froala/wysiwyg-editor 1.2 منتشر شد
public virtual ActionResult FroalaUploadFile(HttpPostedFileBase file
توی حالتی که تصویر آپلود کنیم توی قسمت Params ارسالی این اطلاعاتی فرستاده میشه
Content-Disposition: form-data; name="file"; filename="picName.jpg"
اما توی حالت آپلود فایل
Content-Disposition: form-data; name="[object Object]"; filename="1202.pdf"
به اینصورت اطلاعات به اکشن فرستاده میشه
Cookie - قسمت دوم
کوکی در جاوا اسکریپت
document.cookie = "name=value; expires=date; domain=theDomain; path=thePath; secure";
document.cookie = 'myCookie=myValue; max-age=432000; domain=d.com; path=/test';
myCookie=myValue
document.cookie = 'mySecondCookie=mySecondValue; path=/'
myCookie=myValue; mySecondCookie=mySecondValue
function setCookie(data, value) { if (typeof data === "string") { data = { name: data, value: value }; }; if (!data.name) throw "Cookie's name can not be null."; var cookie = escape(data.name) + "=" + escape(data.value); var expDate = null; if (data.expDays) { expDate = new Date(); expDate.setDate(expDate.getDate() + data.expDays); } else if (data.expYear && data.expMonth && data.expDay) { expDate = new Date(data.expYear, data.expMonth, data.expDay); } else if (data.expires) { expDate = data.expires; } else if (data.maxAge) { expDate = new Date(); expDate.setSeconds(expDate.getSeconds() + data.maxAge); } if (expDate != null) cookie += "; expires=" + expDate.toGMTString(); if (data.domain) cookie += "; domain=" + escape(data.domain); if (data.path) cookie += "; path=" + escape(data.path); if (data.secure) cookie += "; secure"; document.cookie = cookie; return document.cookie; }
setCookie('cookie1', 'Value1'); setCookie({name:'cookie1', value:'Value1'}); setCookie({name:'cookie2', value:'Value2', expDays:10}); setCookie({name:'cookie3', value:'Value3', expires:new Date()}); setCookie({name:'cookie4', value:'Value4', expYear:2013, expMonth:0, expDay:13}); setCookie({name:'cookie3', value:'Value3', maxAge:365*24*60*60}); setCookie({name:'cookie5', value:'Value5', domain:'d.net', path:'/'}); setCookie({name:'cookie6', value:'Value6', secure:true}); setCookie({name:'cookie7', value:'Value7', expDays:100, domain:'dd.com', path:'/employee', secure:true});
function delCookie(data) { if (typeof data === "string") { data = { name: data }; }; data.expDays = -1; return setCookie(data); }
delCookie('myCookie'); delCookie({ name: 'myCookie', domain: 'd.com', path: '/test' });
function getCookie(name) { var cookies = document.cookie.split(";"); for (var i = 0; i < cookies.length; i++) { var cookie = cookies[i].split("="); if (cookie[0].trim() == escape(name)) { return unescape(cookie[1].trim()); } } return null; }
String.prototype.trim = function () { return this.replace(/^\s+|\s+$/g, ""); };
String.prototype.trimStart = function () { return this.replace(/^\s+/, ""); }; String.prototype.trimEnd = function () { return this.replace(/\s+$/, ""); };
cookie.shift(1); return unescape(cookie.join('=').trim());
function getCookie(name) { var foundCookies = []; var cookies = document.cookie.split(";"); for (var i = 0; i < cookies.length; i++) { var cookie = cookies[i].split("="); if (cookie[0].trim() == escape(name) && cookie.length >= 2) { cookie.shift(1); foundCookies.push(unescape(cookie.join('=').trim())); } } return foundCookies.length > 1 ? foundCookies : foundCookies.length == 1 ? foundCookies[0] : null; }
در انتهای قسمت قبل، نحوهی ایجاد یک جدول جدید با فیلدی از نوع فایل استریم بررسی شد، حال اگر جدولی از پیش وجود داشت، نحوهی افزودن فیلد ویژه مورد نظر به آن، به صورت زیر است:
alter table tbl_files set(filestream_on ='default')
go
alter table tbl_files
add
[systemfile] varbinary(max) filestream null ,
FileId uniqueidentifier not null rowguidcol unique default (newid())
go
در ادامه جدول tblFiles قسمت قبل را در نظر بگیرید:
CREATE TABLE [tblFiles](
[FileId] [uniqueidentifier] ROWGUIDCOL NOT NULL,
[Title] [nvarchar](255) NOT NULL,
[SystemFile] [varbinary](max) FILESTREAM NULL,
UNIQUE NONCLUSTERED
(
[FileId] ASC
)WITH (PAD_INDEX = OFF, STATISTICS_NORECOMPUTE = OFF, IGNORE_DUP_KEY = OFF, ALLOW_ROW_LOCKS = ON, ALLOW_PAGE_LOCKS = ON) ON [PRIMARY]
) ON [PRIMARY] FILESTREAM_ON [fsg1]
ALTER TABLE [dbo].[tblFiles] ADD DEFAULT (newid()) FOR [FileId]
GO
نحوهی افزودن رکوردی جدید به جدول tblFiles :
INSERT INTO [tblFiles]
(
[Title],
[SystemFile]
)
VALUES
(
'file-1',
CAST('data data data' AS VARBINARY(MAX))
)
اگر کنجکاو باشید که این فایل اکنون کجا ذخیره شده و نحوهی مدیریت آن توسط اس کیوال سرور به چه صورتی است، فقط کافی است به مسیری که هنگام افزودن گروه فایلها و فایل مربوطه در تنظیمات خواص دیتابیس در قسمت قبل مشخص کردیم، مراجعه کرد (شکل زیر).
