مطالب
افزودن تصدیق ایمیل به ASP.NET Identity در MVC 5
در پست قبلی نحوه سفارشی کردن پروفایل کاربران در ASP.NET Identity را مرور کردیم. اگر بیاد داشته باشید یک فیلد آدرس ایمیل به کلاس کاربر اضافه کردیم. در این پست از این فیلد استفاده میکنیم تا در پروسه ثبت نام ایمیل‌ها را تصدیق کنیم. بدین منظور پس از ثبت نام کاربران یک ایمیل فعالسازی برای آنها ارسال می‌کنیم که حاوی یک لینک است. کاربران با کلیک کردن روی این لینک پروسه ثبت نام خود را تایید می‌کنند و می‌توانند به سایت وارد شوند. پیش از تایید پروسه ثبت نام، کاربران قادر به ورود نیستند.


در ابتدا باید اطلاعات کلاس کاربر را تغییر دهید تا دو فیلد جدید را در بر گیرد. یک فیلد شناسه تایید (confirmation token) را ذخیره می‌کند، و دیگری فیلدی منطقی است که مشخص می‌کند پروسه ثبت نام تایید شده است یا خیر. پس کلاس ApplicationUser  حالا باید بدین شکل باشد.
public class ApplicationUser : IdentityUser
{
    public string Email { get; set; }
    public string ConfirmationToken { get; set; }
    public bool IsConfirmed { get; set; }
}
اگر پیش از این کلاس ApplicationUser را تغییر داده اید، باید مهاجرت‌ها را فعال کنید و دیتابیس را بروز رسانی کنید. حالا می‌توانیم از این اطلاعات جدید در پروسه ثبت نام  استفاده کنیم و برای کاربران ایمیل‌های تاییدیه را بفرستیم.
private string CreateConfirmationToken()
{
    return ShortGuid.NewGuid();
}
 
private void SendEmailConfirmation(string to, string username, string confirmationToken)
{
    dynamic email = new Email("RegEmail");
    email.To = to;
    email.UserName = username;
    email.ConfirmationToken = confirmationToken;
    email.Send();
}
 
//
// POST: /Account/Register
[HttpPost]
[AllowAnonymous]
[ValidateAntiForgeryToken]
public async Task<ActionResult> Register(RegisterViewModel model)
{
    if (ModelState.IsValid)
    {
        string confirmationToken = CreateConfirmationToken();
        var user = new ApplicationUser()
        {
            UserName = model.UserName,
            Email = model.Email,
            ConfirmationToken = confirmationToken, 
                IsConfirmed = false };
        var result = await UserManager.CreateAsync(user, model.Password);
        if (result.Succeeded)
        {
            SendEmailConfirmation(model.Email, model.UserName, confirmationToken);
            return RedirectToAction("RegisterStepTwo", "Account");
        }
        else
        {
            AddErrors(result);
        }
    }
 
    // If we got this far, something failed, redisplay form
    return View(model);
}
برای تولید شناسه‌های تایید (tokens) از کلاسی بنام ShortGuid استفاده شده است. این کلاس یک مقدار GUID را encode می‌کند که در نتیجه آن مقدار خروجی کوتاه‌تر بوده و برای استفاده در URL‌ها ایمن است. کد این کلاس را از این وبلاگ گرفته ام. پس از ایجاد حساب کاربری باید شناسه تولید شده را به آن اضافه کنیم و مقدار فیلد IsConfirmed را به false تنظیم کنیم. برای تولید ایمیل‌ها من از Postal استفاده می‌کنم. Postal برای ساختن ایمیل‌های دینامیک شما از موتور Razor استفاده می‌کند. می‌توانید ایمیل‌های ساده (plain text) یا HTML بسازید، عکس و فایل در آن درج و ضمیمه کنید و امکانات بسیار خوب دیگر. اکشن متد RegisterStepTwo تنها کاربر را به یک View هدایت می‌کند که پیامی به او نشان داده می‌شود.
بعد از اینکه کاربر ایمیل را دریافت کرد و روی لینک تایید کلیک کرد به اکشن متد RegisterConfirmation باز می‌گردیم.
private bool ConfirmAccount(string confirmationToken)
{
    ApplicationDbContext context = new ApplicationDbContext();
    ApplicationUser user =  context.Users.SingleOrDefault(u => u.ConfirmationToken == confirmationToken);
    if (user != null)
    {
        user.IsConfirmed = true;
        DbSet<ApplicationUser> dbSet = context.Set<ApplicationUser>();
        dbSet.Attach(user);
        context.Entry(user).State = EntityState.Modified;
        context.SaveChanges();
 
        return true;
    }
    return false;
}
 
[AllowAnonymous]
public ActionResult RegisterConfirmation(string Id)
{
    if (ConfirmAccount(Id))
    {
        return RedirectToAction("ConfirmationSuccess");
    }
    return RedirectToAction("ConfirmationFailure");
}
متد ConfirmAccount سعی می‌کند کاربری را در دیتابیس پیدا کند که شناسه تاییدش با مقدار دریافت شده از URL برابر است. اگر این کاربر پیدا شود، مقدار خاصیت IsConfirmed را به true تغییر می‌دهیم و همین مقدار را به تابع باز می‌گردانیم. در غیر اینصورت false بر می‌گردانیم. اگر کاربر تایید شده است، می‌تواند به سایت وارد شود. برای اینکه مطمئن شویم کاربران پیش از تایید ایمیل شان نمی‌توانند وارد سایت شوند، باید اکشن متد Login را کمی تغییر دهیم.
[HttpPost]
[AllowAnonymous]
[ValidateAntiForgeryToken]
public async Task<ActionResult> Login(LoginViewModel model, string returnUrl)
{
    if (ModelState.IsValid)
    {
        var user = await UserManager.FindAsync(model.UserName, model.Password);
        if (user != null && user.IsConfirmed)
        {
            await SignInAsync(user, model.RememberMe);
            return RedirectToLocal(returnUrl);
        }
        else
        {
            ModelState.AddModelError("", "Invalid username or password.");
        }
    }
 
    // If we got this far, something failed, redisplay form
    return View(model);
}
تنها کاری که می‌کنیم این است که به دنبال کاربری می‌گردیم که فیلد IsConfirmed آن true باشد. اگر مقدار این فیلد false باشد کاربر را به سایت وارد نمی‌کنیم و پیغام خطایی نمایش می‌دهیم.
همین. این تمام چیزی بود که برای اضافه کردن تصدیق ایمیل به اپلیکیشن خود نیاز دارید. از آنجا که سیستم ASP.NET Identity با Entity Framework مدیریت می‌شود و با مدل Code First ساخته شده، سفارشی کردن اطلاعات کاربران و سیستم عضویت ساده‌تر از همیشه است.



توضیحاتی درباره کار با Postal

اگر به متد SendEmailConfirmation دقت کنید خواهید دید که آبجکتی از نوع Email می‌سازیم (که در اسمبلی‌های Postal وجود دارد) و از آن برای ارسال ایمیل استفاده می‌کنیم. عبارت "RegEmail" نام نمایی است که باید برای ساخت ایمیل استفاده شود. این متغیر از نوع dynamic است، مانند خاصیت ViewBag. بدین معنا که می‌توانید مقادیر مورد نظر خود را بصورت خواص دینامیک روی این آبجکت تعریف کنید. از آنجا که Postal از موتور Razor استفاده می‌کند، بعدا در View ایمیل خود می‌توانید به این مقادیر دسترسی داشته باشید.
در پوشه Views پوشه جدیدی بنام Emails بسازید. سپس یک فایل جدید با نام RegEmail.cshtml در آن ایجاد کنید. کد این فایل را با لیست زیر جایگزین کنید.
To: @ViewBag.To
From: YOURNAME@gmail.com
Subject: Confirm your registration

Hello @ViewBag.UserName,
Please confirm your registration by following the link bellow.

