علی حق جو علی حق جو
بازخوردهای دوره
افزونه‌ای برای کپسوله سازی نکات ارسال یک فرم ASP.NET MVC به سرور توسط jQuery Ajax
با سلام.
اطلاعات کنترلر من بصورت زیر است:
using MvcApplication3.Models;
...

namespace MvcApplication3.Controllers
{
    public class StudentController : Controller
    {
        public ActionResult Index()
        {
            //var data = new StudentsList();
            return View();
        }
        public ActionResult DataList()
        {
            var data = new StudentsList();
            return PartialView("Pv_DataList", data);
        }

        #region Edit 

        [HttpGet]
        public ActionResult Edit(int? id)
        {
            var data = new StudentsList().FirstOrDefault(p => p.Id == id);
            return PartialView("Pv_Edit", data);
        }
        [HttpPost]
        [AjaxOnly]
        [ValidateAntiForgeryToken]
        public ActionResult Edit(StudentModel model)
        { 
            Thread.Sleep(1000);
            if (this.ModelState.IsValid)
            {
                return Json("ok", JsonRequestBehavior.AllowGet);
            }
            return Json("error");
        }
        
        #endregion
    }
}
اطلاعات ویو :
@using MvcApplication3.Models
@{
    ViewBag.Title = "Student Index";
}
<style>
    #div_StudentEditDialogContainer {
        padding: 15px;
        background-color: silver;
        border: 1px solid gray;
        -webkit-border-radius: pxpx;
        -moz-border-radius: pxpx;
        border-radius: 10px;
        display: none;
        position: absolute;
        -webkit-box-shadow: 0 1px 3px rgba(0,0,0,0.3);
        -moz-box-shadow: 0 1px 3px rgba(0,0,0,0.4);
        box-shadow: 0 1px 3px rgba(0,0,0,0.5);
    }
</style>
<h2>Student Index</h2>
<div id="div_StudentListViewContainer">
    @{ Html.RenderAction("DataList", "Student");}
</div>
<div id="div_StudentEditDialogContainer">
    @{ Html.RenderAction("Edit", "Student");}
</div>
<div id="div_StudentAddDialogContainer">
</div>
<div id="div_StudentRemoveDialogContainer">
</div>
<div id="div_StudentSearchDialogContainer">
</div>

@section JavaScript{
    <script type="text/javascript">
        $(document).ready(function () {
            $("#div_StudentListViewContainer table input[type='submit']").click(function (e) {
                //show edit dialog
                e.preventDefault();
                var id = $(this).parent().parent().attr('data-studentid');
                var url = '@Url.Action("Edit", "Student")';
                $.ajax({
                    type: "GET",
                    url: url,
                    data: { id: id },
                    beforeSend: function () {
                        //$(waitingPanel).css("display", "block");
                    },
                    success: function (html) {
                        if (html == "nodata") {
                            $("#div_StudentEditDialogContainer").html("دانشجویی با این مشخصات یافت نشد!");
                        } else {
                            $("#div_StudentEditDialogContainer").css("display", "block");
                            $("#div_StudentEditDialogContainer").html("").append(html);
                        }
                    },
                    complete: function () {
                        //$(waitingPanel).css("display", "none");
                    }
                });
            });
        });
    </script>
}

و یک دیالوگ برای ویرایش را بصورت داینامیک در صفحه ظاهر میکنم، اما اعتبارسنجی سمت کاربر برای آن کار نمیکند:
@using MvcApplication3.Models
@model StudentModel
@{
    var postUrl = Url.Action(actionName: "Edit", controllerName: "Student");
}

@using (Html.BeginForm(actionName: "Edit", controllerName: "Student",
                       method: FormMethod.Post,
                       htmlAttributes: new { id = "frm_studentEdit" }))
{
    @Html.ValidationSummary(true)
    @Html.AntiForgeryToken()
    
    <div class="editor-label">
        @Html.LabelFor(model => model.Id)
    </div>
    <div class="editor-field">
        @Html.EditorFor(model => model.Id)
        @Html.ValidationMessageFor(model => model.Id)
    </div>

    <div class="editor-label">
        @Html.LabelFor(model => model.Code)
    </div>
    <div class="editor-field">
        @Html.EditorFor(model => model.Code)
        @Html.ValidationMessageFor(model => model.Code)
    </div>

    <div class="editor-label">
        @Html.LabelFor(model => model.FullName)
    </div>
    <div class="editor-field">
        @Html.EditorFor(model => model.FullName)
        @Html.ValidationMessageFor(model => model.FullName)
    </div>

    <div class="editor-label">
        @Html.LabelFor(model => model.BirthDate)
    </div>
    <div class="editor-field">
        @Html.EditorFor(model => model.BirthDate)
        @Html.ValidationMessageFor(model => model.BirthDate)
    </div>

    <div class="editor-label">
        @Html.LabelFor(model => model.IsMale)
    </div>
    <div class="editor-field">
        @Html.EditorFor(model => model.IsMale)
        @Html.ValidationMessageFor(model => model.IsMale)
    </div>

    <p>
        <input type="submit" id="btn_Save" value="ذخیره" />
        <input type="submit" id="btn_Cancel" value="انصراف" />
    </p>
}

<script type="text/javascript">
    $(function () {
        $("#btn_Save").click(function (e) {
            e.preventDefault();
            var button = $(this);
            $("#frm_studentEdit").PostMvcFormAjax({
                postUrl: '@postUrl',
                loginUrl: '/login',
                beforePostHandler: function () {
                    //غیرفعال سازی دکمه ارسال
                    button.attr('disabled', 'disabled');
                    button.val("...");
                },
                completeHandler: function (data) {
                    //فعال سازی مجدد دکمه ارسال
                    button.removeAttr('disabled');
                    button.val("ذخیره");
                },
                errorHandler: function () {
                    alert('خطایی رخ داده است');
                }
            });
        });
        $("#btn_Cancel").click(function (e) {
            e.preventDefault();
            var button = $(this);
            $(".editDialog").parent("div").css("display", "none");
        });
    });
</script>
با تشکر.
‫۱۱ سال و ۷ ماه قبل، چهارشنبه ۱۴ فروردین ۱۳۹۲، ساعت ۱۹:۵۶
رضا یعقوبی رضا یعقوبی
نظرات مطالب
آپلود فایل توسط فرم‌های پویای jqGrid
اینم کد کامل Upload:
    function doUpload(response, postdata, rowId) {
        var result = $.parseJSON(response.responseText);
        if (result.id < 1)
            return [false, "عملیات ثبت موفقیت آمیز نبود", result.id];

        var fileElementId = 'xThumbnail';
        if (rowId) {
            fileElementId = rowId + "_" + fileElementId;
        }

        var val = $("#" + fileElementId).val();
        if (val == '' || val === undefined) {
            return [false, "لطفا فایلی را انتخاب کنید", result.id];
        }

        alert(fileElementId);
        $('#grid1').block({ message: '<h4>در حال ارسال فایل به سرور</h4>' });
        $.ajaxFileUpload({
            url: "@Url.Action("UploadFile", "ProductTypes", new { area = "Admin" })",
            secureuri: false,
            fileElementId: fileElementId, 
            dataType: 'json',
            data: { id: result.id }, 
            complete: function () {
                $('#grid1').unblock();
            },
            success: function (data, status) {
                $("#grid").trigger("reloadGrid");
            },
            error: function (data, status, e) {
                alert(e);
            }
        });

        return [true, "با تشکر!", result.id];
    }
‫۹ سال و ۵ ماه قبل، دوشنبه ۱۸ خرداد ۱۳۹۴، ساعت ۲۱:۱۲
وحید نصیری وحید نصیری
نظرات مطالب
انتقال SVN به یک سیستم جدید
اگر تصاویر این مطلب را مشاهده نمی‌کنید به علت تغییرات گوگل است.
لطفا فایل "خلاصه وبلاگ" را دریافت کنید که تمام تصاویر را هم دارد. (در منوی سمت راست سایت، بالا)
‫۱۴ سال و ۸ ماه قبل، پنجشنبه ۱۲ فروردین ۱۳۸۹، ساعت ۰۲:۳۸
میثم خوشبخت میثم خوشبخت
مطالب
برنامه نویسی پیشرفته JavaScript - قسمت 2 - ماهیت انواع داده‌ای و حوزه دسترسی به متغیرها

مقادیر پایه (Primitive Values) و ارجاعی (Reference Values)

در جاوا اسکریپت، متغیرها شامل داده‌هایی از نوع پایه و یا ارجاعی می‌باشند. مقادیر String ، Number ، Boolean ، Null و Undefined به عنوان مقادیر پایه محسوب می‌گردند. در این نوع متغیرها تغییرات، مستقیما بر روی مقدار ذخیره شده در متغیر اعمال می‌شوند. اشیاء نیز که از مجموعه‌ای از مقادیر پایه ساخته شده‌اند، مقادیر ارجاعی نامیده می‌شوند. در این نوع مقادیر، شما به اشاره‌گری از شیء دسترسی دارید. بنابراین تغییرات مستقیما بر روی داده‌های ذخیره شده اعمال نمی‌شوند. به مثال‌های زیر توجه کنید: 

var num1 = 10;
var num2 = num1;
alert("Num1=" + num1 + ", Num2=" + num2);

num2 = 20;
alert("Num1=" + num1 + ", Num2=" + num2);

num1 = 30;
alert("Num1=" + num1 + ", Num2=" + num2);

خروجی :

"Num1=10, Num2=10"

"Num1=10, Num2=20"

"Num1=30, Num2=20"

