مطالب
احراز هویت مبتنی بر فرم در شیرپوینت
از دغدغه‌های همیشگی در راه اندازی پرتال‌های مبتنی بر شیرپوینت سیستم احراز هویت آن است. این سیستم بصورت پیش فرض بر مبنای Windows Authentication است و ناگفته پیداست این نوع احراز هویت تنها در شبکه‌های محلی کاربرد دارد آنهم در صورتی که همه کاربران و سطوح دسترسی، بدرستی در AD تعریف شده باشد و نیز
یک سری مشکلات دیگر که بیشتر به توسعه شیرپوینت در شرکت و انتقال آن و انطباق آن با محیط پروژه برمیگردد.
به عبارت دیگر شما به عنوان یک توسعه دهنده ویا نَصاب(!) شیرپوینت خیلی نباید درگیر سیستم احراز هویت پیش فرض مشتری بشوید. برای اینکار بهترین گزینه استفاده از احراز هویت بر مبنای فرم (Form Based Authentication - FBA) است که برای ما برنامه نویسان Asp.net بسیار آشناست؛ سیستم احراز هویتی خوش دست و فراگیر با قاعده‌های مشخص.

متاسفانه اکثر راهکارهایی که در وب پیرامون راه اندازی FBA در شیرپوینت معرفی شده‌اند دارای اشکالات ریز و درشتی هستند و یا اینکه یک یا چند گام از فرایند را توضیح نداده‌اند و معمولا در پایان یکجای کار لنگ میزند و FBA بخوبی عملیاتی نمیشود.
بر همین اساس بر آن شدم تا با بررسی چندتا از این مقالات موجود و نیز تجربه عملی خودم این راهکارها را ترکیب کنم که نتیجه اش فرایند شش مرحله ای زیر شده است. 
 برای راه اندازی FBA بر روی SharePoint 2010 باید مراحل زیر را به ترتیب انجام داد.
1. ساخت بانک اطلاعاتی FBA بر روی MSSQL
بانک اطلاعاتی FBA ساختار مشخصی از جداول و SP‌ها دارد که تا حد امکان بهتر است در ساختار پیش فرض آن تغییری ایجاد نکنیم. برای ایجاد این بانک کافی است به محل نصب دات نت فریم 2.0 که بصورت پیش فرض در مسیر"C:\Windows\Microsoft.NET\Framework64\v2.0.50727 " قرار دارد  بروید و روی فایل "aspnet_regsql.exe "  کلیک کنید و مراحل نصب را تا آخر پیش بروید.

در ادامه MSSQL را باز کنید و مطئمن شوید که بانک FBA به درستی ایجاد شده باشد.

2.وارد IIS شده و در بخش روت سرور ،توجه شود که حتما این تغییرات در روت سرور اعمال شود تا همه سایت‌ها از آن ارث بری کنند و تنظیمات شما یکسان در همه Web Application‌ها اعمال شود.
این مرحله  Connection String و Role provider و Membership provider مورد نظرتان را اضافه کنید. 

موقع اضافه کردن Provider‌‌ها باید توجه داشت که Application Name برابر "/" قرار داده شود.

 3.به بخش مدیریت شیرپوینت رفته و یک WebApplication جدید ایجاد کنید.

توجه داشت که در بخش Authentication بایدگزینه    Claims Authentication را انتخاب کنید. 

و نیز برای تنظیمات مربوط به FBA باید نام Provider هایی را که در مرحله قبل ایجاده کرده بودید را در این بخش قرار دهید.
اگر پرتال شما بازدید کننده‌های ناشناس(بازدید کنندگانی که عضو نیستند و در سیستم FBA نام کاربری ندارند) را نیز پشتیبانی میکند باید گزینه اول(Allow anonymous) را Yes کنید.
اگر تمایلی ندارید که دیگر احراز هویت مبتنی بر ویندوز فعال باشد تیک Enable Windows Authentication را بردارید.

 

4.حال دوباره سراغ IIS میرویم و روی وب جدیدی که ایجاد کرده ایم کلیک میکنیم و سپس روی آیکون Net Users  کلیک میکنیم

 اگر با پیغامی مبنی بر تعیین Provider پیش فرض مواجه شدیم مقادیر پیش فرض Provider‌ها را برابر با نام Provider هایی که خودمان تعریف کرده ایم قرار میدهیم. 