@Html.ActionLink(Url.Action("RegisterConfirmation", "Account", new { id = @ViewBag.ConfirmationToken }), "RegisterConfirmation", "Account", new { id = @ViewBag.ConfirmationToken }, null)
این فایل، قالب ایمیل‌های شما خواهد بود. ایمیل‌ها در حال حاظر بصورت plain text ارسال می‌شوند. برای اطلاعات بیشتر درباره ایمیل‌های HTML و امکانات پیشرفته‌تر به سایت پروژه Postal  مراجعه کنید.

همانطور که مشاهده می‌کنید در این نما همان خاصیت‌های دینامیک تعریف شده را فراخوانی می‌کنیم تا مقادیر لازم را بدست آوریم.

  • ViewBag.To آدرس ایمیل گیرنده را نشان می‌دهد.
  • ViewBag.UserName نام کاربر جاری را نمایش می‌دهد.
  • ViewBag.ConfirmationToken شناسه تولید شده برای تایید کاربر است.
در این قالب لینکی به متد RegisterConfirmation در کنترلر Account وجود دارد که شناسه تایید را نیز با پارامتری بنام id انتقال می‌دهد.

یک فایل ViewStart.cshtml_ هم در این پوشه بسازید و کد آن را با لیست زیر جایگزین کنید.
@{ Layout = null; /* Overrides the Layout set for regular page views. */ }
اشتراک‌ها
مشکل پرش خودکار مقدار identity در sqlserver 2012 و راه حل آن

مشکلی در اس کیو ال سرور 2012 وجود دارد که مقدار identity با افزایش تنظیم شده با مقدار 1 به صورت ناگهانی 1000 یا 10000تا به جلو می‌رود. البته خود مایکروسافت عنوان کرده که این مشکل نیست! بله تا زمانی که بخواهیم به کاربر نهایی چیزی نشان ندهیم این مشکل نیست.

مشکل پرش خودکار مقدار identity در sqlserver 2012 و راه حل آن
مسیرراه‌ها
SQL Server
آخرین تاریخ بروزرسانی 93/10/21


SQL Server 2005

SQL Server 2008

SQL Server 2012

SQL Serve 2014


مطالب
اعتبارسنجی مبتنی بر JWT در ASP.NET Core 2.0 بدون استفاده از سیستم Identity
AuthenticationMiddleware در ASP.NET Core 2.0، فقط مختص به کار با کوکی‌ها جهت اعتبارسنجی کاربران نیست. از این میان‌افزار می‌توان برای اعتبار سنجی‌های مبتنی بر JSON Web Tokens نیز استفاده کرد. مطلبی را که در ادامه مطالعه خواهید کرد دقیقا بر اساس نکات مطلب «پیاده سازی JSON Web Token با ASP.NET Web API 2.x» تدارک دیده شده‌است و به همراه نکاتی مانند تولید Refresh Tokens و یا غیرمعتبر سازی توکن‌ها نیز هست. همچنین ساختار جداول کاربران و نقش‌های آن‌ها، سرویس‌های مرتبط و قسمت تنظیمات Context آن با مطلب «اعتبارسنجی مبتنی بر کوکی‌ها در ASP.NET Core 2.0 بدون استفاده از سیستم Identity» یکی است. در اینجا بیشتر به تفاوت‌های پیاده سازی این روش نسبت به حالت اعتبارسنجی مبتنی بر کوکی‌ها خواهیم پرداخت.
همچنین باید درنظر داشت، ASP.NET Core Identity یک سیستم اعتبارسنجی مبتنی بر کوکی‌ها است. دقیقا زمانیکه کار AddIdentity را انجام می‌دهیم، در پشت صحنه همان  services.AddAuthentication().AddCookie قسمت قبل فراخوانی می‌شود. بنابراین بکارگیری آن با JSON Web Tokens هرچند مشکلی را به همراه ندارد و می‌توان یک سیستم اعتبارسنجی «دوگانه» را نیز در اینجا داشت، اما ... سربار اضافی تولید کوکی‌ها را نیز به همراه دارد؛ هرچند برای کار با میان‌افزار اعتبارسنجی، الزامی به استفاده‌ی از ASP.NET Core Identity نیست و عموما اگر از آن به همراه JWT استفاده می‌کنند، بیشتر به دنبال پیاده سازی‌های پیش‌فرض مدیریت کاربران و نقش‌های آن هستند و نه قسمت تولید کوکی‌های آن. البته در مطلب جاری این موارد را نیز همانند مطلب اعتبارسنجی مبتنی بر کوکی‌ها، خودمان مدیریت خواهیم کرد و در نهایت سیستم تهیه شده، هیچ نوع کوکی را تولید و یا مدیریت نمی‌کند.



تنظیمات آغازین برنامه جهت فعالسازی اعتبارسنجی مبتنی بر JSON Web Tokens

اولین تفاوت پیاده سازی یک سیستم اعتبارسنجی مبتنی بر JWT، با روش مبتنی بر کوکی‌ها، تنظیمات متد ConfigureServices فایل آغازین برنامه است:
        public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
        {
            services.Configure<BearerTokensOptions>(options => Configuration.GetSection("BearerTokens").Bind(options));

            services
                .AddAuthentication(options =>
                {
                    options.DefaultChallengeScheme = JwtBearerDefaults.AuthenticationScheme;
                    options.DefaultSignInScheme = JwtBearerDefaults.AuthenticationScheme;
                    options.DefaultAuthenticateScheme = JwtBearerDefaults.AuthenticationScheme;
                })
                .AddJwtBearer(cfg =>
                {
                    cfg.RequireHttpsMetadata = false;
                    cfg.SaveToken = true;
                    cfg.TokenValidationParameters = new TokenValidationParameters
                    {
                        ValidIssuer = Configuration["BearerTokens:Issuer"],
                        ValidAudience = Configuration["BearerTokens:Audience"],
                        IssuerSigningKey = new SymmetricSecurityKey(Encoding.UTF8.GetBytes(Configuration["BearerTokens:Key"])),
                        ValidateIssuerSigningKey = true,
                        ValidateLifetime = true,
                        ClockSkew = TimeSpan.Zero
                    };
                    cfg.Events = new JwtBearerEvents
                    {
                        OnAuthenticationFailed = context =>
                        {
                            var logger = context.HttpContext.RequestServices.GetRequiredService<ILoggerFactory>().CreateLogger(nameof(JwtBearerEvents));
                            logger.LogError("Authentication failed.", context.Exception);
                            return Task.CompletedTask;
                        },
                        OnTokenValidated = context =>
                        {
                            var tokenValidatorService = context.HttpContext.RequestServices.GetRequiredService<ITokenValidatorService>();
                            return tokenValidatorService.ValidateAsync(context);
                        },
                        OnMessageReceived = context =>
                         {
                             return Task.CompletedTask;
                         },
                        OnChallenge = context =>
                        {
                            var logger = context.HttpContext.RequestServices.GetRequiredService<ILoggerFactory>().CreateLogger(nameof(JwtBearerEvents));
                            logger.LogError("OnChallenge error", context.Error, context.ErrorDescription);
                            return Task.CompletedTask;
                        }
                    };
                });
در اینجا در ابتدا تنظیمات JWT فایل appsettings.json
{
  "BearerTokens": {
    "Key": "This is my shared key, not so secret, secret!",
    "Issuer": "http://localhost/",
    "Audience": "Any",
    "AccessTokenExpirationMinutes": 2,
    "RefreshTokenExpirationMinutes": 60
  }
}
به کلاسی دقیقا با همین ساختار به نام BearerTokensOptions، نگاشت شده‌اند. به این ترتیب می‌توان با تزریق اینترفیس <IOptionsSnapshot<BearerTokensOptions در قسمت‌های مختلف برنامه، به این تنظیمات مانند کلید رمزنگاری، مشخصات صادر کننده، مخاطبین و طول عمرهای توکن‌های صادر شده، دسترسی یافت.

