مطالب
نکات استفاده از افزونه‌ی Web Essentials جهت پردازش LESS
در این مطلب، نحوه‌ی استفاده از افزونه‌ی Web Essentials جهت پردازش فایل‌های LESS را بررسی می‌کنیم. پیش‌تر مطالبی را در رابطه با CSS pre-processorها مطالعه کرده‌اید، LESS نیز یک CSS pre-processor است، یا در واقع بهتر است بگوئیم یک زبان جهت پویا کردن CSS می‌باشد که در سال 2009 توسط Alexis Sellier به صورت سورس باز ایجاد شد. یکی از خصوصیات جالب LESS نسبت به دیگر CSS preprocessorها، قابلیت کامپایل فایل‌های CSS به صورت real-time از طریق مرورگر توسط LESS.js می‌باشد.

روش‌های استفاده از LESS در دات نت
1- استفاده از SimpLESS
SimpLESS تمام تغییرات فایل‌های CSS را مشاهده می‌کند و در نهایت به صورت خودکار آنها را به CSS کامپایل و همچنین miniy می‌کند. این روش مستقل از دات نت است و برای هر فایل LESSی جوابگو خواهد بود.

2- استفاده از {}less.

Dotless یک پیاده سازی از کتابخانه جاوا اسکریپتی LESS برای دات نت می‌باشد. پکیج نیوگت DotLess را نیز می‌توانید از اینجا دریافت کنید. بعد از اضافه شدن فایل‌های آن، یک ارجاع به dotless.core به پروژه تان اضافه خواهد شد. همچنین در فایل Web.Config در قسمت HttpHandler خط زیر اضافه خواهد شد:

<add type="dotless.Core.LessCssHttpHandler,dotless.Core" validate="false" path="*.LESS" verb="*" />

خط فوق یعنی به محض مواجه شدن با فایل LESS، پردازشگر فایل‌های LESS وارد عمل می‌شود. همچنین خط زیر نیز جهت پیکربندی به قسمت configSections در فایل Web.Config اضافه می‌شود:

<section name="dotless" type="dotless.Core.configuration.DotlessConfigurationSectionHandler,dotless.Core" />

همچنین اگر مایل بودید می‌توانید تنظیمات مربوط به فشرده سازی و caching را نیز فعال کنید:

<dotless minifyCss="false" cache="true" />

3- استفاده از افزونه‌ی Web Essentials

Web Essentials برای کامپایل فایل‌های LESS از کامپایلر node استفاده می‌کند. کار با این افزونه خیلی ساده است. کافی است پسوند فایل CSS موجود در پروژه تان را درون ویژوال استودیو، به less. تغییر دهید. با دوبار کلیک بر روی فایل، ویرایشگر فایل‌های LESS برای شما نمایش داده می‌شود، همزمان نیز فایل یک فایل CSS و یک نسخه از فایل CSS را به صورت فشرده، برایتان تولید می‌کند. خب، هر بار که فایل LESS را تغییر دهید، Web Essentials به صورت خودکار فایل‌های css. و min.css. را برایتان روز رسانی می‌کند.

خوب با کلیک بر روی فایل less، ویرایشگر فایل‌های less نمایش داده می‌شود که با تغییر فایل css می‌توانید پیش نمایش آنرا در سمت راست مشاهده کنید:

تعریف متغیر

با استفاده از syntax زیر می‌توانید متغیرهای خود را تعریف کنید:

@variable-name: variableValue;

یکی از قابلیت‌های جالب در حین مقداردهی متغیرها به خصوص زمانیکه مقدار یک کد رنگی باشد، نمایش کادر انتخاب رنگ است، این کادر بلافاصله بعد از نوشتن علامت # در ابتدای مقدار متغیر نمایش داده می‌شود:

به طور مثال با تعریف متغیر فوق هر جایی می‌توانیم برای تعیین رنگ از آن استفاده کنیم:

@primary-color: #ff6a00;
body
{
    background-color: @primary-color;
}

استفاده از توابع

LESS شامل تعداد زیادی توابع از پیش نوشته شده است که می‌توانید به راحتی از آنها استفاده کنید، توابعی از جمله کار با رنگ ها، اعمال ریاضی و غیره. استفاده از آنها خیلی ساده است. به طور مثال در کد زیر از تابع percentage جهت تبدیل 0.5 به 50% استفاده کرده ایم:

.myClass
{
    width: percentage(0.5);
}

استخراج یک فایل

یکی دیگر از قابلیت‌های Web Essentials استخراج(Extract) یک فایل می‌باشد به طور مثال فایل LESS شما شامل متغیرهای زیر است:

@primary-color: #7BA857;
@primary-color-light: #B6DE8F;
@primary-color-lighter: #D3EFC3;
@primary-color-lightest: #EFFAE6;
@secondary-color: #AE855C;
@text-color-light: #666666;
@text-color-dark: #0444;

به راحتی می‌توانید تعاریف فوق را درون یک فایل LESS دیگر با نام colors.less قرار دهید:

تغییر تنظیمات پیش فرض Web Essentials

افزونه Web Essentials دارای یک قسمت جهت تغییر تنظیمات پیش فرض برای کار با LESS می‌باشد که با مراجعه به منوی Tools در ویژوال استودیو و سپس Options می‌توانید آنها را تغییر دهید:

Auto-compile dependent files on save: توسط این گزینه می‌توانیم تعیین کنیم که فایل‌های که import کرده ایم تنها در صورتی که تغییر کرده و ذخیره شده باشند، در فایل CSS جاری کامپایل شوند.

Compile files on build: توسط این گزینه می‌توانیم تعیین کنیم که فایل‌های less در زمان Build پروژه کامپایل شوند.

