n general terms, caching takes place where the frequently-used data is stored, so that the application can quickly access the data rather than accessing the data from the source. Caching can improve the performance and scalability of the application dramatically and can help us to remove the unnecessary requests from the external data sources for the data that changes infrequently.
PM> Install-Package DNTFrameworkCore.Web
- Refactor کردن فرمهای ثبت و ویرایش مرتبط با یک Aggregate، به یک PartialView که با یک ViewModel کار میکند. برای موجودیتهای ساده و پایه، همان Model/DTO، به عنوان Model متناظر با یک ویو یا به اصطلاح ViewModel استفاده میشود؛ ولی برای سایر موارد، از مدلی که نام آن با نام موجودیت + کلمه ModalViewModel یا FormViewModel تشکیل میشود، استفاده خواهیم کرد.
- یک فرم، در قالب یک پارشالویو، به صورت Ajaxای با استفاده از افزونه jquery-unobtrusive-ajax بارگذاری شده و به سرور ارسال خواهد شد.
- یک فرم براساس طراحی خود میتواند در قالب یک مودال باز شود، یا به منظور inline-editing آن را بارگذاری و به قسمتی از صفحه که مدنظرتان میباشد اضافه شود.
- وجود ویو Index به همراه پارشالویو _List برای نمایش لیستی و یک پارشالویو برای عملیات ثبت و ویرایش الزامی میباشد. البته اگر از مکانیزمی که در مطلب « طراحی یک گرید با jQuery Ajax و ASP.NET MVC به همراه پیاده سازی عملیات CRUD» مطرح شد، استفاده نمیکنید و نیاز دارید تا اطلاعات صفحهبندی شده، مرتب شده و فیلتر شدهای را در قالب JSON دریافت کنید، از اکشنمتد ReadPagedList کنترلر پایه استفاده کنید.
public class BlogsController : CrudController<IBlogService, int, BlogModel> { public BlogsController(IBlogService service) : base(service) { } protected override string CreatePermissionName => PermissionNames.Blogs_Create; protected override string EditPermissionName => PermissionNames.Blogs_Edit; protected override string ViewPermissionName => PermissionNames.Blogs_View; protected override string DeletePermissionName => PermissionNames.Blogs_Delete; protected override string ViewName => "_BlogModal"; }
<form asp-action="@(Model.IsNew() ? "Create" : "Edit")" asp-controller="Blogs" asp-modal-form="BlogForm"> <div> <input type="hidden" name="save-continue" value="true"/> <input asp-for="RowVersion" type="hidden"/> <input asp-for="Id" type="hidden"/> <div> <div> <label asp-for="Title"></label> <input asp-for="Title" autocomplete="off"/> <span asp-validation-for="Title"></span> </div> </div> <div> <div> <label asp-for="Url"></label> <input asp-for="Url" type="url"/> <span asp-validation-for="Url"></span> </div> </div> </div> ... </form>
<div> <a asp-modal-delete-link asp-model-id="@Model.Id" asp-modal-toggle="false" asp-controller="Blogs" asp-action="Delete" asp-if="!Model.IsNew()" asp-permission="@PermissionNames.Blogs_Delete" title="Delete Blog"> <i></i> </a> <a title="Refresh Blog" asp-if="!Model.IsNew()" asp-modal-link asp-modal-toggle="false" asp-controller="Blogs" asp-action="Edit" asp-route-id="@Model.Id"> <i></i> </a> <a title="New Blog" asp-modal-link asp-modal-toggle="false" asp-controller="Blogs" asp-action="Create"> <i></i> </a> <button type="button" data-dismiss="modal"> <i></i> Cancel </button> <button type="submit"> <i></i> Save Changes </button> </div>
public class RoleModalViewModel : RoleModel { public IReadOnlyList<LookupItem> PermissionList { get; set; } }
protected override IActionResult RenderView(RoleModel role) { var model = _mapper.Map<RoleModalViewModel>(role); model.PermissionList = ReadPermissionList(); return PartialView(ViewName, model); }
برای مدیریت سناریوهای Master-Detail به مانند قسمت مدیریت دسترسیها در تب Permissions فرم بالا، امکاناتی در زیرساخت تعبیه شده است ولی پیادهسازی آن را به عنوان یک تمرین و با توجه به سری مطالب «Editing Variable Length Reorderable Collections in ASP.NET MVC» به شما واگذار میکنم.