سپس کار فراخوانی  services.AddAuthentication صورت گرفته‌است. تفاوت این مورد با حالت اعتبارسنجی مبتنی بر کوکی‌ها، ثوابتی است که با JwtBearerDefaults شروع می‌شوند. در حالت استفاده‌ی از کوکی‌ها، این ثوابت بر اساس CookieAuthenticationDefaults تنظیم خواهند شد.
البته می‌توان متد AddAuthentication را بدون هیچگونه پارامتری نیز فراخوانی کرد. این حالت برای اعتبارسنجی‌های دوگانه مفید است. برای مثال زمانیکه پس از AddAuthentication هم AddJwtBearer را ذکر کرده‌اید و هم AddCookie اضافه شده‌است. اگر چنین کاری را انجام دادید، اینبار باید درحین تعریف فیلتر Authorize، دقیقا مشخص کنید که حالت مبتنی بر JWT مدنظر شما است، یا حالت مبتنی بر کوکی‌ها:
[Authorize(AuthenticationSchemes = JwtBearerDefaults.AuthenticationScheme)]
اگر متد AddAuthentication، مانند تنظیمات فوق به همراه این تنظیمات پیش‌فرض بود، دیگر نیازی به ذکر صریح AuthenticationSchemes در فیلتر Authorize نخواهد بود.


بررسی تنظیمات متد AddJwtBearer

در کدهای فوق، تنظیمات متد AddJwtBearer یک چنین مفاهیمی را به همراه دارند:
- تنظیم SaveToken به true، به این معنا است که می‌توان به توکن دریافتی از سمت کاربر، توسط متد HttpContext.GetTokenAsync در کنترلرهای برنامه دسترسی یافت.
در قسمت تنظیمات TokenValidationParameters آن:
- کار خواندن فایل appsettings.json برنامه جهت تنظیم صادر کننده و مخاطبین توکن انجام می‌شود. سپس IssuerSigningKey به یک کلید رمزنگاری متقارن تنظیم خواهد شد. این کلید نیز در تنظیمات برنامه قید می‌شود.
- تنظیم ValidateIssuerSigningKey به true سبب خواهد شد تا میان‌افزار اعتبارسنجی، بررسی کند که آیا توکن دریافتی از سمت کاربر توسط برنامه‌ی ما امضاء شده‌است یا خیر؟
- تنظیم ValidateLifetime به معنای بررسی خودکار طول عمر توکن دریافتی از سمت کاربر است. اگر توکن منقضی شده باشد، اعتبارسنجی به صورت خودکار خاتمه خواهد یافت.
- ClockSkew به معنای تنظیم یک تلرانس و حد تحمل مدت زمان منقضی شدن توکن در حالت ValidateLifetime است. در اینجا به صفر تنظیم شده‌است.

سپس به قسمت JwtBearerEvents می‌رسیم:
- OnAuthenticationFailed زمانی فراخوانی می‌شود که اعتبارسنج‌های تنظیمی فوق، با شکست مواجه شوند. برای مثال طول عمر توکن منقضی شده باشد و یا توسط ما امضاء نشده‌باشد. در اینجا می‌توان به این خطاها دسترسی یافت و درصورت نیاز آن‌ها را لاگ کرد.
- OnChallenge نیز یک سری دیگر از خطاهای اعتبارسنجی را پیش از ارسال آن‌ها به فراخوان در اختیار ما قرار می‌دهد.
- OnMessageReceived برای حالتی است که توکن دریافتی، توسط هدر مخصوص Bearer به سمت سرور ارسال نمی‌شود. عموما هدر ارسالی به سمت سرور یک چنین شکلی را دارد:
$.ajax({
     headers: { 'Authorization': 'Bearer ' + jwtToken },
اما اگر توکن شما به این شکل استاندارد دریافت نمی‌شود، می‌توان در رخ‌داد OnMessageReceived به اطلاعات درخواست جاری دسترسی یافت، توکن را از آن استخراج کرد و سپس آن‌را به خاصیت context.Token انتساب داد، تا به عنوان توکن اصلی مورد استفاده قرار گیرد. برای مثال:
const string tokenKey = "my.custom.jwt.token.key";
if (context.HttpContext.Items.ContainsKey(tokenKey))
{
    context.Token = (string)context.HttpContext.Items[tokenKey];
}
 - OnTokenValidated پس از کامل شدن اعتبارسنجی توکن دریافتی از سمت کاربر فراخوانی می‌شود. در اینجا اگر متد context.Fail را فراخوانی کنیم، این توکن، به عنوان یک توکن غیرمعتبر علامتگذاری می‌شود و عملیات اعتبارسنجی با شکست خاتمه خواهد یافت. بنابراین می‌توان از آن دقیقا مانند CookieValidatorService قسمت قبل که جهت واکنش نشان دادن به تغییرات اطلاعات کاربر در سمت سرور مورد استفاده قرار دادیم، در اینجا نیز یک چنین منطقی را پیاده سازی کنیم.


تهیه یک اعتبارسنج توکن سفارشی

قسمت OnTokenValidated تنظیمات ابتدای برنامه به این صورت مقدار دهی شده‌است:
OnTokenValidated = context =>
{
      var tokenValidatorService = context.HttpContext.RequestServices.GetRequiredService<ITokenValidatorService>();
      return tokenValidatorService.ValidateAsync(context);
},
TokenValidatorService سفارشی ما چنین پیاده سازی را دارد:
    public class TokenValidatorService : ITokenValidatorService
    {
        private readonly IUsersService _usersService;
        private readonly ITokenStoreService _tokenStoreService;

        public TokenValidatorService(IUsersService usersService, ITokenStoreService tokenStoreService)
        {
            _usersService = usersService;
            _usersService.CheckArgumentIsNull(nameof(usersService));

            _tokenStoreService = tokenStoreService;
            _tokenStoreService.CheckArgumentIsNull(nameof(_tokenStoreService));
        }

        public async Task ValidateAsync(TokenValidatedContext context)
        {
            var userPrincipal = context.Principal;

            var claimsIdentity = context.Principal.Identity as ClaimsIdentity;
            if (claimsIdentity?.Claims == null || !claimsIdentity.Claims.Any())
            {
                context.Fail("This is not our issued token. It has no claims.");
                return;
            }

            var serialNumberClaim = claimsIdentity.FindFirst(ClaimTypes.SerialNumber);
            if (serialNumberClaim == null)
            {
                context.Fail("This is not our issued token. It has no serial.");
                return;
            }

            var userIdString = claimsIdentity.FindFirst(ClaimTypes.UserData).Value;
            if (!int.TryParse(userIdString, out int userId))
            {
                context.Fail("This is not our issued token. It has no user-id.");
                return;
            }

            var user = await _usersService.FindUserAsync(userId).ConfigureAwait(false);
            if (user == null || user.SerialNumber != serialNumberClaim.Value || !user.IsActive)
            {
                // user has changed his/her password/roles/stat/IsActive
                context.Fail("This token is expired. Please login again.");
            }

            var accessToken = context.SecurityToken as JwtSecurityToken;
            if (accessToken == null || string.IsNullOrWhiteSpace(accessToken.RawData) ||
                !await _tokenStoreService.IsValidTokenAsync(accessToken.RawData, userId).ConfigureAwait(false))
            {
                context.Fail("This token is not in our database.");
                return;
            }

            await _usersService.UpdateUserLastActivityDateAsync(userId).ConfigureAwait(false);
        }
    }
در اینجا بررسی می‌کنیم:
- آیا توکن دریافتی به همراه Claims تنظیم شده‌ی درحین لاگین هست یا خیر؟
- آیا توکن دریافتی دارای یک Claim سفارشی به نام SerialNumber است؟ این SerialNumber معادل چنین فیلدی در جدول کاربران است.
- آیا توکن دریافتی دارای user-id است؟
- آیا کاربر یافت شده‌ی بر اساس این user-id هنوز فعال است و یا اطلاعات او تغییر نکرده‌است؟
- همچنین در آخر کار بررسی می‌کنیم که آیا اصل توکن دریافتی، در بانک اطلاعاتی ما پیشتر ثبت شده‌است یا خیر؟

