نظرات مطالب
AngularJS #4
//define
app.service('objUser', function ($http) {  

    this.user = [{
        id: null,
        firstName: null,
        lastName: null,
        email: null
    }];

  this.userList = function () {
        var promise = $http.get('api/user')
            .success(function (res) {
                return res;
            });
        return promise;
    };
});

//call
app.controller('UserListCtrl', function ($scope, objUser) {
    $scope.user = objUser.user;
    objUser.userList().then(function (promise) {
        $scope.user = promise.data;
    });
});

مطالب
طراحی ValidationAttribute دلخواه و هماهنگ سازی آن با ASP.NET MVC
در سری پست‌های آقای مهندس یوسف نژاد با عنوان Globalization در ASP.NET MVC روشی برای پیاده سازی کار با Resource‌ها در ASP.NET با استفاده از دیتابیس شرح داده شده است. یکی از کمبودهایی که در این روش وجود داشت عدم استفاده از این نوع Resourceها از طریق Attributeها در ASP.NET MVC بود. برای استفاده از این روش در یک پروژه به این مشکل برخورد کردم و پس از تحقیق و بررسی چند پست سرانجام در این پست  پاسخ خود را پیدا کرده و با ترکیب این روش با روش آقای یوسف نژاد موفق به پیاده سازی Attribute دلخواه شدم.
در این پست و با استفاده از سری پست‌های آقای مهندس یوسف نژاد  در این زمینه، یک Attribute جهت هماهنگ سازی با سیستم اعتبار سنجی ASP.NET MVC در سمت سرور و سمت کلاینت (با استفاده از jQuery Validation) بررسی خواهد شد.

قبل از شروع مطالعه سری پست‌های MVC و Entity Framework الزامی است.

برای انجام این کار ابتدا مدل زیر را در برنامه خود ایجاد می‌کنیم.

using System;

public class SampleModel
{
public DateTime StartDate { get; set; }
public string Data { get; set; }
public int Id { get; set; }
با استفاده از این مدل در برنامه در زمان ثبت داده‌ها هیچ گونه خطایی صادر نمی‌شود. برای اینکه بتوان از سیستم خطای پیش فرض ASP.NET MVC کمک گرفت می‌توان مدل را به صورت زیر تغییر داد.
using System;
using System.ComponentModel.DataAnnotations;

public class SampleModel
{
    [Required(ErrorMessage = "Start date is required")]
    public DateTime StartDate { get; set; }

    [Required(ErrorMessage = "Data is required")]
    public string Data { get; set; }

    public int Id { get; set; }
}
حال ویو این مدل را طراحی می‌کنیم.
@model SampleModel
@{
    ViewBag.Title = "Index";
    Layout = "~/Views/Shared/_Layout.cshtml";
}

<section>
    <header>
        <h3>SampleModel</h3>
    </header>
    @Html.ValidationSummary(true, null, new { @class = "alert alert-error alert-block" })

    @using (Html.BeginForm("SaveData", "Sample", FormMethod.Post))
    {
        <p>
            @Html.LabelFor(x => x.StartDate)
            @Html.TextBoxFor(x => x.StartDate)
            @Html.ValidationMessageFor(x => x.StartDate)
        </p>
        <p>
            @Html.LabelFor(x => x.Data)
            @Html.TextBoxFor(x => x.Data)
            @Html.ValidationMessageFor(x => x.Data)
        </p>
        <input type="submit" value="Save"/>
    }
</section>
و بخش کنترلر آن را به صورت زیر پیاده سازی می‌کنیم.
 public class SampleController : Controller
    {
        //
        // GET: /Sample/

        public ActionResult Index()
        {
            return View();
        }

        public ActionResult SaveData(SampleModel item)
        {
            if (ModelState.IsValid)
            {
                //save data
            }
            else
            {
                ModelState.AddModelError("","لطفا خطاهای زیر را برطرف نمایید");
                RedirectToAction("Index", item);
            }
            return View("Index");
        }
    }
حال با اجرای این کد و زدن دکمه Save صفحه مانند شکل پایین خطاها را نمایش خواهد داد.

تا اینجای کار روال عادی همیشگی است. اما برای طراحی Attribute دلخواه جهت اعتبار سنجی (مثلا برای مجبور کردن کاربر به وارد کردن یک فیلد با پیام دلخواه و زبان دلخواه) باید یک کلاس جدید تعریف کرده و از کلاس RequiredAttribute ارث ببرد. در پارامتر ورودی این کلاس جهت کار با Resource‌های ثابت در نظر گرفته شده است اما برای اینکه فیلد دلخواه را از دیتابیس بخواند این روش جوابگو نیست. برای انجام آن باید کلاس RequiredAttribute بازنویسی شود.

کلاس طراحی شده باید به صورت زیر باشد:

public class VegaRequiredAttribute : RequiredAttribute, IClientValidatable
    {
#region Fields (2) 

        private readonly string _resourceId;
        private String _resourceString = String.Empty;

#endregion Fields 

#region Constructors (1) 

        public VegaRequiredAttribute(string resourceId)
        {
            _resourceId = resourceId;
            ErrorMessage = _resourceId;
            AllowEmptyStrings = true;
        }

#endregion Constructors 

#region Properties (1) 

        public new String ErrorMessage
        {
            get { return _resourceString; }
            set { _resourceString = GetMessageFromResource(value); }
        }

#endregion Properties 

#region Methods (2) 

// Public Methods (1) 

        public IEnumerable<ModelClientValidationRule> GetClientValidationRules(ModelMetadata metadata, ControllerContext context)
        {

            yield return new ModelClientValidationRule
            {
                ErrorMessage = GetMessageFromResource(_resourceId),
                ValidationType = "required"
            };
        }
// Private Methods (1) 

        private string GetMessageFromResource(string resourceId)
        {
            var errorMessage = HttpContext.GetGlobalResourceObject(_resourceId, "Yes") as string;
            return errorMessage ?? ErrorMessage;
        }

#endregion Methods 
    }
در این کلاس دو نکته وجود دارد.
1- ابتدا دستور
HttpContext.GetGlobalResourceObject(_resourceId, "Yes") as string;  

که عنوان کلید Resource را از سازنده کلاس گرفته (کد اقای یوسف نژاد) رشته معادل آن را از دیتابیس بازیابی میکند.

2- ارث بری از اینترفیس IClientValidatable، در صورتی که از این اینترفیس ارث بری نداشته باشیم. Validator طراحی شده در طرف کلاینت کار نمی‌کند. بلکه کاربر با کلیک بروی دکمه مورد نظر داده‌ها را به سمت سرور ارسال می‌کند. در صورت وجود خطا در پست بک خطا نمایش داده خواهد شد. اما با ارث بری از این اینترفیس و پیاده سازی متد GetClientValidationRules می‌توان تعریف کرد که در طرف کلاینت با استفاده از Unobtrusive jQuery  پیام خطای مورد نظر به کنترل ورودی مورد نظر (مانند تکست باکس) اعمال می‌شود. مثلا در این مثال خصوصیت data-val-required به input هایی که قبلا در مدل ما Reqired تعریف شده اند اعمال می‌شود.

حال در مدل تعریف شده می‌توان به جای Required می‌توان از VegaRequiredAttribute مانند زیر استفاده کرد. (همراه با نام کلید مورد نظر در دیتابیس)

public class SampleModel
{
    [VegaRequired("RequiredMessage")]
    public DateTime StartDate { get; set; }

    [VegaRequired("RequiredMessage")]
    public string Data { get; set; }

    public int Id { get; set; }
}
ورودی Validator مورد نظر نام کلیدی است به زبان دلخواه که عنوان آن RequiredMessage تعریف شده است و مقدار آن در دیتابیس مقداری مانند "تکمیل این فیلد الزامی است" است. با این کار در زمان اجرا با استفاده از این ولیدتور ابتدا کلید مورد نظر با توجه به زبان فعلی از دیتابیس بازیابی شده و در متادیتابی مدل ما قرار می‌گیرد. به جای استفاده از Resource‌ها می‌توان پیام‌های خطای دلخواه را در دیتابیس ذخیره کرد و در مواقع ضروری جهت جلوگیری از تکرار از آنها استفاده نمود.
با اجرای برنامه اینبار خروجی به شکل زیر خواهد بود.

جهت فعال ساری اعتبار سنجی سمت کلاینت ابتدا باید اسکریپت‌های زیر به صفحه اضافه شود.
<script src="@Url.Content("~/Scripts/jquery-1.9.1.min.js")" type="text/javascript"></script>
<script src="@Url.Content("~/Scripts/jquery.validate.min.js")" type="text/javascript"></script>
<script src="@Url.Content("~/Scripts/jquery.validate.unobtrusive.min.js")" type="text/javascript"></script>
سپس در فایل web.config تنظیمات زیر باید اضافه شود
<appSettings>
    <add key="ClientValidationEnabled" value="true" />
    <add key="UnobtrusiveJavaScriptEnabled" value="true"/>
</appSettings>
سپس برای اعمال Validator طراحی شده باید توسط کدهای جاوا اسکریپت زیر داده‌های مورد نیاز سمت کلاینت رجیستر شوند.
<script type="text/javascript">
        jQuery.validator.addMethod('required', function (value, element, params) {
            if (value == null | value == "") {
                return false;
            } else {
                return true;
            }

        }, '');

        jQuery.validator.unobtrusive.adapters.add('required', {}, function (options) {
            options.rules['required'] = true;
            options.messages['required'] = options.message;
        });
    </script>
البته برای مثال ما قسمت بالا به صورت پیش فرض رجیستر شده است اما در صورتی که بخواهید یک ولیدتور دلخواه و غیر استاندارد بنویسید روال کار به همین شکل است.
موفق و موید باشید.
منابع ^ و ^ و ^ و ^
مطالب
لینک‌های هفته‌ی دوم بهمن

وبلاگ‌ها ، سایت‌ها و مقالات ایرانی (داخل و خارج از ایران)

ASP. Net

طراحی و توسعه وب

PHP

سی شارپ

عمومی دات نت

ویندوز
(ایکاش بجای تمام این‌کارها یک سیستم ساده‌تر توسعه‌ی پلاگین برای آن طراحی می‌کردند ... یا به عبارتی یکی از مهم‌ترین دلیل‌های اقبال مردم به فایرفاکس را به صورت بسیار کم رنگی دارد)


مسایل اجتماعی و انسانی برنامه نویسی

متفرقه
مطالب
String.format در جاوا اسکریپت
مقدمه 
با اینکه زبان برنامه نویسی جاوا اسکریپت زبانی بسیار قدرتمند و با امکانات زیاد است، اما فقدان برخی متدهای کمکی پرمصرف در آن در برخی موارد باعث دردسرهایی می‌شود. امکانی برای فرمت‌بندی رشته‌ها یکی از این نیازهای نسبتا پرکاربرد است.
متدی که در این مطلب قصد توضیح پیاده‌سازی آنرا داریم، String.format نام دارد که فرایندی مشابه متد متناظر در دات نت را انجام می‌دهد. هم‌چنین سعی شده است تا نحوه پیاده‌سازی این متد کمکی از ابتدایی‌ترین نمونه‌ها تا نسخه‌های پیشرفته‌تر برای درک بهتر مطلب نشان داده شود.
.
پیاده‌سازی متد String.format
1. در این پیاده‌سازی از اولین فرایندی که ممکن است به ذهن یک برنامه‌نویس خطور کند استفاده شده است. این پیاده‌سازی بسیار ساده به صورت زیر است:
String.format = function () {
  var s = arguments[0];
  for (var i = 0; i < arguments.length - 1; i++) {
    s = s.replace("{" + i + "}", arguments[i + 1]);
  }
  return s;
};

2. پیاده‌سازی مشابهی هم با استفاده از نوع دیگری از حلقه for که تقریبا! مشابه با حلقه foreach در #C است به صورت زیر می‌توان درنظر گرفت:
String.format = function () {
  var s = arguments[0];
  for (var arg in arguments) {
    var i = parseInt(arg);
    s = s.replace("{" + i + "}", arguments[i + 1]);
  }
  return s;
};
در این متدها ابتدا فرمت واردشده توسط کاربر از لیست آرگومان‌های متد خوانده شده و در متغیر s ذخیره می‌شود. سپس درون یک حلقه به ازای هر توکن موجود در رشته فرمت، یک عملیات replace با مقدار متناظر در لیست آرگومان‌های متد انجام می‌شود. نحوه استفاده از این متد نیز به صورت زیر است:
console.log(String.format("{0} is nice!", "donettips.info"));
هر دو متد خروجی یکسانی دارند، به صورت زیر:
donettips.info is nice!
تا اینجا به نظر می‌رسد که عملیات به‌درستی پیش می‌رود. اما اولین و بزرگ‌ترین مشکل در این دو متد نحوه کارکردن متد replace در جاوا اسکریپت است. این متد با این نحوه فراخوانی تنها اولین توکن موجود را یافته و عملیات جایگزینی را برای آن انجام می‌دهد. برای روشن‌تر شدن موضوع به مثال زیر توجه کنید:
console.log(String.format("{0} is {1} nice! {0} is {1} nice!", "donettips.info", "very"));
با اجرای این مثال نتیجه زیر حاصل می‌شود:
donettips.info is very nice! {0} is {1} nice!
همان‌طور که می‌بنید عملیات replace برای سایر توکن‌ها انجام نمی‌شود.