نکته تکمیلی: برای ارسال اطلاعات اضافی به ویو Index متناظر با یک موجودیت میتوانید متد RenderIndex را به شکل زیر بازنویسی کنید:
protected override IActionResult RenderIndex(IPagedQueryResult<RoleReadModel> model) { var indexModel = new RoleIndexViewModel { Items = model.Items, TotalCount = model.TotalCount, Permissions = ReadPermissionList() }; return Request.IsAjaxRequest() ? (IActionResult) PartialView(indexModel) : View(indexModel); }
مدل RoleIndexViewModel استفاده شده در تکه کد بالا نیز به شکل زیر خواهد بود:
public class RoleIndexViewModel : PagedQueryResult<RoleReadModel> { public IReadOnlyList<LookupItem> Permissions { get; set; } }
فرآیند بارگذاری یک پارشالویو در مودال
به عنوان مثال برای استفاده از مودالهای بوت استرپ، ایده کار به این شکل است که یک مودال را به شکل زیر در فایل Layout قرار دهید:
<div class="modal fade" @*tabindex="-1"*@ id="main-modal" data-keyboard="true" data-backdrop="static" role="dialog" aria-hidden="true"> <div class="modal-dialog modal-dialog-centered" role="document"> <div class="modal-content"> <div class="modal-body"> Loading... </div> </div> </div> </div>
سپس در زمان کلیک بروی یک دکمه Ajaxای، ابتدا main-modal را نمایش داده و بعد از دریافت پارشالویو از سرور، آن را با محتوای modal-content جایگزین میکنیم. به همین دلیل Tag Halperهای مطرح شده در مطلب جاری، callbackهای failure/complete/success متناظر با unobtrusive-ajax را نیز مقداردهی میکنند. برای این منظور نیاز است تا متدهای جاوااسکریپتی زیر نیز در سطح شیء window تعریف شده باشند:
/*---------------------------------- asp-modal-link ---------------------------*/ window.handleModalLinkLoaded = function (data, status, xhr) { prepareForm('#main-modal.modal form'); }; window.handleModalLinkFailed = function (xhr, status, error) { //.... }; /*---------------------------------- asp-modal-form ---------------------------*/ window.handleModalFormBegin = function (xhr) { $('#main-modal a').addClass('disabled'); $('#main-modal button').attr('disabled', 'disabled'); }; window.handleModalFormComplete = function (xhr, status) { $('#main-modal a').removeClass('disabled'); $('#main-modal button').removeAttr('disabled'); }; window.handleModalFormSucceeded = function (data, status, xhr) { if (xhr.getResponseHeader('Content-Type') === 'text/html; charset=utf-8') { prepareForm('#main-modal.modal form'); } else { hideMainModal(); } }; window.handleModalFormFailed = function (xhr, status, error, formId) { if (xhr.status === 400) { handleBadRequest(xhr, formId); } };
برای بررسی بیشتر، پیشنهاد میکنم پروژه DNTFrameworkCore.TestWebApp موجود در مخزن این زیرساخت را بازبینی کنید.
مدیریت تغییرات گریدی از اطلاعات به کمک استفاده از الگوی واحد کار مشترک بین ViewModel و لایه سرویس
در این صفحه با کلیک بر روی دکمه به علاوه، یک ردیف به ردیفهای موجود اضافه شده و در اینجا میتوان اطلاعات کاربر جدیدی به همراه سطح دسترسی او را وارد و ذخیره کرد و یا حتی اطلاعات کاربران موجود را ویرایش نمود. اگر بخواهیم مانند مراحلی که در قسمت قبل در مورد تعریف یک صفحه جدید در برنامه توضیح داده شد، عمل کنیم، به صورت خلاصه به ترتیب ذیل عمل شده است:
1) ایجاد صفحه تغییر مشخصات کاربر
ابتدا صفحه Views\Admin\AddNewUser.xaml به پروژه ریشه که Viewهای برنامه در آن تعریف میشوند، اضافه شده است. به همراه دو دکمه و یک ListView که تطابق بهتری با قالب متروی مورد استفاده دارد.
2) تنظیم اعتبارسنجی صفحه اضافه شده
مرحله بعد تعریف هر صفحهای در سیستم، مشخص سازی وضعیت دسترسی به آن است:
/// <summary> /// افزودن و مدیریت کاربران سیستم /// </summary> [PageAuthorization(AuthorizationType.ApplyRequiredRoles, "IsAdmin, CanAddNewUser")]
3) تغییر منوی برنامه جهت اشاره به صفحه جدید
در ادامه در فایل منوی برنامه Views\MainMenu.xaml تعریف دسترسی به صفحه Views\Admin\AddNewUser.xaml قید شده است:
<Button Style="{DynamicResource MetroCircleButtonStyle}" Height="55" Width="55" Command="{Binding DoNavigate}" CommandParameter="\Views\Admin\AddNewUser.xaml" Margin="2"> <Rectangle Width="28" Height="17.25"> <Rectangle.Fill> <VisualBrush Stretch="Fill" Visual="{StaticResource appbar_user_add}" /> </Rectangle.Fill> </Rectangle> </Button>
4) ایجاد ViewModel متناظر با صفحه
مرحله نهایی تعریف صفحه AddNewUser، افزودن ViewModel متناظر با آن است که سورس کامل آنرا در فایل ViewModels\Admin\AddNewUserViewModel.cs پروژه Infrastructure میتوانید ملاحظه کنید.
