مطالب
بازسازی کد: جداسازی متغیر موقتی (Split temporary variable)
در حالت‌هایی که متغیر موقتی‌ای در متد وجود دارد که چندین بار مقدار دهی می‌شود، احتمالا به چنین بازسازی کدی نیاز است. قبل از ادامه بحث در این باره نیاز است یک نوع از متغیرهای محلی را بررسی کرد. 
متغیر محلی تجمعی (Collecting temporary variable): متغیری ای که در بدنه متد یا عبارت‌های loop مقدار آن به مرور تکامل می‌یابد یا اضافه می‌شود. نمونه‌ای از چنین متغیرهایی شمارنده‌های loop و یا رشته‌هایی هستند که بسته به شرایط خاص در متد تولید و مقادیر آنها تکامل می‌یابند. پر کردن یک stream و اضافه کردن به یک متغیر از نوع موقتی collection نیز نشانه‌هایی از این نوع متغیر هستند. 
معمولا متغیرهای محلی تجمعی نیازی به جداسازی ندارند. اما متغیرهای محلی‌ای غیر از این نوع، نیاز به بازسازی خواهند داشت. متغیرهایی که برای نگهداری مقداری و استفاده از آن در ادامه بدنه متد ایجاد می‌شوند، یکی از دلایل اصلی طولانی شدن بدنه یک متد هستند.
به طور مثال به تکه کد زیر توجه کنید. در این تکه کد متغیری به نام temp در خط اول ایجاد شده که در خط سوم مورد استفاده مجدد قرار گرفته است. بیشترین سناریویی که نیاز به بازسازی دارد به این صورت هستند. 
double temp = 2 * (_height + _width); 
Console.WriteLine(temp); 
temp = _height * _width; 
Console.WriteLine(temp);
این تکه کد را می‌توان به صورت زیر بازسازی کرد:
readonly double perimeter = 2 * (_height + _width); 
Console.WriteLine(perimeter); 
readonly double area = _height * _width; 
Console.WriteLine(area);

مراحل انجام این بازسازی کد 

  1. نام متغیر موقتی را در خط مربوط به ایجاد و اولین مقداردهی به آن تغییر دهید. 
  2. متغیر موقتی را readonly کنید. 
  3. تمامی دسترسی‌ها به متغیر موقتی را تا مقداردهی بعدی به متغیر تغییر نام یافته تغییر دهید. 
  4. متغیر موقتی را در مکان مقداردهی بعدی به متغیر ابتدایی تعریف کنید. 
  5. کد را کامپایل و تست کنید. 
  6. مراحل بالا را برای هر مقداردهی به متغیر موقتی اولیه تکرار کنید. 
به زبان ساده‌تر در بازسازی کد جداسازی متغیر موقتی به ازای هر استفاده از متغیر موقتی اولیه یک متغیر جدید را ساخته و استفاده می‌کنیم. به شبه کد زیر توجه کنید:
var temp = "some text"; 
// temp usage 
  
temp = "some other text"; 
// temp usage 
  
temp = "yet another text"; 
// temp usage 
  
temp = "final text"; 
// temp usage
در این کد یک متغیر موقتی بارهای مقداردهی و استفاده مجدد شده است. دید کلی در بازسازی این کد به صورت زیر است.
var temp = "some text"; 
// temp usage 
  
var temp2 = "some other text"; 
// temp 2 usage 
  
var temp3 = "yet another text"; 
// temp 3 usage 
  
var temp4 = "final text"; 
// temp 4 usage
زمانیکه از یک متغیر موقتی چندین بار در یک متد استفاده می‌شود، ممکن است این مورد ناشی از وجود مسئولیت‌های بیش از اندازه در یک متد باشد و با استفاده از بازسازی کد استخراج متد به طریق دیگری مشکل متغیرهای موقتی حل شود. اما برای انجام استخراج متد نیز در نهایت نیاز است ابتدا بازسازی جداسازی متغیر موقتی را انجام دهید تا بلوک‌های کد قابل استخراج مشخص‌تر شوند.
اشتراک‌ها
نگاهی به ویژگی‌های احتمالی C# 10
// LegacyNamespace.cs
namespace LegacyNamespace
{
  class Foo
  {
    // legacy code goes here
  }
}
// SimplifiedNamespace.cs
namespace SimplifiedNamespace;
class Bar
{
  // awesome code goes here
}
نگاهی به ویژگی‌های احتمالی C# 10
مطالب
مروری بر کتابخانه ReactJS - قسمت ششم - اعتبارسنجی

