مهدی ملائیان مهدی ملائیان
مطالب
آموزش Linq - بخش ششم: عملگرهای پرس و جو قسمت چهارم
عملگر‌های تولید  Generation Operator

عملگر‌های تولید، برای ما توالی ایجاد می‌کنند و تفاوت‌های عمده‌ای با سایر عملگرهای پرس و جو دارند که در بخش زیر به آنها اشاره می‌کنیم:
 1- هیچ توالی ورودی را دریافت نمی‌کنند.
 2- این عملگر‌ها بصورت متد الحاقی پیاده سازی نشده‌اند و بصورت متد‌های استاتیک در کلاس Enumerable قرار گرفته‌اند.
امضاء زیر مربوط به متد Empty  می‌باشد:
 public static IEnumerable<TResult> Empty<TResult>()

Empty
عملگر Empty یک توالی بدون عنصر (Empty) را بر اساس نوع مشخص شده، ایجاد می‌کند.
در کد زیر نحوه ایجاد یک توالی خالی از نوع Ingredient نشان داده شده است.
IEnumerable<Ingredient> ingredients = Enumerable.Empty<Ingredient>();
Console.WriteLine(ingredients.Count());
خروجی کد بالا :
 0
پیاده سازی توسط عبارت‌های جستجو
معادل عملگر Empty، کلمه کلیدی در عبارت‌های جستجو وجود ندارد. ترکیب دو روش می‌تواند خروجی دلخواه را تولید کند.

Range
عملگر پرس و جوی Range، یک توالی از مقادیر صحیح متوالی را برای ما ایجاد می‌کند. اولین پارامتر این عملگر عنصر آغاز کننده توالی است و دومین پارامتر این عملگر تعداد کل عناصر توالی تولید شده، با احتساب عنصر اول خواهد بود.
مثال:
IEnumerable<int> fiveToTen = Enumerable.Range(5,6);
foreach (var num in fiveToTen)
{
   Console.WriteLine(num);
}
خروجی مثال بالا:
5
6
7
8
9
10
همانطور که ملاحظه کردید مجموعا 6 عنصر برای توالی تولید شدند و اولین عنصر، با عدد 5 آغاز شده است.

پیاده سازی توسط عبارت‌های جستجو
معادل عملگر Range، کلمه کلیدی در عبارت‌های جستجو وجود ندارد. ترکیب دو روش می‌تواند خروجی دلخواه را تولید کند.

Repeat
عملگر پرس و جوی Repeat یک عدد را به تعداد بار مشخصی در توالی خروجی تکرار می‌کند.
مثال:
IEnumerable<int> fiveToTen = Enumerable.Repeat(42, 6);
foreach (var num in fiveToTen)
{
    Console.WriteLine(num);
}
خروجی مثال بالا:
42
42
42
42
42
42
پیاده سازی توسط عبارت‌های جستجو
معادل عملگر Repeat، کلمه کلیدی در عبارت‌های جستجو وجود ندارد. ترکیب دو روش می‌تواند خروجی دلخواه را تولید کند.


عملگرهای  کمی (Quantifier Operators)
عملگرهای Quantifier یک توالی ورودی را گرفته، آن را ارزیابی کرده و یک مقدار منطقی را باز می‌گردانند.

عملگر Contains
عملگر Contains  عناصر یک توالی را ارزیابی می‌کند و در صورتیکه مقدار مورد نظر ما در توالی وجود داشته باشد، ارزش True باز می‌گرداند.
مثال:
int[] nums = {1, 2, 3};
bool isTowThere = nums.Contains(2);
bool isFiveThere = nums.Contains(5);

Console.WriteLine(isTowThere);
Console.WriteLine(isFiveThere);
خروجی مثال بالا :
True
False

پیاده سازی توسط عبارت‌های جستجو
معادل عملگر Contains، کلمه کلیدی در عبارت‌های جستجو وجود ندارد. ترکیب دو روش می‌تواند خروجی دلخواه را تولید کند.

عملگر Any
عملگر Any دو امضاء مختلف را دارد:
 1- اولین امضاء: در صورتیکه توالی شامل حداقل یک عنصر باشد، ارزش True بازگردانده می‌شود.
 2- دومین امضاء: یک عبارت پیش بینی را قبول می‌کند. در صورتیکه حداقل یکی از عناصر توالی، عبارت پیش بینی را تامین کند، ارزش صحیح باز گردانده می‌شود.
مثال: بررسی امضاء اول عملگر Any
int[] nums = { 1, 2, 3 };
IEnumerable<int> noNums = Enumerable.Empty<int>();

Console.WriteLine(nums.Any());
Console.WriteLine(noNums.Any());
خروجی مثال بالا:
True
False
مثال: بررسی امضاء دوم عملگر Any
int[] nums = { 1, 2, 3 };
bool areAnyEvenNumbers = nums.Any(x => x % 2 == 0);
Console.WriteLine(areAnyEvenNumbers);
خروجی مثال بالا:
 True
در مثال بالا، عبارت پیش بینی مشخص می‌کند که اعداد زوج در توالی وجود داشته باشند یا خیر.

پیاده سازی توسط عبارت‌های جستجو
معادل عملگر Any، کلمه کلیدی در عبارت‌های جستجو وجود ندارد. ترکیب دو روش می‌تواند خروجی دلخواه را تولید کند.

عملگر All
عملگر پرس و جوی All، یک عبارت پیش بینی را دریافت می‌کند و عناصر توالی ورودی را بر مبنای آن ارزیابی می‌کند تا مشخص شود همه عناصر، شرط پیش بینی را تامین می‌کنند.
در کد زیر بررسی می‌کنیم که آیا همه عناصر توالی مواد غذایی، جزء مواد غذایی کم چرب می‌باشند یا خیر .
Ingredient[] ingredients =
{
new Ingredient { Name = "Sugar", Calories = 500 },
new Ingredient { Name = "Egg", Calories = 100 },
new Ingredient { Name = "Milk", Calories = 150 },
new Ingredient { Name = "Flour", Calories = 50 },
new Ingredient { Name = "Butter", Calories = 400 }
};
bool isLowFatRecipe = ingredients.All(x => x.Calories < 200);
Console.WriteLine(isLowFatRecipe);
خروحی کد بالا :
False

نکته : عملگر All به محض پیدا کردن عنصری که شرط مشخص شده را نقض کند، ارزش False را باز می‌گرداند و ادامه بررسی عناصر باقی مانده را متوقف می‌کند.

پیاده سازی توسط عبارت‌های جستجو
معادل عملگر Any، کلمه کلیدی در عبارت‌های جستجو وجود ندارد. ترکیب دو روش می‌تواند خروجی دلخواه را تولید کند.

عملگر SequenceEqual
عملگر SequenceEqual دو توالی را با هم مقایسه کرده و در صورتیکه عناصر هر دو توالی برابر و ترتیب قرار گیری آنها نیز یکسان باشند، ارزش True باز گردانده می‌شود.
مثال:
IEnumerable<int> sequence1 = new[] {1, 2, 3};
IEnumerable<int> sequence2 = new[] { 1, 2, 3 };
bool isSeqEqual = sequence1.SequenceEqual(sequence2);
Console.WriteLine(isSeqEqual);
خروجی مثال بالا:
 True

در صورتی که دو توالی عناصر یکسانی داشته باشند، ولی ترتیب قرار گیری عناصر با هم یکسان نباشند، عملگر ارزش False را باز می‌گرداند.
مثال :
IEnumerable<int> sequence1 = new[] { 1, 2, 3 };
IEnumerable<int> sequence2 = new[] { 3, 2, 1 };
bool isSeqEqual = sequence1.SequenceEqual(sequence2);
Console.WriteLine(isSeqEqual);
خروجی مثال بالا:
False
پیاده سازی توسط عبارت‌های جستجو
معادل عملگر SequenceEqual، کلمه کلیدی در عبارت‌های جستجو وجود ندارد. ترکیب دو روش می‌تواند خروجی دلخواه را تولید کند.
 
عملگر‌های تجمیع/تجمعی Aggregate Operators
عملگرهای Aggregate یک توالی ورودی را دریافت و یک مقدار عددی (Scalar Value) را باز می‌گردانند. مقدار بازگردانده شده، حاصل یک عملیات محاسباتی می‌باشد.
لیستی از عملگر‌های تجمیع ( Aggregate Operators ):
 • Count
 • LongCount
 • Sum
 • Min
 • Max
 • Average
 • Aggregate

عملگر Count
عملگر Count، تعداد عناصر توالی ورودی را باز می‌گرداند. عملگر Count، دو امضاء مختلف دارد. یکی از این امضاء‌ها یک عبارت پیش بینی را می‌پذیرد.
کد زیر، امضاء اول عملگر Count را نشان می‌دهد:
int[] nums = { 1, 2, 3 };
int numberOfElements = nums.Count();
Console.WriteLine(numberOfElements);
خروجی کد بالا:
 3

وقتی عبارت پیش بینی بکار گرفته می‌شود، عملگر Count تنها عناصری را که شرط را تامین کنند، شمارش می‌کند.
در کد زیر عملگر Count، همه عناصر زوج توالی ورودی را شمارش می‌کند:
int[] nums = { 1, 2, 3 };
int numberOfEvenElements = nums.Count(x => x % 2 == 0);
Console.WriteLine(numberOfEvenElements);
خروجی کد بالا :
1

پیاده سازی توسط عبارت‌های جستجو
معادل عملگر Count ، کلمه‌ی کلیدی در عبارت‌های جستجو وجود ندارد. ترکیب دو روش می‌تواند خروجی دلخواه را تولید کند.

عملگر LongCount
این عملگر مثل عملگر Count عمل می‌کند، اما با این تفاوت که خروجی آن به جای نوع int از نوع long می‌باشد. این عملگر برای شمارش توالی‌های  ورودی بسیار بزرگ مورد استفاده قرار می‌گیرد.

پیاده سازی توسط عبارت‌های جستجو
معادل عملگر LongCount، کلمه کلیدی در عبارت‌های جستجو وجود ندارد. ترکیب دو روش می‌تواند خروجی دلخواه را تولید کند.

عملگر Sum
این عملگر  مجموع تمامی عناصر یک توالی را باز می‌گرداند.
در کد زیر جمع عناصر یک توالی از نوع int را مشاهده می‌کنید:
int[] nums = { 1, 2, 3 };
int total = nums.Sum();
Console.WriteLine(total);
خروجی کد بالا :
 6

عملگر Sum می‌تواند بر روی توالی‌هایی از نوع <IEnumerable<T و بر روی اعضای عددی آنها اعمال شود.
مثال:
Ingredient[] ingredients =
{
new Ingredient { Name = "Sugar", Calories = 500 },
new Ingredient { Name = "Egg", Calories = 100 },
new Ingredient { Name = "Milk", Calories = 150 },
new Ingredient { Name = "Flour", Calories = 50 },
new Ingredient { Name = "Butter", Calories = 400 }
};
int totalCalories = ingredients.Sum(x => x.Calories);
Console.WriteLine(totalCalories);
خروحی مثال بالا :
 1200

پیاده سازی توسط عبارت‌های جستجو
معادل عملگر Sum، کلمه کلیدی در عبارت‌های جستجو وجود ندارد. ترکیب دو روش می‌تواند خروجی دلخواه را تولید کند.

عملگر Average
این عملگر میانگین عناصر توالی‌های عددی را محاسبه می‌کند.
مثال:
int[] nums = { 1, 2, 3 };
var avg = nums.Average();
Console.WriteLine(avg);
خروجی مثلا بالا :
 2

همانطور که در کد بالا مشاهده می‌کنید، نوع متغیر avg صراحتا مشخص نشده و از نوع var استفاده شده است. تابع average بر اساس توالی ورودی، انواع مختلفی از نوع داده‌های عددی را به خروجی ارسال می‌کند (double,float,decimal).
همانند عملگر Sum، عملگر Average می‌تواند بر روی اعضای عددی توالی‌هایی که از نوع<IEnumarable<T هستند، اعمال شود.
مثال:
Ingredient[] ingredients =
{
new Ingredient { Name = "Sugar", Calories = 500 },
new Ingredient { Name = "Egg", Calories = 100 },
new Ingredient { Name = "Milk", Calories = 150 },
new Ingredient { Name = "Flour", Calories = 50 },
new Ingredient { Name = "Butter", Calories = 400 }
};
var avgCalories = ingredients.Average(x => x.Calories);
Console.WriteLine(avgCalories);
خروجی مثال بالا :
 240

پیاده سازی توسط عبارت‌های جستجو
معادل عملگر Average، کلمه کلیدی در عبارت‌های جستجو وجود ندارد. ترکیب دو روش می‌تواند خروجی دلخواه را تولید کند.

عملگر Min
عملگر Min کوچکترین عنصر توالی را باز می‌گرداند.
مثال:
int[] nums = { 3, 2, 1 };
var smallest = nums.Min();
Console.WriteLine(smallest);
خروجی مثال بالا:
 1
امضاء دیگر Min می‌تواند یک عبارت پیش بینی را بپذیرد:
مثال:
Ingredient[] ingredients =
{
new Ingredient { Name = "Sugar", Calories = 500 },
new Ingredient { Name = "Egg", Calories = 100 },
new Ingredient { Name = "Milk", Calories = 150 },
new Ingredient { Name = "Flour", Calories = 50 },
new Ingredient { Name = "Butter", Calories = 400 }
};
var smallestCalories = ingredients.Min(x => x.Calories);
Console.WriteLine(smallestCalories);

پیاده سازی توسط عبارت‌های جستجو
معادل عملگر Min ، کلمه کلیدی در عبارت‌های جستجو وجود ندارد.ترکیب دو روش می‌تواند خروجی دلخواه را تولید کند.

