مطالب
خواندنی‌های 2 مرداد

اس کیوال سرور

الگوهای طراحی برنامه نویسی شیءگرا

امنیت

توسعه وب

دات نت فریم ورک

دبلیو اف

سی و مشتقات

کتاب‌های رایگان

لینوکس

متفرقه

محیط‌های مجتمع توسعه

مسایل انسانی، اجتماعی و مدیریتی برنامه نویسی

ویندوز

مطالب
معرفی Lex.Db
Lex.Db یک بانک اطلاعاتی درون پروسه‌ای (مدفون شده یا embedded) بسیار سریع نوشته شده با سی‌شارپ است. این بانک اطلاعاتی کم حجم، سورس باز بوده و مجوز استفاده از آن LGPL است. به این معنا که استفاده از اسمبلی‌های آن در هر نوع پروژه‌ای آزاد است.
نکته مهم آن سازگاری با برنامه‌های دات نت 4 به بعد، همچنین برنامه‌های ویندوز 8، سیلورلایت 5، ویندوز فون 8 و همچنین اندروید (از طریق Mono) است. به علاوه چون با دات نت تهیه شده است، دیگر نیازی نیست دو نگارش 32 بیتی و 64 بیتی آن توزیع شوند و به این ترتیب مشکلات توزیع بانک‌های اطلاعاتی native مانند SQLite را ندارد ( و مطابق ادعای نویسنده آلمانی آن، از SQLite سریعتر است).
API این بانک اطلاعاتی، هر دو نوع متدهای synchronous  و  asynchronous را شامل می‌شود؛ به همین جهت با برنامه‌های ویندوز 8 و سیلورلایت نیز سازگاری دارد.
Lex.Db از برنامه‌های چندریسمانی و همچنین استفاده از یک بانک اطلاعاتی آن توسط چندین پروسه همزمان نیز پشتیبانی می‌کند.
در ادامه مروری خواهیم داشت بر نحوه استفاده از آن در حالت طراحی رابطه‌ای؛ از این جهت که فعلا به ظاهر این بانک اطلاعاتی روابط را پشتیبانی نمی‌کند، اما در عمل پیاده سازی آن مشکل نیست.

دریافت Lex.Db

برای دریافت Lex.Db، دستور ذیل را در خط فرمان پاورشل نیوگت وارد نمائید:
 PM> Install-Package Lex.Db
بسته به نوع پروژه شما (دات نت یا WinRT یا ...)، اسمبلی متناسبی به پروژه اضافه خواهد شد.


مدل‌های برنامه

    public class Product
    {
        public int Id { get; set; }
        public string Name { get; set; }
    }

    public class Customer
    {
        public int Id { get; set; }
        public string Name { get; set; }
        public string City { get; set; }
    }

    public class Order
    {
        public int Id { get; set; }
        public int? CustomerFK { get; set; }
        public int[] ProductsFK { get; set; }
    }
مدل‌های برنامه آزمایشی مطلب جاری را در اینجا ملاحظه می‌کنید. برای طراحی روابط یک به صفر یا یک و همچنین یک به چند، تنها کافی است کلیدهای اصلی یا آرایه‌ای از کلیدهای اصلی مرتبط را در اینجا ذخیره کنیم، که نمونه‌ای از آن‌را در کلاس Order ملاحظه می‌کنید.


آغاز بانک اطلاعاتی

    public static class Database
    {
        public static DbInstance Instance { get; private set; }

        public static DbTable<Product> Products { get; private set; }
        public static DbTable<Order> Orders { get; private set; }
        public static DbTable<Customer> Customers { get; private set; }

        /// <summary>
        /// سازنده استاتیکی که در طول عمر برنامه فقط یکبار اجرا می‌شود
        /// </summary>
        static Database()
        {
            createDb();
            getTables();
        }

        private static void getTables()
        {
            Products = Instance.Table<Product>();
            Customers = Instance.Table<Customer>();
            Orders = Instance.Table<Order>();
        }

        private static void createDb()
        {
            Instance = new DbInstance(Path.Combine(Environment.CurrentDirectory, "LexDbTests"));

            Instance.Map<Product>()
                    .WithIndex("NameIdx", x => x.Name)
                    .Automap(i => i.Id, true);

            Instance.Map<Order>()
                    .Automap(i => i.Id, true);

            Instance.Map<Customer>()
                    .WithIndex("NameIdx", x => x.Name)
                    .WithIndex("CityIdx", x => x.City)
                    .Automap(i => i.Id, true);

            Instance.Initialize();
        }
    }
کلاس دیتابیس و سازنده آن، استاتیک تعریف شده‌اند؛ تا در طول عمر برنامه تنها یکبار وهله سازی شوند. new DbInstance یک وهله جدید از بانک اطلاعاتی را آغاز می‌کند. سازنده آن، مسیر پوشه‌ای که فایل‌های این بانک اطلاعاتی در آن ذخیره خواهند شد را دریافت می‌کند. Lex.Db به ازای هر کلاس مدلی که به آن معرفی شود، دو فایل data و index را ایجاد می‌کند.
سپس توسط وهله‌ای از بانک اطلاعاتی که ایجاد کردیم، کار معرفی خواص مدل‌های برنامه توسط متد Map و Automap انجام می‌شود. متد Automap خاصیت primary key کلاس را دریافت کرده و همچنین پارامتر دوم آن مشخص می‌کند که آیا این کلید اصلی به صورت خودکار ایجاد شود یا خیر. به علاوه در همینجا می‌توان روی فیلدهای مختلف، ایندکس نیز ایجاد کرد. متد WithIndex یک نام دلخواه را دریافت کرده و سپس خاصیتی را که باید بر روی آن ایندکس ایجاد شود، دریافت می‌کند.
در نهایت متد Initialize باید فراخوانی گردد. البته اگر برنامه شما WinRT است، این متد Initialize Async خواهد بود.
جداول نیز بر اساس مدل‌های برنامه از طریق متد Instance.Table در دسترس قرار گرفته‌اند.

افزودن اطلاعات به بانک اطلاعاتی
        private static void addData()
        {
            var customer1 = new Customer { Name = "customer1", City = "City1" };
            var customer2 = new Customer { Name = "customer2", City = "City2" };
            Database.Instance.Save(customer1, customer2); // automatic Id assignment after Save

            var product1 = new Product { Name = "product1" };
            var product2 = new Product { Name = "product2" };
            Database.Instance.Save(product1, product2); // automatic Id assignment after Save

            var order1 = new Order { CustomerFK = customer1.Id, ProductsFK = new[] { product1.Id } };
            var order2 = new Order { CustomerFK = customer2.Id, ProductsFK = new[] { product1.Id, product2.Id } };
            Database.Instance.Save(order1, order2); // automatic Id assignment after Save
        }
اکنون که کار آغاز بانک اطلاعاتی صورت گرفت، برای افزودن اطلاعات از متد Database.Instance.Save می‌توان استفاده کرد (در برنامه‌های WinRT از  متد Save Async استفاده کنید).
در اینجا نیازی به ذکر Id نمونه‌های ساخته شده نیست؛ از این جهت که در حین عملیات Save، به صورت خودکار انتساب خواهند یافت.
همچنین نحوه مقدار دهی کلیدهای خارجی نیز با استفاده از همین کلیدهای اصلی آماده شده است.