نکته مهم این ViewModel، ارائه خاصیت لیست کاربران از نوع ObservableCollection به View و گرید برنامه است:
public ObservableCollection<User> UsersList { set; get; }
/// <summary> /// جهت مقاصد انقیاد دادهها در دبلیو پی اف طراحی شده است /// لیستی از کاربران سیستم را باز میگرداند /// </summary> /// <param name="count">تعداد کاربر مد نظر</param> /// <returns>لیستی از کاربران</returns> public ObservableCollection<User> GetSyncedUsersList(int count = 1000) { _users.OrderBy(x => x.FriendlyName).Take(count) .Load(); // For Databinding with WPF. // Before calling this method you need to fill the context by using `Load()` method. return _users.Local; }
در اینجا از قابلیت خاصیتی به نام Local که یک ObservableCollection تحت نظر EF را بازگشت میدهد، استفاده شده است. برای استفاده از این خاصیت، ابتدا باید کوئری خود را تهیه و سپس متد Load را بر روی آن فراخوانی کرد. سپس خاصیت Local بر اساس اطلاعات کوئری قبلی پر و مقدار دهی خواهد شد.
علت انتخاب نام Synced برای این متد، تحت نظر بودن اطلاعات خاصیت Local است تا زمانیکه Context تعریف شده زنده نگه داشته شود. به همین جهت در برنامه جاری از روش زنده نگه داشتن Context به ازای یک ViewModel استفاده شده است.
به Context، توسط اینترفیس IUnitOfWork تزریق شده در سازنده کلاس ViewModel میتوان دسترسی یافت. چون در اینجا از تزریق وابستگیها استفاده شده است، وهلهای که IUnitOfWork کلاس AddNewUserViewModel را تشکیل میدهد، دقیقا همان وهلهای است که در کلاس UsersService لایه سرویس استفاده شده است. در نتیجه، در گرید برنامه هر تغییری اعمال شود، تحت نظر IUnitOfWork خواهد بود و صرفا با فراخوانی متد uow.ApplyAllChanges آن، کلیه تغییرات تمام ردیفهای تحت نظر EF به صورت خودکار در بانک اطلاعاتی درج و یا به روز خواهند شد.
همچنین در مورد ViewModelContextHasChanges نیز در قسمت قبل بحث شد. در اینجا پیاده سازی کننده آن صرفا خاصیت uow.ContextHasChanges است. به این ترتیب اگر کاربر، تغییری را در صفحه داده باشد و بخواهد به صفحه دیگری رجوع کند، با پیام زیر مواجه خواهد شد:
از همین خاصیت برای فعال و غیرفعال کردن دکمه ذخیره سازی اطلاعات نیز استفاده شده است:
/// <summary> /// فعال و غیرفعال سازی خودکار دکمه ثبت /// این متد به صورت خودکار توسط RelayCommand کنترل میشود /// </summary> private bool canDoSave() { // آیا در حین نمایش صفحهای دیگر باید به کاربر پیغام داد که اطلاعات ذخیره نشدهای وجود دارد؟ return ViewModelContextHasChanges; }
/// <summary> /// رخداد ذخیره سازی اطلاعات را دریافت میکند /// </summary> public RelayCommand DoSave { set; get; }
DoSave = new RelayCommand(doSave, canDoSave);
این بررسی نیز بسیار سبک و سریع است. از این جهت که تغییرات Context در حافظه نگهداری میشوند و مراجعه به آن مساوی مراجعه به بانک اطلاعاتی نیست.
معرفی ELMAH
عموما کاربران نمیتوانند گزارش خطای خوبی را ارائه بدهند و البته انتظاری هم از آنان نیست. تنها گزارشی که از یک کاربر دریافت میکنید این است: "برنامه کار نمیکنه!" و همین!
روشهای متعددی برای لاگ کردن خطاهای یک برنامه ASP.Net موجود است؛ چه خودتان آنها را توسعه دهید و یا از ASP.NET health monitoring استفاده کنید.