در ادامه چند کاربر و رول هم به عنوان کاربران اولیه و مدیران پرتال ایجاد میکنیم .

 

5.حال دوباره به بخش مدیریت برمیگردیم و یک Site Collection جدید روی Web Application مورد نظر ایجاد میکنیم.

در اینجا بهتر است مدیر اول را از کاربران ویندوزی انتخاب کرد و مدیر دوم را از بخش کاربران FBA

نکته بی ربط:اگر تمپلتی از قبل برای سایتتان دارید در بخش انتخاب نوع سایت بعد از انتخاب زبان باید به تب سوم(Custom) بروید و تنها گزینه موجود را انتخاب کنید.با این کار در مراحل بعد تمپلت مورد نظرتان را در سایت آپلود میکنید و آن را بر سایت جاری اعمال میکنید.
 در این مرحله بعد از ایجاد موفقیت آمیز Site collection دوباره به IIS سری بزنید و پس از انتخاب Web Application مورد نظر بروی Authentication کلیک کنید و مطمئن شوید که Form Authentication مقدارش Enable میباشد. در این بخش اگر هر دو حالت Form Base Authentication و Windows Authentication فعال باشد IIS در گوشه سمت راست به شما خطایی نمایش میدهد مبنی بر اینکه شما نباید هر دو حالت را همزمان فعال کنید. البته خیلی این تذکر را جدی نگیرید و بکارتان ادامه دهید و در نهایت بعد از اینکه مراحل را کامل انجام دادید و از اجرای کامل FBA اطمینان حاصل نمودید،میتوانید برگردید و حالت Windows Authentication را غیر فعال کنید.
 6.تنظیمات STS:
علاوه بر تنظیمات مربوط به بخش Web Application باید تنظیمات FBA را روی Application سرویس‌ها نیز انجام داد تا سرویس‌های WCF نیز پشتیبانی از FBA را بپذیرند. برای تنظیمات این بخش روی Security Token Service Application که زیر مجموعه SharePoint Web Services قرار دارد کلیک کنید.

 
در ادامه تنها کافی است Connection string را جهت اتصال به بانکی که در ابتدا ساختیم ایجاد کرده و Provider‌ها را نیز مطابق قبل اضافه کنیم. فقط توجه شود Connection string و Provider‌ها همنام قبلی‌ها نباشند ولی Application Name همچنان برابر با "/" مقدار دهی شود.
هیچ تغییر دیگری در این Application ایجاد نشود.مثلا Authentication به هیچ وجه تغییر نکند و در حالت ویندوزی باقی بماند.
کار تقریبا به پایان رسیده است،میتوانید در پرتال لاگین کنید!
آنچنانکه که در تصویر می‌بینید هر دو حالت ویندوزی و FBA برای احراز هویت فعال می‌باشد.