Compile files on save: توسط این گزینه می‌توانیم تعیین کنیم که فایل‌های less در زمان ذخیره کردن پروژه کامپایل شوند. 

Create source map files: اگر این گزینه True باشد فایل map. نیز تولید خواهد شد.

Custom output directory: اگر می‌خواهید خروجی در پوشه‌ی موردنظر شما نمایش داده شود می‌توانید آدرس آن را تعیین کنید.

Don't save raw compilation output: با فعال بودن این گزینه فایل CSS عادی ایجاد نخواهد شد.

Process source maps: توسط این گزینه می‌توانید قابلیت‌های ویرایشگر فایل‌های source map را فعال یا غیرفعال کنید.

Strict Math: با فعال بودن این گزینه LESS تمام اعمال ریاضی درون فایل CSS را پردازش خواهد کرد.

Show preview pane: از این گزینه نیز جهت نمایش یا عدم نمایش preview window استفاده می‌شود.

نظرات مطالب
روش‌هایی برای بهبود قابلیت دیباگ بسته‌های NuGet
- کتابخانه‌ای که ذکر کردید، از روش symbol server نیوگت استفاده می‌کند (که در بحث جاری مطرح شده) و نه قرار دادن فایل‌های pdb در بسته‌ی نیوگت. به همین جهت ارتباطی به issue ای که ارسال کردید و در مورد pdbهای embedded هست، ندارد و فایل‌های pdb دریافتی از symbol server، در پوشه‌ی bin کپی نمی‌شوند و در صورت دریافت، سراسری هستند (ذخیره در کش عمومی سیستم و بارگذاری مجدد از همان کش).
- هدف از source link این هست که بتوان قطعه کد کتابخانه‌ی ثالثی را در حین دیباگ مشاهده کرد. هدف از pdb دریافتی از nuget هم این است که اگر در حین کار با کتابخانه‌ای به استثنائی رسیدید، اطلاعات دیباگ بیشتری مانند شماره سطر کدهای مرتبط با آن کتابخانه را نمایش دهد و هر دو مورد هم بدون هیچ تنظیم اضافه‌تری در فایل csproj، با VSCode کار می‌کنند.

یک مثال با VSCode:
فایل launch.json پروژه به این صورت تغییر کرد (بر اساس توضیحات انتهای مطلب):
{
    // Use IntelliSense to find out which attributes exist for C# debugging
    // Use hover for the description of the existing attributes
    // For further information visit https://github.com/OmniSharp/omnisharp-vscode/blob/master/debugger-launchjson.md
    "version": "0.2.0",
    "configurations": [
        {
            "name": ".NET Core Launch (console)",
            "type": "coreclr",
            "request": "launch",
            "preLaunchTask": "build",
            // If you have changed target frameworks, make sure to update the program path.
            "program": "${workspaceFolder}/bin/Debug/netcoreapp3.1/EFCoreDbFunctionsSample.dll",
            "args": [],
            "cwd": "${workspaceFolder}",
            // For more information about the 'console' field, see https://aka.ms/VSCode-CS-LaunchJson-Console
            "console": "internalConsole",
            "stopAtEntry": false,
            "justMyCode": false,
            "symbolOptions": {
                "searchMicrosoftSymbolServer": true
            },
            "suppressJITOptimizations": true,
            "env": {
                "COMPlus_ZapDisable": "1"
            }
        },
        {
            "name": ".NET Core Attach",
            "type": "coreclr",
            "request": "attach",
            "processId": "${command:pickProcess}"
        }
    ]
}
در این زمان با فشردن دکمه‌ی F5 در VSCode، کار دریافت symbols از symbols server شروع می‌شود (و کمی طول می‌کشد و در لاگ پروژه، مراحل آن کاملا مشخص هست). در این حالت فایل‌های pdb را هم داخل پوشه‌ی bin\Debug\netcoreapp3.1 کپی نمی‌کند و در کش سراسری nuget در سیستم قرار می‌دهد تا به ازای هر پروژه، این اطلاعات تکراری حجیم (به ازای هر dll مرتبط با پروژه، یک فایل pdb حجیم از symbol server دریافت خواهد شد)، دریافت نشوند:
Loaded 'C:\Program Files\dotnet\shared\Microsoft.NETCore.App\3.1.8\System.Private.CoreLib.dll'. Symbols loaded.
Loaded 'D:\Prog\1399\EFCoreDbFunctionsSample\bin\Debug\netcoreapp3.1\EFCoreDbFunctionsSample.dll'. Symbols loaded.
.
.
.
Loaded 'D:\Prog\1399\EFCoreDbFunctionsSample\bin\Debug\netcoreapp3.1\EFCoreSecondLevelCacheInterceptor.dll'. Symbols loaded.
.
.
.
همانطور که مشاهده می‌کنید، Symbols مربوط به کتابخانه‌ی ثالث استفاده شده هم بارگذاری شده‌اند.

در مورد سورس لینک:
قرار دادن یک break-point روی یک سطر:


و سپس زمانیکه در حالت دیباگ (همان فشردن دکمه‌ی F5 در VSCode)، به این سطر رسیدیم، فشردن دکمه‌ی F11، تا سورس متناظر بارگذاری شود:

مطالب دوره‌ها
معرفی پروژه NotifyPropertyWeaver
پس از معرفی مباحث IL Code Weaving و همچنین ارائه راه حلی در مورد «استفاده از AOP Interceptors برای حذف کدهای تکراری INotifyPropertyChanged در WPF» راه حل مشابهی به نام NotifyPropertyWeaver ارائه شده است که همان کار AOP Interceptors را انجام می‌دهد؛ اما بدون نیاز به تشکیل پروکسی و سربار اضافی. کار نهایی را توسط ویرایش اسمبلی و افزودن کدهای IL لازم انجام می‌دهد؛ البته بدون استفاده از PostSharp. این پروژه از کتابخانه سورس باز پایه‌ای به نام Fody استفاده می‌کند که جهت IL Code weaving طراحی شده است.
اگر به Wiki آن مراجعه نمائید، لیست افزونه‌های قابل توجهی را در مورد آن خواهید یافت که PropertyChanged تنها یکی از آن‌ها است.


