یه پروژه Blazor WebAssembly App با NET 7. ایجاد کردم، بدون تغییر تنظیماتی publish گرفتم و روی سرور قرار دادم اما به درستی لود نمیشه و خطا میده، راه حلی براش پیدا نکردم
لود محتوای صفحه تا 93% میره و این خطا رخ میده
پیشتر در مطلب «React 16x - قسمت 33 - React Hooks - بخش 4 - useContext Hook» با هوک useContext آشنا شدیم. در این قسمت می‌خواهیم نکات تایپ‌اسکریپتی آن‌را بررسی کنیم.
ایجاد UserContext
فرض کنید برای انتقال داده‌های کاربر وارد شده‌ی به سیستم، از روش انتقال props از بالاترین کامپوننت موجود در component tree به پایین‌ترین کامپوننت آن، نیاز است از Context استفاده کنیم. به همین جهت فایل جدید src\contexts\userContext.tsx را با محتوای زیر ایجاد می‌کنیم:
متد createContext در اصل یک متد جنریک است که بر اساس نوع آرگومان جنریک آن، مقدار شیء تامین کننده‌ی مقدار آن مشخص می‌شود. برای مثال اگر نوع User را تعریف کرده و به آن انتساب دهیم، یک چنین امضایی را پیدا می‌کند:
اما ... قطعه کد فوق با خطای تایپ‌اسکریپتی زیر کامپایل نمی‌شود:
عنوان می‌کند که شیء خالی که به createContext ارسال کرده‌ایم، از نوع User نیست. برای رفع این مشکل می‌توان از مفهومی به نام Partial استفاده کرد:
به این ترتیب تمام خواص نوع User به صورت اختیاری معرفی می‌شوند و در این حالت انتساب یک شیء خالی اولیه به آن، مشکلی را ایجاد نخواهد کرد.
نکته 1: البته می‌توان آرگومان جنریک آن‌را ذکر نکرد و createContext را با یک شیء آغازین از نوع User مقدار دهی کرد. در این حالت با استفاده از Type Inference، نوع آن، همان User درنظر گرفته می‌شود و دیگر نیازی به ذکر صریح این نوع نخواهد بود.
نکته 2: اگر از شیء مقدار دهی شده‌ی آغازین استفاده کنید، دیگر حتی نیازی به ذکر export type User هم نیست. نوع createContext بر اساس نوع خواص شیء آغازین ارسالی به آن در سراسر برنامه مشخص شده و قابل دسترسی می‌شود؛ با intellisense کامل و type checking دقیق.
نکته 3: useUser تعریف شده، در حقیقت یک هوک سفارشی است که می‌توان بجای React.useContext از آن در سایر قسمت‌های برنامه استفاده کرد.
نکته 4: اگر علاقمند به استفاده‌ی از نوع Partial نیستید، می‌توان از union types هم در اینجا استفاده کرد. در این حالت می‌توان مقدار اولیه را undefined تعریف کرد:
معرفی UserContext به بالاترین کامپوننت موجود در component tree
برای این منظور به فایل src\App.tsx مراجعه کرده و آن‌را با UserContext.Provider محصور می‌کنیم:
ابتدا نوع User و سپس UserContext را import کرده‌ایم و سپس کل محتوای موجود در کامپوننت App را با UserContext.Provider که دارای مقدار user ابتدایی تعریف شده‌است، محصور می‌کنیم.
خواندن شیء Context در کامپوننتی دیگر
برای این منظور به کامپوننت src\components\Head.tsx که در قسمت‌های قبل ایجاد کردیم، مراجعه کرده و آن‌را به صورت زیر تکمیل می‌کنیم:
در اینجا با استفاده از هوک useContext به UserContext دریافتی دسترسی یافته و سپس می‌توان با اطلاعات شیء User کار کرد.
اولین مزیت کار با TypeScript در اینجا، وجود intellisense کامل به همراه context است:
و یا اگر از Object Destructuring استفاده کنیم، در صورت وجود یک اشتباه تایپی، بلافاصله در زمان کامپایل، خطایی را دریافت می‌کنیم:
یک نکته: اگر UserContext را با استفاده از union types تعریف کنیم:
هنگام استفاده‌ی از آن، خطای عدم وجود خاصیت‌های آن‌را در حین Object Destructuring دریافت می‌کنیم:
علت اینجا است که با فعال بودن بررسی نوع‌های نال‌نپذیر، چون user context اکنون می‌تواند undefined هم باشد، یا باید از روش context?.name استفاده کرد و یا یک علامت تعجب را پس از useContext قرار داد:
ذکر ! به این معنا است که می‌دانیم خروجی این متد، نال و یا undefined نیست (راهنمایی کردن کامپایلر TypeScript). چون پیشتر آن‌را در کامپوننت App، در حین تعریف Provider، مقدار دهی اولیه کرده‌ایم.
ایجاد UserContext
فرض کنید برای انتقال داده‌های کاربر وارد شده‌ی به سیستم، از روش انتقال props از بالاترین کامپوننت موجود در component tree به پایین‌ترین کامپوننت آن، نیاز است از Context استفاده کنیم. به همین جهت فایل جدید src\contexts\userContext.tsx را با محتوای زیر ایجاد می‌کنیم:
import React from "react";
export type User = {
name: string;
isActive: boolean;
logOut: () => void;
};
export const UserContext = React.createContext<User>({});
export const useUser = () => React.useContext(UserContext); function React.createContext<User>(defaultValue: User, calculateChangedBits?: ((prev: User, next: User) => number) | undefined): React.Context<User>
Argument of type '{}' is not assignable to parameter of type 'User'.
Type '{}' is missing the following properties from type 'User': name, isActive, logOutts(2345) export const UserContext = React.createContext<Partial<User>>({}); نکته 1: البته می‌توان آرگومان جنریک آن‌را ذکر نکرد و createContext را با یک شیء آغازین از نوع User مقدار دهی کرد. در این حالت با استفاده از Type Inference، نوع آن، همان User درنظر گرفته می‌شود و دیگر نیازی به ذکر صریح این نوع نخواهد بود.
نکته 2: اگر از شیء مقدار دهی شده‌ی آغازین استفاده کنید، دیگر حتی نیازی به ذکر export type User هم نیست. نوع createContext بر اساس نوع خواص شیء آغازین ارسالی به آن در سراسر برنامه مشخص شده و قابل دسترسی می‌شود؛ با intellisense کامل و type checking دقیق.
نکته 3: useUser تعریف شده، در حقیقت یک هوک سفارشی است که می‌توان بجای React.useContext از آن در سایر قسمت‌های برنامه استفاده کرد.
