<form> <input type="radio" name="sex" value="male">Male<br> <input type="radio" name="sex" value="female">Female </form>
نصب Swashbuckle (سوواَش باکِل)
اگر عبارت Swashbuckle.AspNetCore را در سایت NuGet جستجو کنیم، چندین بستهی مختلف مرتبط با آنرا خواهیم یافت. ما در این بین، بیشتر به این بستهها علاقمندیم:
- Swashbuckle.AspNetCore.Swagger: کار آن ارائهی خروجی OpenAPI تولیدی بر اساس ASP.NET Core API برنامهی ما، به صورت یک JSON Endpoint است.
- Swashbuckle.AspNetCore.SwaggerGen: کار آن ساخت Swagger document objects است؛ یا همان OpenAPI Specification.
عموما این دو بسته را با هم جهت ارائهی OpenAPI Specification استفاده میکنند.
- Swashbuckle.AspNetCore.SwaggerUI: این بسته، نگارش جایگذاری شدهی (embedded) ابزار swagger-UI را به همراه دارد. کار آن، ارائهی یک UI خودکار، بر اساس OpenAPI Specification است که از آن برای آزمایش API نیز میتوان استفاده کرد.
یک نکته: اگر صرفا بستهی Swashbuckle.AspNetCore را نصب کنیم، هر سه بستهی فوق را با هم دریافت خواهیم کرد و اگر از Visual Studio برای نصب آنها استفاده میکنید، انتخاب گزینهی Include prerelease را فراموش نکنید؛ از این جهت که قصد داریم از نگارش 5 آنها استفاده کنیم. چون این نگارش است که از OpenAPI 3x، پشتیبانی میکند. خلاصهی این موارد، افزودن PackageReference زیر به فایل پروژهی OpenAPISwaggerDoc.Web.csproj است و سپس اجرای دستور dotnet restore:
<Project Sdk="Microsoft.NET.Sdk.Web"> <ItemGroup> <PackageReference Include="Swashbuckle.AspNetCore" Version="5.0.0-rc2" /> </ItemGroup> </Project>
تنظیم میانافزار Swashbuckle
پس از افزودن ارجاعی به Swashbuckle.AspNetCore، اکنون نوبت انجام تنظیمات میانافزارهای آن است. برای این منظور ابتدا به کلاس Startup و متد ConfigureServices آن مراجعه میکنیم:
namespace OpenAPISwaggerDoc.Web { public class Startup { public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { // ... services.AddSwaggerGen(setupAction => { setupAction.SwaggerDoc( name: "LibraryOpenAPISpecification", info: new Microsoft.OpenApi.Models.OpenApiInfo() { Title = "Library API", Version = "1", Description = "Through this API you can access authors and their books.", Contact = new Microsoft.OpenApi.Models.OpenApiContact() { Email = "name@site.com", Name = "DNT", Url = new Uri("https://www.dntips.ir") }, License = new Microsoft.OpenApi.Models.OpenApiLicense() { Name = "MIT License", Url = new Uri("https://opensource.org/licenses/MIT") } }); }); }
اکنون در متد Configure، میانافزار آنرا خواهیم افزود:
namespace OpenAPISwaggerDoc.Web { public class Startup { public void Configure(IApplicationBuilder app, IHostingEnvironment env) { // ... app.UseHttpsRedirection(); app.UseSwagger(); // ... }
تا اینجا اگر برنامه را اجرا کنید، میتوان OpenAPI Specification تولیدی را در آدرس زیر یافت:
https://localhost:5001/swagger/LibraryOpenAPISpecification/swagger.json
در این آدرس، LibraryOpenAPISpecification، همان نامی است که در قسمت setupAction.SwaggerDoc تنظیم کردیم.
نگاهی به OpenAPI Specification تولیدی
در ابتدای swagger.json تولیدی، همانطور که در تصویر فوق نیز مشخص است، همان مشخصات ذکر شدهی در قسمت info متد setupAction.SwaggerDoc، قابل مشاهدهاست. سپس لیست مسیرهای این API مشخص شدهاند:
اینها مسیرهایی هستند که توسط دو کنترلر کتابها و نویسندگان برنامهی Web API ما عمومی شدهاند. در اینجا مقابل هر مسیر، تعداد آیتمهای متناظری نیز ذکر شدهاند. این موارد مرتبط هستند با HTTP methods پشتیبانی شده:
که هر کدام به همراه نام متدها و پارامترهای متناظر با آنها نیز میشوند. به علاوه نوع responseهای پشتیبانی شدهی توسط این متدها نیز ذکر شدهاند. هر کدام از خروجیها نیز نوع مشخصی دارند که توسط قسمت components -> schemas تصاویر فوق، جزئیات دقیق آنها بر اساس نوع مدلهای متناظر، استخراج و ارائه شدهاند.
مشکل: نوع Response تولیدی در OpenAPI Specification صحیح نیست
اگر به جزئیات مسیر /api/authors/{authorId} دقت کنیم، نوع response آنرا صرفا 200 یا Ok ذکر کردهاست؛ در حالیکه GetAuthor تعریف شده، حالت NotFound را نیز دارد:
[HttpGet("{authorId}")] public async Task<ActionResult<Author>> GetAuthor(Guid authorId) { var authorFromRepo = await _authorsService.GetAuthorAsync(authorId); if (authorFromRepo == null) { return NotFound(); } return Ok(_mapper.Map<Author>(authorFromRepo)); }
افزودن و راه اندازی Swagger UI
در ادامه میخواهیم یک رابط کاربری خودکار را بر اساس OpenAPI Specification تولیدی، ایجاد کنیم:
namespace OpenAPISwaggerDoc.Web { public class Startup { public void Configure(IApplicationBuilder app, IHostingEnvironment env) { // ... app.UseHttpsRedirection(); app.UseSwagger(); app.UseSwaggerUI(setupAction => { setupAction.SwaggerEndpoint( "/swagger/LibraryOpenAPISpecification/swagger.json", "Library API"); }); // ... }
پس از این تنظیم اگر آدرس https://localhost:5001/swagger/index.html را در مرورگر باز کنیم، چنین خروجی قابل مشاهده خواهد بود:
و اگر بر روی هر کدام کلیک کنیم، ریز جزئیات آنها بر اساس OpenAPI Specification ای که بررسی کردیم، تولید شدهاست (از پارامترها تا نوع خروجی):
اکنون اگر بر روی دکمهی try it out آن نیز کلیک کنید، در همینجا میتوان این API را آزمایش کرد. برای مثال Controls Accept header را بر روی application/json قرار داده و سپس بر روی دکمهی execute که پس از کلیک بر روی دکمهی try it out ظاهر شدهاست، کلیک کنید تا بتوان خروجی Web API را مشاهده کرد.
