اشتراکها
دلیل اینکه این کدهای رو به این شکل نوشتید چیه ؟
این قسمتها رو اگر ممکنه یه توضیحی بدید چرا ین شکلی نوشتید . مثلا چرا برای IP به بار EFPropertyCreatedByIp و یه بار هم اینو CreatedByIp نوشتید ؟
این nameof کاربردش چیه ؟
public static readonly Func<object, string> EFPropertyCreatedByIp = entity => EF.Property<string>(entity, CreatedByIp); public static readonly string CreatedByIp = nameof(CreatedByIp);
این nameof کاربردش چیه ؟
با سلام؛ من تازه 2 روزه با Entity Framework آشنا شدم. حالا به روی VS 2012 و از طریق manage nuget pachages و گزینه 6 Entity Framework را نصب کردم و برای قدم اول یک کلاس , یک data layer , و کانکشن استرینگ را هم طبق اون تنظیم کردم. اما در زمان اجرا خطای Could not find schema را برای کانفیگ در کانکشن استرینگ میده. از دوستان کسی میتونه راهنمایی کنه؟ ممنون میشم
نظرات مطالب
آشنایی با TransactionScope
برای اجرای تراکنش در سیستمهای با کاربر و حجم داده زیاد بهتر ه از امکانات تراکنش موجود در ORMها استفاده کنید. برای مثال در Entity Framework میتونید از DBTransactionها استفاده کنید یا در NHibernate از تراکنش موجود در Session استفاده کنید. برای مثال در CodeFirst
البته در زمان مناسب در صورت نیاز یک پست رو به این مورد اختصاص خواهم داد.
public void Save( TEntity entity ) { DbTransaction transaction = null; try { transaction = this.Database.Connection.BeginTransaction(); //عملیات مورد نظر transaction.Commit(); } catch { transaction.Rollback(); } finally { transaction.Dispose(); } }
یک روش کار کردن با پروژههای SPA، توسعهی مجزای قسمتهای front-end و back-end است. برای مثال پروژهی React را به صورت جداگانهای توسعه میدهیم، پروژهی ASP.NET Core را نیز به همین صورت. هنگام آزمایش برنامه، در یکی دستور npm start را اجرا میکنیم تا وب سرور آزمایشی React، آنرا در آدرس http://localhost:3000 قابل دسترسی کند و در دیگری دستور dotnet watch run را صادر میکنیم تا برنامهی وب ASP.NET Core را بر روی آدرس https://localhost:5001 مهیا کند. سپس برای اینکه از پورت 3000 بتوان با پورت 5001 کار کرد، نیاز خواهد بود تا CORS را در برنامهی ASP.NET Core فعالسازی کنیم. در حین ارائهی نهایی برنامه نیز هر کدام را به صورت مجزا publish کرده و بعد هم خروجی نهایی پروژهی SPA را در پوشهی wwwroot برنامهی وب کپی میکنیم تا قابل دسترسی و استفاده شود. روش دیگری نیز برای یکی/ساده سازی این تجربه وجود دارد که در این مطلب به آن خواهیم پرداخت.
پیشنیاز: ایجاد یک برنامهی خالی React و ASP.NET Core
یک پوشهی خالی را ایجاد کرده و در آن دستور dotnet new react را صادر کنید، تا قالب خاص پروژههای React یکی سازی شدهی با پروژههای ASP.NET Core، یک پروژهی جدید را ایجاد کند.
همانطور که در تصویر فوق نیز مشاهده میکنید، این پروژه از دو برنامه تشکیل شدهاست:
الف) برنامهی SPA که در پوشهی ClientApp قرار گرفتهاست و شامل کدهای کامل یک برنامهی React است.
ب) برنامهی سمت سرور ASP.NET Core که یک برنامهی متداول وب، به همراه فایل Startup.cs و سایر فایلهای مورد نیاز آن است.
در ادامه نکات ویژهی ساختار این پروژه را بررسی خواهیم کرد.
تجربهی توسعهی برنامهها توسط این قالب ویژه
اکنون اگر این پروژهی وب را برای مثال با فشردن دکمهی F5 و یا اجرای دستور dotnet run، اجرا کنیم، چه اتفاقی رخ میدهد؟
- به صورت خلاصه برنامهی ASP.NET Core شروع به کار کرده و سبب ارائه همزمان برنامهی SPA نیز خواهد شد.
- پورتی که برنامهی وب بر روی آن قرار دارد، با پورتی که برنامهی React بر روی روی آن ارائه میشود، یکی است. یعنی نیازی به تنظیمات CORS را ندارد.
- در این حالت اگر در برنامهی React تغییری را ایجاد کنیم (در هر قسمتی از آن)، hot reloading آن هنوز هم برقرار است و سبب بارگذاری مجدد برنامهی SPA در مرورگر خواهد شد و برای اینکار نیازی به توقف و راه اندازی مجدد برنامهی ASP.NET Core نیست.
اما این تجربهی روان کاربری و توسعه، چگونه حاصل شدهاست؟
بررسی ساختار فایل Startup.cs یک پروژهی مبتنی بر dotnet new react
برای درک نحوهی عملکرد این قالب ویژه، نیاز است از فایل Startup.cs آن شروع کرد.
در ابتدا تعریف فضای نام SpaServices را مشاهده میکنید. بستهی متناظر با آن در فایل csproj برنامه به صورت زیر ثبت شدهاست:
این بسته، همان بستهی جدید SpaServices است و در NET 5x. نیز پشتیبانی خواهد شد .
در متد ConfigureServices، ثبت سرویسهای مرتبط با فایلهای استاتیک پروژهی SPA، توسط متد AddSpaStaticFiles صورت گرفتهاست. در اینجا RootPath آن، به پوشهی ClientApp/build اشاره میکند. البته این پوشه هنوز در این ساختار، قابل مشاهده نیست؛ اما زمانیکه پروژهی ASP.NET Core را برای ارائهی نهایی، publish کردیم، به صورت خودکار ایجاد شده و حاوی فایلهای قابل ارائهی برنامهی React نیز خواهد بود.
قسمت مهم دیگر کلاس آغازین برنامه، متد Configure آن است:
در اینجا ثبت سه میان افزار جدید را مشاهده میکنید:
- متد UseSpaStaticFiles، سبب ثبت میانافزاری میشود که امکان دسترسی به فایلهای استاتیک پوشهی ClientApp حاوی برنامهی React را میسر میکند؛ مسیر این پوشه را در متد ConfigureServices تنظیم کردیم.
- متد UseSpa، سبب ثبت میانافزاری میشود که دو کار مهم را انجام میدهد:
1- کار اصلی آن، ثبت مسیریابی معروف catch all است تا مسیریابیهایی را که توسط کنترلرهای برنامهی ASP.NET Core مدیریت نمیشوند، به سمت برنامهی React هدایت کند. برای مثال مسیر https://localhost:5001/api/users به یک کنترلر API برنامهی سمت سرور ختم میشود، اما سایر مسیرها مانند https://localhost:5001/login قرار است صفحهی login برنامهی سمت کلاینت SPA را نمایش دهند و متناظر با اکشن متد خاصی در کنترلرهای برنامهی وب ما نیستند. در این حالت، کار این مسیریابی catch all، نمایش صفحهی پیشفرض برنامهی SPA است.
2- بررسی میکند که آیا شرایط IsDevelopment برقرار است؟ آیا در حال توسعهی برنامه هستیم؟ اگر بله، میانافزار دیگری را به نام UseReactDevelopmentServer، اجرا و ثبت میکند.
برای درک عملکرد میانافزار ReactDevelopmentServer نیاز است به سورس آن مراجعه کرد. این میانافزار بر اساس پارامتر start ای که دریافت میکند، سبب اجرای npm run start خواهد شد. به این ترتیب دیگر نیازی به اجرای جداگانهی این دستور نخواهد بود و همچنین این اجرا، به همراه تنظیمات proxy مخصوصی نیز هست تا پورت اجرایی برنامهی React و برنامهی ASP.NET Core یکی شده و دیگر نیازی به تنظیمات CORS مخصوص برنامههای React نباشد. بنابراین hot reloading ای که از آن صحبت شد، توسط ASP.NET Core مدیریت نمیشود. در پشت صحنه همان npm run start اصلی برنامههای React، در حال اجرای وب سرور آزمایشی React است که از hot reloading پشتیبانی میکند.
یک مشکل: با این تنظیم، هربار که برنامهی ASP.NET Core اجرا میشود (به علت تغییرات در کدها و فایلهای پروژه)، سبب اجرای مجدد و پشت صحنهی react development server نیز خواهد شد که ... آغاز برنامه را در حالت توسعه، کند میکند. برای رفع این مشکل میتوان این وب سرور توسعهی برنامههای React را به صورت جداگانهای اجرا کرد و فقط تنظیمات پروکسی آنرا در اینجا ذکر نمود:
در اینجا فقط کافی است سطر UseReactDevelopmentServer را با تنظیم UseProxyToSpaDevelopmentServer که به آدرس وب سرور توسعهی برنامههای React اشاره میکند، تنظیم کنیم. بدیهی است در اینجا حالت باید از طریق خط فرمان به پوشهی clientApp وارد شد و دستور npm start را یکبار به صورت دستی اجرا کرد، تا این وب سرور، راه اندازی شود.
تغییرات ویژهی فایل csproj برنامه
اگر به فایل csproj برنامه دقت کنیم، دو تغییر جدید نیز در آن قابل مشاهده هستند:
الف) نصب خودکار وابستگیهای برنامهی client
در این تنظیم، در حالت build و debug، ابتدا بررسی میکند که آیا پوشهی node_modules برنامهی SPA وجود دارد؟ اگر خیر، ابتدا مطمئن میشود که node.js بر روی سیستم نصب است و سپس دستور npm install را صادر میکند تا تمام وابستگیهای برنامهی client، دریافت و نصب شوند.