تا اینجای کار ساخت کامپوننت‌ها را با React.createClass که تفاوتی با توسعه (ارث بری) از کلاس React.Component ندارد، انجام داده‌ایم. اما ساخت کامپوننت‌ها به صورت یک تابع هم مزیت‌هایی را دارد. اول از همه باید بدانیم که ساخت کامپوننت توسط تابع، بدون وضعیت خواهد بود که به آن Stateless میگویند. به دلیل نداشتن وضعیت، کامپوننت‌های تابعی را کمی بهتر میشود برای استفاده مجدد به کار برد. در کامپوننت‌های غیر تابعی که Stateful هستند به دلیل احتمال وابستگی وضعیت کامپوننت به خارج از کلاس، مانند مثال قسمت چهارم که کامپوننت در انتظار کلیک یک دکمه خاص توسط کاربر بود، مدیریت استفاده مجدد ازکامپوننت چالش برانگیز خواهد شد.


اعتبارسنجی داده‌های ورودی 

برای مدیریت بهتر کامپوننت‌ها جهت استفاده مجدد از آنها بهتر است ورودی‌های کامپوننت را اعتبارسنجی کنیم. این ورودی‌ها چه برای استفاده داخلی کامپوننت، یا جهت مشخص کردن وضعیت آن، بر رفتار کامپوننت تاثیر زیادی دارند. React مجموعه‌ای از اعتبار سنجی‌ها را دارد که میشود به کامپوننت اضافه کرد. باید توجه داشته باشیم که پیام‌های خطای این اعتبارسنجی‌ها فقط در حالت Development Mode قابل استفاده هستند. به زبان ساده اگر از react.min.js استفاده کنید، پیام‌های خطا را نخواهید دید. باید فایل‌ها را به نوع react.js تبدیل کنید. اعتبارسنجی React در زمان توسعه و برای توسعه دهندگان استفاده میشود. 

مثال نوشیدنی‌ها در قسمت چهارم میتوانست نام نوشیدنی و قیمت آن را نمایش دهد و همچنین میتوانستیم به لیست نوشیدنی‌ها، موردی را اضافه کنیم. اگر ورودی قیمت، اعتبارسنجی نشود، میتوان رشته‌ای را بجای عدد به عنوان قیمت به کامپوننت ارسال کرد. نحوه اعتبارسنجی قیمت نوشیدنی‌ها به صورت زیر است. 

const MenuItem = props => (
    <li className="list-group-item">
        <span className="badge">{props.price}</span>
        <p>{props.item}</p>
    </li>
)

MenuItem.propTypes = {
    price: React.PropTypes.number
};

شیء propTypes را به کامپوننت اضافه کرده‌ایم و در تنظیمات آن میتوانیم برای هر پارامتر ورودی یکی از  اعضای PropTypes از React را که مناسب حال پارامتر است، انتخاب کنیم. در مثال بالا مشخص کرده‌ایم که ورودی price باید عدد باشد و اگر مثلا رشته‌ای را بجای عدد ارسال کنیم، پیام خطای زیر را در Console خواهیم داشت. 

Warning: Failed prop type: Invalid prop `price` of type `string` supplied to `MenuItem`, expected `number`.
    in MenuItem (created by Menu)
    in Menu

یا میتوانستیم از React.PropTypes.number.isRequired استفاده کنیم تا درج مقداری برای این ورودی الزامی باشد. اگر اعتبارسنجی‌های React کافی نبودند میتوانیم اعتبارسنجی‌های سفارشی خودمان را ایجاد کنیم. در مثال زیر میخواهیم ورودی price بیشتر از 15000 نباشد.

