.MainTableEvents(events => { events.MainTableAdded(args => { var grid = new PdfGrid(1) { WidthPercentage = 90 }; grid.AddSimpleRow((d, p) => { d.CellTemplate = new XHtmlField(); //Using iTextSharp's HTML to PDF capabilities. p.RunDirection = PdfRunDirection.RightToLeft; p.HorizontalAlignment = HorizontalAlignment.Justified; p.ShowBorder = true; d.Value = form.Ideas; p.PdfFont = args.PdfFont; p.CellPadding = 5f; });
using Microsoft.Data.Entity; using Microsoft.Data.Entity.Metadata; using System.Collections.Generic; using System.Linq; namespace UsingEF7WithSQLite { public class Blog { public int BlogId { get; set; } public string Url { get; set; } public List<Post> Posts { get; set; } } public class Post { public int PostId { get; set; } public string Title { get; set; } public string Content { get; set; } public int BlogId { get; set; } public Blog Blog { get; set; } } }
PM> Install-Package EntityFramework.SQLite –Pre
namespace UsingEF7SQLiteProvider { public class BloggingContext : DbContext { public DbSet<Blog> Blogs { get; set; } public DbSet<Post> Posts { get; set; } protected override void OnConfiguring(DbContextOptions builder) { builder.UseSQLite(@"Data Source=.\BloggingDatabae.db"); } protected override void OnModelCreating(ModelBuilder builder) { builder.Entity<Blog>() .OneToMany(b => b.Posts, p => p.Blog) .ForeignKey(p => p.BlogId); // The EF7 SQLite provider currently doesn't support generated values // so setting the keys to be generated from developer code builder.Entity<Blog>() .Property(b => b.BlogId) .GenerateValueOnAdd(false); builder.Entity<Post>() .Property(b => b.BlogId) .GenerateValueOnAdd(false); } } }
Install-Package EntityFramework.Commands -Pre
Add-Migration MyFirstMigration Apply-Migration
using (var db = new BloggingContext()) { db.Database.AsMigrationsEnabled().ApplyMigrations(); }
using (var db = new Models.BloggingContext()) { db.Blogs.Add(new Models.Blog { Url = "https://www.dntips.ir" }); db.SaveChanges(); foreach (var item in db.Blogs) { Console.WriteLine(item.Url); } } Console.ReadLine();
اندکی به روز رسانی
اگر به Entity data model wizard در VS.Net 2010 دقت کرده باشید، گزینهی "Pluralize or singularize generated object names" نیز به آن اضافه شده است:
این مورد از این جهت حائز اهمیت است که عموما نام جداول در بانک اطلاعاتی، جمع است و نام کلاس متناظر ایجاد شده برای آن در کدهای برنامه بهتر است مفرد باشد. برای مثال نام جدول، Customers است و نام کلاس آن بهتر است Customer تعریف گردد. به این صورت کار کردن با آن توسط یک ORM با معناتر خواهد بود؛ زیرا زمانیکه یک وهله از شیء Customer ایجاد میشود، فقط یک رکورد از بانک اطلاعاتی مد نظر است؛ در حالیکه یک جدول مجموعهای است از رکوردها.
زبان انگلیسی هم پر است از اسامی جمع و مفرد باقاعده و بیقاعده و کل عملیات با اضافه و حذف کردن یک s و یا es پایان نمییابد؛ برای مثال phenomenon و phenomena را در نظر بگیرد تا Money و Moneys.
این امکان مهیا شده توسط Entity Framework 4.0 یا همان EF v2 با برنامه نویسی هم قابل دسترسی است و در اسمبلی System.Data.Entity.Design.dll و فضای نام System.Data.Entity.Design.PluralizationServices قرار گرفته است.
این اسمبلی جزیی از دات نت 4 است و اگر آنرا توسط گزینهی Add references در VS.NET مشاهده نمیکنید، علت آن است که در تنظیمات پروژه جاری، گزینهی Target framework بر روی Client profile قرار گرفته است که باید به دات نت 4 کامل تغییر یابد.
استفاده از آن هم به صورت زیر است:
using System;
using System.Data.Entity.Design.PluralizationServices;
using System.Globalization;
namespace PluralizationServicesTest
{
class Program
{
static void Main(string[] args)
{
var service = PluralizationService.CreateService(CultureInfo.GetCultureInfo("en"));
Console.WriteLine(service.Pluralize("mouse"));
Console.WriteLine(service.IsPlural("phenomena"));
}
}
}
ملاحظات:
این روش فعلا به زبان انگلیسی محدود است و اگر Culture را به مورد دیگری تنظیم کنید با خطای "We don't support locales other than English yet" متوقف خواهید شد.
