اشتراکها
بهبود SEO برنامههای Angular 2
اشتراکها
چرا Angular؟
در این مطلب نویسنده خلاصه ای راجع به انگیولار، مزایا و معایبش گفته. در آخر هم نتیجه گیری کرده با وجود اینکه Angular 2 در راه است اما Angular 1 برای زمان طولانی پشتیبانی خواهد شد.
اشتراکها
دوره آموزشی - مقدمه ای بر Angular 2
We are proud to present the first beta release of Kendo UI for Angular 2. It’s been designed specifically for Angular 2. Written in Typescript, built as native Query-free components and distributed as NPM packages, Kendo UI for Angular 2 makes integrating UI components into ng2 a piece of cake for developers. In this beta release, you’ll find the business application essential building blocks — form elements, grid and data visualization components.
در قسمت قبل، فرمهای template driven را بررسی کردیم. همانطور که مشاهده کردید، این نوع فرمها، قابلیتهای اعتبارسنجی پیشرفتهای را به همراه ندارند. برای فرمهایی که نیاز به اعتبارسنجیهای سفارشی دارند، فرمهای model driven پیشنهاد میشوند که در این قسمت بررسی خواهند شد.
طراحی فرم ثبت نام کاربران در سایت با روش model driven
در این قسمت قصد داریم فرم ثبت نام کاربران را به همراه اعتبارسنجیهای پیشرفتهای پیاده سازی کنیم. به همین منظور، ابتدا پوشهی جدید App\users را به مثال سری جاری اضافه کنید و سپس سه فایل user.ts، signup-form.component.ts و signup-form.component.html را به آن اضافه نمائید.
فایل user.ts بیانگر مدل کاربران سایت است؛ با این محتوا:
قالب فرم یا signup-form.component.html، در حالت ابتدایی آن چنین شکل استانداردی را خواهد داشت و فاقد اعتبارسنجی خاصی است:
اکنون میخواهیم این فرم را به یک فرم AngularJS 2.0 ارتقاء دهیم. بنابراین نیاز است اشیاء Control و ControlGroup را ایجاد کنیم و اینبار نمیخواهیم AngularJS 2.0 مانند قسمت قبلی، به صورت خودکار (و ضمنی)، این اشیاء را برای ما ایجاد کند. میخواهیم آنها را با کدنویسی (به صورت صریح) ایجاد کنیم تا بتوانیم بر روی آنها کنترل بیشتری داشته باشیم.
بنابراین ابتدا کلاس کامپوننت این فرم را در فایل signup-form.component.ts به نحو ذیل تکمیل کنید:
و همچنین پیامهای اعتبارسنجی اولیه را نیز به نحو زیر به فایل signup-form.component.html اضافه میکنیم:
توضیحات:
تفاوت مهم این فرم و اعتبارسنجیهایش با قسمت قبل، در ایجاد اشیاء Control و ControlGroup به صورت صریح است:
کلاسهای Control، ControlGroup و Validators در ماژول angular/common@ تعریف شدهاند. بنابراین import متناظری نیز به ابتدای فایل اضافه شدهاست:
یک نکته
اگر محل قرارگیری کلاسی را فراموش کردید، آنرا در مستندات AngularJS 2.0 ذیل قسمت API Review جستجو کنید. نتیجهی جستجو، به همراه نام ماژول کلاسها نیز میباشد.
خاصیت عمومی form که با new ControlGroup تعریف شدهاست، حاوی تعاریف صریح کنترلهای موجود در فرم خواهد بود. در اینجا سازندهی ControlGroup، یک شیء را میپذیرد که کلیدهای آن، همان نام کنترلهای تعریف شدهی در قالب فرم و مقدار هر کدام، یک Control جدید است که پارامتر اول آن یک مقدار پیش فرض و پارامتر دوم، اعتبارسنجی مرتبطی را تعریف میکند (این اعتبارسنجی معرفی شده، یک متد استاتیک در کلاس توکار Validators است).
بنابراین چون سه المان ورودی، در فرم جاری تعریف شدهاند، سه کلید جدید هم نام نیز در پارامتر ورودی ControlGroup ذکر گردیدهاند.
اکنون که خاصیت عمومی form، در کلاس کامپوننت فوق تعریف شد، آنرا در قالب فرم، به ngFormModel بایند میکنیم:
به این ترتیب به AngularJS 2.0 اعلام میکنیم که ControlGroup و Controlهای آنرا به صورت صریح ایجاد کردهایم و بجای وهلههای پیش فرض خود، از خاصیت عمومی form کلاس کامپوننت، این مقادیر را تامین کن.
مراحل بعد آن، با مراحلی که در قسمت قبل بررسی کردیم، تفاوتی ندارند:
الف) در اینجا به هر المان موجود، یک ngControl نسبت داده شدهاست تا هر المان را تبدیل به یک کنترل AngularJS2 2.0 کند.
ب) به هر المان، یک متغیر محلی شروع شده با # نسبت داده شدهاست تا با اتصال آن به ngForm بتوان به ngControl تعریف شده دسترسی پیدا کرد.
البته اکنون میتوان از خاصیت form متصل به ngFormModel نیز بجای تعریف این متغیر محلی، به نحو ذیل استفاده کرد:
ج) از این متغیر محلی جهت نمایش یا عدم نمایش پیامهای خطای اعتبارسنجی، در ngIfهای تعریف شده، استفاده شدهاست.
د) و در آخر متد onSumbit موجود در کلاس کامپوننت را به رخداد ngSubmit متصل کردهایم. همانطور که ملاحظه میکنید اینبار دیگر پارامتری را به آن ارسال نکردهایم. از این جهت که خاصیت form موجود در سطح کلاس، اطلاعات کاملی را از اشیاء موجود در آن دارد و در متد onSubmit کلاس، به آن دسترسی داریم.
this.form.value حاوی یک شیء است که تمام مقادیر پر شدهی فرم را به همراه دارد.
بنابراین تا اینجا تنها تفاوت فرم جدید تعریف شده با قسمت قبل، تعریف صریح ControlGroup و کنترلهای آن در کلاس کامپوننت و اتصال آن به ngFormModel است. به این نوع فرمها، فرمهای model driven هم میگویند.
نمایش فرم افزودن کاربران توسط سیستم Routing
با نحوهی تعریف مسیریابیها در قسمت نهم آشنا شدیم. برای نمایش فرم افزودن کاربران، میتوان تغییرات ذیل را به فایل app.component.ts اعمال کرد:
ابتدا به RouteConfig، مسیریابی کامپوننت فرم افزودن کاربران، اضافه شدهاست. سپس ماژول این کلاس در ابتدای فایل import شده و در آخر routerLink آن به قالب سایت و منوی بالای سایت اضافه شدهاست.
معرفی کلاس FormBuilder
روش دیگری نیز برای ساخت ControlGroup و کنترلهای آن با استفاده از کلاس و سرویس فرم ساز توکار AngularJS 2.0 وجود دارد:
کلاس و سرویس FormBuilder نیز در ماژول angular/common@ قرار دارد. برای استفادهی از آن، آنرا در سازندهی کلاس تزریق کرده و سپس از متد group آن استفاده میکنیم. نحوهی تعریف کلی اعضای آن با اعضای ControlGroup یکی است؛ با این تفاوت که اینبار بجای ذکر new Control، یک آرایه تعریف میشود که دقیقا اعضای آن، همان پارامترهای شیء کنترل هستند. این روش در کل خلاصهتر است و در آن تعریف چندین گروه مختلف، سادهتر میباشد. همچنین با روش تزریق وابستگیهای بکار رفتهی در این فریم ورک نیز سازگاری بیشتری دارد.
پیاده سازی اعتبارسنجی سفارشی
فرض کنید میخواهیم ورود نام کاربرهای دارای فاصله را غیر معتبر اعلام کنیم. برای این منظور فایل جدید usernameValidators.ts را به پوشهی app\users اضافه کنید؛ با این محتوا:
کلاس UsernameValidators میتواند شامل تمام اعتبارسنجیهای سفارشی خاصیت نام کاربری باشد. به همین جهت نام آن جمع است و به s ختم شدهاست.
هر متد پیاده سازی کنندهی یک اعتبار سنجی سفارشی در این کلاس، استاتیک تعریف میشود؛ با نام دلخواهی که مدنظر است.
پارامتر ورودی این متدهای استاتیک، یک وهله از شیء کنترل است که توسط آن میتوان برای مثال به خاصیت value آن دسترسی یافت و بر این اساس منطق اعتبارسنجی خود را پیاده سازی نمود. به همین جهت import آن نیز به ابتدای فایل جاری اضافه شدهاست.
خروجی این متد دو حالت دارد:
الف) اگر null باشد، یعنی اعتبارسنجی موفقیت آمیز بودهاست.
ب) اگر اعتبارسنجی با شکست مواجه شود، خروجی این متد یک شیء خواهد بود که کلید آن، نام اعتبارسنجی مدنظر است و مقدار این کلید، هر چیزی میتواند باشد؛ یک true و یا یک شیء دیگر که اطلاعات بیشتری را در مورد این شکست ارائه دهد.
برای مثال اگر اعتبارسنج توکار required با شکست مواجه شود، یک چنین شیءایی را بازگشت میدهد:
و یا اگر اعتبارسنج minlength باشکست مواجه شود، اطلاعات بیشتری را در قسمت مقدار این کلید بازگشتی، ارائه میدهد:
در کل اینکه چه چیزی را بازگشت دهید، بستگی به طراحی مدنظر شما دارد.