MenuItem.propTypes = {
    price: (props, price)=>{
        if(props[price] > 15000){
            return new Error("Too expensive!");
        }
    }
};
اگر در ساخت  کامپوننت‌ها از React.creatClass یا Reac.Component استفاده کرده‌ایم، میتوانیم اعتبار سنجی را به عنوان یک عضو استاتیک در داخل کلاس معرفی کنیم. مانند مثال زیر.
let MenuItem = React.createClass({
    propTypes: {
        price: React.PropTypes.number
    }
});

class MenuItem extends React.Component{
    static propTypes = {
        price: React.PropTypes.number
    };
}

نوعهای دیگر برای اعتبارسنجی شامل موارد زیر هستند و  البته مرجع تمام اعتبارسنجی‌های React را میتوانید در اینجا بررسی کنید. 

  • React.PropTypes.array
  • React.PropTypes.bool
  • React.PropTypes.number
  • React.PropTypes.object
  • React.PropTypes.string


مقدار پیش‌فرض داده‌های ورودی

یکی از امکانات مفید دیگر برای مدیریت مقدارهای ورودی، مشخص کردن مقدار پیش‌فرضی برای یک پارامتر است. برای مثال اگر برای قیمت یک نوشیدنی مقداری وارد نشد، یک حداقل قیمت برای آن در نظر بگیریم، هر چند که ایده و روشی اشتباه است! 

MenuItem.defaultProps = {
    price: 1000
};

همانطور که می‌بینید روش کار مشابه با اعتبارسنجی است و برای مشخص کردن مقدار پیش‌فرض برای React.creatClass از متد getDefaultProps که عضوی از React است، استفاده میکنیم. 

let MenuItem = React.createClass({
    getDefaultProps() {
        return { price: 200 }
    },
    render() {
        return (
            <li className="list-group-item">
                <span className="badge">{this.props.price}</span>
                <p>{this.props.item}</p>
            </li>
        );
    }
});
در قسمت بعد ورودی‌های کاربر را از UI به کامپوننت‌ها، بررسی میکنیم.
نظرات مطالب
اعتبارسنجی مبتنی بر JWT در ASP.NET Core 2.0 بدون استفاده از سیستم Identity
- راه حل عمومی برای jQuery، React و Angular و غیره این است که جائیکه if (xhr.status === 401) را از سمت سرور دریافت کردید (401، خروجی خودکار فیلتر Authorize، در صورت شکست اعتبارسنجی است)، می‌توانید پیام خاصی و یا هدایت به صفحه‌ی خاصی را با فراخوانی دستور "window.location.href  = "/new/page/path انجام دهید.
- چرا این راه حل عمومی است؟ چون قسمت
  $.ajax({
                headers: { 'Authorization': 'Bearer ' + jwtToken },
توسط مرورگرها توسط یک post-back ساده (مانند لاگین معمولی در صفحات مبتنی بر Razor)، به سمت سرور ارسال نمی‌شود. مرورگرها فقط کوکی‌ها را به صورت خودکار ارسال می‌کنند و نه توکن‌های سفارشی را. بنابراین اگر حتی از این روش JWT در برنامه‌های MVC هم استفاده کنید، مجبور به استفاده‌ی از Ajax خواهید بود تا هدرهای سفارشی را بتوانید به سمت سرور، جهت بررسی و اعتبارسنجی نهایی ارسال کنید. قسمتی از عملیات Ajax هم بررسی شکست عملیات و واکنش نشان دادن به status code دریافتی است.
نظرات مطالب
سازماندهی برنامه‌های Angular توسط ماژول‌ها
فرض می‌کنیم در حال توسعه یک سیستم بزرگ می‌باشم که مثلا شامل چندین بخش مختلف مثل  Admin/Client/Colleague /Careworker و.. می‌باشد . تعدادی کامپوننت داریم که قرار است در تمامی بخش‌ها استفاده شود ( مثلا کامپوننت لیست سرویس‌ها / جزئیات سرویس‌ها و .. ) ، که تعداد این کامپوننت‌ها 200 یا بیشتر از 200 می‌باشد . در این حالت ، این کامپوننت‌ها را به Shared ماژول انتقال می‌دهیم جهت جلوگیری از ایجاد کامپوننت‌های تکراری و در نهایت بر اساس توضیحات بالا Shared ماژول را با forRoot در AppModule بخش import معرفی می‌کنیم و در سایر ماژول‌ها خود SharedModule را در بخش import معرفی می‌کنیم . 

