KEY (bug_id) REFERENCES Bugs(bug_id), FOREIGN KEY(author) REFERENCES Accounts(account_id) );
لیست مجاورت :
لیست مجاورت خود میتواند به عنوان یک antipattern در نظر گرفته شود. البته این مطلب از آنجایی نشأت میگیرد که این روش توسط بسیاری از توسعهدهندگان مورد استفاده قرار میگیرد ولی نتوانسته است به عنوان راه حل برای معمولترین وظیفهی خود، یعنی ایجاد پرسوجو بر روی کلیه فرزندان، باشد.
• با استفاده از پرسوجوی زیر میتوان فرزند بلافاصلهی یک "نظر" را برگرداند:
SELECT c1.*, c2.* FROM Comments c1 LEFT OUTER JOIN Comments c2 ON c2.parent_id = c1.comment_id;
ضعف پرسوجوی فوق این است که فقط میتواند دو سطح از درخت را برای شما برگرداند. در حالیکه خاصیت درخت این است که شما را قادر میسازد بدون هیچ گونه محدودیتی فرزندان و نوههای متعدد (سطوح بیشمار) برای درخت خود تعریف کنید. بنابراین به ازای هر سطح اضافه باید یک join به پرسجوی خود اضافه نمایید. برای مثال اگر پرسوجوی زیر میتواند درختی با چهار سطح برای شما برگرداند ولی نه بیش از آن:
SELECT c1.*, c2.*, c3.*, c4.* FROM Comments c1 -- 1st level LEFT OUTER JOIN Comments c2 ON c2.parent_id = c1.comment_id -- 2nd level LEFT OUTER JOIN Comments c3 ON c3.parent_id = c2.comment_id -- 3rd level LEFT OUTER JOIN Comments c4 ON c4.parent_id = c3.comment_id; -- 4th level
این پرسوجو به این دلیل که با اضافه شدن ستونهای دیگر، نوهها را سطوح عمیقتری برمیگرداند، پرسوجوی مناسبی نیست. در واقع استفاده از توابع تجمیعی ، مانند COUNT() مشکل میشود.
راه دیگر برای به دست آوردن ساختار یک زیردرخت از لیست مجاورت برای یک برنامه، این است که سطرهای مورد نظر خود را از مجموعه بازیابی نموده و سلسهمراتب مورد نظر را در حافظه بازیابی نماییم و از آن به عنوان درخت استفاده نماییم:
SELECT * FROM Comments WHERE bug_id = 1234;
INSERT INTO Comments (bug_id, parent_id, author, comment) VALUES (1234, 7, 'Kukla' , 'Thanks!' );
UPDATE Comments SET parent_id = 3 WHERE comment_id = 6;
SELECT parent_id FROM Comments WHERE comment_id = 6; -- returns 4 UPDATE Comments SET parent_id = 4 WHERE parent_id = 6; DELETE FROM Comments WHERE comment_id = 6;
- چه تعداد سطح برای پشتیبانی در درخت نیاز خواهیم داشت؟
- من همیشه از کار با کدی که ساختار دادهی درختی را مدیریت میکند، میترسم
- من باید اسکریپتی را به طور دورهای اجرا نمایم تا سطرهای یتیم موجود در درخت را حذف کند.
WITH CommentTree (comment_id, bug_id, parent_id, author, comment, depth) AS ( SELECT *, 0 AS depth FROM Comments WHERE parent_id IS NULL UNION ALL SELECT c.*, ct.depth+1 AS depth FROM CommentTreect JOIN Comments c ON (ct.comment_id = c.parent_id) ) SELECT * FROM CommentTree WHERE bug_id = 1234;
SELECT * FROM Comments START WITH comment_id = 9876 CONNECT BY PRIOR parent_id = comment_id;
CREATE TABLE Comments ( comment_id SERIAL PRIMARY KEY, path VARCHAR(1000), bug_id BIGINT UNSIGNED NOT NULL, author BIGINT UNSIGNED NOT NULL, comment_date DATETIME NOT NULL, comment TEXT NOT NULL, FOREIGN KEY (bug_id) REFERENCES Bugs(bug_id), FOREIGN KEY (author) REFERENCES Accounts(account_id)
SELECT * FROM Comments AS c WHERE '1/4/6/7/' LIKE c.path || '%' ;
SELECT * FROM Comments AS c WHERE c.path LIKE '1/4/' || '%' ;
CREATE TABLE Comments ( comment_id SERIAL PRIMARY KEY, nsleft INTEGER NOT NULL, nsright INTEGER NOT NULL, bug_id BIGINT UNSIGNED NOT NULL, author BIGINT UNSIGNED NOT NULL, comment_date DATETIME NOT NULL, comment TEXT NOT NULL, FOREIGN KEY (bug_id) REFERENCES Bugs (bug_id), FOREIGN KEY (author) REFERENCES Accounts(account_id) );
شمارهی سمت چپ یک گره از تمام شمارههای سمت چپ فرزندان آن گره کوچکتر و شمارهی سمت راست آن گره از تمام شمارههای سمت راست آن گره بزرگتر است. این شمارهها هیچ ارتباطی به comment_id مربوط به آن گره ندارند.
یک راه حل ساده برای تخصیص این شمارهها به گرهها این است که از سمت چپ یک گره آغاز میکنیم و اولین شماره را اختصاص میدهیم و به همین به گرهای سمت چپ فرزندان میآییم و شمارهها را به صورت افزایشی به سمت چپ آنها نیز اختصاص میدهیم. سپس در ادامه به سمت راست آخرین نود رفته و از آن جا به سمت بالا میآییم و به همین ترتیب به صورت بازگشتی تخصیص شمارهها را ادامه میدهیم.
