$("#btn1").unbind("click");
public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { services.AddMvc(); services.AddNodeServices(); }
حال میتوانید به وهلهای از اینترفیس INodeServices، از طریق تزریق وابستگیها دسترسی داشته باشید. اینترفیس INodeServices یک Api میباشد و مشخص میکند که کدام قطعه از کد NET. میتواند کد جاوااسکریپتی را که در محیط Node اجرا میشود، فراخوانی کند. همچنین میتوانید از خاصیت FromServices برای دریافت وهلهای از اینترفیس INodeServices در اکشن خود استفاده نمایید.
public async Task<IActionResult> Add([FromServices] INodeServices nodeServices) { var num1 = 10; var num2 = 20; var result = await nodeServices.InvokeAsync<int>("AddModule.js", num1, num2); ViewData["ResultFromNode"] = $"Result of {num1} + {num2} is {result}"; return View(); }
سپس کد جاوااسکریپتی متناظر با تابعی را که توسط متد InvokeAsync فراخوانی میشود، به صورت زیر مینویسیم:
module.exports = function(callback, num1, num2) { var result = num1 + num2; callback(null, result); };
حال بیاییم مثالی دیگر را مرور کنیم. میخواهیم از صفحه وب درخواستی، عکسی را تهیه کنیم. بدین منظور از کتابخانه url-to-image استفاده میکنیم. برای نصب آن دستور npm install --save url-to-image را در خط فرمان تایپ میکنیم.
بعد از اتمام نصب این بسته، متدی را برای دریافت اطلاعات ارسالی این کتابخانه تدارک میبینیم.
[HttpPost] public async Task<IActionResult> GenerateUrlPreview([FromServices] INodeServices nodeServices) { var url = Request.Form["Url"].ToString(); var fileName = System.IO.Path.ChangeExtension(DateTime.UtcNow.Ticks.ToString(), "jpeg"); var file = await nodeServices.InvokeAsync<string>("UrlPreviewModule.js", url, System.IO.Path.Combine("PreviewImages", fileName)); return Content($"/Home/Download?img={fileName}"); } public IActionResult Download() { var image = Request.Query["img"].ToString(); var fileName = System.IO.Path.Combine("PreviewImages", image); var isExists = System.IO.File.Exists(fileName); if (isExists) { Response.Headers.Add($"Content-Disposition", "attachment; filename=\"" + image + "\""); var bytes = System.IO.File.ReadAllBytes(fileName); return File(bytes, "image/jpeg"); } else { return NotFound(); } }
سپس متد UrlPreviewModule.js را به صورت زیر مینویسیم:
var urlToImage = require('url-to-image'); module.exports = function (callback, url, imageName) { urlToImage(url, imageName).then(function () { callback(null, imageName); }).catch(function (err) { callback(err, imageName); }); };
سرویسهای Node به توسعه دهندگان ASP.NET Core امکان استفاده از اکوسیستم NPM را که دارای قابلیتهای فراوانی میباشد، میدهد.
#define DEBUG ... #if DEBUG Console.WriteLine("You have defined DEBUG symbol"); #endif
#if STANDARD Console.WriteLine("You have defined STANDARD symbol"); #elif PROFESSIONAL Console.WriteLine("You have defined PROFESSIONAL symbol"); #elif ULTIMATE Console.WriteLine("You have defined ULTIMATE symbol"); #endif
#if STANDARD && EVAL Console.WriteLine("You have defined STANDARD and EVAL symbols"); #endif
پیش پردازندههای #warning و #error
#if STANDARD && EVAL Console.WriteLine("You have defined STANDARD and EVAL symbols"); #endif
#region و #endregion
#line
namespace CSPreProcessorDirectivesDemo { class Program { static void Main(string[] args) { inta a = 100; Console.ReadLine(); } } }
#line 400 "MyFile.cs" inta a = 100;
#pragma pragma-name pragma-arguments
#pragma warning disable #pragma warning restore
#pragma warning disable 414 #pragma warning disable 414, 3021
#checksum
#pragma checksum "filename" "{guid}" "checksum bytes"
// Guid for the interface IMyInterface. [Guid("F9168C5E-CEB2-4faa-B6BF-329BF39FA1E4")] interface IMyInterface { void MyMethod(); } // Guid for the coclass MyTestClass. [Guid("936DA01F-9ABD-4d9d-80C7-02AF85C822A8")] public class MyTestClass : IMyInterface { public void MyMethod() {} }
class TestClass { static int Main() { #pragma checksum "file.cs" "{3673e4ca-6098-4ec1-890f-8fceb2a794a2}" "{012345678AB}" // New checksum } }
منابع :
کلاسها در ES 6
function PersonType(name) { this.name = name; } PersonType.prototype.sayName = function() { console.log(this.name); }; let person = new PersonType("Nicholas"); person.sayName(); // outputs "Nicholas" console.log(person instanceof PersonType); // true console.log(person instanceof Object); // true
class PersonClass { // equivalent of the PersonType constructor constructor(name) { this.name = name; } // equivalent of PersonType.prototype.sayName sayName() { console.log(this.name); } } let person = new PersonClass("Nicholas"); person.sayName(); // outputs "Nicholas" console.log(person instanceof PersonClass); // true console.log(person instanceof Object); // true console.log(typeof PersonClass); // "function" console.log(typeof PersonClass.prototype.sayName); // "function"
//unnamed class expressions do not require identifiers after "class" let PersonClass = class { // equivalent of the PersonType constructor constructor(name) { this.name = name; } // equivalent of PersonType.prototype.sayName sayName() { console.log(this.name); } }; let person = new PersonClass("Nicholas"); person.sayName(); // outputs "Nicholas" console.log(person instanceof PersonClass); // true console.log(person instanceof Object); // true console.log(typeof PersonClass); // "function" console.log(typeof PersonClass.prototype.sayName); // "function" //named let PersonClass = class PersonClass2 { // equivalent of the PersonType constructor constructor(name) { this.name = name; } // equivalent of PersonType.prototype.sayName sayName() { console.log(this.name); } }; console.log(PersonClass === PersonClass2); // true
function createObject(classDef) { return new classDef(); } let obj = createObject(class { sayHi() { console.log("Hi!"); } }); obj.sayHi(); // "Hi!"