پیشنیازها
الف) صفحه پروژه در GitHub
ب) دریافت از طریق نوگت


روش استفاده

پس از نصب بسته نوگت پروژه PropertyChanged.Fody
 PM> Install-Package PropertyChanged.Fody
کلاسی را که باید پس از کامپایل، پیاده سازی‌های خودکار OnPropertyChanged را شامل شود، با ویژگی ImplementPropertyChanged مزین کنید.
using PropertyChanged;

namespace AOP02
{
    [ImplementPropertyChanged]
    public class Person
    {
        public string Id { set; get; }
        public string Name { set; get; }
    }
}
و سپس پروژه را کامپایل نمائید. خروجی کنسول Build در VS.NET :
------ Build started: Project: AOP02, Configuration: Debug x86 ------
  Fody (version 1.13.6.1) Executing
  Finished Fody 287ms.
  AOP02 -> D:\Prog\AOP02\bin\Debug\AOP02.exe
========== Build: 1 succeeded or up-to-date, 0 failed, 0 skipped ==========
اکنون اگر فایل اسمبلی نهایی پروژه را در برنامه ILSpy باز کنیم، چنین پیاده سازی را می‌توان شاهد بود:
using System;
using System.ComponentModel;
using System.Runtime.CompilerServices;
namespace AOP02
{
    public class Person : INotifyPropertyChanged
    {
        public event PropertyChangedEventHandler PropertyChanged;
        public string Id
        {
            [System.Runtime.CompilerServices.CompilerGenerated]
            get
            {
                return this.<Id>k__BackingField;
            }
            [System.Runtime.CompilerServices.CompilerGenerated]
            set
            {
              if (string.Equals(this.<Id>k__BackingField, value, System.StringComparison.Ordinal))
              {
                  return;
              }
              this.<Id>k__BackingField = value;
              this.OnPropertyChanged("Id");
            }
        }
        public string Name
        {
            [System.Runtime.CompilerServices.CompilerGenerated]
            get
            {
               return this.<Name>k__BackingField;
            }
            [System.Runtime.CompilerServices.CompilerGenerated]
            set
           {
             if (string.Equals(this.<Name>k__BackingField, value, System.StringComparison.Ordinal))
             {
                return;
             }
             this.<Name>k__BackingField = value;
             this.OnPropertyChanged("Name");
            }
        }
        public virtual void OnPropertyChanged(string propertyName)
        {
            PropertyChangedEventHandler propertyChanged = this.PropertyChanged;
            if (propertyChanged != null)
            {
                propertyChanged(this, new PropertyChangedEventArgs(propertyName));
            }
        }
    }
}
مطالب
کار با SignalR Core از طریق یک کلاینت Angular
نگارش AspNetCore.SignalR 1.0.0-alpha1-final چند روزی هست که منتشر شده‌است. در این مطلب قصد داریم یک برنامه‌ی وب ASP.NET Core 2.0 را به همراه یک Hub ایجاد کرده و سپس این Hub را در یک کلاینت Angular (2+) مورد استفاده قرار دهیم.


پیشنیازها

برای دنبال کردن این مثال فرض بر این است که NET Core 2.0 SDK. و همچنین Angular CLI را نیز پیشتر نصب کرده‌اید. مابقی بحث توسط خط فرمان و ابزارهای dotnet cli و angular cli ادامه داده خواهند شد و الزامی به نصب هیچگونه IDE نیست و این مثال تنها توسط VSCode پیگیری شده‌است.


تدارک ساختار ابتدایی مثال جاری


ساخت برنامه‌ی وب، توسط dotnet cli
ابتدا یک پوشه‌ی جدید را به نام SignalRCore2Sample ایجاد می‌کنیم. سپس داخل این پوشه، پوشه‌ی دیگری را به نام SignalRCore2WebApp ایجاد خواهیم کرد (تصویر فوق). از طریق خط فرمان به این پوشه وارد شده (در ویندوز، در نوار آدرس، دستور cmd.exe را تایپ و enter کنید) و سپس فرمان ذیل را صادر می‌کنیم:
 dotnet new mvc
این دستور، یک برنامه‌ی جدید ASP.NET Core 2.0 را تولید خواهد کرد.

ساخت برنامه‌ی کلاینت، توسط angular cli
سپس از طریق خط فرمان به پوشه‌ی SignalRCore2Sample بازگشته و دستور ذیل را صادر می‌کنیم:
 ng new SignalRCore2Client
این دستور، یک برنامه‌ی Angular را در پوشه‌ی SignalRCore2Client تولید می‌کند (تصویر فوق).