با اختصتص شمارهها به هر گره، میتوان از آنها برای یافتن نیاکان و فرزندان آن گره بهره جست. برای مثال برای بازیابی گرهی 4 و فرزندان (نوههای) آن باید دنبال گرههایی باشیم که شمارههای آن گرهها بین nsleft و nsright گرهی شماره4 باشد:
SELECT c2.* FROM Comments AS c1 JOIN Comments as c2 ON c2.nsleft BETWEEN c1.nsleft AND c1.nsright WHERE c1.comment_id = 4;
SELECT c2.* FROM Comments AS c1 JOIN Comment AS c2 ON c1.nsleft BETWEEN c2.nsleft AND c2.nsright WHERE c1.comment_id = 6;
SELECT parent.* FROM Comment AS c JOIN Comment AS parent ON c.nsleft BETWEEN parent.nsleft AND parent.nsright LEFT OUTER JOIN Comment AS in_between ON c.nsleft BETWEEN in_between.nsleft AND in_between.nsright AND in_between.nsleft BETWEEN parent.nsleft AND parent.nsright WHERE c.comment_id = 6 AND in_between.comment_id IS NULL;
-- make space for NS values 8 and 9 UPDATE Comment SET nsleft = CASE WHEN nsleft >= 8 THEN nsleft+2 ELSE nsleft END, nsright = nsright+2 WHERE nsright >= 7; -- create new child of comment #5, occupying NS values 8 and 9 INSERT INTO Comment (nsleft, nsright, author, comment) VALUES (8, 9, 'Fran' , 'Me too!' );
CREATE TABLE Comments ( comment_id SERIAL PRIMARY KEY, bug_id BIGINT UNSIGNED NOT NULL, author BIGINT UNSIGNED NOT NULL, comment_date DATETIME NOT NULL, comment TEXT NOT NULL, FOREIGN KEY (bug_id) REFERENCES Bugs(bug_id), FOREIGN KEY (author) REFERENCES Accounts(account_id) ); CREATE TABLE TreePaths ( ancestor BIGINT UNSIGNED NOT NULL, descendant BIGINT UNSIGNED NOT NULL, PRIMARY KEY(ancestor, descendant), FOREIGN KEY (ancestor) REFERENCES Comments(comment_id), FOREIGN KEY (descendant) REFERENCES Comments(comment_id) );
به جای استفاده از جدول Comments برای ذخیرهی اطلاعات مربوط به یک درخت از جدول TreePath استفاده میکنیم. به ازای هر یک جفت گره در این درخت یک سطر در جدول ذخیره میشود که ارتباط پدر فرزندی را نمایش میدهد و الزاما نباید این دو پدر فرزند بلافصل باشد. همچنین یک سطر هم به ازای ارتباط هر گره با خودش به جدول اضافه میگردد.
پرسوجوهای بازیابی نیاکان و فرزندان (گرهها) از طریق جدول TreePaths سادهتر از روش مجموعههای تودرتو است. مثلا برای بازیابی فرزندان (نوههای) گرهی شمارهی 4، سطرهایی که نیاکان آنها 4 است را به دست میآوریم:
SELECT c.* FROM Comments AS c JOIN TreePaths AS t ON c.comment_id = t.descendant WHERE t.ancestor = 4;
SELECT c.* FROM Comments AS c JOIN TreePaths AS t ON c.comment_id = t.ancestor WHERE t.descendant = 6;
INSERT INTO TreePaths (ancestor, descendant) SELECT t.ancestor, 8 FROM TreePaths AS t WHERE t.descendant = 5 UNION ALL SELECT 8, 8;
DELETE FROM TreePaths WHERE descendant = 7;
DELETE FROM TreePaths WHERE descendant IN (SELECT descendant FROM TreePaths WHERE ancestor = 4);
DELETE FROM TreePaths WHERE descendant IN (SELECT descendant FROM TreePaths WHERE ancestor = 6) AND ancestor IN (SELECT ancestor FROM TreePaths WHERE descendant = 6 AND ancestor != descendant);
INSERT INTO TreePaths (ancestor, descendant) SELECT supertree.ancestor, subtree.descendant FROM TreePaths AS supertree CROSS JOIN TreePaths AS subtree WHERE supertree.descendant = 3 AND subtree.ancestor = 6;
میتوان عملکرد Closure Table را برای ایجاد پرسوجو روی فرزندان و پدر بلافصل را آسانتر نیز نمود. اگر فیلد path_length را به جدول TreePaths اضافه نماییم این کار انجام میشود. path_length گرهای که به خودش ارجاع میشود، صفر است. path_length فرزند بلافصل هر گره 1، path_length نوهی آن 2 میباشد و به همین ترتیب path_lengthها را در هر سطر مقداردهی میکنیم. اکنون یا فتن فرزند گرهی شمارهی 4 آسانتر است:
SELECT * FROM TreePaths WHERE ancestor = 4 AND path_length = 1;
<form novalidate #form="ngForm" (submit)="save(form,$event)"> ... </form>
save(form, event: Event) { event.preventDefault(); }
این نگارش بر روی سیستم من مشکلی نداشت ولی پس از چند گزارش عدم امکان اجرای آن بر روی سایر سیستمها، یک ماشین مجازی ویندوز 8.1 را تهیه و برنامه را بر روی آن اجرا کردم. بله ... برنامه هنوز به مرحلهی نمایش نرسیده، محو میشد. در این مرحلهی ابتدایی امکان تهیهی لاگ استثنای حاصل توسط برنامه وجود نداشت و تنها این خطا در event viewer ویندوز (Computer management -> event viewer -> windows logs -> application) قابل مشاهده بود:
Application: DNTProfiler.exe Framework Version: v4.0.30319 Description: The process was terminated due to an unhandled exception. Exception Info: System.Windows.Markup.XamlParseException Stack: at System.Windows.Markup.WpfXamlLoader.Load
روش حل این نوع مشکلات و بررسی آنها در خارج از VS.NET، با استفاده از برنامهی معروف WinDBG مایکروسافت میسر است.
