اشتراک‌ها
سفر به Angular بخش اول

In the eighteen years that I’ve been doing Web development, a lot has changed. We started out creating HTML pages to present static information to our users. We then used classic ASP to get database data and incorporate that into our pages. To use both of these technologies, we had to know a lot about HTML, CSS, and JavaScript. Along came .NET and we started rendering everything on the server-side. We forgot a lot about HTML, CSS, and JavaScript as Web Forms wrapped up a lot of that for us. Web Forms’ architecture closely mimicked the way developers created desktop applications. This was great for helping developers move to the Web, but unfortunately hid a lot of the power of the Web, and also tended to be a little slow. 

سفر به Angular بخش اول
نظرات مطالب
بالا بردن سرعت بارگذاری اولیه EF Code first با تعداد مدل‌های زیاد
یک نکته‌ی تکمیلی: اضافه شدن قابلیت مشابهی جهت «بالا بردن سرعت بارگذاری اولیه EF-Core 6x با تعداد مدل‌های زیاد»

اگر تعداد مدل‌های زیادی را دارید و بارگذاری اولیه‌ی برنامه‌ی مبتنی بر EF-Core 6x شما کند است، می‌توانید با استفاده از قابلیت جدید Compiled models آن، این سرعت را حداقل 8 برابر افزایش دهید. روش انجام آن نیز ساده‌است:
public class ExampleContext : DbContext
{
    public DbSet<Person> People { get; set; }
protected override void OnConfiguring(DbContextOptionsBuilder options)
    { 
        options.UseModel(CompiledModelsExample.ExampleContextModel.Instance);
        options.UseSqlServer("Server=(localdb)\\mssqllocaldb;Database=Test;Trusted_Connection=True;"); 
    }
}
به همراه اجرای یکی از دو دستور زیر:
CLI:
dotnet ef dbcontext optimize -c ExampleContext -o CompliledModels -n CompiledModelsExample
Package Manager Console:
Optimize-DbContext -Context ExampleContext -OutputDir CompiledModels -Namespace CompiledModelsExample

بنابراین به Context و متد OnConfiguring آن چنین سطری باید اضافه شود:
options.UseModel(CompiledModelsExample.ExampleContextModel.Instance);
که CompiledModelsExample آن همان نام فضای نام دلخواهی است که به دستور dotnet ef ارسال کرده‌ایم. مابقی آن نام Context به همراه Model است. البته اگر این سطر را هم اضافه نکنید، دستور dotnet ef فوق، آن‌را گوشزد خواهد کرد.

محدودیت‌های این روش در نگارش 6x:
- از فیلترهای سراسری (global query filters) پشتیبانی نمی‌کند.
- از تشکیل Lazy loading proxies پشتیبانی نمی‌کند. 
- از تشکیل Change tracking proxies پشتیبانی نمی‌کند. 
همچنین هربار که تغییری را در مدل‌ها ایجاد کردید، دستورات فوق را باید به صورت دستی مجددا اجرا کنید.
نظرات مطالب
Blazor 5x - قسمت 13 - کار با فرم‌ها - بخش 1 - کار با EF Core در برنامه‌های Blazor Server
پیاده سازی دیتابیس در blazor server با blazor wasm تفاوت دارد. تا آنجایی که من اطلاع دارم شما در یک پروژه blazor webassembly نمیتوانید دستور ef migrations را اجرا کنید. چون wasm اصلا فایل startup.cs را ندارد (بررسی ساختار پروژه ) و این نوع پروژه‌ها بیشتر در پروژه‌های کلاینتی استفاده میشوند و شما برای کار با امکانات سروری asp.net core باید از api استفاده کنید و راه حلی که من پیدا و پیاده سازی کردم :
- یک پروژه api بسازید:
dotnet new webapi -o WebService
بعد از اضافه کردن، باید آن را به solution نیز اضافه کنید:
dotnet sln add WebService/WebService.csproj

سپس class library مدل‌ها یا لایه دیتای خود را به این پروژه با استفاده از دستور زیر رفرنس دهید:
dotnet add Web/Web.csproj reference DataLayer/DataLayer.csproj
حالا به راحتی میتوانید دستور‌های ef را در پروژه webassebly خود اجرا کنید.
چند نکته:
- context خود را بسازید
- استارت‌آپ  و appsetting.json را طبق همین مقاله تنظیم کنید
- اگر در هنگام migration نیاز به نصب بسته ای بود نام بسته مورد نظر را جای دستور زیر قرار بدهید:
برای مثال
cd YourFolder
dotnet add package Microsoft.EntityFrameworkCore.Design
نمونه دستورات ef که در متن اصلی مقاله نیز توضیح داده شده:
dotnet tool update --global dotnet-ef

dotnet ef migrations --startup-project WebService/ add Init -p DataLayer --context SqlServerContext

dotnet ef  --startup-project WebService/ database update Init -p DataLayer --context SqlServerContext

نظرات مطالب
بررسی روش مشاهده خروجی SQL حاصل از کوئری‌های Entity framework Core
به روز رسانی: روش توصیه شده‌ی مخصوص EF Core 2.0 جهت Log خروجی EF

using Microsoft.EntityFrameworkCore;
using Microsoft.Extensions.Logging;
using Microsoft.Extensions.Logging.Console;

namespace EFLogging
{
    public class BloggingContextWithFiltering : DbContext
    {
        // It is very important that applications do not create a new ILoggerFactory instance for each context instance. 
        // Doing so will result in a memory leak and poor performance.
        public static readonly LoggerFactory MyLoggerFactory
            = new LoggerFactory(new[]
            {
                new ConsoleLoggerProvider((category, level)
                    => category == DbLoggerCategory.Database.Command.Name
                       && level == LogLevel.Information, true)
            });