همانطور که از خروجی مثال فوق پیداست، در انتساب num1 به num2 ، مقدار num1 در num2 کپی شده‌است. بنابراین تغییراتی که بر روی num1 یا num2 صورت می‌گیرد، مستقیما بر روی مقدار ذخیره شده در هر یک از این متغیرها تاثیر می‌گذارد. رفتار مقادیر پایه همیشه به همین صورت می‌باشد. 

var obj1 = new Object();
obj1.num = 10;
var obj2 = obj1;
alert("Obj1.Num=" + obj1.num + ", Obj2.Num=" + obj2.num);

obj2.num = 20;
alert("Obj1.Num=" + obj1.num + ", Obj2.Num=" + obj2.num);

obj1.num = 30;
alert("Obj1.Num=" + obj1.num + ", Obj2.Num=" + obj2.num);

خروجی :

"Obj1.Num=10, Obj2.Num=10"

"Obj1.Num=20, Obj2.Num=20"

"Obj1.Num=30, Obj2.Num=30"

با استفاده از نوع ارجاعی Object می‌توانیم اشیاء جدیدی را ایجاد کنیم و ویژگی‌هایی را به صورت پویا به آن‌ها اختصاص دهیم. همانطور که قبلا گفته شد، اشیاء از نوع ارجاعی می‌باشند و حاوی اشاره‌گری به مقادیر ذخیره شده می‌باشند. بنابراین انتساب obj1 به obj2 به معنای انتساب اشاره‌گر obj1 به obj2 می‌باشد. به عبارتی دیگر obj2 به همانجایی اشاره می‌کند که obj1 نیز اشاره می‌نماید. پس هر تغییری که بر روی ویژگی‌های obj1 رخ دهد، obj2 نیز تاثیرات آن را می‌بیند و بالعکس. همانطور که در خروجی مشاهده می‌نمایید، در مرحله‌ی اول obj1 به obj2 نسبت داده شد، پس مقدار ویژگی num برای هر دو آنها یکسان میباشد. در مرحله‌ی دوم، مقدار ویژگی num را در obj2 تغییر دادیم؛ ولی مقدار این ویژگی، در obj1 نیز تغییر نمود. در مرحله‌ی سوم نیز همان اتفاقات مرحله‌ی دوم تکرار شد.

با توجه به مثالهای فوق قطعا به تفاوت‌های مقادیر پایه و ارجاعی پی بردید. همچنین در یک نمونه‌ی کوچک و ساده نیز، یکی از روش‌های ایجاد شیء را که استفاده از نوع ارجاعی Object می‌باشد، مشاهده نمودید. این دانسته‌ها مقدمه ای بر شروع برنامه نویسی شیء گرا می‌باشند. ولی قبل از شروع برنامه نویسی شیء گرا در جاوا اسکریپت، به بررسی نکات و تکنیک‌های دیگری می‌پردازیم.

توجه:

به انواع پایه، انواع داده‌ای مقداری یا اولیه نیز گفته می‌شود.


فراخوانی با مقدار (Call by Value)

در این نوع فراخوانی، آرگومان‌ها از نوع مقادیر پایه هستند. بنابراین هر تغییری که بر روی آرگومان‌ها در تابع رخ دهد، هیچ تاثیری بر روی آرگومان‌های ارسالی در زمان فراخوانی تابع ندارند. به مثال زیر توجه کنید: 

function primitive(a, b) {
a += 100;
b += 200;
alert("a=" + a + ", b=" + b);
}

var x = 300, y = 400;
primitive(x, y);
alert("x=" + x + ", y=" + y);

خروجی :

"a=400, b=600"

"x=300, y=400"


x و y دو متغیر پایه می‌باشند، بنابراین تابع فوق به صورت مقداری فراخوانی شده‌است. یعنی مقدار آرگومان‌های x و y در آرگومان‌های a و b کپی می‌شوند. پس هر تغییری که بر روی a و b رخ دهد، هیچ تاثیری بر روی x و y ندارد. همچنین با توجه به توضیحی که در مورد مقادیر پایه داده شد، تغییرات مستقیما بر روی داده‌ی ذخیره شده در متغیر اعمال میشود. بنابراین تغییراتی که در تابع فوق بر روی a و b رخ داد، مستقیما مقادیر a و b را تغییر داده‌است وهیچ ارتباطی به x و y ندارد. البته توجه داشته باشید که حتی اگر نام آرگومان‌های تابع با آرگومان‌های ارسالی یکسان بود و یا حتی اگر تابع مقداری را به عنوان خروجی بر می‌گرداند، هیچ تفاوتی را در خروجی برنامه فوق مشاهده نمی‌کردید.


فراخوانی با ارجاع (Call by Reference)

در این نوع فراخوانی، آرگومان‌ها از نوع مقادیر ارجاعی هستند. بنابراین هر تغییری که بر روی آرگومان‌ها در تابع رخ دهد، بر روی آرگومان‌های ارسالی در زمان فراخوانی تابع نیز تاثیر می‌گذارند. به مثال زیر توجه کنید: 

function reference(obj) {
obj.a += 100;
obj.b += 200;
alert("obj.a=" + obj.a + ", obj.b=" + obj.b);
}

var calc = new Object();
calc.a = 300;
calc.b = 400;

reference(calc);
alert("calc.a=" + calc.a + ", calc.b=" + calc.b);

خروجی :

"obj.a=400, obj.b=600"

"calc.a=400, calc.b=600"


calc یک مقدار ارجاعی است که به عنوان آرگومان ورودی به تابع ارسال می‌شود و اشاره‌گر خود را به obj اختصاص می‌دهد. بنابراین obj به همان آدرسی اشاره می‌کند که calc اشاره می‌نماید. پس هر تغییری که بر روی obj رخ دهد، calc نیز تاثیرات آن را مشاهده می‌نماید. همانطور که در خروجی نیز مشاهده می‌نمایید، تغییرات صورت گرفته در تابع به calc نیز منعکس شده است.


حوزه دسترسی به متغیرها (Variable Scope)

متغیر‌های محلی (Local Variables)

در اکثر زبان‌های برنامه نویسی، متغیرهایی که در یک بلاک کد تعریف می‌شوند، به صورت محلی و فقط در همان بلاک کد قابل دسترسی  می‌باشند. به این متغیرها، متغیرهای محلی می‌گویند که با خاتمه‌ی اجرای بلاک کد، از بین خواهند رفت و دیگر قابل دسترسی نمی‌باشند. اما در جاوا اسکریپت حوزه‌ی اجرایی متغیرها کمی متفاوت می‌باشد. به مثال زیر توجه کنید: 

for (var i = 1; i <= 5; i++) {
var sqr = i * i;
alert(sqr);
}

alert(i);
alert(sqr);

خروجی :

1
4
9
16
25
6   // alert(i) out of for
25   // alert(sqr) out of for

متغیرهای i و sqr داخل حلقه‌ی for تعریف شده‌اند و منطقا نباید خارج از این حلقه قابل دسترسی باشند. ولی با توجه به خروجی فوق، مشاهده نمودید که متغیرهای i و sqr، نه تنها خارج از این حلقه قابل شناسایی می‌باشند، بلکه آخرین مقدار خود را نیز حفظ نموده‌اند. در جاوا اسکریپت، یک متغیر محلی زمانی مفهوم پیدا می‌کند که در داخل یک تابع تعریف شود. به مثال زیر توجه کنید: 

function sqr(num) {
var sum = num * num;
return sum;
}

var n = 4;
alert(sqr(n));
alert(num); // Error: num is not defined
alert(sum); // Error: sum is not defined

خروجی :

16

Error: num is not defined

Error: sum is not defined

همانطور که مشاهده می‌کنید، متغیرهای num و sum به صورت محلی در تابع فوق تعریف شده‌اند؛ بنابراین خارج از تابع قابل دسترسی نمی‌باشند و موجب بروز خطا می‌گردند.


متغیرهای عمومی (Global Variables)

در جاوا اسکریپت، متغیرهایی که خارج از تابع تعریف می‌گردند، به شیء window نسبت داده می‌شوند و عمومی می‌باشند. به عبارتی دیگر این متغیرها به عنوان یک ویژگی از شیء window تعریف می‌شوند و در تمامی توابع و بلاک‌های کد قابل دسترسی می‌باشند. به مثال زیر توجه کنید: 

var color = "Red";

function setColor() {
color = "Blue";
}

alert(color);
setColor();
alert(color);

خروجی :

"Red"

"Blue"

در مثال فوق، متغیر color به صورت عمومی تعریف شده‌است. بنابراین در کل برنامه قابل دسترسی می‌باشد. در alert اول مقدار فعلی متغیر color یعنی “Red” نمایش می‌یابد. سپس با فراخوانی تابع، مقدار این متغیر تغییر می‌کند. در alert دوم مقدار تغییر یافته‌ی متغیر color نمایش خواهد یافت. حال به مثال زیر توجه کنید: 

var color = "Red";

function getColor() {
var color = "Blue";
return color;
}

alert(color);
alert(getColor());
alert(color);

خروجی :

"Red"

"Blue"

"Red"

در مثال فوق، ابتدا یک متغیر color به صورت عمومی یا Global تعریف شده است. در تابع getColor نیز یک متغیر color به صورت local یا محلی تعریف شده است. زمانی که در alert تابع getColor فراخوانی می‌شود، متغیر color مقداردهی می‌گردد. این مقداردهی برای متغیر محلی صورت گرفته است و هیچ ربطی به متغیر color که به صورت عمومی تعریف شده است ندارد.

