نظرات مطالب
تولید SiteMap استاندارد و ایجاد یک ActionResult اختصاصی برای Return کردن SiteMap تولید شده
سلام؛ عالی بود. من برای خواندن از بانک اطلاعاتی این کد رو نوشتم
 public virtual ActionResult Sitemap()
        {
            var data = new sunn.Models.ApplicationDbContext().Posts.ToList();
            SiteMap sm = new SiteMap();
            foreach (var siteno in data)
            {
                sm.Add(new Location()
                   {
                       Url = string.Format("http://www.MySite.ir/Develop/Home/Post/{0}", siteno.Id),
                       LastModified = siteno.InsertDate,
                       Priority = 0.5D
                   });
            }

            return new XmlResult(sm);
        }
زمانیکه در آدرس بار نام این اکشن رو میزنم، تمامی اطلاعات رو نشون میده؛ اما بدون هیچ فرمتی و پشت سر هم. اما ViewSource رو که میزنم توی source کاملا نقشه سایت رو نشون میده .

دو تا سوال : اول اینکه به چه نحوی میتونم آدرس فایل xml  را بدست بیارم که مثلاً به گوگل معرفی کنم و دوم اینکه به جای نمایش این صفحه ناخوانا بتوانم یک صفحه خوانا‌تر با فرمت نمایش بدم
نظرات مطالب
خواندن اطلاعات از فایل اکسل با استفاده از LinqToExcel
برای دیباگ فایل‌های اکسل از کتابخانه‌ی EPPlus هم می‌توانید استفاده کنید:
using System;
using System.IO;
using OfficeOpenXml;

namespace ExcelDataReader
{
    class Program
    {
        /// <summary>
        /// PM> Install-Package EPPlus
        /// </summary>
        static void Main(string[] args)
        {
            var filePath = "sample.xlsx";
            var fileInfo = new FileInfo(filePath);
            if (!fileInfo.Exists)
            {
                throw new FileNotFoundException($"{filePath} file not found.");
            }

            var worksheetName = "Sheet1";
            using (var package = new ExcelPackage(fileInfo))
            {
                var worksheet = package.Workbook.Worksheets[worksheetName];
                var startCell = worksheet.Dimension.Start;
                var endCell = worksheet.Dimension.End;

                for (var row = startCell.Row; row < endCell.Row + 1; row++)
                {
                    for (var col = startCell.Column; col <= endCell.Column; col++)
                    {
                        var header = worksheet.Cells[1, col].Value ?? worksheet.Cells[2, col].Value;
                        var name = header?.ToString();
                        var value = worksheet.Cells[row, col].Value;
                        //var intValue = Convert.ChangeType(value, typeof(int)) as int?;
                        Console.WriteLine($" row[{row}]:col[{col}] -> {name} : {value}");
                    }
                    Console.WriteLine();
                }
            }
        }
    }
}
سطر به سطر و ستون به ستون آن‌را به صورت key/value خوانده و نمایش می‌دهد.
این key/valueها هم از نوع object هستند. بنابراین تبدیل آن‌ها و یا اعتبارسنجی مقادیر آن‌ها را به سادگی می‌توانید انجام دهید:
var intValue = Convert.ChangeType(value, typeof(int)) as int?;
مطالب
نمایش فرم‌های مودال Ajax ایی در ASP.NET MVC به کمک Twitter Bootstrap
اصول نمایش اطلاعات مودال به کمک bootstrap در مطلب «استفاده از modal dialogs مجموعه Twitter Bootstrap برای گرفتن تائید از کاربر» بررسی شدند.
در این قسمت قصد داریم یک فرم Ajaxایی را در ASP.NET MVC به همراه تمام مسایل اعتبارسنجی، پردازش اطلاعات و غیره را به کمک Twitter Bootstrap و jQuery Ajax پیاده سازی کنیم.


تهیه افزونه jquery.bootstrap-modal-ajax-form.js

از این جهت که مباحث مرتبط با نمایش و پردازش فرم‌های مودال Ajaxایی به کمک Twitter Bootstrap اندکی نکته دار و طولانی هستند، بهتر است این موارد را به شکل یک افزونه، کپسوله کنیم. کدهای کامل افزونه jquery.bootstrap-modal-ajax-form.js را در ادامه ملاحظه می‌کنید:
// <![CDATA[
(function ($) {
    $.bootstrapModalAjaxForm = function (options) {
        var defaults = {
            renderModalPartialViewUrl: null,
            renderModalPartialViewData: null,
            postUrl: '/',
            loginUrl: '/login',
            beforePostHandler: null,
            completeHandler: null,
            errorHandler: null
        };
        var options = $.extend(defaults, options);

        var validateForm = function (form) {
            //فعال سازی دستی اعتبار سنجی جی‌کوئری
            var val = form.validate();
            val.form();
            return val.valid();
        };

        var enableBootstrapStyleValidation = function () {
            $.validator.setDefaults({
                highlight: function (element, errorClass, validClass) {
                    if (element.type === 'radio') {
                        this.findByName(element.name).addClass(errorClass).removeClass(validClass);
                    } else {
                        $(element).addClass(errorClass).removeClass(validClass);
                        $(element).closest('.control-group').removeClass('success').addClass('error');
                    }
                    $(element).trigger('highlited');
                },
                unhighlight: function (element, errorClass, validClass) {
                    if (element.type === 'radio') {
                        this.findByName(element.name).removeClass(errorClass).addClass(validClass);
                    } else {
                        $(element).removeClass(errorClass).addClass(validClass);
                        $(element).closest('.control-group').removeClass('error').addClass('success');
                    }
                    $(element).trigger('unhighlited');
                }
            });
        }

        var enablePostbackValidation = function () {
            $('form').each(function () {
                $(this).find('div.control-group').each(function () {
                    if ($(this).find('span.field-validation-error').length > 0) {
                        $(this).addClass('error');
                    }
                });
            });
        }

        var processAjaxForm = function (dialog) {
            $('form', dialog).submit(function (e) {
                e.preventDefault();

                if (!validateForm($(this))) {
                    //اگر فرم اعتبار سنجی نشده، اطلاعات آن ارسال نشود
                    return false;
                }

                //در اینجا می‌توان مثلا دکمه‌ای را غیرفعال کرد
                if (options.beforePostHandler)
                    options.beforePostHandler();

                //اطلاعات نباید کش شوند
                $.ajaxSetup({ cache: false });
                $.ajax({
                    url: options.postUrl,
                    type: "POST",
                    data: $(this).serialize(),
                    success: function (result) {
                        if (result.success) {
                            $('#dialogDiv').modal('hide');
                            if (options.completeHandler)
                                options.completeHandler();
                        } else {
                            $('#dialogContent').html(result);
                            if (options.errorHandler)
                                options.errorHandler();
                        }
                    }
                });
                return false;
            });
        };

        var mainContainer = "<div id='dialogDiv' class='modal hide fade in'><div id='dialogContent'></div></div>";
        enableBootstrapStyleValidation(); //اعمال نکات خاص بوت استرپ جهت اعتبارسنجی یکپارچه با آن
        $.ajaxSetup({ cache: false });
        $.ajax({
            type: "POST",
            url: options.renderModalPartialViewUrl,
            data: options.renderModalPartialViewData,
            contentType: "application/json; charset=utf-8",
            dataType: "json",
            complete: function (xhr, status) {
                var data = xhr.responseText;
                var data = xhr.responseText;
                if (xhr.status == 403) {
                    window.location = options.loginUrl; //در حالت لاگین نبودن شخص اجرا می‌شود
                }
                else if (status === 'error' || !data) {
                    if (options.errorHandler)
                        options.errorHandler();
                }
                else {
                    var dialogContainer = "#dialogDiv";
                    $(dialogContainer).remove();
                    $(mainContainer).appendTo('body');

