public class EfRole : EfGenericService<Role>, IRole { public EfRole(IUnitOfWork uow) : base(uow) { } public bool IsUserInRole(string username, string roleName) { using (var context = new PublishingContext()) { var user = context.Users.Where(x => x.Username.Equals(username, StringComparison.CurrentCultureIgnoreCase)).FirstOrDefault(); var roles = from ur in user.Rolls from r in context.Rolls where ur.Id == r.Id select r.Rol; if (user != null) return roles.Any(x => x.Equals(roleName, StringComparison.CurrentCultureIgnoreCase)); else return false; } } }
Blazor 5x - قسمت 19 - کار با فرمها - بخش 7 - نکات ویژهی کار با EF-Core در برنامههای Blazor Server
طول عمر سرویسها، در برنامههای Blazor Server متفاوت هستند
هنگامیکه با یک ASP.NET Core Web API متداول کار میکنیم، درخواستهای HTTP رسیده، از میانافزارهای موجود رد شده و پردازش میشوند. اما هنگامیکه با Blazor Server کار میکنیم، به علت وجود یک اتصال دائم SignalR که عموما از نوع Web socket است، دیگر درخواست HTTP وجود ندارد. تمام رفت و برگشتهای برنامه به سرور و پاسخهای دریافتی، از طریق Web socket منتقل میشوند و نه درخواستها و پاسخهای متداول HTTP.
این روش پردازشی، اولین تاثیری را که بر روی رفتار یک برنامه میگذارد، تغییر طول عمر سرویسهای آن است. برای مثال در برنامههای Web API، طول عمر درخواستها، از نوع Scoped هستند و با شروع پردازش یک درخواست، سرویسهای مورد نیاز وهله سازی شده و در پایان درخواست، رها میشوند.
این مساله در حین کار با EF-Core نیز بسیار مهم است؛ از این جهت که در برنامههای Web API نیز EF-Core و DbContext آن، به صورت سرویسهایی با طول عمر Scoped تعریف میشوند. برای مثال زمانیکه یک چنین تعریفی را در برنامه داریم:
services.AddDbContext<ApplicationDbContext>(options => options.UseSqlServer(connectionString));
public static IServiceCollection AddDbContext<TContext>( [NotNullAttribute] this IServiceCollection serviceCollection, [CanBeNullAttribute] Action<DbContextOptionsBuilder> optionsAction = null, ServiceLifetime contextLifetime = ServiceLifetime.Scoped, ServiceLifetime optionsLifetime = ServiceLifetime.Scoped) where TContext : DbContext;
اما زمانیکه مانند یک برنامهی مبتنی بر Blazor Server، دیگر HTTP Requests متداولی را نداریم، چطور؟ در این حالت زمانیکه یک اتصال SignalR برقرار شد، وهلهای از DbContext که در اختیار برنامهی Blazor Server قرار میگیرد، تا زمانیکه کاربر این اتصال را به نحوی قطع نکرده (مانند بستن کامل مرورگر و یا ریفرش صفحه)، ثابت باقی خواهد ماند. یعنی به ازای هر اتصال SignalR، طول عمر ServiceLifetime.Scoped پیشفرض تعریف شده، همانند یک وهلهی با طول عمر Singleton عمل میکند. در این حالت تمام صفحات و کامپوننتهای یک برنامهی Blazor Server، از یک تک وهلهی مشخص DbContext که در ابتدای کار دریافت کردهاند، کار میکنند و از آنجائیکه DbContext به صورت thread-safe کار نمیکند، این تک وهله مشکلات زیادی را ایجاد خواهد کرد که یک نمونه از آنرا در عمل، در پایان قسمت قبل مشاهده کردید:
«اگر برنامه را اجرا کرده و سعی در حذف یک ردیف کنیم، به خطای زیر میرسیم و یا حتی اگر کاربر شروع کند به کلیک کردن سریع در قسمتهای مختلف برنامه، باز هم این خطا مشاهده میشود:
An exception occurred while iterating over the results of a query for context type 'BlazorServer.DataAccess.ApplicationDbContext'. System.InvalidOperationException: A second operation was started on this context before a previous operation completed. This is usually caused by different threads concurrently using the same instance of DbContext. For more information on how to avoid threading issues with DbContext, see https://go.microsoft.com/fwlink/?linkid=2097913.
هر درخواست Web API نیز بر روی یک ترد جداگانه اجرا میشود؛ اما چون ابتدا و انتهای درخواستها مشخص است، طول عمر Scoped، در ابتدای درخواست شروع شده و در پایان آن رها سازی میشود. به همین جهت استثنائی را که در اینجا مشاهده میکنید، در برنامههای Web API شاید هیچگاه مشاهده نشود.
معرفی DbContextFactory در EF Core 5x
همواره باید طول عمر DbContext را تا جای ممکن، کوتاه نگه داشت. مشکل فعلی ما، Singleton رفتار کردن DbContextها (داشتن طول عمر طولانی) در برنامههای Blazor Server هستند. یک چنین رفتاری را شاید در برنامههای دسکتاپ هم پیشتر مشاهده کرده باشید. برای مثال در برنامههای دسکتاپ WPF، تا زمانیکه یک فرم باز است، Context ایجاد شدهی در آن هم برقرار است و Dispose نمیشود. در یک چنین حالتهایی، عموما Context را در زمان نیاز، ایجاد کرده و پس از پایان آن کار کوتاه، Context را رها میکنند. به همین جهت نیاز به DbContext Factory ای وجود دارد که بتواند یک چنین پیاده سازیهایی را میسر کند و خوشبختانه از زمان EF Core 5x، یک چنین امکانی خصوصا برای برنامههای Blazor Server تحت عنوان DbContextFactory ارائه شدهاست که به عنوان راه حل استاندارد دسترسی به DbContext در اینگونه برنامهها مورد استفاده قرار میگیرد.
برای کار با DbContextFactory، اینبار در فایل BlazorServer.App\Startup.cs، بجای استفاده از services.AddDbContext، از متد AddDbContextFactory استفاده میشود:
public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { var connectionString = Configuration.GetConnectionString("DefaultConnection"); //services.AddDbContext<ApplicationDbContext>(options => options.UseSqlServer(connectionString)); services.AddDbContextFactory<ApplicationDbContext>(options => options.UseSqlServer(connectionString));
روش اول کار با DbContextFactory در کامپوننتهای Blazor Server : وهله سازی از نو، به ازای هر متد
در این روش پس از ثبت AddDbContextFactory در فایل Startup برنامه مانند مثال فوق، ابتدا سرویس IDbContextFactory که به ApplicationDbContext اشاره میکند به ابتدای کامپوننت تزریق میشود:
@inject IDbContextFactory<ApplicationDbContext> DbFactory
private async Task DeleteImageAsync() { using var context = DbFactory.CreateDbContext(); var image = await context.HotelRoomImages.FindAsync(1); // ... }
روش دوم کار با DbContextFactory در کامپوننتهای Blazor Server : یکبار وهله سازی Context به ازای هر کامپوننت
در این روش میتوان طول عمر Context را معادل طول عمر کامپوننت تعریف کرد که مزیت استفادهی از Change tracking موجود در EF-Core را به همراه خواهد داشت. در این حالت کامپوننتهای Blazor Server، شبیه به فرمهای برنامههای دسکتاپ عمل میکنند:
@implements IDisposable @inject IDbContextFactory<ApplicationDbContext> DbFactory @code { private ApplicationDbContext Context; protected override async Task OnInitializedAsync() { Context = DbFactory.CreateDbContext(); await base.OnInitializedAsync(); } private async Task DeleteImageAsync() { var image = await Context.HotelRoomImages.FindAsync(1); // ... } public void Dispose() { Context.Dispose(); } }
- اما بجای اینکه به ازای هر متد، کار فراخوانی DbFactory.CreateDbContext صورت گیرد، یکبار در آغاز کار کامپوننت و در روال رویدادگردان OnInitializedAsync، کار وهله سازی Context کامپوننت انجام شده و از این تک Context در تمام متدهای کامپوننت استفاده خواهد شد.
- در این حالت کار Dispose خودکار این Context به متد Dispose نهایی کل کامپوننت واگذار شدهاست. برای اینکه این متد فراخوانی شود، نیاز است در ابتدای تعاریف کامپوننت، از دایرکتیو implements IDisposable@ استفاده کرد.
سؤال: اگر سرویسی از ApplicationDbContext تزریق شدهی در سازندهی خود استفاده میکند، چکار باید کرد؟
برای نمونه سرویسهای از پیش تعریف شدهی ASP.NET Core Identity، در سازندهی خود از ApplicationDbContext استفاده میکنند و نه از IDbContextFactory. در این حالت برای تامین ApplicationDbContextهای تزریق شده، فقط کافی است از روش زیر استفاده کنیم:
services.AddScoped<ApplicationDbContext>(serviceProvider => serviceProvider.GetRequiredService<IDbContextFactory<ApplicationDbContext>>().CreateDbContext());
سؤال: روش پیاده سازی سرویسهای یک برنامه Blazor Server به چه صورتی باید تغییر کند؟
تا اینجا روشهایی که برای استفاده از IDbContextFactory معرفی شدند (که روشهای رسمی و توصیه شدهی اینکار نیز هستند)، فرض را بر این گذاشتهاند که ما قرار است تمام منطق تجاری کار با بانک اطلاعاتی را داخل همان متدهای کامپوننتها انجام دهیم (این روش برنامه نویسی، بسیار مورد علاقهی مایکروسافت است و در تمام مثالهای رسمی آن به صورت ضمنی توصیه میشود!). اما اگر همانند مثالی که تاکنون در این سری بررسی کردیم، نخواهیم اینکار را انجام دهیم و علاقمند باشیم تا این منطق تجاری را به سرویسهای مجزایی، با مسئولیتهای مشخصی انتقال دهیم، روش استفادهی از IDbContextFactory چگونه خواهد بود؟
در این حالت از ترکیب روش دوم مطرح شدهی استفاده از IDbContextFactory که به همراه مزیت دسترسی کامل به Change Tracking توکار EF-Core و پیاده سازی الگوی واحد کار است و وهله سازی خودکار ApplicationDbContext که معرفی شد، استفاده خواهیم کرد؛ به این صورت:
الف) تمام سرویسهای EF-Core یک برنامهی Blazor Server باید اینترفیس IDisposable را پیاده سازی کنند.
این مورد برای سرویسهای پروژههای Web API، ضروری نیست؛ چون طول عمر Context آنها توسط خود IoC Container مدیریت میشود؛ اما در برنامههای Blazor Server، مطابق توضیحاتی که ارائه شد، خودمان باید این طول عمر را مدیریت کنیم.
بنابراین به پروژهی سرویسهای برنامه مراجعه کرده و هر سرویسی که ApplicationDbContext تزریق شدهای را در سازندهی خود میپذیرد، یافته و تعریف اینترفیس آنرا به صورت زیر تغییر میدهیم:
public interface IHotelRoomService : IDisposable { // ... } public interface IHotelRoomImageService : IDisposable { // ... }
public class HotelRoomService : IHotelRoomService { private bool _isDisposed; // ... public void Dispose() { Dispose(disposing: true); GC.SuppressFinalize(this); } protected virtual void Dispose(bool disposing) { if (!_isDisposed) { try { if (disposing) { _dbContext.Dispose(); } } finally { _isDisposed = true; } } } }
ب) Dispose دستی تمام سرویسها، در کامپوننتهای مرتبط
در ادامه تمام کامپوننتهایی را که از سرویسهای فوق استفاده میکنند یافته و ابتدا دایرکتیو implements IDisposable@ را به ابتدای آنها اضافه میکنیم. سپس متد Dispose آنها را جهت فراخوانی متد Dispose سرویسهای فوق، تکمیل خواهیم کرد:
بنابراین ابتدا به فایل BlazorServer\BlazorServer.App\Pages\HotelRoom\HotelRoomUpsert.razor مراجعه کرده و تغییرات زیر را اعمال میکنیم:
@page "/hotel-room/create" @page "/hotel-room/edit/{Id:int}" @implements IDisposable // ... @code { // ... public void Dispose() { HotelRoomImageService.Dispose(); HotelRoomService.Dispose(); } }
@page "/hotel-room" @implements IDisposable // ... @code { // ... public void Dispose() { HotelRoomService.Dispose(); } }
مشکل! اینبار خطای dispose شدن context را دریافت میکنیم!
System.ObjectDisposedException: Cannot access a disposed context instance. A common cause of this error is disposing a context instance that was resolved from dependency injection and then later trying to use the same context instance elsewhere in your application. This may occur if you are calling 'Dispose' on the context instance, or wrapping it in a using statement. If you are using dependency injection, you should let the dependency injection container take care of disposing context instances. Object name: 'ApplicationDbContext'.