روش دیگر:
کتابخانهی سورس باز Castle ActiveRecord نیز دارای کلاسی است به نام Inflector که برای همین منظور طراحی شده است:
کاربرد آن در Fluent NHibernate
در Fluent NHibernate کار نگاشت کلاسها به جداول به صورت خودکار صورت میگیرد و همچنین تولید ساختار بانک اطلاعاتی نیز به همین نحو میباشد. اما میتوان تولید نام جداول را سفارشی نیز نمود. برای مثال از کلاس Book به صورت خودکار ساختار جدولی به نام Books را تولید کند:
using FluentNHibernate.Conventions;
using FluentNHibernate.Conventions.Instances;
using NHibernate.Helper.Toolkit;
namespace NHibernate.Helper.MappingConventions
{
public class TableNameConvention : IClassConvention
{
public void Apply(IClassInstance instance)
{
instance.Table(Inflector.Pluralize(instance.EntityType.Name));
}
}
}
... = new AutoPersistenceModel()
.Where(...)
.Conventions.Setup(c =>c.Add<TableNameConvention>())
.AddEntityAssembly(...)
...
نکتهی کوچکی در مورد ارسال ایمیل فارسی توسط رویه ذخیره شده سیستمی sp_send_dbmail اس کیوال سرور وجود دارد که شبیه به insert دادههای فارسی در دیتابیسی است که پس از ثبت، به صورت ؟؟؟ ذخیره میشوند. (این مورد با تنظیم collation تقریبا قابل حل است)
اگر هنگام ثبت، collation عربی یا فارسی (در اس کیوال سرور 2008) انتخاب شود، مشکلی در ثبت نخواهد بود.
اگر به collation اهمیت نمیدهید باید اس کیوال سرور را مجبور کرد که داده را یونیکد ذخیره کند و اینکار با اضافه کردن یک N به ابتدای رشته صورت میگیرد و همچنین انتخاب نوع دادههای n دار مانند nvarchar و امثال آن (n در اینجا به معنای national و اجبار آن میباشد):
Insert into tblTest(f1,f2) values(1,N'متن فارسی')
<div align="center"><table border="1" width="95%" dir="rtl" cellspacing="0" cellpadding="0" style="font-family: Tahoma; font-size: 8pt" bordercolor="#660066"><tr><td bgcolor="#FFF9FF"><blockquote><p align="justify"><br>????? ????? ?<br>???? ???? ? ????? ?????? ??? ?? ????? ????? ?????. ???? ??? ???? ???? ????? ????? ????? ????? ????? ??? ??? ???? ???? ?????? ? ???? ?? ????? ???? ???? ??? ????? ??????.<br>???? ??? ????? ???? ?? ?????? ???? ????? ?????? ????? ? ?? ???? ???????? ????? ???? ???? ???? ?????? ???? ???? ??? ?? ????? ????.</blockquote></td></tr></table></div>
DECLARE @msg NVARCHAR(max)
SET @msg=N'متن فارسی'
SELECT * from sysmail_allitems
SELECT * from sysmail_faileditems
SELECT * from sysmail_event_log
غیر فعال کردن دکمه پرینت یا saveas
System.Text.UTF8Encoding encoding = new System.Text.UTF8Encoding(); writer.SetEncryption(null, encoding.GetBytes("12345678"), PdfWriter.ALLOW_COPY, PdfWriter.STRENGTH40BITS);
به روز رسانی فایل OPML وبلاگهای IT ایرانی
If Not a And b Then ... Else ... EndIf
if(!(a) && b) { ... } else { }
معرفی واژهی کلیدی جدید not در C# 9.0
در ابتدا اینترفیس نمونهای را به همراه دو کلاس مشتق شدهی از آن درنظر بگیرید:
public interface ICommand { } public class Command1 : ICommand { } public class Command2 : ICommand { }
ICommand command = new Command1(); if (!(command is Command2)) { }
if (command is not Command2) { }
معرفی واژههای کلیدی جدید and و or در C# 9.0
واژههای کلیدی جدید and و or نیز درک و نوشتن عبارات pattern matching را بسیار ساده میکنند. برای نمونه قطعه کد متداول زیر را درنظر بگیرید:
if ((command is ICommand) && !(command is Command2)) { }
if (command is ICommand and not Command2) { }
و یا حتی در اینجا در صورت نیاز میتوان از واژهی کلیدی جدید or نیز استفاده کرد:
if (command is Command1 or Command2) { }
امکان اعمال واژههای کلیدی جدید and، or و not به سایر نوعها نیز وجود دارند
تا اینجا مثالهایی را که بررسی کردیم، در مورد بررسی نوع اشیاء بود. اما میتوان این واژههای کلیدی جدید در C# 9.0 را به هر نوع ممکنی نیز اعمال کرد. برای نمونه، مثال سادهی زیر را که در مورد بررسی اعداد است، درنظر بگیرید:
var number = new Random().Next(1, 10); if (number > 2 && number < 8) { }
if (number is > 2 and < 8) { }