3. برای حل مشکل فوق می‌توان از روش ساده زیر استفاده کرد:
String.format = function () {
  var original = arguments[0],
      replaced;
  for (var i = 0; i < arguments.length - 1; i++) {
    replaced = '';
    while (replaced != original) {
      original = replaced || original;
      replaced = original.replace("{" + i + "}", arguments[i + 1]);
    }
  }
  return replaced;
};
در این روش عملیات replace تا زمانی‌که تغییری در رشته جاری ایجاد نشود ادامه می‌یابد. با استفاده از این متد، خروجی مثال قبل درست و به صورت زیر خواهد بود:
donettips.info is very nice! donettips.info is very nice!

4. راه حل دیگر استفاده از امکانات شی RegExp در دستور replace است. نکته مهم استفاده از modifier کلی یا global (که با حرف g مشخص می‌شود) در شی تولیدی از RegExp است (^ و ^ و ^، برای جلوگیری از دورشدن از بحث اصلی، جستجو برای کسب اطلاعات بیشتر در این زمینه به خوانندگان واگذار می‌شود). برای استفاده از این شی متد ما به صورت زیر تغییر می‌کند:
String.format = function () {
  var s = arguments[0];
  for (var i = 0; i < arguments.length - 1; i++) {
    s = s.replace(new RegExp("\\{" + i + "\\}", "g"), arguments[i + 1]);
  }
  return s;
};
استفاده از این متد هم نتیجه درستی برای مثال آخر ارائه می‌دهد.

5. روش دیگری که کمی از دو متد قبلی سریع‌تر اجرا می‌شود (به دلیل استفاده از حلقه while) به صورت زیر است:
String.format = function () {
  var s = arguments[0],
      i = arguments.length - 1;
  while (i--) {
    s = s.replace(new RegExp('\\{' + i + '\\}', 'g'), arguments[i + 1]);
  }
  return s;
};
این متد نیز نتیجه مشابهی ارائه می‌کند. حال به مثال زیر توجه کنید:
console.log(String.format("{0}:0 {1}:1 {2}:2", "zero", "{2}", "two"));
خروجی صحیح مثال فوق باید به صورت زیر باشد:
zero:0 {2}:1 two:2
درصورتی‌که رشته‌ای که دو متد از سه متد آخر (3 و 4) به عنوان خروجی ارائه می‌دهند به‌صورت زیر است:
zero:0 two:1 two:2
برای آخرین متد که ازحلقه while (درواقع با اندیس معکوس) استفاده می‌کند (5) مثالی که خطای مورد بحث را نشان می‌دهد به صورت زیر است:
console.log(String.format("{0}:0 {1}:1 {2}:2", "zero", "one", "{1}"));
که خروجی اشتباه زیر را برمی‌گرداند:
zero:0 one:1 one:2
درصورتی‌که باید مقدار زیر را برگشت دهد:
zero:0 one:1 {1}:2
دلیل رخدادن این خطا اجرای عملیات replace به صورت جداگانه و کامل برای هر توکن، از اول تا آخر برای رشته‌های replace شده جاری است که کار را خراب می‌کند.

6. برای حل مشکل بالا نیز می‌توان از یکی دیگر از امکانات دستور replace استفاده کرد که به صورت زیر است:
String.format = function () {
  var args = arguments;
  return args[0].replace(/{(\d+)}/g, function (match, number) { return args[parseInt(number) + 1]; });
};
در اینجا از قابلیت سفارشی‌سازی عملیات جایگزینی در دستور replace استفاده شده است. با استفاده از این ویژگی عملیات replace برای هر توکن جداگانه انجام می‌شود و بنابراین تغییرات اعمالی در حین عملیات تاثیر مستقیمی برای ادامه روند نخواهد گذاشت.
دقت کنید که برای بکاربردن RegExp درون دستور replace به جای تولید یک نمونه از شی RegExp می‌توان عبارت مربوطه را نیز مستقیما بکار برد. در اینجا از عبارتی کلی برای دریافت تمامی توکن‌های با فرمتی به صورت {عدد} استفاده شده است.
متد سفارشی مربوطه نیز شماره ردیف توکن یافته‌شده به همراه خود عبارت یافته‌شده را به عنوان آرگومان ورودی دریافت کرده و مقدار متناظر را از لیست آرگومان‌های متد اصلی پس از تبدیل شماره ردیف توکن به یک عدد، برگشت می‌دهد (در اینجا نیز برای جلوگیری از دورشدن از بحث اصلی، جستجو برای کسب اطلاعات بیشتر در این زمینه به خوانندگان واگذار می‌شود).
برای جلوگیری از تداخل بین آرگومان‌های متد اصلی و متد تهیه‌شده برای سفارشی‌سازی عملیات جایگزینی، در ایتدای متد اصلی، لیست آرگومان‌های آن درون متغیر جداگانه‌ای (args) ذخیره شده است.
با استفاده از این متد خروجی درست نشان داده می‌شود. حال مثال زیر را درنظر بگیرید:
console.log(String.format("{0} is {1} nice!", "donettips.info"));
خروجی این مثال به‌صورت زیر است:
donettips.info is undefined nice!
پیاده‌سازی زیر برای حل این مشکل استفاده می‌شود.

7. برای کنترل بیشتر و رفع خطاهای احتمالی در متد بالا، می‌توان ابتدا از وجود آرگومان مربوطه در متغیر args اطمینان حاصل کرد تا از جایگزینی مقدار undefined در رشته نهایی جلوگیری کرد. مانند نمونه زیر:
String.format = function () {
  var s = arguments[0],
      args = arguments;
  return s.replace(/{(\d+)}/g, function (match, number) {
    var i = parseInt(number);
    return typeof args[i + 1] != 'undefined' ? args[i + 1] : match;
  });
};
با استفاده از این متد جدید خروجی مثال‌های قبل درست خواهد بود.
در فرمت بندی رشته‌ها برای نمایش خود کاراکتر { یا } از تکرار آن‌ها (یعنی {{ یا }}) استفاده می‌شود. اما متد ما تا این لحظه این امکان را ندارد. برای مثال:
console.log(String.format("{0}:0 {1}:1 {2}:2, {{0}} {{{1}}}  {{{{2}}}}   {2}", "zero", "{2}", "two"));
که خروجی زیر را ارائه می‌دهد:
zero:0 {2}:1 two:2, {zero} {{{2}}}  {{{two}}}   two
.
8. برای پیاده‌سازی امکان اشاره‌شده در بالا می‌توان از کد زیر استفاده کرد:
String.format = function () {
  var s = arguments[0],
      args = arguments;
  return s.replace(/\{\{|\}\}|\{(\d+)\}/g, function (match, number) {
    if (match == "{{") { return "{"; }
    if (match == "}}") { return "}"; }
    var i = parseInt(number);
    return typeof args[i + 1] != 'undefined'
                              ? args[i + 1]
                              : match;
  });
};
در اینجا با استفاده از یک عبارت RegExp پیچیده‌تر و کنترل تکرار کاراکترهای { و } در متد سفارشی جایگزینی در دستور replace، پیاده‌سازی اولیه این ویژگی ارائه شده است.
این متد خروجی صحیح زیر را برای مثال آخر ارائه می‌دهد:
zero:0 {2}:1 two:2, {0} {{2}}  {{2}}   two

پیاده‌سازی به‌صورت یک خاصیت prototype
تمامی متدهای نشان داده‌شده تا اینجا به‌صورت مستقیم از طریق String.format در دسترس خواهند بود (تعریفی شبیه به متدهای استاتیک در دات نت). درصورتی‌که بخواهیم از این متدها به صورت یک خاصیت prototype شی string استفاده کنیم (چیزی شبیه به متدهای instance در اشیای دات نت) می‌توانیم از تعریف زیر استفاده کنیم:
String.prototype.format = function () {
   ...
}
تنها فرق مهم این پیاده‌سازی این است که رشته مربوط به فرمت وارده در این متد از طریق شی this در دسترس است و بنابراین شماره اندیس آرگومان‌های متد یکی کمتر از متدهای قبلی است که باید مدنظر قرار گیرد. مثلا برای متد آخر خواهیم داشت:
String.prototype.format = function () {
  var s = this.toString(),
      args = arguments;
  return s.replace(/\{\{|\}\}|\{(\d+)\}/g, function (match, number) {
    if (match == "{{") { return "{"; }
    if (match == "}}") { return "}"; }
    return typeof args[number] != 'undefined'
                              ? args[number]
                              : match;
  });
};

نکته: در تمامی خواص prototype هر شی در جاوا اسکریپت، متغیر this از نوع object است. بنابراین برای جلوگیری از وقوع هر خطا بهتر است ابتدا آن‌را به نوع مناسب تبدیل کرد. مثل استفاده از متد toString در متد فوق که موجب تبدیل آن به رشته می‌شود.

ازآنجاکه نیاز به تغییر اندیس در متد سفارشی عملیات replace وجود ندارد، بنابراین خط مربوط به تبدیل آرگومان number به یک مقدار عددی (با دستور parseInt) حذف شده است و از این متغیر به صورت مستقیم استفاده شده است. در این حالت عملیات تبدیل توسط خود جاوا اسکریپت مدیریت می‌شود که کار را راحت‌تر می‌سازد.
بنابراین متد ما به صورت زیر قابل استفاده است:
console.log("{0}:0 {1}:1 {2}:2, {{0}} {{{1}}}  {{{{2}}}}   {2}".format("zero", "{2}", "two"));

پیاده‌سازی با استفاده از توکن‌های غیرعددی
برای استفاده از توکن‌های غیرعددی می‌توانیم به صورت زیر عمل کنیم:
String.format = function () {
  var s = arguments[0],
      args = arguments[1];
  for (var arg in args) {
    s = s.replace(new RegExp("{" + arg + "}", "g"), args[arg]);
  }
  return s;
};
برای حالت prototype نیز داریم:
String.prototype.format = function () {
  var s = this.toString(),
      args = arguments[0];
  for (var arg in args) {
    s = s.replace(new RegExp("{" + arg + "}", "g"), args[arg]);
  }
  return s;
};
با استفاده از این دو متد داریم:
console.log(String.format("{site} is {adj}! {site} is {adj}!", { site: "donettips.info", adj: "nice" }));
console.log("{site} is {adj}! {site} is {adj}!".format({ site: "donettips.info", adj: "nice" }));
.
تا اینجا متدهایی نسبتا کامل برای نیازهای عادی برنامه‌نویسی تهیه شده است. البته کار توسعه این متد برای پشتیبانی از امکانات پیشرفته‌تر فرمت‌بندی رشته‌ها می‌تواند ادامه پیدا کند.