پس از پیاده سازی یک اعتبارسنجی سفارشی، برای استفادهی از آن، ابتدا ماژول آنرا به ابتدای ماژول signup-form.component.ts اضافه میکنیم:
پس از آن، شبیه به افزودن متد استاتیک توکار Validators.required، این متد جدید را به لیست اعتبارسنجیهای خاصیت name اضافه میکنیم. از آنجائیکه پیشتر المان دوم این آرایه مقدار دهی شدهاست، برای ترکیب چندین اعتبارسنجی با هم، از متد Validators.compose که آرایهای از متدهای اعتبارسنجی را قبول میکند، کمک خواهیم گرفت:
و مرحلهی آخر، نمایش یک پیام اعتبارسنجی مناسب و متناظر با متد cannotContainSpace است. برای این منظور فایل signup-form.component.html را گشوده و تغییرات ذیل را اعمال کنید:
همانطور که در قسمت قبل نیز عنوان شد، چون اکنون به یک المان، بیش از یک اعتبارسنجی اعمال شدهاست، استفاده از خاصیت valid، بیش از اندازه عمومی بوده و باید از خاصیت errors استفاده کرد. به همین جهت این دو اعتبارسنجی را در یک div محصور کننده قرار میدهیم و در صورت وجود خطایی، خاصیت name.errors، دیگر نال نبوده و دو برچسب قرار گرفتهی در آن بر اساس شرطهای ngIf آن، پردازش خواهند شد.
نام خاصیت بازگشت داده شدهی در اعتبارسنجی سفارشی، به عنوان یک خاصیت جدید شیء errors قابل استفاده است؛ مانند name.errors.cannotContainSpace.
به عنوان تمرین ماژول جدید emailValidators.ts را افزوده و سپس اعتبارسنجی سفارشی بررسی معتبر بودن ایمیل وارد شده را تعریف کنید:
در ادامه آنرا به لیست formBuilder.group افزوده و همچنین پیام اعتبارسنجی ویژهای را نیز به قالب فرم اضافه کنید (کدهای کامل آن، در فایل zip انتهای بحث موجود است).
یک نکته
اگر نیاز است از regular expressions مانند مثال فوق استفاده شود، میتوان از متد توکار Validators.pattern نیز استفاده کرد و نیازی به تعریف یک متد جداگانه برای آن وجود ندارد؛ مگر اینکه نیاز به بازگشت شیء خطای کاملتری با خواص بیشتری وجود داشته باشد.
اعتبارسنجی async یا اعتبارسنجی از راه دور (remote validation)
یک سری از اعتبارسنجیها را در سمت کلاینت میتوان تکمیل کرد؛ مانند بررسی معتبر بودن فرمت ایمیل وارده. اما تعدادی دیگر، نیاز به اطلاعاتی از سمت سرور دارند. برای مثال آیا نام کاربری در حال ثبت، تکراری است یا خیر؟ این نوع اعتبارسنجیها در ردهی async validation قرار میگیرند.
سازندهی شیء Control در AngularJS 2.0 که در مثالهای بالا نیز مورد استفاده قرار گرفت، پارامتر اختیاری سومی را نیز دارد که یک AsyncValidatorFn را قبول میکند:
پیاده سازی async validators، بسیار شبیه به سایر اعتبارسنجها هستند. اما از آنجائیکه نیاز به کار با سرور را دارند، استاتیک تعریف کردن آنها، سبب قطع شدن دسترسی آنها از context کلاس جاری شده و امکان تزریق وابستگیها را از دست خواهیم داد. برای مثال دیگر نمیتوان به سادگی، سرویس دریافت اطلاعات کاربران را در اینجا تزریق کرد. یک راه حل رفع این مشکل، تعریف همان متد اعتبارسنج در کلاس کامپوننت فرم است:
و سپس فراخوانی آن به صورت ذیل، به عنوان سومین عنصر آرایهی تعریف شده:
در اینجا با استفاده از arrow functions، امکان دسترسی به این متد تعریف شدهی در سطح کلاس، که استاتیک هم نیست، وجود خواهد داشت. به این ترتیب دیگر context کلاس را از دست ندادهایم و اینبار میتوان به this._userService، که آنرا در ادامه تکمیل خواهیم کرد، بدون مشکلی دسترسی یافت.
امضای متد nameShouldBeUnique تفاوتی با سایر متدهای اعتبارسنج نداشته و پارامتر ورودی آن، همان کنترل است که توسط آن میتوان به مقدار وارد شدهی توسط کاربر دسترسی یافت. اما تفاوت اصلی آن در اینجا است که این متد باید یک شیء Promise را بازگشت دهد. یک Promise، بیانگر نتیجهی یک عملیات async است. در اینجا دو حالت resolve و error را باید پیاده سازی کرد. در حالت error، یعنی عملیات async صورت گرفته با شکست مواجه شدهاست و در حالت resolve، یعنی عملیات تکمیل شده و اکنون میخواهیم نتیجهی نهایی را بازگشت دهیم. نتیجه نهایی بازگشت داده شدهی در اینجا، همانند سایر validators است و اگر نال باشد، یعنی اعتبارسنجی موفقیت آمیز بوده و اگر یک شیء را بازگشت دهیم، یعنی اعتبارسنجی با شکست مواجه شدهاست.
این Promise، از یک سرویس تعریف شدهی در فایل جدید user.service.ts استفاده میکند:
با نحوهی تعریف سرویسها و همچنین کار با سرور و دریافت اطلاعات، در قسمتهای قبلی بیشتر آشنا شدیم. در اینجا یک درخواست get، به آدرس home/checkuser سرور، ارسال میشود. سپس نتیجهی آن در قالب اینترفیس IResult بازگشت داده خواهد شد. این اینترفیس را در فایل result.ts به صورت ذیل تعریف کردهایم:
کدهای سمت سرور برنامه که کار بررسی یکتا بودن نام کاربری را انجام میدهند، به صورت ذیل در فایل Controllers\HomeController.cs تعریف شدهاند:
در اینجا اگر نام کاربری وارد شده مساوی Vahid بود، یک شیء anonymous، مطابق امضای اینترفیس IResult سمت کاربر (همان فایل result.ts عنوان شده) بازگشت داده میشود.
بنابراین تا اینجا مسیر سمت سرور home/checkuser تکمیل شدهاست. این مسیر توسط سرویس کاربر صدا زده شده و اگر نام کاربری وارد شده موجود باشد، نتیجهای را مطابق امضای قرارداد IResult سفارشی ما بازگشت میدهد.
پس از آن مجددا به فایل signup-form.component.ts مراجعه کرده و سرویس جدید UserService را به سازندهی آن تزریق کردهایم. همچنین قسمت providers این کامپوننت را هم جهت تکمیل اطلاعات تزریق کنندهی توکار AngularJS 2.0 مقدار دهی کردهایم. البته همانطور که در مبحث تزریق وابستگیها نیز عنوان شد، اگر این سرویس قرار نیست در کلاس دیگری استفاده شود، نیازی نیست تا آنرا در بالاترین سطح ممکن و در فایل app.component.ts ثبت و معرفی کرد:
پس از ترزیق وابستگی private _userService: UserService، اکنون این سرویس به سادگی و به حالت متداولی در متد nameShouldBeUnique(control: Control) قابل دسترسی خواهد بود و از آن میتوان جهت اعتبارسنجیهای غیرهمزمان استفاده کرد.
اکنون که کدهای فعال سازی اعتبارسنجی از راه دور ما تکمیل شدهاست، به فایل signup-form.component.html مراجعه کرده و پیام مناسبی را نمایش خواهیم داد:
در ادامه اگر برنامه را اجرا کنید، با ورود نام کاربری Vahid، یک چنین پیام خطایی، مشاهده خواهد شد:
نمایش پیام loading در حین انجام اعتبارسنجی از راه دور
شاید بد نباشد که در حین انجام عملیات اعتبارسنجی از راه دور و ارسال درخواستی به سرور و بازگشت نتیجهی آن، یک پیام loading را نیز نمایش داد. برای انجام اینکار نیاز است تغییرات ذیل را به فایل signup-form.component.html اضافه کنیم:
در اینجا یک div جدید را ذیل المان ورود نام کاربری اضافه کردهایم. همچنین نحوهی نمایش آنرا با دسترسی به متغیر name# و کنترل منتسب، به آن مدیریت میکنیم. اگر عملیات async ایی بر روی این کنترل در حال اجرا باشد، Promise تعریف شده، وضعیت pending را بازگشت میدهد. به همین جهت میتوان از این خاصیت، جهت نمایش دادن یا مخفی کردن عبارت و یا تصویری استفاده کرد.
