- آشنایی با انواع Control IDها در ASP.Net
مانند:
$('#<%= TextBox1.ClientID %>')
<asp:TextBox runat="server" ID="txtName" ClientIDMode="Static" />
کتابخانه Hyprlinkr
Example
Imagine that you're using the standard route configuration created by the Visual Studio project template:
name: "API Default", routeTemplate: "api/{controller}/{id}", defaults: new { id = RouteParameter.Optional }
In that case, you can create an URI to a the resource handled by the FooController.GetById Action Method like this:
var uri = linker.GetUri<FooController>(r => r.GetById(1337));
This will create a URI like this:
http://localhost/api/foo/1337
تزریق خودکار وابستگیها در برنامههای ASP.NET MVC
به صورت پیش فرض، ASP.NET MVC به کنترلرهایی نیاز دارد که سازنده آنها فاقد پارامتر باشند. از این جهت که بتواند به صورت خودکار آنها را وهله سازی کرده و مورد استفاده قرار دهد. بنابراین به نظر میرسد که در اینجا نیز به همان روش معروف استفاده از الگوی Service locator و تکرار مدام کدهایی مانند ObjectFactory.GetInstance در سراسر برنامه خواهیم رسید که آنچنان مطلوب نیست.
اما ... در ASP.NET MVC میتوان وهله ساز پیش فرض کنترلرها را با پیاده سازی کلاس DefaultControllerFactory به طور کامل تعویض کرد. یعنی اگر در اینجا بجای وهله ساز پیش فرض، از وهله سازی انجام شده توسط IoC Container خود بتوانیم استفاده کنیم، آنگاه کار تزریق وابستگیها در سازندههای کنترلرها نیز خودکار خواهد گردید.
public class StructureMapControllerFactory : DefaultControllerFactory { protected override IController GetControllerInstance(RequestContext requestContext, Type controllerType) { if (controllerType == null) throw new InvalidOperationException(string.Format("Page not found: {0}", requestContext.HttpContext.Request.Url.AbsoluteUri.ToString(CultureInfo.InvariantCulture))); return ObjectFactory.GetInstance(controllerType) as Controller; } }
برای استفاده از این ControllerFactory جدید تنها کافی است بنویسیم:
protected void Application_Start() { //Set current Controller factory as StructureMapControllerFactory ControllerBuilder.Current.SetControllerFactory(new StructureMapControllerFactory()); }
اکنون نوشتن یک چنین کنترلرهایی که سازنده آنها دارای پارامتر است، مجاز خواهد بود و تزریق وابستگیها در سازندهها به صورت خودکار توسط IoC Container مورد استفاده انجام میشود.
public partial class LoginController : Controller { readonly IUsersService _usersService; public LoginController(IUsersService usersService) { _usersService = usersService; }
روش دوم تزریق خودکار وابستگیها در برنامههای ASP.NET MVC
روش پیاده سازی و تعویض DefaultControllerFactory پیش فرض، متداولترین روش خودکار سازی تزریق وابستگیها در ASP.NET MVC است. روش دیگری نیز بر اساس پیاده سازی اینترفیس توکار IDependencyResolver معرفی شده در ASP.NET MVC 3.0 به بعد، وجود دارد. این روش علاوه بر ASP.NET MVC در کنترلرهای مخصوص Web API نیز کاربرد دارد. حتی SignalR نیز دارای کلاس پایهای به نام DefaultDependencyResolver با امضای مشابه IDependencyResolver است.
using System; using System.Collections.Generic; using System.Linq; using System.Web.Mvc; using StructureMap; namespace Prog { public class StructureMapDependencyResolver : IDependencyResolver { public object GetService(Type serviceType) { if (serviceType.IsAbstract || serviceType.IsInterface || !serviceType.IsClass) return ObjectFactory.TryGetInstance(serviceType); return ObjectFactory.GetInstance(serviceType); } public IEnumerable<object> GetServices(Type serviceType) { return ObjectFactory.GetAllInstances(serviceType).Cast<object>(); } } }
protected void Application_Start() { DependencyResolver.SetResolver(new StructureMapDependencyResolver()); }
دریافت مثال کامل بحث جاری:
DI06.zip
ایجاد برنامهی backend ارائه دهندهی REST API
در اینجا یک برنامهی سادهی ASP.NET Core Web API را جهت تدارک سرویسهای backend، مورد استفاده قرار میدهیم. هرچند این مورد الزامی نبوده و اگر علاقمند بودید که مستقل از آن کار کنید، حتی میتوانید از سرویس آنلاین JSONPlaceholder نیز برای این منظور استفاده کنید که یک Fake Online REST API است. کار آن ارائهی یک سری endpoint است که به صورت عمومی از طریق وب قابل دسترسی هستند. میتوان به این endpintها درخواستهای HTTP خود را مانند GET/POST/DELETE/UPDATE ارسال کرد و از آن اطلاعاتی را دریافت نمود و یا تغییر داد. به هر کدام از این endpointها یک API گفته میشود که جهت آزمایش برنامهها بسیار مناسب هستند. برای نمونه در قسمت resources آن اگر به آدرس https://jsonplaceholder.typicode.com/posts مراجعه کنید، میتوان لیستی از مطالب را با فرمت JSON مشاهده کرد. کار آن ارائهی آرایهای از اشیاء جاوا اسکریپتی قابل استفادهی در برنامههای frontend است. بنابراین زمانیکه یک HTTP GET را به این endpoint ارسال میکنیم، آرایهای از اشیاء مطالب را دریافت خواهیم کرد. همین endpoint، امکان تغییر این اطلاعات را توسط برای مثال HTTP Delete نیز میسر کردهاست.
