مطالب
Cookie - قسمت سوم

Cookie - قسمت اول: مقدمه، تاریخچه، معرفی، و شرح کامل

Cookie - قسمت دوم: کوکی در جاوا اسکریپت

نکته مهم: خواندن قسمت‌های قبلی این سری (مخصوصا قسمت اول) برای درک بهتر مطالب پیشنهاد می‌شود.



کوکی در ASP.NET - بخش اول

در قسمت‌های قبلی مقدمات و مباحث کلی راجع به کوکی‌ها و انواع آن، شرح کامل خواص، نحوه رفتار مرورگرها با انواع کوکی‌ها و درنهایت نحوه کار کردن با کوکی‌ها در سمت کلاینت با استفاده از زبان محبوب جاوا اسکریپت پرداخته شد.

در ادامه این سری مطالب به نحوه برخورد ASP.NET با کوکی‌ها و چگونگی کار کردن با کوکی در سمت سرور آشنا خواهیم شد. در بخش اول این قسمت مباحث ابتدایی و اولیه برای کار با کوکی‌ها در ASP.NET ارائه می‌شود. در بخش دوم مباحث پیشرفته‌تر همچون SubCookieها در ASP.NET و نیز سایر نکات ریز کار با کوکی‌ها در ASP.NET بحث خواهد شد.

.


Response و Request در ASP.NET

در قسمت اول این سری به مفاهیم Http Response و Http Request اشاره کوتاهی شده بود. به‌صورت خلاصه، درخواستی که از سمت یک کلاینت به یک وب سرور ارسال می‌شود Request و پاسخی که وب سرور به آن درخواست می‌دهد Response نامیده می‌شود.

در ASP.NET، کلیه اطلاعات مرتبط با درخواست رسیده از سمت یک کلاینت در نمونه‌ای منحصر به فرد از کلاس HttpRequest نگه‌داری می‌شود. محل اصلی نگه‌داری این نمونه در پراپرتی Request از نمونه جاری کلاس System.Web.HttpContext (قابل دسترسی ازطریق HttpContext.Current) است. البته کلاس Page هم یک پراپرتی با نام Request دارد که دقیقا از همین پراپرتی کلاس HttpContext استفاده می‌کند.

هم‌چنین کلیه اطلاعات مرتبط با پاسخ ارسالی وب سرور به سمت کلاینت مربوطه در نمونه‌ای از کلاس HttpResponse ذخیره می‌شود. محل اصلی نگه‌داری این نمونه نیز در پراپرتی Response از نمونه جاری کلاس HttpContext است. همانند Request، کلاس Page یک پراپرتی با نام Response برای نگه‌داری این نمونه دارد که این هم دقیقا از پراپرتی متناظر در کلاس HttpContext استفاده می‌کند.



کوکی‌ها در Response و Request

هر دو کلاس HttpResponse و HttpRequest یک پراپرتی با عنوان Cookies (^ و ^) دارند که مخصوص نگهداری کوکی‌های مربوطه هستند. این پراپرتی از نوع System.Web.HttpCookieCollection است که یک کالکشن مخصوص برای ذخیره کوکی‌هاست.

- این پراپرتی (Cookies) در کلاس HttpRequest محل نگه‌داری کوکی‌های ارسالی توسط مرورگر در درخواست متناظر آن است. کوکی‌هایی که مرورگر با توجه به شرایط جاری و تنظیمات کوکی‌ها اجازه ارسال به سمت سرور را به آن‌ها داده و در درخواست ارسالی ضمیمه کرده است (با استفاده از هدر :Cookie که در قسمت اول شرح داده شد) و ASP.NET پس از پردازش و Parse داده‌ها، درون این پراپرتی اضافه کرده است.

- این پراپرتی (Cookies) در کلاس HttpResponse محل ذخیره کوکی‌های ارسالی از وب سرور به سمت مرورگر کلاینت در پاسخ به درخواست متناظر است. کوکی‌های درون این پراپرتی پس از بررسی و استخراج داده‌های موردنیاز توسط ASP.NET در هدر پاسخ ارسالی ضمیمه خواهند شد (با استفاده از هدر :Set-Cookie که در قسمت اول توضیح داده شد).

.


ایجاد و به‌روزرسانی کوکی در ASP.NET

برای ایجاد یک کوکی و ارسال آن به سمت کلاینت همان‌طور که در بالا نیز اشاره شد، باید از پراپرتی Response.Cookies از کلاس HttpContext استفاده کرد. برای ایجاد یک کوکی روش‌های مختلفی وجود دارد.

  • در روش اول با استفاده از ویژگی مخصوص ایندکسر کلاس HttpCookieCollection عملیات تولید کوکی انجام می‌شود. در این روش، ابتدا بررسی می‌شود که کوکی موردنظر در لیست کوکی‌های جاری وجود دارد یا خیر. درصورتی‌که با این نام قبلا یک کوکی ثبت شده باشد، مقدار کوکی موجود بروزرسانی خواهد شد. اما اگر این نام وجود نداشته باشد یک کوکی جدید با این نام به لیست افزوده شده و مقدار آن ثبت می‌شود. مثال:
HttpContext.Current.Response.Cookies["myCookie"].Value = "myCookieValue";
  • روش بعدی استفاده از متد Add در کلاس HttpCookieCollection است. در این روش ابتدا یک نمونه از کلاس HttpCookie ایجاد شده و سپس این نمونه به لیست کوکی‌ها اضافه می‌شود. کد زیر چگونگی استفاده از این روش را نشان می‌دهد:
var myCookie = new HttpCookie("myCookie", "myCookieValue");
HttpContext.Current.Response.Cookies.Add(myCookie);
  • روش دیگر استفاده از متد Set کلاس HttpCookieCollection است. تفاوت این متد با متد Add در این است که متد Set ابتدا سعی می‌کند عملیات update انجام دهد. یعنی عملیات افزودن تنها وقتی‌که نام کوکی موردنظر در لیست کوکی‌ها یافته نشود انجام خواهد شد. برای مثال:
HttpContext.Current.Response.Cookies.Set(new HttpCookie("myCookie", "myCookieValue"));

نکته: باتوجه به توضیحات بالا، متد Set اجازه افزودن دو کوکی با یک نام را نمی‌دهد. برای اینکار باید از متد Add استفاده کرد. درباره این موضوع در قسمت بعدی بیشتر توضیح داده خواهد شد.

  • روش دیگری که برای ایجاد یکی کوکی می‌توان از آن استفاده کرد، بکارگیری متد AppnedCookie از کلاس HttpResponse است. در این روش نیز ابتدا باید یک نمونه از کلاس HttpCookie تولید شود. این روش همانند استفاده از متد Add از کلاس HttpCookieCollection است. کد زیر مثالی از این روش را نشان می‌دهد:

HttpContext.Current.Response.AppendCookie(new HttpCookie("myCookie", "myCookieValue"));
  • روش بعدی استفاده از متد SetCookie از کلاس HttpResponse است. فرق این متد با متد AppendCookie در این است که در متد SetCookie ابتدا وجود یک کوکی با نام ارائه شده بررسی می‌شود و درصورت وجود، مقدار این کوکی بروزرسانی می‌شود. درصورتی‌که قبلا یک کوکی با این نام وجود نداشته باشد، یک کوکی جدید به لیست کوکی‌ها اضافه می‌شود. این روش همانند استفاده از متد Set از کلاس HttpCookieCollection است. نمونه‌ای از نحوه استفاده از این متد در زیر آورده شده است:
HttpContext.Current.Response.SetCookie(new HttpCookie("myCookie", "myCookieValue"));

نکته: تمامی فرایندهای نشان داده شده در بالا تنها موجب تغییر محتویات کالکشن کوکی‌ها درون HttpContext می‌شود و تا زمانی‌که توسط وب سرور با استفاده از دستور Set-Cookie به سمت مرورگر ارسال نشوند تغییری در کلاینت بوجود نخواهند آورد.

برای آشنایی بیشتر با این روند کد زیر را برای تعریف یک کوکی جدید درنظر بگیرید:

HttpContext.Current.Response.Cookies["myCookie"].Value = "myValue";
برای مشاهده هدر تولیدی توسط وب سرور می‌توان از نرم افزار محبوب Fiddler استفاده کرد (از اواخر سال 2012 که نویسنده این ابزار به Telerik پیوسته، توسعه آن بسیار فعال‌تر شده و نسخه‌های جدید با لوگوی جدید! ارائه شده است).
تصویر زیر مربوط به مثال بالاست:

همانطور که مشاهده می‌کنید دستور ایجاد یک کوکی با نام و مقدار وارده در هدر پاسخ تولیدی توسط وب سرور گنجانیده شده است.

نکته: در ASP.NET به صورت پیش فرض از مقدار "/" برای پراپرتی Path استفاده می‌شود.


خواص کوکی در ASP.NET

برای تعیین یا تغییر خواص یک کوکی در ASP.NET باید به نمونه HttpCookie مربوطه دست یافت. سپس با استفاده از پراپرتی‌های این کلاس می‌توان خواص موردنظر را تعیین کرد. برای مثال:

var myCookie = new HttpCookie(string.Empty);
myCookie.Name = "myCookie";
myCookie.Value = "myCookieValue";
myCookie.Domain = "dotnettip.info";
myCookie.Path = "/post";
myCookie.Expires = new DateTime(2015, 1, 1);
myCookie.Secure = true;
myCookie.HttpOnly = true;

نکته مهم: امکان تغییر خواص یک کوکی به صورت مستقیم در سمت سرور وجود ندارد. درواقع برای اعمال این تغییرات در سمت کلاینت باید به ازای هر کوکی موردنظر یک کوکی جدید با مقادیر جدید ایجاد و به کالکشن کوکی‌ها در Http Response مربوطه اضافه شود تا پس از قرار دادن دستور Set-Cookie متناظر در هدر پاسخ ارسالی به سمت کلاینت و اجرای آن توسط مرورگر، مقادیر خواص مورنظر در سمت کلاینت بروزرسانی شوند. دقت کنید که تمامی نکات مرتبط با هویت یک کوکی که در قسمت اول شرح داده شد در اینجا نیز کاملا صادق است.