دو نگارش 32 بیتی و 64 بیتی آنرا از اینجا میتوانید دریافت کنید:
http://codemachine.com/downloads.html
پس از دریافت، بهتر است نسخهی 32 بیتی آنرا اجرا کنید، زیرا برای دیباگ برنامههای دات نت این نسخه است که امکان بارگذاری فایل C:\Windows\Microsoft.NET\Framework\v4.0.30319\sos.dll را دارد.
تا اینجا فرض بر این است که نسخهی 32 بیتی windbg را دریافت و اجرا کردهاید. در ادامه از منوی File آن گزینهی Open executable را انتخاب کرده و فایل exe برنامه را به آن معرفی کنید.
CommandLine: C:\Tests\DNTProfiler.1.0.808.0\DNTProfiler.exe Symbol search path is: srv* Executable search path is: ModLoad: 00150000 00176000 DNTProfiler.exe ModLoad: 76f30000 77098000 ntdll.dll ModLoad: 72ee0000 72f36000 C:\Windows\SysWOW64\MSCOREE.DLL ModLoad: 74be0000 74d20000 C:\Windows\SysWOW64\KERNEL32.dll ModLoad: 756e0000 757af000 C:\Windows\SysWOW64\KERNELBASE.dll (684.764): Break instruction exception - code 80000003 (first chance) eax=00000000 ebx=00000000 ecx=37af0000 edx=00000000 esi=7eb8f000 edi=00000000 eip=76fe2d15 esp=002ff604 ebp=002ff630 iopl=0 nv up ei pl zr na pe nc cs=0023 ss=002b ds=002b es=002b fs=0053 gs=002b efl=00000246 *** ERROR: Symbol file could not be found. Defaulted to export symbols for ntdll.dll - ntdll!LdrResolveDelayLoadsFromDll+0xa89: 76fe2d15 cc int 3
0:000> g ModLoad: 757b0000 75827000 C:\Windows\SysWOW64\ADVAPI32.dll ModLoad: 05080000 05102000 Newtonsoft.Json.dll (684.764): C++ EH exception - code e06d7363 (first chance) (684.764): C++ EH exception - code e06d7363 (first chance) (684.764): C++ EH exception - code e06d7363 (first chance) (684.764): CLR exception - code e0434352 (first chance) First chance exceptions are reported before any exception handling. This exception may be expected and handled. eax=002fd0a0 ebx=00000005 ecx=00000005 edx=00000000 esi=002fd164 edi=00000001 eip=756f3d67 esp=002fd0a0 ebp=002fd0f8 iopl=0 nv up ei pl nz ac pe nc cs=0023 ss=002b ds=002b es=002b fs=0053 gs=002b efl=00200216 *** ERROR: Symbol file could not be found. Defaulted to export symbols for C:\Windows\SysWOW64\KERNELBASE.dll - KERNELBASE!RaiseException+0x48: 756f3d67 8b4c2454 mov ecx,dword ptr [esp+54h] ss:002b:002fd0f4=3fce1188
0:000> sxe clr 0:000> g (684.764): C++ EH exception - code e06d7363 (first chance) (684.764): CLR exception - code e0434352 (first chance) First chance exceptions are reported before any exception handling. This exception may be expected and handled. eax=002fe2a0 ebx=00000005 ecx=00000005 edx=00000000 esi=002fe368 edi=00000001 eip=756f3d67 esp=002fe2a0 ebp=002fe2fc iopl=0 nv up ei pl nz ac pe nc cs=0023 ss=002b ds=002b es=002b fs=0053 gs=002b efl=00200216 KERNELBASE!RaiseException+0x48: 756f3d67 8b4c2454 mov ecx,dword ptr [esp+54h] ss:002b:002fe2f4=3fce2388
اکنون میخواهیم پیام استثنای واقعی دات نت را مشاهده کنیم. به همین جهت ابتدا دستور loadby sos clr! و سپس دستور CLRStack! را صادر میکنیم:
0:000> !loadby sos clr 0:000> !CLRStack *** ERROR: Symbol file could not be found. Defaulted to export symbols for C:\Windows\Microsoft.NET\Framework\v4.0.30319\clr.dll - PDB symbol for clr.dll not loaded OS Thread Id: 0x764 (0) Child SP IP Call Site 002fe3f4 756f3d67 [GCFrame: 002fe3f4] 002fe430 756f3d67 [GCFrame: 002fe430] 002fe528 756f3d67 [GCFrame: 002fe528] 002fe544 756f3d67 [HelperMethodFrame_2OBJ: 002fe544] System.RuntimeTypeHandle.CreateInstance(System.RuntimeType, Boolean, Boolean, Boolean ByRef, System.RuntimeMethodHandleInternal ByRef, Boolean ByRef) DNTProfiler.App.Main() 002ff190 720e2652 [GCFrame: 002ff190]
0:000> !PrintException Exception object: 021e6f0c Exception type: System.Reflection.TargetInvocationException Message: Exception has been thrown by the target of an invocation. InnerException: System.IO.FileNotFoundException, Use !PrintException 021e6950 to see more. StackTrace (generated): <none> StackTraceString: <none> HResult: 80131604 0:000> !PrintException 021e6950 Exception object: 021e6950 Exception type: System.IO.FileNotFoundException Message: Could not load file or assembly 'System.Net.Http.Formatting, Version=4.0.0.0, Culture=neutral, PublicKeyToken=31bf3856ad364e35' or one of its dependencies. The system cannot find the file specified. InnerException: <none> StackTrace (generated): SP IP Function 00000000 00000001 DNTProfiler!DNTProfiler.Services.SelfHostConfig.getHostConfiguration(System.String, Boolean)+0x2 002FE298 006B4E54 DNTProfiler!DNTProfiler.Services.SelfHostConfig.OpenWait(System.String, Boolean)+0x14 002FE2B0 006B4A3F DNTProfiler!DNTProfiler.ViewModels.MainWindowViewModel.doStart(System.String)+0x1f 002FE2C0 006B368D DNTProfiler!DNTProfiler.ViewModels.MainWindowViewModel..ctor(DNTProfiler.Common.Mvvm.ICommonDialogsService, DNTProfiler.Common.Controls.DialogManagement.Contracts.IDialogManager)+0xcd 002FE2D8 006B04C9 DNTProfiler!DNTProfiler.MainWindow..ctor()+0x91 StackTraceString: <none> HResult: 80070002
روش حل این مشکل، مراجعه به خواص پروژه، یافتن اسمبلی System.Net.Http.Formatting در لیست ارجاعات برنامه و سپس true کردن خاصیت copy to local آن است. به این ترتیب این اسمبلی در کنار فایل اجرایی برنامه کپی خواهد شد.
