دوره‌ها
طراحی یک فریم ورک برای کار با WPF و EF Code First توسط الگوی MVVM
در این دوره، قالب تهیه یک پروژه جدید WPF مبتنی بر EF Code first را دریافت خواهید کرد که دارای این مشخصات است:

1- اعتبارسنجی یکپارچه با EF Code first

2- دارای سیستم راهبری (Navigation) بین صفحات با قابلیت تزریق خودکار وابستگی‌ها توسط کتابخانه StructureMap
3- به همراه مباحثی مانند تعریف کاربران، تعریف سطوح دسترسی و همچنین راهبری بین صفحات برنامه با درنظر گرفتن این مسایل به کمک تنها افزودن یک ویژگی به نام PageAuthorization به ابتدای تعریف کلاس یک صفحه



4- دارای سیستم خودکار پیغام دهی به کاربر در صورتیکه قصد حرکت به صفحه‌ای دیگر را داشته باشد؛ اما تغییرات صفحه جاری ذخیره نشده‌اند.


5- قالب پروژه جدید تدارک دیده شده، به صورت خودکار لایه بندی‌های برنامه را تدارک خواهد دید (شامل DataLayer، DomainClasses، ServiceLayer و غیره)
6- به همراه سیستم DbContext یکپارچه با مباحثی مانند یکسان سازی ی و ک در برنامه به صورت خودکار و نمایش مشکلات اعتبارسنجی داده‌ها به کاربر بدون نیازی به کد نویسی اضافه.
7- این قالب پروژه با کتابخانه‌های زیر یکپارچه است:
Entity Framework Code First
Fody (جهت اعمال مسایل AOP برای کاهش تدارک کدهای INotifyPropertyChanged در برنامه)
MahApps.Metro (برای نمایش قالب مترو سازگار با دات نت 4)
Microsoft.SqlServer.Compact.4 (بانک اطلاعاتی پیش فرض برنامه دسکتاپ تدارک دیده شده)
MvvmLight (پایه مباحث MVVM بکارگرفته شده در برنامه)
StructureMap (جهت پیاده سازی مباحث تزریق وابستگی‌ها در برنامه)
مطالب
روش یکی کردن پروژه‌های React و ASP.NET Core
یک روش کار کردن با پروژه‌های SPA، توسعه‌ی مجزای قسمت‌های front-end و back-end است. برای مثال پروژه‌ی React را به صورت جداگانه‌ای توسعه می‌دهیم، پروژه‌ی ASP.NET Core را نیز به همین صورت. هنگام آزمایش برنامه، در یکی دستور npm start را اجرا می‌کنیم تا وب سرور آزمایشی React، آن‌را در آدرس http://localhost:3000 قابل دسترسی کند و در دیگری دستور dotnet watch run را صادر می‌کنیم تا برنامه‌ی وب ASP.NET Core را بر روی آدرس https://localhost:5001 مهیا کند. سپس برای اینکه از پورت 3000 بتوان با پورت 5001 کار کرد، نیاز خواهد بود تا CORS را در برنامه‌ی ASP.NET Core فعالسازی کنیم. در حین ارائه‌ی نهایی برنامه نیز هر کدام را به صورت مجزا publish کرده و بعد هم خروجی نهایی پروژه‌ی SPA را در پوشه‌ی wwwroot برنامه‌ی وب کپی می‌کنیم تا قابل دسترسی و استفاده شود. روش دیگری نیز برای یکی/ساده سازی این تجربه وجود دارد که در این مطلب به آن خواهیم پرداخت.


پیشنیاز: ایجاد یک برنامه‌ی خالی React و ASP.NET Core

یک پوشه‌ی خالی را ایجاد کرده و در آن دستور dotnet new react را صادر کنید، تا قالب خاص پروژه‌های React یکی سازی شده‌ی با پروژه‌های ASP.NET Core، یک پروژه‌ی جدید را ایجاد کند.


همانطور که در تصویر فوق نیز مشاهده می‌کنید، این پروژه از دو برنامه تشکیل شده‌است:
الف) برنامه‌ی SPA که در پوشه‌ی ClientApp قرار گرفته‌است و شامل کدهای کامل یک برنامه‌ی React است.
ب) برنامه‌ی سمت سرور ASP.NET Core که یک برنامه‌ی متداول وب، به همراه فایل Startup.cs و سایر فایل‌های مورد نیاز آن است.

در ادامه نکات ویژه‌ی ساختار این پروژه را بررسی خواهیم کرد.


تجربه‌ی توسعه‌ی برنامه‌ها توسط این قالب ویژه

اکنون اگر این پروژه‌ی وب را برای مثال با فشردن دکمه‌ی F5 و یا اجرای دستور dotnet run، اجرا کنیم، چه اتفاقی رخ می‌دهد؟
- به صورت خلاصه برنامه‌ی ASP.NET Core شروع به کار کرده و سبب ارائه همزمان برنامه‌ی SPA نیز خواهد شد.
- پورتی که برنامه‌ی وب بر روی آن قرار دارد، با پورتی که برنامه‌ی React بر روی روی آن ارائه می‌شود، یکی است. یعنی نیازی به تنظیمات CORS را ندارد.
- در این حالت اگر در برنامه‌ی React تغییری را ایجاد کنیم (در هر قسمتی از آن)، hot reloading آن هنوز هم برقرار است و سبب بارگذاری مجدد برنامه‌ی SPA در مرورگر خواهد شد و برای اینکار نیازی به توقف و راه اندازی مجدد برنامه‌ی ASP.NET Core نیست.

اما این تجربه‌ی روان کاربری و توسعه، چگونه حاصل شده‌است؟


بررسی ساختار فایل Startup.cs یک پروژه‌ی مبتنی بر dotnet new react

برای درک نحوه‌ی عملکرد این قالب ویژه، نیاز است از فایل Startup.cs آن شروع کرد.
// ...
using Microsoft.AspNetCore.SpaServices.ReactDevelopmentServer;

namespace dotnet_template_sample
{
    public class Startup
    {
        // ...

        public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
        {

            services.AddControllersWithViews();

            // In production, the React files will be served from this directory
            services.AddSpaStaticFiles(configuration =>
            {
                configuration.RootPath = "ClientApp/build";
            });
        }
در ابتدا تعریف فضای نام SpaServices را مشاهده می‌کنید. بسته‌ی متناظر با آن در فایل csproj برنامه به صورت زیر ثبت شده‌است:
<ItemGroup>
   <PackageReference Include="Microsoft.AspNetCore.SpaServices.Extensions" Version="3.1.2" />
</ItemGroup>
این بسته، همان بسته‌ی جدید SpaServices است و در NET 5x. نیز پشتیبانی خواهد شد .

در متد ConfigureServices، ثبت سرویس‌های مرتبط با فایل‌های استاتیک پروژه‌ی SPA، توسط متد AddSpaStaticFiles صورت گرفته‌است. در اینجا RootPath آن، به پوشه‌ی ClientApp/build اشاره می‌کند. البته این پوشه هنوز در این ساختار، قابل مشاهده نیست؛ اما زمانیکه پروژه‌ی ASP.NET Core را برای ارائه‌ی نهایی، publish کردیم، به صورت خودکار ایجاد شده و حاوی فایل‌های قابل ارائه‌ی برنامه‌ی React نیز خواهد بود.

قسمت مهم دیگر کلاس آغازین برنامه، متد Configure آن است:
// ...
using Microsoft.AspNetCore.SpaServices.ReactDevelopmentServer;

namespace dotnet_template_sample
{
    public class Startup
    {
        // ...

        public void Configure(IApplicationBuilder app, IWebHostEnvironment env)
        {
            // ...
            app.UseStaticFiles();
            app.UseSpaStaticFiles();

            app.UseRouting();

            app.UseEndpoints(endpoints =>
            {
                endpoints.MapControllerRoute(
                    name: "default",
                    pattern: "{controller}/{action=Index}/{id?}");
            });

            app.UseSpa(spa =>
            {
                spa.Options.SourcePath = "ClientApp";

                if (env.IsDevelopment())
                {
                    spa.UseReactDevelopmentServer(npmScript: "start");
                }
            });
        }
    }
}
در اینجا ثبت سه میان افزار جدید را مشاهده می‌کنید:
- متد UseSpaStaticFiles، سبب ثبت میان‌افزاری می‌شود که امکان دسترسی به فایل‌های استاتیک پوشه‌ی ClientApp حاوی برنامه‌ی React را میسر می‌کند؛ مسیر این پوشه را در متد ConfigureServices تنظیم کردیم.
- متد UseSpa، سبب ثبت میان‌افزاری می‌شود که دو کار مهم را انجام می‌دهد:
1- کار اصلی آن، ثبت مسیریابی معروف catch all است تا مسیریابی‌هایی را که توسط کنترلرهای برنامه‌ی ASP.NET Core مدیریت نمی‌شوند، به سمت برنامه‌ی React هدایت کند. برای مثال مسیر https://localhost:5001/api/users به یک کنترلر API برنامه‌ی سمت سرور ختم می‌شود، اما سایر مسیرها مانند https://localhost:5001/login قرار است صفحه‌ی login برنامه‌ی سمت کلاینت SPA را نمایش دهند و متناظر با اکشن متد خاصی در کنترلرهای برنامه‌ی وب ما نیستند. در این حالت، کار این مسیریابی catch all، نمایش صفحه‌ی پیش‌فرض برنامه‌ی SPA است.
2- بررسی می‌کند که آیا شرایط IsDevelopment برقرار است؟ آیا در حال توسعه‌ی برنامه هستیم؟ اگر بله، میان‌افزار دیگری را به نام UseReactDevelopmentServer، اجرا و ثبت می‌کند.

برای درک عملکرد میان‌افزار ReactDevelopmentServer نیاز است به سورس آن مراجعه کرد. این میان‌افزار بر اساس پارامتر start ای که دریافت می‌کند، سبب اجرای npm run start خواهد شد. به این ترتیب دیگر نیازی به اجرای جداگانه‌ی این دستور نخواهد بود و همچنین این اجرا، به همراه تنظیمات proxy مخصوصی نیز هست تا پورت اجرایی برنامه‌ی React و برنامه‌ی ASP.NET Core یکی شده و دیگر نیازی به تنظیمات CORS مخصوص برنامه‌های React نباشد. بنابراین hot reloading ای که از آن صحبت شد، توسط ASP.NET Core مدیریت نمی‌شود. در پشت صحنه همان npm run start اصلی برنامه‌های React، در حال اجرای وب سرور آزمایشی React است که از hot reloading پشتیبانی می‌کند.