 پی نوشت:
1.همانطور که احتمالا متوجه شده اید این آموزش با راهکارهای حاضر یک سری تفاوت‌ها داشت که عمده‌ترین آن عدم تغییر در بخش احراز هویت مدیریت شیرپوینت بود. علت این امر نیز به این خاطر است که اساسا هر کاربری به این بخش دسترسی ندارد و تنها مدیر سیستم است که باید به این بخش دسترسی داشته باشد، بر همین اساس ترجیح میدهم احراز هویت آن به همان شکل اولیه(Windows Authentication ) باقی بماند.
2.در این نوشته من از شرح تنظیمات و نکات ریز و بدیهی خوداری کردم با این پیش فرض که خواننده مطلب، بر اصول پایه شیرپوینت و Asp.net آگاهی دارد. در غیر این صورت بهتر است از لینک هایی مرجع زیر کمک بگیرید.
نظرات مطالب
ASP.NET MVC و Identity 2.0 : مفاهیم پایه
- جدول UserRoles جهت شبیه سازی رابطه‌ی many-to-many در اینجا تعریف شده‌است و در اصل در اینجا دو رابطه‌ی many-to-one و one-to-many وجود دارند. از این جهت که در EF Code First امکان دسترسی به این جدول (junction table) به صورت متداول و استاندارد آن وجود ندارد. بنابراین اکنون که این جدول را در اختیار شما قرار داده‌اند و با EF می‌توان آن‌را کوئری گرفت، امکان استفاده و سفارشی سازی آن را هم دارید. روابط بر اساس کلیدهای خارجی که در اینجا تعریف شده‌اند شکل می‌گیرند و نه فیلدهای اضافی آن.
- فیلد تاریخ انقضاء یک نقش بهتر است به جدول Role اضافه شود و نه این جدول واسط.
- بعد از اضافه کردن این فیلد، کوئری گرفتن از آن توسط سرویس RoleManger انجام می‌شود.
- همچنین فیلتر Authorize استاندارد، درکی از این فیلد جدید ندارد. به همین جهت باید آن‌را هم سفارشی سازی کنید. یک نمونه‌ی آن در پروژه‌ی Decision وجود دارد. این فیلتر با Claims کار می‌کند و مزیت آن عدم مراجعه‌ی مکرر به بانک اطلاعاتی است. این Claims هم پس از لاگین شخص در کوکی او ذخیره می‌شوند. برای نوشتن Claims سفارشی می‌توانید از متد GenerateUserIdentityAsync استفاده کنید و سپس آن‌را در فیلتر Authorize سفارشی سازی شده، بخوانید. در ASP.NET Core Identity یک جدول جدید به نام Role Claims برای همین کاربردها به صورت استاندارد پیش بینی شده‌است و مدیریت کوکی‌های آن خودکار است. به علاوه در آنجا نیازی به سفارشی سازی خود فیلتر Authorize نیست و مفهوم جامعی را به نام Policies، برای سفارشی سازی دسترسی‌ها و فیلتر Authorize معرفی کرده‌اند.
نظرات مطالب
کار با SignalR Core از طریق یک کلاینت Angular
 سلام؛ من کلاس hub رو در لایه سرویس پروژه قرار دادم. میخواهم وقتی کلاینت داده‌ای درون دیتابیس ثبت کرد، درون سرویس جاری یکی از سرویس‌های داخل hub را با استفاده از  interface فراخوانی کنم. لینک زیر بخوبی سوالم را تشریح  کرده:
http://stackoverflow.com
ولی طبق پیاده سازی بالا هنگام inject کردن خطا میگیرد. در یک لینک دیگه خواندم که اصلا این روش برای SignalR پیاده سازی نشده. ممنون میشم کمکم کنید.
نظرات مطالب
سفارشی سازی ASP.NET Core Identity - قسمت پنجم - سیاست‌های دسترسی پویا
نظرات مطالب
صفحه بندی و مرتب سازی خودکار اطلاعات به کمک jqGrid در ASP.NET MVC
- یک سری micro orm مانند Dapper وجود دارند که اساس کار آن‌ها، کوئری نویسی و سپس دریافت اطلاعات از طریق لیست‌های جنریک (مانند روش نهایی کار در مثال جاری) است. بنابراین datatable را فراموش کنید و شروع کنید به استفاده از dapper یا peta poco (اگر نمی‌خواهید از Entity framework استفاده کنید).
- مهم این نیست که منبع داده‌ی شما به چه نحوی تهیه می‌شود. مهم این است که این گرید خاص و امثال آن (Kendo UI هم به همین صورت)، داده‌ها را با فرمت JSON دریافت می‌کنند. همچنین داده‌ها را با فرمت JSON به سمت سرور ارسال می‌کنند. بنابراین مطابق مثالی که زده شد، اطلاعات خودتان را تبدیل می‌کنید به فرمت new JqGridData و سپس آن‌را به صورت JSON بازگشت می‌دهید. همچنین در سمت کاربر، تمام تغییرات، با فرمت JSON به سمت سرور ارسال می‌شوند که این مورد و آنالیز آن در قسمت‌های بعدی این سری بررسی شده‌اند.
- در این سری مثال‌ها از امکانات توکار ASP.NET MVC برای بازگشت داده‌ها به صورت JSON استفاده شده‌است. اما jqGrid یا Kendo UI Grid و امثال آن‌ها اساسا هیچگونه وابستگی به فناوری‌های سمت سرور ندارند. بنابراین از یکی از روش‌های موجود بازگشت اطلاعات به فرمت JSON استفاده کنید. مهم هم نیست که برنامه‌ی شما ASP.NET MVC است یا وب فرم یا PHP یا هر چی. برای مثال از کتابخانه‌ی JSON.NET برای بازگشت اطلاعات به فرمت JSON استفاده کنید.
- علاوه بر این، روش‌های دیگری هم برای بازگشت اطلاعات به فرمت JSON وجود دارند. اطلاعات بیشتر
نظرات مطالب
چک لیست تهیه یک برنامه ASP.NET MVC
سلام. میخواستم بدونم کار درستیه که کلاس‌ها و اینترفیس‌های مربوط به Service Layer (برای کار با دیتابیس) رو داخل DomainClasses بذاریم یا بهتره که یک پروژه دیگه برای لایه سرویس درست کرد؟
مطالب
معرفی چند پروژه‌ی مهم Typescript
فلسفه‌ی بوجود آمدن زبان Typescript یکی از شنیدنی‌ترین‌ها در دنیای برنامه‌نویسی است. به یاد دارم روزهای اولی که با این زبان آشنا شدم (زمانی که حدوداً ورژن 0.6 منتشر شده بود)، افراد زیادی در مورد این زبان و اینکه آیا اصلاً به این زبان احتیاج داریم یا نه نظرات زیادی دادند. مثلاً Douglas Crockford در مورد این زبان بعد از تعریف و تمجیدهایی که از Anders Hejlsberg کرده گفته :
I think that JavaScript's loose typing is one of its best features and that type checking is way overrated. TypeScript adds sweetness, but at a price. It is not a price I am willing to pay. 