بدیهی است افزودن یک رشته به این صورت کاربرد عملی ندارد و صرفا جهت یک مثال ارائه شد. در ادامه، نحوهی ثبت محتویات یک فایل را در فیلدی از نوع فایل استریم و سپس خواندن اطلاعات آنرا از طریق برنامه نویسی بررسی خواهیم کرد:
using System;
using System.IO;
using System.Data.SqlClient;
using System.Data;
namespace FileStreamTest
{
class CFS
{
/// <summary>
/// افزودن رکورد به جدول حاوی ستونی از نوع فایل استریم
/// </summary>
/// <param name="filePath">مسیر فایل</param>
/// <param name="title">عنوانی دلخواه</param>
public static void AddNewRecord(string filePath, string title)
{
//آیا فایل وجود دارد؟
if (!File.Exists(filePath))
throw new FileNotFoundException(
"لطفا مسیر فایل معتبری را مشخص نمائید", filePath);
//خواندن اطلاعات فایل در آرایهای از بایتها
byte[] buffer = File.ReadAllBytes(filePath);
using (SqlConnection objSqlCon = new SqlConnection())
{
//todo: کانکشن استرینگ باید از یک فایل کانفیگ خوانده شود
objSqlCon.ConnectionString =
"Data Source=(local);Initial Catalog=testdb2009;Integrated Security = true";
objSqlCon.Open();
//شروع یک تراکنش
using (SqlTransaction objSqlTran = objSqlCon.BeginTransaction())
{
//ساخت عبارت افزودن پارامتری
using (SqlCommand objSqlCmd = new SqlCommand(
"INSERT INTO [tblFiles]([Title],[SystemFile]) VALUES(@title , @file)",
objSqlCon, objSqlTran))
{
objSqlCmd.CommandType = CommandType.Text;
//تعریف وضعیت پارامترها و مقدار دهی آنها
objSqlCmd.Parameters.AddWithValue("@title", title);
objSqlCmd.Parameters.AddWithValue("@file", buffer);
//اجرای فرامین
objSqlCmd.ExecuteNonQuery();
}
//پایان تراکنش
objSqlTran.Commit();
}
}
}
/// <summary>
/// دریافت اطلاعات فایل ذخیره شده به صورت آرایهای از بایتها
/// </summary>
/// <param name="fileId">کلید مورد استفاده</param>
/// <returns></returns>
public static byte[] GetDataFromDb(string fileId)
{
byte[] data = null;
using (SqlConnection objConn = new SqlConnection())
{
//کوئری اس کیوال پارامتری جهت دریافت محتویات فایل
string cmdText = "SELECT SystemFile FROM tblFiles WHERE FileId=@id";
using (SqlCommand objCmd = new SqlCommand(cmdText, objConn))
{
//todo: کانکشن استرینگ باید از یک فایل کانفیگ خوانده شود
objConn.ConnectionString =
"Data Source=(local);Initial Catalog=testdb2009;Integrated Security = true";
objConn.Open();
//تنظیم کردن وضعیت و مقدار پارامتر تعریف شده در کوئری
objCmd.Parameters.AddWithValue("@id", fileId);
//اجرای فرامین و دریافت فایل
using (SqlDataReader objread = objCmd.ExecuteReader())
{
if (objread != null)
if (objread.Read())
{
if (objread["SystemFile"] != DBNull.Value)
data = (byte[])objread["SystemFile"];
}
}
}
}
return data;
}
}
}
مثالی در مورد روش استفاده از کلاس فوق :
using System.IO;
namespace FileStreamTest
{
class Program
{
static void Main(string[] args)
{
CFS.AddNewRecord(@"C:\filest05.PNG", "test1");
//آی دی رکورد ذخیره شده در دیتابیس برای مثال
byte[] data = CFS.GetDataFromDb("BB848D45-382C-4D95-BF4E-52C3509407D4");
if (data != null)
{
File.WriteAllBytes(@"C:\tst.PNG", data);
}
}
}
}
در روش دیگری که در اکثر مقالات مرتبط مورد استفاده است، از شیء SqlFileStream کمک گرفته شده و نحوهی انجام آن نیز به صورت زیر میباشد.