let person = new class {
constructor(name) {
this.name = name;
}
sayName() {
console.log(this.name);
}
}("Nicholas");
person.sayName(); // "Nicholas
در کد بالا ، "Nicholas" به عنوان آرگومان سازنده کلاس بی نام در هنگام ساخت نمونه از طریق پرانتزهای باز و بسته انتهایی، پاس داده شده است. استفاده از class declarations یا class expressions برای کار با کلاسها به سبک کاری شما مربوط خواهد شد و بس. ولی نکته این است که هر دو شکل پیاده سازی کلاسها بر خلاف function declarations و function expressions ، قابلیت hoisting را نخواهند داشت و به صورت پیش فرض در حالت strict mode اجرا خواهند شد.
Accessor Properties
کلاسها این امکان را دارند تا بتوان برای پراپرتیهایی که در سازندهی کلاس تعریف شدهاند، accessor property تعریف کرد. سینتکس استفاده شدهی برای این منظور، شبیه به ساخت object literal accessorها در ES 5 میباشد.برای مثال:
class CustomHTMLElement { constructor(element) { this.element = element; } get html() { return this.element.innerHTML; } set html(value) { this.element.innerHTML = value; } } var descriptor = Object.getOwnPropertyDescriptor(CustomHTMLElement.prototype,\ "html"); console.log("get" in descriptor); // true console.log("set" in descriptor); // true
در کد بالا ، getter و setter برای محتوای html مربوط به پراپرتی element در نظر گرفته شده است که در واقعا نمایندگان (delegates) مربوط به متد innterHTML خود element میباشند. معادل همین پیاده سازی بدون استفاده از سینتکس کلاس، به شکل زیر خواهد بود:
// direct equivalent to previous example let CustomHTMLElement = (function() { "use strict"; const CustomHTMLElement = function(element) { // make sure the function was called with new if (typeof new.target === "undefined") { throw new Error("Constructor must be called with new."); } this.element = element; } Object.defineProperty(CustomHTMLElement.prototype, "html", { enumerable: false, configurable: true, get: function() { return this.element.innerHTML; }, set: function(value) { this.element.innerHTML = value; } }); return CustomHTMLElement; }());
حتما متوجه شدید که با استفاده از سینتکس کلاس برای تعریف accessor propertyها حجم کد نویسی شما خیلی کاهش خواهد یافت و این تنها تفاوت بین دو شکل پیاده سازی فوق میباشد.
Static Members
ساخت اعضای استاتیک در ورژن قبل برای مثال به شکل زیر بود:
function PersonType(name) { this.name = name; } // static method PersonType.create = function(name) { return new PersonType(name); }; // instance method PersonType.prototype.sayName = function() { console.log(this.name); }; var person = PersonType.create("Nicholas");
در کد بالا یک متد استاتیک برای نوع داده شخصی PersonType در نظر گرفته شده است. این مورد در ES 6 بهبود یافته و فقط با قرار دادن کلمهی کلیدی static قبل از نام متد و یا accessor property میتوان به نتیجهی مثال بالا دست یافت:
class PersonClass { // equivalent of the PersonType constructor constructor(name) { this.name = name; } // equivalent of PersonType.prototype.sayName sayName() { console.log(this.name); } // equivalent of PersonType.create static create(name) { return new PersonClass(name); } } let person = PersonClass.create("Nicholas");
نکته این که نمیتوان سازندهی استاتیک در کلاس خود تعریف کرد.
Inheritance
مشکل دیگری که در ES 5 برای پیاده سازی انواع داده شخصی وجود داشت، حجم بالای کد و مراحلی بود که برای پیاده سازی وراثت میبایستی متحمل میشدیم. برای مثال در ورژن قبلی باید به شکل زیر عمل میکردیم:
function Rectangle(length, width) { this.length = length; this.width = width; } Rectangle.prototype.getArea = function() { return this.length * this.width; }; function Square(length) { Rectangle.call(this, length, length); } Square.prototype = Object.create(Rectangle.prototype, { constructor: { value:Square, enumerable: true, writable: true, configurable: true } }); var square = new Square(3); console.log(square.getArea()); // 9 console.log(square instanceof Square); // true console.log(square instanceof Rectangle); // true
درکد بالا Square از Rectangle ارث بری کرده که برای این منظور Square.prototype را با ساخت نمونهای از Rectangle.prototype بازنویسی کردهایم. این سینتکس باعث سردرگمی اغلب تازه کاران خواهد شد. برای این منظور در ES 6 خیلی راحت با استفاده از کلمهی کلیدی extends بعد از نام کلاس و سپس نوشتن نام کلاس پایه خواهیم توانست به نتیجهی بالا دست یابیم. به عنوان مثال:
class Rectangle { constructor(length, width) { this.length = length; this.width = width; } getArea() { return this.length * this.width; } } class Square extends Rectangle { constructor(length) { // same as Rectangle.call(this, length, length) super(length, length); } } var square = new Square(3); console.log(square.getArea()); // 9 console.log(square instanceof Square); // true console.log(square instanceof Rectangle); // true
در کد بالا نیز کلاس Square از کلاس Rectangle ارث بری کرده و همانطور که مشخص است و انتظار داشتیم، متد getArea در یکی از اعضای به ارث برده شده از کلاس پایه، قابل دسترسی میباشد. در سازندهی کلاس Square با استفاده از ()super توانستهایم سازندهی کلاس Rectangle را با آرگومانهای مشخصی فراخوانی کنیم.
