روی لینک «این ویدیو» در ابتدای مطلب کلیک کنید.
زیرنویسهای فارسی قسمت پنجم را از اینجا میتوانید دانلود کنید.
لیست سرفصلهای قسمت پنجم به شرح زیر است:
01-Introduction to Directives 02-Demo. Creating Your First Directive 03-Demo. Domain Specific Language via Custom Elements 04-Demo. Isolating Directive Scope 05-Demo. Exploring Isolate Scope Bindings 06-Demo. Handling Events with Directives 07-Demo. Observing and Responding to Changes 08-Demo. Using Controllers within Directives 09-Demo. Sharing Directive Controllers via Require 10-Demo. Directive Priority and using Terminal 11-Demo. Using Require with Nested Directives 12-Demo. Understanding Transclusion 13-Demo. Using Compile to Transform the DOM 14-Demo. Making jQuery More Explicit with Directives 15-Summary
در این قسمت به مبحث ایجاد دایرکتیوهای سفارشی پرداخته میشود. دایرکتیوها در واقع مهمترین قسمت هر برنامه انگولار هستند. انگولار به صورت توکار شامل تعداد زیادی دایرکتیو میباشد. در واقع میتوانیم بگوئیم دایرکتیو میتواند یک سینتکس جدید باشد که دارای یک رفتار مخصوص میباشد. برای مثال، static HTML هیچ دیدی نسبت به ایجاد و نمایش یک ویجت انتخابگر تاریخ(Date Picker) ندارد. برای اینکار باید به HTML، این سینتکس جدید را توسط دایرکتیوها آموزش دهیم.
پس از آشنایی با مفهوم Containers، در این قسمت قصد داریم برنامهی تقریبا 500 مگابایتی Docker for Windows Installer.exe را نصب کنیم.
پیشنیازهای نصب Docker بر روی ویندوز
مطابق مستندات آن، برای نصب داکر بر روی ویندوز به حداقلهای زیر نیاز است:
- استفاده از ویندوز 10 نگارش enterprise، که شماره نگارش آن حداقل 1607 باشد (حداقل Anniversary Update باشد).
- مجازی سازی در BIOS فعال شده باشد.
البته مجازی سازی عموما به صورت پیشفرض فعال است. برای بررسی آن، taskmanager ویندوز را اجرا کرده و در برگهی Performance آن، جائیکه مشخصات CPU را نمایش میدهد، یک سطر به Virtualization اختصاص دارد که مقدار آن باید enabled باشد (تصویر زیر) و اگر نیست، برای فعال کردن آن باید به تنظیمات BIOS سیستم خود مراجعه کنید:
روش دیگر دریافت این اطلاعات، اجرای دستور systeminfo در خط فرمان، با دسترسی مدیریتی است. در خروجی آن، عبارت «Virtualization Enabled In Firmware» را جستجو کنید که باید مقدار آن yes باشد.
- داشتن CPU با قابلیت SLAT یا Second Level Address Translation.
برای یافتن این موضوع، برنامهی coreinfo را دریافت کرده و آنرا به صورت coreinfo -v اجرا کنید. خروجی آن سه سطر مرتبط با مجازی سازی را به همراه دارد. اگر قابلیتی موجود نباشد، جلوی آن یک خط تیره و اگر قابلیتی موجود باشد، روبروی آن یک ستاره را مشاهده خواهید کرد.
روش دیگر بررسی آن، اجرای دستور msinfo32 در قسمت run ویندوز و سپس enter است. در قسمت system summary، اطلاعات Second Level Address Translation قابل مشاهده هستند (اگر No باشد، امکان اجرای containerهای لینوکسی را بر روی ویندوز نخواهید داشت):
- داشتن حداقل 4 گیگابایت RAM.
- فعال بودن Hyper-V نیز برای اجرای Linux Containers بر روی ویندوز، ضروری است (نصاب Docker، اینکار را به صورت خودکار انجام میدهد).
دریافت نصاب Docker for Windows
برای دریافت نصاب داکر مخصوص ویندوز، به آدرس زیر مراجعه کنید:
https://store.docker.com/editions/community/docker-ce-desktop-windows
که بلافاصله با تصویر کریه زیر مواجه خواهید شد:
برای رفع این مشکل، میتوان از روش مطرح شدهی در مطلب «یک روش ساده برای دور زدن تحریمها!» استفاده کرد؛ یعنی تنظیم DNS به 178.22.122.100 به صورت زیر:
پس از این تغییر، چون IP قابل مشاهدهی سیستم شما توسط سایت داکر تغییر میکند، اینبار صفحهی دریافت Docker Community Edition for Windows به صورت زیر ظاهر میشود:
همانطور که مشاهده میکنید، عنوان کردهاست که لطفا لاگین کنید تا بتوانید این برنامه را دریافت کنید. به همین جهت بر روی لینک آن کلیک کرده، یک اکانت جدید را در سایت docker ایجاد کنید (با یک ایمیل واقعی که تائیدیه آنرا دریافت خواهید کرد). پس از آن، با این اکانت جدید به سایت داکر وارد شوید تا لینک دریافت فایل exe نصاب آنرا دریافت کنید.
در این حالت مرورگر و یا حتی دانلودمنیجر شما بدون مشکل میتوانند این فایل را دریافت کنند و همان تنظیم DNS فوق، مشکل عدم دسترسی را برطرف میکند.
نصب Docker for Windows
پس از اجرای نصاب آن و پایان عملیات نصب (که تنها کافی است در صفحهی ابتدایی آن تیک مربوط به Windows Containers را نیز قرار دهید)، نیاز دارد تا شما را یکبار از سیستم Logout و login کند. پس از ورود به سیستم، تنظیمات ابتدایی آن به صورت خودکار صورت گرفته و در صورت فعال نبودن Hyper-V، پیام زیر را مشاهده خواهید کرد:
بر روی OK کلیک کنید تا اینکار با موفقیت به پایان برسد. البته پس از آن، منتظر حداقل یکبار ریاستارت شدن خودکار سیستم، بدون اطلاع قبلی نیز باشید.
یک نکته: کاری که در قسمت فعالسازی Hyper-V به صورت خودکار انجام میشود، شامل اجرای سه دستور زیر، در کنسول پاور شل، با دسترسی مدیریتی و سپس ری استارت سیستم است:
پس از آن، خط فرمان را باز کرده و با ستفاده از docker CLI نصب شده، دستور docker info را صادر کنید، تا بتوانید مشخصات نگارش نصب شده را مشاهده نمائید.
OSType را در صورتیکه سیستم شما توانمندیهای سخت افزاری لازم را داشته باشد، میتوان به Linux نیز تغییر داد.
بررسی تنظیمات سوئیچ کردن بین Linux Containers و Windows Containers
پس از اتمام ریاستارتها، برای آزمایش فعال بودن Hyper-V، در قسمت Run ویندوز، عبارت Virtmgmt.msc را نوشته و enter کنید. اگر تصویر زیر را مشاهده نمیکنید:
یکبار بر روی آیکن Docker در قسمت Tray Icons ویندوز کلیک راست کرده و گزینهی switch to Linux containers را انتخاب کنید تا پس از مدتی، آیکن MobyLinuxVM در قسمت virtual machines (تصویر فوق) ظاهر شود.
اگر پس از انتخاب این گزینه، پیام زیر را دریافت کردید:
و یا اگر بر روی این ماشین مجازی کلیک راست کردید و گزینهی Start آنرا انتخاب کردید و پیام زیر ظاهر شد:
قسمت «پیشنیازهای نصب Docker بر روی ویندوز» را با دقت بررسی کنید (خصوصا قسمت BIOS و SLAT). نبود یکی از موارد ذکر شده، سبب بروز این مشکل میشود.
برای مثال اجرای دستور coreinfo -v بر روی سیستم من چنین خروجی را به همراه دارد:
روبروی HYPERVISOR و همچنین SLAT یک - را قرار دادهاست. یعنی این موارد یا پشتیبانی نمیشوند و یا در BIOS فعال نشدهاند.
همانطور که مشاهده میکنید، قابلیت SLAT در CPU این سیستم وجود ندارد. به همین جهت نمیتوان به Linux containers سوئیچ کرد. هرچند windows containers آن کار میکند.
روش دیگر مشاهدهی این خطا، مراجعهی به event viewer ویندوز است. در قسمت خطاهای سیستم، ممکن است خطای زیر را مشاهده کنید:
آزمایش Docker نصب شده
پس از نصب docker، خط فرمان ویندوز را گشوده و دستور زیر را صادر کنید:
اگر از قسمت قبل بهخاطر داشته باشید، hello-world در اینجا نام یک image است. البته چون این image بر روی سیستم ما موجود نیست، این دستور، ابتدا آنرا از docker hub دریافت کرده و سپس اجرا میکند. بنابراین میشد ابتدا دستور pull را صادر کرد و سپس run. اما دستور run قادر است هر دو عمل را با هم انجام دهد.
یک نکته: این image، یک image لینوکسی است. به همین جهت پیش از اجرای این دستور، همانطور که پیشتر نیز عنوان شد، یکبار بر روی آیکن Docker در قسمت Tray Icons ویندوز کلیک راست کرده و گزینهی switch to Linux containers را انتخاب کنید. سپس دستور docker run hello-world را اجرا نمائید.
و یا در همین حال دستور docker run -p 80:80 nginx را صادر کنید تا وب سرور لینوکسی nginx را بتوانید تحت ویندوز اجرا کنید. پس از خاتمهی عملیات دریافت و اجرای وب سرور، با توجه به تنظیم p 80:80-، پورت 80 میزبان (اولین عدد)، به پورت 80 کانتینر نگاشت شدهاست. به همین جهت تنها با اجرای دستور http://localhost، خروجی این وب سرور را میتوانید در مرورگر سیستم خود مشاهده کنید.
همانطور که مشاهده میکنید، با استفاده از داکر، پیش از آنکه بدانیم چگونه باید یک نرم افزار را نصب کرد، میتوان از آن استفاده کرد!
روش متوقف کردن Containers در حال اجرا
اگر دستور docker ps را در خط فرمان ویندوز اجرا کنید، لیست پروسههای اجرا شدهی توسط آن قابل مشاهده هستند. در این لیست container id در حال اجرا نیز مشخص است. برای خاتمهی کار آن، تنها کافی است دستور docker stop id را اجرا کنید.
یک نکته: ضرورتی به ذکر کامل id نیست. برای مثال ذکر سه حرف اول آن نیز کفایت میکند.
روش اجرای مجدد یک Container
فرض کنید میخواهیم سرور nginx را مجددا اجرا کنیم. یک روش آن، اجرای مجدد دستور docker run -p 80:80 nginx است که پیشتر آنرا انجام دادیم. در این حالت این image تبدیل به container شده و همانند روشهای متداول نصب نرم افزار، اکنون به عنوان یک نرم افزار نصب شده در دسترس است. برای مشاهدهی لیست آنها، دستور docker ps -a را اجرا کنید. این لیست تا این لحظه باید شامل containerهای nginx و hello-world باشد. متوقف کردن یک container، سبب تخریب یا حذف آن نمیشود. در این حالت در لیستی که توسط دستور docker ps -a نمایش داده شدهاست، باز هم container idها قابل مشاهده هستند. فقط کافی است برای اجرای یکی از آنها، دستور docker start id را اجرا کرد. به این صورت دیگر نیازی به ذکر دستور کامل docker run با تمام پارامترهای آن نیست. این id نیز همانطور که ذکر شد، میتواند سه حرف ابتدایی این id باشد تا حدی که نسبت به سایر idهای موجود، منحصربفرد شناخته شود. یا بجای container id میتوان container name نمایش داده شدهی در این لیست را استفاده کرد.
پس از اجرای nginx توسط دستور docker start id، دو روش برای بررسی در حال اجرا بودن آن وجود دارد:
الف) مرورگر را باز کنیم و آدرس http://localhost را بررسی کنیم.