عملگر Max
عملگر Max بزرگترین عنصر توالی را باز می‌گرداند.
مثال:
int[] nums = { 1 ,3, 2 };
var largest = nums.Max();
Console.WriteLine(largest);
خروجی مثال بالا:
 3
همچون عملگر Min، عملگر Max نیز یک امضاء دارد که می‌توان از طریق آن یک عبارت پیش بینی را مشخص کرد.

پیاده سازی توسط عبارت‌های جستجو
معادل عملگر Max، کلمه کلیدی در عبارت‌های جستجو وجود ندارد. ترکیب دو روش می‌تواند خروجی دلخواه را تولید کند.

Aggregate
عملگر‌های تجمعی که  تا اینجا معرفی شدند، تنها یک کار را انجام می‌دادند. اما عملگر Aggregate امکان تعریف یک پرس و جوی تجمیع سفارشی و پیشرفته‌تر را که بر روی توالی ورودی اعمال می‌شود نیز مهیا می‌کند.
عملگر Aggregate  دو نسخه دارد:
 1- نسخه‌ای که اجازه استفاده از یک عدد را به عنوان مقدار Seed، به ما می‌دهد (مقدار آغازین یا Seed).
 2- نسخه‌ای که از عنصر ابتدایی توالی به عنوان مقدار Seed استفاده می‌کند.
هر دو نسخه این عملگر به یک تابع  انباره (accumulator function) جهت نگهداری نتیجه نیاز دارند.
کد زیر شبیه سازی عملگر Sum  توسط عملگر Aggregate می‌باشد:
int[] nums = {1, 2, 3};
var result = nums.Aggregate(0,
(currentElement, runningTotal) => runningTotal + currentElement);
Console.WriteLine(result);
خروجی قطعه کد بالا:
 6
در قطعه کد بالا، نسخه‌ای از عملگر aggregate استفاده شد که مقدار شروع آن با عدد صفر مقدار دهی اولیه شد‌ه‌است.
کد زیر شبیه سازی عملیات فاکتوریل را با در نظر گرفتن عنصر اول توالی، به عنوان مقدار Seed نشان می‌دهد:
 int[] nums = { 1, 2, 3 ,4,5};
var result = nums.Aggregate((runningProduct, nextfactor) => runningProduct * nextfactor);
Console.WriteLine(result);
خروجی کد بالا:
 120

پیاده سازی توسط عبارت‌های جستجو
معادل عملگر Aggregate، کلمه کلیدی در عبارت‌های جستجو وجود ندارد. ترکیب دو روش می‌تواند خروجی دلخواه را تولید کند.
‫۸ سال و ۶ ماه قبل، یکشنبه ۲۹ فروردین ۱۳۹۵، ساعت ۱۹:۱۵
صابر فتح الهی صابر فتح الهی
مطالب
تغییر اندازه تصاویر #1
برای برنامه نویسان همیشه این امکان هست که تصاویری را که از کاربر دریافت می‌کنند تغییر اندازه دهند، مثلا در همین سایت تصاویری از کاربران جهت نمایش در پروفایل آنها دریافت می‌شود، در همین سایت نیز این اتفاق می‌افتد مثلا تصاویر پروفایل کاربران با اندازه‌های متفاوتی نشان داده می‌شود.

برای انجام این کارها میتوان به دو طریق عمل کرد:
  1. تغییر اندازه تصویر در زمان ذخیره‌سازی
  2. در زمانی که می‌خواهیم تصویر را به بازدید کننده نشان دهیم
در حالت 1 زمانی که تصویری را از کاربر دریافت می‌کنیم با توجه به اینکه تصویر را با چه اندازه‌هایی در نرم افزار نیاز داریم تغییر اندازه داده و تک تک ذخیره می‌کنیم، این روش کل عملیات در زمان ثبت و تنها یکبار اتفاق می‌افتد، این روش جای بیشتری از منابع (مانند هارد دیسک یا دیتابیس) سرور را اشغال می‌کند اما در عوض می‌توان گفت سرعت بالاتری دارد، در روش دوم زمانی که بازدید کننده از سایت (نرم افزار) بازدید می‌کند تصویر اصلی با توجه به نیاز تغییر اندازه داده شده و برای کاربر ارسال می‌شود (در واقع کاربر آن را مشاهده می‌کند)، این روش فضای کمتری از منابع را اشغال می‌کند اما در زمان اجرا عملیات اضافی برای هر کاربری (البته با کش کردن این عملیات کم می‌شود) انجام می‌شود.
در هر دو روش گفته شده در هر صورت ما باید متد (توابعی) برای تغییر اندازه تصویر داشته باشیم که در زیر نحوه نوشتن آن را شرح خواهیم داد.
using System;
using System.Drawing;
using System.Drawing.Drawing2D;
using System.Drawing.Imaging;
using System.IO;

namespace PWS
{
    public static class Helpers
    {
        /// <summary>
        /// تغییر اندازه تصویر
        /// </summary>
        /// <param name="imageFile">آرایه بایتی از تصویر مورد نظر</param>
        /// <param name="targetSize">اندازه تصویر خروجی</param>
        /// <param name="format">فرمت تصویر خروجی</param>
        /// <returns></returns>
        public static byte[] ResizeImageFile(this byte[] imageFile, Int32 targetSize, ImageFormat format)
        {
            if (imageFile == null)
                throw new Exception("لطفا تصویر اصلی را مشخص نمایید");
            //باز کردن تصویر اصلی به عنوان یک جریان
            using (var oldImage = Image.FromStream(new MemoryStream(imageFile)))
            {
                //محاسبه اندازه تصویر خروجی با توجه به اندازه داده شده
                var newSize = CalculateDimensions(oldImage.Size, targetSize);
                //ایجاد تصویر جدید
                using (var newImage = new Bitmap(newSize.Width, newSize.Height, PixelFormat.Format24bppRgb))
                {
                    using (var canvas = Graphics.FromImage(newImage))
                    {
                        canvas.SmoothingMode = SmoothingMode.AntiAlias;
                        canvas.InterpolationMode = InterpolationMode.HighQualityBicubic;
                        canvas.PixelOffsetMode = PixelOffsetMode.HighQuality;
                        //تغییر اندازه تصویر اصلی و قرار دادن آن در تصویر جدید
                        canvas.DrawImage(oldImage, new Rectangle(new Point(0, 0), newSize));
                        var m = new MemoryStream();
                        //ذخیره تصویر جدید با فرمت وارد شده
                        newImage.Save(m, format);
                        return m.GetBuffer();
                    }
                }
            }
        }

        /// <summary>
        /// محاسبه ابعاد تصویر خروجی
        /// </summary>
        /// <param name="oldSize">اندازه تصویر اصلی</param>
        /// <param name="targetSize">اندازه تصویر خروجی</param>
        /// <returns></returns>
        private static Size CalculateDimensions(Size oldSize, Int32 targetSize)
        {
            var newSize = new Size();
            if (oldSize.Height > oldSize.Width)
            {
                newSize.Width = Convert.ToInt32(oldSize.Width * (targetSize / (float)oldSize.Height));
                newSize.Height = targetSize;
            }
            else
            {
                newSize.Width = targetSize;
                newSize.Height = Convert.ToInt32(oldSize.Height * (targetSize / (float)oldSize.Width));
            }
            return newSize;
        }
    }
}

  1. در متد ResizeImageFileتصویر اصلی به عنوان یک جریان باز می‌شود. (سطر 23)
  2. اندازه تصویر خروجی با توجه به اندازه وارد شده توسط متد CalculateDimensions تعیین می‌شود؛ روال کار متد CalculateDimensions اینگونه است که اندازه عرض و ارتفاع تصویر اصلی بررسی می‌شود و با توجه به اینکه کدام یک از اینها بزرگتر است تغییر اندازه در آن صورت می‌گیرد، مثلا در صورتی که عکس ارتفاع بیشتری نسبت به عرض تصویر داشته باشد تصویر تغییر اندازه داده شده نیز با توجه به تناسب ارتفاع تغییر داده می‌شود و بالعکس. (سطر 26)
  3. پس از تغییر اندازه تصویر جدیدی در حافظه ایجاد می‌شود. (سطر 28)
  4. سپس تنظیمات گرافیکی لازم بروی تصویر جدید اعمال می‌شود. (سطر 30 تا 34)
  5. تصویر اصلی با توجه به اندازه جدید تغییر کرده و در تصویر جدید قرار می‌گیرد. (سطر 36)
  6. در نهایت تصویر جدید با فرمت وارد شده در متد ذخیره شده و به عنوان خروجی متد برگشت داده می‌شود. (سطر 37 تا 40)
خروجی این متد نیز آرایه بایتی می‌باشد که به سادگی می‌توانید از آن برای ذخیره تصاویر در دیتابیس استفاده نمایید.

نحوه استفاده از این تابع در ASP.NET می‌تواند به صورت زیر باشد :
byte[] oldImage = FileUploadImage.FileBytes;
byte[] target = oldImage.ResizeImageFile(100, ImageFormat.Jpeg);
در واقع فراخوانی مذکور تصویر ورودی را به اندازه 100 پیکسل تغییر داده و در ارایه بایتی به نام target ذخیره می‌کند.
در بخش بعد در زمان نمایش تصویر به کاربر آن را تغییر اندازه خواهیم داد.
لازم به ذکر است که کد‌های تغییر اندازه از StarterKit‌های میکروسافت کپی‌برداری شده است.
‫۱۱ سال و ۱۱ ماه قبل، سه‌شنبه ۱۴ آذر ۱۳۹۱، ساعت ۱۵:۰۰
صابر فتح الهی صابر فتح الهی
مطالب
آموزش (jQuery) جی کوئری 1#
با سلام خدمت دوستان عزیز
تصمیم گرفتم در طی چندین پست در حد توانم به آموزش jQuery بپردازم. (مطالب نوشته شده برداشت ازادی از کتاب jQuery in action است)

جی کوئری (jQuery) چیست؟
jQuery یک کتابخانه بسیار مفید برای جاوا اسکریپت است. بسیار ساده و کارآمد است و مشکل جاوا اسکریپت را برای تطابق با مرورگرهای اینترنتی مختلف برطرف نموده است؛ یادگیریjQuery بسیار آسان است. در جی کوئری کد جاوا اسکریپت از فایل HTML جدا شده و بنابراین کنترل کدھا و بھینه‌سازی آنھا بسیار ساده‌تر خواھد شد. توابعی برای کار با AJAX فراھم نموده و در این زمینه نیز کار را بسیار ساده کرده است. در جی کوئری می‌توان از خصوصیت فراخوانی زنجیره‌ای متدھا استفاده نمود و این باعث می‌شود چندین کد فقط در یک سطر قرار گیرد و در نتیجه کد بسیار مختصر گردد. در مقایسه با سایر ابزارهایی که تاکید عمده‌ای بروی تکنیک‌های هوشمند جاوا اسکریپت دارند، هدف جی کوئری تغییر تفکر سازندگان وب سایت‌ها، به ایجاد صفحه‌هایی با کارکرد بالا می‌باشد. به جای صرف زمان برای مقابله با پیچیدگی‌های جاوا اسکریپت پیشرفته، طراحان می‌توانند با استفاده از زمان و دانش خود در زمینه‌ی CSS، HTML، XHTML و جاوا اسکریپت‌های ساده، عناصر صفحه را مستقیما دستکاری کنند و از همین طریق تغییرهای گشترده و سریعی انجام دهند.

نکته: برای استفاده از جی کوئری باید HTML و CSS و جاوا اسکریپت آشنایی داشته باشید.

چگونه از جی کوئری استفاده کنیم؟
برای استفاده از جی کوئری باید ابتدا فایل آن را از سایت آن دانلود کرده و در پروژه خود استفاده نمایید. البته روش‌های دیگری برای استفاده از این فایل وجود دارد که در آینده بیشتر با آن آشنا خواهیم شد. برای استفاده از این فایل در پروژه باید به شکل زیر آن را به صفحه HTML خود معرفی کنیم.
<html>
   <head>
       <script type="text/javascript" src="jquery-1.9.1.min.js"></script>
   </head>
   <body>
   </body>
</html>
سپس بعد از معرفی خط فوق در قسمت head صفحه باید کد‌های خود را در یک تگ script بنویسیم.

