مطالب
مدیریت Instance در WCF
نحوه پیاده سازی و مدیریت Instance در پروژه‌های مبتنی بر WCF

نکته : آشنایی اولیه با مفاهیم WCF جهت درک صحیح مطالب الزامی است.

تشریح مسئله :  در صورتی که نیاز باشد که نمونه ساخته شده از سرویس (سمت سرور) به صورت Singleton  باشد بهترین روش برای پیاده سازی به چه صورت است.

برای شروع ابتدا مثال زیر را پیاده سازی می‌کنیم.
یک Contract به صورت زیر تعریف می‌کنیم:
[ServiceContract(SessionMode=SessionMode.Allowed)]
    public interface IMyService
    {
        [OperationContract]
        int GetData();             
    }

حالا یک سرویس برای پیاده سازی Interface بالا می‌نویسیم.
[ServiceBehavior( InstanceContextMode = InstanceContextMode.PerCall )]
    public class PerCallService : IMyService
    {
        int count;
        public int GetData()
        {
            return ++count;
        }
    }
همانطور که از نام سرویس مشخص است از این سرویس به ازای هر فراخوانی یک نمونه سمت سرور ساخته می‌شود.
حالا برای مشاهده نتیجه یک پروژه ConsoleApplication ایجاد کنید و سرویس مورد نظر را از روش AddServiceReference به پروژه اضافه کرده در فایل Program کد‌های زیر را کپی کنید.
 static void Main( string[] args )
        {
            Console.WriteLine( "PerCall Service" );

            MyPerCallService.MyServiceClient client = new MyPerCallService.MyServiceClient();
            int count = 0;
            for ( int i = 0 ; i < 5 ; i++ )
            {
                count = client.GetData();              
            }          
            Console.WriteLine( count );
            Console.ReadLine();         
        }
بعد از اجرا خروجی به صورت زیر است:

بعد از 5 بار فراخوانی متد GetData باز خروجی دارای مقدار 1 است. یعنی به ازای هر بار فراخوانی متد GetData یک نمونه از سرویس مورد نظر ساخته می‌شود.این عمل توسط خصوصیت InstanceContextMode که از نوع PerCall است به سرویس اعمال میشود.

حالا یک سرویس دیگر به صورت زیر ایجاد کنید.

 [ServiceBehavior( InstanceContextMode = InstanceContextMode.Single )]
    public class SingleService : IMyService
    {
        int count;
        public int GetData()
        {
            return ++count;
        }
    }
تنها تفاوت این سرویس با سرویس قبلی در این است که InstanceContextMode این سرویس  به صورت Single معرفی شده است. یعنی به ازای n فراخوانی فقط یک نمونه از کلاس ساخته می‌شود. این سرویس رو هم مثل روش قبلی به Client Application اضافه کنید.
کد کلاس Program رو به صورت زیر تغییر دهید.

static void Main( string[] args )
        {
            Console.WriteLine( "Single Service" );

            MySingleService.MyServiceClient client = new MySingleService.MyServiceClient();
            int count = 0;
            for ( int i = 0 ; i < 5 ; i++ )
            {
                count = client.GetData();              
            }          
            Console.WriteLine("Result is : {0}", count );
            Console.ReadLine();         
        }
که بعد از اجرا خروجی به صورت زیر است.

به ازای 5 بار فراخوانی سرویس متغیر Count سمت سرور مقدار قبلی خود را حفظ کرده است.

مطالب
مدیریت دانلود‌های همزمان از یک سایت و بحث تایم آوت
یک سرویس ویندوز ان تی با سی شارپ نوشته‌ام که کارش مراجعه به یک سری آدرس RSS و ذخیره سازی آنها به صورت آنالیز شده در یک دیتابیس SQL server است (این مورد ضعفی است که اکثر برنامه‌های فیدخوان دارند و پس از مدتی کار با آنها این احساس را دارید که اطلاعات گذشته را از دست داده‌اید).
در طی آزمایش اولیه این سرویس، به مشکل عجیب timeout پس از باز کردن برای مثال سومین یا چهارمین thread همزمان برای دانلود کردن اطلاعات بر خوردم. همه چیز درست بود، از کلاس‌ها، دریافت اطلاعات از وب و غیره، اما برنامه کار نمی‌کرد. این مشکل فقط هم با feedburner.com رخ می‌داد (همانطور که مطلع هستید feedburner.com سرویسی را جهت پیگیری آمار مشترکین فیدهای شما ارائه می‌دهد که بسیار جالب است. برای مثال چند نفر مشترک دارید، یا یک سری نمودار و غیره. به همین جهت رسم شده است که اکثر سایت‌ها فیدهای خودشان را در این سایت نیز ثبت می‌کنند).
پس از مدتی جستجو به نکته جالب زیر برخوردم که شاید برای شما هم در آینده مفید باشد:
مطابق RFC2068 - Hypertext Transfer Protocol -- HTTP/1.1 ، شما تنها مجازید 2 کانکشن فعال به یک سایت باز کنید. این علت تایم آوت در سومین thread ایجاد شده بود. برای مثال IE این مورد را محترم می‌شمارد. در دات نت نیز به صورت پیش فرض این محدودیت قرار داده شده است که به‌سادگی می‌توان آنرا تغییر داد. برای این منظور باید یک فایل app.config به پروژه اضافه کرد و سپس خطوط زیر را به آن افزود:

<configuration>
<system.net>
<connectionManagement>
<add address="*" maxconnection="100" />
</connectionManagement>
</system.net>
</configuration>


بعد از این تغییر مشکل timeout برنامه حل شد.

