اشتراک‌ها
ذخیره سازی داده ها در کلاینت، ساده و سریع

localForage is a fast and simple storage library for JavaScript.localForage uses localStorage in browsers with no IndexedDB or WebSQL.

localforage.setItem('key', 'value', function (err) {
  // if err is non-null, we got an error
  localforage.getItem('key', function (err, value) {
    // if err is non-null, we got an error. otherwise, value is the value
  });
});

:Framework Support

AngularJS

  Angular 4 and up

  Backbone

  Ember

  Vue 

TypeScript:

import localForage from "localforage"; 

ذخیره سازی داده ها در کلاینت، ساده و سریع
مطالب
پیاده سازی کنترلرهای Angular با استفاده از Typescript
پیشتر با ویژگی ها  و نحوه کد نویسی این زبان آشنا شدید. از طرفی دیگر، نحوه تعریف کنترلرها در Angular نیز آموزش داده شد. در این پست قصد دارم طی یک مثال ساده با استفاده از زبان Typescript یک کنترلر Angular را ایجاد  و سپس از آن در یک پروژه Asp.Net MVC استفاده نمایم. از آن جا که به صورت پیش فرض در VS.Net امکانات TypeScript نصب نشده است، برای شروع ابتدا TypeScript را از اینجا دانلود نمایید. بعد از نصب یک پروژه Asp.Net MVC ایجاد نمایید و سپس با استفاده از nuget فایل‌های مربوط به AngularJs  را نصب نمایید. در این پست به تفصیل این مورد بررسی شده است (عملیات BundleConfig فایل‌های مورد نیاز به عهده خودتان). در پوشه scripts یک فولدر به نام app ساخته، سپس یک فایل TypeScript به نام ProductController.ts ایجاد کنید. (بعد از نصب TypeScript گزینه TypeScript File مشاهده خواهد شد)
 

در فایل ProductController.ts کد‌های زیر را کپی نمایید: 

module Product {
    export interface Scope {
        message: string;
    }

    export class Controller {
        constructor($scope: Scope) {
            $scope.message = "Hello from Masoud";
        }
    }
}
توضیح کد‌ها بالا :

ابتدا یک ماژول به نام Product ایجاد می‌کنیم. سپس یک اینترفیس برای پیاده سازی آبجکت Scope که جهت مقید سازی عناصر DOM به آبجکت‌های کنترلر مورد استفاده قرار می‌گیرد، ایجاد می‌کنیم. در داخل این اینترفیس متغیری به نام message از نوع string داریم. قصد داریم این متغیر را به یک  عنصر مقید کنیم. حال یک کلاس به نام کنترلر ایجاد می‌کنیم که در تابع سازنده آن تزریق وابستگی برای scope$ از نوع اینترفیس Scope تعیین شده است. در نتیجه در بدنه سازنده می‌توانیم به متغیر message مقدار مورد نظر را نسبت دهیم .

کلمه کلیدی export برای تعریف عمومی کلاس استفاده شده است .
یک View ایجاد و کد‌های زیر را در آن کپی کنید :

<script type="text/javascript" src="~/scripts/app/ProductController.js"></script>
<div ng-app>
    <div ng-controller="Product.Controller">
        <p>{{message}}</p>
    </div>
</div>

اولین نکته در تگ script است که فراخوانی فایل TypeScript باید با پسوند   js. انجام گیرد. به دلیل اینکه فایل‌های TypeScript بعد از کامپایل تبدیل به فایل‌های JavaScript خواهند شد؛ در نتیجه پسوند آن نیز js. است. دومین نکته در فراخوانی کنترلر مورد نظر است که  از ترکیب نام ماژول و نام کلاس است. بعد از اجرای پروژه خروجی به صورت زیر خواهد بود :

 

