مطالب
یافتن تداخلات Collations در SQL Server

اگر دیتابیس خود را در طی چند سال از یک نگارش به نگارشی دیگر یا از یک سرور به سروری دیگر منتقل کرده باشید، به احتمال زیاد به مشکلات Collations هم برخورده‌اید. یکی از فیلدها Arabic_CI_AS است (بجا مانده از دوران قبل از SQL Server 2008) در یک جدول و در جدولی دیگر فیلدی تازه‌ای با Collation از نوع Persian_100_CI_AS تعریف شده است. Collations نحوه ذخیره سازی و مقایسه رشته‌ها را کنترل می‌کنند. زمانیکه یک جدول جدید را در SQL Server ایجاد می‌کنیم، اگر Collation فیلدها به صورت صریح ذکر نگردند، بر مبنای همان Collation پیش فرض دیتابیس تعریف خواهند شد.
بنابراین اگر پس از استفاده از SQL Server 2008 و تنظیم Collation پیش فرض دیتابیس به Persian_100_CI_AS ، به این موارد دقت نکنیم، دیر یا زود دچار مشکل خواهیم شد.
عملیات مرتب سازی با وجود تداخلات Collations مشکل ساز نمی‌شود (خطایی دریافت نمی‌کنید)، اما ممکن است الزاما صحیح عمل نکند. مشکل از آنجایی آغاز می‌شود که قصد داشته باشیم داده‌ها را مقایسه کنیم یا join ایی بین این دو جدول با فیلدهای ناهمگون از لحاظ Collation ایجاد نمائیم. در این حالت حتما خطاهای تداخل Collation را دریافت کرده و کوئری‌های ما اجرا نخواهند شد.
Cannot resolve collation conflict for equal to operation

یک راه حل این است که در حین join به صورت صریح collation هر دو فیلد ذکر شده را به صورت یکسان ذکر کنیم که بیشتر یک مرهم موقتی است تا راه حل اصولی. برای مثال:
SELECT ID
FROM ItemsTable
INNER JOIN AccountsTable
WHERE ItemsTable.Collation1Col COLLATE DATABASE_DEFAULT
= AccountsTable.Collation2Col COLLATE DATABASE_DEFAULT
راه دیگر این است که مشخص کنیم که Collation کدام فیلدها در دیتابیس با Collation پیش فرض دیتابیس تطابق ندارند. سپس بر اساس این لیست شروع به تغییر Collations نمائیم.
اسکریپت زیر تمام فیلدهای ناهمگون از لحاظ Collation دیتابیس جاری را برای شما لیست خواهد کرد:
DECLARE @defaultCollation NVARCHAR(1000)
SET @defaultCollation = CAST(
DATABASEPROPERTYEX(DB_NAME(), 'Collation') AS NVARCHAR(1000)
)

SELECT C.Table_Name,
Column_Name,
Collation_Name,
@defaultCollation DefaultCollation
FROM Information_Schema.Columns C
INNER JOIN Information_Schema.Tables T
ON C.Table_Name = T.Table_Name
WHERE T.Table_Type = 'Base Table'
AND RTRIM(LTRIM(Collation_Name)) <> RTRIM(LTRIM(@defaultCollation))
AND COLUMNPROPERTY(OBJECT_ID(C.Table_Name), Column_Name, 'IsComputed') = 0
ORDER BY
C.Table_Name,
C.Column_Name
برای مثال جهت تغییر Collation فیلد Serial از جدول tblArchive از نوع nvarchar با طول 200 به Persian_100_CI_AS می‌توان از دستور T-SQL زیر استفاده کرد:
ALTER TABLE [tblArchive] ALTER COLUMN [Serial] nvarchar(200) COLLATE Persian_100_CI_AS not null

اشتراک‌ها
قالبی برای گزارش خطاهای سیستم

As a ___ I did ___ and expected ___ but experienced ___.

Steps to reproduce:
1.
2.
3.