برای مدیریت چندین ترد همزمان دانلود کننده و در صف قرار دادن آنها در این پروژه، از کتابخانه سورس باز زیر استفاده کردم:
http://www.codeplex.com/smartthreadpool

مآخذ:
http://msdn.microsoft.com/en-us/library/fb6y0fyc.aspx
http://www.faqs.org/rfcs/rfc2068.html
http://vahidnasiri.blogspot.com
http://odetocode.com/Blogs/scott/archive/2004/06/08/272.aspx

پ.ن.
برای اینکه در بلاگر بتوانید متون حاوی xml را ارسال کنید باید از سرویس زیر استفاده کنید
http://www.elliotswan.com/postable/
مطالب
React 16x - قسمت 10 - ترکیب کامپوننت‌ها - بخش 4 - یک تمرین
در قسمت 6، تمرینی را جهت پیاده سازی نمایش لیست یک سری فیلم، انجام دادیم. در اینجا قصد داریم این تمرین را جهت دریافت امتیاز و Like از کاربر، به ازای هر ردیف نمایش داده شده، تکمیل کنیم.


بررسی ساختار کامپوننت Like

در پوشه‌ی components، ابتدا پوشه‌ی جدید common را ایجاد می‌کنید. در اینجا تمام کامپوننت‌های عمومی برنامه را که منحصر به دومین آن برنامه نیستند، قرار می‌دهیم. کامپوننت‌هایی را که اگر آن‌ها را به برنامه‌های دیگری نیز کپی کردیم، بدون هیچ مشکلی قابلیت استفاده‌ی مجدد را داشته باشند و متصل به سرویس‌ها و زیرساخت برنامه‌ی جاری نباشند. سپس در پوشه‌ی common، فایل جدید src\components\common\like.jsx را ایجاد می‌کنیم و داخل آن توسط میانبرهای imrc و cc در VSCode، ساختار ابتدایی کامپوننت Like را ایجاد می‌کنیم.
ساختار کلی این کامپوننت به صورت زیر است:
- ورودی این کامپوننت به این صورت است که در آن مشخص شده آیا یک فیلم، مورد علاقه واقع شده یا خیر؛ مانند خاصیت liked که یک boolean است. اگر true باشد، یک آیکن قلب توپر را نمایش می‌دهد و برعکس.
- خروجی این کامپوننت نیز به صورت یک رخ‌داد است. هر زمانیکه بر روی آیکن قلب آن کلیک می‌شود، این کامپوننت یک ر‌خ‌داد onClick را سبب خواهد شد. اکنون هر کامپوننت دیگری که در حال استفاده‌ی از آن است، مطلع شده و خاصیت liked شیء مرتبط را تغییر می‌دهد.

بنابراین این کامپوننت اطلاعی از ساختار یک شیء movie ندارد. تنها یک DOM کامپوننت ساده است که کارش نمایش یک آیکن قلب توپر یا خالی می‌باشد و اگر بر روی این آیکن قلب کلیک شد، به والد خود اطلاع رسانی می‌کند.

فعلا ساختار ابتدایی آن‌را به رندر یک قلب خالی که توسط قلم آیکن‌های font-awesome تامین می‌شود، تنظیم می‌کنیم:
import React, { Component } from "react";


class Like extends Component {
  render() {
    return <i className="fa fa-heart-o" aria-hidden="true"></i>;
  }
}

export default Like;


نمایش ابتدایی کامپوننت Like در جدول لیست فیلم‌ها

فعلا مهم نیست که این کامپوننت کار خاصی را انجام نمی‌دهد. فقط قصد داریم آن‌را در UI برنامه نمایش دهیم. به همین جهت ابتدا یک ستون جدید را مخصوص آن، در جدول فعلی نمایش لیست فیلم‌ها، ایجاد کرده و المان آن‌را درج می‌کنیم. برای این منظور به فایل movies.jsx مراجعه کرده و ابتدا این کامپوننت را import می‌کنیم:
import Like from "./common/like";

سپس در سرستون‌های جدول، یک th جدید را تعریف می‌کنیم تا ستونی برای درج آن ایجاد شود. همچنین در قسمت بدنه‌ی جدول، پیش از دکمه‌ی حذف، یک td مخصوص درج المان </Like> را اضافه می‌کنیم:


تا اینجا ستون جدید Like را مشاهده می‌کنید که کار رندر کامپوننت‌های Like در آن انجام شده‌است.


واکنش نشان دادن به ورودی‌ها، در کامپوننت Like

در ادامه باید این کامپوننت بر اساس مقدار Boolean ای که از والد خود دریافت می‌کند، یک آیکن قلب توپر و یا خالی را نمایش دهد. برای این منظور فعلا در کامپوننت movies، جائیکه المان کامپوننت Like درج شده‌است، ویژگی جدید liked را به مقدار ثابت true تنظیم می‌کنیم </Like liked={true}> تا بتوان قسمت props این کامپوننت را تکمیل کرد.
در کامپوننت Like، تفاوت بین آیکن قلب توپر و خالی در یک o- در انتهای کلاس‌های font-awesome است:
import React, { Component } from "react";

class Like extends Component {
  render() {
    let classes = "fa fa-heart";
    if (!this.props.liked) {
      classes += "-o";
    }
    return <i className={classes} aria-hidden="true"></i>;
  }
}

export default Like;
در اینجا اگر بر اساس مقدار ورودی this.props.liked، یک مقدار false را دریافت کردیم، به classes یک o- را اضافه می‌کنیم تا یک آیکن قلب خالی را رندر کند. سپس این classes را به خاصیت className انتساب داده‌ایم.
پس از این تغییرات اگر برنامه را ذخیره کرده و مجددا در مرورگر بارگذاری کنیم، با توجه به تنظیم liked={true} در کامپوننت movies، ستون like آن با آیکن‌های قلب توپر نمایش داده می‌شود که بیانگر واکنش نشان دادن صحیح به ورودی‌ها در کامپوننت Like است:



پویا سازی مقدار پیش‌فرض ویژگی liked در کامپوننت movies

برای پویاسازی نمایش مقدار liked در کامپوننت movies، از آنجائیکه هر ردیف بیانگر یک شیء movie است، می‌توان به این صورت عمل کرد:
<Like liked={movie.liked} />
البته اگر به فایل fakeMovieService.js مراجعه کنید، خاصیت liked در ساختار اشیاء فیلم‌ها وجود ندارد که فعلا آن‌را برای اولین شیء تعریف شده، اضافه می‌کنیم:
const movies = [
  {
    _id: "5b21ca3eeb7f6fbccd471815",
    title: "Terminator",
    genre: { _id: "5b21ca3eeb7f6fbccd471818", name: "Action" },
    numberInStock: 6,
    dailyRentalRate: 2.5,
    publishDate: "2018-01-03T19:04:28.809Z",
    liked: true
  },
پس از این تغییرات، اکنون خروجی برنامه در مرورگر به صورت زیر تغییر کرده که اولین آیتم آن بر اساس مقدار تنظیم شده‌ی فوق، با آیکن قلب توپر نمایش داده شده‌است:



افزودن رخ‌داد کلیک به کامپوننت Like

برای اینکه کامپوننت Like، رویداد کلیک بر روی آیکن قلب را به والد خود گزارش دهد، ابتدا ویژگی جدید onClick را بر روی تعریف المان آن در کامپوننت movies اضافه می‌کنیم:
 <Like liked={movie.liked} onClick={() => this.handleLike(movie)} />
که به متد handleLike در همان کامپوننت متصل خواهد شد:
handleLike = movie => {
    console.log("handleLike", movie);
  };
سپس در کامپوننت Like، این ویژگی onClick را از طریق خاصیت props دریافت کرده و به رویداد onClick المان نمایش آیکن، متصل می‌کنیم:
    return (
      <i
        className={classes}
        onClick={this.props.onClick}
        aria-hidden="true"
        style={{ cursor: "pointer" }}
      ></i>
);
اینبار اگر بر روی المان نمایش آیکن کلیک شود، سبب فراخوانی متد handleLike والد متصل به آن خواهد شد.
در اینجا همچنین style این المان نیز جهت نمایش cursor با آیکن pointer، توسط یک شیء از نوع inline style تنظیم شده‌است.

یک نکته: کامپوننت Like تا اینجا یک controlled component است؛ دارای state نیست و همچنین تمام اطلاعات خودش را از طریق props تامین می‌کند و تنها دارای یک متد render است. بنابراین اگر علاقمند بودید می‌توان این کامپوننت را به یک «Stateless Functional Component» که در قسمت 8 معرفی شد نیز تبدیل کرد.


تغییر حالت کامپوننت Like جهت نمایش تغییرات

تا اینجا کامپوننت Like ما می‌تواند ورودی true/false را به آیکن‌های متناظری تبدیل کند. همچنین اگر بر روی این آیکن کلیک شود، آن‌را توسط رخ‌دادی به والد خود اطلاع رسانی می‌کند. اکنون می‌خواهیم با تکمیل متد handleLike، خاصیت like اشیاء انتخابی (آیکن‌هایی که بر روی آن‌ها کلیک شده‌اند) را از true به false و برعکس تبدیل کرده و سپس UI را نیز به روز رسانی کنیم:
  handleLike = movie => {
    console.log("handleLike", movie);
    const movies = [...this.state.movies]; // cloning an array
    const index = movies.indexOf(movie);
    movies[index] = { ...movies[index] }; // cloning an object
    movies[index].liked = !movies[index].liked;
    this.setState({ movies });
  };
با یک چنین مثالی که در آن cloning اشیاء و آرایه‌ها صورت می‌گیرد، پیشتر آشنا شده‌اید. هدف از cloning، قطع ارتباط شیء، یا آرایه‌ی ایجاد شده، از شیء، یا آرایه‌ی اصلی است تا با اعمال تغییرات بر روی شیء clone شده، تغییری در شیء اصلی صورت نگیرد؛ چون در React مجاز به تغییر مستقیم اشیاء state نیستیم.
پس از این تغییرات اگر برنامه را اجرا کنیم، با کلیک بر روی هر آیکن، عکس آن آیکن نمایش داده می‌شود؛ برای مثال آیکن قلب توپر، تبدیل به آیکن قلب توخالی خواهد شد.


کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: sample-10.zip
مطالب
روش فعالسازی SSL بر روی IIS SMTP Server
پس از انجام «تنظیمات امنیتی SMTP Server متعلق به IIS جهت قرارگیری بر روی اینترنت» و  همچنین پیاده سازی «مراحل تنظیم Let's Encrypt در IIS»، یکی دیگر از کاربردهای مجوز SSL دریافتی، رمزنگاری تبادل اطلاعات بین SMTP Server جاری و میل سرور مقصد است. بدون انجام اینکار، ایمیل‌های دریافتی توسط GMail، یک چنین شکلی را خواهند داشت:


همانطور که مشاهده می‌کنید، کنار ایمیل ارسالی توسط ما، یک آیکن قرمز رنگ مبتنی بر عدم رمزنگاری ارتباطات بین سرور ارسال کننده‌ی آن و جی‌میل، قابل مشاهده‌است. در ادامه قصد داریم این وضعیت را تغییر دهیم.