نکته 4: اگر علاقمند به استفاده‌ی از نوع Partial نیستید، می‌توان از union types هم در اینجا استفاده کرد. در این حالت می‌توان مقدار اولیه را undefined تعریف کرد:
export const UserContext = React.createContext<User | undefined>(undefined);
معرفی UserContext به بالاترین کامپوننت موجود در component tree
برای این منظور به فایل src\App.tsx مراجعه کرده و آن‌را با UserContext.Provider محصور می‌کنیم:
import { User, UserContext } from "./contexts/userContext";
// ...
function App() {
const user: User = {
name: "User 1",
isActive: true,
logOut: () => {
console.log("LogOut.");
},
};
return (
<UserContext.Provider value={user}>
// ...
</UserContext.Provider>
);
}
export default App; خواندن شیء Context در کامپوننتی دیگر
برای این منظور به کامپوننت src\components\Head.tsx که در قسمت‌های قبل ایجاد کردیم، مراجعه کرده و آن‌را به صورت زیر تکمیل می‌کنیم:
import { UserContext } from "../contexts/userContext";
// ...
export const Head = ({ title, isActive = true }: Props) => {
const context = React.useContext(UserContext); // or useUser();
// ...
}; اولین مزیت کار با TypeScript در اینجا، وجود intellisense کامل به همراه context است:
و یا اگر از Object Destructuring استفاده کنیم، در صورت وجود یک اشتباه تایپی، بلافاصله در زمان کامپایل، خطایی را دریافت می‌کنیم:
یک نکته: اگر UserContext را با استفاده از union types تعریف کنیم:
export const UserContext = React.createContext<User | undefined>(undefined);
علت اینجا است که با فعال بودن بررسی نوع‌های نال‌نپذیر، چون user context اکنون می‌تواند undefined هم باشد، یا باید از روش context?.name استفاده کرد و یا یک علامت تعجب را پس از useContext قرار داد:
const context = React.useContext(UserContext)!; // or useUser()!;
const { name } = context; 
سلام وقتی توی تیکه کد بالا میخوام از JqueryMobile با AngularJS بصورت MVC استفاده کنم
JqueryMobile کار نمیکنه و همه چیز ساده میشه
مثلاً این قسمت
بشه
دیگه هر چیزی داخل این Div نوشته بشه بصورت Tag عادی باهاش برخورد میشه و JqueryMobile نمیشه
مثل عکس زیر که با کدش معلومه یه textbox ساده درج شده
JqueryMobile کار نمیکنه و همه چیز ساده میشه
مثلاً این قسمت
<div data-role= "content" > <p>سلام من محتوای اولین برنامه هستم</p> </div>
<div data-role= "content" ng-view="" > </div>
مثل عکس زیر که با کدش معلومه یه textbox ساده درج شده
Keycloak.AuthServices provides robust authentication mechanisms for both web APIs and web applications. For web APIs, it supports JWT Bearer token authentication, which allows clients to authenticate to the API by providing a JWT token in the Authorization header of their requests. For web applications, it supports OpenID Connect, a simple identity layer on top of the OAuth 2.0 protocol, which allows clients to verify the identity of the end-user, obtain basic profile information about the end-user, etc.
Earlier this year, Microsoft announced their support for Blazor, and now Frank A. Krueger has developed the Ooui library which allows C# or F# to be used to write applications that run in the browser. Ooui can target WASM, enabling Xamarin.Forms app to be deployed in web assembly and the result runs entirely in-browser without the need for an application server.
در این قسمت قصد دارم تا یک سیستم ارسال دیدگاه را به کمک Angular پیاده سازی کنم. هدف از این مثال؛ آشنایی با چند Directive توکار Angular و همچنین آموختن چگونگی کار با سرویس http$ برای ارتباط با سرور است.
کدهای HTML زیر را در نظر بگیرید:
<div ng-app="myApp">
<div ng-controller="CommentCtrl">
<div ng-repeat="comment in comments">
<div style="float:right;cursor:pointer;" ng-click="remove(comment.Id,$index);">X</div>
<a href="#">
<img style="width:32px;" ng-src="/Content/user.gif" alt="{{comment.Name}}">
</a>
<div>
<h4>{{comment.Name}}</h4>
{{comment.CommentBody}}
</div>
</div>
<div>
<form action="/Comment/Add" method="post">
<div>
<label for="Name">Name</label>
<input id="Name" type="text" name="Name" ng-model="comment.Name" placeholder="Your Name" />
</div>
<div>
<label for="Email">Email</label>
<input id="Email" type="text" name="Email" ng-model="comment.Email" placeholder="Your Email" />
</div>
<div>
<label for="CommentBody">Comment</label>
<textarea id="CommentBody" name="CommentBody" ng-model="comment.CommentBody" placeholder="Your Comment"></textarea>
</div>
<button type="button" ng-click="addComment()">Send</button>
</form>
</div>
</div>
</div> خب از ابتدا ساختار را مورد بررسی قرار می‌دهم و موارد ناآشنای آن را توضیح می‌دهم:
ng-app: خاصیت ng-app جز خواص پیش فرض HTML نیست و یک خاصیت سفارشی است که توسط Angular به صورت پیش فرض تعریف شده است. این خاصیت به Angular می‌گوید که کدام بخش از DOM باید توسط Angular مدیریت و پردازش شود. در اینجا div ای که با خاصیت ng-app مزین شده است به همراه تمامی عناصر فرزند آن توسط موتور پردازش گر DOM توکار مورد پردازش قرار گرفته و اصطلاحا کامپایل می‌شود. بله! اینجا از لفظ کامپایل شدن برای بیان این فرآیند استفاده کردم. هیچ کدام از این Directiveهای سفارشی به خودی خود برای مرورگر قابل تفسیر نیست و اینجاست که Angular وارد عمل شده و این Directiveها را به کدهای HTML و جاوا اسکریپت که برای مرورگر قابل فهم است تبدیل می‌کند. به همین جهت با ng-app مشخص می‌کنیم که کدام بخش از DOM باید توسط Angular تفسیر و مدیریت شود.شاید این سوال برای شما مطرح شده باشد که در مثال قبلی ng-app مقداری نداشت و برای تگ html تعریف شده بود. پاسخ این است که در مثال قبلی چون برنامه‌ی ما دارای یک ماژول بیشتر نبود می‌توانستیم از مقدار دهی ng-app صرف نظر کنیم؛ اما در این مثال ما قصد داریم کمی هم مفهوم ماژول را در Angular بررسی کنیم. در نتیجه در این مثال برنامه‌ی ما از ماژولی به نام myApp تشکیل شده است. دلیل اینکه در این مثال ng-app بر روی یک div تعریف شده است این است که همین قسمت از DOM توسط Angular تفسیر شود برای ما کفایت می‌کند. هنگامی ng-app را بر روی html تعریف می‌کنیم که قصد داشته باشیم کل صفحه توسط Angular تفسیر شود.