اما به مرور زمان این زبان توفیق بیشتری پیدا کرد تا اینکه امروز پروژه‌های بسیار جالبی با این زبان در حال توسعه هستند.

چرا باید در مورد Typescript بدانیم؟

زبان Typescript نقاط قوت بسیاری دارد، از جمله‌ی آنها می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

  1. این زبان یکی از مشکلات اصلی JavaScript را که نبودن Type Safety می‌باشد حل کرده‌است. اگر چه زبانی که type safe نباشد بسیاری اوقات مزیت است! زبان typescript در حقیقت یک زبان gradual typing است.
  2. از آنجایی که typescript یک super set از زبان JavaScript است، برنامه‌نویس در لحظه از مزایای زبان JavaScript هم بهره‌مند است. مهم‌تر از آن این است که در زبان typescript به اقیانوس کتابخانه‌های JavaScript دسترسی دارید. این امکان در بسیاری زبان‌های دیگر جایگزین JavaScript وجود ندارد. حتی بهتر از آن، می‌تواند با این کتابخانه‌ها به‌صورت type safe برنامه بنویسید. تصور کنید که وقتی با $ در JQuery کار می‌کنید بتوانید از امکان intellisense استفاده کنید.
  3. بازهم از آنجا که typescript یک super set از JavaScript است، typescript قرار نیست به اسمبلی کامپایل شود؛ بلکه به زبان شناخته شده‌ای به نام JavaScript تبدیل می‌شود. بنابراین حتی می‌توان از آن JavaScript نیز یاد گرفت.
  4. کار با زبان typescript برای کسانی که با java یا سی شارپ آشنا هستند، راحت است. امکاناتی مانند genericها نیز در typescript وجود دارد.
  5. نقشه‌ی راه typescript با EcmaScript هماهنگ است. بنابراین از یادگرفتن این زبان ضرر نمی‌کنید چون قابلیت‌های این زبان را به احتمال زیاد در نسخه‌ی بعدی EcmaScript خواهید دید.
  6. این زبان توسط شرکت مایکروسافت پشتیبانی می‌شود، اوپن سورس است و تجربه‌ی Anders Hejlsberg در زمینه‌ی طراحی زبان‌های برنامه‌نویسی پشتیبان آن!
  7. پروژه‌های جالبی که در ادامه به معرفی آنها می‌پردازیم، با این زبان در حال توسعه هستند.

در این مطلب تعدادی از این پروژه‌ها را که برای خودم جذاب هستند، به شما معرفی می‌کنم.