روش دیگری که این روزها در وبلاگهای متعددی در مورد آن مطلب منتشر میشود، استفاده از ELMAH است. (البته ELMAH به تازگی منتشر نشده ولی تا کیفیت محصولی به عموم ثابت شود مدتی زمان میبرد)
ELMAH یک ماژول رایگان و سورس باز لاگ کردن خطاهای مدیریت نشده برنامههای ASP.Net است. برای استفاده از این ماژول نیازی نیست تا تغییری در برنامه خود ایجاد کنید یا حتی آنرا کامپایل مجدد نمائید. یک فایل dll دارد به همراه کمی تغییر در web.config برنامه جهت معرفی آن و این تمام کاری است که برای برپایی آن لازم است صورت گیرد. این ماژول تمامی خطاهای مدیریت نشدهی برنامه شما را لاگ کرده (در حافظه سرور، در یک فایل xml ، در یک دیتابیس اس کیوال سرور یا اوراکل ، در یک دیتابیس اکسس و یا در یک دیتابیس اس کیوال لایت) و برای مرور آنها یک صفحهی وب سفارشی یا فیدی مخصوص را نیز در اختیار شما قرار میدهد. همچنین این قابلیت را هم دارد که به محض بروز خطایی یک ایمیل را نیز به شما ارسال نماید.
با توجه به اینکه این ماژول در Google code قرار گرفته احتمالا دسترسی به آن مشکل خواهد بود. سورس و فایلهای کامپایل شده آنرا از آدرسهای زیر نیز میتوان دریافت نمود:
نحوه استفاده از ELMAH :
برای استفاده از ELMAH دو کار را باید انجام دهید:
الف) کپی کردن فایل Elmah.dll در پوشه bin برنامه
ب) تنظیم وب کانفیگ برنامه
بهترین مرجع برای آشنایی با نحوه بکار گیری این ماژول، مراجعه به فایل web.config موجود در پوشه samples آن است. بر اساس این فایل نمونه:
- ابتدا باید configSections آن را به وب کانفیگ خود اضافه کنید.
- سپس تگ elmah باید اضافه شود. در این تگ موارد زیر مشخص میشوند:
الف) آیا خطاها توسط آدرس elmah.axd توسط کاربران راه دور قابل مشاهده شود یا خیر.
ب) خطاها کجا ذخیره شوند؟ موارد زیر پشتیبانی میشوند:
دیتابیسهای اس کیوال سرور ، اوراکل ، حافظه سرور، فایلهای xml ، دیتابیس SQLite ، دیتابیس اکسس و یا دیتابیسی از نوع VistaDB
ج) آیا خطاها ایمیل هم بشوند؟ اگر بلی، تگ مربوطه را تنظیم کنید.
د) آیا خطاها به اکانت twitter شما نیز ارسال شوند؟
- در ادامه تگ مربوط به معرفی این httpModules باید تنظیم شود.
- سپس httpHandlers ایی به نام elmah.axd که جهت مرور خطاها میتوان از آن استفاده نمود معرفی میگردد.
- از IIS7 استفاده میکنید؟ قسمت system.webServer را نیز باید اضافه نمائید.
- و در آخر نحوهی دسترسی به elmah.axd مشخص میشود. اگر اجازه دسترسی از راه دور را داده باشید، به این طریق میشود دسترسی را فقط به کاربران مجاز و تعیین اعتبار شده، اعطاء کرد و یا به نقشی مشخص مانند ادمین و غیره.
برای نمونه، اگر بخواهید از دیتابیس SQLite جهت ذخیره سازی خطاهای حاصل شده استفاده نمائید و نیز از ارسال ایمیل صرفنظر کنید، وب کانفیگ برنامه شما باید به شکل زیر تغییر یابد:
<?xml version="1.0"?>
<configuration>
<configSections>
<sectionGroup name="elmah">
<section name="security" requirePermission="false" type="Elmah.SecuritySectionHandler, Elmah"/>
<section name="errorLog" requirePermission="false" type="Elmah.ErrorLogSectionHandler, Elmah" />
<section name="errorMail" requirePermission="false" type="Elmah.ErrorMailSectionHandler, Elmah" />
<section name="errorFilter" requirePermission="false" type="Elmah.ErrorFilterSectionHandler, Elmah"/>
<section name="errorTweet" requirePermission="false" type="Elmah.ErrorTweetSectionHandler, Elmah"/>
</sectionGroup>
</configSections>
<elmah>
<security allowRemoteAccess="1" />
<errorLog type="Elmah.SQLiteErrorLog, Elmah" connectionStringName="cn1" />
</elmah>
<appSettings/>
<connectionStrings>
<add name="cn1" connectionString="data source=~/ErrorsLog/Errors.db" />
</connectionStrings>
<system.web>
<httpModules>
<add name="ErrorLog" type="Elmah.ErrorLogModule, Elmah"/>
</httpModules>
<httpHandlers>
<add verb="POST,GET,HEAD" path="elmah.axd" type="Elmah.ErrorLogPageFactory, Elmah" />
</httpHandlers>
<compilation debug="true"/>
<authentication mode="Windows" />
</system.web>
</configuration>
سادهترین تنظیم این ماژول استفاده از حالت xml است که به ازای هر خطا یک فایل xml را تولید کرده و نیاز به اسمبلی دیگری بجز ماژول مربوطه نخواهد داشت.
