مطالب
استفاده از shim و stub برای mock کردن در آزمون واحد
مقدمه:
از آنجایی که در این سایت در مورد shim و stub صحبتی نشده دوست داشتم مطلبی در این باره بزارم. در آزمون واحد ما نیاز داریم که یک سری اشیا را moq کنیم تا بتوانیم آزمون واحد را به درستی انجام دهیم. ما در آزمون واحد نباید وابستگی به لایه‌های پایین یا بالا داشته باشیم پس باید مقلدی از object هایی که در سطوح مختلف قرار دارند بسازیم.
شاید برای کسانی که با آزمون واحد کار کردند، به ویژه با فریم ورک تست Microsoft، یک سری مشکلاتی با mock کردن اشیا با استفاده از Mock داشته اند که حالا می‌خواهیم با معرفی فریم ورک‌های جدید، این مشکل را حل کنیم.
برای اینکه شما آزمون واحد درستی داشته باشید باید کارهای زیر را انجام دهید:
1- هر objectی که نیاز به mock کردن دارد باید حتما یا non-static باشد، یا اینترفیس داشته باشد.
2- شما احتیاج به یک فریم ورک تزریق وابستگی‌ها دارید که به عنوان بخشی از معماری نرم افزار یا الگوهای مناسب شی‌ءگرایی مطرح است، تا عمل تزریق وابستگی‌ها را انجام دهید.
3- ساختارها باید برای تزریق وابستگی در اینترفیس‌های object‌های وابسته تغییر یابند.

Shims و Stubs:
نوع stub همانند فریم ورک mock می‌باشد که برای مقلد ساختن اینترفیس‌ها و کلاس‌های non-sealed virtual یا ویژگی ها، رویدادها و متدهای abstract استفاده می‌شود. نوع shim می‌تواند کارهایی که stub نمی‌تواند بکند انجام دهد یعنی برای مقلد ساختن کلاس‌های static یا متدهای non-overridable استفاده می‌شود. با مثال‌های زیر می‌توانید با کارایی بیشتر shim و stub آشنا شوید.
یک پروژه mvc ایجاد کنید و نام آن را FakingExample بگذارید. در این پروژه کلاسی با نام CartToShim به صورت زیر ایجاد کنید:
namespace FakingExample
{
    public class CartToShim
    {
        public int CartId { get; private set; }
        public int UserId { get; private set; }
        private List<CartItem> _cartItems = new List<CartItem>();
        public ReadOnlyCollection<CartItem> CartItems { get; private set; }
        public DateTime CreateDateTime { get; private set; }
 
        public CartToShim(int cartId, int userId)
        {
            CartId = cartId;
            UserId = userId;
            CreateDateTime = DateTime.Now;
            CartItems = new ReadOnlyCollection<CartItem>(_cartItems);
        }
 
        public void AddCartItem(int productId)
        {
            var cartItemId = DataAccessLayer.SaveCartItem(CartId, productId);
            _cartItems.Add(new CartItem(cartItemId, productId));
        }
    }
}
و همچنین کلاسی با نام CartItem به صورت زیر ایجاد کنید:
public class CartItem
    {
        public int CartItemId { get; private set; }
        public int ProductId { get; private set; }
 
        public CartItem(int cartItemId, int productId)
        {
            CartItemId = cartItemId;
            ProductId = productId;
        }
    }
حالا یک پروژه unit test را با نام FakingExample.Tests اضافه کرده و نام کلاس آن را CartToShimTest بگذارید. یک reference از پروژه FakingExample تان به پروژه‌ی تستی که ساخته اید اضافه کنید. برای اینکه بتوانید کلاس‌های پروژه FakingExample را shim و یا stub کنید باید بر روی Reference پروژه تان راست کلیک کنید و گزینه Add Fakes Assembly را انتخاب کنید. وقتی این گزینه را می‌زنید، پوشه ای با نام Fakes در پروژه تست ایجاد شده و FakingExample.fakes در داخل آن قرار دارد همچنین در reference‌های پروژه تست، FakingExample.Fakes نیز ایجاد می‌شود.
اگر بر روی فایل fakes که در reference ایجاد شده دوبار کلیک کنید می‌توانید کلاس‌های CartItem و CartToShim را مشاهده کنید که هم نوع stub شان است و هم نوع shim آنها که در تصویر زیر می‌توانید مشاهده کنید.

ShimDataAccessLayer را که مشاهده می‌کنید یک متد SaveCartItem دارد که به دیتابیس متصل شده و آیتم‌های کارت را ذخیره می‌کند.

حالا می‌توانیم تست خود را بنویسیم. در زیر یک نمونه از تست را مشاهده می‌کنید:

[TestMethod]
        public void AddCartItem_GivenCartAndProduct_ThenProductShouldBeAddedToCart()
        {
            //Create a context to scope and cleanup shims
            using (ShimsContext.Create())
            {
                int cartItemId = 42, cartId = 1, userId = 33, productId = 777;
 
                //Shim SaveCartItem rerouting it to a delegate which 
                //always returns cartItemId
                Fakes.ShimDataAccessLayer.SaveCartItemInt32Int32 = (c, p) => cartItemId;
 
                var cart = new CartToShim(cartId, userId);
                cart.AddCartItem(productId);
 
                Assert.AreEqual(cartId, cart.CartItems.Count);
                var cartItem = cart.CartItems[0];
                Assert.AreEqual(cartItemId, cartItem.CartItemId);
                Assert.AreEqual(productId, cartItem.ProductId);
            }
        }
همانطور که در بالا مشاهده می‌کنید کدهای تست ما در اسکوپی قرار گرفته اند که محدوده shim را تعیین می‌کند و پس از پایان یافتن تست، تغییرات shim به حالت قبل بر می‌گردد. متد SaveCartItemInt32Int32 را که مشاهده می‌کنید یک متد static است و نمی‌توانیم با mock ویا stub آن را مقلد کنیم. تغییر اسم متد SaveCartItem به SaveCartItemInt32Int32 به این معنی است که متد ما دو ورودی از نوع Int32 دارد و به همین خاطر fake این متد به این صورت ایجاد شده است. مثلا اگر شما متد Save ای داشتید که یک ورودی Int و یک ورودی String داشت fake آن به صورت SaveInt32String ایجاد می‌شد.

به این نکته توجه داشته باشید که حتما برای assert کردن باید assert‌ها را در داخل اسکوپ ShimsContext قرار گرفته باشد در غیر این صورت assert شما درست کار نمی‌کند.