اکنون که در پوشه‌ی ریشه‌ی SignalRCore2Sample قرار داریم، اگر در خط فرمان، دستور . code را صادر کنیم، VSCode هر دو پوشه‌ی وب و client را با هم در اختیار ما قرار می‌دهد:


تکمیل پیشنیازهای برنامه‌ی وب

پس از ایجاد ساختار اولیه‌ی برنامه‌های وب ASP.NET Core و کلاینت Angular، اکنون نیاز است وابستگی جدید AspNetCore.SignalR را به آن معرفی کنیم. به همین جهت به فایل SignalRCore2WebApp.csproj مراجعه کرده و تغییرات ذیل را به آن اعمال می‌کنیم:
<Project Sdk="Microsoft.NET.Sdk.Web">
  <PropertyGroup>
    <TargetFramework>netcoreapp2.0</TargetFramework>
  </PropertyGroup>
  <ItemGroup>
    <PackageReference Include="Microsoft.AspNetCore.All" Version="2.0.0" />
    <PackageReference Include="Microsoft.AspNetCore.SignalR" Version="1.0.0-alpha1-final" />
  </ItemGroup>
  <ItemGroup>
    <DotNetCliToolReference Include="Microsoft.VisualStudio.Web.CodeGeneration.Tools" Version="2.0.0" />
    <DotNetCliToolReference Include="Microsoft.DotNet.Watcher.Tools" Version="2.0.0" />
  </ItemGroup>
</Project>
در اینجا ابتدا بسته‌ی Microsoft.AspNetCore.SignalR اضافه شده‌است. همچنین Microsoft.DotNet.Watcher.Tools را نیز اضافه کرده‌ایم تا بتوان از مزیت build تدریجی پروژه، به ازای هر تغییر صورت گرفته، استفاده کنیم.
پس از این تغییرات، دستور ذیل را در خط فرمان صادر می‌کنیم تا وابستگی‌های پروژه نصب شوند:
 dotnet restore
البته اگر افزونه‌ی #C مخصوص VSCode را نصب کرده باشید، تغییرات فایل csproj را دنبال کرده و پیام restore را نیز ظاهر می‌کند؛ تا همین دستور فوق را به صورت خودکار اجرا کند.
یک نکته: نگارش فعلی افزونه‌ی #C مخصوص VSCode، با تغییر فایل csproj و restore وابستگی‌های آن نیاز دارد یکبار آن‌را بسته و سپس مجددا اجرا کنید، تا اطلاعات intellisense خود را به روز رسانی کند. بنابراین اگر VSCode بلافاصله کلاس‌های مرتبط با بسته‌های جدید را تشخیص نمی‌دهد، علت صرفا این موضوع است.

پس از بازیابی وابستگی‌ها، به ریشه‌ی پروژه‌ی برنامه‌ی وب وارد شده و دستور ذیل را صادر کنید:
 dotnet watch run
این دستور، پروژه را build کرده و سپس بر روی پورت 5000 ارائه می‌دهد. همچنین به ازای هر تغییری در فایل‌های کدهای برنامه، به صورت خودکار برنامه را build کرده و مجددا ارائه می‌دهد.


تکمیل برنامه‌ی وب جهت ارسال پیام‌هایی به کلاینت‌های متصل به آن

پس از افزودن وابستگی‌های مورد نیاز، بازیابی و build برنامه، اکنون نوبت به تعریف یک Hub است، تا از طریق آن بتوان پیام‌هایی را به کلاینت‌های متصل ارسال کرد. به همین جهت یک پوشه‌ی جدید را به نام Hubs به پروژه‌ی وب افزوده و سپس کلاس جدید MessageHub را به صورت ذیل به آن اضافه می‌کنیم:
using System.Threading.Tasks;
using Microsoft.AspNetCore.SignalR;

namespace SignalRCore2WebApp.Hubs
{
    public class MessageHub : Hub
    {
        public Task Send(string message)
        {
            return Clients.All.InvokeAsync("Send", message);
        }
    }
}
این کلاس از کلاس پایه Hub مشتق می‌شود. سپس در متد Send آن می‌توان پیام‌هایی را به کلاینت‌های متصل به برنامه ارسال کرد.

پس از تعریف این Hub، نیاز است به کلاس Startup مراجعه کرده و دو تغییر ذیل را اعمال کنیم:
الف) ثبت و معرفی سرویس SignalR
ابتدا باید SignalR را فعالسازی کرد. به همین جهت نیاز است سرویس‌های آن‌را به صورت یکجا توسط متد الحاقی AddSignalR در متد ConfigureServices به نحو ذیل معرفی کرد:
public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
{
   services.AddSignalR();
   services.AddMvc();
}

ب) ثبت مسیریابی دسترسی به Hub
پس از تعریف Hub، مرحله‌ی بعدی، مشخص سازی نحوه‌ی دسترسی به آن است. به همین جهت در متد Configure، به نحو ذیل Hub را معرفی کرده و سپس یک path را برای آن مشخص می‌کنیم:
public void Configure(IApplicationBuilder app, IHostingEnvironment env)
{
   app.UseSignalR(routes =>
   {
      routes.MapHub<MessageHub>(path: "message");
    });
یعنی اکنون این Hub در آدرس ذیل قابل دسترسی است:
  http://localhost:5000/message
این آدرسی است که در کلاینت Angular، از آن برای اتصال به هاب، استفاده خواهیم کرد.