در انتهای این صفحه، در قسمت schemas آن، مشخصات مدلهای بازگشت داده شدهی توسط Web API نیز ذکر شدهاند:
یک نکته: تغییر آدرس https://localhost:5001/swagger/index.html به ریشهی سایت
اگر علاقمند باشید تا زمانیکه برای اولین بار آدرس ریشهی سایت را در مسیر https://localhost:5001 باز میکنید، Swagger UI نمایان شود، میتوانید تنظیم RoutePrefix زیر را اضافه کنید:
app.UseSwaggerUI(setupAction => { setupAction.SwaggerEndpoint( "/swagger/LibraryOpenAPISpecification/swagger.json", "Library API"); setupAction.RoutePrefix = ""; });
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: OpenAPISwaggerDoc-02.zip
در قسمت بعد، به بهبود و غنی سازی جزئیات OpenAPI Specification تولیدی خواهیم پرداخت.
نکات طراحی فیدهای RSS/Atom
خواندن RSS در اندورید
Thread.CurrentThread.CurrentUICulture = new CultureInfo("fa-IR"); Thread.CurrentThread.CurrentUICulture = CultureInfo.CreateSpecificCulture("fa-IR");
[Required(ErrorMessageResourceName = "ResourceKeyName", ErrorMessageResourceType = typeof(<SolutionName>.Resources.<ResourceClassName>))]
public class LocalizationDisplayNameAttribute : DisplayNameAttribute { private readonly DisplayAttribute _display; public LocalizationDisplayNameAttribute(string resourceName, Type resourceType) { _display = new DisplayAttribute { ResourceType = resourceType, Name = resourceName }; } public override string DisplayName { get { try { return _display.GetName(); } catch (Exception) { return _display.Name; } } } }
public class LocalizationDisplayNameAttribute : DisplayNameAttribute { private readonly PropertyInfo nameProperty; public LocalizationDisplayNameAttribute(string displayNameKey, Type resourceType = null) : base(displayNameKey) { if (resourceType != null) nameProperty = resourceType.GetProperty(base.DisplayName, BindingFlags.Static | BindingFlags.Public); } public override string DisplayName { get { if (nameProperty == null) base.DisplayName; return (string)nameProperty.GetValue(nameProperty.DeclaringType, null); } } }
[LocalizationDisplayName("ResourceKeyName", typeof(<SolutionName>.Resources.<ResourceClassName>))]
public class BaseController : Controller { private const string LanguageCookieName = "MyLanguageCookieName"; protected override void ExecuteCore() { var cookie = HttpContext.Request.Cookies[LanguageCookieName]; string lang; if (cookie != null) { lang = cookie.Value; } else { lang = ConfigurationManager.AppSettings["DefaultCulture"] ?? "fa-IR"; var httpCookie = new HttpCookie(LanguageCookieName, lang) { Expires = DateTime.Now.AddYears(1) }; HttpContext.Response.SetCookie(httpCookie); } Thread.CurrentThread.CurrentUICulture = CultureInfo.CreateSpecificCulture(lang); base.ExecuteCore(); } }
public class LocalizationActionFilterAttribute : ActionFilterAttribute { private const string LanguageCookieName = "MyLanguageCookieName"; public override void OnActionExecuting(ActionExecutingContext filterContext) { var cookie = filterContext.HttpContext.Request.Cookies[LanguageCookieName]; string lang; if (cookie != null) { lang = cookie.Value; } else { lang = ConfigurationManager.AppSettings["DefaultCulture"] ?? "fa-IR"; var httpCookie = new HttpCookie(LanguageCookieName, lang) { Expires = DateTime.Now.AddYears(1) }; filterContext.HttpContext.Response.SetCookie(httpCookie); } Thread.CurrentThread.CurrentUICulture = CultureInfo.CreateSpecificCulture(lang); base.OnActionExecuting(filterContext); } }
<select id="langs" onchange="languageChanged()"> <option value="fa-IR">فارسی</option> <option value="en-US">انگلیسی</option> </select> <script type="text/javascript"> function languageChanged() { setCookie("MyLanguageCookieName", $('#langs').val(), 365); window.location.reload(); } document.ready = function () { $('#langs').val(getCookie("MyLanguageCookieName")); }; function setCookie(name, value, exdays, path) { var exdate = new Date(); exdate.setDate(exdate.getDate() + exdays); var newValue = escape(value) + ((exdays == null) ? "" : "; expires=" + exdate.toUTCString()) + ((path == null) ? "" : "; path=" + path) ; document.cookie = name + "=" + newValue; } function getCookie(name) { var i, x, y, cookies = document.cookie.split(";"); for (i = 0; i < cookies.length; i++) { x = cookies[i].substr(0, cookies[i].indexOf("=")); y = cookies[i].substr(cookies[i].indexOf("=") + 1); x = x.replace(/^\s+|\s+$/g, ""); if (x == name) { return unescape(y); } } } </script>
GET https://www.dntips.ir HTTP/1.1 ... Accept-Language: fa-IR,en-US;q=0.5 ...
