Gridهای واکنشگرا چگونه کار میکنند؟
تعریف تزریق وابستگی تنظیمات برنامه
در مطلب «تزریق وابستگیها فراتر از کلاسها در برنامههای Angular» با روش تزریق ثوابت برنامه آشنا شدیم. در این مثال، برنامهی کلاینت بر روی پورت 4200 اجرا میشود و برنامهی سمت سرور وب، بر روی پورت 5000. به همین جهت نیاز است این آدرس پایه سمت سرور را در تمام قسمتهای برنامه که با سرور کار میکنند، در دسترس داشته باشیم و روش مناسب برای پیاده سازی آن همان قسمت «تزریق تنظیمات برنامه توسط تامین کنندهی مقادیر» مطلب یاد شدهاست. به همین جهت فایل جدید src\app\core\services\app.config.ts را در پوشهی core\services برنامه ایجاد میکنیم:
import { InjectionToken } from "@angular/core"; export let APP_CONFIG = new InjectionToken<string>("app.config"); export interface IAppConfig { apiEndpoint: string; loginPath: string; logoutPath: string; refreshTokenPath: string; accessTokenObjectKey: string; refreshTokenObjectKey: string; } export const AppConfig: IAppConfig = { apiEndpoint: "http://localhost:5000/api", loginPath: "account/login", logoutPath: "account/logout", refreshTokenPath: "account/RefreshToken", accessTokenObjectKey: "access_token", refreshTokenObjectKey: "refresh_token" };
سپس تنظیمات ابتدایی تزریق وابستگیهای IAppConfig را در فایل src\app\core\core.module.ts به صورت ذیل انجام میدهیم:
import { AppConfig, APP_CONFIG } from "./app.config"; @NgModule({ providers: [ { provide: APP_CONFIG, useValue: AppConfig } ] }) export class CoreModule {}
طراحی سرویس Auth
پس از لاگین باید بتوان به اطلاعات اطلاعات کاربر وارد شدهی به سیستم، در تمام قسمتهای برنامه دسترسی پیدا کرد. به همین جهت نیاز است این اطلاعات را در یک سرویس سراسری singleton قرار داد تا همواره یک وهلهی از آن در کل برنامه قابل استفاده باشد. مرسوم است این سرویس را AuthService بنامند. بنابراین محل قرارگیری این سرویس سراسری در پوشهی Core\services و محل تعریف آن در قسمت providers آن خواهد بود. به همین جهت ابتدا ساختار این سرویس را با دستور ذیل ایجاد میکنیم:
ng g s Core/services/Auth
create src/app/Core/services/auth.service.ts (110 bytes)
import { AuthService } from "./services/auth.service"; @NgModule({ providers: [ // global singleton services of the whole app will be listed here. BrowserStorageService, AuthService, { provide: APP_CONFIG, useValue: AppConfig } ] }) export class CoreModule {}
در ادامه به تکمیل AuthService خواهیم پرداخت و قسمتهای مختلف آنرا مرور میکنیم.
اطلاع رسانی به کامپوننت Header در مورد وضعیت لاگین
در مطلب «صدور رخدادها از سرویسها به کامپوننتها در برنامههای Angular» با نحوهی کار با BehaviorSubject آشنا شدیم. در اینجا میخواهیم توسط آن، پس از لاگین موفق، وضعیت لاگین را به کامپوننت هدر صادر کنیم، تا لینک لاگین را مخفی کرده و لینک خروج از سیستم را نمایش دهد:
import { BehaviorSubject } from "rxjs/BehaviorSubject"; @Injectable() export class AuthService { private authStatusSource = new BehaviorSubject<boolean>(false); authStatus$ = this.authStatusSource.asObservable(); constructor() { this.updateStatusOnPageRefresh(); } private updateStatusOnPageRefresh(): void { this.authStatusSource.next(this.isLoggedIn()); }
در اینجا در سازندهی کلاس، بر اساس خروجی متد وضعیت لاگین شخص، برای اولین بار، متد next این BehaviorSubject فراخوانی میشود. علت قرار دادن این متد در سازندهی کلاس سرویس، عکس العمل نشان دادن به refresh کامل صفحه، توسط کاربر است و یا عکس العمل نشان دادن به وضعیت بهخاطر سپاری کلمهی عبور، در اولین بار مشاهدهی سایت و برنامه. در این حالت متد isLoggedIn، کش مرورگر را بررسی کرده و با واکشی توکنها و اعتبارسنجی آنها، گزارش وضعیت لاگین را ارائه میدهد. پس از آن، خروجی آن (true/false) به مشترکین اطلاع رسانی میشود.