ب) یکی کردن تجربهی publish برنامهی ASP.NET Core با publish پروژههای React
میانافزار ReactDevelopmentServer کار اجرا و پروکسی دستور npm run start را در حالت توسعه انجام میدهد. اما در حالت ارائهی نهایی چطور؟ در اینجا نیاز است دستور npm run build اجرا شده و فایلهای مخصوص ارائهی نهایی برنامهی React تولید و سپس به پوشهی wwwroot، کپی شوند. تنظیم فوق، دقیقا همین کار را در حین publish برنامهی ASP.NET Core، به صورت خودکار انجام میدهد و شامل این مراحل است:
- ابتدا npm install را جهت اطمینان از به روز بودن وابستگیهای برنامه مجددا اجرا میکند.
- سپس npm run build را برای تولید فایلهای قابل ارائهی برنامهی React اجرا میکند.
- در آخر تمام فایلهای پوشهی ClientApp/build تولیدی را به بستهی نهایی توزیعی برنامهی ASP.NET Core، اضافه میکند.
پیشنیاز: ایجاد یک برنامهی خالی React و ASP.NET Core
یک پوشهی خالی را ایجاد کرده و در آن دستور dotnet new react را صادر کنید، تا قالب خاص پروژههای React یکی سازی شدهی با پروژههای ASP.NET Core، یک پروژهی جدید را ایجاد کند.
همانطور که در تصویر فوق نیز مشاهده میکنید، این پروژه از دو برنامه تشکیل شدهاست:
الف) برنامهی SPA که در پوشهی ClientApp قرار گرفتهاست و شامل کدهای کامل یک برنامهی React است.
ب) برنامهی سمت سرور ASP.NET Core که یک برنامهی متداول وب، به همراه فایل Startup.cs و سایر فایلهای مورد نیاز آن است.
در ادامه نکات ویژهی ساختار این پروژه را بررسی خواهیم کرد.
تجربهی توسعهی برنامهها توسط این قالب ویژه
اکنون اگر این پروژهی وب را برای مثال با فشردن دکمهی F5 و یا اجرای دستور dotnet run، اجرا کنیم، چه اتفاقی رخ میدهد؟
- به صورت خلاصه برنامهی ASP.NET Core شروع به کار کرده و سبب ارائه همزمان برنامهی SPA نیز خواهد شد.
- پورتی که برنامهی وب بر روی آن قرار دارد، با پورتی که برنامهی React بر روی روی آن ارائه میشود، یکی است. یعنی نیازی به تنظیمات CORS را ندارد.
- در این حالت اگر در برنامهی React تغییری را ایجاد کنیم (در هر قسمتی از آن)، hot reloading آن هنوز هم برقرار است و سبب بارگذاری مجدد برنامهی SPA در مرورگر خواهد شد و برای اینکار نیازی به توقف و راه اندازی مجدد برنامهی ASP.NET Core نیست.
اما این تجربهی روان کاربری و توسعه، چگونه حاصل شدهاست؟
بررسی ساختار فایل Startup.cs یک پروژهی مبتنی بر dotnet new react
برای درک نحوهی عملکرد این قالب ویژه، نیاز است از فایل Startup.cs آن شروع کرد.
// ... using Microsoft.AspNetCore.SpaServices.ReactDevelopmentServer; namespace dotnet_template_sample { public class Startup { // ... public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { services.AddControllersWithViews(); // In production, the React files will be served from this directory services.AddSpaStaticFiles(configuration => { configuration.RootPath = "ClientApp/build"; }); }
<ItemGroup> <PackageReference Include="Microsoft.AspNetCore.SpaServices.Extensions" Version="3.1.2" /> </ItemGroup>
در متد ConfigureServices، ثبت سرویسهای مرتبط با فایلهای استاتیک پروژهی SPA، توسط متد AddSpaStaticFiles صورت گرفتهاست. در اینجا RootPath آن، به پوشهی ClientApp/build اشاره میکند. البته این پوشه هنوز در این ساختار، قابل مشاهده نیست؛ اما زمانیکه پروژهی ASP.NET Core را برای ارائهی نهایی، publish کردیم، به صورت خودکار ایجاد شده و حاوی فایلهای قابل ارائهی برنامهی React نیز خواهد بود.
قسمت مهم دیگر کلاس آغازین برنامه، متد Configure آن است:
// ... using Microsoft.AspNetCore.SpaServices.ReactDevelopmentServer; namespace dotnet_template_sample { public class Startup { // ... public void Configure(IApplicationBuilder app, IWebHostEnvironment env) { // ... app.UseStaticFiles(); app.UseSpaStaticFiles(); app.UseRouting(); app.UseEndpoints(endpoints => { endpoints.MapControllerRoute( name: "default", pattern: "{controller}/{action=Index}/{id?}"); }); app.UseSpa(spa => { spa.Options.SourcePath = "ClientApp"; if (env.IsDevelopment()) { spa.UseReactDevelopmentServer(npmScript: "start"); } }); } } }
- متد UseSpaStaticFiles، سبب ثبت میانافزاری میشود که امکان دسترسی به فایلهای استاتیک پوشهی ClientApp حاوی برنامهی React را میسر میکند؛ مسیر این پوشه را در متد ConfigureServices تنظیم کردیم.
- متد UseSpa، سبب ثبت میانافزاری میشود که دو کار مهم را انجام میدهد:
1- کار اصلی آن، ثبت مسیریابی معروف catch all است تا مسیریابیهایی را که توسط کنترلرهای برنامهی ASP.NET Core مدیریت نمیشوند، به سمت برنامهی React هدایت کند. برای مثال مسیر https://localhost:5001/api/users به یک کنترلر API برنامهی سمت سرور ختم میشود، اما سایر مسیرها مانند https://localhost:5001/login قرار است صفحهی login برنامهی سمت کلاینت SPA را نمایش دهند و متناظر با اکشن متد خاصی در کنترلرهای برنامهی وب ما نیستند. در این حالت، کار این مسیریابی catch all، نمایش صفحهی پیشفرض برنامهی SPA است.
2- بررسی میکند که آیا شرایط IsDevelopment برقرار است؟ آیا در حال توسعهی برنامه هستیم؟ اگر بله، میانافزار دیگری را به نام UseReactDevelopmentServer، اجرا و ثبت میکند.
برای درک عملکرد میانافزار ReactDevelopmentServer نیاز است به سورس آن مراجعه کرد. این میانافزار بر اساس پارامتر start ای که دریافت میکند، سبب اجرای npm run start خواهد شد. به این ترتیب دیگر نیازی به اجرای جداگانهی این دستور نخواهد بود و همچنین این اجرا، به همراه تنظیمات proxy مخصوصی نیز هست تا پورت اجرایی برنامهی React و برنامهی ASP.NET Core یکی شده و دیگر نیازی به تنظیمات CORS مخصوص برنامههای React نباشد. بنابراین hot reloading ای که از آن صحبت شد، توسط ASP.NET Core مدیریت نمیشود. در پشت صحنه همان npm run start اصلی برنامههای React، در حال اجرای وب سرور آزمایشی React است که از hot reloading پشتیبانی میکند.
یک مشکل: با این تنظیم، هربار که برنامهی ASP.NET Core اجرا میشود (به علت تغییرات در کدها و فایلهای پروژه)، سبب اجرای مجدد و پشت صحنهی react development server نیز خواهد شد که ... آغاز برنامه را در حالت توسعه، کند میکند. برای رفع این مشکل میتوان این وب سرور توسعهی برنامههای React را به صورت جداگانهای اجرا کرد و فقط تنظیمات پروکسی آنرا در اینجا ذکر نمود:
// replace spa.UseReactDevelopmentServer(npmScript: "start"); // with spa.UseProxyToSpaDevelopmentServer("http://localhost:3000");
تغییرات ویژهی فایل csproj برنامه
اگر به فایل csproj برنامه دقت کنیم، دو تغییر جدید نیز در آن قابل مشاهده هستند:
الف) نصب خودکار وابستگیهای برنامهی client
<Target Name="DebugEnsureNodeEnv" BeforeTargets="Build" Condition=" '$(Configuration)' == 'Debug' And !Exists('$(SpaRoot)node_modules') "> <!-- Ensure Node.js is installed --> <Exec Command="node --version" ContinueOnError="true"> <Output TaskParameter="ExitCode" PropertyName="ErrorCode" /> </Exec> <Error Condition="'$(ErrorCode)' != '0'" Text="Node.js is required to build and run this project. To continue, please install Node.js from https://nodejs.org/, and then restart your command prompt or IDE." /> <Message Importance="high" Text="Restoring dependencies using 'npm'. This may take several minutes..." /> <Exec WorkingDirectory="$(SpaRoot)" Command="npm install" /> </Target>
ب) یکی کردن تجربهی publish برنامهی ASP.NET Core با publish پروژههای React
<Target Name="PublishRunWebpack" AfterTargets="ComputeFilesToPublish"> <!-- As part of publishing, ensure the JS resources are freshly built in production mode --> <Exec WorkingDirectory="$(SpaRoot)" Command="npm install" /> <Exec WorkingDirectory="$(SpaRoot)" Command="npm run build" /> <!-- Include the newly-built files in the publish output --> <ItemGroup> <DistFiles Include="$(SpaRoot)build\**" /> <ResolvedFileToPublish Include="@(DistFiles->'%(FullPath)')" Exclude="@(ResolvedFileToPublish)"> <RelativePath>%(DistFiles.Identity)</RelativePath> <CopyToPublishDirectory>PreserveNewest</CopyToPublishDirectory> <ExcludeFromSingleFile>true</ExcludeFromSingleFile> </ResolvedFileToPublish> </ItemGroup> </Target>
- ابتدا npm install را جهت اطمینان از به روز بودن وابستگیهای برنامه مجددا اجرا میکند.