واکشی تمام اطلاعات

        private static void loadAll()
        {
            var orders = Database.Orders.LoadAll();
            foreach (var order in orders)
            {
                // نحوه دریافت اطلاعات مشتری بر اساس کلید خارجی ثبت شده
                var orderCustomer = Database.Customers.LoadByKey(order.CustomerFK.Value);
                Console.WriteLine("Order Id: {0}, Customer: {1} ({2}) {3}", order.Id, orderCustomer.Name, orderCustomer.Id, orderCustomer.City);

                // نحوه بازیابی لیستی از اشیاء مرتبط از طریق آرایه‌ای از کلیدهای خارجی ثبت شده
                var orderProducts = Database.Products.LoadByKeys(order.ProductsFK);
                foreach (var product in orderProducts)
                {
                    Console.WriteLine("  Product Id: {0}, Name: {1}", product.Id, product.Name);
                }
            }
        }
بانک اطلاعاتی آغاز شد؛ تعدادی رکورد نیز در آن ثبت گردید. اکنون برای بازیابی اطلاعات می‌توان از متدهای در دسترس جداول کلاس Database استفاده کرد. برای مثال متد LoadAll تمام رکوردهای یک جدول را واکشی می‌کند (در برنامه‌های WinRT این متد LoadAll Async خواهد بود).
سپس با استفاده از متدهای LoadByKey و LoadByKeys، به سادگی می‌توان اشیاء مرتبط با هر سفارش را نیز واکشی کرد.


استفاده از ایندکس‌ها برای کوئری گرفتن

        private static void queryingByAnIndex()
        {
            var name = "customer1";
            var customersList = Database.Customers
                                        .IndexQueryByKey("NameIdx", name)
                                        .ToList();
            foreach (var person in customersList)
            {
                Console.WriteLine(person.Name);
            }
        }
در ابتدای بحث، توسط متد WithIndex، تعدادی ایندکس را نیز تعریف کردیم. اکنون توسط این ایندکس‌ها و متد IndexQueryByKey، می‌توان کوئری‌هایی بسیار سریع را تهیه کرد.
            // Using Take and Skip
            var list1 = Database.Orders.Query<int>() // primary idx
                                       .Take(1).Skip(2).ToList();

            // Querying Between Ranges 
            var list2 = Database.Customers
                                .IndexQuery<string>("NameIdx")
                                .GreaterThan("a", orEqual: true).LessThan("d").ToList();
همچنین در اینجا متدهایی مانند Take و Skip و یا جستجو در یک بازه توسط متدهای GreaterThan و LessThan نیز پشتیبانی می‌شوند.


حذف رکوردها
        private static void deletingRecords()
        {
            Database.Customers.DeleteByKey(key: 1);

            var customers = Database.Customers.LoadByKeys(new[] { 1, 2 });
            Database.Customers.Delete(customers);
        }
برای حذف رکوردها از متدهای DeleteByKey و یا Delete می‌توان استفاده کرد. متد Delete می‌تواند آرایه‌ای از اشیاء را نیز قبول کند.
و اگر خواستید کل بانک اطلاعاتی را خالی کنید، متد Database.Instance.Purge اینکار را انجام خواهد داد.


کدهای کامل این مثال را از اینجا نیز می‌توانید دریافت کنید:
Program-LexDb.cs
 
نظرات مطالب
مفاهیم پایه سیستم های کنترل نسخه؛ قسمت اول : گیت
مبحث TFS کاملا با مباحث سیستم‌های کنترل نسخه متفاوت است و یک سیستم ALM به حساب میاد نه VCS
 
فرقی نمی‌کند، پروژه عمومی همیشه نمایش داده می‌شود، این دسترسی‌ها مربوط به شاخه بندی پروژه است که چه کسانی بتوانند تا چه حدی روی هر شاخه تغییرات را اعمال کنند ولی بحث خصوصی سازی نیاز به پرداخت هزینه دارد. هنگامی که در گیت هاب پروژه خودتون رو به صورت عمومی انتخاب کنید هیچ گزینه اضافی ندارد ولی وقتی روی خصوصی تنظیم کنید با مجموعه‌ای از آیکن‌های کارت‌های اعتباری روبرو می‌شوید.

همینطور که دوست عزیزمان "محسن خان" گفتند شما میتوانید از طریق یک سیستم متن باز و رایگان به ایجاد یک سیستم گیت جداگانه (شخصی)اقدام کنید و تنها لازم است هزینه هاستی که خریدید را به سرویس دهنده هاست پرداخت کنید.
نظرات نظرسنجی‌ها
آیا برای ارایه مشاوره از مشتری هزینه ای درخواست می‌کنید؟
برای اینکه متوجه شوید که مشاوره زمان بر خواهد بود و یا خیر نیز خود زمان بر است.
این امر در مقایسه با یک پزشک بدین صورت است که شما قبل از پرداخت حق ویزیت نمیتوایند پزشک را ملاقات کنید.پس حق مشاوره قبل از روشن شدن موضوع از شما دریافت می‌شود.و بنا به تشخیص پزشک می‌توانید به ملاقات‌های بعدی هم کشانده شود که هر کدام با پرداخت هزینه انجام میشود.
نکته مهمتر اینکه شما هزینه رسیدن به دانشی که بتوانید ادعای ارایه مشاوره داشته باشید را با قبلا پرداخت کرده اید و این دانش رایگان به دست نیامده است.
به نظر من که ارایه مشاوره همراه با ارایه راهکار نیز هست،پس مشتری شما میتواند از این راهکار برای بهبود کسب و کار خویش بهره برداری کند.و این بین چیزی دستگیر شما نباشد.جز صرف زمان.
مطالب
React 16x - قسمت 14 - طراحی یک گرید - بخش 4 - پویاسازی تعاریف ستون‌ها
در گریدی که تا به اینجا طراحی کردیم، اگر قرار باشد بجای جدول فیلم‌ها، جدول مشتری‌ها نمایش داده شود، چکار باید کرد؟ با پیاده سازی فعلی، باید کل تعاریف MoviesTable را در کامپوننت دیگری مانند CustomersTable تکرار کنیم. به همین جهت برای پویاسازی تعاریف ستون‌ها نیاز است این قسمت را از جدول اصلی جدا کرده و به کامپوننت مستقلی مانند tableHeader منتقل کنیم.


ایجاد کامپوننت جدید tableHeader

برای پویاسازی تعاریف ستون‌ها و همچنین کم کردن مسئولیت‌های کامپوننت MoviesTable، فایل جدید src\components\common\tableHeader.jsx را ایجاد می‌کنیم تا در برگیرنده‌ی کامپوننت جدید TableHeader شود. پس از ایجاد این فایل، با استفاده از میانبرهای imrc و cc، ساختار ابتدایی کامپوننت TableHeader را تشکیل می‌دهیم. سپس به کامپوننت MoviesTable بازگشته و متد raiseSort آن‌را cut و به اینجا منتقل می‌کنیم. همچنین نیاز است کل thead جدول فیلم‌ها را نیز به اینجا منتقل کنیم. اما چون می‌خواهیم این تعاریف پویا باشند، باید امکان تعریف پویای ستون‌ها را نیز به آن اضافه کنیم. بنابراین اینترفیس این کامپوننت به صورت زیر است:
- ورودی‌های آن: آرایه‌ی ستون‌های جدول و همچنین شیء sortColumn و رخ‌داد onSort که در متد raiseSort استفاده می‌شوند.