ng-controller: در Angular کنترلرها تابع سازنده‌ی کلاس‌های ساده‌ی جاوا اسکریپتی هستند که به کمک آن‌ها بخشی از صفحه را مدیریت می‌کنیم. این که کدام بخش از صفحه توسط کدام کلاس کنترل و مدیریت شود، توسط ng-controller مشخص می‌شود. در اینجا هم عنصری که با ng-controller مشخص شده به همراه تمامی فرزندانش، توسط کلاس جاوا اسکریپتی به نام CommentCtrl مدیریت می‌شود. در حقیقت ما به کمک ng-controller مشخص می‌کنیم که کدام قسمت از View توسط کدام Controller مدیریت می‌شود. مرسوم است که در Angular نام کنترلرها با Ctrl خاتمه یابد.
ng-repeat: همه‌ی نظرات دارای یک قالب html یکسان هستند که به ازای داده‌های متفاوت تکرار شده اند. اگر می‌خواستیم نظرات را استفاده از موتور نمایشی Razor نشان دهیم از یک حلقه‌ی foreach استفاده می‌کردیم. خبر خوب این است که ng-repeat هم دقیقا به مانند حلقه‌ی foreach عمل می‌کند.در اینجا عبارت comment in comments دقیقا برابر با آن چیزی است که در یک حلقه‌ی foreach می‌نوشتیم. Comments در اینجا یک لیست به مانند آرایه ای از comment هست که در کنترلر مقدار دهی شده است. پس اگر با حلقه‌ی foreach مشکلی نداشته باشید با مفهوم ng-repeat هم مشکلی نخواهید داشت و دقیقا به همان شکل عمل می‌نماید.
ng-click: همان طور که گفتیم Directiveهای تعریف شده می‌توانند یک event سفارشی نیز باشند. ng-click هم یک Directive تو کار است که توسط Angular به صورت پیش فرض تعریف شده است. کاملا مشخص است که یک تابع به نام remove تعریف شده است که به هنگام کلیک شدن، فراخوانی می‌شود. دو پارامتر هم به آن ارسال شده است. اولین پارامتر Id دیدگاه مورد نظر است تا به سرور ارسال شود و از پایگاه داده حذف شود. دومین پارامتر index$ است که یک متغیر ویژه است که توسط Angular در هر بار اجرای حلقه‌ی ng-repeat مقدارش یک واحد افزایش می‌یابد. index$ هم به تابع remove ارسال می‌شود تا بتوان فهمید در سمت کلاینت کدام نظر باید حذف شود.
ng-src: از این Directive برای مشخص کردن src عکس‌ها استفاده می‌شود. البته در این مثال چندان تفاوتی بین ng-src و src معمولی وجود ندارد. ولی اگر آدرس عکس به صورت Content/{{comment.Name}}.gif می‌بود دیگر وضع فرق می‌کرد. چرا که مرورگر با دیدن آدرس در src سعی به لود کردن آن عکس می‌کند و در این حالت در لود کردن آن عکس با شکست روبرو می‌شود. ng-src سبب می‌شود تا در ابتدا آدرس عکس توسط Angular تفسیر شود و سپس آن عکس توسط مرورگر لود شود.
{{comment.Name}}: آکلودهای دوتایی برای انقیاد داده (Data Binding) با view-model استفاده می‌شود. این نوع اقیاد داده در مثال‌های قبلی مورد بررسی قرار گرفته است و نکته‌ی بیشتری در اینجا مطرح نیست.
ng-model: به کمک ng-model می‌توان بین متن داخل textbox و خاصیت شی مورد نظر انقیاد داده بر قرار کرد و هر دو طرف از تغییرات یکدیگر آگاه شوند. به این عمل انقیاد داده دوطرفه (Two-Way Data-Binding) می‌گویند.برای مثال textbox مربوط به نام را به comment.Name و textbox مربوط به email را به comment.Email مقید(bind) شده است. هر تغییری که در محتوای هر کدام از طرفین صورت گیرد دیگری نیز از آن تغییر با خبر شده و آن را نمایش می‌دهد.
تا به اینجای کار قالب مربوط به HTML را بررسی کردیم. حال به سراغ کدهای جاوا اسکریپت می‌رویم:
var app = angular.module('myApp', []);
app.controller('CommentCtrl', function ($scope, $http) {
$scope.comment = {};
$http.get('/Comment/GetAll').success(function (data) {
$scope.comments = data;
})
$scope.addComment = function () {
$http.post("/Comment/Add", $scope.comment).success(function () {
$scope.comments.push({ Name: $scope.comment.Name, CommentBody: $scope.comment.CommentBody });
$scope.comment = {};
});
};
$scope.remove = function (id, index) {
$http.post("/Comment/Remove", { id: id }).success(function () {
$scope.comments.splice(index, 1);
});
};
}); در تعریف ng-app اگر به یاد داشته باشید برای آن مقدار myApp در نظر گرفته شده بود. در اینجا هم ما به کمک متغیر سراسری angular که توسط خود کتابخانه تعریف شده است، ماژولی به نام myApp را تعریف کرده ایم. پارامتر دوم را فعلا توضیح نمی‌دهم، ولی در این حد بدانید که برای تعریف وابستگی‌های این ماژول استفاده می‌شود که من آن را برابر یک آرایه خالی قرار داده ام.
در سطر بعد برای ماژول تعریف شده یک controller تعریف کرده ام. شاید دفعه‌ی اول است که تعریف کنترلر به این شکل را مشاهده می‌کنید. اما چرا به این شکل کنترلر تعریف شده و به مانند قبل به شکل تابع سازنده‌ی کلاس تعریف نشده است؟
پاسخ این است که اکثر برنامه نویسان از جمله خودم دل خوشی از متغیر سراسری ندارند. در شکل قبلی تعریف کنترلر، کنترلر به شکل یک متغیر سراسری تعریف می‌شد. اما استفاده از ماژول برای تعریف کنترلر سبب می‌شود تا کنترلرهای ما روی هوا تعریف نشده باشند و هر یک در جای مناسب خود باشند. به این شکل مدیریت کدهای برنامه نیز ساده‌تر بود. مثلا اگر کسی از شما بپرسد که فلان کنترلر کجا تعریف شده است؛ به راحتی می‌گویید که در فلان ماژول برنامه تعریف و مدیریت شده است.
در تابعی که به عنوان کنترلر تعریف شده است، دو پارامتر به عنوان وابستگی درخواست شده است. scope$ که برای ارتباط با view-model و انقیاد داده به کار می‌رود و http$ که برای ارتباط با سرور به کار می‌رود. نمونه‌ی مناسب هر دوی این پارامترها توسط سیستم تزریق وابستگی تو کار angular در اختیار کنترلر قرار می‌گیرد.
قبلا چگونگی استفاده از scope$ برای اعمال انقیاد داده توضیح داده شده است. نکته‌ی جدیدی که مطرح است چگونگی استفاده از سرویس http$ برای ارتباط با سرور است. سرویس http $ دارای 4 متد put ، post ، get و delete است.