URL where bug was observed:
Screenshot:
Environment: Local, Staging or Production
Logged in? [Yes / No]
Logged in as:
Customer contact:
Comments: 

قالبی برای گزارش خطاهای سیستم
مطالب
Lazy Loading در AngularJS
وقتی پروژه انگیولاری‌تان کمی گسترش پیدا کند، تعداد زیادی فایل شامل کنترلرها، سرویس‌ها، دایرکتیوها و ... خواهید داشت. واضح است که همه این اجزا همراه با هم مورد نیاز نیستند و برای افزایش سرعت بارگذاری سایت و صرفه جویی در مصرف پهنای باند بهتر است هرکدام از آن‌ها را در هنگام نیاز بارگذاری کنیم. این یعنی همان lazy loading خودمان!
در AngularJS امکانی برای lazy loading فایل‌ها پیشبینی نشده است، پس باید از ابزارهای دیگری که این امکان را فراهم می‌کنند استفاده کرد. من در ادامه از Script.js برای این کار استفاده خواهم کرد، ولی شما می‌توانید از هر کتابخانه دیگری استفاده کنید.
اما مسئله دیگری که پیش از lazy loading  فایل‌ها باید تکلیفش را معلوم کنیم، این است که چطور می‌توانیم اجزایی را به ماژولی که قبلا راه‌اندازی (bootstrap) شده اضافه کنیم. اگر بخواهیم برای مثال کنترلری را در یک فایل مجزا تعریف کنیم، باید آن را به شکلی در ماژول برنامه‌مان ثبت کنیم. فرض کنید این کار را به این ترتیب انجام دهیم: 
angular.module('app').controller('SomeLazyController', function($scope)
{
    $scope.key = '...';
});
در این صورت اگر این کنترلر را در قسمتی از برنامه به صورت ng-controller='SomeLazyController' استفاده کنیم با این خطا مواجه خواهیم شد:
Error: Argument ‘SomeLazyController’ is not a function, got undefined
برای این کار (افزودن اجزایی به ماژولی که قبلا راه اندازی شده) می‌توانیم بجای استفاده از API‌های ماژول، از provider های AngularJS استفاده کنیم. به این ترتیب برای ثبت یک کنترلر باید از  controllerProvider$، برای ثبت یک directive از  compileProvider$، برای ثبت فیلترها از filterProvider$ و برای ثبت سایر اجزا در ماژول از provide$ استفاده کنیم:
// Registering a controller after app bootstrap
$controllerProvider.register('SomeLazyController', function($scope)
{
   $scope.key = '...'; 
});
 
// Registering a directive after app bootstrap
$compileProvider.directive('SomeLazyDirective', function()
{
    return {
        restrict: 'A',
        templateUrl: 'templates/some-lazy-directive.html'
    }
})
 
// etc
اما نکته‌ای که درباره providerها وجود دارد این است که آن‌ها تنها در روال config یک ماژول در دسترس هستند. بنا بر این برای دسترسی به آن‌ها پس از اجرای این روال، ارجاعی به آنها را باید نگهداری کنیم: 
(function () {
    app = angular.module("app", []);

    app.config([
        '$controllerProvider',
        '$compileProvider',
        '$filterProvider',
        '$provide',