انتشار پیام‌هایی به تمام کاربران متصل به برنامه

آدرس فوق به تنهایی کار خاصی را انجام نمی‌دهد. از آن جهت اتصال کلاینت‌های برنامه استفاده می‌شود و این کلاینت‌ها پیام‌های رسیده‌ی از طرف برنامه را از این آدرس دریافت خواهند کرد. بنابراین مرحله‌ی بعد، ارسال تعدادی پیام به سمت کلاینت‌ها است. برای این منظور به HomeController برنامه‌ی وب مراجعه کرده و آن‌را به نحو ذیل تغییر می‌دهیم:
using System.Threading.Tasks;
using Microsoft.AspNetCore.Mvc;
using Microsoft.AspNetCore.SignalR;
using SignalRCore2WebApp.Hubs;

namespace SignalRCore2WebApp.Controllers
{
    public class HomeController : Controller
    {
        private readonly IHubContext<MessageHub> _messageHubContext;
        public HomeController(IHubContext<MessageHub> messageHubContext)
        {
            _messageHubContext = messageHubContext;
        }

        public IActionResult Index()
        {
            return View(); // show the view
        }

        [HttpPost]
        public async Task<IActionResult> Index(string message)
        {
            await _messageHubContext.Clients.All.InvokeAsync("Send", message);
            return View();
        }
    }
}
برای دسترسی به Hubهای تعریف شده می‌توان از سیستم تزریق وابستگی‌ها استفاده کرد. برای این منظور تنها کافی است Hub مدنظر را به عنوان آرگومان جنریک IHubContext تعریف کرد. سپس از طریق آن می‌توان به این context‌، در قسمت‌های مختلف برنامه دسترسی یافت و برای مثال پیام‌هایی را به کاربران ارائه داد.
در این مثال ابتدا View ذیل نمایش داده می‌شود:
@{
    ViewData["Title"] = "Home Page";
}

<form method="post"
      asp-action="Index"
      asp-controller="Home"
      role="form">
  <div class="form-group">
     <label label-for="message">Message: </label>
     <input id="message" name="message" class="form-control"/>
  </div>
  <button class="btn btn-primary" type="submit">Send</button>
</form>
کار آن فرستادن یک پیام به متد Index است. سپس این متد، به کمک context تزریق شده‌ی Hub پیام‌ها، این پیام را به تمام کلاینت‌های متصل ارسال می‌کند.


تکمیل برنامه‌ی کلاینت Angular جهت نمایش پیام‌های رسیده‌ی از طرف سرور

تا اینجا ساختار ابتدایی برنامه‌ی Angular را توسط Angular CLI ایجاد کردیم. اکنون نیاز است وابستگی سمت کلاینت SignalR Core را نصب کنیم. به همین جهت از طریق خط فرمان به پوشه‌ی SignalRCore2Client وارد شده و دستور ذیل را صادر کنید:
 npm install @aspnet/signalr-client --save
پرچم save آن سبب خواهد شد تا این وابستگی علاوه بر نصب، در فایل package.json نیز درج شود.
کلاینت رسمی signalr، هم جاوا اسکریپتی است و هم تایپ‌اسکریپتی. به همین جهت به سادگی توسط یک برنامه‌ی تایپ اسکریپتی Angular قابل استفاده است. کلاس‌های آن‌را در مسیر node_modules\@aspnet\signalr-client\dist\src می‌توانید مشاهده کنید.
در ابتدا، فایل app.component.ts را به نحو ذیل تغییر می‌دهیم:
import { Component, OnInit } from "@angular/core";
import { HubConnection } from "@aspnet/signalr-client";

@Component({
  selector: "app-root",
  templateUrl: "./app.component.html",
  styleUrls: ["./app.component.css"]
})
export class AppComponent implements OnInit {
  hubPath = "http://localhost:5000/message";
  messages: string[] = [];

  ngOnInit(): void {
    const connection = new HubConnection(this.hubPath);
    connection.on("send", data => {
      this.messages.push(data);
    });
    connection.start().then(() => {
      // connection.invoke("send", "Hello");
      console.log("connected.");
    });
  }
}
در اینجا در ابتدا، کلاس HubConnection از ماژول aspnet/signalr-client@ دریافت شده‌است. سپس بر این اساس در ngOnInit، یک وهله از آن که به مسیر Hub تعریف شده‌ی برنامه اشاره می‌کند، ایجاد خواهد شد. هر زمانیکه پیامی از سمت سرور دریافت گردید، این پیام را به لیست messages، که یک آرایه است اضافه می‌کنیم. در آخر برای راه اندازی این اتصال، متد start آ‌ن‌را فراخوانی خواهیم کرد. در اینجا می‌توان یک متد سمت سرور را فراخوانی کرد و یا برقراری اتصال را در کنسول developers مرورگر نمایش داد.
آرایه‌ی messages را به نحو ذیل توسط یک حلقه در قالب این کامپوننت نمایش خواهیم داد:
<div>
  <h1>
    The messages from the server:
  </h1>
  <ul>
    <li *ngFor="let message of messages">
      {{message}}
    </li>
  </ul>
</div>
پس از آن به ریشه‌ی پروژه‌ی کلاینت مراجعه کرده و دستور ذیل را صادر می‌کنیم تا برنامه‌ی Angular ساخته شده و در مرورگر پیش فرض سیستم نمایش داده شود:
  ng serve -o
در این حالت برنامه در آدرس  http://localhost:4200/ قابل دسترسی خواهد بود.


همانطور که مشاهده می‌کنید، پیام خطای ذیل را صادر کرده‌است:
 Failed to load http://localhost:5000/message: Response to preflight request doesn't pass access control check: No 'Access-Control-Allow-Origin' header is present on the requested resource. Origin 'http://localhost:4200' is therefore not allowed access.
علت اینجا است که برنامه‌ی Angular بر روی پورت 4200 کار می‌کند و برنامه‌ی وب ما بر روی پورت 5000 تنظیم شده‌است. به همین جهت نیاز است CORS را در برنامه‌ی وب تنظیم کرد تا امکان یک چنین دسترسی صادر شود.
برای این منظور به فایل آغازین برنامه‌ی وب مراجعه کرده و سرویس‌های AddCors را به مجموعه‌ی سرویس‌های برنامه اضافه می‌کنیم:
public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
{
    services.AddSignalR();
    services.AddCors(options =>
            {
                options.AddPolicy("CorsPolicy",
                    builder => builder
                        .AllowAnyOrigin()
                        .AllowAnyMethod()
                        .AllowAnyHeader()
                        .AllowCredentials());
            });
    services.AddMvc();
}
پس از آن در متد Configure، این سیاست دسترسی باید مورد استفاده قرار گیرد؛ و گرنه این تنظیمات کار نخواهد کرد. محل قرارگیری آن نیز باید پیش از سایر تنظیمات باشد:
public void Configure(IApplicationBuilder app, IHostingEnvironment env)
{
   app.UseCors(policyName: "CorsPolicy");
اکنون اگر مجددا برنامه‌ی Angular را Refresh کنیم، در console توسعه دهندگان مرورگر، مشاهده خواهیم کرد که اتصال برقرار شده‌است:


در آخر برای آزمایش برنامه، به آدرس http://localhost:5000 یا همان برنامه‌ی وب، مراجعه کرده و پیامی را ارسال کنید. بلافاصله مشاهده خواهید کرد که این پیام توسط کلاینت Angular دریافت شده و نمایش داده می‌شود:



کدهای کامل این مثال را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: SignalRCore2Sample.zip
برای اجرا آن، ابتدا به پوشه‌ی SignalRCore2WebApp مراجعه کرده و دو فایل bat آن‌را به ترتیب اجرا کنید. اولی وابستگی‌ها‌ی برنامه را بازیابی می‌کند و دومی برنامه را بر روی پورت 5000 ارائه می‌دهد.
سپس به پوشه‌ی SignalRCore2Client مراجعه کرده و در آنجا نیز دو فایل bat ابتدایی آن‌را به ترتیب اجرا کنید. اولی وابستگی‌های برنامه‌ی Angular را بازیابی می‌کند و دومی برنامه‌ی Angular را بر روی پورت 4200 اجرا خواهد کرد.
پاسخ به بازخورد‌های پروژه‌ها
اجرا نشدن پروژه
برخی از مشکلات مربوط به nuget به فرض برقراری ارتباط با اینترنت، به پروتکل https برمی‌گردد که به دلیل کندی سرعت یا اشکالات فیلترینگ یا روتینگ‌های طولانی، زمان اتصال و درخواست منقضی شده و ارتباط ناموفق می‌شود و بخشی از بسته‌ها دریافت شده و بخشی هم دریافت نمی‌شود.
راه حل اول رفتن به تنظیمات nuget و تبدیل پروتکل ارتباطی به پروتکل http  است که فقط کافیست حرف s را از https حذف کنید و آن مخزن را فعال کرده و در ابتدا قرار دهید.
راه حل دوم جلوگیری از این اتفاق و مداخله، با روش‌های متداول ضد ف ی ل ت ر ی ن گ هست.
نکته دیگری هم وجود دارد که علیرغم وجود بسته‌ای در پروژه، ممکن است علامت اخطاری وجود داشته باشد یا برنامه آن بسته را شناسایی نکرده باشد. در این حالت آن بسته را حذف کرده و مجدداً پروژه را build کنید.

پ.ن1: یک پروژه اگر نتواند بسته‌هایش را دریافت کند، درست build نمی‌شود و بنابراین هر پروژه دیگری هم که از آن استفاده کرده باشد در build خود دچار خطار خواهد شد که به محض برطرف شدن اشکال اول، این پروژه نیز با موفقیت build خواهد شد.
پ.ن2: برخی از خطاهای اینجا بخاطر نبود برخی فایل‌ها در پروژه دانلود شده است که  اگر مجدداً دانلود کنید، اشکال برطرف شده است.
پ.ن3: گاهی نیز پیش می‌آید که باید بصورت دستی وارد عمل شده و برخی از پکیج‌ها را با وارد کردن دستور دریافت آن بسته یا دستور دریافت مجدد آن بسته یا دستور آپدیت آن بسته، دریافت کرد.
مطالب
چک لیست تهیه یک برنامه ASP.NET MVC
خلاصه نکاتی که من در تهیه یک برنامه ASP.NET MVC رعایت می‌کنم:

- استفاده از T4MVC اجباری است. به هیچ عنوان نباید از رشته‌ها برای مشخص سازی نام کنترلرها یا اکشن متدها در قسمت‌های مختلف برنامه استفاده شود.
- تا حد امکان از ViewBag ، ViewData و امثال آن استفاده نشده و به ازای هر View یک مدل متناظر (ViewModel) ایجاد شود.
- فایل پروژه برنامه توسط یک ادیتور متنی ویرایش شده و MvcBuildViews آن به True تنظیم شود.
- مدل‌های متناظر با جداول بانک اطلاعاتی نباید مستقیما در Viewهای برنامه استفاده شوند.
- پوشه Models، از پروژه اصلی حذف شود. یک پروژه class library جدید به نام MyProjectName.Models برای نگهداری ViewModels ایجاد گردد.
- یک پروژه Class library دیگر به نام MyProjectName.DomainClasses برای نگهداری کلاس‌های متناظر با جداول بانک اطلاعاتی ایجاد شود.
- از سیستم minification و bundling، برای یکی سازی اسکریپت‌ها و CSSهای برنامه استفاده شود.
- قسمت custom errors فایل web.config برنامه به نحو صحیحی مقدار دهی شود.
- تمام فرم‌های عمومی برنامه باید دارای AntiForgeryToken باشند.
- تمام فرم‌های عمومی برنامه باید captcha داشته باشند.
- پوشه‌های Content و Scripts از سیستم مسیریابی تعریف شده در Global.asax خارج شوند.
- MvcHandler.DisableMvcResponseHeader = true به Application_Start اضافه شود.
- اگر فقط از Razor به عنوان ViewEngine استفاده می‌شود، در Application_Start، باید سایر ViewEngineهای مورد استفاده، حذف شوند.
- فیلتر پیش فرض مدیریت خطاها حذف و بجای آن از ELMAH استفاده شود.
- در web.config، مقادیر executionTimeout و maxRequestLength مرتبط با httpRuntime تنظیم شوند. همچنین enableVersionHeader آن نیز خاموش گردد.
- استفاده از سشن‌ها کلا باید حذف شود. ماژول توکار آن از قسمت httpModules حذف گردد تا پردازش موازی صفحات فعال گردد. (سشن مربوط است به دوران ASP کلاسیک دهه نود و هیچ نیازی به استفاده از آن در MVC نیست)
- در هیچ کنترلری نباید جزئیات پیاده سازی متدی مشاهده شود. تمام پیاده سازی‌ها باید به لایه سرویس‌های مختلف برنامه منتقل و از طریق تزریق وابستگی‌ها در دسترس باشند.
- اگر نیاز به مشخص سازی آدرسی در سایت است (خصوصا در اسکریپت‌ها) باید از Url.Action استفاده شود و نه رشته‌ها.
- بهتر است بومی سازی برنامه از روز اول آن درنظر گرفته شده و تمام عبارات مورد استفاده در فایل‌های Resource درج شوند.
- برای مدیریت ساده‌تر بسته‌های مورد استفاده (وابستگی‌های برنامه) بهتر است از NuGet استفاده شود.
- از یک ماژول HTTP compression مستقل و با کیفیت استفاده شود (برای سازگاری بهتر با نگارش‌های مختلف IIS).
- برای معرفی HTTP modules و سادگی تعریف و فعال سازی آن‌ها در انواع و اقسام IISها بهتر است از کتابخانه WebActivator استفاده شود.
- امکان دوبار کلیک کردن بر روی تمام دکمه‌ها نباید وجود داشته باشد.
- از هش‌های ترکیبی استفاده شود. مستقیما از MD5 یا SHA1 استفاده نشود.
- با اسکریپت‌های anti IE6,7، این مرورگرها به رحمت ایزدی واصل شوند.
- اگر کاربری JavaScript را در مرورگر خود غیرفعال کرد، نباید بتواند از سایت استفاده کند.
- کلیه تغییرات تنظیمات و محتوای مهم سایت باید برای مدیر سایت بلافاصله ایمیل شوند.
- یک سری کارهای متداول مانند تهیه فایل‌های favicon.ico، apple-touch-icon-XxY.png، crossdomain.xml، robots.txt و sitemap.xml (ترجیحا پویا) فراموش نشود.
- در web.config و در زمان ارائه، compilation debug=false تنظیم شود.
- در تمام قسمت‌هایی که AlllowHtml فعال شده باید از پاکسازی Html دریافتی جهت مقابله با XSS مطمئن شد.
- جهت سهولت طراحی table less از یک فریم ورک CSS ایی استفاده شود.
- در تمام قسمت‌هایی که فایلی آپلود می‌شود باید بررسی شود فایل‌های نا امن (فایل‌های اجرایی ASP.NET) قابل آپلود نباشند.
- حین کار با بانک‌های اطلاعاتی یا از ORM استفاده شود و یا از کوئری‌های پارامتری.
- هر برنامه ASP.NET باید داری یک Application pool مجزا به همراه تنظیمات حافظه مشخصی باشد.
- تمام صفحات باید عنوان داشته باشند. به همین منظور مقدار دهی پیش فرض آن در فایل ViewStart صورت گیرد.
- در صفحه لاگین سایت، autocomplete خاموش شود.
- تمام deleteهای برنامه باید به HttpPost محدود شوند. تمام گزارشات و نمایش اطلاعات غیرعمومی برنامه به HttpGet محدود شوند.
- تعداد رفت و برگشت‌های به بانک اطلاعاتی در یک صفحه توسط پروفایلرها بررسی شده و اطلاعات عمومی پرمصرف کش شوند.
- در هیچکدام از کلاس‌های ASP.NET MVC نباید از HttpContext مستقیما استفاده شود. کلاس پایه جدید آن باید مورد استفاده قرار گیرد یا از Action Result صحیحی استفاده گردد.
- کش کردن فایل‌های استاتیک درنظر گرفته شود.
- تمام درخواست‌های jQuery Ajax باید بررسی شوند. آیا واقعا مرتبط هستند به سایت جاری و آیا واقعا Ajax ایی هستند.


یک نکته:
امکان تهیه قالب‌های سفارشی VS.NET و لحاظ موارد فوق در آن جهت استفاده‌های بعدی نیز وجود دارد:
Create Reusable Project And Item Templates For Your Development Team 
Write Templates for Visual Studio 2010 
Building a Custom Project Wizard in Visual Studio .NET 

مطالب
استفاده از RequireJs در پروژه های Asp.Net MVC
 در پست قبلی با کلیات RequireJs آشنا شدید. در این به بررسی  و پیاده سازی مثال قبل در قالب یک پروژه Asp.Net MVC می‌پردازم:
ابتدا یک پروژه Asp.Net MVC ایجاد کنید. در فولدر scripts تمام فایل‌های جاوااسکریپ پروژه قرار خواهند داشت. اگر قصد داشته باشیم که فایل‌های جاوااسکریپی سایر فریم ورک‌ها را استفاده نماییم (مثل backbone.js و ExtJs و...) برای طبقه بندی بهتر فایل ها، بهتر است که یک فولدر با نامی مشخص بسازیم و فایل‌های مورد نیاز را در آن قرار دهیم. البته اگر از nuget برای نصب این فریم ورک‌ها استفاده نمایید عموما این کار انجام خواهد شد.
حال با استفاده از Package Manager Console و اجرای دستور زیر، اقدام به نصب requireJs کنید
PM> Install-package requireJs
ساختار فولدر scripts به صورت زیر خواهد شد(دو فایل r.js و require.js به این فولدر اضافه می‌شود)  