روش دیگری نیز برای تعیین برخی خواص کوکی‌ها به صورت کلی در فایل وب کانفیگ وجود دارد. برای اینکار از تگ httpCookies در قسمت system.web استفاده می‌شود. برای مثال:

<httpCookies domain="www.example.com" httpOnlyCookies="true" requireSSL="true" />

این امکان از ASP.NET 2.0 به بعد اضافه شده است. با استفاده از این تگ، تنظیمات اعمال شده برای تمامی کوکی‌ها درنظر گرفته می‌شود. البته درصورتی‌که تنظیم موردنظر برای کوکی به صورت صریح آورده نشده باشد. برای نمونه به کد زیر دقت کنید:

var myCookie = new HttpCookie("myCookie", "myCookieValue");
myCookie.Domain = "test.com";
HttpContext.Current.Response.Cookies.Add(myCookie);
var myCookie2 = new HttpCookie("myCookie2", "myCookieValue2");
myCookie2.HttpOnly = false;
myCookie2.Secure = false;
HttpContext.Current.Response.Cookies.Add(myCookie2);

با استفاده از تنظیمات تگ httpCookies که در بالا نشان داده شده است، هدر پاسخ تولیدی توسط وب سرور به صورت زیر خواهد بود:

همان‌طور که می‌بینید تنها مقادیر پراپرتی‌هایی که صراحتا برای کوکی آورده نشده است از تنظیمات وب کانفیگ خوانده می‌شود.

. 


حذف کوکی در ASP.NET

برای حذف یک کوکی در ASP.NET یک روش کلی وجود دارد که در قسمت‌های قبلی نیز شرح داده شده است، یعنی تغییر خاصیت Expires کوکی به تاریخی در گذشته. برای نمونه داریم:

var myCookie = new HttpCookie("myCookie", "myCookieValue");
myCookie.Expires = DateTime.Now.AddYears(-1);

نکته مهم: در کلاس HttpCookieCollection یک متد با نام Remove وجود دارد. از این متد برای حذف یک کوکی از لیست موجود در این کلاس استفاده می‌شود. دقت کنید که حذف یک کوکی از لیست کوکی‌ها با استفاده از این متد تاثیری بر موجودیت آن کوکی در سمت کلاینت نخواهد گذاشت و تنها روش موجود برای حذف یک کوکی در سمت کلاینت همان تنظیم مقدار خاصیت Expires است.


خواندن کوکی در ASP.NET

برای خواندن مقدار یک کوکی ارسالی از مرورگر کلاینت در ASP.NET، باتوجه به توضیحات ابتدای این مطلب، طبیعی است که باید از پراپرتی Request.Cookies در نمونه جاری از کلاس HttpContext استفاده کرد. برای این کار نیز چند روش وجود دارد.

  • روش اول استفاده از ایندکسر کلاس HttpCookieCollection است. برای اینکار نیاز به نام یا ایندکس کوکی موردنظر در لیست مربوطه داریم. برای مثال:
var myCookie = HttpContext.Current.Request.Cookies["myCookie"];
  • یا این نمونه با استفاده از ایندکسر عددی:
var myCookie = HttpContext.Current.Request.Cookies[0];
  • روش دیگری که برای خواند مقدار یک کوکی می‌توان بکار برد، استفاده از متد Get از کلاس HttpCookieCollection است. این متد همانند ایندکسر این کلاس نیاز به نام یا ایندکس کوکی موردنظر دارد. برای نمونه:
var myCookie = HttpContext.Current.Request.Cookies.Get("myCookie");
var myCookie = HttpContext.Current.Request.Cookies.Get(0);

.


بحث و نتیجه گیری

تا اینجا با مفاهیم اولیه درباره نحوه برخورد ASP.NET با کوکی‌ها آشنا شدیم. روش‌های مختلف ایجاد و یا به‌روزرسانی کوکی‌ها نشان داده شد. با تعیین انواع خواص کوکی‌ها آشنا شدیم. نحوه حذف یک کوکی در ASP.NET را دیدیم. روش‌های خواندن مقادیر کوکی‌ها را نیز مشاهده کردیم.

باز هم تاکید می‌کنم که تمامی تغییرات اعمالی در سمت سرور تا زمانی‌که به‌صورت دستورات Set-Cookie در هدر پاسخ وب سرور قرار نگیرند هیچ کاری در سمت کلاینت انجام نمی‌دهند.

در قسمت بعدی این سری مطالب به مباحث پیشرفته‌تری چون SubCookieها در ASP.NET و هویت منحصر به فرد کوکی‌ها در سمت سرور پرداخته می‌شود.



منابع

http://msdn.microsoft.com/en-us/library/ms178194(v=vs.100).aspx

http://msdn.microsoft.com/en-us/library/aa289495(v=vs.71).aspx

http://www.codeproject.com/Articles/31914/Beginner-s-Guide-To-ASP-NET-Cookies

http://www.codeproject.com/Articles/244904/Cookies-in-ASP-NET
مطالب
متد جدید Order در دات نت 7
دات نت 7 به همراه دو متد جدید Order و OrderDescending است که مرتب سازی مجموعه‌های ساده را انجام می‌دهند.


روش متداول مرتب سازی مجموعه‌های ساده تا پیش از دات نت 7

فرض کنید لیستی از اعداد را داریم:
var numbers = new List<int> { -7, 1, 5, -6 };
تا پیش از دات نت 7 با استفاده از متدهای OrderBy و OrderByDescending موجود به همراه LINQ، امکان مرتب سازی صعودی و نزولی این لیست وجود دارد:
var sortedNumbers1 = numbers.OrderBy(n => n);
var sortedNumbers2 = numbers.OrderByDescending(n => n);
که در اینجا ذکر پارامتر keySelector ضروری است:
public static IOrderedEnumerable<TSource> OrderBy<TSource,TKey>(
   [NotNull] this IEnumerable<TSource> source,
   [NotNull] Func<TSource,TKey> keySelector)
هرچند می‌شد طراحی آن ساده‌تر باشد و حداقل برای مجموعه‌های ساده، نیازی به ذکر آن نباشد.


روش جدید مرتب سازی مجموعه‌های ساده در دات نت 7

دات نت 7 به همراه دو متد جدید Order و OrderDescending است که دیگر نیازی به ذکر پارامتر keySelector ذکر شده را ندارند:
var sortedNumbers3 = numbers.Order();
var sortedNumbers4 = numbers.OrderDescending();
و امضای آن‌ها به صورت زیر است:
public static IOrderedEnumerable<T> Order<T>(this IEnumerable<T> source)
public static IOrderedEnumerable<T> OrderDescending<T>(this IEnumerable<T> source)
که در حقیقت دو متد الحاقی جدید قابل اعمال بر روی انواع و اقسام IEnumerableها هستند.


در مورد سایر مجموعه‌های پیچیده چطور؟

فرض کنید کلاس User را:
public class User
{
   public string Name { set; get; }
   public int Age { set; get; }
}
 به همراه لیستی از آن تعریف کرده‌ایم:
List<User> users = new()
                           {
                               new User { Name = "User 1", Age = 34 },
                               new User { Name = "User 2", Age = 24 },
                           };
سؤال: آیا اگر متد Order را بر روی این لیست فراخوانی کنیم:
var orderedUsers = users.Order();
برای مثال این مجموعه بر اساس نام و سن مرتب خواهد شد؟ که پاسخ آن خیر است و همچنین استثنائی را صادر می‌کند بر این مبنا که باید کلاس User، اینترفیس IComparable را پیاده سازی کند تا بتوان آن‌ها را مقایسه کرد؛ برای مثال چیزی شبیه به تغییرات زیر:
public class User : IComparable<User>
{
    public string Name { set; get; }
    public int Age { set; get; }

    public int CompareTo(User? other)
    {
        if (ReferenceEquals(this, other))
        {
            return 0;
        }

        if (ReferenceEquals(null, other))
        {
            return 1;
        }

        var nameComparison = string.Compare(Name, other.Name, StringComparison.Ordinal);
        if (nameComparison != 0)
        {
            return nameComparison;
        }

        return Age.CompareTo(other.Age);
    }
}
که در یک چنین مواردی شاید بهتر باشد از همان متد OrderBy پیشین استفاده کرد که الزامی به پیاده سازی اینترفیس IComparable را ندارد:
var orderedUsers2 = users.OrderBy(user => user.Name).ThenBy(user => user.Age);
مطالب
پیاده سازی یک MediaTypeFormatter برای پشتیبانی از MultiPart/form-data در Web API

Media Type یا MIME Type نشان دهنده فرمت یک مجموعه داده است. در HTTP، مدیا تایپ بیان کننده فرمت message body یک درخواست / پاسخ است و به دریافت کننده اعلام می‌کند که چطور باید پیام را بخواند. محل استاندارد تعیین Mime Type در هدر Content-Type است. درخواست کننده می‌تواند با استفاده از هدر Accept لیستی از MimeType‌های قابل قبول را به عنوان پاسخ، به سرور اعلام کند.