    function ($controllerProvider, $compileProvider, $filterProvider, $provide) {
        //برای رجیستر کردن غیر همروند اجزای انگیولاری در آینده
        app.lazy =
        {
            controller: $controllerProvider.register,
            directive: $compileProvider.directive,
            filter: $filterProvider.register,
            factory: $provide.factory,
            service: $provide.service
        };
    }]);
})();
اکنون SomeLazyController  را به این ترتیب می‌توانیم ثبت کنیم: 
angular.module('app').lazy.controller('SomeLazyController', function($scope)
{
    $scope.key = '...';
});
نکته دیگر این است که کجا باید lazy loadign را انجام دهیم. به نظر می‌رسد مناسب‌ترین محل برای انجام این کار خصوصیت resolve مسیریابی است. در  این مطلب و این مطلب resolve در route$ و UI-Router معرفی شده است:
$stateProvider
            .state('state1', {
                url: '/state1',
                template: '<div>{{st1Ctrl.msg}}</div>',
                controller: 'state1Controller as st1Ctrl',
                resolve: {
                    fileDeps: ['$q', '$rootScope', function ($q, $rootScope) {
                        var deferred = $q.defer();
                        var deps = [
                            'app/messageService.js',
                            'app/state1Controller.js'];
                        $script(deps, function () {
                            $rootScope.$apply(function () {
                                deferred.resolve();
                            });
                        });
                        return deferred.promise;
                    }]
                }
            })
            .state('state2', {
                url: '/state2',
                template: '<div>{{st2Ctrl.msg}}</div>',
                controller: 'state2Controller as st2Ctrl',
                resolve: {
                    fileDeps: ['$q', '$rootScope', function ($q, $rootScope) {
                        var deferred = $q.defer();
                        var deps = [
                            'app/messageService.js',
                            'app/state2Controller.js'];
                        $script(deps, function () {
                            $rootScope.$apply(function () {
                                deferred.resolve();
                            });
                        });
                        return deferred.promise;
                    }]
                }
            });
    }]);
کنترلر state1Controller که در فایلی با همین نام پیاده‌سازی شده است تنها در مسیر state1/ مورد نیاز است، و state2Controller تنها در مسیر state2/ لازم است بارگذاری شود. هردوی این کنترلرها به messageService وابستگی دارند که در messageService.js پیاده سازی شده است (همانطور که در این مطلب   اشاره شده می‌توانیم یک حالت انتزاعی به عنوان پدر دو حالت موجود تعریف کرده و وابستگی مشترک را به آن منتقل کنیم).
 برای بارگذاری فایل‌های مورد نیاز در ابتدای کار و راه اندازی اولیه برنامه هم می‌توان به این ترتیب عمل کرد:  
<script type="text/javascript">
        // ----Script.js----
        !function (a, b, c) { function t(a, c) { var e = b.createElement("script"), f = j; e.onload = e.onerror = e[o] = function () { e[m] && !/^c|loade/.test(e[m]) || f || (e.onload = e[o] = null, f = 1, c()) }, e.async = 1, e.src = a, d.insertBefore(e, d.firstChild) } function q(a, b) { p(a, function (a) { return !b(a) }) } var d = b.getElementsByTagName("head")[0], e = {}, f = {}, g = {}, h = {}, i = "string", j = !1, k = "push", l = "DOMContentLoaded", m = "readyState", n = "addEventListener", o = "onreadystatechange", p = function (a, b) { for (var c = 0, d = a.length; c < d; ++c) if (!b(a[c])) return j; return 1 }; !b[m] && b[n] && (b[n](l, function r() { b.removeEventListener(l, r, j), b[m] = "complete" }, j), b[m] = "loading"); var s = function (a, b, d) { function o() { if (!--m) { e[l] = 1, j && j(); for (var a in g) p(a.split("|"), n) && !q(g[a], n) && (g[a] = []) } } function n(a) { return a.call ? a() : e[a] } a = a[k] ? a : [a]; var i = b && b.call, j = i ? b : d, l = i ? a.join("") : b, m = a.length; c(function () { q(a, function (a) { h[a] ? (l && (f[l] = 1), o()) : (h[a] = 1, l && (f[l] = 1), t(s.path ? s.path + a + ".js" : a, o)) }) }, 0); return s }; s.get = t, s.ready = function (a, b, c) { a = a[k] ? a : [a]; var d = []; !q(a, function (a) { e[a] || d[k](a) }) && p(a, function (a) { return e[a] }) ? b() : !function (a) { g[a] = g[a] || [], g[a][k](b), c && c(d) }(a.join("|")); return s }; var u = a.$script; s.noConflict = function () { a.$script = u; return this }, typeof module != "undefined" && module.exports ? module.exports = s : a.$script = s }(this, document, setTimeout)

        $script('Scripts/angular.js', function () {
            $script('Scripts/angular-ui-router.js', function () {
                $script('app/app.js', function () {
                    angular.bootstrap(document, ['app']);
                });
            });
        });
    </script>
توجه داشته باشید که لازم نیست بارگذاری فایل‌ها حتما یکی پس از دیگری باشد. ترتیب بارگذاری فایل‌ها تنها در آن‌هایی که وابستگی به هم دارند باید رعایت شود. همچنین، می‌توانید همه فایل‌های مورد نیاز در این مرحله را Bundle کنید. 
از اینجا می‌توانید پروژه بسیار ساده‌ای که در آن lazy loading پیاده شده است را دانلود کرده و مطالب توضیح داده شده را مشاهده کنید. 
مطالب
Garbage Collector در #C - قسمت سوم
در قسمت قبلی درباره تفاوت‌های Stack و Heap، صحبت کرده و به این نتیجه رسیدیم که برای آزادسازی حافظه Heap، در صورتی‌که نخواهیم اینکار را بصورت دستی انجام دهیم، نیاز به Garbage Collector پیدا خواهیم کرد.