این یک مثال از shim بود؛ حالا می‌خواهم مثالی از یک stub را برای شما بزنم. یک اینترفیس با نام ICartSaver به صورت زیر ایجاد کنید:

public interface ICartSaver
    {
        int SaveCartItem(int cartId, int productId);
    }
برای shim کردن ما نیازی به اینترفیس نداشتیم اما برای استفاده از stub و یا Mock ما حتما به یک اینترفیس نیاز داریم تا بتوانیم object موردنظر را مقلد کنیم. حال باید یک کلاسی با نام CartSaver برای پیاده سازی اینترفیس خود بسازیم:
public class CartSaver : ICartSaver
    {
        public int SaveCartItem(int cartId, int productId)
        {
            using (var conn = new SqlConnection("RandomSqlConnectionString"))
            {
                var cmd = new SqlCommand("InsCartItem", conn);
                cmd.CommandType = CommandType.StoredProcedure;
                cmd.Parameters.AddWithValue("@CartId", cartId);
                cmd.Parameters.AddWithValue("@ProductId", productId);
 
                conn.Open();
                return (int)cmd.ExecuteScalar();
            }
        }
    }
حال تستی که با shim انجام دادیم را با استفاده از Stub انجام می‌دهیم:
[TestMethod]
        public void AddCartItem_GivenCartAndProduct_ThenProductShouldBeAddedToCart()
        {
            int cartItemId = 42, cartId = 1, userId = 33, productId = 777;
 
            //Stub ICartSaver and customize the behavior via a 
            //delegate, ro return cartItemId
            var cartSaver = new Fakes.StubICartSaver();
            cartSaver.SaveCartItemInt32Int32 = (c, p) => cartItemId;
 
            var cart = new CartToStub(cartId, userId, cartSaver);
            cart.AddCartItem(productId);
 
            Assert.AreEqual(cartId, cart.CartItems.Count);
            var cartItem = cart.CartItems[0];
            Assert.AreEqual(cartItemId, cartItem.CartItemId);
            Assert.AreEqual(productId, cartItem.ProductId);
        }
امیدوارم که این مطلب برای شما مفید بوده باشد.
بازخوردهای دوره
آشنایی با نحوه ایجاد یک IoC Container
با وجود اینکه ما خودمان می‌تونیم مانند کد زیر کار وهله سازی را انجام دهیم 
var shopper = new Shopper(new Visa());
shopper.Charge();
چه لزومی به استفاده از IoC Container و کد
var resolver = new Resolver();
//تنظیمات اولیه
resolver.Register<Shopper, Shopper>();
resolver.Register<ICreditCard, Visa>();
//تزریق وابستگی‌ها و وهله سازی
var shopper = resolver.Resolve<Shopper>();
shopper.Charge();
وجود دارد، شاید بگید : "اگر وابستگی اول به وابستگی دوم برای وهله سازی نیاز دارد، کار وهله سازی وابستگی‌های وابستگی دوم نیز به صورت خودکار انجام خواهند شد. " میشه یه مثال ملموس‌تر بزنیم.
من یه خورده گیج شدم!
مطالب
ASP.NET Web API - قسمت دوم
در قسمت اول به دلایل ایجاد ASP.NET Web API پرداخته شد. در این قسمت، یک مثال ساده از Web API را بررسی می‌کنیم.
تلاش‌های بسیاری توسط توسعه گران صورت پذیرفته است تا فرایند ایجاد وب سرویس WCF در بستر HTTP آسان شود. امروزه وب سرویس هایی که از قالب REST استفاده می‌کنند مطرح هستند.
ASP.NET Web API از مفاهیم موجود در ASP.NET MVC مانند Controllerها استفاده می‌کند و بر مبنای آنها ساخته شده است. بدین شکل، توسعه گر می‌تواند با دانش موجود خود به سادگی وب سرویس‌های مورد نظر را ایجاد کند. Web API، پروتوکل SOAP را به کتاب‌های تاریخی! سپرده است تا از آن به عنوان روشی برای تعامل بین سیستم‌ها یاد شود. امروزه به دلیل فراگیری پروتوکل HTTP، بیشتر محیط‌های برنامه نویسی و سیستم ها، از مبانی اولیه‌ی پروتوکل HTTP مانند اَفعال آن پشتیبانی می‌کنند.
حال قصد داریم تا وب سرویسی را که در قسمت اول با WCF ایجاد کردیم، این بار با استفاده از Web API ایجاد کنیم. به تفاوت این دو دقت کنید.

using System.Web.Http;

namespace MvcApplication1.Controllers
{
    public class ValuesController : ApiController        
    {
        // GET api/values/5
        public string Get(int id)                         
        {
            return string.Format("You entered: {0}", id);
        }
    }
}
اولین تفاوتی که مشهود است، تعداد خطوط کمتر مورد نیاز برای ایجاد وب سرویس با استفاده از Web API است، چون نیاز به interface و کلاس پیاده ساز آن وجود ندارد. در Controller، Web APIهایی که در نقش وب سرویس هستند از کلاس ApiController ارث می‌برند. اَعمال مورد نظر در قالب متدها در Controller تعریف می‌شوند. در مثال قبل، متد Get، یکی از اَعمال است.
نحوه‌ی برگشت یک مقدار از متدها در Web API، مانند WCF است. می‌توانید خروجی متد Get را با اجرای پروژه‌ی قبل در Visual Studio و تست آن با یک مرورگر ملاحظه کنید. دقت داشته باشید که یکی از اصولی که Web API به آن معتقد است این است که وب سرویس‌ها می‌توانند ساده باشند. در Web API، تست و دیباگ وب سرویس‌ها بسیار راحت است. با مرورگر Internet Explorer به آدرس http://localhost:{port}/api/values/3 بروید. پیش از آن، برنامه‌ی Fiddler را اجرا کنید. شکل ذیل، نتیجه را نشان می‌دهد.

در اینجا نتیجه، عبارت "You entered: 3" است که به صورت یک متن ساده برگشت داده شده است.

ایجاد یک پروژه‌ی Web API
در Visual Studio، مسیر ذیل را طی کنید.

File> New> Project> Installed Templates> Visual C#> Web> ASP.NET MVC 4 Web Application 

  نام پروژه را HelloWebAPI بگذارید و بر روی دکمه‌ی OK کلیک کنید (شکل ذیل)

در فرمی که باز می‌شود، گزینه‌ی Web API را انتخاب و بر روی دکمه‌ی OK کلیک کنید (شکل ذیل). البته دقت داشته باشید که ما همیشه مجبور به استفاده از قالب Web API برای ایجاد پروژه‌های خود نیستیم. می‌توان در هر نوع پروژه ای از Web API استفاده کرد.