تذکر:
از لحاظ امنیتی مثال فوق توصیه نمیشود زیرا allowRemoteAccess آن 1 است و قسمت authorization ذکر نشده است. این مثال فقط جهت راه اندازی و آزمایش اولیه ارائه گردیده است. (همچنین بهتر است این نام پیش فرض را به نامی دیگر مثلا myloggermdl.axd تغییر داده و در قسمت httpHandlers تنظیم نمائید. سپس این نام را به تگ location نیز اضافه کنید)
اکنون برای مشاهده خروجی این ماژول به انتهای آدرس سایت خود، elmah.axd را اضافه کرده و سپس enter کنید:
همانطور که در تصویر مشخص است، تمامی خطاهای لاگ شده گزارش داده شدهاند. همچنین دو نوع فید به همراه امکان دریافت خطاها به صورت CSV نیز موجود است. با کلیک بر روی لینک details ، صفحهی بسیار ارزندهای ارائه میشود که تقریبا نحوهی وقوع ماجرا را بازسازی میکند.
نکتهی مهمی که در صفحهی جزئیات ارائه میشود (علاوه بر stack trace و مشخصات کاربر)، مقادیر تمامی فیلدهای یک صفحه هنگام بروز خطا است (قسمت Raw/Source data in XML or in JSON در این صفحه) :
به این صورت دیگر نیازی نیست از کاربر بپرسید چه چیزی را وارد کرده بودید که خطا حاصل شد. دقیقا مقادیر فیلدهای همان صفحهی زمان بروز خطا نیز برای شما لاگ میگردد.
نکته:
ماژول SQLite ایی که به همراه مجموعه ELMAH ارائه میشود 32 بیتی کامپایل شده (64 بیتی آن نیز موجود است که باید از آن در صورت لزوم استفاده شود). بنابراین برای اینکه در یک سرور 64 بیتی به مشکل برنخورید و خطای BadImageFormat را دریافت نکنید نیاز است تا به این نکته دقت داشت.
برای مطالعه بیشتر:
Error Logging Modules And Handlers
Sending ELMAH Errors Via GMail
Exception-Driven Development
Using HTTP Modules and Handlers to Create Pluggable ASP.NET Components
مثالی از using declarations
تا پیش از C# 8.0، روش متداول کار با عبارات using به صورت زیر است و به آن استفاده از using statements گفته میشود:
class Program { static void UsingOld() { using (var file = new FileStream("input.txt", FileMode.Open)) using (var reader = new StreamReader(file)) { var s = reader.ReadToEnd(); // Do something with data } }
اکنون در C# 8.0 میتوان قطعه کد فوق را به کمک using declarations به صورت زیر خلاصه کرد:
class Program { static void UsingNew(string[] args) { using Stream file = new FileStream("input.txt", FileMode.Open); using StreamReader reader = new StreamReader(file); var s = reader.ReadToEnd(); // Do something with data }
میدان دید using declarations
پس از این تغییرات، سؤال مهمی که مطرح میشود این است: متغیرهایی که توسط using declaration تعریف میشوند، تا چه زمانی زنده نگه داشته میشوند. به عبارتی متد UsingOldScope آیا همانند متد UsingNewScope عمل میکند؟ آیا متغیر buffer آن همانند متد UsingOldScope خارج از میدان دید usingها قرار میگیرد؟
class Program { static void UsingNewScope() { string buffer = null; using Stream file = new FileStream("input.txt", FileMode.Open); using StreamReader reader = new StreamReader(file); buffer = reader.ReadToEnd(); // Do something with data buffer = null; } static void UsingOldScope(string[] args) { string buffer = null; using (var file = new FileStream("input.txt", FileMode.Open)) using (var reader = new StreamReader(file)) { buffer = reader.ReadToEnd(); } // Do something with data buffer = null; }