بنابراین خلاصهی عملیات یافتن علت اصلی کرش برنامه در خارج از ویژوال استودیو به صورت ذیل است:
الف) اجرای نسخهی 32 بیتی برنامهی windbg
ب) انتخاب منوی File آن و سپس باز کردن فایل اجرایی برنامه توسط گزینهی Open executable
ج) اجرای دستورات ذیل به ترتیب:
0:000> g 0:000> sxe clr 0:000> g 0:000> !loadby sos clr 0:000> !CLRStack 0:000> !PrintException
چند نمونهی مشابه برای مطالعهی بیشتر
Finding CLR exceptions without visual studio
Power of WinDBG: The story of mysterious crash of WPF application
میانافزار چندسکویی فشرده سازی صفحات در ASP.NET Core
پیشتر مطلب «استفاده از GZip توکار IISهای جدید و تنظیمات مرتبط با آنها» را در سایت جاری مطالعه کردهاید. این قابلیت صرفا وابستهاست به IIS و همچنین در صورت نصب بودن ماژول httpCompression آن کار میکند. بنابراین قابلیت انتقال به سایر سیستم عاملها را نخواهد داشت و هرچند تنظیمات فایل web.config آن هنوز هم در برنامههای ASP.NET Core معتبر هستند، اما چندسکویی نیستند. برای رفع این مشکل، تیم ASP.NET Core، میانافزار توکاری را برای فشرده سازی صفحات ارائه دادهاست که جزئی از تازههای ASP.NET Core 1.1 نیز بهشمار میرود.
برای نصب آن دستور ذیل را در کنسول پاورشل نیوگت، اجرا کنید:
PM> Install-Package Microsoft.AspNetCore.ResponseCompression
{ "dependencies": { "Microsoft.AspNetCore.ResponseCompression": "1.0.0" } }
مرحلهی بعد، افزودن سرویسهای و میان افزار مرتبط، به کلاس آغازین برنامه هستند. همیشه متدهای Add کار ثبت سرویسهای میانافزار را انجام میدهند و متدهای Use کار افزودن خود میانافزار را به مجموعهی موجود تکمیل میکنند.
public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { services.AddResponseCompression(options => { options.MimeTypes = Microsoft.AspNetCore.ResponseCompression.ResponseCompressionDefaults.MimeTypes; }); }
namespace Microsoft.AspNetCore.ResponseCompression { /// <summary> /// Defaults for the ResponseCompressionMiddleware /// </summary> public class ResponseCompressionDefaults { /// <summary> /// Default MIME types to compress responses for. /// </summary> // This list is not intended to be exhaustive, it's a baseline for the 90% case. public static readonly IEnumerable<string> MimeTypes = new[] { // General "text/plain", // Static files "text/css", "application/javascript", // MVC "text/html", "application/xml", "text/xml", "application/json", "text/json", }; } }
services.AddResponseCompression(options => { options.MimeTypes = ResponseCompressionDefaults.MimeTypes.Concat(new[] { "image/svg+xml", "application/font-woff2" }); });
به علاوه options ذکر شدهی در اینجا دارای خاصیت options.Providers نیز میباشد که نوع و الگوریتم فشرده سازی را مشخص میکند. در صورتیکه مقدار دهی نشود، مقدار پیش فرض آن Gzip خواهد بود:
services.AddResponseCompression(options => { //If no compression providers are specified then GZip is used by default. //options.Providers.Add<GzipCompressionProvider>();
همچنین اگر علاقمند بودید تا میزان فشرده سازی تامین کنندهی Gzip را تغییر دهید، نحوهی تنظیمات آن به صورت ذیل است:
services.Configure<GzipCompressionProviderOptions>(options => { options.Level = System.IO.Compression.CompressionLevel.Optimal; });
به صورت پیشفرض، فشرده سازی صفحات Https انجام نمیشود. برای فعال سازی آن تنظیم ذیل را نیز باید قید کرد:
options.EnableForHttps = true;
مرحلهی آخر این تنظیمات، افزودن میان افزار فشرده سازی خروجی به لیست میان افزارهای موجود است:
public void Configure(IApplicationBuilder app) { app.UseResponseCompression() // Adds the response compression to the request pipeline .UseStaticFiles(); // Adds the static middleware to the request pipeline }
تنظیمات کش کردن چندسکویی فایلهای ایستا در ASP.NET Core
تنظیمات کش کردن فایلهای ایستا در web.config مخصوص IIS به صورت ذیل است :
<staticContent> <clientCache httpExpires="Sun, 29 Mar 2020 00:00:00 GMT" cacheControlMode="UseExpires" /> </staticContent>
public void Configure(IApplicationBuilder app, IHostingEnvironment env, ILoggerFactory loggerFactory) { app.UseResponseCompression() .UseStaticFiles( new StaticFileOptions { OnPrepareResponse = _ => _.Context.Response.Headers[HeaderNames.CacheControl] = "public,max-age=604800" // A week in seconds }) .UseMvc(routes => routes.MapRoute("default", "{controller=Home}/{action=Index}/{id?}")); }
معادل چندسکویی ماژول URL Rewrite در ASP.NET Core
مثالهایی از ماژول URL Rewrite را در مباحث بهینه سازی سایت برای بهبود SEO پیشتر بررسی کردهایم (^ و ^ و ^). این ماژول نیز همچنان در ASP.NET Core هاست شدهی در ویندوز و IIS قابل استفاده است (البته به شرطی که ماژول مخصوص آن در IIS نصب و فعال شده باشد). معادل چندسکویی این ماژول به صورت یک میانافزار توکار به ASP.NET Core 1.1 اضافه شدهاست.