مشکلی که در اینجا رخ داده این است که سرویسهایی را داریم با طول عمر به ظاهر Scoped که یکی از وابستگیهای آنها را به صورت دستی Dispose کردهایم. چون طول عمر Scoped در اینجا وجود ندارد و طول عمرها در اصل Singleton هستند، هربار که سرویس مدنظر مجددا درخواست شود، همان وهلهی ابتدایی که اکنون یکی از وابستگیهای آن Dispose شده، در اختیار برنامه قرار میگیرد.
پس از این تغییرات، اولین باری که برنامه را اجرا میکنیم، لیست اتاقها به خوبی نمایش داده میشوند و مشکلی نیست. بعد در همین حال و در همین صفحه، اگر بر روی دکمهی افزودن یک اتاق جدید کلیک کنیم، اتفاقی که رخ میدهد، فراخوانی متد Dispose کامپوننت لیست اتاقها است (بر روی آن یک break-point قرار دهید). بنابراین متد Dispose یک کامپوننت، با هدایت به یک مسیر دیگر، به صورت خودکار فراخوانی میشود. در این حالت Context برنامه Dispose شده و در کامپوننت ثبت یک اتاق جدید دیگر، در دسترس نخواهد بود؛ چون IHotelRoomService مورد استفاده مجددا وهله سازی نمیشود و از همان وهلهای که بار اول ایجاد شده، استفاده خواهد شد.
بنابراین سؤال اینجا است که چگونه میتوان سیستم تزریق وابستگیها را وادار کرد تا تمام سرویسهای تزریق شدهی به سازندههای سرویسهای HotelRoomService و HotelRoomImageService را مجددا وهله سازی کند و سعی نکند از همان وهلههای قبلی استفاده کند؟
پاسخ: یک روش این است که IHotelRoomImageService را خودمان به ازای هر کامپوننت به صورت دستی در روال رویدادگردان OnInitializedAsync وهله سازی کرده و DbFactory.CreateDbContext جدیدی را مستقیما به سازندهی آن ارسال کنیم. در این حالت مطمئن خواهیم شد که این وهله، جای دیگری به اشتراک گذاشته نمیشود:
@code { private IHotelRoomImageService HotelRoomImageService; protected override async Task OnInitializedAsync() { HotelRoomImageService = new HotelRoomImageService(DbFactory.CreateDbContext(), mapper); await base.OnInitializedAsync(); } private async Task DeleteImageAsync() { await HotelRoomImageService.DeleteAsync(1); // ... } public void Dispose() { HotelRoomImageService.Dispose(); } }
وادار کردن Blazor Server به وهله سازی مجدد سرویسهای کامپوننتها
بنابراین مشکل ما Singleton رفتار کردن سرویسها، در برنامههای Blazor است. برای مثال در برنامههای Blazor Server، تا زمانیکه اتصال SignalR برنامه برقرار است (مرورگر بسته نشده، برگهی جاری بسته نشده و یا کاربر صفحه را ریفرش نکرده)، هیچ سرویسی دوباره وهله سازی نمیشود.
برای رفع این مشکل، امکان Scoped رفتار کردن سرویسهای یک کامپوننت نیز در نظر گرفته شدهاند. برای نمونه کدهای کامپوننت HotelRoomList.razor را به صورت زیر تغییر میدهیم:
@page "/hotel-room" @*@implements IDisposable*@ @*@inject IHotelRoomService HotelRoomService*@ @inherits OwningComponentBase<IHotelRoomService>
چند نکته:
- فقط یکبار به ازای هر کامپوننت میتوان از دایرکتیو inherits استفاده کرد.
- زمانیکه طول عمر سرویسی را توسط OwningComponentBase مدیریت میکنیم، در حقیقت یک کلاس پایه را برای آن کامپوننت درنظر گرفتهایم که به همراه یک خاصیت عمومی ویژه، به نام Service و از نوع سرویس مدنظر ما است. در این حالت یا میتوان از خاصیت Service به صورت مستقیم استفاده کرد و یا میتوان به صورت زیر، همان کدهای قبلی را داشت و هربار که نیازی به HotelRoomService بود، آنرا به خاصیت عمومی Service هدایت کرد:
@code { private IHotelRoomService HotelRoomService => Service;
@page "/preferences" @using Microsoft.Extensions.DependencyInjection @inherits OwningComponentBase @code { private IHotelRoomService HotelRoomService { get; set; } private IHotelRoomImageService HotelRoomImageService { get; set; } protected override void OnInitialized() { HotelRoomService = ScopedServices.GetRequiredService<IHotelRoomService>(); HotelRoomImageService = ScopedServices.GetRequiredService<IHotelRoomImageService>(); } }
خلاصهی بحث جاری در مورد روش مدیریت DbContext برنامههای Blazor Server:
- بجای services.AddDbContext متداول، باید از AddDbContextFactory استفاده کرد:
services.AddDbContextFactory<ApplicationDbContext>(options => options.UseSqlServer(connectionString)); services.AddScoped<ApplicationDbContext>(serviceProvider => serviceProvider.GetRequiredService<IDbContextFactory<ApplicationDbContext>>().CreateDbContext());
- کامپوننتهای برنامه، سرویسهایی را که باید Scoped عمل کنند، دیگر نباید از طریق تزریق مستقیم آنها دریافت کنند؛ چون در این حالت همواره به همان وهلهای که در ابتدای کار ایجاد شده، میرسیم:
@inject IHotelRoomService HotelRoomService
@inherits OwningComponentBase<IHotelRoomService>
کدهای کامل این مطلب را از اینجا میتوانید دریافت کنید: Blazor-5x-Part-19.zip
معرفی پروژه فروشگاهی Iris Store
نوشتن اپ های Native برای موبایل
In the February 2016 issue of MSDN Magazine, I showed how to create a custom scripting language based on the Split-And-Merge algorithm for parsing mathematical expressions in C# (msdn.com/magazine/mt632273). I called my language Customizable Scripting in C#, or CSCS. Recently, I published an E-book that provided more details about creating a custom language (bit.ly/2yijCod). Creating your own scripting language might not initially seem to be particularly useful, even though there are some interesting applications of it (for example, game cheating). I also found some applications in Unity programming.
که اینجا دکمهها از سمت راست به چپ، عملیات افزودن، عدم انتخاب، ویرایش و حذف را انجام میدهند. کدهای HTML این پنل را در ادامه مشاهده میکنید:
<div id="CrudPanel" class="row treeview-panel" > <div class="col-lg-7 pull-right"> <input type="text" id="txtLocationTitle" class="form-control" /> </div> <div class="col-lg-5 pull-left" style="text-align: left;"> <button data-toggle="tooltip" data-placement="left" title="افزودن" id="btnAddLocation" class="btn btn-sm btn-success"> <i class="fa fa-plus"></i> </button> <button data-toggle="tooltip" data-placement="left" title="عدم انتخاب" id="btnUnSelect" class="btn btn-sm btn-info"> <i class="fa fa-square-o"></i> </button> <button data-toggle="tooltip" data-placement="left" title="ویرایش" id="btnEditLocation" class="btn btn-sm btn-warning"> <i class="fa fa-pencil"></i> </button> <button data-toggle="tooltip" data-placement="left" title="حذف" id="btnDeleteLocation" class="btn btn-sm btn-danger"> <i class="fa fa-times"></i> </button> </div> </div>
و قطعه کد ذیل مربوط به پنل ویرایش است که در ابتدای کار کلاس hide به آن انتساب داده شده و پنهان میشود:
<div id="EditPanel" class="row edit hide treeview-panel"> <div class="col-lg-7 pull-right"> <input type="text" id="txtLocationEditTitle" class="form-control" /> </div> <div class="col-lg-5 pull-left" style="text-align: left"> <input type="button" value="ویرایش" id="btnEditPanelLocation" data-code="" data-parentId="" class="btn btn-sm btn-success" /> <input type="button" value="انصراف" id="btnCancle" class="btn btn-sm btn-info" /> </div> </div>
در آخر این تکه کد نیز مربوط به KendoUI TreeView است:
<div class="col-lg-6 k-rtl treeview-style"> @(Html.Kendo() .TreeView() .Name("treeview") .DataTextField("Title") .DragAndDrop(false) .DataSource(dataSource => dataSource .Model(model => model.Id("Id")) .Read(read => read.Action(MVC.Admin.Location.ActionNames.GetAllAssetGroupTree, MVC.Admin.Location.Name))) ) </div>
یک نکته
- کلاس k-rtl مربوط به خود treeview میباشد و با این کلاس، درخت ما راست به چپ میشود.
در ادامه cssهای مربوط به کلاسهای treeview-style ،hide و treeview-panel بررسی خواهند شد:
.treeview-style { min-height: 86px; max-height: 300px; overflow: scroll; overflow-x: hidden; position: relative; } .treeview-panel { background-color: #eee; padding: 25px 0 25px 0; } .hide { display: none; }
تا اینجای مقاله، کدهای Html و Css موجود را بررسی کردیم. حالا سراغ قسمت اصلی خواهیم رفت. یعنی عملیات CRUD.
لازم به ذکر است در ابتدای قسمت script باید این چند خط کد نوشته شود:
var treeview = null; $(window).load(function () { treeview = $("#treeview").data("kendoTreeView"); });
در اینجا بعد از بارگذاری کامل صفحه، درخت مورد نظر ما ساخته خواهد شد و میتوان به متغیر treeview در تمام قسمت script دسترسی داشت.
پیاده سازی عملیات افزودن:
$(document).on('click', '#btnAddLocation', function () { var title = $('#txtLocationTitle').val(); var selectedNodeId = null; var selectedNode = treeview.select(); if (selectedNode.length == 0) { selectedNode = null; } else { selectedNodeId = treeview.dataItem(selectedNode).id;// گرفتن آی دی گره انتخاب شده } $.ajax({ url: '@Url.Action(MVC.Admin.Location.CreateByAjax())', type: 'POST', data: { Title: title, ParentId: selectedNodeId }, success: function (data) { debugger; showMessage(data.message, data.notificationType); if (data.result) treeview.dataSource.read(); }, error: function () { showMessage('لطفا مجددا تلاش نمایید', 'warning'); } }); });
توضیحات: مقدار گره جدید را خوانده و در متغیر title قرار میدهیم. گره انتخاب شده را توسط این خط
var selectedNode = treeview.select();
می گیریم و سپس در ادامه بررسی خواهیم کرد تا اگر گرهای انتخاب نشده باشد، به کاربر پیغامی را نشان دهد؛ در غیر این صورت توسط ajax، مقادیر مورد نظر، به اکشن ما در LocationController ارسال میشوند:
[HttpPost] public virtual ActionResult CreateByAjax(AddLocationViewModel locationViewModel) { if (ModelState.IsNotValid()) return JsonResult(false, "عنوان نباید خالی و یا کمتر از دو کاراکتر باشد.", NotificationType.Error); var result = _locationService.Add(locationViewModel);//سرویس مورد نظر برای اضافه کردن به دیتابیس switch (result) { case AddStatus.AddSuccessful: _uow.SaveChanges(); return JsonResult(true, Messages.SaveSuccessfull, NotificationType.Success); case AddStatus.Faild: return JsonResult(false, Messages.SaveFailed, NotificationType.Error); case AddStatus.Exists: return JsonResult(false, Messages.DataExists, NotificationType.Warning); default: return JsonResult(false, Messages.SaveFailed, NotificationType.Error); } }
public virtual JsonResult JsonResult(bool result, string message, string notificationType) { return Json(new { result = result, message = message, notificationType = notificationType }, JsonRequestBehavior.AllowGet); }
اکشن JsonResult که مقادیر نتیجه، پیغام و نوع اطلاع رسانی را میگیرد و یک آبجکت از نوع json را به تابع success ایجکس، ارسال میکند.
public class AddLocationViewModel { [DisplayName("عنوان")] [Required(ErrorMessage ="لطفا عنوان گروه را وارد نمایید"),MinLength(2,ErrorMessage ="طول عنوان خیلی کوتاه میباشد ")] public string Title { get; set; } [DisplayName("گروه پدر")] public Guid? ParentId { get; set; } }
این کلاس viewModel ما میباشد.
public enum AddStatus { AddSuccessful, Faild, Exists }
و این مورد هم کلاس AddStatus از نوع enum.
public class Messages { #region Fields public const string SaveSuccessfull = "اطلاعات با موفقیت ذخیره شد"; public const string SaveFailed = "خطا در ثبت اطلاعات"; public const string DeleteMessage = "کابر گرامی ، آیا از حذف کردن این رکورد مطمئن هستید ؟"; public const string DeleteSuccessfull = "اطلاعات با موفقیت حذف شد"; public const string DeleteFailed = "خطا در حذف اطلاعات ، لطفا مجددا تلاش نمایید"; public const string DeleteHasInclude = "کاربر گرامی ، رکورد مورد نظر هم اکنون در بانک اطلاعاتی سیستم در حال استفاده توسط منابع دیگر میباشد"; public const string NotFoundData = "اطلاعات یافت نشد"; public const string NoAttachmentSelect = "تصویری انتخاب نشده است"; public const string DataExists = "اطلاعات وارد شده در بانک اطلاعاتی موجود میباشد"; public const string DeletedRowHasIncluded = "کاربر گرامی ، رکوردی که قصد حذف آن را دارید هم اکنون در بانک اطلاعاتی سیستم ، توسط سایر بخشها در حال استفاده میباشد"; #endregion }
و این موارد هم مقادیر ثابت فیلدهای مورد استفادهی ما در کلاس Message.