در ابتدا دو رویه ذخیره شده زیر را ایجاد میکنیم:
CREATE PROCEDURE [AddFile](@Title NVARCHAR(255), @filepath VARCHAR(MAX) OUTPUT)
AS
BEGIN
SET NOCOUNT ON;
DECLARE @ID UNIQUEIDENTIFIER
SET @ID = NEWID()
INSERT INTO [tblFiles]
(
[FileId],
[title],
[SystemFile]
)
VALUES
(
@ID,
@Title,
CAST('' AS VARBINARY(MAX))
)
SELECT @filepath = SystemFile.PathName()
FROM tblFiles
WHERE FileId = @ID
END
GO
CREATE PROCEDURE [GetFilePath](@Id VARCHAR(50))
AS
BEGIN
SET NOCOUNT ON;
SELECT SystemFile.PathName()
FROM tblFiles
WHERE FileId = @ID
END
رویه ذخیره شده GetFilePath نیز تنها مسیر سیستمی فایل استریم ذخیره شده را بر میگرداند.
به این ترتیب کدهای برنامه به صورت زیر تغییر خواهند کرد:
using System.Data.SqlClient;
using System.Data;
using System.Data.SqlTypes;
using System.IO;
namespace FileStreamTest
{
class CFSqlFileStream
{
/// <summary>
/// افزودن رکورد به جدول حاوی ستونی از نوع فایل استریم
/// </summary>
/// <param name="filePath">مسیر فایل</param>
/// <param name="title">عنوانی دلخواه</param>
public static void AddNewRecord(string filePath, string title)
{
//آیا فایل وجود دارد؟
if (!File.Exists(filePath))
throw new FileNotFoundException(
"لطفا مسیر فایل معتبری را مشخص نمائید", filePath);
//خواندن اطلاعات فایل در آرایهای از بایتها
byte[] buffer = File.ReadAllBytes(filePath);
using (SqlConnection objSqlCon = new SqlConnection())
{
//todo: کانکشن استرینگ باید از یک فایل کانفیگ خوانده شود
objSqlCon.ConnectionString =
"Data Source=(local);Initial Catalog=testdb2009;Integrated Security = true";
objSqlCon.Open();
//شروع یک تراکنش
using (SqlTransaction objSqlTran = objSqlCon.BeginTransaction())
{
//استفاده از رویه ذخیره شده افزودن فایل
using (SqlCommand objSqlCmd = new SqlCommand(
"AddFile", objSqlCon, objSqlTran))
{
objSqlCmd.CommandType = CommandType.StoredProcedure;
//مشخص ساختن وضعیت و مقدار پارامتر عنوان
SqlParameter objSqlParam1 = new SqlParameter("@Title", SqlDbType.NVarChar, 255);
objSqlParam1.Value = title;
//مشخص ساختن پارامتر خروجی رویه ذخیره شده
SqlParameter objSqlParamOutput = new SqlParameter("@filepath", SqlDbType.VarChar, -1);
objSqlParamOutput.Direction = ParameterDirection.Output;
//افزودن پارامترها به شیء کامند
objSqlCmd.Parameters.Add(objSqlParam1);
objSqlCmd.Parameters.Add(objSqlParamOutput);
//اجرای رویه ذخیره شده
objSqlCmd.ExecuteNonQuery();
//و سپس دریافت خروجی آن
string Path = objSqlCmd.Parameters["@filepath"].Value.ToString();
//زمینه تراکنش فایل استریم موجود را دریافت کرده و از آن برای نوشتن محتویات فایل استفاده خواهیم کرد
//این مورد نیز یکی از تازههای اس کیوال سرور 2008 است
using (SqlCommand objCmd = new SqlCommand(
"SELECT GET_FILESTREAM_TRANSACTION_CONTEXT()", objSqlCon, objSqlTran))
{
byte[] objContext = (byte[])objCmd.ExecuteScalar();
using (SqlFileStream objSqlFileStream =