اعتبارسنجی ترکیبی در حین submit یک فرم
فرض کنید میخواهید منطقی را که حاصل اعتبارسنجی تمام فیلدهای فرم است (و نه هر کدام به تنهایی)، در حین submit آن اعمال کنید. برای مثال آیا ترکیب نام کاربری و کلمهی عبور شخصی در حین login معتبر است یا خیر؟ در این حالت پس از بررسیهای لازم در متد onSubmit، میتوان با استفاده از متد find شیء form، به یکی از کنترلهای فرم دسترسی یافت و سپس با استفاده از متد setErrors، خطای اعتبارسنجی سفارشی را به آن اضافه کرد:
سپس در سمت قالب این کامپوننت، نحوهی نمایش این اعتبارسنجی سفارشی، همانند قبل است:
اتصال المانهای فرم به مدلی جهت ارسال به سرور
اکنون که دسترسی به خاصیت this.form را داریم و این خاصیت توسط [ngFormModel] به تمام اشیاء تعریف شدهی در فرم و تغییرات آنها دسترسی دارد، میتوان از آن برای دسترسی به شیءایی که حاوی مدل فرم است، استفاده کرد. برای نمونه در مثال فوق، خاصیت value آن، چنین خروجی را دارد:
بنابراین برای ارسال اطلاعات این فرم به سرور، تنها کافی است این شیء را ارسال کنیم. به همین جهت در فایل user.service.ts، به کلاس سرویس کاربران، متد addUser را اضافه میکنیم:
کدهای سمت سرور آن در فایل Controllers\HomeController.cs نیز چنین شکلی را میتوانند داشته باشند:
و پس از آن کدهای متد onSubmit فایل signup-form.component.ts برای ارسال این شیء به صورت ذیل خواهند بود:
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: (این کدها مطابق نگارش RC 1 هستند)
MVC5Angular2.part11.zip
خلاصهی بحث
برای اینکه بتوان کنترل بیشتری را بر روی المانهای فرم داشت، ابتدا سرویس FormBuilder را در سازندهی کلاس کامپوننت فرم تزریق میکنیم. سپس با استفاده از متد group آن، المانهای فرم را به صورت کلیدهای شیء پارامتر آن تعریف میکنیم. در اینجا میتوان اعتبارسنجیهای توکار AngularJS 2.0 را که در کلاس پایهی Validators مانند Validators.required وجود دارند، تعریف کرد. با استفاده از متد compose آنها را ترکیب نمود و یا پارامتر سومی را جهت اعتبارسنجیهای async اضافه نمود. در این حالت شیء form تعریف شده به صورت [ngFormModel] به قالب فرم متصل میشود و از تغییرات آن آگاه خواهد شد.
طراحی فرم ثبت نام کاربران در سایت با روش model driven
در این قسمت قصد داریم فرم ثبت نام کاربران را به همراه اعتبارسنجیهای پیشرفتهای پیاده سازی کنیم. به همین منظور، ابتدا پوشهی جدید App\users را به مثال سری جاری اضافه کنید و سپس سه فایل user.ts، signup-form.component.ts و signup-form.component.html را به آن اضافه نمائید.
فایل user.ts بیانگر مدل کاربران سایت است؛ با این محتوا:
export interface IUser { id: number; name: string; email: string; password: string; }
قالب فرم یا signup-form.component.html، در حالت ابتدایی آن چنین شکل استانداردی را خواهد داشت و فاقد اعتبارسنجی خاصی است:
<form> <div class="form-group"> <label form="name">Username</label> <input id="name" type="text" class="form-control" /> </div> <div class="form-group"> <label form="email">Email</label> <input id="email" type="text" class="form-control" /> </div> <div class="form-group"> <label form="password">Password</label> <input id="password" type="password" class="form-control" /> </div> <button class="btn btn-primary" type="submit">Submit</button> </form>
بنابراین ابتدا کلاس کامپوننت این فرم را در فایل signup-form.component.ts به نحو ذیل تکمیل کنید:
import { Component } from '@angular/core'; import { Control, ControlGroup, Validators } from '@angular/common'; @Component({ selector: 'signup-form', templateUrl: 'app/users/signup-form.component.html' }) export class SignupFormComponent { form = new ControlGroup({ name: new Control('', Validators.required), email: new Control('', Validators.required), password: new Control('', Validators.required) }); onSubmit(): void { console.log(this.form.value); } }
<form [ngFormModel]="form" (ngSubmit)="onSubmit()"> <div class="form-group"> <label form="name">Username</label> <input id="name" type="text" class="form-control" ngControl="name"/> <label class="text-danger" *ngIf="!form.controls['name'].valid"> Username is required. </label> </div> <div class="form-group"> <label form="email">Email</label> <input id="email" type="text" class="form-control" ngControl="email" #email="ngForm"/> <label class="text-danger" *ngIf="email.touched && !email.valid"> Email is required. </label> </div> <div class="form-group"> <label form="password">Password</label> <input id="password" type="password" class="form-control" ngControl="password" #password="ngForm"/> <label class="text-danger" *ngIf="password.touched && !password.valid"> Password is required. </label> </div> <button class="btn btn-primary" type="submit">Submit</button> </form>
تفاوت مهم این فرم و اعتبارسنجیهایش با قسمت قبل، در ایجاد اشیاء Control و ControlGroup به صورت صریح است:
form = new ControlGroup({ name: new Control('', Validators.required), email: new Control('', Validators.required), password: new Control('', Validators.required) });
import { Control, ControlGroup, Validators } from '@angular/common';
یک نکته
اگر محل قرارگیری کلاسی را فراموش کردید، آنرا در مستندات AngularJS 2.0 ذیل قسمت API Review جستجو کنید. نتیجهی جستجو، به همراه نام ماژول کلاسها نیز میباشد.
خاصیت عمومی form که با new ControlGroup تعریف شدهاست، حاوی تعاریف صریح کنترلهای موجود در فرم خواهد بود. در اینجا سازندهی ControlGroup، یک شیء را میپذیرد که کلیدهای آن، همان نام کنترلهای تعریف شدهی در قالب فرم و مقدار هر کدام، یک Control جدید است که پارامتر اول آن یک مقدار پیش فرض و پارامتر دوم، اعتبارسنجی مرتبطی را تعریف میکند (این اعتبارسنجی معرفی شده، یک متد استاتیک در کلاس توکار Validators است).
بنابراین چون سه المان ورودی، در فرم جاری تعریف شدهاند، سه کلید جدید هم نام نیز در پارامتر ورودی ControlGroup ذکر گردیدهاند.
اکنون که خاصیت عمومی form، در کلاس کامپوننت فوق تعریف شد، آنرا در قالب فرم، به ngFormModel بایند میکنیم:
<form [ngFormModel]="form" (ngSubmit)="onSubmit()">
مراحل بعد آن، با مراحلی که در قسمت قبل بررسی کردیم، تفاوتی ندارند:
الف) در اینجا به هر المان موجود، یک ngControl نسبت داده شدهاست تا هر المان را تبدیل به یک کنترل AngularJS2 2.0 کند.
ب) به هر المان، یک متغیر محلی شروع شده با # نسبت داده شدهاست تا با اتصال آن به ngForm بتوان به ngControl تعریف شده دسترسی پیدا کرد.
البته اکنون میتوان از خاصیت form متصل به ngFormModel نیز بجای تعریف این متغیر محلی، به نحو ذیل استفاده کرد:
<label class="text-danger" *ngIf="!form.controls['name'].valid">
د) و در آخر متد onSumbit موجود در کلاس کامپوننت را به رخداد ngSubmit متصل کردهایم. همانطور که ملاحظه میکنید اینبار دیگر پارامتری را به آن ارسال نکردهایم. از این جهت که خاصیت form موجود در سطح کلاس، اطلاعات کاملی را از اشیاء موجود در آن دارد و در متد onSubmit کلاس، به آن دسترسی داریم.
onSubmit(): void { console.log(this.form.value); }
بنابراین تا اینجا تنها تفاوت فرم جدید تعریف شده با قسمت قبل، تعریف صریح ControlGroup و کنترلهای آن در کلاس کامپوننت و اتصال آن به ngFormModel است. به این نوع فرمها، فرمهای model driven هم میگویند.
نمایش فرم افزودن کاربران توسط سیستم Routing
با نحوهی تعریف مسیریابیها در قسمت نهم آشنا شدیم. برای نمایش فرم افزودن کاربران، میتوان تغییرات ذیل را به فایل app.component.ts اعمال کرد:
//same as before... import { SignupFormComponent } from './users/signup-form.component'; @Component({ //same as before… template: ` //same as before… <li><a [routerLink]="['AddUser']">Add User</a></li> //same as before… `, //same as before… }) @RouteConfig([ //same as before… { path: '/adduser', name: 'AddUser', component: SignupFormComponent } ]) //same as before...
معرفی کلاس FormBuilder
روش دیگری نیز برای ساخت ControlGroup و کنترلهای آن با استفاده از کلاس و سرویس فرم ساز توکار AngularJS 2.0 وجود دارد:
import { Control, ControlGroup, Validators, FormBuilder } from '@angular/common'; form: ControlGroup; constructor(formBuilder: FormBuilder) { this.form = formBuilder.group({ name: ['', Validators.required], email: ['', Validators.required], password: ['', Validators.required] }); }
پیاده سازی اعتبارسنجی سفارشی
فرض کنید میخواهیم ورود نام کاربرهای دارای فاصله را غیر معتبر اعلام کنیم. برای این منظور فایل جدید usernameValidators.ts را به پوشهی app\users اضافه کنید؛ با این محتوا:
import { Control } from '@angular/common'; export class UsernameValidators { static cannotContainSpace(control: Control) { if (control.value.indexOf(' ') >= 0) { return { cannotContainSpace: true }; } return null; } }
هر متد پیاده سازی کنندهی یک اعتبار سنجی سفارشی در این کلاس، استاتیک تعریف میشود؛ با نام دلخواهی که مدنظر است.
پارامتر ورودی این متدهای استاتیک، یک وهله از شیء کنترل است که توسط آن میتوان برای مثال به خاصیت value آن دسترسی یافت و بر این اساس منطق اعتبارسنجی خود را پیاده سازی نمود. به همین جهت import آن نیز به ابتدای فایل جاری اضافه شدهاست.
خروجی این متد دو حالت دارد:
الف) اگر null باشد، یعنی اعتبارسنجی موفقیت آمیز بودهاست.
ب) اگر اعتبارسنجی با شکست مواجه شود، خروجی این متد یک شیء خواهد بود که کلید آن، نام اعتبارسنجی مدنظر است و مقدار این کلید، هر چیزی میتواند باشد؛ یک true و یا یک شیء دیگر که اطلاعات بیشتری را در مورد این شکست ارائه دهد.