                    $('#dialogContent').html(data); // دریافت پویای اطلاعات مودال دیالوگ
                    $.validator.unobtrusive.parse("#dialogContent"); // فعال سازی اعتبارسنجی فرمی که با ایجکس بارگذاری شده                            
                    enablePostbackValidation();
                    // و سپس نمایش آن به صورت مودال
                    $('#dialogDiv').modal({
                        backdrop: 'static', //با کلیک کاربر روی صفحه، صفحه مودال بسته نمی‌شود
                        keyboard: true
                    }, 'show');
                    // تحت نظر قرار دادن این فرم اضافه شده
                    processAjaxForm('#dialogContent');
                }
            }
        });
    };
})(jQuery);
// ]]>
توضیحات:
- توابع enableBootstrapStyleValidation و enablePostbackValidation در مطلب «اعمال کلاس‌های ویژه اعتبارسنجی Twitter bootstrap به فرم‌های ASP.NET MVC» بررسی شدند.
- این افزونه با توجه به مقدار renderModalPartialViewUrl، یک partial view را از برنامه ASP.NET MVC درخواست می‌کند.
- سپس این partial view را به صورت خودکار به صفحه اضافه کرده و آن‌را به صورت modal نمایش می‌دهد.
- پس از افزودن فرم Ajaxایی دریافتی، مسایل اعتبارسنجی را به آن اعمال کرده و سپس دکمه submit آن‌را تحت کنترل قرار می‌دهد.
- در زمان submit، ابتدا بررسی می‌کند که آیا فرم معتبر است و اعتبارسنجی آن بدون مشکل است؟ اگر اینچنین است، اطلاعات فرم را به آدرس postUrl به صورت Ajaxایی ارسال می‌کند.


کدهای مدل برنامه
using System.ComponentModel;
using System.ComponentModel.DataAnnotations;

namespace Mvc4TwitterBootStrapTest.Models
{
    public class User
    {
        public int Id { set; get; }

        [DisplayName("نام")]
        [Required(ErrorMessage="لطفا نام را تکمیل کنید")]
        public string Name { set; get; }

        [DisplayName("نام خانوادگی")]
        [Required(ErrorMessage = "لطفا نام خانوادگی را تکمیل کنید")]
        public string LastName { set; get; }
    }
}
در اینجا یک مدل ساده‌را به همراه ویژگی‌های اعتبارسنجی و نام‌های نمایشی خواص ملاحظه می‌کنید.


کدهای کنترلر برنامه

using System.Web.Mvc;
using Mvc4TwitterBootStrapTest.Models;

namespace Mvc4TwitterBootStrapTest.Controllers
{
    public class ModalFormAjaxController : Controller
    {
        [HttpGet]
        public ActionResult Index()
        {
            return View(); //نمایش صفحه اولیه
        }

        [HttpPost] //برای این حالت امن‌تر است
        //[AjaxOnly]
        public ActionResult RenderModalPartialView()
        {
            //رندر پارشال ویوو صفحه مودال به همراه اطلاعات مورد نیاز آن
            return PartialView(viewName: "_ModalPartialView", model: new User { Name = "", LastName = "" });
        }

        [HttpPost]
        //[AjaxOnly]
        public ActionResult Index(User user) //ذخیره سازی اطلاعات
        {
            if (this.ModelState.IsValid)
            {
                //todo: SaveChanges;
                return Json(new { success = true });
            }

            this.ModelState.AddModelError("", "خطایی رخ داده است");
            return PartialView("_ModalPartialView", user);
        }
    }
}
کدهای کنترلر برنامه در این حالت از سه قسمت تشکیل می‌شود:
الف) متد Index حالت HttpGet که صفحه ابتدایی را نمایش خواهد داد.
ب) متد RenderModalPartialView یک partial view اضافه شده به برنامه به نام _ModalPartialView.cshtml را بازگشت می‌دهد. این partial view در حقیقت همان فرمی است که قرار است به صورت مودال نمایش داده شود و پردازش آن نیز Ajaxایی باشد.
ج) متد Index حالت HttpPost که نهایتا اطلاعات فرم مودال را دریافت خواهد کرد. اگر پردازش موفقیت آمیز بود، نیاز است همانند کدهای فوق return Json صورت گیرد. در غیراینصورت مجددا همان partial view را بازگشت دهید.


کدهای Index.cshtml

@{
    ViewBag.Title = "Index";
    var renderModalPartialViewUrl = Url.Action("RenderModalPartialView", "ModalFormAjax");
    var postDataUrl = Url.Action("Index", "ModalFormAjax");
}
<h2>
    Index</h2>
<a href="#" class="btn btn-primary" id="btnCreate">ثبت اطلاعات</a>

@section JavaScript
{
    <script type="text/javascript">
        $(function () {           
            $('#btnCreate').click(function (e) {
                e.preventDefault(); //می‌خواهیم لینک به صورت معمول عمل نکند

                $.bootstrapModalAjaxForm({
                    postUrl: '@postDataUrl',
                    renderModalPartialViewUrl: '@renderModalPartialViewUrl',
                    renderModalPartialViewData: {},
                    loginUrl: '/login',
                    beforePostHandler: function () {                       
                    },
                    completeHandler: function () {
                        // Refresh: برای حالتیکه نیاز به به روز رسانی کامل صفحه زیرین باشد
                        // location.reload();
                    },
                    errorHandler: function () {
                    }
                });
            });
        });             
    </script>
}
این کدها متناظر هستند با کدهای view اکشن متد Index در حالت Get.
- در اینجا یک لینک ساده در صفحه قرار گرفته و به کمک کلاس btn مجموعه bootstrap به شکل یک دکمه مزین شده است.
- در ادامه نحوه استفاده از افزونه‌ای را که در ابتدای بحث طراحی کردیم، ملاحظه می‌کنید. کار با آن بسیار ساده است و تنها باید مسیرهای ارسال اطلاعات نهایی به سرور یا postDataUrl و مسیر دریافت partial view رندر شده یا renderModalPartialViewUrl به آن معرفی شود. سایر مسایل آن خودکار است.