        public DbSet<Blog> Blogs { get; set; }

        protected override void OnConfiguring(DbContextOptionsBuilder optionsBuilder)
            => optionsBuilder
                .UseLoggerFactory(MyLoggerFactory) // Warning: Do not create a new ILoggerFactory instance each time
                .UseSqlServer(
                    @"Server=(localdb)\mssqllocaldb;Database=EFLogging;Trusted_Connection=True;ConnectRetryCount=0");
    }
}
UseLoggerFactory روش توصیه شده‌ی EF Core 2.0 است و طول عمر وهله‌ی ارسالی به آن باید singleton باشد تا از بروز نشتی حافظه جلوگیری کند.
مطالب
SQL Injection چیست؟
برای ایجاد امنیت در نرم افزار، باید ابتدا مشکلات رایج را بدانیم. یکی از رایجترین نقائص امنیتی نرم افزارها SQL Injection می‌باشد.
SQL Injection در لغت به معنی تزریق کد SQL می‌باشد. در اصلاح یعنی تزریق دستوراتی به کد SQL تولیدی یک نرم افزار به نحوی که به جای عمل مورد انتظار برنامه نویس آن، کاری را که ما می‌خواهیم انجام دهد. مثلا به جای اینکه هنگام ورود به برنامه وقتی کاربر مشخصات کاربری خود را وارد می‌کند، مشخصات کاربری را به نحوی وارد کنیم که بتوانیم بعنوان مدیر سامانه و یا یک کاربر معمولی بدون داشتن کلمه عبور وارد سیستم شویم.
البته همیشه از این نوع حمله برای ورود به سیستم استفاده نمی‌شود. یعنی ممکن است هکر به عنوان یک کاربر عادی وارد سیستم شود ولی با به کاربردن دستورات خاص SQL در بخش‌های مختلف، بتواند اطلاعاتی را حذف نماید.
خوب حالا این کار چگونه انجام می‌شود؟
فرض کنید برنامه نویسی کد چک نام کاربری را اینگونه نوشته باشد:
SqlCommand cmd=new SqlCommand ("select count(*) from login where user='"+userName+"' and pass='"+password+"'",con);

فکر نکنید خوب این نوع کد نویسی مربوط به زمان تیرکمون شاه است! همین امروز در نظارت از یک پروژه به این نکته برخورد کردم! دلیل نوشتن این مقاله هم همین کد بود.
خوب حالا مگر کد بالا چه مشکلی دارد؟ ;) اگر کاربر در نامه کاربری و کلمه عبور مقادیر معمولی وارد کند (مانند admin, salam123) کد sql تولید شده به شکل زیر خواهد بود:

select count(*) from login where user='admin' and pass='salam123'

خوب حالا اگر کاربر کمی با ورودی‌ها بازی کند. به عنوان مثال فرض کنید به جای کلمه عبور تایپ کند
' or 1=1 --

نتیجه حاصله خواهد بود:
select count(*) from login where user='admin' and pass='' or 1=1 --'

با وارد کردن این دستور کاربر بدون داشتن کلمه عبور خواهد توانست وارد سیستم شود. موردی که توضیح دادم پایه مسئله بود. ما قصد آموزش هک نداریم ولی داشتن اطلاعات پایه لازم است. ممکن است فردی بگوید خوب ما قبل از تولید همچین کدی ' را از رشته کلمه عبور حذف می‌کنیم. خیلی خوب ولی اگر هکر از معادل unicode آن استفاده کرد چه؟ اگر و اگر و اگر...
راه حل‌های متعددی برای این موضوع پیشنهاد شده است. ولی ساده‌ترین و کارآمد‌ترین راه، استفاده از پارامترها می‌باشد که علاوه بر حذف این خطر باعث ایجاد و ذخیره query plan در sql server می‌شود و اجرای این query را در آینده تسریع می‌کند.
بنابراین می‌توان کد فوق را به صورت زیر بازنویسی کرد:
SqlCommand cmd=new SqlCommand ("select count(*) from login where user=@u and pass=@p",con);

cmd.Parameters.Add("@u", SqlDbType.Varchar, 10).Value=TextLogin.Text.Trim();

cmd.Parameters.Add("@p", SqlDbType.Varchar,10).Value=TextPwd.Text.Trim();
مطالب
شروع به کار با EF Core 1.0 - قسمت 6 - تعیین نوع‌های داده و ویژگی‌های آن‌ها
یکی از مهم‌ترین قسمت‌های مدل سازی موجودیت‌ها، تعیین نوع‌های صحیح ستون‌ها و همچنین تعیین اندازه‌ی مناسبی برای آن‌ها است؛ به همراه تعیین اجباری بودن یا نبودن مقدار دهی آن‌ها.

تعیین اجباری بودن یا نبودن ستون‌ها در EF Core

به صورت پیش فرض در EF Core، هر نوع CLR ایی که نال پذیر باشد، به صورت یک ستون اختیاری در نظر گرفته می‌شود؛ مانند:
 string, int?, byte[]
و هر ستونی که نوع CLR آن نال پذیر نباشد، مقدار دهی آن در EF Core اجباری است؛ مانند:
 int, decimal, bool, DateTime
همچنین باید دقت داشت که حتی اگر در تنظیمات نگاشت‌های برنامه به صورت اختیاری تعریف شوند، باز هم EF Core آن‌ها را اجباری درنظر می‌گیرد.

برای لغو اختیاری بودن یک خاصیت نال پذیر می‌توان از ویژگی Required استفاده کرد:
 [Required]
public string Url { get; set; }
نوع string نال پذیر است. برای لغو این وضعیت می‌توان از ویژگی Required استفاده کرد که در سمت بانک اطلاعاتی نیز به not null ترجمه می‌شود.
و یا معادل Fluent API آن با استفاده از ذکر متد IsRequired است:
protected override void OnModelCreating(ModelBuilder modelBuilder)
{
   modelBuilder.Entity<Blog>()
              .Property(b => b.Url)
              .IsRequired();
}
با توجه به این توضیحات، نیازی نیست در بالای یک خاصیت از نوع int، ویژگی Required را ذکر کرد. چون int نال پذیر نیست، مقدار دهی آن اجباری است.


کار با رشته‌ها در EF Core

ذکر یک خاصیت رشته‌ای به این صورت:
public string FirstName { get; set; }
به معنای نال پذیر بودن این ستون است (چون Required تعریف نشده‌است) و همچنین نوع و طول آن در SQL Server به nvarchar max تنظیم می‌شود. این تنظیم طول هرچند در مورد SQL Server صادق است، اما ممکن است در SQL Server CE به nvarchar 4000 تفسیر شود (و این مشکل را به همراه داشته باشد که چرا نمی‌توان متون طولانی را در آن ثبت کرد). به عبارتی عدم ذکر دقیق طول یک خاصیت رشته‌ای، در پروایدرهای مختلف، ممکن است معانی مختلفی را به همراه داشته باشد. بنابراین نیاز است طول خواص رشته‌ای حتما ذکر شوند تا در تمام بانک‌های اطلاعاتی با دقت کامل و بدون حدس و گمان تنظیم گردند.
  [StringLength(450)]
  public string FirstName { get; set; }

  [MaxLength(450)]
  public string LastName { get; set; }

  [MaxLength]
  public string Address { get; set; }
برای تعیین طول دقیق یک فیلد رشته‌ای، می‌توان از ویژگی‌های StringLength و یا MaxLength با ذکر اندازه‌ای استفاده کرد.
برای تعیین صریح یک فیلد رشته‌ای به حداکثر مقدار آن بهتر است ویژگی MaxLength را بدون ذکر پارامتری قید کرد. این مورد جهت سازگاری با بانک‌های اطلاعاتی مختلف ضروری است.
معادل این تنظیمات با روش Fluent API به صورت زیر است:
برای تعیین صریح طول یک فیلد رشته‌ای:
modelBuilder.Entity<Person>()
   .Property(x => x.Address)
   .HasMaxLength(450);
و برای تعیین صریح nvarchar max بودن آن فیلد:
modelBuilder.Entity<Person>()
   .Property(x => x.Address)
   .HasColumnType("nvarchar(max)");
حالت پیش فرض EF Core، کار با رشته‌های یونیکد است. یعنی تمام فیلدهای فوق به nvarchar تفسیر می‌شوند و این n ایی که در ابتدا ذکر شده‌است به معنای یونیکد بودن آن است. اگر می‌خواهید این پیش‌فرض تعیین نوع یونیکد را تغییر دهید، می‌توان از ویژگی Column استفاده کرد:
   [Column(TypeName = "varchar")]
  [MaxLength]
  public string Address { get; set; }
البته اگر اطلاعاتی را که با آن کار می‌کنید چندزبانی و یونیکد هستند، بهتر است این مورد را تغییر ندهید.