واقعا استفاده از این سرویس کاملا واضح و روشن است. در متد addComment وقتی که دیدگاه مورد نظر اضافه شد، به آرایه‌ی کامنت‌ها یک کامنت جدید می‌افزاییم و چون انقیاد داده دو طرفه است، بالافاصله دیدگاه جدید نیز در view به نمایش در می‌آید.کار تابع remove هم بسیار ساده است. با استفاده از index ارسالی، دیدگاه مورد نظر را از آرایه‌ی کامنت‌ها حذف می‌کنیم و ادامه‌ی کار توسط انقیاد داده دو طرفه انجام می‌شود.
همان طور که مشاهده می‌شود مفاهیم انقیاد داده دو طرفه و تزریق وابستگی خودکار سرویس‌های مورد نیاز، کار با angularjs را بسیار ساده و راحت کرده است. اصولا در بسیاری از موارد احتیاجی به باز اختراع چرخ نیست و کتابخانه‌ی angular آن را برای ما از قبل تدارک دیده است.
کدهای این مثال ضمیمه شده است. این کدها در Visual Studio 2013 و به کمک ASP.NET MVC 5 و Entity Framework 6 نوشته شده است. سعی شده تا مثال نوشته شده به واقعیت نزدیک باشد. اگر دقت کنید مدل کامنت در مثالی که نوشتم به گونه ای است که دیدگاه‌های چند سطحی به همراه پاسخ هایش مد نظر بوده است. به عنوان تمرین نمایش درختی این گونه دیدگاه‌ها را به کمک Angular انجام دهید. کافیست Treeview in Angular را جست و جو کنید؛ مطمئنا به نتایج زیادی می‌رسید. گرچه در مثال ضمیمه شده اگر جست و جو کنید من پیاده سازیش را انجام دادم. هدف از جست و جو در اینترنت مشاهده این است که بیشتر مسائل در Angular از پیش توسط دیگران حل شده است و احتیاجی نیست که شما با چالش‌های جدیدی دست و پنجه نرم کنید.
پس به عنوان تمرین، دیدگاه‌های چند سطحی به همراه پاسخ که نمونه اش را در همین سایتی که درحال مشاهده آن هستید می‌بینید را به کمک AngularJS پیاده سازی کنید.
در مقاله‌ی بعدی چگونگی انتقال منطق تجاری برنامه از کنترلر به لایه سرویس و چگونگی تعریف سرویس جدید را مورد بررسی قرار می‌دهم.
در EF 6 امکان تعریف ساده‌تر ایندکس‌ها توسط data annotations میسر شده‌است. برای مثال:
در اینجا توسط ویژگی Index، خاصیت آدرس ایمیل به صورت منحصربفرد تعریف شده‌است.
سؤال: چگونه می‌توان شبیه به composite keys، اما نه دقیقا composite keys، بر روی چند فیلد با هم ایندکس منحصربفرد تعریف کرد؟
در اینجا جدول رای‌های ثبت شده‌ی یک سیستم را مشاهده می‌کنید. می‌خواهیم یک کاربر نتواند بیش از یک رای به یک مطلب خاص بدهد. به عبارتی نیاز است بر روی SectionType (مطلب، اشتراک‌ها، دوره‌ها و ...)، SectionId (شماره مطلب) و UserId (شماره کاربر) یک کلید منحصربفرد ترکیبی تعریف کرد. ترکیب این سه مورد باید در کل جدول منحصربفرد باشند (Multiple column indexes).
همچنین نمی‌خواهیم Composite key هم تعریف کنیم. می‌خواهیم Id و Primary key این جدول مانند قبل برقرار باشد.
انجام چنین کاری در EF 6.1 به نحو ذیل میسر شده‌است:
نکته‌ی انجام اینکار، تعریف Indexها با یک نام یکسان صریحا مشخص شده‌است. در اینجا سه ایندکس تعریف شده‌اند؛ اما نام آن‌ها یکی است و مساوی IX_Single_UserRating قرار داده شده‌است. هر سه مورد نیز IsUnique تعریف شده‌اند و Order آن‌ها نیز باید مشخص گردد.
خروجی SQL چنین تنظیمی به صورت زیر است:
public abstract class BaseEntity
{
public int Id { get; set; }
}
public class User : BaseEntity
{
[Index(IsUnique = true)]
public string EmailAddress { get; set; }
} سؤال: چگونه می‌توان شبیه به composite keys، اما نه دقیقا composite keys، بر روی چند فیلد با هم ایندکس منحصربفرد تعریف کرد؟
public class UserRating : BaseEntity
{
public VoteSectionType SectionType { set; get; }
public double RatingValue { get; set; }
public int SectionId { get; set; }
[ForeignKey("UserId")]
public virtual User User { set; get; }
public int UserId { set; get; }
} همچنین نمی‌خواهیم Composite key هم تعریف کنیم. می‌خواهیم Id و Primary key این جدول مانند قبل برقرار باشد.
انجام چنین کاری در EF 6.1 به نحو ذیل میسر شده‌است:
public class UserRating : BaseEntity
{
[Index("IX_Single_UserRating", IsUnique = true, Order = 1)] //کلید منحصربفرد ترکیبی روی سه ستون
public VoteSectionType SectionType { set; get; }
public double RatingValue { get; set; }
[Index("IX_Single_UserRating", IsUnique = true, Order = 2)]
public int SectionId { get; set; }
[ForeignKey("UserId")]
public virtual User User { set; get; }
[Index("IX_Single_UserRating", IsUnique = true, Order = 3)]
public int? UserId { set; get; }
} خروجی SQL چنین تنظیمی به صورت زیر است:
CREATE UNIQUE INDEX [IX_Single_UserRating] ON [UserRatings] ([SectionType] ASC,[SectionId] ASC,[UserId] ASC);
- این captcha بر اساس اعتبارسنجی خودکار اطلاعات در EditForm کار می‌کند. یعنی تازمانیکه اعتبارسنجی اطلاعات که این فیلد هم جزئی از آن است تکمیل نشده باشد، اطلاعات تائید شده‌ای جهت ثبت نهایی به رخ‌داد گردان sumbit فرم ارسال نمی‌شود. همچنین خود این کپچا به همراه یک تایمر هست که اطلاعات را به صورت خودکار تغییر می‌دهد.
+ اگر مقدار Value آن‌را تغییر دهید (bind-Value@)، سبب رندر مجدد کامپوننت خواهید شد. در Blazor اگر کامپوننت parent، مقدار تعدادی از پارامترهای کامپوننت قرار گرفته‌ی در آن‌را تغییر دهد، سبب رندر مجدد آن کامپوننت می‌شود.