جهت تعریف متغیر در جاوا اسکریپت، از کلمه‌ی کلیدی var استفاده می‌شود. اما تعریف متغیر در جاوا اسکریپت اجباری نمی‌باشد و می‌توان یک متغیر را مقداردهی نمود بدون آنکه تعریف شده باشد. در صورتی که متغیر با var اعلان نشود، آن متغیر به شیء window نسبت داده می‌شود و ماهیت عمومی پیدا می‌کند. به مثال زیر توجه کنید: 

function sum(a, b) {
c = a + b;
}

sum(20, 30);
alert(c);

خروجی :

50

همانطور که مشاهده می‌کنید، متغیر c بدون تعریف شدن مورد استفاده قرار گرفته است. با اینکه به صورت محلی مقداردهی گردیده است، ولی چون توسط var اعلان نشده است، به شیء window نسبت داده شده و ماهیت عمومی پیدا کرده است. 

‫۸ سال قبل، شنبه ۲۴ مهر ۱۳۹۵، ساعت ۰۴:۴۵
مرتضی رییسی مرتضی رییسی
نظرات مطالب
چند نکته اضافه برای Refactoring
در مورد نوشتن کدهای تمیزتر یه مورد دیگه ای هست که کمتر رعایت میشه. اونم درگیر کردن کدهای هدف یک تابع در شرط‌ها و بلوک‌ها می‌باشد. متدی را در نظر بگیرید که برای انجام دادن کار اصلی خودش باید برقرار بودن چندشرط رو بررسی کند. روند معمول نوشتن if تو در تو است.
public bool SaveTextF(string path)
{
    if (_isTextChanged)
    {
        if (string.IsNullOrWhiteSpace(path))
        {
            using (var dlg = new SaveFileDialog {Filter = "*.txt"})
            {
                if (dlg.ShowDialog() == DialogResult.OK)
                    path = dlg.FileName;
                else
                    return false;
            }
        }

        //call save methods on path
    }
    return true;
}
ولی با کمی اصلاح می‌تواند کار اصلی متد (در اینجا ذخیره کردن) را در بالاترین بلوک (بلوک تابع) نوشت:
public bool SaveTextT(string path)
{
    if (!_isTextChanged) return true;
    if (string.IsNullOrWhiteSpace(path))
        using (var dlg = new SaveFileDialog {Filter = "*.txt"})
        {
            if (dlg.ShowDialog() != DialogResult.OK) return false;
            path = dlg.FileName;
        }
    //call save methods on path
    return true;
}
با معکوس سازی شروط به کدی تمیزتر خواهیم رسید. invert if توسط افزونه resharper در ویژوال استادیو به برنامه نویس گوشزد میشود ولی همیشه بهترین گزینه را عنوان نمیکند.
‫۸ سال و ۶ ماه قبل، یکشنبه ۵ اردیبهشت ۱۳۹۵، ساعت ۰۰:۰۷
وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
روش نصب اندروید 10 بر روی گوشی‌های قدیمی سامسونگ
چند سال قبل یک گوشی Samsung galaxy J7 را که به صورت پیش‌فرض به همراه اندروید 6 است، تهیه کردم. الان حدود دو هفته‌ای است که اندروید 10 را از طریق LineageOS بر روی این گوشی نصب کرده‌ام که در ادامه روش نصب آن‌را برای علاقمندان توضیح خواهم داد.


LineageOS چیست؟

یکی از مهم‌ترین مزایای استفاده از گوشی‌های اندرویدی نسبت به iOS ای، آزادی نصب نرم افزار و خصوصا سیستم عامل‌های مختلف بر روی آن‌ها است. در حال حاضر، محبوب‌ترین و پر استفاده‌ترین نگارش آزاد اندروید که مستقل از گوگل عمل می‌کند، LineageOS نام‌دارد (لی‌نی‌ایج OS) که پیشتر با نام‌های CyanogenMod و قبل از آن، Cyanogen (سیانوژن) ارائه می‌شد. یکی از مهم‌ترین مزایای آن، امکان نصب آخرین نگارش اندروید بر روی گوشی‌هایی است که دیگر پشتیبانی رسمی نمی‌شوند و خط تولید آن‌ها خاتمه یافته‌است.
به LineageOS یک Custom ROM هم گفته می‌شود. ROM مخفف read-only memory است و دقیقا جائی‌است که هسته‌ی Android در آن مشغول به کار است. بنابراین منظور از Custom ROM، همان نگارش سفارشی از Android است. به عملیات نصب LineageOS در اصطلاح Flashing هم گفته می‌شود که به معنای بازنویسی قسمتی از یک نرم‌افزار، با نرم‌افزار دیگری است.


پیشنیازهای ضروری نصب LineageOS

- داشتن یک گوشی یا تبلت سازگار با آن (متاسفانه سایت lineageos.org با IP ایرانی باز نمی‌شود)
- دسترسی به یک کابل USB مخصوص گوشی
- داشتن یک کامپیوتر دسکتاپ و یا لپ‌تاپ
- دسترسی به اینترنت
- زمان! ... (انجام این عملیات برای من در بار اول، حدودا یک روز طول کشید! (صرف نظر از تحقیقات یک هفته‌ای روش انجام آن) البته نه به علت طولانی بودن زمان نصب آن، بلکه به علت وجود نکات ریزی که در هیچ مستنداتی، به صورت مدون پیدا نخواهید کرد و عدم آشنایی با آن‌ها ممکن است سبب بروز حمله‌ی قلبی، به علت در دست داشتن سخت افزاری شود که هم اکنون کل آن‌را فرمت کرده‌اید و ... راهنماهای ارائه شده‌ی در اینترنت هم بر روی آن کار نمی‌کنند! به یک چنین سخت افزاری، brick یا «پاره آجر» هم گفته می‌شود!)


دریافت Custom ROM سازگار با گوشی یا تبلت

مرحله‌ی اول نصب LineageOS، دریافت Custom ROM آن است. برای این منظور به آدرس download.lineageos.org مراجعه کرده و ابتدا از منوی سمت چپ صفحه، گوشی خود را پیدا کنید و سپس با انتخاب آن، امکان دریافت ROM مخصوص آن‌را خواهید یافت.

نکته‌ی مهم! متاسفانه در اولین دریافت من از این سایت، به علت ناقص بودن دانلود، فایل دریافتی به همراه CRC Error بود و در زمان نصب فایل zip آن، خطای کلی e1001 ظاهر شد و نه هیچ چیز دیگری. این لحظه واقعا لحظه‌ای است که ممکن است عرق سرد بر روی پیشانی شما ظاهر شود! به صورت اتفاقی با بررسی فایل zip آن بر روی کامپیوتر متوجه شدم که فایل، ناقص دریافت شده. به همین جهت پیش از شروع به نصب، فایل zip را در یک برنامه‌ی باز کننده‌ی آن‌ها مانند winrar و یا 7-zip باز کرده و بر روی دکمه‌ی test آن‌ها کلیک کنید. اگر خطایی را گزارش ندادند، شروع به ادامه‌ی مراحل نصب کنید.


دریافت فایل Recovery سفارشی

در اینجا نیاز است با دو واژه‌ی جدید bootloader و recovery آشنا شد. زمانیکه گوشی خودتان را روشن می‌کنید، اولین نرم افزاری که حتی پیش از سیستم عامل اجرا می‌شود، bootloader نام دارد که کار آن آغاز سایر پروسه‌ها است. بعد از بارگذاری بوت‌لودر، برنامه‌ی دیگری به نام recovery، کار بارگذاری سیستم عامل را انجام می‌دهد. بوت‌لودر و recovery پیش‌فرض اندروید، اجازه‌ی نصب یک custom ROM را نمی‌دهند. به همین جهت نیاز است این برنامه‌ی recovery را با یک نمونه‌ی سفارشی بازنویسی کرد که این نمونه‌ی سفارشی در اینجا TWRP نام دارد و نمونه‌ی مخصوص گوشی خود را می‌توانید با جستجوی در لیست https://twrp.me/Devices دریافت کنید. ابتدا نوع گوشی و سپس مدل آن‌را یافته و سپس در صفحه‌ای که ظاهر می‌شود، بر روی download link آن کلیک کنید تا لیست فایل‌های موجود ظاهر شوند. در ابتدا آخرین نگارش موجود را دریافت کنید.

یک تجربه! متاسفانه آخرین نگارش TWRP دریافت شده، بر روی گوشی من کار نکرد و پس از نصب آن، مدام وارد همان سیستم عامل قبلی، با ارائه‌ی پیام «Recovery is NOT SEANDROID Enforcing» می‌شد و هیچ تاثیری را نداشت. در این حالت نصب نگارش قدیمی‌تر 3.3.1، کار کرد. بنابراین بهتر است چندین نگارش آن‌را دریافت کنید؛ تا در صورت لزوم بتوانید یکی یکی، آن‌ها را آزمایش کنید.


دریافت Google Apps

LineageOS به همراه برنامه‌های گوگل، مانند play store و امثال این‌ها نیست. به همین جهت نیاز است آن‌ها را از آدرس https://opengapps.org دریافت کنید. در اینجا دقت داشته باشید که چه چیزی را انتخاب می‌کنید! برای نمونه برای گوشی من گزینه‌های ARM، نگارش 10 و pico انتخاب شدند و سپس کلیک بر روی دکمه‌ی دانلود. گزینه‌ی pico، یکی از کم حجم‌ترین نگارش‌ها است و همینقدر برای شروع به کار، کافی است. نگارش را 10 انتخاب می‌کنیم چون می‌خواهیم اندروید 10 را نصب کنیم و انتخاب معماری CPU گوشی هم مهم است. با استفاده از برنامه‌ای مانند device info، به برگه‌ی CPU آن مراجعه کرده و CPU Type گوشی خود را دقیق بررسی کنید. اگر مانند گوشی من، 32bit بود، باید ARM را انتخاب کنید و اگر 64bit بود، گزینه‌ی ARM64 را انتخاب کنید و اگر یک گوشی قدیمی را مانند ASUS دارید، ممکن است CPU آن از نوع intel و x86 باشد.