نکته‌ای در مورد تغییر نوع خواص: اگر از متد HasColumnType و یا ویژگی Column به نحو فوق استفاده کردید، نیاز است طول رشته را صریحا مشخص کنید. در غیر اینصورت در حین migration خطای ذیل را دریافت خواهید کرد:
 Data type 'varchar' is not supported in this form. Either specify the length explicitly in the type name, for example as 'varchar(16)',
or remove the data type and use APIs such as HasMaxLength to allow EF choose the data type.
در اینجا عنوان می‌کند که اگر مقصود شما varchar max است، ویژگی MaxLength را حذف کرده و تنها بنویسید:
   [Column(TypeName = "varchar(max)")]

نکته‌ای در مورد ایندکس‌ها: در قسمت قبل عنوان شد که می‌توان بر روی خواص، ایندکس منحصربفرد اعمال کرد. در مورد رشته‌ها در SQL Server، اگر طول فیلد مدنظر حداکثر تا 900 بایت باشد، یک چنین کاری را می‌توان انجام داد. البته این محدودیت 900 بایتی تا SQL Server 2014 وجود دارد. این سقف در SQL Server 2016 به 1700 بایت افزایش یافته‌است (900bytes for a clustered index. 1,700 for a nonclustered index). بنابراین چون نوع پیش فرض ستون‌های رشته‌ای، یونیکد و nvarchar درنظر گرفته می‌شود، حداکثر طول امنی را که می‌توان برای آن تعریف کرد، مساوی 450 است (نصف 900 بایت). به همین جهت ذکر ایندکس منحصربفرد بر روی یک ستون رشته‌ای، باید به همراه ذکر اجباری حداکثر طول مساوی 450 آن باشد.


کار با اعداد در EF Core

کلاس نمونه‌ای را با ساختار ذیل درنظر بگیرید:
    public class Person 
    {
        public int Id { set; get; }

        public DateTime? DateAdded { set; get; }

        public DateTime? DateUpdated { set; get; }

        [StringLength(450)]
        public string FirstName { get; set; }

        [MaxLength(450)]
        public string LastName { get; set; }

        //[Column(TypeName = "varchar")]
        [MaxLength]
        public string Address { get; set; }


        //bit
        public bool IsActive { get; set; }

        //tiny Int
        public byte Age { get; set; }

        //small Int
        public short Short { get; set; }

        //int
        public int Int32 { get; set; }

        //Big int
        public long Long { get; set; }
    }
پس از اعمال مهاجرت‌ها و به روز رسانی ساختار بانک اطلاعاتی، به ساختار ذیل خواهیم رسید:


همانطور که ملاحظه می‌کنید، نوع bool دات نت به نوع bit در SQL Server، نوع long به bigint، نوع short به smallint، نوع int به int و نوع byte به tinyint نگاشت شده‌اند.


نکته‌ای در مورد اعداد اعشاری: توصیه شده‌است در تعاریف موجودیت‌های خود بهتر است از نوع‌های float و یا double استفاده نکنید. برای کار با اعداد اعشاری از نوع decimal استفاده نمائید تا بتوانید از قابلیت مقایسه‌ی دقیق آن‌ها استفاده کنید. اطلاعات بیشتر: «روش صحیح مقایسه دو عدد اعشاری با هم»


کار با تاریخ در EF Core

اگر به تصویر فوق دقت کنید، نوع DateTime دات نت به datetime2 در سمت SQL Server ترجمه شده‌است:
 CREATE TABLE [dbo].[Persons](
 [DateAdded] [datetime2](7) NULL,
 [DateUpdated] [datetime2](7) NULL,
اگر در داده‌های خود نیازی به زمان ندارید، می‌توان این نوع پیش فرض را با ویژگی Column که پیشتر بحث شد، به date تغییر داد.
اطلاعات بیشتر: «کنترل نوع‌های داده با استفاده از EF در SQL Server»

به علاوه در دات نت نوع DateTime از نوع value type است. بنابراین همانطور که در ابتدای بحث نیز عنوان شد، مقدار دهی آن اجباری است؛ مگر آنکه آن‌را نال پذیر تعریف کنید.


کار با مباحث همزمانی در EF Core

EF Core به صورت پیش فرض، فرض می‌کند رکوردی را که با آن در حال کار هستید، توسط هیچ کاربر دیگری در شبکه تغییر نیافته‌است و تغییرات شما را در حین فراخوانی متد SaveChanges ذخیره می‌کند. اگر علاقمند هستید که EF Core در صورت تغییر مقدار خاصیت خاصی توسط سایر کاربران، این مساله را با صدور استثنایی به شما اطلاع رسانی کند، از ویژگی ConcurrencyCheck
 [ConcurrencyCheck]
public string Name { set; get; }
و یا متد IsConcurrencyToken حالت Fluent API استفاده نمائید:
modelBuilder.Entity<Person>()
    .Property(p => p.Name)
    .IsConcurrencyToken();
در این حالت کوئری به روز رسانی، علاوه بر فیلد Id رکورد، حاوی فیلد Name نیز خواهد بود (در حین تشکیل شرط یافتن رکورد) و اگر در بین فاصله‌ی یافتن شخص و به روز رسانی نام او، شخص دیگری این‌کار را انجام داده باشد، این به روز رسانی موفقیت آمیز نبوده و استثنایی صادر می‌شود.

