- ارتقاء به Entity framework 6 و استفاده از بانکهای اطلاعاتی غیر از SQL Server
- بروز رسانی استفاده از SqlServer Compact در Entityframework 6.0
خلاصه هر دو مورد این است: یک فایل packages.config نیوگت را به پروژههایی که ارجاعی به EF دارند اضافه کنید. بعد دستور update-package را صادر کنید.
راهنمای مایکروسافت در مورد مقابله با SQL Injection
من یک Function برای جلوگیری از SQL Injection برای خودم نوشتم میخواستم بدونم چند درصد میتونه کارساز باشه ؟ هر متنی که از کاربر گرفته میشه اول وارد این Function میشه و پاک سازی میشه
ممنون میشم نظرتون رو بفرمائید
Public Function sqlinj(ByVal text As String) As String text = Strings.Replace(text, "'", "") text = Strings.Replace(text, ",", "") text = Strings.Replace(text, "+", "") text = Strings.Replace(text, "&", "") text = Strings.Replace(text, "=", "") text = Strings.Replace(text, "%", "") text = Strings.Replace(text, ":", "") text = Strings.Replace(text, ";", "") text = Strings.Replace(text, "select", "") text = Strings.Replace(text, "delete", "") text = Strings.Replace(text, "insert", "") text = Strings.Replace(text, "update", "") text = Strings.Replace(text, "where", "") text = Strings.Replace(text, "union", "") text = Strings.Replace(text, "alter", "") text = Strings.Replace(text, "drop", "") text = Strings.Replace(text, "%", "") text = Strings.Replace(text, "_", "") Return text End Function
کتابخانه uilang
<code>
element. uilang's logic relies on manipulating classes on HTML elements and using these classes in CSS to show, hide, animate and transform elements when a click occurs. This simple logic lets designers create most of the typical user interface behaviours: tabs, popovers, overlays, sliding menus, etc. Demo من بلدم با set identity_insert table_name on/off کاری کنم که خودم دستی مقداری را برای خصیصه identity لحاظ کنم. ولی متاسفانه نتونستم مقدار یک ستون با خصیصه Identity رو بروز رسانی (یا همون update) کنم. لطفا بهم بگید که اصلا این کار ممکنه یا من بلد نیستم. البته براساس query زیر بمن SQL Server گفته که نمیشه این ستون را update کرد که ظاهرا هم همین طور(ستون id همانطور که در پیام آمده از نوع identity هست)
update t set id = new_id from (select id, row_number() over(order by id) new_id from #temp)t --Cannot update identity column 'id'.
اصلا اجازه بدین یه جور دیگه سوال رو مطرح کنم من نیاز دارم تمام مقادیر identity رو بروز رسانی کنم تا کاملا پشت سر هم و متوالی بشن این کار را میتونم با یک تابع row_number و یک derived table انجام بدم (اگر بذارن!) همانطور که قبلا نشان دادم، یا با روش زیر این کار را بکنم که البته اجرا نمیشه به این دلیل که در یک جدول نمیشه دو identity property داشت. با فرض اجرا شدن دستور select into باز هم در دستور update با مشکل بر میخوردیم (چون نمیشه ستون id را بروز رسانی کرد)
select id, identity(int, 1,1) new_id into #temptable from #temp order by id asc /* cannot add identity column, using the SELECT INTO statement, to table '#temptable', which already has column 'id' that inherits the identity property. */ update t set id = new_id from #temp t join #temptable d on t.id = d.id;
declare @t table(id int) insert into @t select id from #temp delete from #temp set identity_insert #temp on insert #temp (id) select row_number() over(order by id) from @t set identity_insert #temp off
من قصد ندارم صورت مساله نقد و بررسی بشه و اصولی بودن یا صحیح بودنش مورد ارزیابی قرار بگیره فقط برام این یک سوال شده.
مساله عمومی که راجب این ستون وجود داره استفاده کردن از Gapهای حاصل شده در این ستون برای درجهای بعدی است. که query آن نیز بسیار ساده و در دسترس است.
آیا شما میدانید که چگونه این مشکل با sequence ای که در نسخه 2012 معرفی شده است حل میشود؟
Alternate Keys در Entity Framework 7
هدف، ارائه راهحلی برای نمایش جدولی اطلاعات، جستجو، مرتب سازی و صفحه بندی و همچنین انجام عملیات ثبت، ویرایش و حذف بر روی آنها به صورت Ajaxای در بخش back office نرم افزار میباشد.
پیش نیازها:
- طراحی یک گرید با Angular و ASP.NET Core - قسمت اول - پیاده سازی سمت سرور (قسمت اول این سری 3 قسمتی، شامل توضیحات کاملی در مورد دلیل وجود یکسری واسط، کلاس پایه و متدهای کمکی است که در مقاله جاری هم آنها را مشاهده خواهید کرد.)
ایده کار به این شکل میباشد که برای نمایش اطلاعات به صورت جدولی با قابلیتهای مذکور، لازم است یک اکشن Index برای نمایش اولیه و صفحه اول اطلاعات صفحه بندی شده و اکشن متدی به نام List برای پاسخ به درخواستهای صفحه بندی، مرتب سازی، تغییر تعداد آیتمها در هر صفحه و همچنین جستجو، داشته باشیم که این اکشن متد List، بعد از واکشی اطلاعات مورد نظر از منبع داده، آنها را به همراه اطلاعاتی که در کوئری استرینگ درخواست جاری وجود دارد در قالب یک PartialView به کلاینت ارسال کند.
ایجاد مدلهای پایه
همانطور که در مقاله «طراحی و پیاده سازی ServiceLayer به همراه خودکارسازی Business Validationها» مطرح شد، برای پیاده سازی متدهای GetPagedList در ApplicationServiceها از الگوی Request/Response استفاده میکنیم. برای این منظور واسط و کلاسهای زیر را خواهیم داشت:
واسط IPagedQueryModel
public interface IPagedQueryModel { int Page { get; set; } int PageSize { get; set; } /// <summary> /// Expression of Sorting. /// </summary> /// <example> /// Examples: /// "Name_ASC" /// </example> string SortExpression { get; set; } }
این واسط قراردادی میباشد برای نوع و نام پارامترهایی که توسط کلاینت به سرور ارسال میشود. پراپرتی SortExpression آن، نام و ترتیب مرتب سازی را مشخص میکند؛ برای این منظور FieldName_ASC و FieldName_DESC به ترتیب برای حالات مرتب سازی صعودی و نزولی براساس FieldName مقدار دهی خواهد شد.
برای جلوگیری از تکرار این خصوصیات در مدلهای کوئری مربوط به موجودیتها، میتوان کلاس پایهای به شکل زیر در نظر گرفت که پیاده ساز واسط بالا میباشد:
public class PagedQueryModel : IPagedQueryModel, IShouldNormalize { public int Page { get; set; } public int PageSize { get; set; } /// <summary> /// Expression of Sorting. /// </summary> /// <example> /// Examples: /// "Name_ASC" /// </example> public string SortExpression { get; set; } public virtual void Normalize() { if (Page < 1) Page = 1; if (PageSize < 1) PageSize = 10; if (SortExpression.IsEmpty()) SortExpression = "Id_DESC"; } }
مدل بالا علاوه بر پیاده سازی واسط IPagedQueryModel، پیاده ساز واسط IShouldNormalize نیز میباشد؛ دلیل وجود چنین واسطی در مقاله «طراحی و پیاده سازی ServiceLayer به همراه خودکارسازی Business Validationها» توضیح داده شده است:
پیاده سازی واسط IShouldNormalize باعث خواهد شد که قبل از اجرای خود متد، این نوع پارامترها با استفاده از یک Interceptor شناسایی شده و متد Normalize آنها اجرا شود.
کلاس PagedQueryResult
public class PagedQueryResult<TModel> { public PagedQueryResult() { Items = new List<TModel>(); } public IEnumerable<TModel> Items { get; set; } public long TotalCount { get; set; } }
دلیل وجود کلاس بالا در مقاله «طراحی یک گرید با Angular و ASP.NET Core - قسمت اول - پیاده سازی سمت سرور» توضیح داده شده است:
عموما ساختار اطلاعات صفحه بندی شده، شامل تعداد کل آیتمهای تمام صفحات (خاصیت TotalItems) و تنها اطلاعات ردیفهای صفحهی جاری درخواستی (خاصیت Items) است و چون در اینجا این Items از هر نوعی میتواند باشد، بهتر است آنرا جنریک تعریف کنیم.
کلاس PagedListModel
همانطور که در اول بحث توضیح داده شد، لازم است اطلاعاتی را که کلاینت از طریق کوئری استرینگ برای صفحه بندی و ... ارسال کرده بود نیز به PartialView ارسال کنیم. این قسمت کار ایده اصلی این روش را در بر میگیرد؛ اگر نخواهیم اطلاعات کوئری استرینگ دریافتی از کلاینت را دوباره به PartialView ارسال کنیم، مجبور خواهیم بود تمام کارهای مربوط به تشخیص آیکن مرتب سازی ستونهای جدول، ریست کردن المنتهای مربوط به صفحه بندی و مرتب سازی را در در زمان انجام جستجو و یکسری کارهای از این قبل را در سمت کلاینت مدیریت کنیم که هدف مقاله جاری پیاده سازی این روش نمیباشد.
public class PagedListModel<TModel> { public IPagedQueryModel Query { get; set; } public PagedQueryResult<TModel> Result { get; set; } }
پراپرتی Query در برگیرنده پارامتر ورودی اکشن متد List میباشد که پراپرتیهای آن با مقادیر موجود در کوئری استرینگ درخواست جاری مقدار دهی شدهاند؛ البته بدون وجود کلاس بالا نیز به کمک ViewBag میشود این اطلاعات ترکیبی را به ویو ارسال کرد که پیشنهاد نمیشود.