Accept-Language: fa-IR,fa;q=0.8,en-US;q=0.5,ar-BH;q=0.3
<system.web> <globalization enableClientBasedCulture="true" uiCulture="auto" culture="auto"></globalization> </system.web>
var langs = filterContext.HttpContext.Request.UserLanguages;
routes.MapRoute( "Localization", // Route name "{lang}/{controller}/{action}/{id}", // URL with parameters new { controller = "Home", action = "Index", id = UrlParameter.Optional } // Parameter defaults );
public class BaseController : Controller { protected override void ExecuteCore() { var lang = RouteData.Values["lang"]; if (lang != null && !string.IsNullOrWhiteSpace(lang.ToString())) { Thread.CurrentThread.CurrentUICulture = CultureInfo.CreateSpecificCulture(lang.ToString()); } base.ExecuteCore(); } }
public class BaseController : Controller { protected override void OnActionExecuted(ActionExecutedContext context) { var view = context.Result as ViewResultBase; if (view == null) return; // not a view var viewName = view.ViewName; view.ViewName = GetGlobalizationViewName(viewName, context); base.OnActionExecuted(context); } private static string GetGlobalizationViewName(string viewName, ControllerContext context) { var cultureName = Thread.CurrentThread.CurrentUICulture.Name; if (cultureName == "en-US") return viewName; // default culture if (string.IsNullOrEmpty(viewName)) return context.RouteData.Values["action"] + "." + cultureName; // "Index.fa" int i; if ((i = viewName.IndexOf('.')) > 0) // ex: Index.cshtml return viewName.Substring(0, i + 1) + cultureName + viewName.Substring(i); // "Index.fa.cshtml" return viewName + "." + cultureName; // "Index" ==> "Index.fa" } }
public sealed class RazorGlobalizationViewEngine : RazorViewEngine { protected override IView CreatePartialView(ControllerContext controllerContext, string partialPath) { return base.CreatePartialView(controllerContext, GetGlobalizationViewPath(controllerContext, partialPath)); } protected override IView CreateView(ControllerContext controllerContext, string viewPath, string masterPath) { return base.CreateView(controllerContext, GetGlobalizationViewPath(controllerContext, viewPath), masterPath); } private static string GetGlobalizationViewPath(ControllerContext controllerContext, string viewPath) { //var controllerName = controllerContext.RouteData.GetRequiredString("controller"); var request = controllerContext.HttpContext.Request; var lang = request.Cookies["MyLanguageCookie"]; if (lang != null && !string.IsNullOrEmpty(lang.Value) && lang.Value != "en-US") { var localizedViewPath = Regex.Replace(viewPath, "^~/Views/", string.Format("~/Views/Globalization/{0}/", lang.Value)); if (File.Exists(request.MapPath(localizedViewPath))) viewPath = localizedViewPath; } return viewPath; }
protected void Application_Start() { ViewEngines.Engines.Clear(); ViewEngines.Engines.Add(new RazorGlobalizationViewEngine()); }
<?xml version="1.0" encoding="utf-8"?> <root> <!-- Microsoft ResX Schema ... --> <xsd:schema id="root" xmlns="" xmlns:xsd="http://www.w3.org/2001/XMLSchema" xmlns:msdata="urn:schemas-microsoft-com:xml-msdata"> ... </xsd:schema> <resheader name="resmimetype"> <value>text/microsoft-resx</value> </resheader> <resheader name="version"> <value>2.0</value> </resheader> <resheader name="reader"> <value>System.Resources.ResXResourceReader, System.Windows.Forms, Version=4.0.0.0, Culture=neutral, PublicKeyToken=b77a5c561934e089</value> </resheader> <resheader name="writer"> <value>System.Resources.ResXResourceWriter, System.Windows.Forms, Version=4.0.0.0, Culture=neutral, PublicKeyToken=b77a5c561934e089</value> </resheader> <data name="RightToLeft" xml:space="preserve"> <value>false</value> <comment>RightToleft is false in English!</comment> </data> </root>
بنابراین برای ایجاد یک کامپوننت میتوانیم به اینصورت عمل کنیم:
var app = angular.module("dntModule", []); app.component("pmApp", { template: `Hello this is a simple component` });
همانطور که مشاهده میکنید تابع component دو پارامتر را از ورودی دریافت خواهد کرد؛ نام کامپوننت و یک شیء برای تعیین تنظیمات کامپوننت. نام کامپوننت در اینجا به صورت camel case تعریف شده است؛ که در واقع یک convention برای Angular است. در اینحالت برای استفادهی از کامپوننت باید به اینصورت عمل کنیم:
<pm-app></pm-app>
در قسمت تنظیمات کامپوننت، در سادهترین حالت یک template تعیین شدهاست که بیانگر نحوهی رندر شدن یک کامپوننت میباشد. در اینحالت وقتی انگیولار به تگ فوق برسد، یک کامپوننت با نام pmApp را بارگذاری خواهد کرد.
ایجاد یک کامپوننت ساده
در ادامه میخواهیم یک کامپوننت ساده را جهت نمایش یکسری URL درون صفحه طراحی کنیم. ساختار صفحه index.html به صورت زیر خواهد بود:
<html ng-app="DNT"> <head> <meta charset="UTF-8"> <title>Using Angular Component</title> <link rel="stylesheet" href="bower_components/bootstrap/dist/css/bootstrap.css"> <link rel="stylesheet" href="bower_components/font-awesome/css/font-awesome.min.css"> </head> <body> <div class="container"> <div class="row"> <div class="col-md-3"> <dnt-widget></dnt-widget> </div> </div> </div> <script src="bower_components/angular/angular.js"></script> <script src="scripts/app.js"></script> <script src="scripts/components/dnt-widget.component.js"></script> </body> </html>
در اینجا ابتدا توسط دایرکتیو ng-app، به Angular، ماژولمان را معرفی کردهایم. سپس مداخل بوتاسترپ و کتابخانهی font-awesome را مشاهده میکنید. در ادامه، کتابخانهی Angular و همچنین فایل app.js جهت معرفی ماژول برنامه معرفی شدهاست. در نهایت نیز یک فایل در مسیر ذکر شده برای قرار دادن کدهای کامپوننت در مسیر scripts/components اضافه شدهاست.