اگر برای subclass، سازنده در نظر گرفته شود، باید سازندهی کلاس پیاده سازی کننده حتما فراخوانی شود. در غیر این صورت با خطا روبرو خواهید شد. ولی در مقابل اگر هیچ سازندهای برای subclass در نظر نگرفته باشید، به صورت خودکار سازندهی کلاس پایه هنگام ساخت نمونه از این subclass فراخوانی خواهد شد:
class Square extends Rectangle { // no constructor } // Is equivalent to class Square extends Rectangle { constructor(...args) { super(...args); } }
همانطور که در کد بالا مشخص است اگر سازندهای برای subclass در نظر گرفته نشود، تمام آرگومانهای ارسالی، هنگام نمونه سازی از آن، به ترتیب به سازندهی کلاس پایه نیز پاس داده خواهند شد.
چند نکته
- فقط زمانی میتوان ()super را فراخوانی کرد که از بعد از نام کلاس از کلمهی کلیدی extends استفاده شده باشد.
- باید قبل از دسترسی به کلمهی کلیدی this در سازنده subclass، سازندهی کلاس پایه را با استفاده از ()super فراخوانی کرد.
Class Methods
اگر در subclass متدی همنام متد کلاس پایه داشته باشید، به صورت خودکار متد کلاس پایه override خواهد شد. البته همیشه میتوان متد کلاس پایه را مستقیم هم فراخوانی کرد؛ به عنوان مثال:
class Square extends Rectangle { constructor(length) { super(length, length); } // override, shadow, and call Rectangle.prototype.getArea() getArea() { return super.getArea(); } }
در کد بالا متد getArea کلاس پایه بازنویسی شده است. ولی با این حال با استفاده از کلمهی super به متد اصلی در کلاس پایه دسترسی داریم.
نام متدها حتی میتوانند قابلیت محاسباتی داشته باشند. به عنوان مثال خواهید توانست به شکل زیر عمل کنید:
let methodName = "getArea"; class Square extends Rectangle { constructor(length) { super(length, length); } // override, shadow, and call Rectangle.prototype.getArea() [methodName]() { return super.getArea(); } }
کد بالا دقیقا با مثال قبل یکسان است با این تفاوت که نام متد getArea را به صورت رشتهای با قابلیت محاسباتی در نظر گرفتیم.
ارث بردن اعضای استاتیک یک مفهوم جدید در جاوااسکریپت میباشد که نمونهی آن را میتوانید در کد زیر مشاهده کنید:
class Rectangle { constructor(length, width) { this.length = length; this.width = width; } getArea() { return this.length * this.width; } static create(length, width) { return new Rectangle(length, width); } } class Square extends Rectangle { constructor(length) { // same as Rectangle.call(this, length, length) super(length, length); } } var rect = Square.create(3, 4); console.log(rect instanceof Rectangle); // true console.log(rect.getArea()); // 12 console.log(rect instanceof Square); // false
در کد بالا متد استاتیک create یک متد استاتیک در کلاس پایه Rectangle میباشد که این بار در کلاس Square هم قابل دسترسی است.
قدرتمندترین جنبهی کلاسهای مشتق شده در ES 6 ، توانایی ارث بری از expressionها میباشد. شما میتوانید کلمهی کلیدی extends را با هر expression ای استفاده کنید. برای مثال:
function Rectangle(length, width) { this.length = length; this.width = width; } Rectangle.prototype.getArea = function() { return this.length * this.width; }; class Square extends Rectangle { constructor(length) { super(length, length); } } var x = new Square(3); console.log(x.getArea()); // 9 console.log(x instanceof Rectangle); // true
در کد بالا Rectangle یک تابع سازنده برای تعریف نوع داده شخصی در ES 5 و Square، نوع داده با سینتکس کلاس در ES 6 میباشند. ولی با این حال کلاس Square توانسته است از Rectangle ارث بری کند.
یکی دیگر از امکانات فوق العادهی آن، مشخص کردن داینامیک کلاس پایه است. برای مثال:
function Rectangle(length, width) { this.length = length; this.width = width; } Rectangle.prototype.getArea = function() { return this.length * this.width; }; function getBase() { return Rectangle; } class Square extends getBase() { constructor(length) { super(length, length); } } var x = new Square(3); console.log(x.getArea()); // 9 console.log(x instanceof Rectangle); // true
در کد بالا متد getBase میتواند شامل منطق بیشتری هم برای مشخص کردن داینامیک کلاس پایه باشد که این مورد در بعضی از سناریوها مفید خواهد بود.