کدهای _ModalPartialView.cshtml یا همان فرم مودال برنامه

@model Mvc4TwitterBootStrapTest.Models.User
<div class="modal-header">
    <button type="button" class="close" data-dismiss="modal" aria-hidden="true">
        &times;</button>
    <h5>
        افزودن کاربر جدید</h5>
</div>
@using (Html.BeginForm("Index", " ModalFormAjax", FormMethod.Post, new { @class = "modal-form" }))
{
    <div class="modal-body">
        @Html.ValidationSummary(true, null, new { @class = "alert alert-error alert-block" })
        <fieldset class="form-horizontal">
            <legend>مشخصات کاربر</legend>
            <div class="control-group">
                @Html.LabelFor(model => model.Name, new { @class = "control-label" })
                <div class="controls">
                    @Html.EditorFor(model => model.Name)
                    @Html.ValidationMessageFor(model => model.Name, null, new { @class = "help-inline" })
                </div>
            </div>
            <div class="control-group">
                @Html.LabelFor(model => model.LastName, new { @class = "control-label" })
                <div class="controls">
                    @Html.EditorFor(model => model.LastName)
                    @Html.ValidationMessageFor(model => model.LastName, null, new { @class = "help-inline" })
                </div>
            </div>
        </fieldset>
    </div>
        
    <div class="modal-footer">
        <button class="btn btn-primary" type="submit">
            ارسال</button>
        <button class="btn" data-dismiss="modal" aria-hidden="true">
            انصراف</button>
    </div>
}
در اینجا اطلاعات فرمی را ملاحظه می‌کنید که قرار است به صورت مودال نمایش داده شود. نحوه طراحی آن بر اساس نکات form-horizontal است. همچنین divهای modal-header، modal-body و modal-footer نیز به این فرم ویژه اضافه شده‌اند تا به خوبی توسط bootstrap پردازش گردد.
حاصل نهایی این مبحث را در دو شکل ذیل ملاحظه می‌کنید. صفحه index نمایش دهنده یک دکمه و در ادامه باز شدن یک فرم مودال، پس از کلیک بر روی دکمه ثبت اطلاعات.


 
اشتراک‌ها
کتابخانه ایجاد بارکد

نحوه استفاده :

public static string GenerateBarcode(string input)
{
    var barcode = new Barcode();
    var image = barcode.Encode(iType: BarcodeLib.TYPE.CODE39, StringToEncode: input, ForeColor: Color.Black, BackColor: Color.OrangeRed, Width: 200, Height: 50); 
    using var stream = new MemoryStream();
    {
        image.Save(stream, ImageFormat.Png);
    }
    return Convert.ToBase64String(stream.ToArray());
}

نحوه نمایش :

<img src="data:image/png;base64, @BarcodeHelper.GenerateBarcode("123")" />

بار کد تایپ " کد 39 " اعداد 1 تا 9، حروف A تا Z بزرگ و سیمبول های – . $ / + % را پشتیبانی میکند.

کتابخانه ایجاد بارکد
مطالب
MongoDb در سی شارپ (بخش دوم)
در قسمت پیشین عملیات درج و واکشی را در مونگو مورد بررسی قرار دادیم. در این مقاله به عملیات CRUD، پایان داده و عملیات ایندکس گذاری را نیز مورد بررسی قرار می‌دهیم.
در مقاله قبلی از بیلدر برای فیلترگذاری و مرتب سازی نتایج استفاده کردیم و در این مقاله هم برای به روزرسانی و ایندکس گذاری استفاده میکنیم.

به روزرسانی
کد زیر، تاریخ آخرین ورود کتب به انبار را به روزرسانی میکند؛ بدین صورت که اگر تاریخ آخرین به روزرسانی انبار کمتر یا مساوی ده روز است، آن‌را برابر 5 روز قبل قرار دهد.
var update = Builders<Book>.Update.Set("LastStock", new DateTime().AddDays((-5)));
var filter = Builders<Book>.Filter.Lte("LastStock", new DateTime().AddDays(-10));
collection.UpdateManyAsync(filter, update);
در خط اول ابتدا یک فرمان به روزرسانی را می‌سازیم و مقدار جدید را انتساب می‌دهیم. در خط بعدی، از گزینه فیلتر برای تعیین شرط استفاده میکنیم که در قسمت قبلی به آن پرداخته‌ایم. حال هم شرط را داریم و عمل به روزرسانی و از کالکشن میخواهیم که با استفاده از این دو شیء عملیات به روزرسانی را روی اسناد آغاز کند. توجه داشته باشید که دستور UpdateOne که به دو حالت همزمان و غیرهمزمان وجود دارد، وقتی به اولین مورد که با شرط همخوانی داشته باشد برسد و عملیات به روزرسانی را روی آن سند انجام دهد، دیگر باقی عملیات را ادامه نمی‌دهد. پس اگر میخواهید که کلیه اسناد در این فرمان شرکت کنند حتما از متد UpdateMany که به دو شکل همزمان و غیرهمزمان وجود دارد، استفاده کنید.

در بسیاری از موارد نیاز است که به روزرسانی یک فیلد، بسته به مقدار فعلی‌اش صورت بگیرد. برای مثال در کد زیر ما قصد داریم کتبی را که قیمت آن‌ها بالای دویست هزار ریال است، سی هزار ریال از قیمت آن‌ها کم کنیم:
var update = Builders<Book>.Update.Inc("Price", -30000);
var filter = Builders<Book>.Filter.Gt("Price", 200000);
collection.UpdateMany(filter, update);
اگر به متدهای خصوصیت Update نگاهی بیندازید، میتوانید خصوصیات مختلف و ترکیبات مختلفی از آن را نیز ببینید.

حذف
جهت حذف یک سند از سیستم با توجه به مواردی که تا به الان داشتیم باید این حدس را زده باشید که برای حذف، باید از متد Delete استفاده کنیم و یک فیلتر را باید به عنوان شرط گذاری به عنوان پارامتر آن، در نظر بگیریم. کد زیر کتاب‌هایی را که به زبان انگلیسی هستند، از کالکشن حذف میکند:
var filter = Builders<Book>.Filter.Eq("Language.Name", "English");
collection.DeleteMany(filter);
دستور Delete هم همانند آپدیت میتواند اولین سند برابر با شرط و همچنین تمامی اسناد برابر شرط را حذف کند. نکته‌ای که در این کد به نسبت کدهای دیگر وجود دارد این است که اگر سند توکار (Embed) در سند شما وجود دارد، باید ابتدا نام خصوصیت اول و بعد از علامت «.» نام خصوصیت درونی نوشته شود و اگر باز سند توکار دیگری نیز بود، این رویه ادامه پیدا کند. در اینجا برای دسترسی به خاصیت نام زبان ابتدا نام خصوصیت Language آورده شده است و سپس نام خصوصیت Name آن ذکر شده است:
Language.Name
در صورتی که قصد شما حذف یک کالکشن به طور کلی باشد، از خصوصیت DropCollection در شیء دیتابیس استفاده میکنیم:
var client = new MongoClient();
var db = client.GetDatabase("publisher");
db.DropCollection("books");
برای حذف دیتابیس هم از دستور DropDatebase در شیء کلاینت استفاده میکنیم:
var client = new MongoClient();
client.DropDatabase("publisher");

ایندکس گذاری Indexing
ایندکسها باعث میشوند که دسترسی سریعتری را به داده‌ها داشته باشیم و فیلدهایی را که در پرس و جوها مورد استفاده قرار میگیرند، سریعتر پیدا کنیم. به عنوان مثال فیلد Year فیلدی است که به احتمال زیاد در پرس و جوهایمان مرتبا استفاده خواهیم کرد تا به لیست کتب آن سال دسترسی سریعتری داشته باشیم. برای ایندکس گذاری هم از کلاس Builders استفاده میکنیم:
var index = Builders<Book>.IndexKeys.Ascending("Year");
collection.Indexes.CreateOneAsync(index);

ایندکس‌ها ترکیبی Compound Index

حتی میتوانید این ایندکس گذاری را بر روی دو فیلد، یعنی به حالت ترکیبی هم انجام دهید:
var index = Builders<Book>.IndexKeys.Ascending("Year").Descending("LastStock");
collection.Indexes.CreateOneAsync(index);
در اولین نگاه ممکن از است بپرسید که چرا این مرتب سازی بر روی اندیس‌ها مهم است؟ منظور از این صعودی و نزولی چیست؟ در اینجا باید ساختاری را که مونگو از آن برای یافتن آیتم‌ها استفاده میکند، بررسی کنیم.