کتابخانه‌های موجود
یکی از کامل‌ترین کتابخانه‌های کار با رشته‌ها همان کتابخانه معروف Microsoft Ajax Client Libray است که بیشتر امکانات موجود کار با رشته‌ها در دات نت را در خود دارد. صرفا جهت آشنایی، پیاده‌سازی متد String.format در این کتابخانه در زیر آورده شده است:
String.format = function String$format(format, args) {
  /// <summary locid="M:J#String.format" />
  /// <param name="format" type="String"></param>
  /// <param name="args" parameterArray="true" mayBeNull="true"></param>
  /// <returns type="String"></returns>
//  var e = Function._validateParams(arguments, [
//    { name: "format", type: String },
//    { name: "args", mayBeNull: true, parameterArray: true }
//  ]);
//  if (e) throw e;
  return String._toFormattedString(false, arguments);
};
String._toFormattedString = function String$_toFormattedString(useLocale, args) {
  var result = '';
  var format = args[0];
  for (var i = 0; ; ) {
    var open = format.indexOf('{', i);
    var close = format.indexOf('}', i);
    if ((open < 0) && (close < 0)) {
      result += format.slice(i);
      break;
    }
    if ((close > 0) && ((close < open) || (open < 0))) {
      if (format.charAt(close + 1) !== '}') {
        throw Error.argument('format', Sys.Res.stringFormatBraceMismatch);
      }
      result += format.slice(i, close + 1);
      i = close + 2;
      continue;
    }
    result += format.slice(i, open);
    i = open + 1;
    if (format.charAt(i) === '{') {
      result += '{';
      i++;
      continue;
    }
    if (close < 0) throw Error.argument('format', Sys.Res.stringFormatBraceMismatch);
    var brace = format.substring(i, close);
    var colonIndex = brace.indexOf(':');
    var argNumber = parseInt((colonIndex < 0) ? brace : brace.substring(0, colonIndex), 10) + 1;
    if (isNaN(argNumber)) throw Error.argument('format', Sys.Res.stringFormatInvalid);
    var argFormat = (colonIndex < 0) ? '' : brace.substring(colonIndex + 1);
    var arg = args[argNumber];
    if (typeof (arg) === "undefined" || arg === null) {
      arg = '';
    }
    if (arg.toFormattedString) {
      result += arg.toFormattedString(argFormat);
    }
    else if (useLocale && arg.localeFormat) {
      result += arg.localeFormat(argFormat);
    }
    else if (arg.format) {
      result += arg.format(argFormat);
    }
    else
      result += arg.toString();
    i = close + 1;
  }
  return result;
}
دقت کنید قسمت ابتدایی این متد که برای بررسی اعتبار آرگومان‌های ورودی است، برای سادگی عملیات کامنت شده است. همان‌طور که می‌بینید این متد پیاده‌سازی نسبتا مفصلی دارد و امکانات بیشتری نیز در اختیار برنامه نویسان قرار می‌دهد. البته سایر متدهای مربوطه بدلیل طولانی بودن در اینجا آورده نشده است. برای مثال امکانات پیشرفته‌تری مثل زیر با استفاده از این کتابخانه در دسترس هستند:
console.log(String.format("{0:n}, {0:c}, {0:p}, {0:d}", 100.0001));
// result:   100.00, ¤100.00, 10,000.01 %, 100.0001

console.log(String.format("{0:d}, {0:t}", new Date(2015, 1, 1, 10, 45)));
// result:   02/01/2015, 10:45
آخرین نسخه این کتابخانه از اینجا قابل دریافت است (این متدها درون فایل MicrosoftAjax.debug.js قرار دارند). این کتابخانه دیگر به این صورت و با این نام توسعه داده نمیشود و چند سالی است که تصمیم به توسعه ویژگی‌های جدید آن به صورت پلاگین‌های jQuery گرفته شده است.

کتابخانه دیگری که می‌توان برای عملیات فرمت‌بندی رشته‌ها در جاوا اسکریپت از آن استفاده کرد، کتابخانه معروف jQuery Validation است. این کتابخانه یک متد نسبتا خوب با نام format برای فرمت کردن رشته‌ها دارد. نحوه استفاده از این متد به صورت زیر است:
var template = jQuery.validator.format("{0} is not a valid value");
console.log(template("abc"));
// result: 'abc is not a valid value'

کتابخانه نسبتا کامل دیگری که وجود دارد، با عنوان Stringformat از اینجا قابل دریافت است. برای استفاده از این کتابخانه باید به صورت زیر عمل کرد:
String.format([full format string], [arguments...]);
// or:
[date|number].format([partial format string]);
همان‌طور که می‌بینید این کتابخانه امکانات کامل‌تری نیز دارد. مثال‌های مربوط به این کتابخانه به صورت زیر هستند که توانایی‌های نسبتا کامل آن‌را نشان می‌دهد:
// Object path
String.format("Welcome back, {username}!", 
{ id: 3, username: "JohnDoe" });
// Result: "Welcome back, JohnDoe!"

// Date/time formatting
String.format("The time is now {0:t}.", 
new Date(2009, 5, 1, 13, 22));
// Result: "The time is now 01:22 PM."

// Date/time formatting (without using a full format string)
var d = new Date();
d.format("hh:mm:ss tt");
// Result: "02:28:06 PM"

// Custom number format string
String.format("Please call me at {0:+##0 (0) 000-00 00}.", 4601111111);
// Result: "Please call me at +46 (0) 111-11 11."

// Another custom number format string
String.format("The last year result was {0:+$#,0.00;-$#,0.00;0}.", -5543.346);
// Result: "The last year result was -$5,543.35."

// Alignment
String.format("|{0,10:PI=0.00}|", Math.PI);
// Result: "|   PI=3.14|"

// Rounding
String.format("1/3 ~ {0:0.00}", 1/3);
// Result: "1/3 ~ 0.33"

// Boolean values
String.format("{0:true;;false}", 0);
// Result: "false"

// Explicitly specified localization
// (note that you have to include the .js file for used cultures)
msf.setCulture("en-US");
String.format("{0:#,0.0}", 3641.667);
// Result: "3,641.7"

msf.setCulture("sv-SE");
String.format("{0:#,0.0}", 3641.667);
// Result: "3 641,7"

یک کتابخانه دیگر نیز از این آدرس قابل دریافت است. این کتابخانه با عنوان String.format نام‌گذاری شده است. نحوه استفاده از این کتابخانه نیز به صورت زیر است:
//inline arguments
String.format("some string with {0} and {1} injected using argument {{number}}", 'first value', 'second value');
//returns: 'some string with first value and second value injected argument {number}'

//single array
String.format("some string with {0} and {1} injected using array {{number}}", [ 'first value', 'second value' ]);
//returns: 'some string with first value and second value injected using array {number}'

//single object
String.format("some string with {first} and {second} value injected using {{propertyName}}",{first:'first value',second:'second value'});
//returns: 'some string with first value and second value injected using {propertyName}'
کتابخانه نسبتا معروف و کامل sprintf نیز در اینجا وجود دارد. این کتابخانه امکانات بسیاری همچون متدهای متناظر در زبان C دارد.

منابع

مطالب
بررسی مباحث Streaming در ‎‎‎.NET - مقدمه

هدف بررسی کامل مباحث Streaming در دات نت فریمورک می‌باشد.

Stream چیست؟

دنباله‌ای از بایت‌ها که می‌توان آنها را از یک backing store (انبار پشتیبان) خواند یا در آن نوشت.

Backing Store 

یک رسانه ذخیره سازی از جمله Disk-Drive، Memory و Network Location می‌باشد که به عنوان منبع یا مقصدی برای خواندن و نوشتن بایت‌ها به صورت دنباله‌ای، می‌توان از آن استفاده کرد.


زمانی که قرار است داده ذخیره شده به صورت Stream مصرف شود، مزیت مقیاس پذیری را نیز خواهید داشت. لذا لازم نیست با مشکل محدودیت حافظه نیز درگیر شوید.

آشنایی با معماری Streaming در دات نت

Streaming در دات نت، توسط سه مفهوم: backing store، decorators و adapters در برگرفته شده است. 

کلاسی به نام Stream در دات نت، برای ارائه یکسری متد مشترک برای Reading، Writing و Positioning در نظر گرفته شده است که همچنین کلاس پایه Backing Store Streams و Decorator Streams نیز می‌باشد. 

اعضای کلاس Stream را می‌توان به شکل زیر گروه بندی کرد:


در نظر داشته باشید که Stream ها، دارای اشاره گری به مکان جاری تحت عنوان Pointer نیز می‌باشند. مقدار پیش فرض آن «صفر» می‌باشد و زمانی که شروع به خواندن از Stream کنید، این خواندن از مکانی شروع می‌شود که Pointer به آنجا اشاره می‌کند. به شکل زیر توجه کنید:

اگر قرار باشد 3 بایت اول خوانده شود، لذا حالت زیر را خواهیم داشت: 

همانطور که مشخص است، Pointer مربوط به Stream به اولین خانه‌ای اشاره می‌کند که در Read‌های بعدی قرار است خوانده شود. در نهایت با خواندن دو بایت دیگر، حالت زیر را خواهیم داشت:

برای Reading و Writing متدهای زیر در کلاس System.IO.Stream در نظر گرفته شده‌اند:

(Read(byte[] buffer,int offset,int count

buffer: آرایه‌ای از بایت‌ها برای نگهداری داده‌ی خوانده شده از Stream
offset: برخلاف تصور، اندیسی است که مکان شروع ذخیره سازی در buffer را مشخص می‌کند و نه مکان شروع خواندن از Stream
count: بیشترین تعداد بایت برای خواندن از Stream می‌باشد. با توجه به اینکه ممکن است به انتهای Stream رسیده باشیم یا اینکه در شرایطی مثلا در Network Streamها چه بسا خود Stream تصمیم بگیرد تعداد بایت کمتری از این مقدار Count را برای ما ارائه دهد. از این رو همیشه مقداری که برای Count مشخص می‌کنید همان مقداری نیست که متد Read برای شما برگشت خواهد داد.
return: تعداد بایت‌هایی که خوانده شده است یا اگر به انتهای Stream رسیده باشیم «0» برگشت خواهد داد. از این رو تکه کد زیر برای خواندن کل داده به یکباره، قابل اطمینان نخواهد بود. 

byte[] dataToRead=new byte[stream.Length];
int bytesRead=stream.Read(dataToRead,0,dataToRead.Length);

راه حل جایگزین می‌تواند به شکل زیر باشد:

static byte[] ReadBytes(Stream stream)
    {
        // dataToRead will hold the data read from the stream
        byte[] dataToRead = new byte[stream.Length];
        //this is the total number of bytes read. this will be incremented 
        //and eventually will equal the bytes size held by the stream
        int totalBytesRead = 0;
        //this is the number of bytes read in each iteration (i.e. chunk size)
        int chunkBytesRead = 1;
        while (totalBytesRead < dataToRead.Length && chunkBytesRead > 0)
        {
            chunkBytesRead = stream.Read(dataToRead, totalBytesRead, 
                dataToRead.Length - totalBytesRead);
            totalBytesRead = totalBytesRead + chunkBytesRead;
        }
        return dataToRead;
    }
در کد بالا تا زمانیکه مجموع تعداد بایت‌های خوانده شده کوچکتر از طول Stream باشد و همچنین به انتهای Stream نرسیده باشیم (chunkBytesRead>0)، عملیات خواندن انجام خواهد گرفت. خوشبختانه در کلاس BinaryReader متدی برای این کار در نظر گرفته شده است که در آینده با آنها بیشتر آشنا خواهیم شد.
byte[] data = new BinaryReader (s).ReadBytes (1000);
ReadByte

return: یک بایت را از مکان فعلی که Pointer به آن اشاره می‌کند، می‌خواند. اگر خروجی «-1» باشد، به انتهای Stream رسیده اید.
برخلاف انتظار، خروجی این متد از نوع int می‌باشد؛ چرا که لازم است «-1» را نیز در برگیرد.

CanRead
ممکن است یک Stream از عملیات خواندن پشتیبانی نکند؛ این محدودیت از طریق حالت جاری Backing Store تعیین می‌شود. برای مثال:

با توجه به حالت FileStream که فقط برای Append کردن وهله سازی شده است، امکان خواندن را نخواهید داشت. بنابراین زمانیکه از کلاس شخص ثالثی برای خواندن از Stream استفاده می‌کنید، به‌صلاح است (به منظور Defensive Programming) که از متد CanRead قبل خواندن بهره ببرید.

(Write(byte[] array,int offset,int count

array: آرایه ای از بایت‌ها که قرار است در Stream درج شوند.
offset: اندیس شروع array برای درج کردن در Stream را مشخص می‌کند.
count: بیشترین تعداد بایتی که از array در Stream درج خواهد شد.

WriteByte

برای درج یک بایت در Stream استفاده می‌شود.

CanWrite

برای تشخص پشتیبانی کردن Stream از عملیات درج کردن مورد استفاده قرار خواهد گرفت.