اضافه کردن مدل
مدل، شی ای است که نمایانگر داده‌ها در برنامه است. Web API می‌تواند به طور خودکار، مدل را به فرمت JSON، XML یا فرمت دلخواهی که خود می‌توانید برای آن ایجاد کنید تبدیل و سپس داده‌های تبدیل شده را در بدنه‌ی پاسخ HTTP به Client ارسال کند. تا زمانی که Client بتواند فرمت دریافتی را بخواند، می‌تواند از آن استفاده کند. بیشتر Clientها می‌توانند فرمت JSON یا XML را پردازش کنند. به علاوه، Client می‌تواند نوع فرمت درخواستی از Server را با تنظیم مقدار هدر Accept در درخواست ارسالی تعیین کند. اجازه بدهید کار خود را با ایجاد یک مدل ساده که نمایانگر یک محصول است آغاز کنیم.
بر روی پوشه‌ی Models کلیک راست کرده و از منوی Add، گزینه‌ی Class را انتخاب کنید.

نام کلاس را Product گذاشته و کدهای ذیل را در آن بنویسید.

namespace HelloWebAPI.Models
{
    public class Product
    {
        public int Id { get; set; }
        public string Name { get; set; }
        public string Category { get; set; }
        public decimal Price { get; set; }
    }
}

مدل ما، چهار Property دارد که در کدهای قبل ملاحظه می‌کنید.

اضافه کردن Controller
در پروژه ای که با استفاده از قالب پیش فرض Web API ایجاد می‌شود، دو Controller نیز به طور خودکار در پروژه‌ی Controller قرار می‌گیرند:

  • HomeController: یک Controller معمول ASP.NET MVC است که ارتباطی با Web API ندارد.
  • ValuesController: یک Controller مختص Web API است که به عنوان یک مثال در پروژه قرار داده می‌شود.


توجه: Controllerها در Web API بسیار شبیه به Controllerها در ASP.NET MVC هستند، با این تفاوت که به جای کلاس Controller، از کلاس ApiController ارث می‌برند و بزرگترین تفاوتی که در نگاه اول در متدهای این نوع کلاس‌ها به چشم می‌خورد این است که به جای برگشت Viewها، داده برگشت می‌دهند.

کلاس ValuesController را حذف و یک Controller به پروژه اضافه کنید. بدین منظور، بر روی پوشه‌ی Controllers، کلیک راست کرده و از منوی Add، گزینه‌ی Controller را انتخاب کنید.

توجه: در ASP.NET MVC 4 می‌توانید بر روی هر پوشه‌ی دلخواه در پروژه کلیک راست کرده و از منوی Add، گزینه‌ی Controller را انتخاب کنید. پیشتر فقط با کلیک راست بر روی پوشه‌ی Controller، این گزینه در دسترس بود. حال می‌توان کلاس‌های مرتبط با Controllerهای معمول را در یک پوشه و Controllerهای مربوط به قابلیت Web API را در پوشه‌ی دیگری قرار داد.

نام Controller را ProductsController بگذارید، از قسمت Template، گزینه‌ی Empty API Controller را انتخاب و بر روی دکمه‌ی OK کلیک کنید (شکل ذیل).

فایلی با نام ProductsController.cs در پوشه‌ی Controllers قرار می‌گیرد. آن را باز کنید و کدهای ذیل را در آن قرار دهید. 

namespace HelloWebAPI.Controllers
{
    using System;
    using System.Collections.Generic;
    using System.Linq;
    using System.Net;
    using System.Net.Http;
    using System.Web.Http;
    using HelloWebAPI.Models;

    public class ProductsController : ApiController
    {

        Product[] products = new Product[] 
        { 
            new Product { Id = 1, Name = "Tomato Soup", Category = "Groceries", Price = 1.39M }, 
            new Product { Id = 2, Name = "Yo-yo", Category = "Toys", Price = 3.75M }, 
            new Product { Id = 3, Name = "Hammer", Category = "Hardware", Price = 16.99M } 
        };

        public IEnumerable<Product> GetAllProducts()
        {
            return products;
        }

        public Product GetProductById(int id)
        {
            var product = products.FirstOrDefault((p) => p.Id == id);
            if (product == null)
            {
                var resp = new HttpResponseMessage(HttpStatusCode.NotFound);
                throw new HttpResponseException(resp);
            }
            return product;
        }

        public IEnumerable<Product> GetProductsByCategory(string category)
        {
            return products.Where(
                (p) => string.Equals(p.Category, category, 
                    StringComparison.OrdinalIgnoreCase));
        }
    }
}

برای ساده نگهداشتن مثال، لیستی از محصولات را در یک آرایه قرار داده ایم اما واضح است که در یک پروژه‌ی واقعی، این لیست از پایگاه داده بازیابی می‌شود. در مورد کلاس‌های HttpResponseMessage و HttpResponseException بعداً توضیح می‌دهیم.
در کدهای Controller قبل، سه متد تعریف شده اند: 

  • متد GetAllProducts که کل محصولات را در قالب نوع <IEnumerable<Product برگشت می‌دهد.
  • متد GetProductById که یک محصول را با استفاده از مشخصه‌ی آن (خصیصه‌ی Id) برگشت می‌دهد.
  • متد GetProductsByCategory که تمامی محصولات موجود در یک دسته‌ی خاص را برگشت می‌دهد.

تمام شد! حال شما یک وب سرویس با استفاده از Web API ایجاد کرده اید. هر یک از متدهای قبل در Controller، به یک آدرس به شرح ذیل تناظر دارند.

GetAllProducts به api/products/

GetProductById به api/products/id/

GetProductsByCategory به api/products/?category=category/

در آدرس‌های قبل، id و category، مقادیری هستند که همراه با آدرس وارد می‌شوند و در پارامترهای متناظر خود در متدهای مربوطه قرار می‌گیرند. یک Client می‌تواند هر یک از متدها را با ارسال یک درخواست از نوع GET اجرا کند.

در قسمت بعد، کار خود را با تست پروژه و نحوه‌ی تعامل jQuery با آن ادامه می‌دهیم.