- سپس npm run build را برای تولید فایلهای قابل ارائهی برنامهی React اجرا میکند.
- در آخر تمام فایلهای پوشهی ClientApp/build تولیدی را به بستهی نهایی توزیعی برنامهی ASP.NET Core، اضافه میکند.
همیشه نمیتوان کاربران را وادار به استفادهی از صفحهی لاگین برنامهی IDP کرد. ممکن است کاربران بخواهند توسط سطوح دسترسی خود در یک شبکهی ویندوزی به سیستم وارد شوند و یا از Social identity providers مانند تلگرام، گوگل، فیسبوک، توئیتر و امثال آنها برای ورود به سیستم استفاده کنند. برای مثال شاید کاربری بخواهد توسط اکانت گوگل خود به سیستم وارد شود. همچنین مباحث two-factor authentication را نیز باید مدنظر داشت؛ برای مثال ارسال یک کد موقت از طریق ایمیل و یا SMS و ترکیب آن با روش فعلی ورود به سیستم جهت بالا بردن میزان امنیت برنامه.
در این مطلب نحوهی یکپارچه سازی Windows Authentication دومینهای ویندوزی را با IdentityServer بررسی میکنیم.
کار با تامین کنندههای هویت خارجی
اغلب کاربران، دارای اکانت ثبت شدهای در جای دیگری نیز هستند و شاید آنچنان نسبت به ایجاد اکانت جدیدی در IDP ما رضایت نداشته باشند. برای چنین حالتی، امکان یکپارچه سازی IdentityServer با انواع و اقسام IDPهای دیگر نیز پیش بینی شدهاست. در اینجا تمام اینها، روشهای مختلفی برای ورود به سیستم، توسط یک کاربر هستند. کاربر ممکن است توسط اکانت خود در شبکهی ویندوزی به سیستم وارد شود و یا توسط اکانت خود در گوگل، اما در نهایت از دیدگاه سیستم ما، یک کاربر مشخص بیشتر نیست.
نگاهی به شیوهی پشتیبانی از تامین کنندههای هویت خارجی توسط Quick Start UI
Quick Start UI ای را که در «قسمت چهارم - نصب و راه اندازی IdentityServer» به IDP اضافه کردیم، دارای کدهای کار با تامین کنندههای هویت خارجی نیز میباشد. برای بررسی آن، کنترلر DNT.IDP\Controllers\Account\ExternalController.cs را باز کنید:
زمانیکه کاربر بر روی یکی از تامین کنندههای لاگین خارجی در صفحهی لاگین کلیک میکند، اکشن Challenge، نام provider مدنظر را دریافت کرده و پس از آن returnUrl را به اکشن متد Callback به صورت query string ارسال میکند. اینجا است که کاربر به تامین کنندهی هویت خارجی مانند گوگل منتقل میشود. البته مدیریت حالت Windows Authentication و استفاده از اکانت ویندوزی در اینجا متفاوت است؛ از این جهت که از returnUrl پشتیبانی نمیکند. در اینجا اطلاعات کاربر از اکانت ویندوزی او به صورت خودکار استخراج شده و به لیست Claims او اضافه میشود. سپس یک کوکی رمزنگاری شده از این اطلاعات تولید میشود تا در ادامه از محتویات آن استفاده شود.
در اکشن متد Callback، اطلاعات کاربر از کوکی رمزنگاری شدهی متد Challenge استخراج میشود و بر اساس آن هویت کاربر در سطح IDP شکل میگیرد.
فعالسازی Windows Authentication برای ورود به IDP
در ادامه میخواهیم برنامه را جهت استفادهی از اکانت ویندوزی کاربران جهت ورود به IDP تنظیم کنیم. برای این منظور باید نکات مطلب «فعالسازی Windows Authentication در برنامههای ASP.NET Core 2.0» را پیشتر مطالعه کرده باشید.
پس از فعالسازی Windows Authentication در برنامه، اگر برنامهی IDP را توسط IIS و یا IIS Express و یا HttpSys اجرا کنید، دکمهی جدید Windows را در قسمت External Login مشاهده خواهید کرد:
یک نکته: برچسب این دکمه را در حالت استفادهی از مشتقات IIS، به صورت زیر میتوان تغییر داد:
اتصال کاربر وارد شدهی از یک تامین کنندهی هویت خارجی به کاربران بانک اطلاعاتی برنامه
سازندهی کنترلر DNT.IDP\Controllers\Account\ExternalController.cs نیز همانند کنترلر Account که آنرا در قسمت قبل تغییر دادیم، از TestUserStore استفاده میکند:
بنابراین در ابتدا آنرا با IUsersService تعویض خواهیم کرد:
و سپس تمام ارجاعات قبلی به users_ را نیز توسط امکانات این سرویس اصلاح میکنیم:
الف) در متد FindUserFromExternalProvider
سطر قدیمی
به این صورت تغییر میکند:
در این حالت امضای این متد نیز باید اصلاح شود تا async شده و همچنین User را بجای TestUser بازگشت دهد:
ب) متد AutoProvisionUser قبلی
نیز باید حذف شود؛ زیرا در ادامه آنرا با صفحهی ثبت نام کاربر، جایگزین میکنیم.
مفهوم «Provisioning a user» در اینجا به معنای درخواست از کاربر، جهت ورود اطلاعاتی مانند نام و نام خانوادگی او است که پیشتر صفحهی ثبت کاربر جدید را برای این منظور در قسمت قبل ایجاد کردهایم و از آن میشود در اینجا استفادهی مجدد کرد. بنابراین در ادامه، گردش کاری ورود کاربر از طریق تامین کنندهی هویت خارجی را به نحوی اصلاح میکنیم که کاربر جدید، ابتدا به صفحهی ثبت نام وارد شود و اطلاعات تکمیلی خود را وارد کند؛ سپس به صورت خودکار به متد Callback بازگشته و ادامهی مراحل را طی نماید:
در اکشن متد نمایش صفحهی ثبت نام کاربر جدید، متد RegisterUser تنها آدرس بازگشت به صفحهی قبلی را دریافت میکند:
اکنون نیاز است اطلاعات Provider و ProviderUserId را نیز در اینجا دریافت کرد. به همین جهت ViewModel زیر را به برنامه اضافه میکنیم:
سپس با داشتن اطلاعات FindUserFromExternalProvider که آنرا در قسمت الف اصلاح کردیم، اگر خروجی آن null باشد، یعنی کاربری که از سمت تامین کنندهی هویت خارجی به برنامهی ما وارد شدهاست، دارای اکانتی در سمت IDP نیست. به همین جهت او را به صفحهی ثبت نام کاربر هدایت میکنیم. همچنین پس از پایان کار ثبت نام نیاز است مجددا به همینجا، یعنی متد Callback که فراخوان FindUserFromExternalProvider است، بازگشت:
در اینجا نحوهی اصلاح اکشن متد Callback را جهت هدایت یک کاربر جدید به صفحهی ثبت نام و تکمیل اطلاعات مورد نیاز IDP را مشاهده میکنید.
returnUrl ارسالی به اکشن متد RegisterUser، به همین اکشن متد جاری اشاره میکند. یعنی کاربر پس از تکمیل اطلاعات و اینبار نال نبودن user او، گردش کاری جاری را ادامه خواهد داد.
در ادامه نیاز است امضای متد نمایش صفحهی ثبت نام را نیز بر این اساس اصلاح کنیم:
به این ترتیب اطلاعات provider نیز علاوه بر ReturnUrl در اختیار View آن قرار خواهد گرفت. البته RegisterUserViewModel هنوز شامل این خواص اضافی نیست. به همین جهت با ارث بری از RegistrationInputModel، این خواص در اختیار RegisterUserViewModel نیز قرار میگیرند:
اکنون نیاز است RegisterUser.cshtml را اصلاح کنیم:
- ابتدا دو فیلد مخفی دیگر Provider و ProviderUserId را نیز به این فرم اضافه میکنیم؛ از این جهت که در حین postback به سمت سرور به مقادیر آنها نیاز داریم:
- با توجه به اینکه کاربر از طریق یک تامین کنندهی هویت خارجی وارد شدهاست، دیگر نیازی به ورود کلمهی عبور ندارد. به همین جهت خاصیت آنرا در ViewModel مربوطه به صورت Required تعریف نکردهایم:
مابقی این فرم ثبت نام مانند قبل خواهد بود.
پس از آن نیاز است اطلاعات اکانت خارجی این کاربر را در حین postback و ارسال اطلاعات به اکشن متد RegisterUser، ثبت کنیم:
که اینکار را با مقدار دهی UserLogins کاربر در حال ثبت، انجام دادهایم.
