مطالب
طول و عرض WPF

شاید بد نباشد این فناوری را از دیدگاه مدت زمانی که باید به آن تسلط پیدا کرد، بررسی نمود:



بله، مشکل در طول و عرض WPF بوده و مدت زمان یادگیری و تسلط کامل به آن، از فناوری‌های قبلی مطرح در دات نت فریم ورک بسیار بیشتر می‌باشد. (تعداد کلاس‌های آن تقریبا مساوی مجموع تعداد کلاس‌های نگارش 2 WinForms و ASP.Net است!)

در مقایسه با WinForms و ASP.Net هم موارد زیر قابل تامل است:
ASP.NET 2.0 شامل 1098 public types و 1551 classes است.
WinForms 2.0 شامل 777 public types و 1500 classes می‌باشد.
سیلورلایت 2 را هم که در تصویر مشاهده می‌کنید. شامل 376 public types و 335 classes است.

ماخذ

مطالب
چگونه از SVN جهت به روز رسانی یک سایت استفاده کنیم؟

این سناریو رو در نظر بگیرید:
وب سرور ما در همان محلی قرار دارد که SVN Server نصب شده است.
می‌خواهیم به ازای هربار Commit تیم به مخزن SVN ما، سایت ارائه شده توسط وب سرور نیز به صورت خودکار به روز شود.
چه باید کرد؟!

احتمالا خیلی‌ها تصور می‌کنند که امکان پذیر نیست؛ چون مخزن SVN موجود در سرور، ساختار خودش را دارد و همانند فایل‌های یک پروژه معمولی نگهداری نمی‌شود.
برای انجام اینکار چندین روش موجود است، که تمام آن‌ها به مفهوم hooks در SVN گره خورده است. هرچند hook به معنای قلاب است، اما در اینجا معنای تریگر را دارد. شبیه به تریگرهای SQL Server : پیش یا پس از انجام کار یا رخداد مشخصی، فلان کار را انجام بده. (برای اطلاعات بیشتر می‌توانید به فصل hooks در این کتابچه مراجعه کنید: (+))
در میان این قلاب‌های موجود، می‌توان از قلاب post-commit جهت به روز رسانی یک سایت پس از هر هماهنگ سازی با مخزن SVN استفاده کرد. پیشنهاد من به تمام کسانی که می‌خواهند کار با SVN را شروع کنند استفاده از برنامه رایگان Visual SVN Server است. این برنامه سازگاری فوق العاده‌ای با محیط ویندوز دارد (از لحاظ تعریف سطح دسترسی‌ها). همچنین تعریف hooks را هم به شدت ساده کرده است. فقط کافی است روی یک مخزن کد تعریف شده در Visual SVN Server کلیک راست کرده و در برگه‌ی باز شده، تنظیمات سطوح دسترسی یا تعاریف Hooks را اضافه نمود (در اینجا اعمال سطوح دسترسی روی پوشه‌ها یا روی فایل‌ها نیز به همان شکل با کلیک راست و کم و زیاد کردن کاربران میسر است؛ همانند دادن دسترسی بر اساس امکانات NTFS و اکتیودایرکتوری).

بنابراین به صورت خلاصه:
  • فرض بر این است که مخزن کد SVN ایی را بر روی سرور راه اندازی کرده‌اید. همچنین پوشه‌ای را که می‌خواهید ریشه سایت باشد، مثلا در مسیر دلخواه C:\path\www قرار دارد.
  • برای شروع کار، check out باید صورت گیرد. یا می‌توان از TortoiseSVN استفاده کرد یا چون مخزن کد در همان سرور است، دستور زیر نیز کار می‌کند:
svn checkout file:///c:/svn/MyRepository/trunk C:\path\www
  • سپس یک فایل bat باید درست کنید با محتوای زیر:
svn update file:///c:/svn/MyRepository/trunk C:\path\www