با این توضیحات، کامپوننت TableHeader چنین شکلی را پیدا می‌کند:
import React, { Component } from "react";

class TableHeader extends Component {
  raiseSort = path => {
    console.log("raiseSort", path);
    const sortColumn = { ...this.props.sortColumn };
    if (sortColumn.path === path) {
      sortColumn.order = sortColumn.order === "asc" ? "desc" : "asc";
    } else {
      sortColumn.path = path;
      sortColumn.order = "asc";
    }
    this.props.onSort(sortColumn);
  };

  render() {
    return (
      <thead>
        <tr>
          {this.props.columns.map(column => (
            <th onClick={() => this.raiseSort(column.path)}>{column.label}</th>
          ))}
        </tr>
      </thead>
    );
  }
}

export default TableHeader;
در ابتدای آن، متد raiseSort را از کامپوننت MoviesTable به اینجا منتقل کرده‌ایم.
سپس در متد رندر آن، بر اساس آرایه‌ی columns که از props این کامپوننت دریافت خواهد شد، لیست thهای هدر را به صورت پویا رندر می‌کنیم. در اینجا ساختار مورد نیاز شیء column را نیز مشاهده می‌کنید. نیاز است یک برچسب نمایش داده شود و همچنین برای اینکه this.raiseSort نیز بتواند مجددا کار کند، نیاز است نام خاصیتی که قرار است مرتب سازی بر اساس آن انجام شود نیز مشخص باشد. بنابراین تا اینجا شیء column باید دارای دو خاصیت label و path باشد.

پس از تعریف ابتدایی کامپوننت TableHeader، به کامپوننت MoviesTable بازگشته و شروع به استفاده‌ی از آن می‌کنیم:
import TableHeader from "./common/tableHeader";

در ادامه باید آرایه‌ی columns را که به صورت props به کامپوننت TableHeader ارسال می‌شود، تعریف و مقدار دهی کنیم که تشکیل شده‌است از اشیایی با خواص path و label:
  columns = [
    { path: "title", label: "Title" },
    { path: "genre.name", label: "Genre" },
    { path: "numberInStock", label: "Stock" },
    { path: "dailyRentalRate", label: "Rate" },
    {},
    {}
  ];
در اینجا دو شیء خالی را نیز در انتهای لیست مشاهده می‌کنید که به thهای خالی مانند نمایش Like و دکمه‌ی Delete اشاره می‌کنند.
اکنون می‌توان کل تعریف thead موجود در این کامپوننت را به طور کامل با کامپوننت TableHeader ای که import کردیم، جایگزین کنیم:
  render() {
    const { movies, onDelete, onLike, onSort, sortColumn } = this.props;

    return (
      <table className="table">
        <TableHeader
          columns={this.columns}
          sortColumn={sortColumn}
          onSort={onSort}
        />
        <tbody>
در اینجا ویژگی‌های مورد نیاز جهت تامین props کامپوننت TableHeader نیز ذکر شده‌اند. this.columns را که در همین کامپوننت تعریف کردیم، sortColumn و onSort هم جزو props ارسالی به کامپوننت جاری هستند.

در این حالت اگر برنامه را اجرا کنید، بدون مشکل خروجی نهایی را رندر می‌کند؛ اما در کنسول توسعه دهندگان مرورگر یک چنین خطایی را نیز لاگ خواهد کرد:
index.js:1375 Warning: Each child in a list should have a unique "key" prop.
Check the render method of `TableHeader`. See https://fb.me/react-warning-keys for more information.
در حین تعریف رندر لیست thها در کامپوننت TableHeader، ذکر ویژگی key را فراموش کرده‌ایم. البته در اینجا می‌توان از column.path به‌عنوان key استفاده کرد، اما چون در آرایه‌ی ستون‌ها دو شیء خالی را نیز در انتهای لیست داریم، بهتر است برای این‌ها یک id را نیز تعریف کردیم تا بتوان آن‌ها را به صورت منحصربفردی شناسایی کرد:
class MoviesTable extends Component {
  columns = [
    { path: "title", label: "Title" },
    { path: "genre.name", label: "Genre" },
    { path: "numberInStock", label: "Stock" },
    { path: "dailyRentalRate", label: "Rate" },
    { key: "like" },
    { key: "delete" }
  ];
سپس متد رندر کامپوننت TableHeader را جهت درج key به روز رسانی می‌کنیم:
  render() {
    return (
      <thead>
        <tr>
          {this.props.columns.map(column => (
            <th
              key={column.path || column.key}
              style={{ cursor: "pointer" }}
              onClick={() => this.raiseSort(column.path)}
            >
              {column.label}
            </th>
          ))}
        </tr>
      </thead>
    );
دراینجا اگر column.path مقدار دهی شده بود، از آن استفاده می‌شود، در غیراینصورت از مقدار column.key، به عنوان مقدار ویژگی خاصیت key هر المان th، استفاده خواهد شد.


استخراج TableBody از جدول کامپوننت MoviesTable

اکنون با استخراج TableHeader از کامپوننت MoviesTable، به همان مشکل مخلوط بودن درجه‌ی abstractions رسیده‌ایم. از یک طرف با یک abstraction سطح بالا مانند TableHeader در این کامپوننت سر و کار داریم و از طرف دیگر، نمایش تمام جزئیات درونی رندر جدول نیز پیش روی ما است. همچنین رندر ستون‌های آن نیز پویا نیست و هنوز بر اساس خاصیت this.columns تعریف شده، واکنش نشان نمی‌دهد. به همین جهت tbody این جدول را نیز به یک کامپوننت مستقل تبدیل می‌کنیم. برای این منظور فایل جدید src\components\common\tableBody.jsx را اضافه می‌کنیم. سپس با استفاده از میانبرهای imrc و cc، ساختار ابتدایی کامپوننت TableBody را تشکیل می‌دهیم.
این کامپوننت قرار است آرایه‌ای از اشیاء را دریافت و ردیف‌هایی را بر اساس آن‌ها رندر کند. به همین جهت این آرایه را از props و با نام data دریافت می‌کنیم. نام data به عمد انتخاب شده‌است، تا بیانگر عمومی بودن آن باشد؛ بجای استفاده از نام ویژه‌ی آرایه‌ی movies، در این مثال خاص.
import React, { Component } from "react";

class TableBody extends Component {
  render() {
    const { data, columns } = this.props;

    return (
      <tbody>
        {data.map(item => (
          <tr>
            {columns.map(column => (
              <td></td>
            ))}
          </tr>
        ))}
      </tbody>
    );
  }
}

export default TableBody;
تا اینجا ساختار ابتدایی کامپوننت TableBody را مشاهده می‌کنید که هدف آن، رندر پویای قسمت tbody جدول است. این کامپوننت ابتدا نیاز دارد تا data را از props دریافت کند و بر اساس آن، لیست tr‌ها را رندر کند. سپس هر tr نیز از چندین td تشکیل می‌شود. به همین جهت به لیست دومی به نام columns، برای رندر پویای tdها نیاز است.