تاریخچه‌ای مختصر از GC در NET.

ایده اولیه ایجاد Garbage Collector در NET.، در سال 1990 بود که در آن زمان، مایکروسافت مشغول پیاده سازی خود از JavaScript بنام JScript بود. در ابتدا JScript توسط تیمی چهار نفره توسعه داده میشد و در آن زمان یکی از اعضای این تیم به نام Patrick Dussud که بعنوان پدر Garbage Collector در NET. شناخته میشود، یک Conservative GC را داخل تیم توسعه داد. در آن زمان CLR ای وجود نداشت و Patrick Dussud برروی JVM کار میکرد.

مایکروسافت سعی بر پیاده سازی نسخه‌ای اختصاصی از JVM را برای خود بجای ایجاد چیزی شبیه به NET Runtime. فعلی داشت؛ اما بعد از شکل گیری تیم CLR، به این نتیجه رسیدند که JVM برای آنها محدودیت‌هایی را ایجاد میکند و به همین دلیل شروع به ایجاد Environment خود کردند.

با این تصمیم، Patrick Dussud مجددا یک GC جدید را با ایده "بهترین GC ممکن" با زبان LISP که در آن بیشترین مهارت را داشت، بصورت Prototype نوشت و سپس یک Transpiler از LISP را به ++C نوشت که کدهای آن قابل استفاده در Runtime مایکروسافت باشد.

کدهای فعلی مربوط به Garbage Collector مورد استفاده در NET. در این فایل از ریپازیتوری runtime مایکروسافت قابل دسترسی هستند. در حال حاضر خانم Maoni Stephens مدیر فنی تیم GC مایکروسافت هستند که کنفرانس‌ها و مقالات زیادی نیز درباره نکات مختلف پیاده سازی GC در بلاگ خود نوشته و ارائه کرده‌اند.


در حال حاضر، سه حالت (flavor) از GC در NET. تعبیه شده‌است و هرکدام از این حالات برای انواع مختلفی از برنامه‌ها بهینه شده‌است که در ادامه به بررسی آنها میپردازیم.


Server GC

این نوع GC برای برنامه‌های سمت سرور نظیر ASP.NET Core و WCF بهینه سازی شده‌است که تعداد ریکوئست‌های زیادی به آنها وارد میشود و هر ریکوئست باعث allocate شدن اشیا مختلفی شده و بطور کلی، نرخ allocation و deallocation در آنها بالاست.

Server GC به ازای هر پردازنده، از یک Heap و یک GC Thread مجزا استفاده میکند. این بدین معناست که اگر شما یک پردازنده را با هشت Core داشته باشید، در زمان Garbage Collection، روی هرکدام از Coreها یک Heap و GC Thread مستقل وجود دارد که عمل Garbage Collection را انجام میدهند.

این شکل عملکرد باعث میشود که Collection، در سریعترین زمان ممکن، بدون وقفه اضافه انجام شود و برنامه شما اصطلاحا ((Freeze)) نشود.

Server GC فقط روی پردازنده‌های چند هسته‌ای قابل اجراست و اگر سعی کنید برنامه خود را روی یک سیستم با پردازنده تک هسته‌ای در حالت Server GC اجرا کنید، بصورت خودکار برنامه شما از Non-Concurrent Workstation GC استفاده کرده و اصطلاحا Fallback خواهد شد.

اگر نیاز دارید که در برنامه‌هایی به‌غیر از Server-Side Applicationها، نظیر WPF و Windows Service‌ها و ... از این نوع GC استفاده کنید (به شرط چند هسته بودن پردازنده)، میتوانید این تنظیمات را به فایل app.config یا web.config خود اضافه کنید:
<configuration>
  <runtime>
    <gcServer enabled="true"/>
  </runtime>
</configuration>

همچنین در برنامه‌های NET Core.ای نیز میتوانید این تنظیمات را داخل فایل csproj. برنامه خود اضافه کنید:
<PropertyGroup>
  <ServerGarbageCollection>true</ServerGarbageCollection>
</PropertyGroup>


Concurrent Workstation GC


این حالت، حالت پیشفرض مورد استفاده در برنامه‌های Windows Forms و Windows Service است. این حالت از GC برای برنامه‌هایی بهینه شده‌است که در آنها، هنگام وقوع Garbage Collection، برنامه توقف و مکث حتی چند لحظه‌ای نداشته و Collection باعث نشود که کاربر نتواند روی یک دکمه کلیک کند و اصطلاحا برنامه ((Unresponsive)) شود.