عملیات Seeking 

با انجام هر یک از عملیات Read  و Write برروی Stream، باعث تغییر مکان Pointer مربوط به آن خواهید شد. در صورتیکه نیاز است به صورت انتخابی مکان خاصی از Stream را برای شروع درج کردن یا خواندن انتخاب کنید، Seeking کمک کننده خواهد بود.

باید توجه داشت که پشتیبانی از این عملیات به backing store مورد استفاده وابسته می‌باشد. از این رو باید دانست که MemoryStream و FileStream از Seeking پشتیبانی کرده ولی در مقابل NetworkStream، PipeStream و همچنین Decorator Streams به غیر از BufferedStream قابلیت Seeking را ندارند. BufferedStream با ایجاد پوششی برروی یک Stream به اصطلاح non-seekable، امکان Seeking درون Buffer داخلی خود را مهیا خواهد کرد.

برای عملیات Seeking نیز اعضایی در کلاس پایه System.IO.Stream در نظر گرفته شده است:

(Seek(long Offset,SeekOrigin origin

برای تنظیم مکان Pointer در Stream استفاده خواهد شد. 

(SetLength(long value

متدی برای تنظیم طول Stream، که اگر value ارسال شده کوچکتر از طول فعلی Stream باشد، آن را کوتاه کرده و در غیر این صورت، Stream موردنظر گسترش خواهد یافت. برای استفاده از این متد، Stream مورد نظر باید قابلیت Writing و Seeking را داشته باشد.

Length

پراپرتی فقط خواندنی که طول Stream را مشخص می‌کند. در صورتیکه Stream مورد نظر Seekable باشد، می‌توان از این پراپرتی بهر برد؛ این بدین معنی است که اگر با یک Stream از نوع non-seekable کار می‌کنید، در صورت استفاده از این خصوصیت، تمام بایت‌های Stream خوانده شده و بعد از قرار گرفتن در  یک buffer (به عنوان مثال در memory)، محاسبه خواهد شد.

Position

پراپرتی برای خواندن یا تنظیم مکان فعلی Pointer مربوط به Stream، می‌باشد. برای استفاده از آن لازم است Stream مورد استفاده Seekable باشد.

CanSeek

مشخص می‌کند که Stream مورد استفاده Seekable  می باشد یا خیر.

تفاوت متد Seek و پراپرتی Position برای عملیات Seeking

به طور خلاصه با استفاده از متد Seek انعطاف پذیری بالایی خواهید داشت. با مقدار دهی پراپرتی Position، این مقدار همیشه نسبت به ابتدای Stream در نظر گرفته خواهد شد (شکل زیر)؛ این در حالی است که با استفاده از متد Seek می‌توان مشخص کرد که مقدار Offset تنظیم شده نسبت به ابتدا، مکان جاری و یا انتهای Stream می‌باشد.

مثال:

        using (FileStream fs = File.Create(@"C:\files\testfile3.txt"))
        {
            // position is 0
            long pos = fs.Position;
            // sets the position to 1
            fs.Position = 1; 
         
            byte[] arrbytes = { 100, 101 };
            //writes the content of arrbytes into current position - which is 1
            fs.Write(arrbytes, 0, arrbytes.Length);
            //position is now 3 as its advanced by write
            pos = fs.Position;
            fs.Position = 0;
            byte[] readdata1 = ReadBytes(fs);
        }
در تکه کد بالا قصد داریم تعدادی بایت را در یک فایل متنی ذخیره کنیم. برای نشان دادن عملیات Seeking، ابتدا Position را با عداد «1» تنظیم کرده‌ایم. با استفاده از متد Write عمل درج بایت‌ها با شروع از مکان اندیس «1» را انجام داده‌ایم. در این لحظه، Position عدد «3» را نشان می‌دهد. حال برای خواندن Stream لازم است Position را با «0» مقدار دهی کنیم تا Pointer دوباره به ابتدای Stream اشاره کند و عملیات خواندن را انجام داده‌ایم. اگر تکه کد بالا را دیباگ کنیم، به نتیجه نشان داده شده در شکل زیر خواهیم رسید:

Closing and Flushing 

کلاس پایه System.IO.Stream اینترفیس IDisposable را پیاده سازی کرده است؛ لذا بهتر است برای آزاد سازی منابع از جمله: file handle در FileStream یا socket handle در NetworkStream، بعد از استفاده، متد Dispose آنها را فراخوانی کنید یا با وهله سازی آنها در بدنه using، این فراخوانی به صورت ضمنی انجام شود. 

نکته: باید توجه کنید که با Close (معادل Dispose) شدن decorator streamها ، backing store stream داخلی آنها نیز Close خواهد شد.

با توجه به اینکه I/O عملیات پرهزینه‌ای می‌باشد، برخی از انواع Stream‌ها به منظور بهبود کارآیی از یک مکانیزم بافر داخلی استفاده می‌کنند. به این شکل که عملیات Write، داده را به جای آنکه درون backing store ذخیره سازی کند، درون این بافر ذخیره سازی خواهد کرد. زمانیکه این بافر پر شود یا به صورت صریح متدهای Flush یا Close فراخوانی شده باشند، داده موجود در بافر درون backing store ذخیره خواهد شد. در نتیجه عملیات Read هم می‌تواند به بخشی از داده اصلی که هم اکنون درون بافر می‌باشد، دسترسی سریع‌تری داشته باشد. به عنوان مثال FileStream از این مکانیزم داخلی برخوردار است. سایز پیش فرض این بافر ‏‏4KB (قابل تنظیم است) می‌باشد. برای سایر مواردی که این امکان برایشان وجود ندارد، می‌توان از BufferedStream برای Decorate کردن Stream مورد نظر خود استفاده کرد.

نکته: به صورت پیش فرض، Streamها thread-safe نیستند و امکان خواندن و نوشتن همزمان توسط چند thread برروی یک stream مشترک را نخواهید داشت. برای حل این موضوع، متد استاتیکی در کلاس Stream تحت عنوان Synchronized در نظر گرفته شده است که یک thread-safe wrapper را به برروی stream ورودی در نظر گرفته و آن را به عنوان خروجی برگشت خواهد داد. 

 [HostProtection(SecurityAction.LinkDemand, Synchronization = true)]
    public static Stream Synchronized(Stream stream)
    {
      if (stream == null)
        throw new ArgumentNullException("stream");
      if (stream is Stream.SyncStream)
        return stream;
      return (Stream) new Stream.SyncStream(stream);
    }
مطالب
هدایت خودکار کاربر به صفحه لاگین در حین اعمال Ajax ایی
در ASP.NET MVC به کمک فیلتر Authorize می‌توان کاربران را در صورت درخواست دسترسی به کنترلر و یا اکشن متد خاصی در صورت لزوم و عدم اعتبارسنجی کامل، به صفحه لاگین هدایت کرد. این مساله در حین postback کامل به سرور به صورت خودکار رخ داده و کاربر به Login Url ذکر شده در web.config هدایت می‌شود. اما در مورد اعمال Ajax ایی چطور؟ در این حالت خاص، فیلتر Authorize قابلیت هدایت خودکار کاربران را به صفحه لاگین، ندارد. در ادامه نحوه رفع این نقیصه را بررسی خواهیم کرد.

تهیه فیلتر سفارشی SiteAuthorize

برای بررسی اعمال Ajaxایی، نیاز است فیلتر پیش فرض Authorize سفارشی شود:
using System;
using System.Net;
using System.Web.Mvc;

namespace MvcApplication28.Helpers
{
    [AttributeUsage(AttributeTargets.Class | AttributeTargets.Method, Inherited = true, AllowMultiple = true)]
    public sealed class SiteAuthorizeAttribute : AuthorizeAttribute
    {
        protected override void HandleUnauthorizedRequest(AuthorizationContext filterContext)
        {
            if (filterContext.HttpContext.Request.IsAuthenticated)
            {
                throw new UnauthorizedAccessException(); //to avoid multiple redirects
            }
            else
            {
                handleAjaxRequest(filterContext);
                base.HandleUnauthorizedRequest(filterContext);
            }
        }

        private static void handleAjaxRequest(AuthorizationContext filterContext)
        {
            var ctx = filterContext.HttpContext;
            if (!ctx.Request.IsAjaxRequest())
                return;

            ctx.Response.StatusCode = (int)HttpStatusCode.Forbidden;
            ctx.Response.End();
        }
    }
}
در فیلتر فوق بررسی handleAjaxRequest اضافه شده است. در اینجا درخواست‌های اعتبار سنجی نشده از نوع Ajax ایی خاتمه داده شده و سپس StatusCode ممنوع (403) به کلاینت بازگشت داده می‌شود. در این حالت کلاینت تنها کافی است StatusCode یاده شده را مدیریت کند:
using System.Web.Mvc;
using MvcApplication28.Helpers;

namespace MvcApplication28.Controllers
{
    public class HomeController : Controller
    {
        public ActionResult Index()
        {
            return View();
        }

        [SiteAuthorize]
        [HttpPost]        
        public ActionResult SaveData(string data)
        {
            if(string.IsNullOrWhiteSpace(data))
                return Content("NOk!");

            return Content("Ok!");
        }
    }
}
در کد فوق نحوه استفاده از فیلتر جدید SiteAuthorize را ملاحظه می‌کنید. View ارسال کننده اطلاعات به اکشن متد SaveData، در ادامه بررسی می‌شود:
@{
    ViewBag.Title = "Index";
    var postUrl = this.Url.Action(actionName: "SaveData", controllerName: "Home");
}
<h2>
    Index</h2>
@using (Html.BeginForm(actionName: "SaveData", controllerName: "Home",
                method: FormMethod.Post, htmlAttributes: new { id = "form1" }))
{
    @Html.TextBox(name: "data")
    <br />
    <span id="btnSave">Save Data</span>
}
@section Scripts
{
    <script type="text/javascript">
        $(document).ready(function () {
            $("#btnSave").click(function (event) {
                $.ajax({
                    type: "POST",
                    url: "@postUrl",
                    data: $("#form1").serialize(),
                    // controller is returning a simple text, not json  
                    complete: function (xhr, status) {
                        var data = xhr.responseText;
                        if (xhr.status == 403) {
                            window.location = "/login";
                        }
                    }
                });
            });
        });
    </script>
}
تنها نکته جدید کدهای فوق، بررسی xhr.status == 403 است. اگر فیلتر SiteAuthorize کد وضعیت 403 را بازگشت دهد، به کمک مقدار دهی window.location، مرورگر را وادار خواهیم کرد تا صفحه کنترلر login را نمایش دهد. این کد جاوا اسکریپتی، با تمام مرورگرها سازگار است.


نکته تکمیلی:
در متد handleAjaxRequest، می‌توان یک JavaScriptResult را نیز بازگشت داد تا همان کدهای مرتبط با window.location را به صورت خودکار به صفحه تزریق کند:
filterContext.Result =  new JavaScriptResult { Script="window.location = '" + redirectToUrl + "'"};
البته این روش بسته به نحوه استفاده از jQuery Ajax ممکن است نتایج دلخواهی را حاصل نکند. برای مثال اگر قسمتی از صفحه جاری را پس از دریافت نتایج Ajax ایی از سرور، تغییر می‌دهید، صفحه لاگین در همین قسمت در بین کدهای صفحه درج خواهد شد. اما روش یاد شده در مثال فوق در تمام حالت‌ها کار می‌کند.
مطالب
راهنمای تغییر بخش احراز هویت و اعتبارسنجی کاربران سیستم مدیریت محتوای IRIS به ASP.NET Identity – بخش سوم
تغییر الگوریتم پیش فرض هش کردن کلمه‌های عبور ASP.NET Identity

کلمه‌های عبور کاربران فعلی سیستم با الگوریتمی متفاوت از الگوریتم مورد استفاده Identity هش شده‌اند. برای اینکه کاربرانی که قبلا ثبت نام کرده بودند بتوانند با کلمه‌های عبور خود وارد سایت شوند، باید الگوریتم هش کردن Identity را با الگوریتم فعلی مورد استفاده Iris جایگزین کرد.