new.target
با استفاده از مقدار موجود در این شیء، در سازندهی کلاس میتوان مشخص کرد که به چه شکلی به کلاس مورد نظر استناد شدهاست. برای مثال:
class Rectangle { constructor(length, width) { console.log(new.target === Rectangle); this.length = length; this.width = width; } } // new.target is Rectangle var obj = new Rectangle(3, 4); // outputs true
در کد بالا با استفاده از new.target توانستیم که مشخص کنیم شیء ایجاد شده از نوع Rectangle میباشد. با استفاده از این امکان خوب میتوان به ساخت کلاسهای abstract رسید. برای مثال:
// abstract base class class Shape { constructor() { if (new.target === Shape) { throw new Error("This class cannot be instantiated directly.") } } } class Rectangle extends Shape { constructor(length, width) { super(); this.length = length; this.width = width; } } var x = new Shape(); // throws error var y = new Rectangle(3, 4); // no error console.log(y instanceof Shape); // true
در کد بالا که کاملا هم مشخص است؛ در سازندهی کلاس Shape مشخص کردهایم که اگر مستقیما از کلاس Shape نمونه سازی شد، یک exception را پرتاب کند. با این اوصاف ما توانستهایم که کلاس Shape را به صورت Abstract معرفی کنیم.
طراحی فرم ثبت نام کاربران در سایت با روش model driven
در این قسمت قصد داریم فرم ثبت نام کاربران را به همراه اعتبارسنجیهای پیشرفتهای پیاده سازی کنیم. به همین منظور، ابتدا پوشهی جدید App\users را به مثال سری جاری اضافه کنید و سپس سه فایل user.ts، signup-form.component.ts و signup-form.component.html را به آن اضافه نمائید.
فایل user.ts بیانگر مدل کاربران سایت است؛ با این محتوا:
export interface IUser { id: number; name: string; email: string; password: string; }
قالب فرم یا signup-form.component.html، در حالت ابتدایی آن چنین شکل استانداردی را خواهد داشت و فاقد اعتبارسنجی خاصی است:
<form> <div class="form-group"> <label form="name">Username</label> <input id="name" type="text" class="form-control" /> </div> <div class="form-group"> <label form="email">Email</label> <input id="email" type="text" class="form-control" /> </div> <div class="form-group"> <label form="password">Password</label> <input id="password" type="password" class="form-control" /> </div> <button class="btn btn-primary" type="submit">Submit</button> </form>
بنابراین ابتدا کلاس کامپوننت این فرم را در فایل signup-form.component.ts به نحو ذیل تکمیل کنید:
import { Component } from '@angular/core'; import { Control, ControlGroup, Validators } from '@angular/common'; @Component({ selector: 'signup-form', templateUrl: 'app/users/signup-form.component.html' }) export class SignupFormComponent { form = new ControlGroup({ name: new Control('', Validators.required), email: new Control('', Validators.required), password: new Control('', Validators.required) }); onSubmit(): void { console.log(this.form.value); } }
<form [ngFormModel]="form" (ngSubmit)="onSubmit()"> <div class="form-group"> <label form="name">Username</label> <input id="name" type="text" class="form-control" ngControl="name"/> <label class="text-danger" *ngIf="!form.controls['name'].valid"> Username is required. </label> </div> <div class="form-group"> <label form="email">Email</label> <input id="email" type="text" class="form-control" ngControl="email" #email="ngForm"/> <label class="text-danger" *ngIf="email.touched && !email.valid"> Email is required. </label> </div> <div class="form-group"> <label form="password">Password</label> <input id="password" type="password" class="form-control" ngControl="password" #password="ngForm"/> <label class="text-danger" *ngIf="password.touched && !password.valid"> Password is required. </label> </div> <button class="btn btn-primary" type="submit">Submit</button> </form>
تفاوت مهم این فرم و اعتبارسنجیهایش با قسمت قبل، در ایجاد اشیاء Control و ControlGroup به صورت صریح است:
form = new ControlGroup({ name: new Control('', Validators.required), email: new Control('', Validators.required), password: new Control('', Validators.required) });
import { Control, ControlGroup, Validators } from '@angular/common';
یک نکته
اگر محل قرارگیری کلاسی را فراموش کردید، آنرا در مستندات AngularJS 2.0 ذیل قسمت API Review جستجو کنید. نتیجهی جستجو، به همراه نام ماژول کلاسها نیز میباشد.
خاصیت عمومی form که با new ControlGroup تعریف شدهاست، حاوی تعاریف صریح کنترلهای موجود در فرم خواهد بود. در اینجا سازندهی ControlGroup، یک شیء را میپذیرد که کلیدهای آن، همان نام کنترلهای تعریف شدهی در قالب فرم و مقدار هر کدام، یک Control جدید است که پارامتر اول آن یک مقدار پیش فرض و پارامتر دوم، اعتبارسنجی مرتبطی را تعریف میکند (این اعتبارسنجی معرفی شده، یک متد استاتیک در کلاس توکار Validators است).
بنابراین چون سه المان ورودی، در فرم جاری تعریف شدهاند، سه کلید جدید هم نام نیز در پارامتر ورودی ControlGroup ذکر گردیدهاند.
اکنون که خاصیت عمومی form، در کلاس کامپوننت فوق تعریف شد، آنرا در قالب فرم، به ngFormModel بایند میکنیم:
<form [ngFormModel]="form" (ngSubmit)="onSubmit()">
مراحل بعد آن، با مراحلی که در قسمت قبل بررسی کردیم، تفاوتی ندارند:
الف) در اینجا به هر المان موجود، یک ngControl نسبت داده شدهاست تا هر المان را تبدیل به یک کنترل AngularJS2 2.0 کند.
ب) به هر المان، یک متغیر محلی شروع شده با # نسبت داده شدهاست تا با اتصال آن به ngForm بتوان به ngControl تعریف شده دسترسی پیدا کرد.