متد GetPagedListAsync موجود در CrudApplicationService
public abstract class CrudApplicationService<TEntity, TModel, TCreateModel, TEditModel, TDeleteModel, TPagedQueryModel, TDynamicQueryModel> : ApplicationService, ICrudApplicationService<TModel, TCreateModel, TEditModel, TDeleteModel, TPagedQueryModel, TDynamicQueryModel> where TEntity : Entity, new() where TCreateModel : class where TEditModel : class, IModel where TModel : class, IModel where TDeleteModel : class, IModel where TPagedQueryModel : PagedQueryModel, new() where TDynamicQueryModel : DynamicQueryModel { #region Properties protected IQueryable<TEntity> UnTrackedEntitySet => EntitySet.AsNoTracking(); public IUnitOfWork UnitOfWork { get; set; } public IMapper Mapper { get; set; } protected IDbSet<TEntity> EntitySet => UnitOfWork.Set<TEntity>(); #endregion #region ICrudApplicationService Members #region Methods public virtual async Task<PagedQueryResult<TModel>> GetPagedListAsync(TPagedQueryModel model) { Guard.ArgumentNotNull(model, nameof(model)); var query = ApplyFiltering(model); var totalCount = await query.LongCountAsync().ConfigureAwait(false); var result = query.ProjectTo<TModel>(Mapper.ConfigurationProvider); result = result.ApplySorting(model); result = result.ApplyPaging(model); return new PagedQueryResult<TModel> { Items = await result.ToListAsync().ConfigureAwait(false), TotalCount = totalCount }; } #endregion #endregion #region Protected Methods /// <summary> /// Apply Filtering To GetPagedList and GetPagedListAsync /// </summary> /// <param name="model"></param> /// <returns></returns> protected virtual IQueryable<TEntity> ApplyFiltering(TPagedQueryModel model) { Guard.ArgumentNotNull(model, nameof(model)); return UnTrackedEntitySet; } #endregion }
در بدنه این متد، ابتدا عملیات جستجو توسط متد ApplyFiltering انجام میشود. این متد به صورت پیش فرض هیچ شرطی را بر روی کوئری ارسالی به منبع داده اعمال نمیکند؛ مگر اینکه توسط زیر کلاسها بازنویسی شود و فیلترهای مورد نیاز اعمال شوند. سپس تعداد کل آیتمهای فیلتر شده محاسبه شده و بعد از عملیات Projection، مرتب سازی و صفحه بندی انجام میگیرد. برای مباحث مرتب سازی و صفحه بندی از دو متد زیر کمک گرفته شدهاست:
public static class QueryableExtensions { public static IQueryable<TModel> ApplySorting<TModel>(this IQueryable<TModel> query, IPagedQueryModel request) { Guard.ArgumentNotNull(request, nameof(request)); Guard.ArgumentNotNull(query, nameof(query)); return query.OrderBy(request.SortExpression.Replace('_', ' ')); } public static IQueryable<TModel> ApplyPaging<TModel>(this IQueryable<TModel> query, IPagedQueryModel request) { Guard.ArgumentNotNull(request, nameof(request)); Guard.ArgumentNotNull(query, nameof(query)); return request != null ? query.Page((request.Page - 1) * request.PageSize, request.PageSize) : query; } }
به منظور مرتب سازی از کتابخانه System.Liq.Dynamic کمک گرفته شدهاست.
نکته: مشخص است که این روش، وابستگی به وجود متد GetPagedListAsync ندارد و صرفا برای تشریح ارتباط مطالبی که قبلا منتشر شده بود، مطرح شد.
پیاده سازی اکشن متدهای Index و List
public partial class RolesController : BaseController { #region Fields private readonly IRoleService _service; private readonly ILookupService _lookupService; #endregion #region Constractor public RolesController(IRoleService service, ILookupService lookupService) { Guard.ArgumentNotNull(service, nameof(service)); Guard.ArgumentNotNull(lookupService, nameof(lookupService)); _service = service; _lookupService = lookupService; } #endregion #region Index / List [HttpGet] public virtual async Task<ActionResult> Index() { var query = new RolePagedQueryModel(); var result = await _service.GetPagedListAsync(query).ConfigureAwait(false); var pagedList = new PagedListModel<RoleModel> { Query = query, Result = result }; var model = new RoleIndexViewModel { PagedListModel = pagedList, Permissions = _lookupService.GetPermissions() }; return View(model); } [HttpGet, AjaxOnly, NoOutputCache] public virtual async Task<ActionResult> List(RolePagedQueryModel query) { var result = await _service.GetPagedListAsync(query).ConfigureAwait(false); var model = new PagedListModel<RoleModel> { Query = query, Result = result }; return PartialView(MVC.Administration.Roles.Views._List, model); } #endregion }
به عنوان مثال در بالا کنترلر مربوط به گروههای کاربری را مشاهده میکنید. به دلیل اینکه علاوه بر مباحث صفحه بندی و مرتب سازی، امکان جستجو بر اساس نام و دسترسیهای گروه کاربری را نیز نیاز داریم، لازم است مدل زیر را ایجاد کنیم:
public class RolePagedQueryModel : PagedQueryModel { public string Name { get; set; } public string Permission { get; set; } }
در این مورد خاص لازم است لیست دسترسیهای موجود درسیستم به صورت لیستی برای انتخاب در فرم جستجو مهیا باشد. فرم جستجو در ویو مربوط به اکشن Index قرار میگیرد و قرار نیست به همراه پارشال ویو List_ در هر درخواستی از سرور دریافت شود. لذا لازم است مدلی برای ویو Index در نظر بگیریم که به شکل زیر میباشد:
public class RoleIndexViewModel { public RoleIndexViewModel() { Permissions = new List<LookupItem>(); } public IReadOnlyList<LookupItem> Permissions { get; set; } public PagedListModel<RoleModel> PagedListModel { get; set; } }
پراپرتی PagedListModel در برگیرنده اطلاعات مربوط به نمایش اولیه جدول اطلاعات میباشد و پراپرتی Permissions لیست دسترسیهای موجود درسیستم را به ویو منتقل خواهد کرد. اگر ویو ایندکس شما به داده اضافه ای نیاز ندارد، از ایجاد مدل بالا صرف نظر کنید.
ویو Index.cshtml
@model RoleIndexViewModel @{ ViewBag.Title = L("Administration.Views.Role.Index.Title"); ViewBag.ActiveMenu = AdministrationMenuNames.RoleManagement; } <div class="row"> <div class="col-md-12"> <div id="filterPanel" class="panel-collapse collapse" role="tabpanel" aria-labelledby="filterPanel"> <div class="panel panel-default margin-bottom-5"> <div class="panel-body"> @using (Ajax.BeginForm(MVC.Administration.Roles.List(), new AjaxOptions { UpdateTargetId = "RolesList", HttpMethod = "GET" }, new { id = "filterForm", data_submit_on_reset = "true" })) { <div class="row"> <div class="col-md-3"> <input type="text" name="Name" class="form-control" value="" placeholder="@L("Administration.Role.Fields.Name")" /> </div> <div class="col-md-3"> @Html.DropDownList("Permission", Model.Permissions.ToSelectListItems(), L("Administration.Views.Role.FilterBy.Permission"),new {@class="form-control"}) </div> <div class="col-md-3"> <button type="submit" role="button" class="btn btn-info"> @L("Commands.Filter") </button> <button type="reset" role="button" class="btn btn-default"> <i class="fa fa-close"></i> @L("Commands.Reset") </button> </div> </div> } </div> </div> </div> </div> </div> <div class="row"> <div class="col-md-12" id="RolesList"> @{Html.RenderPartial(MVC.Administration.Roles.Views._List, Model.PagedListModel);} </div> </div>
فرم جستجو باید دارای ویژگی data_submit_on_reset با مقدار "true" باشد. به منظور پاکسازی فرم جستجو و ارسال درخواست جستجو با فرمی خالی از داده، برای بازگشت به حالت اولیه از تکه کد زیر استفاده خواهد شد:
$(document).on("reset", "form[data-submit-on-reset]", function () { var form = this; setTimeout(function () { $(form).submit(); }); });
در ادامه پارشال ویو List_ با داده ارسالی به ویو Index، رندر شده و کار نمایش اولیه اطلاعات به صورت جدولی به اتمام میرسد.
پارشال ویو List.cshtml_
@model PagedListModel<RoleModel> @{ Layout = null; var rowNumber = (Model.Query.Page - 1) * Model.Query.PageSize + 1; var refreshUrl = Url.Action(MVC.Administration.Roles.List().AddRouteValues(new RouteValueDictionary(Model.Query.ToDictionary()))); } <div class="panel panel-default margin-bottom-5"> <table class="table table-bordered table-hover" id="RolesListTable" data-ajax-refresh-url="@refreshUrl" data-ajax-refresh-update="#RolesList"> <thead> <tr> <th style="width: 5%;"> # </th> <th class="col-md-3 sortable"> @Html.SortableColumn("Name", L("Administration.Role.Fields.Name"), Model.Query, "RolesList", routeValueDictionary => Url.Action(MVC.Administration.Roles.List().AddRouteValues(routeValueDictionary))) </th> <th class="col-md-3 sortable"> @Html.SortableColumn("DisplayName", L("Administration.Role.Fields.DisplayName"), Model.Query, "RolesList", routeValueDictionary => Url.Action(MVC.Administration.Roles.List().AddRouteValues(routeValueDictionary))) </th> <th class="col-md-3 sortable"> @Html.SortableColumn("IsDefault", L("Administration.Role.Fields.IsDefault"), Model.Query, "RolesList", routeValueDictionary => Url.Action(MVC.Administration.Roles.List().AddRouteValues(routeValueDictionary))) </th> <th style="width: 5%;"></th> </tr> </thead> <tbody> @foreach (var role in Model.Result.Items) { <tr> <td>@(rowNumber++.ToPersianNumbers())</td> <td>@role.Name</td> <td>@role.DisplayName</td> <td class="text-center">@Html.DisplayFor(a => role.IsDefault)</td> <td class="text-center operations"> <div class="btn-group"> <span class="fa fa-ellipsis-h dropdown-toggle" data-toggle="dropdown" aria-haspopup="true" aria-expanded="false"></span> <ul class="dropdown-menu dropdown-menu-left"> <li> <a href="#" role="button" data-ajax="true" data-ajax-method="GET" data-ajax-update="#main-modal div.modal-content" data-ajax-url="@Url.Action(MVC.Administration.Roles.Edit(role.Id))" data-toggle="modal" data-target="#main-modal"> <i class="fa fa-pencil"></i> @L("Commands.Edit") </a> </li> <li> <a href="#" role="button" id="delete-@role.Id" data-delete-url="@Url.Action(MVC.Administration.Roles.Delete())" data-delete-model='{"Id":"@role.Id","RowVersion":"@Convert.ToBase64String(role.RowVersion)"}'> <i class="fa fa-trash"></i> @L("Commands.Delete") </a> </li> </ul> </div> </td> </tr> } </tbody> </table> </div> <div class="row"> <div class="col-md-8"> @Html.Pager(Model, "RolesList", routeValueDictionary => Url.Action(MVC.Administration.Roles.List().AddRouteValues(routeValueDictionary))) @Html.PageSize("RolesList", Model.Query, routeValueDictionary => Url.Action(MVC.Administration.Roles.List().AddRouteValues(routeValueDictionary)), new { @class = "margin-right-5" }, "filterForm") @Html.Refresh("RolesList", Model.Query, routeValueDictionary => Url.Action(MVC.Administration.Roles.List().AddRouteValues(routeValueDictionary)), L("Commands.Refresh")) </div> </div>
به ترتیب فایل بالا را بررسی میکنیم:
var refreshUrl = Url.Action(MVC.Administration.Roles.List().AddRouteValues(new RouteValueDictionary(Model.Query.ToDictionary())));
refreshUrl برای ارسال درخواست به اکشن متد List در نظر گرفته شدهاست که در کوئری استرینگ مربوط به خود، اطلاعاتی (مرتب سازی، شماره صفحه، اطلاعات جستجو و همچنین تعداد آیتمهای موجود در هر صفحه) را دارد که حالت فعلی گرید را میتوانیم دوباره از سرور درخواست کنیم.