دریافت برنامه‌ی فعالسازی دسترسی root

اگر می‌خواهید دسترسی root هم داشته باشید (این گزینه اختیاری است و من آن‌را نصب نکردم)، در نگارش‌های قبلی LineageOS از برنامه‌ای به نام SU برای انجام اینکار استفاده می‌شد. این برنامه دیگر نگهداری نمی‌شود و نباید آن‌را به همراه آخرین نگارش LineageOS نصب کرد (خیلی مهم!)؛ وگرنه گوشی شما را حتما به هم خواهد ریخت. برنامه‌ی جایگزین آن Magisk نام دارد که باز هم من آن‌را توصیه نمی‌کنم! چون اگر به انجمن‌های LineageOS مراجعه کنید، مشاهده شده‌است که پس از نصب به روز رسانی‌های جدید هفتگی LineageOS، ممکن است به علت عدم سازگاری با Magisk، سیستم عامل گوشی شما بالا نیاید و در یک حلقه‌ی بی‌پایان قرار بگیرید. به همین جهت بهتر است از این گزینه صرفنظر کنید.



آماده سازی گوشی برای اتصال USB و اجرای فرامین بر روی آن

مرحله‌ی بعد، نصب برنامه‌ی recovery سفارشی است. برای اینکار نیاز است گوشی خود را توسط سیم USB، به یک کامپیوتر متصل کرده و سپس توسط برنامه‌ای خاص که در ادامه معرفی می‌شود، برنامه‌ی TWRP را بر روی آن نصب کرد. به همین جهت به قسمت «تنظیمات» گوشی اندرویدی خود رفته و گزینه‌ی «درباره‌ی دستگاه (About)» را پیدا کنید. سپس بر روی شماره‌ی build آن «Build Number»، هفت بار ضربه بزنید. اینکار سبب می‌شود تا یک منوی مخفی به نام «Developer Mode» یا «گزینه‌های توسعه دهندگان/برنامه نویسان»، به لیست منوهای تنظیمات سیستم عامل فعلی اضافه شود. پس از فعال شدن «Developer Mode»، به این گزینه وارد شده و دو گزینه‌ی زیر را در آن فعال کنید:
- USB debugging
- OEM unlocking

اکنون اگر گوشی خود را از طریق سیم USB به کامپیوتر متصل کنید، یک دیالوگ باکس پرسشی، در اندروید جاری ظاهر می‌شود که درخواست دسترسی به ADB را از شما سؤال می‌پرسد. گزینه‌ی «Always Allow From This Computer» را انتخاب کرده و با کلیک بر روی OK، این دسترسی را فعال کنید.



دریافت برنامه‌های انتقال اطلاعات به گوشی اندرویدی

پس از دریافت فایل‌های مورد نیاز (TWRP.img, firmware.zip و gapps.zip)، اکنون نوبت به نصب TWRP.img است تا برنامه‌ی recovery پیش‌فرض گوشی را با یک نمونه‌ی سفارشی که امکان نصب custom ROM را میسر می‌کند، بازنویسی کنیم. بر روی گوشی‌های سامسونگ، برنامه‌ی ODIN یک چنین قابلیتی را به همراه دارد.


البته اگر کمی جستجو کنید، به دستورات زیر هم خواهید رسید که توسط برنامه‌ی Minimal_ADB_Fastboot قابل اجرا هستند:
adb devices
adb reboot bootloader
fastboot devices
fastboot flash recovery TWRP.img
fastboot reboot-bootloader
من تمام این دستورات را آزمایش کردم و بر روی گوشی سامسونگ کار نکردند! اما ODIN کار کرد.
البته برنامه‌ی Minimal_ADB_Fastboot، برنامه‌ی بسیار مفیدی است و در ادامه کاربردهایی از آن‌را مطالعه خواهید کرد.


بررسی امنیتی مهم! آیا فایل ROM دریافت شده، بر روی گوشی من نصب می‌شود؟!

در ادامه پیش از نصب، یکبار گوشی را فرمت می‌کنیم. در این حال اگر در حین نصب، پیام سازگار نبودن فایل ROM را دریافت کنیم، بسیار دیر است! به همین جهت پس از نصب برنامه‌ی Minimal_ADB_Fastboot، به پوشه‌ی آن وارد شده و خط فرمان را در آنجا آغاز کنید. برای این منظور فقط کافی است بر روی فایل cmd-here.exe کلیک کنید. سپس فرامین زیر را اجرا کنید (با این فرض که گوشی شما از طریق سیم USB به کامپیوتر متصل است و همچنین دسترسی دیباگی را هم که در گوشی عنوان شد، داده‌اید):
adb devices
adb shell getprop ro.product.device
adb shell getprop ro.build.product
دستور اول، adb server را اجرا کرده و سیستم شما را به گوشی متصل می‌کند. همچنین یک id را هم نمایش می‌دهد که نشان از موفقیت آمیز بودن اتصال دارد. دو دستور بعدی، شماره دستگاه و مدل آن‌را بازگشت می‌دهند. این خروجی‌ها را به دقت بخاطر بسپرید.
سپس فایل custom ROM دریافت شده را باز کرده و به پوشه‌ی «META-INF\com\google\android» آن وارد شوید. در اینجا فایل متنی updater-script را باز کنید. برای مثال در مورد گوشی من، چنین سطری در ابتدای آن درج شده:
assert(getprop("ro.product.device") == "j7elte" || getprop("ro.build.product") == "j7elte"
|| abort("E3004: This package is for device: j7elte; this device is " + getprop("ro.product.device") + "."););
این سطر، دقیقا بررسی می‌کند که اگر خاصیت‌های ro.build.product یا ro.product.device مساوی j7elte نبودند، کل عملیات نصب، abort شود.
بنابراین حتما پیش از مطالعه و اجرای ادامه‌ی بحث، مقادیر این ویژگی‌ها را با سطر اول فایل updater-script انطباق دهید تا اگر یکی نبودند، به اشتباه گوشی خود را فرمت نکنید!
البته در جائی دیدم که عده‌ای برای «خوراندن» rom سفارشی دریافت شده، این سطر بررسی را از فایل یاد شده، پاک کرده و سپس فایل zip جدیدی را تولید و نصب کرده‌اند. بهتر است اینکار را نکنید و با جستجوی دقیق مطمئن شوید که یک چنین تغییری، برای سیستم شما مشکلی را ایجاد نمی‌کند!


بازنویسی برنامه‌ی recovery گوشی توسط ODIN

پس از دریافت برنامه‌ی odin، نیاز است گوشی خود را خاموش کنید. فرض بر این است که پیشتر حداقل از contacts خود پشتیبان تهیه کرده‌اید. چون از این قسمت به بعد، به مراحل بدون بازگشتی قدم خواهیم گذاشت و قرار است گوشی را کاملا فرمت کنیم!
پس از خاموش کردن گوشی، اکنون نیاز است گوشی را در حالت download بالا بیاوریم. برای اینکار سه دکمه‌ی Volume Down + Home + Power با هم بفشارید. بنابراین ابتدا دکمه‌ی «کاهش صدا» را نگه دارید و رها نکنید، سپس دکمه‌ی home را نگه دارید و رها نکنید و در آخر دکمه‌ی power را نگه دارید تا گوشی به حالت ویژه‌ی download وارد شود.
البته در ابتدا یک صفحه‌ی اخطار را نمایش می‌دهد که در آن درج شده برای ادامه نیاز است دکمه‌ی «افزایش صدا» را بفشارید.


پس از ظاهر شدن تصویر فوق، اینبار دکمه‌ی «افزایش صدا» را بفشارید تا وارد حالت دانلود شوید. در اینجا «حالت دانلود» یعنی گوشی قابلیت دریافت فایلی را پیدا کرده‌است.


پس از بالا آوردن گوشی در حالت دانلود، برنامه‌ی odin را باز کنید:


- در اینجا در قسمت AP، فایل tar مربوط به TWRP را انتخاب کنید.
- سپس در برگه‌ی options، تیک گزینه‌ی Auto reboot را بردارید (بسیار مهم!). اگر این تیک را برندارید، پس از کار نوشتن برنامه‌ی recovery سفارشی، گوشی شما reboot شده و ... وارد برنامه‌ی recovery ... نمی‌شود! چون سیستم امنیتی توکار اندروید، آن‌را با نمونه‌ی اصلی جایگزین می‌کند!
- اکنون بر روی دکمه‌ی start کلیک کنید تا کار بازنویسی شروع شود.