آشنایی با تکنیک‌های Ajax در ASP.NET MVC
اهمیت آشنایی با Ajax، ارائه تجربه کاربری بهتری از برنامه‌های وب، به مصرف کنندگان نهایی آن می‌باشد. به این ترتیب می‌توان درخواست‌های غیرهمزمانی (asynchronous) را با فرمت XML یا Json به سرور ارسال کرد و سپس نتیجه نهایی را که حجم آن نسبت به یک صفحه کامل بسیار کمتر است، به کاربر ارائه داد. غیرهمزمان بودن درخواست‌ها سبب می‌شود تا ترد اصلی رابط کاربری برنامه قفل نشده و کاربر در این بین می‌تواند به سایر امور خود بپردازد. به این ترتیب می‌توان برنامه‌های وبی را که شبیه به برنامه‌های دسکتاپ هستند تولید نمود؛ کل صفحه مرتبا به سرور ارسال نمی‌شود، flickering و چشمک زدن صفحه کاهش خواهد یافت (چون نیازی به ترسیم مجدد کل صفحه نخواهد بود و عموما قسمتی جزئی از یک صفحه به روز می‌شود) یا بدون نیاز به ارسال کل صفحه به سرور، به کاربری خواهیم گفت که آیا اطلاعاتی که وارد کرده است معتبر می‌باشد یا نه (نمونه‌ای از آن را در قسمت Remote validation اعتبار سنجی اطلاعات ملاحظه نمودید).
مروری بر محتویات پوشه Scripts یک پروژه جدید ASP.NET MVC در ویژوال استودیو
با ایجاد هر پروژه ASP.NET MVC جدیدی در ویژوال استودیو، یک سری اسکریپت هم به صورت خودکار در پوشه Scripts آن اضافه می‌شوند. تعدادی از این فایل‌ها توسط مایکروسافت پیاده سازی شده‌اند. برای مثال:
MicrosoftAjax.debug.js
MicrosoftAjax.js
MicrosoftMvcAjax.debug.js
MicrosoftMvcAjax.js
MicrosoftMvcValidation.debug.js
MicrosoftMvcValidation.js
این فایل‌ها از ASP.NET MVC 3 به بعد، صرفا جهت سازگاری با نگارش‌های قبلی قرار دارند و استفاده از آن‌ها اختیاری است. بنابراین با خیال راحت آن‌ها را delete کنید! روش توصیه شده جهت پیاده سازی ویژگی‌های Ajax ایی، استفاده از کتابخانه‌های مرتبط با jQuery می‌باشد؛ از این جهت که 100ها افزونه برای کار با آن توسط گروه وسیعی از برنامه نویس‌ها در سراسر دنیا تاکنون تهیه شده است. به علاوه فریم ورک jQuery تنها منحصر به اعمال Ajax ایی نیست و از آن جهت دستکاری DOM (document object model) و CSS صفحه نیز می‌توان استفاده کرد. همچنین حجم کمی نیز داشته، با انواع و اقسام مرورگرها سازگار است و مرتبا هم به روز می‌شود.
در این پوشه سه فایل دیگر پایه کتابخانه jQuery نیز قرار دارند:
jquery-xyz-vsdoc.js
jquery-xyz.js
jquery-xyz.min.js
فایل vsdoc برای ارائه نهایی برنامه طراحی نشده است. هدف از آن ارائه Intellisense بهتری از jQuery در VS.NET می‌باشد. فایلی که باید به کلاینت ارائه شود، فایل min یا فشرده شده آن است. اگر به آن نگاهی بیندازیم به نظر obfuscated مشاهده می‌شود. علت آن هم حذف فواصل، توضیحات و همچنین کاهش طول متغیرها است تا اندازه فایل نهایی به حداقل خود کاهش پیدا کند. البته این فایل از دیدگاه مفسر جاوا اسکریپت یک مرورگر، فایل بی‌نقصی است!
اگر علاقمند هستید که سورس اصلی jQuery را مطالعه کنید، به فایل jquery-xyz.js مراجعه نمائید.
محل الحاق اسکریپت‌های عمومی مورد نیاز برنامه نیز بهتر است در فایل master page یا layout برنامه باشد که به صورت پیش فرض اینکار انجام شده است.
سایر فایل‌های اسکریپتی که در این پوشه مشاهده می‌شوند، یک سری افزونه عمومی یا نوشته شده توسط تیم ASP.NET MVC برفراز jQuery هستند.
به چهار نکته نیز حین استفاده از اسکریپت‌های موجود باید دقت داشت:
الف) همیشه از متد Url.Content همانند تعاریفی که در فایل Views\Shared\_Layout.cshtml مشاهده می‌کنید، برای مشخص سازی مسیر ریشه سایت، استفاده نمائید. به این ترتیب صرفنظر از آدرس جاری صفحه، همواره آدرس صحیح قرارگیری پوشه اسکریپت‌ها در صفحه ذکر خواهد شد.
ب) ترتیب فایل‌های js مهم هستند. ابتدا باید کتابخانه اصلی jQuery ذکر شود و سپس افزونه‌های آن‌ها.
ج) اگر اسکریپت‌های jQuery در فایل layout سایت تعریف شده‌اند؛ نیازی به تعریف مجدد آن‌ها در Viewهای سایت نیست.
د) اگر View ایی به اسکریپت ویژه‌ای جهت اجرا نیاز دارد، بهتر است آن‌را به شکل یک section داخل view تعریف کرد و سپس به کمک متد RenderSection این قسمت را در layout سایت مقدار دهی نمود. مثالی از آن‌را در قسمت 20 این سری مشاهده نمودید (افزودن نمایش جمع هر ستون گزارش).
یک نکته
اگر آخرین به روز رسانی‌های ASP.NET MVC را نیز نصب کرده باشید، فایلی به نام packages.config به صورت پیش فرض به هر پروژه جدید ASP.NET MVC اضافه می‌شود. به این ترتیب VS.NET به کمک NuGet این امکان را خواهد یافت تا شما را از آخرین به روز رسانی‌های این کتابخانه‌ها مطلع کند.
آشنایی با Ajax Helpers توکار ASP.NET MVC
اگر به تعاریف خواص و متدهای کلاس WebViewPage دقت کنیم:
using System;
namespace System.Web.Mvc
{
public abstract class WebViewPage<TModel> : WebViewPage
{
protected WebViewPage();
public AjaxHelper<TModel> Ajax { get; set; }
public HtmlHelper<TModel> Html { get; set; }
public TModel Model { get; }
public ViewDataDictionary<TModel> ViewData { get; set; }
public override void InitHelpers();
protected override void SetViewData(ViewDataDictionary viewData);
}
}
علاوه بر خاصیت Html که وهله‌ای از آن امکان دسترسی به Html helpers توکار ASP.NET MVC را در یک View فراهم می‌کند، خاصیتی به نام Ajax نیز وجود دارد که توسط آن می‌توان به تعدادی متد AjaxHelper توکار دسترسی داشت. برای مثال توسط متد Ajax.ActionLink می‌توان قسمتی از صفحه را به کمک ویژگی‌های Ajax، به روز رسانی کرد.