اگر علاقمند هستید که تمام فیلدهای جدول تحت نظر قرارگیرند، می‌توان از روش ویژه‌ای به نام Timestamp/row version استفاده کرد:
 [Timestamp]
 public byte[] Timestamp { get; set; }
با معادل Fluent API ذیل:
modelBuilder.Entity<Blog>()
   .Property(p => p.Timestamp)
   .ValueGeneratedOnAddOrUpdate()
   .IsConcurrencyToken();
در مورد ValueGeneratedOnAddOrUpdate در قسمت قبل بحث کردیم. فیلد TimeStamp نیز جزو فیلدهای ویژه‌ای است که SQL Server به صورت خودکار قادر است آن‌را مقدار دهی کند و زمانیکه ValueGeneratedOnAddOrUpdate قید می‌شود، یعنی این فیلد همواره با فراخوانی متد SaveChanges، به صورت خودکار مقدار دهی خواهد شد (و نیازی نیست تا توسط برنامه مقدار دهی شود).
در این حالت در حین به روز رسانی یک چنین رکوردی، اگر از زمان کوئری آن (یافتن رکورد) و ذخیره سازی آن، شخص دیگری آن‌را تغییر داده باشد، به علت عدم تطابق Timestamp ها، عملیات به روز رسانی باشکست روبرو شده و یک استثناء صادر می‌شود.
مطالب
شروع به کار با EF Core 1.0 - قسمت 5 - استراتژهای تعیین کلید اصلی جداول و ایندکس‌ها
پس از بررسی نحوه‌ی انجام تنظیمات اولیه‌ی کار با EF Core و همچنین آشنایی با مهاجرت‌های آن، مرحله‌ی بعد، مرحله‌ی مدلسازی داده‌ها است و اولین مرحله‌ی آن، نحوه‌ی تعیین کلید اصلی جداول است که در این زمینه، EF Core پیشرفت‌هایی قابل ملاحظه‌ای را نسبت به EF 6.x داشته‌است. در EF 6.x تنها دو حالت کلیدهای اصلی خود افزاینده که توسط بانک اطلاعاتی مدیریت می‌شوند و یا تولید کلید اصلی در سمت کلاینت و توسط برنامه، پشتیبانی می‌شوند. در EF Core، مواردی مانند Sequence و Alternate keys نیز اضافه شده‌اند.


پیش فرض‌های تعیین کلید اصلی در EF Core

به صورت پیش فرض هر خاصیتی که به نام Id و یا type name>Id> باشد، به عنوان primary key تفسیر خواهد شد؛ مانند:
public class Car
{
    public string Id { get; set; }
و یا
public class Car
{
   public string CarId { get; set; }
در مثال اول، نام خاصیت، Id است و در مثال دوم، جمع نام کلاس به همراه Id ذکر شده‌است. یک چنین مواردی، نیازی به تنظیم اضافه‌تری ندارند.


نحوه‌ی تعیین کلید اصلی به صورت صریح

اگر یکی از دو حالت فوق برقرار نباشند، باید کلید اصلی را به نحو صریحی مشخص کرد.
الف) از طریق ویژگی‌ها
public class Car
{
   [Key]
   public string LicensePlate { get; set; }
در اینجا چون LicensePlate نه Id نام دارد و نه جمع نام کلاس به همراه Id است، باید به نحو صریحی توسط ویژگی Key مشخص شود.
ب) با استفاده از روش Fluent API
public class MyContext : DbContext
{
    public DbSet<Car> Cars { get; set; }

    protected override void OnModelCreating(ModelBuilder modelBuilder)
    {
         modelBuilder.Entity<Car>()
                 .HasKey(c => c.LicensePlate);
    }
 }
روش تنظیم کلید اصلی به صورت صریح، از طریق کدنویسی است که به آن Fluent API یا API روان هم گفته می‌شود. برای اینکار باید متد OnModelCreating کلاس Context برنامه را بازنویسی کرد و سپس از طریق متد HasKey، نام خاصیت کلید اصلی را ذکر نمود.


پیشنیاز کار با ویژگی‌ها در EF Core

در اسمبلی که مدل‌های موجودیت‌ها شما قرار دارند، نیاز است وابستگی System.ComponentModel.Annotations به فایل project.json پروژه اضافه شود، تا ویژگی‌هایی مانند Key، شناسایی و قابل استفاده شوند:
{
   "dependencies": {
          "System.ComponentModel.Annotations": "4.1.0"
   }
}


تعیین کلید ترکیبی و یا Composite key

اگر نیاز است چندین خاصیت را به صورت کلید اصلی معرفی کرد که به آن composite key هم می‌گویند، تنها روش ممکن، استفاده از Fluent API و به صورت زیر است:
protected override void OnModelCreating(ModelBuilder modelBuilder)
{
   modelBuilder.Entity<Car>()
                       .HasKey(c => new { c.State, c.LicensePlate });
}
در قسمت HasKey می‌توان چندین خاصیت را نیز جهت تعیین کلید ترکیبی مشخص کرد.


روش‌های مختلف تولید خودکار مقادیر خواص

حالت پیش فرض تولید مقدار فیلدهای Id عددی، همان حالت خود افزاینده‌ای است که توسط بانک اطلاعاتی کنترل می‌شود و یا کلید اصلی که از نوع Guid تعیین شود نیز به صورت خودکار توسط بانک اطلاعاتی در حین عملیات Add، مقدار دهی می‌شود (با استفاده از الگوریتم Guid سری در SQL Server).
 اگر این حالات مطلوب شما نیست، حالت‌های سه گانه‌ی ذیل را می‌توان استفاده کرد:

الف) هیچ داده‌ی خودکاری تولید نشود
برای اینکار می‌توان با استفاده از ویژگی DatabaseGenerated و تنظیم مقدار آن به None، جلوی تولید خودکار کلید اصلی را گرفت. در این حالت باید هم در حین عملیات Add و هم در حین عملیات Update، مقادیر را خودتان مقدار دهی کنید:
public class Blog
{
    [DatabaseGenerated(DatabaseGeneratedOption.None)]
    public int BlogId { get; set; }

    public string Url { get; set; }
}
و یا معادل این تنظیم با استفاده از Fluent API به صورت ذیل است:
protected override void OnModelCreating(ModelBuilder modelBuilder)
{
    modelBuilder.Entity<Blog>()
           .Property(b => b.BlogId)
           .ValueGeneratedNever();
}

ب) تولید داده‌های خودکار فقط در حالت Add
حالت Add به این معنا است که داده‌های خواص مشخصی، برای موجودیت‌های «جدید»، به صورت خودکار تولید خواهند شد. اینکه آیا واقعا این مقادیر به صورت خودکار تولید می‌شوند یا خیر، صرفا وابسته‌است به بانک اطلاعاتی در حال استفاده. برای مثال SQL Server برای نوع‌های Guid، به صورت خودکار با کمک الگوریتم SQL Server sequential GUID، کار مقدار دهی یک چنین فیلدهایی را انجام می‌دهد.
این فیلدها باید توسط ویژگی DatabaseGenerated و با مقدار Identity مشخص شوند. در اینجا Identity به معنای فیلدهایی است که به صورت خودکار توسط بانک اطلاعاتی مقدار دهی می‌شوند و الزاما به کلید اصلی اشاره نمی‌کنند. برای مثال در موجودیت ذیل، خاصیت تاریخ ثبت رکورد، از نوع Identity مشخص شده‌است. به این معنا که در حین ثبت اولیه‌ی رکورد آن، نیازی نیست تا خاصیت Inserted را مقدار دهی کرد. اما اینکه آیا SQL Server یک چنین کاری را به صورت خودکار انجام می‌دهد، پاسخ آن خیر است. SQL server فقط برای فیلدهای عددی و Guid ایی که با DatabaseGeneratedOption.Identity مزین شده باشند، مقادیر متناظری را به صورت خودکار تولید می‌کند. برای حالت DateTime نیاز است، مقدار پیش فرض فیلد را صریحا مشخص کرد که توسط ویژگی‌ها میسر نیست و فقط fluent API از آن پشتیبانی می‌کند.
public class Blog
{
   public int BlogId { get; set; }
   public string Url { get; set; }