همانطور که ملاحظه میکنید، کامپوننتمان به صورت یک تگ سفارشی، درون صفحه قرار گرفته است:
<dnt-archive></dnt-archive>
در ادامه باید به Angular، نحوهی تعریف این کامپوننت را اعلام کنیم. بنابراین یک فایل جاوا اسکریپتی را با نام dnt-widget.component، با محتویات زیر ایجاد کنید:
(function () { "use strict"; var app = angular.module("DNT"); function DntArchiveController() { var model = this; model.panel = { title: "Panel Title", items: [ { title: "Dotnettips", url: "https://www.dntips.ir" }, { title: "Google", url: "http://www.google.con" }, { title: "Yahoo", url: "http://www.yahoo.con" } ] }; }; app.component("dntWidget", { templateUrl: '/scripts/components/dnt-widget.component.html', controllerAs: "model", controller: DntArchiveController }); } ());
توضیح کدهای فوق:
همانطور که مشاهده میکنید، برای پارمتر دوم کامپوننت، سه پراپرتی را تعیین کردهایم:
templateUrl: به کمک این پراپرتی به Angular گفتهایم که محتوای قالب این کامپوننت، درون یک فایل HTML مجزا قرار دارد و به صورت linked template میباشد.
controllerAs: یکی از مزایای استفاده از کامپوننتها، استفاده از controller as syntax میباشد. لازم به ذکر است اگر این پراپرتی را مقداردهی نکنیم، به صورت پیشفرض مقدار ctrl$ در نظر گرفته خواهد شد.
controller: مزیت دیگر کامپوننتها، استفاده از کنترلرها است. با استفاده از این پراپرتی، یک کنترلر را برای کامپوننتمان رجیستر کردهایم. در نتیجه زمانیکهی Angular میخواهد کامپوننتمان را نمایش دهد، تابع تعریف شده برای این پراپرتی، جهت ایجاد یک controller instance فراخوانی خواهد شد. بنابراین هر پراپرتی یا تابعی که برای این controller instance تعریف کنیم، به راحتی درون ویوی آن جهت اعمال بایندینگ در دسترس خواهد بود (در نتیجه نیازی به scope$ نخواهد بود).
درون کنترلر نیز برای راحتی کار و همچنین به عنوان یک best practice، مقدار this را توسط یک متغیر با نام model، کپچر کردهایم. در اینجا یک شیء را با نام panel نیز به مدل اضافه کردهایم.
محتویات تمپلیت:
<div class="panel panel-default"> <div class="panel-heading"> <h3 class="panel-title"> <span class="fa fa-archive"></span> {{ model.panel.title}} </h3> </div> <ul class="list-group"> <li class="list-group-item" ng-repeat="item in model.panel.items"> <span class="fa fa-industry"></span> <a href="{{ item.url }}">{{ item.title }}</a> </li> </ul> </div>
ویوی کامپوننت پیچیدگی خاصی ندارد. همانطور که مشاهده میکنید یک پنل بوتاسترپی را ایجاد کردهایم که مقدار عنوان آن و همچنین آیتمهای آن، از شیء اتچ شده به مدل دریافت خواهند شد. بنابراین اکنون اگر برنامه را اجرا کنید، خروجی کامپوننت را به اینصورت مشاهده خواهید کرد:
همانطور که مشاهده میکنید استفاده از کامپوننتها در Angular 1.5 در مقایسه با ایجاد دایرکتیوها و کنترلرها خیلی سادهتر است. در واقع امکانات این API جدید تنها به مثال فوق ختم نمیشود؛ بلکه این API یک سیستم مسیریابی جدید را نیز معرفی کرده است که در قسمتهای بعدی به آن نیز خواهیم پرداخت.
جهت تکمیل بحث نیز یک تقویم شمسی ساده را در اینجا قرار دادهام. میتوانید جهت مرور بحث جاری به کدهای آن مراجعه کنید. البته هدف از تعریف این پروژه تنها یک مثال ساده برای معرفی کامپوننتها بود و طبیعتاً باگهای زیادی دارد. اگر مایل بودید میتوانید در توسعهی آن مشارکت نمائید.
کدهای این قسمت را نیز از اینجا میتوانید دریافت کنید.
معرفی ELMAH
نزدیک به 2 ساعت هر جور تغییری که بگید در web.config دادم اما نشد که نشد.
دایماً کامنت ها رو بر می داشتم و دوباره می ذاشتم.
من به سرور دسترسی remote کامل دارم و از این طریق حالت های مختلف web.config رو بررسی کردم.
(team viewer)
من یک ایمیل توسط گوگل ایجاد کردم و از اون برای ارسال ایمیل استفاده می کنم.
تنها تنظیماتی که انجام دادم در خود تگ error mail الماه بود و بس.
وقتی پروژه در local کار می کنه ایمیل ارسال میشه ، اما وقتی پابلیش میشه میره رو سرور نمی دونم چرا کار نمی کنه؟
ویندوز سرور هم 2003 است و ورژن iis اونو زده 76,0
فایروال سرور هم از کار انداختم و یه بار تست کردم ، اما از ایمیل خبری نشد.
آیا منظور از autheticate کردن این است که :
1-
یا در تگ error mail تنظیمات کانکت شدن به سروری که ایمیل مربوط به آن است را انجام دهیم (شامل user name و پسورد) که دراین مورد gmail مورد نظر می باشد!
2-
یا در جای دیگری از وب کافیگ این تعاریف را انجام دهیم که برای کل پروژه عمومیت داشته باشه!
3-
یا در کد بیهایند جداگانه برای هر ایمیل زدن انجام دهیم!
این سوالو برا این پرسیدم چون گفته بودید از هاست خود user name و پسورد بگیرید.
این user name و پسورد مربوط به چیست ؟
از آنجا که سروری که من دارم استفاده می کنم تازه راه اندازی شده لذا مفاهیمی به نام mail server یا کنترل پنل برای آن وجود ندارد و فقط یک وب سرور است با یک دامین ثبت شده که به خوبی کار می کند.
کجای کار می لنگد؟
در خیلی از مواقع workflowها به مرحلهای میرسند که احتیاج به دستوری از بیرون از فرآیند دارند. در هنگام انتظار، اگر به هر دلیلی workflow از حافظه حذف شود، امکان ادامه فرآیند وجود ندارد. اما میتوان با Persist (ذخیره) کردن آن، در زمان انتظار و فراخوانی مجدد آن در هنگام نیاز، این ریسک را برطرف نمود.
قصد دارم با این مثال، طریقه persist شدن یک workflow در زمانیکه نیاز به انتظار برای تایید دارد و فراخوانی آن از همان نقطه پس از تایید مربوطه را توضیح دهم.
ساختار اینترفیس کاربری ما WPF میباشد. پس در ابتدا یک پروژه از نوع WPF ایجاد میکنیم. اسم solution را PersistWF و اسم Project را PersistWF.UI انتخاب میکنیم.