new SqlFileStream(Path, objContext, FileAccess.Write))
{
objSqlFileStream.Write(buffer, 0, buffer.Length);
}
}
}
objSqlTran.Commit();
}
}
}
/// <summary>
/// دریافت اطلاعات فایل ذخیره شده به صورت آرایهای از بایتها
/// </summary>
/// <param name="fileId">کلید مورد استفاده</param>
/// <returns></returns>
public static byte[] GetDataFromDb(string fileId)
{
byte[] buffer = null;
using (SqlConnection objSqlCon = new SqlConnection())
{
//todo: کانکشن استرینگ باید از یک فایل کانفیگ خوانده شود
objSqlCon.ConnectionString =
"Data Source=(local);Initial Catalog=testdb2009;Integrated Security = true";
objSqlCon.Open();
//شروع یک تراکنش
using (SqlTransaction objSqlTran = objSqlCon.BeginTransaction())
{
//استفاده از رویه ذخیره شده دریافت مسیر فایل
using (SqlCommand objSqlCmd =
new SqlCommand("GetFilePath", objSqlCon, objSqlTran))
{
objSqlCmd.CommandType = CommandType.StoredProcedure;
//مشخص ساختن پارامتر ورودی رویه ذخیره شده و مقدار دهی آن
SqlParameter objSqlParam1 = new SqlParameter("@ID", SqlDbType.VarChar, 50);
objSqlParam1.Value = fileId;
objSqlCmd.Parameters.Add(objSqlParam1);
//اجرای رویه ذخیره شده و دریافت مسیر سیستمی فایل استریم
string path = string.Empty;
using (SqlDataReader sdr = objSqlCmd.ExecuteReader())
{
sdr.Read();
path = sdr[0].ToString();
}
//زمینه تراکنش فایل استریم موجود را دریافت کرده و از آن برای خواندن محتویات فایل استفاده خواهیم کرد
//این مورد نیز یکی از تازههای اس کیوال سرور 2008 است
using (SqlCommand objCmd = new SqlCommand(
"SELECT GET_FILESTREAM_TRANSACTION_CONTEXT()", objSqlCon, objSqlTran))
{
byte[] objContext = (byte[])objCmd.ExecuteScalar();
using (SqlFileStream objSqlFileStream =
new SqlFileStream(path, objContext, FileAccess.Read))
{
buffer = new byte[(int)objSqlFileStream.Length];
objSqlFileStream.Read(buffer, 0, buffer.Length);
}
}
}
objSqlTran.Commit();
}
}
return buffer;
}
}
}
FILESTREAM Storage in SQL Server 2008
ReSharper جهت بهبود کیفیت کدهای نوشته شده راهنماییهای مختلفی را ارائه میدهد. اما اکثر اینها مختصر و مفید و خلاصه هستند. برای مثال این متد بهتر است استاتیک شود یا این متغیر بهتر است readonly شود و الی آخر. اما چرا؟
برای رفع این نقیصه، افزونهای برای ReSharper تهیه شده است به نام WhySharper که دلایل راهنماییهای ارائه شده از طرف افزونهی اصلی را نیز بیان میکند (لینکی را به سایت stackoverflow جهت مشاهده بحث مربوطه ارائه میدهد).
این افزونه از گوگل کد و یا رپیدشیر قابل دریافت است.
متاسفانه امکان استفاده از گوگل کد وجود ندارد و این افزونه، فایل بررسی نگارش و همچنین پیشنهادات خود را از گوگلکد میخواند که سبب عدم بارگذاری آن خواهد شد. برای رفع این مشکل، مسیر زیر را پس از نصب پیدا کنید:
سپس دو فایل زیر را در آن مسیر کپی نمائید:
دریافت این دو فایل
Popover بوت استرپ برای کار با منابع remote طراحی نشدهاست و نیاز است توابع API آنرا به همراه jQuery Ajax ترکیب کرد تا به تصویر فوق رسید.