مطالب
آموزش TypeScript #2
در این پست قصد دارم به بررسی چند نکته که از پیش نیاز‌های کار با TypeScript  است بپردازم. همان طور که در پست قبلی مشاهده شد بعد از دانلود و نصب افزونه  TypeScript در VS.Net یک Template به نام Html Application With TypeScript به Installed Template اضافه خواهد شد. بعد از انتخاب این قسمت شما به راحتی می‌توانید در هر فایل با پسوند ts کد‌های مورد نظر به زبان TypeScript را نوشته و بعد از build پروژه این کد‌ها تبدیل به کد‌های JavaScript خواهند شد. بعد کافیست فایل مورد نظر را با استفاده از تک Script در فایل خود رفرنس دهید. دقت کنید که پسوند فایل حتما باید js باشد(به دلیل اینکه بعد از build پروژه فایل‌های ts تبدیل به js می‌شوند).
برای مثال:
<!DOCTYPE html>
<html xmlns="http://www.w3.org/1999/xhtml">
<head>
    <meta charset="utf-8" />
    <title>TypeScript HTML App</title>
    <link rel="stylesheet" href="app.css" type="text/css" />
    <script src="app.js"></script>
</head>
<body>
    <h1>Number Type in TypeScript</h1>
    <div id="content"/>
</body>
</html>

اما اگر یک پروژه وب نظیر Asp.Net MVC داشته باشیم و می‌خواهیم یک یا چند فایل که حاوی کد‌های typeScript هستند را به این پروژه اضافه کرده و از آن‌ها در صفخات وب خود استفاده کنیم باید به این صورت عمل نمود:
بعد از اضافه کردن فایل‌های مورد نیاز، پروژه مورد نظر را Unload کنید. بعد به صورت زیر فایل پروژه(csproj) رو با یک ویرایشگر متنی باز کنید:

در این مرحله باید دو قسمت اضافه شود. یک بخش  ItemGroup است که هر فایلی که در پروژه شما دارای پسوند ts است باید در این جا تعریف شود. در واقع این قسمت فایل هایی را که باید کامپایل شده تا در نهایت تبدیل به فایل‌های JavaScript شوند را مشخص می‌کند.
بخش دوم target است که مراحل Build پروژه را برای این فایل‌های مشخص شده تعیین می‌کند. برای مثال:

همان طور که می‌بینید در قسمت ItemGroup تمام فایل‌های با پسوند ts در پروژه include شده اند. در قسمت target دستور کامپایل این فایل‌ها تعیین شد. اما نکته مهم این است که TypeScript به صورت پیش فرض از ECMAScript 3 در هنگام کامپایل کد‌ها استفاده می‌کند.(ECMAScript 3 در سال 1999 منتشر شد و تقریبا با تمام مرورگرها سازگاری دارد اما از امکانات جدید در Javascript پشتیبانی نمی‌کند). اگر قصد دارید که از ECMAScript 5 در هنگام کامپایل کد‌ها استفاده نمایید کافیست دستور زیر را اضافه نمایید:
--target ES5
مثال:

اما به این نکته دقت داشته باشید که ECMAScript 5 در سال 2009 منتشر شده است در نتیجه فقط با مرورگرهای جدید سازگار خواهد بود و ممکن است کد‌های شما در مرورگرهای قدیمی با مشکل مواجه شود.
مرورگرهایی که از ECMAScript 5 پشتیبانی می‌کنند عبارتند از:
  • IE 9 و نسخه‌های بعد از آن؛
  • FireFox 4 و نسخه‌های بعد از آن؛ 
  • Opera 12 و نسخه‌های بعد از آن؛ 
  • Safari 5.1 و نسخه‌های بعد از آن؛ 
  • Chrome 7 و نسخه‌های بعد از آن.
ادامه دارد...
اشتراک‌ها
پیاده سازی یک پروژه با ASP.NET Core Web API و Angular

Learn FULL STACK Web Development in 2 HOURS! ASP.NET & Angular

Timestamps:
00:00:00 Welcome to our 2 hour FULL STACK Course!
00:01:12 What you will learn during the next 2 hours
00:03:29 Day 1 Multi-Page and Single-Page Applications, TypeScript, and Angular Components
00:21:57 Day 2 One-Way Binding and Event Binding in Angular
00:34:23 Day 3 Our Flight Booking Portal and routing in Angular
00:44:52 Day 4 The 'Search Flight' page, Design a HTML page, install Font Awesome using Node, and TypeScript interfaces
01:27:00 Day 5 ASP.NET Core REST API, SWAGGER for documenting and testing our API
01:55:51 Thanks for watching!
 