این فایل bat باید در همان قسمت تعریف post-commit hook استفاده شود.
به این معنا که پس از هر commit ، لطفا مسیر C:\path\www را بر اساس آخرین به روز رسانی‌های مخزن کد به صورت خودکار به روز کن. در این حالت اگر فایلی حذف شده باشد، به صورت خودکار از ریشه سایت شما حذف می‌شود و اگر فایل یا فایل‌هایی تغییر کرده باشند نیز سریعا به روز رسانی آن‌ها انجام خواهد شد.
در روش svn update ، پوشه‌های مخفی svn نیز در ریشه سایت حضور خواهند داشت. وجود آن‌ها هم الزامی است زیرا update بر همین اساس کار می‌کند.
  • اگر می‌خواهید این پوشه‌های مخفی وجود نداشته باشند از دستور svn export استفاده کنید. فقط دقت کنید که در این حالت اگر فایلی از مخزن کد حذف شده باشد، باز هم در ریشه سایت وجود خواهد داشت. راه حلی هم که توصیه شده، این است که در همان bat فایلی که درست می‌کنید ابتدا دستور حذف محتویات پوشه ریشه را صادر کنید و بعد svn export . البته بدیهی است این روش نسبت به svn update کندتر است و svn update به شدت بهینه و سریع می‌باشد.
  • یا راه دیگر بجای حذف کردن پوشه موجود و بعد export به آن، استفاده از برنامه‌هایی مانند Robocopy است که می‌توانند عملیات همگام سازی را هم انجام دهند. در این حالت محتوای فایل bat شما شبیه به دستورات زیر خواهد شد:
svn checkout file:///c:/svn/MyRepository/trunk C:\temp\Site1 >> output.log
robocopy C:\temp\Site1 C:\path\www *.* /S /XF *.cs *.tmp *.sln *.csproj *.webinfo /XD .svn _svn /PURGE >> output.log

به این معنا که پس از هر commit‌ به مخزن کد (با توجه به تعریف قلاب ذکر شده)، ابتدا یک svn checkout در یک پوشه موقتی (خارج از ریشه اصلی سایت) انجام گردیده و سپس برنامه robocopy یا موارد مشابه آن وارد عمل شده و تغییرات را با ریشه اصلی هماهنگ می‌کنند (در اینجا می‌توان مشخص کرد چه فایل‌هایی با پسوندهای مشخص، با ریشه سایت هماهنگ نشوند).

در کل همان روش svn update به نظر سریعتر و مقرون به صرفه‌تر است. اگر از IIS استفاده می‌کنید، به صورت پیش فرض کسی نمی‌تواند محتوای پوشه‌ای را با وارد کردن آدرس آن در مرورگر بررسی کند، همچنین IIS فایل‌هایی را که نمی‌شناسد (پسوند از پیش تعریف شده‌ای در بانک اطلاعاتی آن ندارند)، سرو نمی‌کند و در صورت درخواست آن‌ها، خطای 404 یا "پیدا نشد" به کاربر نهایی ارائه خواهد شد.

نظرات مطالب
نصب Mono 3.0 بر روی Ubuntu
اینکار رو انجام ندید. نصب MonoDevelop از طریق مرکز نرم افزار آن یا صدور فرمان sudo apt-get install monodevelop نگارش 3 این برنامه را نصب خواهد کرد (نگارش جاری آن تا این تاریخ 4 است) و همچنین مونوی قدیمی را هم به اجبار اضافه می‌کند (مونوی نگارش 2).
پاسخ به بازخورد‌های پروژه‌ها
خطا هنگام ایجاد هدر سفارشی با html
- نگارش 1.4 مربوط به 4 سال قبل است. آخرین نگارش آن که 2.9.2 است را نصب کنید.
- در نگارش جدید بجای HtmlHeader از XHtmlHeader استفاده کنید.
- برای مشاهده‌ی کامل stack trace، گزارش را در حالت دیباگ اجرا کنید:
.Generate(data => ..., ..., debugMode: true);
مطالب
تعیین اعتبار یک GUID در دات نت