پیاده سازی عملیات حذف
به طور اختصار، عملیات حذف را توضیح میدهم تا به قسمت اصلی مقاله یعنی ویرایش بپردازیم:
$(document).on('click', '#btnDeleteLocation', function () { var selectedNode = treeview.select(); var currentNode = treeview.dataItem(selectedNode); if (selectedNode.length == 0) { showMessage('گزینه ای انتخاب نشده است. لطفا یک گزینه انتخاب نمایید', 'warning'); } else { var selectedNodeId = treeview.dataItem(selectedNode).id; if (currentNode.hasChildren) { var title = 'کاربر گرامی ، با حذف شدن این گره، تمام زیر شاخههای آن حذف میشود. آیا مطمئن هستید ؟ '; DeleteConfirm(selectedNodeId, '@Url.Action(MVC.Admin.Location.DeleteByAjax())', title); } else { $.ajax({ url: '@Url.Action(MVC.Admin.Location.DeleteByAjax())', type: 'POST', data: { id: selectedNodeId }, success: function (data) { debugger; showMessage(data.message, data.notificationType); if (data.result) treeview.remove(selectedNode); }, error: function () { showMessage('لطفا مجددا تلاش نمایید', 'warning'); } }); } } });
این مورد نیز همانند عملیات افزودن عمل میکند. یعنی ابتدا چک میکند که آیا گرهای انتخاب شده است یا خیر؟ و اگر گره انتخابی ما دارای فرزند باشد، به کاربر پیغامی را نشان میدهد و میگوید «گره مورد نظر، دارای فرزند است. آیا مایل به حذف تمام فرزندان آن هستید؟» مانند تصویر زیر:
در نهایت چه گره انتخابی دارای فرزند باشد و چه نباشد، به یک مسیر مشترک ارسال میشوند:
public virtual ActionResult DeleteByAjax(Guid id) { var result = _locationService.Delete(id); switch (result) { case DeleteStatus.Successfull: _uow.SaveChanges(); return DeleteJsonResult(true, Messages.DeleteSuccessfull, NotificationType.Success); case DeleteStatus.NotFound: return DeleteJsonResult(false, Messages.NotFoundData, NotificationType.Error); case DeleteStatus.Failed: return DeleteJsonResult(false, Messages.DeleteFailed, NotificationType.Error); case DeleteStatus.ThisRowHasIncluded: return DeleteJsonResult(false, Messages.DeletedRowHasIncluded, NotificationType.Warning); default: return DeleteJsonResult(false, Messages.DeleteFailed, NotificationType.Error); } }
در سرویس مورد نظر ما یعنی Delete، اگه گرهای دارای فرزند باشد، تمام فرزندان آن را حذف میکند. حتی فرزندان فرزندان آن را:
public DeleteStatus Delete(Guid id) { var model = GetAsModel(id); if (model == null) return DeleteStatus.NotFound; if (!CanDelete(model)) return DeleteStatus.ThisRowHasIncluded; _uow.MarkAsSoftDelete(model, _userManager.GetCurrentUserId()); if (model.Children.Any()) DeleteChildren(model); return DeleteStatus.Successfull; }
private void DeleteChildren(Location model) { foreach (var item in model.Children) { _uow.MarkAsSoftDelete(item, _userManager.GetCurrentUserId()); if (item.Children.Any()) DeleteChildren(item); } }
public class Location:BaseEntity,ISoftDelete { public string Title { get; set; } public Location Parent { get; set; } public Guid? ParentId { get; set; } public bool IsDeleted { get; set; } public virtual ICollection<Location> Children { get; set; } }
و این هم مدل Location که سمت سرور از مدل استفاده میکنیم.
پیاده سازی عملیات ویرایش
حالا به قسمت اصلی مقاله رسیدیم. در اینجا قرار است گرهای را انتخاب نماییم و با زدن دکمه ویرایش و باز شدن پنل آن، آن را ویرایش کنیم. با زدن دکمه ویرایش، کدهای زیر اجرا میشوند:
// Open Edit Panel $(document).on('click', '#btnEditLocation', function () { debugger; var selectedNode = treeview.select(); var currentNode = treeview.dataItem(selectedNode);// با استفاده از این خط، گره انتخاب شده جاری را میگیریم. if (selectedNode.length == 0) { //این شرط به ما میگوید اگر گره ای انتخاب نشده بود پیغامی به کاربر نمایش بده showMessage('گزینه ای انتخاب نشده است. لطفا یک گزینه انتخاب نمایید', 'warning'); } else { var selectedNodeCode = treeview.dataItem(selectedNode).Code; var selectedNodeTitle = treeview.dataItem(selectedNode).Title; var selectedNodeParentId = treeview.dataItem(selectedNode).ParentId; // آی دی یا کد، عنوان و آی دی پدر گره انتخاب شده را با استفاده از این سه خط در اختیار میگیریم $('#CrudPanel').toggleClass('hide'); //المنت کرادپنل که در حال حاضر کاربر آن را میبیند، با این خط کد، پنهان میشود $('#EditPanel').toggleClass('hide'); //المنت ادیت پنل که در حال حاضر از دید کاربر پنهان است، قابل نمایش میشود $("#txtLocationEditTitle").val(selectedNodeTitle); //عنوان گره ای که میخواهیم آن را ویرایش کنیم در تکست باکس مورد نظر قرار میگیرد $("#txtLocationEditTitle").focusTextToEnd(); // با استفاده از این پلاگین، کرسر ماوس در انتهای مقدار دیفالت تکست باکس قرار میگیرد $("#btnEditPanelLocation").attr('data-code', selectedNodeCode); $("#btnEditPanelLocation").attr('data-parentId', selectedNodeParentId == null ? '' : selectedNodeParentId); //مقادیر پرنت آی دی و کد را در دیتا اتریبیوتهای موجود در المنت خودمان قرار میدهیم // Disable clicking in treeview $("#treeview").children().bind('click', function () { return false; }); } }); (function ($) { $.fn.focusTextToEnd = function () { this.focus(); var $thisVal = this.val(); this.val('').val($thisVal); return this; } }(jQuery));
کد زیر باعث میشود تا زمانیکه پنل ویرایش باز است، کاربر نتواند هیچ کلیکی را در عناصر داخل درخت ما، داشته باشد.
$("#treeview").children().bind('click', function () { return false; });
و در نهایت با زدن دکمه ویرایش، پنل ویرایش ما به صورت زیر باز میشود:
همانطور که در تصویر بالا مشاهده میکنید، با انتخاب ساختمان مرکزی و زدن دکمه ویرایش، پنل CRUD ما پنهان و پنل ویرایش ظاهر میگردد. همچنین عنوان گره انتخابی به عنوان پیش فرض تکست باکس ما تنظیم میشود و کاربر نمیتواند گره دیگری را انتخاب کند؛ به شرط آنکه این پنل ویرایش بسته شود.
با تغییر عنوان تکست باکس و زدن دکمهی ویرایش، رویداد زیر رخ میدهد:
// Edit tree node $(document).on('click', '#btnEditPanelLocation', function () { debugger; var code = $("#btnEditPanelLocation").attr('data-code'); var parentId = $("#btnEditPanelLocation").attr('data-parentId'); var title = $("#txtLocationEditTitle").val().trim(); $.ajax({ url: '@Url.Action(MVC.Admin.Location.EditByAjax())', type: 'POST', data: { Code: code, Title: title, ParentId: parentId.length === 0 ? null : parentId }, success: function (data) { debugger; showMessage(data.message, data.notificationType); if (data.result) { treeview.dataSource.read(); CloseEditPanel(); } }, error: function () { showMessage('لطفا مجددا تلاش نمایید', 'warning'); } }); });
[HttpPost] public virtual ActionResult EditByAjax(EditLocationViewModel editLocationViewModel) { if (ModelState.IsNotValid()) return JsonResult(false,"عنوان نباید خالی و یا کمتر از دو کاراکتر باشد.", NotificationType.Error); var result = _locationService.Edit(editLocationViewModel); switch (result) { case EditStatus.Successful: _uow.SaveChanges(); return JsonResult(true, Messages.SaveSuccessfull, NotificationType.Success); case EditStatus.NotFound: return JsonResult(false, Messages.NotFoundData, NotificationType.Error); case EditStatus.Faild: return JsonResult(false, Messages.SaveFailed, NotificationType.Error); case EditStatus.Exists: return JsonResult(false, Messages.DataExists, NotificationType.Warning); default: return JsonResult(false, Messages.SaveFailed, NotificationType.Error); } }
تابع CloseEditPanel بعد از اتمام ویرایش هر گره و یا با زدن دکمه انصراف در شکل بالا، فراخوانی میشود که کد آن به شکل زیر است:
function CloseEditPanel() { $('#CrudPanel').toggleClass('hide'); //پنل کراد ما که در حال حاضر از دید کاربر پنهان است با این خط ظاهر میگردد $('#EditPanel').toggleClass('hide'); //پنل ویرایش ما که در حال حاضر کاربر آن را میبیند، پنهان میشود از دید کاربر $("#txtLocationEditTitle").val(''); //مقدار تکست باکس خالی میشود $("#btnEditPanelLocation").attr('data-code', ''); $("#btnEditPanelLocation").attr('data-parentId', ''); //دیتا اتریبیوتهای ما که مقادیر کد و آی دی والد در آن قرار گرفته نیز خالی میشود // Enable clicking in treeview $("#treeview").children().unbind('click').bind('click', function () { return true; }); //اگر یادتان باشد با یک خط کد به کاربر اجازه ندادیم که با باز شدن پنل ویرایش، گره دیگری را انتخاب نمایی. حالا این خط کد عکس کد قبلیست و به کاربر اجازه میدهد در المنت مورد نظر کلیک کند }
// Cancle edit Node tree $(document).on('click', '#btnCancle', function () { CloseEditPanel(); });
$(document).on('click', '#btnUnSelect', function () { //رویداد عدم انتخاب treeview.select(null); });
interface I { string M1() => "I.M1"; string M2() => "I.M2"; } abstract class A : I {} class C : A { public string M1() => "C.M1"; public virtual string M2() => "C.M2"; } class Program { static void Main() { I obj = new C(); System.Console.WriteLine(obj.M1()); System.Console.WriteLine(obj.M2()); } }
C# Regex class provides pattern matching funcions in form of regular expressions. The source code examples in this article show how to use Regular Expressions to validate different inputs. The code provides methods to validate Alphabet, AlphaNumeric, Integer, Postive Integers, Floating point numbers and so on
کار با Visual Studio
در این مقاله، یکسری توضیحاتی در مورد ویژگیهای کلیدی ویژوال استودیو به برنامه نویسهای (توسعه دهندههای) پروژههای Asp.net Core MVC ارائه میدهیم.