اما زمانیکه از using declarations استفاده میشود (مانند متد UsingNewScope)، دیگر این {} را نداریم. اینبار scope تعریف شده، تا «پایان متد» ادامه پیدا میکند و سپس متد Dispose اشیاء ارجاعی، فراخوانی میگردد. بدیهی است در اینجا نیز همانند قبل، همان قطعه کد try/finally توسط کامپایلر جهت فراخوانی متد Dispose، تشکیل خواهد شد. بنابراین اگر بخواهیم متد UsingNewScope را توسط using statements پیشین بازنویسی کنیم، به یک چنین قطعه کدی خواهیم رسید که scope پس از using declarations، تا آخر متد ادامه پیدا میکند:
string buffer = null; using (var file = new FileStream("input.txt", FileMode.Open)) { using (var reader = new StreamReader(file)) { buffer = reader.ReadToEnd(); buffer = null; } }
پاسخ: بله. میتوان با تعریف یک {}، میدان دید متغیرهای ارجاعی توسط using declarations را محدود کرد:
private static void UsingDeclarationWithScope() { { using var r1 = new AResource(); r1.UseIt(); } // r1 is disposed here! Console.WriteLine("r1 is already disposed"); }
سؤال: آیا using declarations تمام قابلیتهای using statements را ارائه میدهند؟
پاسخ: خیر. فرض کنید کلاس AResource از نوع IDisposable تعریف شدهاست:
public class AResource : IDisposable { public void UseIt() => Console.WriteLine(nameof(UseIt)); public void Dispose() => Console.WriteLine($"Dispose {nameof(AResource)}"); }
class Program { public static AResource GetTheResource() => new AResource();
using (GetTheResource()) { // do something here } // resource is disposed here
using GetTheResource(); // Compiler error
using var _ = GetTheResource(); // Works fine
در این مقاله حالتهایی را که الگوی طراحی Null Object، قادر به تشخیص آنها نیست را به وسیله الگوی طراحی Special case رفع میکنیم.
گاهی از اوقات پیش خواهد آمد که ما تسلیم شده و شیءای را برمیگردانیم که خودش نشان دهنده خطاست. اما همه شکستها یکسان نیستند. در ابتدا، کاربر ممکن است واجد شرایط انجام خرید نباشد. اما اگر واجد شرایط باشد، آیتم مورد نظر ممکن است در انبار نباشد. در صورت موجود بودن در انبار، حساب کاربر ممکن است مبلغ کافی نداشته باشد.
بجای برگشت دادن شیء Null در تمام این موارد، ما میتوانیم نتیجه را اصلاح کنیم و اساسا هر بار یک شیء مختلف را بازگردانیم. اینها هنوز هم نوعی از اشیاء Null هستند؛ ولی اینبار دارای معانی هستند. یکی از انها برای «حساب کاربری ناکافی» است، یکی دیگر برای «سایت در دست تعمیر و نگهداری» است و یا یکی دیگر از آنها «موجود نبودن در انبار» خواهد بود.
چنین اشیائی به موارد خاص ( Special Case ) اشاره میکنند. ما میتوانیم اشیاء مورد خاص ( Special Case ) را به عنوان نتایج واقعی عملیات بسازیم. فقط اگر تمام بررسیهای کسب و کار به پایان برسند و عملیات موفقیت آمیز باشد، آنگاه شیء واقعی نتیجه را باز میگردانیم.
نمونهای از پیاده سازی موارد خاص
این بخشی از رابط کاربری است که توسط سرویسهای برنامه کاربردی اجرا میشود:
public interface IApplicationServices { ... IReceiptViewModel LoggedInUserPurchase(string itemName); }
لایه نمایش انتظار دارد که لایه نرم افزار یک ویو مدل به خصوصی را برای آن تولید کند. در حال حاضر ما یک سناریوی موفقیت آمیز را داریم که در آن ویو مدل شامل اطلاعات واقعی از خرید است و چندین سناریوی شکست.
اگرعملیات خرید با هر کدام از شرایط زیر مواجه شود به شکست میانجامد:
1) سایت در دست تعمیر و نگهداری باشد.
2) کاربر ثبت نشده و یا فعال نیست.
3) آیتمی موجود نیست و یا وجود ندارد.
4) موجودی کاربر کم باشد.