   [DatabaseGenerated(DatabaseGeneratedOption.Identity)]
   public DateTime Inserted { get; set; }
}
و یا معادل این تنظیم با استفاده از Fluent API به صورت ذیل است:
protected override void OnModelCreating(ModelBuilder modelBuilder)
{
    modelBuilder.Entity<Blog>()
           .Property(b => b.Inserted)
           .ValueGeneratedOnAdd();
}
برای تعیین مقدار پیش فرض خاصیت Inserted به نحوی که توسط SQL Server به صورت خودکار مقدار دهی شود، می‌توان از متد HasDefaultValueSql به نحو ذیل استفاده کرد:
protected override void OnModelCreating(ModelBuilder modelBuilder)
{
    modelBuilder.Entity<Blog>()
        .Property(b => b.Inserted)
        .HasDefaultValueSql("getdate()");
}
البته باید درنظر داشت که اگر خاصیت DateTime تعریف شده در اینجا به همین نحو بکاربرده شود، اگر مقداری برای آن در حین تعریف یک وهله جدید از کلاس Blog درکدهای برنامه درنظر گرفته نشود، یک مقدار پیش فرض حداقل به آن انتساب داده خواهد شد (چون value type است). بنابراین نیاز است این خاصیت را از نوع nullable تعریف کرد (public DateTime? Inserted).

یک نکته: در حالت DatabaseGeneratedOption.Identity و یا ValueGeneratedOnAdd فوق، اگر مقداری به این نوع فیلدها انتساب داده شده باشد که با مقدار پیش فرض آن‌ها (property.ClrType.GetDefaultValue) متفاوت باشد، از این مقدار جدید، بجای تولید مقداری خودکار، استفاده خواهد شد. برای مثال مقدار پیش فرض رشته‌ها، نال، مقادیر عددی، صفر و برای Guid مقدار Guid.Empty است. اگر هر مقدار دیگری بجای این‌ها به فیلدهای فوق انتساب داده شوند، از آن‌ها استفاده می‌شود.

ج) تولید داده‌های خودکار در هر دو حالت Add و Update
تولید داده‌ها در حالت‌های Add و Update به این معنا است که یک چنین خواصی، همواره با فراخوانی متد SaveChanges، دارای مقدار خودکار جدیدی خواهند شد و نیازی نیست در کدها مقدار دهی شوند. برای مشخص سازی این نوع خواص، از ویژگی DatabaseGenerated با مقدار Computed و یا متد ValueGeneratedOnAddOrUpdate در حالت Fluent API می‌توان استفاده کرد:
public class Blog
{
    public int BlogId { get; set; }
    public string Url { get; set; }

    [DatabaseGenerated(DatabaseGeneratedOption.Computed)]
    public DateTime LastUpdated { get; set; }
}
و یا معادل این تنظیم با استفاده از Fluent API به صورت ذیل است:
protected override void OnModelCreating(ModelBuilder modelBuilder)
{
    modelBuilder.Entity<Blog>()
       .Property(b => b.LastUpdated)
       .ValueGeneratedOnAddOrUpdate();
}
همانطور که پیشتر نیز عنوان شد، تولید خودکار مقادیر فیلدها فقط در حالت‌های int و Guid انجام می‌شود (که برای مثال SQL Server از آن‌ها پشتیبانی می‌کند). در مثال فوق، خاصیت LastUpdated از نوع DateTime اینگونه تعریف شده‌است و SQL Server برای یک چنین فیلدهای خاصی، مقدار خودکاری را تولید نکرده و به دنبال مقدار پیش فرض آن می‌گردد. بنابراین در اینجا نیز باید مشخص سازی HasDefaultValueSql("getdate()") را که در قسمت قبل عنوان کردیم، صراحتا در قسمت تنظیمات Fluent API ذکر و تنظیم کرد.

تذکر: در اینجا نیز همانند حالت ValueGeneratedOnAdd، اگر این خواص مشخص شده، دارای مقدار متفاوتی با مقدار پیش فرض آن‌ها باشند، از این مقادیر جدید بجای تولید خودکار مقادیر استفاده خواهد شد.


خواص محاسباتی (Computed Columns) و تفاوت آن‌ها با DatabaseGeneratedOption.Computed

خواص محاسباتی (Computed Columns)، خواصی هستند که مقادیر آن‌ها در بانک اطلاعاتی محاسبه می‌شوند و کاملا متفاوت هستند با DatabaseGeneratedOption.Computed که مفهوم دیگری دارد. DatabaseGeneratedOption.Computed به این معنا است که این فیلد خاص، با هر بار فراخوانی SaveChanges باید مقدار محاسبه شده‌ی جدیدی را داشته باشد و روش تولید این مقدار خودکار، یا بر اساس Guidهای سری است، یا توسط فیلدهای خود افزاینده‌ی عددی و یا از طریق مقادیر پیش فرضی مانند getdate در حین ثبت یا به روز رسانی، مقدار دهی می‌شوند. اما خواص محاسباتی، یکی از امکانات «گزارشگیری سریع» SQL Server هستند و به نحو ذیل، تنها توسط Fluent API قابل تنظیم می‌باشند:
public class Person
{
    public int PersonId { get; set; }
    public string FirstName { get; set; }
    public string LastName { get; set; }
    public string DisplayName { get; set; }
}

public class MyContext : DbContext
{
    public DbSet<Person> People { get; set; }

    protected override void OnModelCreating(ModelBuilder modelBuilder)
    {
          modelBuilder.Entity<Person>()
              .Property(p => p.DisplayName)
               .HasComputedColumnSql("[LastName] + ', ' + [FirstName]");
     }
 }
در اینجا فیلد DisplayName یک فیلد محاسباتی بوده و از حاصل جمع دو فیلد دیگر در سمت دیتابیس تشکیل می‌شود. این نگاشت و محاسبه چون در سمت بانک اطلاعاتی انجام می‌شود، بازدهی بیشتری دارد نسبت به حالتی که ابتدا دو فیلد به کلاینت منتقل شده و سپس در این سمت جمع زده شوند.