ایجاد یک پروژه
در ابتدا یک پروژهی وب جدید Asp.net core را به نام Working و بر اساس قالب Empty ایجاد میکنیم. سپس در کلاس startup، قابلیت MVC را فعال میکنیم (کدهای این قسمت، در فصل 5 کامل شرح داده شدهاست)
namespace Working { public class Startup { // This method gets called by the runtime. Use this method to add services to the container. // For more information on how to configure your application, visit https://go.microsoft.com/fwlink/?LinkID=398940 public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { services.AddMvc(); } // This method gets called by the runtime. Use this method to configure the HTTP request pipeline. public void Configure(IApplicationBuilder app, IHostingEnvironment env) { if (env.IsDevelopment()) { app.UseDeveloperExceptionPage(); } //app.Run(async (context) => //{ // await context.Response.WriteAsync("Hello World!"); //}); } } }
ایجاد مدل:
یک پوشه جدید را به نام Models ایجاد میکنیم و بعد در این پوشه یک کلاس جدید را به نام Product ایجاد میکنیم و کدهای زیر را در کلاس ایجاد شده قرار میدهیم (این قسمت در فصل 5 نیز شرح داده شدهاست):
namespace Working.Models { public class Product { public string Name { get; set; } public decimal Price { get; set; } } }
namespace WorkingWithVisualStudio.Models { public class SimpleRepository { private static SimpleRepository sharedRepository = new SimpleRepository(); private Dictionary<string, Product> products = new Dictionary<string, Product>(); public static SimpleRepository SharedRepository => sharedRepository; public SimpleRepository() { var initialItems = new[] { new Product { Name = "Kayak", Price = 275M }, new Product { Name = "Lifejacket", Price = 48.95M }, new Product { Name = "Soccer ball", Price = 19.50M }, new Product { Name = "Corner flag", Price = 34.95M } }; foreach (var p in initialItems) { AddProduct(p); } } public IEnumerable<Product> Products => products.Values; public void AddProduct(Product p) => products.Add(p.Name, p); } }
نکته: من یک مشخصه (Property) استاتیک را به نام SharedRepository تعریف کردم که دسترسی به SimpleRepository را فراهم میکند و میتواند در طول برنامه از آن استفاده شود. این بهترین کار نیست، ولی میخواهم یک مشکل رایج را که در توسعه MVC روبرو میشوید، نشان دهم. من راه بهتری را برای کار با اجزای مشترک، در فصل 18 توضیح میدهم.
ایجاد Controller و View
در پوشه Controllers، یک فایل جدید را به نام HomeController.cs ایجاد میکنیم و کدهای زیر را در آن قرار میدهیم:
namespace WorkingWithVisualStudio.Controllers { public class HomeController : Controller { public IActionResult Index() => View(SimpleRepository.SharedRepository.Products); } }
@{ Layout = null; } <!DOCTYPE html> <html> <head> <meta name="viewport" content="width=device-width" /> <title>>Working with Visual Studio</title> </head> <body> <table> <thead> <tr> <td>Name</td> <td>Price</td> </tr> </thead> <tbody> @foreach (var p in Model) {<tr> <td>@p.Name</td> <td>@p.Price</td> </tr>} </tbody> </table> </body> </html>
دو نوع مختلف از بستههای نرم افزاری مورد نیاز برای Asp.Net Core MVC وجود دارند.
معرفی NuGet
ویژوال استودیو به همراه یک ابزار گرافیکی برای مدیریت بستههای NET. است که در یک پروژه گنجانده شدهاست. برای باز کردن این ابزار، گزینه Management NuGet Packages for Solution را از منوی Tools ➤ NuGet Package Manager انتخاب کنید. به این ترتیب ابزار NuGet باز میشود و لیستی از بستههایی که قبلا نصب شدهاند، نمایش داده میشود؛ همانطور که در شکل زیر نشان داده شدهاست:
برگهی Installed، خلاصهای از بستههایی را که قبلا در پروژه نصب شدهاند، نشان میدهد. از برگهی Browse، برای یافتن و نصب بستههای جدید میتوان استفاده کرد و برگهی Updates، فهرست package هایی را که نسخههای اخیر آنها منتشر شدهاند، نمایش میدهد.
معرفی بستهی MICROSOFT.ASPNETCORE.ALL
اگر شما از نسخههای قبلی Asp.Net Core استفاده کرده باشید، باید یک لیست طولانی از بستههای NuGet را به پروژه جدید خود اضافه نمایید. Asp.Net Core2 یک بستهی متفاوت را به نام Microsoft.AspNetCore.All معرفی میکند.
معرفی بستههای Nuget و موقعیت ذخیره سازی آنها
ابزار NuGet لیست بستههای پروژه را در فایل projectname.csproj نگهداری میکند. در اینجا <projectname> با نام پروژه جایگزین میشود. برای مثال در پروژه فوق اطلاعات Nuget، در فایل WorkingWithVisualStudio.csproj ذخیره میشوند. ویژوال استودیو محتویات فایل csproj را در پنجرهی Solution Explorer نمایش نمیدهد. برای ویرایش این فایل، روی پروژه در پنجرهی Solution Explorer راست کلیک کنید و گزینهی Edit WorkWithVisualStudio.csproj را از منوی باز شده، انتخاب کنید. ویژوال استودیو فایل را برای ویرایش باز میکند. فایل csproj یک فایل XML است و شما در آن عنصری را مانند قطعه کد زیر در آن میبینید که Asp.net Core Meta package را به پروژه اضافه میکند:
<ItemGroup> <PackageReference Include="Microsoft.AspNetCore.All" Version="2.0.0" /> </ItemGroup>
معرفی Bower
یک بسته Client-Side، شامل محتوایی است که به مشتری ارسال میشود؛ مانند فایلهای جاوا اسکریپت، Css Stylesheets و یا تصاویر. از Nuget برای مدیریت این نوع فایلها در پروژه نیز استفاده میشود. اما اکنون Asp.Net Core MVC پشتیبانی توکاری را از یک ابزار مدیریت بستههای سمت کاربر، به نام Bower نیز ارائه میدهد. Bower یک ابزار منبع باز ( Open Source ) است که در خارج از مایکروسافت و دنیای NET. توسعه داده شده و نگهداری میشود.
نکته: Bower به تازگی منسوخ شده اعلام گردیدهاست. ممکن است هشدارهایی را که ابزارهای جایگزین را پیشنهاد میکنند نیز مشاهده کنید. با این حال پشتیبانی از Bower با ویژوال استودیو یکپارچه شدهاست و در نگارش 2.1 ابزار مدیریت سمت کلاینت جدید دیگری را نیز بجای آن معرفی کردهاند.
معرفی لیست بستههای Bower
بستههای Bower از طریق فایل ویژهی bower.json مشخص میشوند. برای ایجاد این فایل در پنجره Solution Explorer روی پروژه WorkingWithVisualStudio راست کلیک کنید و Add -> New Item را از منوی باز شده انتخاب کنید. سپس قالب مورد نظر Bower Configuration File را از Asp.net Core -> Web -> General Category انتخاب نمائید؛ مانند تصویر زیر:
ویژوال استودیو نام bower.json را برای آن قرار میدهد. برروی ok کلیک میکنیم و یک فایل جدید، با محتویات پیشفرض زیر به پروژه اضافه میشود:
{ "name": "asp.net", "private": true, "dependencies": {} }
نکته: منبع بستههای Bower در لینک http://bower.io/search وجود دارد. شما میتوانید بستهها مورنظر را در اینجا جستجو و به پروژه اضافه کنید.
بعد از اینکه بستهها نصب شدند، محتویات فایل bower.json به صورت زیر میباشد:
{ "name": "asp.net", "private": true, "resolutions": { "jquery": "3.3.1" } }
فرمت | توضیحات |
3.3.7 | بیان شماره مستقیم بسته نصب شده و تطبیق دقیق آن با شمار نسخه ، e.g ، 3.3.7 |
* | با استفاده از یک ستاره به Bower اجازه نصب آخرین نسخه را میدهد |
3.3.7 =<3.3.7< | پیشوند یک شماره نسخه با < یا =< به Bower اجازه میدهد تا هر نسخه از بستهای که بزرگتر یا بزرگتر مساوی آن نسخهی معین است، نصب شود |
3.3.7 =>3.3.7> | پیشوند یک شماره نسخه با > یا => به Bower اجازه میدهد تا هر نسخه از بستهای را که کوچکتر یا کوچکتر و مساوی نسخهی معین است، نصب شود |
3.3.7~ | پیشوند یک شماره نسخه با یک tilde (با کاراکتر ~ ) به نسخههایی که دو شماره
اولیه آنها مشابه باشند، اجازه نصب میدهد؛ حتی اگر شماره آخر آن نسخه متفاوت
باشد. مانند نسخههای 3.3.9 و 3.3.8 و اجازه نصب نسخه 3.4.0 را نمیدهد؛ چون
شماره دوم آن متفاوت است. |
3.3.7^ | پیشوند یک شماره نسخه با یک قلم (کاراکتر ^) به نسخههایی که شماره اول آنها مشابه باشند، اجازه نصب میدهد؛ حتی اگر شماره دوم آنها متفاوت باشد. مانند نسخههای 3.3.1 و 3.4.1 و 3.5.1 اما نسخه 4.0.0 اجازه نصب ندارد |
مانند Nuget نیز Bower وابستگیهای مرتبط با بستههای اضافه شدهی به یک پروژه را مدیریت میکند. BootStrap برای دسترسی به برخی از ویژگیهای پیشرفته، به JQuery که یک کتابخانهی جاوا اسکریپتی است، تکیه میکند. به همین دلیل است که دو بسته را در شکل فوق نشان داده است. شما میتوانید لیست بستهها و وابستگیهای آنها را به صورت باز شده در بخش مورد نظر در Solution Explorer مشاهده کنید.
در ادامه کتاب، من از نسخه قبلی Bootstrap CSS framework استفاده میکنم. هنگامی که دارم این را مینویسم، تیم Bootstrap در حال توسعهی نسخهی 4 bootStrap است و چندین بار منتشر شدهاست. این نسخهها به عنوان "آلفا" برچسب گذاری شدهاند، اما کیفیت آنها بالا است و برای استفاده در نمونههای این کتاب به اندازه کافی پایدار است. با توجه به انتخاب نوشتن این کتاب با استفاده از Bootstrap 3 و نسخه پیش از نسخه بوت استرپ 4 و به زودی بایگانی شدن آن، تصمیم گرفتم از نسخه جدید استفاده کنم؛ حتی اگر برخی از نامهای کلاسها که برای شیوه نامههای عناصر HTML استفاده میشوند، احتمالا قبل از انتشار نهایی تغییر یابند. این مورد به این معنا است که شما باید همان نسخه از Bootstrap را که برای گرفتن نتایج موردنظر از خروجی نیاز دارید، استفاده کنید.
برای به روزرسانی بسته Bootstrap، شماره نسخه را در فایل bower.json تغییر دهید. مانند کد زیر:
{ "name": "asp.net", "private": true, "dependencies": { "bootstrap": "4.0.0-alpha.6" } }
توسعه نرم افزار وب اغلب میتواند یک فرآیند تکراری باشد، جایی که تغییرات کوچکی را به ویووها یا کلاسها میدهید و برنامه را اجرا میکنید تا اثرات آن را آزمایش کنید. MVC و ویژوال استودیو همکاری میکنند تا از این رویکرد مداوم استفاده کنند تا تغییرات را سریعتر و آسانتر ببینید.
اعمال تغییرات در Razor Views
در زمان توسعه، تغییراتی که به Razor View اعمال میشوند، به محض رسیدن درخواستهای HTTP، از مرورگر دریافت میشوند. برای اینکه ببینید چطور کار میکند، برنامه را با انتخاب گزینه Start Debugging از منوی Debug اجرا کنید و هنگامیکه یک برگهی مرورگر باز شد و اطلاعات نمایش داده شد، تغییراتی را که در زیر نمایش میدهم در فایل Index.cshtml اعمال کنید.
@model IEnumerable<WorkingWithVisualStudio.Models.Product> @{ Layout = null; } <!DOCTYPE html> <html> <head> <meta name="viewport" content="width=device-width" /> <title>>Working with Visual Studio</title> </head> <body> <h3>Products</h3> <table> <thead> <tr> <td>Name</td> <td>Price</td> </tr> </thead> <tbody> @foreach (var p in Model) { <tr> <td>@p.Name</td> <td>@($"{p.Price:C2}")</td> </tr>} </tbody> </table> </body> </html>
اعمال تغییرات در کلاسهای #C
برای کلاسهای #C، از جمله کنترلرها و مدلها، دو رویکرد موجود را که از طریق آیتمهای مختلف در منوی Debug انتخاب میشوند، شرح میدهم:
Start Without Debugging
تغییرات در کلاسها در پروژه به صورت خودکار زمانیکه یک درخواست HTTP دریافت میشود، برای مشاهدهی یک تجربهی توسعهی پویا، کامپایل میشوند. در این حالت برنامه بدون امکانات دیباگ و اشکالزادیی اجرا میشود.
Start Debugging
به شما اجزا میدهد صریح تغییرات را کامپایل کنید و برنامه را اجرا کنید ، بررسی مشکلات هم در زمان اجرا پروژه انجام میگیرد.به شما اجرا بررسی و تجزیه و تحلیل هر گونه مشکل در کد را میدهد.