مثالی در مورد به روز رسانی قسمتی از صفحه به کمک متد Ajax.ActionLink
ابتدا نیاز است فایل Views\Shared\_Layout.cshtml را اندکی ویرایش کرد. برای این منظور سطر الحاق jquery.unobtrusive-ajax.min.js را به فایل layout برنامه اضافه نمائید (اگر این سطر اضافه نشود، متد Ajax.ActionLink همانند یک لینک معمولی رفتار خواهد کرد):
<head>
<title>@ViewBag.Title</title>
<link href="@Url.Content("~/Content/Site.css")" rel="stylesheet" type="text/css" />
<script src="@Url.Content("~/Scripts/jquery-1.5.1.min.js")" type="text/javascript"></script>
<script src="@Url.Content("~/Scripts/jquery.unobtrusive-ajax.min.js")" type="text/javascript"></script>
</head>
سپس مدل ساده و منبع داده زیر را نیز به پروژه اضافه کنید:
namespace MvcApplication18.Models
{
public class Employee
{
public int Id { set; get; }
public string Name { set; get; }
}
}
using System.Collections.Generic;
namespace MvcApplication18.Models
{
public static class EmployeeDataSource
{
public static IList<Employee> CreateEmployees()
{
var list = new List<Employee>();
for (int i = 0; i < 1000; i++)
{
list.Add(new Employee { Id = i + 1, Name = "name " + i });
}
return list;
}
}
}
در ادامه کنترلر جدیدی را به برنامه با محتوای زیر اضافه کنید:
using System.Linq;
using System.Web.Mvc;
using MvcApplication18.Models;
namespace MvcApplication18.Controllers
{
public class HomeController : Controller
{
[HttpGet]
public ActionResult Index()
{
return View();
}
[HttpPost] //for IE-8
public ActionResult EmployeeInfo(int? id)
{
if (!Request.IsAjaxRequest())
return View("Error");
if (!id.HasValue)
return View("Error");
var list = EmployeeDataSource.CreateEmployees();
var data = list.Where(x => x.Id == id.Value).FirstOrDefault();
if (data == null)
return View("Error");
return PartialView(viewName: "_EmployeeInfo", model: data);
}
}
}
بر روی متد Index کلیک راست کرده و گزینه Add view را انتخاب کنید. یک View خالی را به آن اضافه نمائید. همچنین بر روی متد EmployeeInfo کلیک راست کرده و با انتخاب گزینه Add view در صفحه ظاهر شده یک partial view را اضافه نمائید. جهت تمایز بین partial view و view هم بهتر است نام partial view با یک underline شروع شود.
کدهای partial view مورد نظر را به نحو زیر تغییر دهید:
@model MvcApplication18.Models.Employee
<strong>Name:</strong> @Model.Name
سپس کدهای View متناظر با متد Index را نیز به صورت زیر اعمال کنید:
@{
ViewBag.Title = "Index";
}
<h2>
Index</h2>
<div id="EmployeeInfo">
@Ajax.ActionLink(
linkText: "Get Employee-1 info",
actionName: "EmployeeInfo",
controllerName: "Home",
routeValues: new { id = 1 },
ajaxOptions: new AjaxOptions
{
HttpMethod = "POST",
InsertionMode = InsertionMode.Replace,
UpdateTargetId = "EmployeeInfo",
LoadingElementId = "Progress"
})
</div>
<div id="Progress" style="display: none">
<img src="@Url.Content("~/Content/images/loading.gif")" alt="loading..." />
</div>
توضیحات جزئیات کدهای فوق
متد Ajax.ActionLink لینکی را تولید می‌کند که با کلیک کاربر بر روی آن، اطلاعات اکشن متد واقع در کنترلری مشخص، به کمک ویژگی‌های jQuery Ajax دریافت شده و سپس در مقصدی که توسط UpdateTargetId مشخص می‌گردد، بر اساس مقدار InsertionMode، درج خواهد شد (می‌تواند قبل از آن درج شود یا پس از آن و یا اینکه کل محتوای مقصد را بازنویسی کند). HttpMethod آن هم به POST تنظیم شده تا با IE مشکلی نباشد. از این جهت که IE پیغام‌های GET را کش می‌کند و مساله ساز خواهد شد. توسط پارامتر routeValues، آرگومان مورد نظر به متد EmployeeInfo ارسال خواهد شد.
به علاوه یکی دیگر از خواص کلاس AjaxOptions، برای معرفی حالت بروز خطایی در سمت سرور به نام OnFailure در نظر گرفته شده است. در اینجا می‌توان نام یک متد JavaScript ایی را مشخص کرده و پیغام خطای عمومی را در صورت فراخوانی آن به کاربر نمایش داد. یا توسط خاصیت Confirm آن می‌توان یک پیغام را پیش از ارسال اطلاعات به سرور به کاربر نمایش داد.
به این ترتیب در مثال فوق، id=1 به متد EmployeeInfo به صورت غیرهمزمان ارسال می‌گردد. سپس کارمندی بر این اساس یافت شده و در ادامه partial view مورد نظر بر اساس اطلاعات کاربر مذکور، رندر خواهد شد. نتیجه کار، در یک div با id مساوی EmployeeInfo درج می‌گردد (InsertionMode.Replace). متد Ajax.ActionLink از این جهت داخل div تعریف شده‌است که پس از کلیک کاربر و جایگزینی محتوا، محو شود. اگر نیازی به محو آن نبود، آن‌را خارج از div تعریف کنید.
عملیات دریافت اطلاعات از سرور ممکن است مدتی طول بکشد (برای مثال دریافت اطلاعات از بانک اطلاعاتی). به همین جهت بهتر است در این بین از تصاویری که نمایش دهنده انجام عملیات است، استفاده شود. برای این منظور یک div با id مساوی Progress تعریف شده و id آن به LoadingElementId انتساب داده شده است. این div با توجه به display: none آن، در ابتدای امر به کاربر نمایش داده نخواهد شد؛ در آغاز کار دریافت اطلاعات از سرور توسط متد Ajax.ActionLink نمایان شده و پس از خاتمه کار مجددا مخفی خواهد شد.