مونگو برای جست و جو اسناد در سیستم خود، از ساختار Btree استفاده میکند و گره‌ها یا همان Node‌ها در واقع به ترتیب خاصی در این درخت باینری قرار میگیرند.
اگر شما تنها به دنبال یک آیتم باشید، مرتب سازی تاثیری بر روی این جست و جو نخواهد داشت؛ ولی اگر چندین آیتم یا گره را بخواهید برگردانید، مرتب سازی باعث میشود که این آیتم‌ها نزدیک یکدیگر باشند و سریعتر واکشی شوند. ولی اینکه این مرتب سازی صعودی یا نزولی باشد تاثیری بر روند آن ندارد. چرا که در هر دو حالت آیتم‌ها نزدیک به یکدیگر هستند.
ولی اگر ایندکس شما ترکیبی باشد، این مرتب سازی تاثیر خودش را نشان خواهد داد. ابتدا درخت را بر اساس سال به صورت صعودی مرتب میکند و بعدا زیرمجموعه هر سال را بر اساس تاریخ آخرین به روزرسانی انبار  به صورت نزولی مرتب میکند.

ایندکس یا کلیدهای چندگانه Multiple Index
این نوع ایندکس‌ها بر روی آرایه‌های یک فیلد به صورت خودکار ایجاد میگردند و لازم نیست تا خودتان دستی آن‌ها را ایجاد کنید. موقعیکه فیلدی در کلاستان از نوع یک آرایه دارید، مقادیر این آرایه در درخت نیز لیست میشوند و به طور خودکار توسط این نوع اندیکس، ایندکس گذاری می‌شوند.

ایندکس جغرافیایی GeoSpatial Index
برای داده‌های جرافیای می‌توان این نوع ایندکس را پیاده سازی کرد. موقعیکه شما با مختصات جغرافیایی کار میکنید، این ایندکس‌ها میتوانند به شما در بازیابی سریعتر مکان‌ها و مختصات کمک کنند. از آنجا که مطالب این نوع ایندکس‌ها تخصصی‌تر است، آن را به زمان دیگری موکول می‌کنیم.
var index2 = Builders<Book>.IndexKeys.Geo2D("Location");
var index3 = Builders<Book>.IndexKeys.Geo2DSphere("Location");
var index4 = Builders<Book>.IndexKeys.GeoHaystack("Location");

ایندکس متنی Text Index

این نوع ایندکس‌ها بر روی فیلدهای نوع رشته String قرار داده میشوند تا جست و جوی عبارت‌ها بین آن‌ها ساده‌تر گردد. زمانیکه ما در مورد جست و جو در بین مطالب یک سایت صحبت میکنیم، سریعا عبارات Full Text Search یا Elastic و لوسین را به یاد می‌آوریم. در مونگو هم برای این نوع جست و جو‌ها ایندکس Text را داریم که از این پس بتوانیم جست و جوی سریعتری بر روی آن داشته باشیم.
var index5 = Builders<Book>.IndexKeys.Text("Content");


قابلیت‌های ایندکس گذاری این نوع دیتابیس حتی به مواردی چون Sharding ، SparseIndex ,TTL Indexes و ... هم میرسد که از حوصله مقاله فعلی خارج است و باید به زمان دیگری و در یک مقاله تخصصی‌تر آنها را بررسی کرد.
 
در قسمت بعدی، ذخیره و بازیابی فایل‌ها در سطح دیتابیس را مورد بررسی قرار می‌دهیم.
بازخوردهای پروژه‌ها
خطا هنگام ایجاد هدر سفارشی با html
من میخواستم بااستفاده از html هدرم رو طراحی کنم ولی با خطاهای زیر روبرو میشم : 
[0] = {"Object reference not set to an instance of an object."}
[1] = {"The document has no pages."}

نمیدونم چون که نگارش پایین این کتابخانه رو استفاده میکنم این مشکل بوجود میاد یا نه؟
کدهای من :
PdfReport pdfrpt = new PdfReport();
                pdfrpt.DocumentPreferences(doc =>
                {
                    doc.RunDirection(PdfRunDirection.RightToLeft);
                    doc.Orientation(PageOrientation.Portrait);
                    doc.PageSize(PdfPageSize.A4);
                    doc.DocumentMetadata(new DocumentMetadata { Author = "Hovze", Application = "PdfRpt", Keywords = "Report", Subject = "Test Rpt", Title = "Report" });
                    doc.Compression(new CompressionSettings
                    {
                        EnableCompression = true,
                        EnableFullCompression = true
                    });
                    doc.PrintingPreferences(new PrintingPreferences
                    {
                        ShowPrintDialogAutomatically = true
                    });
                })
                .DefaultFonts(fonts =>
                {
                    fonts.Path(fontPath + "\\BNAZANIN.ttf", fontPath + "\\BNAZNNBD.ttf");
                    fonts.Size(13);
                })
                .PagesFooter(footer =>
                {
                    footer.DefaultFooter(PersianDate.ToPersianDateTime(DateTime.Now, "/", false, false));
                })
                .PagesHeader(header =>
                {
                    
                    header.HtmlHeader(rptheader =>
                    {
                        rptheader.PageHeaderProperties(new HeaderBasicProperties
                        {
                            RunDirection = PdfRunDirection.RightToLeft,
                            ShowBorder = true
                        });
                        rptheader.AddPageHeader(pageHeader =>
                        {
                            var message = "باسمه تعالی " + "</br>" + "حوزه علمیه امیر المومنین (ع) - معاونت آموزش - کارنامه تحصیلی طلبه";
                            var image = string.Format("<img src='{0}' />", imgPath);
                            return string.Format(@"<table style='width: 100%;font-size:9pt;font-family:BNAZANIN;'>
            <tr>
            <td align='center'>{0}</td>
            </tr>
            <tr>
            <td align='center'><b>{1}</b></td>
            </tr>
            <tr>
            <td align='center'>{2}</td>
            </tr>
                </table>", image, message, " تاریخ  " + PersianDate.ToPersianDateTime(DateTime.Now.Date, "/", false));
                        });