برای مثال اگر اعتبارسنج توکار required با شکست مواجه شود، یک چنین شیءایی را بازگشت میدهد:
{ required:true }
{ minlength : { requiredLength : 3, actualLength : 1 } }
پس از پیاده سازی یک اعتبارسنجی سفارشی، برای استفادهی از آن، ابتدا ماژول آنرا به ابتدای ماژول signup-form.component.ts اضافه میکنیم:
import { UsernameValidators } from './usernameValidators';
name: ['', Validators.compose([Validators.required, UsernameValidators.cannotContainSpace])],
و مرحلهی آخر، نمایش یک پیام اعتبارسنجی مناسب و متناظر با متد cannotContainSpace است. برای این منظور فایل signup-form.component.html را گشوده و تغییرات ذیل را اعمال کنید:
<div class="form-group"> <label form="name">Username</label> <input id="name" type="text" class="form-control" ngControl="name" #name="ngForm" /> <div *ngIf="name.touched && name.errors"> <label class="text-danger" *ngIf="name.errors.required"> Username is required. </label> <label class="text-danger" *ngIf="name.errors.cannotContainSpace"> Username can't contain space. </label> </div> </div>
نام خاصیت بازگشت داده شدهی در اعتبارسنجی سفارشی، به عنوان یک خاصیت جدید شیء errors قابل استفاده است؛ مانند name.errors.cannotContainSpace.
به عنوان تمرین ماژول جدید emailValidators.ts را افزوده و سپس اعتبارسنجی سفارشی بررسی معتبر بودن ایمیل وارد شده را تعریف کنید:
import {Control} from '@angular/common'; export class EmailValidators { static email(control: Control) { var regEx = /^(([^<>()\[\]\\.,;:\s@"]+(\.[^<>()\[\]\\.,;:\s@"]+)*)|(".+"))@((\[[0-9]{1,3}\.[0-9]{1,3}\.[0-9]{1,3}\.[0-9]{1,3}])|(([a-zA-Z\-0-9]+\.)+[a-zA-Z]{2,}))$/; var valid = regEx.test(control.value); return valid ? null : { email: true }; } }
یک نکته
اگر نیاز است از regular expressions مانند مثال فوق استفاده شود، میتوان از متد توکار Validators.pattern نیز استفاده کرد و نیازی به تعریف یک متد جداگانه برای آن وجود ندارد؛ مگر اینکه نیاز به بازگشت شیء خطای کاملتری با خواص بیشتری وجود داشته باشد.
اعتبارسنجی async یا اعتبارسنجی از راه دور (remote validation)
یک سری از اعتبارسنجیها را در سمت کلاینت میتوان تکمیل کرد؛ مانند بررسی معتبر بودن فرمت ایمیل وارده. اما تعدادی دیگر، نیاز به اطلاعاتی از سمت سرور دارند. برای مثال آیا نام کاربری در حال ثبت، تکراری است یا خیر؟ این نوع اعتبارسنجیها در ردهی async validation قرار میگیرند.
سازندهی شیء Control در AngularJS 2.0 که در مثالهای بالا نیز مورد استفاده قرار گرفت، پارامتر اختیاری سومی را نیز دارد که یک AsyncValidatorFn را قبول میکند:
control(value: Object, validator?: ValidatorFn, asyncValidator?: AsyncValidatorFn) : Control
nameShouldBeUnique(control: Control) { let name: string = control.value; return new Promise((resolve) => { this._userService.isUserNameUnique(<IUser>{ "name": name }).subscribe( (result: IResult) => { resolve( result.result ? null : { 'nameShouldBeUnique': true } ); }, error => { resolve(null); } ); }); }
this.form = _formBuilder.group({ name: ['', Validators.compose([ Validators.required, UsernameValidators.cannotContainSpace ]), (control: Control) => this.nameShouldBeUnique(control)],
امضای متد nameShouldBeUnique تفاوتی با سایر متدهای اعتبارسنج نداشته و پارامتر ورودی آن، همان کنترل است که توسط آن میتوان به مقدار وارد شدهی توسط کاربر دسترسی یافت. اما تفاوت اصلی آن در اینجا است که این متد باید یک شیء Promise را بازگشت دهد. یک Promise، بیانگر نتیجهی یک عملیات async است. در اینجا دو حالت resolve و error را باید پیاده سازی کرد. در حالت error، یعنی عملیات async صورت گرفته با شکست مواجه شدهاست و در حالت resolve، یعنی عملیات تکمیل شده و اکنون میخواهیم نتیجهی نهایی را بازگشت دهیم. نتیجه نهایی بازگشت داده شدهی در اینجا، همانند سایر validators است و اگر نال باشد، یعنی اعتبارسنجی موفقیت آمیز بوده و اگر یک شیء را بازگشت دهیم، یعنی اعتبارسنجی با شکست مواجه شدهاست.
این Promise، از یک سرویس تعریف شدهی در فایل جدید user.service.ts استفاده میکند:
import { Injectable } from '@angular/core'; import { Http, Response } from '@angular/http'; import { Observable } from 'rxjs/Observable'; import { Headers, RequestOptions } from '@angular/http'; import { IUser } from './user'; import { IResult } from './result'; @Injectable() export class UserService { private _checkUserUrl = '/home/checkUser'; constructor(private _http: Http) { } private handleError(error: Response) { console.error(error); return Observable.throw(error.json().error || 'Server error'); } isUserNameUnique(user: IUser): Observable<IResult> { let headers = new Headers({ 'Content-Type': 'application/json' }); // for ASP.NET MVC let options = new RequestOptions({ headers: headers }); return this._http.post(this._checkUserUrl, JSON.stringify(user), options) .map((response: Response) => <IResult>response.json()) .do(data => console.log("User: " + JSON.stringify(data))) .catch(this.handleError); } }
export interface IResult { result: boolean; }
کدهای سمت سرور برنامه که کار بررسی یکتا بودن نام کاربری را انجام میدهند، به صورت ذیل در فایل Controllers\HomeController.cs تعریف شدهاند:
namespace MVC5Angular2.Controllers { public class HomeController : Controller { [HttpPost] public ActionResult CheckUser(User user) { var isUnique = new { result = true }; if (user.Name?.Equals("Vahid", StringComparison.OrdinalIgnoreCase) ?? false) { isUnique = new { result = false }; } return new ContentResult { Content = JsonConvert.SerializeObject(isUnique, new JsonSerializerSettings { ContractResolver = new CamelCasePropertyNamesContractResolver() }), ContentType = "application/json", ContentEncoding = Encoding.UTF8 }; } } }
بنابراین تا اینجا مسیر سمت سرور home/checkuser تکمیل شدهاست. این مسیر توسط سرویس کاربر صدا زده شده و اگر نام کاربری وارد شده موجود باشد، نتیجهای را مطابق امضای قرارداد IResult سفارشی ما بازگشت میدهد.
پس از آن مجددا به فایل signup-form.component.ts مراجعه کرده و سرویس جدید UserService را به سازندهی آن تزریق کردهایم. همچنین قسمت providers این کامپوننت را هم جهت تکمیل اطلاعات تزریق کنندهی توکار AngularJS 2.0 مقدار دهی کردهایم. البته همانطور که در مبحث تزریق وابستگیها نیز عنوان شد، اگر این سرویس قرار نیست در کلاس دیگری استفاده شود، نیازی نیست تا آنرا در بالاترین سطح ممکن و در فایل app.component.ts ثبت و معرفی کرد:
@Component({ selector: 'signup-form', templateUrl: 'app/users/signup-form.component.html', providers: [ UserService ] }) export class SignupFormComponent { constructor(private _formBuilder: FormBuilder, private _userService: UserService) {
اکنون که کدهای فعال سازی اعتبارسنجی از راه دور ما تکمیل شدهاست، به فایل signup-form.component.html مراجعه کرده و پیام مناسبی را نمایش خواهیم داد:
<div *ngIf="name.touched && name.errors"> <label class="text-danger" *ngIf="name.errors.required"> Username is required. </label> <label class="text-danger" *ngIf="name.errors.cannotContainSpace"> Username can't contain space. </label> <label class="text-danger" *ngIf="name.errors.nameShouldBeUnique"> This username is already taken. </label> </div>
نمایش پیام loading در حین انجام اعتبارسنجی از راه دور
شاید بد نباشد که در حین انجام عملیات اعتبارسنجی از راه دور و ارسال درخواستی به سرور و بازگشت نتیجهی آن، یک پیام loading را نیز نمایش داد. برای انجام اینکار نیاز است تغییرات ذیل را به فایل signup-form.component.html اضافه کنیم:
<input id="name" type="text" class="form-control" ngControl="name" #name="ngForm" /> <div *ngIf="name.control.pending"> Checking server, Please wait ... </div>
اعتبارسنجی ترکیبی در حین submit یک فرم
فرض کنید میخواهید منطقی را که حاصل اعتبارسنجی تمام فیلدهای فرم است (و نه هر کدام به تنهایی)، در حین submit آن اعمال کنید. برای مثال آیا ترکیب نام کاربری و کلمهی عبور شخصی در حین login معتبر است یا خیر؟ در این حالت پس از بررسیهای لازم در متد onSubmit، میتوان با استفاده از متد find شیء form، به یکی از کنترلهای فرم دسترسی یافت و سپس با استفاده از متد setErrors، خطای اعتبارسنجی سفارشی را به آن اضافه کرد:
onSubmit(): void { console.log(this.form.value); this.form.find('name').setErrors({ invalidData : true }); }
<div *ngIf="name.touched && name.errors"> <label class="text-danger" *ngIf="name.errors.invalidData"> Check the inputs.... </label> </div>
اتصال المانهای فرم به مدلی جهت ارسال به سرور
اکنون که دسترسی به خاصیت this.form را داریم و این خاصیت توسط [ngFormModel] به تمام اشیاء تعریف شدهی در فرم و تغییرات آنها دسترسی دارد، میتوان از آن برای دسترسی به شیءایی که حاوی مدل فرم است، استفاده کرد. برای نمونه در مثال فوق، خاصیت value آن، چنین خروجی را دارد:
{ name="VahidN", email="email@site.com", password="123"}
import { Injectable } from '@angular/core'; import { Http, Response } from '@angular/http'; import { Observable } from 'rxjs/Observable'; import { Headers, RequestOptions } from '@angular/http'; import { IUser } from './user'; import { IResult } from './result'; @Injectable() export class UserService { private _addUserUrl = '/home/addUser'; constructor(private _http: Http) { } private handleError(error: Response) { console.error(error); return Observable.throw(error.json().error || 'Server error'); } addUser(user: IUser): Observable<IUser> { let headers = new Headers({ 'Content-Type': 'application/json' }); // for ASP.NET MVC let options = new RequestOptions({ headers: headers }); return this._http.post(this._addUserUrl, JSON.stringify(user), options) .map((response: Response) => <IUser>response.json()) .do(data => console.log("User: " + JSON.stringify(data))) .catch(this.handleError); } }
[HttpPost] public ActionResult AddUser(User user) { user.Id = 1; //todo: save user and get id from db return new ContentResult { Content = JsonConvert.SerializeObject(user, new JsonSerializerSettings { ContractResolver = new CamelCasePropertyNamesContractResolver() }), ContentType = "application/json", ContentEncoding = Encoding.UTF8 }; }
onSubmit(): void { console.log(this.form.value); /*this.form.find('name').setErrors({ invalidData : true });*/ this._userService.addUser(<IUser>this.form.value) .subscribe((user: IUser) => { console.log(`ID: ${user.id}`); }); }
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: (این کدها مطابق نگارش RC 1 هستند)
MVC5Angular2.part11.zip
خلاصهی بحث
برای اینکه بتوان کنترل بیشتری را بر روی المانهای فرم داشت، ابتدا سرویس FormBuilder را در سازندهی کلاس کامپوننت فرم تزریق میکنیم. سپس با استفاده از متد group آن، المانهای فرم را به صورت کلیدهای شیء پارامتر آن تعریف میکنیم. در اینجا میتوان اعتبارسنجیهای توکار AngularJS 2.0 را که در کلاس پایهی Validators مانند Validators.required وجود دارند، تعریف کرد. با استفاده از متد compose آنها را ترکیب نمود و یا پارامتر سومی را جهت اعتبارسنجیهای async اضافه نمود. در این حالت شیء form تعریف شده به صورت [ngFormModel] به قالب فرم متصل میشود و از تغییرات آن آگاه خواهد شد.