کوتاه کردن کد: هر زمان شما خواسته باشید کارکرد یک صفحه وب را پویا‌تر کنید، در اکثر مواقع به ناچار این کار از طریق عناصری بروی صفحه انجام داده اید که با توجه به انتخاب شدن آنها، صفحه کارکردی خاص خواهد داشت. مثلا در جاوا اسکریپت اگر بخواهیم عنصری را که در یک radioGroup انتخاب شده است را برگردانیم باید کد‌های زیر را بنویسیم:
var checkedValue;
var elements = document.getElementByTagName ('input');
for (var n = 0; n < elements.length; n++) {
       if (elements[n].type == 'radio' && elements[n].name == 'myRadioGroup' && elements[n].checked) {
               checkedValue = elements[n].value;
       }
}
اما اگر بخواهیم همین کد را با جی کوئری بنویسیم:
var checkedValue = $ ('[name="myRadioGroup"]:checked').val();
ممکن است مثال بالا کمی گنگ باشد نگران نباشید در آینده با این دستورات بیشتر آشنا خواهیم شد.
قدرت اصلی جی کوئری برگفته از انتخاب‌کننده‌ها (Selector) هاست، انتخاب‌کننده ، یک عبارت است که دسترسی به عنصری خاص بر روی صفحه را موجب می‌شود؛ انتخاب‌کننده این امکان را فراهم می‌سازد تا به سادگی عنصر مورد نظر را مشخص و به آن دسترسی پیدا کنیم که در مثال فوق، عنصر مورد نظر ما گزینه انتخاب شده از myRadioGroup بود.
Unobtrusive JavaScript: اگر پیش از پیدایش CSS در کار ایجاد صفحه‌های اینترنتی بوده‌اید حتما مشکلات و مشقات آن دوران را به خاطر می‌آورید. در آن زمان برای فرمت‌دهی به اجزای مختلف صفحه ، به ناچار علائم فرمت‌دهی را به همراه دستورات خود اجزا، در صفحه‌های HTML استفاده می‌کردیم. اکنون بسیار بعید به نظر می‌رسد کسی ترجیح دهد فرمت‌دهی اجزا را به همراه دستورهای HTML آن انجام دهد. اگر چه هنوز دستوری مانند زیر بسیار عادی به نظر می‌آید:
<button type="button" onclick="document.getElementById('xyz').style.color='red';">
        Click Me
</button>
نکته ای که در مثال فوق حائز اهمیت است، این است که خصوصیات ظاهری دکمه ایجاد شده از قبیل فونت و عنوان دکمه، از طریق تگ <font> و یا پارامترهای قابل استفاده در خود دستور دکمه تعیین نشده است، بلکه CSS وظیفه تعیین آنها را دارد. اما اگرچه در این مثال فرمت‌دهی و دستور خود دکمه از یکدیگر جدا شده‌اند؛ شاهد ترکیب این دکمه با رفتار آن هستیم. در جی کوئری می‌توانیم رفتار را از اجزا به آسانی جدا کنیم.

مجموعه عناصر در جی کوئری:

زمانی که CSS به عنوان یک تکنولوژی به منظور جداسازی طراحی از ساختار به دنیای صفحه‌های اینترنتی معرفی شد، می‌بایست راهی برای اشاره به اجزای صفحات از طرف فایل CSS نیز معرفی می‌شد. این امر از طریق انتخاب‌کننده‌ها (Selector) صورت پذیرفت.

برای مثال انتخاب‌کننده زیر، به تمام عناصر <a> اشاره دارد که در یک عنصر <p> قرار گرفته‌اند:

p a
جی کوئری نیز از چنین انتخاب‌کننده‌هایی استفاده می‌کند، الته نه تنها از انتخاب‌کننده‌هایی که هم اکنون در CSS موجود می‌باشند، بلکه برخی از انتخاب‌کننده‌هایی که هنوز در تمام مرورگرها پشتیبانی نمی‌شوند.
برای انتخاب مجموعه‌ای از عناصر از یکی از دو Syntax زیر استفاده می‌کنیم.
$(Selector)
یا
jQuery(Selector)
ممکن است در ابتدا ()$ کمی نا معمول به نظر آید، اما اکثر کسانی که با جی کوئری کار می‌کنند از اختصار و کوتاهی این ساختار استفاده می‌کنند.
مثال زیر نمونه‌ای دیگر است که در آن مجموعه‌ای از تمام لینک‌هایی که درون تگ <p> قرار دارند را انتخاب می‌کند:
$("p a")
تابع ()$ که در حقیقت نام خلاصه‌ای برای ()jQuery می‌باشد، نوع خروجی مخصوصی دارد که شامل یک آرایه از اشیایی می‌شود که انتخاب‌کننده آن را برگزیده است. این نوع خروجی این مزیت را دارد که شمار زیادی متد از پیش تعریف شده را داراست که به سادگی قابل اعمال می‌باشند.
در اصطلاح برنامه نویسی به چنین توابعی که گروهی از عناصر را جمع می‌کنند، Wrapper می‌گویند زیرا تمام عناصر مطلوب را تحت یک شی بسته‌بندی می‌کند. در جی‌کوئری به آنها Wrapped Set یا jQuery Wrapper می‌گویند و به متدهایی که قابل اعمال بروی اینها به نام jQuery Wrapper Methodes شناخته می‌شوند.
در مثال زیر می‌خواهیم تمام عناصر <div> در صورتی که دارای کلاس notLongForThisWorldباشند را مخفی (با فید شدن) کنیم. 

$("div.notLongForThisWorld").fadeOut();
یکی از مزیت‌های اکثر متدهای قابل اجرا بروی مجموعه عناصر انتخاب شده آن است که خروجی خود آنها مجموعه‌ای دیگر است. به این معنا که خروجی این متد، آماده اعمال یک متد دیگر است.
فرض کنید در مثال بالا بخواهیم پس از مخفی کردن هر <div> بخواهیم یک کلاس به نام removedبه آن بیافزاییم. به این منظور می‌توان کدی مانند زیر نوشت:
$("div.notLongForThisWorld").fadeOut().addClass("removed");
این زنجیره متدها می‌توانند به هرتعداد ادامه پیدا کند.

چند نمونه  انتخاب کننده:

نتیجه
  انتخاب کننده
 تمام <p>‌های زوج را انتخاب می‌کند

$('p:even')
 سطر اول هر جدول را انتخاب می‌کند

$("tr:nth-child(1)");
 <div>هایی که مستقیما در <body> تعریف شده باشند را انتخاب می‌کند.

$("body > div");
 لینک هایی که به یک فایل pdf اشاره دارند را انتخاب می‌کند.

$("a[href$=pdf]");
 تمام <div> هایی که مستقیما در <body> معرفی شده اند و دارای لینک می‌باشند را انتخاب می‌کند.

$("body > div:has(a)")
   

ادامه مطالب در پست‌های بعدی تشریح خواهد شد.


جهت مطالعه بیشتر می‌توانید از این منابع ^  و  ^  و  ^  و  ^  و  ^ استفاده کنید.
موفق و موید باشید
‫۱۱ سال و ۹ ماه قبل، دوشنبه ۲۳ بهمن ۱۳۹۱، ساعت ۰۳:۰۰
وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
EF Code First #4

آشنایی با Code first migrations

ویژگی Code first migrations برای اولین بار در EF 4.3 ارائه شد و هدف آن سهولت هماهنگ سازی کلاس‌های مدل برنامه با بانک اطلاعاتی است؛ به صورت خودکار یا با تنظیمات دقیق دستی.

همانطور که در قسمت‌های قبل نیز به آن اشاره شد، تا پیش از EF 4.3، پنج روال جهت آغاز به کار با بانک اطلاعاتی در EF code first وجود داشت و دارد:
1) در اولین بار اجرای برنامه، در صورتیکه بانک اطلاعاتی اشاره شده در رشته اتصالی وجود خارجی نداشته باشد، نسبت به ایجاد خودکار آن اقدام می‌گردد. اینکار پس از وهله سازی اولین DbContext و همچنین صدور یک کوئری به بانک اطلاعاتی انجام خواهد شد.
2) DropCreateDatabaseAlways : همواره پس از شروع برنامه، ابتدا بانک اطلاعاتی را drop کرده و سپس نمونه جدیدی را ایجاد می‌کند.
3) DropCreateDatabaseIfModelChanges : اگر EF Code first تشخیص دهد که تعاریف مدل‌های شما با بانک اطلاعاتی مشخص شده توسط رشته اتصالی، هماهنگ نیست، آن‌را drop کرده و نمونه جدیدی را تولید می‌کند.
4) با مقدار دهی پارامتر متد System.Data.Entity.Database.SetInitializer به نال، می‌توان فرآیند آغاز خودکار بانک اطلاعاتی را غیرفعال کرد. در این حالت شخص می‌تواند تغییرات انجام شده در کلاس‌های مدل برنامه را به صورت دستی به بانک اطلاعاتی اعمال کند.
5) می‌توان با پیاده سازی اینترفیس IDatabaseInitializer، یک آغاز کننده بانک اطلاعاتی سفارشی را نیز تولید کرد.

اکثر این روش‌ها در حین توسعه یک برنامه یا خصوصا جهت سهولت انجام آزمون‌های خودکار بسیار مناسب هستند، اما به درد محیط کاری نمی‌خورند؛ زیرا drop یک بانک اطلاعاتی به معنای از دست دادن تمام اطلاعات ثبت شده در آن است. برای رفع این مشکل مهم، مفهومی به نام «Migrations» در EF 4.3 ارائه شده است تا بتوان بانک اطلاعاتی را بدون تخریب آن، بر اساس اطلاعات تغییر کرده‌ی کلاس‌های مدل برنامه، تغییر داد. البته بدیهی است زمانیکه توسط NuGet نسبت به دریافت و نصب EF اقدام می‌شود، همواره آخرین نگارش پایدار که حاوی اطلاعات و فایل‌های مورد نیاز جهت کار با «Migrations» است را نیز دریافت خواهیم کرد.


تنظیمات ابتدایی Code first migrations

در اینجا قصد داریم همان مثال قسمت قبل را ادامه دهیم. در آن مثال از یک نمونه سفارشی سازی شده DropCreateDatabaseAlways استفاده شد.
نیاز است از منوی Tools در ویژوال استودیو، گزینه‌ Library package manager آن، گزینه package manager console را انتخاب کرد تا کنسول پاورشل NuGet ظاهر شود.
اطلاعات مرتبط با پاورشل EF، به صورت خودکار توسط NuGet نصب می‌شود. برای مثال جهت مشاهده آن‌ها به مسیر packages\EntityFramework.4.3.1\tools در کنار پوشه پروژه خود مراجعه نمائید.
در ادامه در پایین صفحه، زمانیکه کنسول پاورشل NuGet ظاهر می‌شود، ابتدا باید دقت داشت که قرار است فرامین را بر روی چه پروژه‌ای اجرا کنیم. برای مثال اگر تعاریف DbContext را به یک اسمبلی و پروژه class library مجزا انتقال داده‌اید، گزینه Default project را در این قسمت باید به این پروژه مجزا، تغییر دهید.
سپس در خط فرمان پاور شل، دستور enable-migrations را وارد کرده و دکمه enter را فشار دهید.
پس از اجرای این دستور، یک سری اتفاقات رخ خواهد داد:
الف) پوشه‌ای به نام Migrations به پروژه پیش فرض مشخص شده در کنسول پاورشل، اضافه می‌شود.
ب) دو کلاس جدید نیز در آن پوشه تعریف خواهند شد به نام‌های Configuration.cs و یک نام خودکار مانند number_InitialCreate.cs
ج) در کنسول پاور شل، پیغام زیر ظاهر می‌گردد:
Detected database created with a database initializer. Scaffolded migration '201205050805256_InitialCreate' 
corresponding to current database schema. To use an automatic migration instead, delete the Migrations
folder and re-run Enable-Migrations specifying the -EnableAutomaticMigrations parameter.

با توجه به اینکه در مثال قسمت سوم، از آغاز کننده سفارشی سازی شده DropCreateDatabaseAlways استفاده شده بود، اطلاعات آن در جدول سیستمی dbo.__MigrationHistory در بانک اطلاعاتی برنامه موجود است (تصویری از آن‌را در قسمت اول این سری مشاهده کردید). سپس با توجه به ساختار بانک اطلاعاتی جاری، دو کلاس خودکار زیر را ایجاد کرده است:

namespace EF_Sample02.Migrations
{
    using System;
    using System.Data.Entity;
    using System.Data.Entity.Migrations;
    using System.Linq;

    internal sealed class Configuration : DbMigrationsConfiguration<EF_Sample02.Sample2Context>
    {
        public Configuration()
        {
            AutomaticMigrationsEnabled = false;
        }

        protected override void Seed(EF_Sample02.Sample2Context context)
        {
            //  This method will be called after migrating to the latest version.

            //  You can use the DbSet<T>.AddOrUpdate() helper extension method 
            //  to avoid creating duplicate seed data. E.g.
            //
            //    context.People.AddOrUpdate(
            //      p => p.FullName,
            //      new Person { FullName = "Andrew Peters" },
            //      new Person { FullName = "Brice Lambson" },
            //      new Person { FullName = "Rowan Miller" }
            //    );
            //
        }
    }
}

namespace EF_Sample02.Migrations
{
    using System.Data.Entity.Migrations;
    
    public partial class InitialCreate : DbMigration
    {
        public override void Up()
        {
            CreateTable(
                "Users",
                c => new
                    {
                        Id = c.Int(nullable: false, identity: true),
                        Name = c.String(),
                        LastName = c.String(),
                        Email = c.String(),
                        Description = c.String(),
                        Photo = c.Binary(),
                        RowVersion = c.Binary(nullable: false, fixedLength: true, timestamp: true, storeType: "rowversion"),
                        Interests_Interest1 = c.String(maxLength: 450),
                        Interests_Interest2 = c.String(maxLength: 450),
                        AddDate = c.DateTime(nullable: false),
                    })
                .PrimaryKey(t => t.Id);
            
            CreateTable(
                "Projects",
                c => new
                    {
                        Id = c.Int(nullable: false, identity: true),
                        Title = c.String(maxLength: 50),
                        Description = c.String(),
                        RowVesrion = c.Binary(nullable: false, fixedLength: true, timestamp: true, storeType: "rowversion"),
                        AddDate = c.DateTime(nullable: false),
                        AdminUser_Id = c.Int(),
                    })
                .PrimaryKey(t => t.Id)
                .ForeignKey("Users", t => t.AdminUser_Id)
                .Index(t => t.AdminUser_Id);
            
        }
        
        public override void Down()
        {
            DropIndex("Projects", new[] { "AdminUser_Id" });
            DropForeignKey("Projects", "AdminUser_Id", "Users");
            DropTable("Projects");
            DropTable("Users");
        }
    }
}


در این کلاس خودکار، نحوه ایجاد جداول بانک اطلاعاتی تعریف شده‌اند. در متد تحریف شده Up، کار ایجاد بانک اطلاعاتی و در متد تحریف شده Down، دستورات حذف جداول و قیود ذکر شده‌اند.
به علاوه اینبار متد Seed را در کلاس مشتق شده از DbMigrationsConfiguration، می‌توان تحریف و مقدار دهی کرد.
علاوه بر این‌ها جدول سیستمی dbo.__MigrationHistory نیز با اطلاعات جاری مقدار دهی می‌گردد.