برای تغییر روش هش کردن کلمات عبور در Identity باید اینترفیس IPasswordHasher را پیاده سازی کنید:
    public class IrisPasswordHasher : IPasswordHasher
    {
        public string HashPassword(string password)
        {
            return Utilities.Security.Encryption.EncryptingPassword(password);
        }

        public PasswordVerificationResult VerifyHashedPassword(string hashedPassword, string providedPassword)
        {
            return Utilities.Security.Encryption.VerifyPassword(providedPassword, hashedPassword) ?
                                                                PasswordVerificationResult.Success :
                                                                PasswordVerificationResult.Failed;
        }
    }

  سپس باید وارد کلاس ApplicationUserManager شده و در سازنده‌ی آن اینترفیس IPasswordHasher را به عنوان وابستگی تعریف کنید:
public ApplicationUserManager(IUserStore<ApplicationUser, int> store,
            IUnitOfWork uow,
            IIdentity identity,
            IApplicationRoleManager roleManager,
            IDataProtectionProvider dataProtectionProvider,
            IIdentityMessageService smsService,
            IIdentityMessageService emailService, IPasswordHasher passwordHasher)
            : base(store)
        {
            _store = store;
            _uow = uow;
            _identity = identity;
            _users = _uow.Set<ApplicationUser>();
            _roleManager = roleManager;
            _dataProtectionProvider = dataProtectionProvider;
            this.SmsService = smsService;
            this.EmailService = emailService;
            PasswordHasher = passwordHasher;
            createApplicationUserManager();
        }

برای اینکه کلاس IrisPasswordHasher را به عنوان نمونه درخواستی IPasswordHasher معرفی کنیم، باید در تنظیمات StructureMap کد زیر را نیز اضافه کنید:
x.For<IPasswordHasher>().Use<IrisPasswordHasher>();

پیاده سازی اکشن متد ثبت نام کاربر با استفاده از Identity

در کنترلر UserController، اکشن متد Register را به شکل زیر بازنویسی کنید:
        [HttpPost]
        [ValidateAntiForgeryToken]
        [CaptchaVerify("تصویر امنیتی وارد شده معتبر نیست")]
        public virtual async Task<ActionResult> Register(RegisterModel model)
        {
            if (ModelState.IsValid)
            {
                var user = new ApplicationUser
                {
                    CreatedDate = DateAndTime.GetDateTime(),
                    Email = model.Email,
                    IP = Request.ServerVariables["REMOTE_ADDR"],
                    IsBaned = false,
                    UserName = model.UserName,
                    UserMetaData = new UserMetaData(),
                    LastLoginDate = DateAndTime.GetDateTime()
                };

                var result = await _userManager.CreateAsync(user, model.Password);

                if (result.Succeeded)
                {
                    var addToRoleResult = await _userManager.AddToRoleAsync(user.Id, "user");
                    if (addToRoleResult.Succeeded)
                    {
                        var code = await _userManager.GenerateEmailConfirmationTokenAsync(user.Id);
                        var callbackUrl = Url.Action("ConfirmEmail", "User",
                            new { userId = user.Id, code }, protocol: Request.Url.Scheme);

                        _emailService.SendAccountConfirmationEmail(user.Email, callbackUrl);

                        return Json(new { result = "success" });
                    }

                    addErrors(addToRoleResult);
                }

                addErrors(result);
            }

            return PartialView(MVC.User.Views._Register, model);
        }
نکته: در اینجا برای ارسال لینک فعال سازی حساب کاربری، از کلاس EmailService خود سیستم IRIS استفاده شده است؛ نه EmailService مربوط به ASP.NET Identity. همچنین در ادامه نیز از EmailService مربوط به خود سیستم Iris استفاده شده است.

برای این کار متد زیر را به کلاس EmailService  اضافه کنید: 
        public SendingMailResult SendAccountConfirmationEmail(string email, string link)
        {
            var model = new ConfirmEmailModel()
            {
                ActivationLink = link
            };

            var htmlText = _viewConvertor.RenderRazorViewToString(MVC.EmailTemplates.Views._ConfirmEmail, model);

            var result = Send(new MailDocument
            {
                Body = htmlText,
                Subject = "تایید حساب کاربری",
                ToEmail = email
            });

            return result;
        }
همچنین قالب ایمیل تایید حساب کاربری را در مسیر Views/EmailTemplates/_ConfirmEmail.cshtml با محتویات زیر ایجاد کنید:
@model Iris.Model.EmailModel.ConfirmEmailModel

<div style="direction: rtl; -ms-word-wrap: break-word; word-wrap: break-word;">
    <p>با سلام</p>
    <p>برای فعال سازی حساب کاربری خود لطفا بر روی لینک زیر کلیک کنید:</p>
    <p>@Model.ActivationLink</p>
    <div style=" color: #808080;">
        <p>با تشکر</p>
        <p>@Model.SiteTitle</p>
        <p>@Model.SiteDescription</p>
        <p><span style="direction: ltr !important; unicode-bidi: embed;">@Html.ConvertToPersianDateTime(DateTime.Now, "s,H")</span></p>
    </div>
</div>

اصلاح پیام موفقیت آمیز بودن ثبت نام  کاربر جدید


سیستم IRIS از ارسال ایمیل تایید حساب کاربری استفاده نمی‌کند و به محض اینکه عملیات ثبت نام تکمیل می‌شد، صفحه رفرش می‌شود. اما در سیستم Identity یک ایمیل حاوی لینک فعال سازی حساب کاربری به او ارسال می‌شود.
برای اصلاح پیغام پس از ثبت نام، باید به فایل myscript.js درون پوشه‌ی Scripts مراجعه کرده و رویداد onSuccess شیء RegisterUser را به شکل زیراصلاح کنید: 
RegisterUser.Form.onSuccess = function (data) {
    if (data.result == "success") {
        var message = '<div id="alert"><button type="button" data-dismiss="alert">×</button>ایمیلی حاوی لینک فعال سازی، به ایمیل شما ارسال شد؛ لطفا به ایمیل خود مراجعه کرده و بر روی لینک فعال سازی کلیک کنید.</div>';
        $('#registerResult').html(message);
    }
    else {
        $('#logOnModal').html(data);
    }
};
برای تایید ایمیل کاربری که ثبت نام کرده است نیز اکشن متد زیر را به کلاس UserController اضافه کنید:
        [AllowAnonymous]
        public virtual async Task<ActionResult> ConfirmEmail(int? userId, string code)
        {
            if (userId == null || code == null)
            {
                return View("Error");
            }
            var result = await _userManager.ConfirmEmailAsync(userId.Value, code);
            return View(result.Succeeded ? "ConfirmEmail" : "Error");
        }
این اکشن متد نیز احتیاج به View دارد؛ پس view متناظر آن را با محتویات زیر اضافه کنید:
@{
    ViewBag.Title = "حساب کاربری شما تایید شد";
}
<h2>@ViewBag.Title.</h2>
<div>
    <p>
        با تشکر از شما، حساب کاربری شما تایید شد.
    </p>
    <p>
        @Ajax.ActionLink("ورود / ثبت نام", MVC.User.ActionNames.LogOn, MVC.User.Name, new { area = "", returnUrl = Html.ReturnUrl(Context, Url) }, new AjaxOptions { HttpMethod = "GET", InsertionMode = InsertionMode.Replace, UpdateTargetId = "logOnModal", LoadingElementDuration = 300, LoadingElementId = "loadingMessage", OnSuccess = "LogOnForm.onSuccess" }, new { role = "button", data_toggle = "modal", data_i_logon_link = "true", rel = "nofollow" })
    </p>
</div>

اصلاح اکشن متد ورود به سایت 

        [HttpPost]
        [ValidateAntiForgeryToken]
        public async virtual Task<ActionResult> LogOn(LogOnModel model, string returnUrl)
        {
            if (!ModelState.IsValid)
            {
                if (Request.IsAjaxRequest())
                    return PartialView(MVC.User.Views._LogOn, model);
                return View(model);
            }


            const string emailRegPattern =
                @"^([a-zA-Z0-9_\-\.]+)@((\[[0-9]{1,3}\.[0-9]{1,3}\.[0-9]{1,3}\.)|(([a-zA-Z0-9\-]+\.)+))([a-zA-Z]{2,4}|[0-9]{1,3})(\]?)$";

            string ip = Request.ServerVariables["REMOTE_ADDR"];

            SignInStatus result = SignInStatus.Failure;

            if (Regex.IsMatch(model.Identity, emailRegPattern))
            {

                var user = await _userManager.FindByEmailAsync(model.Identity);

                if (user != null)
                {
                    result = await _signInManager.PasswordSignInAsync
                   (user.UserName,
                   model.Password, model.RememberMe, shouldLockout: true);
                }
            }
            else
            {
                result = await _signInManager.PasswordSignInAsync(model.Identity, model.Password, model.RememberMe, shouldLockout: true);
            }


            switch (result)
            {
                case SignInStatus.Success:
                    if (Request.IsAjaxRequest())
                        return JavaScript(IsValidReturnUrl(returnUrl)
                            ? string.Format("window.location ='{0}';", returnUrl)
                            : "window.location.reload();");
                    return redirectToLocal(returnUrl);

                case SignInStatus.LockedOut:
                    ModelState.AddModelError("",
                        string.Format("حساب شما قفل شد، لطفا بعد از {0} دقیقه دوباره امتحان کنید.",
                            _userManager.DefaultAccountLockoutTimeSpan.Minutes));
                    break;
                case SignInStatus.Failure:
                    ModelState.AddModelError("", "نام کاربری یا کلمه عبور اشتباه است.");
                    break;
                default:
                    ModelState.AddModelError("", "در ورود شما خطایی رخ داده است.");
                    break;
            }


            if (Request.IsAjaxRequest())
                return PartialView(MVC.User.Views._LogOn, model);
            return View(model);
        }


اصلاح اکشن متد خروج کاربر از سایت

        [HttpPost]
        [ValidateAntiForgeryToken]
        [Authorize]
        public virtual ActionResult LogOut()
        {
            _authenticationManager.SignOut();

            if (Request.IsAjaxRequest())
                return Json(new { result = "true" });

            return RedirectToAction(MVC.User.ActionNames.LogOn, MVC.User.Name);
        }

پیاده سازی ریست کردن کلمه‌ی عبور با استفاده از ASP.NET Identity

مکانیزم سیستم IRIS برای ریست کردن کلمه‌ی عبور به هنگام فراموشی آن، ساخت GUID و ذخیره‌ی آن در دیتابیس است. سیستم Identity  با استفاده از یک توکن رمز نگاری شده و بدون استفاده از دیتابیس، این کار را انجام می‌دهد و با استفاده از قابلیت‌های تو کار سیستم Identity، تمهیدات امنیتی بهتری را نسبت به سیستم کنونی در نظر گرفته است.

برای این کار کدهای کنترلر ForgottenPasswordController را به شکل زیر ویرایش کنید:
using System.Threading.Tasks;
using System.Web.Mvc;
using CaptchaMvc.Attributes;
using Iris.Model;
using Iris.Servicelayer.Interfaces;
using Iris.Web.Email;
using Microsoft.AspNet.Identity;

namespace Iris.Web.Controllers
{
    public partial class ForgottenPasswordController : Controller
    {
        private readonly IEmailService _emailService;
        private readonly IApplicationUserManager _userManager;

        public ForgottenPasswordController(IEmailService emailService, IApplicationUserManager applicationUserManager)
        {
            _emailService = emailService;
            _userManager = applicationUserManager;
        }

        [HttpGet]
        public virtual ActionResult Index()
        {
            return PartialView(MVC.ForgottenPassword.Views._Index);
        }

        [HttpPost]
        [ValidateAntiForgeryToken]
        [CaptchaVerify("تصویر امنیتی وارد شده معتبر نیست")]
        public async virtual Task<ActionResult> Index(ForgottenPasswordModel model)
        {
            if (!ModelState.IsValid)
            {
                return PartialView(MVC.ForgottenPassword.Views._Index, model);
            }

            var user = await _userManager.FindByEmailAsync(model.Email);
            if (user == null || !(await _userManager.IsEmailConfirmedAsync(user.Id)))
            {
                // Don't reveal that the user does not exist or is not confirmed
                return Json(new
                {
                    result = "false",
                    message = "این ایمیل در سیستم ثبت نشده است"
                });
            }

            var code = await _userManager.GeneratePasswordResetTokenAsync(user.Id);

            _emailService.SendResetPasswordConfirmationEmail(user.UserName, user.Email, code);

            return Json(new
            {
                result = "true",
                message = "ایمیلی برای تایید بازنشانی کلمه عبور برای شما ارسال شد.اعتبارایمیل ارسالی 3 ساعت است."
            });
        }

        [AllowAnonymous]
        public virtual ActionResult ResetPassword(string code)
        {
            return code == null ? View("Error") : View();
        }