برای استفادهی از آن، ابتدا نیاز است بستهی نیوگت آنرا به نحو ذیل نصب کرد:
PM> Install-Package Microsoft.AspNetCore.Rewrite
{ "dependencies": { "Microsoft.AspNetCore.Rewrite": "1.0.0" } }
پس از نصب آن، نمونهای از نحوهی تعریف و استفادهی آن در کلاس آغازین برنامه به صورت ذیل خواهد بود:
public void Configure(IApplicationBuilder app) { app.UseRewriter(new RewriteOptions() .AddRedirectToHttps() .AddRewrite(@"app/(\d+)", "app?id=$1", skipRemainingRules: false) // Rewrite based on a Regular expression //.AddRedirectToHttps(302, 5001) // Redirect to a different port and use HTTPS .AddRedirect("(.*)/$", "$1") // remove trailing slash, Redirect using a regular expression .AddRedirect(@"^section1/(.*)", "new/$1", (int)HttpStatusCode.Redirect) .AddRedirect(@"^section2/(\\d+)/(.*)", "new/$1/$2", (int)HttpStatusCode.MovedPermanently) .AddRewrite("^feed$", "/?format=rss", skipRemainingRules: false));
در اینجا مثالهایی را از اجبار به استفادهی از HTTPS، تا حذف / از انتهای مسیرهای وب سایت و یا هدایت آدرس قدیمی فید سایت، به آدرسی جدید واقع در مسیر format=rss، توسط عبارات باقاعده مشاهده میکنید.
در این تنظیمات اگر پارامتر skipRemainingRules به true تنظیم شود، به محض برآورده شدن شرط انطباق مسیر (پارامتر اول ذکر شده)، بازنویسی مسیر بر اساس پارامتر دوم، صورت گرفته و دیگر شرطهای ذکر شده، پردازش نخواهند شد.
این میانافزار قابلیت دریافت تعاریف خود را از فایلهای web.config و یا htaccess (لینوکسی) نیز دارد:
app.UseRewriter(new RewriteOptions() .AddIISUrlRewrite(env.ContentRootFileProvider, "web.config") .AddApacheModRewrite(env.ContentRootFileProvider, ".htaccess"));
و یا اگر خواستید منطق پیچیدهتری را نسبت به عبارات باقاعده اعمال کنید، میتوان یک IRule سفارشی را نیز به نحو ذیل تدارک دید:
public class RedirectWwwRule : Microsoft.AspNetCore.Rewrite.IRule { public int StatusCode { get; } = (int)HttpStatusCode.MovedPermanently; public bool ExcludeLocalhost { get; set; } = true; public void ApplyRule(RewriteContext context) { var request = context.HttpContext.Request; var host = request.Host; if (host.Host.StartsWith("www", StringComparison.OrdinalIgnoreCase)) { context.Result = RuleResult.ContinueRules; return; } if (ExcludeLocalhost && string.Equals(host.Host, "localhost", StringComparison.OrdinalIgnoreCase)) { context.Result = RuleResult.ContinueRules; return; } string newPath = request.Scheme + "://www." + host.Value + request.PathBase + request.Path + request.QueryString; var response = context.HttpContext.Response; response.StatusCode = StatusCode; response.Headers[HeaderNames.Location] = newPath; context.Result = RuleResult.EndResponse; // Do not continue processing the request } }
و سپس میتوان آنرا به عنوان یک گزینهی جدید Rewriter معرفی نمود:
app.UseRewriter(new RewriteOptions().Add(new RedirectWwwRule()));
یک نکته: در اینجا در صورت نیاز میتوان از تزریق وابستگیهای در سازندهی کلاس Rule جدید تعریف شده نیز استفاده کرد. برای اینکار باید RedirectWwwRule را به لیست سرویسهای متد ConfigureServices معرفی کرد و سپس نحوهی دریافت وهلهای از آن جهت معرفی به میانافزار بازنویسی مسیرهای وب به صورت ذیل درخواهد آمد:
var options = new RewriteOptions().Add(app.ApplicationServices.GetService<RedirectWwwRule>());
Blazor 5x - قسمت 19 - کار با فرمها - بخش 7 - نکات ویژهی کار با EF-Core در برنامههای Blazor Server
طول عمر سرویسها، در برنامههای Blazor Server متفاوت هستند
هنگامیکه با یک ASP.NET Core Web API متداول کار میکنیم، درخواستهای HTTP رسیده، از میانافزارهای موجود رد شده و پردازش میشوند. اما هنگامیکه با Blazor Server کار میکنیم، به علت وجود یک اتصال دائم SignalR که عموما از نوع Web socket است، دیگر درخواست HTTP وجود ندارد. تمام رفت و برگشتهای برنامه به سرور و پاسخهای دریافتی، از طریق Web socket منتقل میشوند و نه درخواستها و پاسخهای متداول HTTP.