اگر خیر، بلافاصله متد context.Fail فراخوانی شده و کار اعتبارسنجی را با اعلام شکست آن، به پایان می‌رسانیم.

در قسمت آخر، نیاز است اطلاعات توکن‌های صادر شده را ذخیره کنیم. به همین جهت نسبت به مطلب قبلی، جدول UserToken ذیل به برنامه اضافه شده‌است:
    public class UserToken
    {
        public int Id { get; set; }

        public string AccessTokenHash { get; set; }

        public DateTimeOffset AccessTokenExpiresDateTime { get; set; }

        public string RefreshTokenIdHash { get; set; }

        public DateTimeOffset RefreshTokenExpiresDateTime { get; set; }

        public int UserId { get; set; } // one-to-one association
        public virtual User User { get; set; }
    }
در اینجا هش‌های توکن‌های صادر شده‌ی توسط برنامه و طول عمر آن‌ها را ذخیره خواهیم کرد.
از اطلاعات آن در دو قسمت TokenValidatorService فوق و همچنین قسمت logout برنامه استفاده می‌کنیم. در سیستم JWT، مفهوم logout سمت سرور وجود خارجی ندارد. اما با ذخیره سازی هش توکن‌ها در بانک اطلاعاتی می‌توان لیستی از توکن‌های صادر شده‌ی توسط برنامه را تدارک دید. سپس در حین logout فقط کافی است tokenهای یک کاربر را حذف کرد. همینقدر سبب خواهد شد تا قسمت آخر TokenValidatorService با شکست مواجه شود؛ چون توکن ارسالی به سمت سرور دیگر در بانک اطلاعاتی وجود ندارد.


سرویس TokenStore

    public interface ITokenStoreService
    {
        Task AddUserTokenAsync(UserToken userToken);
        Task AddUserTokenAsync(
                User user, string refreshToken, string accessToken,
                DateTimeOffset refreshTokenExpiresDateTime, DateTimeOffset accessTokenExpiresDateTime);
        Task<bool> IsValidTokenAsync(string accessToken, int userId);
        Task DeleteExpiredTokensAsync();
        Task<UserToken> FindTokenAsync(string refreshToken);
        Task DeleteTokenAsync(string refreshToken);
        Task InvalidateUserTokensAsync(int userId);
        Task<(string accessToken, string refreshToken)> CreateJwtTokens(User user);
    }
در قسمت آخر اعتبارسنج سفارشی توکن، بررسی وجود توکن دریافتی، توسط سرویس TokenStore فوق صورت می‌گیرد. از این سرویس برای تولید، ذخیره سازی و حذف توکن‌ها استفاده خواهیم کرد.
پیاده سازی کامل این سرویس را در اینجا می‌توانید مشاهده کنید.


تولید Access Tokens و Refresh Tokens

پس از تنظیمات ابتدایی برنامه، اکنون می‌توانیم دو نوع توکن را تولید کنیم:

تولید Access Tokens
        private async Task<string> createAccessTokenAsync(User user, DateTime expires)
        {
            var claims = new List<Claim>
            {
                // Unique Id for all Jwt tokes
                new Claim(JwtRegisteredClaimNames.Jti, Guid.NewGuid().ToString()),
                // Issuer
                new Claim(JwtRegisteredClaimNames.Iss, _configuration.Value.Issuer),
                // Issued at
                new Claim(JwtRegisteredClaimNames.Iat, DateTime.UtcNow.ToUnixEpochDate().ToString(), ClaimValueTypes.Integer64),
                new Claim(ClaimTypes.NameIdentifier, user.Id.ToString()),
                new Claim(ClaimTypes.Name, user.Username),
                new Claim("DisplayName", user.DisplayName),
                // to invalidate the cookie
                new Claim(ClaimTypes.SerialNumber, user.SerialNumber),
                // custom data
                new Claim(ClaimTypes.UserData, user.Id.ToString())
            };

            // add roles
            var roles = await _rolesService.FindUserRolesAsync(user.Id).ConfigureAwait(false);
            foreach (var role in roles)
            {
                claims.Add(new Claim(ClaimTypes.Role, role.Name));
            }

            var key = new SymmetricSecurityKey(Encoding.UTF8.GetBytes(_configuration.Value.Key));
            var creds = new SigningCredentials(key, SecurityAlgorithms.HmacSha256);
            var token = new JwtSecurityToken(
                issuer: _configuration.Value.Issuer,
                audience: _configuration.Value.Audience,
                claims: claims,
                notBefore: DateTime.UtcNow,
                expires: expires,
                signingCredentials: creds);
            return new JwtSecurityTokenHandler().WriteToken(token);
        }
این امکانات در اسمبلی زیر قرار دارند:
<ItemGroup>
   <PackageReference Include="Microsoft.AspNetCore.Authentication.JwtBearer" Version="2.0.0" />
</ItemGroup>
در اینجا ابتدا همانند کار با سیستم اعتبارسنجی مبتنی بر کوکی‌ها، نیاز است یک سری Claim تهیه شوند. به همین جهت SerialNumber، UserId و همچنین نقش‌های کاربر لاگین شده‌ی به سیستم را در اینجا به مجموعه‌ی Claims اضافه می‌کنیم. وجود این Claims است که سبب می‌شود فیلتر Authorize بتواند نقش‌ها را تشخیص داده و یا کاربر را اعتبارسنجی کند.
پس از تهیه‌ی Claims، اینبار بجای یک کوکی، یک JSON Web Toekn را توسط متد new JwtSecurityTokenHandler().WriteToken تهیه خواهیم کرد. این توکن حاوی Claims، به همراه اطلاعات طول عمر و امضای مرتبطی است.
حاصل آن نیز یک رشته‌است که دقیقا به همین فرمت به سمت کلاینت ارسال خواهد شد. البته ما در اینجا دو نوع توکن را به سمت کلاینت ارسال می‌کنیم:
        public async Task<(string accessToken, string refreshToken)> CreateJwtTokens(User user)
        {
            var now = DateTimeOffset.UtcNow;
            var accessTokenExpiresDateTime = now.AddMinutes(_configuration.Value.AccessTokenExpirationMinutes);
            var refreshTokenExpiresDateTime = now.AddMinutes(_configuration.Value.RefreshTokenExpirationMinutes);
            var accessToken = await createAccessTokenAsync(user, accessTokenExpiresDateTime.UtcDateTime).ConfigureAwait(false);
            var refreshToken = Guid.NewGuid().ToString().Replace("-", "");

            await AddUserTokenAsync(user, refreshToken, accessToken, refreshTokenExpiresDateTime, accessTokenExpiresDateTime).ConfigureAwait(false);
            await _uow.SaveChangesAsync().ConfigureAwait(false);

            return (accessToken, refreshToken);
        }
accessToken همان JSON Web Token اصلی است. refreshToken فقط یک Guid است. کار آن ساده سازی و به روز رسانی عملیات Login بدون ارائه‌ی نام کاربری و کلمه‌ی عبور است. به همین جهت است که نیاز داریم تا این اطلاعات را در سمت بانک اطلاعاتی برنامه نیز ذخیره کنیم. فرآیند اعتبارسنجی یک refreshToken بدون ذخیره سازی این Guid در بانک اطلاعاتی مسیر نیست که در اینجا در فیلد RefreshTokenIdHash جدول UserToken ذخیره می‌شود.
جهت بالا رفتن امنیت سیستم، این Guid را هش کرد و سپس این هش را در بانک اطلاعاتی ذخیره می‌کنیم. به این ترتیب دسترسی غیرمجاز به این هش‌ها، امکان بازیابی توکن‌های اصلی را غیرممکن می‌کند.