<table class="table table-bordered table-hover" id="RolesListTable" data-ajax-refresh-url="@refreshUrl" data-ajax-refresh-update="#RolesList">
دو ویژگی data-ajax-refresh-url و data-ajax-refresh-update برای جدولی که لازم است عملیات CRUD را پشتیبانی کند، لازم میباشد. در قسمت دوم به استفاده از این دو ویژگی در هنگام عملیات ثبت، ویرایش و حذف خواهیم پرداخت.
<th class="col-md-3 sortable"> @Html.SortableColumn("Name", L("Administration.Role.Fields.Name"), Model.Query, "RolesList", routeValueDictionary => Url.Action(MVC.Administration.Roles.List().AddRouteValues(routeValueDictionary))) </th>
ستونی که امکان مرتب سازی را دارد باید th آن، کلاس sortable را داشته باشد. همچنین باید از هلپری که پیاده سازی آن را در ادامه خواهیم دید، استفاده کنیم. این هلپر، نام فیلد، عنوان ستون، مدل Query و همچین یک urlFactory را در قالب یک Func<RouteValueDictionary,string> دریافت میکند.
پیاده سازی هلپر SortableColumn
public static MvcHtmlString SortableColumn(this HtmlHelper html, string columnName, string columnDisplayName, IPagedQueryModel queryModel, string updateTargetId, Func<RouteValueDictionary, string> urlFactory) { var dictionary = queryModel.ToDictionary(); var routeValueDictionary = new RouteValueDictionary(dictionary) { ["SortExpression"] = !queryModel.SortExpression.StartsWith(columnName) ? $"{columnName}_DESC" : queryModel.SortExpression.EndsWith("DESC") ? $"{columnName}_ASC" : queryModel.SortExpression.EndsWith("ASC") ? string.Empty : $"{columnName}_DESC" }; var url = urlFactory(routeValueDictionary); var aTag = new TagBuilder("a"); aTag.Attributes.Add("href", "#"); aTag.Attributes.Add("data-ajax", "true"); aTag.Attributes.Add("data-ajax-method", "GET"); aTag.Attributes.Add("data-ajax-update", updateTargetId.StartsWith("#") ? updateTargetId : $"#{updateTargetId}"); aTag.Attributes.Add("data-ajax-url", url); aTag.InnerHtml = columnDisplayName; var iconCssClass = !queryModel.SortExpression.StartsWith(columnName) ? "fa-sort" : queryModel.SortExpression.EndsWith("DESC") ? "fa-sort-down" : "fa-sort-up"; var iTag = new TagBuilder("i"); iTag.AddCssClass($"fa {iconCssClass}"); return new MvcHtmlString($"{aTag}\n{iTag}"); }
ابتدا مدل Query با متد الحاقی زیر تبدیل به دیکشنری میشود. این کار از این جهت مهم است که پراپرتیهای لیست موجود در مدل Query، لازم است به فرم خاصی به سرور ارسال شوند که در تکه کد زیر مشخص میباشد.
public static IDictionary<string, object> ToDictionary(this object source) { return source.ToDictionary<object>(); } public static IDictionary<string, T> ToDictionary<T>(this object source) { if (source == null) throw new ArgumentNullException(nameof(source)); var dictionary = new Dictionary<string, T>(); foreach (PropertyDescriptor property in TypeDescriptor.GetProperties(source)) { AddPropertyToDictionary(property, source, dictionary); } return dictionary; } private static void AddPropertyToDictionary<T>(PropertyDescriptor property, object source, IDictionary<string, T> dictionary) { var value = property.GetValue(source); var items = value as IEnumerable; if (items != null && !(items is string)) { var i = 0; foreach (var item in items) { dictionary.Add($"{property.Name}[{i++}]", (T)item); } } else if (value is T) { dictionary.Add(property.Name, (T)value); } }
در متد بالا، از TypeDescriptor که یکی دیگر از ابزارهای دسترسی به متا دیتای انوع دادهای است، استفاده شده و خروجی نهایی آن یک دیکشنری با کلیدهایی با اسامی پراپرتیهای وهله ورودی میباشد.
در ادامه پیاده سازی هلپر SortableColumn، از دیکشنری حاصل، یک وهله از RouteValueDictionary ساخته میشود. در زمان رندر شدن PartialView لازم است مشخص شود که برای دفعه بعدی که بر روی این ستون کلیک میشود، باید چه مقداری با پارامتر SortExpression موجود در کوئری استرینگ ارسال شود. از این جهت برای پشتیبانی ستون، از حالتهای مرتب سازی صعودی، نزولی و برگشت به حالت اولیه بدون مرتب سازی، کد زیر را خواهیم داشت:
var routeValueDictionary = new RouteValueDictionary(dictionary) { ["SortExpression"] = !queryModel.SortExpression.StartsWith(columnName) ? $"{columnName}_DESC" : queryModel.SortExpression.EndsWith("DESC") ? $"{columnName}_ASC" : queryModel.SortExpression.EndsWith("ASC") ? string.Empty : $"{columnName}_DESC" };
در ادامه urlFactory با routeValueDictionary حاصل، Invoke میشود تا url نهایی برای مرتب سازیهای بعدی را از طریق یک لینک تزئین شده با data اتریبیوتهای Unobtrusive Ajax در th مربوطه قرار دهیم.
برای مباحث صفحه بندی، بارگزاری مجدد و تغییر تعداد آیتمها در هر صفحه، از سه هلپر زیر کمک خواهیم گرفت:
<div class="row"> <div class="col-md-8"> @Html.Pager(Model, "RolesList", routeValueDictionary => Url.Action(MVC.Administration.Roles.List().AddRouteValues(routeValueDictionary))) @Html.PageSize("RolesList", Model.Query, routeValueDictionary => Url.Action(MVC.Administration.Roles.List().AddRouteValues(routeValueDictionary)), new { @class = "margin-right-5" }, "filterForm") @Html.Refresh("RolesList", Model.Query, routeValueDictionary => Url.Action(MVC.Administration.Roles.List().AddRouteValues(routeValueDictionary)), L("Commands.Refresh")) </div> </div>
پیاده سازی هلپر Pager
public static MvcHtmlString Pager<TModel>(this HtmlHelper html, PagedListModel<TModel> model, string updateTargetId, Func<RouteValueDictionary, string> urlFactory) { return html.PagedListPager( new StaticPagedList<TModel>(model.Result.Items, model.Query.Page, model.Query.PageSize, (int)model.Result.TotalCount), page => { var dictionary = model.Query.ToDictionary(); var routeValueDictionary = new RouteValueDictionary(dictionary) { ["Page"] = page }; return urlFactory(routeValueDictionary); }, PagedListRenderOptions.EnableUnobtrusiveAjaxReplacing( new PagedListRenderOptions { DisplayLinkToFirstPage = PagedListDisplayMode.Always, DisplayLinkToLastPage = PagedListDisplayMode.Always, DisplayLinkToPreviousPage = PagedListDisplayMode.Always, DisplayLinkToNextPage = PagedListDisplayMode.Always, MaximumPageNumbersToDisplay = 6, DisplayItemSliceAndTotal = true, DisplayEllipsesWhenNotShowingAllPageNumbers = true, ItemSliceAndTotalFormat = $"تعداد کل: {model.Result.TotalCount.ToPersianNumbers()}", FunctionToDisplayEachPageNumber = page => page.ToPersianNumbers(), }, new AjaxOptions { AllowCache = false, HttpMethod = "GET", InsertionMode = InsertionMode.Replace, UpdateTargetId = updateTargetId })); }
در متد بالا از کتابخانه PagedList.Mvc استفاده شدهاست. یکی از overloadهای متد PagedListPager آن، یک پارامتر از نوع Func<int, string> به نام generatePageUrl را دریافت میکند که امکان شخصی سازی فرآیند تولید لینک به صفحات بعدی و قبلی را به ما میدهد. ما نیز از این امکان برای افزودن اطلاعات موجود در مدل Query، به کوئری استرینگ لینکهای تولیدی استفاده کردیم و صرفا برای لینکهای ایجادی لازم بود مقادیر پارامتر Page موجود در کوئری استرینگ تغییر کند که در کد بالا مشخص میباشد.