AngularJS 2

طبیعتاً مهم‌ترین اتفاقی که برای typescript در این روزهای اخیر افتاد این بود که تیم Angular اعلام کرد که نسخه‌ی ۲ این فریم‌ورک (که این روزها در حد JQuery در وب معروف شده و استفاده می‌شود) را با زبان Typescript توسعه می‌دهد و امکاناتی که قرار بود توسط زبان AtScript پیاده‌سازی شوند، به کمک Typescript توسعه پیدا می‌کنند. تیم Typescript هم بلافاصله اعلام کرد که در نسخه‌ی 1.5 که به‌زودی منتشر می‌شود بسیاری از امکانات AtScript قرار خواهد داشت. بنابراین می‌توانید منتظر قابلیتی شبیه به Attributeهای سی‌شارپ در typescript 1.5 باشید.
همانطور که می‌دانید AngularJS مهم‌ترین فریم‌ورک حال حاضر است که برای توسعه‌ی نرم‌افزارهای SPA وجود دارد. اعلام توسعه‌ی Angular 2 به‌وسیله‌ی Typescript مطمئناً خبر خوبی برای برنامه‌نویسان typescript خواهد بود، چون این اتفاق باعث بهبود سریع‌تر این زبان می‌شود.

Definitely Typed

اگرچه نمی‌توان این پروژه را در سطح دیگر پروژه‌هایی که در این مقاله معرفی می‌شود قرار داد، ولی اهمیت آن من را مجبور کرد که در این مقاله در موردش صحبت کنم. پروژه‌ی Definitely Typed در حقیقت استفاده از کتابخانه‌های دیگر JavaScript را در typescript ممکن می‌سازد. این پروژه برای پروژه‌های دیگری مانند JQuery، AngularJS، HighCharts، Underscore و هر چیزی که فکرش را بکنید Type Definition تعریف کرده. اگر هم کتابخانه‌ای که شما می‌خواستید در این پروژه نبود، دلیلش این است که اضافه کردن آن را به شما واگذار کرده‌اند! Type Definitionها در Typescript یکی از قابلیت‌های این زبان هستند برای اینکه بتوان با کتابخانه‌های JavaScript به‌صورت Type safe کار کرد.

shumway

حتماً از شنیدن اینکه این پروژه قرار است چه کاری انجام دهد شوکه خواهید شد! shumway که توسط موزیلا توسعه می‌یابد قرار است همان flash player باشد! البته این پروژه هنوز در مراحل اولیه‌ی توسعه است ولی اگر بخواهید می‌توانید دموی این پروژه را اینجا  ببینید.

Fayde

پروژه‌ی Fayde هم Silverlight را هدف گرفته است. البته مانند shumway موسسه‌ی معروفی از آن حمایت نمی‌کند.

Doppio

پروژه‌ی Doppio در حقیقت یک Java Virtual Machine است که روی Browser هم می‌تواند اجرا شود. از جمله کارهای جالبی که با این پروژه می‌توان کرد، کامپایل کردن کد جاوا، Disassemble کردن یک فایل class، اجرای یک فایل JAR و حتی ارتباط با JavaScript هستند.

TypeFramework

این پروژه برای افرادی خوب است که هم به NodeJS علاقمند هستند و هم به ASP.NET MVC. پروژه‌ی TypeFramework در حقیقت پیاده‌سازی مدل ASP.NET MVC در NodeJS است. Controllerها، Actionها، ActionResultها و حتی ActionFilterها با همان تعریف موجود در ASP.NET MVC در این فریم‌ورک وجود دارند.

MAYHEM

این پروژه یک فریم‌ورک کاملی برای طراحی و توسعه‌ی نرم‌افزارهای Enterprise است. در شرح این پروژه آمده است که بر خلاف اینکه همه‌ی فریم‌ورک‌ها روی حجم فایل، سرعت و... تمرکز دارند این پروژه بر درستی معماری تأکید دارد. احتمالاً استفاده از این فریم‌ورک برای پروژه‌های طولانی مدت و بزرگ مناسب است. اگرچه از طرف دیگر احتمالاً یاد گرفتن این فریم‌ورک هم کار سختی خواهد بود.