مرحلهی اول: اکشن متدی که یک partial view را باز میگرداند
فرض کنید اکشن متدی که لیست کاربران رای دادهی به یک مطلب را باز میگرداند، چنین شکلی را دارد:
public ActionResult RenderResults(string param1) { var users = new[] { new User{ Id = 1, Name = "Test 1", Rating = 3}, new User{ Id = 2, Name = "Test 2", Rating = 4}, new User{ Id = 3, Name = "Test 3", Rating = 5} }; return PartialView("_RenderResults", model: users); }
@using RemotePopOver.Models @model IList<User> <ul id="ratings1" data-title="Ratings" class="list-unstyled"> @foreach (var user in Model) { <li> @user.Name <span class="badge pull-right">@user.Rating</span> </li> } </ul>
مرحلهی دوم: دریافت اطلاعات partial view با استفاده از jQuery Ajax و سپس درج آن در یک popover
میخواهیم با حرکت ماوس بر روی دکمهی سفارشی ذیل، یک popover ظاهر شده و محتوای خودش را از اکشن متد فوق تامین کند.
<span id="remotePopover1" aria-hidden="true" data-param1="test" data-popover-content-url="@Url.Action("RenderResults", "Home")" class="glyphicon glyphicon-info-sign btn btn-info"></span>
در ادامه نحوهی استفادهی از این ویژگیها را در jQuery Ajax مشاهده میکنید:
@section Scripts { <script type="text/javascript"> $(document).ready(function () { $('body').on('mouseenter', 'span[data-popover-content-url]', function () { var el = $(this); $.ajax({ type: "POST", url: $(this).data("popover-content-url"), data: JSON.stringify({ param1: $(this).data("param1") }), contentType: "application/json; charset=utf-8", dataType: "json", // controller is returning a simple text, not json complete: function (xhr, status) { var data = xhr.responseText; if (status === 'error' || !data) { el.popover({ content: 'Error connecting server!', trigger: 'focus', html: true, container: 'body', placement: 'auto', title: 'Error!' }).popover('show'); } else { el.popover({ content: data, trigger: 'focus', html: true, container: 'body', placement: 'auto', title: $('<html />').html(data).find('#ratings1:first').data('title') }).popover('show'); } } }); }).on('mouseleave', 'span[data-popover-content-url]', function () { $(this).popover('hide'); }); }); </script> }
خروجی partial view به صورت json نیست. بنابراین باید اطلاعات نهایی آنرا در callback ویژهی complete دریافت کرد. مقدار data دریافتی، معادل اطلاعات رندر شدهی partial view است. به همین جهت آنرا به خاصیت content متد popver ارسال میکنیم. همچنین چون خروجی patrtial view به همراه html است، نیاز است خاصیت html متد popover نیز به true تنظیم شود. در خاصیت title، نحوهی دسترسی به مقدار data-title تنظیم شدهی در partial view را مشاهده میکنید.
کدهای کامل این مثال را از اینجا میتوانید دریافت کنید:
RemotePopOver.zip
(JSON (JavaScript Object Notation یک راه مناسب برای نگهداری اطلاعات است و از لحاظ ساختاری شباهت زیادی به XML، رقیب قدیمی خود دارد.
وب سرویس و آجاکس برای انتقال اطلاعات از این روش استفاده میکنند و بعضی از پایگاههای داده مانند RavenDB بر مبنای این تکنولوژی پایه گذاری شده اند.
هیچ چیزی نمیتواند مثل یک مثال؛ خوانایی ، سادگی و کم حجم بودن این روش را نشان دهد :
اگر یک شئ با ساختار زیر در سی شارپ داشته باشید :
class Customer { public int Id { get; set; } public string FirstName { get; set; } public string LastName { get; set; } }
ساختار JSON متناظر با آن ( در صورت این که مقدار دهی شده باشد ) به صورت زیر است:
{ "Id":1, "FirstName":"John", "LastName":"Doe" }
و در یک مثال پیچیدهتر :
class Customer { public int Id { get; set; } public string FirstName { get; set; } public string LastName { get; set; } public Car Car { get; set; } public IEnumerable<Location> Locations { get; set; } } class Location { public int Id { get; set; } public string Address { get; set; } public int Zip { get; set; } } class Car { public int Id { get; set; } public string Model { get; set; } }
{ "Id":1, "FirstName":"John", "LastName":"Doe", "Car": { "Id":1, "Model":"Nissan GT-R" }, "Locations":[ { "Id":1, "Address":"30 Mortensen Avenue, Salinas", "Zip":93905 }, { "Id":2, "Address":"65 West Alisal Street, #210, Salinas", "Zip":95812 } ] }
ساختار JSON را مجموعه ای از ( نام - مقدار ) تشکیل میدهد. ساختار مشابه آن در زبان سی شارپ KeyValuePair است.