یک مثال دیگر: متد زیر را در نظربگیرید که با استفاده از && و || متداول #C نوشته شدهاست:
public static bool IsLetterOrSeparator(char c) => (c >= 'a' && c <= 'z') || (c >= 'A' && c <= 'Z') || c == '.' || c == ',';
public static bool IsLetterOrSeparator(char c) => c is (>= 'a' and <= 'z') or (>= 'A' and <= 'Z') or '.' or ',';
امکان اعمال واژههای کلیدی جدید and، or و not به switchها نیز وجود دارد
برای نمونه قطعه کد if/else دار متداول زیر را درنظر بگیرید که قابلیت تبدیل به یک سوئیچ را نیز دارد:
var number = new Random().Next(1, 10); if (number <= 0) { Console.WriteLine("Less than or equal to 0"); } else if (number > 0 && number <= 10) { Console.WriteLine("More than 0 but less than or equal to 10"); } else { Console.WriteLine("More than 10"); }
// C#9.0 switch (number) { case <= 0: Console.WriteLine("Less than or equal to 0"); break; case > 0 and <= 10: Console.WriteLine("More than 0 but less than or equal to 10"); break; default: Console.WriteLine("More than 10"); break; }
// C#7.0 switch (number) { case int value when value <= 0: Console.WriteLine("Less than or equal to 0"); break; case int value when value > 0 && value <= 10: Console.WriteLine("More than 0 but less than or equal to 10"); break; default: Console.WriteLine("More than 10"); break; }
و یا حتی میتوان سوئیچ C# 9.0 را توسط switch expression بهبود یافتهی C# 8.0 نیز به شکل زیر بازنویسی کرد:
var message = number switch { <= 0 => "Less than or equal to 0", > 0 and <= 10 => "More than 0 but less than or equal to 10", _ => "More than 10" };
انواع pattern matchingهای اضافه شدهی به C# 9.0
در این مطلب سعی شد مفاهیم pattern matching اضافه شدهی به C# 9.0، ذیل عنوان واژههای کلیدی جدید آن بحث شوند؛ اما هر کدام دارای نامهای خاصی هم هستند:
الف) relational patterns: امکان استفادهی از <, >, <= and >= را در الگوها میسر میکنند. مانند نمونههای سوئیچی که نوشته شد.
ب) logical patterns: امکان استفادهی از واژههای کلیدی and، or و not را در الگوها ممکن میکنند.
ج) not pattern: امکان استفادهی از واژهی کلیدی not را در عبارات if میسر میکند.
د) Simple type pattern: در مثالهای زیر، پس از انطباق با یک الگو، کاری با متغیر یا شیء مرتبط نداریم. در نگارشهای قبلی برای صرفنظر کردن از آن، ذکر _ ضروری بود؛ اما در C#9.0 میتوان آنرا نیز ذکر نکرد:
private static int GetDiscount(Product p) => p switch { Food => 0, // Food _ => 0 before C# 9 Book b => 75, // Book b _ => 75 before C# 9 _ => 25 };
زمانی که سیستم عامل های GUI مثل ویندوز به بازار آمدند، یکی از قسمتهای گرافیکی آنها AddressBar نام داشت که مسیر حرکت آنها را در فایل سیستم نشان میداد و در سیستم عاملهای متنی CLI با دستور cd یا pwd انجام میشد. بعدها در وب هم همین حرکت با نام BreadCrumb صورت گرفت که به عنوان مثال مسیر رسیدن به صفحهی یک محصول یا یک مقاله را نشان میداد. در یک پروژهی اندرویدی نیاز بود تا یک ساختار درختی را پیاده سازی کنم، ولی در برنامههای اندروید ایجاد یک درخت، کار هوشمندانه و مطلوبی نیست و روش کار به این صورت است که یک لیست از گروههای والد را نمایش داده و با انتخاب هر آیتم لیست به آیتمهای فرزند تغییر میکند. حالا مسئله این بود که کاربر باید مسیر حرکت خودش را بشناسد. به همین علت مجبور شدم یک BreadCrumb را برای آن طراحی کنم که در زیر تصویر آن را مشاهده میکنید.
از نکات جالب توجه در مورد این ماژول میتوان گفت که قابلیت این را دارد تا تصمیمات خود را بر اساس اندازههای مختلف صفحه نمایش بگیرد. به عنوان مثال اگر آیتمهای بالا بیشتر از سه عدد باشد و در صفحه جا نشود از یک مسیر جعلی استفاده میکند و همهی آیتمها با اندیس شماره 1 تا index-3 را درون یک آیتم با عنوان (...) قرار میدهد که من به آن میگویم مسیر جعلی. به عنوان نمونه مسیر تصویر بالا در صفحه جا شده است و نیازی به این کار دیده نشده است. ولی تصویر زیر از آن جا که مسیر، طول width صفحه نمایش رد کرده است، نیاز است تا چنین کاری انجام شود. موقعیکه کاربر آیتم ... را کلیک کند، مسیر باز شده و به محل index-3 حرکت میکند. یعنی دو مرحله به عقب باز میگردد.