در ادامه، متد next این BehaviorSubject را در متدهای login و logout نیز فراخوانی خواهیم کرد.
تدارک ذخیره سازی توکنها در کش مرورگر
از طرف سرور، دو نوع توکن access_token و refresh_token را دریافت میکنیم. به همین جهت یک enum را جهت مشخص سازی آنها تعریف خواهیم کرد:
export enum AuthTokenType { AccessToken, RefreshToken }
import { BrowserStorageService } from "./browser-storage.service"; export enum AuthTokenType { AccessToken, RefreshToken } @Injectable() export class AuthService { private rememberMeToken = "rememberMe_token"; constructor(private browserStorageService: BrowserStorageService) { } rememberMe(): boolean { return this.browserStorageService.getLocal(this.rememberMeToken) === true; } getRawAuthToken(tokenType: AuthTokenType): string { if (this.rememberMe()) { return this.browserStorageService.getLocal(AuthTokenType[tokenType]); } else { return this.browserStorageService.getSession(AuthTokenType[tokenType]); } } deleteAuthTokens() { if (this.rememberMe()) { this.browserStorageService.removeLocal(AuthTokenType[AuthTokenType.AccessToken]); this.browserStorageService.removeLocal(AuthTokenType[AuthTokenType.RefreshToken]); } else { this.browserStorageService.removeSession(AuthTokenType[AuthTokenType.AccessToken]); this.browserStorageService.removeSession(AuthTokenType[AuthTokenType.RefreshToken]); } this.browserStorageService.removeLocal(this.rememberMeToken); } private setLoginSession(response: any): void { this.setToken(AuthTokenType.AccessToken, response[this.appConfig.accessTokenObjectKey]); this.setToken(AuthTokenType.RefreshToken, response[this.appConfig.refreshTokenObjectKey]); } private setToken(tokenType: AuthTokenType, tokenValue: string): void { if (this.rememberMe()) { this.browserStorageService.setLocal(AuthTokenType[tokenType], tokenValue); } else { this.browserStorageService.setSession(AuthTokenType[tokenType], tokenValue); } } }
- متد rememberMe مشخص میکند که آیا وضعیت بهخاطر سپاری کلمهی عبور توسط کاربر انتخاب شدهاست یا خیر؟ این مقدار را نیز در local storage ماندگار ذخیره میکنیم تا در صورت بستن مرورگر و مراجعهی مجدد به آن، در دسترس باشد و به صورت خودکار پاک نشود.
- متد setToken، بر اساس وضعیت rememberMe، مقادیر توکنهای دریافتی از سرور را در local storage و یا session storage ذخیره میکند.
- متد getRawAuthToken بر اساس یکی از مقادیر enum ارسالی به آن، مقدار خام access_token و یا refresh_token ذخیره شده را بازگشت میدهد.
- متد deleteAuthTokens جهت حذف تمام توکنهای ذخیره شدهی توسط برنامه استفاده خواهد شد. نمونهی کاربرد آن در متد logout است.
- متد setLoginSession پس از لاگین موفق فراخوانی میشود. کار آن ذخیره سازی توکنهای دریافتی از سرور است. فرض آن نیز بر این است که خروجی json از طرف سرور، توکنها را با کلیدهایی دقیقا مساوی access_token و refresh_token بازگشت میدهد:
{"access_token":"...","refresh_token":"..."}
تکمیل متد ورود به سیستم
در صفحهی لاگین، کاربر نام کاربری، کلمهی عبور و همچنین گزینهی «بهخاطر سپاری ورود» را باید تکمیل کند. به همین جهت اینترفیسی را برای این کار به نام Credentials در محل src\app\core\models\credentials.ts ایجاد میکنیم:
export interface Credentials { username: string; password: string; rememberMe: boolean; }
@Injectable() export class AuthService { constructor( @Inject(APP_CONFIG) private appConfig: IAppConfig, private http: HttpClient, private browserStorageService: BrowserStorageService ) { this.updateStatusOnPageRefresh(); } login(credentials: Credentials): Observable<boolean> { const headers = new HttpHeaders({ "Content-Type": "application/json" }); return this.http .post(`${this.appConfig.apiEndpoint}/${this.appConfig.loginPath}`, credentials, { headers: headers }) .map((response: any) => { this.browserStorageService.setLocal(this.rememberMeToken, credentials.rememberMe); if (!response) { this.authStatusSource.next(false); return false; } this.setLoginSession(response); this.authStatusSource.next(true); return true; }) .catch((error: HttpErrorResponse) => Observable.throw(error)); } }
در اینجا نیاز است اطلاعات شیء Credentials را به مسیر http://localhost:5000/api/account/login ارسال کنیم. به همین جهت نیاز به سرویس IAppConfig تزریق شدهی در سازندهی کلاس وجود دارد تا با دسترسی به this.appConfig.apiEndpoint، مسیر تنظیم شدهی در فایل src\app\core\services\app.config.ts را دریافت کنیم.