پس از پایان بازنویسی برنامه‌ی recovery، باید وارد این برنامه‌ی جدید بشویم که روش ورود به آن به صورت زیر است:
پس از پایان بازنویسی، در بعضی از گوشی‌ها در همین حالت که گوشی، حالت download را نمایش می‌دهد، اگر ترکیب کلید‌های «Volume Up + Power + Home» را بفشارید (اینبار دکمه‌ی «افزایش صدا» است و نه کاهش صدا)، وارد این برنامه‌ی recovery جدید می‌شوید. اما در مورد گوشی من چنین چیزی رخ نداد. در این حالت تنها روشی که پاسخ داد، «خارج کردن باطری گوشی» بود (در همین حالتی که صفحه‌ی آبی رنگ download نمایش داده می‌شود، باطری را خارج کنید)؛ چون حتی در حالت خاموش کردن معمولی هم برنامه‌ی recovery سفارشی را پاک و نمونه‌ی اصلی را جایگزین می‌کرد!
سپس سیستم را به صورت معمولی روشن نکنید. اینبار نیاز است وارد منوی recovery شویم. بنابراین مجددا باطری را قرار داده و اینبار با فشردن ترکیب کلید‌های «Volume Up + Power + Home» به منوی جدید recovery وارد خواهیم شد.


مرحله‌ی آخر! نصب سیستم عامل جدید و برنامه‌های گوگل

تا اینجا باید وارد منوی recovery جدید شده باشید. روش خارج کردن باطری را هم فراموش نکنید! (چون اگر سیستم به صورت معمولی ری‌استارت شود، یا حتی به صورت معمولی خاموش شود، برنامه‌ی recovery سفارشی را بی‌اثر کرده و پاک می‌کند)
- پس از بارگذاری برنامه، پیام «Swipe to Allow Modifications» ظاهر می‌شود. برای این منظور، فلش آبی رنگ ظاهر شده را به سمت راست بکشید تا بتوانید وارد برنامه شوید.
- اکنون این مراحل را طی کنید:

الف) انتخاب Wipe


در اینجا در ابتدا گزینه‌ی Format Data را انتخاب کنید.


سپس مجددا فلش آبی رنگ پایین صفحه را به سمت راست بکشید تا کار فرمت کردن سیستم شروع شود.
در ادامه در همین قسمت گزینه‌ی Advanced Wipe را انتخاب کرده (همیشه با انتخاب دکمه‌ی back می‌توان به منوی اصلی و گزینه‌های آن رسید) و Dalvik / ART Cache,Data, System, Cache, Internal storage را انتخاب کنید. سپس مجددا فلش آبی رنگ پایین صفحه را به سمت راست بکشید تا کار پاک کردن سیستم شروع شود. در اینجا همه چیز را منهای SD Card، پاک خواهیم کرد. بدون انجام اینکار، وارد یک حلقه‌ی بی‌نهایت خواهید شد و سیستم اصلی پس از نصب، راه اندازی نمی‌شود (آزمایش کردم!).


ب) انتقال فایل‌های Custom ROM و GApps به گوشی

اکنون به کامپیوتر خود و پوشه‌ی محل نصب برنامه‌ی Minimal_ADB_Fastboot وارد شده و خط فرمان را در آنجا آغاز کنید. برای این منظور فقط کافی است بر روی فایل cmd-here.exe کلیک کنید. سپس فرامین زیر را اجرا کنید تا فایل‌ها به گوشی منتقل شوند:
adb devices
adb push LINEAGE.zip /sdcard/
adb push GAPPS.zip /sdcard/
دو نکته:
1- فایل‌های custom ROM و GApps دریافت شده را به درون پوشه‌ی Minimal_ADB_Fastboot کپی کنید. در اینجا منظور از LINEAGE.zip نام کاملی مانند lineage-17.1-20210114-nightly-j7elte-signed.zip است که دریافت کرده‌اید و همچنین منظور از GAPPS.zip، نام کاملی مانند open_gapps-arm-10.0-pico-20210116.zip است.
2- برای اجرای این دستورات، نیازی به داشتن یک sdcard نیست. نامی که در اینجا ذکر شده، فقط یک نام پوشه‌ی جدید، در گوشی شما است که قرار است در ادامه فایل‌ها را از آن انتخاب کنیم.

یک نکته‌ی تکمیلی: در حالت منوی recovery و بعد از پاک کردن همه چیز، اگر فولدرهای گوشی در windows explorer مشخص نیستند، باید آن‌ها را mount کرد تا بشود فایل‌ها را به آن‌ها کپی کرد (روش دوم کپی کردن فایل‌ها به گوشی). اگر به منوی ابتدایی TWRP دقت کنید، یک گزینه‌ی mount هم دارد که دقیقا برای همین منظور است. پوشه‌ها را که mount کردید، در windows explorer جهت کپی کردن معمولی ظاهر می‌شوند.


ج) نصب نهایی سیستم عامل و برنامه‌های گوگل

پیش از هر کاری به گزینه‌ی Settings در برنامه‌ی TWRP مراجعه کرده و در برگه‌ی General آن، تیک زیر را بر دارید: Prompt to install TWRP app if not installed!

اکنون که فایل‌های custom ROM و GApps به گوشی کپی شدند، از منوی اصلی TWRP، اینبار گزینه‌ی Install را انتخاب کنید (همانطور که عنوان شد، در اینجا همیشه دکمه‌ی back، برای بازگشت به صفحه‌ی اصلی کار می‌کند).


اگر از طریق دستورات adb فایل‌ها را به پوشه‌ی sdcard منتقل کرده باشید، به صورت خودکار اولین فایل انتخاب شده همان فایل ROM است. سپس بر روی دکمه‌ی «Add more zips» کلیک کرده و فایل zip مربوط به GApps را انتخاب کنید. در بالای صفحه «two of max 10 File queued» باید ظاهر شده باشد (مهم) که به معنای تعداد فایل‌های موجود در صف نصب است. اکنون فلش آبی رنگ پایین صفحه را به سمت راست بکشید تا کار نصب شروع شود.
پس از پایان نصب این دو برنامه، یکبار بر روی دکمه‌ی Wipe cache/dalvik کلیک کنید (به همراه به سمت راست کشیدن دکمه‌ی فلش آبی پایین صفحه) و سپس بر روی دکمه‌ی Reboot System تا ... وارد  اندروید 10 شوید!

یک نکته: در اینجا در حین reboot سؤال می‌پرسد که آیا نیاز است TWRP را نیز به صورت جداگانه‌ای نصب کند. عنوان کنید، خیر.


چگونه به روز رسانی‌های LineageOS را نصب کنیم؟

LineageOS هفته‌ای یکبار، آخرین به روز رسانی‌های اندروید را توزیع می‌کند. برای نصب آن‌ها پیامی را ظاهر کرده و امکان دانلود را فراهم می‌کند. پس از دانلود، اگر بر روی دکمه‌ی install کلیک کنید، به صورت خودکار شما را وارد منوی recovery فوق می‌کند (و نه نصب خودکار). در اینجا تنها کاری را که باید انجام دهید، انتخاب گزینه‌ی install است و سپس انتخاب پوشه‌ی data/lineageos_updates که محل قرار گیری این فایل zip دریافت شده‌است. با انتخاب فایل zip، مراحل نصب آن مانند قبل است. پس از پایان نصب، یکبار بر روی دکمه‌ی پاک کردن کش dalvik کلیک کنید و سپس بر روی reboot. کش dalvik همواره به صورت خودکار توسط اندروید ساخته می‌شود و پاک کردن آن مشکلی را ایجاد نمی‌کند.
پس از راه اندازی مجدد سیستم، به منوی Settings>about phone>lineageOS مراجعه کرده و فایل zip قدیمی را حذف کنید (در همان صفحه‌ای که پیام دریافت و نصب را نمایش می‌داد، اکنون پیام delete ظاهر شده‌است).
‫۳ سال و ۸ ماه قبل، دوشنبه ۱۳ بهمن ۱۳۹۹، ساعت ۱۷:۳۵
سیروان عفیفی سیروان عفیفی
مطالب
برنامه نویسی Async با ES 6
جاوا اسکریپت به صورت single-thread عمل می‌کند. به این معنا که دو اسکریپت نمی‌توانند به صورت همزمان اجرا شوند و باید یکی پس از دیگری اجرا شوند. ساده‌ترین شکل برنامه‌نویسی غیرهمزمان در جاوا اسکریپت استفاده از callback می‌باشد. به عنوان مثال در سناریوی زیر Caller یکسری عملیات غیرهمزمان را مانند یک فراخوانی XHR و یا یک تایمر، انجام می‌دهد. زمانیکه Caller عملیات غیرهمزمانی را آغاز کرد، یک callback را به آن ارسال خواهد کرد و بعد از مطمئن شدن از موفق بودن عملیات، callback را فراخوانی می‌کند. بعد از پایان عملیات، callback درون call stack قرار خواهد گرفت و هر وقت که بقیه‌ی عملیات به اتمام رسید، اجرا خواهد شد.