نگاهی به کارکرد ماژول
قبل از توضیح در مورد سورس، اجازه دهید نحوهی استفاده از آن را ببینیم.
این سورس شامل دو کلاس است که سادهترین کلاس آن AndBreadCrumbItem میباشد که مشابه کلاس ListItem در بخش وب دات نت است و دو مقدار، یکی متن و دیگری Id را میگیرد:
سورس:
public class AndBreadCrumbItem { private int Id; private String diplayText; public AndBreadCrumbItem(int Id, String displayText) { this.Id=Id; this.diplayText=displayText; } public String getDiplayText() { return diplayText; } public void setDiplayText(String diplayText) { this.diplayText = diplayText; } public int getId() { return Id; } public void setId(int id) { Id = id; } }
به عنوان مثال میخواهیم یک breadcrumb را با مشخصات زیر بسازیم:
AndBreadCrumbItem itemhome=new AndBreadCrumbItem(0,"Home"); AndBreadCrumbItem itemproducts=new AndBreadCrumbItem(12,"Products"); AndBreadCrumbItem itemdigital=new AndBreadCrumbItem(15,"Digital"); AndBreadCrumbItem itemhdd=new AndBreadCrumbItem(56,"Hard Disk Drive");
AndBreadCrumb breadCrumb=new AndBreadCrumb(this); breadCrumb.AddNewItem(itemhome); breadCrumb.AddNewItem(itemproducts); breadCrumb.AddNewItem(itemdigital); breadCrumb.AddNewItem(itemhdd);
breadCumb.setContext(this);
پس از افزودن آیتم ها، تنظیمات زیر را اعمال نمایید:
LinearLayout layout=(LinearLayout)getActivity().findViewById(R.id.breadcumblayout); layout.setPadding(8, 8, 8, 8); breadCrumb.setLayout(layout); breadCrumb.SetTinyNextNodeImage(R.drawable.arrow); breadCrumb.setTextSize(25); breadCrumb.SetViewStyleId(R.drawable.list_item_style);
حال برای رسم آن متد UpdatePath را صدا میزنیم:
breadCrumb.UpdatePath();
الان اگر برنامه اجرا شود باید breadcrumb از چپ به راست رسم گردد. برای استفادههای فارسی، راست به چپ میتوانید از متد زیر استفاده کنید:
breadCrumb.setRTL(true);
در صورتیکه قصد دارید تنظیمات بیشتری چون رنگ متن، فونت متن و ... را روی هر المان اعمال کنید، از رویداد زیر استفاده کنید:
breadCrumb.setOnTextViewUpdate(new ITextViewUpdate() { @Override public TextView UpdateTextView(Context context, TextView tv) { tv.setTextColor(...); tv.setTypeface(...); return tv; } });
همچنین در صورتیکه میخواهید بدانید کاربر بر روی چه عنصری کلیک کرده است، از رویداد زیر استفاده کنید:
breadCumb.setOnClickListener(new IClickListener() { @Override public void onClick(int position, int Id) { //... } });
آخرین متد موجود که کمترین استفاده را دارد، متد SetNoResize است. در صورتیکه این متد با True مقداردهی گردد، عملیات تنظیم بر اساس صفحهی نمایش لغو میشود. این متد برای زمانی مناسب است که به عنوان مثال شما از یک HorozinalScrollView استفاده کرده باشید. در این حالت layout شما هیچ گاه به پایان نمیرسد و بهتر هست عملیات اضافه را لغو کنید.
