Profileهای AutoMapper، قابلیت تزریق وابستگیها را در سازندهی خود ندارند؛ به همین جهت در این مطلب، دو راه حل را جهت رفع این محدودیت بررسی میکنیم.
مثال: نیاز به نگاشت کلمهی عبور، به کلمهی عبور هش شده
فرض کنید موجودیت کاربری که قرار است در بانک اطلاعاتی ذخیره شود، چنین ساختاری را دارد:
در اینجا کلمهی عبور، به صورت معمولی ذخیره نمیشود و معادل هش شدهی آن ذخیره خواهد شد. اما اطلاعاتی را که از کاربر دریافت میکنیم:
حاوی کلمهی عبور معمولی است که باید در حین نگاشت UserDto به User، هش شود. این اطلاعات نیز به صورت زیر توسط اکشن متد RegisterUser دریافت میشوند که توسط متد mapper.Map، قرار است به یک نمونه از شیء User تبدیل شود:
کار این هش شدن نیز برای مثال توسط سرویس زیر انجام میشود:
به همین جهت در حین تعریف نگاشتهای AutoMaper، نیاز خواهیم داشت تا بتوانیم از این سرویس استفاده کنیم.
روش اول: IValueResolverها قابلیت تزریق وابستگی را در سازندهی خود دارند
توسط یک IValueResolver سفارشی، میتوانیم مشخص کنیم که برای مثال اطلاعات یک خاصیت خاص، چگونه باید از منبع دریافتی تامین شود:
همانطور که مشاهده میکنید، در اینجا میتوان سرویس مدنظر را به سازندهی این کلاس تزریق کرد و سپس از آن جهت تامین مقدار هش شدهی کلمهی عبور استفاده کرد. IValueResolverها تنها تامین کنندهی مقدار یک خاصیت، در حین نگاشت هستند.
پس از آن، روش استفادهی از این تامین کنندهی مقدار سفارشی، به صورت زیر است:
با این تعاریف، هر زمانیکه قرار است کار var user = _mapper.Map<User>(model) انجام شود، مقدار خاصیت HashedPassword، از طریق HashedPasswordResolver تامین میشود که در اینجا کار تزریق وابستگیهای آن نیز به صورت خودکار توسط AutoMapper مدیریت میشود. البته بدیهی است که سرویس IPasswordHasherService باید به نحو زیر پیشتر به سیستم معرفی شده باشد:
روش دوم: IMappingActionها قابلیت تزریق وابستگی را در سازندهی خود دارند
میتوان پیش و یا پس از عملیات نگاشت، منطقی را توسط یک IMappingAction سفارشی بر روی آن اجرا کرد که در اینجا نیز امکان تزریق وابستگی در سازندهی IMappingActionهای پیاده سازی شده، وجود دارد:
در اینجا میخواهیم مقدار یک یا چندین خاصیت از مقصد نگاشت را (شیء User در اینجا) پس از نگاشت ابتدایی از طریق مقدار دریافتی از کاربر، با منطق خاصی تغییر دهیم. برای مثال کلمهی عبور سادهی دریافتی را هش کنیم و به خاصیت خاصی نسبت دهیم (و یا حتی مقدار خواص دیگری را نیز پس از نگاشت، تغییر دهیم).
در این حالت روش استفادهی از کلاس UserDtoMappingsAction به صورت زیر است:
کدهای کامل این مطلب را از اینجا میتوانید دریافت کنید: AutoMapperInjection.zip
مثال: نیاز به نگاشت کلمهی عبور، به کلمهی عبور هش شده
فرض کنید موجودیت کاربری که قرار است در بانک اطلاعاتی ذخیره شود، چنین ساختاری را دارد:
namespace AutoMapperInjection.Entities { public class User { public int Id { set; get; } public string HashedPassword { set; get; } } }
namespace AutoMapperInjection.Models { public class UserDto { public string Password { set; get; } } }
namespace AutoMapperInjection.Controllers { [ApiController] [Route("[controller]")] public class HomeController : ControllerBase { private readonly IMapper _mapper; public HomeController(IMapper mapper) { _mapper = mapper ?? throw new NullReferenceException(nameof(mapper)); } [HttpPost("[action]")] public IActionResult RegisterUser(UserDto model) { var user = _mapper.Map<User>(model); // TODO: Save user return Ok(); } } }
using System; using System.Security.Cryptography; using System.Text; namespace AutoMapperInjection.Services { public interface IPasswordHasherService { string GetSha256Hash(string input); } public class PasswordHasherService : IPasswordHasherService { public string GetSha256Hash(string input) { using var hashAlgorithm = new SHA256CryptoServiceProvider(); var byteValue = Encoding.UTF8.GetBytes(input); var byteHash = hashAlgorithm.ComputeHash(byteValue); return Convert.ToBase64String(byteHash); } } }
روش اول: IValueResolverها قابلیت تزریق وابستگی را در سازندهی خود دارند
توسط یک IValueResolver سفارشی، میتوانیم مشخص کنیم که برای مثال اطلاعات یک خاصیت خاص، چگونه باید از منبع دریافتی تامین شود:
public class HashedPasswordResolver : IValueResolver<UserDto, User, string> { private readonly IPasswordHasherService _hasher; public HashedPasswordResolver(IPasswordHasherService hasher) { _hasher = hasher ?? throw new ArgumentNullException(nameof(hasher)); } public string Resolve(UserDto source, User destination, string destMember, ResolutionContext context) { return _hasher.GetSha256Hash(source.Password); } }
پس از آن، روش استفادهی از این تامین کنندهی مقدار سفارشی، به صورت زیر است:
public class UserDtoMappingsProfile : Profile { public UserDtoMappingsProfile() { // Map from User (entity) to UserDto, and back this.CreateMap<User, UserDto>() .ReverseMap() .ForMember(user => user.HashedPassword, exp => exp.MapFrom<HashedPasswordResolver>()); } }
namespace AutoMapperInjection { public class Startup { public Startup(IConfiguration configuration) { Configuration = configuration; } public IConfiguration Configuration { get; } public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { services.AddScoped<IPasswordHasherService, PasswordHasherService>(); services.AddAutoMapper(typeof(UserDtoMappingsProfile).Assembly); services.AddControllers(); }
روش دوم: IMappingActionها قابلیت تزریق وابستگی را در سازندهی خود دارند
میتوان پیش و یا پس از عملیات نگاشت، منطقی را توسط یک IMappingAction سفارشی بر روی آن اجرا کرد که در اینجا نیز امکان تزریق وابستگی در سازندهی IMappingActionهای پیاده سازی شده، وجود دارد:
public class UserDtoMappingsAction : IMappingAction<UserDto, User> { private readonly IPasswordHasherService _hasher; public UserDtoMappingsAction(IPasswordHasherService hasher) { _hasher = hasher ?? throw new ArgumentNullException(nameof(hasher)); } public void Process(UserDto source, User destination, ResolutionContext context) { destination.HashedPassword = _hasher.GetSha256Hash(source.Password); } }
در این حالت روش استفادهی از کلاس UserDtoMappingsAction به صورت زیر است:
public class UserDtoMappingsProfile : Profile { public UserDtoMappingsProfile() { // Map from User (entity) to UserDto, and back this.CreateMap<User, UserDto>() .ReverseMap() .AfterMap<UserDtoMappingsAction>(); } }
کدهای کامل این مطلب را از اینجا میتوانید دریافت کنید: AutoMapperInjection.zip