یک مشکل: با این تنظیم، هربار که برنامه‌ی ASP.NET Core اجرا می‌شود (به علت تغییرات در کدها و فایل‌های پروژه)، سبب اجرای مجدد و پشت صحنه‌ی react development server نیز خواهد شد که ... آغاز برنامه را در حالت توسعه، کند می‌کند. برای رفع این مشکل می‌توان این وب سرور توسعه‌ی برنامه‌های React را به صورت جداگانه‌ای اجرا کرد و فقط تنظیمات پروکسی آن‌را در اینجا ذکر نمود:
// replace
spa.UseReactDevelopmentServer(npmScript: "start");
// with
spa.UseProxyToSpaDevelopmentServer("http://localhost:3000");
در اینجا فقط کافی است سطر UseReactDevelopmentServer را با تنظیم UseProxyToSpaDevelopmentServer که به آدرس وب سرور توسعه‌ی برنامه‌های React اشاره می‌کند، تنظیم کنیم. بدیهی است در اینجا حالت باید از طریق خط فرمان به پوشه‌ی clientApp وارد شد و دستور npm start را یکبار به صورت دستی اجرا کرد، تا این وب سرور، راه اندازی شود.


تغییرات ویژه‌ی فایل csproj برنامه

اگر به فایل csproj برنامه دقت کنیم، دو تغییر جدید نیز در آن قابل مشاهده هستند:
الف) نصب خودکار وابستگی‌های برنامه‌ی client
  <Target Name="DebugEnsureNodeEnv"
     BeforeTargets="Build" 
     Condition=" '$(Configuration)' == 'Debug' And !Exists('$(SpaRoot)node_modules') ">
    <!-- Ensure Node.js is installed -->
    <Exec Command="node --version" ContinueOnError="true">
      <Output TaskParameter="ExitCode" PropertyName="ErrorCode" />
    </Exec>
    <Error Condition="'$(ErrorCode)' != '0'" Text="Node.js is required to build and run this project. To continue, please install Node.js from https://nodejs.org/, and then restart your command prompt or IDE." />
    <Message Importance="high" Text="Restoring dependencies using 'npm'. This may take several minutes..." />
    <Exec WorkingDirectory="$(SpaRoot)" Command="npm install" />
  </Target>
در این تنظیم، در حالت build و debug، ابتدا بررسی می‌کند که آیا پوشه‌ی node_modules برنامه‌ی SPA وجود دارد؟ اگر خیر، ابتدا مطمئن می‌شود که node.js بر روی سیستم نصب است و سپس دستور npm install را صادر می‌کند تا تمام وابستگی‌های برنامه‌ی client، دریافت و نصب شوند.

ب) یکی کردن تجربه‌ی publish برنامه‌ی ASP.NET Core با publish پروژه‌های React
  <Target Name="PublishRunWebpack" AfterTargets="ComputeFilesToPublish">
    <!-- As part of publishing, ensure the JS resources are freshly built in production mode -->
    <Exec WorkingDirectory="$(SpaRoot)" Command="npm install" />
    <Exec WorkingDirectory="$(SpaRoot)" Command="npm run build" />

    <!-- Include the newly-built files in the publish output -->
    <ItemGroup>
      <DistFiles Include="$(SpaRoot)build\**" />
      <ResolvedFileToPublish Include="@(DistFiles->'%(FullPath)')" Exclude="@(ResolvedFileToPublish)">
        <RelativePath>%(DistFiles.Identity)</RelativePath>
        <CopyToPublishDirectory>PreserveNewest</CopyToPublishDirectory>
        <ExcludeFromSingleFile>true</ExcludeFromSingleFile>
      </ResolvedFileToPublish>
    </ItemGroup>
  </Target>
میان‌افزار ReactDevelopmentServer کار اجرا و پروکسی دستور npm run start را در حالت توسعه انجام می‌دهد. اما در حالت ارائه‌ی نهایی چطور؟ در اینجا نیاز است دستور npm run build اجرا شده و فایل‌های مخصوص ارائه‌ی نهایی برنامه‌ی React تولید و سپس به پوشه‌ی wwwroot، کپی شوند. تنظیم فوق، دقیقا همین کار را در حین publish برنامه‌ی ASP.NET Core، به صورت خودکار انجام می‌دهد و شامل این مراحل است:
-  ابتدا npm install را جهت اطمینان از به روز بودن وابستگی‌های برنامه مجددا اجرا می‌کند.
- سپس npm run build را برای تولید فایل‌های قابل ارائه‌ی برنامه‌ی React اجرا می‌کند.
- در آخر تمام فایل‌های پوشه‌ی ClientApp/build تولیدی را به بسته‌ی نهایی توزیعی برنامه‌ی ASP.NET Core، اضافه می‌کند.
مطالب
Blazor 5x - قسمت 27 - برنامه‌ی Blazor WASM - کار با سرویس‌های Web API
در قسمت‌های Blazor Server مثال این سری، با روش کار با سرویس‌های سمت سرور برنامه، آشنا شدیم. در این نوع برنامه‌ها، فقط کافی است اصل سرویس مدنظر را مستقیما در کامپوننت‌های Razor تزریق کرد و سپس می‌توان به نحو متداولی با آن‌ها کار کرد؛ اما در برنامه‌های Blazor WASM خیر! به این نوع برنامه‌های سمت کلاینت باید همانند برنامه‌های React ، Angular ، Vue و یا حتی برنامه‌های مبتنی بر jQuery نگاه کرد. در تمام فناوری‌های سمت کلاینت، این درخواست‌های Ajax ای هستند که با سرویس‌های یک Web API سمت سرور، ارتباط برقرار کرده، اطلاعاتی را به آن‌ها ارسال و یا دریافت می‌کنند. در برنامه‌های Blazor WASM نیز باید به همین ترتیب عمل کرد و در اینجا HttpClient دات نت، جایگزین برای مثال jQuery Ajax ، Fetch API و یا XMLHttpRequest استاندارد می‌شود (البته jQuery Ajax در اصل یک محصور کننده‌ی استاندارد XMLHttpRequest است که برای اولین بار توسط مایکروسافت در برنامه‌ی Outlook web access معرفی شد).


ایجاد سرویس سمت کلاینت دریافت اطلاعات اتاق‌ها از Web API

در قسمت 24، HotelRoomController را تکمیل کردیم که کار آن، بازگشت اطلاعات تمام اتاق‌ها و یا یک اتاق مشخص به کلاینت است. اکنون می‌خواهیم در ادامه‌ی قسمت قبل، اگر کاربری بر روی دکمه‌ی Go صفحه‌ی اول رزرو اتاقی کلیک کرد، لیست تمام اتاق‌های تعریف شده را به او نمایش دهیم. به همین جهت نیاز به سرویس سمت کلاینتی داریم که بتواند با این Web API endpoint کار کند:
namespace BlazorWasm.Client.Services
{
    public interface IClientHotelRoomService
    {
        public Task<IEnumerable<HotelRoomDTO>> GetHotelRoomsAsync(DateTime checkInDate, DateTime checkOutDate);
        public Task<HotelRoomDTO> GetHotelRoomDetailsAsync(int roomId, DateTime checkInDate, DateTime checkOutDate);
    }
}
این سرویس را در پوشه‌ی Services پروژه‌ی BlazorWasm.Client ایجاد کرده‌ایم که HotelRoomDTO خود را از پروژه‌ی BlazorServer.Models دریافت می‌کند. به این ترتیب می‌توان مدلی را بین یک Web API سمت سرور و یک سرویس سمت کلاینت، به اشتراک گذاشت. بنابراین پروژه‌ی کلاینت، باید ارجاعی را به پروژه‌ی BlazorServer.Models.csproj نیز داشته باشد.

در ادامه اینترفیس فوق را به صورت زیر پیاده سازی می‌کنیم:
namespace BlazorWasm.Client.Services
{
    public class ClientHotelRoomService : IClientHotelRoomService
    {
        private readonly HttpClient _httpClient;

        public ClientHotelRoomService(HttpClient httpClient)
        {
            _httpClient = httpClient ?? throw new ArgumentNullException(nameof(httpClient));
        }

        public Task<HotelRoomDTO> GetHotelRoomDetailsAsync(int roomId, DateTime checkInDate, DateTime checkOutDate)
        {
            throw new NotImplementedException();
        }

        public Task<IEnumerable<HotelRoomDTO>> GetHotelRoomsAsync(DateTime checkInDate, DateTime checkOutDate)
        {
            // How to url-encode query-string parameters properly
            var uri = new UriBuilderExt(new Uri(_httpClient.BaseAddress, "/api/hotelroom"))
                            .AddParameter("checkInDate", $"{checkInDate:yyyy'-'MM'-'dd}")
                            .AddParameter("checkOutDate", $"{checkOutDate:yyyy'-'MM'-'dd}")
                            .Uri;
            return _httpClient.GetFromJsonAsync<IEnumerable<HotelRoomDTO>>(uri);
        }
    }
}
توضیحات:
- HttpClient یکی از سرویس‌های تنظیم شده‌ی در فایل Program.cs پروژه‌های سمت کلاینت است. بنابراین می‌توان آن‌را از طریق تزریق به سازنده‌ی این سرویس، به دست آورد.
- در اینجا برای دریافت اطلاعات JSON دریافتی از سمت سرور و سپس Deserialize خودکار آن به لیستی از DTO تعریف شده، از متد جدید GetFromJsonAsync استفاده شده‌است. این مورد جزو تازه‌های NET 5x. است.
- در اینجا استفاده از کلاس UriBuilderExt را نیز جهت تشکیل یک URL دارای کوئری استرینگ، مشاهده می‌کنید. هیچگاه نباید URL نهایی را از طریق جمع زدن اجزای آن به سمت سرور ارسال کرد؛ از این جهت که اجزای آن باید URL-encoded شوند؛ وگرنه در سمت سرور قابلیت پردازش نخواهند داشت. در ادامه تعریف کلاس جدید UriBuilderExt را مشاهده می‌کنید:
using System;
using System.Collections.Generic;
using System.Net.Http;
using System.Net.Http.Json;
using System.Threading.Tasks;
using BlazorServer.Models;
using BlazorWasm.Client.Utils;

using System;
using System.Collections.Specialized;
using System.Web;

namespace BlazorWasm.Client.Utils
{
    public class UriBuilderExt
    {
        private readonly NameValueCollection _collection;
        private readonly UriBuilder _builder;

        public UriBuilderExt(Uri uri)
        {
            _builder = new UriBuilder(uri);
            _collection = HttpUtility.ParseQueryString(string.Empty);
        }

        public UriBuilderExt AddParameter(string key, string value)
        {
            _collection.Add(key, value);
            return this;
        }

        public Uri Uri
        {
            get
            {
                _builder.Query = _collection.ToString();
                return _builder.Uri;
            }
        }
    }
}
- در اینجا توسط متد AddParameter، کار افزودن کوئری استرینگ‌ها به یک Url از پیش مشخص، انجام می‌شود. کار encoding نهایی به صورت خودکار توسط HttpUtility استاندارد دات نت، انجام خواهد شد.
- تاریخ‌های ارسالی به سمت سرور را با فرمت yyyy'-'MM'-'dd تبدیل رشته کردیم. این قالب، یکی از قالب‌های پذیرفته شده‌است.
- جهت سهولت استفاده‌ی از سرویس فوق و همچنین مدل‌های برنامه، فضای نام آن‌ها را به فایل BlazorWasm.Client\_Imports.razor اضافه می‌کنیم تا در تمام کامپوننت‌های برنامه‌ی سمت کلاینت، قابل دسترسی شوند:
@using BlazorWasm.Client.Services
@using BlazorServer.Models
- در آخر این سرویس جدید را باید به لیست سرویس‌های برنامه معرفی کرد تا قابلیت تزریق در کامپوننت‌ها را پیدا کند:
namespace BlazorWasm.Client
{
    public class Program
    {
        public static async Task Main(string[] args)
        {
            var builder = WebAssemblyHostBuilder.CreateDefault(args);
            // ...