پیاده سازی Login

پس از پیاده سازی متد CreateJwtTokens، کار ورود به سیستم به سادگی ذیل خواهد بود:
        [AllowAnonymous]
        [HttpPost("[action]")]
        public async Task<IActionResult> Login([FromBody]  User loginUser)
        {
            if (loginUser == null)
            {
                return BadRequest("user is not set.");
            }

            var user = await _usersService.FindUserAsync(loginUser.Username, loginUser.Password).ConfigureAwait(false);
            if (user == null || !user.IsActive)
            {
                return Unauthorized();
            }

            var (accessToken, refreshToken) = await _tokenStoreService.CreateJwtTokens(user).ConfigureAwait(false);
            return Ok(new { access_token = accessToken, refresh_token = refreshToken });
        }
ابتدا بررسی می‌شود که آیا کلمه‌ی عبور و نام کاربری وارد شده صحیح هستند یا خیر و آیا کاربر متناظر با آن هنوز فعال است. اگر بله، دو توکن دسترسی و به روز رسانی را تولید و به سمت کلاینت ارسال می‌کنیم.


پیاده سازی Refresh Token

پیاده سازی توکن به روز رسانی همانند عملیات لاگین است:
        [AllowAnonymous]
        [HttpPost("[action]")]
        public async Task<IActionResult> RefreshToken([FromBody]JToken jsonBody)
        {
            var refreshToken = jsonBody.Value<string>("refreshToken");
            if (string.IsNullOrWhiteSpace(refreshToken))
            {
                return BadRequest("refreshToken is not set.");
            }

            var token = await _tokenStoreService.FindTokenAsync(refreshToken);
            if (token == null)
            {
                return Unauthorized();
            }

            var (accessToken, newRefreshToken) = await _tokenStoreService.CreateJwtTokens(token.User).ConfigureAwait(false);
            return Ok(new { access_token = accessToken, refresh_token = newRefreshToken });
        }
با این تفاوت که در اینجا فقط یک Guid از سمت کاربر دریافت شده، سپس بر اساس این Guid، توکن و کاربر متناظر با آن یافت می‌شوند. سپس یک توکن جدید را بر اساس این اطلاعات تولید کرده و به سمت کاربر ارسال می‌کنیم.


پیاده سازی Logout

در سیستم‌های مبتنی بر JWT، پیاده سازی Logout سمت سرور بی‌مفهوم است؛ از این جهت که تا زمان انقضای یک توکن می‌توان از آن توکن جهت ورود به سیستم و دسترسی به منابع آن استفاده کرد. بنابراین تنها راه پیاده سازی Logout، ذخیره سازی توکن‌ها در بانک اطلاعاتی و سپس حذف آن‌ها در حین خروج از سیستم است. به این ترتیب اعتبارسنج سفارشی توکن‌ها، از استفاده‌ی مجدد از توکنی که هنوز هم معتبر است و منقضی نشده‌است، جلوگیری خواهد کرد:
        [AllowAnonymous]
        [HttpGet("[action]"), HttpPost("[action]")]
        public async Task<bool> Logout()
        {
            var claimsIdentity = this.User.Identity as ClaimsIdentity;
            var userIdValue = claimsIdentity.FindFirst(ClaimTypes.UserData)?.Value;

            // The Jwt implementation does not support "revoke OAuth token" (logout) by design.
            // Delete the user's tokens from the database (revoke its bearer token)
            if (!string.IsNullOrWhiteSpace(userIdValue) && int.TryParse(userIdValue, out int userId))
            {
                await _tokenStoreService.InvalidateUserTokensAsync(userId).ConfigureAwait(false);
            }
            await _tokenStoreService.DeleteExpiredTokensAsync().ConfigureAwait(false);
            await _uow.SaveChangesAsync().ConfigureAwait(false);

            return true;
        }


آزمایش نهایی برنامه

در فایل index.html، نمونه‌ای از متدهای لاگین، خروج و فراخوانی اکشن متدهای محافظت شده را مشاهده می‌کنید. این روش برای برنامه‌های تک صفحه‌ای وب یا SPA نیز می‌تواند مفید باشد و به همین نحو کار می‌کنند.


کدهای کامل این مطلب را از اینجا می‌توانید دریافت کنید.
مطالب
دستیابی به HttpContext در Blazor Server
در Asp.net core توسط IHttpContextAccessor  می‌توان به‌راحتی به HttpContext در هرجای برنامه دسترسی داشت و اطلاعات مورد نیاز را از قبیل نام کاربری، کوکی‌ها، توکن‌ها و ... به دست آورد. اما در Blazor Server برای استفاده از این قبیل اطلاعات توصیه شده‌است که اکیدا از IHttpContextAccessor در هرجایی از برنامه استفاده نشود؛ زیرا هیچ تضمینی وجود ندارد که در حالت‌های مختلف، مقدار HttpContext معتبر باشد. برای کسب اطلاعات بیشتر در این باب می‌توانید به Blazor and shared state و Accessing HttpContext.Items fails on WebKit browsers مراجعه نمایید. درکل Blazor Server خارج از چارچوب خط لوله ASP.NET Core اجرا می‌شود. اما اگر به هر دلیلی به دنبال اطلاعات خاصی از HttpContext در کامپوننت‌ها باشیم چطور؟ آیا هیچ راهی وجود ندارد؟
برای دستیابی به HttpContext در Blazor Server فقط باید در زمان رندر شدن Host.cshtml_ مقدار(های) مدنظر را از HttpContext دریافت کرده و داخل متغیری ذخیره کنیم و در ادامه‌ی برنامه از آن متغیر در قالب Cascading Parameters در کامپوننت‌ها استفاده نماییم.
روش کار به اینصورت است که ابتدا فایل Host.cshtml_ را به شکل زیر اصلاح می‌کنیم. در اینجا ما به دنبال اطلاعات توکن access_token می‌باشیم.
 @{ 
        var token = await HttpContext.GetTokenAsync("access_token");
    }