البته اکنون میتوان از خاصیت form متصل به ngFormModel نیز بجای تعریف این متغیر محلی، به نحو ذیل استفاده کرد:
<label class="text-danger" *ngIf="!form.controls['name'].valid">
د) و در آخر متد onSumbit موجود در کلاس کامپوننت را به رخداد ngSubmit متصل کردهایم. همانطور که ملاحظه میکنید اینبار دیگر پارامتری را به آن ارسال نکردهایم. از این جهت که خاصیت form موجود در سطح کلاس، اطلاعات کاملی را از اشیاء موجود در آن دارد و در متد onSubmit کلاس، به آن دسترسی داریم.
onSubmit(): void { console.log(this.form.value); }
بنابراین تا اینجا تنها تفاوت فرم جدید تعریف شده با قسمت قبل، تعریف صریح ControlGroup و کنترلهای آن در کلاس کامپوننت و اتصال آن به ngFormModel است. به این نوع فرمها، فرمهای model driven هم میگویند.
نمایش فرم افزودن کاربران توسط سیستم Routing
با نحوهی تعریف مسیریابیها در قسمت نهم آشنا شدیم. برای نمایش فرم افزودن کاربران، میتوان تغییرات ذیل را به فایل app.component.ts اعمال کرد:
//same as before... import { SignupFormComponent } from './users/signup-form.component'; @Component({ //same as before… template: ` //same as before… <li><a [routerLink]="['AddUser']">Add User</a></li> //same as before… `, //same as before… }) @RouteConfig([ //same as before… { path: '/adduser', name: 'AddUser', component: SignupFormComponent } ]) //same as before...
معرفی کلاس FormBuilder
روش دیگری نیز برای ساخت ControlGroup و کنترلهای آن با استفاده از کلاس و سرویس فرم ساز توکار AngularJS 2.0 وجود دارد:
import { Control, ControlGroup, Validators, FormBuilder } from '@angular/common'; form: ControlGroup; constructor(formBuilder: FormBuilder) { this.form = formBuilder.group({ name: ['', Validators.required], email: ['', Validators.required], password: ['', Validators.required] }); }
پیاده سازی اعتبارسنجی سفارشی
فرض کنید میخواهیم ورود نام کاربرهای دارای فاصله را غیر معتبر اعلام کنیم. برای این منظور فایل جدید usernameValidators.ts را به پوشهی app\users اضافه کنید؛ با این محتوا:
import { Control } from '@angular/common'; export class UsernameValidators { static cannotContainSpace(control: Control) { if (control.value.indexOf(' ') >= 0) { return { cannotContainSpace: true }; } return null; } }
هر متد پیاده سازی کنندهی یک اعتبار سنجی سفارشی در این کلاس، استاتیک تعریف میشود؛ با نام دلخواهی که مدنظر است.
پارامتر ورودی این متدهای استاتیک، یک وهله از شیء کنترل است که توسط آن میتوان برای مثال به خاصیت value آن دسترسی یافت و بر این اساس منطق اعتبارسنجی خود را پیاده سازی نمود. به همین جهت import آن نیز به ابتدای فایل جاری اضافه شدهاست.
خروجی این متد دو حالت دارد:
الف) اگر null باشد، یعنی اعتبارسنجی موفقیت آمیز بودهاست.
ب) اگر اعتبارسنجی با شکست مواجه شود، خروجی این متد یک شیء خواهد بود که کلید آن، نام اعتبارسنجی مدنظر است و مقدار این کلید، هر چیزی میتواند باشد؛ یک true و یا یک شیء دیگر که اطلاعات بیشتری را در مورد این شکست ارائه دهد.
برای مثال اگر اعتبارسنج توکار required با شکست مواجه شود، یک چنین شیءایی را بازگشت میدهد:
{ required:true }
{ minlength : { requiredLength : 3, actualLength : 1 } }
پس از پیاده سازی یک اعتبارسنجی سفارشی، برای استفادهی از آن، ابتدا ماژول آنرا به ابتدای ماژول signup-form.component.ts اضافه میکنیم:
import { UsernameValidators } from './usernameValidators';
name: ['', Validators.compose([Validators.required, UsernameValidators.cannotContainSpace])],
و مرحلهی آخر، نمایش یک پیام اعتبارسنجی مناسب و متناظر با متد cannotContainSpace است. برای این منظور فایل signup-form.component.html را گشوده و تغییرات ذیل را اعمال کنید:
<div class="form-group"> <label form="name">Username</label> <input id="name" type="text" class="form-control" ngControl="name" #name="ngForm" /> <div *ngIf="name.touched && name.errors"> <label class="text-danger" *ngIf="name.errors.required"> Username is required. </label> <label class="text-danger" *ngIf="name.errors.cannotContainSpace"> Username can't contain space. </label> </div> </div>
نام خاصیت بازگشت داده شدهی در اعتبارسنجی سفارشی، به عنوان یک خاصیت جدید شیء errors قابل استفاده است؛ مانند name.errors.cannotContainSpace.