حرف آخر

حرف آخر اینکه به نظر می‌رسد Typescript زبانی است که ارزش وقت گذاشتن دارد و اگر خواستید Typescript را یاد بگیرید نگاه کردن به کدهای این پروژه‌ها حتماً کلاس درس پرباری خواهد بود. چه کسی می‌داند، شاید شما بخواهید در توسعه‌ی یکی از این پروژه‌ها مشارکت کنید!
نکته‌ی بعد از آخر هم اینکه اگر خواستید به‌طور جدی با این زبان برنامه‌نویسی کنید نگاهی به tslint و typedoc هم بیاندازید.
مطالب
تزریق وابستگی‌ها به صورت پویا در فروشگاه‌ساز Nop Commerce
این روش منحصر به Nop نیست و امکان استفاده‌ی از آن بر روی هر سورس دیگری نیز وجود دارد. همچنین اگر در رابطه با NopCommerce اطلاعاتی ندارید، میتوانید از اینجا جهت آشنا شدن با این فروشگاه ساز Asp.net core استفاده کنید.
همانطور که در جریان هستید، برای اینکه بحث DI را در پروژه داشته باشیم، باید به ازای هر سرویس مشخص کنیم که کدام اینترفیس، به کدام کلاس، map شود. به بیان دیگر باید مشخص کرد هر وقت یک شیء از Container درخواست شد، از چه کلاسی باید این شیء ساخته شود؛ در عین‌حال باید LifeTime وجود شیء در حافظه نیز مشخص شود. حال تصور کنید تعداد سرویس‌های شما در حال زیاد شدن است. در این حالت مجبور هستید دائما این سرویس‌ها را ثبت کنید؛ علاوه بر اینکه باید کدهای تکراری را جهت تعریف این سرویس‌ها بنویسید و باید به‌خاطر بسپارید که سرویس جدید را ثبت کنید. در این مقاله تلاش بر این است تا دیگر نیازی به تعریف کردن تک تک سرویس‌ها نباشد؛ به‌طوری که با رعایت دو قانون کلی بتوان سرویس‌ها را به صورت خودکار ثبت کرد.

مراحل پیاده سازی

 یک اینترفیس را به اسم ICustomService ایجاد کردم که  یک Prop به اسم InjectType دارد و مشخص میکند به چه صورتی این سرویس به ServiceCollection تزریق شود. از طرفی با استفاده از Order، الویت اضافه شدن سرویس به ServiceCollection را مشخص میکنیم و در نهایت با ImplementationType مشخص میکنیم سرویسی که اضافه شده، باید به یک اینترفیس Map شود یا خیر؟ اما مهم‌تر از اینکه ویژگی‌های تزریق وابستگی مشخص شود، مشخص میکند چه سرویس‌هایی توسط ما اضافه شده‌اند و از سرویس‌های nop تفکیک می‌شوند.
namespace Nop.Services
{
    public interface ICustomService
    {
        protected InjectType Inject { get;  }
        protected int Order { get; }
        protected ImplementationType implementationType { get; }
    }
    public enum ImplementationType
    {
        WithInterface = 0,
        WithoutInterface = 1
    }
    public enum InjectType
    {
        Scopped=0,
        Transit=1,
        SingleTon=2
    }
}

قانون اول

برای هر سرویسی که ایجاد میکنیم و میخواهیم به DI معرفی کنیم، آن سرویس باید ICustomService را پیاده سازی کرده باشد؛ دقیقا به خاطر دو دلیلی که در بالا به آن‌ها اشاره شد.

قانون دوم

هر کلاسی که Interface مرتبط به سرویس‌ها را پیاده سازی میکند، باید prop InjectType را در سازنده‌ی خودش مقدار دهی کند. بدین شکل متوجه میشویم از چه طریقی باید تزریق انجام شود. تا اینجا یک چارچوب را مشخص کردیم تا سرویس‌ها را بتوانیم تشخیص دهیم\ اما هنوز کار اصلی باقی مانده‌است. برای نمونه میتوان کد زیر را در نظر گرفت :

namespace Nop.Services
{
    public interface IMyCustomService: ICustomService
    {
        int ok();
    }
}
برای پیاده سازی سرویس ایجاد شده، کد زیر را ایجاد میکنیم :
namespace Nop.Services
{
    public class MyCustomService : IMyCustomService
    {
        public InjectType Inject { get;  }
        public int Order { get;  }
        public ImplementationType implementationType { get;  }

        public MyCustomService()
        {
            implementationType = ImplementationType.WithInterface;
            Inject = InjectType.Scopped;
            Order = 1;
        }
        public int ok()
        {
            return 10;
        }
    }
}