امکان تعریف Sequence در EF Core 1.0

Sequence قابلیتی است که به SQL Server 2012 اضافه شده‌است و توضیحات بیشتر آن‌را در مطلب «نحوه ایجاد Sequence و استفاده آن در Sql Server 2012» می‌توانید مطالعه کنید.
در EF Core، امکان مدلسازی Sequence نیز پیش بینی شده‌است. آن‌ها به صورت پیش فرض در مدل‌ها ذکر نمی‌شوند و همچنین وابستگی به جدول خاصی ندارند. به همین جهت امکان تعریف آن‌ها صرفا توسط Fluent API وجود دارد:
protected override void OnModelCreating(ModelBuilder modelBuilder)
{
     modelBuilder.HasSequence<int>("OrderNumbers", schema: "shared") 
           .StartsAt(1000).IncrementsBy(5);

     modelBuilder.Entity<Order>()
         .Property(o => o.OrderNo)
         .HasDefaultValueSql("NEXT VALUE FOR shared.OrderNumbers");
}
پس از اینکه یک Sequence  تعریف شد، می‌توان برای نمونه از آن جهت تولید مقادیر پیش فرض ستون‌ها استفاده کرد.
در مثال فوق، ابتدا یک Sequence نمونه به نام OrderNumbers تعریف شده‌است که از عدد 1000 شروع شده و واحد افزایش آن 5 است. سپس از این نام در قسمت مقدار پیش فرض ستون OrderNo استفاده شده‌است.

و یا از Sequence ‌ها می‌توان برای تعیین مقدار پیش فرض Primary key بجای حالت identity خود افزایش یابنده استفاده کرد:
protected override void OnModelCreating(ModelBuilder modelBuilder)
{
    modelBuilder.HasSequence<int>("PrimaryKeyWithSequenceSequence");
    modelBuilder.Entity<PrimaryKeyWithSequence>(entity =>
     {
       entity.Property(e => e.PrimaryKeyWithSequenceId).HasDefaultValueSql("NEXT VALUE FOR [PrimaryKeyWithSequenceSequence]");
     });
}
در اینجا یک توالی از نوع int تعریف شده و سپس هربار که قرار است رکوردی درج شود، مقدار id آن به صورت خودکار از طریق کوئری Select NEXT VALUE FOR
[PrimaryKeyWithSequenceSequence] دریافت و سپس بجای فیلد id درج می‌شود.

به این روش الگوریتم Hi-Low هم می‌گویند که یکی از مهم‌ترین اهداف آن داشتن یک سری Id منحصربفرد، جهت بالابردن سرعت insertها در یک batch است. در حالت عادی insertها، ابتدا یک insert انجام می‌شود، سپس کوئری گرفته شده و آخرین Id درج شده به کلاینت بازگشت داده می‌شود. این روش، برای انجام تنها یک insert، سریع است. اما برای batch insert، به شدت کارآیی پایینی دارد. به همین جهت دسترسی به بازه‌ای از اعداد منحصربفرد، پیش از شروع به insert تعداد زیادی رکورد، سرعت نهایی کار را بالا می‌برد.


نحوه‌ی تعریف ایندکس‌ها در EF Core 1.0

برای افزودن ایندکس‌ها به EF Core 1.0، تنها روش میسر، استفاده از Fluent API است (و برخلاف EF 6.x از روش data annotations فعلا پشتیبانی نمی‌کند؛ هرچند API جدید آن نسبت به EF 6.x بسیار واضح‌تر است و با ابهامات کمتر).
protected override void OnModelCreating(ModelBuilder modelBuilder)
{
      modelBuilder.Entity<Blog>()
          .HasIndex(b => b.Url)
          .HasName("Index_Url");
اگر قسمت HasName را ذکر نکنید، نام آن <IX_<type name>_<property name درنظر گرفته می‌شود و برای اینکه ایندکس منحصربفردی را تعریف کنید، می‌توان متد IsUnique را به انتهای این زنجیره اضافه کرد:
 modelBuilder.Entity<Blog>().HasIndex(b => b.Url).HasName("Index_Url").IsUnique();
همچنین می‌توان همانند composite keys، در اینجا نیز ترکیبی از خواص را به صورت یک ایندکس معرفی نمود:
modelBuilder.Entity<Person>()
   .HasIndex(idx => new { idx.FirstName, idx.LastName })
   .IsUnique();
در این حالت اگر HasName ذکر نشود، نام آن همانند الگویی است که پیشتر عنوان شد؛ با این تفاوت که قسمت property name آن، جمع نام تمام خواص ذکر شده و جدا شده‌ی با _ خواهد بود.

یک نکته: اگر از پروایدر SQL Server استفاده می‌کنید، می‌توان متد الحاقی ویژه‌ای را به نام ForSqlServerIsClustered نیز برای تعریف clustered indexes، در این زنجیره ذکر کرد.


امکان تعریف Alternate Keys در EF Core 1.0

به Unique Constraints در EF Core، نام Alternate Keys را داده‌اند و این مورد نیز تنها از طریق Fluent API قابل تنظیم است:
protected override void OnModelCreating(ModelBuilder modelBuilder)
{
   modelBuilder.Entity<Car>()
     .HasAlternateKey(c => c.LicensePlate)
     .HasName("AlteranteKey_LicensePlate");
}
برای یک Alternate Key به صورت خودکار هم ایندکس ایجاد می‌شود و هم اینکه این ایندکس منحصربفرد خواهد بود.
اگر متد HasName در اینجا ذکر نشود، نام پیش فرض آن  <type name>_<property name> خواهد بود و اگر همانند composite keys و یا ایندکس‌های ترکیبی، چند خاصیت ذکر شوند، قسمت property name به جمع نام تمام خواص ذکر شده و جدا شده‌ی با _ تنظیم می‌شود.
برای نمونه اگر یک Alternate Key ترکیبی را به صورت ذیل تعریف کنیم:
modelBuilder.Entity<Person>()
     .HasAlternateKey(x => new { x.FirstName, x.LastName });
در قسمت مهاجرت‌هایی که قرار است به بانک اطلاعاتی اعمال شوند، به یک UniqueConstraint ترجمه می‌شود:
 table.UniqueConstraint("AK_Persons_FirstName_LastName", x => new { x.FirstName, x.LastName });


سؤال: یک Unique Constraint با Unique Index چه تفاوتی دارد؟

در پشت صحنه، پیاده سازی یک Unique Constraint با Unique Index تفاوتی ندارند. فقط از دیدگاه روشن‌تر شدن مقصود، استفاده‌ی از Unique Constraint ترجیح داده می‌شود.
البته از دیدگاه بانک اطلاعاتی پیاده سازی کننده نیز برای نمونه SQL Server، این تفاوت‌ها وجود دارند:
الف) یک Unique Constraint را نمی‌توان غیرفعال کرد؛ برخلاف Unique Indexها.
ب) Unique Constraint‌ها موارد اضافه‌تری را مانند FILLFACTOR و IGNORE_DUP_KEY نیز می‌توانند تنظیم کنند.
ج) امکان تعریف فیلترها برای Unique Indexها وجود دارد؛ برخلاف Unique Constraint ها.