نیاز به مجوز SSL معتبر نصب شده‌ی بر روی سرور

اولین مرحله‌ی پیش از شروع به تنظیمات SSL (عبارت صحیح‌تر آن TLS) بر روی SMTP Server جاری، نیاز به یک مجوز SSL معتبر نصب شده‌ی بر روی سرور است که نمونه‌ی آن در مطلب «مراحل تنظیم Let's Encrypt در IIS» بررسی شده‌است.
نکته‌ی مهمی که در اینجا وجود دارد این است که IIS SMTP Server، فقط مجوزهای موجود در قسمت Local_Machine\Personal certificates را مشاهده می‌کند. بنابراین ابتدا مراحل زیر را طی کنید تا مطمئن شوید که مجوز SSL شما در این قسمت نیز قرار گرفته‌است:
در خط فرمان دستور mmc را وارد کرده و آن‌را اجرا کنید. در صفحه‌ی باز شده، گزینه‌ی File -> Add remove snap-ins را انتخاب کنید. در اینجا در لیست ظاهر شده، certificates را انتخاب و add کنید. در صفحه‌ی بعدی نیز computer account و سپس local computer را انتخاب کنید. اکنون بر روی دکمه‌ی ok کلیک کنید تا صفحه‌ی certificate مخصوص local computer ظاهر شود:


مرحله‌ی بعد یادداشت کردن subject این مجوز است؛ از این جهت که از مقدار آن در مرحله‌ی بعد استفاده خواهیم کرد.



مراحل تنظیم SSL در IIS SMTP Server

1- پس از یادداشت کردن subject مجوز SSL مدنظر، به خواص SMTP Virtual Server مراجعه کنید:


در اینجا در برگه‌ی Delivery، بر روی دکمه‌ی Advanced کلیک کرده و در قسمت fully-qualified domain name، مقدار subject مجوز را وارد کنید.
2- پس از آن یکبار SMTP Virtual Server را متوقف کرده و سپس اجرا کنید تا مجوز متناظر با تنظیمات جدید را دریافت کند.
3- اکنون اگر به برگه‌ی Access مراجعه کنید، قسمت Secure communication آن فعال شده‌است (پیش از تنظیم fully-qualified domain name این گزینه غیرفعال است) و می‌توان گزینه‌ی Requires TLS Encryption آن‌را انتخاب کرد. همچنین در اینجا تاریخ انقضای مجوز نیز ذکر می‌شود.


4- در مرحله‌ی آخر، در همان برگه‌ی Delivery، بر روی دکمه‌ی outbound security کلیک کرده و گزینه‌ی TSL Encryption آن‌را نیز فعال کنید.



تغییرات برنامه جهت ارسال ایمیل‌های امن

اکنون اگر با همان تنظیمات قبلی برنامه‌ی خود، ایمیلی را ارسال کنید، پیام خطای زیر را دریافت خواهید کرد:
The SMTP server requires a secure connection or the client was not authenticated.
The server response was: 5.7.0 Must issue a STARTTLS command first
برای رفع این مشکل، فایل web.config برنامه‌ی وب خود را گشوده و enableSsl تنظیمات smtp آن‌را به true تنظیم کنید:
<system.net>
    <mailSettings>
      <smtp>
          <network enableSsl="true"/>
      </smtp>
    </mailSettings>
</system.net>
اینبار اگر ایمیلی را توسط برنامه ارسال کنید، گوگل چنین تغییراتی را نمایش می‌دهد:


قسمت security پیام دریافتی فعال شده و TLS را تشخیص داده‌است؛ که بیانگر ارتباط امن بین SMTP Virtual Server ما و جی‌میل است.
نظرات مطالب
EF Code First #12
اگر برنامه وب است، به هیچ عنوان نباید از سرویس‌هایی که به صورت یک فیلد استاتیک تعریف شدند استفاده کنید:
بررسی واژه کلیدی static 
متغیرهای استاتیک و برنامه‌های ASP.NET 

- اگر برنامه دسکتاپ است و نیاز دارید که اطلاعات یک سرویس خاص را در طول عمر برنامه زنده نگه دارید، برای نمونه در StructureMap حالت طول عمر Singleton هم وجود دارد برای مدیریت این نوع سرویس‌ها و نیازی نیست باز هم متغیر استاتیک تعریف کنید. (یک نمونه آن در دوره «طراحی یک فریم ورک برای کار با WPF و EF Code First توسط الگوی MVVM» بحث شده به همراه مثال کاربردی)
- ضمنا زنده نگه داشتن اطلاعات یک سرویس در طول عمر یک برنامه، باید با آگاهی کامل صورت گیرد. در اینجا و در حالت استفاده از EF، به این ترتیب Context ایجاد شده Dispose نخواهد شد و همین مساله مشکلات زیادی مانند خطاهای ثبت اطلاعات جدیدی که پیشتر در صفحه‌ای دیگر به Context وارد شدن را سبب می‌شود. همچنین در محیط‌های چندکاربری مانند وب، یک Context به اشتراک گذاشته بین تمام کاربران (مفهوم متغیرهای استاتیک)، thread safe نیست و مشکلات تداخل اطلاعات و یا حتی تخریب آن‌ها را شاهد خواهید بود. 
مطالب
آشنایی با ساختار IIS قسمت چهارم
پردازش درخواست‌های HTTP در IIS
بگذارید در این قسمت خلاصه‌ای از درخواست‌های نوع HTTP را که تا به الان گفته‌ایم، به همراه شکل بیان کنیم:
  1. موقعی که کلاینت درخواست خود را مبنی بر یکی از منابع سرور ارسال می‌کند، Http.sys این درخواست را می‌گیرد.
  2. http.sys با WAS تماس گرفته و درخواست می‌کند تا اطلاعات پیکربندی یا تنظیمات IIS را برای نحوه‌ی برخورد با درخواست، برایش بفرستد.
  3. WAS هم اطلاعات پیکربندی شده را از محل ذخیره داده‌ها که applicationHost.config هست، می‌خواند.
  4. WWW Service که یک آداپتور برای Http.sys هست، اطلاعات را از WAS دریافت می‌کند. این اطلاعات شامل پیکربندی application pool و سایت می‌باشد.
  5. WWW Service اطلاعات را برای Http.sys میفرستد.
  6. WAS یک پروسه کارگر را در application pool ایجاد می‌کند تا درخواست رسیده مورد پردازش قرار بگیرد.
  7. پروسه‌های کارگر درخواست را پردازش کرده و خروجی یا response مورد نظر را تولید می‌کنند.
  8. Http.sys نتیجه را دریافت و برای کلاینت می‌فرستد.