نگاهی به سورس
کلاس زیر شامل بخشهای زیر است:
فیلدهای خصوصی
//=-=--=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=- Private Properties -=-=-=-=-=-=-=--=-=-= private List<AndBreadCrumbItem> items=null; private List<TextView> textViews; private int tinyNextNodeImage; private int viewStyleId; private Context context; private boolean RTL; private float textSize=20; private boolean noResize=false; LinearLayout layout; IClickListener clickListener; ITextViewUpdate textViewUpdate; LinearLayout.LayoutParams params ;
اینترفیسها هم با حرف I شروع و برای تعریف رویدادها ایجاد شدهاند. در ادامه از تعدادی متد get و Set برای مقدار دهی بعضی از فیلدهای خصوصی بالا استفاده شده است:
//=-=---=-=-=-=-- Constructor =--=-=-=-=-=--=-=- public AndBreadCrumb(Context context) { this.context=context; params = new LinearLayout.LayoutParams (LinearLayout.LayoutParams.WRAP_CONTENT, LinearLayout.LayoutParams.WRAP_CONTENT); } //=-=-=--=--=-=-=-=-=-=-=-=- Public Properties --=-=-=-=-=-=--=-=-=-=-=-=- //each category would be added to create path public void AddNewItem(AndBreadCrumbItem item) { if(items==null) items=new ArrayList<>(); items.add(item); } // if you want a pointer or next node between categories or textviews public void SetTinyNextNodeImage(int resId) {this.tinyNextNodeImage=resId;} public void SetViewStyleId(int resId) {this.viewStyleId=resId;} public void setTextSize(float textSize) {this.textSize = textSize;} public boolean isRTL() { return RTL; } public void setRTL(boolean RTL) { this.RTL = RTL; } public void setLayout(LinearLayout layout) { this.layout = layout; } public void setContext(Context context) { this.context = context; } public boolean isNoResize() { return noResize; } public void setNoResize(boolean noResize) { this.noResize = noResize; }
بعد از آن به متدهای خصوصی میرسیم که متد زیر، متد اصلی ما برای ساخت breadcrumb است:
//primary method for render objects on layout private void DrawPath() { //stop here if essentail elements aren't present if (items == null) return ; if (layout == null) return; if (items.size() == 0) return; //we need to get size of layout,so we use the post method to run this thread when ui is ready layout.post(new Runnable() { @Override public void run() { //textviews created here one by one int position = 0; textViews = new ArrayList<>(); for (AndBreadCrumbItem item : items) { TextView tv = MakeTextView(position, item.getId()); tv.setText(item.getDiplayText()); textViews.add(tv); position++; } //add textviews on layout AddTextViewsOnLayout(); //we dont manage resizing anymore if(isNoResize()) return; //run this code after textviews Added to get widths of them TextView last_tv=textViews.get(textViews.size()-1); last_tv.post(new Runnable() { @Override public void run() { //define width of each textview depend on screen width BatchSizeOperation(); } }); } }); }
TextView tv=new TextView(this); tv.getWidth(); //return 0 layout.add(tv); tv.getWidth(); //return 0
TextView tv=new TextView(this); tv.post(new Runnable() { @Override public void run() { tv.getWidth(); //return x } });
باز میگردیم به متد DrawPath و داخل متد post
در اولین خط این پروسه به ازای هر آیتم، یک TextView توسط متد MakeTextView ساخته میشود که شامل کد زیر است:
private TextView MakeTextView(final int position, final int Id) { //settings for cumbs TextView tv=new TextView(this.context); tv.setEllipsize(TextUtils.TruncateAt.END); tv.setSingleLine(true); tv.setTextSize(TypedValue.COMPLEX_UNIT_PX, textSize); tv.setBackgroundResource(viewStyleId); /*call custom event - this event will be fired when user click on one of textviews and returns position of textview and value that user sat as id */ tv.setOnClickListener(new View.OnClickListener() { @Override public void onClick(View v) { SetPosition(position); clickListener.onClick(position, Id); } }); //if user wants to update each textviews if(textViewUpdate!=null) tv=textViewUpdate.UpdateTextView(context,tv); if(isRTL()) tv.setRotationY(180); return tv; }
در خطوط اولیه، یک Textview ساخته و متد Ellipsize را با Truncate.END مقداردهی مینماید. این مقدار دهی باعث میشود اگر متن، در Textview جا نشد، ادامهی آن با ... مشخص شود. در خط بعدی Textview را تک خطه معرفی میکنیم. در خط بعدی اندازهی قلم را بر اساس آنچه کاربر مشخص کرده است، تغییر میدهیم و بعد هم استایل را برای آن مقداردهی میکنیم. بعد از آن رویداد کلیک را برای آن مشخص میکنیم تا اگر کاربر بر روی آن کلیک کرد، رویداد اختصاصی خودمان را فراخوانی کنیم.
در خط بعدی اگر rtl با true مقدار دهی شده باشد، textview را حول محور Y چرخش میدهد تا برای زبانهای راست به چپ چون فارسی آماده گردد و در نهایت Textview ساخته شده و به سمت متد DrawPath باز میگرداند.