اشتراکها
10 نکته در استفاده از AngularJS
نظرات اشتراکها
قالب ASP.NET Core و Angular 2 برای Visual Studio
ساختاری که در پروژهی سری AngularJS 2.0 سایت بررسی شد، دقیقا مطابق مستندات رسمی AngularJS 2.0 است. ساختار پروژهی فوق، کاملا تغییر کردهاست. تنها موردی از آن که مفید است «routes.MapSpaFallbackRoute» است که در سری ASP.NET Core به آن اشاره شدهاست.
در قسمت قبل، پیشنیازهای کار با AngularJS 2.0 مرور و دریافت شدند. اگر مطالب آنرا پیگیری کرده باشید، هم اکنون باید در پوشهی node_modules واقع در ریشهی پروژه، تمام اسکریپتهای لازم جهت شروع به کار با AngularJS 2.0 موجود باشند.
تعاریف مداخل فایل index.html یک سایت AngularJS 2.0
پروژهای که در اینجا در حال استفاده است یک برنامهی ASP.NET MVC 5.x است؛ اما الزامی هم به استفادهی از آن وجود ندارد. یا یک فایل index.html را به ریشهی پروژه اضافه کنید و یا فایل Views\Shared\_Layout.cshtml را به نحو ذیل تغییر دهید:
در اینجا ابتدا تعاریف مداخل بوت استرپ و cssهای سفارشی برنامه را مشاهده میکنید.
سپس کتابخانههای جاوا اسکریپتی مورد نیاز جهت کار با AngularJS 2.0 به ترتیبی که ذکر شده، باید تعریف شوند.
ذکر /~ در ابتدای آدرسها، مختص به ASP.NET MVC است. اگر از آن استفاده نمیکنید، نیازی به ذکر آن هم نیست.
در ادامه تعاریف System.JS ذکر شدهاست. System.JS کار بارگذاری ماژولهای برنامه را به عهده دارد. به این ترتیب دیگر نیازی نیست تا به ازای هر قسمت جدید برنامه، مدخلی را در اینجا اضافه کرد و کار بارگذاری آنها خودکار خواهد بود. فرمت register ایی که در اینجا ذکر شدهاست، تا ماژولهای استاندارد با فرمت ES 6 را نیز پشتیبانی میکند. همچنین با ذکر و تنظیم پسوند پیش فرض به js، دیگر نیازی نخواهد بود تا در حین تعریف importها در قسمتهای مختلف برنامه، پسوند فایلها را به صورت صریح ذکر کرد. مبحث improtها مرتبط است به مفاهیم ماژولها در ES 6 و همچنین TypeScript.
سطر System.import کار بارگذاری اولین ماژول برنامه را از پوشهی app قرار گرفته در ریشهی سایت انجام میدهد. این ماژول main نام دارد.
نوشتن اولین کامپوننت AngularJS 2.0
برنامههای AngularJS 2.0 متشکل هستند از تعدادی کامپوننت و سرویس:
و هر کامپوننت تشکیل شدهاست از:
- یک قالب یا Template: با استفاده از HTML تعریف میشود و کار تشکیل View و نحوهی رندر کامپوننت را مشخص میکند. در این Viewها با استفاده از امکانات binding و directives موجود در AngularJS 2.0 کار دسترسی به دادهها صورت میگیرد.
- یک کلاس: کار این کلاس که توسط TypeScript تهیه میشود، فراهم آوردن کدهای مرتبط با قالب است. برای مثال این کلاس حاوی تعدادی خاصیت خواهد بود که از اطلاعات آنها در View مرتبط استفاده میشود. همچنین این کلاس میتواند حاوی متدهای مورد نیاز در View نیز باشد؛ برای مثال متدی که کار نمایش یا مخفی سازی یک تصویر را با کلیک بر روی دکمهای انجام میدهد.
- متادیتا: متادیتا (یا decorator در اینجا) به AngularJS 2.0 اعلام میکند که این کلاس تعریف شده، صرفا یک کلاس ساده نیست و باید به آن به صورت یک کامپوننت نگاه شود.
در ذیل، کدهای یک کامپوننت نمونهی AngularJS 2.0 را مشاهده میکنید:
در انتهای کدها، یک کلاس را مشاهده میکنید که کار تعریف خواص و متدهای مورد نیاز توسط View را انجام میدهد.
بلافاصله در بالای این کلاس، متد decorator ایی را به نام Component مشاهده میکنید. این متادیتا است که به AngularJS 2.0 اعلام میکند، کلاس AppComponent تعریف شده، یک کامپوننت است و نه تنها یک کلاس ساده.
در متد Component تعریف شده، قالب یا template نحوهی رندر این کامپوننت را مشاهده میکنید.
در ابتدای این ماژول نیز کار import تعاریف مرتبط با متد ویژهی Component، از هستهی AngularJS 2.0 انجام شدهاست تا کامپایلر TypeScript بتواند این فایل ts را کامپایل کند.
مروری بر نحوهی تعریف class در TypeScript
مرور جامع کلاسها در TypeScript را در مطلب «مبانی TypeScript؛ کلاسها» میتوانید مطالعه کنید. در اینجا جهت یادآوری، خلاصهای از آنرا که نیاز داریم، بررسی خواهیم کرد:
- جهت تعریف یک کلاس، ابتدا واژهی کلیدی class به همراه نام کلاس ذکر میشوند.
- در AngularJS 2.0 مرسوم است که نام کلاس را به صورت نام ویژگی مدنظر به همراه پسوند Component ذکر کنیم؛ مانند AppComponent مثال فوق. این نام pascal case است و با حروف بزرگ شروع میشود.
- همچنین مرسوم است در برنامههای AngularJS 2.0، کامپوننت ریشهی سایت نیز AppComponent نامیده شود.
- در مثال فوق، واژهی کلیدی export را نیز پیش از واژهی کلیدی class مشاهده میکنید. به این ترتیب این کلاس خارج از ماژولی که در آن تعریف میشود، قابل دسترسی خواهد بود. اکنون این کلاس و فایل، تبدیل به ماژولی خواهند شد که توسط module loader معرفی شدهی در ابتدای بحث یا همان System.JS به صورت خودکار بارگذاری میشود و دیگر نیازی به تعریف مدخل script متناظر با آن در فایل index.html نخواهد بود.
- در بدنهی کلاس، کار تعریف متدها و خواص مورد نیاز View صورت میگیرند. برای نمونه در اینجا تنها یک خاصیت «عنوان صفحه» تعریف شدهاست. در جاوا اسکریپت مرسوم است که نام خواص را camel case شروع شده با حروف کوچک تعریف کنیم. سپس نوع این خاصیت به صورت رشتهای تعریف شدهاست و در آخر مقدار پیش فرض این خاصیت ذکر گردیدهاست.
البته باید دقت داشت که الزامی به ذکر نوع خاصیت، در TypeScript وجود ندارد. همینقدر که مقدار پیش فرض این خاصیت رشتهای است، بر اساس ویژگی به نام Type inference در TypeScript، نوع این خاصیت نیز رشتهای درنظر گرفته خواهد شد و دیگر نمیتوان برای مثال یک عدد را به آن انتساب داد.