حال بیایید ببینیم موقعی که درخواست وارد پروسه‌ی کارگر میشود چه اتفاقی می‌افتد؟

در پروسه‌های کارگر، یک درخواست از مراحل لیست شده ای به ترتیب عبور می‌کند. در هسته وب سرور، رویدادهایی را فراخوانی می‌کند که در هر رویداد چندین ماژول native برای کارهایی چون authentication یا events logs دارد و در صورتیکه درخواستی نیاز به یک ماژول مدیریت شده CLR داشته باشد، از ماژول native managedEngine  کمک گرفته و یک app domain را ایجاد می‌کند تا ماژول‌های مدیریت شده، عملیات لازم خودشان را انجام دهند. مثل authentication form و ...

موقعی هم که درخواست، از تمامی این رویدادها عبور کند، response برای http.sys ارسال می‌شود تا به کلاینت بازگشت داده شود. شکل زیر نحوه ورود یک درخواست به پروسه کارگر را نشان می‌دهد.


از نسخه 7 به بعد، IIS از یک معماری ماژولار استفاده می‌کند و این ویژگی، سه فایده دارد:
  • Componentization یا کامپوننت سازی
  • Extensibility یا توسعه پذیری یا قابل گشترش
  • ASP.NET Integration 

Componentization 

همه خصوصیات و ویژگی‌های این وب سرور، توسط کامپوننت‌ها مدیریت می‌شوند که باعث می‌شود شما به راحتی بتوانید کامپوننتی را اضافه، حذف یا جایگزین کنید و این باعث می‌شود که چندین امتیاز از IIS قبلی جلوتر باشد:
  • باعث کاهش attack surface  می‌شود که در نتیجه امنیت سیستم را بالا میبرد. با ویژگی حذف کامپوننت‌ها شما می‌توانید ویژگی‌های غیرقابل استفاده IIS را حذف کنید تا وروردی‌های سیستم کاهش یابد. پس با کاهش ویژگی‌هایی که از آن هرگز استفاده نخواهید کرد، مدخل ورود هکر را از بین برده تا امنیت سرور بالاتر برود.
  • افزایش کارآیی و کاهش مصرف حافظه. با حذف ویژگی‌هایی که هرگز استفاده نمی‌کنید، در مصرف حافظه و بهینه استفاده شدن منابع سرور صرفه جویی کنید.
  • با وجود ویژگی افزودن و جایگزینی کامپوننت‌ها، ناخودآگاه ذهن ما به سمت کاستوم سازی یا خصوصی سازی کشیده می‌شود. با این کار شما به راحتی یک custom server ایجاد می‌کنید که این سرور بر اساس علایق شما کارش را انجام می‌دهد و به راحتی امکاناتی چون افزودن third party‌ها را به توسعه دهنده می‌دهد.

Extensibility

با توجه به موارد بالا، خصوصی سازی باعث گسترش امکانات IIS می‌شود که می‌تواند به دلایل زیر اتفاق بیفتد:
  • قدرت بخشی به برنامه‌های وب. امکانات و قدرتی که می‌تواند در این حالت به برنامه‌های در حال اجرا داد به مراتب بیشتر از استفاده از لایه‌های داخلی خود برنامه هست. برای اینکار شما می‌توانید کدهای خود را با ASP.Net نوشته یا از کدهای native چون ++C استفاده کنید.
  • تجربه‌ای از توسعه پذیری ساده‌تر و راحت تر
  • استفاده از قدرت و تمامی امکانات را به شما می‌دهد و  می‌توانید تمام دستورات را برای همه منابع حتی فایل‌های ایستا، CGI ، ASP و دیگر منابع اجرا کنید.