به علاوه اگر به کدهای فوق دقت کرده باشید، از متد Request.IsAjaxRequest نیز استفاده شده است. به این ترتیب می‌توان تشخیص داد که آیا درخواست رسیده از طرف jQuery Ajax صادر شده است یا خیر. البته آنچنان روش قابل ملاحظه‌ای نیست؛ چون امکان دستکاری Http Headers همیشه وجود دارد؛ اما بررسی آن ضرری ندارد. البته این نوع بررسی‌ها را در ASP.NET MVC بهتر است تبدیل به یک فیلتر سفارشی نمود؛ به این ترتیب حجم if و else نویسی در متدهای کنترلرها به حداقل خواهد رسید. برای مثال:
[AttributeUsage(AttributeTargets.Class|AttributeTargets.Method)]
public class AjaxOnlyAttribute : ActionFilterAttribute
{
public override void OnActionExecuting(ActionExecutingContext filterContext)
{
if (filterContext.HttpContext.Request.IsAjaxRequest())
{
base.OnActionExecuting(filterContext);
}
else
{
throw new InvalidOperationException("This operation can only be accessed via Ajax requests");
}
}
}
و برای استفاده از آن خواهیم داشت:
[AjaxOnly]
public ActionResult SomeAjaxAction()
{
return Content("Hello!");
}
در مورد کلمه unobtrusive در قسمت بررسی نحوه اعتبار سنجی اطلاعات، توضیحاتی را ملاحظه نموده‌اید. در اینجا نیز از ویژگی‌های data-* برای معرفی پارامترهای مورد نیاز حین ارسال اطلاعات به سرور، استفاده می‌گردد. برای مثال خروجی متد Ajax.ActionLink به شکل زیر است. به این ترتیب امکان حذف کدهای جاوا اسکریپت از صفحه فراهم می‌شود و توسط یک فایل jquery.unobtrusive-ajax.min.js که توسط تیم ASP.NET MVC تهیه شده، اطلاعات مورد نیاز به سرور ارسال خواهد گردید:
<a data-ajax="true" data-ajax-loading="#Progress" data-ajax-method="POST"
data-ajax-mode="replace" data-ajax-update="#EmployeeInfo"
href="/Home/EmployeeInfo/1">Get Employee-1 info</a>
در کل این روش قابلیت نگهداری بهتری نسبت به روش اسکریپت نویسی مستقیم داخل صفحات را به همراه دارد. به علاوه جدا سازی افزونه اسکریپت وفق دهنده این اطلاعات با متد jQuery.Ajax از صفحه جاری، که امکان کش شدن آن‌را به سادگی میسر می‌سازد.
به روز رسانی اطلاعات قسمتی از صفحه بدون استفاده از متد Ajax.ActionLink
الزامی به استفاده از متد Ajax.ActionLink و فایل jquery.unobtrusive-ajax.min.js وجود ندارد. اینکار را مستقیما به کمک jQuery نیز می‌توان به نحو زیر انجام داد:
<a href="#" onclick="LoadEmployeeInfo()">Get Employee-1 info</a>
@section javascript
{
<script type="text/javascript">
function LoadEmployeeInfo() {
showProgress();
$.ajax({
type: "POST",
url: "/Home/EmployeeInfo",
data: JSON.stringify({ id: 1 }),
contentType: "application/json; charset=utf-8",
dataType: "json",
// controller is returning a simple text, not json
complete: function (xhr, status) {
var data = xhr.responseText;
if (status === 'error' || !data) {
//handleError
}
else {
$('#EmployeeInfo').html(data);
}
hideProgress();
}
});
}
function showProgress() {
$('#Progress').css("display", "block");
}
function hideProgress() {
$('#Progress').css("display", "none");
}
</script>
}
توضیحات:
توسط متد jQuery.Ajax نیز می‌توان درخواست‌های Ajax ایی خود را به سرور ارسال کرد. در اینجا type نوع http verb مورد نظر را مشخص می‌کند که به POST تنظیم شده است. Url آدرس کنترلر را دریافت می‌کند. البته حین استفاده از متد توکار Ajax.ActionLink، این لینک به صورت خودکار بر اساس تعاریف مسیریابی برنامه تنظیم می‌شود. اما در صورت استفاده مستقیم از jQuery.Ajax باید دقت داشت که با تغییر تعاریف مسیریابی برنامه نیاز است تا این Url نیز به روز شود.
سه سطر بعدی نوع اطلاعاتی را که باید به سرور POST شوند مشخص می‌کند. نوع json است و همچنین contentType آن برای ارسال اطلاعات یونیکد ضروری است. از متد JSON.stringify برای تبدیل اشیاء به رشته کمک گرفته‌ایم. این متد در تمام مرورگرهای امروزی به صورت توکار پشتیبانی می‌شود و استفاده از آن سبب خواهد شد تا اطلاعات به نحو صحیحی encode شده و به سرور ارسال شوند. بنابراین این رشته ارسالی اطلاعات را به صورت دستی تهیه نکنید؛ چون کاراکترهای زیادی هستند که ممکن است مشکل ساز شده و باید پیش از ارسال به سرور اصطلاحا escape یا encode شوند.
متداول است از پارامتر success برای دریافت نتیجه عملیات متد jQuery.Ajax استفاده شود. اما در اینجا از پارامتر complete آن استفاده شده است. علت هم اینجا است که return PartialView یک رشته را بر می‌گرداند. پارامتر success انتظار دریافت خروجی از نوع json را دارد. به همین جهت در این مثال خاص باید از پارامتر complete استفاده کرد تا بتوان به رشته بدون فرمت خروجی بدون مشکل دسترسی پیدا کرد.
به علاوه چون از یک section برای تعریف اسکریپت‌های مورد نیاز استفاده کرده‌ایم، برای درج خودکار آن در هدر صفحه باید قسمت هدر فایل layout برنامه را به صورت زیر مقدار دهی کرد:
@RenderSection("javascript", required: false)
دسترسی به اطلاعات یک مدل در View، به کمک jQuery Ajax
اگر جزئی از صفحه که قرار است به روز شود، پیچیده است، روش استفاده از partial viewها توصیه می‌شود؛ برای مثال می‌توان اطلاعات یک مدل را به همراه یک گرید کامل از اطلاعات، رندر کرد و سپس در صفحه درج نمود. اما اگر تنها به اطلاعات چند خاصیت از مدلی نیاز داشتیم، می‌توان از روش‌هایی با سربار کمتر نیز استفاده کرد. برای مثال متد جدید زیر را به کنترلر Home اضافه کنید:
[HttpPost] //for IE-8
public ActionResult EmployeeInfoData(int? id)
{
if (!Request.IsAjaxRequest())
return Json(false);
if (!id.HasValue)
return Json(false);
var list = EmployeeDataSource.CreateEmployees();
var data = list.Where(x => x.Id == id.Value).FirstOrDefault();
if (data == null)
return Json(false);
return Json(data);
}
سپس View برنامه را نیز به نحو زیر تغییر دهید:
<a href="#" onclick="LoadEmployeeInfoData()">Get Employee-2 info</a>
@section javascript
{
<script type="text/javascript">
function LoadEmployeeInfoData() {
showProgress();
$.ajax({
type: "POST",
url: "/Home/EmployeeInfoData",
data: JSON.stringify({ id: 1 }),
contentType: "application/json; charset=utf-8",
dataType: "json",
// controller is returning the json data
success: function (result) {
if (result) {
alert(result.Id + ' - ' + result.Name);
}
hideProgress();
},
error: function (result) {
alert(result.status + ' ' + result.statusText);
hideProgress();
}
});
}
function showProgress() {
$('#Progress').css("display", "block");
}
function hideProgress() {
$('#Progress').css("display", "none");
}
</script>
}
در این مثال، کنترلر برنامه، اطلاعات مدل را تبدیل به Json کرده و بازگشت خواهد داد. سپس می‌توان به اطلاعات این مدل و خواص آن در View برنامه، در پارامتر success متد jQuery.Ajax، مطابق کدهای فوق دسترسی یافت. اینبار چون خروجی کنترلر تعریف شده از نوع Json است، امکان استفاده از پارامتر success فراهم شده است. همه چیز هم در اینجا خودکار است؛ تبدیل یک شیء به Json و برعکس.