            builder.Services.AddScoped<IClientHotelRoomService, ClientHotelRoomService>();

            // ...
        }
    }
}

چند اصلاح جزئی در کنترلرها و سرویس‌های سمت سرور

در Url نهایی فوق، دو پارامتر جدید checkInDate و checkOutDate هم وجود دارند. به همین جهت این دو را به اکشن متدهای کنترلر HotelRoom:
namespace BlazorWasm.WebApi.Controllers
{
    [Route("api/[controller]")]
    [ApiController]
    public class HotelRoomController : ControllerBase
    {
        // ...

        [HttpGet]
        public async Task<IActionResult> GetHotelRooms(DateTime? checkInDate, DateTime? checkOutDate)
        {
          // ...
        }

        [HttpGet("{roomId}")]
        public async Task<IActionResult> GetHotelRoom(int? roomId, DateTime? checkInDate, DateTime? checkOutDate)
        {
           // ...
        }
    }
}
و همچنین سرویس سمت سرور IHotelRoomService نیز اضافه می‌کنیم:
namespace BlazorServer.Services
{
    public interface IHotelRoomService : IDisposable
    {
        Task<List<HotelRoomDTO>> GetAllHotelRoomsAsync(DateTime? checkInDate, DateTime? checkOutDate);
        Task<HotelRoomDTO> GetHotelRoomAsync(int roomId, DateTime? checkInDate, DateTime? checkOutDate);
        // ...
    }
}
البته فعلا پیاده سازی خاصی ندارند و آن‌ها را در قسمت‌های بعد مورد استفاده قرار خواهیم داد.


تنظیمات ویژه‌ی HttpClient برنامه‌ی سمت کلاینت

سرویس ClientHotelRoomService فوق، از HttpClient تزریق شده‌ی در سازنده‌ی خود استفاده می‌کند که BaseAddress خود را مطابق تنظیمات ابتدایی برنامه، از HostEnvironment دریافت می‌کند. در اینجا علاقمندیم تا بجای این تنظیم پیش‌فرض، فایل جدید appsettings.json را به پوشه‌ی BlazorWasm.Client\wwwroot\appsettings.json کلاینت اضافه کرده (محل قرارگیری آن در برنامه‌های سمت کلاینت، داخل پوشه‌ی wwwroot است و نه در داخل پوشه‌ی ریشه‌ی اصلی پروژه):
{
    "BaseAPIUrl": "https://localhost:5001/"
}
و از این تنظیم جدید به عنوان BaseAddress برنامه‌ی Web API استفاده کنیم که روش آن‌را در کدهای ذیل مشاهده می‌کنید:
namespace BlazorWasm.Client
{
    public class Program
    {
        public static async Task Main(string[] args)
        {
            var builder = WebAssemblyHostBuilder.CreateDefault(args);
            // ... 

            // builder.Services.AddScoped(sp => new HttpClient { BaseAddress = new Uri(builder.HostEnvironment.BaseAddress) });
            builder.Services.AddScoped(sp => new HttpClient
            {
                BaseAddress = new Uri(builder.Configuration.GetValue<string>("BaseAPIUrl"))
            });

            // ... 
        }
    }
}

تکمیل کامپوننت دریافت لیست تمام اتاق‌ها

در قسمت قبل، کامپوننت خالی HotelRooms.razor را تعریف کردیم. کاربران پس از کلیک بر روی دکمه‌ی Go صفحه‌ی اول، به این کامپوننت هدایت می‌شوند. اکنون می‌خواهیم، لیست تمام اتاق‌ها را در این کامپوننت، از Web API برنامه دریافت کنیم:
@page "/hotel/rooms"

@inject ILocalStorageService LocalStorage
@inject IJSRuntime JsRuntime
@inject IClientHotelRoomService HotelRoomService

<h3>HotelRooms</h3>

@code {
    HomeVM HomeModel = new HomeVM();
    IEnumerable<HotelRoomDTO> Rooms = new List<HotelRoomDTO>();

    protected override async Task OnInitializedAsync()
    {
        try
        {
            var model = await LocalStorage.GetItemAsync<HomeVM>(ConstantKeys.LocalInitialBooking);
            if (model is not null)
            {
                HomeModel = model;
            }
            else
            {
                HomeModel.NoOfNights = 1;
            }
            await LoadRooms();
        }
        catch (Exception e)
        {
            await JsRuntime.ToastrError(e.Message);
        }
    }

    private async Task LoadRooms()
    {
        Rooms = await HotelRoomService.GetHotelRoomsAsync(HomeModel.StartDate, HomeModel.EndDate);
    }
}
در اینجا در ابتدا سعی می‌شود تا HomeModel، از Local Storage که در قسمت قبل آن‌را تنظیم کردیم، خوانده شود. سپس با استفاده از متد GetHotelRoomsAsync، لیست اتاق‌ها را از Web API دریافت می‌کنیم. تمام این عملیات آغازین نیز باید در روال رویدادگران OnInitializedAsync صورت گیرند.


روش اجرای پروژه‌های Blazor WASM

تا اینجا اگر برنامه‌ی سمت کلاینت را توسط دستور dotnet watch run اجرا کنیم، هرچند صفحه‌ی خالی نمایش لیست اتاق‌ها ظاهر می‌شود، اما یک خطای fetch error را هم دریافت خواهیم کرد؛ چون نیاز است ابتدا پروژه‌ی Web API را اجرا کرد و سپس پروژه‌ی WASM را.
برای ساده سازی اجرای همزمان این دو پروژه، اگر از ویژوال استودیوی کامل استفاده می‌کنید، بر روی نام Solution کلیک راست کرده و از منوی ظاهر شده، گزینه‌ی «Set Startup projects» را انتخاب کنید. در صفحه دیالوگ ظاهر شده، گزینه‌ی «multiple startup projects» را انتخاب کرده و از لیست پروژه‌های موجود، دو پروژه‌ی Web API و WASM را انتخاب کنید و Action مقابل آن‌ها را به Start تنظیم کنید. در اینجا حتی می‌توان ترتیب اجرای این پروژه‌ها را هم تغییر داد. در این حالت زمانیکه بر روی دکمه‌ی Run، در ویژوال استودیو کلیک می‌کنید، هر دو پروژه را با هم برای شما اجرا خواهد کرد.

نکته‌ی مهم! در این حالت هم برنامه‌ی کلاینت نمی‌تواند با برنامه‌ی Web API ارتباط برقرار کند! چون شماره پورت iisExpress درج شده‌ی در فایل appsettings.json آن، باید به شماره sslPort مندرج در فایل Properties\launchSettings.json پروژه‌ی Web API تغییر داده شود که برای نمونه در اینجا این عدد 44314 است:
{
  "iisSettings": {
    "iisExpress": {
      "applicationUrl": "http://localhost:62930",
      "sslPort": 44314
    }
  }
}
و یا اگر می‌خواهید پروژه را از طریق NET Core CLI. با اجرای دستور dotnet watch run اجرا کنید ... به صورت پیش‌فرض نمی‌شود! چون برای اینکار باید به پوشه‌ی ریشه‌ی پروژه‌های Web API و WASM وارد شد و دوبار دستور یاد شده را به صورت مجزا اجرا کرد. در این حالت، هر دو پروژه، بر روی پورت پیش‌فرض 5001 اجرا می‌شوند. روش تغییر این پورت، مراجعه به فایل Properties\launchSettings.json این پروژه‌ها است. برای مثال همان پورت پیش‌فرض 5001 را که در فایل appsettings.json انتخاب کردیم، ثابت نگه می‌داریم. یعنی فایل launchSettings.json پروژه‌ی Web API را ویرایش نمی‌کنیم. اما این پورت را در پروژه‌ی کلاینت برای مثال به عدد 5002 تغییر می‌دهیم تا برنامه‌ی کلاینت، بر روی پورت پیش‌فرض برنامه‌ی Web API اجرا نشود:
{
    "BlazorWasm.Client": {
      "applicationUrl": "https://localhost:5002;http://localhost:5003",
    }  
}


کدهای کامل این مطلب را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: Blazor-5x-Part-27.zip
نظرات مطالب
React 16x - قسمت 28 - احراز هویت و اعتبارسنجی کاربران - بخش 3 - فراخوانی منابع محافظت شده و مخفی کردن عناصر صفحه
نکته‌ی مهم: نیاز به دائمی کردن کلیدهای رمزنگاری سمت سرور

اگر برنامه‌ی سمت سرور ما که توکن‌ها را اعتبارسنجی می‌کند، ری‌استارت شود، چون قسمتی از کلیدهای رمزگشایی اطلاعات آن با اینکار مجددا تولید خواهند شد، حتی با فرض لاگین بودن شخص در سمت کلاینت، توکن‌های فعلی او برگشت خواهند خورد و از مرحله‌ی تعیین اعتبار رد نمی‌شوند. در این حالت کاربر خطای 401 را دریافت می‌کند. بنابراین پیاده سازی مطلب «غیرمعتبر شدن کوکی‌های برنامه‌های ASP.NET Core هاست شده‌ی در IIS پس از ری‌استارت آن» را فراموش نکنید.