همچنین در ادامهی این اکشن متد، کار لاگین خودکار کاربر نیز انجام میشود. با توجه به اینکه پس از ثبت اطلاعات کاربر نیاز است مجددا گردش کاری اکشن متد Callback طی شود، این لاگین خودکار را نیز برای حالت ورود از طریق تامین کنندهی خارجی، غیرفعال میکنیم:
بررسی ورود به سیستم توسط دکمهی External Login -> Windows
پس از این تغییرات، اکنون در حین ورود به سیستم (تصویر ابتدای بحث در قسمت فعالسازی اعتبارسنجی ویندوزی)، گزینهی External Login -> Windows را انتخاب میکنیم. بلافاصله به صفحهی ثبتنام کاربر هدایت خواهیم شد:
همانطور که مشاهده میکنید، IDP اکانت ویندوزی جاری را تشخیص داده و فعال کردهاست. همچنین در اینجا خبری از ورود کلمهی عبور هم نیست.
پس از تکمیل این فرم، بلافاصله کار ثبت اطلاعات کاربر و هدایت خودکار به برنامهی MVC Client انجام میشود.
در ادامه از برنامهی کلاینت logout کنید. اکنون در صفحهی login مجددا بر روی دکمهی Windows کلیک نمائید. اینبار بدون پرسیدن سؤالی، لاگین شده و وارد برنامهی کلاینت خواهید شد؛ چون پیشتر کار اتصال اکانت ویندوزی به اکانتی در سمت IDP انجام شدهاست.
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید.
برای اجرای برنامه:
- ابتدا به پوشهی src\WebApi\ImageGallery.WebApi.WebApp وارد شده و dotnet_run.bat آنرا اجرا کنید تا WebAPI برنامه راه اندازی شود.
- سپس به پوشهی src\IDP\DNT.IDP مراجعه کرده و و dotnet_run.bat آنرا اجرا کنید تا برنامهی IDP راه اندازی شود.
- در آخر به پوشهی src\MvcClient\ImageGallery.MvcClient.WebApp وارد شده و dotnet_run.bat آنرا اجرا کنید تا MVC Client راه اندازی شود.
اکنون که هر سه برنامه در حال اجرا هستند، مرورگر را گشوده و مسیر https://localhost:5001 را درخواست کنید. در صفحهی login نام کاربری را User 1 و کلمهی عبور آنرا password وارد کنید.
یک نکته: برای آزمایش برنامه جهت فعالسازی Windows Authentication بهتر است برنامهی IDP را توسط IIS Express اجرا کنید و یا اگر از IIS Express استفاده نمیکنید، نیاز است UseHttpSys فایل program.cs را مطابق توضیحات «یک نکتهی تکمیلی: UseHttpSys و استفادهی از HTTPS» فعال کنید.
در این مطلب نحوهی یکپارچه سازی Windows Authentication دومینهای ویندوزی را با IdentityServer بررسی میکنیم.
کار با تامین کنندههای هویت خارجی
اغلب کاربران، دارای اکانت ثبت شدهای در جای دیگری نیز هستند و شاید آنچنان نسبت به ایجاد اکانت جدیدی در IDP ما رضایت نداشته باشند. برای چنین حالتی، امکان یکپارچه سازی IdentityServer با انواع و اقسام IDPهای دیگر نیز پیش بینی شدهاست. در اینجا تمام اینها، روشهای مختلفی برای ورود به سیستم، توسط یک کاربر هستند. کاربر ممکن است توسط اکانت خود در شبکهی ویندوزی به سیستم وارد شود و یا توسط اکانت خود در گوگل، اما در نهایت از دیدگاه سیستم ما، یک کاربر مشخص بیشتر نیست.
نگاهی به شیوهی پشتیبانی از تامین کنندههای هویت خارجی توسط Quick Start UI
Quick Start UI ای را که در «قسمت چهارم - نصب و راه اندازی IdentityServer» به IDP اضافه کردیم، دارای کدهای کار با تامین کنندههای هویت خارجی نیز میباشد. برای بررسی آن، کنترلر DNT.IDP\Controllers\Account\ExternalController.cs را باز کنید:
[HttpGet] public async Task<IActionResult> Challenge(string provider, string returnUrl) [HttpGet] public async Task<IActionResult> Callback()
در اکشن متد Callback، اطلاعات کاربر از کوکی رمزنگاری شدهی متد Challenge استخراج میشود و بر اساس آن هویت کاربر در سطح IDP شکل میگیرد.
فعالسازی Windows Authentication برای ورود به IDP
در ادامه میخواهیم برنامه را جهت استفادهی از اکانت ویندوزی کاربران جهت ورود به IDP تنظیم کنیم. برای این منظور باید نکات مطلب «فعالسازی Windows Authentication در برنامههای ASP.NET Core 2.0» را پیشتر مطالعه کرده باشید.
پس از فعالسازی Windows Authentication در برنامه، اگر برنامهی IDP را توسط IIS و یا IIS Express و یا HttpSys اجرا کنید، دکمهی جدید Windows را در قسمت External Login مشاهده خواهید کرد:
یک نکته: برچسب این دکمه را در حالت استفادهی از مشتقات IIS، به صورت زیر میتوان تغییر داد:
namespace DNT.IDP { public class Startup { public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { services.Configure<IISOptions>(iis => { iis.AuthenticationDisplayName = "Windows Account"; iis.AutomaticAuthentication = false; });
اتصال کاربر وارد شدهی از یک تامین کنندهی هویت خارجی به کاربران بانک اطلاعاتی برنامه
سازندهی کنترلر DNT.IDP\Controllers\Account\ExternalController.cs نیز همانند کنترلر Account که آنرا در قسمت قبل تغییر دادیم، از TestUserStore استفاده میکند:
public ExternalController( IIdentityServerInteractionService interaction, IClientStore clientStore, IEventService events, TestUserStore users = null) { _users = users ?? new TestUserStore(TestUsers.Users); _interaction = interaction; _clientStore = clientStore; _events = events; }
private readonly IUsersService _usersService; public ExternalController( // ... IUsersService usersService) { // ... _usersService = usersService; }
الف) در متد FindUserFromExternalProvider
سطر قدیمی
var user = _users.FindByExternalProvider(provider, providerUserId);
var user = await _usersService.GetUserByProviderAsync(provider, providerUserId);
private async Task<(User user, string provider, string providerUserId, IEnumerable<Claim> claims)> FindUserFromExternalProvider(AuthenticateResult result)
private TestUser AutoProvisionUser(string provider, string providerUserId, IEnumerable<Claim> claims) { var user = _users.AutoProvisionUser(provider, providerUserId, claims.ToList()); return user; }
مفهوم «Provisioning a user» در اینجا به معنای درخواست از کاربر، جهت ورود اطلاعاتی مانند نام و نام خانوادگی او است که پیشتر صفحهی ثبت کاربر جدید را برای این منظور در قسمت قبل ایجاد کردهایم و از آن میشود در اینجا استفادهی مجدد کرد. بنابراین در ادامه، گردش کاری ورود کاربر از طریق تامین کنندهی هویت خارجی را به نحوی اصلاح میکنیم که کاربر جدید، ابتدا به صفحهی ثبت نام وارد شود و اطلاعات تکمیلی خود را وارد کند؛ سپس به صورت خودکار به متد Callback بازگشته و ادامهی مراحل را طی نماید:
در اکشن متد نمایش صفحهی ثبت نام کاربر جدید، متد RegisterUser تنها آدرس بازگشت به صفحهی قبلی را دریافت میکند:
[HttpGet] public IActionResult RegisterUser(string returnUrl)
namespace DNT.IDP.Controllers.UserRegistration { public class RegistrationInputModel { public string ReturnUrl { get; set; } public string Provider { get; set; } public string ProviderUserId { get; set; } public bool IsProvisioningFromExternal => !string.IsNullOrWhiteSpace(Provider); } }
namespace DNT.IDP.Controllers.Account { [SecurityHeaders] [AllowAnonymous] public class ExternalController : Controller { public async Task<IActionResult> Callback() { var result = await HttpContext.AuthenticateAsync(IdentityServer4.IdentityServerConstants.ExternalCookieAuthenticationScheme); var returnUrl = result.Properties.Items["returnUrl"] ?? "~/"; var (user, provider, providerUserId, claims) = await FindUserFromExternalProvider(result); if (user == null) { // user = AutoProvisionUser(provider, providerUserId, claims); var returnUrlAfterRegistration = Url.Action("Callback", new { returnUrl = returnUrl }); var continueWithUrl = Url.Action("RegisterUser", "UserRegistration" , new { returnUrl = returnUrlAfterRegistration, provider = provider, providerUserId = providerUserId }); return Redirect(continueWithUrl); }
returnUrl ارسالی به اکشن متد RegisterUser، به همین اکشن متد جاری اشاره میکند. یعنی کاربر پس از تکمیل اطلاعات و اینبار نال نبودن user او، گردش کاری جاری را ادامه خواهد داد.