برای فعالسازی Concurrent Workstation GC این تنظیمات را داخل config برنامه خود باید اعمال کنید:
<configuration>
  <runtime>
    <gcConcurrent enabled="true" />
  </runtime>
</configuration>


Non-Concurrent Workstation GC


این حالت شبیه به حالت Server GC است؛ با این تفاوت که عمل Collection روی Thread ای که درخواست allocate کردن یک object را کرده است، صورت میگیرد.

برای مثال:

  • Thread شماره یک درخواست allocate کردن یک string با طول 10000 کاراکتر را میدهد.
  • حافظه، فضای کافی برای تخصیص این حجم از حافظه را نداشته و سعی میکند با اجرای Garbage Collector، این حجم فضای مورد نیاز از حافظه را خالی کند.
  • CLR تمام Thread‌های برنامه را متوقف میکند و Garbage Collector شروع به کار کرده و اشیا بلااستفاده «روی Thread ای که آن را فراخوانی کرده است» را Collect میکند.
  • بعد از پایان Collection، تمامی Threadهای برنامه که در مرحله قبل متوقف شده بودند، مجددا شروع به کار خواهند کرد.


این حالت از GC برای برنامه‌های Server-Side ای که برروی پردازنده تک هسته‌ای اجرا میشوند، پیشنهاد میشود. برای فعالسازی این حالت، تنظیمات داخل config برنامه به این صورت باید تغییر پیدا کند:
<configuration>
  <runtime>
    <gcConcurrent enabled="false" />
  </runtime>
</configuration>



این جدول، کمک خواهد کرد که بر اساس نوع برنامه خود، تنظیمات درستی را برای GC اعمال نمایید (در اکثر موارد، تنظیمات پیشفرض بهترین انتخاب بوده و نیازی به تغییر روند کار GC نیست):

 Server GC  Non-Concurrent Workstation  Concurrent Workstation  
 Maximize throughput on multi-processor machines for server apps that create multiple threads to handle the same types of requests.  Maximize throughput on single-processor machines.  Balance throughput and responsiveness for client apps with UI. Design Goal 
1 per processor ( hyper thread aware )  1  Number of Heaps
 1 dedicated GC thread per processor The thread which performs the allocation that triggers the GC. The thread which performs the allocation that triggers the GC.  GC Threads
 EE is suspended during a GC. EE is suspended during a GC. EE is suspended much shorter but several times during a GC.  Execution Engine
Suspension
<gcServer enabled="true">
<gcConcurrent enabled="false">
 <gcConcurrent enabled="true"> 
 Config Setting
Non-Concurrent Workstation GC      On a single
processor
(fallback)
مطالب
منسوخ شده‌ها در نگارش‌های جدید SQL server

با تکامل SQL server و بهبودهای حاصل شده، یک سری از ویژگی‌های موجود صرفا جهت حفظ سازگاری با نگارش‌های قبلی ارائه می‌شوند. لیست کامل آنها را در آدرس زیر می‌توان مشاهده نمود:

Deprecated Database Engine Features in SQL Server 2008

لیست بلند بالایی است. اما در یک محیط کاری، نوع‌های زیر از سایر موارد ذکر شده بیشتر مورد استفاده قرار می‌گیرند:
منسوخ شده‌ها: text ، ntext و image . جایگزین‌ها : varchar ، nvarchar و varbinary از نوع max دار

عموما علت استفاده از نوع‌های text یا ntext (نمونه یونیکد text) ، مشخص نبودن تعداد کاراکتری است که کاربر قرار است وارد کند. برای مثال یک سایت خبری ایجاد کرده‌اید و طول محتوای خبر ثبت شده در بانک اطلاعاتی از یک خبر به خبر دیگر کاملا متفاوت است. در اینجا برای حل این مشکل از نوع‌های text یا ntext استفاده می‌شد (این مورد تا اس‌کیوال سرور 2000 توصیه می‌شود).
varchar max تا 2,147,483,648 کاراکتر را می‌تواند ذخیره کند، یعنی تا 2 GB و nvarchar max تا نصف این مقدار را. در اس کیوال سرور 2000 محدودیت 8000 کاراکتر برای نوع vrachar وجود داشت (و نوع nvrachar تا 4000 کاراکتر).