این روش پردازشی، اولین تاثیری را که بر روی رفتار یک برنامه میگذارد، تغییر طول عمر سرویسهای آن است. برای مثال در برنامههای Web API، طول عمر درخواستها، از نوع Scoped هستند و با شروع پردازش یک درخواست، سرویسهای مورد نیاز وهله سازی شده و در پایان درخواست، رها میشوند.
این مساله در حین کار با EF-Core نیز بسیار مهم است؛ از این جهت که در برنامههای Web API نیز EF-Core و DbContext آن، به صورت سرویسهایی با طول عمر Scoped تعریف میشوند. برای مثال زمانیکه یک چنین تعریفی را در برنامه داریم:
services.AddDbContext<ApplicationDbContext>(options => options.UseSqlServer(connectionString));
public static IServiceCollection AddDbContext<TContext>( [NotNullAttribute] this IServiceCollection serviceCollection, [CanBeNullAttribute] Action<DbContextOptionsBuilder> optionsAction = null, ServiceLifetime contextLifetime = ServiceLifetime.Scoped, ServiceLifetime optionsLifetime = ServiceLifetime.Scoped) where TContext : DbContext;
اما زمانیکه مانند یک برنامهی مبتنی بر Blazor Server، دیگر HTTP Requests متداولی را نداریم، چطور؟ در این حالت زمانیکه یک اتصال SignalR برقرار شد، وهلهای از DbContext که در اختیار برنامهی Blazor Server قرار میگیرد، تا زمانیکه کاربر این اتصال را به نحوی قطع نکرده (مانند بستن کامل مرورگر و یا ریفرش صفحه)، ثابت باقی خواهد ماند. یعنی به ازای هر اتصال SignalR، طول عمر ServiceLifetime.Scoped پیشفرض تعریف شده، همانند یک وهلهی با طول عمر Singleton عمل میکند. در این حالت تمام صفحات و کامپوننتهای یک برنامهی Blazor Server، از یک تک وهلهی مشخص DbContext که در ابتدای کار دریافت کردهاند، کار میکنند و از آنجائیکه DbContext به صورت thread-safe کار نمیکند، این تک وهله مشکلات زیادی را ایجاد خواهد کرد که یک نمونه از آنرا در عمل، در پایان قسمت قبل مشاهده کردید:
«اگر برنامه را اجرا کرده و سعی در حذف یک ردیف کنیم، به خطای زیر میرسیم و یا حتی اگر کاربر شروع کند به کلیک کردن سریع در قسمتهای مختلف برنامه، باز هم این خطا مشاهده میشود:
An exception occurred while iterating over the results of a query for context type 'BlazorServer.DataAccess.ApplicationDbContext'. System.InvalidOperationException: A second operation was started on this context before a previous operation completed. This is usually caused by different threads concurrently using the same instance of DbContext. For more information on how to avoid threading issues with DbContext, see https://go.microsoft.com/fwlink/?linkid=2097913.
هر درخواست Web API نیز بر روی یک ترد جداگانه اجرا میشود؛ اما چون ابتدا و انتهای درخواستها مشخص است، طول عمر Scoped، در ابتدای درخواست شروع شده و در پایان آن رها سازی میشود. به همین جهت استثنائی را که در اینجا مشاهده میکنید، در برنامههای Web API شاید هیچگاه مشاهده نشود.
معرفی DbContextFactory در EF Core 5x
همواره باید طول عمر DbContext را تا جای ممکن، کوتاه نگه داشت. مشکل فعلی ما، Singleton رفتار کردن DbContextها (داشتن طول عمر طولانی) در برنامههای Blazor Server هستند. یک چنین رفتاری را شاید در برنامههای دسکتاپ هم پیشتر مشاهده کرده باشید. برای مثال در برنامههای دسکتاپ WPF، تا زمانیکه یک فرم باز است، Context ایجاد شدهی در آن هم برقرار است و Dispose نمیشود. در یک چنین حالتهایی، عموما Context را در زمان نیاز، ایجاد کرده و پس از پایان آن کار کوتاه، Context را رها میکنند. به همین جهت نیاز به DbContext Factory ای وجود دارد که بتواند یک چنین پیاده سازیهایی را میسر کند و خوشبختانه از زمان EF Core 5x، یک چنین امکانی خصوصا برای برنامههای Blazor Server تحت عنوان DbContextFactory ارائه شدهاست که به عنوان راه حل استاندارد دسترسی به DbContext در اینگونه برنامهها مورد استفاده قرار میگیرد.
برای کار با DbContextFactory، اینبار در فایل BlazorServer.App\Startup.cs، بجای استفاده از services.AddDbContext، از متد AddDbContextFactory استفاده میشود:
public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { var connectionString = Configuration.GetConnectionString("DefaultConnection"); //services.AddDbContext<ApplicationDbContext>(options => options.UseSqlServer(connectionString)); services.AddDbContextFactory<ApplicationDbContext>(options => options.UseSqlServer(connectionString));
روش اول کار با DbContextFactory در کامپوننتهای Blazor Server : وهله سازی از نو، به ازای هر متد
در این روش پس از ثبت AddDbContextFactory در فایل Startup برنامه مانند مثال فوق، ابتدا سرویس IDbContextFactory که به ApplicationDbContext اشاره میکند به ابتدای کامپوننت تزریق میشود:
@inject IDbContextFactory<ApplicationDbContext> DbFactory
private async Task DeleteImageAsync() { using var context = DbFactory.CreateDbContext(); var image = await context.HotelRoomImages.FindAsync(1); // ... }
روش دوم کار با DbContextFactory در کامپوننتهای Blazor Server : یکبار وهله سازی Context به ازای هر کامپوننت
در این روش میتوان طول عمر Context را معادل طول عمر کامپوننت تعریف کرد که مزیت استفادهی از Change tracking موجود در EF-Core را به همراه خواهد داشت. در این حالت کامپوننتهای Blazor Server، شبیه به فرمهای برنامههای دسکتاپ عمل میکنند:
@implements IDisposable @inject IDbContextFactory<ApplicationDbContext> DbFactory @code { private ApplicationDbContext Context; protected override async Task OnInitializedAsync() { Context = DbFactory.CreateDbContext(); await base.OnInitializedAsync(); } private async Task DeleteImageAsync() { var image = await Context.HotelRoomImages.FindAsync(1); // ... } public void Dispose() { Context.Dispose(); } }
- اما بجای اینکه به ازای هر متد، کار فراخوانی DbFactory.CreateDbContext صورت گیرد، یکبار در آغاز کار کامپوننت و در روال رویدادگردان OnInitializedAsync، کار وهله سازی Context کامپوننت انجام شده و از این تک Context در تمام متدهای کامپوننت استفاده خواهد شد.