این روش چندین مشکل دارد:
  • تنها caller از پایان یافتن عملیات غیرهمزمان مطلع خواهد شد.
  • هندل کردن خطا و همچنین مدیریت چندین عملیات asynchronous به صورت همزمان خیلی سخت خواهد بود.
در اینحالت callback باید به چندین کار رسیدگی کند:
  • پردازش نتایج فراخوانی‌های async
  • اجرای دیگر عملیات براساس پاسخ
کد زیر را در نظر بگیرید:
function getCompanyFromOrderId(orderId) {
    getOrder(orderId, function(order) {
        getUser(order.userId, function(user) {
            getCompany(user.companyId, function(company) {
                // do something with company
            });
        });
    });
}
در کد فوق به اطلاعات یک شرکت براساس شماره سفارش آن دسترسی خواهیم داشت. پس از دریافت سفارش، اطلاعات کاربر را دریافت خواهیم کرد. پس از پایان آن، می‌توانیم به اطلاعات شرکت دسترسی داشته باشیم. این سبک نوشتن کدها به صورت تودرتو خوانایی/ نگهداری کد را کاهش خواهد داد. همانطور که مشاهده می‌کنید callback نه تنها پاسخ بلکه یک callback دیگر را هربار به تابع بعدی ارسال می‌کند. در این‌حالت اگر بخواهیم استثناء‌ها را نیز مدیریت کنیم کدها به مراتب پیچیده‌تر خواهند شد:
function getCompanyFromOrderId(orderId) {
    try {
        getOrder(orderId, function (order) {
            try {
                getUser(order.userId, function (user) {
                    try {
                        getCompany(user.companyId, function (company) {
                            try {
                                // do something with company
                            } catch (ex) {
                                // handle exception
                            }
                        });
                    } catch (ex) {
                        // handle exception
                    }
                });
            } catch (ex) {
                // handle exception
            }
        });
    } catch (ex) {
        // handle exception
    }
}
ممکن است بگوئید که نیازی به این همه try/catch در کد فوق نیست. اما هر callback ایی که به صورت مجزا وارد call stack می‌شود، هر خطایی که صادر شود توسط شروع کننده‌ی اصلی درخواست async به دام انداخته نخواهد شد و در نتیجه نوشتن این همه try/catch ضروری است. لازم به ذکر است، به این نوع نوشتن callback به صورت تودرتو callback hell و یا pyramid of doom نیز گفته می‌شود.

راه‌حل: استفاده از Promises
Promises همیشه به عنوان یک راه‌حل برای callback hell شناخته شده هستند. Promises در واقع اشیایی هستند که این اطمینان را به شما خواهند داد تا بعد از پایان یک عملیات غیرهمزمان، پاسخ را صرفنظر از اینکه عملیات fail و یا success شده باشد، در اختیارتان قرار خواهند داد. یک Promise از دو قسمت تشکیل شده است:
  • Control
  • Promise
قسمت اول یا Control در بیشتر کتابخانه‌ها با نام Deferred نیز از آن نامبرده می‌شود و در واقع یک شیء مستقل است. در بعضی از پیاد‌ه‌سازی‌ها این شیء در واقع خودش یک callback است. قسمت دوم نیز خود Promise است. این شیء می‌تواند دیگر قسمت‌های کد را از پایان یافتن عملیات غیرهمزمان مطلع سازد.
یک Promise می‌تواند یکی از حالت‌های زیر را داشته باشد:
  • pending: یعنی وضعیت اولیه، هنوز به پایان نرسیده است.
  • fulfilled: یعنی عملیات با موفقیت پایان پذیرفته است.
  • rejected: یعنی عملیات با شکست مواجه شده است.
با ایجاد یک Promise، وضعیت آن در اولین مرحله و pending خواهد بود. سپس تبدیل به یکی از وضعیت‌های fulfilled و یا rejected خواهد شد.

اکنون اگر بخواهیم کد قبلی را با استفاده از Promises پیاده‌سازی کنیم به این چنین نتیجه‌ایی خواهیم رسید:
function getCompanyFromOrderId(orderId) {
    getOrder(orderId).then(function(order) {
        return getUser(order.orderId);
    }).then(function(user) {
        return getCompany(user.companyId);
    }).then(function(company) {
        // do something with company
    }).then(undefined, function(error) {
        // handle error
    })
}
در اینجا به جای استفاده از callback در تابع getCompanyFromOrderId یک promise را برمی‌گردانیم. وقتی تابع getOrder با موفقیت کارش را انجام داد، callback بعدی اجرا خواهد شد که در واقع تابع getUser را فراخوانی می‌کند. یک عملیات غیرهمزمان دیگر نیز یک promise را برمی‌گرداند. بعد از آن calback دیگری فراخوانی خواهد شد و به همین ترتیب... در نهایت نیز توسط یک then دیگر می‌توانیم خطاها را هندل کنیم. بنابراین در این‌حالت کد فوق خواناتر و نگهداری آن به مراتب ساده‌تر از حالت قبل می‌باشد.
promises خیلی وقت است که در قالب کتابخانه‌های third-party مانند Q, when, WinJS, RSVP.js در اختیار برنامه‌نویسان جاوا اسکریپت قرار دارد. در نتیجه کد فوق به صورت جنریک است؛ به این معنا که با هر کدام از کتابخانه‌های عنوان شده سازگاری دارد.

نحوه‌ی ایجاد Promise
ساختار اولیه برای ایجاد یک promise به اینصورت است:
var promise = new Promise(function(resolve, reject) {
  // انجام یکسری عملیات به عنوان مثال دریافت اطلاعات از سرور و...

  if (/* اگر کدهای فوق با موفقیت انجام شدند */) {
    resolve("عملیات با موفقیت انجام پذیرفت");
  }
  else {
    reject(Error("خطایی رخ داده است"));
  }
});
همانطور که مشاهده می‌کنید سازنده‌ی promise یک callback را از ورودی دریافت خواهد کرد. این callback نیز از ورودی دو پارامتر را دریافت میکند: resolve و reject. درون callback می‌توانیم کدهایمان را بنویسیم. بعد از اینکه عملیات با موفقیت انجام گرفت resolve را فراخوانی خواهیم کرد. در غیراینصورت reject را فراخوانی می‌کنیم. همچنین به جای استفاده از throw درون reject از شیء Error استفاده کرده‌ایم. زیرا بعداً برای دیباگ خطا می‌توانیم به اطلاعات کامل stack trace دسترسی داشته باشیم.
در ادامه نحوه‌ی استفاده از promise فوق را مشاهده می‌کنید:
promise.then(function(result) {
  console.log(result); // "عملیات با موفقیت انجام پذیرفت "
}, function(err) {
  console.log(err); // Error: "خطایی رخ داده است"
});
در اینجا تابع then دو آرگومان را از ورودی دریافت خواهد کرد؛ یکی برای حالت success و  دیگری برای حالت failure. لازم به ذکر است، هر دوی این آرگومان‌ها اختیاری هستند.
به عنوان یک مثال عملی می‌توانیم متد get جی‌کوئری را به این صورت درون یک Promise قرار دهیم:
function get(url){
    return new Promise(function(resolve, reject) {
       $.get(url, function(data) {
           resolve(data);
       }) 
       .fail(function(){
          reject(); 
       });
    });
}
به اینصورت می‌توانیم از Promise فوق استفاده کنیم:
get('users.all').then(function(users){
    myController.users = users;
}, function(){
   delete myController.users; 
});
اگر هم مایل بودید می‌توانید به جای ارائه‌ی آرگومان دوم درون callback برای به دام انداختن خطاها از catch استفاده کنید:
get('users.all').then(function(users){
    myController.users = users;
})
.catch(function(){
    delete myController.users;
});

در شرایطی ممکن است بخواهیم بعد از اینکه تمامی Promise هایمان کارشان به اتمام رسید، یکسری عملیات دیگر را انجام دهیم:
var usersPromise = get('users.all');
var postsPromise = get('posts.everyone');

Promise.all([usersPromise, postsPromise])
.then(function(result){
    myController.users = result[0];
    myController.posts = result[1];
}, function(){
   delete myController.users;
   delete myController.posts; 
});
لازم به ذکر است اگر حتی یکی از Promiseها reject شود Promise اصلی نیز reject خواهد شد.

اگر خروجی then به صورت رشته‌ایی باشد چه اتفاقی خواهد افتاد؟
در حالت کلی خروجی هر then. به then بعدی پاس داده خواهد شد. به عنوان مثال در کد زیر نتایج به صورت رشته‌ایی برگردانده خواهند شد و می‌توانیم آن‌ها را به سادگی توسط JSON.parse به then بعدی ارسال کنیم:
get('users.all').then(function(usersString){
    return JSON.parse(usersString);
}).then(function(users){
   myController.users = users; 
});
و یا به صورت خلاصه‌تر می‌توانیم به اینصورت اینکار را انجام دهیم:
get('users.all').then(JSON.parse).then(function(users){
   myController.users = users; 
});
برای مشاهده‌ی دیگر متدهای استاتیک Promise می‌توانید به اینجا مراجعه نمائید.
‫۸ سال و ۹ ماه قبل، جمعه ۱۸ دی ۱۳۹۴، ساعت ۱۶:۱۰
سیروان عفیفی سیروان عفیفی
مطالب
Vue CLI
تیم Vue یک ابزار را جهت scaffold سریع یک پروژه Vue، به صورت رسمی ارائه کرده‌است. توسط این ابزار به صورت سریع می‌توانیم ساختار یک پروژه استاندارد Vue را ایجاد کنیم.

چرا نیاز به Vue CLI داریم؟
  • زیرا نیاز به build processهایی داریم که به ما امکان استفاده از ES6, SCSS و دیگر ویژگیهای عالی را خواهند داد.
  • جهت ساخت و یکی‌سازی فایل‌های تمپلیت
  • بارگذاری نکردن تمامی فایل‌ها به صورت یکجا در زمان Startup 
  • می‌توانیم تسک‌هایی از قبیل Server-side rendering, code-splitting را انجام دهیم.
 