                    });
                })
                .MainTableTemplate(template =>
                {
                    template.BasicTemplate(BasicTemplate.SilverTemplate);
                })
                .MainTablePreferences(table =>
                {
                    table.ColumnsWidthsType(TableColumnWidthType.Relative);
                    table.NumberOfDataRowsPerPage(0);
                    table.GroupsPreferences(new GroupsPreferences
                    {
                        GroupType = GroupType.HideGroupingColumns,
                        RepeatHeaderRowPerGroup = true,
                        ShowOneGroupPerPage = true,
                        SpacingBeforeAllGroupsSummary = 10f,
                    });
                })
                .MainTableDataSource(dataSource =>
                {
                    dataSource.DataTable(dt);
                })
                .MainTableSummarySettings(summarySettings =>
                {
                    summarySettings.PreviousPageSummarySettings("نقل از صفحه قبل");
                })
                .MainTableColumns(columns =>
                {
                    columns.AddColumn(column =>
                    {
                        column.PropertyName("سال");
                        column.CellsHorizontalAlignment(PdfRpt.Core.Contracts.HorizontalAlignment.Center);
                        column.IsVisible(true);
                        column.Order(0);
                        column.Width(2);
                        column.HeaderCell("سال تحصیلی");
                    });
                    columns.AddColumn(column =>
                    {
                        column.PropertyName("نیمسال");
                        column.CellsHorizontalAlignment(PdfRpt.Core.Contracts.HorizontalAlignment.Left);
                        column.IsVisible(true);
                        column.Order(1);
                        column.Width(1);
                        column.HeaderCell("نیمسال");
                       
                    });
                    columns.AddColumn(column =>
                    {
                        column.PropertyName("پایه");
                        column.CellsHorizontalAlignment(PdfRpt.Core.Contracts.HorizontalAlignment.Left);
                        column.IsVisible(true);
                        column.Order(2);
                        column.Width(1);
                        column.HeaderCell("پایه");
                    });
                    columns.AddColumn(column =>
                    {
                        column.PropertyName("درس");
                        column.CellsHorizontalAlignment(PdfRpt.Core.Contracts.HorizontalAlignment.Left);
                        column.IsVisible(true);
                        column.Order(3);
                        column.Width(1);
                        column.HeaderCell("درس");
                    });
                    for (int i = 6; i < countScore + 6; i++)
                    {
                            columns.AddColumn(column =>
                        {
                            column.PropertyName(dt.Columns[i].ToString());
                            column.CellsHorizontalAlignment(PdfRpt.Core.Contracts.HorizontalAlignment.Left);
                            column.IsVisible(true);
                            column.Order(i - 2);
                            column.Width(1);
                            column.HeaderCell(dtTitle.Rows[0][i - 5].ToString());
                        });
                     
                    }
                    
                    columns.AddColumn(column =>
                    {
                        column.PropertyName("FinalScore1");
                        column.CellsHorizontalAlignment(PdfRpt.Core.Contracts.HorizontalAlignment.Left);
                        column.IsVisible(true);
                        column.Order(countScore + 4);
                        column.Width(1);
                        column.HeaderCell("نمره نهایی");
                    });
                    columns.AddColumn(column =>
                    {
                        column.PropertyName("t_term1");
                        column.CellsHorizontalAlignment(PdfRpt.Core.Contracts.HorizontalAlignment.Left);
                        column.IsVisible(true);
                        column.Order(countScore+5);
                        column.Width(1);
                        column.HeaderCell("نمره تجدیدی");
                    });
                    columns.AddColumn(column =>
                    {
                        column.PropertyName("t_term11");
                        column.CellsHorizontalAlignment(PdfRpt.Core.Contracts.HorizontalAlignment.Left);
                        column.IsVisible(true);
                        column.Order(countScore + 6);
                        column.Width(1);
                        column.HeaderCell("نمره استادیاری");
                    });
                   
                   
                    columns.AddColumn(column =>
                    {
                        column.PropertyName("tabestan1");
                        column.CellsHorizontalAlignment(PdfRpt.Core.Contracts.HorizontalAlignment.Left);
                        column.IsVisible(true);
                        column.Order(countScore + 10);
                        column.Width(1);
                        column.HeaderCell("نمره تابستان");
                    });
                    
                    columns.AddColumn(column =>
                    {
                        column.PropertyName("viewTermic");
                        column.CellsHorizontalAlignment(PdfRpt.Core.Contracts.HorizontalAlignment.Left);
                        column.IsVisible(true);
                        column.Order(countScore + 11);
                        column.Width(1);
                        column.HeaderCell("ترم نمایشی");
                    });
                    columns.AddColumn(column =>
                    {
                        column.PropertyName("Ghabol");
                        column.CellsHorizontalAlignment(PdfRpt.Core.Contracts.HorizontalAlignment.Left);
                        column.IsVisible(true);
                        column.Order(countScore + 12);
                        column.Width(1);
                        column.HeaderCell("قبول");
                    });
                });
               

                return  pdfrpt.MainTableEvents(events =>
                   {
                       events.DataSourceIsEmpty(message: "داده ای برای نمایش وجو د ندارد");
                       events.MainTableAdded(args =>
                       {
                           var taxTable = new PdfPTable(1);  // Create a clone of the MainTable's structure
                           taxTable.RunDirection = 3;
                           //taxTable.SetWidths(new float[] { 3, 3, 3 });
                           taxTable.WidthPercentage = 100f;
                           taxTable.SpacingBefore = 10f;

                           taxTable.AddSimpleRow(
                               (data, cellProperties) =>
                               {
                                   data.Value = "مهر و امضای مدیر";
                                   cellProperties.ShowBorder = false;
                                   cellProperties.HorizontalAlignment = HorizontalAlignment.Left;
                                   cellProperties.PdfFont = args.PdfFont;
                               });
                           args.PdfDoc.Add(taxTable);
                       });
                   })
                .Export(export =>
                {
                    // export.ToExcel();
                })
                .Generate(data => data.AsPdfFile(fo.Name));
               
            }

مطالب
نکاتی توصیه ای برای برنامه نویسی اندروید : قسمت اول
اگر جدیدا قصد برنامه نویسی اندروید را کرده‌اید، یا هنوز روش‌های متدوالی را برای کار با این زبان انتخاب نکرده‌اید؛ به نظرم این مقاله می‌تواند کمک خوبی برای شما باشد. مسائلی که بیان میکنم در واقع از تجربیات شخصی و راه حل هایی است که برای خودم تعیین کرده‌ام و تعدادی از آن‌ها را در طول مدتی که در این زمینه فعالیت کرده‌ام، از جاهای مختلف دیده و در یک جا گردآوری کرده‌ام. برای نامگذاری اشیاء و متغیرها و دیگر موارد، من از این قاعده پیروی میکنم که به نظرم بسیار ایده آل می‌باشد. الگوی معماری هم که جدیدا مورد استفاده قرار داده‌ام، الگوی MVP است که نمونه‌ای از آن، در گیت هاب قرار گرفته است. البته این مثال ساده تر نیز وجود دارد. تشریح کامل این معماری را به همراه آزمون واحد آن، می‌توانید در این مقاله سه قسمتی ببینید.