مطالب
طراحی یک ماژول IpBlocker در ASP.NET MVC
همانطور که میدانید وب سایت‌های اینترنتی در معرض انواع و اقسام حملات قرار دارند و یکی از این حملات Dos است. در این نوشتار میخواهیم تکه کدی را ارائه دهیم، تا این نوع حملات را دفع نماید. همانطور که میدانید یک درخواست Http باید از ماژول‌های مختلفی عبور نماید تا به یک Http Handler برسد.
ابتدا باید یک Enum تعریف کنیم تا نوع درخواست کاربر را مشخص کند. مثلا 100 درخواست ابتدایی را به عنوان FirstVisite در نظر گرفته و اگر تعداد درخواستها از 100 گذشت، در دسته Revisit قرار میگیرند و ... . البته این بستگی به شما دارد که مقادیر را چقدر در نظر بگیرید؛ اما دقت کنید.
private enum VisiteType
        {
            FirstVisite = 2,
            Reviste = 4,
        }
در مرحله بعدی باید آدرس Ip بیننده سایت را بدست آورده وچک کنیم که این آدرس Ip در کش موجود هست یا خیر. اگر موجود بود مقدار متغیر hits را افزایش میدهیم و چک میکنیم که متغیر با کدام یک از مقادیر Enum برابری میکند و آن را در کش سیستم ذخیره میکنیم.
if (httpContext.Cache[ipAddress] != null)
                {
                    hits++;

                    if (hits == (int)VisiteType.FirstVisite)
                    {
                        httpContext.Cache.Insert(key: ipAddress,
                           value: hits,
                           dependencies: null,
                           absoluteExpiration: DateTime.UtcNow.AddSeconds(1),
                           slidingExpiration: Cache.NoSlidingExpiration);
                        return;
                    }
در تکه کد بالا چون درخواست به حد معین و معقولی رسیده است، آدرس بعد از یک ثانیه از کش حذف میشود. اما اگر درخواستهای غیرمعقولی به سرور ارسال شود، باید پاسخ را قطع و آدرس Ip را در کش ذخیره و این آدرس Ip باید به مدت معینی در کش مانده و بلاک شود.
using System;
using System.Net;
using System.Web;
using System.Web.Caching;

namespace IpBlocker
{
    public class IpBlocker : IHttpModule
    {
        private int hits = 0;
        /// <summary>
        /// Define enum to specify visite type
        /// </summary>
        private enum VisiteType
        {
            FirstVisite = 2,
            Reviste = 4,
        }
        public void Init(HttpApplication context)
        {
            context.BeginRequest += OnBeginRequest;
        }
        public void Dispose()
        {

        }

        public void OnBeginRequest(object sender, EventArgs e)
        {
            var httpApplication = sender as HttpApplication;
            var httpContext = httpApplication?.Context;
            ProcessRequest(httpApplication, httpContext);
        }

        private void ProcessRequest(HttpApplication application, HttpContext httpContext)
        {
            //Checke if browser is a search engine web crawler
            if (httpContext.Request.Browser.Crawler)
                return;

            var ipAddress = application.Context.Request.UserHostAddress;

            if (httpContext.Cache[ipAddress] == null)
            {
                // Reset hits for new request after blocking ip
                if (hits > 0)
                    hits = 0;

                hits++;

                httpContext.Cache.Insert(key: ipAddress,
                   value: hits,
                   dependencies: null,
                   absoluteExpiration: DateTime.UtcNow.AddSeconds(1),
                   slidingExpiration: Cache.NoSlidingExpiration);

                return;
            }          

            else
            {
                if (httpContext.Cache[ipAddress] != null)
                {
                    hits++;

                    if (hits == (int)VisiteType.FirstVisite)
                    {
                        httpContext.Cache.Insert(key: ipAddress,
                           value: hits,
                           dependencies: null,
                           absoluteExpiration: DateTime.UtcNow.AddSeconds(1),
                           slidingExpiration: Cache.NoSlidingExpiration);
                        return;
                    }

                    if (hits == (int)VisiteType.Reviste)
                    {

                        httpContext.Cache.Insert(key: ipAddress,
                           value: hits,
                           dependencies: null,
                           absoluteExpiration: DateTime.UtcNow.AddSeconds(1),
                           slidingExpiration: Cache.NoSlidingExpiration);
                        return;
                    }
                    if (hits > (int)VisiteType.Reviste)
                    {
                        httpContext.Cache.Insert(key: ipAddress,
                            value: hits,
                            dependencies: null,
                            absoluteExpiration: DateTime.UtcNow.AddMinutes(1),
                            slidingExpiration: Cache.NoSlidingExpiration);

                        httpContext.Response.StatusCode = (int)HttpStatusCode.Forbidden;
                        httpContext.Response.SuppressContent = true;
                        httpContext.Response.End();
                    }
                }
            }
        }
    }
}
در کد بالا محدودیت زمانی یک دقیقه در نظر گرفته شده است.

نظرات مطالب
AngularJS #2
سلام
بنده طبق فرمایشات شما به روش زیر عمل کردم ولی بهم کار نمیده و پارشال مورد نظر را به من نشان نمیده. میشه بگید مشکل از کجاست؟
public class PostController : Controller
    {
        ApplicationDbContext db;
        // GET: Post
        public ActionResult List()
        {
            using (db=new ApplicationDbContext())
            {
                var query = db.Posts.ToList();
                return PartialView("List",query);
            }
        }
    }

و کدهای ویو:
<div ng-app="postmodule">

    <div ng-controller="PostController">
        <ul>
            <li ng-repeat="item in ListOfItems">
                {{item.Title}}
                <hr />
                {{item.Text}}
            </li>
        </ul>
    </div>

</div>

و کدهایی که در فایل _Layout.cshtml نوشته ام:
    <div class="container body-content" >

        <script src="~/Scripts/angular.js"></script>
        <script src="~/Scripts/angular-route.js"></script>
        <script>
            var PostApp = angular.module('postmodule', []).config(['$routeProvider',
  function ($routeProvider) {
      $routeProvider.
          when('/list', {
              templateUrl: '/Post/List',
              controller: 'PostController'
          });
  }]);
            PostApp.controller('PostController', function ($scope, $http, postServices) {
                //...
                $scope.ListOfItems =
                              postServices.GetPosts()
                                  .success(function (data) {
                                      $scope.ListOfItems = data;
                                  });
                //...
            });
            PostApp.service('postServices', function ($http) {
                this.GetPosts = function () {
                    return $http.get('/Post/List');
                };
            });
        </script>

        <a href="#list">list post</a>
        <div ng-view=""></div>

        @RenderBody()
        <hr />
        <footer>
            <p>&copy; @DateTime.Now.Year - My ASP.NET Application</p>
        </footer>
    </div>
مطالب
بررسی Source Generators در #C - قسمت پنجم - نوشتن آزمون‌های واحد
تا اینجا روش آزمایش تولید کننده‌های کد، صرفا بر اساس کامپایل برنامه و مشاهده‌ی خروجی نهایی آن بود و یا حتی با ترفندهایی امکان دیباگ آن‌ها نیز وجود دارد که البته هنوز در تمام IDEها پشتیبانی نمی‌شود. در این قسمت می‌خواهیم این وضعیت را بهبود بخشیده و برای تولید کننده‌های کد، آزمون واحد بنویسیم که یکی از مزایای آن، فراهم بودن امکان دیباگ یک چنین پروژه‌هایی در تمام IDEهای موجود است و برای انجام اینکار، نیاز به هیچ ترفند خاصی وجود ندارد و پروسه‌ی کاری آن یکدست و هماهنگ با سایر آزمون‌های واحد است.