ب) دستور docker ps را در خط فرمان اجرا کنیم، تا مشخص شود که آیا پروسهی nginx در حال اجرا است یا خیر؟
بنابراین دستور docker ps -a لیست تمام containers در حال اجرا و همچنین متوقف شده را نمایش میدهد. اما دستور docker ps تنها لیست containers در حال اجرا را نمایش خواهد داد.
روش حذف Containers از Docker
همانطور که در قسمت قبل نیز بحث شد، معادل نصب نرم افزار در اینجا، ایجاد یک container از یک image دریافتی از docker hub است. روش عکس آن، یعنی تخریب یک container، دقیقا معادل عزل نرم افزار از سیستم، در حالتهای متداول است. برای اینکار مجددا دستور docker ps -a را اجرا میکنیم تا لیست تمام containerهای در حال اجرا و همچنین متوقف شده نمایش داده شوند. لیستی که در اینجا نمایش داده میشود، شبیه به لیستی است که در قسمت add/remove programs ویندوز مشاهده میکنید. این لیست معادل لیست نرم افزارهای نصب شدهی بر روی سیستم است و یا برای مشاهدهی لیست imageهای دریافتی از docker hub میتوان دستور docker images را صادر کرد.
قبل از حذف یک container نیاز است آنرا متوقف کنیم. برای این منظور از دستور docker stop id استفاده میشود. سپس اجرای دستور docker rm id، سبب حذف کامل این container خواهد شد. برای آزمایش آن، مجددا دستور docker ps -a را اجرا کنید.
دستور docker rm چندین id را نیز میپذیرد. میتوان این idها و یا حتی سه حرف ابتدایی آنها را با فاصله در اینجا ذکر کرد. علاوه بر id، ذکر نام containers نیز مجاز است.
روش حذف Imageهای دریافتی از Docker Hub
دستور docker rm، فقط containers را از سیستم حذف میکند (نرم افزارهای نصب شده). اما خود imageهای اصلی دریافت شدهی از docker hub را حذف نمیکند (معادل همان فایلهای zip دریافت نرم افزار یا برنامههای نصاب، در حالت متداول و سنتی نصب نرم افزار). برای آزمایش آن دستور docker images را اجرا کنید. هنوز هم در لیست آن، تمام موارد دریافتی موجود هستند.
برای حذف یک image میتوان از دستور docker rmi id استفاده کرد (rmi بجای rm). این id نیز در لیست docker images ظاهر میشود و ذکر قسمتی از آن، تا حدی که نسبت به سایر idهای لیست شده منحصربفرد باشد، کافی است. در اینجا بجای id، از نام image نیز میتوان استفاده کرد. همچنین ذکر چندین id و یا نام نیز پس از دستور docker rmi، میسر است.
روش جستجوی imageها در Docker Hub توسط Docker CLI
فرض کنید میخواهیم image مربوط به راهنمای Docker را از Docker Hub دریافت کنیم. یک روش آن مراجعهی مستقیم به سایت آن است و استفاده از امکانات جستجوی فراهم شدهی در آن سایت. روش دیگر، استفاده از Docker CLI است. اگر دستور docker search docs را در خط فرمان اجرا کنیم، لیست تمام مخازن کدی که در آنها واژهی docs قرار دارد، نمایش داده میشود. البته پیش از نصب image آن بهتر است به برگهی tags مخزن کد آن نیز مراجعه کنید تا بتوانید حجم آنرا نیز مشاهده نمائید که حدود یک گیگابایت است. مخازن docker hub، حاوی imageهای نصاب containerهای متناظر هستند. برای دریافت و اجرای آن میتوان دستور docker run -p 4000:4000 docs/docker.github.io را اجرا کرد.
پس از دریافت یک گیگابایت مستندات، container آن بر روی پورت 4000 در سیستم ما (http://localhost:4000)، به صورت یک وب سایت استاتیک، قابل دسترسی خواهد بود. به این صورت میتوان به مستندات کامل داکر به صورت آفلاین دسترسی داشت.
مفهوم Interactive Terminal در Docker
زمانیکه دستور اجرای مستندات آفلاین را صادر میکنید، در انتهای آن عنوان میکند که وب سایت محلی آن بر روی پورت 4000 قابل دسترسی است. سپس در ذیل آن ذکر شدهاست که اگر ctrl+c را فشار دهید، اجرای آن به پایان میرسد. اما عملا اینطور نیست و اگر دستور docker ps را صادر کنید، هنوز container در حال اجرای آن را میتوان مشاهده کرد.
اما اگر اینبار دستور اجرای docker run را به همراه یک interactive terminal با سوئیچ it و نام docs صادر کنیم:
اکنون اگر ctrl+c را فشار دهیم و پس از آن دستور docker ps را صادر کنیم، دیگر در لیست آن، container در حال اجرای docs مشاهده نمیشود.
سوئیچ it یا interactive terminal سبب میشود تا یک container در foreground، بجای background اجرا شود. به این ترتیب دستور ctrl+c، سبب خاتمهی واقعی پروسهی درحال اجرای در container میشود.
روش دیگر خاتمهی این container، استفاده از نام ذکر شدهاست؛ یعنی اجرای دستور docker stop docs.
یک نکته: اگر میخواهید از terminal باز شده قطع شوید (مجددا به command prompt باز گردید) اما سبب خاتمهی container آن نشوید، از ترکیب ctrl+p+q استفاده کنید.
اجرای containerهای ویندوزی
در مورد نحوهی سوئیچ بین نوعهای مختلف containerهای ویندوزی و لینوکسی پیشتر توضیح دادیم. برای این منظور میتوان بر روی آیکن Docker در قسمت Tray Icons ویندوز کلیک راست کرده و گزینهی switch to Windows/Linux containers را انتخاب کرد. باید دقت داشت که پشتیبانی از containerهای ویندوزی، از ویندوز 10، نگارش 1607، یا همان Anniversary Update آن به بعد، به ویژگیهای ویندوز اضافه شدهاند که به صورت خودکار توسط docker فعالسازی میشوند:
اجرای IIS به عنوان یک Windows Container
تا اینجا imageهای دریافتی، لینوکسی بودند. اگر گزینهی Windows Containers را به روشی که گفته شد، فعال کنید، اینبار با اجرای دستورات docker ps و یا docker images، هیچ خروجی را دریافت نخواهید کرد. از این جهت که کانتینرهای ویندوزی و لینوکسی، به صورت کاملا ایزولهای از هم اجرا و مدیریت میشوند. علت آنرا هم در MobyLinuxVM که پیشتر با اجرای دستور Virtmgmt.msc بررسی کردیم، میتوان یافت. Containerهای لینوکسی، در داخل MobyLinuxVM اجرا میشوند.
در اینجا به عنوان مثال میتوان image رسمی مربوط به IIS را از docker hub دریافت و به صورت یک کانتینر ویندوزی اجرا کرد. البته پیش از اجرای دستورات آن بهتر است به برگهی tags آن مراجعه کرده و حجمهای نگارشهای مختلف آنرا بررسی کرد. اجرای دستور docker pull microsoft/iis به معنای دریافت tag ای به نام latest است (به حجم 6 گیگابایت!)؛ یعنی با دستور docker pull microsoft/iis:latest یکی است. بنابراین در اینجا بر اساس tagهای مختلف، میتوان دستور pull متفاوتی را صادر کرد. برای مثال اگر دستور docker pull microsoft/iis:nanoserver را صادر کردید، نگارش مخصوص nano server آنرا که فقط 449 مگابایت است، دریافت میکند. بنابراین از این پس به tagهای هر مخزن docker hub خوب دقت کنید و نگارش مختص به سیستم عامل خود را دریافت نمائید. عدم ذکر tag ای، همواره tag ویژهای را به نام latest، دریافت میکند.
با اجرای دستور زیر
داکر، ابتدا image مخصوص nanoserver آنرا دریافت و سپس اجرا میکند. چون وب سرور است، نیاز به تنظیمات پورت آنرا داریم. p 81:80- به این معنا است که پورت 80 کانتینر را (پورتی که IIS درون آن بر روی آن اجرا میشود)، به پورت 81 بر روی سیستم میزبان (یا همین ویندوز فعلی که داکر را اجرا میکند)، نگاشت کن. پارامتر d در اینجا به معنای detach است. یعنی به محض اجرای این دستور، کار اجرای این کانتینر در background انجام شده و سپس به خط فرمان، بازگشت داده میشویم. همچنین نامی نیز به این container انتساب داده شدهاست تا سادهتر بتوان با آن کار کرد.
یک نکته: مشکلی با اجرای IIS مخصوص نانوسرور بر روی ویندوز 10 به این صورت و توسط داکر نیست. بنابراین پس از اجرای دستور فوق، کار دریافت image و ساخت container و سپس اجرای آن به صورت خودکار انجام شده و بلافاصله به command prompt بازگشت داده میشویم (به علت استفادهی از پارامتر d). اکنون اگر دستور docker ps را صادر کنیم، مشاهده میکنیم که کانتینر IIS مخصوص نانوسرور، هم اکنون بر روی ویندوز 10 در حال اجرا است و در آدرس http://localhost:81 قابل دسترسی است.
جهت تکمیل این بحث، بهتر است image مخصوص nanoserver را نیز از docker hub دریافت و اجرا کنیم:
حجم image آن 6GB است.
تنظیمات کارت شبکهی Containers
هنگامیکه پروسهای درون یک container اجرا میشود، ایزوله سازیهای بسیاری نیز در مورد آن اعمال خواهد شد؛ به همین جهت گاهی از اوقات عدهای containerها را با ماشینهای مجازی نیز مقایسه میکنند. برای مثال کانتینرها به همراه network adapter خاص خود نیز هستند؛ درست مانند اینکه یک کامپیوتر مجزای از سیستم جاری میباشند و اگر این network adapter را ping کنیم، میتوان به این صورت نیز به آن کانتینر، دسترسی داشته باشیم.
برای یافتن آن، دستور docker inspect iis را صادر میکنیم. خروجی آن به همراه یک قسمت network نیز هست که داخل آن یک IP Address قابل مشاهده است. این IP است که مختص و منحصربفرد این container است. در ابتدا برای آزمایش آن، میتوان آنرا ping کرد؛ مانند ping 172.27.49.47. همچنین به تمام برنامههای داخل این container توسط این IP نیز میتوان دسترسی یافت. برای مثال فراخوانی http://172.27.49.47:81 در مرورگر، سبب نمایش صفحهی اول IIS میشود. البته اگر اینکار را انجام دهیم، کار نمیکند. علت اینجا است، نگاشت پورتی را که تعریف کردهایم (پورت 81)، به پورتی در کامپیوتر میزبان است و نه این IP ویژه. برنامهی اصلی IIS در داخل container، به پورت 80 بر روی این آدرس IP گوش فرا میدهد. اکنون اگر آدرس http://172.27.49.47:80 را در کامپیوتر میزبان فراخوانی کنیم، کار میکند.
بنابراین هرچند containerها به معنای نرم افزارهای از پیش نصب شدهی در حال اجرا هستند، اما ... به همراه ایزوله سازیهای قابل توجهی بر روی کامپیوتر میزبان اجرا میشوند؛ درست مانند یک کامپیوتر مجزای از آن.
پیشنیازهای نصب Docker بر روی ویندوز
مطابق مستندات آن، برای نصب داکر بر روی ویندوز به حداقلهای زیر نیاز است:
- استفاده از ویندوز 10 نگارش enterprise، که شماره نگارش آن حداقل 1607 باشد (حداقل Anniversary Update باشد).
- مجازی سازی در BIOS فعال شده باشد.
البته مجازی سازی عموما به صورت پیشفرض فعال است. برای بررسی آن، taskmanager ویندوز را اجرا کرده و در برگهی Performance آن، جائیکه مشخصات CPU را نمایش میدهد، یک سطر به Virtualization اختصاص دارد که مقدار آن باید enabled باشد (تصویر زیر) و اگر نیست، برای فعال کردن آن باید به تنظیمات BIOS سیستم خود مراجعه کنید:
روش دیگر دریافت این اطلاعات، اجرای دستور systeminfo در خط فرمان، با دسترسی مدیریتی است. در خروجی آن، عبارت «Virtualization Enabled In Firmware» را جستجو کنید که باید مقدار آن yes باشد.