ASP.NET Integration

تمامی موارد گفته شده بالا در این گزینه خلاصه می‌شود : محیط ASP.Net Integration به شما امکان استفاده از تمامی امکانات و منابع را به طور کامل می‌دهد.
نظرات مطالب
نحوه کاهش مصرف حافظه EF Code first حین گزارشگیری از اطلاعات
مورد مدنظر شما اصطلاحا paging نام دارد و در گزارش گیری‌های خصوصا برنامه‌های تحت وب که گرید نهایی را برنامه نویس با کدنویسی و ارائه منبع داده مناسبی طراحی و پیاده سازی می‌کند، بسیار مرسوم است (یک Take و Skip است در سمت کوئری LINQ نوشته شده). مثلا:
«واکشی اطلاعات به صورت chunk chunk (تکه تکه) و نمایش در ListView»
این قابلیت اگر در نرم افزارهای گزارشگیری یاد شده، پیاده سازی شده‌‌است (مانند مثال یاد شده MaximumRows و StartRowIndex را هربار در اختیار برنامه نویس قرار می‌دهند)، آنگاه قابل استفاده و پیاده سازی خواهد بود. در غیراینصورت، کار خاصی را نمی‌توان انجام داد و باید مطابق نیاز تجاری آن‌ها رفتار کرد.
نظرات مطالب
استفاده از SignalR در اندروید
با تشکر از مطلب خوبتون
در طی این مدت بازخوردهای شما از سیگنال آر در پروژ هایی که ازش استفاده کردید چطور بوده؟
چند برابر بقیه سرویس‌ها مثل gcm یا parse بار روی سرور میاره؟
و اینکه مزیت‌های سیگنال آر در مقایسه با این 2 سرویس چیه (البته parse که میدونم رایگان نیست)
ممنون
مطالب
شروع به کار با AngularJS 2.0 و TypeScript - قسمت هشتم - دریافت اطلاعات از سرور
اغلب برنامه‌های AngularJS 2.0، اطلاعات خود را از طریق پروتکل HTTP، از سرور دریافت می‌کنند. برنامه یک درخواست Get را صادر کرده و سپس سرور پاسخ مناسبی را ارائه می‌دهد.


مقدمه‌ای بر RxJS

اگر به پیشنیازهای نصب AngularJS 2.0 در قسمت اول این سری دقت کرده باشید، یکی از موارد آن، RxJS است:
"dependencies": {
    "rxjs": "5.0.0-beta.2"
 },
یک Observable، آرایه‌ای است که اعضای آن به صورت غیر همزمان (asynchronously) در طول زمان دریافت می‌شوند. برای مثال پس از شروع یک عملیات async، ابتدا عنصر اول آرایه دریافت می‌شود، پس از مدتی عنصر دوم و در آخر عنصر سوم آن. به همین جهت از Observable‌ها برای مدیریت داده‌های async مانند دریافت اطلاعات از یک وب سرور، استفاده می‌شود.
قرار است Observableها به ES 2016 یا نگارش پس از ES 6 اضافه شوند و یکی از پیشنهادات آن هستند. اما هم اکنون AngularJS 2.0 از این امکان، توسط یک کتابخانه‌ی ثالث، به نام reactive extensions یا Rx، استفاده می‌کند. از RxJS در سرویس HTTP و همچنین مدیریت سیستم رخدادهای AngularJS 2.0 استفاده می‌شود. Observableها امکانی را فراهم می‌کنند تا به ازای دریافت هر اطلاعات async از سرور، بتوان توسط رخداد‌هایی از وقوع آن‌ها مطلع شد.

در نگارش قبلی AngularJS از Promises برای مدیریت اعمال غیرهمزمان استفاده می‌شد. Observableها تفاوت‌های قابل ملاحظه‌ای با Promises دارند:
- یک Promise تنها یک مقدار، یا خطا را بر می‌گرداند؛ اما یک Observable چندین مقدار را در طول یک بازه‌ی زمانی باز می‌گرداند.
- برخلاف Promises، می‌توان عملیات یک Observable را لغو کرد.
- Observableها از عملگرهایی مانند map، reduce، filter و غیره نیز پشتیبانی می‌کنند.

البته باید عنوان کرد که هنوز هم می‌توان از Promises در صورت تمایل در AngularJS 2.0 نیز استفاده کرد.


تنظیمات اولیه‌ی کار با RxJS در AngularJS 2.0

برای استفاده از RxJS در AngularJS 2.0، مراحلی مانند افزودن مدخل اسکریپت http.dev.js، ثبت پروایدر HTTP و importهای لازم، باید طی شوند که در ادامه آن‌ها را بررسی خواهیم کرد:
الف) سرویس HTTP جزئی از angular2/core نیست. به همین جهت مدخل اسکریپت متناظر با آن، باید به صفحه‌ی اصلی سایت اضافه شود که این مورد، در قسمت اول بررسی پیشنیازهای نصب AngularJS 2.0 صورت گرفته‌است:
 <!-- Required for http -->
<script src="~/node_modules/angular2/bundles/http.dev.js"></script>
این تعریف در فایل Views\Shared\_Layout.cshtml (و یا index.html) پروژه‌ی جاری موجود است. همچنین در این صفحه، مدخل Rx.js نیز ذکر شده‌است.

ب) اکنون فایل app.component.ts را گشوده و سرویس HTTP را به آن اضافه می‌کنیم. با نحوه‌ی ثبت سرویس‌ها در قسمت قبل آشنا شدیم:
import { Component } from 'angular2/core';
import { HTTP_PROVIDERS } from 'angular2/http';
import 'rxjs/Rx';   // Load all features
 
import { ProductListComponent } from './products/product-list.component';
import { ProductService } from './products/product.service';
 
@Component({
    selector: 'pm-app',
    template:`
    <div><h1>{{pageTitle}}</h1>
        <pm-products></pm-products>
    </div>
    `,
    directives: [ProductListComponent],
    providers: [
        ProductService,
        HTTP_PROVIDERS
    ]
})
export class AppComponent {
    pageTitle: string = "DNT AngularJS 2.0 APP";
}
از آنجائیکه می‌خواهیم سرویس HTTP، در تمام کامپوننت‌های برنامه در دسترس باشد، آن‌را در بالاترین سطح سلسه مراتب کامپوننت‌های موجود، یا همان کامپوننت ریشه‌ی سایت، ثبت و معرفی می‌کنیم. بنابراین سرویس توکار HTTP یا HTTP_PROVIDERS به لیست پروایدرها، اضافه شده‌است.