GUID یا Globally unique identifier یک عدد صحیح 128 بیتی است (بنابراین 2 به توان 128 حالت را می‌توان برای آن درنظر گرفت). از لحاظ آماری تولید دو GUID یکسان تقریبا صفر می‌باشد. به همین جهت از آن با اطمینان می‌توان به عنوان یک شناسه منحصربفرد استفاده کرد. برای مثال اگر به لینک‌های دانلود فایل‌ها از سایت مایکروسافت دقت کنید، این نوع GUID ها را به وفور می‌توانید ملاحظه نمائید. یا زمانیکه قرار است فایلی را که بر روی سرور آپلود شده، ذخیره نمائیم، می‌توان نام آن‌را یک GUID درنظر گرفت بدون اینکه نگران باشیم آیا فایل آپلود شده بر روی یکی از فایل‌های موجود overwrite می‌شود یا خیر. یا مثلا استفاده از آن در سناریوی بازیابی کلمه عبور در یک سایت. هنگامیکه کاربری درخواست بازیابی کلمه عبور فراموش شده خود را داد، یک GUID برای آن تولید کرده و به او ایمیل می‌زنیم و در آخر آن‌را در کوئری استرینگی دریافت کرده و با مقدار موجود در دیتابیس مقایسه می‌کنیم. مطمئن هستیم که این عبارت قابل حدس زدن نیست و همچنین یکتا است.

برای تولید GUID ها در دات نت می‌توان مانند مثال زیر عمل کرد و خروجی‌های دلخواهی را با فرمت‌های مختلفی دریافت کرد:

System.Guid.NewGuid().ToString() = 81276701-9dd7-42e9-b128-81c762a172ff
System.Guid.NewGuid().ToString("N") = 489ecfc61ee7403988efe8546806c6a2
System.Guid.NewGuid().ToString("D") = 119201d9-84d9-4126-b93f-be6576eedbfd
System.Guid.NewGuid().ToString("B") = {fd508d4b-cbaf-4f1c-894c-810169b1d20c}
System.Guid.NewGuid().ToString("P") = (eee1fe00-7e63-4632-a290-516bfc457f42)

تمام این‌ها خیلی هم خوب! اما همان سناریوی مشخص ساختن یک فایل با GUID و یا بازیابی کلمه عبور فراموش شده را درنظر بگیرید. یکی از اصول امنیتی مهم، تعیین اعتبار ورودی کاربر است. چگونه باید یک GUID را به صورت مؤثری تعیین اعتبار کرد و مطمئن شد که کاربر از این راه قصد تزریق اس کیوال را ندارد؟
دو روش برای انجام اینکار وجود دارد
الف) عبارت دریافت شده را به new Guid پاس کنیم. اگر ورودی غیرمعتبر باشد، یک exception تولید خواهد شد.
ب) استفاده از regular expressions جهت بررسی الگوی عبارت وارد شده

پیاده سازی این دو را در کلاس زیر می‌توان ملاحظه نمود:
using System;
using System.Text.RegularExpressions;

namespace sample
{
/// <summary>
/// بررسی اعتبار یک گوئید
/// </summary>
public static class CValidGUID
{
/// <summary>
/// بررسی تعیین اعتبار ورودی
/// </summary>
/// <param name="guidString">ورودی</param>
/// <returns></returns>
public static bool IsGuid(this string guidString)
{
if (string.IsNullOrEmpty(guidString)) return false;

bool bResult;
try
{
Guid g = new Guid(guidString);
bResult = true;
}
catch
{
bResult = false;
}

return bResult;
}

/// <summary>
/// بررسی تعیین اعتبار ورودی
/// </summary>
/// <param name="input">ورودی</param>
/// <returns></returns>
public static bool IsValidGUID(this string input)
{
return !string.IsNullOrEmpty(input) &&
new Regex(@"^(\{{0,1}([0-9a-fA-F]){8}-([0-9a-fA-F]){4}-([0-9a-fA-F]){4}-([0-9a-fA-F]){4}-([0-9a-fA-F]){12}\}{0,1})$").IsMatch(input);
}
}