 <component type="typeof(App)" render-mode="ServerPrerendered" param-AccessToken="token" />
همانطور که ملاحظه می‌نمایید اطلاعات توکن access_token را داخل متغیر token ریخته و آن‌را به param-AccessToken کامپوننت منتسب می‌کنیم.
سپس به فایل App.razor رفته و متغیر AccessToken را به عنوان یک Cascading Value تعریف می‌کنیم. به شکل زیر:
<CascadingValue Name="AccessToken" Value="AccessToken">
    <CascadingAuthenticationState>
        <Router AppAssembly="@typeof(Program).Assembly">
            <Found Context="routeData">
                <AuthorizeRouteView RouteData="@routeData" DefaultLayout="@typeof(MainLayout)" />
            </Found>
            <NotFound>
                <LayoutView Layout="@typeof(MainLayout)">
                    <p>Sorry, there's nothing at this address.</p>
                </LayoutView>
            </NotFound>
        </Router>
    </CascadingAuthenticationState>
</CascadingValue>
@code{
    [Parameter]
     public string AccessToken { get; set; }
}
در پایان، هر کامپوننتی که نیاز به مقدار AccessToken را داشته باشد فقط کافیست آن‌را به عنوان یک Cascade Parameter تعریف کند. برای مثال یک کامپوننت را به نام ShowToken.razor ایجاد می‌کنیم و کدهای آن‌را مانند زیر قرار می‌دهیم.
@page "/showtoken"

<p>This is part of the access token @(AccessToken != null ? AccessToken.Substring(0,30) : "(null)")</p>


@code {
    [CascadingParameter(Name = "AccessToken")] public string AccessToken { get; set; }
}
بدیهی است که اطلاعات دیگری نیز می‌توان از HttpContext استخراج کرد. برای مثال شاید شما بخواهید که در یک کامپوننت، بدون استفاده از <AuthorizeView> نام کاربری شخصی که لاگین کرده است را به دست آورید (برای زمانی که از اعتبارسنجی مبتنی بر کوکی‌ها در ASP.NET Core 2.0 بدون استفاده از سیستم Identity استفاده می‌کنید). تنها کافیست بخش Host.cshtml_ را مانند زیر تغییر دهید.
var userName = await HttpContext.User.Identity.Name;
یا برای مثال اگر به دنبال اطلاعات یک کوکی خاص می‌باشید:
var khasCookie = HttpContext.Request.Cookies["khas"];
مطالب
سفارشی سازی ASP.NET Core Identity - قسمت اول - موجودیت‌های پایه و DbContext برنامه
با به پایان رسیدن مرحله‌ی توسعه‌ی ASP.NET Identity 2.x مخصوص نگارش‌های ASP.NETایی که از Full .NET Framework استفاده می‌کنند، نگارش جدید آن صرفا بر پایه‌ی ASP.NET Core تهیه شده‌است و در طی یک سری، نحوه‌ی سفارشی سازی تقریبا تمام اجزای آن‌را بررسی خواهیم کرد. جهت سهولت پیگیری این سری، پروژه‌ی کامل سفارشی سازی شده‌ی ASP.NET Core Identity را از مخزن کد DNT Identity می‌توانید دریافت کنید.


پیشنیازهای اجرای پروژه‌ی DNT Identity

 - ابتدا نیاز است حداقل ASP.NET Core Identity 1.1 را نصب کرده باشید.
 - همچنین بانک اطلاعاتی پایه‌ی آن که به صورت خودکار در اولین بار اجرای برنامه تشکیل می‌شود، مبتنی بر LocalDB است. بنابراین اگر قصد تغییری را در تنظیمات Context آن ندارید، بهتر است LocalDB را نیز بر روی سیستم نصب کنید. هرچند با تغییر تنظیم ActiveDatabase به SqlServer در فایل appsettings.json، برنامه به صورت خودکار از نگارش کامل SqlServer استفاده خواهد کرد. رشته‌ی اتصالی آن نیز در مدخل ConnectionStrings فایل appsettings.json ذکر شده‌است و قابل تغییر است. برای شروع به کار، نیازی به اجرای مراحل Migrations را نیز ندارید و همینقدر که برنامه را اجرا کنید، بانک اطلاعاتی آن نیز تشکیل خواهد شد.
 - کاربر پیش فرض Admin سیستم و کلمه‌ی عبور آن از مدخل AdminUserSeed فایل appsettings.json خوانده می‌شوند.
 - تنظیمات ایمیل پیش فرض برنامه به استفاده‌ی از PickupFolder در مدخل Smtp فایل appsettings.json تنظیم شده‌است. بنابراین تمام ایمیل‌های برنامه را جهت آزمایش محلی می‌توانید در مسیر PickupFolder آن یا همان c:\smtppickup مشاهده کنید. محتوای این ایمیل‌ها را نیز توسط مرورگر (drag&drop بر روی یک tab جدید) و یا برنامه‌ی Outlook می‌توان مشاهده کرد.


سفارشی سازی کلید اصلی موجودیت‌های ASP.NET Core Identity

ASP.NET Core Identity به همراه دو سری موجودیت است. یک سری ساده‌ی آن که از یک string به عنوان نوع کلید اصلی استفاده می‌کنند و سری دوم، حالت جنریک که در آن می‌توان نوع کلید اصلی را به صورت صریحی قید کرد و تغییر داد. در اینجا نیز قصد داریم از حالت جنریک استفاده کرده و نوع کلید اصلی جداول را تغییر دهیم. تمام این موجودیت‌های تغییر یافته را در پوشه‌ی src\ASPNETCoreIdentitySample.Entities\Identity نیز می‌توانید مشاهده کنید و شامل موارد ذیل هستند:

جدول نقش‌های سیستم
    public class Role : IdentityRole<int, UserRole, RoleClaim>, IAuditableEntity
    {
        public Role()
        {
        }

        public Role(string name)
            : this()
        {
            Name = name;
        }

        public Role(string name, string description)
            : this(name)
        {
            Description = description;
        }

        public string Description { get; set; }
    }
کار با ارث بری از نگارش جنریک کلاس IdentityRole شروع می‌شود. این کلاس پایه، حاوی تعاریف اصلی فیلدهای جدول نقش‌های سیستم است که اولین آرگومان جنریک آن، نوع کلید اصلی جدول مرتبط را نیز مشخص می‌کند و در اینجا به int تنظیم شده‌است. همچنین یک اینترفیس جدید IAuditableEntity را نیز در انتهای این تعریف‌ها مشاهده می‌کنید. در مورد این اینترفیس و Shadow properties متناظر با آن، در ادامه‌ی بحث با سفارشی سازی DbContext برنامه بیشتر توضیح داده خواهد شد.


در اولین بار اجرای برنامه، نقش Admin در این جدول ثبت خواهد شد.

جدول کاربران منتسب به نقش‌ها
    public class UserRole : IdentityUserRole<int>, IAuditableEntity
    {
        public virtual User User { get; set; }

        public virtual Role Role { get; set; }
    }
کلاس پایه‌ی جدول کاربران منتسب به نقش‌ها، کلاس جنریک IdentityUserRole است که در اینجا با تغییر آرگومان جنریک آن به int، نوع فیلدهای UserId و RoleId آن به int تنظیم می‌شوند. در کلاس سفارشی سازی شده‌ی فوق، دو خاصیت اضافه‌تر User و Role نیز را مشاهده می‌کنید. مزیت تعریف آن‌ها، دسترسی ساده‌تر به اطلاعات کاربران و نقش‌ها توسط EF Core است.


در اولین بار اجرای برنامه، کاربر شماره 1 یا همان Admin به نقش شماره 1 یا همان Admin، انتساب داده می‌شود.