- داشتن CPU با قابلیت SLAT یا Second Level Address Translation.
برای یافتن این موضوع، برنامهی coreinfo را دریافت کرده و آنرا به صورت coreinfo -v اجرا کنید. خروجی آن سه سطر مرتبط با مجازی سازی را به همراه دارد. اگر قابلیتی موجود نباشد، جلوی آن یک خط تیره و اگر قابلیتی موجود باشد، روبروی آن یک ستاره را مشاهده خواهید کرد.
روش دیگر بررسی آن، اجرای دستور msinfo32 در قسمت run ویندوز و سپس enter است. در قسمت system summary، اطلاعات Second Level Address Translation قابل مشاهده هستند (اگر No باشد، امکان اجرای containerهای لینوکسی را بر روی ویندوز نخواهید داشت):
- داشتن حداقل 4 گیگابایت RAM.
- فعال بودن Hyper-V نیز برای اجرای Linux Containers بر روی ویندوز، ضروری است (نصاب Docker، اینکار را به صورت خودکار انجام میدهد).
دریافت نصاب Docker for Windows
برای دریافت نصاب داکر مخصوص ویندوز، به آدرس زیر مراجعه کنید:
https://store.docker.com/editions/community/docker-ce-desktop-windows
که بلافاصله با تصویر کریه زیر مواجه خواهید شد:
برای رفع این مشکل، میتوان از روش مطرح شدهی در مطلب «یک روش ساده برای دور زدن تحریمها!» استفاده کرد؛ یعنی تنظیم DNS به 178.22.122.100 به صورت زیر:
پس از این تغییر، چون IP قابل مشاهدهی سیستم شما توسط سایت داکر تغییر میکند، اینبار صفحهی دریافت Docker Community Edition for Windows به صورت زیر ظاهر میشود:
همانطور که مشاهده میکنید، عنوان کردهاست که لطفا لاگین کنید تا بتوانید این برنامه را دریافت کنید. به همین جهت بر روی لینک آن کلیک کرده، یک اکانت جدید را در سایت docker ایجاد کنید (با یک ایمیل واقعی که تائیدیه آنرا دریافت خواهید کرد). پس از آن، با این اکانت جدید به سایت داکر وارد شوید تا لینک دریافت فایل exe نصاب آنرا دریافت کنید.
در این حالت مرورگر و یا حتی دانلودمنیجر شما بدون مشکل میتوانند این فایل را دریافت کنند و همان تنظیم DNS فوق، مشکل عدم دسترسی را برطرف میکند.
نصب Docker for Windows
پس از اجرای نصاب آن و پایان عملیات نصب (که تنها کافی است در صفحهی ابتدایی آن تیک مربوط به Windows Containers را نیز قرار دهید)، نیاز دارد تا شما را یکبار از سیستم Logout و login کند. پس از ورود به سیستم، تنظیمات ابتدایی آن به صورت خودکار صورت گرفته و در صورت فعال نبودن Hyper-V، پیام زیر را مشاهده خواهید کرد:
بر روی OK کلیک کنید تا اینکار با موفقیت به پایان برسد. البته پس از آن، منتظر حداقل یکبار ریاستارت شدن خودکار سیستم، بدون اطلاع قبلی نیز باشید.
یک نکته: کاری که در قسمت فعالسازی Hyper-V به صورت خودکار انجام میشود، شامل اجرای سه دستور زیر، در کنسول پاور شل، با دسترسی مدیریتی و سپس ری استارت سیستم است:
Enable-WindowsOptionalFeature -Online -FeatureName Microsoft-Hyper-V -All -Verbose Enable-WindowsOptionalFeature -Online -FeatureName Containers -All -Verbose bcdedit /set hypervisorlaunchtype Auto
C:\Users\Vahid>docker info Containers: 0 Running: 0 Paused: 0 Stopped: 0 Images: 0 Server Version: 18.06.1-ce OSType: windows
بررسی تنظیمات سوئیچ کردن بین Linux Containers و Windows Containers
پس از اتمام ریاستارتها، برای آزمایش فعال بودن Hyper-V، در قسمت Run ویندوز، عبارت Virtmgmt.msc را نوشته و enter کنید. اگر تصویر زیر را مشاهده نمیکنید:
یکبار بر روی آیکن Docker در قسمت Tray Icons ویندوز کلیک راست کرده و گزینهی switch to Linux containers را انتخاب کنید تا پس از مدتی، آیکن MobyLinuxVM در قسمت virtual machines (تصویر فوق) ظاهر شود.
اگر پس از انتخاب این گزینه، پیام زیر را دریافت کردید:
و یا اگر بر روی این ماشین مجازی کلیک راست کردید و گزینهی Start آنرا انتخاب کردید و پیام زیر ظاهر شد:
قسمت «پیشنیازهای نصب Docker بر روی ویندوز» را با دقت بررسی کنید (خصوصا قسمت BIOS و SLAT). نبود یکی از موارد ذکر شده، سبب بروز این مشکل میشود.
برای مثال اجرای دستور coreinfo -v بر روی سیستم من چنین خروجی را به همراه دارد:
E:\>coreinfo -v AuthenticAMD Microcode signature: 00000000 HYPERVISOR - Hypervisor is present SVM * Supports AMD hardware-assisted virtualization NP - Supports AMD nested page tables (SLAT)
همانطور که مشاهده میکنید، قابلیت SLAT در CPU این سیستم وجود ندارد. به همین جهت نمیتوان به Linux containers سوئیچ کرد. هرچند windows containers آن کار میکند.
روش دیگر مشاهدهی این خطا، مراجعهی به event viewer ویندوز است. در قسمت خطاهای سیستم، ممکن است خطای زیر را مشاهده کنید:
Hypervisor launch failed; Second Level Address Translation is required to launch the hypervisor.
آزمایش Docker نصب شده
پس از نصب docker، خط فرمان ویندوز را گشوده و دستور زیر را صادر کنید:
docker run hello-world
یک نکته: این image، یک image لینوکسی است. به همین جهت پیش از اجرای این دستور، همانطور که پیشتر نیز عنوان شد، یکبار بر روی آیکن Docker در قسمت Tray Icons ویندوز کلیک راست کرده و گزینهی switch to Linux containers را انتخاب کنید. سپس دستور docker run hello-world را اجرا نمائید.
و یا در همین حال دستور docker run -p 80:80 nginx را صادر کنید تا وب سرور لینوکسی nginx را بتوانید تحت ویندوز اجرا کنید. پس از خاتمهی عملیات دریافت و اجرای وب سرور، با توجه به تنظیم p 80:80-، پورت 80 میزبان (اولین عدد)، به پورت 80 کانتینر نگاشت شدهاست. به همین جهت تنها با اجرای دستور http://localhost، خروجی این وب سرور را میتوانید در مرورگر سیستم خود مشاهده کنید.
همانطور که مشاهده میکنید، با استفاده از داکر، پیش از آنکه بدانیم چگونه باید یک نرم افزار را نصب کرد، میتوان از آن استفاده کرد!
روش متوقف کردن Containers در حال اجرا
اگر دستور docker ps را در خط فرمان ویندوز اجرا کنید، لیست پروسههای اجرا شدهی توسط آن قابل مشاهده هستند. در این لیست container id در حال اجرا نیز مشخص است. برای خاتمهی کار آن، تنها کافی است دستور docker stop id را اجرا کنید.
یک نکته: ضرورتی به ذکر کامل id نیست. برای مثال ذکر سه حرف اول آن نیز کفایت میکند.
روش اجرای مجدد یک Container
فرض کنید میخواهیم سرور nginx را مجددا اجرا کنیم. یک روش آن، اجرای مجدد دستور docker run -p 80:80 nginx است که پیشتر آنرا انجام دادیم. در این حالت این image تبدیل به container شده و همانند روشهای متداول نصب نرم افزار، اکنون به عنوان یک نرم افزار نصب شده در دسترس است. برای مشاهدهی لیست آنها، دستور docker ps -a را اجرا کنید. این لیست تا این لحظه باید شامل containerهای nginx و hello-world باشد. متوقف کردن یک container، سبب تخریب یا حذف آن نمیشود. در این حالت در لیستی که توسط دستور docker ps -a نمایش داده شدهاست، باز هم container idها قابل مشاهده هستند. فقط کافی است برای اجرای یکی از آنها، دستور docker start id را اجرا کرد. به این صورت دیگر نیازی به ذکر دستور کامل docker run با تمام پارامترهای آن نیست. این id نیز همانطور که ذکر شد، میتواند سه حرف ابتدایی این id باشد تا حدی که نسبت به سایر idهای موجود، منحصربفرد شناخته شود. یا بجای container id میتوان container name نمایش داده شدهی در این لیست را استفاده کرد.
پس از اجرای nginx توسط دستور docker start id، دو روش برای بررسی در حال اجرا بودن آن وجود دارد:
الف) مرورگر را باز کنیم و آدرس http://localhost را بررسی کنیم.
ب) دستور docker ps را در خط فرمان اجرا کنیم، تا مشخص شود که آیا پروسهی nginx در حال اجرا است یا خیر؟
بنابراین دستور docker ps -a لیست تمام containers در حال اجرا و همچنین متوقف شده را نمایش میدهد. اما دستور docker ps تنها لیست containers در حال اجرا را نمایش خواهد داد.
روش حذف Containers از Docker
همانطور که در قسمت قبل نیز بحث شد، معادل نصب نرم افزار در اینجا، ایجاد یک container از یک image دریافتی از docker hub است. روش عکس آن، یعنی تخریب یک container، دقیقا معادل عزل نرم افزار از سیستم، در حالتهای متداول است. برای اینکار مجددا دستور docker ps -a را اجرا میکنیم تا لیست تمام containerهای در حال اجرا و همچنین متوقف شده نمایش داده شوند. لیستی که در اینجا نمایش داده میشود، شبیه به لیستی است که در قسمت add/remove programs ویندوز مشاهده میکنید. این لیست معادل لیست نرم افزارهای نصب شدهی بر روی سیستم است و یا برای مشاهدهی لیست imageهای دریافتی از docker hub میتوان دستور docker images را صادر کرد.
قبل از حذف یک container نیاز است آنرا متوقف کنیم. برای این منظور از دستور docker stop id استفاده میشود. سپس اجرای دستور docker rm id، سبب حذف کامل این container خواهد شد. برای آزمایش آن، مجددا دستور docker ps -a را اجرا کنید.
دستور docker rm چندین id را نیز میپذیرد. میتوان این idها و یا حتی سه حرف ابتدایی آنها را با فاصله در اینجا ذکر کرد. علاوه بر id، ذکر نام containers نیز مجاز است.
روش حذف Imageهای دریافتی از Docker Hub
دستور docker rm، فقط containers را از سیستم حذف میکند (نرم افزارهای نصب شده). اما خود imageهای اصلی دریافت شدهی از docker hub را حذف نمیکند (معادل همان فایلهای zip دریافت نرم افزار یا برنامههای نصاب، در حالت متداول و سنتی نصب نرم افزار). برای آزمایش آن دستور docker images را اجرا کنید. هنوز هم در لیست آن، تمام موارد دریافتی موجود هستند.
برای حذف یک image میتوان از دستور docker rmi id استفاده کرد (rmi بجای rm). این id نیز در لیست docker images ظاهر میشود و ذکر قسمتی از آن، تا حدی که نسبت به سایر idهای لیست شده منحصربفرد باشد، کافی است. در اینجا بجای id، از نام image نیز میتوان استفاده کرد. همچنین ذکر چندین id و یا نام نیز پس از دستور docker rmi، میسر است.