مشاهده این تصاویر، بهترین درک را از ساختار JSON به شما میدهد.
Json.net یکی از بهترین کتابخانه هایی است که برای کار با این تکنولوژی در net. ارائه شده است. بهترین روش اضافه نمودن آن به پروژه NuGet است.برای این کار دستور زیر را در Package Manager Console وارد کنید.
PM> Install-Package Newtonsoft.Json
با استفاده از کد زیر میتوانید یک Object را به فرمت JSON تبدیل کنید.
var customer = new Customer { Id = 1, FirstName = "John", LastName = "Doe", Car = new Car { Id = 1, Model = "Nissan GT-R" }, Locations = new[] { new Location { Id = 1, Address = "30 Mortensen Avenue, Salinas", Zip = 93905 }, new Location { Id = 2, Address = "65 West Alisal Street, #210, Salinas", Zip = 95812 }, } };
var data = Newtonsoft.Json.JsonConvert.SerializeObject(customer);
خروجی تابع SerializeObject رشته ای است که محتوی آن را در چهارمین بلاک کد که در بالاتر آمده است، میتوانید مشاهده کنید.
برای Deserialize کردن (Cast اطلاعات با فرمت JSON به کلاس موردنظر) از روش زیر بهره میگیریم :
var customer = Newtonsoft.Json.JsonConvert.DeserializeObject<Customer>(data);
آشنایی با این تکنولوژی، پیش درآمدی برای چشیدن طعم NoSQL و معرفی کارآمدترین روشهای آن است که در آینده خواهیم آموخت...
خوشحال میشوم اگر نظرات شما را در باره این موضوع بدانم.
معرفی Response Cache
جایگزین ویژگی حذف شدهی OutputCache در ASP.NET Core، ویژگی جدیدی است به نام ResponseCache و هدف آن تنظیم هدرهای مرتبط با caching مخصوص HTTP Response ارائه شدهاست. به همین جهت با مکانیزم OutputCache قدیمی ASP.NET MVC که اطلاعات را در حافظهی سرور کش میکرد، کاملا متفاوت است.
البته قرار است میان افزار OutputCache را در نگارشهای آتی ASP.NET Core نیز ارائه کنند.
[ResponseCache(Duration = 60)] public IActionResult Contact() { ViewData["Message"] = "Your contact page."; return View(); }
Cache-Control: public,max-age=60
یک نکته: این ویژگی را هم میتوان به کل کنترلر اعمال کرد و هم به یک اکشن متد خاص. اگر این ویژگی هم به کنترلر و هم به اکشن متدی در آن کنترلر اعمال شده باشد، تنظیمات در سطح متدها، تنظیمات در سطح کلاس را بازنویسی میکنند.
تعیین مکان کش شدن خروجی یک اکشن متد
در هدر فوق، عبارت public را مشاهده میکنید. این public بودن به این معنا است که امکان کش شدن این خروجی، توسط کش سرورهای اشتراکی بین راه هم وجود دارد.
اگر میخواهید این امکان را غیرفعال کنید، نیاز است این public به private تنظیم شود:
[ResponseCache(Duration = 60, Location = ResponseCacheLocation.Client)]
غیرفعال کردن کش شدن خروجی یک اکشن متد
اگر خواستید از کش شدن خروجی یک اکشن متد تحت هر حالتی جلوگیری کنید، مکان آنرا به None و NoStore آنرا به true تنظیم کنید:
[ResponseCache(Location = ResponseCacheLocation.None, NoStore = true)] public IActionResult Error() { return View(); }
Cache-Control: no-store,no-cache Pragma: no-cache
امکان تعریف پروفایلهای کش
بجای اینکه تنظیمات کش کردن تکراری را به انواع و اقسام اکشن متدها اعمال کنیم، میتوان برای آنها پروفایل ایجاد کرده و از نام این پروفایل، جهت به اشتراک گذاری تنظیمات استفاده کنیم. برای این منظور به کلاس آغازین برنامه مراجعه کرده و جایی که سرویس ASP.NET MVC را فعال سازی کردهاید، پروفایل کش جدیدی را تعریف کنید:
public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { services.AddMvc(options => { options.CacheProfiles.Add("PrivateCache", new CacheProfile { Duration = 60, Location = ResponseCacheLocation.Client }); });
[ResponseCache(CacheProfileName = "PrivateCache")]
معرفی سرویس کش درون حافظهای
در نگارشهای پیشین ASP.NET، متدهایی برای کش کردن موقتی اطلاعات در حافظه و سپس بازیابی آنها وجود داشتند. در ASP.NET Core، این متدها توسط سرویس ارائه کنندهی IMemoryCache در اختیار برنامه قرار میگیرند. برای فعال سازی این سرویس جدید باید مراحل ذیل طی شوند:
الف) ابتدا بستهی Microsoft.Extensions.Caching.Memory را به لیست وابستگیهای پروژه در فایل project.json اضافه کنید:
{ "dependencies": { //same as before "Microsoft.Extensions.Caching.Memory": "1.0.0" },
public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { services.AddMemoryCache();
[Route("DNT/[controller]")] public class AboutController : Controller { private readonly IMemoryCache _memoryCache; public AboutController(IMemoryCache memoryCache) { _memoryCache = memoryCache; } [Route("")] public ActionResult Hello() { string cacheKey = "my-cache-key"; string greeting; if (!_memoryCache.TryGetValue(cacheKey, out greeting)) { greeting = "Hello"; // store in the cache _memoryCache.Set(cacheKey, greeting, new MemoryCacheEntryOptions() .SetAbsoluteExpiration(TimeSpan.FromMinutes(1))); } return Content($"{greeting} from DNT!"); }
تنظیمات منقضی شدن کش نیز به حالت absolute تنظیم شدهاست. یعنی پس از یک دقیقه حتما منقضی میشود. اگر فراخوانیهای این متد زیاد است، میتوان حالت منقضی شدن sliding را تنظیم کرد:
new MemoryCacheEntryOptions() .SetSlidingExpiration(TimeSpan.FromMinutes(5))
اگر خواستیم تا این کش سر ساعت منقضی شود، اما در طی این یک ساعت به صورت sliding عمل کند، میتوان از ترکیب دو حالت مطلق و لغزشی استفاده کرد:
new MemoryCacheEntryOptions() .SetSlidingExpiration(TimeSpan.FromMinutes(5)) .SetAbsoluteExpiration(TimeSpan.FromHours(1))
یک نکته: اگر فشار حافظهی سرور زیاد شود، مدیر حافظهی این کش، شروع به منقضی کردن آیتمهایی با حق تقدم پایین میکند. بالاترین حق تقدم را حالت NeverRemove ذیل دارد:
new MemoryCacheEntryOptions() .SetPriority(CacheItemPriority.NeverRemove))
معرفی Tag Helpers مخصوص کش کردن قسمتی از صفحه
در ادامهی مبحث معرفی Tag Helpers، تعدادی از آنها جهت کش کردن محتوای قسمتی از صفحه، طراحی شدهاند:
<cache expires-after="@TimeSpan.FromMinutes(10)"> @Html.Partial("_WhatsNew") *last updated @DateTime.Now.ToLongTimeString() </cache>
برای نمونه در مثال فوق، محتوای پارشال ویوو رندر شده و همچنین تاریخی که پس از آن نمایش داده شدهاست، به مدت 10 دقیقه در حافظهی سرور کش میشوند. اگر این زمان تنظیم نشود، تا زمانیکه برنامه در سرور مشغول به کار است، این قسمت منقضی نخواهد شد.
در اینجا اگر expires-after ذکر شده بود، یعنی پس از این مدت زمان، کش منقضی میشود.