نظرات مطالب
غیرفعال کردن کش مرورگر در MVC
معادل این مطلب برای ASP.NET Core

using Microsoft.AspNetCore.Http;
using Microsoft.AspNetCore.Mvc.Filters;
using Microsoft.Extensions.Primitives;
using Microsoft.Net.Http.Headers;

namespace ASPNETCoreIdentitySample.Common.WebToolkit
{
    public class NoBrowserCacheAttribute : ActionFilterAttribute
    {
        public override void OnResultExecuting(ResultExecutingContext filterContext)
        {
            filterContext.HttpContext.DisableBrowserCache();
            base.OnResultExecuting(filterContext);
        }
    }

    public static class CacheManager
    {
        public static void DisableBrowserCache(this HttpContext httpContext)
        {
            // Note: https://docs.microsoft.com/en-us/aspnet/core/performance/caching/middleware
            // The Antiforgery system for generating secure tokens to prevent Cross-Site Request Forgery (CSRF)
            // attacks sets the Cache-Control and Pragma headers to no-cache so that responses aren't cached.
            // More info:
            // https://github.com/aspnet/Antiforgery/blob/dev/src/Microsoft.AspNetCore.Antiforgery/Internal/DefaultAntiforgery.cs#L381
            // https://github.com/aspnet/Antiforgery/issues/116
            // So ... the following settings won't work for the pages with normal forms with default settings.
            httpContext.Response.Headers[HeaderNames.CacheControl] =
                          new StringValues(new[] { "no-cache", "max-age=0", "must-revalidate", "no-store" });
            httpContext.Response.Headers[HeaderNames.Expires] = "-1";
            httpContext.Response.Headers[HeaderNames.Pragma] = "no-cache";
        }
    }
}
اشتراک‌ها
اورلیا به صورت عملی

This books shows all the steps necessary for the development of SPA (Single Page Application) applications with the Aurelia. With this book you will learn:

  • How to create a project in Aurelia
  • How to create Aurelia plugin
  • Understand how the SystemJS imports works
  • Using HTTP to connect to a server
  • HttpClient
  • FetchClient
  • How to use Firebase
  • Offline the app data
  • Working with loopback
  • ... 
اورلیا به صورت عملی
مطالب
شروع به کار با AngularJS 2.0 و TypeScript - قسمت یازدهم - کار با فرم‌ها - قسمت دوم
در قسمت قبل، فر‌مهای template driven را بررسی کردیم. همانطور که مشاهده کردید، این نوع فرم‌ها، قابلیت‌های اعتبارسنجی پیشرفته‌ای را به همراه ندارند. برای فرم‌هایی که نیاز به اعتبارسنجی‌های سفارشی دارند، فرم‌های model driven پیشنهاد می‌شوند که در این قسمت بررسی خواهند شد.


طراحی فرم ثبت نام کاربران در سایت با روش model driven

در این قسمت قصد داریم فرم ثبت نام کاربران را به همراه اعتبارسنجی‌های پیشرفته‌ای پیاده سازی کنیم. به همین منظور، ابتدا پوشه‌ی جدید App\users را به مثال سری جاری اضافه کنید و سپس سه فایل user.ts، signup-form.component.ts و signup-form.component.html را به آن اضافه نمائید.
فایل user.ts بیانگر مدل کاربران سایت است؛ با این محتوا:
export interface IUser {
    id: number;
    name: string;
    email: string;
    password: string;
}

قالب فرم یا signup-form.component.html، در حالت ابتدایی آن چنین شکل استانداردی را خواهد داشت و فاقد اعتبارسنجی خاصی است:
<form>
    <div class="form-group">
        <label form="name">Username</label>
        <input id="name" type="text" class="form-control" />
    </div>
    <div class="form-group">
        <label form="email">Email</label>
        <input id="email" type="text" class="form-control" />
    </div>
    <div class="form-group">
        <label form="password">Password</label>
        <input id="password" type="password" class="form-control" />
    </div>
    <button class="btn btn-primary" type="submit">Submit</button>
</form>
اکنون می‌خواهیم این فرم را به یک فرم AngularJS 2.0 ارتقاء دهیم. بنابراین نیاز است اشیاء Control و ControlGroup را ایجاد کنیم و اینبار نمی‌خواهیم AngularJS 2.0 مانند قسمت قبلی، به صورت خودکار (و ضمنی)، این اشیاء را برای ما ایجاد کند. می‌خواهیم آن‌ها را با کدنویسی (به صورت صریح) ایجاد کنیم تا بتوانیم بر روی آن‌ها کنترل بیشتری داشته باشیم.
بنابراین ابتدا کلاس کامپوننت این فرم را در فایل signup-form.component.ts به نحو ذیل تکمیل کنید:
import { Component } from '@angular/core';
import { Control, ControlGroup, Validators } from '@angular/common';
 
@Component({
    selector: 'signup-form',
    templateUrl: 'app/users/signup-form.component.html'
})
export class SignupFormComponent {
    form = new ControlGroup({
        name: new Control('', Validators.required),
        email: new Control('', Validators.required),
        password: new Control('', Validators.required)
    });
 
    onSubmit(): void {
        console.log(this.form.value);
    }
}
و همچنین پیام‌های اعتبارسنجی اولیه را نیز به نحو زیر به فایل signup-form.component.html اضافه می‌کنیم:
<form [ngFormModel]="form" (ngSubmit)="onSubmit()">
    <div class="form-group">
        <label form="name">Username</label>
        <input id="name" type="text" class="form-control"
               ngControl="name"/>
        <label class="text-danger" *ngIf="!form.controls['name'].valid">
            Username is required.
        </label>
    </div>
    <div class="form-group">
        <label form="email">Email</label>
        <input id="email" type="text" class="form-control"
               ngControl="email" #email="ngForm"/>
        <label class="text-danger" *ngIf="email.touched && !email.valid">
            Email is required.
        </label>
    </div>
    <div class="form-group">
        <label form="password">Password</label>
        <input id="password" type="password" class="form-control"
               ngControl="password" #password="ngForm"/>
        <label class="text-danger" *ngIf="password.touched && !password.valid">
            Password is required.
        </label>
    </div>
    <button class="btn btn-primary" type="submit">Submit</button>
</form>
توضیحات:
تفاوت مهم این فرم و اعتبارسنجی‌هایش با قسمت قبل، در ایجاد اشیاء Control و ControlGroup به صورت صریح است:
form = new ControlGroup({
    name: new Control('', Validators.required),
    email: new Control('', Validators.required),
    password: new Control('', Validators.required)
});
کلا‌س‌های Control، ControlGroup و Validators در ماژول angular/common@ تعریف شده‌اند. بنابراین import متناظری نیز به ابتدای فایل اضافه شده‌است:
 import { Control, ControlGroup, Validators } from '@angular/common';

یک نکته
اگر محل قرارگیری کلاسی را فراموش کردید، آن‌را در مستندات AngularJS 2.0 ذیل قسمت API Review جستجو کنید. نتیجه‌ی جستجو، به همراه نام ماژول کلاس‌ها نیز می‌باشد.


خاصیت عمومی form که با new ControlGroup تعریف شده‌است، حاوی تعاریف صریح کنترل‌های موجود در فرم خواهد بود. در اینجا سازنده‌ی ControlGroup، یک شیء را می‌پذیرد که کلیدهای آن، همان نام کنترل‌های تعریف شده‌ی در قالب فرم و مقدار هر کدام، یک Control جدید است که پارامتر اول آن یک مقدار پیش فرض و پارامتر دوم، اعتبارسنجی مرتبطی را تعریف می‌کند (این اعتبارسنجی معرفی شده، یک متد استاتیک در کلاس توکار Validators است).
بنابراین چون سه المان ورودی، در فرم جاری تعریف شده‌اند، سه کلید جدید هم نام نیز در پارامتر ورودی ControlGroup ذکر گردیده‌اند.

اکنون که خاصیت عمومی form، در کلاس کامپوننت فوق تعریف شد، آن‌را در قالب فرم، به ngFormModel بایند می‌کنیم:
<form [ngFormModel]="form" (ngSubmit)="onSubmit()">
به این ترتیب به AngularJS 2.0 اعلام می‌کنیم که ControlGroup و Controlهای آن‌را به صورت صریح ایجاد کرده‌ایم و بجای وهله‌‌های پیش فرض خود، از خاصیت عمومی form کلاس کامپوننت، این مقادیر را تامین کن.
مراحل بعد آن، با مراحلی که در قسمت قبل بررسی کردیم، تفاوتی ندارند:
الف) در اینجا به هر المان موجود، یک ngControl نسبت داده شده‌است تا هر المان را تبدیل به یک کنترل AngularJS2 2.0 کند.
ب) به هر المان، یک متغیر محلی شروع شده با # نسبت داده شده‌است تا با اتصال آن به ngForm بتوان به ngControl تعریف شده دسترسی پیدا کرد.
البته اکنون می‌توان از خاصیت form متصل به ngFormModel نیز بجای تعریف این متغیر محلی، به نحو ذیل استفاده کرد:
 <label class="text-danger" *ngIf="!form.controls['name'].valid">
ج) از این متغیر محلی جهت نمایش یا عدم نمایش پیام‌های خطای اعتبارسنجی، در ngIfهای تعریف شده، استفاده شده‌است.
د) و در آخر متد onSumbit موجود در کلاس کامپوننت را به رخداد ngSubmit متصل کرده‌ایم. همانطور که ملاحظه می‌کنید اینبار دیگر پارامتری را به آن ارسال نکرده‌ایم. از این جهت که خاصیت form موجود در سطح کلاس، اطلاعات کاملی را از اشیاء موجود در آن دارد و در متد onSubmit کلاس، به آن دسترسی داریم.
    onSubmit(): void {
        console.log(this.form.value);
    }
this.form.value حاوی یک شیء است که تمام مقادیر پر شده‌ی فرم را به همراه دارد.

بنابراین تا اینجا تنها تفاوت فرم جدید تعریف شده با قسمت قبل، تعریف صریح ControlGroup و کنتر‌ل‌های آن در کلاس کامپوننت و اتصال آن به ngFormModel است. به این نوع فرم‌ها، فرم‌های model driven هم می‌گویند.


نمایش فرم افزودن کاربران توسط سیستم Routing

با نحوه‌ی تعریف مسیریابی‌ها در قسمت نهم آشنا شدیم. برای نمایش فرم افزودن کاربران، می‌توان تغییرات ذیل را به فایل app.component.ts اعمال کرد:
//same as before...
import { SignupFormComponent } from './users/signup-form.component';
 
@Component({
    //same as before…
    template: `
                //same as before…                    
                <li><a [routerLink]="['AddUser']">Add User</a></li>
               //same as before…
    `,
    //same as before…
})
@RouteConfig([
    //same as before…    
    { path: '/adduser', name: 'AddUser', component: SignupFormComponent }
])
//same as before...
ابتدا به RouteConfig، مسیریابی کامپوننت فرم افزودن کاربران، اضافه شده‌است. سپس ماژول این کلاس در ابتدای فایل import شده و در آخر routerLink آن به قالب سایت و منوی بالای سایت اضافه شده‌است.