مزایای استفاده از نوع‌های max دار (از اس کیوال سرور 2005 به بعد) :
  • بهبود کارآیی کوئری‌های جستجو نسبت به نوع‌های Text‌
  • اگر مطلب تشخیص کمبود ایندکس‌ها را دنبال کرده باشید، در آنجا ذکر شد که در قسمت included columns نمی‌توان از text و ntext‌ استفاده کرد اما نوع‌های max دار متنی مجازند.
  • امکان استفاده از فیلدهای max دار برای مرتب سازی کوئری مجاز است. (به شخصه با این مورد زیاد برخورد داشتم. برای مثال امکان سورت کردن یک گرید را در ASP.Net فراهم کرده‌اید و کاربر با کلیک بر روی سر ستون فیلدی از نوع ntext با یک خطا متوقف خواهد شد)
  • امکان استفاده از نوع‌های Text به‌عنوان متغیر در رویه‌های ذخیره شده یا توابع T-SQL مهیا نیست اما این محدودیت در نوع‌های max دار برطرف شده است.
  • نوع‌های text را در توابع REPLACE ، CHARINDEX و SUBSTRINGنمی‌توان بکار برد (برخلاف نوع‌های متنی max دار).
بعد از این توضیحات شاید علاقمند شده باشید که نوع‌های فیلدهای قدیمی را به نوع‌های جدید تبدیل کنید (مراجعه به management studio ، تغییر نوع فیلد و کلیک بر روی دکمه ذخیره در نوار ابزار آن). اگر تعداد رکوردها بالا باشد، بدون شک با خطای زیر متوقف خواهید شد:

Timeout expired. The timeout period elapsed prior to completion of the operation or the server is not responding.

برای حل این مشکل می‌توان مقدار پیش فرض timeout را مطابق تصویر زیر تغییر داد (منوی tools گزینه options) :



بعد از این تغییر به سادگی می‌توان عملیات ارتقاء را بدون نگرانی از بروز خطای فوق انجام داد.

اشتراک‌ها
پروژه JWT Simple Server

JWT Simple server arises from the need of having an ease-to-use JWT server in ASP.NET, avoiding the user all the ceremony configuration and providing additional features. 

پروژه JWT Simple Server
نظرات مطالب
حذف هدرهای مربوط به وب سرور از طریق برنامه نویسی
- محل تست کردن واقعی این کدها بر روی ویندوز سرور است و نه دیباگر و وب سرور آزمایشی ویژوال استودیو.
- شما اگر تا این حد دسترسی به IIS دارید، اصلا نیازی به کدنویسی برای حذف هدرهای وب سرور نخواهید داشت. به قسمت HTTP response headers کنسول مدیریتی مراجعه و مداخل موجود را حذف یا ویرایش کنید.
+ حذف هدر مربوط به نام Server کار ساده‌ای نیست. خیلی‌ها از روش HTTP module هم جواب نگرفته‌اند، اما با استفاده از URL Scan خود مایکروسافت قابل حذف است (این برنامه روی ویندوزهای سرور 2003 به بعد قابل نصب است). بعد از نصب به فایل C:\Windows\System32\inetsrv\urlscan\UrlScan.ini مراجعه و RemoveServerHeader را با 1 مقدار دهی کنید. ضمنا قبل از نصب URLScan تغییر زیر را هم امتحان کنید (بجای Remove از Set استفاده شده):
void OnPreSendRequestHeaders(object sender, EventArgs e) 
{
   HttpContext.Current.Response.Headers.Set("Server", "CERN httpd"); 
}
مطالب
نحوه پیکربندی سرور شیرپوینت 2013 برای نصب app از Office Store
از ویژگی‌های جدید و البته جالب شیرپوینت 2013 امکان استفاده از App‌ها می‌باشد. برای شناخت بیشتر app‌ها پیشنهاد می‌کنم به MSDN  مراجعه کنید. در این پست قصد دارم مراحل استفاده از SharePoint Marketplace مایکروسافت را برای دریافت و نصب app در سرور شیرپوینت و طریقه پیکر بندی سروربیان کنم.
اگر برای بار اول بخواهید یک app را روی سرور شیرپوینت نصب کنید ممکن است این پیغام به شما نمایش داده شود :
Sorry, apps are turned off. If you know who tuns the server, tell them to enable apps.