به عنوان تمرین ماژول جدید emailValidators.ts را افزوده و سپس اعتبارسنجی سفارشی بررسی معتبر بودن ایمیل وارد شده را تعریف کنید:
import {Control} from '@angular/common'; export class EmailValidators { static email(control: Control) { var regEx = /^(([^<>()\[\]\\.,;:\s@"]+(\.[^<>()\[\]\\.,;:\s@"]+)*)|(".+"))@((\[[0-9]{1,3}\.[0-9]{1,3}\.[0-9]{1,3}\.[0-9]{1,3}])|(([a-zA-Z\-0-9]+\.)+[a-zA-Z]{2,}))$/; var valid = regEx.test(control.value); return valid ? null : { email: true }; } }
یک نکته
اگر نیاز است از regular expressions مانند مثال فوق استفاده شود، میتوان از متد توکار Validators.pattern نیز استفاده کرد و نیازی به تعریف یک متد جداگانه برای آن وجود ندارد؛ مگر اینکه نیاز به بازگشت شیء خطای کاملتری با خواص بیشتری وجود داشته باشد.
اعتبارسنجی async یا اعتبارسنجی از راه دور (remote validation)
یک سری از اعتبارسنجیها را در سمت کلاینت میتوان تکمیل کرد؛ مانند بررسی معتبر بودن فرمت ایمیل وارده. اما تعدادی دیگر، نیاز به اطلاعاتی از سمت سرور دارند. برای مثال آیا نام کاربری در حال ثبت، تکراری است یا خیر؟ این نوع اعتبارسنجیها در ردهی async validation قرار میگیرند.
سازندهی شیء Control در AngularJS 2.0 که در مثالهای بالا نیز مورد استفاده قرار گرفت، پارامتر اختیاری سومی را نیز دارد که یک AsyncValidatorFn را قبول میکند:
control(value: Object, validator?: ValidatorFn, asyncValidator?: AsyncValidatorFn) : Control
nameShouldBeUnique(control: Control) { let name: string = control.value; return new Promise((resolve) => { this._userService.isUserNameUnique(<IUser>{ "name": name }).subscribe( (result: IResult) => { resolve( result.result ? null : { 'nameShouldBeUnique': true } ); }, error => { resolve(null); } ); }); }
this.form = _formBuilder.group({ name: ['', Validators.compose([ Validators.required, UsernameValidators.cannotContainSpace ]), (control: Control) => this.nameShouldBeUnique(control)],
امضای متد nameShouldBeUnique تفاوتی با سایر متدهای اعتبارسنج نداشته و پارامتر ورودی آن، همان کنترل است که توسط آن میتوان به مقدار وارد شدهی توسط کاربر دسترسی یافت. اما تفاوت اصلی آن در اینجا است که این متد باید یک شیء Promise را بازگشت دهد. یک Promise، بیانگر نتیجهی یک عملیات async است. در اینجا دو حالت resolve و error را باید پیاده سازی کرد. در حالت error، یعنی عملیات async صورت گرفته با شکست مواجه شدهاست و در حالت resolve، یعنی عملیات تکمیل شده و اکنون میخواهیم نتیجهی نهایی را بازگشت دهیم. نتیجه نهایی بازگشت داده شدهی در اینجا، همانند سایر validators است و اگر نال باشد، یعنی اعتبارسنجی موفقیت آمیز بوده و اگر یک شیء را بازگشت دهیم، یعنی اعتبارسنجی با شکست مواجه شدهاست.
این Promise، از یک سرویس تعریف شدهی در فایل جدید user.service.ts استفاده میکند:
import { Injectable } from '@angular/core'; import { Http, Response } from '@angular/http'; import { Observable } from 'rxjs/Observable'; import { Headers, RequestOptions } from '@angular/http'; import { IUser } from './user'; import { IResult } from './result'; @Injectable() export class UserService { private _checkUserUrl = '/home/checkUser'; constructor(private _http: Http) { } private handleError(error: Response) { console.error(error); return Observable.throw(error.json().error || 'Server error'); } isUserNameUnique(user: IUser): Observable<IResult> { let headers = new Headers({ 'Content-Type': 'application/json' }); // for ASP.NET MVC let options = new RequestOptions({ headers: headers }); return this._http.post(this._checkUserUrl, JSON.stringify(user), options) .map((response: Response) => <IResult>response.json()) .do(data => console.log("User: " + JSON.stringify(data))) .catch(this.handleError); } }
export interface IResult { result: boolean; }
کدهای سمت سرور برنامه که کار بررسی یکتا بودن نام کاربری را انجام میدهند، به صورت ذیل در فایل Controllers\HomeController.cs تعریف شدهاند:
namespace MVC5Angular2.Controllers { public class HomeController : Controller { [HttpPost] public ActionResult CheckUser(User user) { var isUnique = new { result = true }; if (user.Name?.Equals("Vahid", StringComparison.OrdinalIgnoreCase) ?? false) { isUnique = new { result = false }; } return new ContentResult { Content = JsonConvert.SerializeObject(isUnique, new JsonSerializerSettings { ContractResolver = new CamelCasePropertyNamesContractResolver() }), ContentType = "application/json", ContentEncoding = Encoding.UTF8 }; } } }
بنابراین تا اینجا مسیر سمت سرور home/checkuser تکمیل شدهاست. این مسیر توسط سرویس کاربر صدا زده شده و اگر نام کاربری وارد شده موجود باشد، نتیجهای را مطابق امضای قرارداد IResult سفارشی ما بازگشت میدهد.