در ادامه نیاز است امضای متد نمایش صفحهی ثبت نام را نیز بر این اساس اصلاح کنیم:
namespace DNT.IDP.Controllers.UserRegistration { public class UserRegistrationController : Controller { [HttpGet] public IActionResult RegisterUser(RegistrationInputModel registrationInputModel) { var vm = new RegisterUserViewModel { ReturnUrl = registrationInputModel.ReturnUrl, Provider = registrationInputModel.Provider, ProviderUserId = registrationInputModel.ProviderUserId }; return View(vm); }
namespace DNT.IDP.Controllers.UserRegistration { public class RegisterUserViewModel : RegistrationInputModel {
اکنون نیاز است RegisterUser.cshtml را اصلاح کنیم:
- ابتدا دو فیلد مخفی دیگر Provider و ProviderUserId را نیز به این فرم اضافه میکنیم؛ از این جهت که در حین postback به سمت سرور به مقادیر آنها نیاز داریم:
<inputtype="hidden"asp-for="ReturnUrl"/> <inputtype="hidden"asp-for="Provider"/> <inputtype="hidden"asp-for="ProviderUserId"/>
@if (!Model.IsProvisioningFromExternal) { <div> <label asp-for="Password"></label> <input type="password" placeholder="Password" asp-for="Password" autocomplete="off"> </div> }
پس از آن نیاز است اطلاعات اکانت خارجی این کاربر را در حین postback و ارسال اطلاعات به اکشن متد RegisterUser، ثبت کنیم:
namespace DNT.IDP.Controllers.UserRegistration { public class UserRegistrationController : Controller { [HttpPost] [ValidateAntiForgeryToken] public async Task<IActionResult> RegisterUser(RegisterUserViewModel model) { // ... if (model.IsProvisioningFromExternal) { userToCreate.UserLogins.Add(new UserLogin { LoginProvider = model.Provider, ProviderKey = model.ProviderUserId }); } // add it through the repository await _usersService.AddUserAsync(userToCreate); // ... } }
همچنین در ادامهی این اکشن متد، کار لاگین خودکار کاربر نیز انجام میشود. با توجه به اینکه پس از ثبت اطلاعات کاربر نیاز است مجددا گردش کاری اکشن متد Callback طی شود، این لاگین خودکار را نیز برای حالت ورود از طریق تامین کنندهی خارجی، غیرفعال میکنیم:
if (!model.IsProvisioningFromExternal) { // log the user in // issue authentication cookie with subject ID and username var props = new AuthenticationProperties { IsPersistent = false, ExpiresUtc = DateTimeOffset.UtcNow.Add(AccountOptions.RememberMeLoginDuration) }; await HttpContext.SignInAsync(userToCreate.SubjectId, userToCreate.Username, props); }
بررسی ورود به سیستم توسط دکمهی External Login -> Windows
پس از این تغییرات، اکنون در حین ورود به سیستم (تصویر ابتدای بحث در قسمت فعالسازی اعتبارسنجی ویندوزی)، گزینهی External Login -> Windows را انتخاب میکنیم. بلافاصله به صفحهی ثبتنام کاربر هدایت خواهیم شد:
همانطور که مشاهده میکنید، IDP اکانت ویندوزی جاری را تشخیص داده و فعال کردهاست. همچنین در اینجا خبری از ورود کلمهی عبور هم نیست.
پس از تکمیل این فرم، بلافاصله کار ثبت اطلاعات کاربر و هدایت خودکار به برنامهی MVC Client انجام میشود.
در ادامه از برنامهی کلاینت logout کنید. اکنون در صفحهی login مجددا بر روی دکمهی Windows کلیک نمائید. اینبار بدون پرسیدن سؤالی، لاگین شده و وارد برنامهی کلاینت خواهید شد؛ چون پیشتر کار اتصال اکانت ویندوزی به اکانتی در سمت IDP انجام شدهاست.
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید.
برای اجرای برنامه:
- ابتدا به پوشهی src\WebApi\ImageGallery.WebApi.WebApp وارد شده و dotnet_run.bat آنرا اجرا کنید تا WebAPI برنامه راه اندازی شود.
- سپس به پوشهی src\IDP\DNT.IDP مراجعه کرده و و dotnet_run.bat آنرا اجرا کنید تا برنامهی IDP راه اندازی شود.
- در آخر به پوشهی src\MvcClient\ImageGallery.MvcClient.WebApp وارد شده و dotnet_run.bat آنرا اجرا کنید تا MVC Client راه اندازی شود.
اکنون که هر سه برنامه در حال اجرا هستند، مرورگر را گشوده و مسیر https://localhost:5001 را درخواست کنید. در صفحهی login نام کاربری را User 1 و کلمهی عبور آنرا password وارد کنید.
یک نکته: برای آزمایش برنامه جهت فعالسازی Windows Authentication بهتر است برنامهی IDP را توسط IIS Express اجرا کنید و یا اگر از IIS Express استفاده نمیکنید، نیاز است UseHttpSys فایل program.cs را مطابق توضیحات «یک نکتهی تکمیلی: UseHttpSys و استفادهی از HTTPS» فعال کنید.
مطالب
لینکهای هفته سوم دی
وبلاگها ، سایتها و مقالات ایرانی (داخل و خارج از ایران)
ASP. Net
- ویدیویی دربارهی ASP.Net 4 (بهبودهای حاصل شده در web forms از جهت کار با اسکریپتها خصوصا با تاکید بر jQuery و همچنین ذکر اینکه با آمدن ASP.Net MVC ، وب فرمها کهنه نشده و همچنان توسعه و بهبود داده خواهند شد)، یا مقالهای در این مورد
طراحی و توسعه وب
PHP
اسکیوال سرور
سی شارپ
عمومی دات نت
مسایل اجتماعی و انسانی برنامه نویسی
متفرقه
ASP.NET Core به همراه زیر ساختیاست جهت خارج کردن امکانات Caching درون حافظهای آن از سرور جاری و انتقال آن به سرورهای دیگر جهت کاهش بار سرور و برنامه. این کش توزیع شده را میتوان به عنوان زیرساختی برای مدیریت سشنها، مدیریت اطلاعات کش و همچنین مدیریت کوکیهای حجیم ASP.NET Core Identity نیز بکار گرفت. برای مثال بجای ارسال یک کوکی حجیم بالای 5 کیلوبایت به کلاینت، فقط ID رمزنگاری شدهی آنرا ارسال کرد و اصل کوکی را در داخل دیتابیس ذخیره و بازیابی نمود. این مساله هم مقیاس پذیری برنامه را افزایش خواهد داد و هم امنیت آنرا با عدم ارسال اصل محتوای کوکی به سمت کلاینتها و یا ذخیره سازی اطلاعات سشنها در بانک اطلاعاتی، مشکلات راه اندازی مجدد برنامه را به طور کامل برطرف میکنند و در این حالت بازیابی Application pool و یا کرش برنامه و یا ری استارت شدن کل سرور، سبب از بین رفتن سشنهای کاربران نخواهند شد. بنابراین آشنایی با نحوهی راه اندازی این امکانات، حداقل از بعد امنیتی بسیار مفید هستند؛ حتی اگر سرور ذخیره کنندهی این اطلاعات، همان سرور و بانک اطلاعاتی اصلی برنامه باشند.
پیشنیازهای کار با کش توزیع شدهی مبتنی بر SQL Server
برای کار با کش توزیع شدهی با قابلیت ذخیره سازی در یک بانک اطلاعاتی SQL Server، نیاز است دو بستهی ذیل را به فایل project.json برنامه اضافه کرد:
وابستگی که در قسمت dependencies ذکر شدهاست، کلاسهای اصلی کار با کش توزیع شده را به برنامه اضافه میکند. ذکر وابستگی قسمت tools، اختیاری است و کار آن، ایجاد جدول مورد نیاز برای ذخیره سازی اطلاعات، در یک بانک اطلاعاتی SQL Server میباشد.
ایجاد جدول ذخیره سازی اطلاعات کش توزیع شده به کمک ابزار sql-cache
پس از افزودن و بازیابی ارجاعات فوق، با استفاده از خط فرمان، به پوشهی جاری برنامه وارد شده و دستور ذیل را صادر کنید:
توضیحات:
- در اینجا میتوان هر نوع رشتهی اتصالی معتبری را به انواع و اقسام بانکهای SQL Server ذکر کرد. برای نمونه در مثال فوق این رشتهی اتصالی به یک بانک اطلاعاتی از پیش ایجاد شدهی LocalDB اشاره میکند. نام دلخواه این بانک اطلاعاتی در اینجا sql_cache ذکر گردیده و نام دلخواه جدولی که قرار است این اطلاعات را ثبت کند AppSqlCache تنظیم شدهاست و dbo، نام اسکیمای جدول است:
در اینجا تصویر ساختار جدولی را که توسط ابزار dotnet sql-cache ایجاد شدهاست، مشاهده میکنید. اگر خواستید این جدول را خودتان دستی ایجاد کنید، یک چنین کوئری را باید بر روی دیتابیس مدنظرتان اجرا نمائید:
ایجاد جدول ذخیره سازی اطلاعات کش توزیع شده به کمک ابزار Migrations در EF Core
زیر ساخت کش توزیع شدهی مبتنی بر SQL Server هیچگونه وابستگی به EF Core ندارد و تمام اجزای آن توسط Async ADO.NET نوشته شدهاند. اما اگر خواستید قسمت ایجاد جدول مورد نیاز آنرا به ابزار Migrations در EF Core واگذار کنید، روش کار به صورت زیر است:
- ابتدا یک کلاس دلخواه جدید را با محتوای ذیل ایجاد کنید:
- سپس تنظیمات ایجاد جدول متناظر با آن را به نحو ذیل تنظیم نمائید:
به این ترتیب این جدول جدید به صورت خودکار در کنار سایر جداول برنامه ایجاد خواهند شد.
البته این مورد به شرطی است که بخواهید از یک دیتابیس، هم برای برنامه و هم برای ذخیره سازی اطلاعات کش استفاده کنید.
معرفی تنظیمات رشتهی اتصالی و نام جدول ذخیره سازی اطلاعات کش به برنامه
پس از ایجاد جدول مورد نیاز جهت ذخیره سازی اطلاعات کش، اکنون نیاز است این اطلاعات را به برنامه معرفی کرد. برای این منظور به کلاس آغازین برنامه مراجعه کرده و متد الحاقی AddDistributedSqlServerCache را بر روی مجموعهی سرویسهای موجود فراخوانی کنید؛ تا سرویسهای این کش توزیع شده نیز به برنامه معرفی شوند:
باتوجه به توزیع شده بودن این کش، هیچ الزامی ندارد که ConnectionString ذکر شدهی در اینجا با رشتهی اتصالی مورد استفادهی توسط EF Core یکی باشد (هرچند مشکلی هم ندارد).