معرفی کلاس FormBuilder

روش دیگری نیز برای ساخت ControlGroup و کنترل‌های آن با استفاده از کلاس و سرویس فرم ساز توکار AngularJS 2.0 وجود دارد:
import { Control, ControlGroup, Validators, FormBuilder } from '@angular/common';

form: ControlGroup;
 
constructor(formBuilder: FormBuilder) {
    this.form = formBuilder.group({
        name: ['', Validators.required],
        email: ['', Validators.required],
        password: ['', Validators.required]
    });
}
کلاس و سرویس FormBuilder نیز در ماژول angular/common@ قرار دارد. برای استفاده‌ی از آن، آن‌را در سازنده‌ی کلاس تزریق کرده و سپس از متد group آن استفاده می‌کنیم. نحوه‌ی تعریف کلی اعضای آن با اعضای ControlGroup یکی است؛ با این تفاوت که اینبار بجای ذکر new Control، یک آرایه تعریف می‌شود که دقیقا اعضای آن، همان پارامترهای شیء کنترل هستند. این روش در کل خلاصه‌تر است و در آن تعریف چندین گروه مختلف، ساده‌تر می‌باشد. همچنین با روش تزریق وابستگی‌های بکار رفته‌ی در این فریم ورک نیز سازگاری بیشتری دارد.


پیاده سازی اعتبارسنجی سفارشی

فرض کنید می‌خواهیم ورود نام کاربر‌های دارای فاصله را غیر معتبر اعلام کنیم. برای این منظور فایل جدید usernameValidators.ts را به پوشه‌ی app\users اضافه کنید؛ با این محتوا:
import { Control } from '@angular/common';
 
export class UsernameValidators {
    static cannotContainSpace(control: Control) {
        if (control.value.indexOf(' ') >= 0) {
            return { cannotContainSpace: true };
        }
        return null;
    }
}
کلاس UsernameValidators می‌تواند شامل تمام اعتبارسنجی‌های سفارشی خاصیت نام کاربری باشد. به همین جهت نام آن جمع است و به s ختم شد‌ه‌است.
هر متد پیاده سازی کننده‌ی یک اعتبار سنجی سفارشی در این کلاس، استاتیک تعریف می‌شود؛ با نام دلخواهی که مدنظر است.
پارامتر ورودی این متدهای استاتیک، یک وهله از شیء کنترل است که توسط آن می‌توان برای مثال به خاصیت value آن دسترسی یافت و بر این اساس منطق اعتبارسنجی خود را پیاده سازی نمود. به همین جهت import آن نیز به ابتدای فایل جاری اضافه شده‌است.
خروجی این متد دو حالت دارد:
الف) اگر null باشد، یعنی اعتبارسنجی موفقیت آمیز بوده‌است.
ب) اگر اعتبارسنجی با شکست مواجه شود، خروجی این متد یک شیء خواهد بود که کلید آن، نام اعتبارسنجی مدنظر است و مقدار این کلید، هر چیزی می‌تواند باشد؛ یک true و یا یک شیء دیگر که اطلاعات بیشتری را در مورد این شکست ارائه دهد.

برای مثال اگر اعتبارسنج توکار required با شکست مواجه شود، یک چنین شی‌ءایی را بازگشت می‌دهد:
 { required:true }
و یا اگر اعتبارسنج minlength باشکست مواجه شود، اطلاعات بیشتری را در قسمت مقدار این کلید بازگشتی، ارائه می‌دهد:
{
  minlength : {
     requiredLength : 3,
     actualLength : 1
  }
}
در کل اینکه چه چیزی را بازگشت دهید، بستگی به طراحی مدنظر شما دارد.

پس از پیاده سازی یک اعتبارسنجی سفارشی، برای استفاده‌ی از آن، ابتدا ماژول آن‌را به ابتدای ماژول signup-form.component.ts اضافه می‌کنیم:
 import { UsernameValidators } from './usernameValidators';
پس از آن، شبیه به افزودن متد استاتیک توکار Validators.required، این متد جدید را به لیست اعتبارسنجی‌های خاصیت name اضافه می‌کنیم. از آنجائیکه پیشتر المان دوم این آرایه مقدار دهی شده‌است، برای ترکیب چندین اعتبارسنجی با هم، از متد Validators.compose که آرایه‌ای از متدهای اعتبارسنجی را قبول می‌کند، کمک خواهیم گرفت:
 name: ['', Validators.compose([Validators.required, UsernameValidators.cannotContainSpace])],

و مرحله‌ی آخر، نمایش یک پیام اعتبارسنجی مناسب و متناظر با متد cannotContainSpace است. برای این منظور فایل signup-form.component.html را گشوده و تغییرات ذیل را اعمال کنید:
<div class="form-group">
    <label form="name">Username</label>
    <input id="name" type="text" class="form-control"
           ngControl="name"
           #name="ngForm" />
    <div *ngIf="name.touched && name.errors">
        <label class="text-danger" *ngIf="name.errors.required">
            Username is required.
        </label>
        <label class="text-danger" *ngIf="name.errors.cannotContainSpace">
            Username can't contain space.
        </label>
    </div>
</div>
همانطور که در قسمت قبل نیز عنوان شد، چون اکنون به یک المان، بیش از یک اعتبارسنجی اعمال شده‌است، استفاده از خاصیت valid، بیش از اندازه عمومی بوده و باید از خاصیت errors استفاده کرد. به همین جهت این دو اعتبارسنجی را در یک div محصور کننده قرار می‌دهیم و در صورت وجود خطایی، خاصیت name.errors، دیگر نال نبوده و دو برچسب قرار گرفته‌ی در آن بر اساس شرط‌های ngIf آن، پردازش خواهند شد.
نام خاصیت بازگشت داده شده‌ی در اعتبارسنجی سفارشی، به عنوان یک خاصیت جدید شیء errors قابل استفاده است؛ مانند name.errors.cannotContainSpace.

به عنوان تمرین ماژول جدید emailValidators.ts را افزوده و سپس اعتبارسنجی سفارشی بررسی معتبر بودن ایمیل وارد شده را تعریف کنید:
import {Control} from '@angular/common';
 
export class EmailValidators {
    static email(control: Control) {
        var regEx = /^(([^<>()\[\]\\.,;:\s@"]+(\.[^<>()\[\]\\.,;:\s@"]+)*)|(".+"))@((\[[0-9]{1,3}\.[0-9]{1,3}\.[0-9]{1,3}\.[0-9]{1,3}])|(([a-zA-Z\-0-9]+\.)+[a-zA-Z]{2,}))$/;
        var valid = regEx.test(control.value);
        return valid ? null : { email: true };
    }
}
در ادامه آن‌را به لیست formBuilder.group افزوده و همچنین پیام اعتبارسنجی ویژه‌ای را نیز به قالب فرم اضافه کنید (کدهای کامل آن، در فایل zip انتهای بحث موجود است).


یک نکته

اگر نیاز است از regular expressions مانند مثال فوق استفاده شود، می‌توان از متد توکار Validators.pattern نیز استفاده کرد و نیازی به تعریف یک متد جداگانه برای آن وجود ندارد؛ مگر اینکه نیاز به بازگشت شیء خطای کاملتری با خواص بیشتری وجود داشته باشد.


اعتبارسنجی async یا اعتبارسنجی از راه دور (remote validation)

یک سری از اعتبارسنجی‌ها را در سمت کلاینت می‌توان تکمیل کرد؛ مانند بررسی معتبر بودن فرمت ایمیل وارده. اما تعدادی دیگر، نیاز به اطلاعاتی از سمت سرور دارند. برای مثال آیا نام کاربری در حال ثبت، تکراری است یا خیر؟ این نوع اعتبارسنجی‌ها در رده‌ی async validation قرار می‌گیرند.
سازنده‌ی شیء Control در AngularJS 2.0 که در مثال‌های بالا نیز مورد استفاده قرار گرفت، پارامتر اختیاری سومی را نیز دارد که یک AsyncValidatorFn را قبول می‌کند:
 control(value: Object, validator?: ValidatorFn, asyncValidator?: AsyncValidatorFn) : Control
پیاده سازی async validators، بسیار شبیه به سایر اعتبارسنج‌ها هستند. اما از آنجائیکه نیاز به کار با سرور را دارند، استاتیک تعریف کردن آن‌ها، سبب قطع شدن دسترسی آن‌ها از context کلاس جاری شده و امکان تزریق وابستگی‌ها را از دست خواهیم داد. برای مثال دیگر نمی‌توان به سادگی، سرویس دریافت اطلاعات کاربران را در اینجا تزریق کرد. یک راه حل رفع این مشکل، تعریف همان متد اعتبارسنج در کلاس کامپوننت فرم است:
nameShouldBeUnique(control: Control) {
    let name: string = control.value;
    return new Promise((resolve) => {
        this._userService.isUserNameUnique(<IUser>{ "name": name }).subscribe(
            (result: IResult) => {
                resolve(                    
                    result.result ? null : { 'nameShouldBeUnique': true }
                );
            },
            error => {
                resolve(null);
            }
        );
    });
}
و سپس فراخوانی آن به صورت ذیل، به عنوان سومین عنصر آرایه‌ی تعریف شده:
this.form = _formBuilder.group({
    name: ['', Validators.compose([
        Validators.required,
        UsernameValidators.cannotContainSpace
    ]),
        (control: Control) => this.nameShouldBeUnique(control)],
در اینجا با استفاده از arrow functions، امکان دسترسی به این متد تعریف شده‌ی در سطح کلاس، که استاتیک هم نیست، وجود خواهد داشت. به این ترتیب دیگر context کلاس را از دست نداده‌ایم و اینبار می‌توان به this._userService، که آن‌را در ادامه تکمیل خواهیم کرد، بدون مشکلی دسترسی یافت.
امضای متد nameShouldBeUnique تفاوتی با سایر متدهای اعتبارسنج نداشته و پارامتر ورودی آن، همان کنترل است که توسط آن می‌توان به مقدار وارد شده‌ی توسط کاربر دسترسی یافت. اما تفاوت اصلی آن در اینجا است که این متد باید یک شیء Promise را بازگشت دهد. یک Promise، بیانگر نتیجه‌ی یک عملیات async است. در اینجا دو حالت resolve و error را باید پیاده سازی کرد. در حالت error، یعنی عملیات async صورت گرفته با شکست مواجه شده‌است و در حالت resolve، یعنی عملیات تکمیل شده و اکنون می‌خواهیم نتیجه‌ی نهایی را بازگشت دهیم. نتیجه نهایی بازگشت داده شده‌ی در اینجا، همانند سایر validators است و اگر نال باشد، یعنی اعتبارسنجی موفقیت آمیز بوده و اگر یک شیء را بازگشت دهیم، یعنی اعتبارسنجی با شکست مواجه شده‌است.