- سطح دسترسی خواص تعریف شدهی در یک کلاس TypeScript به صورت پیش فرض public است. بنابراین در اینجا نیازی به ذکر صریح آن نبودهاست.
مروری بر متادیتا یا decorator یک کلاس در AngularJS 2.0
خوب، تا اینجا کلاس AppComponent تعریف و همچنین export شد تا توسط system.js به صورت خودکار بارگذاری شود. اما این کلاس به خودی خود صرفا یک کلاس TypeScript ایی است و توسط AngularJS شناسایی نمیشود. برای معرفی این کلاس به صورت یک کامپوننت، از یک تزئین کننده یا decorator ویژه به نام Component استفاده میشود که بلافاصله در بالای تعریف کلاس قرار میگیرد؛ چیزی شبیه به data annotations یا attributes در زبان #C.
یک decorator متدی است که اطلاعاتی اضافی را به یک کلاس، اعضاء و متدهای آن و یا حتی آرگومانهای آن متدها، الصاق میکند. این ویژگی قرار است به صورت استاندارد در ES 2016 یا نگارش بعدی جاوا اسکریپت حضور داشته باشد و در حال حاضر توسط TypeScript پشتیبانی شده و در نهایت به کدهای ES 5 قابل اجرای در تمام مرورگرها ترجمه میشود.
یک decorator همیشه با @ شروع میشود و AngularJS 2.0 به همراه تعدادی decorator توکار است؛ مانند Component. از آنجائیکه decorator یک متد است، همیشه به همراه یک جفت پرانتز () ذکر میشود و در انتهای آن نیازی به ذکر سمیکالن نیست. در اینجا تزئین کنندهی Component یک شیء را میپذیر که به همراه تعدادی خاصیت است. به همین جهت پارامتر آن به صورت {} ذکر شدهاست.
خاصیت selector یک کامپوننت مشخص میکند که نام directive متناظر با این کامپوننت چیست:
از این نام، به صورت یک المان جدید و سفارشی HTML جهت تعریف این کامپوننت استفاده خواهیم کرد. برای مثال اگر به کدهای ابتدای بحث دقت کنید، نام pm-app به صورت ذیل و به شکل یک تگ جدید HTML استفاده شدهاست:
همچنین یک کامپوننت همواره به همراه یک قالب است که نحوهی رندر آنرا مشخص میکند:
در اینجا از back tick مربوط به ES 6.0 که توسط TypeScript نیز پشتیبانی میشود، جهت تعریف یک رشتهی چندسطری جاوا اسکریپتی، استفاده شدهاست.
همچنین {{}} به معنای تعریف data binding است. به این ترتیب مقداری که قرار است به صورت تگ h1 رندر شود، از خاصیت pageTitle کلاس مزین شدهی توسط این ویژگی یا decorator تامین خواهد شد؛ یعنی مقدار پیش فرض خاصیت pageTitle در کلاس AppComponent.
import اطلاعات مورد نیاز جهت کامپایل یک فایل TypeScript
تا اینجا مفاهیم موجود در کلاس AppComponent را به همراه متادیتای آن بررسی کردیم. اما این متادیتای جدید کامپوننت، به صورت پیش فرض ناشناختهاست:
همانطور که مشاهده میکنید، در اینجا ذیل کامپوننت، خط قرمزی جهت یادآوری عدم تعریف آن، کشیده شدهاست. در TypeScript و یا ES 6، پیش از استفاده از یک کلاس یا متد خارجی، نیاز است به module loader اعلام کنیم تا آنرا باید از کجا تامین کند. اینکار توسط عبارت import انجام میشود که شبیه به عبارت using در زبان سیشارپ است. عبارت import جزئی از استاندارد ES 6 است و همچنین در TypeScript نیز پشتیبانی میشود. به این ترتیب امکان دسترسی به ویژگیهای export شدهی از سایر ماژولها را در ماژول فعلی (فایل فعلی در حال کار) خواهیم یافت. نمونهی آنرا با ذکر واژهی کلیدی export پیش از کلاس AppComponent پیشتر ملاحظه کردید.
این ماژولهای خارجی میتوانند سایر ماژولها و فایلهای ts نوشته شدهی توسط خودمان و یا حتی اجزای AngularJS 2.0 باشند. طراحی AngularJS 2.0 نیز ماژولار است و از ماژولهایی مانند angular2/core، angular2/animation، angular2/http و angular2/router تشکیل شدهاست.
برای نمونه متادیتای کامپوننت، در ماژول angular2/core قرار دارد. به همین جهت نیاز است در ابتدای ماژول فعلی آنرا import کرد:
کار با ذکر واژهی کلیدی import شروع میشود. سپس جزئی را که نیاز داریم داخل {} ذکر کرده و در آخر مسیر یافتن آنرا مشخص میکنیم.
ساخت کامپوننت ریشهی یک برنامهی AngularJS 2.0
در ابتدای بحث که تعاریف مداخل مورد نیاز جهت اجرای یک برنامهی AngularJS 2.0 ذکر شدند، عنوان شد که system.js به دنبال ماژول آغازین app/main میگردد.
بنابراین در ریشهی پروژه، پوشهی جدیدی را به نام app ایجاد کنید.
سپس یک فایل TypeScript جدید را به نام app.component.ts به این پوشه اضافه کنید. قالب این نوع فایلها در add new item و با جستجو typescript در دسترس است و یا حتی یک فایل متنی ساده را هم با پسوند ts ایجاد کنید، کافی است.
نامگذاری این فایلها هم مرسوم است به صورت ذکر نام ویژگی به همراه یک دات و سپس ذکر کامپوننت صورت گیرد. در اینجا چون قصد داریم کامپوننت ریشهی برنامه را ایجاد کنیم، نام ویژگی آن app خواهد بود و نام کامل فایل به این ترتیب app.component.ts میشود.
سپس محتوای این فایل را به دقیقا معادل کدهای قسمت «نوشتن اولین کامپوننت AngularJS 2.0» ابتدای بحث تغییر دهید (همان import، متادیتا و کلاس AppComponent).
تا اینجا کامپوننت ریشهی برنامه ایجاد شد. اما چگونه باید از آن استفاده کنیم و چگونه AngularJS 2.0 آنرا شناسایی میکند؟ به این فرآیند آغازین شناسایی و بارگذاری ماژولها، اصطلاحا bootstrapping میگویند. تنها صفحهی واقعی موجود در یک برنامهی تک صفحهای وب، همان فایل index.html است و سایر صفحات و محتوای آنها به محتوای این صفحهی آغازین اضافه یا کم خواهند شد.
در اینجا برای نمایش اولین کامپوننت تهیه شده، نام تگ selector آن که توسط متادیتای کلاس AppComponent تعریف شد، در body فایل index.html به نحو فوق به صورت یک تگ سفارشی جدید اضافه میشود. به آن directive نیز میگویند.
خوب، اکنون module loader یا system.js چگونه این pm-app یا کامپوننت ریشهی برنامه را شناسایی میکند؟
این شناسایی توسط سطر System.import تعریف شدهی در فایل index.html انجام میشود. در اینجا system.js، در پوشهی app واقع در ریشهی سایت، به دنبال ماژول راه اندازی به نام main میگردد. یعنی نیاز است فایل TypeScript جدیدی را به نام main.ts به ریشهی پوشهی app اضافه کنیم. محتوای این فایل ویژهی بوت استرپ AngularJS 2.0 به صورت ذیل است:
این فایل ویژه را نیز مانند کلاس AppComponent که پیشتر بررسی کردیم، نیاز است از انتها به ابتدا بررسی کرد.
در انتهای این فایل متد bootstrap مربوط به AngularJS 2.0 را مشاهده میکنید. کار آن بارگذاری اولین ماژول و کامپوننت برنامه یا همان AppComponent است.
در ادامه نیاز است AppComponent را به این ماژول معرفی کرد؛ در غیراینصورت کامپایل نخواهد شد. برای این منظور سطر import این کلاس را از فایل app.component، مشاهده میکنید. در اینجا نیازی به ذکر پسوند ts. فایل app.component نیست.
سپس نیاز است محل تعریف متد بوت استرپ را نیز مشخص کنیم. این متد در ماژول angular2/platform/browser قرار دارد که به عنوان اولین import این فایل ذکر شدهاست.
سطر اول، مربوط است به تعریف فایلهای d.ts. مربوط به TypeScript جهت شناسایی نوعهای مرتبط با AngularJS 2.0. اگر اینکار صورت نگیرد، خطاهای ذیل را در حین کامپایل فایلهای TypeScript دریافت خواهید کرد:
تهیه فایل main.ts تنها یکبار صورت میگیرد و دیگر با آن کاری نخواهیم داشت.
تا اینجا پوشهی app واقع در ریشهی سایت، یک چنین شکلی را پیدا میکند:
و اکنون اگر برنامه را اجرا کنیم (فشردن دکمهی F5)، خروجی آن در مرورگر به صورت ذیل خواهد بود:
همچنین در اینجا میتوان HTML نهایی تزریق شدهی به صفحه را بهتر مشاهده کرد:
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: MVC5Angular2.part2.zip
برای اجرای آن، ابتدا به فایل project.json مراجعه کرده و یکبار آنرا ذخیره کنید تا وابستگیهای اسکریپتی پروژه از اینترنت دریافت شوند (این موارد در قسمت قبل مرور شدند). سپس یکبار هم پروژه را Build کنید تا تمام فایلهای ts آن کامپایل شوند و در آخر، اجرای نهایی پروژه.