رندر محتویات هر سلول جدول به صورت پویا

در این مرحله می‌خواهیم محتویات tdها را رندر کنیم و حالت فعلی آن‌ها یک چنین شکلی را داشته و در آن ارجاع مستقیمی به شیء movie و خواص آن وجود دارد:
{movies.map(movie => (
  <tr key={movie._id}>
    <td>{movie.title}</td>
به علاوه این tdها به رندر دکمه‌ی Like و Delete که المان‌های سفارشی نیز محسوب می‌شوند، ختم شده‌اند.
برای رندر خواص اشیاء آرایه‌ی ارسالی به کامپوننت TableBody، می‌توان از روش [] برای دسترسی به مقادیر خواص استفاده کرد که سبب رندر پویای این مقادیر می‌شود:
<td>{item[column.path]}</td>
مشکل! روش item[column.path] با خاصیتی مانند "genre.name" که یک خاصیت تو در تو است، کار نمی‌کند. به همین جهت نیاز به متد زیر، برای انجام اینکار است:
  getPropValue(obj, path) {
    if (!path) {
      return obj;
    }

    const properties = path.split(".");
    return this.getPropValue(obj[properties.shift()], properties.join("."));
  }
بنابراین تا اینجا روش رندر مقدار هر خاصیت به صورت زیر تغییر می‌کند:
<td>{getPropValue(item, column.path)}</td>
 این تغییر می‌تواند 4 ستون اول را بدون مشکل رندر کند. اما برای مثال در ستون پنجم، کامپوننت Like قرار گرفته‌است. برای نمایش آن باید چکار کرد؟
همانطور که در ابتدای این سری نیز بررسی کردیم، عبارات JSX در نهایت به اشیاء خالص جاوا اسکریپتی ترجمه می‌شوند. این ویژگی در حین تعریف المان‌های سفارشی مانند کامپوننت Like نیز صادق است. به همین جهت در آرایه‌ی columns که تعاریف ستون‌های جدول را به همراه دارد، می‌توان یک خاصیت جدید را تعریف و به آن عبارات JSX را انتساب داد. بنابراین تعاریف tdهای Like و Delete را به طور کامل cut کرده و به خاصیت جدید content این دو شیء خالی انتهای لیست آرایه‌ی columns انتساب می‌دهیم:
class MoviesTable extends Component {
  columns = [
    { path: "title", label: "Title" },
    { path: "genre.name", label: "Genre" },
    { path: "numberInStock", label: "Stock" },
    { path: "dailyRentalRate", label: "Rate" },
    {
      key: "like",
      content: movie => (
        <Like liked={movie.liked} onClick={() => this.props.onLike(movie)} />
      )
    },
    {
      key: "delete",
      content: movie => (
        <button
          onClick={() => this.props.onDelete(movie)}
          className="btn btn-danger btn-sm"
        >
          Delete
        </button>
      )
    }
  ];
البته در اینجا جهت مقدار دهی اشیایی مانند movie، بجای استفاده‌ی مستقیم از یک React element، از یک arrow function استفاده کرده‌ایم تا movie را دریافت کند و یک المان React را بازگشت دهد. همچنین پیشتر از متغیرهای onLike و onDelete در کدهای tdها استفاده کرده بودیم که در ابتدای متد رندر تعریف شده بودند؛ اما زمانیکه این قطعات کد را به خاصیت content منتقل می‌کنیم، دیگر شناسایی نمی‌شوند. بنابراین در اینجا برای دسترسی به آن‌ها، مستقیما از props استفاده می‌شود.

مرحله‌ی بعد، مراجعه به کامپوننت tableBody و استفاده از خاصیت جدید content، جهت رندر محتوای آن است. در اینجا در متد renderCell بررسی می‌کنیم اگر ستونی دارای خاصیت content باشد، آن content را رندر می‌کنیم. در غیراینصورت از همان getPropValue متداول استفاده خواهد شد:
  renderCell = (item, column) => {
    if (column.content) {
      return column.content(item);
    }

    return this.getPropValue(item, column.path);
  };

  createKey = (item, column) => {
    return item._id + (column.path || column.key);
  };

  render() {
    const { data, columns } = this.props;

    return (
      <tbody>
        {data.map(item => (
          <tr key={item._id}>
            {columns.map(column => (
              <td key={this.createKey(item, column)}>
                {this.renderCell(item, column)}
              </td>
            ))}
          </tr>
        ))}
      </tbody>
    );
  }
- در متد renderCell، فراخوانی column.content(item) با توجه به function بودن content تعریف شده‌ی در آرایه‌ی columns، در حقیقیت یک عبارت JSX را بازگشت می‌دهد که در خروجی‌های متدهای React مجاز است و در نهایت تبدیل به المان‌های خالص جاوا اسکریپتی در DOM مجازی React و در نهایت DOM اصلی مرورگر می‌شوند.
- همچنین در اینجا یک createKey را نیز مشاهده می‌کنید. المان‌های هر Array.map نوشته شده، نیاز به یک ویژگی key مقدار دهی شده دارند که در دو قسمت trها و همچنین tdها تعریف شده‌است. در فرمول آن جائیکه از || استفاده شده، اگر ستونی دارای path بود، مقدار آن درج می‌شود، اما اگر مانند دو ستون آخر صرفا key تعریف شده بود، وجود || سبب می‌شود تا column.key درنظر گرفته شود و مشکلی رخ ندهد.
- علت تعریف دو متد مجزای renderCell و createKey هم کم شدن بار if/elseها، در بین کدهای درج شده‌ی در ردیف‌های جدول است.

اکنون به کامپوننت MoviesTable مراجعه کرده و کل tbody آن‌را حذف و با المان کامپوننت TableBody، جایگزین می‌کنیم:
//...
import TableBody from "./common/tableBody";
//...

class MoviesTable extends Component {
  // ...

  render() {
    const { movies, onSort, sortColumn } = this.props;

    return (
      <table className="table">
        <TableHeader
          columns={this.columns}
          sortColumn={sortColumn}
          onSort={onSort}
        />
        <TableBody columns={this.columns} data={movies} />
      </table>
    );
  }
}
تا اینجا اگر این تغییرات را ذخیره کرده و برنامه را مجددا در مرورگر بارگذاری کنیم، باید به همان خروجی قبلی برسیم؛ که اینبار تعاریف ستون‌های آن پویا شده‌است.


اضافه کردن آیکن مرتب سازی اطلاعات به سر ستون‌های جدول

در کامپوننت tableHeader، کار رندر thها انجام می‌شود. در اینجا پس از نام سرستون، می‌خواهیم آیکن نمایش صعودی و یا نزولی بودن روش مرتب سازی جاری را نمایش دهیم. برای این منظور، ابتدا متد renderSortIcon را به این کامپوننت اضافه می‌کنیم:
  renderSortIcon = column => {
    const { sortColumn } = this.props;

    if (column.path !== sortColumn.path) {
      return null;
    }

    if (sortColumn.order === "asc") {
      return <i className="fa fa-sort-asc" />;
    }

    return <i className="fa fa-sort-desc" />;
  };
این متد، شیء column در حال رندر را دریافت کرده و بر اساس sortColumn دریافتی از props و همچنین صعودی و یا نزولی بودن روش مرتب سازی، یکی از آیکن‌های font-awesome را به صورت یک المان جدید رندر می‌کند. اگر این column در حال رندر، با sortColumn تعیین شده یکی نبود، آیکنی رندر نمی‌شود (با بازگشت نال، هیچ چیزی رندر نخواهد شد).
و سپس در متد رندر کامپوننت tableHeader، این متد را در کنار label آن ستون درج خواهیم کرد:
{column.label} {this.renderSortIcon(column)}
پس از ذخیره سازی تغییرات و بارگذاری مجدد برنامه در مرورگر، خروجی آن‌را برای نمونه به صورت یک آیکن مثلثی شکل، در کنار عنوان Title می‌توان مشاهده کرد:



استخراج کل Table از جدول کامپوننت MoviesTable

در حال حاضر اگر به پیاده سازی کامپوننت MoviesTable دقت کنیم، یک تگ table به همراه دو کامپوننت TableHeader و TableBody در آن درج شده‌اند. با این طراحی، اگر قصد استفاده‌ی از این امکانات را در جای دیگری داشته باشیم، باید دقیقا همین قطعه کد را تکرار کنیم. به همین جهت کل تگ table این کامپوننت را استخراج کرده و به کامپوننت جدیدی منتقل می‌کنیم. به همین جهت فایل جدید src\components\common\table.jsx را ایجاد کرده و با استفاده از میانبرهای imrc و cc، ساختار ابتدایی کامپوننت Table را تشکیل می‌دهیم. سپس کل تگ table کامپوننت MoviesTable را cut کرده و به متد رندر کامپوننت جدید Table منتقل می‌کنیم. سپس اولین قدم برای سازگار کردن این محتوا با یک کامپوننت جدید، افزودن importهای زیر است:
import TableBody from "./tableBody";
import TableHeader from "./tableHeader";
سپس باید تمام ویژگی‌های استفاده شده‌ی در این المان منتقل شده را از طریق props دریافت کرد که انجام اینکار را در سطر اول متد رندر مشاهده می‌کنید:
import TableBody from "./tableBody";
import TableHeader from "./tableHeader";

class Table extends Component {
  render() {
    const { columns, sortColumn, onSort, data } = this.props;
    return (
      <table className="table">
        <TableHeader
          columns={columns}
          sortColumn={sortColumn}
          onSort={onSort}
        />
        <TableBody columns={columns} data={data} />
      </table>
    );
  }
}

export default Table;
با این تغییرات به یک کامپوننت ساده‌ی با قابلیت استفاده‌ی مجدد رسیده‌ایم. اکنون المان آن‌را در کامپوننت MoviesTable، در جای تگ قبلی table قرار می‌دهیم:
//...

import Table from "./common/table";

class MoviesTable extends Component {
  //... 

  render() {
    const { movies, onSort, sortColumn } = this.props;

    return (
      <Table
        columns={this.columns}
        sortColumn={sortColumn}
        onSort={onSort}
        data={movies}
      />
    );
  }
}


کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید:  sample-14.zip
مطالب
ظهور میکرو ORMs

پس از "معرفی Microsoft.Data.dll یا WebMatrix.Data.dll" که یک کتابخانه‌ی سورس بسته و همچنین مخصوص وب ماتریکس می‌باشد، این ایده توسط سایر برنامه نویس‌ها دنبال و تبدیل به ORMs جدیدی با کمتر از 400 سطر کد شده است که به Micro ORMs هم شهرت یافته‌اند.
در اینجا شما هنوز هم کاملا با SQL سر و کار دارید اما با امکان استفاده بسیار ساده‌تر از پارامترها و همچنین بکارگیری قابلیت‌های جدید dynamic معرفی شده در دات نت 4 . برای مثال:

Dapper
var guid = Guid.NewGuid();
var customer = connection.ExecuteMapperQuery<customer>("select Age = @Age, Id = @Id", new { Age = (int?)null, Id = guid });

Massive
var tbl = new Products();
var products = tbl.All(where: "CategoryID = @0 AND UnitPrice &gt; @1", orderBy: "ProductName", limit: 20, args: 5,20);

Massive توسط آقای راب کانری که قبلا ORM دیگری را به نام ساب سونیک ایجاد کرده بود، تهیه شده و Dapper توسط تیم سایت StackOverflow جهت مواردی خاصی که استفاده از ORMs (از LINQ to SQL استفاده می‌کنند) هزینه زیادی داشته، مورد استفاده قرار می‌گیرد. در همان صفحه اصلی پروژه، یک سری آمار و ارقام از دید مقایسه کارآیی با سایر ORMs نیز ذکر شده‌اند.
حتی اگر قصد استفاده از آن‌ها را هم نداشته باشید مطالعه کد آن‌ها از دیدگاه کاربردهای عملی قابلیت‌های پویای زبان، بسیار آموزنده هستند.

اشتراک‌ها
NET 9 Release Candidate 2. منتشر شد
.NET 9 Release Candidate 2 is now available!

As we prepare the general availability (GA) release of .NET 9 in November we are adding our final touches around performance, stability, and any additional optimizations to make it the best release of .NET 9. Today, we are excited to announce the release of .NET 9 Release Candidate 2. As with Release Candidate 1, this release is covered by a go-live license so you can receive support when using it in your production applications. We encourage developers today to try out this latest release and give the teams feedback on anything that you find in your development so we can incorporate any additional enhancements into the final release.
NET 9 Release Candidate 2. منتشر شد
مطالب
ارسال خطاهای رخ‌داده‌ی در برنامه‌های سمت کلاینت Blazor WASM، به تلگرام
هر زمانیکه در سمت کلاینت، استثناء یا خطایی رخ می‌دهد، کاربر با نوار زرد رنگی در پایین صفحه، از آن مطلع می‌شود؛ اما برنامه نویس چطور؟! به همین جهت در این مطلب قصد داریم تمام خطاهای رخ داده‌ی در برنامه‌ی سمت کلاینت را لاگ کرده و به سرور تلگرام ارسال کنیم. مزیت کار کردن با تلگرام، دسترسی به سروری است که تقریبا همواره در دسترس است و برخلاف بانک اطلاعاتی برنامه که ممکن است در لحظه‌ی بروز خطا، خودش سبب ساز اصلی باشد و قادر به ثبت اطلاعات خطاهای رسیده‌ی از سمت کلاینت نباشد، چنین مشکلی را با تلگرام نداریم (مانند همان جمله‌ی معروف: «بک‌آپ سروری که روی همان سرور گرفته می‌شود، بک آپ نام ندارد!»). همچنین بررسی و حذف گزارش‌های رسیده‌ی به آن نیز بسیار ساده‌است و می‌توان این گزارش‌ها را مستقل از سرور برنامه و از طریق وسایل مختلفی مانند گوشی‌های همراه، تبلت‌ها و غیره نیز بررسی کرد.




نحوه‌ی نمایش خطاها در برنامه‌های Blazor

در حین توسعه‌ی برنامه‌های Blazor، اگر استثنائی رخ دهد، نوار زرد رنگی در پایین صفحه، ظاهر می‌شود که امکان هدایت توسعه دهنده را به کنسول مرورگر، برای مشاهده‌ی جزئیات بیشتر آن خطا را دارد. در حالت توزیع برنامه، این نوار زرد رنگ تنها به ذکر خطایی رخ داده‌است اکتفا کرده و گزینه‌ی راه اندازی مجدد برنامه را با ریفرش کردن مرورگر، پیشنهاد می‌دهد. سفارشی سازی آن هم در فایل wwwroot/index.html در قسمت زیر صورت می‌گیرد:
<div id="blazor-error-ui">
    An unhandled error has occurred.
    <a href="" class="reload">Reload</a>
    <a class="dismiss">🗙</a>
</div>
که شیوه نامه‌های پیش‌فرض آن در فایل wwwroot/css/app.css قرار دارند. در حالت عادی المان blazor-error-ui به همراه یک display: none است که از نمایش آن جلوگیری می‌کند. اما در زمان بروز خطایی، فریم‌ورک آن‌را به صورت display: block نمایش می‌دهد.