آماده سازی مقدمات پروژه‌ی آزمون واحد

در ادامه‌ی مثال این سری، پروژه‌ی جدید NotifyPropertyChangedGenerator.Tests را از نوع class library با تنظیمات فایل csproj. زیر ایجاد می‌کنیم:
<Project Sdk="Microsoft.NET.Sdk">
  <PropertyGroup>
    <TargetFramework>net6.0</TargetFramework>
    <ImplicitUsings>enable</ImplicitUsings>
    <Nullable>enable</Nullable>
    <IsPackable>false</IsPackable>
  </PropertyGroup>
    <ItemGroup>
        <PackageReference Include="Microsoft.CodeAnalysis.Analyzers" Version="3.3.3">
            <IncludeAssets>runtime; build; native; contentfiles; analyzers; buildtransitive</IncludeAssets>
            <PrivateAssets>all</PrivateAssets>
        </PackageReference>
        <PackageReference Include="Microsoft.CodeAnalysis.Common" Version="4.2.0" />
        <PackageReference Include="Microsoft.CodeAnalysis.CSharp" Version="4.2.0" PrivateAssets="all" />

        <PackageReference Include="Microsoft.NET.Test.Sdk" Version="17.2.0" />
        <PackageReference Include="MSTest.TestFramework" Version="2.2.10" />
        <PackageReference Include="MSTest.TestAdapter" Version="2.2.10" />
    </ItemGroup>
  <ItemGroup>
    <ProjectReference Include="..\NotifyPropertyChangedGenerator\NotifyPropertyChangedGenerator.csproj" />
  </ItemGroup>
</Project>
در اینجا وابستگی‌های مورد نیاز برای دسترسی به امکانات Roslyn و همچنین برای نمونه MSTest را مشاهده می‌کنید. به علاوه مسیر پروژه‌ی Source Generator مورد استفاده به نحو متداولی تعریف شده‌است.


ایجاد یک کلاس کمکی برای اجرای Source Generators در پروژه‌های آزمون واحد

در اینجا می‌خواهیم همان کاری را که کامپایلر سی‌شارپ در پشت صحنه انجام می‌دهد، شبیه سازی کنیم تا بتوانیم یک تولید کننده‌ی کد را به مراحل کامپایل کد، معرفی و سپس آن‌را اجرا کنیم:
internal static class SourceGeneratorTestsExtensions
{
    public static (GeneratorDriver Driver, Compilation OutputCompilation, ImmutableArray<Diagnostic> Diagnostics)
        RunGenerators(this string source, params ISourceGenerator[] generators)
    {
        var references =
            AppDomain.CurrentDomain.GetAssemblies()
                .Where(assembly => !assembly.IsDynamic)
                .Select(assembly => MetadataReference.CreateFromFile(assembly.Location))
                .Cast<MetadataReference>();

        var inputCompilation = CSharpCompilation.Create("compilation",
            new[] { CSharpSyntaxTree.ParseText(source, new CSharpParseOptions(LanguageVersion.Latest)) },
            references,
            new CSharpCompilationOptions(OutputKind.ConsoleApplication));

        GeneratorDriver driver = CSharpGeneratorDriver.Create(generators);
        driver = driver.RunGeneratorsAndUpdateCompilation(
            inputCompilation,
            out var outputCompilation,
            out var diagnostics);

        return (driver, outputCompilation, diagnostics);
    }
}
این متد، یک قطعه کد ابتدایی را دریافت کرده و سپس آن‌را به همراه Source Generatorهای مدنظر، به کامپایلر سی‌شارپ معرفی می‌کند، تا کامپایلر تمام این موارد را در کنار هم پردازش کرده و اسمبلی درون حافظه‌ای را به نام compilation تولید کند. خروجی‌های این متد، اطلاعات غنی هستند از نحوه‌ی کامپایل داده‌های ارسالی به کامپایلر که در ادامه می‌توان از آن‌ها جهت نوشتن آزمون‌های واحد متکی به خودی استفاده کرد.


نوشتن اولین آزمون واحد مخصوص یک تولید کننده‌ی کد

پس از تهیه‌ی متدی که می‌تواند یک قطعه کد و تعدادی Source Generator را به کامپایلر سی‌شارپ، جهت پردازش معرفی کند، یک نمونه نحوه‌ی استفاده‌ی از آن جهت نوشتن آزمون‌های واحد کاملا مستقل و متکی به خود، به صورت زیر است:
using Microsoft.VisualStudio.TestTools.UnitTesting;
using PropertyChangedGenerator = NotifyPropertyChangedGenerator.NotifyPropertyChangedGenerator;

namespace NotifyPropertyChangedGenerator.Tests;

[TestClass]
public class GeneratorTest
{
    [TestMethod]
    public void SimpleGeneratorTest()
    {
        var userSource = @"
using System;
using System.ComponentModel;
namespace NotifyPropertyChangedDemo
{
  public class Test : INotifyPropertyChanged
  {
    private int regularField;
    private int IndexBackingField;
  }
}
";
        var (driver, outputCompilation, diagnostics) =
            userSource.RunGenerators(new PropertyChangedGenerator());

        var newFile = outputCompilation.SyntaxTrees
            .Single(x => Path.GetFileName(x.FilePath).EndsWith(".Test.cs"));

        Assert.IsNotNull(newFile);
        Assert.IsTrue(newFile.FilePath.EndsWith("Test.Notify.Test.cs"));

        var generatedSource = newFile.GetText().ToString();
        Assert.IsTrue(generatedSource.Contains("namespace NotifyPropertyChangedDemo"));

        // We can now assert things about the resulting compilation:
        Assert.IsTrue(diagnostics.IsEmpty); // there were no diagnostics created by the generators
        // we have two syntax trees, the original 'user' provided one, and the one added by the generator
        Assert.IsTrue(outputCompilation.SyntaxTrees.Count() == 2);
        // verify the compilation with the added source has no diagnostics
        Assert.IsTrue(outputCompilation.GetDiagnostics().IsEmpty);
    }
}
 - در این مثال ابتدا یک قطعه کد سی‌شارپ را که قرار است کدهای آن توسط تولید کننده‌ی کد توسعه داده شده تکمیل شوند، تعریف کرده‌ایم.
 - سپس این قطعه کد و نمونه‌ای از تولید کننده‌ی کد را به کامپایلر ارسال و اجرا کرده‌ایم.
 - اکنون بر اساس خروجی کامپایلر برای مثال می‌توان به فایل تولید شده و SyntaxTrees آن دسترسی پیدا کرد و یا با کمک متد GetText، به کل محتوای این فایل تولید شده دسترسی یافت و برای مثال آن‌را با مقداری که انتظار داریم مقایسه کرد تا به این ترتیب بتوان از صحت عملکرد تولید کننده‌ی کد، اطمینان حاصل نمود.
 - همانطور که عنوان شد، اکنون قرار دادن break-point در قسمت‌های مختلف آزمون واحد تهیه شده بسیار ساده‌است و به این ترتیب می‌توان یک چنین پروژه‌هایی را در تمام IDEها دیباگ کرد.


کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: SourceGeneratorTests-part5.zip
مطالب
بالا بردن سرعت DbContext هنگام ثبت داده های زیاد
تشریح مسئله :شاید شما هم هنگام ثبت، ویرایش و حتی حذف داده‌های زیاد در Code First متوجه کاهش چشمگیر کارایی پروژه خود شده  باشید.(برای مثال ثبت 5000 داده یا بیشتر به صورت هم زمان).برای رفع مشکل بالا چه باید کرد؟

نکته : آشنایی اولیه با مفاهیم EF CodeFirst برای درک بهتر مفاهیم الزامی است.

EntityFramework Code First هنگام کار با Poco Entities برای اینکه مشخص شود که چه داده هایی باید به دیتابیس  ارسال شود مکانیزمی به نام Detect Changed معرفی کرده است که وظیفه آن بررسی تفاوت‌های بین مقادیر خواص CurrentValue و OriginalValue هر Entity است که باعث افت چشمگیر سرعت هنگام اجرای عملیات CRUD می‌شود.
هنگامی که از یک Entity کوئری گرفته می‌شود یا از دستور Attach برای یک Entity استفاده می‌کنیم مقادیر مورد نظر در حافظه ذخیره می‌شوند. استفاده از هر کدام دستورات زیر DbContext را مجبور به فراخوانی الگوریتم Automatic Detect Changed می‌کند.

  • DbSet.Find
  • DbSet.Local
  • DbSet.Remove
  • DbSet.Add
  • DbSet.Attach
  • DbContext.SaveChanges
  • DbContext.GetValidationErrors
  • DbContext.Entry
  • DbChangeTracker.Entries 

البته Code First امکانی را فراهم کرده است که هنگام پیاده سازی عملیات CRUD  اگر تعداد داده‌های شرکت کننده زیاد است برای رفع مشکل کاهش سرعت بهتر است این رفتار را غیر فعال کنیم . به صورت زیر:

using (var context = new BookContext())
{
    try
    {
        context.Configuration.AutoDetectChangesEnabled = false;
 
        foreach (var book in aLotOfBooks)
        {
            context.Books.Add(book);
        }
    }
    finally
    {
        context.Configuration.AutoDetectChangesEnabled = true;
    }
در پایان هم وضعیت را به حالت قبل بر می‌گردانیم.
در مورد کاهش مصرف حافظه EF CodeFirst  هنگام واکشی داده‌های زیاد هم می‌تونید از این مقاله استفاده کنید.
مطالب
ارتقاء به ASP.NET Core 1.0 - قسمت 13 - معرفی View Components
روش رندر یک View در ASP.NET MVC، بر مبنای اطلاعاتی است که از کنترلر، در اختیار View آن قرار می‌گیرد. اما گاهی از اوقات نیاز است بعضی از قسمت‌های صفحه همواره نمایش داده شوند (مانند نمایش تعداد کاربران آنلاین، سخن روز، منوهای کنار صفحه و امثال آن). یک راه حل برای این مساله، اضافه کردن اطلاعات مورد نیاز View در ViewModel ارائه شده‌ی توسط کنترلر است. هرچند این روش کار می‌کند اما پس از مدتی به ViewModel هایی خواهیم رسید که تشکیل شده‌اند از چندین و چند خاصیت اضافی که الزاما مرتبط با تعریف آن ViewModel نیستند. راه حل بهتر، قرار دادن قسمت‌های مشترک صفحات در فایل layout برنامه است؛ اما فایل layout، به سادگی نمی‌تواند از دایرکتیو model@ برای مشخص سازی مدل و یا مدل‌های مورد نیاز خود استفاده کند (هر چند ممکن است؛ اما بیش از اندازه پیچیده خواهد شد).
در نگارش‌های پیشین ASP.NET MVC، یک چنین مسائلی را با معرفی Child Actionها
    public partial class SidebarMenuController : Controller
    {
        const int Min15 = 900;

        [ChildActionOnly]
        [OutputCache(Duration = Min15)]
        public virtual ActionResult Index()
        {
            return PartialView("_SidebarMenu");
        }
    }
و سپس نمایش آن‌ها توسط Html.RenderAction در فایل layout برنامه، حل می‌کنند. در ASP.NET Core، جایگزین Child Actionها، مفهوم جدیدی است به نام View Components.


یک مثال: تهیه‌ی اولین View Component

ساختار یک View Component، بسیار شبیه است به ساختار یک Controller، اما با عملکردی محدود. به همین جهت کار تعریف آن با افزودن یک کلاس سی‌شارپ شروع می‌شود و این کلاس را می‌توان در پوشه‌ای به نام ViewComponents در ریشه‌ی پروژه قرار داد (اختیاری).


سپس برای نمونه، کلاس ذیل را به این پوشه اضافه کنید:
using System.Threading.Tasks;
using Microsoft.AspNetCore.Mvc;
using Core1RtmEmptyTest.Services;
 
namespace Core1RtmEmptyTest.ViewComponents
{
    public class SiteCopyright : ViewComponent
    {
        private readonly IMessagesService _messagesService;
 
        public SiteCopyright(IMessagesService messagesService)
        {
            _messagesService = messagesService;
        }
 
        public IViewComponentResult Invoke(int numberToTake)
        {
            var name = _messagesService.GetSiteName();
            return View(viewName: "Default", model: name);
        }
 
        //public async Task<IViewComponentResult> InvokeAsync(int numberToTake)
        //{
        //    return View();
        //}
    }
}
همانطور که پیشتر نیز عنوان شد، تزریق وابستگی‌ها در تمام قسمت‌های ASP.NET Core در دسترس هستند. در اینجا نیز از سرویس MessagesService بررسی شده‌ی در مطلب «ارتقاء به ASP.NET Core 1.0 - قسمت 6 - سرویس‌ها و تزریق وابستگی‌ها» برای نمایش نام سایت استفاده می‌کنیم.