که البته از دیدگاه EF، این سه مورد اهمیتی ندارند و بیشتر روشن‌تر شدن مقصود، هدف اصلی آن‌ها است.
مطالب
پیاده سازی CQRS توسط MediatR - قسمت اول
در مطالب قبلی (1 , 2) الگوی CQRS معرفی شد. همانطور که می‌بینید، پیاده سازی این الگو هرچند با فریمورک آماده‌ای همچون SimpleCQRS، دارای پیچیدگی زیادی است و باعث نوشتن حجم زیادی کد می‌شود.

فریمورک MediatR توسط توسعه دهنده کتابخانه‌ی محبوب AutoMapper ایجاد شده‌است. این فریمورک پیاده سازی کاملی از الگوی طراحی Mediator در NET. است که داخل خود، تمام پیچیدگی‌های پیاده سازی CQRS را Abstract کرده و با حداقل کد ممکن، می‌توانید به‌راحتی CQRS را داخل پروژه‌ی خود پیاده سازی کنید.

در این سری مطالب به بررسی کامل الگوی CQRS و مزایا و معایب استفاده از آن می‌پردازیم و سپس با استفاده از کتابخانه‌ی Mediatr، این الگو را داخل یک پروژه پیاده سازی می‌کنیم.

CQRS

در CQRS متد‌های برنامه به 2 بخش Read و Write تقسیم می‌شوند. بخش‌هایی که State کلی برنامه ( شامل Database, Cookie, Session, LocalStorage, Memory و ... ) را تغییر می‌دهند، Command و بخش‌هایی که صرفا جنبه خواندنی دارند و وضعیت سیستم را تغییر نمی‌دهند مثل خواندن و نشان دادن اطلاعات از دیتابیس، Query می‌نامند.

* نکته : Naming Convention مورد استفاده برای Command‌‌ها به صورت دستوری است و کار Command در نام آن مشخص است؛ مثال : RegisterUser, SendForgottenPasswordEmail, PlaceOrder

مزایا:
1- شما می‌توانید تکنولوژی‌های مورد استفاده‌ی در بخش‌های Command و Query برنامه‌ی خود را به‌راحتی از هم جدا سازید. به‌عنوان مثال Apache Cassandra در ذخیره سازی داده‌ها ( Write Side ) به عنوان یک دیتابیس قابل اعتنا شناخته میشود و از طرفی دیگر ElasticSearch بدلیل سرعت فوق العاده‌ی خود، برای خواندن داده‌ها استفاده میشود. در این روش، دیتابیس‌ها باید Sync باشند تا داده‌های به‌روز به کاربر نمایش داده شود که این موضوع چالش‌های خود همچون Eventual Consistency و Strong Consistency را دارد که در مقالات بعدی آن‌ها را بررسی خواهیم کرد.

2- در برنامه‌های معمول، اکثرا بخش Read Side، بیشتر از Write Side استفاده می‌شود و کاربران معمولا اطلاعات را دریافت و می‌بینند تا اینکه در آن تغییری ایجاد کنند؛ در این صورت شما می‌توانید بخش Read برنامه‌ی خود را Scale کرده و تعداد سیستم یا منابع بیشتری را به این قسمت از برنامه‌ی خود اختصاص دهید ( Horizontal Scaling, Vertical Scaling ). 

3- این جداسازی باعث تمرکز بیشتر شما بر روی قسمت‌های مختلف برنامه می‌شود؛ بخش‌هایی که وضعیت سیستم را تغییر می‌دهند از بخش‌هایی که صرفا داده‌هایی را خوانده و نمایش می‌دهند، بطور کامل جدا شده‌اند و به‌راحتی قابلیت تغییر هرکدام از این بخش‌ها را خواهید داشت.

معایب : معمولا از معایب این الگو، از پیچیدگی پیاده سازی آن یاد می‌شود که در این آموزش با استفاده از Mediatr سعی بر از بین بردن این پیچیدگی را داریم.

Events

Event‌ها رویدادهایی هستند که خبر انجام کاری را که قبلا داخل سیستم انجامش به پایان رسیده است، به Consumer‌های خود می‌دهند. بعنوان مثال می‌خواهیم بعد از ثبت نام موفق یک کاربر داخل سیستم، Notification و یا ایمیلی را به او ارسال کنیم. بعد از ثبت نام کاربر میتوانیم Event ای به نام UserRegistered را که شامل Username و Email کاربر در بدنه خود است، Raise کنیم.

Event‌ها می‌توانند چندین Consumer داشته باشند؛ بنابراین می‌توانیم یک EventHandler را برای UserRegistered بنویسیم که Email ارسال کند و EventHandler دیگری ایجاد کنیم که Notification ای را برای کاربر بفرستد.

* نکته : Naming Convention مورد استفاده برای Event‌ها به صورت گذشته‌است و خبر یک کار، که قبلا انجام شده است را می‌دهد؛ مثال : UserRegistered, OrderPlaced

Event Sourcing

Event Sourcing به معنای ذخیره‌ی تمام Event‌های رخ داده در برنامه داخل یک دیتابیس Append-Only است. در این نوع دیتابیس‌ها فقط میتوانیم Event‌های جدیدی به آن اضافه کنیم و قادر به ویرایش و حذف Event‌ها نیستیم؛ چون منطق Event، کارهایی است که در گذشته اتفاق افتاده‌اند و ما قادر به تغییر چیزی که در گذشته رخ داده‌است، نیستیم.

مزیت Event Sourcing این است که State برنامه را در زمان‌های مختلفی نگه داشته‌ایم و می‌توانیم وضعیت سیستم را در تاریخی مشخص، پیدا کنیم و در صورت به‌وجود آمدن مشکلی در سیستم، وضعیت آن را تا قبل از به مشکل خوردن، بررسی کنیم.

بعنوان مثال مبلغ یک حساب بانکی را در نظر بگیرید. یکی از راه‌های به‌روز نگه داشتن این مبلغ بعد از هر تراکنش، در نظر گرفتن یک فیلد برای مبلغ و انجام عمل Update بعد از هر تراکنش بطور مستقیم برروی آن است. در این روش به‌دلیل آپدیت کردن مستقیم این فیلد داخل دیتابیس، ما وضعیت قبلی (مبلغ قبلی) را از دست خواهیم داد و برای رسیدن به مبلغ قبلی مجبور به زدن چندین کوئری دیتابیسی و دریافت تراکنش‌های قبلی و ... برای رسیدن به وضعیت قبلی سیستم هستیم.