در اینجا، یک سری نکات را در طول برنامه نویسی، متذکر می‌شوم تا مدیریت کدهای شما را در اندروید راحت‌تر کند.

یک نکته‌ی دیگر را که باید متذکر شوم این است که همه اصطلاحاتی که در این مقاله استفاده می‌شوند بر اساس اندروید استادیو و مستندات رسمی گوگل است است؛ به عنوان نمونه عبارت‌های ماژول و پروژه آن چیزی هستند که ما در اندروید استادیو به آن‌ها اشاره می‌کنیم، نه آنچه که کاربران Eclipse به آن اشاره می‌کنند.

یک. برای هر تکه کد و یا متدی که می‌نویسید مستندات کافی قرار دهید و اگر این متد نیاز به مجوز خاصی دارد مانند نمونه زیر، آن را حتما ذکر کنید:
/**
     *
     * <p>
     *   check network is available or not <br/>
     *   internet connection is not matter,for check internet connection refer to IsInternetConnected() Method in this class
     * </p>
       * <p>
     *   Required Permission : <b>android.permission.ACCESS_NETWORK_STATE</b>
     * </p>
     * @param context
     * @return returns true if a network is available
     */
    public boolean isNetworkAvailable(Context context) {

        ConnectivityManager connectivityManager
                = (ConnectivityManager) context.getSystemService(Context.CONNECTIVITY_SERVICE);
        NetworkInfo activeNetworkInfo = connectivityManager.getActiveNetworkInfo();
        return activeNetworkInfo != null && activeNetworkInfo.isConnected();
    }
همچنین اگر، مورد خاص دیگری مثل بالا بود، حتما آن را ذکر کنید. می‌توانید از تگ گذاری در کامنت ها نیز استفاده کنید. از ویژگی‌های کامنت todo در اندروید استادیو این است که میتوانید در حین کار با سیستم گیت نیز از آن بهره ببرید  و قبل از کامیت کردن کد، کدهای todo به شما یادآوری شوند و هر پیکربندی را که لازم دارید، روی آن انجام دهید.



دو. از یک کلاس واحد جهت استفاده از اطلاعات عمومی و یا ثابت‌ها استفاده نمایید. این اطلاعات می‌توانند شامل: مسیرها، آدرس‌های وب سرویس، شماره اختصاصی هر نوتیفیکیشن و .... باشند. برای اینکار میتوان هر کدام از اطلاعات را داخل یک کلاس قرار داد و همه این کلاس‌ها را به صورت استاتیک تعریف کنید تا بدین شکل در دسترس قرار بگیرند (از الگوی singleton هم می‌توان استفاده کرد).
public class ProjectSettings
{
       public static NotificationsId=new NotificationsId();
       public static UrlAddresss=new UrlAddresss();
       public static SdPath=new SdPath();
       ......
}
نحوه صدا زدن هم به همین شکل می‌شود:
ProjectSettings.NotificationsId.UpdateNotificationId
بدین شکل هم به طور ساده و مفهومی صدا زده می‌شود و هم اینکه در همه جای برنامه این ثابت‌ها و مقادیر قابل استفاده هستند. به عنوان مثال به شماره هر نوتیفیکیشن از همه جا دسترسی دارید و هم اینکه شماره‌ای تکراری اشتباها انتخاب نمی‌شود.

سه. حداکثر استفاده از اینترفیس را به خصوص برای UI انجام بدهید:
به عنوان نمونه، بسیاری نمایش یک toast را به شکل زیر انجام می‌دهند:
Toast.makeText(context, message, Toast.LENGTH_SHORT).show();
یا اینکه برای یک دیالوگ مستقیما و در جا همانجا به کدنویسی مشغول می‌شوند. این روش‌ها هیچ مشکلی ندارند ولی در آینده نگهداری کد را مشکل می‌کنند. مثلا تصور کنید شما بسیاری از جاهای برنامه، Toast زدید و حالا قصد دارید در نسخه بعدی برنامه، toast‌های دلخواه و یا custom ایی را ایجاد کنید. در این صورت مجبورید کل برنامه را رصد کرده و هر جا toast هست آن را تغییر دهید. در اینجا هم اصول DRY را نادیده گرفته‌اید و هم زحمت شما زیاد شده‌است و حتی ممکن است یک یا چندتایی از قلم بیفتند. برای دیالوگ‌ها هم بدین صورت خواهد بود و خیلی از مسائل دیگر. به همین جهت استفاده از اینترفیس‌ها توصیه می‌شود و فردا نیز اگر باز یک کلاس دیگر را نوشتید، خیلی راحت آن را با کلاس فعلی تعویض می‌کنید.
public interface IMessageUI
{
    void ShowToast(Context context,String message);
}

public class MessageUI impelement IMessageUI
{
      public void ShowToast(Context context,string message)
       {
              Toast.makeText(context, message, Toast.LENGTH_SHORT).show();
       }
}

چهار
. اگر برای اولین بار است وارد اندروید می‌شوید، خوب چرخه‌های یک شیء، چون اکتیویتی یا فراگمنت را یاد بگیرید تا در آینده با مشکلات خاصی روبرو نشوید.
به عنوان مثال درست است که اولین رویداد فراخوانی در onCreate رخ میدهد ولی همیشه محل مناسبی برای دریافت دیتاها در زمان اولیه نیست. به عنوان مثال تصور کنید که لیستی در اکتیویتی A دارید و به اکتیویتی B می‌روید و یک آیتم به اطلاعات اضافه می‌شود و موقعی که به اکتیویتی A بر می‌گردید، زیاد تعجب نکنید که لیست دقیقا به همان شکل قبلی است و خبری از آیتم جدید نیست.
  چون اکتیویتی در حالت stop بوده و بعد از آن به حالت Resume رفته و تا موقعی که این اکتیویتی از حافظه خارج نشود یا گوشی چرخش نداشته باشد، واکشی دیتاها صورت نخواهد گرفت. پس بهترین مکان در این حالت، رویداد OnStart است که در هر دو وضعیت صدا زده می‌شود؛ یا اینکه در OnRestatr روی آداپتور تغییرات جدید را اعمال کنید تا نیازی به واکشی مجدد داده‌ها نباشد. 



به طور خلاصه نحوه اجرای رویدادها بدین شکل است که ابتدای رویداد OnCreate اجرا می‌شود که هنوز هیچ UI ئی در آن پیاده سازی نشده‌است و شما در اینجا موظفید Layout خود را معرفی کنید. رویداد OnStart بعد از آن موقعی که UI آماده شده است، اجرا می‌گردد. سپس رویداد OnResume اجرا می‌شود.

 تا بدینجا اکتیویتی مشکلی ندارد و میتواند به عملیات پاسخ دهد ولی اگر قسمتی از اکتیویتی در زیر لایه‌ای از UI پنهان شود، به عنوان مثال دیالوگی باز شود که قسمتی از اکتیویتی را بپوشاند و یا منویی همانند تلگرام قسمتی از صفحه را بپوشاند، اکتیویتی اصطلاحا در حالت Pause قرار گرفته و بدین ترتیب رویداد OnPause اجرا می‌گردد. اگر همین دیالوگ بسته شود و مجددا اکتیویتی به طور کامل نمایان گردد مجددا رویداد OnResume اجرا می‌گردد.