خلاصهی بحث
یک برنامهی AngularJS 2.0 متشکل است از تعدادی کامپوننت. بنابراین کلاسی را ایجاد خواهیم کرد تا کدهای پشتیبانی کنندهی View این کامپوننت را تولید کند. سپس این کلاس را با متادیتایی مزین کرده و توسط آن تگ سفارشی ویژهی این کامپوننت و تگهای HTML تشکیل دهندهی این کامپوننت را به AngularJS 2.0 معرفی میکنیم. در اینجا در صورت نیاز وابستگیهای تعریف این متادیتا را توسط واژهی کلیدی import دریافت میکنیم. نام این کلاس بهتر است Pascal case بوده و با حروف بزرگ شروع شود و همچنین به صورت نام ویژگی ختم شدهی به کلمهی Component باشد. در اینجا حتما نیاز است این کلاس export شود تا توسط module loader قابل استفاده و بارگذاری گردد. اگر View این کامپوننت نیاز به دریافت اطلاعاتی دارد، این اطلاعات به صورت خواصی در کلاس کامپوننت تعریف میشوند. این خواص تعریف شدهی با سطح دسترسی عمومی، مرسوم است به صورت camel case تعریف شوند و حروف اول آنها کوچک باشد.
تعاریف مداخل فایل index.html یک سایت AngularJS 2.0
پروژهای که در اینجا در حال استفاده است یک برنامهی ASP.NET MVC 5.x است؛ اما الزامی هم به استفادهی از آن وجود ندارد. یا یک فایل index.html را به ریشهی پروژه اضافه کنید و یا فایل Views\Shared\_Layout.cshtml را به نحو ذیل تغییر دهید:
<!DOCTYPE html> <html> <head> <meta charset="utf-8" /> <meta name="viewport" content="width=device-width, initial-scale=1.0"> <title>@ViewBag.Title - My ASP.NET Application</title> <link href="~/node_modules/bootstrap/dist/css/bootstrap.css" rel="stylesheet" /> <link href="~/app/app.component.css" rel="stylesheet"/> <link href="~/Content/Site.css" rel="stylesheet" type="text/css" /> <!-- 1. Load libraries --> <!-- IE required polyfills, in this exact order --> <script src="~/node_modules/angular2/es6/dev/src/testing/shims_for_IE.js"></script> <script src="~/node_modules/es6-shim/es6-shim.min.js"></script> <script src="~/node_modules/systemjs/dist/system-polyfills.js"></script> <script src="~/node_modules/angular2/bundles/angular2-polyfills.js"></script> <script src="~/node_modules/systemjs/dist/system.src.js"></script> <script src="~/node_modules/rxjs/bundles/Rx.js"></script> <script src="~/node_modules/angular2/bundles/angular2.dev.js"></script> <!-- Required for http --> <script src="~/node_modules/angular2/bundles/http.dev.js"></script> <!-- Required for routing --> <script src="~/node_modules/angular2/bundles/router.dev.js"></script> <!-- 2. Configure SystemJS --> <script> System.config({ packages: { app: { format: 'register', defaultExtension: 'js' } } }); System.import('app/main') .then(null, console.error.bind(console)); </script> </head> <body> <div> @RenderBody() <pm-app>Loading App...</pm-app> </div> @RenderSection("Scripts", required: false) </body> </html>
سپس کتابخانههای جاوا اسکریپتی مورد نیاز جهت کار با AngularJS 2.0 به ترتیبی که ذکر شده، باید تعریف شوند.
ذکر /~ در ابتدای آدرسها، مختص به ASP.NET MVC است. اگر از آن استفاده نمیکنید، نیازی به ذکر آن هم نیست.
در ادامه تعاریف System.JS ذکر شدهاست. System.JS کار بارگذاری ماژولهای برنامه را به عهده دارد. به این ترتیب دیگر نیازی نیست تا به ازای هر قسمت جدید برنامه، مدخلی را در اینجا اضافه کرد و کار بارگذاری آنها خودکار خواهد بود. فرمت register ایی که در اینجا ذکر شدهاست، تا ماژولهای استاندارد با فرمت ES 6 را نیز پشتیبانی میکند. همچنین با ذکر و تنظیم پسوند پیش فرض به js، دیگر نیازی نخواهد بود تا در حین تعریف importها در قسمتهای مختلف برنامه، پسوند فایلها را به صورت صریح ذکر کرد. مبحث improtها مرتبط است به مفاهیم ماژولها در ES 6 و همچنین TypeScript.
سطر System.import کار بارگذاری اولین ماژول برنامه را از پوشهی app قرار گرفته در ریشهی سایت انجام میدهد. این ماژول main نام دارد.
نوشتن اولین کامپوننت AngularJS 2.0
برنامههای AngularJS 2.0 متشکل هستند از تعدادی کامپوننت و سرویس:
و هر کامپوننت تشکیل شدهاست از:
- یک قالب یا Template: با استفاده از HTML تعریف میشود و کار تشکیل View و نحوهی رندر کامپوننت را مشخص میکند. در این Viewها با استفاده از امکانات binding و directives موجود در AngularJS 2.0 کار دسترسی به دادهها صورت میگیرد.
- یک کلاس: کار این کلاس که توسط TypeScript تهیه میشود، فراهم آوردن کدهای مرتبط با قالب است. برای مثال این کلاس حاوی تعدادی خاصیت خواهد بود که از اطلاعات آنها در View مرتبط استفاده میشود. همچنین این کلاس میتواند حاوی متدهای مورد نیاز در View نیز باشد؛ برای مثال متدی که کار نمایش یا مخفی سازی یک تصویر را با کلیک بر روی دکمهای انجام میدهد.
- متادیتا: متادیتا (یا decorator در اینجا) به AngularJS 2.0 اعلام میکند که این کلاس تعریف شده، صرفا یک کلاس ساده نیست و باید به آن به صورت یک کامپوننت نگاه شود.
در ذیل، کدهای یک کامپوننت نمونهی AngularJS 2.0 را مشاهده میکنید:
import { Component } from 'angular2/core'; @Component({ selector: 'pm-app', template:` <div><h1>{{pageTitle}}</h1> <div>My First Component</div> </div> ` }) export class AppComponent { pageTitle: string = "DNT AngularJS 2.0 APP"; }
بلافاصله در بالای این کلاس، متد decorator ایی را به نام Component مشاهده میکنید. این متادیتا است که به AngularJS 2.0 اعلام میکند، کلاس AppComponent تعریف شده، یک کامپوننت است و نه تنها یک کلاس ساده.
در متد Component تعریف شده، قالب یا template نحوهی رندر این کامپوننت را مشاهده میکنید.
در ابتدای این ماژول نیز کار import تعاریف مرتبط با متد ویژهی Component، از هستهی AngularJS 2.0 انجام شدهاست تا کامپایلر TypeScript بتواند این فایل ts را کامپایل کند.
مروری بر نحوهی تعریف class در TypeScript
مرور جامع کلاسها در TypeScript را در مطلب «مبانی TypeScript؛ کلاسها» میتوانید مطالعه کنید. در اینجا جهت یادآوری، خلاصهای از آنرا که نیاز داریم، بررسی خواهیم کرد:
- جهت تعریف یک کلاس، ابتدا واژهی کلیدی class به همراه نام کلاس ذکر میشوند.
- در AngularJS 2.0 مرسوم است که نام کلاس را به صورت نام ویژگی مدنظر به همراه پسوند Component ذکر کنیم؛ مانند AppComponent مثال فوق. این نام pascal case است و با حروف بزرگ شروع میشود.
- همچنین مرسوم است در برنامههای AngularJS 2.0، کامپوننت ریشهی سایت نیز AppComponent نامیده شود.
- در مثال فوق، واژهی کلیدی export را نیز پیش از واژهی کلیدی class مشاهده میکنید. به این ترتیب این کلاس خارج از ماژولی که در آن تعریف میشود، قابل دسترسی خواهد بود. اکنون این کلاس و فایل، تبدیل به ماژولی خواهند شد که توسط module loader معرفی شدهی در ابتدای بحث یا همان System.JS به صورت خودکار بارگذاری میشود و دیگر نیازی به تعریف مدخل script متناظر با آن در فایل index.html نخواهد بود.
- در بدنهی کلاس، کار تعریف متدها و خواص مورد نیاز View صورت میگیرند. برای نمونه در اینجا تنها یک خاصیت «عنوان صفحه» تعریف شدهاست. در جاوا اسکریپت مرسوم است که نام خواص را camel case شروع شده با حروف کوچک تعریف کنیم. سپس نوع این خاصیت به صورت رشتهای تعریف شدهاست و در آخر مقدار پیش فرض این خاصیت ذکر گردیدهاست.
البته باید دقت داشت که الزامی به ذکر نوع خاصیت، در TypeScript وجود ندارد. همینقدر که مقدار پیش فرض این خاصیت رشتهای است، بر اساس ویژگی به نام Type inference در TypeScript، نوع این خاصیت نیز رشتهای درنظر گرفته خواهد شد و دیگر نمیتوان برای مثال یک عدد را به آن انتساب داد.
- سطح دسترسی خواص تعریف شدهی در یک کلاس TypeScript به صورت پیش فرض public است. بنابراین در اینجا نیازی به ذکر صریح آن نبودهاست.
مروری بر متادیتا یا decorator یک کلاس در AngularJS 2.0
خوب، تا اینجا کلاس AppComponent تعریف و همچنین export شد تا توسط system.js به صورت خودکار بارگذاری شود. اما این کلاس به خودی خود صرفا یک کلاس TypeScript ایی است و توسط AngularJS شناسایی نمیشود. برای معرفی این کلاس به صورت یک کامپوننت، از یک تزئین کننده یا decorator ویژه به نام Component استفاده میشود که بلافاصله در بالای تعریف کلاس قرار میگیرد؛ چیزی شبیه به data annotations یا attributes در زبان #C.