نصب Vue CLI 
ابتدا مطمئن شوید که آخرین نگارش Node.js را نصب کرده‌اید. سپس جهت نصب Vue CLI، خط فرمان را گشوده و دستور زیر ذیل را صادر کنید: 
npm install -g vue-cli

با اجرای فرمان فوق، ابزار CLI به صورت global و عمومی نصب خواهد شد. در ادامه می‌توانیم با دستور vue list، لیستی از قالب‌های رسمی را که توسط CLI قابل ایجاد هستند، مشاهده نمائید: 

در اینجا ما از قالب webpack-simple استفاده خواهیم کرد. برای اینکار دستور زیر را جهت ایجاد یک پروژه بر اساس این قالب صادر کنید: 
vue init webpack-simple dntVue

به این ترتیب در سریعترین زمان ممکن توانستیم یک برنامه‌ی Vue را ایجاد کنیم: 

در اینجا ساختار یک پروژه جدید Vue را مشاهده می‌کنید:
index.html: کار شروع و ارائه برنامه را انجام می‌دهد.
package.json: وابستگی‌های npm برنامه را به همراه دارد.
src/App.vue: کامپوننت اصلی برنامه است.
پوشه src/assets: حاوی فایل‌های استاتیک پروژه است.
src/main.js: نقطه‌ی آغاز برنامه است.
webpack.config.json: تنظیمات وب‌پک جهت اجرای پروژه و بارگذاری ماژول‌های موردنیاز.

اجرای برنامه
ابتدا نیاز است وابستگی‌های برنامه دریافت شوند. اینکار را توسط دستور npm install و یا دستور yarn (در صورتیکه yarn را از قبل بر روی سیستم خود نصب کرده‌اید) انجام خواهیم داد: 
npm install
به این ترتیب تمامی وابستگی‌های پروژه درون پوشه‌ی node_module تشکیل خواهند شد. اکنون می‌توانیم با صدور دستور npm run dev پروژه را اجرا کنیم:

بررسی فایل‌های Vue
درون یک برنامه‌ی Vue واقعی، فایل‌هایی با پسوند vue. وجود دارند. این فایل شامل تمپلیت، کدها و همچنین استایل‌های یک کامپوننت می‌باشند.  
<template>
    <div>
        <!-- Write your HTML with Vue in here -->
    </div>
</template>

<script>
    export default {
        // Write your Vue component logic here
    }
</script>

<style scoped>
    /* Write your styles for the component in here */
</style>

بنابراین درون فایلی با ساختار فوق، تمامی موارد مورد نیاز برای یک کامپوننت ویو را خواهیم داشت و به اصطلاح نیازی به context switching نخواهیم داشت؛ زیرا تمامی قسمت‌ها را به صورت یکجا در یک محل در اختیار داریم و به راحتی می‌توانیم تمرکز خود را بر روی کدها قرار دهیم. درون کامپوننت نیز می‌توانیم کامپوننت‌های موردنیاز را ایمپورت و از آن استفاده کنیم:  
import { New } from "./components/New.vue";
export default {
    components: {
        New
    }
}
Vue CLI 3
تا اینجا از نسخه‌ی پایدار Vue CLI استفاده کردیم. نسخه‌ی 3 آن هنوز در مرحله‌ی beta قرار دارد. در این نسخه امکانات و دستورات بیشتری اضافه شده‌است؛ از ایجاد یک پروژه ساده تا ایجاد یک پروژه مبتنی بر TypeScript. برای نصب و یا آپگرید می‌توانید از دستور زیر استفاده کنید:
npm install -g @vue/cli
اکنون می‌توانید با صادر کردن دستور vue --version، شماره نسخه‌ی آن را مشاهده نمائید:
3.0.0-beta.11
ایجاد یک پروژه جدید
برای ایجاد یک پروژه جدید می‌توانید دستور زیر را صادر کنید:
vue create my-project
همانطور که مشاهده می‌کنید در این نسخه بجای استفاده از دستور vue init، از vue create استفاده شده است. در اینحالت می‌توانید نوع ایجاد پروژه را تعیین کنید:
Vue CLI v3.0.0-beta.11
? Please pick a preset: (Use arrow keys)
❯ default (babel, eslint)
  Manually select features
حالت پیش‌فرض، چنین ساختاری را برایتان ایجاد خواهد کرد:

بعد از طی کردن مراحل، می‌توانید قالب پروژه‌ی ایجاد شده را به صورت یک preset داشته باشید تا در پروژه‌های آینده مجبور نباشید مراحل قبل را طی کنید. این preset درون یک فایل JSON به صورت زیر ذخیره خواهد شد و حاوی اطلاعات زیر است:
{
  "useConfigFiles": true,
  "router": true,
  "vuex": true,
  "cssPreprocessor": "sass",
  "plugins": {
    "@vue/cli-plugin-babel": {},
    "@vue/cli-plugin-eslint": {
      "config": "airbnb",
      "lintOn": ["save", "commit"]
    }
  }
}

در حالت manually نیز می‌توانید گزینه‌های بیشتری را برای تعیین نوع قالب پروژه، انتخاب نمائید. به عنوان مثال می‌توان از TypeScript یا اینکه از lintter یا formatter خاصی برای کدها استفاده کرد:

در ادامه دیگر آپشن‌ها را نیز می‌توانید تعیین کرده و در نهایت به صورت یک قالب از پیش تعریف شده نیز پروژه را داشته باشید:
Zero-config Prototyping 
یکی از قابلیت‌های جالب Vue، امکان تهیه سریع prototype یا طرح اولیه می‌باشد. شاید اکثر اوقات نیاز داشته باشید یک ویژگی یا قابلیت خاص را با Vue تست کنید. در این موارد ممکن است از سایتی مانند CodePen استفاده کنید. اما توسط افزونه‌ی cli-service-global می‌توانید به صورت لوکال و بدون نیاز به راه‌اندازی یک پروژه‌ی جدید، کدهای موردنیاز را آزمایش کنید. فرض کنید می‌خواهیم تمپلیت زیر را قبل از افزودن آن به پروژه، مورد تست قرار دهیم:
<!-- MyCard.vue -->
<template>
    <div class="card">
    <h1>Card Title</h1>
    <p>Card content goes here. Make sure it's not Lorem.</p>
    </div>
</template>
در این‌حالت می‌توانیم با نصب افزونه موردنظر، فایل فوق را به راحتی و بدون نیاز به راه‌اندازی یک پروژه جدید، تست کنیم:
npm install -g @vue/cli-service-global
اکنون می‌توانیم خروجی را با صدور فرمان زیر درون مرورگر مشاهده کنیم:
vue serve MyCard.vue
با صدرو فرمان فوق، فایل توسط افزونه‌ی عنوان شده، از طریق مرورگر قابل دسترسی می‌باشد:

خروجی:

‫۶ سال و ۴ ماه قبل، شنبه ۵ خرداد ۱۳۹۷، ساعت ۰۵:۴۵
وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
آشنایی با M.A.F - قسمت دوم

قسمت قبل بیشتر آشنایی با یک سری از اصطلاحات مرتبط با فریم ورک MAF بود و همچنین نحوه‌ی کلی استفاده از آن. در این قسمت یک مثال ساده را با آن پیاده سازی خواهیم کرد و فرض قسمت دوم بر این است که افزونه‌ی Visual Studio Pipeline Builder را نیز نصب کرده‌اید.

یک نکته پیش از شروع:
- اگر افزونه‌ی Visual Studio Pipeline Builder پس از نصب به منوی Tools اضافه نشده است، یک پوشه‌ی جدید را به نام Addins در مسیر Documents\Visual Studio 2008 ایجاد کرده و سپس فایل‌های آن‌را در این مسیر کپی کنید.

ساختار اولیه یک پروژه MAF

- پروژ‌ه‌هایی که از MAF استفاده می‌کنند، نیاز به ارجاعاتی به دو اسمبلی استاندارد System.AddIn.dll و System.AddIn.Contract.dll دارند (مطابق شکل زیر):



- ساختار آغازین یک پروژه MAF از سه پروژه تشکیل می‌شود که توسط افزونه‌ی Visual Studio Pipeline Builder به 7 پروژه بسط خواهد یافت.
این سه پروژه استاندارد آغازین شامل موارد زیر هستند:



- هاست: همان برنامه‌ی اصلی که قرار است از افزونه استفاده کند.
- قرار داد: نحو‌ه‌ی تعامل هاست و افزونه در این پروژه تعریف می‌شود. (یک پروژه از نوع class library)
- افزونه: کار پیاده سازی قرار داد را عهده دار خواهد شد. (یک پروژه از نوع class library)

- همچنین مرسوم است جهت مدیریت بهتر خروجی‌های حاصل شده یک پوشه Output را نیز به این solution اضافه کنند:



اکنون با توجه به این محل خروجی، به خواص Build سه پروژه موجود مراجعه کرده و مسیر Build را اندکی اصلاح خواهیم کرد (هر سه مورد بهتر است اصلاح شوند)، برای مثال:



نکته‌ی مهم هم اینجا است که خروجی host باید به ریشه این پوشه تنظیم شود و سایر پروژه‌ها هر کدام خروجی خاص خود را در پوشه‌ای داخل این ریشه باید ایجاد کنند.



تا اینجا قالب اصلی کار آماده شده است. قرارداد ما هم به شکل زیر است (ویژگی AddInContract آن نیز نباید فراموش شود):

using System.AddIn.Pipeline;
using System.AddIn.Contract;

namespace CalculatorConract
{
  [AddInContract]
  public interface ICalculatorContract : IContract
  {
      double Operate(string operation, double a, double b);
  }
}

به عبارت دیگر برنامه‌ای محاسباتی داریم (هاست) که دو عدد double را در اختیار افزونه‌های خودش قرار می‌دهد و سپس این افزونه‌ها یک عملیات ریاضی را بر روی آن‌ها انجام داده و خروجی را بر می‌گردانند. نوع عملیات توسط آرگومان operation مشخص می‌شود. این آرگومان به کلیه افزونه‌های موجود ارسال خواهد شد و احتمالا یکی از آن‌ها این مورد را پیاده سازی کرده است. در غیر اینصورت یک استثنای عملیات پیاده سازی نشده صادر می‌شود.
البته روش بهتر طراحی این افزونه، اضافه کردن متد یا خاصیتی جهت مشخص کردن نوع و یا انواع عملیات پشتیبانی شده توسط افزونه‌ است که جهت سادگی این مثال، به این طراحی ساده اکتفا می‌شود.