public class DownForMaintenance: IReceiptViewModel { }
public class InvalidUser: IReceiptViewModel { public string UserName { get; private set; } public InvalidUser(string userName) { this.UserName = userName; } }
public class OutOfStock: IReceiptViewModel { public string UserName { get; private set; } public string ItemName { get; private set; } public OutOfStock(string userName, string itemName) { this.UserName = userName; this.ItemName = itemName; } }
public class InsufficientFunds: IReceiptViewModel { public string UserName { get; private set; } public decimal Amount { get; private set; } public string ItemName { get; private set; } public InsufficientFunds(string userName, decimal amount, string itemName) { this.UserName = userName; this.Amount = amount; this.ItemName = itemName; } }
public class ApplicationServices: IApplicationServices { ... public IReceiptViewModel LoggedInUserPurchase(string itemName) { if (IsDownForMaintenance()) return new DownForMaintenance(); return this.domain.Purchase(Session.LoggedInUserName, itemName); } private bool IsDownForMaintenance() { return File.Exists("maintenance.lock"); } }
public class DomainServices: IDomainServices { public IReceiptViewModel Purchase(string userName, string itemName) { User user = this.userRepository.Find(userName); if (user == null) return new InvalidUser(userName); Account account = this.accountRepository.FindByUser(user); return this.Purchase(user, account, itemName); } private IReceiptViewModel Purchase(User user, Account account, string itemName) { Product item = this.productRepository.Find(itemName); if (item == null) return new OutOfStock(user.UserName, itemName); ReceiptDto receipt = user.Purchase(item); MoneyTransaction transaction = account.Withdraw(receipt.Price); if (transaction == null) return new InsufficientFunds(user.UserName, receipt.Price, itemName); return receipt; } }
در این مثال برای نمایش پیام به صورت notification، از کتابخانه toastr استفاده میکنیم که از طریق nuget میتوانید آن را به پروژه اضافه کنید:
PM> Install-Package toastr
toastr.info("نمایش یک پیام - info"); toastr.success("نمایش یک پیام - success"); toastr.error("نمایش یک پیام - error"); toastr.warning("نمایش یک پیام - warning");
toastr.success("نمایش یک پیام - success", "عنوان");
toastr.options = { tapToDismiss: true, toastClass: 'toast', containerId: 'toast-container', debug: false, showMethod: 'fadeIn', //fadeIn, slideDown, and show are built into jQuery showDuration: 300, showEasing: 'swing', //swing and linear are built into jQuery onShown: undefined, hideMethod: 'fadeOut', hideDuration: 1000, hideEasing: 'swing', onHidden: undefined, extendedTimeOut: 1000, iconClasses: { error: 'toast-error', info: 'toast-info', success: 'toast-success', warning: 'toast-warning' }, iconClass: 'toast-info', positionClass: 'toast-top-right', timeOut: 5000, // Set timeOut and extendedTimeOut to 0 to make it sticky titleClass: 'toast-title', messageClass: 'toast-message', target: 'body', closeHtml: '<button>×</button>', newestOnTop: true, preventDuplicates: false, progressBar: false };
public class NotificationHub : Hub { private readonly IProductService _productService; public NotificationHub(IProductService productService) { _productService = productService; } public void SendNotification() { Clients.Others.ShowNotification(_productService.GetLastProduct()); } }
var notify = $.connection.notificationHub; notify.client.showNotification = function (data) { toastr.info("رکورد جدیدی ثبت گردید جهت نمایش اینجا کلیک کنید"); }; $.connection.hub.start().done(function () { @{ if (ViewBag.NotifyUsers) { <text>notify.server.sendNotification();</text> } } });
var positionClasses = { topRight: 'toast-top-right', bottomRight: 'toast-bottom-right', bottomLeft: 'toast-bottom-left', topLeft: 'toast-top-left', topCenter: 'toast-top-center', bottomCenter: 'toast-bottom-center' }; var notify = $.connection.notificationHub; notify.client.showNotification = function (data) { toastr.options = { showDuration: 300, positionClass: positionClasses.bottomRight, onclick: function () { $('#table tr:last').after("<tr>" + "<td>" + data.Title + "</td>" + "<td>" + data.Description + "</td>" + "<td>" + data.Price + "</td>" + "<td>" + data.Category + "</td>" + "<td> </td>" + "</tr>"); } }; toastr.info("رکورد جدیدی ثبت گردید جهت نمایش اینجا کلیک کنید"); }; $.connection.hub.start().done(function () { @{ if (ViewBag.NotifyUsers) { <text>notify.server.sendNotification();</text> } } });
onclick: function () { $('#table tr:last').after("<tr>" + "<td>" + data.Title + "</td>" + "<td>" + data.Description + "</td>" + "<td>" + data.Price + "</td>" + "<td>" + data.Category + "</td>" + "<td> </td>" + "</tr>"); }