- در این حالت کار Dispose خودکار این Context به متد Dispose نهایی کل کامپوننت واگذار شدهاست. برای اینکه این متد فراخوانی شود، نیاز است در ابتدای تعاریف کامپوننت، از دایرکتیو implements IDisposable@ استفاده کرد.
سؤال: اگر سرویسی از ApplicationDbContext تزریق شدهی در سازندهی خود استفاده میکند، چکار باید کرد؟
برای نمونه سرویسهای از پیش تعریف شدهی ASP.NET Core Identity، در سازندهی خود از ApplicationDbContext استفاده میکنند و نه از IDbContextFactory. در این حالت برای تامین ApplicationDbContextهای تزریق شده، فقط کافی است از روش زیر استفاده کنیم:
services.AddScoped<ApplicationDbContext>(serviceProvider => serviceProvider.GetRequiredService<IDbContextFactory<ApplicationDbContext>>().CreateDbContext());
سؤال: روش پیاده سازی سرویسهای یک برنامه Blazor Server به چه صورتی باید تغییر کند؟
تا اینجا روشهایی که برای استفاده از IDbContextFactory معرفی شدند (که روشهای رسمی و توصیه شدهی اینکار نیز هستند)، فرض را بر این گذاشتهاند که ما قرار است تمام منطق تجاری کار با بانک اطلاعاتی را داخل همان متدهای کامپوننتها انجام دهیم (این روش برنامه نویسی، بسیار مورد علاقهی مایکروسافت است و در تمام مثالهای رسمی آن به صورت ضمنی توصیه میشود!). اما اگر همانند مثالی که تاکنون در این سری بررسی کردیم، نخواهیم اینکار را انجام دهیم و علاقمند باشیم تا این منطق تجاری را به سرویسهای مجزایی، با مسئولیتهای مشخصی انتقال دهیم، روش استفادهی از IDbContextFactory چگونه خواهد بود؟
در این حالت از ترکیب روش دوم مطرح شدهی استفاده از IDbContextFactory که به همراه مزیت دسترسی کامل به Change Tracking توکار EF-Core و پیاده سازی الگوی واحد کار است و وهله سازی خودکار ApplicationDbContext که معرفی شد، استفاده خواهیم کرد؛ به این صورت:
الف) تمام سرویسهای EF-Core یک برنامهی Blazor Server باید اینترفیس IDisposable را پیاده سازی کنند.
این مورد برای سرویسهای پروژههای Web API، ضروری نیست؛ چون طول عمر Context آنها توسط خود IoC Container مدیریت میشود؛ اما در برنامههای Blazor Server، مطابق توضیحاتی که ارائه شد، خودمان باید این طول عمر را مدیریت کنیم.
بنابراین به پروژهی سرویسهای برنامه مراجعه کرده و هر سرویسی که ApplicationDbContext تزریق شدهای را در سازندهی خود میپذیرد، یافته و تعریف اینترفیس آنرا به صورت زیر تغییر میدهیم:
public interface IHotelRoomService : IDisposable { // ... } public interface IHotelRoomImageService : IDisposable { // ... }
public class HotelRoomService : IHotelRoomService { private bool _isDisposed; // ... public void Dispose() { Dispose(disposing: true); GC.SuppressFinalize(this); } protected virtual void Dispose(bool disposing) { if (!_isDisposed) { try { if (disposing) { _dbContext.Dispose(); } } finally { _isDisposed = true; } } } }
ب) Dispose دستی تمام سرویسها، در کامپوننتهای مرتبط
در ادامه تمام کامپوننتهایی را که از سرویسهای فوق استفاده میکنند یافته و ابتدا دایرکتیو implements IDisposable@ را به ابتدای آنها اضافه میکنیم. سپس متد Dispose آنها را جهت فراخوانی متد Dispose سرویسهای فوق، تکمیل خواهیم کرد:
بنابراین ابتدا به فایل BlazorServer\BlazorServer.App\Pages\HotelRoom\HotelRoomUpsert.razor مراجعه کرده و تغییرات زیر را اعمال میکنیم:
@page "/hotel-room/create" @page "/hotel-room/edit/{Id:int}" @implements IDisposable // ... @code { // ... public void Dispose() { HotelRoomImageService.Dispose(); HotelRoomService.Dispose(); } }
@page "/hotel-room" @implements IDisposable // ... @code { // ... public void Dispose() { HotelRoomService.Dispose(); } }
مشکل! اینبار خطای dispose شدن context را دریافت میکنیم!
System.ObjectDisposedException: Cannot access a disposed context instance. A common cause of this error is disposing a context instance that was resolved from dependency injection and then later trying to use the same context instance elsewhere in your application. This may occur if you are calling 'Dispose' on the context instance, or wrapping it in a using statement. If you are using dependency injection, you should let the dependency injection container take care of disposing context instances. Object name: 'ApplicationDbContext'.