از رویداد Onresume میتوانید برای کارهایی که بین زمان آغاز اکتیویتی و برگشت اکتیویتی مشترکند استفاده کرد. اگر به هر نحوی اکتیویتی به طور کامل پنهان شود٬، به این معناست که شما به اکتیویتی دیگری رفته‌اید رویداد OnStop اجرا شده‌است و در صورت بازگشت، رویداد OnRestart اجرا خواهد شد. ولی اگر مدت طولانی از رویداد OnStop بگذرد احتمال اینکه سیستم مدیریت منابع اندروید، اکتیویتی شما را از حافظه خارج کند زیاد است و رویداد OnDestroy صورت خواهد گرفت. در این حالت دفعه بعد، مجددا همه عملیات از ابتدا آغاز می‌گردند.

پنج. سرویس را با تردهای UI ترکیب نکنید. بعضا دیده می‌شود که کاربران AsyncTask را داخل سرویس استفاده می‌کنند ولی این را بدانید که سرویس یک ترد پردازشی جداگانه است و تضمینی برای ارتباط با UI به شما نمی‌دهند. هر چند گوگل جدیدا تمهیداتی را برای آن اندیشیده است که به شما اجازه اینکار را نمی‌دهد. ولی اگر باز هم اندروید استادیو به شما خورده‌ای نگرفت، خودتان این قانون را اجرا کنید. قرار نیست یک AsyncTask با سرویس ترکیب شود.

شش. اگر برنامه شما قرار است در چندین حالت مختلفی که اتفاق می‌افتد، یک کار خاصی را انجام دهد، برای برنامه‌تان یک Receiver بنویسید و در آن کدهای تکراری را نوشته و در محل‌های مختلف وقوع آن رویدادها، رسیور را صدا بزنید. برای نمونه برنامه تلگرام یک سرویس پیام رسان پشت صحنه دارد که در دو رویداد قرار است اجرا شوند. یکی موقعی که گوشی بوت خود را تکمیل کرده است و در حال آغاز فرایندهای سیستم عامل است و دیگر زمانی است که برنامه اجرا می‌شود. در اینجا تلگرام از یک رسیور سیستمی برای آگاهی از بوت شدن و یک رسیور داخل برنامه جهت آگاهی از اجرای برنامه استفاده میکند و هر دو به یک کلاس از جنس BroadcastReceiver متصلند:
      <receiver android:name=".AppStartReceiver" android:enabled="true">
            <intent-filter>
                <action android:name="org.telegram.start" />
                <action android:name="android.intent.action.BOOT_COMPLETED" />
            </intent-filter>
        </receiver>

public class AppStartReceiver extends BroadcastReceiver {
    public void onReceive(Context context, Intent intent) {
        AndroidUtilities.runOnUIThread(new Runnable() {
            @Override
            public void run() {
                ApplicationLoader.startPushService();
            }
        });
    }
}
برای نام رسیورهای داخلی هم میتوانید مورد شماره 2 را اجرا کنید.
برنامه تلگرام حتی برای حالت‌های پخش هم رسیورها استفاده کرده است که در همین رسیور وضعیت تغییر پلیر مشخص می‌شود:
    <receiver android:name=".MusicPlayerReceiver" >
            <intent-filter>
                <action android:name="org.telegram.android.musicplayer.close" />
                <action android:name="org.telegram.android.musicplayer.pause" />
                <action android:name="org.telegram.android.musicplayer.next" />
                <action android:name="org.telegram.android.musicplayer.play" />
                <action android:name="org.telegram.android.musicplayer.previous" />
                <action android:name="android.intent.action.MEDIA_BUTTON" />
                <action android:name="android.media.AUDIO_BECOMING_NOISY" />
            </intent-filter>
        </receiver>
اینگونه تلگرام میتواند از همه جا سرویس را کنترل کند. مثلا موقعی که دانلود یک موزیک تمام شده، سریعا پخش آن موزیک دانلود شده را آغاز کند.

هفت. اگر از یک ORM برای لایه داده‌ها استفاده می‌کنید (قبلا در سایت جاری در مورد ORM‌های اندروید صحبت کرده‌ایم و  ORM‌های خوش دستی که خودم از آن‌ها استفاده میکنم ActiveAndroid و CPORM هستند که هم کار کردن با آنها راحت است و هم اینکه امکانات خوبی را عرضه می‌کنند) در این نوع ORM‌ها شما نباید انتظار چیزی مانند EF را داشته باشید و در بعضی موارد باید کمی خودتان کمک کنید. به عنوان مثال در Active Android برای ایجاد یک inner join باید به شکل زیر بنویسید:
     From query= new Select()
               .from(Poem.class)
               .innerJoin(BankPoemsGroups.class)
               .on("poems.id=bank_poems_groups.poem")
               .where("BankGroup=?", String.valueOf(groupId));
        return query.execute();
همانطور که می‌بینید بخش‌هایی از آن مثل جوین‌ها و شرط‌ها را باید خودتان تکمیل کنید. از آنجا که ممکن است در آینده نام فیلد تغییر کند یا اینکه در حین انبوهی از کدها، عبارت رشته‌ای را اشتباه وارد کنید، بهتر است به این فرم کار کنید:
@Table(name="poems")
public class Poem extends Model {

    public static String tableName="poems";
    public static  String codeColumn="code";
    public static  String titleColumn="title";
    public static  String bookColumn="book";
    ......

    @Column(name="code",index = true)
    public int Code;

    @Column(name="title")
    public String Title;

    @Column(name="book")
    public Book Book;
.....}
در مدل بالا، نام فیلدها و جداول به صورت استاتیک تعریف شده‌اند. حالا می‌توانیم از این اسامی به راحتی در لایه سرویس استفاده کنیم:
    From query= new Select()
               .from(Poem.class)
               .innerJoin(BankPoemsGroups.class)
               .on(Poem.TableName+"."+ Poem.IdColumn+"="+ BankPoemsGroups.TableName+"."+ BankPoemsGroups.PoemColumn)
               .where(Poem.BankGroupColumn+"=?", String.valueOf(groupId));
        return query.execute();
حالا کمی بهتر شد. هم برای تغییر آینده بهتر شد و هم اینکه احتمال خطای تایپی کاهش یافت. ولی باز هم ایجاد کوئری هنوز سخت است و نوشتن مرتب یک رابطه جوین و شرطی و چسباندن مداوم رشته‌ها کار خسته کننده‌ای است و احتمال خطای سهوی و انسانی هم در آن بالاست. برای رفع این مشکل بهتر است یک کلاس جدید برای ساخت این کوئری‌ها داشته باشیم که یک نمونه از آن را در این پایین می‌بینید:
public class QueryConcater {
  public String GetInnerJoinQuery(String table1,String field1,String table2,String field2)
    {
        String query=table1 +"." +field1+"="+table2+"."+field2;
        return query;
    }
......
}
در ادامه برای مرتب سازی و شرط و ... هم می‌نویسیم:
   return new Select()
                .from(Color.class)
                .innerJoin(ProductItem.class)
                .on(queryConcater.GetInnerJoinQuery(ProductItem.TableName,
                        ProductItem.ColorColumn, Color.TableName))
                .where(queryConcater.WhereConditionQuery
                        (ProductItem.TableName, ProductItem.ProductColumn), productId)
                .execute();
در دستورات بالا از این کلاس دو متد برای کوئری جوین و یکی هم برای ساخت شرط ایجاد شده است و مقادیر به صورت پارامتر داده شده‌اند. این الگو کمک میکند که اگر هم این تکه کد اشتباه باشد، با تغییر یکجا بقیه کدها هم تغییر میکنند و اگر در آینده هم ORM تغییر یافت، نحوه کوئری نویسی‌ها در این کلاس تغییر کنند، نه اینکه در طول لایه سرویس پراکنده باشند.