این Promise، از یک سرویس تعریف شده‌ی در فایل جدید user.service.ts استفاده می‌کند:
import { Injectable } from '@angular/core';
import { Http, Response } from '@angular/http';
import { Observable } from 'rxjs/Observable';
import { Headers, RequestOptions } from '@angular/http';
import { IUser } from  './user';
import { IResult } from './result';
 
@Injectable()
export class UserService {
    private _checkUserUrl = '/home/checkUser';
 
    constructor(private _http: Http) { }
 
    private handleError(error: Response) {
        console.error(error);
        return Observable.throw(error.json().error || 'Server error');
    }
 
    isUserNameUnique(user: IUser): Observable<IResult> {
        let headers = new Headers({ 'Content-Type': 'application/json' }); // for ASP.NET MVC
        let options = new RequestOptions({ headers: headers });
 
        return this._http.post(this._checkUserUrl, JSON.stringify(user), options)
            .map((response: Response) => <IResult>response.json())
            .do(data => console.log("User: " + JSON.stringify(data)))
            .catch(this.handleError);
    }
}
با نحوه‌ی تعریف سرویس‌ها و همچنین کار با سرور و دریافت اطلاعات، در قسمت‌های قبلی بیشتر آشنا شدیم. در اینجا یک درخواست get، به آدرس home/checkuser سرور، ارسال می‌شود. سپس نتیجه‌ی آن در قالب اینترفیس IResult بازگشت داده خواهد شد. این اینترفیس را در فایل result.ts به صورت ذیل تعریف کرده‌ایم:
export interface IResult {
    result: boolean;
}

کدهای سمت سرور برنامه که کار بررسی یکتا بودن نام کاربری را انجام می‌دهند، به صورت ذیل در فایل Controllers\HomeController.cs تعریف شده‌اند:
namespace MVC5Angular2.Controllers
{
    public class HomeController : Controller
    {
        [HttpPost]
        public ActionResult CheckUser(User user)
        {
            var isUnique = new { result = true };
            if (user.Name?.Equals("Vahid", StringComparison.OrdinalIgnoreCase) ?? false)
            {
                isUnique = new { result = false };
            }
 
            return new ContentResult
            {
                Content = JsonConvert.SerializeObject(isUnique, new JsonSerializerSettings
                {
                    ContractResolver = new CamelCasePropertyNamesContractResolver()
                }),
                ContentType = "application/json",
                ContentEncoding = Encoding.UTF8
            };
        }
    }
}
در اینجا اگر نام کاربری وارد شده مساوی Vahid بود، یک شیء anonymous، مطابق امضای اینترفیس IResult سمت کاربر (همان فایل result.ts عنوان شده) بازگشت داده می‌شود.

بنابراین تا اینجا مسیر سمت سرور home/checkuser تکمیل شده‌است. این مسیر توسط سرویس کاربر صدا زده شده و اگر نام کاربری وارد شده موجود باشد، نتیجه‌ای را مطابق امضای قرارداد IResult سفارشی ما بازگشت می‌دهد.
پس از آن مجددا به فایل signup-form.component.ts مراجعه کرده و سرویس جدید UserService را به سازنده‌ی آن تزریق کرده‌ایم. همچنین قسمت providers این کامپوننت را هم جهت تکمیل اطلاعات تزریق کننده‌ی توکار AngularJS 2.0 مقدار دهی کرده‌ایم. البته همانطور که در مبحث تزریق وابستگی‌ها نیز عنوان شد، اگر این سرویس قرار نیست در کلاس دیگری استفاده شود، نیازی نیست تا آن‌را در بالاترین سطح ممکن و در فایل app.component.ts ثبت و معرفی کرد:
@Component({
    selector: 'signup-form',
    templateUrl: 'app/users/signup-form.component.html',
    providers: [ UserService ]
})
export class SignupFormComponent {
 
    constructor(private _formBuilder: FormBuilder, private _userService: UserService) {
پس از ترزیق وابستگی private _userService: UserService، اکنون این سرویس به سادگی و به حالت متداولی در متد nameShouldBeUnique(control: Control) قابل دسترسی خواهد بود و از آن می‌توان جهت اعتبارسنجی‌های غیرهمزمان استفاده کرد.

اکنون که کدهای فعال سازی اعتبارسنجی از راه دور ما تکمیل شده‌است، به فایل signup-form.component.html مراجعه کرده و پیام مناسبی را نمایش خواهیم داد:
<div *ngIf="name.touched && name.errors">
    <label class="text-danger" *ngIf="name.errors.required">
        Username is required.
    </label>
    <label class="text-danger" *ngIf="name.errors.cannotContainSpace">
        Username can't contain space.
    </label>
    <label class="text-danger" *ngIf="name.errors.nameShouldBeUnique">
        This username is already taken.
    </label>
</div>
در ادامه اگر برنامه را اجرا کنید، با ورود نام کاربری Vahid، یک چنین پیام خطایی، مشاهده خواهد شد:



نمایش پیام loading در حین انجام اعتبارسنجی از راه دور

شاید بد نباشد که در حین انجام عملیات اعتبارسنجی از راه دور و ارسال درخواستی به سرور و بازگشت نتیجه‌ی آن، یک پیام loading را نیز نمایش داد. برای انجام این‌کار نیاز است تغییرات ذیل را به فایل signup-form.component.html اضافه کنیم:
<input id="name" type="text" class="form-control"
       ngControl="name"
       #name="ngForm" />
<div *ngIf="name.control.pending">
    Checking server, Please wait ...
</div>
در اینجا یک div جدید را ذیل المان ورود نام کاربری اضافه کرده‌ایم. همچنین نحوه‌ی نمایش آن‌را با دسترسی به متغیر name# و کنترل منتسب، به آن مدیریت می‌کنیم. اگر عملیات async ایی بر روی این کنترل در حال اجرا باشد، Promise تعریف شده، وضعیت pending را بازگشت می‌دهد. به همین جهت می‌توان از این خاصیت، جهت نمایش دادن یا مخفی کردن عبارت و یا تصویری استفاده کرد.

 
اعتبارسنجی ترکیبی در حین submit یک فرم

فرض کنید می‌خواهید منطقی را که حاصل اعتبارسنجی تمام فیلدهای فرم است (و نه هر کدام به تنهایی)، در حین submit آن اعمال کنید. برای مثال آیا ترکیب نام کاربری و کلمه‌ی عبور شخصی در حین login معتبر است یا خیر؟ در این حالت پس از بررسی‌های لازم در متد onSubmit، می‌توان با استفاده از متد find شیء form، به یکی از کنترل‌های فرم دسترسی یافت و سپس با استفاده از متد setErrors، خطای اعتبارسنجی سفارشی را به آن اضافه کرد:
onSubmit(): void {
    console.log(this.form.value);
 
    this.form.find('name').setErrors({
        invalidData : true
    }); 
}
سپس در سمت قالب این کامپوننت، نحوه‌ی نمایش این اعتبارسنجی سفارشی، همانند قبل است:
<div *ngIf="name.touched && name.errors">
    <label class="text-danger" *ngIf="name.errors.invalidData">
        Check the inputs....
    </label>
</div>


اتصال المان‌های فرم به مدلی جهت ارسال به سرور

اکنون که دسترسی به خاصیت this.form را داریم و این خاصیت توسط [ngFormModel] به تمام اشیاء تعریف شده‌ی در فرم و تغییرات آن‌ها دسترسی دارد، می‌توان از آن برای دسترسی به شیء‌ایی که حاوی مدل فرم است، استفاده کرد. برای نمونه در مثال فوق، خاصیت value آن، چنین خروجی را دارد:
  { name="VahidN", email="email@site.com", password="123"}
بنابراین برای ارسال اطلاعات این فرم به سرور، تنها کافی است این شیء را ارسال کنیم. به همین جهت در فایل user.service.ts، به کلاس سرویس کاربران، متد addUser را اضافه می‌کنیم:
import { Injectable } from '@angular/core';
import { Http, Response } from '@angular/http';
import { Observable } from 'rxjs/Observable';
import { Headers, RequestOptions } from '@angular/http';
import { IUser } from  './user';
import { IResult } from './result';
 
@Injectable()
export class UserService {
    private _addUserUrl = '/home/addUser';
 
    constructor(private _http: Http) { }
 
    private handleError(error: Response) {
        console.error(error);
        return Observable.throw(error.json().error || 'Server error');
    }
 
    addUser(user: IUser): Observable<IUser> {
        let headers = new Headers({ 'Content-Type': 'application/json' }); // for ASP.NET MVC
        let options = new RequestOptions({ headers: headers });
 
        return this._http.post(this._addUserUrl, JSON.stringify(user), options)
            .map((response: Response) => <IUser>response.json())
            .do(data => console.log("User: " + JSON.stringify(data)))
            .catch(this.handleError);
    }
}
کدهای سمت سرور آن در فایل Controllers\HomeController.cs نیز چنین شکلی را می‌توانند داشته باشند:
[HttpPost]
public ActionResult AddUser(User user)
{
    user.Id = 1; //todo: save user and get id from db
 
    return new ContentResult
    {
        Content = JsonConvert.SerializeObject(user, new JsonSerializerSettings
        {
            ContractResolver = new CamelCasePropertyNamesContractResolver()
        }),
        ContentType = "application/json",
        ContentEncoding = Encoding.UTF8
    };
}
و پس از آن کدهای متد onSubmit فایل signup-form.component.ts برای ارسال این شیء به صورت ذیل خواهند بود:
onSubmit(): void {
    console.log(this.form.value);
 
    /*this.form.find('name').setErrors({
            invalidData : true
        });*/
 
    this._userService.addUser(<IUser>this.form.value)
        .subscribe((user: IUser) => {
            console.log(`ID: ${user.id}`);
        });
}


کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: (این کدها مطابق نگارش RC 1 هستند)
MVC5Angular2.part11.zip


خلاصه‌ی بحث

برای اینکه بتوان کنترل بیشتری را بر روی المان‌های فرم داشت، ابتدا سرویس FormBuilder را در سازنده‌ی کلاس کامپوننت فرم تزریق می‌کنیم. سپس با استفاده از متد group آن، المان‌های فرم را به صورت کلیدهای شیء پارامتر آن تعریف می‌کنیم. در اینجا می‌توان اعتبارسنجی‌های توکار AngularJS 2.0 را که در کلاس پایه‌ی Validators مانند Validators.required وجود دارند، تعریف کرد. با استفاده از متد compose آن‌ها را ترکیب نمود و یا پارامتر سومی را جهت اعتبارسنجی‌های async اضافه نمود. در این حالت شیء form تعریف شده به صورت [ngFormModel] به قالب فرم متصل می‌شود و از تغییرات آن آگاه خواهد شد.
مطالب
VS Code برای توسعه دهندگان ASP.NET Core - قسمت دوم - ایجاد و اجرای اولین برنامه
پس از معرفی ابتدایی VSCode و نصب افزونه‌ی #C در قسمت قبل، در ادامه می‌خواهیم اولین پروژه‌ی ASP.NET Core خود را در آن ایجاد کنیم.