پس از لاگین موفق:
- ابتدا وضعیت rememberMe انتخاب شدهی توسط کاربر را در local storage مرورگر جهت مراجعات آتی ذخیره میکنیم.
- سپس متد setLoginSession، توکنهای دریافتی از شیء response را بر اساس وضعیت rememberMe در local storage ماندگار و یا session storage فرار، ذخیره میکند.
- در آخر با فراخوانی متد next مربوط به authStatusSource با پارامتر true، به تمام کامپوننتهای مشترک به این سرویس اعلام میکنیم که وضعیت لاگین موفق بودهاست و اکنون میتوانید نسبت به آن عکس العمل نشان دهید.
تکمیل متد خروج از سیستم
کار خروج، با فراخوانی متد logout صورت میگیرد:
@Injectable() export class AuthService { constructor( @Inject(APP_CONFIG) private appConfig: IAppConfig, private http: HttpClient, private router: Router ) { this.updateStatusOnPageRefresh(); } logout(navigateToHome: boolean): void { this.http .get(`${this.appConfig.apiEndpoint}/${this.appConfig.logoutPath}`) .finally(() => { this.deleteAuthTokens(); this.unscheduleRefreshToken(); this.authStatusSource.next(false); if (navigateToHome) { this.router.navigate(["/"]); } }) .map(response => response || {}) .catch((error: HttpErrorResponse) => Observable.throw(error)) .subscribe(result => { console.log("logout", result); }); } }
اعتبارسنجی وضعیت لاگین و توکنهای ذخیره شدهی در مرورگر
برای اعتبارسنجی access token دریافتی از طرف سرور، نیاز به بستهی jwt-decode است. به همین جهت دستور ذیل را در خط فرمان صادر کنید تا بستهی آن به پروژه اضافه شود:
> npm install jwt-decode --save
import * as jwt_decode from "jwt-decode";
getDecodedAccessToken(): any { return jwt_decode(this.getRawAuthToken(AuthTokenType.AccessToken)); }
{ "jti": "d1272eb5-1061-45bd-9209-3ccbc6ddcf0a", "iss": "http://localhost/", "iat": 1513070340, "http://schemas.xmlsoap.org/ws/2005/05/identity/claims/nameidentifier": "1", "http://schemas.xmlsoap.org/ws/2005/05/identity/claims/name": "Vahid", "DisplayName": "وحید", "http://schemas.microsoft.com/ws/2008/06/identity/claims/serialnumber": "709b64868a1d4d108ee58369f5c3c1f3", "http://schemas.microsoft.com/ws/2008/06/identity/claims/userdata": "1", "http://schemas.microsoft.com/ws/2008/06/identity/claims/role": [ "Admin", "User" ], "nbf": 1513070340, "exp": 1513070460, "aud": "Any" }
getDisplayName(): string { return this.getDecodedAccessToken().DisplayName; }
getAccessTokenExpirationDateUtc(): Date { const decoded = this.getDecodedAccessToken(); if (decoded.exp === undefined) { return null; } const date = new Date(0); // The 0 sets the date to the epoch date.setUTCSeconds(decoded.exp); return date; }
isAccessTokenTokenExpired(): boolean { const expirationDateUtc = this.getAccessTokenExpirationDateUtc(); if (!expirationDateUtc) { return true; } return !(expirationDateUtc.valueOf() > new Date().valueOf()); }
isLoggedIn(): boolean { const accessToken = this.getRawAuthToken(AuthTokenType.AccessToken); const refreshToken = this.getRawAuthToken(AuthTokenType.RefreshToken); const hasTokens = !this.isEmptyString(accessToken) && !this.isEmptyString(refreshToken); return hasTokens && !this.isAccessTokenTokenExpired(); } private isEmptyString(value: string): boolean { return !value || 0 === value.length; }
در قسمت بعد، از این سرویس اعتبارسنجی تکمیل شده جهت ورود به سیستم و تکمیل کامپوننت header استفاده خواهیم کرد.