data {Id: 12, Title: "Item1", Description: "Des", Price: 100000, Category: 0}
SELECT DEPARTMENTNAME, GENDER, COUNT(1) AS COUNT FROM DBO.DIMEMPLOYEE GROUP BY DEPARTMENTNAME,GENDER ORDER BY DEPARTMENTNAME,GENDER
SELECT EMPLOYEEKEY,FIRSTNAME,LASTNAME, MIDDLENAME,TITLE,HIREDATE, BIRTHDATE,EMAILADDRESS,PHONE,GENDER FROM DBO.DIMEMPLOYEE WHERE DEPARTMENTNAME=@DEPARTMENTNAME AND GENDER=@GENDER
Image Annotations
ایجاد دیتابیس
ابتدا یک دیتابیس به نام Coordinates ایجاد کنید و سپس جدول زیر رو ایجاد کنید
USE [Coordinates] GO CREATE TABLE [dbo].[Coords2]( [top] [int] NULL, [left] [int] NULL, [width] [int] NULL, [height] [int] NULL, [text] [nvarchar](50) NULL, [id] [uniqueidentifier] NULL, [editable] [bit] NULL ) ON [PRIMARY] GO
ایجاد کلاس Coords برای خواندن و ذخیره اطلاعات
public class Coords { public string top; public string left; public string width; public string height; public string text; public string id; public string editable; public Coords(string top, string left, string width, string height, string text, string id, string editable) { this.top = top; this.left = left; this.width = width; this.height = height; this.text = text; this.id = id; this.editable = editable; } }
1-GetDynamicContext
این متد در زمان لود اطلاعات از دیتابیس استفاده میشود (وقتی که postback صورت میگیرد)
[WebMethod] public static List<Coords> GetDynamicContext(string entryId, string entryName) { List<Coords> CoordsList = new List<Coords>(); string connect = "Connection String"; using (SqlConnection conn = new SqlConnection(connect)) { string query = "SELECT [top], [left], width, height, text, id, editable FROM Coords2"; using (SqlCommand cmd = new SqlCommand(query, conn)) { conn.Open(); using (SqlDataReader reader=cmd.ExecuteReader()) { while (reader.Read()) { CoordsList.Add(new Coords(reader["top"].ToString(), reader["left"].ToString(), reader["width"].ToString(), reader["height"].ToString(), reader["text"].ToString(), reader["id"].ToString(), reader["editable"].ToString())); } } conn.Close(); } } return CoordsList; }
2,3 -SaveCoordsو DeleteCoords
این دو متد هم واسه ذخیره و حذف میباشند که نکته خاصی ندارند و خودتون بهینه اش کنید(در فایل ضمیمه موجودند)
تغییر فایل jquery.annotate.js جهت فراخوانی وب سرویس ها
فقط لازمه که سه قسمت زیر رو در فایل اصلی تغییر بدید
$.fn.annotateImage.ajaxLoad = function (image) { ///<summary> ///Loads the annotations from the "getUrl" property passed in on the /// options object. ///</summary> $.ajax({ type: "POST", contentType: "application/json; charset=utf-8", url: "Default.aspx/GetDynamicContext", data: "{'entryId': '" + 1 + "','entryName': '" + 2 + "'}", dataType: "json", success: function (msg) { image.notes = msg.d; $.fn.annotateImage.load(image); } });
};
$.fn.SaveCoords = function (note) { $.ajax({ type: "POST", contentType: "application/json; charset=utf-8", url: "Default.aspx/SaveCoords", data: "{'top': '" + note.top + "','left': '" + note.left + "','width': '" + note.width + "','height': '" + note.height + "','text': '" + note.text + "','id': '" + note.id + "','editable': '" + note.editable + "'}", dataType: "json", success: function (msg) { note.id = msg.d; } });
};
$.fn.annotateView.prototype.edit = function () {
///<summary>
///Edits the annotation.
///</summary>
if (this.image.mode == 'view') {
this.image.mode = 'edit';
var annotation = this;
// Create/prepare the editable note elements
var editable = new $.fn.annotateEdit(this.image, this.note);
$.fn.annotateImage.createSaveButton(editable, this.image, annotation);
// Add the delete button
var del = $('<a>حذف</a>');
del.click(function () {
var form = $('#image-annotate-edit-form form');
$.fn.annotateImage.appendPosition(form, editable)
if (annotation.image.useAjax) {
$.ajax({
type: "POST",
contentType: "application/json; charset=utf-8",
url: "Default.aspx/DeleteCoords",
// url: annotation.image.deleteUrl,
// data: form.serialize(),
data: "{'id': '" + editable.note.id + "'}",
dataType: "json",
success: function (msg) {
// image.notes = msg.d;
// $.fn.annotateImage.load(image);
},
error: function (e) { alert("An error occured deleting that note.") }
});
}
annotation.image.mode = 'view';
editable.destroy();
annotation.destroy();
});
editable.form.append(del);
$.fn.annotateImage.createCancelButton(editable, this.image);
}
};
<Project> <PropertyGroup> <BlazorMode>Client</BlazorMode> <DefineConstants Condition=" '$(BlazorMode)' == 'Client' ">$(DefineConstants);BlazorClient</DefineConstants> <DefineConstants Condition=" '$(BlazorMode)' == 'Server' ">$(DefineConstants);BlazorServer</DefineConstants> <LangVersion>8.0</LangVersion> </PropertyGroup> </Project>
#if BlazorClient ... #elif BlazorServer ... #endif