پیاده سازی یک پروژه با ASP.NET Core Web API و Angular
مطالب
مبانی TypeScript؛ اینترفیس‌ها
اینترفیس، مانند قراردادی است که یک نوع را تعریف می‌کند. کامپایلر از اینترفیس‌ها جهت بررسی نوع‌ها و اجبار به رعایت قرارداد استفاده می‌کند. در این حالت اگر متدها یا خواص معرفی شده‌ی در نوع اینترفیس، توسط استفاده کننده بکار گرفته نشوند، خطایی توسط کامپایلر گزارش خواهد شد.
از آنجائیکه اینترفیس‌ها به معنای نوع‌های سفارشی هستند و جاوا اسکریپت از آن‌ها پشتیبانی نمی‌کند، توسط کامپایلر TypeScript، به هیچ نوع کد معادلی در جاوا اسکریپت، ترجمه و تبدیل نخواهند شد. کامپایلر TypeScript تنها از آن‌ها جهت بررسی نوع‌ها استفاده می‌کند.
اینترفیس‌ها به صورت مجموعه‌ای از تعاریف خواص و متدها، بدون پیاده سازی آن‌ها تعریف می‌شوند. پیاده سازی این اینترفیس‌ها، توسط کلاس‌ها و یا سایر اشیاء صورت خواهند گرفت. برای مثال یک قرارداد اجاره، مشخص می‌کند که آخر هر ماه چه مقداری را باید پرداخت کرد. اما این قرار داد مشخص نمی‌کند که چگونه باید این پرداخت صورت گیرد و از هر شخصی به شخص دیگری می‌تواند متفاوت باشد. به این حالت duck typing هم می‌گویند. به این معنا که قرار داد، شکل یک شیء را مشخص می‌کند و تا زمانیکه پیاده سازی کننده‌ی آن بتواند این قرارداد را تامین کند، می‌تواند بجای نوع اصلی نیز بکار گرفته شود.


Duck typing چیست؟

duck typing به این معنا است که اگر پرنده‌ای بتواند مانند یک اردک راه برود، شنا کند و صدا در بیاورد، یک اردک نامیده می‌شود. بنابراین همینقدر که یک شیء بتواند قراردادی را پیاده سازی کند، نوع آن با نوع اینترفیس یکی درنظر گرفته می‌شود. برای نمونه به مثال ذیل دقت کنید:
interface Duck {
    walk: () => void;
    swim: () => void;
    quack: () => void;
}

let probablyADuck = {
    walk: () => console.log('walking like a duck'),
    swim: () => console.log('swimming like a duck'),
    quack: () => console.log('quacking like a duck')
}

function FlyOverWater(bird: Duck) { }

FlyOverWater(probablyADuck); // works!
در این مثال اینترفیس Duck، متدهایی را تعریف کرده‌است که یک Duck می‌تواند انجام دهد.
در ادامه متغیر و شیءایی بدون تعریف نوع آن ایجاد شده‌است که همان متدهای اینترفیس Duck را پیاده سازی می‌کند و امضای آن‌ها با امضای متدهای اینترفیس Duck یکی هستند.
سپس متد FlyOverWater تعریف شده که در آن، نوع پارامتر ورودی آن به صورت صریحی به نوع اینترفیس Duck مقید شده‌است.
در سطر بعدی، این متد با دریافت شیء probablyADuck فراخوانی شده‌است و چون این شیء تمام اجزای قرارداد Duck را پیاده سازی کرده‌است، مشکلی در اجرای آن نخواهد بود. به این حالت duck typing می‌گویند.