در پروژه UI نام فایل MainWindow.xaml را به AddRequest.xaml تغییر میدهیم. همچنین اسم کلاس مربوطه را در codebehind
همین طور مقدار StartupUri را هم در app.xaml اصلاح میکنیم
StartupUri="AddRequest.xaml"
Reference های زیر رو هم به پروژه اضافه میکنیم
•System.Activities •System.Activities.DurableInstancing •System.Configuration •System.Data.Linq •System.Runtime.DurableInstancing •System.ServiceModel •System.ServiceModel.Activities •System.Workflow.ComponentModel •System.Runtime.DurableInstancing •System.Activities.DurableInstancing
قرار است کاربری ثبت نام کند، در فرایند ثبت، منتظر تایید یکی از مدیران قرار میگیرد. مدیر، لیست کاربران جدید را میبینید، یک کاربر را انتخاب میکند؛ مقادیر لازم را وارد میکند و سپس پروسه تایید را انجام میدهد که فراخوانی فرآیند مربوطه از همان قسمتیاست که منتظر تایید مانده است.
برای Persist کردن workflow از کلاس SqlWorkflowInstanceStore استفاده میکنم. این شی به connection ای به یک دیتابیس با یک ساختار معین احتیاج دارد. خوشبختانه اسکریپتهای مورد نیاز این ساختار در پوشه [Drive]:\Windows\Microsoft.NET\Framework\v4.0.30319\SQL\en وجود دارند. دو اسکریپت با نامهای SqlWorkflowInstanceStoreSchema و SqlWorkflowInstanceStoreLogic باید به ترتیب در دیتابیس اجرا شوند.
من یک دیتابیس با نام PersistWF ایجاد میکنم و اسکریپتها را بر روی آن اجرا میکنم. یک جدول هم برای نگهداری کاربران ثبت شده در همین دیتابیس ایجاد میکنم.
و شمایل دیتابیس ما پس از اجرا کردن اسکریپتها و ساختن جدول User بدین شکل است:
XAML زیر، ساختار فرم AddRequest میباشد که قرار است نقش UI برنامه را ایفا کند. آن را با XAMLهای پیش فرض عوض کنید.
<Window x:Class="PersistWF.UI.AddRequest" xmlns="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml/presentation" xmlns:x="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml" Title="MainWindow" Height="520" Width="550" Loaded="Window_Loaded"> <Grid MinWidth="300" MinHeight="100" Width="514"> <Label Height="30" Margin="5,10,10,10" Name="lblName" VerticalAlignment="Top" HorizontalAlignment="Left" Width="90" HorizontalContentAlignment="Right">Name:</Label> <Label Height="30" Margin="270,10,10,10" Name="lblPhone" VerticalAlignment="Top" HorizontalAlignment="Left" Width="90" HorizontalContentAlignment="Right">Phone Number:</Label> <Label Height="30" Margin="5,40,10,10" Name="lblEmail" VerticalAlignment="Top" HorizontalAlignment="Left" Width="90" HorizontalContentAlignment="Right">Email:</Label> <TextBox Height="25" Margin="100,10,10,10" Name="txtName" VerticalAlignment="Top" HorizontalAlignment="Left" Width="170" /> <TextBox Height="25" Margin="365,10,10,10" Name="txtPhone" VerticalAlignment="Top" HorizontalAlignment="Left" Width="100" /> <TextBox Height="25" Margin="100,40,10,10" Name="txtEmail" VerticalAlignment="Top" HorizontalAlignment="Left" Width="300" /> <Button Height="23" Margin="100,86,0,0" Name="brnRegister" VerticalAlignment="Top" HorizontalAlignment="Left" Width="70" Click="brnRegister_Click">Register</Button> <ListView x:Name="lstUsers" Margin="10,125,10,10" Height="145" VerticalAlignment="Top" ItemsSource="{Binding}" HorizontalContentAlignment="Center" SelectionChanged="lstUsers_SelectionChanged" > <ListView.View> <GridView> <GridViewColumn Header="Current User" Width="480"> <GridViewColumn.CellTemplate> <DataTemplate> <StackPanel Orientation="Horizontal"> <TextBlock Text="{Binding Name}" Width="110"/> <TextBlock Text="{Binding Phone}" Width="70"/> <TextBlock Text="{Binding Email}" Width="130"/> <TextBlock Text="{Binding Status}" Width="70"/> <TextBlock Text="{Binding AcceptedBy}" Width="100"/> </StackPanel> </DataTemplate> </GridViewColumn.CellTemplate> </GridViewColumn> </GridView> </ListView.View> </ListView> <Label Height="37" HorizontalAlignment="Stretch" Margin="10,272,5,10" Name="lblSelectedNotes" VerticalAlignment="Top" Visibility="Hidden" /> <Label Height="30" Margin="10,0,0,140" Name="lblAgent" VerticalAlignment="Bottom" HorizontalAlignment="Left" Width="40" HorizontalContentAlignment="Left" Visibility="Hidden">Admin Name:</Label> <TextBox Height="25" Margin="60,0,0,140" Name="txtAcceptedBy" VerticalAlignment="Bottom" HorizontalAlignment="Left" Width="190" Visibility="Hidden" /> <Button Height="25" Margin="270,0,0,140" Name="btnAccept" VerticalAlignment="Bottom" HorizontalAlignment="Left" Width="90" Click="btnAccept_Click" Visibility="Hidden">Accept</Button> <Label Height="27" HorizontalAlignment="Left" Margin="10,0,0,110" Name="lblEvent" VerticalAlignment="Bottom" Width="76">Event Log</Label> <ListBox Margin="12,0,5,12" Name="lstEvents" Height="100" VerticalAlignment="Bottom" FontStretch="Condensed" FontSize="10" /> </Grid> </Window>
اگر همه چیز مرتب باشد؛ ساختار فرم شما باید به این شکل
باشد
اکثر workflowها از activity معروف WrteLine استفاده میکنند که برای نمایش یک رشته به کار میرود. ما هم در workflow مثالمان از این Activity استفاده میکنیم. اما برای اینکه مقادیری که توسط این Activity ایجاد میشوند در کادر event log فرم خودمان نمایش داده شود؛ احتیاج داریم که یک TextWriter سفارشی برای خودمان ایجاد کنیم. اما قبل از آن یک کلاس static در پروژه ایجاد میکنیم که بتوانیم در هر قسمتی، به فرم دسترسی داشته باشیم.