اگر علاقمندید بودید میتوانید از JSONPlaceholder استفاده کنید و یا در ادامه دقیقا ساختار همین endpoint ارائهی مطالب آنرا با ASP.NET Core Web API نیز پیاده سازی میکنیم (برای مطالعهی قسمت «ارتباط با سرور» اختیاری است و از هر REST API مشابهی که توسط nodejs یا PHP و غیره تولید شده باشد نیز میتوان استفاده کرد):
مدل مطالب
namespace sample_22_backend.Models { public class Post { public int Id { set; get; } public string Title { set; get; } public string Body { set; get; } public int UserId { set; get; } } }
منبع دادهی فرضی مطالب
برای ارائهی سادهتر برنامه، یک منبع دادهی درون حافظهای را به همراه یک سرویس، در اختیار کنترلر مطالب، قرار میدهیم:
using System; using System.Collections.Generic; using System.Linq; using sample_22_backend.Models; namespace sample_22_backend.Services { public interface IPostsDataSource { List<Post> GetAllPosts(); bool DeletePost(int id); Post AddPost(Post post); bool UpdatePost(int id, Post post); Post GetPost(int id); } /// <summary> /// هدف صرفا تهیه یک منبع داده آزمایشی ساده تشکیل شده در حافظه است /// </summary> public class PostsDataSource : IPostsDataSource { private readonly List<Post> _allPosts; public PostsDataSource() { _allPosts = createDataSource(); } public List<Post> GetAllPosts() { return _allPosts; } public Post GetPost(int id) { return _allPosts.Find(x => x.Id == id); } public bool DeletePost(int id) { var item = _allPosts.Find(x => x.Id == id); if (item == null) { return false; } _allPosts.Remove(item); return true; } public Post AddPost(Post post) { var id = 1; var lastItem = _allPosts.LastOrDefault(); if (lastItem != null) { id = lastItem.Id + 1; } post.Id = id; _allPosts.Add(post); return post; } public bool UpdatePost(int id, Post post) { var item = _allPosts .Select((pst, index) => new { Item = pst, Index = index }) .FirstOrDefault(x => x.Item.Id == id); if (item == null || id != post.Id) { return false; } _allPosts[item.Index] = post; return true; } private static List<Post> createDataSource() { var list = new List<Post>(); var rnd = new Random(); for (var i = 1; i < 10; i++) { list.Add(new Post { Id = i, UserId = rnd.Next(1, 1000), Title = $"Title {i} ...", Body = $"Body {i} ..." }); } return list; } } }
کنترلر Web API برنامهی backend
using System.Collections.Generic; using Microsoft.AspNetCore.Mvc; using sample_22_backend.Models; using sample_22_backend.Services; namespace sample_22_backend.Controllers { [ApiController] [Route("api/[controller]")] public class PostsController : ControllerBase { private readonly IPostsDataSource _postsDataSource; public PostsController(IPostsDataSource postsDataSource) { _postsDataSource = postsDataSource; } [HttpGet] public ActionResult<List<Post>> GetPosts() { return _postsDataSource.GetAllPosts(); } [HttpGet("{id}")] public ActionResult<Post> GetPost(int id) { var post = _postsDataSource.GetPost(id); if (post == null) { return NotFound(); } return Ok(post); } [HttpDelete("{id}")] public ActionResult DeletePost(int id) { var deleted = _postsDataSource.DeletePost(id); if (deleted) { return Ok(); } return NotFound(); } [HttpPost] public ActionResult<Post> CreatePost([FromBody]Post post) { post = _postsDataSource.AddPost(post); return CreatedAtRoute(nameof(GetPost), new { post.Id }, post); } [HttpPut("{id}")] public ActionResult<Post> UpdatePost(int id, [FromBody]Post post) { var updated = _postsDataSource.UpdatePost(id, post); if (updated) { return Ok(post); } return NotFound(); } } }
البته نمایش فرمت شدهی JSON در مرورگر کروم، نیاز به نصب این افزونه را دارد.