بعد از ساخته شدن TextViewها، وقت آن است که به Layout اضافه شوند که وظیفهی اینکار بر عهدهی متد AddTextViewOnLayout است:
//this method calling by everywhere to needs add textviews on the layout like master method :drawpath private void AddTextViewsOnLayout() { //prepare layout //remove everything on layout for recreate it layout.removeAllViews(); layout.setOrientation(LinearLayout.HORIZONTAL); layout.setVerticalGravity(Gravity.CENTER_VERTICAL); if(isRTL()) layout.setRotationY(180); //add textviews one by one int position=0; for (TextView tv:textViews) { layout.addView(tv,params); //add next node image between textviews if user defined a next node image if(tinyNextNodeImage>0) if(position<(textViews.size()-1)) { layout.addView(GetNodeImage(), params); position++; } } }
تا به اینجا کار چیدمان به ترتیب انجام شده است ولی از آنجا که اندازهی Layout در هر گوشی و در دو حالت حالت افقی یا عمودی نگه داشتن گوشی متفاوت است، نمیتوان به این چینش اعتماد کرد که به چه نحوی عناصر نمایش داده خواهند شد و این مشکل توسط متد BatchSizeOperation (تغییر اندازه دسته جمعی) حل میگردد. در اینجا هم باز متد post به آخرین textview اضافه شده است. به این علت که موقعیکه همهی textviewها در ui جا خوش کردند، بتوانیم به خاصیتهای ui آنها دستیابی داشته باشیم. حالا بعد از ترسیم باید اندازه آنها را اصلاح کنیم. قدم به قدم متد BatchSizeOperation را بررسی میکنیم:
//set textview width depend on screen width private void BatchSizeOperation() { //get width of next node between cumbs Bitmap tinyBmap = BitmapFactory.decodeResource(context.getResources(), tinyNextNodeImage); int tinysize=tinyBmap.getWidth(); //get sum of nodes tinysize*=(textViews.size()-1); ... }
//get width size of screen(layout is screen here) int screenWidth=GetLayoutWidthSize(); //get sum of arrows and cumbs width int sumtvs=tinysize; for (TextView tv : textViews) { int width=tv.getWidth(); sumtvs += width; }
private int GetLayoutWidthSize() { int width=layout.getWidth(); int padding=layout.getPaddingLeft()+layout.getPaddingRight(); width-=padding; return width; }
private void BatchSizeOperation() { .... //if sum of cumbs is less than screen size the state is good so return same old textviews if(sumtvs<screenWidth) return ; if(textViews.size()>3) { //make fake path MakeFakePath(); //clear layout and add textviews again AddTextViewsOnLayout(); } //get free space without next nodes -> and spilt rest of space to textviews count to get space for each textview int freespace =screenWidth-tinysize; int each_width=freespace/textViews.size(); //some elements have less than each_width,so we should leave size them and calculate more space again int view_count=0; for (TextView tv:textViews) { if (tv.getWidth()<=each_width) freespace=freespace-tv.getWidth(); else view_count++; } if (view_count==0) return; each_width=freespace/view_count; for (TextView tv:textViews) { if (tv.getWidth()>each_width) tv.setWidth(each_width); } }
اگر آیتمها بیشتر از سه عدد باشند، میتوانیم از حالت مسیر جعلی استفاده کنیم که توسط متد MakeFakePath انجام میشود. البته بعد از آن هم باید دوباره viewها را چینش کنیم تا مسیر جدید ترسیم گردد، چون ممکن است بعد از آن باز هم جا نباشد یا آیتمها بیشتر از سه عدد نیستند. در این حالت، حداقل کاری که میتوانیم انجام دهیم این است که فضای موجود را بین آنها تقسیم کنیم تا همهی کاسه، کوزهها سر آیتم آخر نشکند و متنش به ... تغییر یابد و حداقل از هر آیتم، مقداری از متن اصلی نمایش داده شود. پس میانگین فضای موجود را گرفته و بر تعداد المانها تقسیم میکنیم. البته این را هم باید در نظر گرفت که در تقسیم بندی، بعضی آیتمها آن مقدار پهنا را نیاز ندارند و با پهنای کمتر هم میشود کل متنشان را نشان داد. پس یک کار اضافهتر این است که مقدار پهنای اضافی آنها را هم حساب کنیم و فقط آیتمهایی را پهنا دهیم که به مقدار بیشتری از این میانگین احتیاج دارند. در اینجا کار به پایان میرسد و مسیر نمایش داده میشود.
نحوهی کارکرد متد MakeFakePath بدین صورت است که 4 عدد TextView را ایجاد کرده که المانهای با اندیس 0 و 2 و 3 به صورت نرمال و عادی ایجاد شده و همان کارکرد سابق را دارند. ولی المان شماره دو با اندیس 1 با متن ... نمایندهی آیتمهای میانی است و رویدادکلیک آن به شکل زیر تحریف یافته است:
//if elements are so much(mor than 3),we make a fake path to decrease elements private void MakeFakePath() { //we make 4 new elements that index 1 is fake element and has a rest of real path in its heart //when user click on it,path would be opened textViews=new ArrayList<>(4); TextView[] tvs=new TextView[4]; int[] positions= {0,items.size()-3,items.size()-2,items.size()-1}; for (int i=0;i<4;i++) { //request for new textviews tvs[i]=MakeTextView(positions[i],items.get(positions[i]).getId()); if(i!=1) tvs[i].setText(items.get(positions[i]).getDiplayText()); else { tvs[i].setText("..."); //override click event and change it to part of code to open real path by call setposition method and redraw path tvs[i].setOnClickListener(new View.OnClickListener() { @Override public void onClick(View v) { int pos = items.size() - 3; int id = items.get(pos).getId(); SetPosition(items.size() - 3); clickListener.onClick(pos, id); } }); } textViews.add(tvs[i]); } }
قسمت قبل بیشتر آشنایی با یک سری از اصطلاحات مرتبط با فریم ورک MAF بود و همچنین نحوهی کلی استفاده از آن. در این قسمت یک مثال ساده را با آن پیاده سازی خواهیم کرد و فرض قسمت دوم بر این است که افزونهی Visual Studio Pipeline Builder را نیز نصب کردهاید.