کلاسی را با نام ApplicationInterface به پروژه اضافه کرده و یک Property استاتیک از جنس فرم AddRequest هم
برای آن تعریف میکنیم:
using System; using System.Collections.Generic; using System.Linq; using System.Text; using System.Threading.Tasks; namespace PersistWF.UI { public static class ApplicationInterface { public static AddRequest _app { get; set; } } }
به Constructor کلاس موجود در فایل AddRequest.xaml.cs این خط کد رو اضافه میکنم
public AddRequest() { InitializeComponent(); ApplicationInterface._app = this; }
private void AddEvent(string szText) { lstEvents.Items.Add(szText); } public ListBox GetEventListBox() { return this.lstEvents; }
متد اول برای اضافه کردن یک event Log و متد دوم هم که کنسول لاگ را در اختیار درخواست کنندهاش قرار میدهد.
و حالا کلاس TextWriter سفارشیامان را مینویسیم. یک کلاس به نام ListBoxTextWriter به پروژه اضافه میکنیم که از TextWriter مشتق میشود و محتویات آنرا در زیر میبینید:
using System; using System.Collections.Generic; using System.IO; using System.Linq; using System.Text; using System.Threading.Tasks; using System.Windows.Controls; namespace PersistWF.UI { public class ListBoxTextWriter : TextWriter { const string textClosed = "This TextWriter must be opened before use"; private Encoding _encoding; private bool _isOpen = false; private ListBox _listBox; public ListBoxTextWriter() { // Get the static list box _listBox = ApplicationInterface._app.GetEventListBox(); if (_listBox != null) _isOpen = true; } public ListBoxTextWriter(ListBox listBox) { this._listBox = listBox; this._isOpen = true; } public override Encoding Encoding { get { if (_encoding == null) { _encoding = new UnicodeEncoding(false, false); } return _encoding; } } public override void Close() { this.Dispose(true); } protected override void Dispose(bool disposing) { this._isOpen = false; base.Dispose(disposing); } public override void Write(char value) { if (!this._isOpen) throw new ApplicationException(textClosed); ; this._listBox.Dispatcher.BeginInvoke(new Action(() => this._listBox.Items.Add(value.ToString()))); } public override void Write(string value) { if (!this._isOpen) throw new ApplicationException(textClosed); if (value != null) this._listBox.Dispatcher.BeginInvoke(new Action(() => this._listBox.Items.Add(value))); } public override void Write(char[] buffer, int index, int count) { String toAdd = ""; if (!this._isOpen) throw new ApplicationException(textClosed); ; if (buffer == null || index < 0 || count < 0) throw new ArgumentOutOfRangeException("buffer"); if ((buffer.Length - index) < count) throw new ArgumentException("The buffer is too small"); for (int i = 0; i < count; i++) toAdd += buffer[i]; this._listBox.Dispatcher.BeginInvoke(new Action(() => this._listBox.Items.Add(toAdd))); } } }
همان طور که میبینید کلاس ListBoxTextWriter از کلاس abstract TextWriter مشتق شده و پیاده سازی از متد Write را فراهم میکند تا یک رشته را به کنترل ListBox اضافه کنه. (البته سه تا از این متدها را Override میکنیم تا بتوانیم یک رشته، یک کاراکتر و یا آرایه ای از کاراکترها را به ListBox اضافه کنیم) در constructor پیشفرض از کلاس ApplicationInterface استفاده کردیم تا بتوانیم کنترل lstEvents را از فرم اصلی برنامه به دست بیاوریم. برای Add کردن از Dispatcher و متد BeginInvoke مرتبط با آن استفاده کردیم . این کار، متد را قادر میسازد حتی وقتیکه از یک thread متفاوت فراخوانی میشود، کار کند.
حالا میتوانیم از این کلاس، به عنوان مقدار خاصیت TextWriter برای WriteLine استفاده کنیم.
به کلاس ApplicationInterface برگردیم تا متد زیر را هم به آن اضافه کنیم
public static void AddEvent(String status) { if (_app != null) { new ListBoxTextWriter(_app.GetEventListBox()).WriteLine(status); } }
این هم از constructor دومی استفاده میکنه برای معرفی ListBox.
برای ارتباط با دیتابیس از LINQ to SQL استفاده میکنیم تا User رو ذخیره و بازیابی کنیم. به پروژه یک آیتم از نوع LINQ to SQL با نام UserData.dbml اضافه میکنیم. به دیتابیس متصل شده و جدول User رو به محیط Design میکشیم. در ادامه برای شی کلاس SQLWorkflowInstanceStore هم از همین Connectionstring استفاده میکنیم.
برای ایجاد workflow مورد نظر، به دو Activity سفارشی احتیاج داریم که باید خودمان ایجاد نماییم. یک پوشه با نام Activities به پروژه اضافه میکنم تا کلاسهای مورد نظر را آنجا ایجاد کنیم.
1. یک Activity برای ایجاد User
این Activity تعدادی پارامتر از نوع InArgument دارد که توسط آنها یک Instance از کلاس User ایجاد میکند و در حقیقت آن را به دیتابیس میفرستد و دخیره میکند. Connectionstring را هم میشود توسط یک آرگومان ورودی دیگر مقدار دهی کرد. یک آرگومان خروجی هم برای این Activity در نظر میگیریم تا User ایجاد شده را برگردانیم. روی پوشهی Activities کلیک راست میکنیم و Add - NewItem را انتخاب میکنیم. از لیست workflowها Template مربوط به CodeActivity را انتخاب کرده و یک CodeActivity با نام CreateUser ایجاد میکنیم
محتویات این کلاس را هم مانند زیر کامل میکنیم
using System; using System.Collections.Generic; using System.Linq; using System.Text; using System.Activities; namespace PersistWF.UI.Activities { public sealed class CreateUser : CodeActivity { public InArgument<string> Name { get; set; } public InArgument<string> Email { get; set; } public InArgument<string> Phone { get; set; } public InArgument<string> ConnectionString { get; set; } public OutArgument<User> User { get; set; } protected override void Execute(CodeActivityContext context) { // ایجاد کاربر User user = new User(); user.Email = Email.Get(context); user.Name = Name.Get(context); user.Phone = Phone.Get(context); user.Status = "New"; user.WorkflowID = context.WorkflowInstanceId; UserDataDataContext db = new UserDataDataContext(ConnectionString.Get(context)); db.Users.InsertOnSubmit(user); db.SubmitChanges(); User.Set(context, user); } } }
متد Execute، توسط مقادیری که به عنوان پارامتر دریافت شده، یک شی از کلاس User ایجاد میکند و به کمک DataContext آنرا در دیتابیس دخیره کرده و در آخر User ذخیره شده را در اختیار پارامتر خروجی قرار میدهد.