نصب ASP.NET Core بر روی سیستم عامل‌های مختلف

برای نصب پیشنیازهای کار با ASP.NET Core به آدرس https://www.microsoft.com/net/download/core مراجعه کرده و NET Core SDK. را دریافت و نصب کنید. پس از نصب آن جهت اطمینان از صحت انجام عملیات، دستور dotnet --version را در خط فرمان صادر کنید:
 C:\>dotnet --version
1.0.1
در اینجا SDK نصب شده، شامل هر دو نگارش 1.0 و 1,1 است. همچنین در همین صفحه‌ی دریافت فایل‌ها، علاوه بر نگارش ویندوز، نگارش‌های Mac و لینوکس آن نیز موجود هستند. بر روی هر کدام که کلیک کنید، ریز مراحل نصب هم به همراه آن‌ها وجود دارد. برای مثال نصب NET Core. بر روی Mac شامل نصب OpenSSL به صورت جداگانه است و یا نصب آن بر روی لینوکس به همراه چند دستور مختص به توزیع مورد استفاده می‌باشد که به خوبی مستند شده‌اند و نیازی به تکرار آن‌ها نیست و همواره آخرین نگارش آن‌ها بر روی سایت dot.net موجود است.


ایجاد اولین پروژه‌ی ASP.NET Core توسط NET Core SDK.

پس از نصب NET Core SDK.، به پیشنیاز دیگری برای شروع به کار با ASP.NET Core نیازی نیست. نه نیازی است تا آخرین نگارش ویژوال استودیوی کامل را نصب کنید و نه با به روز رسانی آن، نیاز است چندگیگابایت فایل به روز رسانی تکمیلی را دریافت کرد. همینقدر که این SDK نصب شود، می‌توان بلافاصله شروع به کار با این نگارش جدید کرد.
در ادامه ابتدا پوشه‌ی جدید پروژه‌ی خود را ساخته (برای مثال در مسیر D:\vs-code-examples\FirstAspNetCoreProject) و سپس از طریق خط فرمان به این پوشه وارد می‌شویم.

یک نکته: در ویندوزهای جدید فقط کافی است در نوار آدرس بالای صفحه تایپ کنید cmd. به این صورت بلافاصله command prompt استاندارد ویندوز در پوشه‌ی جاری در دسترس خواهد بود و دیگر نیازی نیست تا چند مرحله را جهت رسیدن به آن طی کرد.

پس از وارد شدن به پوشه‌ی جدید از طریق خط فرمان، دستور dotnet new --help را صادر کنید:
D:\vs-code-examples\FirstAspNetCoreProject>dotnet new --help
Getting ready...
Template Instantiation Commands for .NET Core CLI.

Usage: dotnet new [arguments] [options]

Arguments:
  template  The template to instantiate.

Options:
  -l|--list         List templates containing the specified name.
  -lang|--language  Specifies the language of the template to create
  -n|--name         The name for the output being created. If no name is specified, the name of the current directory is used.
  -o|--output       Location to place the generated output.
  -h|--help         Displays help for this command.
  -all|--show-all   Shows all templates


Templates                 Short Name      Language      Tags
----------------------------------------------------------------------
Console Application       console         [C#], F#      Common/Console
Class library             classlib        [C#], F#      Common/Library
Unit Test Project         mstest          [C#], F#      Test/MSTest
xUnit Test Project        xunit           [C#], F#      Test/xUnit
ASP.NET Core Empty        web             [C#]          Web/Empty
ASP.NET Core Web App      mvc             [C#], F#      Web/MVC
ASP.NET Core Web API      webapi          [C#]          Web/WebAPI
Solution File             sln                           Solution

Examples:
    dotnet new mvc --auth None --framework netcoreapp1.1
    dotnet new xunit --framework netcoreapp1.1
    dotnet new --help
همانطور که مشاهده می‌کنید، اینبار بجای انتخاب گزینه‌های مختلف از صفحه دیالوگ new project template داخل ویژوال استودیوی کامل، تمام این قالب‌ها از طریق خط فرمان در اختیار ما هستند. برای مثال می‌توان یک برنامه کنسول و یا یک کتابخانه‌ی جدید را ایجاد کرد.
در ادامه دستور ذیل را صادر کنید:
 D:\vs-code-examples\FirstAspNetCoreProject>dotnet new mvc --auth None
به این ترتیب یک پروژه‌ی جدید ASP.NET Core، بدون تنظیمات اعتبارسنجی و ASP.NET Core Identity، در کسری از ثانیه ایجاد خواهد شد.


سپس جهت گشودن این پروژه در VSCode تنها کافی است دستور ذیل را صادر کنیم:
 D:\vs-code-examples\FirstAspNetCoreProject>code .
در ادامه یکی از فایل‌های #C آن‌را گشوده و منتظر شوید تا کار دریافت خودکار بسته‌های مرتبط با افزونه‌ی #C ایی که در قسمت قبل نصب کردیم به پایان برسند:


اینکار یکبار باید انجام شود و پس از آن امکانات زبان #C و همچنین دیباگر NET Core. در VS Code قابل استفاده خواهند بود.
در تصویر فوق دو اخطار را هم مشاهده می‌کنید. مورد اول برای فعال سازی دیباگ و ساخت پروژه‌ی جاری است. گزینه‌ی Yes آن‌را انتخاب کنید و اخطار دوم جهت بازیابی بسته‌های نیوگت پروژه‌است که گزینه‌ی restore آن‌را انتخاب نمائید. البته کار بازیابی بسته‌ها از طریق کش موجود در سیستم به سرعت انجام خواهد شد.


گشودن کنسول از درون VS Code و اجرای برنامه‌ی ASP.NET Core

روش‌های متعددی برای گشودن کنسول خط فرمان در VS Code وجود دارند:
الف) فشردن دکمه‌های Ctrl+Shift+C
اینکار باعث می‌شود تا command prompt ویندوز از پوشه‌ی جاری به صورت مجزایی اجرا شود.
ب) فشردن دکمه‌های Ctrl+` (و یا Ctrl+ back-tick)
به این ترتیب کنسول پاورشل درون خود VS Code باز خواهد شد. اگر علاقمند نیستید تا از پاورشل استفاده کنید، می‌توانید این پیش‌فرض را به نحو ذیل بازنویسی کنید:
همانطور که در قسمت قبل نیز ذکر شد، از طریق منوی File->Preferences->Settings می‌توان به تنظیمات VS Code دسترسی یافت. پس از گشودن آن، یک سطر ذیل را به آن اضافه کنید:
 "terminal.integrated.shell.windows": "cmd.exe"
اکنون Ctrl+ back-tick را فشرده تا کنسول خط فرمان، داخل VS Code نمایان شود و سپس دستور ذیل را صادر کنید:
 D:\vs-code-examples\FirstAspNetCoreProject>dotnet run
Hosting environment: Production
Content root path: D:\vs-code-examples\FirstAspNetCoreProject
Now listening on: http://localhost:5000
Application started. Press Ctrl+C to shut down.
در اینجا دستور dotnet run سبب کامپایل و همچنین اجرای پروژه شده‌است و اکنون این برنامه‌ی وب بر روی پورت 5000 قابل دسترسی است:



ساده سازی ساخت و اجرای یک برنامه‌ی ASP.NET Core در VS Code


زمانیکه گزینه‌ی افزودن امکانات ساخت و دیباگ را انتخاب می‌کنیم (تصویر فوق)، دو فایل جدید به پوشه‌ی vscode. اضافه می‌شوند:


دراینجا فایل tasks.json، حاوی وظیفه‌ای است جهت ساخت برنامه. یعنی بجای اینکه مدام بخواهیم به خط فرمان مراجعه کرده و دستوراتی را صادر کنیم، می‌توان از وظایفی که در پشت صحنه همین فرامین را اجرا می‌کنند، استفاده کنیم؛ که نمونه‌ای از آن، به صورت پیش فرض به پروژه اضافه شده است.
برای دسترسی به آن، دکمه‌های ctrl+shift+p را فشرده و سپس در منوی ظاهر شده، واژه‌ی build را جستجو کنید:


با انتخاب این گزینه (که توسط Ctrl+Shift+B هم در دسترس است)، کار ساخت برنامه انجام شده و dll مرتبط با آن در پوشه‌ی bin تشکیل می‌شود.
 
همچنین در اینجا برای ساخت و بلافاصله نمایش آن در مرورگر پیش فرض سیستم، می‌توان مجددا دکمه‌های ctrl+shift+p را فشرد و در منوی ظاهر شده، واژه‌ی without را جستجو کرد:


با انتخاب این گزینه (که توسط Ctrl+F5 نیز در دسترس است)، برنامه ساخته شده، اجرا و نمایش داده می‌شود و برای خاتمه‌ی آن می‌توانید دکمه‌های Ctrl+C را بفشارید تا کار وب سرور موقتی آن خاتمه یابد.


در قسمت بعد مباحث دیباگ برنامه و گردش کار متداول یک پروژه‌ی ASP.NET Core را بررسی خواهیم کرد.
مطالب
Blazor 5x - قسمت 22 - احراز هویت و اعتبارسنجی کاربران Blazor Server - بخش 2 - ورود به سیستم و خروج از آن
در قسمت قبل، نحوه‌ی افزودن قالب ابتدایی ASP.NET Core Identity را به یک برنامه‌ی Blazor Server بررسی کردیم. در این مطلب، قسمت‌های ورود و خروج آن‌را به همراه نمایش قسمتی از صفحه، تنها به کاربران اعتبارسنجی شده، بررسی می‌کنیم تا روش دسترسی به اطلاعات ASP.NET Core Identity را در یک برنامه‌ی Blazor Server یکپارچه شده‌ی با آن، مطالعه کنیم.