نحوه‌ی تعریف یک اینترفیس در TypeScript

تعریف یک اینترفیس با واژه‌ی کلیدی interface شروع شده و سپس خواص و متدهای مدنظر این قرارداد، به همراه نوع آن‌ها تعریف خواهند شد:
interface Book {
    id: number;
    title: string;
    author: string;
    pages?: number;
    markDamaged: (reason: string) => void;
}
در این مثال خواص id، title و author اجباری هستند و پیاده سازی کننده موظف است آن‌ها را به همراه داشته باشد.
در اینترفیس‌های TypeScript می‌توان خواص اختیاری و optional را نیز تعریف کرد. نمونه‌ی آن خاصیت pages در این مثال است که با ? مشخص شده‌است و نمونه‌ی آن‌را در حین تعریف پارامترهای اختیاری متدها نیز پیشتر ملاحظه کرده بودید.
تعریف متدها در یک اینترفیس، با مشخص سازی نام آن متد و ذکر یک کولن و سپس مشخص سازی امضای پارامترهای دریافتی  انجام می‌شود. نوع خروجی متد، در سمت راست علامت <= قرار خواهد گرفت.


استفاده از اینترفیس‌ها برای تعریف نوع خروجی توابع

در مثال زیر، متد CreateCustomerID دارای دو پارامتر ورودی از نوع‌های رشته‌ای و عددی است و خروجی آن نیز از نوع رشته‌ای تعریف شده‌است:
function CreateCustomerID(name: string, id: number): string {
    return name + id;
}
در ادامه تعریف متغیری را مشاهده می‌کنید که نوع آن، متدی است که با امضای متد CreateCustomerID یکسان است:
 let IdGenerator: (chars: string, nums: number) => string;
به این ترتیب امکان انتساب متد CreateCustomerID به متغیر IdGenerator وجود خواهد داشت:
IdGenerator = CreateCustomerID;
جهت مدیریت بهتر یک چنین تعریف‌هایی و همچنین امکان استفاده‌ی مجدد از آن‌ها، می‌توان از اینترفیس‌ها کمک گرفت:
interface StringGenerator {
     (chars: string, nums: number): string;
}
اینترفیس StringGenerator نام بهتر و با قابلیت استفاده‌ی مجددی را به نوع متدی که قابل انتساب است به متغیر IdGenerator، تعریف می‌کند. در اینجا syntax تعریف نوع متد، در اینترفیس StringGenerator اندکی با حالت‌های قبلی متفاوت است. در اینجا بجای استفاده از <= جهت مشخص کردن نوع خروجی متد، از کولن استفاده شده‌است.
اکنون می‌توان نحوه‌ی تعریف متغیر IdGenerator را به صورت زیر Refactor کرد و تغییر داد:
 let IdGenerator: StringGenerator;
به عنوان نمونه می‌توان یک چنین تغییری را در نحوه‌ی تعریف اینترفیس Book ابتدای بحث و تغییر متد markDamaged آن نیز اعمال کرد.


بسط و توسعه‌ی اینترفیس‌ها

بسط و توسعه‌ی اینترفیس‌ها شبیه به مباحث ارث بری هستند. به این ترتیب که با بسط یک اینترفیس از طریق اینترفیسی دیگر، می‌توان به نوعی مرکب رسید:
interface LibraryResource {
   catalogNumber: number;
}

interface LibraryBook {
   title: string;
}

interface Encyclopedia extends LibraryResource, LibraryBook {
   volume: number;
}
در این مثال، ابتدا دو اینترفیس منابع و کتاب‌های یک کتابخانه تعریف شده‌اند. سپس اینترفیس جدیدی به نام Encyclopedia با بسط این دو اینترفیس توسط واژه‌ی کلیدی extends ایجاد شده‌است.
این نوع مرکب، علاوه بر دارا بودن خاصیت volume مختص به خودش، اکنون حاوی دو خاصیت موجود در سایر اینترفیس‌های ذکر شده‌ی در قسمت extends نیز هست.
حال اگر متغیر جدیدی را از نوع Encyclopedia تعریف کنیم، جهت برآورده شده تمام اجزای قرارداد، لازم است هر سه خاصیت را مقدار دهی نمائیم:
let refBook: Encyclopedia = {
   catalogNumber: 1234,
   title: 'The Book of Everything',
   volume: 1
}