1-آیا حداقل و حداکثر تعداد، برای کامپوننت‌ها در SharedModule وجود دارد ؟
2-آیا با افزایش تعداد کامپوننت‌ها درماژول  Shared  امکان کند شدن لود اولیه وجود دارد ؟ 
3- انتقال کامپوننت‌های مثل کامپوننت لیست سرویس‌ها / جزئیات سرویس‌ها و .. به ماژول Shared با توجه به اینکه قرار است در چند بخش مختلف استفاده شوند کار صحیحی است ؟ 
مطالب
پَرباد - آموزش پیاده‌سازی پرداخت آنلاین در دات نت - آموزش پایه
در قسمت مقدمه، با پَرباد و ویژگی‌های آن آشنا شدید. در این مقاله قصد داریم آموزش پایه استفاده از آن را آموزش دهیم.

آنچه شما در این مقاله یاد خواهید گرفت:
  • آموزش پرداخت آنلاین
  • درخواست پرداخت
  • تایید پرداخت
  • بازگرداندن مبلغ پرداخت شده

آموزش پرداخت آنلاین

قبل از شروع یادگیری، بهتر است بدانید پرداخت آنلاین چگونه انجام می‌شود. در زیر مراحل یک پرداخت آنلاین استاندارد رو به صورت مرحله‌ای مشاهده می‌کنید:

  1. تمامی اطلاعات لازم مانند مبلغ قابل پرداخت، درگاه بانکی و غیره را جهت پرداخت صورت حساب مورد نظراتان آماده می‌کنید.
  2. درخواست پرداخت را توسط پَرباد انجام می‌دهید.
  3. نتیجه درخواست (مانند کد رهگیری) را از پَرباد دریافت کرده و در پایگاه داده وب سایت خودتان برای فاکتور مورد نظر ذخیره می‌کنید.
  4. پَرباد کاربر راه به درگاه بانکی هدایت می‌کند و کاربر در درگاه بانکی پرداخت را انجام می‌دهد. سپس دوباره به وب سایت شما باز می‌گردد.
  5. عملیات تایید پرداخت را توسط پَرباد انجام می‌دهید.
  6. نتیجه تایید پرداخت (شامل کد رهگیری، کد تراکنش بانکی، مبلغ، نام بانک و غیره) را از پَرباد دریافت می‌کنید و در پایگاه داده خودتان برای فاکتور مورد نظر ذخیره می‌کنید. ( با توجه به کد رهگیری که در مرحله ۳ دریافت و ذخیره کرده بودید)


کلیه عملیات پرداخت در پَرباد، به دو روش قابل استفاده هستند:
  • اینترفیس IOnlinePayment (برای پروژه‌هایی که از تزریق وابستگی‌ها استفاده می‌کنند)
  • کلاس StaticOnlinePayment (برای پروژه‌هایی که از تزریق وابستگی‌ها استفاده نمی‌کنند) 


درخواست پرداخت

var result = await _onlinePayment.RequestAsync(Gateways.[Your Selected Gateway], [Tracking Number], [Amount], [Verify URL]);
  • Gateway، درگاه بانکی مورد نظر جهت پرداخت است.
  • TrackingNumber یک کد رهگیری یکتا جهت شناسایی صورت حساب است. (در مقاله‌ی آموزش پیشرفته ، نحوه ایجاد اتوماتیک این کد را یاد خواهید گرفت)
  • Amount مبلغ مورد نظر (به ریال) جهت پرداخت است.
  • Verify URL یک آدرس در وب سایت شما است. زمانیکه کاربر، پرداخت را در درگاه بانکی انجام داد، به این آدرس جهت تایید پرداخت هدایت خواهد شد.