آزمایش کش توزیع شدهی تنظیمی با فعال سازی سشنها
سشنها را همانند نکات ذکر شدهی در مطلب «ارتقاء به ASP.NET Core 1.0 - قسمت 16 - کار با Sessions» فعال کنید و سپس مقداری را در آن بنویسید:
اکنون از جدول AppSqlCache کوئری بگیرید:
همانطور که مشاهده میکنید، سیستم سشن اینبار بجای حافظه، به صورت خودکار از جدول بانک اطلاعاتی SQL Server تنظیم شده، برای ذخیره سازی اطلاعات خود استفاده کردهاست.
کار با کش توزیع شده از طریق برنامه نویسی
همانطور که در مقدمهی بحث نیز عنوان شد، استفادهی از زیر ساخت کش توزیع شده منحصر به استفادهی از آن جهت ذخیره سازی اطلاعات سشنها نیست و از آن میتوان جهت انواع و اقسام سناریوهای مختلف مورد نیاز استفاده کرد. در این حالت روش دسترسی به این زیر ساخت، از طریق اینترفیس IDistributedCache است. زمانیکه متد AddDistributedSqlServerCache را فراخوانی میکنیم، در حقیقت کار ثبت یک چنین سرویسی به صورت خودکار انجام خواهد شد:
به عبارتی کلاس SqlServerCache به صورت singleton به مجموعهی سرویسهای برنامه اضافه شدهاست و برای دسترسی به آن تنها کافی است اینترفیس IDistributedCache را به کنترلرها و یا سرویسهای برنامه تزریق و از امکانات آن استفاده کنیم.
در اینجا یک نمونه از این تزریق وابستگی و سپس استفادهی از متدهای Set و Get اینترفیس IDistributedCache را مشاهده میکنید:
در ابتدای بحث که ساختار جدول ذخیره سازی اطلاعات کش را بررسی کردیم، فیلد value آن یک چنین نوعی را دارد:
که در سمت کدهای دات نتی، به شکل آرایهای از بایتها قابل بیان است.
به همین جهت متد Set آن مقدار مدنظر را به صورت آرایهای از بایتها قبول میکند.
در این حالت اگر برنامه را اجرا و مسیر http://localhost:7742/CacheTest/SetCacheData را فراخوانی کنیم، اطلاعات ذخیره شدهی با کلید Test را میتوان در بانک اطلاعاتی مشاهده کرد:
Tag helper مخصوص کش توزیع شده
در ASP.NET Core، میتوان از یک Tag Helper جدید به نام distributed-cache برای کش سمت سرور توزیع شدهی محتوای قسمتی از یک View به نحو ذیل استفاده کرد:
که اطلاعات آن در بانک اطلاعاتی به نحو ذیل ذخیره میشود:
در اینجا name به صورت هش شده به صورت کلید کش مورد استفاده قرار میگیرد. سپس محتوای تگ distributed-cache رندر شده، تبدیل به آرایهای از بایتها گردیده و در بانک اطلاعاتی ذخیره میگردد.
ذکر name در اینجا اجباری است و باید دقت داشت که چون به عنوان کلید بازیابی کش مورد استفاده قرار خواهد گرفت، نباید به اشتباه در قسمتهای دیگر برنامه با همین نام وارد شود. در غیر اینصورت دو قسمتی که name یکسانی داشته باشند، یک محتوا را نمایش خواهند داد.
پیشنیازهای کار با کش توزیع شدهی مبتنی بر SQL Server
برای کار با کش توزیع شدهی با قابلیت ذخیره سازی در یک بانک اطلاعاتی SQL Server، نیاز است دو بستهی ذیل را به فایل project.json برنامه اضافه کرد:
{ "dependencies": { "Microsoft.Extensions.Caching.SqlServer": "1.1.0" }, "tools": { "Microsoft.Extensions.Caching.SqlConfig.Tools": "1.1.0-preview4-final" } }
ایجاد جدول ذخیره سازی اطلاعات کش توزیع شده به کمک ابزار sql-cache
پس از افزودن و بازیابی ارجاعات فوق، با استفاده از خط فرمان، به پوشهی جاری برنامه وارد شده و دستور ذیل را صادر کنید:
dotnet sql-cache create "Data Source=(localdb)\MSSQLLocalDB;Initial Catalog=sql_cache;Integrated Security=True;" "dbo" "AppSqlCache"
- در اینجا میتوان هر نوع رشتهی اتصالی معتبری را به انواع و اقسام بانکهای SQL Server ذکر کرد. برای نمونه در مثال فوق این رشتهی اتصالی به یک بانک اطلاعاتی از پیش ایجاد شدهی LocalDB اشاره میکند. نام دلخواه این بانک اطلاعاتی در اینجا sql_cache ذکر گردیده و نام دلخواه جدولی که قرار است این اطلاعات را ثبت کند AppSqlCache تنظیم شدهاست و dbo، نام اسکیمای جدول است:
در اینجا تصویر ساختار جدولی را که توسط ابزار dotnet sql-cache ایجاد شدهاست، مشاهده میکنید. اگر خواستید این جدول را خودتان دستی ایجاد کنید، یک چنین کوئری را باید بر روی دیتابیس مدنظرتان اجرا نمائید:
CREATE TABLE AppSqlCache ( Id NVARCHAR (449) COLLATE SQL_Latin1_General_CP1_CS_AS NOT NULL, Value VARBINARY (MAX) NOT NULL, ExpiresAtTime DATETIMEOFFSET NOT NULL, SlidingExpirationInSeconds BIGINT NULL, AbsoluteExpiration DATETIMEOFFSET NULL, CONSTRAINT pk_Id PRIMARY KEY (Id) ); CREATE NONCLUSTERED INDEX Index_ExpiresAtTime ON AppSqlCache(ExpiresAtTime);
ایجاد جدول ذخیره سازی اطلاعات کش توزیع شده به کمک ابزار Migrations در EF Core
زیر ساخت کش توزیع شدهی مبتنی بر SQL Server هیچگونه وابستگی به EF Core ندارد و تمام اجزای آن توسط Async ADO.NET نوشته شدهاند. اما اگر خواستید قسمت ایجاد جدول مورد نیاز آنرا به ابزار Migrations در EF Core واگذار کنید، روش کار به صورت زیر است:
- ابتدا یک کلاس دلخواه جدید را با محتوای ذیل ایجاد کنید:
public class AppSqlCache { public string Id { get; set; } public byte[] Value { get; set; } public DateTimeOffset ExpiresAtTime { get; set; } public long? SlidingExpirationInSeconds { get; set; } public DateTimeOffset? AbsoluteExpiration { get; set; } }
public class MyDBDataContext : DbContext { public virtual DbSet<AppSqlCache> AppSqlCache { get; set; } protected override void OnModelCreating(ModelBuilder modelBuilder) { modelBuilder.Entity<AppSqlCache>(entity => { entity.ToTable(name: "AppSqlCache", schema: "dbo"); entity.HasIndex(e => e.ExpiresAtTime).HasName("Index_ExpiresAtTime"); entity.Property(e => e.Id).HasMaxLength(449); entity.Property(e => e.Value).IsRequired(); }); } }
البته این مورد به شرطی است که بخواهید از یک دیتابیس، هم برای برنامه و هم برای ذخیره سازی اطلاعات کش استفاده کنید.
معرفی تنظیمات رشتهی اتصالی و نام جدول ذخیره سازی اطلاعات کش به برنامه
پس از ایجاد جدول مورد نیاز جهت ذخیره سازی اطلاعات کش، اکنون نیاز است این اطلاعات را به برنامه معرفی کرد. برای این منظور به کلاس آغازین برنامه مراجعه کرده و متد الحاقی AddDistributedSqlServerCache را بر روی مجموعهی سرویسهای موجود فراخوانی کنید؛ تا سرویسهای این کش توزیع شده نیز به برنامه معرفی شوند:
public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { services.AddDistributedSqlServerCache(options => { options.ConnectionString = @"Data Source=(localdb)\MSSQLLocalDB;Initial Catalog=sql_cache;Integrated Security=True;"; options.SchemaName = "dbo"; options.TableName = "AppSqlCache"; });
آزمایش کش توزیع شدهی تنظیمی با فعال سازی سشنها
سشنها را همانند نکات ذکر شدهی در مطلب «ارتقاء به ASP.NET Core 1.0 - قسمت 16 - کار با Sessions» فعال کنید و سپس مقداری را در آن بنویسید:
public IActionResult Index() { HttpContext.Session.SetString("User", "VahidN"); return Json(true); } public IActionResult About() { var userContent = HttpContext.Session.GetString("User"); return Json(userContent); }
همانطور که مشاهده میکنید، سیستم سشن اینبار بجای حافظه، به صورت خودکار از جدول بانک اطلاعاتی SQL Server تنظیم شده، برای ذخیره سازی اطلاعات خود استفاده کردهاست.