نوع کلاس‌ها

مبحث کلاس‌ها به صورت جداگانه‌ای در این سری بررسی خواهند شد. اما جهت تکمیل بحث جاری نیاز است اشاره‌ی کوتاهی به آنها شود.
همانطور که عنوان شد، اینترفیس‌ها تنها شکل و قرارداد پیاده سازی یک شیء را تعریف می‌کنند؛ بدون ارائه‌ی پیاده سازی خاصی از آن‌‌ها. تا اینجا در بحث جاری، اشیاء را توسط object literals داخل {} تعریف کردیم (مانند متغیر refBook مثال قبل). اما کلاس‌ها روش بهتری برای انجام این‌کار و تعریف اشیاء هستند.
در ذیل تعریف اینترفیس کتابدار را با تک متد doWork آن ملاحظه می‌کنید:
interface Librarian {
   doWork: () => void;
}
متد doWork دارای پارامتری نیست و خروجی نیز ندارد. سپس با استفاده از واژه‌ی کلیدی class، یک کلاس جدید را ایجاد کرده‌ایم که با استفاده‌ی واژه‌ی کلیدی implements، یک پیاده سازی مشخص از اینترفیس Librarian را ارائه می‌دهد:
class ElementarySchoolLibrarian implements Librarian {
   doWork() {
     console.log('Reading to and teaching children...');
   }
}
اکنون داخل این کلاس، پیاده سازی خاصی از متد doWork مشخص شده‌ی در قرارداد و اینترفیس Librarian را مشاهده می‌کنید.
در ادامه برای ایجاد شیءایی از روی این تعریف، به نحو ذیل عمل می‌کنیم:
 let kidsLibrarian: Librarian = new ElementarySchoolLibrarian();
kidsLibrarian.doWork();
در اینجا متغیر kidsLibrarian از نوع اینترفیس کتابدار تعریف شده‌است. به این معنا که شیءایی که به آن انتساب داده می‌شود باید این اینترفیس را پیاده سازی کند. این شیء نیز توسط واژه‌ی کلیدی new، نمونه سازی/وهله سازی می‌شود. در ادامه می‌توان به متدها و خواص شیء kidsLibrarian دسترسی یافت و آن‌ها را فراخوانی کرد.
مطالب
پیاده سازی پروژه‌های React با TypeScript - قسمت هشتم - تعیین نوع کامپوننت‌های کلاسی
با ارائه‌ی React Hooks، استفاده‌ی از کامپوننت‌های کلاسی، کمتر و کمتر شده‌اند. اما جهت تکمیل و خاتمه‌ی سری جاری، این نوع را نیز در این قسمت بررسی می‌کنیم.


تعیین نوع props و state در کامپوننت‌های کلاسی

برای این منظور ابتدا فایل جدید src\components\BigC.tsx را ایجاد کرده و سپس توسط میانبر rcc، ساختار ابتدایی این کامپوننت را ایجاد می‌کنیم. در ادامه آن‌را در کامپوننت src\App.tsx استفاده خواهیم کرد:


یکی از مزایای دیگر کار با تایپ‌اسکریپت، فعال شدن intellisense مرتبط با افزونه‌هایی مانند typescript hero و auto import است که نمونه‌ای از آن‌را در تصویر فوق مشاهده می‌کنید. فقط کافی است نام المان مرتبط را نوشت و سپس با استفاده از افزونه‌های یاد شده، به صورت خودکار import آن‌را اضافه کرد.

پس از افزودن المان این کامپوننت، اگر سعی کنیم یک props را برای آن تعریف کنیم، بلافاصله خطای تعریف نشده بودن آن‌را دریافت خواهیم کرد:


در اینجا نیز همانند کامپوننت‌های تابعی، باید ابتدا نوع Props را تعیین کرد و تنها تفاوت آن، روش معرفی این type جدید به کامپوننت است:
import React, { Component } from "react";

type Props = {
  title: string;
};

type State = {
  status: string;
};

export default class BigC extends Component<Props, State> {
  render() {
    return (
      <div>
        <h1>I'm in a class component</h1>
      </div>
    );
  }
}
در کامپوننت‌های کلاسی، نوع State و نوع Props، از طریق آرگومان‌های جنریک Component، به نحوی که مشاهده می‌کنید، مشخص می‌شوند.
مابقی نکات آن مانند props اختیاری و غیره، تفاوت خاصی را با کامپوننت‌های تابعی که پیشتر بررسی کردیم، ندارند و یکی هستند.