نمونه کد‌ها

ASP.NET WebForms
using Parbad;

protected void BtnPay_Click(object sender, EventArgs e)
{
    // استفاده به صورت استاتیک و بدون تزریق وابستگی

    var result = StaticOnlinePayment.Instance.Request(Gateways.Mellat, 123, 25000, "http://www.mywebsite.com/foo/bar/");

    if (result.IsSucceed)
    {
        // کاربر را به سمت درگاه بانکی هدایت میکند
        // همچنین بهتر است کد رهگیری که در شئ نتیجه است را، برای فاکتور مورد نظر در پایگاه داده خودتان ذخیره کنید
        result.GatewayTransporter.Transport();
    }
    else
    {
        // درخواست پرداخت موفقیت آمیز نبود
    }
}

ASP.NET MVC
using Parbad.Mvc5;

private readonly IOnlinePayment _onlinePayment;

// تزریق وابستگی به کنترلر
public PaymentController(IOnlinePayment onlinePayment)
{
    _onlinePayment = onlinePayment;
}

public async Task<ActionResult> Pay()
{
    var result = await _onlinePayment.RequestAsync(Gateways.Mellat, 123, 25000, "http://www.mywebsite.com/foo/bar/");

    if (result.IsSucceed)
    {
        // کاربر را به سمت درگاه بانکی هدایت میکند
        // همچنین بهتر است کد رهگیری که در شئ نتیجه است را، برای فاکتور مورد نظر در پایگاه داده خودتان ذخیره کنید
        return result.GatewayTransporter.TransportToGateway();
    }
    else
    {
        // درخواست پرداخت موفقیت آمیز نبود
    }
}

ASP.NET CORE
using Parbad.AspNetCore;

private readonly IOnlinePayment _onlinePayment;

public PaymentController(IOnlinePayment onlinePayment)
{
    _onlinePayment = onlinePayment;
}

public async Task<IActionResult> Pay()
{
    var result = await _onlinePayment.RequestAsync(Gateways.Mellat, 123, 25000, "http://www.mywebsite.com/foo/bar/");

    if (result.IsSucceed)
    {
        // کاربر را به درگاه بانکی هدایت می‌کند
        // همچنین بهتر است کد رهگیری که در شئ نتیجه است را، برای فاکتور مورد نظر در پایگاه داده خودتان ذخیره کنید
        return result.GatewayTransporter.TransportToGateway();
    }
    else
    {
        // do something else
    }
}


شئ result در کد بالا حاوی اطلاعاتی مانند کد رهگیری، مبلغ داده شده، درگاه بانکی انتخاب شده، پیام و غیره است.
نکته: کد رهگیری را در پایگاه داده وب سایت خودتان برای فاکتور مورد نظر ذخیره کنید. این کد پس از عملیات تایید پرداخت (که پایین‌تر توضیح داده شده)، توسط پَرباد به شما داده خواهد شد و شما می‌توانید فاکتور مورد نظر در پایگاه داده خودتان را آپدیت کنید.

تایید پرداخت

پس از اینکه کاربر مبلغ را در درگاه بانکی پرداخت کرد، به سمت وب سایت شما و آدرسی که در مرحله اول وارد کرده بودید هدایت خواهد شد. در این مرحله شما باید اطمینان حاصل کنید که صورت حساب پرداخت شده است یا خیر. بنابراین به روش زیر عمل می‌کنیم:
نکته: طبق توضیحاتی که بالاتر داده شد، بسته به اینکه در پروژه خود از تزریق وابستگی استفاده می‌کنید یا خیر، یکی از اینترفیس IOnlinePayment و یا کلاس استاتیک StaticOnlinePayment را انتخاب کنید.

نمونه کد
public async Task<IActionResult> Verify()
{
    var result = await _onlinePayment.VerifyAsync(invoice =>
    {
        // در این مرحله هنوز درخواست واریز وجه از وب سایت شما به بانک ارسال نشده است
        // بنابراین شما می‌توانید اطلاعات صورتحساب را با پایگاه داده خود چک کنید
        // و در صورت لزوم تراکنش را لغو کنید

        if (!Is_There_Still_Enough_SmartPhone_In_Shop(invoice.TrackingNumber))
        {
            // لغو عملیات پرداخت
            invoice.CancelPayment("We have no more smart phones to sell.");
        }
    });

    if(result.IsSucceed)
    {
        // پرداخت موفقیت آمیز بوده است. کد تراکنش بانکی را در پایگاه داده خود ذخیره کنید
        var transactionCode = result.TransactionCode;
    }
    else
    {
        // پرداخت به دلایلی موفقیت آمیز نبوده.
        // در صورت تمایل می‌توانید پراپرتی پیام در شئ نتیجه را مشاهده کنید و یا به کاربر نمایش دهید
    }
}