هشت. سعی کنید همیشه از یک سیستم گزارش خطا در اپلیکیشن خود استفاده کنید. در حال حاضر معروفترین سیستم گزارش خطا Acra است که می‌توانید backend آن را هم از اینجا تهیه کنید و اگر هم نخواستید، سایت Tracepot امکانات خوبی را به رایگان برای شما فراهم می‌کند. از این پس با سیستم آکرا شما به یک سیستم گزارش خطا متصلید که خطاهای برنامه شما در گوشی کاربر به شما گزارش داده خواهد شد. این گزارش‌ها شامل:
  • وضعیت گوشی در حین باز شدن برنامه و در حین خطا چگونه بوده است.
  • مشخصات گوشی
  • این خطا به چه تعداد رخ داده است و برای چه تعداد کاربر
  • گزارش گیری بر اساس اولین تاریخ رخداد خطا و آخرین تاریخ، نسخه سیستم عامل اندروید، ورژن برنامه شما و...
و امکانات دیگر.

نه. آکرا همانند Elmah نمی‌تواند خطاهای catch شده را دریافت کند. برای حل این مشکل عبارت زیر را در catch‌ها بنویسید:
ACRA.getErrorReporter().handleException(caughtException);

ده. بر خلاف سیستم دات نت که شما اجباری به استفاده از Try Catch‌ها ندارید. در جاوا اینگونه نیست و هر متدی که Throw روی آن انجام شده باشد مستلزم  استفاده از catch است. به همین دلیل در شماره نه گفتیم که چگونه باید این مشکل را حل کنیم. ولی در بسیاری از اوقات پیش می‌آید که ما داریم از ماژول‌های متفاوتی استفاده میکنیم که جدا از ماژول اصلی برنامه هستند و این مورد باعث می‌شود که بعضی افراد یا Acra را در همه ماژول‌ها صدا بزنند یا اینکه بی خیال آن شوند. ولی کار راحت‌تر این است که شما هم همانند برنامه نویسان جاوا متد خود را به Throw مزین کنید تا در هنگام استفاده از آن در برنامه اصلی نیاز به catch شدن باشد. در واقع شما نباید catch‌ها را داخل یک کتابخانه جدا و مستقل قرار دهید و روش صحیح هم همین است حالا چه استفاده از آکرا نیاز باشد و چه نباشد.

نمونه اشتباه:
 public  void CopyFile(String source,String destination,CopyFileListener copyFileListener) {
        try {
        InputStream in = new FileInputStream(source);
        OutputStream out = new FileOutputStream(destination);

        long fileLength=new File(source).length();
        // Transfer bytes from in to out
        byte[] buf = new byte[64*1024];
        int len;
        long total=0;
        while ((len = in.read(buf)) > 0) {
            out.write(buf, 0, len);
            total+=len;
            copyFileListener.PublishProgress(fileLength,total);
        }
        in.close();

            out.close();
        } catch (IOException e) {
            e.printStackTrace();
        }
    }
نمونه صحیح:
    public  void CopyFile(String source,String destination,CopyFileListener copyFileListener) throws IOException {

        InputStream in = new FileInputStream(source);
        OutputStream out = new FileOutputStream(destination);

        long fileLength=new File(source).length();
        // Transfer bytes from in to out
        byte[] buf = new byte[64*1024];
        int len;
        long total=0;
        while ((len = in.read(buf)) > 0) {
            out.write(buf, 0, len);
            total+=len;
            copyFileListener.PublishProgress(fileLength,total);
        }
        in.close();

            out.close();
    }
  ادامه دارد...
نظرات مطالب
مرتب سازی رکوردها به صورت اتفاقی در Entity framework
این روش رو جداول حجیم سرعت رو میاره پایین تو محیط sql میشه از TABLESAMPLE استفاده کرد که متاسفانه معادلی براش تو linq نیست و...
آقای نصیری یه روش هم به این صورته
 SELECT * FROM Table1
  WHERE (ABS(CAST(
  (BINARY_CHECKSUM(*) *
  RAND()) as int)) % 100) < 10
 میخواستم بدونم این روش رو میشه به linq تبدیل کرد؟
پاسخ به بازخورد‌های پروژه‌ها
مشکل با نوشتن تابع تجمعی سفارشی(از طریق پیاده سازی IAggregateFunction)
باسلام
فکر میکنم یه مشکل کوچیکی وجود داره.
من از این کد در رویداد CellCreated استفاده کردم.
if (args.CellType == CellType.PreviousPageSummaryCell ||
                        args.CellType == CellType.PageSummaryCell ||
                        args.CellType == CellType.SummaryRowCell)
                    {
                        if (args.TableRowData != null && args.Cell.RowData.PropertyName == "CaclulatedDetection")
                        {
                            var summaryRowCredit = args.TableRowData.FirstOrDefault(x => x.PropertyName == "Creditor");
                            var summaryRowDebit = args.TableRowData.FirstOrDefault(x => x.PropertyName == "Debtor");

                            if (summaryRowCredit != null && summaryRowDebit != null)
                            {
                                args.Cell.RowData.FormattedValue =
                                    (summaryRowCredit.PropertyValue.ToSafeDouble() - summaryRowDebit.PropertyValue.ToSafeDouble()) > 0 ? "بستانکار" : "بدهکار";
                            }
                        }

                    }
      ولی چون ترتیب Render شدن سلول‌ها به ترتیب از سمت چپ به راست است (یعنی به عنوان مثال در گزارش من به ترتیب سلول مانده، سپس تشخیص، بدهکار و بستانکار Initialize می‌شوند)، لذا هنگامی که سلول مربوط به ستون "تشخیص" در سطرهای جمع کل و جمع کل صفحه Render می‌شوند مقدار  summaryRowCredit و   summaryRowDebit نال(Null) می‌باشد.
فکر میکنم در مثالی که شما زحمت کشیدید (AccountingBalanceColumnPdfReport) چون 
 doc.RunDirection(PdfRunDirection.LeftToRight);
در گزارش خودم نیز هنگامی که LeftToRight تنظیم نمودم، درست شد ولی خوب برعکس چاپ میشه دیگه.

در واقع فکر میکنم وقتی گزارش رو به صورت RightToLeft هم تنظیم می‌کنیم بازم از سمت چپ شروع میکنه به render کردن سلول‌های یک سطر.