        [AllowAnonymous]
        public virtual ActionResult ResetPasswordConfirmation()
        {
            return View();
        }

        //
        // POST: /Account/ResetPassword
        [HttpPost]
        [AllowAnonymous]
        [ValidateAntiForgeryToken]
        public virtual async Task<ActionResult> ResetPassword(ResetPasswordViewModel model)
        {
            if (!ModelState.IsValid)
            {
                return View(model);
            }
            var user = await _userManager.FindByEmailAsync(model.Email);
            if (user == null)
            {
                // Don't reveal that the user does not exist
                return RedirectToAction("Error");
            }
            var result = await _userManager.ResetPasswordAsync(user.Id, model.Code, model.Password);
            if (result.Succeeded)
            {
                return RedirectToAction("ResetPasswordConfirmation", "ForgottenPassword");
            }
            addErrors(result);
            return View();
        }

        private void addErrors(IdentityResult result)
        {
            foreach (var error in result.Errors)
            {
                ModelState.AddModelError("", error);
            }
        }

    }
}

همچنین برای اکشن متدهای اضافه شده، View‌های زیر را نیز باید اضافه کنید:

- View  با نام  ResetPasswordConfirmation.cshtml را اضافه کنید.
@{
    ViewBag.Title = "کلمه عبور شما تغییر کرد";
}

<hgroup>
    <h1>@ViewBag.Title.</h1>
</hgroup>
<div>
    <p>
        کلمه عبور شما با موفقیت تغییر کرد
    </p>
    <p>
        @Ajax.ActionLink("ورود / ثبت نام", MVC.User.ActionNames.LogOn, MVC.User.Name, new { area = "", returnUrl = Html.ReturnUrl(Context, Url) }, new AjaxOptions { HttpMethod = "GET", InsertionMode = InsertionMode.Replace, UpdateTargetId = "logOnModal", LoadingElementDuration = 300, LoadingElementId = "loadingMessage", OnSuccess = "LogOnForm.onSuccess" }, new { role = "button", data_toggle = "modal", data_i_logon_link = "true", rel = "nofollow" })
    </p>
</div>

- View با نام ResetPassword.cshtml
@model Iris.Model.ResetPasswordViewModel
@{
    ViewBag.Title = "ریست کردن کلمه عبور";
}
<h2>@ViewBag.Title.</h2>
@using (Html.BeginForm("ResetPassword", "ForgottenPassword", FormMethod.Post, new { @class = "form-horizontal", role = "form" }))
{
    @Html.AntiForgeryToken()
    <h4>ریست کردن کلمه عبور</h4>
    <hr />
    @Html.ValidationSummary("", new { @class = "text-danger" })
    @Html.HiddenFor(model => model.Code)
    <div>
        @Html.LabelFor(m => m.Email, "ایمیل", new { @class = "control-label" })
        <div>
            @Html.TextBoxFor(m => m.Email)
        </div>
    </div>
    <div>
        @Html.LabelFor(m => m.Password, "کلمه عبور", new { @class = "control-label" })
        <div>
            @Html.PasswordFor(m => m.Password)
        </div>
    </div>
    <div>
        @Html.LabelFor(m => m.ConfirmPassword, "تکرار کلمه عبور", new { @class = "control-label" })
        <div>
            @Html.PasswordFor(m => m.ConfirmPassword)
        </div>
    </div>
    <div>
        <div>
            <input type="submit" value="تغییر کلمه عبور" />
        </div>
    </div>
}

همچنین این View و Controller متناظر آن، احتیاج به ViewModel زیر دارند که آن را به پروژه‌ی Iris.Models اضافه کنید.
using System.ComponentModel.DataAnnotations;
namespace Iris.Model
{
    public class ResetPasswordViewModel
    {
        [Required]
        [EmailAddress]
        [Display(Name = "ایمیل")]
        public string Email { get; set; }

        [Required]
        [StringLength(100, ErrorMessage = "کلمه عبور باید حداقل 6 حرف باشد", MinimumLength = 6)]
        [DataType(DataType.Password)]
        [Display(Name = "کلمه عبور")]
        public string Password { get; set; }

        [DataType(DataType.Password)]
        [Display(Name = "تکرار کلمه عبور")]
        [Compare("Password", ErrorMessage = "کلمه عبور و تکرارش یکسان نیستند")]
        public string ConfirmPassword { get; set; }

        public string Code { get; set; }
    }
}

حذف سیستم قدیمی احراز هویت

برای حذف کامل سیستم احراز هویت IRIS، وارد فایل Global.asax.cs شده و سپس از متد Application_AuthenticateRequest کدهای زیر را حذف کنید:

var principalService = ObjectFactory.GetInstance<IPrincipalService>();
var formsAuthenticationService = ObjectFactory.GetInstance<IFormsAuthenticationService>();
context.User = principalService.GetCurrent()

فارسی کردن خطاهای ASP.NET Identity

سیستم Identity، پیام‌های خطا‌ها را از فایل Resource موجود در هسته‌ی خود، که به طور پیش فرض، زبان آن انگلیسی است، می‌خواند. برای مثال وقتی ایمیلی تکراری باشد، پیامی به زبان انگلیسی دریافت خواهید کرد و متاسفانه برای تغییر آن، راه سر راست و واضحی وجود ندارد. برای تغییر این پیام‌ها می‌توان از سورس باز بودن Identity استفاده کنید و قسمتی را که پیام‌ها را تولید می‌کند، خودتان با پیام‌های فارسی باز نویسی کنید.

راه اول این است که از این پروژه استفاده کرد و کلاس‌های زیر را به پروژه اضافه کنید:

    public class CustomUserValidator<TUser, TKey> : IIdentityValidator<ApplicationUser>
        where TUser : class, IUser<int>
        where TKey : IEquatable<int>
    {

        public bool AllowOnlyAlphanumericUserNames { get; set; }
        public bool RequireUniqueEmail { get; set; }

        private ApplicationUserManager Manager { get; set; }
        public CustomUserValidator(ApplicationUserManager manager)
        {
            if (manager == null)
                throw new ArgumentNullException("manager");
            AllowOnlyAlphanumericUserNames = true;
            Manager = manager;
        }
        public virtual async Task<IdentityResult> ValidateAsync(ApplicationUser item)
        {
            if (item == null)
                throw new ArgumentNullException("item");
            var errors = new List<string>();
            await ValidateUserName(item, errors);
            if (RequireUniqueEmail)
                await ValidateEmailAsync(item, errors);
            return errors.Count <= 0 ? IdentityResult.Success : IdentityResult.Failed(errors.ToArray());
        }

        private async Task ValidateUserName(ApplicationUser user, ICollection<string> errors)
        {
            if (string.IsNullOrWhiteSpace(user.UserName))
                errors.Add("نام کاربری نباید خالی باشد");
            else if (AllowOnlyAlphanumericUserNames && !Regex.IsMatch(user.UserName, "^[A-Za-z0-9@_\\.]+$"))
            {
                errors.Add("برای نام کاربری فقط از کاراکتر‌های مجاز استفاده کنید ");
            }
            else
            {
                var owner = await Manager.FindByNameAsync(user.UserName);
                if (owner != null && !EqualityComparer<int>.Default.Equals(owner.Id, user.Id))
                    errors.Add("این نام کاربری قبلا ثبت شده است");
            }
        }

        private async Task ValidateEmailAsync(ApplicationUser user, ICollection<string> errors)
        {
            var email = await Manager.GetEmailStore().GetEmailAsync(user).WithCurrentCulture();
            if (string.IsNullOrWhiteSpace(email))
            {
                errors.Add("وارد کردن ایمیل ضروریست");
            }
            else
            {
                try
                {
                    var m = new MailAddress(email);

                }
                catch (FormatException)
                {
                    errors.Add("ایمیل را به شکل صحیح وارد کنید");
                    return;
                }
                var owner = await Manager.FindByEmailAsync(email);
                if (owner != null && !EqualityComparer<int>.Default.Equals(owner.Id, user.Id))
                    errors.Add("این ایمیل قبلا ثبت شده است");
            }
        }
    }

    public class CustomPasswordValidator : IIdentityValidator<string>
    {
        #region Properties
        public int RequiredLength { get; set; }
        public bool RequireNonLetterOrDigit { get; set; }
        public bool RequireLowercase { get; set; }
        public bool RequireUppercase { get; set; }
        public bool RequireDigit { get; set; }
        #endregion

        #region IIdentityValidator
        public virtual Task<IdentityResult> ValidateAsync(string item)
        {
            if (item == null)
                throw new ArgumentNullException("item");
            var list = new List<string>();

            if (string.IsNullOrWhiteSpace(item) || item.Length < RequiredLength)
                list.Add(string.Format("کلمه عبور نباید کمتر از 6 کاراکتر باشد"));

            if (RequireNonLetterOrDigit && item.All(IsLetterOrDigit))
                list.Add("برای امنیت بیشتر از حداقل از یک کارکتر غیر عددی و غیر حرف  برای کلمه عبور استفاده کنید");

            if (RequireDigit && item.All(c => !IsDigit(c)))
                list.Add("برای امنیت بیشتر از اعداد هم در کلمه عبور استفاده کنید");
            if (RequireLowercase && item.All(c => !IsLower(c)))
                list.Add("از حروف کوچک نیز برای کلمه عبور استفاده کنید");
            if (RequireUppercase && item.All(c => !IsUpper(c)))
                list.Add("از حروف بزرک نیز برای کلمه عبور استفاده کنید");
            return Task.FromResult(list.Count == 0 ? IdentityResult.Success : IdentityResult.Failed(string.Join(" ", list)));
        }

        #endregion

        #region PrivateMethods
        public virtual bool IsDigit(char c)
        {
            if (c >= 48)
                return c <= 57;
            return false;
        }

        public virtual bool IsLower(char c)
        {
            if (c >= 97)
                return c <= 122;
            return false;
        }


        public virtual bool IsUpper(char c)
        {
            if (c >= 65)
                return c <= 90;
            return false;
        }

        public virtual bool IsLetterOrDigit(char c)
        {
            if (!IsUpper(c) && !IsLower(c))
                return IsDigit(c);
            return true;
        }
        #endregion

    }

سپس باید کلاس‌های فوق را به Identity معرفی کنید تا از این کلاس‌های سفارشی شده به جای کلاس‌های پیش فرض خودش استفاده کند. برای این کار وارد کلاس ApplicationUserManager شده و درون متد createApplicationUserManager کدهای زیر را اضافه کنید: 
            UserValidator = new CustomUserValidator< ApplicationUser, int>(this)
            {
                AllowOnlyAlphanumericUserNames = false,
                RequireUniqueEmail = true
            };

            PasswordValidator = new CustomPasswordValidator
            {
                RequiredLength = 6,
                RequireNonLetterOrDigit = false,
                RequireDigit = false,
                RequireLowercase = false,
                RequireUppercase = false
            };
روش دیگر مراجعه به سورس ASP.NET Identity است. با مراجعه به مخزن کد آن، فایل Resources.resx آن را که حاوی متن‌های خطا به زبان انگلیسی است، درون پروژه‌ی خود کپی کنید. همچین کلاس‌های UserValidator و PasswordValidator را نیز درون پروژه کپی کنید تا این کلاس‌ها از فایل Resource موجود در پروژه‌ی خودتان استفاده کنند. در نهایت همانند روش قبلی درون متد createApplicationUserManager کلاس ApplicationUserManager، کلاس‌های UserValidator و PasswordValidator را به Identity معرفی کنید.


ایجاد SecurityStamp برای کاربران فعلی سایت

سیستم Identity برای لحاظ کردن یک سری موارد امنیتی، به ازای هر کاربر، فیلدی را به نام SecurityStamp درون دیتابیس ذخیره می‌کند و برای این که این سیستم عملکرد صحیحی داشته باشد، باید این مقدار را برای کاربران فعلی سایت ایجاد کرد تا کاربران فعلی بتوانند از امکانات Identity نظیر فراموشی کلمه عبور، ورود به سیستم و ... استفاده کنند.
برای این کار Identity، متدی به نام UpdateSecurityStamp را در اختیار قرار می‌دهد تا با استفاده از آن بتوان مقدار فیلد SecurityStamp را به روز رسانی کرد.
معمولا برای انجام این کارها می‌توانید یک کنترلر تعریف کنید و درون اکشن متد آن کلیه‌ی کاربران را واکشی کرده و سپس متد UpdateSecurityStamp را بر روی آن‌ها فراخوانی کنید.
        public virtual async Task<ActionResult> UpdateAllUsersSecurityStamp()
        {
            foreach (var user in await _userManager.GetAllUsersAsync())
            {
                await _userManager.UpdateSecurityStampAsync(user.Id);
            }
            return Content("ok");
        }
البته این روش برای تعداد زیاد کاربران کمی زمان بر است.