فعال سازی گزینه‌های مهاجرت خودکار

برای استفاده از این کلاس‌ها، ابتدا به فایل Configuration.cs مراجعه کرده و خاصیت AutomaticMigrationsEnabled را true‌ کنید:

internal sealed class Configuration : DbMigrationsConfiguration<EF_Sample02.Sample2Context>
{
        public Configuration()
        {
            AutomaticMigrationsEnabled = true;
        }

پس از آن EF به صورت خودکار کار استفاده و مدیریت «Migrations» را عهده‌دار خواهد شد. البته برای این منظور باید نوع آغاز کننده بانک اطلاعاتی را از DropCreateDatabaseAlways قبلی به نمونه جدید MigrateDatabaseToLatestVersion نیز تغییر دهیم:
//Database.SetInitializer(new Sample2DbInitializer());
Database.SetInitializer(new MigrateDatabaseToLatestVersion<Sample2Context, Migrations.Configuration>());

یک نکته:
کلاس Migrations.Configuration که باید در حین وهله سازی از MigrateDatabaseToLatestVersion قید شود (همانند کدهای فوق)، از نوع internal sealed معرفی شده است. بنابراین اگر این کلاس را در یک اسمبلی جداگانه قرار داده‌اید، نیاز است فایل را ویرایش کرده و internal sealed آن‌را به public تغییر دهید.

روش دیگر معرفی کلاس‌های Context و Migrations.Configuration، حذف متد Database.SetInitializer و استفاده از فایل app.config یا web.config است به نحو زیر ( در اینجا حرف ` اصطلاحا back tick نام دارد. فشردن دکمه ~ در حین تایپ انگلیسی):

<entityFramework>
    <contexts>
      <context type="EF_Sample02.Sample2Context, EF_Sample02">
        <databaseInitializer
           type="System.Data.Entity.MigrateDatabaseToLatestVersion`2[[EF_Sample02.Sample2Context, EF_Sample02],
               [EF_Sample02.Migrations.Configuration, EF_Sample02]], EntityFramework"
        />
      </context>
    </contexts>
  </entityFramework>

آزمودن ویژگی مهاجرت خودکار

اکنون برای آزمایش این موارد، یک خاصیت دلخواه را به کلاس Project به نام public string SomeProp اضافه کنید. سپس برنامه را اجرا نمائید.
در ادامه به بانک اطلاعاتی مراجعه کرده و فیلدهای جدول Projects را بررسی کنید:

CREATE TABLE [dbo].[Projects](
---...
 [SomeProp] [nvarchar](max) NULL,
---...

بله. اینبار فیلد SomeProp بدون از دست رفتن اطلاعات و drop بانک اطلاعاتی، به جدول پروژه‌ها اضافه شده است.


عکس العمل ویژگی مهاجرت خودکار در مقابل از دست رفتن اطلاعات

در ادامه، خاصیت public string SomeProp را که در قسمت قبل به کلاس پروژه اضافه کردیم، حذف کنید. اکنون مجددا برنامه را اجرا نمائید. برنامه بلافاصله با استثنای زیر متوقف خواهد شد:

Automatic migration was not applied because it would result in data loss.

از آنجائیکه حذف یک خاصیت مساوی است با حذف یک ستون در جدول بانک اطلاعاتی، امکان از دست رفتن اطلاعات در این بین بسیار زیاد است. بنابراین ویژگی مهاجرت خودکار دیگر اعمال نخواهد شد و این مورد به نوعی یک محافظت خودکار است که درنظر گرفته شده است.
البته در EF Code first این مساله را نیز می‌توان کنترل نمود. به کلاس Configuration اضافه شده توسط پاورشل مراجعه کرده و خاصیت AutomaticMigrationDataLossAllowed را به true تنظیم کنید:

internal sealed class Configuration : DbMigrationsConfiguration<EF_Sample02.Sample2Context>
{
        public Configuration()
        {
            this.AutomaticMigrationsEnabled = true;
            this.AutomaticMigrationDataLossAllowed = true;
        }

این تغییر به این معنا است که خودمان صریحا مجوز حذف یک ستون و اطلاعات مرتبط به آن‌را صادر کرده‌ایم.
پس از این تغییر، مجددا برنامه را اجرا کنید. ستون SomeProp به صورت خودکار حذف خواهد شد، اما اطلاعات رکوردهای موجود تغییری نخواهند کرد.


استفاده از Code first migrations بر روی یک بانک اطلاعاتی موجود

تفاوت یک دیتابیس موجود با بانک اطلاعاتی تولید شده توسط EF Code first در نبود جدول سیستمی dbo.__MigrationHistory است.
به این ترتیب زمانیکه فرمان enable-migrations را در یک پروژه EF code first متصل به بانک اطلاعاتی قدیمی موجود اجرا می‌کنیم، پوشه Migration در آن ایجاد خواهد شد اما تنها حاوی فایل Configuration.cs است و نه فایلی شبیه به number_InitialCreate.cs .
بنابراین نیاز است به صورت صریح به EF اعلام کنیم که نیاز است تا جدول سیستمی dbo.__MigrationHistory و فایل number_InitialCreate.cs را نیز تولید کند. برای این منظور کافی است دستور زیر را در خط فرمان پاورشل NuGet پس از فراخوانی enable-migrations اولیه، اجرا کنیم:
add-migration Initial -IgnoreChanges

با بکارگیری پارامتر IgnoreChanges، متد Up در فایل number_InitialCreate.cs تولید نخواهد شد. به این ترتیب نگران نخواهیم بود که در اولین بار اجرای برنامه، تعاریف دیتابیس موجود ممکن است اندکی تغییر کند.
سپس دستور زیر را جهت به روز رسانی جدول سیستمی dbo.__MigrationHistory اجرا کنید:
update-database

پس از آن جهت سوئیچ به مهاجرت خودکار، خاصیت AutomaticMigrationsEnabled = true را در فایل Configuration.cs همانند قبل مقدار دهی کنید.


مشاهده دستوارت SQL به روز رسانی بانک اطلاعاتی

اگر علاقمند هستید که دستورات T-SQL به روز رسانی بانک اطلاعاتی را نیز مشاهده کنید، دستور Update-Database را با پارامتر Verbose آغاز نمائید:
Update-Database -Verbose

و اگر تنها نیاز به مشاهده اسکریپت تولیدی بدون اجرای آن‌ها بر روی بانک اطلاعاتی مدنظر است، از پارامتر Script باید استفاده کرد:
update-database -Script



نکته‌ای در مورد جدول سیستمی dbo.__MigrationHistory

تنها دلیلی که این جدول در SQL Server البته (ونه برای مثال در SQL Server CE) به صورت سیستمی معرفی می‌شود این است که «جلوی چشم نباشد»! به این ترتیب در SQL Server management studio در بین سایر جداول معمولی بانک اطلاعاتی قرار نمی‌گیرد. اما برای EF تفاوتی نمی‌کند که این جدول سیستمی است یا خیر.
همین سیستمی بودن آن ممکن است بر اساس سطح دسترسی کاربر اتصالی به بانک اطلاعاتی مساله ساز شود. برای نمونه ممکن است schema کاربر متصل dbo نباشد. همینجا است که کار به روز رسانی این جدول متوقف خواهد شد.
بنابراین اگر قصد داشتید خواص سیستمی آن‌را لغو کنید، تنها کافی است دستورات T-SQL زیر را در SQL Server اجرا نمائید:

SELECT * INTO [TempMigrationHistory]
FROM [__MigrationHistory]
DROP TABLE [__MigrationHistory]
EXEC sp_rename [TempMigrationHistory], [__MigrationHistory]


ساده سازی پروسه مهاجرت خودکار

کل پروسه‌ای را که در این قسمت مشاهده کردید، به صورت ذیل نیز می‌توان خلاصه کرد:

using System;
using System.Data.Entity;
using System.Data.Entity.Migrations;
using System.Data.Entity.Migrations.Infrastructure;
using System.IO;

namespace EF_Sample02
{
    public class Configuration<T> : DbMigrationsConfiguration<T> where T : DbContext
    {
        public Configuration()
        {
            AutomaticMigrationsEnabled = true;
            AutomaticMigrationDataLossAllowed = true;
        }
    }

    public class SimpleDbMigrations
    {
        public static void UpdateDatabaseSchema<T>(string SQLScriptPath = "script.sql") where T : DbContext
        {
            var configuration = new Configuration<T>();
            var dbMigrator = new DbMigrator(configuration);
            saveToFile(SQLScriptPath, dbMigrator);
            dbMigrator.Update();
        }

        private static void saveToFile(string SQLScriptPath, DbMigrator dbMigrator)
        {
            if (string.IsNullOrWhiteSpace(SQLScriptPath)) return;

            var scriptor = new MigratorScriptingDecorator(dbMigrator);
            var script = scriptor.ScriptUpdate(sourceMigration: null, targetMigration: null);
            File.WriteAllText(SQLScriptPath, script);
            Console.WriteLine(script);
        }
    }
}

سپس برای استفاده از آن خواهیم داشت:

SimpleDbMigrations.UpdateDatabaseSchema<Sample2Context>();

در این کلاس ذخیره سازی اسکریپت تولیدی جهت به روز رسانی بانک اطلاعاتی جاری در یک فایل نیز درنظر گرفته شده است.



تا اینجا مهاجرت خودکار را بررسی کردیم. در قسمت بعدی Code-Based Migrations را ادامه خواهیم داد.
‫۱۲ سال و ۶ ماه قبل، یکشنبه ۱۷ اردیبهشت ۱۳۹۱، ساعت ۱۸:۱۹
سیدمجتبی حسینی سیدمجتبی حسینی
مطالب
Serialization #1
در این نوشتار به Serialization و Deserialization  یعنی مکانیزمی که توسط آن اشیاء می‌توانند به صورت متنی مسطح و یا به شکل باینری درآیند، پرداخته می‌شود.