کامپایل خودکار کلاس ها
در طول توسعه عادی، این چرخه کامپایل سریع به شما اجازه میدهد تا فورا تاثیر تغییرات خود را ببینید؛ حالا میتواند این تغییر اضافه نمودن یک اکشن جدید و یا ویرایش نمایش اطلاعات یک Model باشد. برای ارائهی این نوع از توسعه، ویژوال استودیو به محض رسیدن درخواست HTTP از مرورگر، تغییرات را دریافت و کلاسها را به صورت خودکار کامپایل میکند. برای دیدن اینکه چگونه کار میکند، گزینه Start Without Debugging را از منوی Debug در ویژوال استودیو انتخاب کنید. هنگامیکه مرورگر دادههای برنامه را نمایش میدهد، تغییرات زیر را در فایل Home controller ایجاد کنید:
namespace WorkingWithVisualStudio.Controllers { public class HomeController : Controller { public IActionResult Index() => View(SimpleRepository.SharedRepository.Products .Where(p => p.Price < 50)); } }
namespace WorkingWithVisualStudio.Models { public class SimpleRepository { private static SimpleRepository sharedRepository = new SimpleRepository(); private Dictionary<string, Product> products = new Dictionary<string, Product>(); public static SimpleRepository SharedRepository => sharedRepository; public SimpleRepository() { var initialItems = new[] { new Product { Name = "Kayak", Price = 275M }, new Product { Name = "Lifejacket", Price = 48.95M }, new Product { Name = "Soccer ball", Price = 19.50M }, new Product { Name = "Corner flag", Price = 34.95M } }; foreach (var p in initialItems) { AddProduct(p); } products.Add("Error", null); } public IEnumerable<Product> Products => products.Values; public void AddProduct(Product p) => products.Add(p.Name, p); } }
namespace WorkingWithVisualStudio { public class Startup { // This method gets called by the runtime. Use this method to add services to the container. // For more information on how to configure your application, visit https://go.microsoft.com/fwlink/?LinkID=398940 public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { services.AddMvc(); } // This method gets called by the runtime. Use this method to configure the HTTP request pipeline. public void Configure(IApplicationBuilder app, IHostingEnvironment env) { if (env.IsDevelopment()) { app.UseDeveloperExceptionPage(); app.UseDeveloperExceptionPage(); } } } }
استفاده از Debugger
ویژوال استادیو از اجرای یک برنامه MVC با استفاده از Debugger نیز پشتیبانی میکند که اجازه میدهد برنامه برای بررسی وضعیت نرم افزار و دنبال کردن درخواستی که به برنامه ارسال میشود، متوقف و از این طریق، پیگیری شود. این مورد نیاز به یک سبک متفاوت از توسعه را دارد. زیرا تغییراتی را در کلاسهای #C میدهیم، تا زمانیکه برنامه مجددا راه اندازی نشود، اعمال نمیشوند ( هرچند تغییرات Razor View هنوز هم به صورت خودکار اعمال میشوند). این سبک توسعه به همراه استفادهی از ویژگی کامپایل خودکار نیست؛ اما Debugger ویژوال استودیو عالی است و میتواند بینش عمیقتری را در مورد نحوهی کارکرد برنامه داشته باشد. برای اجرای برنامه با استفاده Debugger، در ویژوال استودیو از منوی Debug گزینهی Start Debugging را انتخاب کنید. ویژوال استودیو کلاسهای #C در پروژه را قبل از اجرای برنامه کامپایل میکند. اما شما همچنان میتوانید با استفاده از موارد موجود در منوی Build، کد خود را به صورت دستی نیز کامپایل کنید.
Debugger عامل اصلی خطا را نمایش نمیدهد؛ تنها مکان آنرا آشکار میکند. عبارتیکه ویژوال استودیو برجسته میکند نشان میدهد که این مشکل زمانی رخ میدهد که فیلتر کردن اشیاء با استفاده از LINQ انجام شود، اما یک کار کوچک لازم است تا از جزئیات کاسته شود و به علت اصلی برسد.
Breakpoint عبارتی است که به Debugger میگوید تا برنامه را متوقف کند و کنترل دستی برنامه را به برنامه نویس میدهد. شما میتوانید وضعیت برنامه را بازبینی کنید و ببینید چه اتفاقی میافتد و به صورت اختیاری روند کاری را دوباره ادامه دهید.
برای ایجاد Breakpoint، روی عبارت راست کلیک کنید و در منوی باز شده، گزینه Breakpoint -> Insert Breakpoint را انتخاب کنید.
به عنوان مثال: یک Breakpoint به خط کد AddProduct در کلاس SimpleRepository اعمال کنید. همانطور که در شکل زیر نمایش داده میشود:
برنامه را اجرا کنید؛ با استفاده از Debug -> Start Debugging و یا با استفاده از Debug -> Restart برنامه را Restart میکنیم. در طی درخواست اولیه HTTP، برنامه اجرا میشود تا به نقطهای که Break Point دارد برسد و در آنجا برنامه متوقف میشود. در این نقطه، شما میتوانید از آیتمهای منوی Debug ویژوال استودیو یا کنترلها در بالای پنجره، برای کنترل اجرای برنامه استفاده کنید؛ یا از نمایشهای مختلف Debugger موجود از طریق Debug -> Windows برای بررسی وضعیت برنامه استفاده میکنیم.
اگر اشارهگر ماوس را بر روی پارامتر p به متد AddProduct که توسط Debugger برجسته شدهاست، حرکت دهید، یک فرم ظاهر خواهد شد که ارزش فعلی p را نشان میدهد؛ همانطور که در شکل زیر نشان داده شدهاست. من یک نمونه بزرگ شده از محتویات فرم ظاهر شده را نمایش میدهم تا به راحتی بتوانید متن در آن را بخوانید.
این مورد ممکن است مؤثر به نظر نرسد، چون شیء داده در یک سازنده همانند BreakPoint تعریف شدهاست. اما این ویژگیها برای هر متغیری کار میکند. شما میتوانید مقادیر را مشاهده کنید تا مقادیر خود و فیلد آنها را ببینید. هر مقدار دارای یک دکمه پین کوچک به سمت راست است. برای زمانیکه کد در حال اجراست، برای نظارت بر مقدار، از آن استفاده کنید.
اشارهگر ماوس را بر روی متغیر P قرار دهید و مرجع محصول را پین کنید. مرجع پیوست شده را باز کنید تا بتوانید نام و قیمت را نیز ببینید؛ مانند شکل زیر:
گزینه Continue را از منوی Debug در ویژوال استادیو انتخاب کنید تا برنامه ادامه پیدا کند. از آنجا که در برنامه حلقه Foreach وجود دارد، برنامه که دوباره اجرا میشود، وقتی مجددا به BreakPoint رسید، برنامه متوقف میشود. مقادیر پین شده در شکل زیر نشان میدهند که چگونه متغیر P و خواص آن تغییر میکنند.
استفاده از پنجره متغیرهای محلی ( Local Windows )
یکی از ویژگیهای مرتبط، پنجره Locals است که با انتخاب گزینهی منوی Debug ➤ Windows ➤ Locals باز میشود. پنجرهی Locals، مقدار متغیرها را به شکلی مشابه پنل پین شده نمایش میدهد، اما در اینجا تمام اشیاء محلی را نسبت به Break Point نمایش میدهد؛ همانطور که در شکل زیر نشان داده شدهاست:
هربار که Continue را انتخاب میکنید، اجرای برنامه ادامه یافته و یک شیء دیگر توسط حلقه foreach پردازش میشود.
اگر ادامه دهید، در زمان ویرایش کد، در هر دو پنجره Locals و در مقادیر پنل پین شده، شما مرجع Null را میبینید. برای کنترل اجرای برنامه، میتوانید جریان را از طریق کد خود در دیباگر دنبال کنید و احساس کنید که چه اتفاقی میافتد.
استفاده از Browser Link
ویژگی Browser Link میتواند روند توسعه را با قرار دادن یک یا چند مرورگر تحت کنترل ویژوال استودیو، ساده سازی کند. این ویژگی مخصوصا مفید است اگر شما نیاز به دیدن اثر تغییرات را در طیف وسیعی از مرورگرها دارید. قابلیت Browser Link با و یا بدون Debugger کار میکند و به این معنا است که میتوانیم هر فایلی را در پروژه تغییر دهیم و تاثیر تغییر را بدون نیاز به تغییری در مرورگر مشاهده کنیم.
راه اندازی BrowserLink
برای فعال کردن Browser Link باید در کلاس Startup، تنظیمات را تغییر دهید. مانند کد زیر:
namespace WorkingWithVisualStudio { public class Startup { // This method gets called by the runtime. Use this method to add services to the container. // For more information on how to configure your application, visit https://go.microsoft.com/fwlink/?LinkID=398940 public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { services.AddMvc(); } // This method gets called by the runtime. Use this method to configure the HTTP request pipeline. public void Configure(IApplicationBuilder app, IHostingEnvironment env) { if (env.IsDevelopment()) { app.UseDeveloperExceptionPage(); app.UseBrowserLink(); app.UseDeveloperExceptionPage(); } app.Run(async (context) => { await context.Response.WriteAsync("Hello World!"); }); } } }
استفاده از Browser Link
برای درک اینکه Browser Link چگونه کار میکند، در ویژوال استودیو گزینه Start Without Debugging را از منوی Debug انتخاب میکنیم. ویژوال استودیو برنامه را اجرا میکند و یک برگه جدید مرورگر را برای نمایش نتیجه باز میکند. با بازبینی HTML ارسال شده به مرورگر، شما خواهید دید که حاوی بخش دیگری مانند این است:
<!DOCTYPE html> <html> <head> <meta name="viewport" content="width=device-width" /> <title>>Working with Visual Studio</title> </head> <body> <h3>Products</h3> <table> <thead> <tr><td>Name</td><td>Price</td></tr> </thead> <tbody> <tr><td>Lifejacket</td><td>£48.95</td></tr> <tr><td>Soccer ball</td><td>£19.50</td></tr> <tr><td>Corner flag</td><td>£34.95</td></tr> </tbody> </table> <!-- Visual Studio Browser Link --> <script type="application/json" id="__browserLink_initializationData"> {"requestId":"968949d8affc47c4a9c6326de21dfa03","requestMappingFromServer":false} </script> <script type="text/javascript" src="http://localhost:55356/d1a038413c804e178ef009a3be07b262/browserLink" async="async"></script> <!-- End Browser Link --> </body> </html>
ویژوال استادیو یک جفت عناصر اسکریپت را به HTML فرستاده شدهی به مرورگر اضافه میکند که برای بازکردن یک اتصال طولانی مدت HTTP با سرور برنامه کاربردی است؛ تا زمانیکه ویژوال استودیو مجددا برنامه را ریاستارت کند. کد زیر تغییر در فایل Index و تاثیر استفاده از Browser Link را نشان میدهد.
@model IEnumerable<WorkingWithVisualStudio.Models.Product> @{ Layout = null; } <!DOCTYPE html> <html> <head> <meta name="viewport" content="width=device-width" /> <title>>Working with Visual Studio</title> </head> <body> <h3>Products</h3> <p>Request Time: @DateTime.Now.ToString("HH:mm:ss")</p> <table> <thead> <tr> <td>Name</td> <td>Price</td> </tr> </thead> <tbody> @foreach (var p in Model) { <tr> <td>@p.Name</td> <td>@($"{p.Price:C2}")</td> </tr>} </tbody> </table> </body> </html>
کد جاوا اسکریپتی که در HTML ارسال شده به مرورگر جاسازی شده، صحفه را دوباره بارگذاری میکند؛ برای دیدن تاثیرات کد اضافه شده که اضافه کردن یک timestamp ساده است.
نکته: عناصر اسکریپت Browser Link فقط در پاسخهای موفق جاسازی شده است. به این معنا که اگر یک خطا هنگام کامپایل در هنگام اجرا کردن یک Razor View یا مدیریت یک درخواست ایجاد شود، اتصال بین مرورگر و ویژوال استودیو از بین میرود و شما بعد از حل مشکل باید صفحه را مجدد بارگذاری کنید.
استفاده از مرورگرهای متعدد
Browser Link میتواند برای نمایش یک برنامه در مرورگرهای متعددی به طور همزمان استفاده شود و میتواند زمانی مفید باشد که شما میخواهید تفاوتهای پیاده سازی را بین مرورگرهای مختلف کنترل کنید و یا ببینید که چگونه یک برنامه بر روی ترکیبی از مرورگرهای دسکتاپ و تلفن همراه ارائه میشود.
برای انتخاب مرورگرهایی که استفاده میشوند، مرورگر را با استفاده از دکمه IIS Express در نوار ابزار ویژوال استودیو، انتخاب کنید؛ همانطور که در شکل زیر نشان داده شده است.