نحوه‌ی مدیریت استثناءها در برنامه‌های Blazor

توصیه شده‌است که کار مدیریت استثناءها باید توسط توسعه دهنده صورت گیرد و بهتر است جزئیات آن‌ها و یا stack-trace آن‌ها را به کاربر نمایش نداد؛ تا مبادا اطلاعات حساسی فاش شوند و یا کاربر مهاجم بتواند توسط آن‌ها اطلاعات ارزشمندی را از نحوه‌ی عملکرد برنامه بدست آورد.
برخلاف برنامه‌های ASP.NET Core که دارای یک middleware pipeline هستند و برای مثال توسط آن‌ها می‌توان مدیریت سراسری خطاهای رخ‌داده را انجام داد، چنین ویژگی در برنامه‌های Blazor وجود ندارد؛ چون در اینجا مرورگر است که هاست برنامه بوده و processing pipeline آن‌را تشکیل می‌دهد.
اما ... اگر استثنائی مدیریت نشده در یک برنامه‌ی Blazor رخ‌دهد، این استثناء در ابتدا توسط یک ILogger، لاگ شده و سپس در کنسول مرورگر نمایش داده می‌شود. در اینجا Console Logging Provider، تامین کننده‌ی پیش‌فرض سیستم ثبت وقایع برنامه‌های Blazor است. به همین جهت استثناءهای مدیریت نشده‌ی برنامه را می‌توان در کنسول توسعه دهندگان مرورگر نیز مشاهده کرد. برای مثال اگر سطح لاگ ارائه شده LogLevel.Error باشد، به صورت خودکار به معادل console.error ترجمه می‌شود.
بنابراین اگر در برنامه‌ی Blazor جاری یک ILoggerProvider سفارشی را تهیه و آن‌را به سیستم تزریق وابستگی‌های برنامه معرفی کنیم، می‌توان از تمام وقایع سیستم (هر قسمتی از آن که از ILogger استفاده می‌کند)، منجمله تمام خطاهای رخ‌داده (و مدیریت نشده) مطلع شد و برای مثال آن‌ها را به سمت Web API برنامه، جهت ثبت در بانک اطلاعاتی و یا نمایش در برنامه‌ی تلگرام، ارسال کرد و این دقیقا همان کاری است که قصد داریم در ادامه انجام دهیم.


نوشتن یک ILoggerProvider سفارشی جهت ارسال رخ‌دادها برنامه‌ی سمت کلاینت، به یک Web API

برای ارسال تمام وقایع برنامه‌ی کلاینت به سمت سرور، نیاز است یک ILoggerProvider سفارشی را تهیه کنیم که شروع آن به صورت زیر است:
using System;
using System.Net.Http;
using Microsoft.AspNetCore.Components;
using Microsoft.Extensions.DependencyInjection;
using Microsoft.Extensions.Logging;
using Microsoft.Extensions.Options;

namespace BlazorWasmTelegramLogger.Client.Logging
{
    public class ClientLoggerProvider : ILoggerProvider
    {
        private readonly HttpClient _httpClient;
        private readonly WebApiLoggerOptions _options;
        private readonly NavigationManager _navigationManager;

        public ClientLoggerProvider(
                IServiceProvider serviceProvider,
                IOptions<WebApiLoggerOptions> options,
                NavigationManager navigationManager)
        {
            if (serviceProvider is null)
            {
                throw new ArgumentNullException(nameof(serviceProvider));
            }

            if (options is null)
            {
                throw new ArgumentNullException(nameof(options));
            }

            _httpClient = serviceProvider.CreateScope().ServiceProvider.GetRequiredService<HttpClient>();
            _options = options.Value;
            _navigationManager = navigationManager ?? throw new ArgumentNullException(nameof(navigationManager));
        }

        public ILogger CreateLogger(string categoryName)
        {
            return new WebApiLogger(_httpClient, _options, _navigationManager);
        }

        public void Dispose()
        {
        }
    }
}
توضیحات:
زمانیکه قرار است یک لاگر سفارشی را به سیستم تزریق وابستگی‌های برنامه معرفی کنیم، روش آن به صورت زیر است:
using System;
using Microsoft.Extensions.DependencyInjection;
using Microsoft.Extensions.Logging;

namespace BlazorWasmTelegramLogger.Client.Logging
{
    public static class ClientLoggerProviderExtensions
    {
        public static ILoggingBuilder AddWebApiLogger(this ILoggingBuilder builder)
        {
            if (builder == null)
            {
                throw new ArgumentNullException(nameof(builder));
            }

            builder.Services.AddSingleton<ILoggerProvider, ClientLoggerProvider>();
            return builder;
        }
    }
}
باید کلاسی را داشته باشیم مانند ClientLoggerProvider که یک ILoggerProvider را پیاده سازی می‌کند و نحوه‌ی ثبت آن نیز باید حتما Singleton باشد. مزیت معرفی ILoggerProvider به این نحو، امکان دسترسی به سرویس‌های برنامه در سازنده‌ی کلاس ClientLoggerProvider است و در این حالت دیگر نیاز به نوشتن new ClientLoggerProvider نبوده و خود سیستم تزریق وابستگی‌ها، سازنده‌های ClientLoggerProvider را تامین می‌کند.
در کلاس ClientLoggerProvider فوق، سه وابستگی تزریق شده را مشاهده می‌کنید:
public ClientLoggerProvider(
                IServiceProvider serviceProvider,
                IOptions<WebApiLoggerOptions> options,
                NavigationManager navigationManager)
با استفاده از IServiceProvider می‌توان به HttpClient برنامه دسترسی یافت. از این جهت که چون HttpClient به صورت پیش‌فرض با طول عمر Scoped به سیستم معرفی شده، امکان تزریق مستقیم آن به سازنده‌ی یک ILoggerProvider از نوع Singleton وجود ندارد. به همین جهت از IServiceProvider برای تامین آن استفاده خواهیم کرد. مابقی موارد مانند IOptions که تنظیمات این لاگر را فراهم می‌کند و یا NavigationManager استاندارد برنامه که امکان دسترسی به Url جاری را میسر می‌کند، به صورت پیش‌فرض دارای طول عمر Singleton هستند و می‌توان آن‌ها را بدون مشکل، به سازنده‌ی لاگر سفارشی، تزریق کرد.
مهم‌ترین قسمت ILoggerProvider سفارشی، متد CreateLogger آن است که یک ILogger را بازگشت می‌دهد:
public ILogger CreateLogger(string categoryName)
{
   return new WebApiLogger(_httpClient, _options, _navigationManager);
}
بنابراین در ادامه نیاز است، یک ILogger سفارشی را نیز پیاده سازی کنیم:
using System;
using System.Net.Http;
using System.Net.Http.Json;
using BlazorWasmTelegramLogger.Shared;
using Microsoft.AspNetCore.Components;
using Microsoft.Extensions.Logging;

namespace BlazorWasmTelegramLogger.Client.Logging
{
    public class WebApiLogger : ILogger
    {
        private readonly WebApiLoggerOptions _options;
        private readonly HttpClient _httpClient;
        private readonly NavigationManager _navigationManager;

        public WebApiLogger(HttpClient httpClient, WebApiLoggerOptions options, NavigationManager navigationManager)
        {
            _httpClient = httpClient ?? throw new ArgumentNullException(nameof(httpClient));
            _options = options ?? throw new ArgumentNullException(nameof(options));
            _navigationManager = navigationManager ?? throw new ArgumentNullException(nameof(navigationManager));
        }

        public IDisposable BeginScope<TState>(TState state) => default;

        public bool IsEnabled(LogLevel logLevel) => logLevel >= _options.LogLevel;

        public void Log<TState>(
            LogLevel logLevel,
            EventId eventId,
            TState state,
            Exception exception,
            Func<TState, Exception, string> formatter)
        {
            if (!IsEnabled(logLevel))
            {
                return;
            }

            if (formatter is null)
            {
                throw new ArgumentNullException(nameof(formatter));
            }

            try
            {
                ClientLog log = new()
                {
                    LogLevel = logLevel,
                    EventId = eventId,
                    Message = formatter(state, exception),
                    Exception = exception?.Message,
                    StackTrace = exception?.StackTrace,
                    Url = _navigationManager.Uri
                };
                _httpClient.PostAsJsonAsync(_options.LoggerEndpointUrl, log);
            }
            catch
            {
                // don't throw exceptions from the logger
            }
        }
    }
}
نحوه‌ی عملکرد این ILogger سفارشی بسیار ساده‌است:
- متد IsEnabled آن مشخص می‌کند که چه سطحی از رخ‌دادهای سیستم را باید لاگ کند. این سطح را نیز از تنظیمات برنامه دریافت می‌کند:
using Microsoft.Extensions.Logging;