<cache expires-after="@TimeSpan.FromSeconds(5)"> <!--View Component or something that gets data from the database--> *last updated @DateTime.Now.ToLongTimeString() </cache>
<cache expires-on="@DateTime.Today.AddDays(1).AddTicks(-1)"> <!--View Component or something that gets data from the database--> *last updated @DateTime.Now.ToLongTimeString() </cache>
<cache expires-sliding="@TimeSpan.FromMinutes(5)"> <!--View Component or something that gets data from the database--> *last updated @DateTime.Now.ToLongTimeString() </cache>
<cache vary-by-user="true"> <!--View Component or something that gets data from the database--> *last updated @DateTime.Now.ToLongTimeString() </cache>
<cache vary-by-route="id"> <!--View Component or something that gets data from the database--> *last updated @DateTime.Now.ToLongTimeString() </cache>
<cache vary-by-query="search"> <!--View Component or something that gets data from the database--> *last updated @DateTime.Now.ToLongTimeString() </cache>
<cache vary-by-cookie="MyAppCookie"> <!--View Component or something that gets data from the database--> *last updated @DateTime.Now.ToLongTimeString() </cache>
<cache vary-by-header="User-Agent"> <!--View Component or something that gets data from the database--> *last updated @DateTime.Now.ToLongTimeString() </cache>
<cache vary-by="@ViewBag.ProductId"> <!--View Component or something that gets data from the database--> *last updated @DateTime.Now.ToLongTimeString() </cache>
<cache vary-by-user="true" vary-by-route="id"> <!--View Component or something that gets data from the database--> *last updated @DateTime.Now.ToLongTimeString() </cache>
به علاوه چون زیر ساخت این Tag Helper همان Microsoft.Extensions.Caching.Memory است، امکان تنظیم حق تقدم حذف شدن آیتمهای کش شده نیز وجود دارد:
<cache expires-sliding="@TimeSpan.FromMinutes(10)" priority="@Microsoft.Extensions.Caching.Memory.CacheItemPriority.NeverRemove"> <!--View Component or something that gets data from the database--> *last updated @DateTime.Now.ToLongTimeString() </cache>
مبحث تکمیلی
امکان ذخیره سازی آیتمهای کش شده در بانک اطلاعاتی (بجای حافظهی فرار) نیز پیش بینی شدهاست که تحت عنوان «کش توزیع شده» در دسترس است.
Working with a Distributed Cache
<Window> <Grid> <Label Content="Label" /> <Button Content="Button" /> </Grid> </Window>
Dependency Properties
خاصیتهای وابستگی همان خاصیتها یا property هایی هستند در ویندوزفرم با آنها سر و کله میزدید ولی در اینجا تفاوتهایی با پراپرتیهای قبلی وجود دارد که باعث ایجاد مزایای زیادی شده است.
اول اینکه بر خلاف پراپرتیهای ویندوز فرم که در خود فیلدهای تعیین شده همان کنترل ذخیره میشدند، در این روش کلید (نام پراپرتی) و مقدار آن داخل یک شیء دیکشنری قرار میگیرند که از شیء DependencyObject ارث بری شده است و این شیء والد یک متد با نام GetValue برای دریافت مقادیر دارد. مزیت این روش این است که بیخود و بیجهت مانند روش قبلی، ما فیلدهایی را تعریف نمیکنیم که شاید به نصف بیشتر آنها، حتی نیازی نداریم. در این حالت تنها فیلدهایی از حافظه را دریافت و ذخیره میکنیم که واقعا به آنها نیاز داریم. فیلدها یا مقادیر پیش فرض موقع ایجاد شیء در آن ذخیره میشوند.
دومین مزیت این روش خاصیت ارث بری مقادیر از عناصر بالاتر درخت منطقی است. موقعی که از طرف شما برای فرزندان این عنصر مقداری تعیین نشده باشد، سیستم به سمت گرهها یا عناصر بالا یا والد حرکت میکند و اولین عنصری را که مقدارش تنظیم شده باشد، برای فرزندان در نظر میگیرد. به این استراتژی یافتن یک مقدار، استراتژی Resolution میگویند.
سومین مزیت آن وجود یک سیستم اعلان یا گزارش آنی است. در صورتی که شما یک تابع callback را برای یک پراپرتی ست نمایید، با تغییر این پراپرتی تابع معرفی شده صدا زده خواهد شد.
جادوی پشت صحنه
مقادیر پراپرتیها در کلاسی استاتیک به اسم Dependency Property ذخیره میشوند که این ذخیره در حالت نام و مقدار است و مقدار آن شامل callback و مقدار پیش فرض است. شکل زیر نتیجهی شکل دقیقتری را نسبت به قبلی در هنگام پیمایش درخت منطقی به سمت بالا، نشان میدهد.
نحوهی تعریف یک خاصیت وابسته که باید به صورت ایستا تعریف شود به صورت زیر است و برای دریافت و درج مقدار جدید از یک پراپرتی معمولی کمک میگیریم:
// Dependency Property public static readonly DependencyProperty CurrentTimeProperty = DependencyProperty.Register( "CurrentTime", typeof(DateTime), typeof(MyClockControl), new FrameworkPropertyMetadata(DateTime.Now)); // .NET Property wrapper public DateTime CurrentTime { get { return (DateTime)GetValue(CurrentTimeProperty); } set { SetValue(CurrentTimeProperty, value); } }
در مورد خاصیتهای وابسته و کدنویسی آن ها در مطالب آینده بیشتر بحث خواهیم کرد.