روش جستجوی imageها در Docker Hub توسط Docker CLI
فرض کنید میخواهیم image مربوط به راهنمای Docker را از Docker Hub دریافت کنیم. یک روش آن مراجعهی مستقیم به سایت آن است و استفاده از امکانات جستجوی فراهم شدهی در آن سایت. روش دیگر، استفاده از Docker CLI است. اگر دستور docker search docs را در خط فرمان اجرا کنیم، لیست تمام مخازن کدی که در آنها واژهی docs قرار دارد، نمایش داده میشود. البته پیش از نصب image آن بهتر است به برگهی tags مخزن کد آن نیز مراجعه کنید تا بتوانید حجم آنرا نیز مشاهده نمائید که حدود یک گیگابایت است. مخازن docker hub، حاوی imageهای نصاب containerهای متناظر هستند. برای دریافت و اجرای آن میتوان دستور docker run -p 4000:4000 docs/docker.github.io را اجرا کرد.
پس از دریافت یک گیگابایت مستندات، container آن بر روی پورت 4000 در سیستم ما (http://localhost:4000)، به صورت یک وب سایت استاتیک، قابل دسترسی خواهد بود. به این صورت میتوان به مستندات کامل داکر به صورت آفلاین دسترسی داشت.
مفهوم Interactive Terminal در Docker
زمانیکه دستور اجرای مستندات آفلاین را صادر میکنید، در انتهای آن عنوان میکند که وب سایت محلی آن بر روی پورت 4000 قابل دسترسی است. سپس در ذیل آن ذکر شدهاست که اگر ctrl+c را فشار دهید، اجرای آن به پایان میرسد. اما عملا اینطور نیست و اگر دستور docker ps را صادر کنید، هنوز container در حال اجرای آن را میتوان مشاهده کرد.
اما اگر اینبار دستور اجرای docker run را به همراه یک interactive terminal با سوئیچ it و نام docs صادر کنیم:
docker run -p 4000:4000 -it --name docs docs/docker.github.io
سوئیچ it یا interactive terminal سبب میشود تا یک container در foreground، بجای background اجرا شود. به این ترتیب دستور ctrl+c، سبب خاتمهی واقعی پروسهی درحال اجرای در container میشود.
روش دیگر خاتمهی این container، استفاده از نام ذکر شدهاست؛ یعنی اجرای دستور docker stop docs.
یک نکته: اگر میخواهید از terminal باز شده قطع شوید (مجددا به command prompt باز گردید) اما سبب خاتمهی container آن نشوید، از ترکیب ctrl+p+q استفاده کنید.
اجرای containerهای ویندوزی
در مورد نحوهی سوئیچ بین نوعهای مختلف containerهای ویندوزی و لینوکسی پیشتر توضیح دادیم. برای این منظور میتوان بر روی آیکن Docker در قسمت Tray Icons ویندوز کلیک راست کرده و گزینهی switch to Windows/Linux containers را انتخاب کرد. باید دقت داشت که پشتیبانی از containerهای ویندوزی، از ویندوز 10، نگارش 1607، یا همان Anniversary Update آن به بعد، به ویژگیهای ویندوز اضافه شدهاند که به صورت خودکار توسط docker فعالسازی میشوند:
اجرای IIS به عنوان یک Windows Container
تا اینجا imageهای دریافتی، لینوکسی بودند. اگر گزینهی Windows Containers را به روشی که گفته شد، فعال کنید، اینبار با اجرای دستورات docker ps و یا docker images، هیچ خروجی را دریافت نخواهید کرد. از این جهت که کانتینرهای ویندوزی و لینوکسی، به صورت کاملا ایزولهای از هم اجرا و مدیریت میشوند. علت آنرا هم در MobyLinuxVM که پیشتر با اجرای دستور Virtmgmt.msc بررسی کردیم، میتوان یافت. Containerهای لینوکسی، در داخل MobyLinuxVM اجرا میشوند.
در اینجا به عنوان مثال میتوان image رسمی مربوط به IIS را از docker hub دریافت و به صورت یک کانتینر ویندوزی اجرا کرد. البته پیش از اجرای دستورات آن بهتر است به برگهی tags آن مراجعه کرده و حجمهای نگارشهای مختلف آنرا بررسی کرد. اجرای دستور docker pull microsoft/iis به معنای دریافت tag ای به نام latest است (به حجم 6 گیگابایت!)؛ یعنی با دستور docker pull microsoft/iis:latest یکی است. بنابراین در اینجا بر اساس tagهای مختلف، میتوان دستور pull متفاوتی را صادر کرد. برای مثال اگر دستور docker pull microsoft/iis:nanoserver را صادر کردید، نگارش مخصوص nano server آنرا که فقط 449 مگابایت است، دریافت میکند. بنابراین از این پس به tagهای هر مخزن docker hub خوب دقت کنید و نگارش مختص به سیستم عامل خود را دریافت نمائید. عدم ذکر tag ای، همواره tag ویژهای را به نام latest، دریافت میکند.
با اجرای دستور زیر
docker run -p 81:80 -d --name iis microsoft/iis:nanoserver
یک نکته: مشکلی با اجرای IIS مخصوص نانوسرور بر روی ویندوز 10 به این صورت و توسط داکر نیست. بنابراین پس از اجرای دستور فوق، کار دریافت image و ساخت container و سپس اجرای آن به صورت خودکار انجام شده و بلافاصله به command prompt بازگشت داده میشویم (به علت استفادهی از پارامتر d). اکنون اگر دستور docker ps را صادر کنیم، مشاهده میکنیم که کانتینر IIS مخصوص نانوسرور، هم اکنون بر روی ویندوز 10 در حال اجرا است و در آدرس http://localhost:81 قابل دسترسی است.
جهت تکمیل این بحث، بهتر است image مخصوص nanoserver را نیز از docker hub دریافت و اجرا کنیم:
docker run microsoft/windowsservercore
تنظیمات کارت شبکهی Containers
هنگامیکه پروسهای درون یک container اجرا میشود، ایزوله سازیهای بسیاری نیز در مورد آن اعمال خواهد شد؛ به همین جهت گاهی از اوقات عدهای containerها را با ماشینهای مجازی نیز مقایسه میکنند. برای مثال کانتینرها به همراه network adapter خاص خود نیز هستند؛ درست مانند اینکه یک کامپیوتر مجزای از سیستم جاری میباشند و اگر این network adapter را ping کنیم، میتوان به این صورت نیز به آن کانتینر، دسترسی داشته باشیم.
برای یافتن آن، دستور docker inspect iis را صادر میکنیم. خروجی آن به همراه یک قسمت network نیز هست که داخل آن یک IP Address قابل مشاهده است. این IP است که مختص و منحصربفرد این container است. در ابتدا برای آزمایش آن، میتوان آنرا ping کرد؛ مانند ping 172.27.49.47. همچنین به تمام برنامههای داخل این container توسط این IP نیز میتوان دسترسی یافت. برای مثال فراخوانی http://172.27.49.47:81 در مرورگر، سبب نمایش صفحهی اول IIS میشود. البته اگر اینکار را انجام دهیم، کار نمیکند. علت اینجا است، نگاشت پورتی را که تعریف کردهایم (پورت 81)، به پورتی در کامپیوتر میزبان است و نه این IP ویژه. برنامهی اصلی IIS در داخل container، به پورت 80 بر روی این آدرس IP گوش فرا میدهد. اکنون اگر آدرس http://172.27.49.47:80 را در کامپیوتر میزبان فراخوانی کنیم، کار میکند.
بنابراین هرچند containerها به معنای نرم افزارهای از پیش نصب شدهی در حال اجرا هستند، اما ... به همراه ایزوله سازیهای قابل توجهی بر روی کامپیوتر میزبان اجرا میشوند؛ درست مانند یک کامپیوتر مجزای از آن.
در مطلب «مباحث تکمیلی مدلهای خود ارجاع دهنده در EF Code first» بعد از Where (که نوشته for TreeViewHelper) یک OrderBy قرار بدید. نمونهاش همین مرتب سازی کامنتهای تو در توی سایت جاری است بر اساس Id آنها از بالا به پایین ذیل هر مطلب.
لینک مورد نظر با ارور 404 را نمایش میدهد
سلام.
اگر بخوام همین دانلود فایل از یک آدرس دیگه انجام بشه باید چه کرد؟ مثلا سایت بنده هست mySite.Com میخوام روی دکمه کلیک شد از آدرس dl.MySite.Com دانلود بشه اما این آدرس رو نبینه و قابلیت ریزام رو هم داشته باشه.
Boostrap Ladda یک پلاگین برای نمایش دکمه هایی است که پس از کلیک باید به حالت loading تبدیل شوند. این پلاگین در فرمهای ایجاد و یا ویرایش و یا صفحات جستجو بسیار مفید هستند. Angular-Ladda نسخه همگام سازی شده این پلاگین با AngularJs است که به سادگی میتواند به برنامه تک صفحه ای شما اضافه شود.
در این خط :
مقدار
برابر undefined هست و در نتیجه بعد از کلیک روی دکمه code فقط تب خالی نمایش داده میشه !
و متاسفانه از این مرحله بیشتر نتونستم پیش برم ...
this.modalInit('Insert Code', this.opts.path + '/plugins/paste_code.html', 600, $.proxy(function () {
this.opts.path
و متاسفانه از این مرحله بیشتر نتونستم پیش برم ...
گاهی از اوقات نیاز است به همراه مسیریابی، اطلاعاتی را نیز به آنها ارسال کنیم. برای مثال در حین نمایش لیست محصولات، برای هدایت به صفحهی نمایش جزئیات هر محصول، نیاز است Id هر محصول نیز به همراه مسیریابی، به کامپوننت مقصد ارسال شود. اینکار توسط route parameters قابل مدیریت است.
تنظیم مسیریابیها جهت درج پارامترها
پیش از ارسال اطلاعات مورد نیاز، به مسیری خاص، نیاز است محل قرارگیری این اطلاعات را در تعاریف مسیریابیها مشخص کرد.
در ادامهی مثال این سری، دو کامپوننت جدید جزئیات و ویرایش محصولات را به ماژول محصولات اضافه میکنیم:
این دستورات سبب به روز رسانی خودکار قسمت declarations فایل src\app\product\product.module.ts نیز خواهند شد.
در ادامه با مراجعه به فایل src\app\product\product-routing.module.ts، تنظیمات مسیریابی آنرا به شکل ذیل تکمیل خواهیم کرد:
اولین شیء مسیریابی تعریف شده را در قسمتهای پیشین بررسی کردیم که امکان نمایش کامپوننت لیست محصولات را توسط یک routerLink در منوی سایت میسر میکند.
دومین شیء مسیریابی، از مسیر ریشهی یکسانی استفاده میکند (products) که علت آنرا در قسمت قبل با «انتخاب استراتژی مناسب نامگذاری مسیرها» بررسی کردیم. در اینجا id: مکانی را مشخص میکند که قرار است اطلاعاتی را به آن مسیر خاص ارسال کند. در اینجا : به معنای تعریف مکان یک پارامتر اجباری مسیریابی است. به علاوه id یک نام دلخواه است و چون در مثال جاری میخواهیم id محصولات را انتقال دهیم، Id نامگرفتهاست؛ وگرنه هر نام دیگری نیز میتواند باشد.
سومین شیء مسیریابی نیز از مسیر ریشهی یکسانی استفاده میکند و تفاوت آنرا با حالت نمایش جزئیات، با افزودن یک edit/ مشخص کردهایم.
در اینجا هر تعداد متغیر مورد نیاز، قابل تعریف است. برای مثال مسیری مانند orders/:id/items/:itemId با دو متغیر و یا بیشتر نیز قابل تعریف است. فقط باید دقت داشت که نامهای پس از : در یک مسیریابی، باید منحصربفرد باشند.