ج) پس از آن نیاز است importهای متناظر نیز به ابتدای ماژول فعلی، جهت شناسایی این سرویس و همچنین امکانات rx.js اضافه شوند.
تعریف 'import 'rxjs/Rx به این شکل، به module loader اعلام می‌کند که این کتابخانه را بارگذاری کن، اما چیزی را import نکن. هنگامیکه این کتابخانه بارگذاری می‌شود، کدهای جاوا اسکریپتی آن اجرا شده و سبب می‌شوند که عملگرهای ویژه‌ی Observable آن مانند map و filter نیز در دسترس برنامه قرار گیرند.


ساخت یک سرویس سمت سرور بازگشت لیست محصولات به صورت JSON

چون در ادامه می‌خواهیم لیست محصولات را از سرور دریافت کنیم، برنامه‌ی ASP.NET MVC فعلی را اندکی تغییر می‌دهیم تا این لیست را به صورت JSON بازگشت دهد.
بنابراین ابتدا کلاس مدل محصولات را به نحو ذیل به پوشه‌ی Models اضافه کرده:
namespace MVC5Angular2.Models
{
    public class Product
    {
        public int ProductId { set; get; }
        public string ProductName { set; get; }
        public string ProductCode { set; get; }
        public string ReleaseDate { set; get; }
        public decimal Price { set; get; }
        public string Description { set; get; }
        public double StarRating { set; get; }
        public string ImageUrl { set; get; }
    }
}
و سپس اکشن متد Products، لیست محصولات فرضی این سرویس را بازگشت می‌دهد:
using System.Collections.Generic;
using System.Text;
using System.Web.Mvc;
using MVC5Angular2.Models;
using Newtonsoft.Json;
using Newtonsoft.Json.Serialization;
 
namespace MVC5Angular2.Controllers
{
    public class HomeController : Controller
    {
        // GET: Home
        public ActionResult Index()
        {
            return View();
        }
 
        public ActionResult Products()
        {
            var products = new List<Product>
            {
               new Product
               {
                    ProductId= 2,
                    ProductName= "Garden Cart",
                    ProductCode= "GDN-0023",
                    ReleaseDate= "March 18, 2016",
                    Description= "15 gallon capacity rolling garden cart",
                    Price= (decimal) 32.99,
                    StarRating= 4.2,
                    ImageUrl= "app/assets/images/garden_cart.png"
               },
               new Product
               {
                    ProductId= 5,
                    ProductName= "Hammer",
                    ProductCode= "TBX-0048",
                    ReleaseDate= "May 21, 2016",
                    Description= "Curved claw steel hammer",
                    Price= (decimal) 8.9,
                    StarRating= 4.8,
                    ImageUrl= "app/assets/images/rejon_Hammer.png"
               }
            };
 
            return new ContentResult
            {
                Content = JsonConvert.SerializeObject(products, new JsonSerializerSettings
                {
                    ContractResolver = new CamelCasePropertyNamesContractResolver()
                }),
                ContentType = "application/json",
                ContentEncoding = Encoding.UTF8
            };
        }
    }
}
در اینجا از JSON.NET جهت بازگشت camel case نام خواص مورد نیاز در سمت کاربر، استفاده شده‌است.
برای مطالعه‌ی بیشتر:
«استفاده از JSON.NET در ASP.NET MVC»
«تنظیمات و نکات کاربردی کتابخانه‌ی JSON.NET»

به این ترتیب، آدرس http://localhost:2222/home/products، خروجی JSON سرویس لیست محصولات را در مثال جاری، ارائه می‌دهد.


ارسال یک درخواست HTTP به سرور توسط AngularJS 2.0

اکنون پس از تنظیمات ثبت و معرفی سرویس HTTP و همچنین برپایی یک سرویس سمت سرور ارائه‌ی لیست محصولات، می‌خواهیم سرویس ProductService را که در قسمت قبل ایجاد کردیم (فایل product.service.ts)، جهت دریافت لیست محصولات از سمت سرور، تغییر دهیم:
import { Injectable } from 'angular2/core';
import { IProduct } from './product';
import { Http, Response } from 'angular2/http';
import { Observable } from 'rxjs/Observable';
 
@Injectable()
export class ProductService {
    private _productUrl = '/home/products';
 
    constructor(private _http: Http) { }
 
    getProducts(): Observable<IProduct[]> {
        return this._http.get(this._productUrl)
                         .map((response: Response) => <IProduct[]>response.json())
                         .do(data => console.log("All: " + JSON.stringify(data)))
                         .catch(this.handleError);
    }
 
    private handleError(error: Response) {
        console.error(error);
        return Observable.throw(error.json().error || 'Server error');
    }
}
از آنجائیکه این سرویس دارای یک وابستگی تزریق شده‌است، ذکر ()Injectable@، پیش از تعریف نام کلاس، ضروری است.
در سازنده‌ی کلاس ProductService، کار تزریق وابستگی سرویس Http انجام شده‌است. به این ترتیب با استفاده از متغیر خصوصی http_، می‌توان در کلاس جاری به امکانات این سرویس دسترسی یافت (همان «تزریق سرویس‌ها به کامپوننت‌ها» در قسمت قبل).
سپس متد get آن، یک درخواست HTTP از نوع GET را به آدرس مشخص شده‌ی در متغیر productUrl_ ارسال می‌کند (یا همان سرویس سمت سرور برنامه).
سرویس Http و همچنین شیء Response آن در ماژول‌های Http و Response قرار دارند که در ابتدای صفحه import شده‌اند.