پیاده سازی هلپر PageSize
public static MvcHtmlString PageSize(this HtmlHelper html, string updateTargetId, IPagedQueryModel queryModel, Func<RouteValueDictionary, string> urlFactory, object htmlAttributes = null, string filterFormId = null, params int[] numbers) { if (numbers.Length == 0) numbers = new[] { 10, 20, 30, 50, 100 }; var dictionary = queryModel.ToDictionary(); var routeValueDictionary = new RouteValueDictionary(dictionary) { [nameof(IPagedQueryModel.Page)] = 1 }; routeValueDictionary.Remove(nameof(IPagedQueryModel.PageSize)); var url = urlFactory(routeValueDictionary); var formTag = new TagBuilder("form"); formTag.Attributes.Add("action", url); formTag.Attributes.Add("method", "GET"); formTag.Attributes.Add("data-ajax", "true"); formTag.Attributes.Add("data-ajax-method", "GET"); formTag.Attributes.Add("data-ajax-update", updateTargetId.StartsWith("#") ? updateTargetId : $"#{updateTargetId}"); formTag.Attributes.Add("data-ajax-url", url); if (htmlAttributes != null) formTag.MergeAttributes(HtmlHelper.AnonymousObjectToHtmlAttributes(htmlAttributes)); formTag.AddCssClass("form-inline inline"); var items = numbers.Select(number => new SelectListItem { Value = number.ToString(), Text = number.ToString().ToPersianNumbers(), Selected = queryModel.PageSize == number }); formTag.InnerHtml = html.DropDownList(nameof(IPagedQueryModel.PageSize), items, new { @class = "form-control page-size", onchange = "$(this.form).submit();" }).ToString(); if (filterFormId.IsEmpty()) return new MvcHtmlString($"{formTag}"); // ReSharper disable once MustUseReturnValue var scriptBlock = $"<script type=\"text/javascript\"> if(window.jQuery){{$('form#{filterFormId}').find('input[name=\"{nameof(IPagedQueryModel.PageSize)}\"]').remove();\n $('form#{filterFormId}').append(\"<input type='hidden' name='{nameof(IPagedQueryModel.PageSize)}' value='{queryModel.PageSize}'/>\")}}</script>"; return new MvcHtmlString($"{formTag}\n{scriptBlock}"); }
ایده کار به این صورت است که یک المنت select، درون یک المنت form قرار میگیرد و در زمان change آن، فرم مربوطه submit میشود.
formTag.InnerHtml = html.DropDownList(nameof(IPagedQueryModel.PageSize), items, new { @class = "form-control page-size", onchange = "$(this.form).submit();" }).ToString();
در زمان تغییر تعداد نمایشی آیتمها در هر صفحه، لازم است حالت فعلی گرید حفظ شود و صرفا پارامتر Page ریست شود.
نکته مهم: در این طراحی اگر فرم جستجویی دارید، در زمان جستجو هیچیک از پارامترهای مربوط به صفحه بندی و مرتب سازی به سرور ارسال نخواهند شد (در واقع ریست میشوند) و کافیست یک درخواست GET معمولی با ارسال محتویات فرم به سرور صورت گیرد؛ ولی لازم است PageSize تنظیم شده، در زمان اعمال فیلتر نیز به سرور ارسال شود. از این جهت اسکریپتی برای ایجاد یک input مخفی در فرم جستجو نیز هنگام رندر شدن PartialView در صفحه تزریق میشود.
var scriptBlock = $"<script type=\"text/javascript\"> if(window.jQuery){{$('form#{filterFormId}').find('input[name=\"{nameof(IPagedQueryModel.PageSize)}\"]').remove();\n $('form#{filterFormId}').append(\"<input type='hidden' name='{nameof(IPagedQueryModel.PageSize)}' value='{queryModel.PageSize}'/>\")}}</script>";
پیاده سازی هلپر Refresh
public static MvcHtmlString Refresh(this HtmlHelper html, string updateTargetId, IPagedQueryModel queryModel, Func<RouteValueDictionary, string> urlFactory, string label = null) { var dictionary = queryModel.ToDictionary(); var routeValueDictionary = new RouteValueDictionary(dictionary); var url = urlFactory(routeValueDictionary); var aTag = new TagBuilder("a"); aTag.Attributes.Add("href", "#"); aTag.Attributes.Add("role", "button"); aTag.Attributes.Add("data-ajax", "true"); aTag.Attributes.Add("data-ajax-method", "GET"); aTag.Attributes.Add("data-ajax-update", updateTargetId.StartsWith("#") ? updateTargetId : $"#{updateTargetId}"); aTag.Attributes.Add("data-ajax-url", url); aTag.AddCssClass("btn btn-default"); var iTag = new TagBuilder("i"); iTag.AddCssClass("fa fa-refresh"); aTag.InnerHtml = $"{iTag} {label}"; return new MvcHtmlString(aTag.ToString()); }
متد بالا نیز به مانند refreshUrl که پیشتر مطرح شد، برای بارگزاری مجدد حالت فعلی گرید استفاده میشود و از این جهت است که مقادیر مربوط به کلیدهای routeValueDictionary را تغییر ندادهایم.
روش دیگر برای مدیریت این چنین کارهایی، استفاده از یک المنت form و قرادادن کل گرید به همراه یک سری input مخفی معادل با پارامترهای دریافتی اکشن متد List و مقدار دهی آنها در زمان کلیک بر روی دکمههای صفحه بندی، بارگزاری مجدد، دکمه اعمال فیلتر و لیست آبشاری تنظیم تعداد آیتمها، درون آن نیز میتواند کار ساز باشد؛ اما در زمان پیاده سازی خواهید دید که پیاده سازی آن خیلی سرراست، به مانند پیاده سازی موجود در مطلب جاری نخواهد بود.
در قسمت دوم، به پیاده سازی عملیات ثبت، ویرایش و حذف برپایه مودالهای بوت استرپ و افزونه Unobtrusive Ajax خواهیم پرداخت.
کدهای کامل قسمت جاری، بعد از انتشار قسمت دوم، در مخزن گیت هاب شخصی قرار خواهد گرفت.
EF Code First #2
در قسمت قبل با تنظیمات و قراردادهای ابتدایی EF Code first آشنا شدیم، هرچند این تنظیمات حجم کدنویسی ابتدایی راه اندازی سیستم را به شدت کاهش میدهند، اما کافی نیستند. در این قسمت نگاهی سطحی و مقدماتی خواهیم داشت بر امکانات مهیا جهت تنظیم ویژگیهای مدلهای برنامه در EF Code first.
تنظیمات EF Code first توسط اعمال متادیتای خواص
اغلب متادیتای مورد نیاز جهت اعمال تنظیمات EF Code first در اسمبلی System.ComponentModel.DataAnnotations.dll قرار دارند. بنابراین اگر مدلهای خود را در اسمبلی و پروژه class library جداگانهای تعریف و نگهداری میکنید (مثلا به نام DomainClasses)، نیاز است ابتدا ارجاعی را به این اسمبلی به پروژه جاری اضافه نمائیم. همچنین تعدادی دیگر از متادیتای قابل استفاده در خود اسمبلی EntityFramework.dll قرار دارند. بنابراین در صورت نیاز باید ارجاعی را به این اسمبلی نیز اضافه نمود.
همان مثال قبل را در اینجا ادامه میدهیم. دو کلاس Blog و Post در آن تعریف شده (به این نوع کلاسها POCO – the Plain Old CLR Objects نیز گفته میشود)، به همراه کلاس Context که از کلاس DbContext مشتق شده است. ابتدا دیتابیس قبلی را دستی drop کنید. سپس در کلاس Blog، خاصیت public int Id را مثلا به public int MyTableKey تغییر دهید و پروژه را اجرا کنید. برنامه بلافاصله با خطای زیر متوقف میشود:
One or more validation errors were detected during model generation:
\tSystem.Data.Entity.Edm.EdmEntityType: : EntityType 'Blog' has no key defined.
زیرا EF Code first در این کلاس خاصیتی به نام Id یا BlogId را نیافتهاست و امکان تشکیل Primary key جدول را ندارد. برای رفع این مشکل تنها کافی است ویژگی Key را به این خاصیت اعمال کنیم:
using System.Collections.Generic;
using System.ComponentModel.DataAnnotations;
namespace EF_Sample01.Models
{
public class Blog
{
[Key]
public int MyTableKey { set; get; }
همچنین تعدادی ویژگی دیگر مانند MaxLength و Required را نیز میتوان بر روی خواص کلاس اعمال کرد:
using System.Collections.Generic;
using System.ComponentModel.DataAnnotations;
namespace EF_Sample01.Models
{
public class Blog
{
[Key]
public int MyTableKey { set; get; }
[MaxLength(100)]
public string Title { set; get; }
[Required]
public string AuthorName { set; get; }
public IList<Post> Posts { set; get; }
}
}
این ویژگیها دو مقصود مهم را برآورده میسازند:
الف) بر روی ساختار بانک اطلاعاتی تشکیل شده تاثیر دارند:
CREATE TABLE [dbo].[Blogs](
[MyTableKey] [int] IDENTITY(1,1) NOT NULL,
[Title] [nvarchar](100) NULL,
[AuthorName] [nvarchar](max) NOT NULL,
CONSTRAINT [PK_Blogs] PRIMARY KEY CLUSTERED
(
[MyTableKey] ASC
)WITH (PAD_INDEX = OFF, STATISTICS_NORECOMPUTE = OFF,
IGNORE_DUP_KEY = OFF, ALLOW_ROW_LOCKS = ON, ALLOW_PAGE_LOCKS = ON) ON [PRIMARY]
) ON [PRIMARY]
همانطور که ملاحظه میکنید در اینجا طول فیلد Title به 100 تنظیم شده است و همچنین فیلد AuthorName اینبار NOT NULL است. به علاوه primary key نیز بر اساس ویژگی Key اعمالی تعیین شده است.
البته برای اجرای کدهای تغییر کرده مدل، فعلا بانک اطلاعاتی قبلی را دستی میتوان حذف کرد تا بتوان به ساختار جدید رسید. در مورد جزئیات مبحث DB Migration در قسمتهای بعدی مفصلا بحث خواهد شد.