مشکلی که در اینجا رخ داده این است که سرویسهایی را داریم با طول عمر به ظاهر Scoped که یکی از وابستگیهای آنها را به صورت دستی Dispose کردهایم. چون طول عمر Scoped در اینجا وجود ندارد و طول عمرها در اصل Singleton هستند، هربار که سرویس مدنظر مجددا درخواست شود، همان وهلهی ابتدایی که اکنون یکی از وابستگیهای آن Dispose شده، در اختیار برنامه قرار میگیرد.
پس از این تغییرات، اولین باری که برنامه را اجرا میکنیم، لیست اتاقها به خوبی نمایش داده میشوند و مشکلی نیست. بعد در همین حال و در همین صفحه، اگر بر روی دکمهی افزودن یک اتاق جدید کلیک کنیم، اتفاقی که رخ میدهد، فراخوانی متد Dispose کامپوننت لیست اتاقها است (بر روی آن یک break-point قرار دهید). بنابراین متد Dispose یک کامپوننت، با هدایت به یک مسیر دیگر، به صورت خودکار فراخوانی میشود. در این حالت Context برنامه Dispose شده و در کامپوننت ثبت یک اتاق جدید دیگر، در دسترس نخواهد بود؛ چون IHotelRoomService مورد استفاده مجددا وهله سازی نمیشود و از همان وهلهای که بار اول ایجاد شده، استفاده خواهد شد.
بنابراین سؤال اینجا است که چگونه میتوان سیستم تزریق وابستگیها را وادار کرد تا تمام سرویسهای تزریق شدهی به سازندههای سرویسهای HotelRoomService و HotelRoomImageService را مجددا وهله سازی کند و سعی نکند از همان وهلههای قبلی استفاده کند؟
پاسخ: یک روش این است که IHotelRoomImageService را خودمان به ازای هر کامپوننت به صورت دستی در روال رویدادگردان OnInitializedAsync وهله سازی کرده و DbFactory.CreateDbContext جدیدی را مستقیما به سازندهی آن ارسال کنیم. در این حالت مطمئن خواهیم شد که این وهله، جای دیگری به اشتراک گذاشته نمیشود:
@code { private IHotelRoomImageService HotelRoomImageService; protected override async Task OnInitializedAsync() { HotelRoomImageService = new HotelRoomImageService(DbFactory.CreateDbContext(), mapper); await base.OnInitializedAsync(); } private async Task DeleteImageAsync() { await HotelRoomImageService.DeleteAsync(1); // ... } public void Dispose() { HotelRoomImageService.Dispose(); } }
وادار کردن Blazor Server به وهله سازی مجدد سرویسهای کامپوننتها
بنابراین مشکل ما Singleton رفتار کردن سرویسها، در برنامههای Blazor است. برای مثال در برنامههای Blazor Server، تا زمانیکه اتصال SignalR برنامه برقرار است (مرورگر بسته نشده، برگهی جاری بسته نشده و یا کاربر صفحه را ریفرش نکرده)، هیچ سرویسی دوباره وهله سازی نمیشود.
برای رفع این مشکل، امکان Scoped رفتار کردن سرویسهای یک کامپوننت نیز در نظر گرفته شدهاند. برای نمونه کدهای کامپوننت HotelRoomList.razor را به صورت زیر تغییر میدهیم:
@page "/hotel-room" @*@implements IDisposable*@ @*@inject IHotelRoomService HotelRoomService*@ @inherits OwningComponentBase<IHotelRoomService>
چند نکته:
- فقط یکبار به ازای هر کامپوننت میتوان از دایرکتیو inherits استفاده کرد.
- زمانیکه طول عمر سرویسی را توسط OwningComponentBase مدیریت میکنیم، در حقیقت یک کلاس پایه را برای آن کامپوننت درنظر گرفتهایم که به همراه یک خاصیت عمومی ویژه، به نام Service و از نوع سرویس مدنظر ما است. در این حالت یا میتوان از خاصیت Service به صورت مستقیم استفاده کرد و یا میتوان به صورت زیر، همان کدهای قبلی را داشت و هربار که نیازی به HotelRoomService بود، آنرا به خاصیت عمومی Service هدایت کرد:
@code { private IHotelRoomService HotelRoomService => Service;
@page "/preferences" @using Microsoft.Extensions.DependencyInjection @inherits OwningComponentBase @code { private IHotelRoomService HotelRoomService { get; set; } private IHotelRoomImageService HotelRoomImageService { get; set; } protected override void OnInitialized() { HotelRoomService = ScopedServices.GetRequiredService<IHotelRoomService>(); HotelRoomImageService = ScopedServices.GetRequiredService<IHotelRoomImageService>(); } }
خلاصهی بحث جاری در مورد روش مدیریت DbContext برنامههای Blazor Server:
- بجای services.AddDbContext متداول، باید از AddDbContextFactory استفاده کرد:
services.AddDbContextFactory<ApplicationDbContext>(options => options.UseSqlServer(connectionString)); services.AddScoped<ApplicationDbContext>(serviceProvider => serviceProvider.GetRequiredService<IDbContextFactory<ApplicationDbContext>>().CreateDbContext());
- کامپوننتهای برنامه، سرویسهایی را که باید Scoped عمل کنند، دیگر نباید از طریق تزریق مستقیم آنها دریافت کنند؛ چون در این حالت همواره به همان وهلهای که در ابتدای کار ایجاد شده، میرسیم:
@inject IHotelRoomService HotelRoomService
@inherits OwningComponentBase<IHotelRoomService>
کدهای کامل این مطلب را از اینجا میتوانید دریافت کنید: Blazor-5x-Part-19.zip