Asp.net Web API  از MimeType برای تعیین نحوه serialize یا deserialize کردن محتوای دریافتی / ارسالی استفاده می‌کند


MediaTypeFormatter

Web API برای خواندن/درج پیام در بدنه درخواست/پاسخ از MediaTypeFormmater‌‌ها استفاده می‌کند. اینها کلاس‌هایی هستند که نحوه‌ی Serialize کردن و deserialize کردن اطلاعات به فرمت‌های خاص را تعیین می‌کنند. Web API به صورت توکار دارای formatter هایی برای نوع‌های XML ، JSON، BSON و Form-UrlEncoded می‌باشد. همه این‌ها کلاس پایه MediaTypeFormatter را پیاده سازی می‌کنند. 


مسئله

یک پروژه Web API بسازید و view model زیر را در آن تعریف کنید:

public class NewProduct
    {
        [Required]
        public string Name { get; set; }

        public double Price { get; set; }

        public byte[] Pic { get; set; }
    }

همانطور که می‌بینید یک فیلد از نوع byte[] برای تصویر محصول در نظر گرفته شده است.

حالا یک کنترلر API  ساخته و اکشنی برای دریافت اطلاعات محصول جدید از کاربر می‌نویسیم :
public class ProductsController : ApiController
    {
        [HttpPost]
        public HttpResponseMessage PostProduct(NewProduct model)
        {
            if (ModelState.IsValid)
            {
                //  ثبت محصول 

                return new HttpResponseMessage(HttpStatusCode.Created);
            }

            return Request.CreateErrorResponse(HttpStatusCode.BadRequest, ModelState);
        }

    }

و یک صفحه html به نام index.html که حاوی یک فرم برای ارسال اطلاعات باشد :

<!DOCTYPE html>
<html>
<head>
    <title></title>
</head>
<body>
    <h1>ساخت MediaTypeFormatter برای Multipart/form-data</h1>
    <h2>محصول جدید</h2>

    <form id="newProduct" method="post" action="/api/products" enctype="multipart/form-data">
        <div>
            <label for="name">نام محصول : </label>
            <input type="text" id="name" name="name" />
        </div>
        <div>
            <label for="price">قیمت : </label>
            <input type="number" id="price"  name="price" />
        </div>
        <div>
            <label for="pic">تصویر : </label>
            <input type="file" id="pic" name="pic" />
        </div>
        <div>
            <button type="submit">ثبت</button>
        </div>
    </form>
</body>
</html>

زمانی که فرم حاوی فایلی برای آپلود باشد مشخصه encType باید برابر با Multipart/form-data مقداردهی شود تا اطلاعات فایل به درستی کد شوند. در زمان ارسال فرم Content-type درخواست برابر با Multipart/form-data و فرمت اطلاعات درخواست ارسالی به شکل زیر خواهد بود :


همانطور که می‌بینید هر فیلد در فرم، در یک بخش جداگانه قرار گرفته است که با خط چین هایی از هم جدا شده اند. هر بخش، header‌های جداگانه خود را دارد.

- Content-Disposition که نام فیلد و نام فایل را شامل می‌شود .

- content-type که mime type مخصوص آن بخش از داده‌ها را مشخص می‌کند.

پس از اینکه فرم را تکمیل کرده و ارسال کنید ، با پیام خطای زیر مواجه می‌شوید :

خطای روی داده اعلام می‌کند که Web API فاقد MediaTypeFormatter برای خواندن اطلاعات ارسال شده با فرمتMultiPart/Form-data  است.  Web API برای خواندن و بایند کردن پارامترهای complex Type از درون بدنه پیام یک درخواست از MediaTypeFormatter استفاده می‌کند و همانطور که گفته شد Web API فاقد Formatter توکار برای deserialize کردن داده‌های با فرمت Multipart/form-data است.

راه حل‌ها :

روشی که در سایت asp.net برای آپلود فایل در web api استفاده شده، عدم استفاده از پارامترها و خواندن محتوای Request در درون کنترلر است. که به طبع در صورتی که بخواهیم کنترلرهای تمیز و کوچکی داشته باشیم روش مناسبی نیست. از طرفی امتیاز parameter binding و modelstate را هم از دست خواهیم داد.

روش دیگری که می‌خواهیم در اینجا پیاده سازی کنیم ساختن یک MediaTypeFormatter برای خواندن فرمت Multipart/form-data است. با این روش کد موردنیاز کپسوله شده و امکان استفاده از binding و modelstate را خواهیم داشت.

برای ساختن یک MediaTypeFormatter یکی از 2 کلاس MediaTypeFormatter یا  BufferedMediaTypeFormatter  را باید پیاده سازی کنیم . تفاوت این دو در این است که BufferedMediaTypeFormatter برخلاف MediaTypeFormatter از متدهای synchronous استفاده می‌کند.

 
پیاده سازی :

یک کلاس به نام MultiPartMediaTypeFormatter می‌سازیم و کلاس MediaTypeFormatter را به عنوان کلاس پایه آن قرار می‌دهیم .

public class MultiPartMediaTypeFormatter : MediaTypeFormatter
{
    ...
}

ابتدا در تابع سازنده کلاس فرمت هایی که می‌خواهیم توسط این کلاس خوانده شوند را تعریف می‌کنیم :

        public MultiPartMediaTypeFormatter()
        {
            SupportedMediaTypes.Add(new MediaTypeHeaderValue("multipart/form-data"));
        }
در اینجا Multipart/form-data را به عنوان تنها نوع مجاز تعریف کرده ایم.

سپس با پیاده سازی توابع CanReadType و CanWriteType مربوط به کلاس MediaTypeFormatter مشخص می‌کنیم که چه مدل‌هایی را می‌توان توسط این کلاس  serialize / deserialize کرد. در اینجا چون می‌خواهیم این کلاس محدود به یک مدل خاص نباشد، از یک اینترفیس برای شناسایی کلاس‌های مجاز استفاده می‌کنیم .

    public interface INeedMultiPartMediaTypeFormatter
    {
    }

و آنرا به کلاس newProduct اضافه می‌کنیم :

public class NewProduct : INeedMultiPartMediaTypeFormatter
{
 ...
}
از آنجا که تنها نیاز به خواندن اطلاعات داریم و قصد نوشتن نداریم، در متد CanWriteType مقدار false را برمی گردانیم .
        public override bool CanReadType(Type type)
        {
            return typeof(INeedMultiPartMediaTypeFormatter).IsAssignableFrom(type);
        }

        public override bool CanWriteType(Type type)
        {
            return false;
        }

و اما تابع ReadFromStreamAsync که کار خواندن محتوای ارسال شده و بایند کردن آنها به پارامترها را برعهده دارد 

public async override Task<object> ReadFromStreamAsync(Type type, Stream stream, HttpContent content, IFormatterLogger formatterLogger)
که در آن پارامتر type مربوط به مدل مشخص شده به عنوان پارامتر اکشن (NewProduct)است و پارامتر content محتوای درخواست را در خود دارد.

ابتدا محتوای ارسال شده را خوانده و اطلاعات فرم را استخراج می‌کنیم و از طرف دیگر با استفاده از کلاس Activator یک نمونه از مدل جاری را ساخته و لیست property‌های آنرا استخراج می‌کنیم.

            MultipartMemoryStreamProvider provider = await content.ReadAsMultipartAsync();
            IEnumerable<HttpContent> formData = provider.Contents.AsEnumerable();

            var modelInstance = Activator.CreateInstance(type);
            IEnumerable<PropertyInfo> properties = type.GetProperties();

سپس در یک حلقه به ترتیب برای هر property متعلق به مدل، در میان اطلاعات فرم جستجو می‌کنیم. برای پیدا کردن اطلاعات متناظر با هر property در هدر Content-Disposition که در بالا توضیح داده شد، به دنبال فیلد همنام با property می‌گردیم .

            foreach (PropertyInfo prop in properties)
            {
                var propName = prop.Name.ToLower();
                var propType = prop.PropertyType;

                var data = formData.FirstOrDefault(d => d.Headers.ContentDisposition.Name.ToLower().Contains(propName));
در صورتی که فیلدی وجود داشته باشد کار را ادامه می‌دهیم .

 گفتیم که هر فیلد یک هدر، Content-Type هم می‌تواند داشته باشد. این هدر به صورت پیش فرض معادل text/plain است و برای فیلدهای عادی قرار داده نمی‌شود . در این مثال چون فقط یک فیلد غیر رشته ای داریم فرض را بر این گرفته ایم که در صورت وجود Content-Type، فیلد مربوط به تصویر است. در صورتیکهContentType  وجود داشته باشد، محتوای فیلد را به شکل Stream خوانده به byte[] تبدیل و با استفاده از متد SetValue در property مربوطه قرار می‌دهیم.

                if (data != null)
                {
                    if (data.Headers.ContentType != null)
                    {
                        using (var fileStream = await data.ReadAsStreamAsync())
                        {
                            using (MemoryStream ms = new MemoryStream())
                            {
                                fileStream.CopyTo(ms);
                                prop.SetValue(modelInstance, ms.ToArray());
                            }                            
                        }
                    }

در صورتی که Content-Type غایب باشد بدین معنی است که محتوای فیلد از نوع رشته است ( عدد ، تاریخ ، guid ، رشته ) و باید به نوع مناسب تبدیل شود. ابتدا آن را به صورت یک رشته می‌خوانیم و با استفاده از Convert.ChangeType آنرا به نوع مناسب تبدیل می‌کنیم و در property متناظر قرار می‌دهیم .

                if (data != null)
                {
                    if (data.Headers.ContentType != null)
                    {
                        //...
                    }
                    else
                    {
                        string rawVal = await data.ReadAsStringAsync();
                        object val = Convert.ChangeType(rawVal, propType);

                        prop.SetValue(modelInstance, val);
                    }
                }
و در نهایت نمونه ساخته شده از مدل را برگشت می‌دهیم.
return modelInstance;
برای فعال کردن این Formatter باید آنرا به لیست formmater‌های web api اضافه بکنیم. فایل WebApiConfig در App_Start را باز کرده و خط زیر را به آن اضافه می‌کنیم:
config.Formatters.Add(new MultiPartMediaTypeFormatter());
حال اگر مجددا فرم را به سرور ارسال کنیم، با پیام خطایی، مواجه نشده و عمل binding با موفقیت انجام می‌گیرد.