}

سؤال: آیا متدهای فوق ( extension methods ) درست کار می‌کنند و واقعا نیاز ما را برآورده خواهند ساخت؟ به همین منظور، آزمایش واحد آن‌ها را نیز تهیه خواهیم کرد:

using NUnit.Framework;
using sample;

namespace TestLibrary
{
[TestFixture]
public class TestCValidGUID
{

/*******************************************************************************/
[Test]
public void TestIsGuid1()
{
Assert.IsTrue("81276701-9dd7-42e9-b128-81c762a172ff".IsGuid());
}

[Test]
public void TestIsGuid2()
{
Assert.IsTrue("489ecfc61ee7403988efe8546806c6a2".IsGuid());
}

[Test]
public void TestIsGuid3()
{
Assert.IsTrue("{fd508d4b-cbaf-4f1c-894c-810169b1d20c}".IsGuid());
}

[Test]
public void TestIsGuid4()
{
Assert.IsTrue("(eee1fe00-7e63-4632-a290-516bfc457f42)".IsGuid());
}

[Test]
public void TestIsGuid5()
{
Assert.IsFalse("81276701;9dd7;42e9-b128-81c762a172ff".IsGuid());
}


/*******************************************************************************/
[Test]
public void TestIsValidGUID1()
{
Assert.IsTrue("81276701-9dd7-42e9-b128-81c762a172ff".IsValidGUID());
}

[Test]
public void TestIsValidGUID2()
{
Assert.IsTrue("489ecfc61ee7403988efe8546806c6a2".IsValidGUID());
}

[Test]
public void TestIsValidGUID3()
{
Assert.IsTrue("{fd508d4b-cbaf-4f1c-894c-810169b1d20c}".IsValidGUID());
}

[Test]
public void TestIsValidGUID4()
{
Assert.IsTrue("(eee1fe00-7e63-4632-a290-516bfc457f42)".IsValidGUID());
}

[Test]
public void TestIsValidGUID5()
{
Assert.IsFalse("81276701;9dd7;42e9-b128-81c762a172ff".IsValidGUID());
}
}

}

نتیجه این آزمایش به صورت زیر است:



همانطور که ملاحظه می‌کنید حالت دوم یعنی استفاده از عبارات باقاعده دو حالت را نمی‌تواند بررسی کند (مطابق الگوی بکار گرفته شده که البته قابل اصلاح است)، اما روش معمولی استفاده از new Guid ، تمام فرمت‌های تولید شده توسط دات نت را پوشش می‌دهد.


بازخوردهای دوره
تزریق وابستگی‌های AutoMapper در لایه سرویس برنامه
جهت تکمیل بحث
در نگارش 4 صرفا این دو سطر را حذف کنید:
var platformSpecificRegistry = PlatformAdapter.Resolve<IPlatformSpecificMapperRegistry>();
platformSpecificRegistry.Initialize();
این موارد به صورت توکار توسط خود AutoMapper لحاظ شده‌است و نیازی به آن‌ها نیست.
پلتفرم‌های مختلف در نگارش 4 به صورت یک اسمبلی مجزا به ازای هر پلتفرم ارائه شده‌اند و اینبار مانند قبل یکی نیستند.
نظرات مطالب
آشنایی با CLR: قسمت دهم

دات نت فریمورک هم یک معضل بزرگ در زمینه‌ی DLL hellدارد که برای حل مشکل در پخش کردن فایل‌ها در جای جای هارد دیسک راه درازی در پیش است.

GAC به همین منظور تدارک دیده شد. در GAC می‌توان چندین نگارش یک DLL دات نتی را ذخیره کرد، بدون اینکه برنامه‌های مختلف دات نتی با مشکل نصب یا ارتقاء مواجه شوند.