namespace BlazorWasmTelegramLogger.Client.Logging
{
    public class WebApiLoggerOptions
    {
        public string LoggerEndpointUrl { set; get; }

        public LogLevel LogLevel { get; set; } = LogLevel.Information;
    }
}
در این تنظیمات مشخص می‌کنیم که Url مربوط به اکشن متد Web API ما که قرار است اطلاعات به سمت آن ارسال شوند، چیست؟ همچنین حداقل سطح لاگ مدنظر را نیز باید مشخص کنیم. اطلاعات آن توسط فایل Client\wwwroot\appsettings.json با این محتوای فرضی قابل تنظیم است:
{
  "Logging": {
    "LogLevel": {
      "Default": "Information",
      "Microsoft": "Warning",
      "Microsoft.Hosting.Lifetime": "Information"
    }
  },
  "WebApiLogger": {
    "LogLevel": "Warning",
    "LoggerEndpointUrl": "/api/logs"
  }
}
و همچنین باید کلاس WebApiLoggerOptions را به نحو زیر در کلاس Program برنامه به سیستم تزریق وابستگی‌ها، معرفی کرد تا <IOptions<WebApiLoggerOptions قابلیت تزریق به سازنده‌ی تامین کننده‌ی لاگر را پیدا کند:
namespace BlazorWasmTelegramLogger.Client
{
    public class Program
    {
        public static async Task Main(string[] args)
        {
            var builder = WebAssemblyHostBuilder.CreateDefault(args);
            builder.RootComponents.Add<App>("#app");

            builder.Services.Configure<WebApiLoggerOptions>(options => builder.Configuration.GetSection("WebApiLogger").Bind(options));
            // …
        }
    }
}
- متد لاگ این لاگر سفارشی، پیام نهایی قابل ارسال به سمت Web API را تشکیل داده و توسط متد httpClient.PostAsJsonAsync آن‌را ارسال می‌کند. به همین جهت ساختار لاگ مدنظر را در فایل Shared\ClientLog.cs به صورت زیر تعریف کرده‌ایم که بین برنامه‌ی کلاینت و سرور، مشترک است:
using Microsoft.Extensions.Logging;

namespace BlazorWasmTelegramLogger.Shared
{
    public class ClientLog
    {
        public LogLevel LogLevel { get; set; }

        public EventId EventId { get; set; }

        public string Message { get; set; }

        public string Exception { get; set; }

        public string StackTrace { get; set; }

        public string Url { get; set; }
    }
}
این اطلاعاتی است که کلاینت به ازای رخ‌دادی خاص، جمع آوری کرده و به سمت سرور ارسال می‌کند.

در آخر هم کار ثبت متد ()AddWebApiLogger که معرفی ILoggerProvider سفارشی ما را انجام می‌دهد، به صورت زیر خواهد بود:
namespace BlazorWasmTelegramLogger.Client
{
    public class Program
    {
        public static async Task Main(string[] args)
        {
            var builder = WebAssemblyHostBuilder.CreateDefault(args);
            builder.RootComponents.Add<App>("#app");

            builder.Services.AddScoped(sp => new HttpClient { BaseAddress = new Uri(builder.HostEnvironment.BaseAddress) });

            builder.Services.Configure<WebApiLoggerOptions>(options => builder.Configuration.GetSection("WebApiLogger").Bind(options));
            builder.Services.AddLogging(configure =>
            {
                configure.AddWebApiLogger();
            });

            await builder.Build().RunAsync();
        }
    }
}
تا اینجا اگر هر نوع استثنای مدیریت نشده‌ای در برنامه‌ی Blazor WASM رخ دهد، چون سطح لاگ آن بالاتر از Warning تنظیم شده‌ی در فایل Client\wwwroot\appsettings.json است:
public bool IsEnabled(LogLevel logLevel) => logLevel >= _options.LogLevel;
به صورت خودکار به سمت کنترلر api/logs ارسال خواهد شد. بنابراین مرحله‌ی بعدی، تکمیل کنترلر یاد شده‌است.


ایجاد سرویسی برای ارسال لاگ‌های برنامه به سمت تلگرام

پیش از اینکه کار تکمیل کنترلر api/logs را در برنامه‌ی Web API انجام دهیم، ابتدا در همان برنامه‌ی Web API، سرویسی را برای ارسال لاگ‌های رسیده به سمت تلگرام، تهیه می‌کنیم. علت اینکه این قسمت را به برنامه‌ی سمت سرور محول کرده‌ایم، شامل موارد زیر است:
- درست است که می‌توان کتابخانه‌های مرتبط با تلگرام را به برنامه‌ی سی‌شارپی Blazor خود اضافه کرد، اما هر وابستگی سمت کلاینتی، سبب حجیم‌تر شدن توزیع نهایی برنامه خواهد شد که مطلوب نیست.
- برای کار با تلگرام نیاز است توکن اتصال به آن‌را در یک محل امن، نگهداری کرد. قرار دادن این نوع اطلاعات حساس، در برنامه‌ی سمت کلاینتی که تمام اجزای آن از مرورگر قابل استخراج و بررسی است، کار اشتباهی است.
- ارسال اطلاعات لاگ برنامه‌ی سمت کلاینت به Web API، مزیت لاگ سمت سرور آن‌را مانند ثبت در یک فایل محلی، ثبت در بانک اطلاعاتی و غیره را نیز میسر می‌کند و صرفا محدود به تلگرام نیست.

برای ارسال اطلاعات به تلگرام، سرویس سمت سرور زیر را تهیه می‌کنیم:
using System;
using System.Text;
using System.Threading.Tasks;
using BlazorWasmTelegramLogger.Shared;
using Microsoft.Extensions.Logging;
using Microsoft.Extensions.Options;
using Telegram.Bot;
using Telegram.Bot.Types.Enums;

namespace BlazorWasmTelegramLogger.Server.Services
{
    public class TelegramLoggingBotOptions
    {
        public string AccessToken { get; set; }
        public string ChatId { get; set; }
    }

    public interface ITelegramBotService
    {
        Task SendLogAsync(ClientLog log);
    }

    public class TelegramBotService : ITelegramBotService
    {
        private readonly string _chatId;
        private readonly TelegramBotClient _client;

        public TelegramBotService(IOptions<TelegramLoggingBotOptions> options)
        {
            _chatId = options.Value.ChatId;
            _client = new TelegramBotClient(options.Value.AccessToken);
        }

        public async Task SendLogAsync(ClientLog log)
        {
            var text = formatMessage(log);
            if (string.IsNullOrWhiteSpace(text))
            {
                return;
            }

            await _client.SendTextMessageAsync(_chatId, text, ParseMode.Markdown);
        }

        private static string formatMessage(ClientLog log)
        {
            if (string.IsNullOrWhiteSpace(log.Message))
            {
                return string.Empty;
            }

            var sb = new StringBuilder();
            sb.Append(toEmoji(log.LogLevel))
                .Append(" *")
                .AppendFormat("{0:hh:mm:ss}", DateTime.Now)
                .Append("* ")
                .AppendLine(log.Message);

            if (!string.IsNullOrWhiteSpace(log.Exception))
            {
                sb.AppendLine()
                    .Append('`')
                    .AppendLine(log.Exception)
                    .AppendLine(log.StackTrace)
                    .AppendLine("`")
                    .AppendLine();
            }