مطالب
توسعه سیستم مدیریت محتوای DNTCms - قسمت چهارم

در این قسمت مدل‌های مربوط به بخش انجمن را تکمیل کرده و همچنین سیستم نظرسنجی را نیز بررسی خواهیم کرد.
همکاران این قسمت: 
سلمان معروفی
سید مجبتی حسینی

مدل پست‌های انجمن

 /// <summary>
    /// Represents The Post of Forum
    /// </summary>
    public class ForumPost : AuditBaseEntity
    {
        #region Ctor
        /// <summary>
        /// create one instance of <see cref="ForumPost"/>
        /// </summary>
        public ForumPost()
        {
            CreatedOn = DateTime.Now;
        }
        #endregion

        #region Properties
        /// <summary>
        /// gets or sets body of this post
        /// </summary>
        public virtual string Body { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets Count of this post's reports
        /// </summary>
        public virtual int ReportsCount { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets information of User-Agent
        /// </summary>
        public virtual string Agent { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets rating values 
        /// <remarks>is a complex type</remarks>
        /// </summary>
        public virtual Rating Rating { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets author's ip address
        /// </summary>
        public virtual string CreatorIp { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets status of this post
        /// </summary>
        public virtual ForumPostStatus Status { get; set; }
        #endregion

        #region NavigationProperties
        /// <summary>
        /// gets or sets ParentPost of this post
        /// </summary>
        public virtual ForumPost Reply { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets ParentPost's Id of this post
        /// </summary>
        public virtual long? ReplyId { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets 
        /// </summary>
        public virtual ICollection<ForumPost> Children { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets Topic That Associated with this Post
        /// </summary>
        public virtual ForumTopic Topic { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets Id of Topic That Associated with this Post
        /// </summary>
        public virtual long TopicId { get; set; }
        /// <summary>
        /// get or sets  Histories of this Post's Updates
        /// </summary>
        public virtual ICollection<ForumPostHistory> Histories { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets Forum that this post created in it . used for retrive posts count 
        /// </summary>
        public virtual Forum Forum { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets id of Forum that this post created in it . used for retrive posts count 
        /// </summary>
        public virtual long ForumId { get; set; }
        #endregion
    }

 public enum ForumPostStatus 
    {
        /* 0 - approved, 1 - pending, 2 - spam, -1 - trash */
        [Display(Name = "تأیید شده")]
        Approved = 0,
        [Display(Name = "در انتظار بررسی")]
        Pending = 1,
        [Display(Name = "جفنگ")]
        Spam = 2,
        [Display(Name = "زباله دان")]
        Trash = -1
    }

مدل بالا مشخص کننده‌ی پست‌هایی که در پاسخ به تاپیک‌ها ارسال می‌شوند، می‌باشد. ساختار درختی آن به منظور امکان پاسخ به پست‌ها در نظر گرفته شده است. در هر تاپیک چندین پست ارسال می‌شود که اولین پست ارسال شده، همان محتوای اصلی تاپیک می‌باشد. بدین منظور خصوصیت Topic را در مدل بالا تعریف کرده‌ایم. برای این پست‌های ارسالی امکان امتیاز دهی و اخطار دادن نیز خواهیم داشت که به ترتیب خصوصیات Rating و ReportsCount  (بحث شده در مقالات قبل) را در مدل بالا تعریف کرده‌ایم. خصوصیت Status به منظور اعمال مدیریتی در نظر گرفته شده است که از نوع ForumPostStatus می‌باشد و در بالا تعریف آن نیز آمده است.

نکته : خصوصیتی از نوع مدل Forum نیز در مدل بالا تعریف شده است. هدف از آن افزایش سرعت ویرایش خصوصیات ApprovedPostsCount و UnApprovedPostsCount موجود در مدل Forum می‌باشد. در واقع هنگام درج پست جدید یا حذف پستی و یا ... ، لازم است خصوصیات مذکور به روز شوند.

علاوه بر این موارد ، لازم است تاریخچه‌ی تغییرات پست‌های ارسالی را هم نگهداری کرد تا در صورت نیاز به آنها استناد کنیم. از طرفی پست‌های ارسالی را می‌توان چندین بار ویرایش کرد. به همین دلیل خصوصیت Histories را که لیستی از مدل ForumPostHistory می‌باشد، در مدل بالا تعریف کرده‌ایم.

مدل تاریخچه‌ی تغییرات پست

 /// <summary>
    /// Represents History Of Post's Updates
    /// </summary>
    public class ForumPostHistory 
    {
        #region Ctor
        /// <summary>
        /// create one instance of <see cref="ForumPostHistory"/>
        /// </summary>
        public ForumPostHistory()
        {
            Id = SequentialGuidGenerator.NewSequentialGuid();
            CreatedOn = DateTime.Now;
        }
        #endregion

        #region Properties
        /// <summary>
        /// gets or sets Identifier of this history
        /// </summary>
        public virtual Guid Id { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets Reason of  update
        /// </summary>
        public virtual string Reason { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets DateTime that this record added
        /// </summary>
        public virtual DateTime CreatedOn { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets body of this post
        /// </summary>
        public virtual string Body { get; set; }
        #endregion
        
        #region NavigationProperties
        /// <summary>
        /// gets or sets Post
        /// </summary>
        public virtual ForumPost Post { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets Id Of Post
        /// </summary>
        public virtual long PostId { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets User that modified this Record
        /// </summary>
        public virtual User Modifier { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets if of User that modified this Record
        /// </summary>
        public virtual long ModifierId { get; set; }
        #endregion
    }

اگر خصوصیت ModifyLocked مربوط به مدل ForumPost که آن را از کلاس پایه AuditBaseEntity به ارث برده است، دارای مقدار true باشد، این امکان وجود خواهد داشت تا بتوان پست مورد نظر را ویرایش کرده و اطلاعات قبلی، در قالب یک رکورد در جدول حاصل از مدل بالا ثبت شوند.

  • Reason : دلیل این ویرایش به عمل آماده 
  • Body : محتوای پست یا تاپیک
  • Modifier : کاربر انجام دهنده‌ی این ویرایش 
  • CreatedOn : زمانی که این ویرایش انجام شده است

مدل ردیابی انجمن ها

در خیلی از انجمن‌ها حتما متوجه شده‌اید که لینک برخی از انجمن‌ها یا تاپیک‌های درج شده‌ی در آنها برای شما bold شده نشان داده می‌شود. در واقع، هدف مطلع کردن شما از اینکه در حال حاضر یکسری تاپیک یا پست در انجمن ثبت شده است که شما آنها را مشاهده نکرده‌اید.
 public class ForumTracker
    {
        #region Ctor
        /// <summary>
        /// create one instance of <see cref="ForumTracker"/>
        /// </summary>
        public ForumTracker()
        {
            LastMarkedOn = DateTime.Now;
        }

        #endregion

        #region Properties
        /// <summary>
        /// gets or sets DateTime Of Las Visit by User
        /// </summary>
        public virtual DateTime LastMarkedOn { get; set; }

        #endregion

        #region NavigationProperties
        /// <summary>
        /// gets or sets Forum that Tracked
        /// </summary>
        public virtual Forum Forum { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets Id of Forum tath Tracked
        /// </summary>
        public virtual long ForumId { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets User that tracked The forum
        /// </summary>
        public virtual User Tracker { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets Id Of User that Tracked the forum
        /// </summary>
        public virtual long TrackerId { get; set; }
        #endregion
    }


   public class ForumTopicTracker
      {
        #region Ctor
        /// <summary>
        /// create one instance of <see cref="ForumTopicTracker"/>
        /// </summary>
        public ForumTopicTracker()
        {
            LastVisitedOn = DateTime.Now;
        }

        #endregion

        #region Properties
        /// <summary>
        /// gets or sets DateTime Of Las Visit by User
        /// </summary>
        public virtual DateTime LastVisitedOn { get; set; }

        #endregion

        #region NavigationProperties
        /// <summary>
        /// gets or sets topc that Tracked
        /// </summary>
        public virtual ForumTopic Topic { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets Id of topic that Tracked
        /// </summary>
        public virtual long TopicId { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets User that tracked The topic
        /// </summary>
        public virtual User Tracker { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets Id Of User that Tracked the topic
        /// </summary>
        public virtual long TrackerId { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets Forum 
        /// </summary>
        public virtual Forum Forum { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets Identifier of Forum . used for delete 
        /// </summary>
        public virtual long ForumId { get; set; }

        #endregion
      }
در سیستم، برای کاربران احراز هویت شده، این امکان را مهیا ساخته‌ایم تا انجمن‌ها و تایپک‌هایی که پست جدید ارسال شده دارند و توسط کاربر خوانده نشده است، به نحوی متمایز نشان داده شوند. 
برای این منظور از دو مدل پیاده سازی شده‌ی در بالا و یک خصوصیت از نوع تاریخ تحت عنوان LastMarkedOn در مدل User، استفاده خواهیم کرد. در واقع از LastMarkedOn مدل User، برای نگه داری آخرین تاریخی استفاده می‌شود که کاربر تمام انجمن‌ها را خوانده شده علامت گذاری کرده است. در این صورت می‌توان تمام رکورد‌های ذخیره شده‌ی در جداول ForumTrackers و ForumTopicTrackers را که قبل از این تاریخ هستند، حذف کرد. از LastMarkedOn مدل ForumTracker هم برای نگهداری تاریخی استفاده می‌شود که یک انجمن خاص را خوانده شده علامت گذاری کرده است و همچنین می‌توان تمام رکورد‌های مربوط به آن انجمن را در جدول ForumTopicTrackers حذف کرد.