یک نکته پیش از شروع:
- اگر افزونهی Visual Studio Pipeline Builder پس از نصب به منوی Tools اضافه نشده است، یک پوشهی جدید را به نام Addins در مسیر Documents\Visual Studio 2008 ایجاد کرده و سپس فایلهای آنرا در این مسیر کپی کنید.
ساختار اولیه یک پروژه MAF
- پروژههایی که از MAF استفاده میکنند، نیاز به ارجاعاتی به دو اسمبلی استاندارد System.AddIn.dll و System.AddIn.Contract.dll دارند (مطابق شکل زیر):
- ساختار آغازین یک پروژه MAF از سه پروژه تشکیل میشود که توسط افزونهی Visual Studio Pipeline Builder به 7 پروژه بسط خواهد یافت.
این سه پروژه استاندارد آغازین شامل موارد زیر هستند:
- هاست: همان برنامهی اصلی که قرار است از افزونه استفاده کند.
- قرار داد: نحوهی تعامل هاست و افزونه در این پروژه تعریف میشود. (یک پروژه از نوع class library)
- افزونه: کار پیاده سازی قرار داد را عهده دار خواهد شد. (یک پروژه از نوع class library)
- همچنین مرسوم است جهت مدیریت بهتر خروجیهای حاصل شده یک پوشه Output را نیز به این solution اضافه کنند:
اکنون با توجه به این محل خروجی، به خواص Build سه پروژه موجود مراجعه کرده و مسیر Build را اندکی اصلاح خواهیم کرد (هر سه مورد بهتر است اصلاح شوند)، برای مثال:
نکتهی مهم هم اینجا است که خروجی host باید به ریشه این پوشه تنظیم شود و سایر پروژهها هر کدام خروجی خاص خود را در پوشهای داخل این ریشه باید ایجاد کنند.
تا اینجا قالب اصلی کار آماده شده است. قرارداد ما هم به شکل زیر است (ویژگی AddInContract آن نیز نباید فراموش شود):
using System.AddIn.Pipeline;
using System.AddIn.Contract;
namespace CalculatorConract
{
[AddInContract]
public interface ICalculatorContract : IContract
{
double Operate(string operation, double a, double b);
}
}
به عبارت دیگر برنامهای محاسباتی داریم (هاست) که دو عدد double را در اختیار افزونههای خودش قرار میدهد و سپس این افزونهها یک عملیات ریاضی را بر روی آنها انجام داده و خروجی را بر میگردانند. نوع عملیات توسط آرگومان operation مشخص میشود. این آرگومان به کلیه افزونههای موجود ارسال خواهد شد و احتمالا یکی از آنها این مورد را پیاده سازی کرده است. در غیر اینصورت یک استثنای عملیات پیاده سازی نشده صادر میشود.
البته روش بهتر طراحی این افزونه، اضافه کردن متد یا خاصیتی جهت مشخص کردن نوع و یا انواع عملیات پشتیبانی شده توسط افزونه است که جهت سادگی این مثال، به این طراحی ساده اکتفا میشود.
ایجاد pipeline
اگر قسمت قبل را مطالعه کرده باشید، یک راه حل مبتنی بر MAF از 7 پروژه تشکیل میشود که عمدهترین خاصیت آنها مقاوم کردن سیستم در مقابل تغییرات نگارش قرارداد است. در این حالت اگر قرار داد تغییر کند، نه هاست و نه افزونهی قدیمی، نیازی به تغییر در کدهای خود نخواهند داشت و این پروژههای میانی هستند که کار وفق دادن (adapters) نهایی را برعهده میگیرند.
برای ایجاد خودکار View ها و همچنین Adapters ، از افزونهی Visual Studio Pipeline Builder که پیشتر معرفی شد استفاده خواهیم کرد.