ایجاد ساختار ابتدایی برنامهی ارتباط با سرور
در اینجا برای بررسی کار با سرور، یک پروژهی جدید React را ایجاد میکنیم:
> create-react-app sample-22-frontend > cd sample-22-frontend > npm start
> npm install --save bootstrap
import "bootstrap/dist/css/bootstrap.css";
سپس فایل app.js را به شکل زیر تکمیل میکنیم:
import "./App.css"; import React, { Component } from "react"; class App extends Component { state = { posts: [] }; handleAdd = () => { console.log("Add"); }; handleUpdate = post => { console.log("Update", post); }; handleDelete = post => { console.log("Delete", post); }; render() { return ( <React.Fragment> <button className="btn btn-primary mt-1 mb-1" onClick={this.handleAdd}> Add </button> <table className="table"> <thead> <tr> <th>Title</th> <th>Update</th> <th>Delete</th> </tr> </thead> <tbody> {this.state.posts.map(post => ( <tr key={post.id}> <td>{post.title}</td> <td> <button className="btn btn-info btn-sm" onClick={() => this.handleUpdate(post)} > Update </button> </td> <td> <button className="btn btn-danger btn-sm" onClick={() => this.handleDelete(post)} > Delete </button> </td> </tr> ))} </tbody> </table> </React.Fragment> ); } } export default App;
نگاهی به انواع و اقسام HTTP Clientهای مهیا
در ادامه نیاز خواهیم داشت تا از طریق برنامههای React خود، درخواستهای HTTP را به سمت سرور (یا همان برنامهی backend) ارسال کنیم، تا بتوان اطلاعاتی را از آن دریافت کرد و یا تغییری را در اطلاعات موجود، ایجاد نمود. همانطور که پیشتر نیز در این سری عنوان شد، React برای این مورد نیز راهحل توکاری را به همراه ندارد و تنها کار آن، رندر کردن View و مدیریت DOM است. البته شاید این مورد یکی از مزایای کار با React نیز باشد! چون در این حالت میتوانید از کتابخانههایی که خودتان ترجیح میدهید، نسبت به کتابخانههایی که به شما ارائه/تحمیل (!) میشوند (مانند برنامههای Angular) آزادی انتخاب کاملی را داشته باشید. برای مثال هرچند Angular به همراه یک HTTP Module توکار است، اما تاکنون چندین بار بازنویسی از ابتدا شدهاست! ابتدا با یک کتابخانهی HTTP مقدماتی شروع کردند. بعدی آنرا منسوخ شده اعلام و با یک ماژول جدید جایگزین کردند. بعد در نگارشی دیگر، چون این کتابخانه وابستهاست به RxJS و خود RxJS نیز بازنویسی کامل شد، روش کار کردن با این HTTP Module نیز مجددا تغییر پیدا کرد! بنابراین اگر با Angular کار میکنید، باید کارها را آنگونه که Angular میپسندد، انجام دهید؛ اما در اینجا خیر و آزادی انتخاب کاملی برقرار است.
بنابراین اکنون این سؤال مطرح میشود که در React، برای برقراری ارتباط با سرور، چه باید کرد؟ در اینجا آزاد هستید برای مثال از Fetch API جدید مرورگرها و یا روش Ajax ای مبتنی بر XML قدیمیتر آنها، استفاده کنید (اطلاعات بیشتر) و یا حتی اگر علاقمند باشید میتوانید از محصور کنندههای آن مانند jQuery Ajax استفاده کنید. بنابراین اگر با jQuery Ajax راحت هستید، به سادگی میتوانید از آن در برنامههای React نیز استفاده کنید. اما ... ما در اینجا از یک کتابخانهی بسیار محبوب و قدرتمند HTTP Client، به نام Axios (اکسیوس/ یک واژهی یونانی به معنای «سودمند») استفاده خواهیم کرد که فقط تعداد بار دانلود هفتگی آن، 6 میلیون بار است!
نصب Axios در برنامهی React این قسمت
برای نصب کتابخانهی Axios، در ریشهی پروژهی React این قسمت، دستور زیر را در خط فرمان صادر کنید:
> npm install --save axios
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: sample-22-frontend-part-01.zip و sample-22-backend-part-01.zip
Owin چیست ؟ قسمت اول
ممنون از پاسختون، البته این رو در نظر داشته باشید که استفاده از IIS به همراه Owin لزوما به پیاده سازی Katana یا همان Microsoft.Owin.Host.SystemWeb وابسته نیست، در این حالت شما هیچ گونه بهبود سرعتی رو مشاهده نخواهید کرد و حتی به علت اضافه شدن Owin Middleware بر روی ASP.NET حتی کندتر هم خواهید شد، این حالت فقط برای پروژه هایی توصیه میشود که با استفاده از مواردی مانند Moduleهای ASP.NET و یا Web form به ASP.NET وابسته اند. برای پروژههای جدید استفاده از Helios که نه به System.Web احتیاجی دارد و نه به Owin.Host.SystemWeb توصیه میشود، به همراه Web API ، SignalR و MVC، که به نظر من این ۳ آنقدر کامل و کافی هستند که لزومی به استفاده از ASP.NET System.Web.dll و پیاده سازی Owin مربوطه ای که نام بردید نباشد، تا بتوان بیشتر از مزایای Owin به خصوص کارامدی بیشتر برنامهها بهره برد