پس از آن مجددا به فایل signup-form.component.ts مراجعه کرده و سرویس جدید UserService را به سازندهی آن تزریق کردهایم. همچنین قسمت providers این کامپوننت را هم جهت تکمیل اطلاعات تزریق کنندهی توکار AngularJS 2.0 مقدار دهی کردهایم. البته همانطور که در مبحث تزریق وابستگیها نیز عنوان شد، اگر این سرویس قرار نیست در کلاس دیگری استفاده شود، نیازی نیست تا آنرا در بالاترین سطح ممکن و در فایل app.component.ts ثبت و معرفی کرد:
@Component({ selector: 'signup-form', templateUrl: 'app/users/signup-form.component.html', providers: [ UserService ] }) export class SignupFormComponent { constructor(private _formBuilder: FormBuilder, private _userService: UserService) {
اکنون که کدهای فعال سازی اعتبارسنجی از راه دور ما تکمیل شدهاست، به فایل signup-form.component.html مراجعه کرده و پیام مناسبی را نمایش خواهیم داد:
<div *ngIf="name.touched && name.errors"> <label class="text-danger" *ngIf="name.errors.required"> Username is required. </label> <label class="text-danger" *ngIf="name.errors.cannotContainSpace"> Username can't contain space. </label> <label class="text-danger" *ngIf="name.errors.nameShouldBeUnique"> This username is already taken. </label> </div>
نمایش پیام loading در حین انجام اعتبارسنجی از راه دور
شاید بد نباشد که در حین انجام عملیات اعتبارسنجی از راه دور و ارسال درخواستی به سرور و بازگشت نتیجهی آن، یک پیام loading را نیز نمایش داد. برای انجام اینکار نیاز است تغییرات ذیل را به فایل signup-form.component.html اضافه کنیم:
<input id="name" type="text" class="form-control" ngControl="name" #name="ngForm" /> <div *ngIf="name.control.pending"> Checking server, Please wait ... </div>
اعتبارسنجی ترکیبی در حین submit یک فرم
فرض کنید میخواهید منطقی را که حاصل اعتبارسنجی تمام فیلدهای فرم است (و نه هر کدام به تنهایی)، در حین submit آن اعمال کنید. برای مثال آیا ترکیب نام کاربری و کلمهی عبور شخصی در حین login معتبر است یا خیر؟ در این حالت پس از بررسیهای لازم در متد onSubmit، میتوان با استفاده از متد find شیء form، به یکی از کنترلهای فرم دسترسی یافت و سپس با استفاده از متد setErrors، خطای اعتبارسنجی سفارشی را به آن اضافه کرد:
onSubmit(): void { console.log(this.form.value); this.form.find('name').setErrors({ invalidData : true }); }
<div *ngIf="name.touched && name.errors"> <label class="text-danger" *ngIf="name.errors.invalidData"> Check the inputs.... </label> </div>
اتصال المانهای فرم به مدلی جهت ارسال به سرور
اکنون که دسترسی به خاصیت this.form را داریم و این خاصیت توسط [ngFormModel] به تمام اشیاء تعریف شدهی در فرم و تغییرات آنها دسترسی دارد، میتوان از آن برای دسترسی به شیءایی که حاوی مدل فرم است، استفاده کرد. برای نمونه در مثال فوق، خاصیت value آن، چنین خروجی را دارد:
{ name="VahidN", email="email@site.com", password="123"}
import { Injectable } from '@angular/core'; import { Http, Response } from '@angular/http'; import { Observable } from 'rxjs/Observable'; import { Headers, RequestOptions } from '@angular/http'; import { IUser } from './user'; import { IResult } from './result'; @Injectable() export class UserService { private _addUserUrl = '/home/addUser'; constructor(private _http: Http) { } private handleError(error: Response) { console.error(error); return Observable.throw(error.json().error || 'Server error'); } addUser(user: IUser): Observable<IUser> { let headers = new Headers({ 'Content-Type': 'application/json' }); // for ASP.NET MVC let options = new RequestOptions({ headers: headers }); return this._http.post(this._addUserUrl, JSON.stringify(user), options) .map((response: Response) => <IUser>response.json()) .do(data => console.log("User: " + JSON.stringify(data))) .catch(this.handleError); } }
[HttpPost] public ActionResult AddUser(User user) { user.Id = 1; //todo: save user and get id from db return new ContentResult { Content = JsonConvert.SerializeObject(user, new JsonSerializerSettings { ContractResolver = new CamelCasePropertyNamesContractResolver() }), ContentType = "application/json", ContentEncoding = Encoding.UTF8 }; }
onSubmit(): void { console.log(this.form.value); /*this.form.find('name').setErrors({ invalidData : true });*/ this._userService.addUser(<IUser>this.form.value) .subscribe((user: IUser) => { console.log(`ID: ${user.id}`); }); }
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: (این کدها مطابق نگارش RC 1 هستند)
MVC5Angular2.part11.zip
خلاصهی بحث
برای اینکه بتوان کنترل بیشتری را بر روی المانهای فرم داشت، ابتدا سرویس FormBuilder را در سازندهی کلاس کامپوننت فرم تزریق میکنیم. سپس با استفاده از متد group آن، المانهای فرم را به صورت کلیدهای شیء پارامتر آن تعریف میکنیم. در اینجا میتوان اعتبارسنجیهای توکار AngularJS 2.0 را که در کلاس پایهی Validators مانند Validators.required وجود دارند، تعریف کرد. با استفاده از متد compose آنها را ترکیب نمود و یا پارامتر سومی را جهت اعتبارسنجیهای async اضافه نمود. در این حالت شیء form تعریف شده به صورت [ngFormModel] به قالب فرم متصل میشود و از تغییرات آن آگاه خواهد شد.
معرفی Kendo UI
Kendo UI یک فریم ورک جاوا اسکریپتی ساخت برنامههای مدرن و تعاملی وب است و برای رسیدن به این مقصود، از JavaScript، CSS 3، HTML 5 و jQuery کمک میگیرد.