ویژوال استادیو معمولا مرورگرهای رایجی را که نصب میشوند، نمایش میدهد. اما شما میتوانید با استفاده از دکمهی Add، برای اضافه کردن مرورگری که به صورت خودکار لیست نشده نیز استفاده کنید. همچنین میتوانید ابزار تست شخص ثالث مانند Browser Stack را نیز راه اندازی کنید که مرورگرها را بر روی سرویسهای ابری میزبان ( cloud-hosted ) و ماشینهای مجازی اجرا میکند.
من سه مرورگر را در شکل انتخاب کردم: Chrome ، Internet Explorer و Edge. با کلیک بر روی دکمه Browse، فعالیت هر سه مرورگر شروع میشود و باعث میشود URL مثال برنامه را بارگذاری کند؛ همانطور که در شکل نشان داده شده است.
با استفاده از منوی Browser Link Dashboard، شما میتوانید ببینید که چه مرورگرهایی در Browser Link انتخاب شدهاند. داشبورد آن نشانی اینترنتی نمایش داده شده توسط هر مرورگر را نشان میدهد و در اینجا هر مرورگر را میتوان به صورت جداگانه رفرش کرد.
آماده سازی جاوا اسکریپت و CSS برای استقرار
هنگامی که Client-Side بخشی از یک برنامه وب را ایجاد میکنید، معمولا تعدادی از فایلهای جاوا اسکریپت و CSS سفارشی را تهیه میکنید که برای تکمیل آنها، از بستههای نصب شدهی توسط Bower استفاده میشود. این فایلها نیاز به پردازش دارند تا آنها را برای تحویل در یک محیط تولید، بهینه سازی کنند تا تعداد درخواستهای HTTP و میزان پهنای باند شبکه مورد نیاز برای ارسال آنها به مشتری، به حداقل برسد. این فرآیند به عنوان بسته بندی شناخته میشود.
فعال کردن تحویل محتوای استاتیک
ASP.Net Core شامل پشتیبانی از ارائه فایلهای استاتیک از پوشه wwwroot به مشتریان است. اما این امکان به صورت پیشفرض در زمان ایجاد یک پروژهی خالی جدید فعال نیست و شما باید با قرار دادن عبارتی در فایل StartUp آن را فعال کنید؛ مانند کد زیر:
namespace WorkingWithVisualStudio { public class Startup { // This method gets called by the runtime. Use this method to add services to the container. // For more information on how to configure your application, visit https://go.microsoft.com/fwlink/?LinkID=398940 public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { services.AddMvc(); } // This method gets called by the runtime. Use this method to configure the HTTP request pipeline. public void Configure(IApplicationBuilder app, IHostingEnvironment env) { if (env.IsDevelopment()) { app.UseDeveloperExceptionPage(); app.UseBrowserLink(); app.UseStaticFiles(); app.UseDeveloperExceptionPage(); } app.Run(async (context) => { await context.Response.WriteAsync("Hello World!"); }); } } }
اضافه کردن محتوای استاتیک به پروژه
برای نشان دادن فرآیند بسته بندی، من نیاز به اضافه کردن تعدادی محتوای استاتیک به پروژه و یکی کردن آنها با برنامهی نمونه را دارم. برای این منظور ابتدا یک پوشهی جدید را به نام wwwroot/css ایجاد کنید که محل متداولی برای فایلهای سفارشی CSS است. من فایلی را به نام First.css با استفاده از قالب آیتم Style Sheet اضافه کردم؛ همانطور که در شکل زیر نشان داده شده است. قالب Style Sheet در مسیر Asp.Net Core -> Web -> Content Section وجود دارد.
فایل First.Css را ویرایش کنید و محتوای زیر را در آن قرار دهید.
h3 { } table, td { border: 2px solid black; border-collapse: collapse; padding: 5px; }
فایلهای جاوا اسکریپت معمولا در پوشه wwwroot/js قرار میگیرند. من این پوشه را ایجاد کردم. فایلهای جاوا اسکریپت را میتوانید در مسیر Asp.Net Core -> Web -> Script انتخاب کنید. همانطور که در شکل زیر نشان داده شده است.
من کد جاوا اسکریپتی ساده زیر را به این فایل جدید اضافه کردم؛ همانطور که در لیست نشان داده شده است.
document.addEventListener("DOMContentLoaded", function () { var element = document.createElement("p"); element.textContent = "This is the element from the third.js file"; document.querySelector("body").appendChild(element); });
من به بیش از یک فایل جاوا اسکریپت نیاز دارم. بنابراین فایل دیگری را به نام fourth.js نیز در پوشه wwwroot ایجاد میکنم و محتوای زیر را در آن قرار میدهم.
document.addEventListener("DOMContentLoaded", function () { var element = document.createElement("p"); element.textContent = "This is the element from the fourth.js file"; document.querySelector("body").appendChild(element); });
به روز رسانی View
گام نهایی، به روز رسانی فایل Index.cshtml برای استفاده از Css و فایل جاوا اسکریپت است. کدهای آن در زیر نشان داده شده است:
@model IEnumerable<WorkingWithVisualStudio.Models.Product> @{ Layout = null; } <!DOCTYPE html> <html> <head> <meta name="viewport" content="width=device-width" /> <title>>Working with Visual Studio</title> <link rel="stylesheet" href="css/first.css" /> <link rel="stylesheet" href="css/second.css" /> <script src="js/third.js"></script> <script src="js/fourth.js"></script> </head> <body> <h3>Products</h3> <p>Request Time: @DateTime.Now.ToString("HH:mm:ss")</p> <table> <thead> <tr> <td>Name</td> <td>Price</td> </tr> </thead> <tbody> @foreach (var p in Model) { <tr> <td>@p.Name</td> <td>@($"{p.Price:C2}")</td> </tr>} </tbody> </table> </body> </html>
یکی کردن فایلهای سمت کلاینت در برنامههای MVC
در حال حاضر چهار فایل استاتیک وجود دارند و مرورگر باید چهار درخواست را برای دریافت فایلهای استاتیک ایجاد کند و هر یک از این فایلها نیازمند پهنای باند بیشتری است که باید به مشتری تحویل داده شود؛ زیرا آنها حاوی فضای سفید و نام متغیرها هستند که برای توسعه دهندهها معنا دار هستند؛ اما برای مرورگرها اهمیتی ندارند.
ترکیب فایلهایی هم نوع، تلفیق نامیده میشود و در آن کار ساختن فایلها به صورتی کوچکتر انجام میشود. هر دوی این کارها در برنامه Asp.Net Core MVC توسط Bundler & Minifier مخصوص ویژوال استودیو انجام میشود.
نصب افزونههای ویژوال استودیو
دسته بندی و یکی کردن فایلها
پس از نصب افزونه، ویژوال استودیو را مجددا راه اندازی کنید و پروژه نمونه را باز کنید. با افزودن افزونه، میتوانید چندین فایل هم نوع را در Solution Explorer انتخاب کنید. آنها را با یکدیگر ترکیب کرده و محتویات آنها را کوچکتر کنید. به عنوان مثال فایلهای First.css و Second.css را در Solution Explorer را انتخاب و کلیک راست کرده و سپس Bundler & Minifier -> Bundle and Minify Files را از منوی باز شده انتخاب کنید . همانطور که در شکل زیر نشان داده شده است.
فایل خروجی را با عنوان bundle.css ذخیره کنید. در Solution Explorer یک بسته جدید ایجاد میشود. اگر شما این فایل را باز کنید، خواهید دید که محتویات هر دو فایل CSS جداگانه ترکیب شدهاند و تمام فضای سفید آنها حذف شدهاست. البته شما نمیخواهید به طور مستقیم با این فایل کار کنید؛ اما این فایل کوچکتر است و فقط یک اتصال HTTP را برای ارائه CSS styles به مشتری نیاز دارد.
مراحل قبل را برای فایلهای third.js و fourth.js تکرار کنید تا فایلهای جدید bundle.js و bundle.min.js در پوشه wwwroot ایجاد شوند.
احتیاط: اطمینان حاصل کنید که فایلها را به ترتیبی که توسط مرورگر بارگیری میشوند، انتخاب کنید تا ترتیب دستورات Styleها یا دستورات کد را در فایلهای خروجی حفظ کنید. به عنوان مثال دقت کنید که فایل third.js قبل از فایل fourth.js انتخاب شده باشد تا مطمئن باشید دستورات به ترتیب و به درستی اجرا میشوند.
@model IEnumerable<WorkingWithVisualStudio.Models.Product> @{ Layout = null; } <!DOCTYPE html> <html> <head> <meta name="viewport" content="width=device-width" /> <title>>Working with Visual Studio</title> <link rel="stylesheet" href="css/bundle.min.css" /> <script src="js/bundle.min.js"></script> </head> <body> <h3>Products</h3> <p>Request Time: @DateTime.Now.ToString("HH:mm:ss")</p> <table> <thead> <tr> <td>Name</td> <td>Price</td> </tr> </thead> <tbody> @foreach (var p in Model) { <tr> <td>@p.Name</td> <td>@($"{p.Price:C2}")</td> </tr>} </tbody> </table> </body> </html>
همان زمان که عملیات جمع آوری و یکی کردن را انجام میدهید، رکورد عملیات انجام شده را در فایلی به نام bundleconfig.json در پوشهی wwwroot پروژه نگهداری میکند. در اینجا یک نمونه از فایل تولیدی را مشاهده میکنید:
[ { "outputFileName": "Views/wwwroot/css/bundle.css", "inputFiles": [ "Views/wwwroot/css/First.css", "Views/wwwroot/css/second.css" ] }, { "outputFileName": "Views/wwwroot/js/bundle.js", "inputFiles": [ "Views/wwwroot/js/fourth.js", "Views/wwwroot/js/third.js" ] } ]
خلاصه
در این بخش من توضیحاتی را در مورد ویژگیهایی که ویژوال استودیو برای طراحی برنامههای وب به توسعه دهندهها ارائه میدهد، شرح دادم که شامل کامپایل خودکار کلاسها، Browser Link و یکی کردن فایلهای سمت کلاینت ( bundling and minification ) بود.
بررسی Hybrid Flow جهت امن سازی Web API
این Flow را پیشتر نیز مرور کرده بودیم. تفاوت آن با قسمتهای قبل، در استفاده از توکن دومی است به نام access token که به همراه identity token از طرف IDP صادر میشود و تا این قسمت از آن بجز در قسمت «دریافت اطلاعات بیشتری از کاربران از طریق UserInfo Endpoint» استفاده نکرده بودیم.
در اینجا، ابتدا برنامهی وب، یک درخواست اعتبارسنجی را به سمت IDP ارسال میکند که response type آن از نوع code id_token است (یا همان مشخصهی Hybrid Flow) و همچنین تعدادی scope نیز جهت دریافت claims متناظر با آنها در این درخواست ذکر شدهاند. در سمت IDP، کاربر با ارائهی مشخصات خود، اعتبارسنجی شده و پس از آن IDP صفحهی اجازهی دسترسی به اطلاعات کاربر (صفحهی consent) را ارائه میدهد. پس از آن IDP اطلاعات code و id_token را به سمت برنامهی وب ارسال میکند. در ادامه کلاینت وب، توکن هویت رسیده را اعتبارسنجی میکند. پس از موفقیت آمیز بودن این عملیات، اکنون کلاینت درخواست دریافت یک access token را از IDP ارائه میدهد. اینکار در پشت صحنه و بدون دخالت کاربر صورت میگیرد که به آن استفادهی از back channel هم گفته میشود. یک چنین درخواستی به token endpoint، شامل اطلاعات code و مشخصات دقیق کلاینت جاری است. به عبارتی نوعی اعتبارسنجی هویت برنامهی کلاینت نیز میباشد. در پاسخ، دو توکن جدید را دریافت میکنیم: identity token و access token. در اینجا access token توسط خاصیت at_hash موجود در id_token به آن لینک میشود. سپس هر دو توکن اعتبارسنجی میشوند. در این مرحله، میانافزار اعتبارسنجی، هویت کاربر را از identity token استخراج میکند. به این ترتیب امکان وارد شدن به برنامهی کلاینت میسر میشود. در اینجا همچنین access token ای نیز صادر شدهاست.
اکنون علاقمند به کار با Web API برنامهی کلاینت MVC خود هستیم. برای این منظور access token که اکنون در برنامهی MVC Client در دسترس است، به صورت یک Bearer token به هدر ویژهای با کلید Authorization اضافه میشود و به همراه هر درخواست، به سمت API ارسال خواهد شد. در سمت Web API این access token رسیده، اعتبارسنجی میشود و در صورت موفقیت آمیز بودن عملیات، دسترسی به منابع Web API صادر خواهد شد.