یک نکته: اگر نوع متد کنترلر، HttpGet باشد، نیاز خواهد بود تا پارامتر دوم متد بازگشت Json، مساوی JsonRequestBehavior.AllowGet قرار داده شود.
ارسال اطلاعات فرم‌ها به سرور، به کمک ویژگی‌های Ajax
متد کمکی توکار دیگری به نام Ajax.BeginForm در ASP.NET MVC وجود دارد که کار ارسال غیرهمزمان اطلاعات یک فرم را به سرور انجام داده و سپس اطلاعاتی را از سرور دریافت و قسمتی از صفحه را به روز خواهد کرد. مکانیزم کاری کلی آن بسیار شبیه به متد Ajax.ActionLink می‌باشد. در ادامه با تکمیل مثال قسمت جاری، به بررسی این ویژگی خواهیم پرداخت.
ابتدا متد جستجوی زیر را به کنترلر برنامه اضافه کنید:
[HttpPost] //for IE-8
public ActionResult SearchEmployeeInfo(string data)
{
if (!Request.IsAjaxRequest())
return Content(string.Empty);
if (string.IsNullOrWhiteSpace(data))
return Content(string.Empty);
var employeesList = EmployeeDataSource.CreateEmployees();
var list = employeesList.Where(x => x.Name.Contains(data)).ToList();
if (list == null || !list.Any())
return Content(string.Empty);
return PartialView(viewName: "_SearchEmployeeInfo", model: list);
}
سپس بر روی نام متد کلیک راست کرده و گزینه add view را انتخاب کنید. در صفحه باز شده، گزینه create a stronlgly typed view را انتخاب کرده و قالب scaffolding را هم بر روی list قرار دهید. سپس گزینه ایجاد partial view را نیز انتخاب کنید. نام آن‌را هم _SearchEmployeeInfo وارد نمائید. برای نمونه خروجی حاصل به نحو زیر خواهد بود:
@model IEnumerable<MvcApplication18.Models.Employee>
<table>
<tr>
<th>
Name
</th>
</tr>
@foreach (var item in Model) {
<tr>
<td>
@Html.DisplayFor(modelItem => item.Name)
</td>
</tr>
}
</table>
تا اینجا یک متد جستجو را ایجاد کرده‌ایم که می‌تواند لیستی از رکوردهای کارمندان را بر اساس قسمتی از نام آن‌ها که توسط کاربری جستجو شده است، بازگشت دهد. سپس این اطلاعات را به partial view مورد نظر ارسال کرده و یک جدول را بر اساس آن تولید خواهیم نمود.
اکنون به فایل Index.cshtml مراجعه کرده و فرم Ajax ایی زیر را اضافه نمائید:
@using (Ajax.BeginForm(actionName: "SearchEmployeeInfo",
controllerName: "Home",
ajaxOptions: new AjaxOptions
{
HttpMethod = "POST",
InsertionMode = InsertionMode.Replace,
UpdateTargetId = "EmployeeInfo",
LoadingElementId = "Progress"
}))
{
@Html.TextBox("data")
<input type="submit" value="Search" />
}
اینبار بجای استفاده از متد Html.BeginForm از متد Ajax.BeginForm استفاده شده است. به کمک آن اطلاعات Html.TextBox تعریف شده، به کنترلر Home و متد SearchEmployeeInfo آن، بر اساس HttpMethod تعریف شده، ارسال گردیده و نتیجه آن در یک div با id مساوی EmployeeInfo درج می‌گردد. همچنین اگر اطلاعاتی یافت نشد، به کمک متد return Content یک رشته خالی بازگشت داده می‌شود.
متد Ajax.BeginForm نیز از ویژگی‌های data-* برای تعریف اطلاعات مورد نیاز ارسالی به سرور استفاده می‌کند. بنابراین نیاز به سطر الحاق jquery.unobtrusive-ajax.min.js در فایل layout برنامه جهت وفق دادن این اطلاعات unobtrusive به اطلاعات مورد نیاز متد jQuery.Ajax وجود دارد.
<form action="/Home/SearchEmployeeInfo" data-ajax="true"
data-ajax-loading="#Progress" data-ajax-method="POST"
data-ajax-mode="replace" data-ajax-update="#EmployeeInfo"
id="form0" method="post">
<input id="data" name="data" type="text" value="" />
<input type="submit" value="Search" />
</form>
کتابخانه کمکی «ASP.net MVC Awesome - jQuery Ajax Helpers»
علاوه بر متدهای توکار Ajax همراه با ASP.NET MVC، سایر علاقمندان نیز یک سری Ajax helper را بر اساس افزونه‌های jQuery تدارک دیده‌اند که از آدرس زیر قابل دریافت هستند:
http://awesome.codeplex.com/
افزودن فرم‌ها به کمک jQuery.Ajax و فعال سازی اعتبار سنجی سمت کلاینت
در ASP.NET MVC چون ViewState حذف شده است، امکان تزریق فرم‌های جدید به صفحه یا به روز رسانی قسمتی از صفحه توسط jQuery Ajax به سهولت و بدون دریافت پیغام «viewstate is corrupted» در حین ارسال اطلاعات به سرور، میسر است.
در این حالت باید به یک نکته مهم نیز دقت داشت: «اعتبار سنجی سمت کلاینت دیگر کار نمی‌کند». علت اینجا است که در حین بارگذاری متداول یک صفحه، متد زیر به صورت خودکار فراخوانی می‌گردد:
$.validator.unobtrusive.parse("#{form-id}");
اما با به روز رسانی قسمتی از صفحه، دیگر اینچنین نخواهد بود و نیاز است این فراخوانی را دستی انجام دهیم. برای مثال:
$.ajax
({
url: "/{controller}/{action}/{id}",
type: "get",
success: function(data)
{
$.validator.unobtrusive.parse("#{form-id}");
}
});
//or
$.get('/{controller}/{action}/{id}', function (data) { $.validator.unobtrusive.parse("#{form-id}"); });
شبیه به همین مساله را حین استفاده از Ajax.BeginForm نیز باید مد نظر داشت:
@using (Ajax.BeginForm(
"Action1",
"Controller",
null,
new AjaxOptions {
OnSuccess = "onSuccess",
UpdateTargetId = "result"
},
null)
)
{
<input type="submit" value="Save" />
}
var onSuccess = function(result) {
// enable unobtrusive validation for the contents
// that was injected into the <div id="result"></div> node
$.validator.unobtrusive.parse("#result");
};
در این مثال در پارامتر UpdateTargetId، مجددا یک فرم رندر می‌شود. بنابراین اعتبار سنجی سمت کلاینت آن دیگر کار نخواهد کرد مگر اینکه با مقدار دهی خاصیت OnSuccess، مجددا متد unobtrusive.parse را فراخوانی کنیم.