نکته ۱: در صورت موفقیت آمیز بودن پرداخت، باید کد تراکنش بانکی (Transaction Code) را طبق دستورالعمل بانک‌ها به کاربر نمایش دهید.
نکته ۲: در صورتیکه قصد لغو عملیات پرداخت را دارید، حتما متد CancelPayment را فراخوانی کنید.
نکته ۳: در صورت فراخوانی متد CancelPayment به منظور لغو پرداخت، اگر مبلغی از حساب مشتری به حساب شما واریز شده باشد، پس از حدود ۱۵ دقیقه تا ۱ روز، به حساب مشتری به صورت خودکار توسط بانک برگشت داده خواهد شد (مدت زمان برگشت مبلغ به حساب مشتری برای هر بانک متفاوت است).
برای مثال: در زمانیکه مشتری در درگاه بانکی در حال پرداخت است، این احتمال وجود دارد که موجودی کالای شما به اتمام رسیده باشد و شما  قصد دارید عملیات پرداخت را لغو کنید. برای این منظور مانند مثال بالا، در درون متد Verify، ابتدا با توجه به شماره رهگیری که پَرباد به شما می‌دهد پایگاه داده‌ی فروشگاه خود را بررسی می‌کنید و در صورت لزوم متد CancelPayment را فراخوانی می‌کنید.


بازگرداندن مبلغ پرداخت شده

در صورتیکه پس از عملیات پرداخت تشخیص می‌دهید که مبلغ پرداخت شده باید دوباره به حساب مشتری برگردانده شود، می‌توانید به روش زیر عمل کنید:
// کد رهگیری صورت حساب مورد نظر
var trackingNumber = 123;

var result = await _onlinePayment.RefundCompletelyAsync(trackingNumber);

نکته: شما فقط و فقط زمانی به استفاده از این متد نیاز دارید که یک پرداخت، با موفقیت انجام شده باشد و مبلغ از حساب مشتری کم شده باشد و همچنین شما قصد بازگشت مبلغ را به حساب مشتری داشته باشید. در غیر اینصورت هیچگونه نیازی به استفاده از این متد نیست. در واقع اگر متد Verify را به شکل صحیح (نمونه مثال بالاتر ذکر شده) استفاده کنید، نیازی به استفاده از این متد ندارید.

نمونه کدها

مقاله‌های مرتبط:
نظرات مطالب
C# 12.0 - Primary Constructors
یک نکته‌ی تکمیلی: در C# 12 می‌توان کلاس‌ها، structها و interfaceهای بدون بدنه داشت!

اگر به متن دقت کرده باشید، یک چنین تعریفی هم در آن هست:
public class MyBaseClass(string s); // no body required
این مورد هم جزو تازه‌های C# 12 است. برای مثال بجای {}class Foo می‌توان نوشت ;class Foo. تمام موارد زیر در C# 12 مجاز هستند:
class Foo;

struct Bar;

interface IFoo;
معمولا از اینترفیس‌های بدون بدنه برای علامتگذاری یک‌سری کلاس‌ها و یافتن ساده‌تر آن‌ها از طریق Reflection استفاده می‌شود.
نظرات مطالب
افزونه farsiInput جهت ورودی فقط فارسی در صفحات وب
درود
من توی پروژم از کامپوننت‌های تلریک استفاده کردم و از Ajaxpanel هم استفاده کردم
یکی از تکست باکس هامو با FarsiType برای ورود زبان فارسی کنترل می‌کنم (lang=fa)
حالا مشکلم اینجاست که بعد از اولین پست بک دیگه بایند FarsiType از بین میره و هرچی با جاوا بایندش میکنم نمیگیره
function pageLoad(sender, args) {
                if (args.get_isPartialLoad()) {
$('#<%=txtlastname.ClientID %>').attr('lang', 'fa');
}
}
کدم اشتباه ؟ روشم اشتباه ؟ 
با سپاس