مفهوم Serialization
سریالی کردن، عملیاتی است که یک شیء و یا مجموعه اشیائی که به یکدیگر ارجاع می‌دهند را به شکل گروهی از بایت‎ها یا فرمت XML درآورده که می‌توان آن‎ها را ذخیره کرد و یا انتقال داد. 
Deserialization  معکوس عملیات بالاست که گروهی از داده‌ها را دریافت کرده و بصورت یک شیء  و یا مجموعه‌ای از اشیائی که به یکدیگر ارجاع می‌دهند، تبدیل می‌کند.
Serialization و Deserialization  نوعاً برای موارد زیر بکار می‌روند:
  1. انتقال اشیاء از طریق یک شبکه یا مرز یک نرم افزار .
  2. ذخیره اشیاء در یک فایل یا بانک اطلاعاتی.
موتورهای سریالی‌کننده
چهار شیوه برای سریالی کردن در دات نت فریم ورک وجود دارد:
  1. سریالی‌کننده قرارداد داده (Data Contract Serializer)
  2. سریالی‌کننده باینری
  3. سریالی‌کننده XML مبتنی بر صفت
  4. سریالی‌کننده اینترفیس IXmlSerializer
سه مورد اول، موتورهای سریالی‌کننده‌ای هستند که بیشترین یا تقریباً همه کارهای سریالی‌کردن را انجام می‌دهند.  مورد آخر برای انجام مواردی است که خودتان قصد سریالی‌سازی دارید که این موتور با استفاده از XmlReader  و XmlWriter این کار را انجام می‌دهد. IXmlSerializer می‌تواند به همراه سریالی‌کننده قرارداد داده و یا سریالی‌کننده XML در موارد پیچیده سریالی‌کردن استفاده شود.
سریالی‌کننده Data Contract 
برای انجام این کار دو نوع سریالی‌کننده وجود دارد :
  1. DataContractSerializer، که اصطلاحاً loosely Coupled شده است به نوع سریالی‌کننده  Data Contract.
  2. NetDataContractSerializer که اصطلاحاً tightly Coupled شده است به نوع سریالی‌کننده  Data Contract.
مدل زیر را در نظر بگیرید:
public class News
    {
        public int Id;
        public string Body;
        public DateTime NewsDate;
    }
برای سریالی‌کردن نوع News به شیوه  Data Contract، باید:
  1. فضای نام System.Runtime.Serialization را به کد برنامه اضافه کنیم.
  2. صفت [DataContract] را به نوعی که تعریف کرده‌ایم، اضافه کنیم.
  3. صفت [DataMember] را به اعضایی که می‌خواهیم در سریالی شدن شرکت‌کنند، اضافه کنیم.
و به این ترتیب کلاس News به شکل زیر درمی‌آید:
using System.Runtime.Serialization;
using System.Xml;
using System;
using System.IO;
namespace ConsoleApplication1
{  
    [DataContract]
    public class News
    {
        [DataMember] public int Id;
        [DataMember] public string Body;
        [DataMember] public DateTime NewsDate;
    }
}
سپس به شکل زیر از مدل خود نمونه‌ای ساخته و با ایجاد یک فایل، نتیجه سریالی شده مدل را در آن ذخیره میکنیم .
var news = new News
                           {
                               Id = 1,
                               Body = "NewsBody",
                               NewsDate = new DateTime(2012, 10, 4)
                           };
 var ds = new DataContractSerializer(typeof (News));
 using (Stream s=File.Create("News.Xml"))
 {
        ds.WriteObject(s, news);//سریالی‌کردن
 }
که محتویات فایل News.Xml به صورت زیر است:
<News xmlns="http://schemas.datacontract.org/2004/07/ConsoleApplication7" xmlns:i="http://www.w3.org/2001/XMLSchema-instance"><Body>NewsBody</Body><Id>1</Id><NewsDate>2012-10-04T00:00:00</NewsDate></News>
و برای Deserialize  کردن این فایل داریم:
News deserializednews;
using (Stream s = File.OpenRead("News.Xml"))
{
       deserializednews = (News)ds.ReadObject(s);//Deserializing
}
Console.WriteLine(deserializednews.Body);
همان‌طور که ملاحظه می‌کنید فایل ایجاد شده از خوانایی خوبی برخوردار نیست که برای دستیابی به فایلی با خوانایی بالاتر از XmlWriter استفاده میکنیم:
XmlWriterSettings settings = new XmlWriterSettings {Indent = true}; 
using (XmlWriter writer = XmlWriter.Create("News.Xml", settings))
{
          ds.WriteObject(writer, news);
}
System.Diagnostics.Process.Start("News.Xml");
به این ترتیب موفق به ایجاد فایلی با خوانایی بالاتر می‌شویم:
<?xml version="1.0" encoding="utf-8"?>
<News xmlns:i="http://www.w3.org/2001/XMLSchema-instance" xmlns="http://schemas.datacontract.org/2004/07/ConsoleApplication7">
  <Body>NewsBody</Body>
  <Id>1</Id>
  <NewsDate>2012-10-04T00:00:00</NewsDate>
</News>
‫۱۲ سال و ۱ ماه قبل، پنجشنبه ۱۳ مهر ۱۳۹۱، ساعت ۰۶:۱۲
مونا وزیریان مونا وزیریان
مطالب
مقدمه‌ای بر صفحات Razor در ASP.NET Core 2.0 - بخش اوّل
Page یا «صفحه» در Razor، یکی از ویژگی‌های جدید در  ASP.NET Core MVC است که تمرکز کدنویسی را بر روی صفحات قرار می‌دهد و این موجب راحتی کدنویسی و بالارفتن راندمان می‌شود. این «صفحات» نیازمند استفاده از نسخۀ ASP.NET Core 2.0.0 و نسخه‌های بعد از آن هستند که در  Visual Studio 2017 Update 3 و نسخه‌های بعدی در دسترس است.
«صفحات» Razor به‌طور پیش‌‎فرض در MVC در دسترس است و کافیست در فایل  Startup.cs، «صفحات» Razor فعال شود: 
public class Startup
{
    public void ConfigureServices(IServiceCollections services)
    {
        services.AddMvc(); // موجب فعال شدن «صفحات»  و کنترلرها می‌شود
    }

    public void Configure(IApplicationBuilder app)
    {
        app.UseMvc();
    }
}
تمام ویژگی‌های جدید «صفحات» Razor در اسمبلی Microsoft.AspNetCore.Mvc.RazorPages در دسترس است و کافیست بدان ارجاع دهید. همچنین اگر ارجاعی به پکیج  Microsoft.AspNetCore.Mvc  داشته باشید نیز «صفحات» Razor در دسترس خواهند بود.
«صفحۀ» زیر را در نظر بگیرید: 
@page

@{
    var message = "Hello, World!";
}

<html>
<body>
    <p>@message</p>
</body>
</html>
این کد، بسیار شبیه «صفحات» ویوی Razor معمولی است؛ اما آنچه آن را متفاوت می‌سازد، استفاده از دایرکتیو page@  است. با استفاده از  page@، درواقع این فایل نقش اکشن متد MVC را نیز انجام می‌دهد و بدین معناست که می‌تواند به‌طورمستقیم، درخواست‌ها را بدون وساطت هیچ کنترلری مدیریت کند. دایرکتیو  page@، باید در ابتدای صفحۀ Razor قرار بگیرد. این دایرکتیو رفتار اصلی سایر Razorها را تحت تأثیر قرار می‌دهد.
ارتباط میان مسیرهای URL با صفحات، از طریق محل قرارگیری «صفحات» در فایل سیستم، اتفاق می‌افتد. جدول زیر نحوۀ ارتباط میان مسیر «صفحات» Razor و URL متناظر آن را نشان می‌دهد: 
 URL متناظر  نام فایل و مسیر آن 
/  یا  /Index
 /Pages/Index.cshtml
/Contact /Pages/Store/Contact.cshtml
/Store/Contact /Pages/Store/Contact.cshtml
برنامه هنگام اجرا، به‌طور پیش‌فرض، برای یافتن فایل «صفحات» Razor در پوشۀ «صفحات» جستجو می‌کند.
ویژگی‌های جدید «صفحات» Razor  بدین منظور طراحی شده‌اند تا الگوهای عمومی به‌کار رفته در پیمایش‌گر صفحات وب را آسان‌تر کنند. صفحۀ «تماس با ما» را در نظر بگیرید که در آن مدل Contact پیاده‌سازی شده است. فایل  MyApp/Contact.cs  بدین شکل است: 
using System.ComponentModel.DataAnnotations;

namespace MyApp 
{
    public class Contact
    {
        [Required]
        public string Name { get; set; }

        [Required]
        public string Email { get; set; }
    }
}
و فایل ویوی آن یعنی MyApp/Pages/Contact.cshtml به شکل زیر است: 
@page
@using MyApp
@using Microsoft.AspNetCore.Mvc.RazorPages
@addTagHelper "*, Microsoft.AspNetCore.Mvc.TagHelpers"
@inject ApplicationDbContext Db

@functions {
    [BindProperty]
    public Contact Contact { get; set; }

    public async Task<IActionResult> OnPostAsync()
    {
        if (ModelState.IsValid)
        {
            Db.Contacts.Add(Contact);
            await Db.SaveChangesAsync();
            return RedirectToPage();
        }

        return Page();
    }
}

<html>
<body>
    <p>فرم زیر را پر کنید تا در اسرع وقت، کارشناسان ما با شما بگیرند</p> 
    <div asp-validation-summary="All"></div>
    <form method="POST">
      <div>Name: <input asp-for="Contact.Name" /></div>
      <div>Email: <input asp-for="Contact.Email" /></div>
      <input type="submit" />
    </form>
</body>
</html>
این «صفحه»، هندلری با عنوان OnPostAsync  دارد که هنگام ارسال درخواست‌های POST (هنگامی‌که کاربری فرم را ثبت می‌کند) اجرا می‌شود. البته می‌توان برای هر نوع تقاضای HTTP، هندلری را اضافه کرد که معمولاً از  OnGet  برای هرگونه تقاضای نشان دادن یک صفحۀ HTML استفاده می‌شود و از  OnPost  برای ارسال اطلاعات از طریق فرم استفاده می‌شود و همان‌طور که می‌دانیم پسوند Async اختیاری است. اما اغلب به‌طور قراردادی به‌کار برده می‌شود. کد نوشته شده داخل OnPostAsync بسیار شبیه چیزی است که به‌طور معمول در داخل یک کنترلر نوشته می‌شود. این الگویی است برای صفحاتی که در آن‌ها بیشتر اصول اوّلیۀ MVC از قبیل بایند کردن مدل‌ها، اعتبارسنجی و نتایج اکشن‌ها قابل استفاده است.  
روند اصلی  OnPostAsync  به‌شکل زیر است:
کنترل خطاهای اعتبارسنجی.
  1. اگر خطایی نبود، اطلاعات ذخیره شده و به صفحۀ دیگر ریدایرکت می‌شود.
  2. درغیراین‌صورت، صفحه را دوباره به‌همراه خطاهای اعتبار سنجی نمایش می‌دهد.
  3. اگر اطلاعات موفقت‌آمیز وارد شوند، آنگاه متد هندلر OnPostAsync، هلپر RedirctToPage را برای برگرداندن نمونه‌ای از RedirectToPageResult فراخوانی می‌کند. این یک نوع جدید بازگشتی برای اکشن متد است که شبیه RedirectToAction  یا RedirectToRoute  است؛ با این تفاوت که مخصوص صفحات طراحی شده است.
هنگامیکه فرم ثبت شده، خطای اعتبارسنجی داشته باشد، آنگاه متد هندلر OnPostAsync هلپر متد Page را فراخوانی می‌کند. این هلپر یک نمونه از PageResult را برمی‌گرداند. این شبیه کاری است که اکشن‌ها در کنترلر‌ها، یک ویو را برگردانند. PageResult خروجی پیش‌فرض یک هندلر متد است و هندلر متدی که نوع  void  را برگرداند «صفحۀ» جاری را رندر می‌کند.
خصیصۀ  Contact از attribute جدید [BindProperty] برای مقید کردن مدل استفاده می‌کند. «صفحات» به‌طور پیش‌فرض، ویژگی‌هایی را که GET نیستند، مقید می‌کنند. مقیدکردن به خواص، موجب کاهش کدی می‌شود که شما باید در فرم مورد نظر خود بیاورید؛ مثلاً به‌راحتی می‌توان نوشت ( <input asp-for="Contacts.Name" /> ) که با این کار مقیدسازی فیلد و خصیصۀ مورد نظر به‌طور خودکار انجام می‌شود.
به‌جای استفاده از دایرکتیو  model@ در اینجا، از ویژگی جدید «صفحات» استفاده می‌کنیم. به‌طور پیش‌فرض دایرکتیو کلاس Page همان مدل است و ویژگی‌هایی شبیه مقیدکردن مدل‌ها، تگ هلپرها و هلپرهای HTML، همگی فقط با ویژگی‌هایی که درون functions@ نوشته شده‌اند، کار می‌کنند. هنگام استفاده از «صفحات» به‌طور خودکار به ویومدل دسترسی وجود دارد.
دایرکتیو  inject@  قبل از شروع هندلر متد، قرار گرفته و برای تزریق وابستگی در «صفحات» استفاده می‌شود که همانند Razor ویوهای قبل کار می‌کند. متغیر Db در اینجا از نوع  ApplicationDbContext است که به «صفحه» تزریق می‌شود. 
در اینجا نیازی به نوشتن هیچ دستوری برای اعتبارسنجی anti-forgery نیست. تولید و اعتبارسنجی anti-forgery به‌طور خودکار در «صفحات» انجام می‌شود و برای دستیابی به این ویژگی امنیتی نیاز به تنظیمات اضافه‌تری نیست.
می‌توان ویوی MyApp/Pages/Contact.chsml  را از مدل آن به شکل زیر جدا کرد:  
@page
@using MyApp
@using MyApp.Pages
@using Microsoft.AspNetCore.Mvc.RazorPages
@addTagHelper "*, Microsoft.AspNetCore.Mvc.TagHelpers"
@model ContactModel

<html>
<body>
    <p>فرم زیر را پر کنید تا در اسرع وقت، کارشناسان ما با شما بگیرند </p>
    <div asp-validation-summary="All"></div>
    <form method="POST">
      <div>Name: <input asp-for="Contact.Name" /></div>
      <div>Email: <input asp-for="Contact.Email" /></div>
      <input type="submit" />
    </form>
</body>
</html>
و بخش مدل «صفحه» را به شکل زیر: 
using Microsoft.AspNetCore.Mvc;
using Microsoft.AspNetCore.Mvc.RazorPages;

namespace MyApp.Pages
{
    public class ContactModel : PageModel
    {
        public ContactModel(ApplicationDbContext db)
        {
            Db = db;
        }

        [BindProperty]
        public Contact Contact { get; set; }

        private ApplicationDbContext Db { get; }

        public async Task<IActionResult> OnPostAsync()
        {
            if (ModelState.IsValid)
            {
                Db.Contacts.Add(Contact);
                await Db.SaveChangesAsync();
                return RedirectToPage();
            }

            return Page();
        }
    }
}
براساس قرارداد، کلاس باید به‌شکل PageModel باشد و در همان فضای نامی باشد که صفحۀ آن قرار دارد و نیازی به استفاده از functions @ نیست و تنها تغییر آن، تزریق وابستگی از طریق کلاس سازنده است. 
با استفاده از PageModel می‌توان از الگوی آزمون واحد بهره برد؛ اما مستلزم نوشتن صریح کلاس و سازندۀ آن است. مزیت «صفحات» بدون فایل PageModel این است که از کامپایل در زمان اجرا پشتیبانی می‌کنند که این قابلیت در هنگام کدنویسی مفید است.
ادامه دارد...
‫۷ سال و ۵ ماه قبل، سه‌شنبه ۲۶ اردیبهشت ۱۳۹۶، ساعت ۰۴:۱۵
علی یگانه مقدم علی یگانه مقدم
مطالب
استفاده از ماژول Remote
همانطور که در مقاله «آغاز کار با الکترون» گفتیم، فرآیند اصلی، تنها فرآیندی است که توانایی استفاده از گرافیک بومی سیستم عامل را دارد. ولی بسیاری از اوقات نیاز است در سمت renderProcess توانایی انجام این کار‌ها را داشته باشیم. در این مقاله قصد داریم که همان دیالوگ‌های open و save را از طریق Render Process اجرا نماییم.
الکترون برای اینکار از یک ماژول به نام remote استفاده می‌کند که وظیفه آن برقراری ارتباط IPC از Render Process به Main Process است و مواردی را که لازم است، در اختیار شما قرار می‌دهد. در این شیوه لازم نیست شما مرتبا به ارسال پیام بپردازید، بلکه این ارتباطات را ماژول remote فراهم می‌کند. این مورد شبیه به سیستم RMI در جاواست.