مطالب
INPC استاندارد با بهره گیری از صفت CallerMemberName
یکی از Attribute‌های بسیار کاربردی که در سی شارپ 5 اضافه شد CallerMemberNameAttribute بود. این صفت به یک متد اجازه میدهد که از فراخواننده‌ی خود مطلع شود. این صفت را می‌توان بر روی یک پارامتر انتخابی که مقدار پیش‌فرضی دارد اعمال نمود.

استفاده از این صفت هم بسیار ساده است:

private void A ( [CallerMemberName] string callerName = "") 
{
  Console.WriteLine("Caller is " + callerName);
}

private static void B()
{
        // let's call A
        A();
}
در کد فوق، متد A به راحتی می‌تواند بفهمد چه کسی آن را فراخوانی کرده است. از جمله کاربردهای این صفت در ردیابی و خطایابی است.

ولی یک استفاده‌ی بسیار کاربردی از این صفت، در پیاده سازی رابط INotifyPropertyChanged می‌باشد.

معمولا هنگام پیاده سازی INotifyPropertyChanged کدی شبیه به این را می‌نویسیم:

    public class PersonViewModel : INotifyPropertyChanged
    {
        public event PropertyChangedEventHandler PropertyChanged;

        private void OnPropertyChanged(string propertyName)
        {
            if (PropertyChanged != null)
                PropertyChanged(this, new PropertyChangedEventArgs(propertyName));
        }

        private string name;
        public string Name
        {
            get { return name; }
            set
            {
                this.name = value;
                OnPropertyChanged("Name");
            }
        }
    }

یعنی در Setter معمولا نام ویژگی ای را که تغییر کرده است، به متد OnPropertyChanged می‌فرستیم تا اطلاع رسانی‌های لازم انجام پذیرد. تا اینجای کار همه چیز خوب و آرام است. اما به محضی که کد شما کمی طولانی شود و شما به دلایلی نیاز به Refactor کردن کد و احیانا تغییر نام ویژگی‌ها را پیدا کنید، آن موقع مسائل جدیدی بروز پیدا می‌کند.

برای مثال فرض کنید پس از نوشتن کلاس PersonViewModel تصمیم می‌گیرد نام ویژگی Name را به FirstName تغییر دهید؛ چرا که می‌خواهید اجزای نام یک شخص را به صورت مجزا نگهداری و پردازش کنید. پس احتمالا با زدن کلید F2 روی فیلد name آن را به firstName و ویژگی Name را به FirstName تغییر نام می‌دهید. همانند کد زیر:

private string firstName;
public string FirstName
{
            get { return firstName; }
            set
            {
                this.firstName = value;
                OnPropertyChanged("Name");
            }
}

برنامه را کامپایل کرده و در کمال تعجب می‌بینید که بخشی از برنامه درست رفتار نمی‌کند و تغییراتی که در نام کوچک شخص توسط کاربر ایجاد می‌شود به درستی بروزرسانی نمی‌شوند. علت ساده است: ما کد را به صورت اتوماتیک Refactor کرده ایم و گزینه‌ی Include String را در حین Refactor، در حالت پیشفرض غیرفعال رها کرده‌ایم. پس جای تعجبی ندارد که در هر جای کد که رشته‌ای به نام "Name" با ماهیت نام شخص داشته ایم، دست نخورده باقی مانده است. در واقع در کد تغییر یافته، هنگام تغییر FirstName، ما به سیستم گزارش می‌کنیم که ویژگی Name (که اصلا وجود ندارد) تغییر یافته است و این یعنی خطا.

حال احتمال بروز این خطا را در ViewModel هایی با ده‌ها ویژگی و ترکیب‌های مختلف در نظر بگیرید. پس کاملا محتمل است و برای خیلی از دوستان این اتفاق رخ داده است.