کدهای کامل این سری را از اینجا میتوانید دریافت کنید.
برای اجرای آن فرض بر این است که پیشتر Angular CLI را نصب کردهاید. سپس از طریق خط فرمان به ریشهی پروژهی ASPNETCore2JwtAuthentication.AngularClient وارد شده و دستور npm install را صادر کنید تا وابستگیهای آن دریافت و نصب شوند. در آخر با اجرای دستور ng serve -o، برنامه ساخته شده و در مرورگر پیش فرض سیستم نمایش داده خواهد شد (و یا همان اجرای فایل ng-serve.bat). همچنین باید به پوشهی ASPNETCore2JwtAuthentication.WebApp نیز مراجعه کرده و فایل dotnet_run.bat را اجرا کنید، تا توکن سرور برنامه نیز فعال شود.
Contents
- Get to know our basic Angular TabsComponent (in master branch here)
- Declare a template within a template using
ng-template
in Angular - Pass a reference of an ng-template to a component and render it in Angular
- Pass data to be rendered in a dynamic ng-template using ngTemplateOutletContext in Angular
- Define an anchor point where to render dynamic components in Angular
- Dynamically instantiate an Angular component
- Destroy a dynamically instantiated Angular component
روش شماره 1 : استفاده از _ViewStart موجود در ریشهی پوشه Views
با استفاده از کد زیر میتوانیم فایل پیش فرضی را که قرار است رندر شود، تغییر دهیم:
@{ var controller = HttpContext.Current.Request.RequestContext.RouteData.Values["Controller"].ToString(); string layout = ""; if (controller == "Admin") { layout = "~/Views/Shared/_AdminLayout.cshtml"; } else { layout = "~/Views/Shared/_Layout.cshtml"; } Layout = layout; }
روش شماره 2 : مشخص کردن لایه در Action
همچنین میتوانیم فایل مورد نظر را در اکشن خودمان، بازنویسی (override) کنیم:
public ActionResult Index() { RegisterModel model = new RegisterModel(); //TO DO: return View("Index", "_AdminLayout", model); }
روش شماره 3 : مشخص کردن لایه به ازای هر View
میتوانیم در هر View هم لایه مربوط به آن را مشخص کنیم:
@{ Layout = "~/Views/Shared/_AdminLayout.cshtml"; }
روش شماره 4 : اضافه کردن فایل _ViewStart به ازای هر کنترلر
همانطور که در تصویر زیر میبینید آخرین روش این هست که میتوانید فایلهای _ViewStart مختلفی را به ازای هر کنترلر، داخل پوشه View مربوطه قرار بدید تا سیستم از آن استفاده کند.
بنابراین برای ایجاد یک کامپوننت میتوانیم به اینصورت عمل کنیم:
var app = angular.module("dntModule", []); app.component("pmApp", { template: `Hello this is a simple component` });
همانطور که مشاهده میکنید تابع component دو پارامتر را از ورودی دریافت خواهد کرد؛ نام کامپوننت و یک شیء برای تعیین تنظیمات کامپوننت. نام کامپوننت در اینجا به صورت camel case تعریف شده است؛ که در واقع یک convention برای Angular است. در اینحالت برای استفادهی از کامپوننت باید به اینصورت عمل کنیم:
<pm-app></pm-app>
در قسمت تنظیمات کامپوننت، در سادهترین حالت یک template تعیین شدهاست که بیانگر نحوهی رندر شدن یک کامپوننت میباشد. در اینحالت وقتی انگیولار به تگ فوق برسد، یک کامپوننت با نام pmApp را بارگذاری خواهد کرد.