برای استفاده از remote در فایل html، کدهای زیر را در تگ اسکریپت اضافه می‌کنیم:
  const remote=require("electron").remote;
    const dialog=remote.dialog;
اینبار هم مانند قسمت قبلی، کدها را به شیوه دیگری انتساب دادیم. قصد ما از تغییر این رویه این است که با انواع حالت‌های انتساب اشیاء، آشنا شویم. بعد از آن توابع زیر را اضافه می‌کنیم:
  function OpenDialog()
    {
      dialog.showOpenDialog({
        title:'باز کردن فایل متنی',
         properties: [ 'openFile']//[ 'openFile', 'openDirectory', 'multiSelections' ]
        ,filters:[
        {name:'فایل‌های نوشتاری' , extensions:['txt','text']},
        {name:'جهت تست' , extensions:['doc','docx']}
         ]
      },
        (filename)=>{
          if(filename===undefined)
             return;
             var content=  fs.readFileSync(String(filename),'utf8');
             document.getElementById("TextFile").value=content;
    });
    }

    function SaveDialog()
    {
      dialog.showSaveDialog({
        title:'باز کردن فایل متنی',
         properties: [ 'openFile']//[ 'openFile', 'openDirectory', 'multiSelections' ]
        ,filters:[
        {name:'فایل‌های نوشتاری' , extensions:['txt','text']}
         ]
      },
        (filename)=>{
          if(filename===undefined)
             return;
             var content=document.getElementById("TextFile").value;
             fs.writeFileSync(String(filename),content,'utf8');
       });
    }
برای استفاده از این توابع، کدهای زیر را نیز به فایل اضافه می‌کنیم تا دکمه‌های open و save به صفحه اضافه شوند:
<button onclick="OpenDialog();" > Open File</button>
<button onclick="SaveDialog();" > Save File</button>
حالا برنامه را اجرا و تست کنید.

عبارت remote شامل متدهای فراوانی است که تعدادی از آن‌ها را بر می‌شماریم:
remote.getCurrentWindow()
شیء BrowserWindow صفحه جاری را باز می‌گرداند.

remote.getCurrentWebContents()
شیء webContents صفحه جاری را باز می‌گرداند.

remote.getGlobal(name)
این متد، دسترسی به شیء global را داراست و یکی از اشیاء ارتباطی بین Main Process و RenderProcess است که می‌تواند هر نوع داده‌ای را جابجا نماید. برای مشاهده بهتر از نحوه کارکرد این متد کد زیر را مشاهده نمایید:
Main Process 
global.testData={year:1395};

Render Process 
alert(remote.getGlobal("testData").year);
از این پس هر موقع renderProcess به این کد برسد، پیام 1395 را روی صفحه نمایش خواهد داد.

remote.process
شیء، process را از main process دریافت می‌کند و با کد زیر برابر است. ولی مزیت این متد این است که از کش نیز استفاده می‌نماید.
remote.getGlobal('process')

در مورد شیء process باید گفت که شامل خصوصیات و متدهایی در مورد پروسه اصلی اپلیکیشن می‌باشد. این اطلاعات مثل دریافت شماره نسخه الکترون، شماره نسخه کرومیوم، دریافت اطلاعات حافظه در مورد پروسه اپلیکیشن و حتی دریافت اطلاعات حافظه در مورد کل سیستم و ... می‌شود.
‫۸ سال و ۵ ماه قبل، جمعه ۷ خرداد ۱۳۹۵، ساعت ۰۶:۰۵
یوسف نژاد یوسف نژاد
مطالب
String.format در جاوا اسکریپت
مقدمه 
با اینکه زبان برنامه نویسی جاوا اسکریپت زبانی بسیار قدرتمند و با امکانات زیاد است، اما فقدان برخی متدهای کمکی پرمصرف در آن در برخی موارد باعث دردسرهایی می‌شود. امکانی برای فرمت‌بندی رشته‌ها یکی از این نیازهای نسبتا پرکاربرد است.
متدی که در این مطلب قصد توضیح پیاده‌سازی آنرا داریم، String.format نام دارد که فرایندی مشابه متد متناظر در دات نت را انجام می‌دهد. هم‌چنین سعی شده است تا نحوه پیاده‌سازی این متد کمکی از ابتدایی‌ترین نمونه‌ها تا نسخه‌های پیشرفته‌تر برای درک بهتر مطلب نشان داده شود.
.
پیاده‌سازی متد String.format
1. در این پیاده‌سازی از اولین فرایندی که ممکن است به ذهن یک برنامه‌نویس خطور کند استفاده شده است. این پیاده‌سازی بسیار ساده به صورت زیر است:
String.format = function () {
  var s = arguments[0];
  for (var i = 0; i < arguments.length - 1; i++) {
    s = s.replace("{" + i + "}", arguments[i + 1]);
  }
  return s;
};
. 
2. پیاده‌سازی مشابهی هم با استفاده از نوع دیگری از حلقه for که تقریبا! مشابه با حلقه foreach در #C است به صورت زیر می‌توان درنظر گرفت:
String.format = function () {
  var s = arguments[0];
  for (var arg in arguments) {
    var i = parseInt(arg);
    s = s.replace("{" + i + "}", arguments[i + 1]);
  }
  return s;
};
در این متدها ابتدا فرمت واردشده توسط کاربر از لیست آرگومان‌های متد خوانده شده و در متغیر s ذخیره می‌شود. سپس درون یک حلقه به ازای هر توکن موجود در رشته فرمت، یک عملیات replace با مقدار متناظر در لیست آرگومان‌های متد انجام می‌شود. نحوه استفاده از این متد نیز به صورت زیر است:
console.log(String.format("{0} is nice!", "donettips.info"));
هر دو متد خروجی یکسانی دارند، به صورت زیر:
donettips.info is nice!
تا اینجا به نظر می‌رسد که عملیات به‌درستی پیش می‌رود. اما اولین و بزرگ‌ترین مشکل در این دو متد نحوه کارکردن متد replace در جاوا اسکریپت است. این متد با این نحوه فراخوانی تنها اولین توکن موجود را یافته و عملیات جایگزینی را برای آن انجام می‌دهد. برای روشن‌تر شدن موضوع به مثال زیر توجه کنید:
console.log(String.format("{0} is {1} nice! {0} is {1} nice!", "donettips.info", "very"));
با اجرای این مثال نتیجه زیر حاصل می‌شود:
donettips.info is very nice! {0} is {1} nice!
همان‌طور که می‌بنید عملیات replace برای سایر توکن‌ها انجام نمی‌شود.
. 
3. برای حل مشکل فوق می‌توان از روش ساده زیر استفاده کرد:
String.format = function () {
  var original = arguments[0],
      replaced;
  for (var i = 0; i < arguments.length - 1; i++) {
    replaced = '';
    while (replaced != original) {
      original = replaced || original;
      replaced = original.replace("{" + i + "}", arguments[i + 1]);
    }
  }
  return replaced;
};
در این روش عملیات replace تا زمانی‌که تغییری در رشته جاری ایجاد نشود ادامه می‌یابد. با استفاده از این متد، خروجی مثال قبل درست و به صورت زیر خواهد بود:
donettips.info is very nice! donettips.info is very nice!
. 
4. راه حل دیگر استفاده از امکانات شی RegExp در دستور replace است. نکته مهم استفاده از modifier کلی یا global (که با حرف g مشخص می‌شود) در شی تولیدی از RegExp است (^ و ^ و ^، برای جلوگیری از دورشدن از بحث اصلی، جستجو برای کسب اطلاعات بیشتر در این زمینه به خوانندگان واگذار می‌شود). برای استفاده از این شی متد ما به صورت زیر تغییر می‌کند:
String.format = function () {
  var s = arguments[0];
  for (var i = 0; i < arguments.length - 1; i++) {
    s = s.replace(new RegExp("\\{" + i + "\\}", "g"), arguments[i + 1]);
  }
  return s;
};
استفاده از این متد هم نتیجه درستی برای مثال آخر ارائه می‌دهد.
. 
5. روش دیگری که کمی از دو متد قبلی سریع‌تر اجرا می‌شود (به دلیل استفاده از حلقه while) به صورت زیر است:
String.format = function () {
  var s = arguments[0],
      i = arguments.length - 1;
  while (i--) {
    s = s.replace(new RegExp('\\{' + i + '\\}', 'g'), arguments[i + 1]);
  }
  return s;
};
این متد نیز نتیجه مشابهی ارائه می‌کند. حال به مثال زیر توجه کنید:
console.log(String.format("{0}:0 {1}:1 {2}:2", "zero", "{2}", "two"));
خروجی صحیح مثال فوق باید به صورت زیر باشد:
zero:0 {2}:1 two:2
درصورتی‌که رشته‌ای که دو متد از سه متد آخر (3 و 4) به عنوان خروجی ارائه می‌دهند به‌صورت زیر است:
zero:0 two:1 two:2
برای آخرین متد که ازحلقه while (درواقع با اندیس معکوس) استفاده می‌کند (5) مثالی که خطای مورد بحث را نشان می‌دهد به صورت زیر است:
console.log(String.format("{0}:0 {1}:1 {2}:2", "zero", "one", "{1}"));
که خروجی اشتباه زیر را برمی‌گرداند:
zero:0 one:1 one:2
درصورتی‌که باید مقدار زیر را برگشت دهد:
zero:0 one:1 {1}:2
دلیل رخدادن این خطا اجرای عملیات replace به صورت جداگانه و کامل برای هر توکن، از اول تا آخر برای رشته‌های replace شده جاری است که کار را خراب می‌کند.
. 
6. برای حل مشکل بالا نیز می‌توان از یکی دیگر از امکانات دستور replace استفاده کرد که به صورت زیر است:
String.format = function () {
  var args = arguments;
  return args[0].replace(/{(\d+)}/g, function (match, number) { return args[parseInt(number) + 1]; });
};
در اینجا از قابلیت سفارشی‌سازی عملیات جایگزینی در دستور replace استفاده شده است. با استفاده از این ویژگی عملیات replace برای هر توکن جداگانه انجام می‌شود و بنابراین تغییرات اعمالی در حین عملیات تاثیر مستقیمی برای ادامه روند نخواهد گذاشت.
دقت کنید که برای بکاربردن RegExp درون دستور replace به جای تولید یک نمونه از شی RegExp می‌توان عبارت مربوطه را نیز مستقیما بکار برد. در اینجا از عبارتی کلی برای دریافت تمامی توکن‌های با فرمتی به صورت {عدد} استفاده شده است.
متد سفارشی مربوطه نیز شماره ردیف توکن یافته‌شده به همراه خود عبارت یافته‌شده را به عنوان آرگومان ورودی دریافت کرده و مقدار متناظر را از لیست آرگومان‌های متد اصلی پس از تبدیل شماره ردیف توکن به یک عدد، برگشت می‌دهد (در اینجا نیز برای جلوگیری از دورشدن از بحث اصلی، جستجو برای کسب اطلاعات بیشتر در این زمینه به خوانندگان واگذار می‌شود).
برای جلوگیری از تداخل بین آرگومان‌های متد اصلی و متد تهیه‌شده برای سفارشی‌سازی عملیات جایگزینی، در ایتدای متد اصلی، لیست آرگومان‌های آن درون متغیر جداگانه‌ای (args) ذخیره شده است.
با استفاده از این متد خروجی درست نشان داده می‌شود. حال مثال زیر را درنظر بگیرید:
console.log(String.format("{0} is {1} nice!", "donettips.info"));
خروجی این مثال به‌صورت زیر است:
donettips.info is undefined nice!
پیاده‌سازی زیر برای حل این مشکل استفاده می‌شود.
. 
7. برای کنترل بیشتر و رفع خطاهای احتمالی در متد بالا، می‌توان ابتدا از وجود آرگومان مربوطه در متغیر args اطمینان حاصل کرد تا از جایگزینی مقدار undefined در رشته نهایی جلوگیری کرد. مانند نمونه زیر:
String.format = function () {
  var s = arguments[0],
      args = arguments;
  return s.replace(/{(\d+)}/g, function (match, number) {
    var i = parseInt(number);
    return typeof args[i + 1] != 'undefined' ? args[i + 1] : match;
  });
};
با استفاده از این متد جدید خروجی مثال‌های قبل درست خواهد بود.
در فرمت بندی رشته‌ها برای نمایش خود کاراکتر { یا } از تکرار آن‌ها (یعنی {{ یا }}) استفاده می‌شود. اما متد ما تا این لحظه این امکان را ندارد. برای مثال:
console.log(String.format("{0}:0 {1}:1 {2}:2, {{0}} {{{1}}}  {{{{2}}}}   {2}", "zero", "{2}", "two"));
که خروجی زیر را ارائه می‌دهد:
zero:0 {2}:1 two:2, {zero} {{{2}}}  {{{two}}}   two
.
8. برای پیاده‌سازی امکان اشاره‌شده در بالا می‌توان از کد زیر استفاده کرد:
String.format = function () {
  var s = arguments[0],
      args = arguments;
  return s.replace(/\{\{|\}\}|\{(\d+)\}/g, function (match, number) {
    if (match == "{{") { return "{"; }
    if (match == "}}") { return "}"; }
    var i = parseInt(number);
    return typeof args[i + 1] != 'undefined'
                              ? args[i + 1]
                              : match;
  });
};
در اینجا با استفاده از یک عبارت RegExp پیچیده‌تر و کنترل تکرار کاراکترهای { و } در متد سفارشی جایگزینی در دستور replace، پیاده‌سازی اولیه این ویژگی ارائه شده است.
این متد خروجی صحیح زیر را برای مثال آخر ارائه می‌دهد:
zero:0 {2}:1 two:2, {0} {{2}}  {{2}}   two
. 
پیاده‌سازی به‌صورت یک خاصیت prototype
تمامی متدهای نشان داده‌شده تا اینجا به‌صورت مستقیم از طریق String.format در دسترس خواهند بود (تعریفی شبیه به متدهای استاتیک در دات نت). درصورتی‌که بخواهیم از این متدها به صورت یک خاصیت prototype شی string استفاده کنیم (چیزی شبیه به متدهای instance در اشیای دات نت) می‌توانیم از تعریف زیر استفاده کنیم:
String.prototype.format = function () {
   ...
}
تنها فرق مهم این پیاده‌سازی این است که رشته مربوط به فرمت وارده در این متد از طریق شی this در دسترس است و بنابراین شماره اندیس آرگومان‌های متد یکی کمتر از متدهای قبلی است که باید مدنظر قرار گیرد. مثلا برای متد آخر خواهیم داشت:
String.prototype.format = function () {
  var s = this.toString(),
      args = arguments;
  return s.replace(/\{\{|\}\}|\{(\d+)\}/g, function (match, number) {
    if (match == "{{") { return "{"; }
    if (match == "}}") { return "}"; }
    return typeof args[number] != 'undefined'
                              ? args[number]
                              : match;
  });
};
. 
نکته: در تمامی خواص prototype هر شی در جاوا اسکریپت، متغیر this از نوع object است. بنابراین برای جلوگیری از وقوع هر خطا بهتر است ابتدا آن‌را به نوع مناسب تبدیل کرد. مثل استفاده از متد toString در متد فوق که موجب تبدیل آن به رشته می‌شود.
. 
ازآنجاکه نیاز به تغییر اندیس در متد سفارشی عملیات replace وجود ندارد، بنابراین خط مربوط به تبدیل آرگومان number به یک مقدار عددی (با دستور parseInt) حذف شده است و از این متغیر به صورت مستقیم استفاده شده است. در این حالت عملیات تبدیل توسط خود جاوا اسکریپت مدیریت می‌شود که کار را راحت‌تر می‌سازد.
بنابراین متد ما به صورت زیر قابل استفاده است:
console.log("{0}:0 {1}:1 {2}:2, {{0}} {{{1}}}  {{{{2}}}}   {2}".format("zero", "{2}", "two"));
. 
پیاده‌سازی با استفاده از توکن‌های غیرعددی
برای استفاده از توکن‌های غیرعددی می‌توانیم به صورت زیر عمل کنیم:
String.format = function () {
  var s = arguments[0],
      args = arguments[1];
  for (var arg in args) {
    s = s.replace(new RegExp("{" + arg + "}", "g"), args[arg]);
  }
  return s;
};
برای حالت prototype نیز داریم:
String.prototype.format = function () {
  var s = this.toString(),
      args = arguments[0];
  for (var arg in args) {
    s = s.replace(new RegExp("{" + arg + "}", "g"), args[arg]);
  }
  return s;
};
با استفاده از این دو متد داریم:
console.log(String.format("{site} is {adj}! {site} is {adj}!", { site: "donettips.info", adj: "nice" }));
console.log("{site} is {adj}! {site} is {adj}!".format({ site: "donettips.info", adj: "nice" }));
.
تا اینجا متدهایی نسبتا کامل برای نیازهای عادی برنامه‌نویسی تهیه شده است. البته کار توسعه این متد برای پشتیبانی از امکانات پیشرفته‌تر فرمت‌بندی رشته‌ها می‌تواند ادامه پیدا کند.
. 
کتابخانه‌های موجود
یکی از کامل‌ترین کتابخانه‌های کار با رشته‌ها همان کتابخانه معروف Microsoft Ajax Client Libray است که بیشتر امکانات موجود کار با رشته‌ها در دات نت را در خود دارد. صرفا جهت آشنایی، پیاده‌سازی متد String.format در این کتابخانه در زیر آورده شده است:
String.format = function String$format(format, args) {
  /// <summary locid="M:J#String.format" />
  /// <param name="format" type="String"></param>
  /// <param name="args" parameterArray="true" mayBeNull="true"></param>
  /// <returns type="String"></returns>
//  var e = Function._validateParams(arguments, [
//    { name: "format", type: String },
//    { name: "args", mayBeNull: true, parameterArray: true }
//  ]);
//  if (e) throw e;
  return String._toFormattedString(false, arguments);
};
String._toFormattedString = function String$_toFormattedString(useLocale, args) {
  var result = '';
  var format = args[0];
  for (var i = 0; ; ) {
    var open = format.indexOf('{', i);
    var close = format.indexOf('}', i);
    if ((open < 0) && (close < 0)) {
      result += format.slice(i);
      break;
    }
    if ((close > 0) && ((close < open) || (open < 0))) {
      if (format.charAt(close + 1) !== '}') {
        throw Error.argument('format', Sys.Res.stringFormatBraceMismatch);
      }
      result += format.slice(i, close + 1);
      i = close + 2;
      continue;
    }
    result += format.slice(i, open);
    i = open + 1;
    if (format.charAt(i) === '{') {
      result += '{';
      i++;
      continue;
    }
    if (close < 0) throw Error.argument('format', Sys.Res.stringFormatBraceMismatch);
    var brace = format.substring(i, close);
    var colonIndex = brace.indexOf(':');
    var argNumber = parseInt((colonIndex < 0) ? brace : brace.substring(0, colonIndex), 10) + 1;
    if (isNaN(argNumber)) throw Error.argument('format', Sys.Res.stringFormatInvalid);
    var argFormat = (colonIndex < 0) ? '' : brace.substring(colonIndex + 1);
    var arg = args[argNumber];
    if (typeof (arg) === "undefined" || arg === null) {
      arg = '';
    }
    if (arg.toFormattedString) {
      result += arg.toFormattedString(argFormat);
    }
    else if (useLocale && arg.localeFormat) {
      result += arg.localeFormat(argFormat);
    }
    else if (arg.format) {
      result += arg.format(argFormat);
    }
    else
      result += arg.toString();
    i = close + 1;
  }
  return result;
}
دقت کنید قسمت ابتدایی این متد که برای بررسی اعتبار آرگومان‌های ورودی است، برای سادگی عملیات کامنت شده است. همان‌طور که می‌بینید این متد پیاده‌سازی نسبتا مفصلی دارد و امکانات بیشتری نیز در اختیار برنامه نویسان قرار می‌دهد. البته سایر متدهای مربوطه بدلیل طولانی بودن در اینجا آورده نشده است. برای مثال امکانات پیشرفته‌تری مثل زیر با استفاده از این کتابخانه در دسترس هستند:
console.log(String.format("{0:n}, {0:c}, {0:p}, {0:d}", 100.0001));
// result:   100.00, ¤100.00, 10,000.01 %, 100.0001