ساختار کلی یک کلاس ViewComponent شامل دو جزء اصلی است:
الف) از کلاس پایه ViewComponent مشتق می‌شود. به این ترتیب توسط ASP.NET Core قابل شناسایی خواهد شد.
ب) دارای متد Invoke ایی است که بجای Html.RenderAction در نگارش‌های پیشین ASP.NET MVC، قابل فراخوانی است. این متد یک View را باز می‌گرداند.
ج) در اینجا امکان تعریف نمونه‌ی Async متد Invoke نیز وجود دارد (برای مثال جهت کار با متدهای Async بانک اطلاعاتی).
روش فراخوانی این متدها نیز به این صورت است: ابتدا به دنبال نمونه‌ی async می‌گردد. اگر یافت شد، همینجا کار خاتمه می‌یابد. اگر یافت نشد، نمونه‌ی sync یا معمولی آن فراخوانی می‌شود و اگر این هم یافت نشد، یک استثناء صادر خواهد شد.
د) متد Invoke می‌تواند دارای پارامترهای دلخواهی نیز باشد و حالت پیش فرض آن بدون پارامتر است.

روش یافتن یک view component توسط ASP.NET Core به این صورت است:
الف) این کلاس باید عمومی بوده و همچنین abstract نباشد.
ب) «یکی» از مشخصه‌های ذیل را داشته باشد:
1) نامش به ViewComponent ختم شده باشد.
2) از کلاس ViewComponent ارث بری کرده باشد.
3) با ویژگی ViewComponent مزین شده باشد.


نحوه و محل تعریف View یک View Component

پس از تعریف کلاس ViewComponent مورد نظر، اکنون نیاز است View آن‌را اضافه کرد. روش یافتن این Viewها توسط ASP.NET Core نیز بر این مبنا است که
الف) اگر این View Component عمومی و سراسری است، باید درون پوشه‌ی shared، پوشه‌ی جدیدی را به نام Components ایجاد کرده و سپس ذیل این پوشه، بر اساس نام کلاس ViewComponent، یک زیر پوشه‌ی دیگر را ایجاد و داخل آن، View مدنظر را اضافه کرد (تصویر ذیل).
 /Views/Shared/Components/[NameOfComponent]/Default.cshtml
ب) اگر این View Component تنها باید از طریق Viewهای یک کنترلر خاص قابل دسترسی باشند، زیر پوشه‌ی Component یاد شده را ذیل پوشه‌ی View همان کنترلر قرار دهید (و آن‌را از قسمت Shared خارج کنید).
 /Views/[CurrentController]/Components/[NameOfComponent]/Default.cshtml


یک نکته: اگر نام کلاسی به ViewComponent  ختم شده بود، نیازی نیست تا ViewComponent  را هم در حین ساخت پوشه‌ی آن ذکر کرد.


نحوه‌ی استفاده‌ی از View Component تعریف شده و ارسال پارامتر به آن

و در آخر برای استفاده‌ی از این View Component تعریف شده، به فایل layout برنامه مراجعه کرده و آن‌را به نحو ذیل فراخوانی کنید:
 <footer>
    <p>@await Component.InvokeAsync("SiteCopyright", new { numberToTake = 5 })</p>
</footer>
اولین پارامتر متد InvokeAsync، همان نام کلاس View Component است. اگر خواستید پارامتر(های) دلخواهی را به متد Invoke کلاس View Component ارسال کنید (مانند پارامتر int numberToTake در مثال فوق)، آن‌را در همینجا می‌توان ذکر کرد (با فرمت dictionary و یا  anonymous type).

یک نکته: متدهای قدیمی Component.Invoke و Component.Renderدر اینجا حذف شده‌اند (اگر مقالات پیش از RTM را مطالعه کردید) و روش توصیه شده‌ی در اینجا، کار با متدهای async است.


تفاوت‌های View Components با Child Actions نگارش‌های پیشین ASP.NET MVC

پارامترهای یک View Component از طریق یک HTTP Request تامین نمی‌شوند و همانطور که ملاحظه کردید در همان زمان فراخوانی آن‌ها به صورت مستقیم فراهم خواهند شد. بنابراین مباحث model binding در اینجا دیگر وجود خارجی ندارند. همچنین View Components جزئی از طول عمر یک کنترلر نیستند. بنابراین اکشن فیلترهای مختلف تعریف شده، تاثیری را بر روی آن‌ها نخواهند داشت (این مشکلی بود که با Child Actions در نگارش‌های قبلی مشاهده می‌شد). همچنین View Components به صورت مستقیم از طریق درخواست‌های HTTP قابل دسترسی نیستند. به علاوه Child actions قدیمی، از فراخوانی‌های async پشتیبانی نمی‌کنند.
زمانیکه کلاسی از کلاس پایه ViewComponent ارث بری می‌کند، تنها به این خواص عمومی از درخواست HTTP جاری دسترسی خواهد داشت:
[ViewComponent]
public abstract class ViewComponent
{
   protected ViewComponent();
   public HttpContext HttpContext { get; }
   public ModelStateDictionary ModelState { get; }
   public HttpRequest Request { get; }
   public RouteData RouteData { get; }
   public IUrlHelper Url { get; set; }
   public IPrincipal User { get; }

   [Dynamic]  
   public dynamic ViewBag { get; }
   [ViewComponentContext]
   public ViewComponentContext ViewComponentContext { get; set; }
   public ViewContext ViewContext { get; }
   public ViewDataDictionary ViewData { get; }
   public ICompositeViewEngine ViewEngine { get; set; }

   //...
}


فراخوانی Ajax ایی یک View Component

در ASP.NET Core، یک اکشن متد می‌تواند خروجی ViewComponent نیز داشته باشد و این تنها روشی است که می‌توان یک View Component را از طریق درخواست‌های HTTP، مستقیما قابل دسترسی کرد:
public IActionResult AddURLTest()
{
   return ViewComponent("AddURL");
}
در این حالت می‌توان این اکشن متد را به صورت Ajax ایی نیز بارگذاری و به صفحه اضافه کرد:
$(document).ready (function(){
    $("#LoadSignIn").click(function(){
         $('#UserControl').load("/Home/AddURLTest");
    });
});