جدول جدید  IdentityRoleClaim سیستم
public class RoleClaim : IdentityRoleClaim<int>, IAuditableEntity
{
   public virtual Role Role { get; set; }
}
در ASP.NET Core Identity، جدول جدیدی به نام RoleClaim نیز اضافه شده‌است. در این سری از آن برای پیاده سازی سطوح دسترسی پویای به صفحات استفاده خواهیم کرد. ابتدا یک سری نقش ثابت در جدول Roles ثبت خواهند شد. سپس تعدادی کاربر به هر نقش نسبت داده می‌شوند. اکنون می‌توان به هر نقش نیز تعدادی Claim را انتساب داد. برای مثال یک Claim سفارشی که شامل ID سفارشی area:controller:action باشد. به این ترتیب و با بررسی سفارشی آن می‌توان سطوح دسترسی پویا را نیز پیاده سازی کرد و مزیت آن این است که تمام این Claims به صورت خودکار به کوکی شخص نیز اضافه شده و دسترسی به اطلاعات آن بسیار سریع است و نیازی به مراجعه‌ی به بانک اطلاعاتی را ندارد.

جدول UserClaim سیستم
public class UserClaim : IdentityUserClaim<int>, IAuditableEntity
{
   public virtual User User { get; set; }
}
می‌توان به هر کاربر یک سری Claim مخصوص را نیز انتساب داد. برای مثال مسیر عکس ذخیره شده‌ی او در سرور، چه موردی است و این اطلاعات به صورت خودکار به کوکی او نیز توسط ASP.NET Core Identity اضافه می‌شوند. البته ما در این سری روش دیگری را برای سفارشی سازی Claims عمومی کاربران بکار خواهیم گرفت (با سفارشی سازی کلاس ApplicationClaimsPrincipalFactory آن).

جداول توکن و لاگین‌های کاربران
public class UserToken : IdentityUserToken<int>, IAuditableEntity
{
   public virtual User User { get; set; }
}

public class UserLogin : IdentityUserLogin<int>, IAuditableEntity
{
   public virtual User User { get; set; }
}
دراینجا نیز نحوه‌ی سفارشی سازی و تغییر جداول لاگین‌های کاربران و توکن‌های مرتبط با آن‌ها را مشاهده می‌کنید. این جداول بیشتر جهت دسترسی به حالت‌هایی مانند لاگین با حساب کاربری جی‌میل مورد استفاده قرار می‌گیرند و کاربرد پیش فرضی ندارند (اگر از تامین کننده‌های لاگین خارجی نمی‌خواهید استفاده کنید).

جدول کاربران سیستم
    public class User : IdentityUser<int, UserClaim, UserRole, UserLogin>, IAuditableEntity
    {
        public User()
        {
            UserUsedPasswords = new HashSet<UserUsedPassword>();
            UserTokens = new HashSet<UserToken>();
        }

        [StringLength(450)]
        public string FirstName { get; set; }

        [StringLength(450)]
        public string LastName { get; set; }

        [NotMapped]
        public string DisplayName
        {
            get
            {
                var displayName = $"{FirstName} {LastName}";
                return string.IsNullOrWhiteSpace(displayName) ? UserName : displayName;
            }
        }

        [StringLength(450)]
        public string PhotoFileName { get; set; }

        public DateTimeOffset? BirthDate { get; set; }

        public DateTimeOffset? CreatedDateTime { get; set; }

        public DateTimeOffset? LastVisitDateTime { get; set; }

        public bool IsEmailPublic { get; set; }

        public string Location { set; get; }

        public bool IsActive { get; set; } = true;

        public virtual ICollection<UserUsedPassword> UserUsedPasswords { get; set; }

        public virtual ICollection<UserToken> UserTokens { get; set; }
    }

    public class UserUsedPassword : IAuditableEntity
    {
        public int Id { get; set; }

        public string HashedPassword { get; set; }

        public virtual User User { get; set; }
        public int UserId { get; set; }
    }
در اینجا علاوه بر نحوه‌ی تغییر نوع کلید اصلی جدول کاربران سیستم، نحوه‌ی افزودن خواص اضافه‌تری مانند نام، تاریخ تولد، مکان، تصویر و غیره را نیز مشاهده می‌کنید. به علاوه جدولی نیز جهت ثبت سابقه‌ی کلمات عبور هش شده‌ی کاربران نیز تدارک دیده شده‌است تا کاربران نتوانند از 5 کلمه‌ی عبور اخیر خود (تنظیم NotAllowedPreviouslyUsedPasswords در فایل appsettings.json) استفاده کنند.
فیلد IsActive نیز از این جهت اضافه شده‌است تا بجای حذف فیزیکی یک کاربر، بتوان اکانت او را غیرفعال کرد.


تعریف Shadow properties ثبت تغییرات رکوردها

در #C ارث‌بری چندگانه‌ی کلاس‌ها ممنوع است؛ مگر اینکه از اینترفیس‌ها استفاده شود. برای مثال IdentityUser یک کلاس است و در اینجا دیگر نمی‌توان کلاس دومی را به نام BaseEntity جهت اعمال خواص اضافه‌تری اعمال کرد. به همین جهت است که اعمال اینترفیس خالی IAuditableEntity را در اینجا مشاهده می‌کنید. این اینترفیس کار علامت‌گذاری کلاس‌هایی را انجام می‌دهد که قصد داریم به آن‌ها به صورت خودکار، خواصی مانند تاریخ ثبت رکورد، تاریخ ویرایش آن و غیره را اعمال کنیم.
در Context برنامه، به اطلاعات src\ASPNETCoreIdentitySample.Entities\AuditableEntity مراجعه شده و متد AddAuditableShadowProperties بر روی تمام کلاس‌هایی از نوع IAuditableEntity اعمال می‌شود. این متد خواص مدنظر ما را مانند ModifiedDateTime به صورت Shadow properties به موجودیت‌های علامت‌گذاری شده اضافه می‌کند.
همچنین متد SetAuditableEntityPropertyValues، کار مقدار دهی خودکار این خواص را انجام خواهد داد. بنابراین دیگر نیازی نیست در برنامه برای مثال IP شخص ثبت کننده یا ویرایش کننده را به صورت دستی مقدار دهی کرد. هم تعریف و هم مقدار دهی آن توسط Change tracker سیستم به صورت خودکار انجام خواهند شد.


تاثیر افزودن Shadow properties را بر روی کلاس نقش‌های سیستم، در تصویر فوق ملاحظه می‌کنید. خواصی که به صورت معمول در کلاس‌های برنامه ظاهر نمی‌شوند و صرفا هدف بازبینی سیستم را برآورده می‌کنند و مدیریت آن‌ها نیز در اینجا کاملا خودکار است.


سفارشی سازی DbContext برنامه

نحوه‌ی سفارشی سازی DbContext برنامه را در پوشه‌ی src\ASPNETCoreIdentitySample.DataLayer\Context و src\ASPNETCoreIdentitySample.DataLayer\Mappings ملاحظه می‌کنید. پوشه‌ی Context حاوی کلاس ApplicationDbContextBase است که تمام سفارشی سازی‌های لازم بر روی آن انجام شده‌است؛ شامل:
 - تغییر نوع کلید اصلی موجودیت‌ها به همراه معرفی موجودیت‌های تغییر یافته:
 public abstract class ApplicationDbContextBase :
  IdentityDbContext<User, Role, int, UserClaim, UserRole, UserLogin, RoleClaim, UserToken>,
  IUnitOfWork
ما در ابتدای بحث، برای مثال کلاس Role را سفارشی سازی کردیم. اما برنامه از وجود آن بی‌اطلاع است. با ارث بری از IdentityDbContext و ذکر این کلاس‌های سفارشی به همراه نوع int کلید اصلی مورد استفاده، کار معرفی موجودیت‌های سفارشی سازی شده انجام می‌شود.