از مدل ForumTopicTracker هم برای مشخص کردن اینکه کاربر کدام تاپیک را و در چه تاریخی آخرین بار مشاهده کرده است، کمک می‌گیریم. برای این منظور از خصوصیت LastVisitedOn استفاده می‌شود.

البته نیاز است هنگام واکشی انجمن‌ها و تاپیک‌ها، یکسری بررسی‌هایی را بر اساس این جداول انجام داد که تشریح این بررسی‌ها را  قصد دارم هنگام پیاده سازی سیستم انجام دهم. 

این قسمت از کار کمی پیچیده است و برای خودم نیز چالش داشت. سعی کردم انجمن‌های سورس باز PHP را بررسی کنم تا در نهایت به تحلیل بالا دست یافتم. مدل‌های ارائه شده انجمن تا این قسمت، نیازهای مورد نظر ما را برآورده خواهند کرد.

مدل سیستم نظرسنجی

public class Poll : BaseContent
    {
        #region Ctor
        /// <summary>
        /// create one instance of <see cref="Poll"/>
        /// </summary>
        public Poll()
        {
            Rating = new Rating();
            PublishedOn = DateTime.Now;
        }
        #endregion

        #region Properties
        /// <summary>
        /// gets or set Date that this Poll will Expire
        /// </summary>
        public virtual DateTime? ExpireOn { get; set; }
        /// <summary>
        ///indicating this poll allow to select multi item
        /// </summary>
        public virtual bool IsMultiSelect { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets Count of this poll's votes 
        /// </summary>
        public virtual long VotesCount { get; set; }
        /// <summary>
        /// indicate this Poll is approved by admin if Poll.Moderate==true
        /// </summary>
        public virtual bool IsApproved { get; set; }

        #endregion

        #region NavigationProperties
        /// <summary>
        /// get or set comments of this poll
        /// </summary>
        public virtual ICollection<PollComment> Comments { get; set; }
        /// <summary>
        /// get or set Options Of Poll For selection
        /// </summary>
        public virtual ICollection<PollOption> Options { get; set; }
        /// <summary>
        /// get or set Users List That vote for this poll
        /// </summary>
        public virtual ICollection<User> Voters { get; set; }
        #endregion
    }
مدل بالا مشخص کننده‌ی نظرسنجی‌های سیستم ما می‌باشد. این مدل نیز از کلاس پایه مطرح شده در مقاله اول ارث بری کرده است و علاوه بر آن یکسری خصوصیت دیگر را به شرح زیر دارد:
  • ExpireOn : زمان اتمام فرصت رای دهی که اگر نال باشد در آن صورت زمان انقضا نخواهد داشت.
  • IsMultiSelect : اگر انتخاب چندگزینه‌ای مجاز باشد، این خصوصیت، با مقدار true مقدار دهی می‌شود.
  • VotesCount : به منظور افزایش کارآیی در نظر گرفته شده است و تعداد کل رای‌های داده شده‌ی به نظرسنجی را در بر می‌گیرد.
  • Voters : برای جلوگیری از رای دهی چند باره‌ی کاربر به یک نظرسنجی، یک ارتباط چند به چند بین کاربر و نظرسنجی برقرار کرده‌ایم. هر کاربر به چند نظر سنجی می‌تواند پاسخ دهد و به هر نظرسنجی توسط چندین کاربر رای داده می‌شود.
  • PollOptions : هر نظر سنجی تعدادی گزینه‌ی انتخابی هم خواهد داشت که برای همین منظور و اعمال ارتباط یک به چند بین نظرسنجی و گزینه‌های انتخابی، لیستی از PollOption را در مدل بالا تعریف کرده‌ایم.

مدل گزینه‌های نظرسنجی

 public class PollOption
    {
        #region Properties
        /// <summary>
        /// gets or sets identifier of this polloption
        /// </summary>
        public virtual long Id { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets Title of this polloption
        /// </summary>
        public virtual string Title { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets count of votes 
        /// </summary>
        public virtual long VotesCount { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets Description of this Option for more details
        /// </summary>
        public virtual string Description { get; set; }
        #endregion

        #region NavigationProperties
        /// <summary>
        /// gets or sets the poll that assosiated with this Polloption
        /// </summary>
        public virtual Poll Poll { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets the id of poll that assosiated with this Polloption
        /// </summary>
        public virtual long PollId { get; set; }
        #endregion
    }
مدل بالا نشان دهنده‌ی گزینه‌های انتخابی در هر نظر سنجی می‌باشد. خصوصیت Poll و به دنبال آن PollId به منظور اعمال ارتباط یک به چند بین نظرسنجی و گزینه‌ها در نظر گرفته شده‌اند. 
  • Title: عنوان گزینه‌ی مورد نظر
  • Description: توضیح بیشتر برای گزینه‌ی مورد نظر
  • VotesCount: تعداد باری که یک گزینه در نظر سنجی انتخاب شده است.
در این سیستم نیازی نیست که بدانیم چه کاربرانی در یک نظر سنجی کدام گزینه را انتخاب کرده‌اند و لذا مدل بالا برای کار ما کافی است.

مدل نظرات سیستم نظرسنجی

 public class PollComment : BaseComment
    {
        #region Ctor
        public PollComment()
        {
            CreatedOn = DateTime.Now;
            Rating = new Rating();
        }
        #endregion

        #region NavigationProperties

        /// <summary>
        /// gets or sets body of blog poll's comment
        /// </summary>
        public virtual long? ReplyId { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets body of blog poll's comment
        /// </summary>
        public virtual PollComment Reply { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets body of blog poll's comment
        /// </summary>
        public virtual ICollection<PollComment> Children { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets poll that this comment sent to it
        /// </summary>
        public virtual Poll Poll { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets poll'Id that this comment sent to it
        /// </summary>
        public virtual long PollId { get; set; }
        #endregion
    }
مدل بالا نیز از کلاس پایه‌ی BaseComment مورد بحث در مقاله‌ی اول  ارث بری کرده است و ساختار درختی آن نیز مشخص است و همچنین یک ارتباط یک به چند بین نظرسنجی‌ها و نظرات وجود خواهد داشت که برای این منظور خصوصیت Poll را در مدل بالا تعریف کرده‌ایم.

در مقاله‌ی بعد به بررسی سیستم پیام رسانی و همچنین بخشی از سیستم تحت عنوان Collections (امکان ساخت گروه‌های شخصی برای انتشار مطالب خود (توسط کاربران) با اعمال دسترسی‌های مختلف) خواهیم پرداخت.

نتیجه تا این قسمت


نظرات مطالب
#Defensive Code in C - قسمت سوم
-طبق ساده‌ترین اصول برنامه نویسی و طراحی نرم افزار هر متد باید جهت انجام دادن فعالیت‌های خود  قبل از انجام عملیات داده‌های ورودی را Validate کند و در صورتی که دیتای ورودی با دیتای مورد انتظار سنخیتی نداشت خطای لازم را صادرکند.
-این مسئله باید بر روی متد هایی که بر روی داده‌ها اعمالی را انجام داده یا متد هایی که فرآیندهای بیزینسی را پیگیری می‌کنند انجام شود
-به نظر شما متدی که داده‌های مربوط به تنها  کاری که انجام می‌دهد را اعتبار سنجی کند، اصل SRP را نقض کرده است!؟
-شما می‌توانید در پروژه‌های اصلی کد‌های مربوط به اعتبار سنجی(اعتبارسنجی‌های استاندارد) را در قالب یک ساختار کلاس بندی شده یا بصورت Aspect در متد‌های خود استفاده کنید تا از تکرار کدها جلوگیری کنید.
- در بالا هم ذکر کردم که این متد فقط یک عمکرد بیزینسی را انجام می‌دهد، و قسمت مربوط به اعتبار سنجی داده‌های ورودی یک مسئولیت جدید محسوب نمی‌شود.
-اینکه پارامتر متد به صورت string در نظر گرفته شده اند به خاطر ذکر مثال می‌باشد، این مسئله هم کاملا بدیهی است که در نظرگرفتن این پارامتر بصورت decimal اعتبار سنجی‌های اضافی را از بین می‌برد.
مطالب
استفاده از دکمه‌های CSS توئیتر در ASP.NET MVC
یک سری نکته ریز را جهت بهبود ظاهر برنامه‌های وب می‌توان درنظر داشت؛ برای مثال:
مجموعه‌ی Twitter Bootstrap که به عنوان یکی از فریم‌ورک‌های خوب CSS مطرح است، دارای تعدادی دکمه تهیه شده با CSS است : (^)
برای نمایش یک چنین دکمه‌هایی فقط کافی است یک span را به صفحه اضافه کرده و class آن‌را مثلا مساوی btn btn-info قرار دهیم تا دکمه‌ای آبی رنگ نمایش داده شود.