            sb.Append("*Url:* ").AppendLine(log.Url);
            return sb.ToString();
        }

        private static string toEmoji(LogLevel level) =>
            level switch
            {
                LogLevel.Trace => "⬜️",
                LogLevel.Debug => "🟦",
                LogLevel.Information => "⬛️️️",
                LogLevel.Warning => "🟧",
                LogLevel.Error => "🟥",
                LogLevel.Critical => "❌",
                LogLevel.None => "🔳",
                _ => throw new ArgumentOutOfRangeException(nameof(level), level, null)
            };
    }
}
توضیحات:
- برای کار با API تلگرام، از کتابخانه‌ی معروف Telegram.Bot استفاده کرده‌ایم که به صورت زیر، وابستگی آن به برنامه‌ی Web API اضافه می‌شود:
<Project Sdk="Microsoft.NET.Sdk.Web">
  <ItemGroup>
    <PackageReference Include="Telegram.Bot" Version="15.7.1" />
  </ItemGroup>
</Project>
- این سرویس برای کار کردن، نیاز به تنظیمات زیر را دارد:
    public class TelegramLoggingBotOptions
    {
        public string AccessToken { get; set; }
        public string ChatId { get; set; }
    }
- برای دریافت AccessToken، در برنامه‌ی تلگرام خود، بات مخصوصی را به نام https://t.me/botfather یافته و سپس آن‌را استارت کنید:


پس از شروع این بات، ابتدا دستور newbot/ را صادر کنید. سپس یک نام را از شما می‌پرسد. نام دلخواهی را وارد کنید. در ادامه یک نام منحصربفرد را جهت شناسایی این بات خواهد پرسید. پس از دریافت آن، توکن خود را همانند تصویر فوق، مشاهده می‌کنید.

- مرحله‌ی بعد تنظیم ChatId است. نحوه‌ی کار برنامه به این صورت است که پیام‌ها را به این بات سفارشی خود ارسال کرده و این بات، آن‌ها را به کانال اختصاصی ما هدایت می‌کند. بنابراین یک کانال جدید را ایجاد کنید. ترجیحا بهتر است این کانال خصوصی باشد. سپس کاربر test_2021_logs_bot@ (همان نام منحصربفرد بات که حتما باید با @ شروع شود) را به عنوان عضو جدید کانال خود اضافه کنید. در اینجا عنوان می‌کند که این کاربر چون بات است، باید دسترسی ادمین را داشته باشد که دقیقا این دسترسی را نیز باید برقرار کنید تا بتوان توسط این بات، پیامی را به کانال اختصاصی خود ارسال کرد.
بنابراین تا اینجا یک کانال خصوصی را ایجاد کرده‌ایم که بات جدید test_2021_logs_bot@ عضو با دسترسی ادمین آن است. اکنون باید Id این کانال را بیابیم. برای اینکار بات دیگری را به نام JsonDumpBot@ یافته و استارت کنید. سپس در کانال خود یک پیام آزمایشی جدید را ارسال کنید و در ادامه این پیام را به بات JsonDumpBot@ ارسال کنید (forward کنید). همان لحظه‌ای که کار ارسال پیام به این بات صورت گرفت، Id کانال خود را در پاسخ آن می‌توانید مشاهده کنید:


در این تصویر مقدار forward_from_chat:id همان ChatId تنظیمات برنامه‌ی شما است.

در آخر این اطلاعات را در فایل Server\appsettings.json قرار می‌دهیم:
{
  "Logging": {
    "LogLevel": {
      "Default": "Information",
      "Microsoft": "Warning",
      "Microsoft.Hosting.Lifetime": "Information"
    }
  },
  "AllowedHosts": "*",
  "TelegramLoggingBot": {
    "AccessToken": "1826…",
    "ChatId": "-1001…" 
  }
}
که نحوه‌ی ثبت و معرفی آن‌ها به سیستم تزریق وابستگی‌های برنامه‌ی Web API، به صورت زیر است:
namespace BlazorWasmTelegramLogger.Server
{
    public class Startup
    {
        // ...

        public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
        {
            services.Configure<TelegramLoggingBotOptions>(options =>
                            Configuration.GetSection("TelegramLoggingBot").Bind(options));
            services.AddSingleton<ITelegramBotService, TelegramBotService>();

            // ...
        }

        // ...
    }
}
سرویس ITelegramBotService را با طول عمر Singleton معرفی کرده‌ایم. چون new TelegramBotClient ای که در سازنده‌ی آن صورت می‌گیرد:
    public class TelegramBotService : ITelegramBotService
    {
        private readonly string _chatId;
        private readonly TelegramBotClient _client;

        public TelegramBotService(IOptions<TelegramLoggingBotOptions> options)
        {
            _chatId = options.Value.ChatId;
            _client = new TelegramBotClient(options.Value.AccessToken);
        }
باید فقط یکبار در طول عمر برنامه انجام شود و از این پس، هر بار که متد client.SendTextMessageAsync_ آن فراخوانی می‌گردد، پیامی به سمت بات و سپس کانال اختصاصی ما ارسال می‌شود.


ایجاد کنترلر Logs، جهت دریافت لاگ‌های رسیده‌ی از سمت کلاینت

مرحله‌ی آخر کار بسیار ساده‌است. سرویس تکمیل شده‌ی ITelegramBotService را به سازنده‌ی کنترلر Logs تزریق کرده و سپس متد SendLogAsync آن‌را فراخوانی می‌کنیم تا لاگی را که از کلاینت دریافت کرده، به سمت تلگرام هدایت کند:
using System;
using System.Threading.Tasks;
using BlazorWasmTelegramLogger.Server.Services;
using BlazorWasmTelegramLogger.Shared;
using Microsoft.AspNetCore.Mvc;
using Microsoft.Extensions.Logging;

namespace BlazorWasmTelegramLogger.Server.Controllers
{
    [ApiController]
    [Route("api/[controller]")]
    public class LogsController : ControllerBase
    {
        private readonly ILogger<LogsController> _logger;
        private readonly ITelegramBotService _telegramBotService;

        public LogsController(ILogger<LogsController> logger, ITelegramBotService telegramBotService)
        {
            _logger = logger ?? throw new ArgumentNullException(nameof(logger));
            _telegramBotService = telegramBotService;
        }

        [HttpPost]
        public async Task<IActionResult> PostLog(ClientLog log)
        {
            // TODO: Save the client's `log` in the database

            _logger.Log(log.LogLevel, log.EventId, log.Url + Environment.NewLine + log.Message);

            await _telegramBotService.SendLogAsync(log);

            return Ok();
        }
    }
}


آزمایش برنامه

برای آزمایش برنامه، برای مثال در فایل Client\Pages\Counter.razor یک استثنای عمدی مدیریت نشده را قرار داده‌ایم:
@page "/counter"

<h1>Counter</h1>

<p>Current count: @currentCount</p>

<button class="btn btn-primary" @onclick="IncrementCount">Click me</button>

@code {
    private int currentCount = 0;

    private void IncrementCount()
    {
        currentCount++;

        throw new InvalidOperationException("This is an exception message from the client!");
    }
}
اکنون اگر برنامه را اجرا کرده و سپس بر روی دکمه‌ی شمارشگر کلیک کنیم، همان تصویر ابتدای مطلب را که حاصل از ارسال جزئیات این استثنای مدیریت نشده به سمت تلگرام است، مشاهده خواهیم کرد.


کدهای کامل این مطلب را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: BlazorWasmTelegramLogger.zip