سه گزینهی آن هم مشخص هستند. نام پروژهی قرارداد، مسیر پروژهی هاست و مسیر خروجی نهایی معرفی شده. پیش از استفاده از این افزونه نیاز است تا یکبار solution مورد نظر کامپایل شود. پس از کلیک بر روی دکمهی OK، پروژههای ذکر شده ایجاد خواهند شد:
پس از ایجاد این پروژهها، نیاز به اصلاحات مختصری در مورد نام اسمبلی و فضای نام هر کدام میباشد؛ زیرا به صورت پیش فرض هر کدام به نام template نامگذاری شدهاند:
پیاده سازی افزونه
قالب کاری استفاده از این فریم ورک آماده است. اکنون نوبت به پیاده سازی یک افزونه میباشد. به پروژه AddIn مراجعه کرده و ارجاعی را به اسمبلی AddInView خواهیم افزود. به این صورت افزونهی ما به صورت مستقیم با قرارداد سروکار نداشته و ارتباطات، در راستای همان pipeline تعریف شده، جهت مقاوم شدن در برابر تغییرات صورت میگیرد:
using System;
using CalculatorConract.AddInViews;
using System.AddIn;
namespace CalculatorAddIn
{
[AddIn]
public class MyCalculatorAddIn : ICalculator
{
public double Operate(string operation, double a, double b)
{
throw new NotImplementedException();
}
}
}
در اینجا افزونهی ما باید اینترفیس ICalculator مربوط به AddInView را پیاده سازی نماید که برای مثال خواهیم داشت:
using System;
using CalculatorConract.AddInViews;
using System.AddIn;
namespace CalculatorAddIn
{
[AddIn("افزونه یک", Description = "توضیحات", Publisher = "نویسنده", Version = "نگارش یک")]
public class MyCalculatorAddIn : ICalculator
{
public double Operate(string operation, double a, double b)
{
switch (operation)
{
case "+":
return a + b;
case "-":
return a - b;
case "*":
return a * b;
default:
throw new NotSupportedException("عملیات مورد نظر توسط این افزونه پشتیبانی نمیشود");
}
}
}
}
همانطور که در قسمت قبل نیز ذکر شد، این کلاس باید با ویژگی AddIn مزین شود که توسط آن میتوان توضیحاتی در مورد نام ، نویسنده و نگارش افزونه ارائه داد.
استفاده از افزونهی تولید شده
هاست برای استفاده از افزونههایی با قرارداد ذکر شده، مطابق pipeline پروژه، نیاز به ارجاعی به اسمبلی HostView دارد و در اینجا نیز هاست به صورت مستقیم با قرارداد کاری نخواهد داشت. همچنین هاست هیچ ارجاع مستقیمی به افزونهها نداشته و بارگذاری و مدیریت آنها به صورت پویا انجام خواهد شد.
نکتهی مهم!
در هر دو ارجاع به HostView و یا AddInView باید خاصیت Copy to local به false تنظیم شود، در غیر اینصورت افزونهی شما بارگذاری نخواهد شد.
پس از افزودن ارجاعی به HostView، نمونهای از استفاده از افزونهی تولید شده به صورت زیر میتواند باشد که توضیحات مربوطه به صورت کامنت آورده شده است:
using System;
using System.AddIn.Hosting;
using CalculatorConract.HostViews;
namespace Calculator
{
class Program
{
private static ICalculator _calculator;
static void doOperation()
{
Console.WriteLine("1+2: {0}", _calculator.Operate("+", 1, 2));
}
static void Main(string[] args)
{
//مسیر پوشه ریشه مربوطه به خط لوله افزونهها
string path = Environment.CurrentDirectory;
//مشخص سازی مسیر خواندن و کش کردن افزونهها
AddInStore.Update(path);
//یافتن افزونههایی سازگار با شرایط قرارداد پروژه
//در اینجا هیچ افزونهای بارگذاری نمیشود
var addIns = AddInStore.FindAddIns(typeof(ICalculator), path);
//اگر افزونهای یافت شد
if (addIns.Count > 0)
{
var addIn = addIns[0]; //استفاده از اولین افزونه
Console.WriteLine("1st addIn: {0}", addIn.Name);
//فعال سازی افزونه و همچنین مشخص سازی سطح دسترسی آن
_calculator = addIn.Activate<ICalculator>(AddInSecurityLevel.Intranet);
//یک نمونه از استفاده آن
doOperation();
}
Console.WriteLine("Press a key...");
Console.ReadKey();
}
}
}
چند نکته جالب توجه در مورد قابلیتهای ارائه شده:
- مدیریت load و unload پویا
- امکان تعریف سطح دسترسی و ویژگیهای امنیتی اجرای یک افزونه
- امکان ایزوله سازی پروسه اجرای افزونه از هاست (در ادامه توضیح داده خواهد شد)
- مقاوم بودن پروژه به نگارشهای مختلف قرارداد
اجرای افزونه در یک پروسه مجزا
حتما با امکانات مرورگر کروم و یا IE8 در مورد اجرای هر tab آنها در یک پروسهی مجزا از پروسه اصلی هاست مطلع هستید. به این صورت پروسهی هاست از رفتار tab ها محافظت میشود، همچنین پروسهی هر tab نیز از tab دیگر ایزوله خواهد بود. یک چنین قابلیتی در این فریم ورک نیز پیش بینی شده است.
//فعال سازی افزونه و همچنین مشخص سازی سطح دسترسی آن
//همچنین جدا سازی پروسه اجرایی افزونه از هاست
_calculator = addIn.Activate<ICalculator>(
new AddInProcess(),
AddInSecurityLevel.Intranet);
در این حالت اگر پس از فعال شدن افزونه، یک break point قرار دهیم و به task manager ویندوز مراجعه نمائیم، پروسهی مجزای افزونه قابل مشاهده است.
برای مطالعه بیشتر + ، + ، + و +