تعیین نقطه شروع

باید نقطه شروع به کار Nop را پیدا کنیم. از آنجایی که با معماری Nop جلو میرویم، با کمی بررسی و دیدن کد‌ها، به کلاسی میرسیم به اسم NopStartup در قسمت Nop.Web.Framework. مسیر دقیق آن: Nop.Web.Framework\Infrastructure\NopStartup.cs. حالا این کلاس چیست؟ در واقع هر کلاسی که از سرویس INopStartup ارث بری کرده باشد، اولویت پیدا میکند و قبل از کدهای دیگر اجرا می‌شود. باید کلاس جدیدی را به اسم مثلا CustomDependencyInjection ایجاد کنیم، با این تفاوت که حتما از کلاس NopStartup ارث بری کرده باشد و همچنین حتما باید متدی را به اسم ConfigureServices، بازنویسی کند. حالا داخل متدی که گفتم باید شروع کنیم به کار.

کد زیر در واقع نقطه‌ی اتصال سرویس‌های نوشته شده و اتمام کار تزریق وابستگی است. با توجه به پیاده سازی‌های انجام شده‌ی توسط سرویس‌ها می‌توان با Reflection سرویس‌های نوشته شده را تشخیص داد که در نهایت با  ویژگی‌هایی که در سرویس‌ها پیاده سازی شده موجود است، به ServiceCollection اضافه می‌شوند.

namespace Nop.Web.Framework.Infrastructure
{
    public class CustomDependencyInjection : NopStartup
    {
        private static bool IsSubInterface(Type t1, Type t2)
        {
            if (!t2.IsAssignableFrom(t1))
                return false;

            if (t1.BaseType == null)
                return true;

            return !t2.IsAssignableFrom(t1.BaseType);
        }
        public override void ConfigureServices(IServiceCollection services, IConfiguration configuration)
        {
            //-------------Get All Services-------------
            var asm = AppDomain.CurrentDomain
                 .GetAssemblies()
                 .Single(x => x.FullName.Contains("Nop.Services"));
            //-------------find Services that inheriance of ICustomService-------------
            var types = asm.DefinedTypes.Where(x => IsSubInterface(x, typeof(ICustomService)));
            //-----------Get All Custom Service Classess-------
            var allRelatedClassServices = types
                .Where(x => x.IsClass)
                .OrderBy(x=>(Int32)x.GetProperty("Order")
                .GetValue(Activator.CreateInstance(x), null));

            //-----------Get All Custom Service Interfaces-------
            var allRelatedInterfaceServices = types.Where(x => x.IsInterface);
            //-----------Matche Class Services To Related Interface Services-------
            TypeInfo interfaceService=null;
            foreach (var classService in allRelatedClassServices)
            {
                //-----------detect Implementation Type for service-----------
                var implementationValue = (ImplementationType)classService.GetProperty("implementationType")
                   .GetValue(Activator.CreateInstance(classService), null);

                //-----------detect inject type for service-----------
                var InjectValue = (InjectType)classService.GetProperty("Inject")
                   .GetValue(Activator.CreateInstance(classService), null);

                //-----------get related interface for service class-----------
                if (implementationValue == ImplementationType.WithInterface)
                    interfaceService = allRelatedInterfaceServices.Single(x => x.Name == $"I{classService.Name}");

               

                //----------finally Add Custom Service To Service Collection-----------
                switch (InjectValue)
                {
                    case InjectType.Scopped:
                        if(interfaceService!=null)
                            services.AddScoped(interfaceService, classService);
                        else
                            services.AddScoped(classService);
                        break;
                    case InjectType.Transit:
                        if (interfaceService != null)
                            services.AddTransient(interfaceService, classService);
                        else
                            services.AddTransient(classService);
                        break;
                    case InjectType.SingleTon:
                        if (interfaceService != null)
                            services.AddSingleton(interfaceService, classService);
                        else
                            services.AddSingleton(classService);
                        break;
                    default:
                        break;
                }
                interfaceService = null;
            }
        }
       
    }
}
نکته‌ی آخر آن که این داستان‌ها صرفا برای سرویس‌هایی هست که توسط برنامه نویس به پروژه‌ی Nop اضافه می‌شود.

لینک گیت‌هاب