کار با کش توزیع شده از طریق برنامه نویسی
همانطور که در مقدمهی بحث نیز عنوان شد، استفادهی از زیر ساخت کش توزیع شده منحصر به استفادهی از آن جهت ذخیره سازی اطلاعات سشنها نیست و از آن میتوان جهت انواع و اقسام سناریوهای مختلف مورد نیاز استفاده کرد. در این حالت روش دسترسی به این زیر ساخت، از طریق اینترفیس IDistributedCache است. زمانیکه متد AddDistributedSqlServerCache را فراخوانی میکنیم، در حقیقت کار ثبت یک چنین سرویسی به صورت خودکار انجام خواهد شد:
services.Add(ServiceDescriptor.Singleton<IDistributedCache, SqlServerCache>());
در اینجا یک نمونه از این تزریق وابستگی و سپس استفادهی از متدهای Set و Get اینترفیس IDistributedCache را مشاهده میکنید:
using System; using System.Text; using Microsoft.AspNetCore.Mvc; using Microsoft.Extensions.Caching.Distributed; namespace Core1RtmEmptyTest.Controllers { public class CacheTestController : Controller { readonly IDistributedCache _cache; public CacheTestController(IDistributedCache cache) { _cache = cache; } public IActionResult SetCacheData() { var time = DateTime.Now.ToLocalTime().ToString(); var cacheOptions = new DistributedCacheEntryOptions { AbsoluteExpiration = DateTime.Now.AddYears(1) }; _cache.Set("Time", Encoding.UTF8.GetBytes(time), cacheOptions); return View(); } public IActionResult GetCacheData() { var time = Encoding.UTF8.GetString(_cache.Get("Time")); ViewBag.data = time; return View(); } public bool RemoveCacheData() { _cache.Remove("Time"); return true; } } }
Value VARBINARY (MAX) NOT NULL,
public byte[] Value { get; set; }
در این حالت اگر برنامه را اجرا و مسیر http://localhost:7742/CacheTest/SetCacheData را فراخوانی کنیم، اطلاعات ذخیره شدهی با کلید Test را میتوان در بانک اطلاعاتی مشاهده کرد:
Tag helper مخصوص کش توزیع شده
در ASP.NET Core، میتوان از یک Tag Helper جدید به نام distributed-cache برای کش سمت سرور توزیع شدهی محتوای قسمتی از یک View به نحو ذیل استفاده کرد:
<distributed-cache name="MyCacheItem2" expires-sliding="TimeSpan.FromMinutes(30)"> <p>From distributed-cache</p> @DateTime.Now.ToString() </distributed-cache>
در اینجا name به صورت هش شده به صورت کلید کش مورد استفاده قرار میگیرد. سپس محتوای تگ distributed-cache رندر شده، تبدیل به آرایهای از بایتها گردیده و در بانک اطلاعاتی ذخیره میگردد.
ذکر name در اینجا اجباری است و باید دقت داشت که چون به عنوان کلید بازیابی کش مورد استفاده قرار خواهد گرفت، نباید به اشتباه در قسمتهای دیگر برنامه با همین نام وارد شود. در غیر اینصورت دو قسمتی که name یکسانی داشته باشند، یک محتوا را نمایش خواهند داد.
در این قسمت قصد داریم همانند کنترلرها در ASP.NET MVC، کار تزریق وابستگیها را در متدهای سازنده ViewModelهای WPF بدون استفاده از الگوی Service locator انجام دهیم؛ برای مثال:
و همچنین کار اتصال یک ViewModel، به View متناظر آنرا نیز خودکار کنیم. قراردادی را نیز در اینجا بکار خواهیم گرفت:
نام تمام Viewهای برنامه به View ختم میشوند و نام ViewModelها به ViewModel. برای مثال TestViewModel و TestView معرف یک ViewModel و View متناظر خواهند بود.
ساختار کلاسهای لایه سرویس برنامه
یک پروژه WPF را آغاز کرده و سپس یک پروژه Class library دیگر را به نام Services با دو کلاس و اینترفیس فوق، به آن اضافه کنید. هدف از این کلاسها صرفا آشنایی با نحوه تزریق وابستگیها در سازنده یک کلاس ViewModel در WPF است.
علامتگذاری ViewModelها
در ادامه یک اینترفیس خالی را به نام IViewModel مشاهده میکنید:
از این اینترفیس برای علامتگذاری ViewModelهای برنامه استفاده خواهد شد. این روش، یکی از انواع روشهایی است که در مباحث Reflection برای یافتن کلاسهایی از نوع مشخص استفاده میشود.
برای نمونه کلاس TestViewModel برنامه، با پیاده سازی IViewModel، به نوعی نشانه گذاری نیز شده است:
تنظیمات آغازین IoC Container مورد استفاده
در کلاس استاندارد App برنامه WPF خود، کار تنظیمات اولیه StructureMap را انجام خواهیم داد:
در اینجا عنوان شده است که اگر نیاز به نوع ITestService وجود داشت، کلاس TestService را وهله سازی کن.
همچنین در ادامه از قابلیت اسکن این IoC Container برای یافتن کلاسهایی که IViewModel را در اسمبلی جاری پیاده سازی کردهاند، استفاده شده است. متد NameBy، سبب میشود که بتوان به این نوعهای یافت شده از طریق نام کلاسهای متناظر دسترسی یافت.
اتصال خودکار ViewModelها به Viewهای برنامه
اکنون که کار علامتگذاری ViewModelها انجام شده و همچنین IoC Container ما میداند که چگونه باید آنها را در اسمبلی جاری جستجو کند، مرحله بعدی، ایجاد کلاسی است که از این تنظیمات استفاده میکند. در کلاس ViewModelFactory، متد WireUp، وهلهای از یک View را دریافت کرده، نام آنرا استخراج میکند و سپس بر اساس قراردادی که در ابتدای بحث وضع کردیم، نام ViewModel متناظر را یافته و سپس زمانیکه این View بارگذاری میشود، به صورت خودکار DataContext آنرا به کمک StructureMap وهله سازی میکند. این وهله سازی به همراه تزریق خودکار وابستگیها در سازنده کلاس ViewModel نیز خواهد بود.
استفاده از کلاس ViewModelFactory
در ادامه کدهای TestView و پنجره اصلی برنامه را مشاهده میکنید:
در فایل Code behind مرتبط با TestView تنها کافی است سطر فراخوانی this.WireUp اضافه شود تا کار تزریق وابستگیها، وهله سازی ViewModel متناظر و همچنین مقدار دهی DataContext آن به صورت خودکار انجام شود:
دریافت پروژه کامل این قسمت
DI07.zip
public class TestViewModel { private readonly ITestService _testService; public TestViewModel(ITestService testService) //تزریق وابستگی در سازنده کلاس { _testService = testService; }
نام تمام Viewهای برنامه به View ختم میشوند و نام ViewModelها به ViewModel. برای مثال TestViewModel و TestView معرف یک ViewModel و View متناظر خواهند بود.
ساختار کلاسهای لایه سرویس برنامه
namespace DI07.Services { public interface ITestService { string Test(); } } namespace DI07.Services { public class TestService: ITestService { public string Test() { return "برای آزمایش"; } } }
علامتگذاری ViewModelها
در ادامه یک اینترفیس خالی را به نام IViewModel مشاهده میکنید:
namespace DI07.Core { public interface IViewModel // از این اینترفیس خالی برای یافتن و علامتگذاری ویوو مدلها استفاده میکنیم { } }
برای نمونه کلاس TestViewModel برنامه، با پیاده سازی IViewModel، به نوعی نشانه گذاری نیز شده است:
using DI07.Services; using DI07.Core; namespace DI07.ViewModels { public class TestViewModel : IViewModel // علامتگذاری ویوو مدل { private readonly ITestService _testService; public TestViewModel(ITestService testService) //تزریق وابستگی در سازنده کلاس { _testService = testService; } public string Data { get { return _testService.Test(); } } } }
تنظیمات آغازین IoC Container مورد استفاده
در کلاس استاندارد App برنامه WPF خود، کار تنظیمات اولیه StructureMap را انجام خواهیم داد:
using System.Windows; using DI07.Core; using DI07.Services; using StructureMap; namespace DI07 { public partial class App { protected override void OnStartup(StartupEventArgs e) { base.OnStartup(e); ObjectFactory.Configure(cfg => { cfg.For<ITestService>().Use<TestService>(); cfg.Scan(scan => { scan.TheCallingAssembly(); // Add all types that implement IView into the container, // and name each specific type by the short type name. scan.AddAllTypesOf<IViewModel>().NameBy(type => type.Name); scan.WithDefaultConventions(); }); }); } } }
همچنین در ادامه از قابلیت اسکن این IoC Container برای یافتن کلاسهایی که IViewModel را در اسمبلی جاری پیاده سازی کردهاند، استفاده شده است. متد NameBy، سبب میشود که بتوان به این نوعهای یافت شده از طریق نام کلاسهای متناظر دسترسی یافت.
اتصال خودکار ViewModelها به Viewهای برنامه
using System.Windows.Controls; using StructureMap; namespace DI07.Core { /// <summary> /// Stitches together a view and its view-model /// </summary> public static class ViewModelFactory { public static void WireUp(this ContentControl control) { var viewName = control.GetType().Name; var viewModelName = string.Concat(viewName, "Model"); //قرار داد نامگذاری ما است control.Loaded += (s, e) => { control.DataContext = ObjectFactory.GetNamedInstance<IViewModel>(viewModelName); }; } } }
استفاده از کلاس ViewModelFactory
در ادامه کدهای TestView و پنجره اصلی برنامه را مشاهده میکنید:
<UserControl x:Class="DI07.Views.TestView" xmlns="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml/presentation" xmlns:x="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml" xmlns:mc="http://schemas.openxmlformats.org/markup-compatibility/2006" xmlns:d="http://schemas.microsoft.com/expression/blend/2008" mc:Ignorable="d" d:DesignHeight="300" d:DesignWidth="300"> <Grid> <TextBlock Text="{Binding Data}" /> </Grid> </UserControl> <Window x:Class="DI07.MainWindow" xmlns="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml/presentation" xmlns:x="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml" xmlns:Views="clr-namespace:DI07.Views" Title="MainWindow" Height="350" Width="525"> <Grid> <Views:TestView /> </Grid> </Window>
using DI07.Core; namespace DI07.Views { public partial class TestView { public TestView() { InitializeComponent(); this.WireUp(); //تزریق خودکار وابستگیها و یافتن ویوو مدل متناظر } } }
دریافت پروژه کامل این قسمت
DI07.zip
این روش منحصر به Nop نیست و امکان استفادهی از آن بر روی هر سورس دیگری نیز وجود دارد. همچنین اگر در رابطه با NopCommerce اطلاعاتی ندارید، میتوانید از اینجا جهت آشنا شدن با این فروشگاه ساز Asp.net core استفاده کنید.