امکانات فراهم شده توسط Kendo UI
1) انواع و اقسام ویجتها: کنترلهای وب تهیه شده برفراز jQuery
ویجتهای آن در سه گروه کلی قرار میگیرند:
- گروه وب، مانند گرید، tree-view و غیره.
- گروه DataViz که جهت نمایش بصری اطلاعات و ترسیم انواع و اقسام نمودارها کاربرد دارد.
- گروه موبایل که با استفاده از فناوری adaptive rendering، در سیستم عاملهای مختلف موبایل، مانند اندروید و آی او اس، ظاهری بومی و هماهنگ با آنها را ارائه میدهد.
2) منبع داده سمت کاربر (Client side data source)
منبع داده سمت کاربر Kendo UI، از انواع و اقسام منابع داده محلی مانند آرایههای جاوا اسکریپتی تا منابع داده راه دور، مانند JSON، XML و JSONP، جهت نمایش اطلاعات و data binding پشتیبانی میکند. این منبع داده، مواردی مانند صفحه بندی، مرتب سازی اطلاعات و گروه بندی آنها را نیز فراهم میکند. به علاوه با عملیات ثبت، ویرایش و حذف اطلاعات نیز هماهنگی کاملی را دارد.
3) به همراه یک فریم ورک MVVM توکار است
این فریم ورک MVVM مواردی مانند two way data binding و همچنین declarative binding را نیز پشتیبانی میکند.
4) امکان تعویض قالب
5) پویا نمایی، کشیدن و رها کردن
6) فریم ورک اعتبارسنجی
چرا Kendo UI؟
- مهمترین مزیت کار با Kendo UI، فراهم آوردن تمام نیازهای توسعهی یک برنامهی مدرن وب، تنها در یک بسته است. به این ترتیب دیگر نیازی نیست تا گرید را از یکجا، tree-view را از جایی دیگر و کتابخانههای رسم نمودار را از منبعی ناهمگون با سایر عناصر برنامه دریافت و استفاده کنید؛ در اینجا تمام اینها در قالب یک بستهی آماده برای شما فراهم شدهاست و همچنین با یکدیگر سازگاری کاملی دارند.
- تمام ویجتهای آن برای نمایش سریع با کارآیی بالا طراحی شدهاند.
- پشتیبانی خوب آن. این فریم ورک محصول شرکتی است که به صورت تخصصی کار تهیه کامپوننتهای وب و دسکتاپ را انجام میدهد.
مرورگرهای پشتیبانی شده
یکی دیگر از مزایای مهم کار با Kendo UI پشتیبانی گستردهی آن از اکثر مرورگرهای موجود است. این فریم ورک با مرورگرهای زیر سازگار است:
- IE 7 به بعد
- فایرفاکس 10 به بعد
- تمام نگارشهای کروم
- اپرا 10 به بعد
- سفاری 4 به بعد
مجوز استفاده از Kendo UI
Kendo UI با سه مجوز ذیل ارائه میشود:
- 30 روزه آزمایشی رایگان
- تجاری
- سورس باز با مجوز Apache
پیشتر نسخهی تجاری آن تحت مجوز GPL نیز در دسترس بود. اما اخیرا مجوز GPL آن حذف شده و به Apache تغییر یافته است. اما باید در نظر داشت که نسخهی سورس باز آن شامل کنترلهای مهمی مانند «گرید» نیست و این موارد تنها در نسخهی تجاری آن لحاظ شدهاند.
مثالهای Kendo UI
پس از دریافت بستهی کامل آن، پوشههایی مانند js، styles و امثال آن قابل مشاهده هستند؛ به همراه پوشهی examples آن که حداقل 86 پوشهی دیگر در آن جهت ارائه مثالهایی از نحوهی کاربرد المانهای مختلف آن تدارک دیده شدهاند.
نحوهی افزودن Kendo UI به صفحه
از آنجائیکه Kendo UI یک فریم ورک جاوا اسکریپتی است، همانند سایر برنامههای وب، افزودن تعاریف فایلهای js، css و تصاویر مرتبط با آن، برای شروع به کار کفایت میکند. برای این منظور ابتدا پوشههای js و styles بستهی دریافتی آنرا به برنامهی خود اضافه کنید (این پوشهها در فایل پیوست انتهای بحث موجود هستند).
<!DOCTYPE html> <html xmlns="http://www.w3.org/1999/xhtml"> <head> <title></title> <!--KendoUI: Web--> <link href="styles/kendo.common.min.css" rel="stylesheet" type="text/css" /> <link href="styles/kendo.default.min.css" rel="stylesheet" type="text/css" /> <script src="js/jquery.min.js" type="text/javascript"></script> <script src="js/kendo.web.min.js" type="text/javascript"></script> <!--KendoUI: DataViz--> <link href="styles/kendo.dataviz.min.css" rel="stylesheet" type="text/css" /> <script src="js/kendo.dataviz.min.js" type="text/javascript"></script> <!--KendoUI: Mobile--> <link href="styles/kendo.mobile.all.min.css" rel="stylesheet" type="text/css" /> <script src="js/kendo.mobile.min.js" type="text/javascript"></script> <script type="text/javascript"> $(function() { $("#pickDate").kendoDatePicker(); }); </script> </head> <body> <span> Pick a date: <input id="pickDate" type="text"/> </span> </body> </html>
دریافت سورس کامل این قسمت که حاوی فایلهای اصلی kendoui.professional.2014.2.1008 نیز میباشد:
KendoUI01.7z