ب) اعتبار سنجی اطلاعات پیش از ارسال کوئری به بانک اطلاعاتی
برای مثال اگر در حین تعریف وهلهای از کلاس Blog، خاصیت AuthorName مقدار دهی نگردد، پیش از اینکه رفت و برگشتی به بانک اطلاعاتی صورت گیرد، یک validation error را دریافت خواهیم کرد. یا برای مثال اگر طول اطلاعات خاصیت Title بیش از 100 حرف باشد نیز مجددا در حین ثبت اطلاعات، یک استثنای اعتبار سنجی را مشاهده خواهیم کرد. البته امکان تعریف پیغامهای خطای سفارشی نیز وجود دارد. برای این حالت تنها کافی است پارامتر ErrorMessage این ویژگیها را مقدار دهی کرد. برای مثال:
[Required(ErrorMessage = "لطفا نام نویسنده را مشخص نمائید")]
public string AuthorName { set; get; }
نکتهی مهمی که در اینجا وجود دارد، وجود یک اکوسیستم هماهنگ و سازگار است. این نوع اعتبار سنجی هم با EF Code first هماهنگ است و هم برای مثال در ASP.NET MVC به صورت خودکار جهت اعتبار سنجی سمت سرور و کلاینت یک مدل میتواند مورد استفاده قرار گیرد و مفاهیم و روشهای مورد استفاده در آن نیز یکی است.
تنظیمات EF Code first به کمک Fluent API
اگر علاقمند به استفاده از متادیتا، جهت تعریف قیود و ویژگیهای خواص کلاسهای مدل خود نیستید، روش دیگری نیز در EF Code first به نام Fluent API تدارک دیده شده است. در اینجا امکان تعریف همان ویژگیها توسط کدنویسی نیز وجود دارد، به علاوه اعمال قیود دیگری که توسط متادیتای مهیا قابل تعریف نیستند.
محل تعریف این قیود، کلاس Context که از کلاس DbContext مشتق شده است، میباشد و در اینجا، کار با تحریف متد OnModelCreating شروع میشود:
using System.Data.Entity;
using EF_Sample01.Models;
namespace EF_Sample01
{
public class Context : DbContext
{
public DbSet<Blog> Blogs { set; get; }
public DbSet<Post> Posts { set; get; }
protected override void OnModelCreating(DbModelBuilder modelBuilder)
{
modelBuilder.Entity<Blog>().HasKey(x => x.MyTableKey);
modelBuilder.Entity<Blog>().Property(x => x.Title).HasMaxLength(100);
modelBuilder.Entity<Blog>().Property(x => x.AuthorName).IsRequired();
base.OnModelCreating(modelBuilder);
}
}
}
به کمک پارامتر modelBuilder، امکان دسترسی به متدهای تنظیم کننده ویژگیهای خواص یک مدل یا موجودیت وجود دارد. در اینجا چون میتوان متدها را به صورت یک زنجیره به هم متصل کرد و همچنین حاصل نهایی شبیه به جمله بندی انگلیسی است، به آن Fluent API یا API روان نیز گفته میشود.
البته در این حالت امکان تعریف ErrorMessage وجود ندارد و برای این منظور باید از همان data annotations استفاده کرد.
نحوه مدیریت صحیح تعاریف نگاشتها به کمک Fluent API
OnModelCreating محل مناسبی جهت تعریف حجم انبوهی از تنظیمات کلاسهای مختلف مدلهای برنامه نیست. در حد سه چهار سطر مشکلی ندارد اما اگر بیشتر شد بهتر است از روش زیر استفاده شود:
using System.Data.Entity;
using EF_Sample01.Models;
using System.Data.Entity.ModelConfiguration;
namespace EF_Sample01
{
public class BlogConfig : EntityTypeConfiguration<Blog>
{
public BlogConfig()
{
this.Property(x => x.Id).HasColumnName("MyTableKey");
this.Property(x => x.RowVersion).HasColumnType("Timestamp");
}
}
با ارث بری از کلاس EntityTypeConfiguration، میتوان به ازای هر کلاس مدل، تنظیمات را جداگانه انجام داد. به این ترتیب اصل SRP یا Single responsibility principle نقض نخواهد شد. سپس برای استفاده از این کلاسهای Config تک مسئولیتی به نحو زیر میتوان اقدام کرد:
protected override void OnModelCreating(DbModelBuilder modelBuilder)
{
modelBuilder.Configurations.Add(new BlogConfig());
نحوه تنظیمات ابتدایی نگاشت کلاسها به بانک اطلاعاتی در EF Code first
الزامی ندارد که EF Code first حتما با یک بانک اطلاعاتی از نو تهیه شده بر اساس پیش فرضهای آن کار کند. در اینجا میتوان از بانکهای اطلاعاتی موجود نیز استفاده کرد. اما در این حالت نیاز خواهد بود تا مثلا نام جدولی خاص با کلاسی مفروض در برنامه، یا نام فیلدی خاص که مطابق استانداردهای نامگذاری خواص در سی شارپ تعریف نشده، با خاصیتی در یک کلاس تطابق داده شوند. برای مثال اینبار تعاریف کلاس Blog را به نحو زیر تغییر دهید:
using System.Collections.Generic;
using System.ComponentModel.DataAnnotations;
namespace EF_Sample01.Models
{
[Table("tblBlogs")]
public class Blog
{
[Column("MyTableKey")]
public int Id { set; get; }
[MaxLength(100)]
public string Title { set; get; }
[Required(ErrorMessage = "لطفا نام نویسنده را مشخص نمائید")]
public string AuthorName { set; get; }
public IList<Post> Posts { set; get; }
[Timestamp]
public byte[] RowVersion { set; get; }
}
}
در اینجا فرض بر این است که نام جدول متناظر با کلاس Blog در بانک اطلاعاتی مثلا tblBlogs است و نام خاصیت Id در بانک اطلاعاتی مساوی فیلدی است به نام MyTableKey. چون نام خاصیت را مجددا به Id تغییر دادهایم، دیگر ضرورتی به ذکر ویژگی Key وجود نداشته است. برای تعریف این دو از ویژگیهای Table و Column جهت سفارشی سازی نامهای خواص و کلاس استفاده شده است.
یا اگر در کلاس خود خاصیتی محاسبه شده بر اساس سایر خواص، تعریف شده است و قصد نداریم آنرا به فیلدی در بانک اطلاعاتی نگاشت کنیم، میتوان از ویژگی NotMapped برای مزین سازی و تعریف آن کمک گرفت.
به علاوه اگر از نام پیش فرض کلید خارجی تشکیل شده خرسند نیستید میتوان به کمک ویژگی ForeignKey، نسبت به تعریف مقداری جدید مطابق تعاریف یک بانک اطلاعاتی موجود، اقدام کرد.
همچنین خاصیت دیگری به نام RowVersion در اینجا اضافه شده که با ویژگی TimeStamp مزین گردیده است. از این خاصیت ویژه برای بررسی مسایل همزمانی ثبت اطلاعات در EF استفاده میشود. به علاوه بانک اطلاعاتی میتواند به صورت خودکار آنرا در حین ثبت مقدار دهی کند.
تمام این تغییرات را به کمک Fluent API نیز میتوان انجام داد:
modelBuilder.Entity<Blog>().ToTable("tblBlogs");
modelBuilder.Entity<Blog>().Property(x => x.Id).HasColumnName("MyTableKey");
modelBuilder.Entity<Blog>().Property(x => x.RowVersion).HasColumnType("Timestamp");
تبدیل پروژههای قدیمی EF به کلاسهای EF Code first به صورت خودکار
روش متداول کار با EF از روز اول آن، مهندسی معکوس خودکار اطلاعات یک بانک اطلاعاتی و تبدیل آن به یک فایل EDMX بوده است. هنوز هم میتوان از این روش در اینجا نیز بهره جست. برای مثال اگر قصد دارید یک پروژه قدیمی را تبدیل به نمونه جدید Code first کنید، یا یک بانک اطلاعاتی موجود را مهندسی معکوس کنید، بر روی پروژه در Solution explorer کلیک راست کرده و گزینه Add|New Item را انتخاب کنید. سپس از صفحه ظاهر شده، ADO.NET Entity data model را انتخاب کرده و در ادامه گزینه «Generate from database» را انتخاب کنید. این روال مرسوم کار با EF Database first است.
پس از اتمام کار به entity data model designer مراجعه کرده و بر روی صفحه کلیک راست نمائید. از منوی ظاهر شده گزینه «Add code generation item» را انتخاب کنید. سپس در صفحه باز شده از لیست قالبهای موجود، گزینه «ADO.NET DbContext Generator» را انتخاب نمائید. این گزینه به صورت خودکار اطلاعات فایل EDMX قدیمی یا موجود شما را تبدیل به کلاسهای مدل Code first معادل به همراه کلاس DbContext معرف آنها خواهد کرد.
روش دیگری نیز برای انجام اینکار وجود دارد. نیاز است افزونهی به نام Entity Framework Power Tools را دریافت کنید. پس از نصب، از منوی Entity Framework آن گزینهی «Reverse Engineer Code First» را انتخاب نمائید. در اینجا میتوان مشخصات اتصال به بانک اطلاعاتی را تعریف و سپس نسبت به تولید خودکار کدهای مدلها و DbContext مرتبط اقدام کرد.
استراتژیهای مقدماتی تشکیل بانک اطلاعاتی در EF Code first
اگر مثال این سری را دنبال کرده باشید، مشاهده کردهاید که با اولین بار اجرای برنامه، یک بانک اطلاعاتی پیش فرض نیز تولید خواهد شد. یا اگر تعاریف ویژگیهای یک فیلد را تغییر دادیم، نیاز است تا بانک اطلاعاتی را دستی drop کرده و اجازه دهیم تا بانک اطلاعاتی جدیدی بر اساس تعاریف جدید مدلها تشکیل شود که ... هیچکدام از اینها بهینه نیستند.