 - اعمال متد BeforeSaveTriggers به تمام نگارش‌های مختلف SaveChanges
protected void BeforeSaveTriggers()
{
  ValidateEntities();
  SetShadowProperties();
  this.ApplyCorrectYeKe();
}
در اینجا پیش از ذخیره‌ی اطلاعات، ابتدا موجودیت‌ها اعتبارسنجی می‌شوند. سپس مقادیر Shadow properties تنظیم شده و دست آخر، ی و ک فارسی نیز به اطلاعات ثبت شده، جهت یک دست سازی اطلاعات سیستم، اعمال می‌شوند.

- انتخاب نوع بانک اطلاعاتی مورد استفاده در متد OnConfiguring
در اینجا است که خاصیت ActiveDatabase تنظیم شده‌ی در فایل appsettings.json خوانده شده و اعمال می‌شوند. تعریف متد GetDbConnectionString را در کلاس SiteSettingsExtesnsions مشاهده می‌کنید. کار آن استفاده‌ی از بانک اطلاعاتی درون حافظه‌ای، جهت انجام آزمون‌های واحد و یا استفاده‌ی از LocalDb و یا نگارش کامل SQL Server می‌باشد. اگر علاقمند بودید تا بانک اطلاعاتی دیگری (مثلا SQLite) را نیز اضافه کنید، ابتدا enum ایی به نام ActiveDatabase را تغییر داده و سپس متد GetDbConnectionString و متد OnConfiguring را جهت درج اطلاعات این بانک اطلاعاتی جدید، اصلاح کنید.

پس از تعریف این DbContext پایه‌ی سفارشی سازی شده، کلاس جدید ApplicationDbContext را مشاهده می‌کنید. این کلاس ‍Context ایی است که در برنامه از آن استفاده می‌شود و از کلاس پایه ApplicationDbContextBase مشتق شده‌است:
 public class ApplicationDbContext : ApplicationDbContextBase
تعاریف موجودیت‌های جدید خود را به این کلاس اضافه کنید.
تنظیمات mapping آن‌ها نیز به متد OnModelCreating این کلاس اضافه خواهند شد. فقط نحوه‌ی استفاده‌ی از آن را به‌خاطر داشته باشید:
        protected override void OnModelCreating(ModelBuilder builder)
        {
            // it should be placed here, otherwise it will rewrite the following settings!
            base.OnModelCreating(builder);

            // Adds all of the ASP.NET Core Identity related mappings at once.
            builder.AddCustomIdentityMappings(SiteSettings.Value);

            // Custom application mappings


            // This should be placed here, at the end.
            builder.AddAuditableShadowProperties();
        }
ابتدا باید base.OnModelCreating را ذکر کنید. در غیراینصورت تمام سفارشی سازی‌های شما بازنویسی می‌شوند.
سپس متد AddCustomIdentityMappings ذکر شده‌است. این متد اطلاعات src\ASPNETCoreIdentitySample.DataLayer\Mappings را به صورت خودکار و یکجا اضافه می‌کند که در آن برای مثال نام جداول پیش فرض Identity سفارشی سازی شده‌اند.


در آخر باید AddAuditableShadowProperties فراخوانی شود تا خواص سایه‌ای که پیشتر در مورد آن‌ها بحث شد، به سیستم به صورت خودکار اضافه شوند.
تمام نگاشت‌های سفارشی شما باید در این میان و در قسمت «Custom application mappings» درج شوند.

در قسمت بعدی، نحوه‌ی سفارشی سازی سرویس‌های پایه‌ی Identity را بررسی خواهیم کرد. بدون این سفارشی سازی و اطلاعات رسانی به سرویس‌های پایه که از چه موجودیت‌های جدید سفارشی سازی شده‌ایی در حال استفاده هستیم، کار Migrations انجام نخواهد شد.


کدهای کامل این سری را در مخزن کد DNT Identity می‌توانید ملاحظه کنید.
اشتراک‌ها
توابع سیستمی در Sql server

Every SQL Server Database programmer needs to be familiar with the System Functions. These range from the sublime (such as @@rowcount or @@identity) to the ridiculous (IsNumeric())  Robert Sheldon provides an overview of the most commonly used of them.  

توابع سیستمی در Sql server
مطالب
حذف سریع تمام رکوردها در SQL server

فرض کنید یک دیتابیس آزمایشی دارید که می‌خواهید تمام رکوردهای آن‌را حذف کنید. اگر در این دیتابیس انواع و اقسام کلیدهای خارجی و تریگر و امثال آن وجود داشته باشند، صرفا با یک دستور delete ساده کار به پایان نمی‌رسد و موفق به حذف رکوردها نخواهید شد (چون این قید و بندها به همین جهت طراحی شده‌اند تا یکپارچگی دیتابیس حفظ شود).
اما اگر واقعا این قیود در این لحظه مهم نبودند و نیاز بود تا تمام رکوردها را حذف کنیم، سریعترین راه حل موجود چیست؟

--Disable Constraints & Triggers
exec sp_MSforeachtable 'ALTER TABLE ? NOCHECK CONSTRAINT ALL'
exec sp_MSforeachtable 'ALTER TABLE ? DISABLE TRIGGER ALL'
--Perform delete operation on all table for cleanup
exec sp_MSforeachtable 'DELETE ?'
--Enable Constraints & Triggers again
exec sp_MSforeachtable 'ALTER TABLE ? CHECK CONSTRAINT ALL'
exec sp_MSforeachtable 'ALTER TABLE ? ENABLE TRIGGER ALL'
--Reset Identity on tables with identity column
exec sp_MSforeachtable 'IF OBJECTPROPERTY(OBJECT_ID(''?''), ''TableHasIdentity'') = 1 BEGIN DBCC CHECKIDENT (''?'',RESEED,0) END'

اسکریپت فوق تمامی رکوردهای دیتابیس جاری را حذف کرده و همچنین فیلدهای identity را نیز مجددا به حالت اول باز می‌گرداند.

توضیحات:
sp_Msforeachtable یکی از رویه‌های ذخیره شده‌ی سیستمی اس کیوال سرور می‌باشد که مستند نشده است. اگر نیاز داشتید کدی را بدون نوشتن یک کرسر و امثال آن، بر روی تمامی جداول اجرا کنید می‌توان از آن استفاده نمود.
امضای این رویه ذخیره شده به صورت زیر است:

exec @RETURN_VALUE=sp_MSforeachtable @command1, @replacechar, @command2,
@command3, @whereand, @precommand, @postcommand

که در آن:
RETURN_VALUE مقدار بازگشتی است.
Command1 اولین دستوری است که اجرا خواهد شد (به همین ترتیب سپس Command2 و بعد از آن Command3 اجرا خواهد گردید)
Replacechar کاراکتری است که در دستور T-SQL مورد نظر جایگزین نام جدول خواهد شد. مقدار پیش فرض آن ? است.
Precommand پیش از پردازش عملیات روی هر جدولی اجرا می‌شود.
Postcommand پس از اجرای کلیه دستورات روی تمامی جداول، اجرا خواهد شد.

چند مثال:
نمایش تمامی جداول دیتابیس جاری
EXEC sp_MSforeachtable "print '?'"
نمایش اندازه‌ی جداول یک دیتابیس
EXEC sp_msforeachtable 'sp_spaceused ''?'''

اشتراک‌ها
احراز هویت (Identity) در ASP.Net با استفاده از بانک اطلاعاتی MongoDB

برای انتقال جداول احراز هویت (Identity) از SQL Server به بانک اطلاعاتی MongoDB و نحوه استفاده از آن از سورس نمونه در لینک بالا استفاده کنید.
همچنین در این پروژه از پکیج AspNet.Identity.MongoDB 2.0.8   که بر روی Nuget قرار دارد استفاده شده است.

احراز هویت (Identity) در ASP.Net با استفاده از بانک اطلاعاتی MongoDB