انتقال نقش‌های کاربران به جدول جدید و برقراری رابطه بین آن‌ها

در سیستم Iris رابطه‌ی بین کاربران و نقش‌ها یک به چند بود. در سیستم Identity این رابطه چند به چند است و من به عنوان یک حرکت خوب و رو به جلو، رابطه‌ی چند به چند را در سیستم جدید انتخاب کردم. اکنون با استفاده از دستورات زیر به راحتی می‌توان نقش‌های فعلی و رابطه‌ی بین آن‌ها را به جداول جدیدشان منتقل کرد:
        public virtual async Task<ActionResult> CopyRoleToNewTable()
        {
            var dbContext = new IrisDbContext();

            foreach (var role in await dbContext.Roles.ToListAsync())
            {
                await _roleManager.CreateAsync(new CustomRole(role.Name)
                {
                    Description = role.Description
                });
            }

            var users = await dbContext.Users.Include(u => u.Role).ToListAsync();

            foreach (var user in users)
            {
                await _userManager.AddToRoleAsync(user.Id, user.Role.Name);
            }
            return Content("ok");
        }
البته اجرای این کد نیز برای تعداد زیادی کاربر، زمانبر است؛ ولی روشی مطمئن و دقیق است.
مطالب
Gulp #3
در قسمت اول گالپ را معرفی کردیم و در مقاله قبلی به نوشتن اولین تسک با گالپ پرداختیم. در این قسمت می‌خواهیم با نصب bower، پروژه‌ی workflow بوت استرپ راستچین شده را انجام دهیم.

نصب bower



bower یک مدیریت پکیج سمت Front end است و از مزیای استفاده از آن می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:
  • ساده کردن تعریف وابستگی‌های منابع پروژه با تعریف یک فایل bower.json
  • نیازی به commit کردن واستگی‌های پروژه نیست.
  • با ذکر ورژن مربوط به وابستگی یا محدوده‌ی قابل قبول برای آن، به روز رسانی منابع به سادگی با یک دستور انجام می‌شود.
  • وابستگی های وابسته به یک منبع  را نیز نصب می‌کند. برای مثال زمانیکه بوت استرپ را به عنوان وابستگی پروژه تعریف می‌کنیم، وابستگی آن یعنی jquery را چون در فایل bower.json بوت استرپ تعریف شده‌است، به صورت خودکار دانلود می‌کند.
  • در نهایت افراد هم تیمی یا توسعه دهندگان دیگر به راحتی با زدن دستور bower install تمام وابستگی‌های پروژه را می‌توانند نصب کنند.
برای نصب آن کافی است دستور زیر را بزنید و بعد از نصب نیز دستور خط دوم را در مسیر پروژه وارد کنید تا یک فایل bower.json را برایمان بسازد. برای اینکار به سوال‌هایی که می‌پرسد باید جواب دهیم. تنها نکته‌ای که قابل ذکر است، پاسخ به سوال ? what types of modules does this package expose است که باید گزینه‌ی Node را انتخاب کنید. 
sudo npm install -g bower
bower init
حال می‌خواهیم وابستگی‌های پروژه را نصب کنیم که عبارتند از bootstrap-sass,fontawesome,bootstrap-rtl :
bower install bootstrap-sass-official --save  
bower install fontawesome --save
bower install bootstrap-rtl --save
نکته : عبارت save-- وابستگی مربوطه را به bower.json اضافه می‌کند. اگر نصب با موفقیت صورت گرفته باشد، پکیج‌های مربوطه را می‌توانید در فولدر bower_components در root پروژه مشاهده کنید.

نصب پلاگین‌های مورد نیاز gulp

ما می‌خواهیم که بوت استرپ و نگارش sass آن‌را کامپایل کنیم و همچنین وابستگی‌های bower پروژه را از طریق گالپ نصب کنیم تا نیازی به زدن bower install نباشد و توسعه دهنده‌ی پروژه فقط با زدن npm install، تمام وابستگی‌های پروژه‌ی ما را نصب کند. می‌توان تمام پلاگین‌ها را پشت سر هم با یک دستور نصب کرد و یا به صورت جداگانه این کار را انجام داد.
sudo npm install gulp gulp-ruby-sass gulp-notify gulp-bower --save-dev
نکته۱:پلاگین gulp-notify به منظور نشان دادن خطاها در ترمینال است؛ تا در صورت وجود اشتباه در کامپایل فایل‌های Sass، کل روند گالپ متوقف نشود.
نکته ۲ : برای اینکه کامپایل sass انجام شود نیاز به Ruby دارید. برای ویندوز می‌توانید از روبی اینستالر استفاده کنید.

نوشتن تسک‌ها برای گالپ

به قسمت مهم و هیجان انگیز کار رسیدیم! همان طور در مقاله قبلی گفتیم، ابتدا باید ماژول‌هایی را که نصب کردیم، include کنیم به این صورت:
var gulp = require('gulp'),
    sass = require('gulp-ruby-sass'),
    notify = require('gulp-notify'),
    bower = require('gulp-bower');
برای اینکه دسترسی به مسیر‌های مهم پروژه آسان‌تر شود، آن‌ها را درون یک شیء نگه داری می‌کنیم.
var config = {
    sassPath = './resources/sass',
    bowerDir = './bower_components'
}
تسک باور را اضافه می‌کنیم تا کار bower install را خودکار کنیم. مزیت این کار این است اگر یک هم تیمی، پکیج جدیدی را در حین توسعه‌ی پروژه نصب کرد، بدون اینکه لازم باشد تا در جایی از پروژه، بقیه را از آن مطلع کنید، فقط با زدن gulp خیالتان راحت شود که تمام کارهایی که باید انجام دهید، گالپ برایتان انجام می‌دهد.
// create a task to do bower install
gulp.task('bower', function() {
    return bower()
      .pipe(gulp.dest(config.bowerDir))
});
در گام بعدی، تسک جاوا اسکریپت را اضافه می‌کنیم. یعنی جی کوری و فایل bootstrap.js را به مسیر public/js می‌آوریم. فولدر public برای جدا سازی فایل‌های نهایی از فایل‌های توسعه است و به همین صورت برای فونت آیکن‌های fontawesome.

// Copy js files to public folder
gulp.task('js', function() {
    return gulp.src([config.bowerDir + '/bootstrap-sass-official/assets/javascripts/bootstrap.min.js',
                    config.bowerDir + '/jquery/dist/jquery.min.js'
            ])
        .pipe(gulp.dest('./public/js'));

});

// Copy fontawesome icons to public/fonts folder
gulp.task('icons', function() {
    return gulp.src(config.bowerDir + '/fontawesome/fonts/**.*')
        .pipe(gulp.dest('./public/fonts'));
});

:برای سی اس اس هم تسک مربوطه‌اش را به صورت زیر می‌نویسیم

gulp.task('css', function() {
    return sass(config.sassPath + '/style.scss', { // Our coustom sass
      style: 'compressed',  // minify css
      loadPath: [ // load paths to easy use import in resources/sass
        './resources/sass',
        config.bowerDir + '/bootstrap-sass-official/assets/stylesheets', // bootstrap sass files
        config.bowerDir + '/fontawesome/scss' // awesome icons sass files
      ]
    })
});
 حال تعریف می‌کنیم که اگر خطایی در حین کامپایل رخ داد، آن را به ما نشان دهد و در نهایت فایل کامپایل و فشرده شده را در مسیر خروجی قرار می‌دهیم. کد‌ها را به صورت زیر به روز می‌کنیم
gulp.task('css', function() {
    return sass(config.sassPath + '/style.scss', { // Our coustom sass
      style: 'compressed',  // minify css
      loadPath: [ // load paths to easy use import in resources/sass
        './resources/sass',
        config.bowerDir + '/bootstrap-sass-official/assets/stylesheets', // bootstrap sass files
        config.bowerDir + '/fontawesome/scss' // awesome icons sass files
      ]
    })
        .on('error', notify.onError(function(error) {
            return 'Error: ' + error.message;
        }))
      .pipe(gulp.dest('./public/css'));
});
اینجا ما می‌خواهیم که کار‌ها را خودکار سازی کنیم تا با تغییر و ذخیره‌ی مجدد فایل‌های سس، تسک سی اس اس را انجام دهد. برای این کار کد‌های زیر را اضافه می‌کنیم
// Rerun the task when a file changes
gulp.task('watch', function() {

    gulp.watch(config.sassPath + '/**/*.scss', ['css']); 

});
در نهایت برای سادگی می‌توانیم مجموعه‌ای از وظایف را در یک تسک تعریف کنیم تا به راحتی و با زدن تنها یک دستور در ترمینال، کار‌ها خودکار سازی شوند
// Run this task with :  gulp
// OR gulp default
gulp.task('default', ['bower', 'icons', 'css','js']);

بسیار خوب؛ ما توانستیم پایه‌ی ورک فلو یمان را بسازیم. در مقاله‌ی بعدی از پلاگین‌های دیگری برای بهینه سازی کارهایمان کمک خواهیم گرفت

مخزن گیت هاب 
مطالب
مسیریابی تو در تو در Angularjs با استفاده از UI-Router

UI-Router   ابزاری برای مسیریابی در AngularJS است که این امکان را برایتان فراهم می‌کند تا بخش‌های برنامه رابط کاربریتان را به شکل یک ماشین حالت ساماندهی کنید. برخلاف سرویس route$ که بر اساس مسیریابی URL‌ها ساماندهی شده و کار می‌کند، UI-Router بر اساس حالت‌ها کار می‌کند، که این حالت‌ها می‌توانند در صورت لزوم مسیریابی هم داشته باشند.


UI-Router یکی از افزونه‌های مجموعه Angular-ui، و پاراگراف بالا معرفی آن در صفحه خانگیش است (تقریبا!). این افزونه جزئیات مفصلی دارد و در این مطلب تنها به معرفی آن خواهم پرداخت (بر اساس مطالب صفحه خانگیش). پیش از ادامه پیشنهاد می‌کنم اگر مطالب زیر را نخوانده‌اید ابتدا آن‌ها را مرور کنید:
برای استفاده از UI-Router باید:
  1. فایل جاوا اسکریپت آن را دانلود کنید (released یا minified).
  2. در صفحه اصلی برنامه‌تان پس از include کردن فایل اصلی AngularJS فایل angular-ui-router.js (یا angular-ui-router.min.js) را include کنید.
  3. 'ui.router' را به لیست وابستگی‌های ماژول اصلی اضافه کنید.
نتیجه چیزی شبیه این خواهد بود:
<!doctype html>
<html ng-app="myApp">
<head>
    <script src="//ajax.googleapis.com/ajax/libs/angularjs/1.1.5/angular.min.js"></script>
    <script src="js/angular-ui-router.min.js"></script>
    <script>
        var myApp = angular.module('myApp', ['ui.router']);
        // For Component users, it should look like this:
        // var myApp = angular.module('myApp', [require('angular-ui-router')]);
    </script>
    ...
</head>
<body>
    ...
</body>
</html>

حالت‌ها و viewهای تو در تو

قابلیت اصلی UI-Router امکان تعریف حالت‌ها و vieweهای تو در تو است. در مطلب مسیریابی در AngularJs #بخش اول دایرکتیو ng-view معرفی شده است. هنگام استفاده از سرویس route$ با این دایرکتیو می‌توان محل مورد نظر برای بارگذاری محتویات مربوط به مسیرها را مشخص کرد. دایرکتیو ui-view در UI-Router همین نقش را دارد. فرض کنید این کد فایل index.html باشد:
<!-- index.html -->
<body>
    <div ui-view></div>
    <!-- We'll also add some navigation: -->
    <a ui-sref="state1">State 1</a>
    <a ui-sref="state2">State 2</a>
</body>
همانطور که ملاحظه می‌کنید در تگ‌های a از دایرکتیو ui-sref استفاده شده است. این دایرکتیو علاوه بر مدیریت تغییر حالت، خصوصیت href تگ a را در صورتی که حالت مشخص شده URL داشته باشد تولید می‌کند. البته برای استفاده از UI-Router ملزم به استفاده از دایرکتیو ui-sref نیستید و می‌توانید href را مشخص کنید. ولی با استفاده از ui-sref لازم نیست مسیر یک حالت را به یاد داشته باشید، و یا در صورت تغییر آن، همه hrefها را به روز کنید.
در ادامه برای هر کدام از حالت‌ها یک template اضافه می‌کنیم:
فایل state1.html:
<!-- partials/state1.html -->
<h1>State 1</h1>
<hr/>
<a ui-sref="state1.list">Show List</a>
<div ui-view></div>
فایل state2.html:
 <!-- partials/state2.html -->
<h1>State 2</h1> 
<hr /> 
<a ui-sref="state2.list">Show List</a> 
<div ui-view></div>