نمایش قسمتی از صفحه بر اساس وضعیت اعتبارسنجی کاربر

فرض کنید می‌خواهیم در کامپوننت Shared\LoginDisplay.razor که در قسمت قبل آن‌را اضافه کردیم، لینک‌های ثبت نام و لاگین را به کاربران غیر اعتبارسنجی شده (هنوز لاگین نکرده) نمایش دهیم و اگر کاربر، اعتبارسنجی شده بود (لاگین کرده بود)، لینک خروج را به او نمایش دهیم. برای این منظور کامپوننت Shared\LoginDisplay.razor را به صورت زیر تغییر می‌دهیم:
<AuthorizeView>
    <Authorized>
        <a href="Identity/Account/Logout">Logout</a>
    </Authorized>
    <NotAuthorized>
        <a href="Identity/Account/Register">Register</a>
        <a href="Identity/Account/Login">Login</a>
    </NotAuthorized>
</AuthorizeView>
AuthorizeView، یکی از کامپوننت‌های استاندارد Blazor Server است. زمانیکه کاربری به سیستم لاگین کرده باشد، فرگمنت Authorized و در غیر اینصورت قسمت NotAuthorized آن‌را مشاهده خواهد کرد.
البته اگر برنامه را در همین حالت اجرا کنیم، به استثنای زیر خواهیم رسید:
InvalidOperationException: Authorization requires a cascading parameter of type Task<AuthenticationState>.
Consider using CascadingAuthenticationState to supply this.
Microsoft.AspNetCore.Components.Authorization.AuthorizeViewCore.OnParametersSetAsync()
برای رفع این مشکل و ارائه‌ی AuthenticationState به تمام کامپوننت‌های یک برنامه‌ی Blazor Server، نیاز است از کامپوننت CascadingAuthenticationState استفاده کرد. در مورد پارامترهای آبشاری، در قسمت نهم این سری بیشتر بحث شد و هدف از آن، ارائه‌ی یکسری اطلاعات، به تمام زیر کامپوننت‌های یک کامپوننت والد است؛ بدون اینکه نیاز باشد مدام این پارامترها را در هر زیر کامپوننتی، تعریف و تنظیم کنیم. همینقدر که آن‌ها را در بالاترین سطح سلسله مراتب کامپوننت‌های تعریف شده تعریف کردیم، در تمام زیر کامپوننت‌های آن نیز در دسترس خواهند بود.
بنابراین به فایل BlazorServer.App\App.razor که محل تعریف ریشه‌ی مسیریابی برنامه‌است، مراجعه کرده و کامپوننت آن‌را با کامپوننت توکار CascadingAuthenticationState محصور می‌کنیم:
<CascadingAuthenticationState>
    <Router AppAssembly="@typeof(Program).Assembly" PreferExactMatches="@true">
        <Found Context="routeData">
            <RouteView RouteData="@routeData" DefaultLayout="@typeof(MainLayout)" />
        </Found>
        <NotFound>
            <LayoutView Layout="@typeof(MainLayout)">
                <p>Sorry, there's nothing at this address.</p>
            </LayoutView>
        </NotFound>
    </Router>
</CascadingAuthenticationState>
اینکار سبب می‌شود تا اطلاعات AuthenticationState، بین تمام کامپوننت‌های یک برنامه‌ی Blazor به اشتراک گذاشته شود.

اکنون اگر برنامه را اجرا کنیم، مشاهده خواهیم کرد که در اولین بار مراجعه‌ی به آن (پیش از لاگین)، لینک به صفحه‌ی خروج، نمایش داده نشده‌است؛ چون آن‌را در فرگمنت مخصوص Authorized قرار دادیم:



آزمایش نمایش منوی خروج برنامه

برای آزمایش برنامه، نیاز است ابتدا یک کاربر جدید را ثبت کنیم؛ چون هنوز هیچ کاربری در آن ثبت نشده‌است و همچنین کاربر پیش‌فرضی را هم به همراه ندارد. در مورد روش ثبت کاربران پیش‌فرض ASP.NET Core Identity، می‌توانید به مطلب «بازنویسی متد مقدار دهی اولیه‌ی کاربر ادمین در ASP.NET Core Identity توسط متد HasData در EF Core» مراجعه کنید و تمام نکات آن، در اینجا هم صادق است (چون پایه‌ی سیستم Identity مورد استفاده، یکی است و هدف ما در اینجا بیشتر بررسی نکات یکپارچه سازی آن با Blazor Server است و نه مرور تمام نکات ریز Identity).
بنابراین ابتدا از منوی بالای صفحه، گزینه‌ی Register را انتخاب کرده و کاربری را ثبت می‌کنیم. پس از ثبت نام، بلافاصله به منوی جدید زیر می‌رسیم که در آن گزینه‌های ورود و ثبت نام، مخفی شده‌اند و اکنون گزینه‌ی خروج از سیستم را نمایش می‌دهد:



بهبود تجربه‌ی کاربری خروج از سیستم

در همین حال که گزینه‌ی خروج نمایش داده شده‌است، اگر بر روی لینک آن کلیک کنیم، ابتدا ما را به صفحه‌ی مجزای logout هدایت می‌کند. سپس باید در این صفحه، مجددا بر روی لینک logout بالای آن کلیک کنیم. زمانیکه اینکار را انجام دادیم، اکنون صفحه‌ی دیگری را نمایش می‌دهد که به همراه پیام «خروج موفقیت آمیز از سیستم» است! در این پروسه، کاربر احساس می‌کند که کاملا از برنامه‌ی اصلی خارج شده‌است و همچنین مراحل طولانی را نیز باید طی کند.
مدیریت این مراحل توسط دو فایل زیر انجام می‌شوند:
Areas\Identity\Pages\Account\Logout.cshtml
Areas\Identity\Pages\Account\Logout.cshtml.cs

می‌خواهیم کدهای این دو فایل را به نحوی تغییر دهیم که اگر کاربری بر روی لینک logout برنامه‌ی اصلی کلیک کرد، به صورت خودکار logout شده و سپس مجددا به صفحه‌ی اصلی برنامه‌ی Blazor Server هدایت شود و مجبور نباشد تا مراحل طولانی یاد شده را تکرار کند.
به همین جهت ابتدا فایل Logout.cshtml.cs را حذف می‌کنیم؛ چون نیازی به آن نداریم. سپس محتوای فایل Logout.cshtml را به صورت زیر تغییر می‌دهیم:
@page
@using Microsoft.AspNetCore.Identity
@inject SignInManager<IdentityUser> SignInManager

@functions
{
    public async Task<IActionResult> OnGet()
    {
        if (SignInManager.IsSignedIn(User))
        {
            <p>You have successfully logged out of the application.</p>
            await SignInManager.SignOutAsync();
        }
        return Redirect("~/");
    }
}
با استفاده از سرویس SignInManager در ASP.NET Core Identity می‌توان یک کاربر را logout کرد که نمونه‌ای از آن‌را در اینجا مشاهده می‌کنید. در این حالت بررسی می‌شود که آیا کاربر جاری، به سیستم وارد شده‌است؟ اگر بله، کوکی‌های او حذف شده و سپس به صفحه‌ی اصلی برنامه، Redirect می‌شود. به این ترتیب به تجربه‌ی کاربری خروج بهتری خواهیم رسید.


نمایش User Claims، در یک برنامه‌ی Blazor Server

سیستم ASP.NET Core Identity، بر اساس User Claims کار می‌کند؛ اطلاعات بیشتر. پس از استفاده از CascadingAuthenticationState در بالاترین سطح برنامه، اطلاعات آن در سراسر برنامه‌ی Blazor Server هم قابل دسترسی است. برای مثال در کامپوننت Shared\LoginDisplay.razor، به نحو زیر می‌توان نام کاربر ثبت نام شده را که یکی از User Claims او است، نمایش داد:
<AuthorizeView>
    <Authorized>
        Hello, @context.User.Identity.Name
        <a href="Identity/Account/Logout">Logout</a>
    </Authorized>



محدود کردن دسترسی به صفحات برنامه تنها برای کاربران اعتبارسنجی شده

پس از لاگین موفق به سیستم، اکنون می‌خواهیم دسترسی به صفحات تعریف اتاق‌ها و یا امکانات رفاهی هتل را تنها به کاربران لاگین شده، محدود کنیم. برای اینکار تنها کافی است از ویژگی Authorize استفاده کنیم. برای مثال به کامپوننت Pages\HotelRoom\HotelRoomList.razor مراجعه کرده و یک سطر زیر را به آن اضافه می‌کنیم:
@attribute [Authorize]
دسترسی به کامپوننتی که دارای دایرکتیو فوق باشد، تنها مختص به کاربران اعتبارسنجی شده‌ی سیستم است.

مشکل! با اینکه تمام کامپوننت‌های مثال جاری را به ویژگی Authorize مزین کرده‌ایم، اما ... کار نمی‌کند! و هنوز هم می‌توان بدون لاگین به سیستم، به محتوای آن‌ها دسترسی داشت.
برای رفع این مشکل، مجددا نیاز است کامپوننت BlazorServer.App\App.razor را ویرایش کرد:
<CascadingAuthenticationState>
    <Router AppAssembly="@typeof(Program).Assembly" PreferExactMatches="@true">
        <Found Context="routeData">
            @*<RouteView RouteData="@routeData" DefaultLayout="@typeof(MainLayout)" />*@
            <AuthorizeRouteView RouteData="@routeData" DefaultLayout="@typeof(MainLayout)">
                <NotAuthorized>
                    <p>Sorry, you do not have access to this page</p>
                </NotAuthorized>
            </AuthorizeRouteView>
        </Found>
        <NotFound>
            <LayoutView Layout="@typeof(MainLayout)">
                <p>Sorry, there's nothing at this address.</p>
            </LayoutView>
        </NotFound>
    </Router>
</CascadingAuthenticationState>
در اینجا RouteView پیشین را کامنت کرده و با AuthorizeRouteView، جایگزین کرده‌ایم. کار آن فعالسازی پردازش ویژگی Authorize افزوده شده‌ی به کامپوننت‌های برنامه‌است. همچنین در اینجا محتوای سفارشی را که در صورت درخواست یک چنین کامپوننت‌هایی نمایش داده می‌شود، در فرگمنت NotAuthorized مشاهده می‌کنید؛ که حتی می‌تواند یک کامپوننت مجزا هم باشد:



کدهای کامل این مطلب را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: Blazor-5x-Part-22.zip