دقت کنید که کم رنگ بودن آیکون App به معنی عدم پشتیبانی در سرور شیرپوینت شما است و در صورت تلاش برای نصب آن این پیغام را خواهید دید :

دلیل این پیغام ( apps are turned off) تنظیم نبودن سرور شیرپوینت (Front-End) برای پشتیبانی و میزبانی از App‌ها می‌باشد . برای استفاده از app‌ها در شیرپوینت نیازمند یک sub-domain و دیگر تنظیمات هستید تا بتوانید از app‌ها استفاده کنید . برای این منظور مراحل زیر را پی بگیرید :
وارد سایت Office Store مایکروسافت شده و app مورد نظر خود را بیابید . در اینجا من از app‌های رایگان1 مورد را انتخاب می‌کنم و با آن شروع می‌کنم : نمایش وضعیت آب و هوا در شیرپوینت .

روی Add کلیک کنید تا جزییات app و شناسه آن نمایش داده شود . سپس آن شناسه را کپی کنید : ( شناسه app مذکور WA103062091 است )

در اینجا یک بار مراحل را برای نصب app تا رسیدن به خطا پیگیری میکنیم. سپس راه حل آن بیان می‌شود. توجه داشته باشید که باید پس از رفع مشکل ، مراحل این قسمت از نصب app مجدد انجام شوند .
 
وارد سایت شده و روی آیکون چرخدنده (تنظیمات) کلیک کنید :

در پنجره باز شده شناسه app را paste کنید و جستجو را آغاز کنید :
  

باید در نتیجه جستجو نمایش داده شود که app در SharePoint Store یافت شد
  

  روی لینک کلیک کنید تا نتیجه جستجو در Store نمایش داده شود :
توجه داشته باشید که در صفحه باز شده حتما یک واحد پولی و یک زبان را انتخاب نمایید .

ودر این مرحله خطای مذکور که گفته شد نمایش داده می‌شود :  

حال به بیان راه حل می‌پردازیم :
برای استفاده از App‌ها در شیرپوینت باید سرویس‌های مرتبط و زیر دامنه (CNAME) سرور مرتبط برای آن تنظیم شده باشد .
برای این منظور ابتدا تنظیمات DNS را انجام می‌دهیم :

 
برای دامنه جاری یک CNAME تعریف کنید : 

Alias Name پنجره فوق به این معنا است که تمام app‌ها در مسیری با فرمت زیر مدیریت می‌شوند :
AppID.app.vm-seifollahi.iri
اگر به جای *.app فقط * قرار دهید ، هر شناسه app به عنوان زیر دامنه آدرس دهی می‌شود که در کل تفاوتی ندارد و برای مشخص شدن بهتر این کار را انجام دادم .
برای چک کردن صحت تنظیمات خود روی مسیری مانند Apps-12345678ABCDEF.app.vm-seifollahi.iri دستور ping را اجرا نمایید.
  
پس از تایید این تنظیمات باید وارد CA شوید و سرویس‌ها را تنظیم کنید : باید دو سرویس App Management Service و Subscription Setting Service در وضعیت Started باشند .

  پس از چک کردن سرویس‌ها باید تنظیمات مربوط به App Pool‌های IIS و دیتابیس برای App Managemetn Service و Subscription Service تنظیم شود . برای این منظور از Power Shell کمک می‌گیریم و دستورات زیر را در آن اجرا می‌کنیم (توضیحات در کامنت‌ها وجود دارند ) :


$account = Get-SPManagedAccount "vmseifollahi\administrator
# Gets the name of the managed account and sets it to the variable $account for later use.