امکان بارگذاری View Components از اسمبلی‌های دیگر نیز وجود دارد

در مطلب «ارتقاء به ASP.NET Core 1.0 - قسمت 10 - بررسی تغییرات Viewها» روش دسترسی به Viewهای برنامه را که در اسمبلی آن قرار گرفته بودند، بررسی کردیم. دقیقا همان روش در مورد view components نیز صادق است و کاربرد دارد. جهت یادآوری، این مراحل باید طی شوند:
الف) اسمبلی ثالث حاوی View Component‌های برنامه باید ارجاعاتی را به ASP.NET Core و قابلیت‌های Razor آن داشته باشد:
"dependencies": {
   "NETStandard.Library": "1.6.0",
   "Microsoft.AspNetCore.Mvc": "1.0.0",
   "Microsoft.AspNetCore.Razor.Tools": {
   "version": "1.0.0-preview2-final",
   "type": "build"
  }
},
"tools": {
   "Microsoft.AspNetCore.Razor.Tools": "1.0.0-preview2-final"
}
ب) محل قرارگیری viewهای این اسمبلی ثالث نیز همانند قسمت «نحوه و محل تعریف View یک View Component» مطلب جاری است و تفاوتی نمی‌کند. فقط برای  قرار دادن این Viewها در اسمبلی برنامه باید گزینه‌ی embed را مقدار دهی کرد:
"buildOptions": {
   "embed": "Views/**/*.cshtml"
}
ج) مرحله‌ی آخر هم معرفی این اسمبلی ثالث، به RazorViewEngineOptions به صورت یک EmbeddedFileProvider جدید است. در این مثال، ViewComponentLibrary نام فضای نام این اسمبلی است.
public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
{
   services.AddMvc();
   //Get a reference to the assembly that contains the view components
   var assembly = typeof(ViewComponentLibrary.ViewComponents.SimpleViewComponent).GetTypeInfo().Assembly;
   //Create an EmbeddedFileProvider for that assembly
   var embeddedFileProvider = new EmbeddedFileProvider(assembly,"ViewComponentLibrary");
   //Add the file provider to the Razor view engine
   services.Configure<RazorViewEngineOptions>(options =>
   {
      options.FileProviders.Add(embeddedFileProvider);
   });
د) جهت رفع تداخلات احتمالی این اسمبلی با سایر اسمبلی‌ها بهتر است ویژگی ViewComponent را به همراه نامی مشخص ذکر کرد (در حین تعریف کلاس View Component):
 [ViewComponent(Name = "ViewComponentLibrary.Simple")]
public class SimpleViewComponent : ViewComponent
و در آخر فراخوانی این View Component بر اساس این نام صورت خواهد گرفت:
 @await Component.InvokeAsync("ViewComponentLibrary.Simple", new { number = 5 })
نظرات مطالب
ارتقاء به ASP.NET Core 1.0 - قسمت 19 - بومی سازی
آیا راهی وجود داره برای RequestLocalizationOptions  قسمت SupportedCultures و SupportedUICultures به صورت runtime و براساس جدول زبان اضافه یا کم شود
 var supportedCultures = new List<CultureInfo>
{
new CultureInfo("fa"),
new CultureInfo("en"),
new CultureInfo("ar")
};
services.Configure<RequestLocalizationOptions>(
options =>
{
  options.DefaultRequestCulture = new RequestCulture("fa");
  options.SupportedCultures = supportedCultures;
  options.SupportedUICultures = supportedCultures;
  options.RequestCultureProviders = new List<IRequestCultureProvider> { new CookieRequestCultureProvider() };
});

مطالب
مقابله با پسوردهایی که ساده حدس زده می‌شوند
هر ساله لیستی از پرکاربردترین کلمات عبور کاربران در دنیا، منتشر می‌شود که یک نمونه از آن‌را در اینجا می‌توان مشاهده کرد:
«Splashdata، توسعه دهنده نرم افزار‌های امنیتی، فهرست سالانه خود را از رایج‌ترین رمزهای عبور منتشر کرده است.»

می‌شود از این لیست برای بهبود پروسه ثبت نام در یک سایت استفاده کرد و همان زمان که کاربر کلمه عبور ضعیفی را وارد کرده است، به او پیغام داد که «کلمه عبور وارد شده را راحت می‌توان حدس زد!»
using System.Linq;

namespace SecurityModule
{
    public static class SafePassword
    {
        public static ISet<string> BadPasswords = new HashSet<string>
        {
            "password",
            "password1",
            "123456",
            "12345678",
            "1234",
            "qwerty",
            "12345",
            "dragon",
            "******",
            "baseball",
            "football",
            "letmein",
            "monkey",
            "696969",
            "abc123",
            "mustang",
            "michael",
            "shadow",
            "master",
            "jennifer",
            "111111",
            "2000",
            "jordan",
            "superman",
            "harley",
            "1234567",
            "iloveyou",
            "trustno1",
            "sunshine",
            "123123",
            "welcome"
        };

        public static bool IsSafePasword(this string data)
        {
            if (string.IsNullOrWhiteSpace(data)) return false;
            if (data.Length < 5) return false;
            if (BadPasswords.Contains(data.ToLowerInvariant())) return false;
            if (data.AreAllCharsEuqal()) return false;

            return true;
        }

        public static bool AreAllCharsEuqal(this string data)
        {
            if (string.IsNullOrWhiteSpace(data)) return false;
            data = data.ToLowerInvariant();
            var firstElement = data.ElementAt(0);
            var euqalCharsLen = data.ToCharArray().Count(x => x == firstElement);
            if (euqalCharsLen == data.Length) return true;
            return false;
        }
    }
}
متد الحاقی IsSafePasword فوق بررسی می‌کند که آیا کلمه عبور انتخابی:
- خالی نیست.
- بیشتر از 5 کاراکتر طول دارد.
- تمام حروف بکارگرفته شده در آن یکسان نیستند.

و در ASP.NET MVC با استفاده از قابلیت Remote validation آن استفاده از این متد به نحو زیر خواهد بود:
public partial class RegisterController : Controller
{
        //...

        [HttpPost]
        [OutputCache(Location = OutputCacheLocation.None, NoStore = true)]
        public virtual ActionResult CheckPassword(string password1)
        {
            return Json(password1.IsSafePasword());
        }
}
ابتدا یک اکشن متد به کنترلر ثبت نام در سایت به نحو فوق اضافه خواهد شد.
سپس قسمتی از ViewModel متناظر با صفحه ثبت نام سایت، به شکل زیر اضافه و تعریف می‌گردد:
using System.ComponentModel.DataAnnotations;
using System.Web.Mvc;

namespace MyBlog.Models
{
    public class RegisterViewModel
    {
        //...

        [Display(Name = "کلمه عبور")]
        [Required(ErrorMessage = "لطفا کلمه عبور خود را وارد نمائید")]
        [DataType(DataType.Password)]
        [StringLength(50, MinimumLength = 5, ErrorMessage = "حداقل طول کلمه عبور 5 حرف است")]
        [Remote(action: "CheckPassword",  controller: "Register",  HttpMethod = "POST",
                     ErrorMessage = "کلمه عبور وارد شده را راحت می‌توان حدس زد!")]
        public string Password1 { get; set; }
    }
}