امن سازی دسترسی به Web API
تنظیمات برنامهی IDP
برای امن سازی دسترسی به Web API از کلاس src\IDP\DNT.IDP\Config.cs در سطح IDP شروع میکنیم. در اینجا باید یک scope جدید مخصوص دسترسی به منابع Web API را تعریف کنیم:
namespace DNT.IDP { public static class Config { // api-related resources (scopes) public static IEnumerable<ApiResource> GetApiResources() { return new List<ApiResource> { new ApiResource( name: "imagegalleryapi", displayName: "Image Gallery API", claimTypes: new List<string> {"role" }) }; }
پس از آن در قسمت تعریف کلاینت، مجوز درخواست این scope جدید imagegalleryapi را نیز صادر میکنیم:
AllowedScopes = { IdentityServerConstants.StandardScopes.OpenId, IdentityServerConstants.StandardScopes.Profile, IdentityServerConstants.StandardScopes.Address, "roles", "imagegalleryapi" },
namespace DNT.IDP { public class Startup { public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { services.AddMvc(); services.AddIdentityServer() .AddDeveloperSigningCredential() .AddTestUsers(Config.GetUsers()) .AddInMemoryIdentityResources(Config.GetIdentityResources()) .AddInMemoryApiResources(Config.GetApiResources()) .AddInMemoryClients(Config.GetClients()); }
تنظیمات برنامهی MVC Client
اکنون نوبت انجام تنظیمات برنامهی MVC Client در فایل ImageGallery.MvcClient.WebApp\Startup.cs است. در اینجا در متد AddOpenIdConnect، درخواست scope جدید imagegalleryapi را صادر میکنیم:
options.Scope.Add("imagegalleryapi");
تنظیمات برنامهی Web API
اکنون میخواهیم مطمئن شویم که Web API، به access token ای که قسمت Audience آن درست مقدار دهی شدهاست، دسترسی خواهد داشت.
برای این منظور به پوشهی پروژهی Web API در مسیر src\WebApi\ImageGallery.WebApi.WebApp وارد شده و دستور زیر را صادر کنید تا بستهی نیوگت AccessTokenValidation نصب شود:
dotnet add package IdentityServer4.AccessTokenValidation
using IdentityServer4.AccessTokenValidation; namespace ImageGallery.WebApi.WebApp { public class Startup { public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { services.AddAuthentication(defaultScheme: IdentityServerAuthenticationDefaults.AuthenticationScheme) .AddIdentityServerAuthentication(options => { options.Authority = Configuration["IDPBaseAddress"]; options.ApiName = "imagegalleryapi"; });
سپس متد AddIdentityServerAuthentication فراخوانی شدهاست که به آدرس IDP اشاره میکند که مقدار آنرا در فایل appsettings.json قرار دادهایم. از این آدرس برای بارگذاری متادیتای IDP استفاده میشود. کار دیگر این میانافزار، اعتبارسنجی access token رسیدهی به آن است. مقدار خاصیت ApiName آن، به نام API resource تعریف شدهی در سمت IDP اشاره میکند. هدف این است که بررسی شود آیا خاصیت aud موجود در access token رسیده به مقدار imagegalleryapi تنظیم شدهاست یا خیر؟
پس از تنظیم این میانافزار، اکنون نوبت به افزودن آن به ASP.NET Core request pipeline است:
namespace ImageGallery.WebApi.WebApp { public class Startup { public void Configure(IApplicationBuilder app, IHostingEnvironment env) { app.UseAuthentication();
اکنون میتوانیم اجبار به Authorization را در تمام اکشن متدهای این Web API در فایل ImageGallery.WebApi.WebApp\Controllers\ImagesController.cs فعالسازی کنیم:
namespace ImageGallery.WebApi.WebApp.Controllers { [Route("api/images")] [Authorize] public class ImagesController : Controller {
ارسال Access Token به همراه هر درخواست به سمت Web API
تا اینجا اگر مراحل اجرای برنامهها را طی کنید، مشاهده خواهید کرد که برنامهی MVC Client دیگر کار نمیکند و نمیتواند از فیلتر Authorize فوق رد شود. علت اینجا است که در حال حاضر، تمامی درخواستهای رسیدهی به Web API، فاقد Access token هستند. بنابراین اعتبارسنجی آنها با شکست مواجه میشود.
برای رفع این مشکل، سرویس ImageGalleryHttpClient را به نحو زیر اصلاح میکنیم تا در صورت وجود Access token، آنرا به صورت خودکار به هدرهای ارسالی توسط HttpClient اضافه کند:
using System; using System.Net.Http; using System.Net.Http.Headers; using System.Threading.Tasks; using Microsoft.AspNetCore.Authentication; using Microsoft.AspNetCore.Http; using Microsoft.Extensions.Configuration; using Microsoft.IdentityModel.Protocols.OpenIdConnect; namespace ImageGallery.MvcClient.Services { public interface IImageGalleryHttpClient { Task<HttpClient> GetHttpClientAsync(); } /// <summary> /// A typed HttpClient. /// </summary> public class ImageGalleryHttpClient : IImageGalleryHttpClient { private readonly HttpClient _httpClient; private readonly IConfiguration _configuration; private readonly IHttpContextAccessor _httpContextAccessor; public ImageGalleryHttpClient( HttpClient httpClient, IConfiguration configuration, IHttpContextAccessor httpContextAccessor) { _httpClient = httpClient; _configuration = configuration; _httpContextAccessor = httpContextAccessor; } public async Task<HttpClient> GetHttpClientAsync() { var currentContext = _httpContextAccessor.HttpContext; var accessToken = await currentContext.GetTokenAsync(OpenIdConnectParameterNames.AccessToken); if (!string.IsNullOrWhiteSpace(accessToken)) { _httpClient.SetBearerToken(accessToken); } _httpClient.BaseAddress = new Uri(_configuration["WebApiBaseAddress"]); _httpClient.DefaultRequestHeaders.Accept.Clear(); _httpClient.DefaultRequestHeaders.Accept.Add(new MediaTypeWithQualityHeaderValue("application/json")); return _httpClient; } } }
<Project Sdk="Microsoft.NET.Sdk"> <PropertyGroup> <TargetFramework>netstandard2.0</TargetFramework> </PropertyGroup> <ItemGroup> <PackageReference Include="Microsoft.Extensions.Configuration.Abstractions" Version="2.1.1.0" /> <PackageReference Include="Microsoft.AspNetCore.Http" Version="2.1.1.0" /> <PackageReference Include="Microsoft.AspNetCore.Authentication.Abstractions" Version="2.1.1.0" /> <PackageReference Include="Microsoft.IdentityModel.Protocols.OpenIdConnect" Version="5.2.0.0" /> <PackageReference Include="IdentityModel" Version="3.9.0" /> </ItemGroup> </Project>
البته پس از این تغییرات نیاز است به کنترلر گالری مراجعه و از متد جدید GetHttpClientAsync بجای خاصیت HttpClient قبلی استفاده کرد.
اکنون اگر برنامه را اجرا کنیم، پس از لاگین، دسترسی به Web API امن شده، برقرار شده و برنامه بدون مشکل کار میکند.
بررسی محتوای Access Token
اگر بر روی سطر if (!string.IsNullOrWhiteSpace(accessToken)) در سرویس ImageGalleryHttpClient یک break-point را قرار دهیم و محتویات Access Token را در حافظه ذخیره کنیم، میتوانیم با مراجعهی به سایت jwt.io، محتویات آنرا بررسی نمائیم:
که در حقیقت این محتوا را به همراه دارد:
{ "nbf": 1536394771, "exp": 1536398371, "iss": "https://localhost:6001", "aud": [ "https://localhost:6001/resources", "imagegalleryapi" ], "client_id": "imagegalleryclient", "sub": "d860efca-22d9-47fd-8249-791ba61b07c7", "auth_time": 1536394763, "idp": "local", "role": "PayingUser", "scope": [ "openid", "profile", "address", "roles", "imagegalleryapi" ], "amr": [ "pwd" ] }
همچنین اگر دقت کنید، Id کاربر جاری در خاصیت sub آن قرار دارد.
مدیریت صفحهی عدم دسترسی به Web API
با اضافه شدن scope جدید دسترسی به API در سمت IDP، این مورد در صفحهی دریافت رضایت کاربر نیز ظاهر میشود:
در این حالت اگر کاربر این گزینه را انتخاب نکند، پس از هدایت به برنامهی کلاینت، در سطر response.EnsureSuccessStatusCode استثنای زیر ظاهر خواهد شد:
An unhandled exception occurred while processing the request. HttpRequestException: Response status code does not indicate success: 401 (Unauthorized). System.Net.Http.HttpResponseMessage.EnsureSuccessStatusCode()
public async Task<IActionResult> Index() { var httpClient = await _imageGalleryHttpClient.GetHttpClientAsync(); var response = await httpClient.GetAsync("api/images"); if (response.StatusCode == System.Net.HttpStatusCode.Unauthorized || response.StatusCode == System.Net.HttpStatusCode.Forbidden) { return RedirectToAction("AccessDenied", "Authorization"); } response.EnsureSuccessStatusCode();
فیلتر کردن تصاویر نمایش داده شده بر اساس هویت کاربر وارد شدهی به سیستم
تا اینجا هرچند دسترسی به API امن شدهاست، اما هنوز کاربر وارد شدهی به سیستم میتواند تصاویر سایر کاربران را نیز مشاهده کند. بنابراین قدم بعدی امن سازی API، عکس العمل نشان دادن به هویت کاربر جاری سیستم است.
برای این منظور به کنترلر ImageGallery.WebApi.WebApp\Controllers\ImagesController.cs سمت API مراجعه کرده و Id کاربر جاری را از لیست Claims او استخراج میکنیم:
namespace ImageGallery.WebApi.WebApp.Controllers { [Route("api/images")] [Authorize] public class ImagesController : Controller { [HttpGet()] public async Task<IActionResult> GetImages() { var ownerId = this.User.Claims.FirstOrDefault(claim => claim.Type == "sub").Value;
مرحلهی بعد، مراجعه به ImageGallery.WebApi.Services\ImagesService.cs و تغییر متد GetImagesAsync است تا صرفا بر اساس ownerId دریافت شده کار کند:
namespace ImageGallery.WebApi.Services { public class ImagesService : IImagesService { public Task<List<Image>> GetImagesAsync(string ownerId) { return _images.Where(image => image.OwnerId == ownerId).OrderBy(image => image.Title).ToListAsync(); }
namespace ImageGallery.WebApi.WebApp.Controllers { [Route("api/images")] [Authorize] public class ImagesController : Controller { [HttpGet()] public async Task<IActionResult> GetImages() { var ownerId = this.User.Claims.FirstOrDefault(claim => claim.Type == "sub").Value; var imagesFromRepo = await _imagesService.GetImagesAsync(ownerId); var imagesToReturn = _mapper.Map<IEnumerable<ImageModel>>(imagesFromRepo); return Ok(imagesToReturn); }
هنوز یک مشکل دیگر باقی است: سایر اکشن متدهای این کنترلر Web API همچنان محدود به کاربر جاری نشدهاند. یک روش آن تغییر دستی تمام کدهای آن است. در این حالت متد IsImageOwnerAsync زیر، جهت بررسی اینکه آیا رکورد درخواستی متعلق به کاربر جاری است یا خیر، به سرویس تصاویر اضافه میشود:
namespace ImageGallery.WebApi.Services { public class ImagesService : IImagesService { public Task<bool> IsImageOwnerAsync(Guid id, string ownerId) { return _images.AnyAsync(i => i.Id == id && i.OwnerId == ownerId); }
اما روش بهتر انجام این عملیات را که در قسمت بعدی بررسی میکنیم، بر اساس بستن دسترسی ورود به اکشن متدها بر اساس Authorization policy است. در این حالت اگر کاربری مجوز انجام عملیاتی را نداشت، اصلا وارد کدهای یک اکشن متد نخواهد شد.
ارسال سایر User Claims مانند نقشها به همراه یک Access Token
برای تکمیل قسمت ارسال تصاویر میخواهیم تنها کاربران نقش خاصی قادر به انجام اینکار باشند. اما اگر به محتوای access token ارسالی به سمت Web API دقت کرده باشید، حاوی Identity claims نیست. البته میتوان مستقیما در برنامهی Web API با UserInfo Endpoint، برای دریافت اطلاعات بیشتر، کار کرد که نمونهای از آنرا در قسمت قبل مشاهده کردید، اما مشکل آن زیاد شدن تعداد رفت و برگشتهای به سمت IDP است. همچنین باید درنظر داشت که فراخوانی مستقیم UserInfo Endpoint جهت برنامهی MVC client که درخواست دریافت access token را از IDP میدهد، متداول است و نه برنامهی Web API.