روش دیگری وجود دارد که بجای به‌روزرسانی مداوم state جاری، تمام Event هایی که در آن تراکنشی داخل سیستم رخ داده و این تراکنش State برنامه را تحت تاثیر خود قرار داده‌است، داخل یک دیتابیس اضافه نماییم. در این صورت بدلیل داشتن تمام رویدادهای اتفاق افتاده‌ی در برنامه، می‌توان وضعیت جاری سیستم را شبیه سازی و متوجه شد.

* در این سری آموزشی از دیتابیس  Event Store برای پیاده سازی Event Sourcing استفاده خواهیم کرد.

در مقاله‌ی بعدی، امکانات فریمورک MediatR را بررسی خواهیم کرد.
مطالب دوره‌ها
بررسی حالت‌های مختلف نصب RavenDB
چهار روش مختلف برای نصب، استفاده و توزیع RavenDB وجود دارند. ساده‌ترین روش آن‌را که اجرای فایل Raven.Server.exe است، تاکنون بررسی کردیم. این روش صرفا جهت دیباگ و کار برنامه نویسی مناسب است. در ادامه سه روش دیگر را بررسی خواهیم کرد.

الف) استفاده از RavenDB در حالت مدفون شده یا Embedded

حالت Embedded به این معنا است که RavenDB درون پروسه برنامه شما اجرا خواهد شد و نه به صورت پروسه‌ای مجزا. این حالت برای ارائه ساده برنامه‌های دسکتاپ بسیار مناسب است؛ یا حتی توزیع برنامه‌های سبک ASP.NET بدون نیاز به نصب بانک اطلاعاتی خاصی بر روی وب سرور.
برای کار با RavenDB در حالت Embedded ابتدا فایل‌های مورد نیاز آن‌را از طریق نیوگت دریافت کنید:
 PM> Install-Package RavenDB.Embedded -Pre
در این حالت فایل کلاینت مورد نیاز، اسمبلی Raven.Client.Embedded.dll خواهد بود. سپس در کدهای قبلی خود بجای استفاده از new DocumentStore، اینبار خواهیم داشت new EmbeddableDocumentStore.
 var documentStore = new EmbeddableDocumentStore { DataDirectory = @"~/app_data/ravendb" };
documentStore.Initialize();
سایر قسمت‌های برنامه نیازی به تغییر نخواهند داشت.
امکان تعریف DataDirectory در فایل کانفیگ برنامه نیز وجود دارد. فقط در این حالت باید دقت داشت که نام مسیر، با DataDir شروع می‌شود و نه DataDirectory :
<connectionStrings>
  <add name="Local" connectionString="DataDir = ~\Data"/>
سپس همانند قبل، مقدار خاصیت رشته اتصالی EmbeddableDocumentStore به نام مدخل فوق باید تنظیم گردد.


چند نکته جالب در مورد حالت Embedded
- امکان اجرای درون حافظه‌ای RavenDB نیز وجود دارد:
 var documentStore = new EmbeddableDocumentStore{RunInMemory = true}.Initialize()
در اینجا فقط کافی است خاصیت RunInMemory شیء EmbeddableDocumentStore به true تنظیم شود. این مورد بسیار مناسب است برای انجام آزمون‌های واحد بسیار سریع که پس از پایان کار برنامه، اثری از بانک اطلاعاتی آن باقی نخواهد ماند.
- اجرای حالت Embedded به صورت Embedded HTTP:
در حالت Embedded دیگر دسترسی به برنامه سیلورلایت Raven studio وجود ندارد. اگر علاقمند به کار با آن بودید، خاصیت UseEmbeddedHttpServer شیء EmbeddableDocumentStore را به true تنظیم کنید. سپس فایل Raven.Studio.xap را در ریشه وب سایت خود قرار دهید. اکنون مانند قبل آدرس localhost:8080/raven/studio.html برقرار خواهد بود.
همچنین سرور Http این بانک اطلاعاتی را نیز می‌توان دستی راه اندازی کرد. متد NonAdminHttp.EnsureCanListenToWhenInNonAdminContext بررسی می‌کند که آیا برنامه مجوز راه اندازی یک سرور را بر روی پورت مثلا 8080 دارد یا خیر.
 NonAdminHttp.EnsureCanListenToWhenInNonAdminContext(8080);

// Start the HTTP server manually
var server = new RavenDbHttpServer(documentStore.Configuration, documentStore.DocumentDatabase);
server.Start();


ب) نصب RavenDB به صورت سرویس ویندوز NT
اگر مایل باشیم تا RavenDB را نیز مانند SQL Server به صورت یک سرویس ویندوز NT نصب کنیم تا همواره در پس زمینه سرور در حال اجرا باشد، کنسول پاورشل ویندوز را گشوده و سپس فرمان ذیل را صادر کنید:
 d:\ravendb\server> .\raven.server.exe /install
اکنون اگر به کنسول مدیریتی سرویس‌های ویندوز یا services.msc مراجعه کنید، ravendb را به صورت یک آیتم جدید در لیست سرویس‌های ویندوز خواهید یافت.
و اگر خواستید این سرویس را عزل کنید، دستور ذیل را در پاورشل ویندوز صادر کنید:
 d:\ravendb\server> .\raven.server.exe /uninstall


ج) نصب RavenDB به صورت یک پروسه IIS (یا اجرا شده توسط IIS)

فایل‌های مورد نیاز حالت اجرای RavenDB را به صورت یک پروسه مجزای IIS از نیوگت دریافت کنید:
 PM> Install-Package RavenDB.AspNetHost -Pre
در این حالت، پوشه bin، فایل xap و فایل کانفیگ برنامه وب مورد نیاز دریافت خواهند شد. پس از آن، تنها کافی است یک دایرکتوری مجازی را در IIS به این پوشه جدید اختصاص داده و همچنین بهتر است یک Application pool جدید را نیز برای آن تهیه کنید تا واقعا این برنامه در پروسه‌ی مجزای خاص خودش اجرا شود. حتی در این حالت می‌توان شماره پورت دیگری را به این برنامه اختصاص داد. به علاوه در این حالت تنظیمات Recycling مربوط به IIS را هم باید مدنظر داشت (در قسمت تنظیمات Application pool برنامه) و مثلا تنظیم کرد که برنامه پس از چه مدت فعال نبودن از حافظه خارج شود.


یک نکته
تمام بسته‌های مورد نیاز را یکجا از آدرس http://ravendb.net/download نیز می‌توان دریافت کرد. در نگارش‌های جدید، بسته نصاب نیز برای این بانک اطلاعاتی تهیه شده است که برای نمونه توزیع آن‌را جهت حالت نصب در IIS ساده‌تر می‌کند.