مراحل پیاده سازی
یک اینترفیس را به اسم ICustomService ایجاد کردم که یک Prop به اسم InjectType دارد و مشخص میکند به چه صورتی این سرویس به ServiceCollection تزریق شود. از طرفی با استفاده از Order، الویت اضافه شدن سرویس به ServiceCollection را مشخص میکنیم و در نهایت با ImplementationType مشخص میکنیم سرویسی که اضافه شده، باید به یک اینترفیس Map شود یا خیر؟ اما مهمتر از اینکه ویژگیهای تزریق وابستگی مشخص شود، مشخص میکند چه سرویسهایی توسط ما اضافه شدهاند و از سرویسهای nop تفکیک میشوند.
قانون اول
برای هر سرویسی که ایجاد میکنیم و میخواهیم به DI معرفی کنیم، آن سرویس باید ICustomService را پیاده سازی کرده باشد؛ دقیقا به خاطر دو دلیلی که در بالا به آنها اشاره شد.
قانون دوم
هر کلاسی که Interface مرتبط به سرویسها را پیاده سازی میکند، باید prop InjectType را در سازندهی خودش مقدار دهی کند. بدین شکل متوجه میشویم از چه طریقی باید تزریق انجام شود. تا اینجا یک چارچوب را مشخص کردیم تا سرویسها را بتوانیم تشخیص دهیم\ اما هنوز کار اصلی باقی ماندهاست. برای نمونه میتوان کد زیر را در نظر گرفت :
برای پیاده سازی سرویس ایجاد شده، کد زیر را ایجاد میکنیم :
تعیین نقطه شروع
کد زیر در واقع نقطهی اتصال سرویسهای نوشته شده و اتمام کار تزریق وابستگی است. با توجه به پیاده سازیهای انجام شدهی توسط سرویسها میتوان با Reflection سرویسهای نوشته شده را تشخیص داد که در نهایت با ویژگیهایی که در سرویسها پیاده سازی شده موجود است، به ServiceCollection اضافه میشوند.
نکتهی آخر آن که این داستانها صرفا برای سرویسهایی هست که توسط برنامه نویس به پروژهی Nop اضافه میشود.
لینک گیتهاب
همانطور که در جریان هستید، برای اینکه بحث DI را در پروژه داشته باشیم، باید به ازای هر سرویس مشخص کنیم که کدام اینترفیس، به کدام کلاس، map شود. به بیان دیگر باید مشخص کرد هر وقت یک شیء از Container درخواست شد، از چه کلاسی باید این شیء ساخته شود؛ در عینحال باید LifeTime وجود شیء در حافظه نیز مشخص شود. حال تصور کنید تعداد سرویسهای شما در حال زیاد شدن است. در این حالت مجبور هستید دائما این سرویسها را ثبت کنید؛ علاوه بر اینکه باید کدهای تکراری را جهت تعریف این سرویسها بنویسید و باید بهخاطر بسپارید که سرویس جدید را ثبت کنید. در این مقاله تلاش بر این است تا دیگر نیازی به تعریف کردن تک تک سرویسها نباشد؛ بهطوری که با رعایت دو قانون کلی بتوان سرویسها را به صورت خودکار ثبت کرد.
یک اینترفیس را به اسم ICustomService ایجاد کردم که یک Prop به اسم InjectType دارد و مشخص میکند به چه صورتی این سرویس به ServiceCollection تزریق شود. از طرفی با استفاده از Order، الویت اضافه شدن سرویس به ServiceCollection را مشخص میکنیم و در نهایت با ImplementationType مشخص میکنیم سرویسی که اضافه شده، باید به یک اینترفیس Map شود یا خیر؟ اما مهمتر از اینکه ویژگیهای تزریق وابستگی مشخص شود، مشخص میکند چه سرویسهایی توسط ما اضافه شدهاند و از سرویسهای nop تفکیک میشوند.
namespace Nop.Services { public interface ICustomService { protected InjectType Inject { get; } protected int Order { get; } protected ImplementationType implementationType { get; } } public enum ImplementationType { WithInterface = 0, WithoutInterface = 1 } public enum InjectType { Scopped=0, Transit=1, SingleTon=2 } }
قانون اول
برای هر سرویسی که ایجاد میکنیم و میخواهیم به DI معرفی کنیم، آن سرویس باید ICustomService را پیاده سازی کرده باشد؛ دقیقا به خاطر دو دلیلی که در بالا به آنها اشاره شد.
قانون دوم
هر کلاسی که Interface مرتبط به سرویسها را پیاده سازی میکند، باید prop InjectType را در سازندهی خودش مقدار دهی کند. بدین شکل متوجه میشویم از چه طریقی باید تزریق انجام شود. تا اینجا یک چارچوب را مشخص کردیم تا سرویسها را بتوانیم تشخیص دهیم\ اما هنوز کار اصلی باقی ماندهاست. برای نمونه میتوان کد زیر را در نظر گرفت :
namespace Nop.Services { public interface IMyCustomService: ICustomService { int ok(); } }
namespace Nop.Services { public class MyCustomService : IMyCustomService { public InjectType Inject { get; } public int Order { get; } public ImplementationType implementationType { get; } public MyCustomService() { implementationType = ImplementationType.WithInterface; Inject = InjectType.Scopped; Order = 1; } public int ok() { return 10; } } }
تعیین نقطه شروع
باید نقطه شروع به کار Nop را پیدا کنیم. از آنجایی که با معماری Nop جلو میرویم، با کمی بررسی و دیدن کدها، به کلاسی میرسیم به اسم NopStartup در قسمت Nop.Web.Framework. مسیر دقیق آن: Nop.Web.Framework\Infrastructure\NopStartup.cs. حالا این کلاس چیست؟ در واقع هر کلاسی که از سرویس INopStartup ارث بری کرده باشد، اولویت پیدا میکند و قبل از کدهای دیگر اجرا میشود. باید کلاس جدیدی را به اسم مثلا CustomDependencyInjection ایجاد کنیم، با این تفاوت که حتما از کلاس NopStartup ارث بری کرده باشد و همچنین حتما باید متدی را به اسم ConfigureServices، بازنویسی کند. حالا داخل متدی که گفتم باید شروع کنیم به کار.
کد زیر در واقع نقطهی اتصال سرویسهای نوشته شده و اتمام کار تزریق وابستگی است. با توجه به پیاده سازیهای انجام شدهی توسط سرویسها میتوان با Reflection سرویسهای نوشته شده را تشخیص داد که در نهایت با ویژگیهایی که در سرویسها پیاده سازی شده موجود است، به ServiceCollection اضافه میشوند.
namespace Nop.Web.Framework.Infrastructure { public class CustomDependencyInjection : NopStartup { private static bool IsSubInterface(Type t1, Type t2) { if (!t2.IsAssignableFrom(t1)) return false; if (t1.BaseType == null) return true; return !t2.IsAssignableFrom(t1.BaseType); } public override void ConfigureServices(IServiceCollection services, IConfiguration configuration) { //-------------Get All Services------------- var asm = AppDomain.CurrentDomain .GetAssemblies() .Single(x => x.FullName.Contains("Nop.Services")); //-------------find Services that inheriance of ICustomService------------- var types = asm.DefinedTypes.Where(x => IsSubInterface(x, typeof(ICustomService))); //-----------Get All Custom Service Classess------- var allRelatedClassServices = types .Where(x => x.IsClass) .OrderBy(x=>(Int32)x.GetProperty("Order") .GetValue(Activator.CreateInstance(x), null)); //-----------Get All Custom Service Interfaces------- var allRelatedInterfaceServices = types.Where(x => x.IsInterface); //-----------Matche Class Services To Related Interface Services------- TypeInfo interfaceService=null; foreach (var classService in allRelatedClassServices) { //-----------detect Implementation Type for service----------- var implementationValue = (ImplementationType)classService.GetProperty("implementationType") .GetValue(Activator.CreateInstance(classService), null); //-----------detect inject type for service----------- var InjectValue = (InjectType)classService.GetProperty("Inject") .GetValue(Activator.CreateInstance(classService), null); //-----------get related interface for service class----------- if (implementationValue == ImplementationType.WithInterface) interfaceService = allRelatedInterfaceServices.Single(x => x.Name == $"I{classService.Name}"); //----------finally Add Custom Service To Service Collection----------- switch (InjectValue) { case InjectType.Scopped: if(interfaceService!=null) services.AddScoped(interfaceService, classService); else services.AddScoped(classService); break; case InjectType.Transit: if (interfaceService != null) services.AddTransient(interfaceService, classService); else services.AddTransient(classService); break; case InjectType.SingleTon: if (interfaceService != null) services.AddSingleton(interfaceService, classService); else services.AddSingleton(classService); break; default: break; } interfaceService = null; } } } }
لینک گیتهاب