ایجاد یک کامپوننت ساده
در ادامه میخواهیم یک کامپوننت ساده را جهت نمایش یکسری URL درون صفحه طراحی کنیم. ساختار صفحه index.html به صورت زیر خواهد بود:
<html ng-app="DNT"> <head> <meta charset="UTF-8"> <title>Using Angular Component</title> <link rel="stylesheet" href="bower_components/bootstrap/dist/css/bootstrap.css"> <link rel="stylesheet" href="bower_components/font-awesome/css/font-awesome.min.css"> </head> <body> <div class="container"> <div class="row"> <div class="col-md-3"> <dnt-widget></dnt-widget> </div> </div> </div> <script src="bower_components/angular/angular.js"></script> <script src="scripts/app.js"></script> <script src="scripts/components/dnt-widget.component.js"></script> </body> </html>
در اینجا ابتدا توسط دایرکتیو ng-app، به Angular، ماژولمان را معرفی کردهایم. سپس مداخل بوتاسترپ و کتابخانهی font-awesome را مشاهده میکنید. در ادامه، کتابخانهی Angular و همچنین فایل app.js جهت معرفی ماژول برنامه معرفی شدهاست. در نهایت نیز یک فایل در مسیر ذکر شده برای قرار دادن کدهای کامپوننت در مسیر scripts/components اضافه شدهاست.
همانطور که ملاحظه میکنید، کامپوننتمان به صورت یک تگ سفارشی، درون صفحه قرار گرفته است:
<dnt-archive></dnt-archive>
در ادامه باید به Angular، نحوهی تعریف این کامپوننت را اعلام کنیم. بنابراین یک فایل جاوا اسکریپتی را با نام dnt-widget.component، با محتویات زیر ایجاد کنید:
(function () { "use strict"; var app = angular.module("DNT"); function DntArchiveController() { var model = this; model.panel = { title: "Panel Title", items: [ { title: "Dotnettips", url: "https://www.dntips.ir" }, { title: "Google", url: "http://www.google.con" }, { title: "Yahoo", url: "http://www.yahoo.con" } ] }; }; app.component("dntWidget", { templateUrl: '/scripts/components/dnt-widget.component.html', controllerAs: "model", controller: DntArchiveController }); } ());
توضیح کدهای فوق:
همانطور که مشاهده میکنید، برای پارمتر دوم کامپوننت، سه پراپرتی را تعیین کردهایم:
templateUrl: به کمک این پراپرتی به Angular گفتهایم که محتوای قالب این کامپوننت، درون یک فایل HTML مجزا قرار دارد و به صورت linked template میباشد.
controllerAs: یکی از مزایای استفاده از کامپوننتها، استفاده از controller as syntax میباشد. لازم به ذکر است اگر این پراپرتی را مقداردهی نکنیم، به صورت پیشفرض مقدار ctrl$ در نظر گرفته خواهد شد.
controller: مزیت دیگر کامپوننتها، استفاده از کنترلرها است. با استفاده از این پراپرتی، یک کنترلر را برای کامپوننتمان رجیستر کردهایم. در نتیجه زمانیکهی Angular میخواهد کامپوننتمان را نمایش دهد، تابع تعریف شده برای این پراپرتی، جهت ایجاد یک controller instance فراخوانی خواهد شد. بنابراین هر پراپرتی یا تابعی که برای این controller instance تعریف کنیم، به راحتی درون ویوی آن جهت اعمال بایندینگ در دسترس خواهد بود (در نتیجه نیازی به scope$ نخواهد بود).
درون کنترلر نیز برای راحتی کار و همچنین به عنوان یک best practice، مقدار this را توسط یک متغیر با نام model، کپچر کردهایم. در اینجا یک شیء را با نام panel نیز به مدل اضافه کردهایم.
محتویات تمپلیت:
<div class="panel panel-default"> <div class="panel-heading"> <h3 class="panel-title"> <span class="fa fa-archive"></span> {{ model.panel.title}} </h3> </div> <ul class="list-group"> <li class="list-group-item" ng-repeat="item in model.panel.items"> <span class="fa fa-industry"></span> <a href="{{ item.url }}">{{ item.title }}</a> </li> </ul> </div>
ویوی کامپوننت پیچیدگی خاصی ندارد. همانطور که مشاهده میکنید یک پنل بوتاسترپی را ایجاد کردهایم که مقدار عنوان آن و همچنین آیتمهای آن، از شیء اتچ شده به مدل دریافت خواهند شد. بنابراین اکنون اگر برنامه را اجرا کنید، خروجی کامپوننت را به اینصورت مشاهده خواهید کرد:
همانطور که مشاهده میکنید استفاده از کامپوننتها در Angular 1.5 در مقایسه با ایجاد دایرکتیوها و کنترلرها خیلی سادهتر است. در واقع امکانات این API جدید تنها به مثال فوق ختم نمیشود؛ بلکه این API یک سیستم مسیریابی جدید را نیز معرفی کرده است که در قسمتهای بعدی به آن نیز خواهیم پرداخت.