در اینجا دو استراتژی مقدماتی را در حین آغاز یک برنامه میتوان تعریف کرد:
System.Data.Entity.Database.SetInitializer(new DropCreateDatabaseIfModelChanges<Context>());
// or
System.Data.Entity.Database.SetInitializer(new DropCreateDatabaseAlways<Context>());
میتوان بانک اطلاعاتی را در صورت تغییر اطلاعات یک مدل به صورت خودکار drop کرده و نسبت به ایجاد نمونهای جدید اقدام کرد (DropCreateDatabaseIfModelChanges)؛ یا در حین آزمایش برنامه همیشه (DropCreateDatabaseAlways) با شروع برنامه، ابتدا باید بانک اطلاعاتی drop شده و سپس نمونه جدیدی تولید گردد.
محل فراخوانی این دستور هم باید در نقطه آغازین برنامه، پیش از وهله سازی اولین DbContext باشد. مثلا در برنامههای وب در متد Application_Start فایل global.asax.cs یا در برنامههای WPF در متد سازنده کلاس App میتوان بانک اطلاعاتی را آغاز نمود.
البته الزامی به استفاده از کلاسهای DropCreateDatabaseIfModelChanges یا DropCreateDatabaseAlways وجود ندارد. میتوان با پیاده سازی اینترفیس IDatabaseInitializer از نوع کلاس Context تعریف شده در برنامه، همان عملیات را شبیه سازی کرد یا سفارشی نمود:
public class MyInitializer : IDatabaseInitializer<Context>
{
public void InitializeDatabase(Context context)
{
if (context.Database.Exists() ||
context.Database.CompatibleWithModel(throwIfNoMetadata: false))
context.Database.Delete();
context.Database.Create();
}
}
سپس برای استفاده از این کلاس در ابتدای برنامه، خواهیم داشت:
System.Data.Entity.Database.SetInitializer(new MyInitializer());
نکته:
اگر از یک بانک اطلاعاتی موجود استفاده میکنید (محیط کاری) و نیازی به پیش فرضهای EF Code first ندارید و همچنین این بانک اطلاعاتی نیز نباید drop شود یا تغییر کند، میتوانید تمام این پیش فرضها را با دستور زیر غیرفعال کنید:
Database.SetInitializer<Context>(null);
بدیهی است این دستور نیز باید پیش از ایجاد اولین وهله از شیء DbContext فراخوانی شود.
همچنین باید درنظر داشت که در آخرین نگارشهای پایدار EF Code first، این موارد بهبود یافتهاند و مبحثی تحت عنوان DB Migration ایجاد شده است تا نیازی نباشد هربار بانک اطلاعاتی drop شود و تمام اطلاعات از دست برود. میتوان صرفا تغییرات کلاسها را به بانک اطلاعاتی اعمال کرد که به صورت جداگانه، در قسمتی مجزا بررسی خواهد شد. به این ترتیب دیگر نیازی به drop بانک اطلاعاتی نخواهد بود. به صورت پیش فرض در صورت از دست رفتن اطلاعات یک استثناء را سبب خواهد شد (که توسط برنامه نویس قابل تنظیم است) و در حالت خودکار یا دستی با تنظیمات ویژه قابل اعمال است.
تنظیم استراتژیهای آغاز بانک اطلاعاتی در فایل کانفیگ برنامه
الزامی ندارد که حتما متد Database.SetInitializer را دستی فراخوانی کنیم. با اندکی تنظیم فایلهای app.config و یا web.config نیز میتوان نوع استراتژی مورد استفاده را تعیین کرد:
<appSettings>
<add key="DatabaseInitializerForType MyNamespace.MyDbContextClass, MyAssembly"
value="MyNamespace.MyInitializerClass, MyAssembly" />
</appSettings>
<appSettings>
<add key="DatabaseInitializerForType MyNamespace.MyDbContextClass, MyAssembly"
value="Disabled" />
</appSettings>
یکی از دو حالت فوق باید در قسمت appSettings فایل کانفیگ برنامه تنظیم شود. حالت دوم برای غیرفعال کردن پروسه آغاز بانک اطلاعاتی و اعمال تغییرات به آن، بکار میرود.
برای نمونه در مثال جاری، جهت استفاده از کلاس MyInitializer فوق، میتوان از تنظیم زیر نیز استفاده کرد:
<appSettings>
<add key="DatabaseInitializerForType EF_Sample01.Context, EF_Sample01"
value="EF_Sample01.MyInitializer, EF_Sample01" />
</appSettings>
اجرای کدهای ویژه در حین تشکیل یک بانک اطلاعاتی جدید
امکان سفارشی سازی این آغاز کنندههای پیش فرض نیز وجود دارد. برای مثال:
public class MyCustomInitializer : DropCreateDatabaseIfModelChanges<Context>
{
protected override void Seed(Context context)
{
context.Blogs.Add(new Blog { AuthorName = "Vahid", Title = ".NET Tips" });
context.Database.ExecuteSqlCommand("CREATE INDEX IX_title ON tblBlogs (title)");
base.Seed(context);
}
}
در اینجا با ارث بری از کلاس DropCreateDatabaseIfModelChanges یک آغاز کننده سفارشی را تعریف کردهایم. سپس با تحریف متد Seed آن میتوان در حین آغاز یک بانک اطلاعاتی، تعدادی رکورد پیش فرض را به آن افزود. کار ذخیره سازی نهایی در متد base.Seed انجام میشود.
برای استفاده از آن اینبار در حین فراخوانی متد System.Data.Entity.Database.SetInitializer، از کلاس MyCustomInitializer استفاده خواهیم کرد.
و یا توسط متد context.Database.ExecuteSqlCommand میتوان دستورات SQL را مستقیما در اینجا اجرا کرد. عموما دستوراتی در اینجا مدنظر هستند که توسط ORMها پشتیبانی نمیشوند. برای مثال تغییر collation یک ستون یا افزودن یک ایندکس و مواردی از این دست.
سطح دسترسی مورد نیاز جهت فراخوانی متد Database.SetInitializer
استفاده از متدهای آغاز کننده بانک اطلاعاتی نیاز به سطح دسترسی بر روی بانک اطلاعاتی master را در SQL Server دارند (زیرا با انجام کوئری بر روی این بانک اطلاعاتی مشخص میشود، آیا بانک اطلاعاتی مورد نظر پیشتر تعریف شده است یا خیر). البته این مورد حین کار با SQL Server CE شاید اهمیتی نداشته باشد. بنابراین اگر کاربری که با آن به بانک اطلاعاتی متصل میشویم سطح دسترسی پایینی دارد نیاز است Persist Security Info=True را به رشته اتصالی اضافه کرد. البته این مورد را پس از انجام تغییرات بر روی بانک اطلاعاتی جهت امنیت بیشتر حذف کنید (یا به عبارتی در محیط کاری Persist Security Info=False باید باشد).
Server=(local);Database=yourDatabase;User ID=yourDBUser;Password=yourDBPassword;Trusted_Connection=False;Persist Security Info=True
تعیین Schema و کاربر فراخوان دستورات SQL
در EF Code first به صورت پیش فرض همه چیز بر مبنای کاربری با دسترسی مدیریتی یا dbo schema در اس کیوال سرور تنظیم شده است. اما اگر کاربر خاصی برای کار با دیتابیس تعریف گردد که در هاستهای اشتراکی بسیار مرسوم است، دیگر از دسترسی مدیریتی dbo خبری نخواهد بود. اینبار نام جداول ما بجای dbo.tableName مثلا someUser.tableName میباشند و عدم دقت به این نکته، اجرای برنامه را غیرممکن میسازد.
برای تغییر و تعیین صریح کاربر متصل شده به بانک اطلاعاتی اگر از متادیتا استفاده میکنید، روش زیر باید بکارگرفته شود:
[Table("tblBlogs", Schema="someUser")]
public class Blog
و یا در حالت بکارگیری Fluent API به نحو زیر قابل تنظیم است:
modelBuilder.Entity<Blog>().ToTable("tblBlogs", schemaName:"someUser");
1- چگونه Areaهای استاندارد را تبدیل به یک افزونهی مجزا و منتقل شدهی به یک اسمبلی دیگر کنیم.
2- چگونه ساختار پایهای را جهت تامین نیازهای هر افزونه جهت تزریق وابستگیها تا ثبت مسیریابیها و امثال آن تدارک ببینیم.
3- چگونه فایلهای CSS ، JS و همچنین تصاویر ثابت هر افزونه را داخل اسمبلی آن قرار دهیم تا دیگر نیازی به ارائهی مجزای آنها نباشد.
4- چگونه Entity Framework Code-First را با این طراحی یکپارچه کرده و از آن جهت یافتن خودکار مدلها و موجودیتهای خاص هر افزونه استفاده کنیم؛ به همراه مباحث Migrations خودکار و همچنین پیاده سازی الگوی واحد کار.
در مطلب جاری، موارد اول و دوم بررسی خواهند شد. پیشنیازهای آن مطالب ذیل هستند:
الف) منظور از یک Area چیست؟
ب) توزیع پروژههای ASP.NET MVC بدون ارائه فایلهای View آن
ج) آشنایی با تزریق وابستگیها در ASP.NET MVC و همچنین اصول طراحی یک سیستم افزونه پذیر به کمک StructureMap
د) آشنایی با رخدادهای Build
تبدیل یک Area به یک افزونهی مستقل
روشهای زیادی برای خارج کردن Areaهای استاندارد ASP.NET MVC از یک پروژه و قرار دادن آنها در اسمبلیهای دیگر وجود دارند؛ اما در حال حاضر تنها روشی که نگهداری میشود و همچنین اعضای آن همان اعضای تیم نیوگت و ASP.NET MVC هستند، همان روش استفاده از Razor Generator است.
بنابراین ساختار ابتدایی پروژهی افزونه پذیر ما به صورت ذیل خواهد بود:
1) ابتدا افزونهی Razor Generator را نصب کنید.
2) سپس یک پروژهی معمولی ASP.NET MVC را آغاز کنید. در این سری نام MvcPluginMasterApp برای آن در نظر گرفته شدهاست.