مقایسه‌ای بین Types و Interfaces

در این سری بیشتر از types استفاده شد، تا اینترفیس‌های تایپ‌اسکریپت. برای مثال بجای نوع زیر:
type State = {
   rValue: boolean;
};
می‌توان از اینترفیس معادل آن نیز استفاده کرد:
interface State {
  rValue: boolean;
}
اما از کدامیک باید استفاده کرد؟
در تایپ‌اسکریپت، از type بیشتر برای تعریف یک نوع جدید استفاده می‌شود، اما از اینترفیس‌ها برای تعریف موجودیت‌ها و entities. برای مثال از type می‌توان برای تعریف نامی برای نوع‌های primitive, union, intersection نیز استفاده کرد، اما اینترفیس‌ها همواره برای تعیین نوع اشیاء مورد استفاده قرار می‌گیرند. نمی‌توان دو نوع هم‌نام را تعریف کرد، اما اگر دو اینترفیس هم نام را تعریف کنید، با هم یکی می‌شوند. نوع‌ها برخلاف اینترفیس‌ها قابلیت پیاده سازی نداشته و بیشتر جنبه‌ی یک اعلان را دارند و ... در نهایت استفاده‌ی از هر کدام بیشتر یک انتخاب شخصی است.


منابع تکمیلی

یکی از بهترین منابع تکمیلی استفاده‌ی از TypeScript در React، مخزن کد react-typescript-cheatsheet است که به همراه مجموعه‌ای از نکات مرتبط است.
مطالب
ckeditor در برابر tinymce
این دو ادیتور  یعنی CKEditor و TinyMCE  دو تا از محبوب‌ترین ادیتورهای موجود تحت وب هستند که به صورت متن باز ارائه می‌شوند و از لحاظ قدرت و کارآیی در رده بالایی قرار دارند. همچنین مستندات و api‌های خوبی هم در مورد آنها موجود است؛ ولی در هنگام استفاده خیلی‌ها شاید این سؤال را داشته باشند که کدام ادیتور را انتخاب کنند؟ حتی اگر هر دو ادیتور امکاناتی بیش از نیاز ما را فراهم کنند، باز هم انسان در پی بهترین هاست. 
در این مطلب به مزایا و معایب اشاره نشده و قصد تخریب ادیتور خاصی را نداریم؛ بلکه خصوصیات آن‌ها بررسی شده و در نهایت توسعه دهنده می‌تواند بر اساس این‌ها، ابزار درستی را برای کارش، انتخاب کند.

رابط کاربری یا user interface
ckeditor داری رابط کاربری است که برای همه ادیتورها به صورت پیش فرض وجود دارد و این حالت برای خیلی از کاربرها شناخته شده هست.

در tinymce رابط کاربری به غیر از نوار ابزار میتواند شامل منو هم باشد؛ با اینکه استفاده از منو آنچنان در ادیتور مورد استقبال قرار نمی‌گیرد ولی ممکن است بعضی‌ها این ویژگی را دوست داشته باشند:

برای حذف منو در این ادیتور یا مشخص کردن چه عناصری نمایش داده شود، این کد در سایت سازنده نوشته شده:
// Disable all menus
tinymce.init({
    menubar : false
});

// Configure different order
tinymce.init({ 
    menubar: "tools table format view insert edit"
});

پلاگین‌ها Plugins
وقتی بحث پلاگین پیش کشیده می‌شود، انتخابی بین ساده بودن و اختصاصی بودن پیش خواهد آمد. به نظر می‌رسد پلاگین‌های ck در حالت عادی بیشتر از tiny هستند و امکانات بیشتری را نسبت به tiny ارائه می‌کنند؛ برای مثال به دیالوگ درج تصویر در دو شکل زیر نگاه کنید: در ck شما امکانات بیشتری برای درج یک تصویر دارید تا tiny