1. یک Activity برای انتظار دریافت تایید
این Activity قرار است Workflow را Idle کند تا زمانیکه مدیر دستور تایید را با فراخوانی مجدد workflow از این همین
قسمت صادر نماید.
این Activity باید از NativeActivity مشتق شده و برای اینکه workflow را وادرا به معلق شدن کند کافیاست خاصیت CanInduceIdle را با مقدار برگشتی true , override کنیم.
مثل قسمت قبل یک CodeActivity ایجاد میکنیم. اینبار با نام WaitForAccept که محتویاتش را هم مانند زیر تغییر میدهیم.
using System; using System.Collections.Generic; using System.Linq; using System.Text; using System.Activities; using System.Workflow.ComponentModel; namespace PersistWF.UI.Activities { public sealed class WaitForAccept<T> : NativeActivity<T> { public WaitForAccept() :base() { } public string BookmarkName { get; set; } public OutArgument<T> Input { get; set; } protected override void Execute(NativeActivityContext context) { context.CreateBookmark(BookmarkName, new BookmarkCallback(this.Continue)); } private void Continue(NativeActivityContext context, Bookmark bookmark, object value) { Input.Set(context, (T)value); } protected override bool CanInduceIdle { get { return true; } } } }
ما User هایی را که به این نقطه رسیدنْ نمایش میدهیم. مدیر اونها را دیده و با مقدار دهی فیلد AcceptedBy، آن User را از اینجا به workflow میفرستد و ما user وارد شده را در ادامهی فرآیند Accept میکنیم.
برای ایجاد workflow هم میتوانید از designer استفاده کنید و هم میتوانید کد مربوط به workflow را پیاده سازی کنید.
برای پیاده سازی از طریق کد، یک کلاس با نام UserWF ایجاد میکنیم و محتویات workflow را مانند زیر پیاده سازی خواهیم کرد:
using PersistWF.UI.Activities; using System; using System.Activities; using System.Activities.Statements; using System.Collections.Generic; using System.IO; using System.Linq; using System.Text; using System.Threading.Tasks; namespace PersistWF.UI { public sealed class UserWF : Activity { public InArgument<string> Name { get; set; } public InArgument<string> Email { get; set; } public InArgument<string> Phone { get; set; } public InArgument<string> ConnectionString { get; set; } public InArgument<TextWriter> Writer { get; set; } public UserWF() { Variable<User> User = new Variable<User> { Name = "User" }; this.Implementation = () => new Sequence { DisplayName = "EnterUser", Variables = { User }, Activities = { new CreateUser // 1. ایجاد کاربر با ورود پارامترهای ورودی { ConnectionString = new InArgument<string>(c=> ConnectionString.Get(c)), Email = new InArgument<string>(c=> Email.Get(c)), Name = new InArgument<string>(c=> Name.Get(c)), Phone = new InArgument<string>(c=> Phone.Get(c)), User = new OutArgument<User>(c=> User.Get(c)) }, new WriteLine // 2. لاگ مربوط به دخیره کاربر { TextWriter = new InArgument<TextWriter>(c=> Writer.Get(c)), Text = new InArgument<string>(c=> string.Format("User {0} Registered and waiting for Accept", Name.Get(c) ) ) }, new InvokeMethod { TargetType = typeof(ApplicationInterface), // 3. برای به روزرسانی لیست کاربران ثبت شده در نمایش فرم MethodName = "NewUser", Parameters = { new InArgument<User>(env => User.Get(env)) } }, new WaitForAccept<User> // 4. اینجا فرایند متوقف میشود و منتظر تایید مدیر میماند { BookmarkName = "GetAcceptes", Input = new OutArgument<User>(env => User.Get(env)) }, new WriteLine // 5. لاگ مربوط به تایید شدن کاربر { TextWriter = new InArgument<TextWriter>(c=> Writer.Get(c)), Text = new InArgument<string>(c=> string.Format("User {0} Accepter by {1}",Name.Get(c),User.Get(c).AcceptedBy)) } } }; } } }
اگر بخوایم از Designer استفاده کنیم. فرایندمان چیزی شبیه شکل زیر خواهد بود
به Application بر میگردیم تا آن را پیاده سازی کنیم. ابتدا به app.config که اتوماتیک ایجاد شده رفته تا اسم Connectionstring رو به UserGenerator تغییر دهیم. محتویات درون app.config به شکل زیر است.
<?xml version="1.0" encoding="utf-8" ?> <configuration> <configSections> </configSections> <connectionStrings> <add name="UserGenerator" connectionString="Data Source=.;Initial Catalog=PersistWF;Integrated Security=True" providerName="System.Data.SqlClient" /> </connectionStrings> <startup> <supportedRuntime version="v4.0" sku=".NETFramework,Version=v4.5" /> </startup> </configuration>
در کلاس AddRequest کد زیر را اضافه میکنم. برای نگهداری مقدار connectionstring
private string _connectionString = "";
همچنین کدهای زیر را به رویداد Load فرم اضافه میکنم تا مقدار ConnectionString را از Config بخوانم:
Configuration config = ConfigurationManager.OpenExeConfiguration(ConfigurationUserLevel.None); ConnectionStringsSection css = (ConnectionStringsSection)config.GetSection("connectionStrings"); _connectionString = css.ConnectionStrings["UserGenerator"].ConnectionString;
خط زیر را هم به کلاس AddRequest اضافه نمایید.
private InstanceStore _instanceStore;
این ارجاعیه به کلاس InstanceStore که برای Persist و Load کردن workflow از آن استفاده میکنیم و کدهای زیر را هم به رویداد Load فرم اضافه میکنیم.
_instanceStore = new SqlWorkflowInstanceStore(_connectionString); InstanceView view = _instanceStore.Execute(_instanceStore.CreateInstanceHandle(), new CreateWorkflowOwnerCommand(), TimeSpan.FromSeconds(30)); _instanceStore.DefaultInstanceOwner = view.InstanceOwner;
InstanceStore یک کلاس abstract می باشد که همهی Providerهای مربوط به persistence از آن مشتق میشوند. در این پروژه من از کلاس SqlWorkflowInstanceStore استفاده کردم تا workflowها را در دیتابیسSQL Server ذخیره کنم.