متد http get یک Observable را بازگشت می‌دهد که در نهایت خروجی این متد نیز به همان <[]Observable<IProduct، تنظیم شده‌است. Observable یک شیء جنریک است و در اینجا نوع آن، آرایه‌ای از محصولات درنظر گرفته شده‌است.
اکنون که امضای این متد تغییر یافته است (پیش از این صرفا یک آرایه‌ی ساده از محصولات بود)، استفاده کننده (در کلاس ProductListComponent) باید به تغییرات آن از طریق متد subscribe گوش فرا دهد.
فعلا در کلاس جاری، پس از پایان کار دریافت اطلاعات از سرور، اطلاعات نهایی در متد map در دسترس قرار می‌گیرد (که یکی از عملگرهای RxJs است). کار متد map، اصطلاحا projection است. این متد، هر عضو دریافتی از خروجی سرور را به فرمتی جدید نگاشت می‌کند.
هر درخواست HTTP، در اصل یک عملیات async است. یعنی در اینجا توالی که در اختیار Observable ما قرار می‌گیرد، تنها یک المان دارد که همان شیء HTTP Response است.
بنابراین کار متد map فوق، تبدیل شیء خروجی از سرور، به آرایه‌ای از محصولات است.
در اینجا یک سری کدهای مدیریت استثناءها را نیز در صورت بروز مشکلی می‌توان تعریف کرد. برای مثال در اینجا متد catch، کار پردازش خطاهای رخ داده را انجام می‌دهد.
از متد do جهت لاگ کردن عملیات رخ داده و داده‌های دریافتی در کنسول developer tools مرورگرها استفاده شده‌است.

یک نکته:
اگر خروجی JSON از سرور، برای مثال داخل خاصیتی به نام data محصور شده بود، بجای ()response.json می‌بایستی از response.json().data استفاده می‌شد.


گوش فرا دادن به Observable دریافتی از سرور

تا اینجا یک درخواست HTTP GET را به سمت سرور ارسال کردیم و خروجی آن به صورت Observable در اختیار ما است. اکنون نیاز است کدهای ProductListComponent را جهت گوش فرا دادن به این Observable تغییر دهیم. برای این منظور فایل product-list.component.ts را گشوده و تغییرات ذیل را به آن اعمال کنید:
errorMessage: string;
ngOnInit(): void {
    //console.log('In OnInit');
    this._productService.getProducts()
                        .subscribe(
                              products => this.products = products,
                              error => this.errorMessage = <any>error);
}
در کلاس ProductListComponent، در متد ngOnInit که در آن کار آغاز و مقدار دهی وابستگی‌های کامپوننت انجام می‌شود، متد ()productService.getProducts_ فراخوانی شده‌است. این متد یک Observable را بر می‌گرداند. بنابراین برای پردازش نتیجه‌ی آن نیاز است متد subscribe را در ادامه‌ی آن، زنجیر وار ذکر کرد.
اولین پارامتر متد subscribe، کار دریافت نتایج حاصل را به عهده دارد. برای مثال اگر حاصل عملیات در طی سه مرحله صورت گیرد، سه بار نتیجه‌ی دریافتی را می‌توان در اینجا پردازش کرد. البته همانطور که عنوان شد، یک عملیات غیرهمزمان HTTP، تنها در طی یک مرحله، HTTP Response را دریافت می‌کند؛ بنابراین، پارامتر اول متد subscribe نیز تنها یکبار اجرا می‌شود. در اینجا فرصت خواهیم داشت تا آرایه‌ی دریافتی حاصل از متد map قسمت قبل را به خاصیت عمومی products کلاس جاری نسبت دهیم.
پارامتر دوم متد subscribe در صورت شکست عملیات فراخوانی می‌شود. در اینجا حاصل آن به خاصیت جدید errorMessage نسبت داده شده‌است.


اکنون برنامه را مجددا اجرا کنید، هنوز باید لیست محصولات، مانند قبل نمایش داده شود.


یک نکته
اگر برنامه را اجرا کردید و خروجی مشاهده نشد، به کنسول developer tools مرورگر مراجعه کنید؛ احتمالا خطای ذیل در آن درج شده‌است:
 EXCEPTION: No provider for Http!
به این معنا که پروایدر HTTP یا همان HTTP_PROVIDERS، جایی معرفی نشده‌است. البته مشکلی از این لحاظ در برنامه وجود ندارد و این پروایدر در بالاترین سطح ممکن و در فایل app.component.ts ثبت شده‌است. مشکل اینجا است که مرورگر، فایل قدیمی http://localhost:2222/app/app.component.js را کش کرده‌است (به همراه تمام اسکریپت‌های دیگر) و این فایل قدیمی، فاقد تعریف سرویس HTTP است. بنابراین با حذف کش مرورگر و دریافت فایل‌های js جدید، مشکل برطرف خواهد شد.


کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: MVC5Angular2.part8.zip


خلاصه‌ی بحث

برای کار با سرور و ارسال درخواست‌های HTTP، ابتدا نیاز است مدخل تعریف http.dev.js به index.html اضافه شود و سپس HTTP_PROVIDERS را در بالاترین سطح کامپوننت‌های تعریف شده، ثبت و معرفی کرد. پس از آن نیاز است RxJs را نیز import کرد. در ادامه، سرویس دریافت لیست محصولات، وابستگی سرویس HTTP را توسط سازنده‌ی خود دریافت کرده و از آن برای صدور یک فرمان HTTP GET استفاده می‌کند. سپس با استفاده از متد map، کار نگاشت شیء Response دریافتی، به فرمت مناسب مدنظر، صورت می‌گیرد.
در ادامه هر کلاسی که نیاز دارد با این کلاس سرویس دریافت اطلاعات کار کند، متد subscribe را فراخوانی کرده و نتیجه‌ی عملیات را پردازش می‌کند.