یک decorator متدی است که اطلاعاتی اضافی را به یک کلاس، اعضاء و متدهای آن و یا حتی آرگومانهای آن متدها، الصاق میکند. این ویژگی قرار است به صورت استاندارد در ES 2016 یا نگارش بعدی جاوا اسکریپت حضور داشته باشد و در حال حاضر توسط TypeScript پشتیبانی شده و در نهایت به کدهای ES 5 قابل اجرای در تمام مرورگرها ترجمه میشود.
یک decorator همیشه با @ شروع میشود و AngularJS 2.0 به همراه تعدادی decorator توکار است؛ مانند Component. از آنجائیکه decorator یک متد است، همیشه به همراه یک جفت پرانتز () ذکر میشود و در انتهای آن نیازی به ذکر سمیکالن نیست. در اینجا تزئین کنندهی Component یک شیء را میپذیر که به همراه تعدادی خاصیت است. به همین جهت پارامتر آن به صورت {} ذکر شدهاست.
خاصیت selector یک کامپوننت مشخص میکند که نام directive متناظر با این کامپوننت چیست:
selector: 'pm-app',
<div> @RenderBody() <pm-app>Loading App...</pm-app> </div>
template:` <div><h1>{{pageTitle}}</h1> <div>My First Component</div> </div> `
همچنین {{}} به معنای تعریف data binding است. به این ترتیب مقداری که قرار است به صورت تگ h1 رندر شود، از خاصیت pageTitle کلاس مزین شدهی توسط این ویژگی یا decorator تامین خواهد شد؛ یعنی مقدار پیش فرض خاصیت pageTitle در کلاس AppComponent.
import اطلاعات مورد نیاز جهت کامپایل یک فایل TypeScript
تا اینجا مفاهیم موجود در کلاس AppComponent را به همراه متادیتای آن بررسی کردیم. اما این متادیتای جدید کامپوننت، به صورت پیش فرض ناشناختهاست:
همانطور که مشاهده میکنید، در اینجا ذیل کامپوننت، خط قرمزی جهت یادآوری عدم تعریف آن، کشیده شدهاست. در TypeScript و یا ES 6، پیش از استفاده از یک کلاس یا متد خارجی، نیاز است به module loader اعلام کنیم تا آنرا باید از کجا تامین کند. اینکار توسط عبارت import انجام میشود که شبیه به عبارت using در زبان سیشارپ است. عبارت import جزئی از استاندارد ES 6 است و همچنین در TypeScript نیز پشتیبانی میشود. به این ترتیب امکان دسترسی به ویژگیهای export شدهی از سایر ماژولها را در ماژول فعلی (فایل فعلی در حال کار) خواهیم یافت. نمونهی آنرا با ذکر واژهی کلیدی export پیش از کلاس AppComponent پیشتر ملاحظه کردید.
این ماژولهای خارجی میتوانند سایر ماژولها و فایلهای ts نوشته شدهی توسط خودمان و یا حتی اجزای AngularJS 2.0 باشند. طراحی AngularJS 2.0 نیز ماژولار است و از ماژولهایی مانند angular2/core، angular2/animation، angular2/http و angular2/router تشکیل شدهاست.
برای نمونه متادیتای کامپوننت، در ماژول angular2/core قرار دارد. به همین جهت نیاز است در ابتدای ماژول فعلی آنرا import کرد:
import { Component } from 'angular2/core';
ساخت کامپوننت ریشهی یک برنامهی AngularJS 2.0
در ابتدای بحث که تعاریف مداخل مورد نیاز جهت اجرای یک برنامهی AngularJS 2.0 ذکر شدند، عنوان شد که system.js به دنبال ماژول آغازین app/main میگردد.
بنابراین در ریشهی پروژه، پوشهی جدیدی را به نام app ایجاد کنید.
سپس یک فایل TypeScript جدید را به نام app.component.ts به این پوشه اضافه کنید. قالب این نوع فایلها در add new item و با جستجو typescript در دسترس است و یا حتی یک فایل متنی ساده را هم با پسوند ts ایجاد کنید، کافی است.
نامگذاری این فایلها هم مرسوم است به صورت ذکر نام ویژگی به همراه یک دات و سپس ذکر کامپوننت صورت گیرد. در اینجا چون قصد داریم کامپوننت ریشهی برنامه را ایجاد کنیم، نام ویژگی آن app خواهد بود و نام کامل فایل به این ترتیب app.component.ts میشود.
سپس محتوای این فایل را به دقیقا معادل کدهای قسمت «نوشتن اولین کامپوننت AngularJS 2.0» ابتدای بحث تغییر دهید (همان import، متادیتا و کلاس AppComponent).
تا اینجا کامپوننت ریشهی برنامه ایجاد شد. اما چگونه باید از آن استفاده کنیم و چگونه AngularJS 2.0 آنرا شناسایی میکند؟ به این فرآیند آغازین شناسایی و بارگذاری ماژولها، اصطلاحا bootstrapping میگویند. تنها صفحهی واقعی موجود در یک برنامهی تک صفحهای وب، همان فایل index.html است و سایر صفحات و محتوای آنها به محتوای این صفحهی آغازین اضافه یا کم خواهند شد.
<div> @RenderBody() <pm-app>Loading App...</pm-app> </div>
خوب، اکنون module loader یا system.js چگونه این pm-app یا کامپوننت ریشهی برنامه را شناسایی میکند؟
System.import('app/main')
/// <reference path="../node_modules/angular2/typings/browser.d.ts" /> import { bootstrap } from "angular2/platform/browser"; // Our main component import { AppComponent } from "./app.component"; bootstrap(AppComponent);
در انتهای این فایل متد bootstrap مربوط به AngularJS 2.0 را مشاهده میکنید. کار آن بارگذاری اولین ماژول و کامپوننت برنامه یا همان AppComponent است.
در ادامه نیاز است AppComponent را به این ماژول معرفی کرد؛ در غیراینصورت کامپایل نخواهد شد. برای این منظور سطر import این کلاس را از فایل app.component، مشاهده میکنید. در اینجا نیازی به ذکر پسوند ts. فایل app.component نیست.
سپس نیاز است محل تعریف متد بوت استرپ را نیز مشخص کنیم. این متد در ماژول angular2/platform/browser قرار دارد که به عنوان اولین import این فایل ذکر شدهاست.
سطر اول، مربوط است به تعریف فایلهای d.ts. مربوط به TypeScript جهت شناسایی نوعهای مرتبط با AngularJS 2.0. اگر اینکار صورت نگیرد، خطاهای ذیل را در حین کامپایل فایلهای TypeScript دریافت خواهید کرد:
node_modules\angular2\src\core\application_ref.d.ts(171,81): error TS2304: Build: Cannot find name 'Promise'. node_modules\angular2\src\core\change_detection\differs\default_keyvalue_differ.d.ts(23,15): error TS2304: Build: Cannot find name 'Map'.
تا اینجا پوشهی app واقع در ریشهی سایت، یک چنین شکلی را پیدا میکند:
و اکنون اگر برنامه را اجرا کنیم (فشردن دکمهی F5)، خروجی آن در مرورگر به صورت ذیل خواهد بود:
با توجه به اینکه در حال کار با یک برنامهی جاوا اسکریپتی هستیم، باز نگه داشتن developer tools مرورگر، جهت مشاهدهی خطاهای احتمالی ضروری است.
در اینجا اگر خطایی وجود داشته باشد، یا اطلاعات اضافی مدنظر باشد، در console لاگ خواهند شد. برای مثال در اینجا عنوان شدهاست که برنامه در حالت توسعه در حال اجرا است. بهتر است برای ارائهی نهایی، متد enableProdMode را در فایل index.html فراخوانی کنید.
همچنین در اینجا میتوان HTML نهایی تزریق شدهی به صفحه را بهتر مشاهده کرد:
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: MVC5Angular2.part2.zip
برای اجرای آن، ابتدا به فایل project.json مراجعه کرده و یکبار آنرا ذخیره کنید تا وابستگیهای اسکریپتی پروژه از اینترنت دریافت شوند (این موارد در قسمت قبل مرور شدند). سپس یکبار هم پروژه را Build کنید تا تمام فایلهای ts آن کامپایل شوند و در آخر، اجرای نهایی پروژه.
خلاصهی بحث
یک برنامهی AngularJS 2.0 متشکل است از تعدادی کامپوننت. بنابراین کلاسی را ایجاد خواهیم کرد تا کدهای پشتیبانی کنندهی View این کامپوننت را تولید کند. سپس این کلاس را با متادیتایی مزین کرده و توسط آن تگ سفارشی ویژهی این کامپوننت و تگهای HTML تشکیل دهندهی این کامپوننت را به AngularJS 2.0 معرفی میکنیم. در اینجا در صورت نیاز وابستگیهای تعریف این متادیتا را توسط واژهی کلیدی import دریافت میکنیم. نام این کلاس بهتر است Pascal case بوده و با حروف بزرگ شروع شود و همچنین به صورت نام ویژگی ختم شدهی به کلمهی Component باشد. در اینجا حتما نیاز است این کلاس export شود تا توسط module loader قابل استفاده و بارگذاری گردد. اگر View این کامپوننت نیاز به دریافت اطلاعاتی دارد، این اطلاعات به صورت خواصی در کلاس کامپوننت تعریف میشوند. این خواص تعریف شدهی با سطح دسترسی عمومی، مرسوم است به صورت camel case تعریف شوند و حروف اول آنها کوچک باشد.