تکمیل کامپوننت نمایش لیست محصولات
پیش از ادامهی بحث نیاز است کامپوننت خالی لیست محصولات را که در قسمتهای قبل ایجاد کردیم، تکمیل کنیم تا پس از آن بتوانیم لینکهایی را به صفحات نمایش جزئیات محصولات و همچنین ویرایش و افزودن محصولات نیز اضافه کنیم. به همین جهت ابتدا اینترفیس محصول را اضافه میکنیم:
و آنرا به نحو ذیل تکمیل خواهیم کرد:
تشکیل یک منبع اطلاعات درون حافظهای
یکی از بستههای Angular به نام angular-in-memory-web-api، قابلیت تشکیل یک REST Web API ساده را دارد که از آن جهت دریافت، ثبت و به روز رسانی لیست محصولات استفاده خواهیم کرد (بدون نیاز به نوشتن کد سمت سرور خاصی؛ صرفا در جهت ساده سازی ارائهی مطلب).
به همین جهت ابتدا بستهی مرتبط با آنرا نصب کنید:
ذکر پارامتر save در اینجا، سبب به روز رسانی فایل package.json نیز خواهد شد:
سپس کلاس ProductData را به ماژول محصولات اضافه میکنیم:
این کلاس را در ادامه به صورت ذیل تکمیل خواهیم کرد:
همانطور که ملاحظه میکنید، کلاسی که قرار است به عنوان منبع دادهی بستهی angular-in-memory-web-api بکار رود باید InMemoryDbService, InMemoryBackendConfig را نیز پیاده سازی کند که نمونهای از آنرا در اینجا برای بازگشت یک لیست درون حافظهای محصولات، مشاهده میکنید.
در آخر برای فعالسازی این REST Web API ساده، تنها کافی است به فایل src\app\app.module.ts مراجعه کرده و کلاس ProductData فوق را معرفی کنیم:
- ابتدا مکان یافت شدن ماژولهای مورد نیاز ProductData و InMemoryWebApiModule تعریف شدهاند و سپس InMemoryWebApiModule.forRoot را جهت تشکیل یک Web API آزمایشی، برای ارائهی اطلاعات کلاس ProductData، به لیست imports اضافه کردهایم. باید دقت داشت که نیاز است تعریف InMemoryWebApiModule پس از تعریف HttpModule باشد تا بتواند تعدادی از پیش فرضهای آن را بازنویسی کند.
- در اینجا یک delay را هم در تنظیمات آن مشاهده میکنید. هدف از تعریف آن، شبیه سازی کند بودن دریافت اطلاعات از یک وب سرور واقعی است.
- این وب سرویس در آدرس api/products قابل دسترسی است.
تعریف سرویس HTTP کار با منبع اطلاعات درون حافظهای
پس از تعریف REST Web API درون حافظهای، یک سرویس HTTP را نیز جهت کار با آن، به برنامه اضافه خواهیم کرد:
که سبب افزوده شدن سرویس product.service.ts و همچنین به روز رسانی خودکار قسمت providers ماژول product.module.ts نیز میشود:
اگر نام ماژول را ذکر نکنیم، سرویس مدنظر تولید خواهد شد، اما قسمت providers هیچ ماژولی به صورت خودکار تکمیل نمیشود.
پس از ایجاد قالب ابتدایی فایل product.service.ts، آنرا به نحو ذیل تکمیل کنید:
این سرویس HTTP، به سرویس Web API آزمایشی واقع در آدرس baseUrl، متصل خواهد شد:
از آن برای دریافت لیست محصولات (getProducts)، دریافت جزئیات یک محصول (getProduct)، حذف یک محصول (deleteProduct)، ثبت و یا به روز رسانی یک محصول (saveProduct) استفاده خواهیم کرد.
نمایش لیست محصولات
اکنون پس از این مقدمات میتوانیم کامپوننت لیست محصولات را تکمیل کنیم. به همین جهت به قالب ابتدایی src\app\product\product-list\product-list.component.ts مراجعه کرده و آنرا به نحو ذیل تکمیل کنید:
در اینجا با استفاده از سرویس محصولاتی که پیشتر ایجاد کردیم، کار دریافت لیست محصولات انجام شده و سپس به خاصیت عمومی products نسبت داده میشود. این خاصیت را در قالب این کامپوننت نمایش خواهیم داد. به همین جهت فایل src\app\product\product-list\product-list.component.html را گشوده و آنرا به نحو ذیل تکمیل کنید:
اکنون اگر برنامه را توسط دستور ng serve -o ساخته و اجرا کنید، چنین صفحهای قابل مشاهده خواهد بود:
توضیحات:
پس از تعریف مسیریابیهای صفحات نمایش لیست محصولات و ویرایش محصولات، اکنون نوبت به اتصال آنها به لینکهایی است تا توسط کاربران برنامه مورد استفاده قرار گیرند.
در اینجا با تعریف لینکی، هر محصول را به صفحهی مشاهدهی جزئیات آن متصل کردهایم:
برای مشاهدهی جزئیات هر محصول نیاز است Id آن محصول را به عنوان پارامتر مسیریابی ارسال کنیم. به همین جهت این Id را به عنوان پارامتری جدید، به routerLink انتساب دادهایم.
و یا برای حالت edit نیز به همین صورت 'path: 'products/:id/edit را مقدار دهی کردهایم.
در اینجا ابتدا root URL segment ذکر میشود. سپس پارامترهای متغیر مسیریابی و همچنین ثوابت آن مسیر خاص نیز باید ذکر شوند. اگر URL segment ثابت edit، در انتها ذکر نشود، این مسیر با تنظیم 'path: 'products/:id تطابق داده خواهد شد و نه با حالت 'path: 'products/:id/edit.
به علاوه به فایل src\app\app.component.html نیز مراجعه کرده و لینکی را ذیل لینک لیست محصولات در منوی سایت، جهت افزودن یک محصول جدید اضافه میکنیم:
در اینجا عدد صفر را به عنوان پارامتر یا Id محصول جدید، به همان صفحهی ویرایش اطلاعات یک محصول، ارسال کردهایم. اگر به سرویس محصولات دقت کنید،
اگر id مساوی صفر باشد، یک محصول جدید ایجاد خواهد شد و اگر غیر صفر باشد، این محصول از پیش موجود، به روز رسانی میگردد.
همچنین باید دقت داشت که تمام پارامترهای routerLink را با کدنویسی و در متد navigate نیز میتوان بکار برد. برای مثال:
خواندن و پردازش پارامترهای مسیریابی
تا اینجا لیست محصولات را نمایش دادیم و همچنین لینکهایی را به صفحات نمایش جزئیات، ویرایش و افزودن این محصولات، تعریف کردیم. مرحلهی بعد، پیاده سازی این کامپوننتها است.
مسیریاب Angular، پارامترهای هر مسیر را توسط سرویس ActivatedRoute استخراج کرده و در اختیار کامپوننتها قرار میدهد. بنابراین برای دسترسی به آنها تنها کافی است این سرویس را به سازندهی کلاس کامپوننت خود تزریق کنیم. پس از آن دو روش برای خواندن اطلاعات مسیرجاری توسط این سرویس فراهم میشود:
الف) استفاده از شیء this.route.snapshot که وضعیت آغازین مسیریابی را به همراه دارد. برای مثال جهت دسترسی به مقدار پارامتر id میتوان به صورت ذیل عمل کرد:
بنابراین ابتدا یک مسیریابی به همراه پارامتر یا پارامترهایی متغیر تعریف میشود:
سپس این مسیریابی توسط لینک ذیل فعال میشود:
اکنون برای دریافت مقدار این پارامتر از URL جاری، میتوان از this.route.snapshot.params['id'] استفاده کرد. این id دقیقا نام همان متغیری است که در تعریف مسیریابی ذکر شدهاست و حساس به کوچکی و بزرگی حروف میباشد.
ب) این سرویس ویژه به همراه خاصیت this.route.params که یک Observable است نیز میباشد:
هر زمان که پارامترهای مسیریابی تغییر کنند، این Observable به آنها گوش فرا داده و برنامه را از این تغییرات مطلع میسازد.
یک نکته: ذکر علامت + در اینجا (params['id']+) سبب تبدیل رشتهی دریافتی، به عدد میگردد.
تکمیل کامپوننت نمایش جزئیات یک محصول
در ادامه قالب ابتدایی مشاهدهی جزئیات یک محصول را که در فایل src\app\product\product-detail\product-detail.component.ts قرار دارد، گشوده و به نحو ذیل تکمیل کنید:
در این حالت اگر آدرس http://localhost:4200/products/1 توسط کاربر درخواست شود، نیاز است بتوان id=1 آنرا از مسیرجاری استخراج کرد. به همین جهت سرویس ActivatedRoute به سازندهی کلاس کامپوننت جزئیات محصول تزریق شدهاست. هرچند میتوان از این سرویس در همان سازندهی کلاس نیز استفاده کرد، اما انجام اعمال async آغازین یک کامپوننت بهتر است به ngOnInit منتقل شوند تا سبب تاخیری در آغاز و نمایش کامپوننت نگردند. این life cycle hook، پس از آغاز کامپوننت فراخوانی میگردد. به همین جهت ذکر implements OnInit را در قسمت تعریف کلاس مشاهده میکنید.
در متد OnInit، مقدار id، از snapshot دریافت میگردد. سپس این id به متد getProduct ارسال میشود تا از RES Web API سرویس برنامه، جزئیات این محصول را واکشی کند و به خاصیت product نسبت دهد.
برای تکمیل قالب این کامپوننت نیز فایل src\app\product\product-detail\product-detail.component.html را گشوده و به نحو ذیل تغییر دهید تا در آن بتوان از خاصیت عمومی product استفاده کرد:
در اینجا علاوه بر استفاده از شیء product در جهت نمایش جزئیات محصول انتخابی، دو دکمهی back و edit نیز اضافه شدهاند که اولی صفحهی لیست محصولات را مجددا نمایش میدهد و دومی کار هدایت به صفحهی ویرایش جزئیات این محصول را میسر میکند.
تکمیل کامپوننت ویرایش و افزودن جزئیات یک محصول
از آنجائیکه قصد داریم به ماژول محصولات فرم جدیدی را اضافه کنیم، نیاز است به فایل src\app\product\product.module.ts مراجعه کرده و FormsModule را به قسمت imports آن اضافه کنیم:
کد کامل کامپوننت ویرایش و افزودن جزئیات یک محصول به شرح ذیل است (فایل src\app\product\product-edit\product-edit.component.ts):
به همراه کد کامل قالب آن (فایل src\app\product\product-edit\product-edit.component.html):
توضیحات:
نکتهی مهمی را که در این کدها میخواهیم بررسی کنیم، متد ngOnInit آناست:
برنامه را یکبار توسط دستور ng server -o ساخته و اجرا کنید.
- ابتدا لیست محصولات را مشاهده کنید.
- سپس بر روی دکمهی edit محصول شماره یک کلیک نمائید:
تصویر فوق حاصل خواهد شد که صحیح است. اطلاعات مربوط به محصول یک از وب سرور آزمایشی برنامه واکشی شده و به شیء product نسبت داده شدهاست. همین انتساب سبب مقدار دهی فیلدهای فرم ویرایش اطلاعات گردیدهاست.
- در ادامه بر روی لینک Add product در منوی بالای صفحه کلیک کنید:
همانطور که مشاهده میکنید، هرچند URL صفحه تغییر کردهاست، اما هنوز فرم ویرایش اطلاعات، به روز نشده و فیلدهای آن جهت درج یک محصول جدید خالی نشدهاند. علت اینجا است که در متد ngOnInit، مقدار پارامتر id را از طریق شیء route.snapshot دریافت کردهایم. اگر تنها پارامترهای URL تغییر کنند، کامپوننت مجددا آغاز نشده و متد ngOnInit فراخوانی نمیشود. در اینجا تغییر آدرس http://localhost:4200/products/1/edit به http://localhost:4200/products/0/edit به علت عدم تغییر root URL segment آن یا همان products، سبب فراخوانی مجدد ngOnInit نمیشود. به همین جهت است که فیلدهای این فرم تغییر نکردهاند.