console.log(String.format("{0:d}, {0:t}", new Date(2015, 1, 1, 10, 45)));
// result:   02/01/2015, 10:45
آخرین نسخه این کتابخانه از اینجا قابل دریافت است (این متدها درون فایل MicrosoftAjax.debug.js قرار دارند). این کتابخانه دیگر به این صورت و با این نام توسعه داده نمیشود و چند سالی است که تصمیم به توسعه ویژگی‌های جدید آن به صورت پلاگین‌های jQuery گرفته شده است.
. 
کتابخانه دیگری که می‌توان برای عملیات فرمت‌بندی رشته‌ها در جاوا اسکریپت از آن استفاده کرد، کتابخانه معروف jQuery Validation است. این کتابخانه یک متد نسبتا خوب با نام format برای فرمت کردن رشته‌ها دارد. نحوه استفاده از این متد به صورت زیر است:
var template = jQuery.validator.format("{0} is not a valid value");
console.log(template("abc"));
// result: 'abc is not a valid value'
. 
کتابخانه نسبتا کامل دیگری که وجود دارد، با عنوان Stringformat از اینجا قابل دریافت است. برای استفاده از این کتابخانه باید به صورت زیر عمل کرد:
String.format([full format string], [arguments...]);
// or:
[date|number].format([partial format string]);
همان‌طور که می‌بینید این کتابخانه امکانات کامل‌تری نیز دارد. مثال‌های مربوط به این کتابخانه به صورت زیر هستند که توانایی‌های نسبتا کامل آن‌را نشان می‌دهد:
// Object path
String.format("Welcome back, {username}!", 
{ id: 3, username: "JohnDoe" });
// Result: "Welcome back, JohnDoe!"

// Date/time formatting
String.format("The time is now {0:t}.", 
new Date(2009, 5, 1, 13, 22));
// Result: "The time is now 01:22 PM."

// Date/time formatting (without using a full format string)
var d = new Date();
d.format("hh:mm:ss tt");
// Result: "02:28:06 PM"

// Custom number format string
String.format("Please call me at {0:+##0 (0) 000-00 00}.", 4601111111);
// Result: "Please call me at +46 (0) 111-11 11."

// Another custom number format string
String.format("The last year result was {0:+$#,0.00;-$#,0.00;0}.", -5543.346);
// Result: "The last year result was -$5,543.35."

// Alignment
String.format("|{0,10:PI=0.00}|", Math.PI);
// Result: "|   PI=3.14|"

// Rounding
String.format("1/3 ~ {0:0.00}", 1/3);
// Result: "1/3 ~ 0.33"

// Boolean values
String.format("{0:true;;false}", 0);
// Result: "false"

// Explicitly specified localization
// (note that you have to include the .js file for used cultures)
msf.setCulture("en-US");
String.format("{0:#,0.0}", 3641.667);
// Result: "3,641.7"

msf.setCulture("sv-SE");
String.format("{0:#,0.0}", 3641.667);
// Result: "3 641,7"
. 
یک کتابخانه دیگر نیز از این آدرس قابل دریافت است. این کتابخانه با عنوان String.format نام‌گذاری شده است. نحوه استفاده از این کتابخانه نیز به صورت زیر است:
//inline arguments
String.format("some string with {0} and {1} injected using argument {{number}}", 'first value', 'second value');
//returns: 'some string with first value and second value injected argument {number}'

//single array
String.format("some string with {0} and {1} injected using array {{number}}", [ 'first value', 'second value' ]);
//returns: 'some string with first value and second value injected using array {number}'

//single object
String.format("some string with {first} and {second} value injected using {{propertyName}}",{first:'first value',second:'second value'});
//returns: 'some string with first value and second value injected using {propertyName}'
. 
کتابخانه نسبتا معروف و کامل sprintf نیز در اینجا وجود دارد. این کتابخانه امکانات بسیاری همچون متدهای متناظر در زبان C دارد.
. 
منابع

‫۱۱ سال و ۵ ماه قبل، یکشنبه ۱۹ خرداد ۱۳۹۲، ساعت ۱۵:۵۵
وحید محمدطاهری وحید محمدطاهری
مطالب
CoffeeScript #5

Classes

کلاس نه تنها در جاوااسکریپت بلکه در سایر زبان‌ها از جمله CoffeeScript نیز، بسیار مفید است.