طراحی زیبایی دارد. با مرورگرهای جدید سازگار است و ... در اصل یک span بیشتر نیست و قابلیت post back به سرور را ندارد.
برای اضافه کردن چنین قابلیتی می‌توان  از نکته زیر استفاده کرد:

<span style=" margin:7px;" onclick="$('#loginForm').submit()">ورود به سیستم</span>

jQuery که جزء پیش فرض برنامه‌های ASP.NET MVC است. متد submit را هم می‌توان در اینجا در صورت کلیک بر روی یک span فراخوانی کرد. نکته مهم آن ذکر Id فرم جاری است که مثلا به این شکل قابل تعریف است:
 
@using (Html.BeginForm(actionName: "LogOn", controllerName: "Login", 
                       method: FormMethod.Post, htmlAttributes: new { id = "loginForm" }))
{    
}
مطالب
C# 8.0 - Default implementations in interfaces
اگر مطلب «تفاوت بین Interface و کلاس Abstract در چیست؟» را مطالعه کرده باشید، به این نتیجه می‌رسید که طراحی یک کتابخانه‌ی عمومی با اینترفیس‌ها، بسیار شکننده‌است. اگر عضو جدیدی را به یک اینترفیس عمومی اضافه کنیم، تمام پیاده سازی کننده‌های آن‌را از درجه‌ی اعتبار ساقط می‌کند و آن‌ها نیز باید این عضو را حتما پیاده سازی کنند تا برنامه‌ای که پیش از این به خوبی کار می‌کرده، باز هم بدون مشکل کامپایل شده و کار کند. هدف از ویژگی جدید «پیاده سازی‌های پیش‌فرض در اینترفیس‌ها» در C# 8.0، پایان دادن به این مشکل مهم است. با استفاده از این ویژگی جدید، می‌توان یک عضو جدید را با پیاده سازی پیش‌فرضی داخل خود اینترفیس قرار داد. به این ترتیب تمام برنامه‌هایی که از کتابخانه‌های عمومی شما استفاده می‌کنند، با به روز رسانی آن، به یکباره از کار نخواهند افتاد.
همچنین مزیت دیگر آن، انتقال ساده‌تر کدهای جاوا به سی‌شارپ است؛ از این لحاظ که ویژگی مشابهی در زبان جاوا تحت عنوان «Default Methods» سال‌ها است که وجود دارد.


یک مثال از ویژگی «پیاده سازی‌های پیش‌فرض در اینترفیس‌ها»

interface ILogger
{
    void Log(string message);
}

class ConsoleLogger : ILogger
{
    public void Log(string message)
    {
        Console.WriteLine(message);
    }
}
فرض کنید کتابخانه‌ی شما، اینترفیس ILogger را ارائه داده‌است و در برنامه‌ای دیگر، استفاده کننده، کلاس ConsoleLogger را بر مبنای آن پیاده سازی و استفاده کرده‌است.
مدتی بعد بر اساس نیازمندی‌های مشخصی به این نتیجه خواهید رسید که بهتر است overload دیگری را برای متد Log در اینترفیس ILogger، درنظر بگیریم. مشکلی که این تغییر به همراه دارد، کامپایل نشدن کلاس ConsoleLogger در یک برنامه‌ی ثالث است و این کلاس باید الزاما این overload جدید را پیاده سازی کند؛ در غیراینصورت قادر به کامپایل برنامه‌ی خود نخواهد شد. اکنون در C# 8.0 می‌توان برای این نوع تغییرات، در همان اینترفیس اصلی، یک پیاده سازی پیش‌فرض را نیز قرار داد:
interface ILogger
{
    void Log(string message);
    void Log(Exception exception) => Console.WriteLine(exception);
}
به این ترتیب استفاده کنندگان از این اینترفیس، برای کامپایل برنامه‌ی خود به مشکلی برنخواهند خورد و اگر از این overload جدید استفاده کنند، از همان پیاده سازی پیش‌فرض آن بهره خواهند برد. بدیهی است هنوز هم پیاده سازی کننده‌های اینترفیس ILogger می‌توانند پیاده سازی‌های سفارشی خودشان را در مورد این overload جدید ارائه دهند. در این حالت از پیاده سازی پیش‌فرض صرفنظر خواهد شد.


ویژگی «پیاده سازی‌های پیش‌فرض در اینترفیس‌ها» چگونه پیاده سازی شده‌است؟

واقعیت این است که امکان پیاده سازی این ویژگی، سال‌ها است که در سطح کدهای IL دات نت وجود داشته (از زمان دات نت 2) و اکنون از طریق کدهای برنامه با بهبود کامپایلر آن، قابل دسترسی شده‌است.


تاثیر زمینه‌ی کاری بر روی دسترسی به پیاده سازی‌های پیش‌فرض

مثال زیر را درنظر بگیرید:
    interface IDeveloper
    {
        void LearnNewLanguage(string language, DateTime dueDate);

        void LearnNewLanguage(string language)
        {
            // default implementation
            LearnNewLanguage(language, DateTime.Now.AddMonths(6));
        }
    }

    class BackendDev : IDeveloper // compiles OK
    {
        public void LearnNewLanguage(string language, DateTime dueDate)
        {
            // Learning new language...
        }
    }
در اینجا اینترفیس IDeveloper، به همراه یک پیاده سازی پیش‌فرض است و بر این اساس، کلاس BackendDev پیاده سازی کننده‌ی آن، دیگر نیازی به پیاده سازی اجباری متد LearnNewLanguage ای که تنها یک رشته را می‌پذیرد، ندارد.
سؤال: به نظر شما اکنون کدامیک از کاربردهای زیر از کلاس BackendDev، کامپایل می‌شود و کدامیک خیر؟
IDeveloper dev1 = new BackendDev();
dev1.LearnNewLanguage("Rust");

var dev2 = new BackendDev();
dev2.LearnNewLanguage("Rust");
پاسخ: فقط مورد اول. مورد دوم با خطای کامپایلر زیر مواجه خواهد شد:
 There is no argument given that corresponds to the required formal parameter 'dueDate' of 'BackendDev.LearnNewLanguage(string, DateTime)' (CS7036) [ConsoleApp]
به این معنا که اگر کلاس BackendDev را به خودی خود (دقیقا از نوع BackendDev) و بدون معرفی آن از نوع اینترفیس IDeveloper، بکار بگیریم، فقط همان متدهایی که داخل این کلاس تعریف شده‌اند، قابل دسترسی می‌باشند و نه متدهای پیش‌فرض تعریف شده‌ی در اینترفیس مشتق شده‌ی از آن.


ارث‌بری چندگانه چطور؟

احتمالا حدس زده‌اید که این قابلیت ممکن است ارث‌بری چندگانه را که در سی‌شارپ ممنوع است، میسر کند. تا C# 8.0، یک کلاس تنها از یک کلاس دیگر می‌تواند مشتق شود؛ اما این محدودیت در مورد اینترفیس‌ها وجود ندارد. به علاوه تاکنون اینترفیس‌ها مانند کلاس‌ها، امکان تعریف پیاده سازی خاصی را نداشتند و صرفا یک قرارداد بیشتر نبودند. بنابراین اکنون این سؤال مطرح می‌شود که آیا می‌توان با ارائه‌ی پیاده سازی پیش‌فرض متدها در اینترفیس‌ها، ارث‌بری چندگانه را در سی‌شارپ پیاده سازی کرد؛ مانند مثال زیر؟!
using System;

namespace ConsoleApp
{
    public interface IDev
    {
        void LearnNewLanguage(string language) => Console.Write($"Learning {language} in a default way.");
    }

    public interface IBackendDev : IDev
    {
        void LearnNewLanguage(string language) => Console.Write($"Learning {language} in a backend way.");
    }

    public interface IFrontendDev : IDev
    {
        void LearnNewLanguage(string language) => Console.Write($"Learning {language} in a frontend way.");
    }

    public interface IFullStackDev : IBackendDev, IFrontendDev { }

    public class Dev : IFullStackDev { }
}
سؤال: کد فوق بدون مشکل کامپایل می‌شود. اما در فراخوانی زیر، دقیقا از کدام متد LearnNewLanguage استفاده خواهد شد؟ آیا پیاده سازی آن از IBackendDev فراهم می‌شود و یا از IFrontendDev؟
IFullStackDev dev = new Dev();
dev.LearnNewLanguage("TypeScript");
پاسخ: هیچکدام! برنامه با خطای زیر کامپایل نخواهد شد:
The call is ambiguous between the following methods or properties: 'IBackendDev.LearnNewLanguage(string)' and 'IFrontendDev.LearnNewLanguage(string)' (CS0121)
کامپایلر سی‌شارپ در این مورد خاص از قانونی به نام «the most specific override rule» استفاده می‌کند. یعنی اگر برای مثال در IFullStackDev متد LearnNewLanguage به صورت صریحی بازنویسی و تامین شد، آنگاه امکان استفاده‌ی از آن وجود خواهد داشت. یا حتی می‌توان این پیاده سازی را در کلاس Dev نیز ارائه داد و از نوع آن (بجای نوع اینترفیس) استفاده کرد.


تفاوت امکانات کلاس‌های Abstract با متدهای پیش‌فرض اینترفیس‌ها چیست؟

اینترفیس‌ها هنوز نمی‌توانند مانند کلاس‌ها، سازنده‌ای را تعریف کنند. نمی‌توانند متغیرها/فیلدهایی را در سطح اینترفیس داشته باشند. همچنین در اینترفیس‌ها همه‌چیز public است و امکان تعریف سطح دسترسی دیگری وجود ندارد.
بنابراین باید بخاطر داشت که هدف از تعریف اینترفیس‌ها، ارائه‌ی «یک رفتار» است و هدف از تعریف کلاس‌ها، ارائه «یک حالت».