$appPoolSubSvc = New-SPServiceApplicationPool -Name SettingsServiceAppPool -Account $account
# Creates an application pool for the Subscription Settings service application. 
# Uses a managed account as the security account for the application pool.
# Stores the application pool as a variable for later use.

 
$appPoolAppSvc = New-SPServiceApplicationPool -Name AppServiceAppPool -Account $account
# Creates an application pool for the Application Management service application. 
# Uses a managed account as the security account for the application pool.
# Stores the application pool as a variable for later use.

 
$appSubSvc = New-SPSubscriptionSettingsServiceApplication –ApplicationPool $appPoolSubSvc –Name SettingsServiceApp –DatabaseName MBS_SettingsServiceDB
# Creates the Subscription Settings service application, using the variable to associate it with the application pool that was created earlier.
# Stores the new service application as a variable for later use.
$proxySubSvc = New-SPSubscriptionSettingsServiceApplicationProxy –ServiceApplication $appSubSvc
# Creates a proxy for the Subscription Settings service application.

 
$appAppSvc = New-SPAppManagementServiceApplication -ApplicationPool $appPoolAppSvc -Name AppServiceApp -DatabaseName MBS_AppServiceDB
# Creates the Application Management service application, using the variable to associate it with the application pool that was created earlier.
# Stores the new service application as a variable for later use.

 
$proxyAppSvc = New-SPAppManagementServiceApplicationProxy -ServiceApplication $appAppSvc
# Creates a proxy for the Application Management service application.
 

پس از نصب مشاهده میکنید که دیتابیس‌ها با موفقیت نصب شدند :
  

حال به CA رفته ( DOMAIN/_admin/ServiceApplications.aspx ) و از Start بودن سرویس‌های تنظیم شده اطمینان پیدا کنید : (از همین صفحه نیز می‌توانید تنظیماتی که قبلا در power shell انجام شد را انجام دهید)
 

حال در CA به صفحه Apps می‌رویم :

و روی Configure App URL کلیک کنید :

در صورتی که پیغام زیر را مشاهده کردید ، IIS را باز کنید :
 

در قسمت Application Pools به دنبال SharePoint Web Service Root بگردید و آن را Start نمایید :

حال صفحه تنظیمات باز می‌شود . مقادیر domain و prefix را تنظیم کنید :

سپس روی OK کلیک کنید در این مرحله تنظیمات سرور شیرپوینت تمام شد و باید به ترتیب زیر آنها را restart کنید :

ابتدا SharePoint Timer service را Stop کنید.
سپس سرویس IIS را Restart کنید
حال SharePoint Timer service را Start کنید .

اکنون مراحل را مجدد از سر بگیرید یعنی روی منوی تنظیمات سایت و روی add App کلیک کنید و app را جستجو کنید و مراحل نصب را اجرا کنید تا به مرحله Add کردن app برسید . حال مشاهده می‌کنید که دکمه فعال بوده و می‌توانید آن را نصب کنید :
  
 

پس از کلیک روی add به store preview منتقل خواهید شد : (این تصویر مربوط به محصولی دیگر است)

ممکن است پس از زدن دکمه continue خطایی مانند تصویر زیر را مشاهده کنید :

در این صورت احتمالا با کاربر System Account وارد سیستم شده اید که باید از آن خارح شده و با نام کاربری دیکری که دسترسی لازم را دارد وارد شوید .

با کلیک روی continue به marketplace مایکروسافت منتقل خواهید شد که نیازمند یک حساب کاربری در مایکروسافت می‌باشد :

حال پنجره زیر نمایش داده می‌شود و به شما اجازه‌ی دانلود app داده می‌شود :

 
روی return to site کلیک کنید تا پنجره بعدی برای گرفتن اعتماد شما برای نصب نمایش داده شود :



روی trust it کلیک کنید تا به صفحه site Content منتقل شوید :


همانطور که مشاهده می‌کنید app در حال دانلود شدن است :

 
حال در سمت چپ سایت روی نام App کلیک کنید (ترجیحا از مرور گر IE و ورژن 9 یا 10 استفاده کنید )

حال وارد تنظمیات app می‌شوید (در صورت درخواست نام کاربری و کلمه عبور آن را وارد کنید)

و نتیجه این هفت خوان رستم :