3) در ادامه یک پروژهی معمولی دیگر ASP.NET MVC را نیز به پروژهی جاری اضافه کنید. برای مثال نام آن در اینجا MvcPluginMasterApp.Plugin1 تنظیم شدهاست.
4) به پروژهی MvcPluginMasterApp.Plugin1 یک Area جدید و معمولی را به نام NewsArea اضافه کنید.
5) از پروژهی افزونه، تمام پوشههای غیر Area را حذف کنید. پوشههای Controllers و Models و Views حذف خواهند شد. همچنین فایل global.asax آنرا نیز حذف کنید. هر افزونه، کنترلرها و Viewهای خود را از طریق Area مرتبط دریافت میکند و در این حالت دیگر نیازی به پوشههای Controllers و Models و Views واقع شده در ریشهی اصلی پروژهی افزونه نیست.
6) در ادامه کنسول پاور شل نیوگت را باز کرده و دستور ذیل را صادر کنید:
PM> Install-Package RazorGenerator.Mvc
همانطور که در تصویر نیز مشخص شدهاست، برای اجرای دستور نصب RazorGenerator.Mvc نیاز است هربار پروژهی پیش فرض را تغییر دهید.
7) اکنون پس از نصب RazorGenerator.Mvc، نوبت به اجرای آن بر روی هر دو پروژهی اصلی و افزونه است:
PM> Enable-RazorGenerator
همچنین هربار که View جدیدی اضافه میشود نیز باید اینکار را تکرار کنید یا اینکه مطابق شکل زیر، به خواص View جدید مراجعه کرده و Custom tool آنرا به صورت دستی به RazorGenerator تنظیم نمائید. دستور Enable-RazorGenerator اینکار را به صورت خودکار انجام میدهد.
تا اینجا موفق شدیم Viewهای افزونه را داخل فایل dll آن مدفون کنیم. به این ترتیب با کپی کردن افزونه به پوشهی bin پروژهی اصلی، دیگر نیازی به ارائهی فایلهای View آن نیست و تمام اطلاعات کنترلرها، مدلها و Viewها به صورت یکجا از فایل dll افزونهی ارائه شده خوانده میشوند.
کپی کردن خودکار افزونه به پوشهی Bin پروژهی اصلی
پس از اینکه ساختار اصلی کار شکل گرفت، هربار پس از کامپایل افزونه (یا افزونهها)، نیاز است فایلهای پوشهی bin آنرا به پوشهی bin پروژهی اصلی کپی کنیم (پروژهی اصلی در این حالت هیچ ارجاع مستقیمی را به افزونهی جدید نخواهد داشت). برای خودکار سازی این کار، به خواص پروژهی افزونه مراجعه کرده و قسمت Build events آنرا به نحو ذیل تنظیم کنید:
در اینجا دستور ذیل در قسمت Post-build event نوشته شده است:
Copy "$(ProjectDir)$(OutDir)$(TargetName).*" "$(SolutionDir)MvcPluginMasterApp\bin\"
تنظیم فضاهای نام کلیه مسیریابیهای پروژه
در همین حالت اگر پروژه را اجرا کنید، موتور ASP.NET MVC به صورت خودکار اطلاعات افزونهی کپی شده به پوشهی bin را دریافت و به Application domain جاری اعمال میکند؛ برای اینکار نیازی به کد نویسی اضافهتری نیست و خودکار است. برای آزمایش آن فقط کافی است یک break point را داخل کلاس RazorGeneratorMvcStart افزونه قرار دهید.
اما ... پس از اجرا، بلافاصله پیام تداخل فضاهای نام را دریافت میکنید. خطاهای حاصل عنوان میکند که در App domain جاری، دو کنترلر Home وجود دارند؛ یکی در پروژهی اصلی و دیگری در پروژهی افزونه و مشخص نیست که مسیریابیها باید به کدامیک ختم شوند.
برای رفع این مشکل، به فایل NewsAreaAreaRegistration.cs پروژهی افزونه مراجعه کرده و مسیریابی آنرا به نحو ذیل تکمیل کنید تا فضای نام اختصاصی این Area صریحا مشخص گردد.
using System.Web.Mvc; namespace MvcPluginMasterApp.Plugin1.Areas.NewsArea { public class NewsAreaAreaRegistration : AreaRegistration { public override string AreaName { get { return "NewsArea"; } } public override void RegisterArea(AreaRegistrationContext context) { context.MapRoute( "NewsArea_default", "NewsArea/{controller}/{action}/{id}", // تکمیل نام کنترلر پیش فرض new { controller = "Home", action = "Index", id = UrlParameter.Optional }, // مشخص کردن فضای نام مرتبط جهت جلوگیری از تداخل با سایر قسمتهای برنامه namespaces: new[] { string.Format("{0}.Controllers", this.GetType().Namespace) } ); } } }
using System.Web.Mvc; using System.Web.Routing; namespace MvcPluginMasterApp { public class RouteConfig { public static void RegisterRoutes(RouteCollection routes) { routes.IgnoreRoute("{resource}.axd/{*pathInfo}"); routes.MapRoute( name: "Default", url: "{controller}/{action}/{id}", defaults: new { controller = "Home", action = "Index", id = UrlParameter.Optional }, // مشخص کردن فضای نام مرتبط جهت جلوگیری از تداخل با سایر قسمتهای برنامه namespaces: new[] { string.Format("{0}.Controllers", typeof(RouteConfig).Namespace) } ); } } }
طراحی قرارداد پایه افزونهها
تا اینجا با نحوهی تشکیل ساختار هر پروژهی افزونه آشنا شدیم. اما هر افزونه در آینده نیاز به مواردی مانند منوی اختصاصی در منوی اصلی سایت، تنظیمات مسیریابی اختصاصی، تنظیمات EF و امثال آن نیز خواهد داشت. به همین منظور، یک پروژهی class library جدید را به نام MvcPluginMasterApp.PluginsBase آغاز کنید.
سپس قرار داد IPlugin را به نحو ذیل به آن اضافه نمائید:
using System; using System.Reflection; using System.Web.Optimization; using System.Web.Routing; using StructureMap; namespace MvcPluginMasterApp.PluginsBase { public interface IPlugin { EfBootstrapper GetEfBootstrapper(); MenuItem GetMenuItem(RequestContext requestContext); void RegisterBundles(BundleCollection bundles); void RegisterRoutes(RouteCollection routes); void RegisterServices(IContainer container); } public class EfBootstrapper { /// <summary> /// Assemblies containing EntityTypeConfiguration classes. /// </summary> public Assembly[] ConfigurationsAssemblies { get; set; } /// <summary> /// Domain classes. /// </summary> public Type[] DomainEntities { get; set; } /// <summary> /// Custom Seed method. /// </summary> //public Action<IUnitOfWork> DatabaseSeeder { get; set; } } public class MenuItem { public string Name { set; get; } public string Url { set; get; } } }
PM> install-package EntityFramework PM> install-package Microsoft.AspNet.Web.Optimization PM> install-package structuremap.web
توضیحات قرار داد IPlugin
از این پس هر افزونه باید دارای کلاسی باشد که از اینترفیس IPlugin مشتق میشود. برای مثال فعلا کلاس ذیل را به افزونهی پروژه اضافه نمائید:
using System.Web.Mvc; using System.Web.Optimization; using System.Web.Routing; using MvcPluginMasterApp.PluginsBase; using StructureMap; namespace MvcPluginMasterApp.Plugin1 { public class Plugin1 : IPlugin { public EfBootstrapper GetEfBootstrapper() { return null; } public MenuItem GetMenuItem(RequestContext requestContext) { return new MenuItem { Name = "Plugin 1", Url = new UrlHelper(requestContext).Action("Index", "Home", new { area = "NewsArea" }) }; } public void RegisterBundles(BundleCollection bundles) { //todo: ... } public void RegisterRoutes(RouteCollection routes) { //todo: add custom routes. } public void RegisterServices(IContainer container) { // todo: add custom services. container.Configure(cfg => { //cfg.For<INewsService>().Use<EfNewsService>(); }); } } }
برای اینکه هر افزونه در منوی اصلی ظاهر شود، نیاز به یک نام، به همراه آدرسی به صفحهی اصلی آن خواهد داشت. به همین جهت در متد GetMenuItem نحوهی ساخت آدرسی را به اکشن متد Index کنترلر Home واقع در Areaایی به نام NewsArea، مشاهده میکنید.
بارگذاری و تشخیص خودکار افزونهها
پس از اینکه هر افزونه دارای کلاسی مشتق شده از قرارداد IPlugin شد، نیاز است آنها را به صورت خودکار یافته و سپس پردازش کنیم. اینکار را به کتابخانهی StructureMap واگذار خواهیم کرد. برای این منظور پروژهی جدیدی را به نام MvcPluginMasterApp.IoCConfig آغاز کرده و سپس تنظیمات آنرا به نحو ذیل تغییر دهید:
using System; using System.IO; using System.Threading; using System.Web; using MvcPluginMasterApp.PluginsBase; using StructureMap; using StructureMap.Graph; namespace MvcPluginMasterApp.IoCConfig { public static class SmObjectFactory { private static readonly Lazy<Container> _containerBuilder = new Lazy<Container>(defaultContainer, LazyThreadSafetyMode.ExecutionAndPublication); public static IContainer Container { get { return _containerBuilder.Value; } } private static Container defaultContainer() { return new Container(cfg => { cfg.Scan(scanner => { scanner.AssembliesFromPath( path: Path.Combine(HttpRuntime.AppDomainAppPath, "bin"), // یک اسمبلی نباید دوبار بارگذاری شود assemblyFilter: assembly => { return !assembly.FullName.Equals(typeof(IPlugin).Assembly.FullName); }); scanner.WithDefaultConventions(); //Connects 'IName' interface to 'Name' class automatically. scanner.AddAllTypesOf<IPlugin>().NameBy(item => item.FullName); }); }); } } }
PM> install-package EntityFramework PM> install-package structuremap.web
کاری که در کلاس SmObjectFactory انجام شده، بسیار ساده است. مسیر پوشهی Bin پروژهی اصلی به structuremap معرفی شدهاست. سپس به آن گفتهایم که تنها اسمبلیهایی را که دارای اینترفیس IPlugin هستند، به صورت خودکار بارگذاری کن. در ادامه تمام نوعهای IPlugin را نیز به صورت خودکار یافته و در مخزن تنظیمات خود، اضافه کن.