ایجاد pipeline

اگر قسمت قبل را مطالعه کرده باشید، یک راه حل مبتنی بر MAF از 7 پروژه تشکیل می‌شود که عمده‌ترین خاصیت آن‌ها مقاوم کردن سیستم در مقابل تغییرات نگارش قرارداد است. در این حالت اگر قرار داد تغییر کند، نه هاست و نه افزونه‌ی قدیمی، نیازی به تغییر در کدهای خود نخواهند داشت و این پروژه‌های میانی هستند که کار وفق دادن (adapters) نهایی را برعهده می‌گیرند.


برای ایجاد خودکار View ها و همچنین Adapters ، از افزونه‌ی Visual Studio Pipeline Builder که پیشتر معرفی شد استفاده خواهیم کرد.



سه گزینه‌ی آن هم مشخص هستند. نام پروژه‌ی قرارداد، مسیر پروژه‌ی هاست و مسیر خروجی نهایی معرفی شده. پیش از استفاده از این افزونه نیاز است تا یکبار solution مورد نظر کامپایل شود. پس از کلیک بر روی دکمه‌ی OK، پروژه‌های ذکر شده ایجاد خواهند شد:


پس از ایجاد این پروژه‌ها، نیاز به اصلاحات مختصری در مورد نام اسمبلی و فضای نام هر کدام می‌باشد؛ زیرا به صورت پیش فرض هر کدام به نام template نامگذاری شده‌اند:



پیاده سازی افزونه

قالب کاری استفاده از این فریم ورک آماده است. اکنون نوبت به پیاده سازی یک افزونه می‌باشد. به پروژه AddIn مراجعه کرده و ارجاعی را به اسمبلی AddInView خواهیم افزود. به این صورت افزونه‌ی ما به صورت مستقیم با قرارداد سروکار نداشته و ارتباطات، در راستای همان pipeline تعریف شده، جهت مقاوم شدن در برابر تغییرات صورت می‌گیرد:
using System;
using CalculatorConract.AddInViews;
using System.AddIn;

namespace CalculatorAddIn
{
   [AddIn]
  public class MyCalculatorAddIn : ICalculator
  {
      public double Operate(string operation, double a, double b)
      {
          throw new NotImplementedException();
      }
  }
}

در اینجا افزونه‌ی ما باید اینترفیس ICalculator مربوط به AddInView را پیاده سازی نماید که برای مثال خواهیم داشت:

using System;
using CalculatorConract.AddInViews;
using System.AddIn;

namespace CalculatorAddIn
{
  [AddIn("افزونه یک", Description = "توضیحات", Publisher = "نویسنده", Version = "نگارش یک")]
  public class MyCalculatorAddIn : ICalculator
  {
      public double Operate(string operation, double a, double b)
      {
          switch (operation)
          {
              case "+":
                  return a + b;
              case "-":
                  return a - b;
              case "*":
                  return a * b;
              default:
                  throw new NotSupportedException("عملیات مورد نظر توسط این افزونه پشتیبانی نمی‌شود");
          }
      }
  }
}

همانطور که در قسمت قبل نیز ذکر شد، این کلاس باید با ویژگی AddIn مزین شود که توسط آن می‌توان توضیحاتی در مورد نام ، نویسنده و نگارش افزونه ارائه داد.


استفاده از افزونه‌ی تولید شده

هاست برای استفاده از افزونه‌هایی با قرارداد ذکر شده، مطابق pipeline پروژه، نیاز به ارجاعی به اسمبلی HostView دارد و در اینجا نیز هاست به صورت مستقیم با قرارداد کاری نخواهد داشت. همچنین هاست هیچ ارجاع مستقیمی به افزونه‌ها نداشته و بارگذاری و مدیریت آن‌ها به صورت پویا انجام خواهد شد.

نکته‌ی مهم!
در هر دو ارجاع به HostView و یا AddInView باید خاصیت Copy to local به false تنظیم شود، در غیر اینصورت افزونه‌ی شما بارگذاری نخواهد شد.



پس از افزودن ارجاعی به HostView، نمونه‌ای از استفاده از افزونه‌ی تولید شده به صورت زیر می‌تواند باشد که توضیحات مربوطه به صورت کامنت آورده شده است:

using System;
using System.AddIn.Hosting;
using CalculatorConract.HostViews;

namespace Calculator
{
  class Program
  {
      private static ICalculator _calculator;

      static void doOperation()
      {
          Console.WriteLine("1+2: {0}", _calculator.Operate("+", 1, 2));
      }

      static void Main(string[] args)
      {
          //مسیر پوشه ریشه مربوطه به خط لوله افزونه‌ها
          string path = Environment.CurrentDirectory;

          //مشخص سازی مسیر خواندن و کش کردن افزونه‌ها
          AddInStore.Update(path);

          //یافتن افزونه‌هایی سازگار با شرایط قرارداد پروژه
          //در اینجا هیچ افزونه‌ای بارگذاری نمی‌شود
          var addIns = AddInStore.FindAddIns(typeof(ICalculator), path);

          //اگر افزونه‌ای یافت شد
          if (addIns.Count > 0)
          {
              var addIn = addIns[0]; //استفاده از اولین افزونه
              Console.WriteLine("1st addIn: {0}", addIn.Name);

              //فعال سازی افزونه و همچنین مشخص سازی سطح دسترسی آن
              _calculator = addIn.Activate<ICalculator>(AddInSecurityLevel.Intranet);

              //یک نمونه از استفاده آن
              doOperation();
          }

          Console.WriteLine("Press a key...");
          Console.ReadKey();
      }
  }
}

چند نکته جالب توجه در مورد قابلیت‌های ارائه شده:
- مدیریت load و unload پویا
- امکان تعریف سطح دسترسی و ویژگی‌های امنیتی اجرای یک افزونه
- امکان ایزوله سازی پروسه اجرای افزونه از هاست (در ادامه توضیح داده خواهد شد)
- مقاوم بودن پروژه به نگارش‌های مختلف قرارداد


اجرای افزونه در یک پروسه مجزا

حتما با امکانات مرورگر کروم و یا IE8 در مورد اجرای هر tab آن‌ها در یک پروسه‌ی مجزا از پروسه اصلی هاست مطلع هستید. به این صورت پروسه‌ی هاست از رفتار tab ها محافظت می‌شود، همچنین پروسه‌ی هر tab نیز از tab دیگر ایزوله خواهد بود. یک چنین قابلیتی در این فریم ورک نیز پیش بینی شده است.

//فعال سازی افزونه و همچنین مشخص سازی سطح دسترسی آن
//همچنین جدا سازی پروسه اجرایی افزونه از هاست
   _calculator = addIn.Activate<ICalculator>(
                  new AddInProcess(),
                  AddInSecurityLevel.Intranet);

در این حالت اگر پس از فعال شدن افزونه، یک break point قرار دهیم و به task manager ویندوز مراجعه نمائیم، پروسه‌ی مجزای افزونه قابل مشاهده است.



برای مطالعه بیشتر + ، + ، + و +

‫۱۴ سال و ۱۱ ماه قبل، چهارشنبه ۲ دی ۱۳۸۸، ساعت ۱۹:۴۷
مجتبی دیناروند مجتبی دیناروند
نظرات مطالب
Angular Interceptors
با سلام.

مطلب خیلی مفیدی بود. مرسی.

من از این استفاده می‌کنیم برای نمایش پیام Loading ، مثلا وقتی دستوری به سرور ارسال میشه پیام Loading نمایش داده میشه :

.factory('httpInterceptor', function($q, $rootScope, $log) {

        var numLoadings = 0;

        return {
            request: function(config) {

                numLoadings++;

                // Show loader
                $rootScope.$broadcast("loader_show");
                return config || $q.when(config);

            },
            response: function(response) {

                if ((--numLoadings) === 0) {
                    // Hide loader
                    $rootScope.$broadcast("loader_hide");
                }

                return response || $q.when(response);

            },
            responseError: function(response) {

                if (!(--numLoadings)) {
                    // Hide loader
                    $rootScope.$broadcast("loader_hide");
                }

                return $q.reject(response);
            }
        };
    })
    .config(function($httpProvider) {
        $httpProvider.interceptors.push('httpInterceptor');
    }).directive("loader", function($rootScope) {
            return function($scope, element, attrs) {
                $scope.$on("loader_show", function() {
                    return element.show();
                });
                return $scope.$on("loader_hide", function() {
                    return element.hide();
                });
            };
        }
    );

امیدوارم به درد دوستان بخوره.

برای نحوه نمایشش هم باید به این صورت تو Layout برنامه فراخوانی کنید اون رو : 

<div class="ajax-loader" loader>
    <img src="@Links.Content.Images.loading_gif" />
</div>


کلاس ajax-loader هم به این صورت باید باشه :

.ajax-loader {
    position: absolute;
    z-index: 100000;
    display: none;
}

مکان قرارگیری تصویر loading رو هم  میتونید با خاصیت‌های left و top تنظیم کنید.

با این کد ، زمانی که یک درخواست ارسال میشه این تصویر نمایش داده میشه.
‫۹ سال و ۲ ماه قبل، سه‌شنبه ۱۰ شهریور ۱۳۹۴، ساعت ۰۱:۵۳