برای رفع این مشکل باید در حین تعریف ApiResource، لیست claim مورد نیاز را هم ذکر کرد:
namespace DNT.IDP { public static class Config { // api-related resources (scopes) public static IEnumerable<ApiResource> GetApiResources() { return new List<ApiResource> { new ApiResource( name: "imagegalleryapi", displayName: "Image Gallery API", claimTypes: new List<string> {"role" }) }; }
سپس کار با اکشن متد CreateImage در سمت API را به نقش PayingUser محدود میکنیم:
namespace ImageGallery.WebApi.WebApp.Controllers { [Route("api/images")] [Authorize] public class ImagesController : Controller { [HttpPost] [Authorize(Roles = "PayingUser")] public async Task<IActionResult> CreateImage([FromBody] ImageForCreationModel imageForCreation) {
var ownerId = User.Claims.FirstOrDefault(c => c.Type == "sub").Value; imageEntity.OwnerId = ownerId; // add and save. await _imagesService.AddImageAsync(imageEntity);
نکتهی مهم: در اینجا نباید این OwnerId را از سمت برنامهی کلاینت MVC به سمت برنامهی Web API ارسال کرد. برنامهی Web API باید این اطلاعات را از access token اعتبارسنجی شدهی رسیده استخراج و استفاده کند؛ از این جهت که دستکاری اطلاعات اعتبارسنجی نشدهی ارسالی به سمت Web API سادهاست؛ اما access tokenها دارای امضای دیجیتال هستند.
در سمت کلاینت نیز در فایل ImageGallery.MvcClient.WebApp\Views\Shared\_Layout.cshtml نمایش لینک افزودن تصویر را نیز محدود به PayingUser میکنیم:
@if(User.IsInRole("PayingUser")) { <li><a asp-area="" asp-controller="Gallery" asp-action="AddImage">Add an image</a></li> <li><a asp-area="" asp-controller="Gallery" asp-action="OrderFrame">Order a framed picture</a></li> }
namespace ImageGallery.MvcClient.WebApp.Controllers { [Authorize] public class GalleryController : Controller { [Authorize(Roles = "PayingUser")] public IActionResult AddImage() { return View(); }
[HttpPost] [Authorize(Roles = "PayingUser")] [ValidateAntiForgeryToken] public async Task<IActionResult> AddImage(AddImageViewModel addImageViewModel)
برای آزمایش این قسمت یکبار از برنامه خارج شده و سپس با اکانت User 1 که PayingUser است به سیستم وارد شوید. در ادامه از منوی بالای سایت، گزینهی Add an image را انتخاب کرده و تصویری را آپلود کنید. پس از آن، این تصویر آپلود شده را در لیست تصاویر صفحهی اول سایت، مشاهده خواهید کرد.
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید.
برای اجرای برنامه:
- ابتدا به پوشهی src\WebApi\ImageGallery.WebApi.WebApp وارد شده و dotnet_run.bat آنرا اجرا کنید تا WebAPI برنامه راه اندازی شود.
- سپس به پوشهی src\IDP\DNT.IDP مراجعه کرده و و dotnet_run.bat آنرا اجرا کنید تا برنامهی IDP راه اندازی شود.
- در آخر به پوشهی src\MvcClient\ImageGallery.MvcClient.WebApp وارد شده و dotnet_run.bat آنرا اجرا کنید تا MVC Client راه اندازی شود.
اکنون که هر سه برنامه در حال اجرا هستند، مرورگر را گشوده و مسیر https://localhost:5001 را درخواست کنید. در صفحهی login نام کاربری را User 1 و کلمهی عبور آنرا password وارد کنید.
برای ایجاد «خواص الحاقی» قبلا در سایت مطلب ایجاد «خواص الحاقی» تهیه شدهاست. در این مطلب قصد داریم راه حل ارائه شدهی در مطلب مذکور را با یک TypeDescriptionProvider سفارشی ترکیب کرده تا به صورت یکدست، از طریق TypeDescriptor بتوان به آن خواص نیز دسترسی داشته باشیم.
فرض کنید در یک سیستم Modular Monolith، نیاز جدیدی به دست شما رسیده است که به شرح زیر میباشد:
نیاز داریم در گریدی از صفحهی X مربوط به «مؤلفه 1»، ستونی جدید را اضافه کنید و دیتای مربوط به این ستون، توسط «مؤلفه 2» مهیا خواهد شد.
- قبلا «مؤلفه 2» ارجاعی را به «مؤلفه 1» داده است؛ لذا امکان ارجاع معکوس را در این حالت، نداریم.
- «مؤلفه 1» باید بتواند مستقل از «مؤلفه 2» نیز توزیع شده و کار کند؛ لذا این نیاز برای زمانی است که «مؤلفه 2» برای توزیع در Component Model ما وجود داشته باشد.
- نمیخواهیم در آینده برای نیازهای مشابه در همان صفحهی X، تغییر جدیدی را در «مؤلفه 1» داشته باشیم (اضافه کردن خصوصیت مورد نظر به مدل نمایشی یا اصطلاحا ویو-مدل متناظر با گرید در در زمان طراحی، جواب مساله نمیباشد)
- میخواهیم به یک طراحی با Loose Coupling (اتصال سست و ضعیف، وابستگی ضعیف) دست پیدا کنیم.
در این حالت «مؤلفه 1» بدون آگاهی از سایر مؤلفهها، همهی پیاده سازیهای IExtraColumnConenvtion را در زمان اجرا یافته و از آنها برای ایجاد ستونهای جدید، استفاده خواهد کرد.
واسط مذکور به شکل زیر میباشد:
public interface IConvention { } public interface IExtraColumnConvention<T> : IConvention { string Name { get; } string Title { get; } void Populate(IEnumerable<T> list); }
البته این واسط میتواند جزئیات بیشتری را هم شامل شود.
گام اول: طراحی TypeDescriptionProvider
در .NET به دو طریق میتوان به متادیتای یک Type دسترسی داشت:
- استفاده از API Reflection موجود در فضای نام System.Reflection
- کلاس TypeDescriptor
به طور کلی هدف از این کلاس در دات نت، ارائه اطلاعاتی در خصوص یک وهله از جمله: Attributeها، Propertyها، Eventهای آن و غیره، میباشد. هنگام استفاده از Reflection، اطلاعات بدست آمده از Type، به دلیل اینکه بعد از کامپایل نمیتوانند تغییر کنند، لذا قابلیت توسعه پذیری را هم ندارند. در مقابل، با استفاده از کلاس TypeDescriptor این توسعه پذیری را برای وهلههای مختلف میتوانید داشته باشید.
برای مهیا کردن متادیتای سفارشی (در اینجا اطلاعات مرتبط با خصوصیات الحاقی) برای TypeDescriptor، نیاز است یک TypeDescriptionProvider سفارشی را طراحی کنیم.
/// <summary> /// Use this provider when you need access ExtraProperties with TypeDescriptor.GetProperties(instance) /// </summary> public class ExtraPropertyTypeDescriptionProvider<T> : TypeDescriptionProvider where T : class { private static readonly TypeDescriptionProvider Default = TypeDescriptor.GetProvider(typeof(T)); public ExtraPropertyTypeDescriptionProvider() : base(Default) { } public override ICustomTypeDescriptor GetTypeDescriptor(Type instanceType, object instance) { var descriptor = base.GetTypeDescriptor(instanceType, instance); return instance == null ? descriptor : new ExtraPropertyCustomTypeDescriptor(descriptor, instance); } private sealed class ExtraPropertyCustomTypeDescriptor : CustomTypeDescriptor { //... } }
در تکه کد بالا، ابتدا تامین کنندهی پیشفرض مرتبط با نوع جنریک مورد نظر را یافته و به عنوان تامین کنندهی پایه معرفی کردهایم. سپس برای معرفی CustomTypeDescritpr باید متد GetTypeDescriptor را بازنویسی کنیم. در اینجا لازم است برای معرفی متادیتا مرتبط با یک نوع، یک پیاده سازی از واسط ICustomTypeDescriptor را ارائه کنیم:
private sealed class ExtraPropertyCustomTypeDescriptor : CustomTypeDescriptor { private readonly IEnumerable<ExtraPropertyDescriptor<T>> _instanceExtraProperties; public ExtraPropertyCustomTypeDescriptor(ICustomTypeDescriptor defaultDescriptor, object instance) : base(defaultDescriptor) { _instanceExtraProperties = instance.ExtraPropertyList<T>(); } public override PropertyDescriptorCollection GetProperties(Attribute[] attributes) { var properties = new PropertyDescriptorCollection(null); foreach (PropertyDescriptor property in base.GetProperties(attributes)) { properties.Add(property); } foreach (var property in _instanceExtraProperties) { properties.Add(property); } return properties; } public override PropertyDescriptorCollection GetProperties() { return GetProperties(null); } }
public static class ExtraProperties { //... public static IEnumerable<ExtraPropertyDescriptor<T>> ExtraPropertyList<T>(this object instance) where T : class { if (!PropertyCache.TryGetValue(instance, out var properties)) throw new KeyNotFoundException($"key: {instance.GetType().Name} was not found in dictionary"); return properties.Select(p => new ExtraPropertyDescriptor<T>(p.PropertyName, p.PropertyValueFunc, p.SetPropertyValueFunc, p.PropertyType, p.Attributes)); } }
public sealed class ExtraPropertyDescriptor<T> : PropertyDescriptor where T : class { private readonly Func<object, object> _propertyValueFunc; private readonly Action<object, object> _setPropertyValueFunc; private readonly Type _propertyType; public ExtraPropertyDescriptor( string propertyName, Func<object, object> propertyValueFunc, Action<object, object> setPropertyValueFunc, Type propertyType, Attribute[] attributes) : base(propertyName, attributes) { _propertyValueFunc = propertyValueFunc; _setPropertyValueFunc = setPropertyValueFunc; _propertyType = propertyType; } public override void ResetValue(object component) { } public override bool CanResetValue(object component) => true; public override object GetValue(object component) => _propertyValueFunc(component); public override void SetValue(object component, object value) => _setPropertyValueFunc(component, value); public override bool ShouldSerializeValue(object component) => true; public override Type ComponentType => typeof(T); public override bool IsReadOnly => _setPropertyValueFunc == null; public override Type PropertyType => _propertyType; }
[TypeDescriptionProvider(typeof(ExtraPropertyTypeDescriptionProvider<Person>))] private class Person { public string Name { get; set; } public string Family { get; set; } }
[Test] public void Should_TypeDescriptor_GetProperties_Returns_ExtraProperties_And_PredefinedProperties() { //Arrange var rabbal = new Person {Name = "GholamReza", Family = "Rabbal"}; const string propertyName = "Title"; const string propertyValue = "Software Engineer"; //Act rabbal.ExtraProperty(propertyName, propertyValue); var title = TypeDescriptor.GetProperties(rabbal).Find(propertyName, true); //Assert rabbal.ExtraProperty<string>(propertyName).ShouldBe(propertyValue); title.ShouldNotBeNull(); title.GetValue(rabbal).ShouldBe(propertyValue); }
گام دوم: استفاده از IExtraColumnConvention برای نمایش ستونهای الحاقی
public class Column4Convention : IExtraColumnConvention<Product> { public string Name => "Column4"; public string Title => "Column 4" public void Populate(IEnumerable<Product> list) { //TODO: forEach on list and set ExtraProperty // item.ExtraProperty(Name,value) // item.ExtraProperty(Name,(obj)=> value) // item.ExtraProperty(Name,(obj)=> value, (obj,value)=>) } } public class Column2Convention : IExtraColumnConvention<Product> { public string Name => "Column2"; public string Title => "Column 2" public void Populate(IEnumerable<Product> list) { //TODO: forEach on list and set ExtraProperty } } public class Column3Convention : IExtraColumnConvention<Product> { public string Name => "Column3"; public string Title => "Column 3" public void Populate(IEnumerable<Product> list) { //TODO: forEach on list and set ExtraProperty } }
سپس این پیادهسازیها از طریق مکانیزمی مانند معرفی آنها به یک IoC Container، توسط میزبان (مؤلفه 1) قابل دسترسی خواهد بود. در نهایت میزبان، قبل از نمایش محصولات، به شکل زیر عمل خواهد کرد:
var products = _productService.PagedList(page:1, pageSize:10); var columns = _provider.GetServices<IExtraColumnConvention<Product>>(); foreach(var column in columns) { column.Populate(products); }