و اما راه حل چیست؟ به کارگیری صفت CallerMemberName

بهتر است که یک کلاس انتزاعی برای تمام ViewModel‌های خود داشته باشیم و پیاده سازی جدید INPC را در درون آن قرار دهیم تا براحتی VM‌های ما از آن مشتق شوند:

public abstract class ViewModelBase : INotifyPropertyChanged
{
        public event PropertyChangedEventHandler PropertyChanged;

        protected void OnPropertyChanged([CallerMemberName] string propertyName = "")
        {
            OnPropertyChangedExplicit(propertyName);
        }

        protected void OnPropertyChanged<TProperty>(Expression<Func<TProperty>> projection)
        {
            var memberExpression = (MemberExpression)projection.Body;
            OnPropertyChangedExplicit(memberExpression.Member.Name);
        }

        void OnPropertyChangedExplicit(string propertyName)
        {
            this.CheckPropertyName(propertyName);

            PropertyChangedEventHandler handler = this.PropertyChanged;

            if (handler != null)
            {
                var e = new PropertyChangedEventArgs(propertyName);
                handler(this, e);
            }
        }

        #region Check property name

        [Conditional("DEBUG")]
        [DebuggerStepThrough]
        public void CheckPropertyName(string propertyName)
        {
            if (TypeDescriptor.GetProperties(this)[propertyName] == null)
                throw new Exception(String.Format("Could not find property \"{0}\"", propertyName));
        }

        #endregion // Check property name
}

در این کلاس، ما پارامتر propertyName را از متد OnPropertyChanged، توسط صفت CallerMemberName حاشیه نویسی کرده‌ایم. این کار باعث می‌شود در Setter‌های ویژگی‌ها، به راحتی بدون نوشتن نام ویژگی، عملیات اطلاع رسانی تغییرات را انجام دهیم. بدین صورت که کافیست متد OnPropertyChanged بدون هیچ آرگومانی در Setter فراخوانی شود و صفت CallerMemberName به صورت اتوماتیک نام ویژگی ای که فراخوانی از درون آن انجام شده است را درون پارامتر propertyName قرار می‌دهد.

پس کلاس PersonViewModel را به صورت زیر می‌توانیم اصلاح و تکمیل کنیم:

public class PersonViewModel : ViewModelBase
{
        private string firstName;
        public string FirstName
        {
            get { return firstName; }
            set
            {
                this.firstName = value;

                OnPropertyChanged();
                OnPropertyChanged(() => this.FullName);
            }
        }

        private string lastName;
        public string LastName
        {
            get { return lastName; }
            set
            {
                this.lastName = value;

                OnPropertyChanged();
                OnPropertyChanged(() => this.FullName);
            }
        }

        public string FullName
        {
            get { return string.Format("{0} {1}", FirstName, LastName); }
        }
}
همانطور که می‌بینید متد OnPropertyChanged بدون آرگومان فراخوانی میشود. اکنون اگر شما اقدام به Refactor کردن کد خود بکنید دیگر نگرانی از بابت تغییر نکردن رشته‌ها و کامنت‌ها نخواهید داشت و مطمئن هستید، نام ویژگی هر چیزی که باشد، به صورت خودکار به متد ارسال خواهد شد.

کلاس ViewModelBase یک پیاده سازی دیگر از OnPropetyChanged هم دارد که به شما اجازه می‌دهد با استفاده دستورات لامبدا، OnPropertyChanged را برای هر یک از اعضای دلخواه کلاس نیز فراخوانی کنید. همانطور که در مثال فوق می‌بینید، تغییرات نام خانوادگی در نام کامل شخص نیز اثرگذار است. در نتیجه به وسیله‌ی یک Func به راحتی بیان می‌کنیم که FullName هم تغییر کرده است و اطلاع رسانی برای آن نیز باید صورت پذیرد.

برای استفاده از صفت CallerMemberName باید دات نت هدف خود را 4.5 یا 4.6 قرار دهید.

ارجاع:
Raise INPC witout string name