 

یک فولدر به نام MyFiles در فولدر Scripts بسازید و فایل‌های purchase.js و product.js و credits.js در پروژه قبل را در آن کپی نمایید. کد فایل‌های پروژه قبل به صورت زیر بوده است:
purchase.js
define(["credits","products"], function(credits,products) {
  console.log("Function : purchaseProduct");
  return {
    purchaseProduct: function() {
      var credit = credits.getCredits();
      if(credit > 0){
        products.reserveProduct();
        alert('purchase done');'
        return true;
 } alert('purchase cancel');   return false; } } });
در کد بالا از یک alert برای نمایش موفقیت یا عدم موفقیت عملیات استفاده کردم.
products.js
define(function(products) {
  return {
    reserveProduct: function() {
      console.log("Function : reserveProduct");
      return true;
    }
  }
});
credits.js
define(function() {
  console.log("Function : getCredits");
  return {
    getCredits: function() {
      var credits = "100";
      return credits;
    }
  }
});
در نتیجه فایل‌های زیر به ساختار فولدر scripts اضافه شده است:


برای قدم بعدی، در متد RegisterBundles فایل bundleConfig پروژه دستور زیر را وارد نمایید:
  bundles.Add( new ScriptBundle( "~/bundles/require" ).Include(
                      "~/Scripts/require.js" ) );
کاملا واضح است که نیاز به تغییر در فایل Layout_  پروژه نیز داریم؛ در نتیجه تغییرات زیر را در فایل اعمال نمایید:



همان طور که مشاهده می‌کنید ابتدا با استفاده از دستور Scripts.Render فایل‌های include شده برای requireJs را در صفحه لود می‌کنید. سپس در تگ scripts که نوشته شده است با استفاده از دستور require.config مکان فایل‌های مورد نیاز را به فریم ورک Require معرفی میکنیم. این بدان معنی است که فریم ورک هر زمان که نیاز به لود یک وابستگی برای فایل‌های جاوااسکریپ داشته باشد، این مکان معرفی شده را جستجو خواهد کرد.
حال برای استفاده و لود ماژول purchase در انتهای فایل Index فولدر Home تغییرات زیر را اعمال نمایید:
@section scripts
{
    <script type="text/javascript">
    require(['purchase'], function (purchase)
    {        
        purchase.purchaseProduct();
    });
</script>
}
در دستورات بالا با کمک دستور require(همان طور که در پست قبلی توضیح داده شد) ماژول purchase را لود می‌کنیم و بعد با فراخوانی تابع purchaseProduct به خروجی مورد نظر خواهیم رسید. در این جا من از دستور alert برای نمایش خروجی استفاده کردم! در نتیجه خروجی به صورت زیر خواهد بود:

 
پاسخ به بازخورد‌های پروژه‌ها
خطا در متد های Async
این مشکل برطرف و آزمایش شد.
- نگارش جدید برنامه را از اینجا دریافت کنید.
- بسته‌های نیوگت مرتبط را هم نیاز است به روز کنید:
PM> Update-Package DNTProfiler.EntityFramework.Core
Or
PM> Update-Package DNTProfiler.NHibernate.Core
نظرات مطالب
راه اندازی سرور Git با استفاده از Bonobo Git Server و انتقال از ساب ورژن به گیت
یک نکته‌ی تکمیلی: استفاده از bonobo git server

شاید براتون پیش آمده باشد که در یک سازمانی مشغول به کار هستید و نیاز هست که از گیت استفاده کنید. حالا فرض کنید از شما خواسته می‌شود که یک گیت سرور اختصاصی راه اندازی کنید. اولین چیزی که به ذهن شما می‌رسد راه اندازی گیت لب روی سرور خودتون هست. ولی جهت راه اندازی این مورد نیاز به سرور لینوکس دارید و اگر مانند بنده به این سیستم عامل تسلط نداشته باشید به مشکل برخورد خواهید کرد. حالا راه حل و روشی که خودم استفاده کردم را خدمتتون شرح میدم. من برای این کار از bonobo git server   استفاده کردم. به این صورت هست که یک پروژه نوشته شده برای کنترل نسخه با زبان asp mvc هست؛ میتونید از اینجا دریافتش کنید. بعد از اینکه فایل را دانلود و استخراج کردید، با یک پروژه پابلیش شده مواجه خواهید شد؛ مانند تصویر زیر:

حالا فقط لازم هست که این فایل را ببرید روی وب سرور iis خود و به راحتی به‌عنوان یک گیت سرور مورد استفاده قرار دهید. فقط به این دو مورد خوب توجه داشته باشید:
  • دسترسی کامل به یوزر iis_users
  • تمامی موارد مربوط به کنترل ریپوزیتوری‌ها توسط برنامه کنترل می‌شود و ریپوزیتوزی‌ها بصورت پیشفرض در پوشه App_Data ذخیره می‌شوند که قابل تغییر نیز می‌باشد.

اگر به آدرس گیت سرور خود مراجعه نمایید، دقیقا یک پنل شبیه به گیت هاب و گیت لب به شما اختصاص داده میشود که نام کاربری و رمز آن admin , admin می‌باشند.
یک تصویر راه اندازی شده از گیت سرور bonobo :