یک نکته: در نگارش‌های پیش از C# 8.0 هم می‌توان ویژگی «متدهای پیش‌فرض» را شبیه سازی کرد

واقعیت این است که توسط ویژگی «متدهای الحاقی»، سال‌ها است که امکان افزودن «متدهای پیش‌فرضی» به اینترفیس‌ها در زبان سی‌شارپ وجود دارد:
namespace MyNamespace
{
    public interface IMyInterface
    {
        IList<int> Values { get; set; }
    }

    public static class MyInterfaceExtensions
    {
        public static int CountGreaterThan(this IMyInterface myInterface, int threshold)
        {
            return myInterface.Values?.Where(p => p > threshold).Count() ?? 0;
        }
    }
}
و در این حالت هرچند به نظر اینترفیس IMyInterface دارای متدی نیست، اما فراخوانی زیر مجاز است:
var myImplementation = new MyInterfaceImplementation();
// Note that there's no typecast to IMyInterface required
var countGreaterThanFive = myImplementation.CountGreaterThan(5);
مطالب
آشنایی با Refactoring - قسمت 3


قسمت سوم آشنایی با Refactoring در حقیقت به تکمیل قسمت قبل که در مورد «استخراج متدها» بود اختصاص دارد و به مبحث «استخراج یک یا چند کلاس از متدها» یا Extract Method Object اختصاص دارد.
زمانیکه کار «استخراج متدها» را شروع می‌کنیم، پس از مدتی به علت بالا رفتن تعداد متدهای کلاس جاری، به آنچنان شکل و شمایل خوشایند و زیبایی دست پیدا نخواهیم کرد. همچنین اینبار بجای متدی طولانی، با کلاسی طولانی سروکار خواهیم داشت. در این حالت بهتر است از متدهای استخراج شده مرتبط، یک یا چند کلاس جدید تهیه کنیم. به همین جهت به آن Extract Method Object می‌گویند.
بنابراین مرحله‌ی اول کار با یک قطعه کد با کیفیت پایین، استخراج متدهایی کوچک‌تر و مشخص‌تر، از متدهای طولانی آن است. مرحله بعد، کپسوله کردن این متدها در کلاس‌های مجزا و مرتبط با آن‌ها می‌باشد (logic segregation). بر این اساس که یکی از اصول ابتدایی شیء گرایی این مورد است: هر کلاس باید یک کار را انجام دهد (Single Responsibility Principle).
بنابراین اینبار از نتیجه‌ی حاصل از مرحله‌ی قبل شروع می‌کنیم و عملیات Refactoring را ادامه خواهیم داد:

using System.Collections.Generic;

namespace Refactoring.Day2.ExtractMethod.After
{
public class Receipt
{
private IList<decimal> _discounts;
private IList<decimal> _itemTotals;

public decimal CalculateGrandTotal()
{
_discounts = new List<decimal> { 0.1m };
_itemTotals = new List<decimal> { 100m, 200m };

decimal subTotal = CalculateSubTotal();
subTotal = CalculateDiscounts(subTotal);
subTotal = CalculateTax(subTotal);
return subTotal;
}

private decimal CalculateTax(decimal subTotal)
{
decimal tax = subTotal * 0.065m;
subTotal += tax;
return subTotal;
}

private decimal CalculateDiscounts(decimal subTotal)
{
if (_discounts.Count > 0)
{
foreach (decimal discount in _discounts)
subTotal -= discount;
}
return subTotal;
}

private decimal CalculateSubTotal()
{
decimal subTotal = 0m;
foreach (decimal itemTotal in _itemTotals)
subTotal += itemTotal;
return subTotal;
}
}
}

این مثال، همان نمونه‌ی کامل شده‌ی کد نهایی قسمت قبل است. چند اصلاح هم در آن انجام شده است تا قابل استفاده و مفهوم‌تر شود. عموما متغیرهای خصوصی یک کلاس را به صورت فیلد تعریف می‌کنند؛ نه خاصیت‌های set و get دار. همچنین مثال قبل نیاز به مقدار دهی این فیلدها را هم داشت که در اینجا انجام شده.
اکنون می‌خواهیم وضعیت این کلاس را بهبود ببخشیم و آن‌را از این حالت بسته خارج کنیم:

using System.Collections.Generic;

namespace Refactoring.Day3.ExtractMethodObject.After
{
public class Receipt
{
public IList<decimal> Discounts { get; set; }
public decimal Tax { get; set; }
public IList<decimal> ItemTotals { get; set; }

public decimal CalculateGrandTotal()
{
return new ReceiptCalculator(this).CalculateGrandTotal();
}
}
}

using System.Collections.Generic;

namespace Refactoring.Day3.ExtractMethodObject.After
{
public class ReceiptCalculator
{
Receipt _receipt;

public ReceiptCalculator(Receipt receipt)
{
_receipt = receipt;
}

public decimal CalculateGrandTotal()
{
decimal subTotal = CalculateSubTotal();
subTotal = CalculateDiscounts(subTotal);
subTotal = CalculateTax(subTotal);
return subTotal;
}

private decimal CalculateTax(decimal subTotal)
{
decimal tax = subTotal * _receipt.Tax;
subTotal += tax;
return subTotal;
}

private decimal CalculateDiscounts(decimal subTotal)
{
if (_receipt.Discounts.Count > 0)
{
foreach (decimal discount in _receipt.Discounts)
subTotal -= discount;
}
return subTotal;
}

private decimal CalculateSubTotal()
{
decimal subTotal = 0m;
foreach (decimal itemTotal in _receipt.ItemTotals)
subTotal += itemTotal;
return subTotal;
}
}
}

بهبودهای حاصل شده نسبت به نگارش قبلی آن:
در این مثال کل عملیات محاسباتی به یک کلاس دیگر منتقل شده است. کلاس ReceiptCalculator شیء‌ایی از نوع Receipt را در سازنده خود دریافت کرده و سپس محاسبات لازم را بر روی آن انجام می‌دهد. همچنین فیلدهای محلی آن تبدیل به خواصی عمومی و قابل تغییر شده‌اند. در نگارش قبلی، تخفیف‌ها و مالیات و نحوه‌ی محاسبات به صورت محلی و در همان کلاس تعریف شده بودند. به عبارت دیگر با کدی سروکار داشتیم که قابلیت استفاده مجدد نداشت. نمی‌توانست نوع‌های مختلفی از Receipt را بپذیرد. نمی‌شد از آن در برنامه‌ای دیگر هم استفاده کرد. تازه شروع کرده بودیم به جدا سازی منطق‌های قسمت‌های مختلف محاسبات یک متد اولیه طولانی. همچنین اکنون کلاس ReceiptCalculator تنها عهده دار انجام یک عملیات مشخص است.
البته اگر به کلاس ReceiptCalculator قسمت سوم و کلاس Receipt قسمت دوم دقت کنیم، شاید آنچنان تفاوتی را نتوان حس کرد. اما واقعیت این است که کلاس Receipt قسمت دوم، تنها یک پیش نمایش مختصری از صدها متد موجود در آن است.


مطالب
فراخوانی سرویس های WCF به صورت Async
هنگام تولید و توسعه سیستم‌های مبتنی بر WCF حتما نیاز به سرویس هایی داریم که متد‌ها را به صورت Async اجرا کنند. در دات نت 4.5 از Async&Await استفاده می‌کنیم(^). ولی در پروژه هایی که تحت دات نت 4 هستند این امکان وجود ندارد(البته می‌تونید Async&Await CTP رو برای دات نت 4 هم نصب کنید(^ )). فرض کنید پروژه ای داریم تحت دات نت 3.5 یا 4 و قصد داریم یکی از متد‌های سرویس WCF آن را به صورت Async پیاده سازی کنیم. ساده‌ترین روش این است که هنگام Add Service Reference از پنجره Advanced  به صورت زیر عمل کنیم:


مهم‌ترین عیب این روش این است که در این حالت تمام متد‌های این سرویس رو هم به صورت Sync و هم به صورت Async تولید می‌کنه در حالی که ما فقط نیاز به یک متد Async داریم.

 در این پست قصد دارم پیاده سازی این متد رو بدون استفاده از Async&Await و Code Generation توکار دات نت شرح بدم که با دات نت 3.5 هم سازگار است.