دو نکته قابل توجه در این templateها وجود دارد. اول اینکه همانطور که می‌بینید templateها خود شامل تگی با دایرکتیو ui-view هستند. و دوم مقدار دایرکتیو ui-sref است که به صورت state1.list و state2.list آمده است. این جدا سازی با نقطه نشان دهنده سلسله مراتب حالت‌هاست. یعنی حالت‌های state1 و state2 هرکدام حالت فرزندی به نام list دارند. در ادامه وقتی حالت‌ها و مسیریابی را در ()app.config تعریف کنیم این مسائل از هاله‌ای از ابهام که در آن هستند خارج می‌شوند! فعلا بیاید با راهنمای UI-Router پیش برویم و فایل‌های template حالت‌های فرزند را تعریف کنیم. templateهایی که قرار است در ui-view پدرانشان بارگذاری شوند:
<!-- partials/state1.list.html -->
<h3>List of State 1 Items</h3>
<ul>
  <li ng-repeat="item in items">{{ item }}</li>
</ul>

<!-- partials/state2.list.html -->
<h3>List of State 2 Things</h3>
<ul>
  <li ng-repeat="thing in things">{{ thing }}</li>
</ul>
خوب! حالا برویم سراغ شعبده بازی! برای اینکه از UI-Router استفاده کنید لازم است stateProvider$ و urlRouterProvider$ را به عنوان وابستگی به ()app.config تزریق کنید:
myApp.config(['$stateProvider', '$urlRouterProvider',
function($stateProvider, $urlRouterProvider) {
  //
  // For any unmatched url, redirect to /state1
  $urlRouterProvider.otherwise("/state1");
  //
  // Now set up the states
  $stateProvider
    .state('state1', {
      url: "/state1",
      templateUrl: "partials/state1.html"
    })
    .state('state1.list', {
      url: "/list",
      templateUrl: "partials/state1.list.html",
      controller: function($scope) {
        $scope.items = ["A", "List", "Of", "Items"];
      }
    })
    .state('state2', {
      url: "/state2",
      templateUrl: "partials/state2.html"
    })
    .state('state2.list', {
      url: "/list",
        templateUrl: "partials/state2.list.html",
        controller: function($scope) {
          $scope.things = ["A", "Set", "Of", "Things"];
        }
      })
    }]);
در ابتدا با متد ()urlRouterProvider.otherwise$ مسیر پیشفرض مشخص شده است. متد otherwise را باید از مقالات مسیریابی در AngularJS به یاد داشته باشید. سپس حالت‌های برنامه با استفاده از متد state تعریف شده است. این متد دو پارامتر ورودی دارد؛ اولی نام حالت و دومی یک شی شامل خصوصیات حالت. همانطور که می‌بینید این شی خصوصیاتی شبیه به همان‌ها که در متد ()routeProvider.when$ وجود داشت دارد. می‌شود گفت این خصوصیات همان‌ها هستند و همان عملکرد را دارند.
خصوصیت url مشخص کننده مسیر حالت است. این خصوصیت همان مقداریست که به عنوان پارامتر اول به ()routeProvider.when$ پاس می‌شد. در این پارامتر می‌شود متغیرهای url را هم به همان ترتیب تعریف کرد. مثلا اگر حالت state1 در آدرسش یک پارامتر id داشته باشد می‌شود آن را به این ترتیب تعریف کرد:
.state('state1', {
      url: "/state1/:id",
      templateUrl: "partials/state1.html"
    })
برای خواندن مقدار این متغیر باید از stateParams$ استفاده کرد:
$stateParams.id
به خصوصیت url دو حالت state1.list و state2.list دقت کنید. هردو برابر 'list/' است. یعنی هردو یک مسیر دارند؟ نه! بلکه مسیر state1.list برابر '/state1/list' و مسیر state2.list برابر '/state2/list' است. در واقع حالت state1.list یعنی list فرزند state1 و به همین ترتیب state2.list یعنی list فرزند state2. و می‌توان گفت UI-Router آدرس url حالت فرزند را، آدرسی نسبی، نسبت به url حالت پدر می‌داند. این رابطه سلسله مراتبی و پدر و فرزندی را می‌توان با استفاده از خصوصیت parent به صورت صریح‌تری مشخص کرد:
.state('list', {
    parent: "state1",
    url: "/list",
    templateUrl: "partials/state1.list.html",
    controller: function($scope) {
        $scope.items = ["A", "List", "Of", "Items"];
    }
})
.state('list', {
    parent: "state2",
    url: "/list",
    templateUrl: "partials/state2.list.html",
    controller: function($scope) {
        $scope.items = ["A", "List", "Of", "Items"];
    }
})
تا اینجای کار، اگر آدرس "state1/" وارد شود، فایل "partials/state1.html" در "ui-view" فایل "index.html" بارگذاری خواهد شد. اگر آدرس "state1/list/" وارد شود، ابتدا فایل "partials/state1.html" در "ui-view" فایل "index.html" بارگذاری شده، سپس فایل "partials/state1.list.html" در "ui-view"  آمده در فایل فایل "partials/state1.html" بارگذاری می‌شود. این همان امکان حالت‌ها و viewهای تو در تو است که UI-Router فراهم می‌کند. 
اینجا می‌توانید خروجی کدهای بالا را مشاهده کنید.
اگر مستقیما url یک حالت فرزند وارد شود، یا به عبارت دیگر، اگر بخواهیم مستقیما برنامه به حالتی که فرزند حالت دیگر است برود، UI-Router برنامه را ابتدا به حالت پدر، و پس از آن به حالت فرزند خواهد برد. حالت فرزند دو چیز را از حالت پدر به ارث می‌برد:
  1. وابستگی‌های فراهم شده در حالت پدر به وسیله "resolve"
  2. داده‌های سفارشی مشخص شده در خصوصیت data حالت پدر
استفاده از resolve در UI-Router مشابه استفاده از آن در route$  است. ولی افزودن داده‌های سفارشی کمی متفاوت است. برای افزودن داده‌های سفارشی باید از خصوصیت data یک حالت استفاده کرد:
.state('state1', {
    url: "/state1",
    templateUrl: "partials/state1.html",
    data:{
        foodata: 'addorder'
    }
})
برای دسترسی به این داده‌ها هم می‌توان از state.current.data$ استفاده کرد:
$state.current.data.foodata


Viewهای نامگذاری شده و چندگانه

یکی دیگر از قابلیت‌های کاربردی UI-Router امکان داشتن چند ui-view در هر template است (استفاده همزمان از این قابلیت و حالت‌های تو در تو، امکان مدیریت واسط کاربری را به خوبی فراهم می‌کند).  برای توضیح این قابلیت، با راهنمای UI-Router همراه شویم:
1. دستورالعمل برپایی UI-Router که در بالا آمده را اجرا کنید.
2. یک یا چند ui-view به برنامه‌تان اضافه کنید و آن‌ها را نامگذاری کنید:
<!-- index.html -->
<body>
    <div ui-view="viewA"></div>
    <div ui-view="viewB"></div>
    <!-- Also a way to navigate -->
    <a ui-sref="route1">Route 1</a>
    <a ui-sref="route2">Route 2</a>
</body>
3. حالت‌های برنامه‌تان را در روال config ماژول تعریف کنید:
myApp.config(function ($stateProvider) {
    $stateProvider
      .state('index', {
          url: "",
          views: {
              "viewA": { template: "index.viewA" },
              "viewB": { template: "index.viewB" }
          }
      })
      .state('route1', {
          url: "/route1",
          views: {
              "viewA": { template: "route1.viewA" },
              "viewB": { template: "route1.viewB" }
          }
      })
      .state('route2', {
          url: "/route2",
          views: {
              "viewA": { template: "route2.viewA" },
              "viewB": { template: "route2.viewB" }
          }
      })
});
4. خروجی کدهای بالا را اینجا مشاهده کنید.


چند نکته

UI-Router جزئیات فراوانی دارد و آنچه آمد تنها پرده برداری از آن بود. دلم می‌خواست می‌توانستم بیش از این آن را معرفی کنم، اما متاسفانه این روزها وقت آزاد کافی ندارم. در انتها می‌خواهم به چند نکته اشاره کنم:
روش controller as
برای استفاده از روش controller as در UI-Router باید به این ترتیب عمل کنید:
.state('list', {
    parent: "state1",
    url: "/list",
    templateUrl: "partials/state1.list.html",
    controller: "state1ListController as listCtrl1"
    }
})
.state('list', {
    parent: "state2",
    url: "/list",
    templateUrl: "partials/state2.list.html",
    controller: "state2ListController as listCtrl2"
    }
})

حالت‌های انتزاعی

حالت انتزاعی حالتی است که url ندارد و در نتیجه برنامه نمی‌تواند در آن حالت قرار گیرد. حالت‌های انتزاعی بسیار به درد خور هستند! مثلا فرض کنید چند حالت دارید که اشتراکاتی با هم دارند (همه باید در template مشابهی بارگذاری شود، یا وابستگی‌های یکسانی دارند، یا حتی سطح دسترسی یکسان). با تعریف یک حالت انتزاعی و جمع کردن همه وابستگی‌ها در آن، و تعریف حالت‌های مورد نظرتان به عنوان فرزندان حالت انتزاعی، می‌توانید اشتراکات حالت‌های برنامه را ساده‌تر مدیریت کنید.

حساسیت به حروف بزرگ و کوچک

در سرویس route$ با مقداردهی خصوصیت caseInsensitiveMatch می‌توانستیم مشخص کنیم که بزرگ و کوچک بودن حروف در تطبیق آدرس صفحه با پارامتر route در نظر گرفته بشود یا نه. خودمانیش اینکه url به حروف بزرگ و کوچک حساس باشد یا نه. متاسفانه در UI-Router از این امکان خبری نیست (البته فعلا) و آدرس‌های تعریف شده به حروف بزگ و کوچک حساس هستند.
 اینجا روشی برای حل این مشکل پیشنهاد شده، به این ترتیب که همه url‌های وارد شده به حروف کوچک تبدیل شود (راستش من این راه حل را نمی‌پسندم!).
چند روز قبل هم تغییراتی در کد UI-Router داده شده که امکان حساس نبودن به حروف کوچک و بزرگ فراهم شود. این تغییر هنوز در نسخه نهایی فایل UI-Router نیامده است. هرچند اگر بیاید هم آنچه تا امروز (23 اسفند 92) انجام شده مشکل را حل نمی‌کند.
اگر شما هم مثل من می‌خواهید کلا آدرس‌ها به حروف بزرگ و کوچک حساس نباشند، و فرصت حل کردن اساسی مشکل را هم ندارید به این ترتیب عمل کنید:
  • در فایل "angular-ui-router.js" عبارت "new RegExp(compiled)" را پیدا کرده و آن را به  "RegExp(compiled, 'i')" تبدیل کنید. و یا در "angular-ui-router.min.js" (هرکدام از فایل‌ها که استفاده می‌کنید) عبارت new RegExp(o) را پیدا کرده و آن را به new RegExp(o, "i")  تبدیل کنید. همین؛ صدایش را هم در نیاورید!


بازخوردهای دوره
بوت استرپ (نگارش 3) چیست؟
سلام
میخواستم بدونم چرا به جای خواندن جی کوئری از سایت آن
 < script src = "http://code.jquery.com/jquery-latest.min.js" ></ script >
اون رو هم مثل بقیه فایل‌های جاوا اسکریپت دانلود نمیکنیم تا به صورت local استفاده کنیم؟
 < script src = "Scripts/jquery-latest.min.js  " ></ script >