برای ایجاد یک Request مقادیر را از فرم دریافت کرده، یک User ایجاد میکنیم و آن را در فرآیند به جریان میاندازیم. این کار را در رویداد کلیک دکمه Register انجام میدهیم
private void brnRegister_Click(object sender, RoutedEventArgs e) { Dictionary<string, object> parameters = new Dictionary<string, object>(); parameters.Add("Name", txtName.Text); parameters.Add("Phone", txtPhone.Text); parameters.Add("Email", txtEmail.Text); parameters.Add("ConnectionString", _connectionString); parameters.Add("Writer", new ListBoxTextWriter(lstEvents)); WorkflowApplication i = new WorkflowApplication (new UserWF(), parameters); // Setup persistence i.InstanceStore = _instanceStore; i.PersistableIdle = (waiea) => PersistableIdleAction.Unload; i.Run(); }
پارامترهای ورودی را از روی فرم مقدار دهی میکنیم. یک شی از کلاس WorkflowApplication ایجاد میکنیم. خاصیت InstanceStore آن را با Store ای که ایجاد کردیم مقدار دهی میکنیم. توسط رویداد PersistableIdle فرآیند رو مجبور میکنیم به Persist شدن و Unload شدن.
و سپس فرایند را اجرا میکنم.
اگر یادتان باشد، در فرآیند، از یک InvoceMethod استفاده کردیم. متد مورد نظر را هم در کلاس ApplicationInterface.cs ایجاد میکنیم.
public static void NewUser(User l) { if (_app != null) _app.AddNewUser(l); }
همین طور که میبینید، یک متد هم در کلاس AddRequest ایجاد میشود؛ با این محتوا
public void AddNewUser(User l) { this.lstUsers.Dispatcher.BeginInvoke(new Action(() => this.lstUsers.Items.Add(l))); }
این متد فقط یک کاربر را به لیست کاربران اضافه میکند. این لیست همه کاربران را نشان میدهد. توسط رویداد SelectionChanged این کنترل، کاربر انتخاب شده را بررسی کرده در صورتی که کاربر جدید باشد، امکان تایید شدن را برایش فراهم میکنیم؛ که نمایش دکمه تایید است.
private void lstUsers_SelectionChanged(object sender, SelectionChangedEventArgs e) { if (lstUsers.SelectedIndex >= 0) { User l = (User)lstUsers.Items[lstUsers.SelectedIndex]; lblSelectedNotes.Visibility = Visibility.Visible; if (l.Status == "New") { lblAgent.Visibility = Visibility.Visible; txtAcceptedBy.Visibility = Visibility.Visible; btnAccept.Visibility = Visibility.Visible; } else { lblAgent.Visibility = Visibility.Hidden; txtAcceptedBy.Visibility = Visibility.Hidden; btnAccept.Visibility = Visibility.Hidden; } } else { lblSelectedNotes.Content = ""; lblSelectedNotes.Visibility = Visibility.Hidden; lblAgent.Visibility = Visibility.Hidden; txtAcceptedBy.Visibility = Visibility.Hidden; btnAccept.Visibility = Visibility.Hidden; } }
و برای رویداد کلیک دکمه تایید کاربر :
private void btnAccept_Click(object sender, RoutedEventArgs e) { if (lstUsers.SelectedIndex >= 0) { User u = (User)lstUsers.Items[lstUsers.SelectedIndex]; Guid id = u.WorkflowID.Value; UserDataDataContext dc = new UserDataDataContext(_connectionString); dc.Refresh(RefreshMode.OverwriteCurrentValues, dc.Users); u = dc.Users.SingleOrDefault<User>(x => x.WorkflowID == id); if (u != null) { u.AcceptedBy = txtAcceptedBy.Text; u.Status = "Assigned"; dc.SubmitChanges(); // Clear the input txtAcceptedBy.Text = ""; } // Update the grid lstUsers.Items[lstUsers.SelectedIndex] = u; lstUsers.Items.Refresh(); WorkflowApplication i = new WorkflowApplication(new UserWF()); i.InstanceStore = _instanceStore; i.PersistableIdle = (waiea) => PersistableIdleAction.Unload; i.Load(id); try { i.ResumeBookmark("GetAcceptes", u); } catch (Exception e2) { AddEvent(e2.Message); } } }
کاربر را انتخاب میکنم مقادیرش را تنظیم میکنیم. آن را دخیره کرده و workflow را از روی guid مربوط به آن که قبلا در فرآیند به Entity دادیم، Load میکنیم و همانطور که میبینید توسط متد ResumeBookmark فرآیند رو از جایی که میخواهیم ادامه میدهیم. البته میتوان تایید کاربر را هم در خود فرآیند انجام داد و چون نوشتن Activity مرتبط با آن تقریبا تکراری است با اجازهی شما من اون رو ننوشتم و زحمتش با خودتونه.
حالا فقط ماندهاست که همه کاربران را در ابتدای نمایش فرم از دیتابیس فراخوانی کنیم و در لیست نمایش دهیم:
private void LoadExistingLeads() { UserDataDataContext dc = new UserDataDataContext(_connectionString); dc.Refresh(RefreshMode.OverwriteCurrentValues, dc.Users); IEnumerable<User> q = dc.Users; foreach (User u in q) { AddNewUser(u); } }
و فراخوانی این متد را به انتهای رویداد Load صفحه واگذار میکنیم.
پروژه رو اجرا کرده و یک کاربر را اضافه میکنم. همانطور که میدانید این کاربر در فرآیند ایجاد و در دیتابیس ذخیره میشود
برنامه را میبندم و دوباره اجرا میکنم. کاربر را انتخاب میکنم و یک نام برای admin انتخاب و آن را تایید میکنم. فرآیند را از bookmark مورد نظر اجرا کرده و به پایان میرسد. با بسته شدن برنامه، فرایند Idle و Unload میشود و ذخیره آن در sqlserver صورت میگیرد.
یعنی دیگه نمیتونن بیان توی سایت اما این امکان گذاشتم که بعدا اونهارو از لیست سیاه در بیارم