برای حل این مشکل بجای دریافت پارامترهای مسیریابی از طریق شیء route.snapshot بهتر است به تغییرات آنها گوش فرا دهیم. اینکار را از طریق متد route.params.subscribe میتوان انجام داد:
در اینجا چون کامپوننت به علت نحوهی تعریف مسیریابی آن مجددا آغاز نمیشود، شیء route.snapshot برای دسترسی به پارامترهای تغییر کردهی مسیریابی، کارآیی لازم را نداشته و باید از روش دوم دسترسی به آن مقادیر که یک Observable است و به تغییرات پارامترها گوش فرا میدهد، استفاده کرد.
یک نکته: هر زمانیکه از Observableها استفاده میشود، نیاز است در پایان کار کامپوننت، unsubscribe آن نیز فراخوانی شود تا نشتی حافظه رخ ندهد. در اینجا یک سری استثناء هم وجود دارند، مانند this.route.params که به صورت خودکار توسط طول عمر سرویس ActivatedRoute مدیریت میشود.
روش خواندن پارامترهای مسیریابی در +Angular 4
روشی که تا به اینجا در مورد خواندن پارامترهای مسیریابی ذکر شد، با Angular 4 هم سازگار است. در Angular 4 روش دیگری را نیز اضافه کردهاند که توسط شیء paramMap مدیریت میشود:
در اینجا دو روش دسترسی به پارامتر id را مشاهده میکنید. در حالت کار با snapshot متد paramMap.get اینبار یک رشته را قبول میکند و یا بجای params میتوان از paramMap استفاده کرد.
تعریف پارامترهای اختیاری مسیریابی
فرض کنید یک صفحهی جستجو را طراحی کردهاید که در آن میتوان نام و کد محصول را جستجو کرد. سپس میخواهیم این پارامترها را به صفحهی نمایش لیست محصولات هدایت کنیم. برای طراحی این نوع مسیریابی میتوان از مطالبی که تاکنون گفته شد استفاده کرد و پارامترهایی اجباری را جهت مسیریابی تعریف نمود:
و سپس میتوان یک چنین لینکی را جهت فعالسازی آن اضافه کرد:
این روش به همراه URLهایی ناخوانا خواهد بود که قسمتهای مختلف آن مشخص نیستند و هر بار که قرار باشد گزینهی دیگری را به جستجو اضافه کرد، نیاز است این پارامترها را نیز تغییر داد. همچنین در حین جستجو ممکن است تعدادی از فیلدها اختیاری باشند و نه اجباری. برای حل این مشکل امکان تعریف پارامترهای اختیاری مسیریابی نیز پیش بینی شدهاست. دراین حالت تعریف مسیریابی صفحهی نمایش لیست محصولات به صورت ذیل خواهد بود (بدون ذکر هیچ پارامتری):
و سپس لینکی که به آن تعریف میشود، نحوهی تعریف خاصی را خواهد داشت:
در اینجا پارامترهای اختیاری به صورت یک سری key/value در آرایهی پارامترهای مسیریابی مشخص میشوند و هربار که نیاز به تغییر آنها بود، نیازی نیست تا تعریف مسیریابی اصلی مرتبط را تغییر داد. باید دقت داشت که پارامترهای اختیاری باید همواره پس از پارامترهای اجباری در این آرایه، ذکر شوند.
در این حالت لینک تولید شده چنین شکلی را خواهد داشت:
نحوهی خواندن این پارامترها، دقیقا همانند نحوهی خواندن پارامترهای اجباری هستند و در اینجا از نام keyها برای اشارهی به آنها استفاده میشود:
این پارامترها پس از هدایت کاربر به مسیری دیگر، حفظ نشده و پاک خواهند شد. به همین جهت کلیدهای تعریف شدهی در اینجا ضرورتی ندارد که یکتا بوده و با سایر قسمتهای برنامه تداخلی نداشته باشند.
تعریف پارامترهای کوئری در مسیریابی
فرض کنید لیست محصولات را بر اساس پارامتر یا پارامترهایی فیلتر کردهاید. اکنون اگر بر روی لینک مشاهدهی جزئیات یک محصول یافت شده کلیک کنید و سپس مجددا به لیست فیلتر شده بازگردید، تمام پارامترهای انتخابی پاک شده و لیست از ابتدا نمایش داده میشود. در یک چنین حالتی برای بهبود تجربهی کاربری، بهتر است پارامترهای جستجو شده را در طی هدایت کاربر به قسمتهای مختلف حفظ کرد:
در این لینک جزئیات محصول 5 نمایش داده خواهد شد. پس از عدد 5، پارامترهای کوئری ذکر شدهاند و برخلاف پارامترهای اختیاری مسیریابی، در بین مسیریابی و هدایت کاربران به صفحات مختلف، حفظ خواهند شد.
در اینجا نیز برای تعریف یک چنین قابلیتی، مسیریابی ابتدایی تعریف شده، همانند قبل خواهد بود و در آن خبری از پارامترهای کوئری نیست:
اعمال پارامترهای کوئری مختلف، به لینکهای تعریف شده، توسط دایرکتیو queryParams صورت میگیرد و در اینجا یک مجموعهی از key/valueها ذکر خواهند شد:
در این مثال یک ثابت دلخواه er مشخص شدهاست. بدیهی است میتوان متغیری را نیز بجای این ثابت تعریف کرد (یک خاصیت عمومی تعریف شدهی در سطح کامپوننت که به تکستباکس جستجو متصل است).
و یا با کدنویسی به صورت ذیل است:
باید دقت داشت که چون این پارامترهای کوئری در بین مسیریابی به صفحات مختلف حفظ میشوند، نباید کلیدهای انتخاب شدهی در اینجا با سایر کلیدهای موجود در صفحات دیگر تداخل پیدا کنند.
یک مشکل: اگر در صفحهی نمایش جزئیات یک محصول، دکمهی Back وجود داشته باشد، با کلیک بر روی آن پارامترهای کوئری پاک خواهند شد و دیگر حفظ نمیشوند. مرحلهی آخر حفظ پارامترهای کوئری در بین صفحات مختلف تنظیم ذیل است:
یعنی دکمهی back به این شکل تغییر میکند:
و یا استفاده از { preserveQueryParams: true} در حین کدنویسی.
که البته در Angular 4 مورد اول به "queryParamsHandling= "preserve و مورد دوم به { 'queryParamsHandling: 'preserve} تغییر یافتهاست و حالت قبلی منسوخ شده اعلام گردیدهاست.
پس از بازگشت به صفحهی اصلی لیست محصولات، هرچند این پارامترهای کوئری حفظ شدهاند، اما مجددا به صورت خودکار پردازش نخواهند شد. برای خواندن آنها در متد ngOnInit باید به صورت ذیل عمل کرد:
علت تعریف '' || این است که ممکن است filterBy تعریف نشده باشد (برای حالتی که صفحه برای بار اول نمایش داده میشود) و دلیل تعریف 'true' === این است که مقادیر دریافتی در اینجا رشتهای هستند و نه boolean. به همین جهت باید با رشتهی true مقایسه شوند.
در مثال تکمیل شدهی جاری، امکان فیلتر کردن جدول با اضافه کردن یک pipe جدید به نام ProductFilter میسر شدهاست:
فایل src\app\product\product-filter.pipe.ts با این محتوا:
و سپس تعریف تکست باکس فیلتر کردن در ابتدای قالب src\app\product\product-list\product-list.component.html :
و اعمال این فیلتر به حلقهی نمایش ردیفهای جدول؛ به همراه تعریف پارامتر کوئری:
در اینجا اگر به صفحهی جزئیات محصول فیلتر شده مراجعه کنیم، این فیلتر حفظ خواهد شد:
و در این حالت اگر بر روی دکمهی back کلیک کنیم، مجددا فیلتر وارد شده بازیابی شده و نمایش داده میشود:
که برای میسر شدن آن ابتدا خاصیت عمومی listFilter به کامپوننت لیست محصولات اضافه گردیده و سپس در ngOnInit، این پارامتر در صورت وجود، از سیستم مسیریابی دریافت میشود:
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: angular-routing-lab-02.zip
برای اجرای آن فرض بر این است که پیشتر Angular CLI را نصب کردهاید. سپس از طریق خط فرمان به ریشهی پروژه وارد شده و دستور npm install را صادر کنید تا وابستگیهای آن دریافت و نصب شوند. در آخر با اجرای دستور ng serve -o برنامه ساخته شده و در مرورگر پیش فرض سیستم نمایش داده خواهد شد.
تنظیم مسیریابیها جهت درج پارامترها
پیش از ارسال اطلاعات مورد نیاز، به مسیری خاص، نیاز است محل قرارگیری این اطلاعات را در تعاریف مسیریابیها مشخص کرد.
در ادامهی مثال این سری، دو کامپوننت جدید جزئیات و ویرایش محصولات را به ماژول محصولات اضافه میکنیم:
>ng g c product/ProductDetail >ng g c product/ProductEdit
در ادامه با مراجعه به فایل src\app\product\product-routing.module.ts، تنظیمات مسیریابی آنرا به شکل ذیل تکمیل خواهیم کرد:
import { ProductEditComponent } from './product-edit/product-edit.component'; import { ProductDetailComponent } from './product-detail/product-detail.component'; import { ProductListComponent } from './product-list/product-list.component'; const routes: Routes = [ { path: 'products', component: ProductListComponent }, { path: 'products/:id', component: ProductDetailComponent }, { path: 'products/:id/edit', component: ProductEditComponent } ];
دومین شیء مسیریابی، از مسیر ریشهی یکسانی استفاده میکند (products) که علت آنرا در قسمت قبل با «انتخاب استراتژی مناسب نامگذاری مسیرها» بررسی کردیم. در اینجا id: مکانی را مشخص میکند که قرار است اطلاعاتی را به آن مسیر خاص ارسال کند. در اینجا : به معنای تعریف مکان یک پارامتر اجباری مسیریابی است. به علاوه id یک نام دلخواه است و چون در مثال جاری میخواهیم id محصولات را انتقال دهیم، Id نامگرفتهاست؛ وگرنه هر نام دیگری نیز میتواند باشد.
سومین شیء مسیریابی نیز از مسیر ریشهی یکسانی استفاده میکند و تفاوت آنرا با حالت نمایش جزئیات، با افزودن یک edit/ مشخص کردهایم.
در اینجا هر تعداد متغیر مورد نیاز، قابل تعریف است. برای مثال مسیری مانند orders/:id/items/:itemId با دو متغیر و یا بیشتر نیز قابل تعریف است. فقط باید دقت داشت که نامهای پس از : در یک مسیریابی، باید منحصربفرد باشند.
تکمیل کامپوننت نمایش لیست محصولات
پیش از ادامهی بحث نیاز است کامپوننت خالی لیست محصولات را که در قسمتهای قبل ایجاد کردیم، تکمیل کنیم تا پس از آن بتوانیم لینکهایی را به صفحات نمایش جزئیات محصولات و همچنین ویرایش و افزودن محصولات نیز اضافه کنیم. به همین جهت ابتدا اینترفیس محصول را اضافه میکنیم:
> ng g i product/IProduct
export interface IProduct { id: number; productName: string; productCode: string; }
تشکیل یک منبع اطلاعات درون حافظهای
یکی از بستههای Angular به نام angular-in-memory-web-api، قابلیت تشکیل یک REST Web API ساده را دارد که از آن جهت دریافت، ثبت و به روز رسانی لیست محصولات استفاده خواهیم کرد (بدون نیاز به نوشتن کد سمت سرور خاصی؛ صرفا در جهت ساده سازی ارائهی مطلب).