در پشت صحنه، CoffeeScript برای ایجاد کلاس از prototype استفاده می‌کند. برای ساختن کلاس در CoffeeScript از کلمه کلیدی class باید استفاده کنید.

class Animal
نتیجه‌ی کامپایل مثال بالا می‌شود:
var Animal;
Animal = (function() {
  function Animal() {}
  return Animal;
})();
در مثال بالا، Animal نام کلاس و همچنین نامی است که برای ایجاد یک نمونه از آن می‌توانید استفاده کنید. در پشت صحنه CoffeeScript با استفاده از سازنده توابع این کار را انجام می‌دهد. یعنی شما می‌توانید با استفاده از کلمه کلیدی new  یک نمونه از کلاس نوشته شده را بسازید.
animal = new Animal
تعریف سازنده برای کلاس بسیار ساده است. فقط کافی است از کلمه کلیدی constructor به عنوان یک تابع در کلاس تعریف شده استفاده کنید. این تابع شبیه به initialize در Ruby و __init__ در Python است.
class Animal
  constructor: (name) ->
    @name = name
نتیجه کامپایل کد بالا می‌شود:
var Animal;
Animal = (function() {
  function Animal(name) {
    this.name = name;
  }
  return Animal;
})();
همچنین CoffeeScript امکان خلاصه نویسی را در سازنده کلاس نیز ایجاد کرده است. برای اینکار با اضافه کردن @ به آرگومان‌های تابع سازنده به صورت پیشوند این کار انجام می‌شود. مثال زیر معادل مثال قبل است که به صورت دستی مقدار دهی انجام شده است.
class Animal
  constructor: (@name) ->
و برای استفاده از این کلاس
animal = new Animal "Cat"
alert "Animal is a #{animal.name}"

Instance properties

اضافه کردن property به یک کلاس بسیار ساده و راحت است، syntax این کار دقیقا مانند اضافه کردن property به یک object است. فقط نکته ای که باید رعایت شود میزان تو رفتگی property نوشته شده است که به طور صحیح در داخل بدنه کلاس قرار بگیرد.
class Animal
  price: 5

  sell: (customer) ->

animal = new Animal
animal.sell(new Customer)
نتیجه کامپایل کد بالا می‌شود:
var Animal, animal;

Animal = (function() {
  function Animal() {}

  Animal.prototype.price = 5;

  Animal.prototype.sell = function(customer) {};

  return Animal;

})();

animal = new Animal;
animal.sell(new Customer);

Static properties

برای تعریف property به صورت static باید کلمه کلیدی this را به ابتدای آن اضافه کنید.
class Animal
  this.find = (name) ->

Animal.find("Dog")
در قسمت‌های قبل گفته شد، که به جای this می‌توان از @ استفاده کرد، در اینجا نیز می‌توان چنین کاری را انجام داد.
class Animal
  @find: (name) ->

Animal.find("Dog")
نتیجه‌ی کامپایل آن می‌شود:
var Animal;

Animal = (function() {
  function Animal() {}

  Animal.find = function(name) {};

  return Animal;

})();

Animal.find("Dog");
‫۹ سال و ۴ ماه قبل، یکشنبه ۳۱ خرداد ۱۳۹۴، ساعت ۲۱:۲۵
وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
طراحی یک گرید با Angular و ASP.NET Core - قسمت سوم - قالب پذیر ساختن گرید
در قسمت دوم، قالب نمایش ردیف‌های جدول، ثابت است و درون جدول به صورت مستقیمی درج و تعریف شده‌است. در ادامه می‌خواهیم این گرید را به نحوی تغییر دهیم که به ازای حالت‌های مختلفی مانند نمایش اطلاعات و یا ویرایش اطلاعات هر ردیف، از قالب‌های خاص آن‌ها استفاده شود.
قابلیتی که در ادامه از آن برای «قالب پذیر ساختن گرید» استفاده خواهیم کرد، همان نکته‌ی «امکان تعویض پویای قالب‌های یک دربرگیرنده» است که در مطلب «امکان تعریف قالب‌ها در Angular با دایرکتیو ng-template» به آن پرداختیم.


تعریف قالب‌های نمایش و ویرایش اطلاعات یک ردیف در گرید طراحی شده

پس از آشنایی با دایرکتیوهای تعریف و کار با قالب‌ها در Angular، اکنون تبدیل بدنه‌ی ثابت جدول، به دو قالب نمایش و ویرایش، ساده‌است.
در قسمت دوم این سری، کار رندر بدنه‌ی اصلی گرید توسط همین چند سطر، در قالب آن مدیریت می‌شود:
    <tbody>
      <tr *ngFor="let item of queryResult.items; let i = index">
        <td class="text-center">{{ itemsPerPage * (currentPage - 1) + i + 1 }}</td>
        <td class="text-center">{{ item.productId }}</td>
        <td class="text-center">{{ item.productName }}</td>
        <td class="text-center">{{ item.price | number:'.0' }}</td>
        <td class="text-center">
          <input id="item-{{ item.productId }}" type="checkbox" [checked]="item.isAvailable"
            disabled="disabled" />
        </td>
      </tr>
    </tbody>
  </table>

در ادامه قسمت داخلی ngFor را تبدیل به یک ng-container می‌کنیم تا قالب پذیر شود:
    <tbody>
      <tr *ngFor="let item of queryResult.items; let i = index">
        <ng-container [ngTemplateOutlet]="loadTemplate(item)"
                 [ngOutletContext]="{ $implicit: item, idx: i }"></ng-container>
      </tr>
    </tbody>
کار دایرکتیو ngOutletContext، تنظیم شیء context هر قالب است. به این ترتیب شیء متناظر با هر ردیف و همچنین ایندکس آن‌را به هر قالب ارجاع می‌دهیم. خاصیت implicit$ به این معنا است که اگر منبع داده‌ی متغیر ورودی مشخص نشد، از مقدار item استفاده شود.
در اینجا ngTemplateOutlet این امکان را می‌دهد تا بتوان توسط کدهای برنامه، قالب هر ردیف را مشخص کرد. متد loadTemplate در کدهای کامپوننت متناظر فراخوانی شده و بر اساس وضعیت هر ردیف، یکی از دو قالب ذیل را بازگشت می‌دهد:

الف) قالب نمایش معمولی و فقط خواندنی رکوردها 


<!--The Html Template for Read-Only Rows-->
<ng-template #readOnlyTemplate let-item let-i="idx">
  <td class="text-center">{{ itemsPerPage * (currentPage - 1) + i + 1 }}</td>
  <td class="text-center">{{ item.productId }}</td>
  <td class="text-center">{{ item.productName }}</td>
  <td class="text-center">{{ item.price | number:'.0' }}</td>
  <td class="text-center">
    <input id="item-{{ item.productId }}" type="checkbox" [checked]="item.isAvailable"
      disabled="disabled" />
  </td>
  <td>
    <input type="button" value="Edit" class="btn btn-default btn-xs" (click)="editItem(item)"
    />
  </td>
  <td>
    <input type="button" value="Delete" (click)="deleteItem(item)" class="btn btn-danger btn-xs"
    />
  </td>
</ng-template>
همانطور که ملاحظه می‌کنید، در اینجا بدنه‌ی ngFor را به یک ng-template مشخص شده‌ی با readOnlyTemplate# انتقال داده‌ایم. همچنین دو متغیر ورودی item و i را توسط -let تعریف کرده‌ایم. چون عبارت منبع داده item مشخص نشده‌است، از همان خاصیت implicit$ شیء context استفاده می‌کند.
این قالب در کدهای کامپوننت آن به صورت ذیل قابل دسترسی و انتخاب شده‌است:
 @ViewChild("readOnlyTemplate") readOnlyTemplate: TemplateRef<any>;

ب) قالب ویرایش اطلاعات هر ردیف که از آن برای افزودن یک ردیف جدید هم می‌توان استفاده کرد



شبیه به همان کاری را که برای نمایش ردیف‌های فقط خواندنی انجام دادیم، در مورد قالب ویرایش هر ردیف نیز تکرار می‌کنیم. در اینجا فقط امکان ویرایش نام محصول، قیمت آن و موجود بودن آن‌را توسط یک‌سری input box مهیا کرده‌ایم:
<!--The Html Template for Editable Rows-->
<ng-template #editTemplate let-item let-i="idx">
  <td class="text-center">{{ itemsPerPage * (currentPage - 1) + i + 1 }}</td>
  <td class="text-center">{{ item.productId }}</td>
  <td class="text-center">
    <input type="text" [(ngModel)]="selectedItem.productName" class="form-control" />
  </td>
  <td class="text-center">
    <input type="text" [(ngModel)]="selectedItem.price" class="form-control" />
  </td>
  <td class="text-center">
    <input id="item-{{ item.productId }}" type="checkbox" [checked]="item.isAvailable"
      [(ngModel)]="selectedItem.isAvailable" />
  </td>
  <td>
    <input type="button" value="Save" (click)="saveItem()" class="btn btn-success btn-xs"
    />
  </td>
  <td>
    <input type="button" value="Cancel" (click)="cancel()" class="btn btn-warning btn-xs"
    />
  </td>
</ng-template>
به این قالب نیز با توجه به template reference variable آن که editTemplate# نام دارد، به صورت ذیل در کامپوننت متناظر دسترسی خواهیم یافت.
 @ViewChild("editTemplate") editTemplate: TemplateRef<any>;

تا اینجا کار تعریف قالب‌های این گرید به پایان می‌رسد. در ادامه کدهای افزودن، ثبت، ویرایش، حذف و لغو را پیاده سازی خواهیم کرد:


خواص عمومی مورد نیاز جهت کار با قالب‌ها و ویرایش‌های درون ردیفی 

@ViewChild("readOnlyTemplate") readOnlyTemplate: TemplateRef<any>;
@ViewChild("editTemplate") editTemplate: TemplateRef<any>;
selectedItem: AppProduct;
isNewRecord: boolean;
برای اینکه بتوانیم قالب‌ها را به صورت پویا تعویض کنیم، نیاز است در کدهای کامپوننت، به آن‌ها دسترسی داشت. اینکار را توسط تعریف ViewChildهایی با همان نام template reference variable قالب‌ها انجام داده‌ایم.
به علاوه اگر به قالب editTemplate دقت کنید، مقدار ویرایش شده به [(ngModel)]="selectedItem.productName" انتساب داده می‌شود. به همین جهت شیء selectedItem نیز تعریف شده‌است.
همچنین نیاز است بدانیم اکنون در حال ویرایش یک ردیف هستیم یا این ردیف، کاملا ردیف جدیدی است. به همین جهت پرچم isNewRecord نیز تعریف شده‌است.


فعالسازی قالب ویرایش هر ردیف

در انتهای هر ردیف، دکمه‌ی ویرایش نیز قرار دارد که به (click) آن، رخداد editItem متصل است:
editItem(item: AppProduct) {
  this.selectedItem = item;
}
در اینجا Item انتخابی را به selectedItem انتساب می‌دهیم. همین مساله سبب محاسبه‌ی مجدد ردیف می‌شود. یعنی متد loadTemplate داخل حلقه‌ی ngFor مجددا فراخوانی می‌شود:
  loadTemplate(item: AppProduct) {
    if (this.selectedItem && this.selectedItem.productId === item.productId) {
      return this.editTemplate;
    } else {
      return this.readOnlyTemplate;
    }
  }
در اینجا بررسی می‌کنیم که آیا در حال ویرایش اطلاعات هستیم؟ آیا selectedItem  مقدار دهی شده‌است و نال نیست؟ اگر بله، قالب editTemplate را بازگشت می‌دهیم. اگر خیر، قالب نمایش ردیف‌های فقط خواندنی بازگشت داده می‌شود. به این ترتیب می‌توان در کدهای برنامه به صورت پویا، در مورد نمایش قالبی خاص تصمیم‌گیری کرد.


مدیریت افزودن یک ردیف جدید

دکمه‌ی افزودن یک ردیف جدید به صورت ذیل به قالب اضافه شده‌است:
<div class="panel">
  <input type="button" value="Add new product" class="btn btn-primary" (click)="addItem()"
  />
</div>
بنابراین نیاز است رخ‌داد addItem آن‌را به صورت ذیل تعریف کرد:
  addItem() {
    this.selectedItem = new AppProduct(0, "", 0, false);
    this.isNewRecord = true;

    this.queryResult.items.push(this.selectedItem);
    this.queryResult.totalItems++;
  }
در اینجا برخلاف حالت ویرایش که selectedItem را به item انتخابی ردیف جاری تنظیم کردیم، آن‌را به یک شیء جدید و تازه تنظیم می‌کنیم. همچنین پرچم isNewRecord  را نیز true خواهیم کرد. سپس این آیتم را به لیست رکوردهای موجود گرید نیز اضافه می‌کنیم. همینقدر تغییر، سبب محاسبه‌ی مجدد loadTemplate و بارگذاری قالب ویرایشی آن می‌شود.


مدیریت لغو ویرایش هر ردیف

برای اینکه ویرایش هر ردیف را لغو کنیم و قالب آن‌‌را به حالت فقط خواندنی بازگشت دهیم، فقط کافی است selectedItem را به نال تنظیم کنیم:
cancel() {
  this.selectedItem = null;
}
با این تنظیم و محاسبه‌ی خودکار و مجدد متد loadTemplate، قسمت return this.readOnlyTemplate فعال می‌شود که سبب نمایش عادی یک ردیف خواهد شد.


مدیریت حذف هر ردیف

در اینجا با پیاده سازی متد رخ‌دادگردان deleteItem و ارسال id هر ردیف به سرور، کار حذف هر ردیف را انجام خواهیم داد:
  deleteItem(item: AppProduct) {
    this.productsService
      .deleteAppProduct(item.productId)
      .subscribe((resp: Response) => {
        this.getPagedProductsList();
      });
  }


مدیریت ثبت و یا به روز رسانی هر ردیف

آخرین عملیاتی که باید مدیریت شود، بررسی پرچم isNewRecord است. اگر true بود، کار افزودن یک ردیف جدید صورت گرفته و سپس این پرچم false می‌شود. اگر false بود، به معنای درخواست به روز رسانی ردیفی مشخص است. در پایان هر دو عملیات selectedItem را نیز true می‌کنیم و این پایان عملیات باید داخل قسمت دریافت پاسخ از سرور مدیریت شود و نه پس از فراخوانی این متدها؛ چون متدهای subscribe غیرهمزمان بوده و ردیف‌های پس از آن‌ها بلافاصله اجرا می‌شوند.
  saveItem() {
    if (this.isNewRecord) {
      this.productsService
        .addAppProduct(this.selectedItem)
        .subscribe((resp: AppProduct) => {
          this.selectedItem.productId = resp.productId;
          this.isNewRecord = false;
          this.selectedItem = null;
        });
    } else {
      this.productsService
        .updateAppProduct(this.selectedItem.productId, this.selectedItem)
        .subscribe((resp: AppProduct) => {
          this.selectedItem = null;
        });
    }
  }


کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید.
‫۷ سال و ۲ ماه قبل، جمعه ۱۳ مرداد ۱۳۹۶، ساعت ۱۶:۱۵