ابتدا یک پروژه از نوع WCF Service Application ایجاد کنید.
یک ClassLibrary جدید به نام Model بسازید و کلاس زیر را به عنوان مدل در آن قرار دهید.(این اسمبلی باید هم به پروژه‌های کلاینت و هم به پروژه‌های سرور رفرنس داده شود)
    [DataContract]
    public class Book
    {
        [DataMember]
        public int Code { get; set; }

        [DataMember]
        public string Title { get; set; }

        [DataMember]
        public string Author { get; set; }
    }
حال  پیاده سازی سرویس و Contract مربوطه را شروع می‌کنیم.
#Class Library به نام Contract بسازید. قصد داریم از این لایه به عنوان قرارداد‌های سمت کلاینت و سرور استفاده کنیم. اینترفیس زیر را به عنوان BookContract در آن بسازید.
   [ServiceContract]
    public interface IBookService
    {
        [OperationContract( AsyncPattern = true )]
        IAsyncResult BeginGetAllBook( AsyncCallback callback, object state );

        IEnumerable<Book> EndGetAllBook( IAsyncResult asyncResult ); 
    }
برای پیاده سازی متد‌های Async به این روش باید دو متد داشته باشیم. یکی به عنوان شروع عملیات و دیگری اتمام. دقت کنید نام گذاری به صورت Begin و End کاملا اختیاری است و برای خوانایی بهتر از این روش نام گذاری استفاده می‌کنم. متدی که به عنوان شروع عملیات استفاده می‌شود باید حتما OperationContractAttribute رو داشته باشد و مقدار خاصیت AsyncPattern اون هم true باشد. همان طور که می‌بیند این متد دارای 2 آرگومان وروردی است. یکی از نوع AsyncCallback و دیگری از نوع object. تمام متد‌های Async به این روش باید این دو آرگومان ورودی را حتما داشته باشند. خروجی این متد حتما باید از نوع IAsyncResult باشد. متد دوم که به عنوان اتمام عملیات استفاده می‌شود نباید OperationContractAttribute را داشته باشد. ورودی اون هم فقط یک آرگومان از نوع IAsyncResult است. خروجی اون هم هر نوعی که سمت کلاینت احتیاج دارید می‌تونه باشه . در صورت عدم رعایت نکات فوق، هنگام ساخت  ChannelFactory یا خطا روبرو خواهید شد. اگر نیاز به پارامتر دیگری هم داشتید باید آن‌ها را قبل از این دو پارامتر قرار دهید. برای مثال:
[OperationContract]
IEnumerable<Book> GetAllBook(int code , AsyncCallback callback, object state );
قبل از پیاده سازی سرویس باید ابتدا یک AsyncResult سفارشی بسازیم. ساخت AsyncResult سفارشی بسیار ساده است. کافی است کلاسی بسازیم که اینترفیس IAsyncResult را به ارث ببرد.
 public class CompletedAsyncResult<TEntity> : IAsyncResult where TEntity : class , new()
    {
        public IList<TEntity> Result
        {
            get
            {
                return _result;
            }
            set
            {
                _result = value;
            }
        }
        private IList<TEntity> _result;

        public CompletedAsyncResult( IList<TEntity> data )
        {
            this.Result = data;
        }

        public object AsyncState
        {
            get
            {
                return ( IList<TEntity> )Result;
            }
        }

        public WaitHandle AsyncWaitHandle
        {
            get
            {
                throw new NotImplementedException();
            }
        }

        public bool CompletedSynchronously
        {
            get
            {
                return true;
            }
        }

        public bool IsCompleted
        {
            get
            {
                return true;
            }
        }
    }
در کلاس بالا یک خاصیت به نام Result درنظر گرفتم که لیستی از نوع TEntity است.(TEntityبه صورت generic تعریف شده و نوع ورودی آن هر نوع کلاس غیر abstract می‌تواند باشد). این کلاس برای تمام سرویس‌های Async یک پروژه مورد استفاده قرار خواهد گرفت برای همین ورودی آن به صورت generic در نظر گرفته شده است.
#پیاده سازی سرویس
 public class BookService : IBookService
    {
        public BookService()
        {
            ListOfBook = new List<Book>();
        }

        public List<Book> ListOfBook
        {
            get;
            private set;
        }

        private List<Book> CreateListOfBook()
        {
            Parallel.For( 0, 10000, ( int counter ) =>
            {
                ListOfBook.Add( new Book()
                {
                    Code = counter,
                    Title = String.Format( "Book {0}", counter ),
                    Author = "Masoud Pakdel"
                } );
            } );

            return ListOfBook;
        }

        public IAsyncResult BeginGetAllBook( AsyncCallback callback, object state )
        {
            var result = CreateListOfBook();
            return new CompletedAsyncResult<Book>( result );
        }

        public IEnumerable<Book> EndGetAllBook( IAsyncResult asyncResult )
        {
            return ( ( CompletedAsyncResult<Book> )asyncResult ).Result;
        }
    }
*در متد BeginGetAllBook ابتدا به تعداد 10,000 کتاب در یک لیست ساخته می‌شوند و بعد این لیست در کلاس CompletedAsyncResult که ساختیم به عنوان ورودی سازنده پاس داده می‌شوند. چون CompletedAsyncResult از IAsyncResult ارث برده است پس return آن به عنوان خروجی مانعی ندارد. با فراخوانی متد EndGetAllBook سمت کلاینت  مقدار asyncResult به عنوان خروجی برگشت داده می‌شود. به عملیات casting برای دستیابی به مقدار Result در CompletedAsyncResult دقت کنید.
#کد‌های سمت کلاینت:
اکثر برنامه نویسان با استفاده از روش AddServiceReference یک سرویس کلاینت در اختیار خواهند داشت که با وهله سازی از این کلاس یک ChannelFactory ایجاد می‌شود. در این پست به جای استفاده از Code Generation توکار دات نت برای ساخت ChannelFactory از روش دیگری استفاده خواهیم کرد. به عنوان برنامه نویس باید بدانیم که در پشت پرده عملیات ساخت ChannelFactory چگونه است.
 روش AddServiceReference
بعد از اضافه شدن سرویس سمت کلاینت کد‌های زیر برای سرویس Book به صورت زیر تولید می‌شود.
[System.Diagnostics.DebuggerStepThroughAttribute()]
    [System.CodeDom.Compiler.GeneratedCodeAttribute("System.ServiceModel", "4.0.0.0")]
    public partial class BookServiceClient : System.ServiceModel.ClientBase<UI.BookService.IBookService>, UI.BookService.IBookService {
        
        public BookServiceClient() {
        }
        
        public BookServiceClient(string endpointConfigurationName) : 
                base(endpointConfigurationName) {
        }
        
        public BookServiceClient(string endpointConfigurationName, string remoteAddress) : 
                base(endpointConfigurationName, remoteAddress) {
        }
        
        public BookServiceClient(string endpointConfigurationName, System.ServiceModel.EndpointAddress remoteAddress) : 
                base(endpointConfigurationName, remoteAddress) {
        }
        
        public BookServiceClient(System.ServiceModel.Channels.Binding binding, System.ServiceModel.EndpointAddress remoteAddress) : 
                base(binding, remoteAddress) {
        }
        
        public UI.BookService.Book[] BeginGetAllBook() {
            return base.Channel.BeginGetAllBook();
        }
    }
همانطور که می‌بینید سرویس بالا از کلاس ClientBase ارث برده است. ClientBase دارای خاصیتی به نام ChannelFactory است که فقط خواندنی می‌باشد. با استفاده از مقادیر EndPointConfiguration یک وهله از کلاس ChannelFactory با توجه به مقدار generic کلاس clientBase ایجاد خواهد شد. در کد زیر مقدار TChannel برابر IBookService است:
System.ServiceModel.ClientBase<UI.BookService.IBookService>
وهله سازی از ChannelFactory به صورت دستی
یک پروژه ConsoleApplication سمت کلاینت ایجاد کنید. برای فراخوانی متد‌های سرویس سمت سرور باید ابتدا تنظیمات EndPoint رو به درستی انجام دهید. سپس با استفاده از EndPoint به راحتی می‌توانیم Channel مربوطه را بسازیم.
کلاسی به نام ServiceMapper ایجاد می‌کنیم که وظیفه آن ساخت ChannelFactory به ازای درخواست‌ها است.
public class ServiceMapper<TChannel>
    {
        public static TChannel CreateChannel()
        {
            TChannel proxy;

            var endPointAddress = new EndpointAddress( "http://localhost:7000/" + typeof( TChannel ).Name.Remove( 0, 1 ) + ".svc" );

            var httpBinding = new BasicHttpBinding();
            
            ChannelFactory<TChannel> factory = new ChannelFactory<TChannel>( httpBinding, endPointAddress );

            proxy = factory.CreateChannel();

            return proxy;
        }
    }
در متد CreateChannel یک وهله از کلاس EndPointAddress ایجاد شده است. پارامتر ورودی آن آدرس سرویس هاست شده می‌باشد برای مثال:

"http://localhost:7000/" +  "BookService.svc"
دستور Remove برای حذف I از ابتدای نام سرویس است. پارامتر‌های ورودی برای سازنده کلاس ChannelFactory ابتدا یک نمونه از کلاس BasicHttpBinding می‌باشد. می‌توان از WSHttpBinding یا NetTCPBinding یا WSDLHttpBinding هم استفاده کرد. البته هر کدام از انواع Binding‌ها تنظیمات خاص خود را می‌طلبد که در مقاله ای جداگانه بررسی خواهم کرد. پارامتر دوم هم EndPoint ساخته شده می‌باشد. در نهایت با دستور CreateChannel عملیات ساخت Channel به پایان می‌رسد.

بعد از اعمال تغییرات زیر در فایل Program پروژه Console و اجرای آن، خروجی به صورت زیر می‌باشد.
  var channel = ServiceMapper<Contract.IBookService>.CreateChannel();
            channel.BeginGetAllBook( new AsyncCallback( ( asyncResult ) => 
            {
                channel.EndGetAllBook( asyncResult ).ToList().ForEach( _record => 
                {
                    Console.WriteLine( _record.Title );
                } );
            } ) , null );
            Console.WriteLine( "Loading..." );
            Console.ReadLine();
همان طور که می‌بینید ورودی متد BeginGtAllBook یک AsyncCallback است که در داخل آن متد EndGetAllBook صدا زده شده است. مقدار برگشتی متد EndGetAllBook خروجی مورد نظر ماست.
خروجی : 


نکته: برای اینکه مطمئن شوید که سرویس مورد نظر در آدرس "http"//localhost:7000/" هاست شده است(یعنی همان آدرسی که در EndPointAddress از آن استفاه کردیم) کافیست از پنجره Project Properties  برای پروژه سرویس وارد برگه Web شده و از بخش Servers گزینه Use Visual Studio Development Server و Specific Port 7000 رو انتخاب کنید.