به همین جهت ابتدا بستهی مرتبط با آنرا نصب کنید:
>npm install angular-in-memory-web-api --save
"dependencies": { "angular-in-memory-web-api": "^0.3.1" },
سپس کلاس ProductData را به ماژول محصولات اضافه میکنیم:
> ng g cl product/ProductData
import { IProduct } from './iproduct'; import { InMemoryDbService, InMemoryBackendConfig } from 'angular-in-memory-web-api'; export class ProductData implements InMemoryDbService, InMemoryBackendConfig { createDb() { let products: IProduct[] = [ { 'id': 1, 'productName': 'Product 1', 'productCode': '0011' }, { 'id': 2, 'productName': 'Product 2', 'productCode': '0023' }, { 'id': 5, 'productName': 'Product 5', 'productCode': '0048' }, { 'id': 8, 'productName': 'Product 8', 'productCode': '0022' }, { 'id': 10, 'productName': 'Product 10', 'productCode': '0042' } ]; return { products }; } }
در آخر برای فعالسازی این REST Web API ساده، تنها کافی است به فایل src\app\app.module.ts مراجعه کرده و کلاس ProductData فوق را معرفی کنیم:
import { ProductData } from './product/product-data'; import { InMemoryWebApiModule } from 'angular-in-memory-web-api'; @NgModule({ declarations: [ ], imports: [ BrowserModule, FormsModule, HttpModule, InMemoryWebApiModule.forRoot(ProductData, { delay: 1000 }), ProductModule, UserModule, AppRoutingModule ],
- در اینجا یک delay را هم در تنظیمات آن مشاهده میکنید. هدف از تعریف آن، شبیه سازی کند بودن دریافت اطلاعات از یک وب سرور واقعی است.
- این وب سرویس در آدرس api/products قابل دسترسی است.
تعریف سرویس HTTP کار با منبع اطلاعات درون حافظهای
پس از تعریف REST Web API درون حافظهای، یک سرویس HTTP را نیز جهت کار با آن، به برنامه اضافه خواهیم کرد:
>ng g s product/product -m product/product.module
installing service create src\app\product\product.service.spec.ts create src\app\product\product.service.ts update src\app\product\product.module.ts
پس از ایجاد قالب ابتدایی فایل product.service.ts، آنرا به نحو ذیل تکمیل کنید:
import { Injectable } from '@angular/core'; import { Http, Response, Headers, RequestOptions } from '@angular/http'; import { Observable } from 'rxjs/Observable'; import 'rxjs/add/operator/do'; import 'rxjs/add/operator/catch'; import 'rxjs/add/observable/throw'; import 'rxjs/add/operator/map'; import 'rxjs/add/observable/of'; import { IProduct } from './iproduct'; @Injectable() export class ProductService { private baseUrl = 'api/products'; constructor(private http: Http) { } getProducts(): Observable<IProduct[]> { return this.http.get(this.baseUrl) .map(this.extractData) .do(data => console.log('getProducts: ' + JSON.stringify(data))) .catch(this.handleError); } getProduct(id: number): Observable<IProduct> { if (id === 0) { return Observable.of(this.initializeProduct()); }; const url = `${this.baseUrl}/${id}`; return this.http.get(url) .map(this.extractData) .do(data => console.log('getProduct: ' + JSON.stringify(data))) .catch(this.handleError); } deleteProduct(id: number): Observable<Response> { let headers = new Headers({ 'Content-Type': 'application/json' }); let options = new RequestOptions({ headers: headers }); const url = `${this.baseUrl}/${id}`; return this.http.delete(url, options) .do(data => console.log('deleteProduct: ' + JSON.stringify(data))) .catch(this.handleError); } saveProduct(product: IProduct): Observable<IProduct> { let headers = new Headers({ 'Content-Type': 'application/json' }); let options = new RequestOptions({ headers: headers }); if (product.id === 0) { return this.createProduct(product, options); } return this.updateProduct(product, options); } private createProduct(product: IProduct, options: RequestOptions): Observable<IProduct> { product.id = undefined; return this.http.post(this.baseUrl, product, options) .map(this.extractData) .do(data => console.log('createProduct: ' + JSON.stringify(data))) .catch(this.handleError); } private updateProduct(product: IProduct, options: RequestOptions): Observable<IProduct> { const url = `${this.baseUrl}/${product.id}`; return this.http.put(url, product, options) .map(() => product) .do(data => console.log('updateProduct: ' + JSON.stringify(data))) .catch(this.handleError); } private extractData(response: Response) { let body = response.json(); return body.data || {}; } private handleError(error: Response): Observable<any> { console.error(error); return Observable.throw(error.json().error || 'Server error'); } initializeProduct(): IProduct { // Return an initialized object return { id: 0, productName: null, productCode: null }; } }
private baseUrl = 'api/products';
نمایش لیست محصولات
اکنون پس از این مقدمات میتوانیم کامپوننت لیست محصولات را تکمیل کنیم. به همین جهت به قالب ابتدایی src\app\product\product-list\product-list.component.ts مراجعه کرده و آنرا به نحو ذیل تکمیل کنید:
import { ActivatedRoute } from '@angular/router'; import { Component, OnInit } from '@angular/core'; import { ProductService } from './../product.service'; import { IProduct } from './../iproduct'; @Component({ selector: 'app-product-list', templateUrl: './product-list.component.html', styleUrls: ['./product-list.component.css'] }) export class ProductListComponent implements OnInit { pageTitle = 'Product List'; errorMessage: string; products: IProduct[]; constructor(private productService: ProductService, private route: ActivatedRoute) { } ngOnInit(): void { this.productService.getProducts() .subscribe(products => this.products = products, error => this.errorMessage = <any>error); } }
<div class="panel panel-default"> <div class="panel-heading"> {{pageTitle}} </div> <div class="panel-body"> <div class="has-error" *ngIf="errorMessage">{{errorMessage}}</div> <div class="table-responsive"> <table class="table" *ngIf="products && products.length"> <thead> <tr> <th>Product</th> <th>Code</th> </tr> </thead> <tbody> <tr *ngFor="let product of products"> <td><a [routerLink]="['/products', product.id]"> {{product.productName}} </a> </td> <td>{{ product.productCode}}</td> <td> <a class="btn btn-primary" [routerLink]="['/products', product.id, 'edit']"> Edit </a> </td> </tr> </tbody> </table> </div> </div> </div>
توضیحات:
پس از تعریف مسیریابیهای صفحات نمایش لیست محصولات و ویرایش محصولات، اکنون نوبت به اتصال آنها به لینکهایی است تا توسط کاربران برنامه مورد استفاده قرار گیرند.
در اینجا با تعریف لینکی، هر محصول را به صفحهی مشاهدهی جزئیات آن متصل کردهایم:
<a [routerLink]="['/products', product.id]"> {{product.productName}} </a>
و یا برای حالت edit نیز به همین صورت 'path: 'products/:id/edit را مقدار دهی کردهایم.
<a class="btn btn-primary" [routerLink]="['/products', product.id, 'edit']"> Edit </a>
به علاوه به فایل src\app\app.component.html نیز مراجعه کرده و لینکی را ذیل لینک لیست محصولات در منوی سایت، جهت افزودن یک محصول جدید اضافه میکنیم:
<li> <a [routerLink]="['/products', 0, 'edit']">Add Product</a> </li>
saveProduct(product: IProduct): Observable<IProduct> { let headers = new Headers({ 'Content-Type': 'application/json' }); let options = new RequestOptions({ headers: headers }); if (product.id === 0) { return this.createProduct(product, options); } return this.updateProduct(product, options); }
همچنین باید دقت داشت که تمام پارامترهای routerLink را با کدنویسی و در متد navigate نیز میتوان بکار برد. برای مثال:
this.router.navigate(['products', this.product.id]);
خواندن و پردازش پارامترهای مسیریابی
تا اینجا لیست محصولات را نمایش دادیم و همچنین لینکهایی را به صفحات نمایش جزئیات، ویرایش و افزودن این محصولات، تعریف کردیم. مرحلهی بعد، پیاده سازی این کامپوننتها است.
مسیریاب Angular، پارامترهای هر مسیر را توسط سرویس ActivatedRoute استخراج کرده و در اختیار کامپوننتها قرار میدهد. بنابراین برای دسترسی به آنها تنها کافی است این سرویس را به سازندهی کلاس کامپوننت خود تزریق کنیم. پس از آن دو روش برای خواندن اطلاعات مسیرجاری توسط این سرویس فراهم میشود:
الف) استفاده از شیء this.route.snapshot که وضعیت آغازین مسیریابی را به همراه دارد. برای مثال جهت دسترسی به مقدار پارامتر id میتوان به صورت ذیل عمل کرد:
let id = +this.route.snapshot.params['id'];
بنابراین ابتدا یک مسیریابی به همراه پارامتر یا پارامترهایی متغیر تعریف میشود:
{ path: 'products/:id', component: ProductDetailComponent }
<a [routerLink]="['/products', product.id]">{{product.productName}}</a>
ب) این سرویس ویژه به همراه خاصیت this.route.params که یک Observable است نیز میباشد:
this.route.params.subscribe( params => { let id = +params['id']; this.getProduct(id); } );
یک نکته: ذکر علامت + در اینجا (params['id']+) سبب تبدیل رشتهی دریافتی، به عدد میگردد.
تکمیل کامپوننت نمایش جزئیات یک محصول
در ادامه قالب ابتدایی مشاهدهی جزئیات یک محصول را که در فایل src\app\product\product-detail\product-detail.component.ts قرار دارد، گشوده و به نحو ذیل تکمیل کنید:
import { Component, OnInit } from '@angular/core'; import { ActivatedRoute } from '@angular/router'; import { ProductService } from './../product.service'; import { IProduct } from './../iproduct'; @Component({ selector: 'app-product-detail', templateUrl: './product-detail.component.html', styleUrls: ['./product-detail.component.css'] }) export class ProductDetailComponent implements OnInit { pageTitle = 'Product Detail'; product: IProduct; errorMessage: string; constructor(private productService: ProductService, private route: ActivatedRoute) { } ngOnInit(): void { let id = +this.route.snapshot.params['id']; this.getProduct(id); } getProduct(id: number) { this.productService.getProduct(id).subscribe( product => this.product = product, error => this.errorMessage = <any>error); } }
در متد OnInit، مقدار id، از snapshot دریافت میگردد. سپس این id به متد getProduct ارسال میشود تا از RES Web API سرویس برنامه، جزئیات این محصول را واکشی کند و به خاصیت product نسبت دهد.