جهت تکمیل بحث نیز یک تقویم شمسی ساده را در اینجا قرار دادهام. میتوانید جهت مرور بحث جاری به کدهای آن مراجعه کنید. البته هدف از تعریف این پروژه تنها یک مثال ساده برای معرفی کامپوننتها بود و طبیعتاً باگهای زیادی دارد. اگر مایل بودید میتوانید در توسعهی آن مشارکت نمائید.
کدهای این قسمت را نیز از اینجا میتوانید دریافت کنید.
استفاده از WinML در NET 5 .
WinML is a high-performance, reliable API for deploying hardware-accelerated ML (Machine Learning) inferences on Windows devices. Since its introduction, many developers started using this technology to develop UWP applications that leverage artificial intelligence. Throughout this blog post, we’ll understand how you can leverage WinML on a simple .NET5 Console app.
مقایسهای بین REST و GraphQL
services.AddServerSideBlazor () //............ endpoints.MapBlzorHub()
<script script src= _framework/blazor.server.js></script>
script src= admin/_framework/blazor.server.js
SASS #1
SASS چیست؟
SASS مخفف Syntactically Awesome Style Sheets است که توسط آقای Hampton Catlin طراحی و ایجاد شده است و همانند CoffeeScript که پس از کامپایل به جاوااسکریپت تبدیل میشد، SASS نیز پس از کامپایل به CSS تبدیل میشود. SASS با استفاده از متغیرها، mixins، ارث بری و قوانین تودرتو، CSS را با مهارت زیادی در بهترین حالت تولید میکند.
SASS باعث کمتر نوشتن کد CSS، سبب افزایش خوانایی و دستکاری کردن راحتتر و پویای آن میشود. این مساله راهی عالی برای نوشتن کدهای CSS کاربردیتر است و میتواند سرعت گردش کار هر توسعه دهنده و یا طراح وب را افزایش دهد.
وقتی اولین بار SASS عرضه شد، syntax آن تفاوت قابل توجهی با CSS داشت (پسوند فایلهای آن SASS. است) که به جای نوشتن براکتها، از تورفتگی استفاده میشد و دیگر نیازی به نوشتن ";" نبود. البته با عدم استقبال از این syntax مواجه شد و با عرضهی نسخه 3 SASS، (که پسوند فایلهای آن SCSS. است) syntax آن بسیار شبیه به CSS شد؛ البته با همهی ویژگیهای SASS.
برای مثال کد CSS زیر را میخواهیم به دو روش بنویسیم:
header { margin: 0; padding: 0; color: #fff; }
$color: #fff; header { margin: 0; padding:0; color: $color; }
$color: #fff header margin: 0 padding: 0 color: $color
توجه: syntax ایی که در این سری آموزشی با آن کار میکنیم SCSS. است.
کامپایل کردن SASS
روشهای مختلفی برای کامپایل فایلهای SASS وجود دارند:- روش اصلی استفاده از SASS در Ruby است که پس از نصب Ruby و اجرای فرمان SASS ،gem install sass نصب میشود و برای کامپایل، اجرای فرمان زیر:
sass myfile.scss myfile.css
- استفاده از برنامههای گرافیکی مانند Hammer , CodeKit و Compass.
- استفاده از برنامههای رایگان مانند libsass که با یک کامپایلر سریع نوشته شده با ++C/C است و همچنین میتوانید libsass را از طریق NPM با node-sass نصب کنید.
npm install node-sass
- استفاده از افزونه Web Essentials در Visual Studio
خب سوالی که ممکن است برای شما پیش آمده باشد این است که باید از کدام یک از این روشها را استفاده کنیم؟
بستگی به این دارد که شما چه کاری را میخواهید انجام دهید.
- در صورتیکه بر روی یک پروژهی بزرگ با میزان کد زیاد کار میکنید، استفاده از Ruby SASS، کمی کند کار کامپایل را انجام میدهد.
- اگر بخواهید از libsass استفاده کنید، این مسئله وجود دارد که به طور %100 با قابلیتهای Ruby SASS برابری ندارد.
- در صورتیکه نمیخواهید از command line استفاده کنید، برنامههای گرافیکی گزینهای عالی هستند. شما میتوانید طوری تنظیم کنید که تمامی تغییراتی که در فایل SASS انجام میشود، به صورت خودکار کار کامپایل انجام شود.
- اگر هم فقط میخواهید کدی را که نوشتهاید تست کنید، میتوانید از ابزارهای آنلاین مانند SassMeister استفاده کنید.