آپلود تصویر در ckeditor

CKEditor

tinymce

Tinymce

در نسخه‌های پیشین tiny این دیالوگ‌ها به صورت پنجره‌های popup باز می‌شدند، ولی در تمامی نسخه‌های ck بسیاری از این پنجره‌ها بدین صورت باز نشده و سفارشی هستند. درست است که در ظاهر مثل هم باز می‌شوند ولی مکانیزم و روش باز شدن آن‌ها با یکدیگر متفاوت است و در واقع ck با روشی هوشمندانه و با استفاده از کدهای جاوا اسکریپت و ترکیب لایه‌های html این روش را پیاده سازی می‌کند.

شاید بگویید خوب چه فرقی می‌کند که از چه روشی برای پیاده سازی استفاده شود؟ این مورد از دو جنبه مورد بررسی قرار می‌گیرد:

1 - اگر به مرورگرهایی چون IE دقت کرده باشید، می‌بینید که موقعی‌که یک popup باز می‌شود، به عنوان یک پنجره‌ی جدید باز می‌شود و باعث شلوغ شدن صفحه می‌گردد و بیشتر موجب آزار کاربر می‌گردد.
2- ساخت واقعی یک صفحه popup منجر شدن به ایجاد یک پنجره ای جدید و طی شدن فرآیندهای مربوط به بارگذاری و رندر شدن یک صفحه‌ی جدید می‌باشد؛ ولی در مورد پنجره‌های سفارشی این فرآیندها صورت نمی‌گیرد. این مورد بر روی بسیاری از هاست‌ها خود را به وضوح نمایش می‌دهد و ck در صرفه جویی از زمان، به مراتب بهتر عمل می‌کند. 


از نسخه tinymce 4 به بعد مکانیزم سفارشی بودن دیالوگ‌ها بر روی این ادیتور نیز صورت گرفته است.

کپی و پیست Copy - Paste

بسیاری از کاربران گاهی اوقات مطالب خود را از جایی یا از یک صفحه‌ی وب دیگر به ادیتور کپی می‌کنند. برای مثال در اینجا صفحه‌ی گوگل را به داخل ادیتورها کپی می‌کنیم و به نظر میرسد ckeditor در این مواقع رفتار بهتری نسبت به tiny از خود نشان می‌دهد.

در تاینی لوگوی گوگل دقیقا در وسط قرار گرفته و بعضی موارد خاص مانند فرم‌ها به خوبی نمایش داده می‌شوند؛ ولی در ck شما متن تمیزتری دارید و طوری نشان داده می‌شود که یک css کاربرپسند به آن اضافه شده است.

ckeditor

Ckeditor


انعطاف پذیری Flexibility

هر دو ادیتور در این زمینه به خوبی طراحی شده‌اند و با استفاده از جاوا اسکریپت می‌توان آن‌ها را به سادگی توسعه داد و امکانات دلخواهتان را به آن اضافه کنید ولی در کل ckeditor در  زمینه apiهای برنامه نویسی، پیشروتر از رقیبش tinymce است.

حجم یا سایز ادیتورها Size

با توجه به رشد اینترنت در گوشی‌های همراه و دیگر وسایل همراه، حجم منابع اینترنتی بیش از قبل مورد توجه قرار می‌گیرد. در این زمینه tinymce برگ برنده‌ای داشته و بهتر است بدانید که حجم این ویرایشگر تقریبا نصف رقیبش یعنی ckeditor می‌باشد.

حالا شما با توجه به موارد بالا می‌توانید ادیتور خود را انتخاب کنید.

در اینجا هم می‌توانید فایل‌های مربوط به زبان را نیز دانلود کنید که هر دو از زیان فارسی پشتیبانی می‌کنند.

فایل‌های زبان TinyMCE 

فایل‌های زبان CKeditor 



منابع:

http://www.krizalys.com/article/ckeditor-vs-tinymce  

http://www.tinymce.com/wiki.php/Configuration:menubar