برای تکمیل قالب این کامپوننت نیز فایل src\app\product\product-detail\product-detail.component.html را گشوده و به نحو ذیل تغییر دهید تا در آن بتوان از خاصیت عمومی product استفاده کرد:
<div class="panel panel-primary" *ngIf="product"> <div class="panel-heading" style="font-size:large"> {{pageTitle + ": " + product.productName}} </div> <div class="panel-body"> <div> Name: {{product.productName}} </div> <div> Code: {{product.productCode}} </div> <div class="has-error" *ngIf="errorMessage">{{errorMessage}}</div> </div> <div class="panel-footer"> <a class="btn btn-default" [routerLink]="['/products']"> <i class="glyphicon glyphicon-chevron-left"></i> Back </a> <a class="btn btn-primary" style="width:80px;margin-left:10px" [routerLink]="['/products', product.id, 'edit']"> Edit </a> </div> </div>
تکمیل کامپوننت ویرایش و افزودن جزئیات یک محصول
از آنجائیکه قصد داریم به ماژول محصولات فرم جدیدی را اضافه کنیم، نیاز است به فایل src\app\product\product.module.ts مراجعه کرده و FormsModule را به قسمت imports آن اضافه کنیم:
import { FormsModule } from '@angular/forms'; @NgModule({ imports: [ CommonModule, FormsModule, ProductRoutingModule ]
import { Component, OnInit } from '@angular/core'; import { ActivatedRoute, Router } from '@angular/router'; import { ProductService } from './../product.service'; import { IProduct } from './../iproduct'; @Component({ selector: 'app-product-edit', templateUrl: './product-edit.component.html', styleUrls: ['./product-edit.component.css'] }) export class ProductEditComponent implements OnInit { pageTitle = 'Product Edit'; product: IProduct; errorMessage: string; constructor(private productService: ProductService, private route: ActivatedRoute, private router: Router) { } ngOnInit(): void { let id = +this.route.snapshot.params['id']; this.getProduct(id); } getProduct(id: number): void { this.productService.getProduct(id) .subscribe( (product: IProduct) => this.onProductRetrieved(product), (error: any) => this.errorMessage = <any>error ); } onProductRetrieved(product: IProduct): void { this.product = product; if (this.product.id === 0) { this.pageTitle = 'Add Product'; } else { this.pageTitle = `Edit Product: ${this.product.productName}`; } } deleteProduct(): void { if (this.product.id === 0) { // Don't delete, it was never saved. this.onSaveComplete(); } else { if (confirm(`Really delete the product: ${this.product.productName}?`)) { this.productService.deleteProduct(this.product.id) .subscribe( () => this.onSaveComplete(`${this.product.productName} was deleted`), (error: any) => this.errorMessage = <any>error ); } } } saveProduct(): void { if (true === true) { this.productService.saveProduct(this.product) .subscribe( () => this.onSaveComplete(`${this.product.productName} was saved`), (error: any) => this.errorMessage = <any>error ); } else { this.errorMessage = 'Please correct the validation errors.'; } } onSaveComplete(message?: string): void { if (message) { // TODO: show msg } // Navigate back to the product list this.router.navigate(['/products']); } }
<div class="panel panel-primary"> <div class="panel-heading"> {{pageTitle}} </div> <div class="panel-body" *ngIf="product"> <form class="form-horizontal" novalidate (ngSubmit)="saveProduct()" #productForm="ngForm"> <fieldset> <div class="form-group" [ngClass]="{'has-error': (productNameVar.touched || productNameVar.dirty) && !productNameVar.valid }"> <label class="col-md-2 control-label" for="productNameId">Product Name</label> <div class="col-md-8"> <input class="form-control" id="productNameId" type="text" placeholder="Name (required)" required minlength="3" [(ngModel)]=product.productName name="productName" #productNameVar="ngModel" /> <span class="help-block" *ngIf="(productNameVar.touched || productNameVar.dirty) && productNameVar.errors"> <span *ngIf="productNameVar.errors.required"> Product name is required. </span> <span *ngIf="productNameVar.errors.minlength"> Product name must be at least three characters. </span> </span> </div> </div> <div class="form-group" [ngClass]="{'has-error': (productCodeVar.touched || productCodeVar.dirty) && !productCodeVar.valid }"> <label class="col-md-2 control-label" for="productCodeId">Product Code</label> <div class="col-md-8"> <input class="form-control" id="productCodeId" type="text" placeholder="Code (required)" required [(ngModel)]=product.productCode name="productCode" #productCodeVar="ngModel" /> <span class="help-block" *ngIf="(productCodeVar.touched || productCodeVar.dirty) && productCodeVar.errors"> <span *ngIf="productCodeVar.errors.required"> Product code is required. </span> </span> </div> </div> <div class="form-group"> <div class="col-md-4 col-md-offset-2"> <span> <button class="btn btn-primary" type="submit" style="width:80px;margin-right:10px" [disabled]="!productForm.valid" (click)="saveProduct()"> Save </button> </span> <span> <a class="btn btn-default" [routerLink]="['/products']"> Cancel </a> </span> <span> <a class="btn btn-default" (click)="deleteProduct()"> Delete </a> </span> </div> </div> </fieldset> </form> <div class="has-error" *ngIf="errorMessage">{{errorMessage}}</div> </div> </div>
توضیحات:
نکتهی مهمی را که در این کدها میخواهیم بررسی کنیم، متد ngOnInit آناست:
ngOnInit(): void { let id = +this.route.snapshot.params['id']; this.getProduct(id); }
- ابتدا لیست محصولات را مشاهده کنید.
- سپس بر روی دکمهی edit محصول شماره یک کلیک نمائید:
تصویر فوق حاصل خواهد شد که صحیح است. اطلاعات مربوط به محصول یک از وب سرور آزمایشی برنامه واکشی شده و به شیء product نسبت داده شدهاست. همین انتساب سبب مقدار دهی فیلدهای فرم ویرایش اطلاعات گردیدهاست.
- در ادامه بر روی لینک Add product در منوی بالای صفحه کلیک کنید:
همانطور که مشاهده میکنید، هرچند URL صفحه تغییر کردهاست، اما هنوز فرم ویرایش اطلاعات، به روز نشده و فیلدهای آن جهت درج یک محصول جدید خالی نشدهاند. علت اینجا است که در متد ngOnInit، مقدار پارامتر id را از طریق شیء route.snapshot دریافت کردهایم. اگر تنها پارامترهای URL تغییر کنند، کامپوننت مجددا آغاز نشده و متد ngOnInit فراخوانی نمیشود. در اینجا تغییر آدرس http://localhost:4200/products/1/edit به http://localhost:4200/products/0/edit به علت عدم تغییر root URL segment آن یا همان products، سبب فراخوانی مجدد ngOnInit نمیشود. به همین جهت است که فیلدهای این فرم تغییر نکردهاند.
برای حل این مشکل بجای دریافت پارامترهای مسیریابی از طریق شیء route.snapshot بهتر است به تغییرات آنها گوش فرا دهیم. اینکار را از طریق متد route.params.subscribe میتوان انجام داد:
ngOnInit(): void { this.route.params.subscribe( params => { let id = +params['id']; this.getProduct(id); } ); }
یک نکته: هر زمانیکه از Observableها استفاده میشود، نیاز است در پایان کار کامپوننت، unsubscribe آن نیز فراخوانی شود تا نشتی حافظه رخ ندهد. در اینجا یک سری استثناء هم وجود دارند، مانند this.route.params که به صورت خودکار توسط طول عمر سرویس ActivatedRoute مدیریت میشود.
روش خواندن پارامترهای مسیریابی در +Angular 4
روشی که تا به اینجا در مورد خواندن پارامترهای مسیریابی ذکر شد، با Angular 4 هم سازگار است. در Angular 4 روش دیگری را نیز اضافه کردهاند که توسط شیء paramMap مدیریت میشود:
// For Angular 4+ let id = +this.route.snapshot.paramMap.get('id'); this.getProduct(id); // OR this.route.paramMap.subscribe(params => { let id = +params['id']; this.getProduct(id); });
تعریف پارامترهای اختیاری مسیریابی
فرض کنید یک صفحهی جستجو را طراحی کردهاید که در آن میتوان نام و کد محصول را جستجو کرد. سپس میخواهیم این پارامترها را به صفحهی نمایش لیست محصولات هدایت کنیم. برای طراحی این نوع مسیریابی میتوان از مطالبی که تاکنون گفته شد استفاده کرد و پارامترهایی اجباری را جهت مسیریابی تعریف نمود:
{ path: 'products/:name/:code', component: ProductListComponent }
[routerLink]="['/products', productName, productCode]"
{ path: 'products', component: ProductListComponent },
[routerLink]="['/products', {name: productName, code: productCode}]"
در این حالت لینک تولید شده چنین شکلی را خواهد داشت:
http://localhost:4200/products;name=Controller;code=gmg
let name = this.route.snapshot.params['name']; let code = this.route.snapshot.params['code'];
این پارامترها پس از هدایت کاربر به مسیری دیگر، حفظ نشده و پاک خواهند شد. به همین جهت کلیدهای تعریف شدهی در اینجا ضرورتی ندارد که یکتا بوده و با سایر قسمتهای برنامه تداخلی نداشته باشند.
تعریف پارامترهای کوئری در مسیریابی
فرض کنید لیست محصولات را بر اساس پارامتر یا پارامترهایی فیلتر کردهاید. اکنون اگر بر روی لینک مشاهدهی جزئیات یک محصول یافت شده کلیک کنید و سپس مجددا به لیست فیلتر شده بازگردید، تمام پارامترهای انتخابی پاک شده و لیست از ابتدا نمایش داده میشود. در یک چنین حالتی برای بهبود تجربهی کاربری، بهتر است پارامترهای جستجو شده را در طی هدایت کاربر به قسمتهای مختلف حفظ کرد:
http://localhost:42000/products/5?filterBy=product1
در اینجا نیز برای تعریف یک چنین قابلیتی، مسیریابی ابتدایی تعریف شده، همانند قبل خواهد بود و در آن خبری از پارامترهای کوئری نیست:
{ path: 'products', component: ProductListComponent}
<a [routerLink] = "['/products', product.id]" [queryParams] = "{ filterBy: 'er', showImage: true }"> {{product.productName}} </a>
و یا با کدنویسی به صورت ذیل است:
this.router.navigate(['/products'], { queryParams: { filterBy: 'er', showImage: true} } );
یک مشکل: اگر در صفحهی نمایش جزئیات یک محصول، دکمهی Back وجود داشته باشد، با کلیک بر روی آن پارامترهای کوئری پاک خواهند شد و دیگر حفظ نمیشوند. مرحلهی آخر حفظ پارامترهای کوئری در بین صفحات مختلف تنظیم ذیل است:
[preserveQueryParams] = "true"
<a class="btn btn-default" [routerLink]="['/products']" [preserveQueryParams]="true"> <i class="glyphicon glyphicon-chevron-left"></i> Back </a>
که البته در Angular 4 مورد اول به "queryParamsHandling= "preserve و مورد دوم به { 'queryParamsHandling: 'preserve} تغییر یافتهاست و حالت قبلی منسوخ شده اعلام گردیدهاست.
this.router.navigate(['/products'], { queryParamsHandling: 'preserve'} );
پس از بازگشت به صفحهی اصلی لیست محصولات، هرچند این پارامترهای کوئری حفظ شدهاند، اما مجددا به صورت خودکار پردازش نخواهند شد. برای خواندن آنها در متد ngOnInit باید به صورت ذیل عمل کرد:
var filter = this.route.snapshot.queryParams['filterBy'] || ''; var showImage = this.route.snapshot.queryParams['showImage'] === 'true';
در مثال تکمیل شدهی جاری، امکان فیلتر کردن جدول با اضافه کردن یک pipe جدید به نام ProductFilter میسر شدهاست:
>ng g p product/ProductFilter
import { PipeTransform, Pipe } from '@angular/core'; import { IProduct } from './iproduct'; @Pipe({ name: 'productFilter' }) export class ProductFilterPipe implements PipeTransform { transform(value: IProduct[], filterBy: string): IProduct[] { filterBy = filterBy ? filterBy.toLocaleLowerCase() : null; return filterBy ? value.filter((product: IProduct) => product.productName.toLocaleLowerCase().indexOf(filterBy) !== -1) : value; } }
<div class="panel-body"> <div class="row"> <div class="col-md-2">Filter by:</div> <div class="col-md-4"> <input type="text" [(ngModel)]="listFilter" /> </div> </div> <div class="row" *ngIf="listFilter"> <div class="col-md-6"> <h3>Filtered by: {{listFilter}} </h3> </div> </div>
<tr *ngFor="let product of products | productFilter:listFilter"> <td><a [routerLink]="['/products', product.id]" [queryParams]="{filterBy: listFilter}"> {{product.productName}} </a> </td>
در اینجا اگر به صفحهی جزئیات محصول فیلتر شده مراجعه کنیم، این فیلتر حفظ خواهد شد:
و در این حالت اگر بر روی دکمهی back کلیک کنیم، مجددا فیلتر وارد شده بازیابی شده و نمایش داده میشود:
که برای میسر شدن آن ابتدا خاصیت عمومی listFilter به کامپوننت لیست محصولات اضافه گردیده و سپس در ngOnInit، این پارامتر در صورت وجود، از سیستم مسیریابی دریافت میشود:
@Component({ selector: 'app-product-list', templateUrl: './product-list.component.html', styleUrls: ['./product-list.component.css'] }) export class ProductListComponent implements OnInit { listFilter: string; ngOnInit(): void { this.listFilter = this.route.snapshot.queryParams['filterBy'] || '';
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: angular-routing-lab-02.zip
برای اجرای آن فرض بر این است که پیشتر Angular CLI را نصب کردهاید. سپس از طریق خط فرمان به ریشهی پروژه وارد شده و دستور npm install را صادر کنید تا وابستگیهای آن دریافت و نصب شوند. در آخر با اجرای دستور ng serve -o برنامه ساخته شده و در مرورگر پیش فرض سیستم نمایش داده خواهد شد.
اشتراکها