تامین نیازهای مسیریابی و Bundling هر افزونه به صورت خودکار
در ادامه به پروژهی اصلی مراجعه کرده و در پوشهی App_Start آن کلاس ذیل را اضافه کنید:
using System.Linq; using System.Web.Optimization; using System.Web.Routing; using MvcPluginMasterApp; using MvcPluginMasterApp.IoCConfig; using MvcPluginMasterApp.PluginsBase; [assembly: WebActivatorEx.PostApplicationStartMethod(typeof(PluginsStart), "Start")] namespace MvcPluginMasterApp { public static class PluginsStart { public static void Start() { var plugins = SmObjectFactory.Container.GetAllInstances<IPlugin>().ToList(); foreach (var plugin in plugins) { plugin.RegisterServices(SmObjectFactory.Container); plugin.RegisterRoutes(RouteTable.Routes); plugin.RegisterBundles(BundleTable.Bundles); } } } }
دراینجا با استفاده از کتابخانهای به نام WebActivatorEx (که باز هم توسط نویسندگان اصلی Razor Generator تهیه شدهاست)، یک متد PostApplicationStartMethod سفارشی را تعریف کردهایم.
مزیت استفاده از اینکار این است که فایل Global.asax.cs برنامه شلوغ نخواهد شد. در غیر اینصورت باید تمام این کدها را در انتهای متد Application_Start قرار میدادیم.
در اینجا با استفاده از structuremap، تمام افزونههای موجود به صورت خودکار بررسی شده و سپس پیشنیازهای مسیریابی و Bundling و همچنین تنظیمات IoC Container مورد نیاز آنها به هر افزونه به صورت مستقل، تزریق خواهد شد.
اضافه کردن منوهای خودکار افزونهها به پروژهی اصلی
پس از اینکه کار پردازش اولیهی IPluginها به پایان رسید، اکنون نوبت به نمایش آدرس اختصاصی هر افزونه در منوی اصلی سایت است. برای این منظور فایل جدیدی را به نام PluginsMenu.cshtml_، در پوشهی shared پروژهی اصلی اضافه کنید؛ با این محتوا:
@using MvcPluginMasterApp.IoCConfig @using MvcPluginMasterApp.PluginsBase @{ var plugins = SmObjectFactory.Container.GetAllInstances<IPlugin>().ToList(); } @foreach (var plugin in plugins) { var menuItem = plugin.GetMenuItem(this.Request.RequestContext); <li> <a href="@menuItem.Url">@menuItem.Name</a> </li> }
سپس به فایل Layout.cshtml_ پروژهی اصلی مراجعه و توسط فراخوانی Html.RenderPartial، آنرا در بین سایر آیتمهای منوی اصلی اضافه میکنیم:
<div class="navbar navbar-inverse navbar-fixed-top"> <div class="container"> <div class="navbar-header"> <button type="button" class="navbar-toggle" data-toggle="collapse" data-target=".navbar-collapse"> <span class="icon-bar"></span> <span class="icon-bar"></span> <span class="icon-bar"></span> </button> @Html.ActionLink("MvcPlugin Master App", "Index", "Home", new { area = "" }, new { @class = "navbar-brand" }) </div> <div class="navbar-collapse collapse"> <ul class="nav navbar-nav"> <li>@Html.ActionLink("Master App/Home", "Index", "Home", new {area = ""}, null)</li> @{ Html.RenderPartial("_PluginsMenu"); } </ul> </div> </div> </div>
بنابراین به صورت خلاصه
1) هر افزونه، یک پروژهی کامل ASP.NET MVC است که پوشههای ریشهی اصلی آن حذف شدهاند و اطلاعات آن توسط یک Area جدید تامین میشوند.
2) تنظیم فضای نام مسیریابیهای تمام پروژهها را فراموش نکنید. در غیر اینصورت شاهد تداخل پردازش کنترلرهای هم نام خواهید بود.
3) جهت سهولت کار، میتوان فایلهای bin هر افزونه را توسط رخداد post-build، به پوشهی bin پروژهی اصلی کپی کرد.
4) Viewهای هر افزونه توسط Razor Generator در فایل dll آن مدفون خواهند شد.
5) هر افزونه باید دارای کلاسی باشد که اینترفیس IPlugin را پیاده سازی میکند. از این اینترفیس برای ثبت اطلاعات هر افزونه یا دریافت اطلاعات سفارشی از آن کمک میگیریم.
6) با استفاده از استراکچرمپ و قرارداد IPlugin، منوهای هر افزونه را به صورت خودکار یافته و سپس به فایل layout اصلی اضافه میکنیم.
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید:
MvcPluginMasterApp-Part1.zip
public abstract class BaseEntity { public int Id { set; get; } } public class User : BaseEntity { public string Name { set; get; } public virtual ICollection<Advertisement> Advertisements { get; set; } } public class Advertisement : BaseEntity { public string Title { get; set; } public string Description { get; set; } [ForeignKey("UserId")] public virtual User User { get; set; } public int UserId { get; set; } }
public class AdvertisementViewModel { public int Id { get; set; } public string Title { get; set; } public int UserId { get; set; } } public class UserViewModel { public int Id { set; get; } public string Name { set; get; } public List<AdvertisementViewModel> Advertisements { get; set; } }
به روز رسانی خواص راهبری Entity framework توسط AutoMapper
در کلاسهای فوق، یک کاربر، تعدادی تبلیغات را میتواند ثبت کند. در این حالت اگر بخواهیم خاصیت User کلاس Advertisement را توسط AutoMapper به روز کنیم، با رعایت دو نکته، اینکار به سادگی انجام خواهد شد:
الف) همانطور که در کلاس Advertisement جهت تعریف کلید خارجی مشخص است، UserId نیز علاوه بر User ذکر شدهاست. این مورد کار نگاشت UserId اطلاعات دریافتی از کاربر را ساده کرده و در این حالت نیازی به یافتن اصل User این UserId از بانک اطلاعاتی نخواهد بود.
ب) چون در اطلاعات دریافتی از کاربر تنها Id او را داریم و نه کل شیء مرتبط را، بنابراین باید به AutoMapper اعلام کنیم تا از این خاصیت صرفنظر کند که اینکار توسط متد Ignore به نحو ذیل قابل انجام است:
this.CreateMap<AdvertisementViewModel, Advertisement>() .ForMember(advertisement => advertisement.Description, opt => opt.Ignore()) .ForMember(advertisement => advertisement.User, opt => opt.Ignore());
به روز رسانی مجموعههای Entity Framework توسط AutoMapper
فرض کنید چنین اطلاعاتی از کاربر و رابط کاربری برنامه دریافت شده است:
var uiUser1 = new UserViewModel { Id = 1, Name = "user 1", Advertisements = new List<AdvertisementViewModel> { new AdvertisementViewModel { Id = 1, Title = "Adv 1", UserId = 1 }, new AdvertisementViewModel { Id = 2, Title = "Adv 2", UserId = 1 } } };
var dbUser1 = ctx.Users.Include(user => user.Advertisements).First(x => x.Id == uiUser1.Id); Mapper.Map(source: uiUser1, destination: dbUser1);
this.CreateMap<UserViewModel, User>()
علت را در این دو تصویر بهتر میتوان مشاهده کرد:
تصویر اول که مستقیما از بانک اطلاعاتی حاصل شدهاست، دارای پروکسیهای EF است. اما در تصویر دوم، جایگزین شدن این پروکسیها را مشاهده میکنید که سبب خواهد شد این اشیاء دیگر تحت نظارت EF نباشند.
راه حل:
در این مورد خاص باید به AutoMapper اعلام کنیم تا کاری با لیست تبلیغات کاربر دریافت شدهی از بانک اطلاعاتی نداشته باشد و آنرا راسا جایگزین نکند:
this.CreateMap<UserViewModel, User>().ForMember(user => user.Advertisements, opt => opt.Ignore());
سپس کار ثبت یا به روز رسانی را به صورت نیمه خودکار مدیریت میکنیم:
using (var ctx = new MyContext()) { var dbUser1 = ctx.Users.Include(user => user.Advertisements).First(x => x.Id == uiUser1.Id); Mapper.Map(source: uiUser1, destination: dbUser1); foreach (var uiUserAdvertisement in uiUser1.Advertisements) { var dbUserAdvertisement = dbUser1.Advertisements.FirstOrDefault(ad => ad.Id == uiUserAdvertisement.Id); if (dbUserAdvertisement == null) { // Add new record var advertisement = Mapper.Map<AdvertisementViewModel, Advertisement>(uiUserAdvertisement); dbUser1.Advertisements.Add(advertisement); } else { // Update the existing record Mapper.Map(uiUserAdvertisement, dbUserAdvertisement); } } ctx.SaveChanges(); }
- سپس بر روی اطلاعات تبلیغات دریافتی از کاربر، یک حلقه را تشکیل خواهیم داد. در اینجا هربار بررسی میکنیم که آیا معادل این تبلیغ هم اکنون به شیء db user متصل است یا خیر؟ اگر متصل نبود، یعنی یک رکورد جدید است و باید Add شود. اگر متصل بود صرفا باید به روز رسانی صورت گیرد.
- برای حالت ایجاد شیء جدید بانک اطلاعاتی، بر اساس uiUserAdvertisement دریافتی، میتوان از متد Mapper.Map استفاده کرد؛ خروجی این متد، یک شیء جدید تبلیغ است.
- برای حالت به روز رسانی اطلاعات db user موجود، بر اساس اطلاعات ارسالی کاربر نیز میتوان از متد Mapper.Map کمک گرفت.
نکتهی مهم
چون در اینجا از متد Include استفاده شدهاست، فراخوانیهای FirstOrDefault داخل حلقه، سبب رفت و برگشت اضافهتری به بانک اطلاعاتی نخواهند شد.
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید:
AM_Sample04.zip